Samuel VS Iraia

Samen met Anoukje die hier Manuela heet, dus oprotten als je niet een van ons bent <3

Haar broer had een blinddoek bij haar omgedaan en haar handen zaten op haar rug, alleen kon ze nog praten, maar daar had ze niet eens de behoefte toe. Hij dacht haar weg te geven, dan kwamen woorden tekort om aan te geven hoe ze over hem dacht. Ondertussen was ze uit de auto getild, nadat de man die haar eruit tilde eens flink gezucht had. Ze zou best kunnen lopen hoor, haar benen waren niet vast, maar ze weigerde te doen wat ze van haar wilden. Eerst dwingen om bij een ander te gaan wonen, of nee ze gaven haar weg, om daarna te zeggen dat ze nog wel even moest luisteren? De idioten. 'Je bewijs van vertrouwen.' Iraia kreeg een duw in haar rug, waardoor ze naar voren struikelde en tegen een andere man weer aankwam. Ze kon niet zien wat er gebeurde en waarschijnlijk wilde ze dat ook niet, maar toch was ze ook wel weer nieuwsgierig. 'Enige tip die ik je meegeef is dat gif het wapen van lafaards is, maar ook van vrouwen, dus laat haar niet in de keuken komen als het even kan. Ze is van jou.' Het gesprek was waarschijnlijk alweer afgelopen, want ze hoorde voetstappen die het gebouw opnieuw verlieten en zij bleef gewoon maar stilstaan. Wat kon ze anders? Niets, helemaal niets. Dus was ze -voor die ene keer- heel braaf en wachtte ze tot iemand haar losmaakte.

Misschien was het niet precies wat hij gewenst had, hij moest het er maar mee doen. Hij was al blij dat hij een vrouw had gekregen in plaats van een kogel, alhoewel hij niet wist wat hij meer vreesde. Vooral in dit geval. Als de roddels en het gefluister klopte zouden deze toekomstige dagen, dagen van uitputting worden. Hij zou de hele dag en misschien zelfs nacht alert moeten zijn op de streken van de dame. Enfin, het waren maar roddels en Samuel besloot om deze te vergeten en zonder vooroordelen in de gehele project te gaan, zoals hij het noemde. Voor zijn gevoel was het een grote test die hij moest afleggen. Faalde hij, dan was zijn dood dicht bij, en dat van de rest van de bende. Voorzichtig bevrijde hij haar en schonk hij haar weer haar zicht. Zonder veel te zeggen legde hij zijn hand op haar rug en duwde hij haar - zachtjes uiteraard, het laatste wat hij wilde, was dat ze zich gedwongen voelde - richting de deur. Eenmaal daar sloot hij deze en keek hij veel betekend naar haar. Even schoten zijn wenkbrauwen omhoog en ontspanden ze weer. Een veel betekende blik, om het maar zo te zeggen. Met rustige stappen ging hij de trap op en wenkte hij haar mee. "Kom." Sprak hij met zijn rustige stem. Rustig wachtend op de bovenste traptrede keek hij haar aan. Haast observerend. Samuel liet haar de tijd nemen om goed in zich op te nemen wat er allemaal gebeurde. Elke stap die hij maakte was duidelijk hoorbaar op het parket, alleen zijn sokken dempten het geluid, maar toch was hij duidelijk hoorbaar. Met een zwaai ging de houten deur open en liet hij de kamer zien. Haar kamer. Het was een echte vrouwen kamer. Een groot hemelbed met soort gordijntjes. Een zithoek en een bureautje. Een groot raam en nog ruimte voor extra spullen, niet dat ze deze bij zich had zo te zien. Ook was er een grote kast en nog een deur die verbonden was met Samuel zijn kamer, zodat hij haar goed in de gaten kon houden. Haar kamerdeur ging natuurlijk op slot in de nacht, eveneens haar raam. Alleen de tussendeur was open, voor je weet maar nooit.

omg ik houd van je onderschrift <3

Verbaasd knipperde ze eventjes toen haar zicht terug gegeven werd, die zag ze -letterlijk- niet aankomen. Veel mannen die ze kende vonden het leuk om de boos te spelen over meisjes door ze duidelijk te laten merken dat ze niets terug konden doen en de beste manier was dan, om hun zicht of handelingen af te pakken. Maar of het goed was dat hij dat niet deed, dat wist ze niet. Hij kon ook gewoon heel erg eerzuchtig of arrogant zijn, dan kwam je op hetzelfde neer als wat er net gebeurd was. Een duwtje in haar rug gaf aan wat er verwacht werd en zijn woorden maakten dat nog eens duidelijk, maar ze vond het niet erg. Waarom zou ze het erg vinden? Het was niet dat ze een keuze had om ergens heen te gaan, dus volgde ze hem naar boven, een kamer in. Het was -of ze moest het heel erg verkeerd hebben- meteen duidelijk dat dit haar kamer zou zijn en het was een prima kamer. Zoiets had ze ook gehad bij haar broer. Tenminste, de man die als je naar de bloedlijn keek haar broer was, ze wilde hem haar broer niet meer noemen. Dat verdiende hij niet. 'En nu?' Iraia staarde gewoon voor zich uit, keek de man naast haar niet aan en weigerde een stap verder de kamer in te doen dan nodig was. Had je al door dat ze verschrikkelijk koppig was? Nouja, dan weet je het nu, want het is een grote uitzondering als ze doet wat je wilt, in één keer.

Samuel keek haar even aan. Hij leunde tegen de muur aan en sloeg zijn armen, tevens zijn benen, over elkaar heen zodat ze beiden gekruist waren. De jongen had haar zus op de kamer los laten gaan zodat hij wist dat hij het haar in ieder geval op één plekje op haar gemak kon maken in dit, voor haar, vreemde huis. Hij wist hoe naar het was als je geen plek voor jezelf had, waar je jezelf af en toe even kon terugtrekken en in alle rust kon nadenken of andere onnozele dingen kon doen. Het was een stukje van zijn behoefte en het voorzien van behoeftes voor zijn 'gasten' was een standaard. Of het ook haar behoeften waren scheelde hem weer niet. Waarschijnlijk was dit het enige wat hij voor haar zou doen, hij had niet veel sympathie voor de vrouw en daarom had hij zijn zus het ook verboden veel contact met haar te zoeken. Hij wist hoe ze was en dat ze het gewoon zou doen, zoals ze hem altijd negeerde. Toch had hij het genoemd tijdens het ontbijt deze ochtend. Hij stond weer met beiden voeten op de grond toen ze sprak. Zijn ogen vlogen naar haar, maar maakten geen oogcontact. Oké, dan wist ie meteen waar hij aan toe was. "Weet ik veel." mompelde hij onverschillig en neutraal haalde hij zijn schouders op. "Doe wat jullie vrouwen doen." Voordat hij wegliep sprak hij nog kort en op een laconieke toon. "Je kamer gaat op slot in de nacht, die deur is met mijn kamer verbonden. Probeer het gewoon niet" Ter verduidelijking wees hij naar de witter deur. "Beneden is de keuken, woonkamer, studeerkamer en eetkamer. Op zolder ligt alle troep, als je er wat vind mag je het houden. In de kelder kom je niet." Met nog een korte blik stapte hij weg en ging haar de trap af op weg naar de keuken. Deze eenmaal bereikt, het was een bende en Samuel struikelde bijna over de arrogante kat, opende hij de koelkast en ontsnapte er een walm van koude lucht. Hij zocht naar wat te eten, maar kon alleen een flesje bier vinden die hij liet staan. Met een zak noten ging hij naar de studeerkamer gevolgd door de kat die meteen op zijn schoot sprong. Snel zette hij zijn leesbril op, ja erg sexy, en begon hij met de papieren die nog verwerkt moesten worden. Deze rot klus was natuurlijk overgelaten voor hem.

"Weet ik veel. Doe wat jullie vrouwen doen. Je kamer gaat op slot in de nacht, die deur is met mijn kamer verbonden. Probeer het gewoon niet. Beneden is de keuken, woonkamer, studeerkamer en eetkamer. Op zolder ligt alle troep, als je er wat vindt mag je het houden. In de kelder kom je niet." Oké, dus het was kiezen tussen de kelder of de uitgang. Een makkelijke keuze als je het haar vroeg, het werd de kelder. Ze wist namelijk heel goed dat als ze zou weglopen, hij haar snel genoeg weer terug had en dan zou hij haar overdag misschien ook wel opsluiten. Waar ook nog eens bij kwam dat als je Iraia een plaats vertelde waar ze zeker weten níet mocht komen, dan ging ze daarheen. Meteen liep het meisje de kamer weer uit, die ze zachtjes achter haar rug sloot en liep terug naar beneden. Het duurde niet lang voordat ze de deur naar de kelder had gevonden, maar hij was niet open. Natuurlijk niet, ze moesten weer moeilijk gaan doen. Altijd moeilijk doen, waar was dat nou voor nodig? Ze kreeg toch wel wat ze wilde hebben, dan hoefden ze niet zo moeilijk te doen. Kalm haalde ze een mesje uit haar bh -ja daar borg ze wapens op want daar zou je het niet verwachten- waarna ze in het slot begon te wrikken. 'Is dat wel de bedoeling?' Bijna liet ze het mesje uit haar handen vallen, maar met een ruk draaide ze om en keek recht in de ogen van een jongeman die net binnen was gekomen. Waarschijnlijk een vertrouweling van de man waar ze nu bij hoorde, anders zou hij niet zomaar binnenkoen. 'He Samuel, kom's hier!' Hij riep het zo, dat ze bijna zeker wist dat ze elkaar mochten. Oeps.

Samuel schreef zo af en toe wat letters en getallen op met de vulpen die hij in zijn linkerhand had geklemd. Ja, zijn linkerhand. Zijn rechter hand rustte op het papier tijdens het schrijven, zodat deze niet zou verschuiven en tijdens het lezen streek deze de zachte vacht van de donkere kater. Tijdens het nadenken wreef hij over zijn kaak waarbij de ruwe huid door zijn stoppels bijna kietelde. Bij het horen van de stem rolde er een vermoeiende zucht over zijn lippen. Konden die sukkels dan ook niets zelf. Ze waren inmiddels allemaal volwassen, sommige waren zelfs ouder dan hijzelf, en er hoefde maar het minste of het geringste te gebeuren of het was. "Samuel, kom eens" "Samuel, kijk eens." Vreselijk. En aan de andere kant, ze moesten het proberen iets fout of tegen zijn zin te doen zonder dat hij er van wist. Dan zwaaide er wat. Hij had het er zelf naar gemaakt, maar om dat in te zien, nee. Rustig, zoals hij de hele dag deed, en vaak, er waren maar een paar momenten dat hij snel liep, maar de boeide nu niet, ging hij richting het geluid. De kat op de arm en en bril nog op zijn neus. Eenmaal bij de kelderdeur, het was te verwachten, zette hij de held op sokken op de grond en ging zijn bril af zodat hij weer normaal in de verte kon kijken. Het lichte ding gooide hij op de kast die er stond en hij keek geïrriteerd naar het tweetal. Toch leek hij niet boos te zijn op zijn vriend, zijn probleem was meer zijn gast die, erg voorspelbaar, opzoek was naar het geheim in de kelder. "Ik heb geen zin in gezeur." mompelde hij nors. "Dankje." Zei hij tegen de jongen en deze vertrok. Hij pakte het meisje bij de arm en sleurde haar bijna de gang uit, nadat hij het ding, wat het ook mocht zijn uit haar handen had gepakt. Haast ruw drukte hij haar op de sofa en stapte hij weg. Nadat hij terug kwam met een glas water zag hij dat zijn kat, die geen naam droeg, al kopjes aan het geven was. Rot beest. Met een klap zette hij het glas neer op het bijzettafeltje en greep hij zijn bril om weer verder te gaan met zijn zaken. Één oog gericht op Iraia, als hij het goed had.

"Ik heb geen zin in gezeur." mompelde hij nors. "Dankje." Nou, alsof zij wel zín had om hier te zijn? Natuurlijk niet, wat bazelde hij nou weer, hij had verdomme niets over haar te zeggen. Ze werd meegetrokken en arrogant keek ze hem aan toen hij haar op de sofa duwde. Haar maakte het niet zoveel uit als ze elkaar niet konden uitstaan, hoewel haar leven hier dan wel wat vervelender kon worden. Maakte niet uit, ze wilde gewoon niet als een huisdier behandeld worden, wat ze nu in feite wel was. En dat wilde ze niet. Het kon niet. Mocht niet. Het was oneerlijk dat haar ''broer'' haar had weggegeven en dat hoorde je -als familie- niet te doen. 'Wat moet je nou van me, je hebt niets aan me en ik hoef niet tegen jouw kop aan te kijken. Laat me gewoon met rust.' Ze pakte het water, goot het over zijn hoofd heen en liep de kamer weer uit. Geen idee welke kant ze op moest, maar het maakte niet uit, iedere kant was beter dan in zijn buurt te blijven.

Ik moet nu weg, dus flutstukje sorry

Samuel liet het allemaal over hem heen komen. Hij was te moe om in discussie te gaan. Hij zag het glas al aankomen en schoof vlug zijn papieren opzij. Met een nat hoofd keek hij toe hoe ze wegliep. Wat moest hij in godsnaam met haar? Ze leek wel twaalf. Zuchtend wreef hij met zijn handen in zijn ogen en leunde hij met zijn mond op zijn hand. Zijn gewicht leunde op zijn elleboog, deze leunde op zijn beurt weer op de tafel die gedeeltelijk nat was. De poging om het papier droog te houden was niet gelukt, hier en daar zaten een paar druppels, maar de schade was beperkt. Zijn bril vloog op tafel en chagrijnig stapt hij omhoog richting zijn kamer. Het was eigenlijk verboden terrein hier. Iedereen wist dat. De deur ging op slot en hij liep richting de wand waar de wasbak was bevestigd. De kamer was simpel. Er was een wand waar zijn gigantische bed tegen stond, een wand met ramen, een wand met spiegels en een wand met een deur naar de kast en een grote wastafel. Zijn handen grepen naar de handdoek en hij droogde zijn gezicht. Het doorweekte shirt ging uit en werd in de wasmand gegooid. Toen een ruk gaf aan de deurklink van de kast, moest deze hem teleurstellen. Hij zat op slot. Vloekend keek hij naar de sleutel. God. "Miranda!" schreeuwde hij, en met het nog steeds naakte bovenlichaam stormde hij naar beneden. In de keuken, op het aanrecht trof hij daar Miranda aan die aan het flikflooien was met Alex, de jongen die hem zojuist had gewaarschuwd voor Iraia. "Waar is die verrekte sleutel." Hij irriteerde zich aan haar ogen die hem observeerde en naar zijn lichaam keek, dat bruin en gespierd was. Het was zijn zus, verdomme. Hij haatte het als ze zo deed, alsof ze nergens anders aan kon denken. "Geef me die sleutel."

Iraia vond het prima dat die jongeman niet achter haar aan kwam, zo had ze tijd om het huis te inspecteren en dat was ook wat waard. Nu was ze -als ze het goed had want ze had totaal niet opgelet- op de eerste verdieping, dus hier ergens was ook haar kamer en zijn kamer dus ook. Interessant, maar ze ging daar niet komen. Dat verhaal had ze al een keer meegemaakt, niet in de kamer van een man komen die sterker is, dat is een heel slecht idee. Het was dat haar broer haar toen gered had -want ja hij gaf dan misschien niets om haar maar het zou zijn eer krenken als mensen haar iets aan konden doen- en de man flink op zijn donder had gegeven, anders was ze nu geen maagd meer. En ze bleef nog liever even maagd, dat voelde goed in deze wereld vol hoeren. Hmpf, ze kon niets vinden op de bovenverdieping dat haar aandacht trok, waardoor ze maar weer naar beneden liep en verbaasd opkeek toen ze een meisje in de keuken bijna genomen zag worden en die jongeman waar ze nu bij hoorde, had een bloot bovenlichaam. Ze moest toegeven dat het er goed uitzag, dat kon ze niet ontkennen, maar waarom had hij een bloot bovenlichaam? 'Is dat een hoer?' Oké, misschien had ze haar mening niet zo duidelijk uit moeten spreken want ze zag het gezicht van het meisje betrekken. 'Hoe dúrf je, klein wicht. Ik ben niet degene die is weggeven omdat mijn broer me zat was, jij bent hier het pleziertje niet ik.' Aan haar gezicht kon je zien dat ze woedend was. 'Dus ze is echt geen hoer? Zo ziet ze er wel uit.' Ze mompelde het glimlachend tegen de jongeman naast haar, hoewel ze hem niet aankeek.

Samuel keek nog boos naar zijn zuster toen hij haar voetstappen al hoorde. Geïrriteerd draaide hij zijn ogen. Hij leunde tegen de koelkast en staarde naar het plafond. Bij haar opmerking proestte hij het uit. De reactie van de dame op het aanrecht was nog grappiger. Het gehele gesprek gaf hem tranen in zijn ogen en nadat hij de sleutel uit de handen van Miranda had getrokken verdween hij naar boven. Uitgelachen bereikte hij zijn kamer en sloot hij de deur na zijn binnenkomen. De kast vloog open en hij trok een grijs los shirt aan met een lage hals en geen schouders. Enfin. Met zijn ogen gericht op de klok zag hij dat het kwart over zes was. Tijd om te beginnen met koken. Men zou het misschien niet al te snel zeggen, maar Samuel was degene die alles deed in dit huis. Hij deed dit dan ook de beste. Misschien maakte hem dat wel de leider, omdat de rest simpel genoeg niet zonder hem kon. In de gehele bende niet en op huishoudelijk vlak niet. Weer beneden, waar hij zojuist in lachen uitgebarst was, duwde hij zijn zus van het aanrecht en ook Alex. "Uit mijn keuken." mompelde hij. De twee gehoorzaamden en hij keek veelbelovend naar Iraia, of ze de hint zou begrijpen was aan haar, maar de behoefte om veel verdere aandacht aan haar te besteden was niet aanwezig. Met een snelle blik op de koelkast keek hij wat er op het menu stond. Tagiatella met een vis saus. Hij kon de ingrediënten niet uit zijn hoofd benoemen, maar hij wist donders goed wat hij allemaal in de pan moest gooien om een heerlijke maaltijd voor te schotelen. Hij begon te koken, wat na het vele malen oefenen, er aardig professioneel uit begon te zien. Toch bleef het een soort hobby voor hem die hij een paar keer per dag moest en mocht uitoefenen.

Hij vond het duidelijk grappig dat Iraia zo reageerde, want hij stierf bijna van het lachen. Kon zij niets aan doen, meestal sprak ze gewoon haar gedachten uit en dat ging ze hier net zo goed doen. Allemaal verlieten ze de kamer en lieten haar achter, maar ze bleef gewoon staan, geen zin om iets anders te doen dan te staan. Kon toch nergens heen, dus ging ze ook geen moeite doen. Het moment dat hij weer terugkwam wenkte hij iets naar haar, maar ze snapte de hint niet en op dat moment stond ook dat andere meisje weer achter haar. 'Zo, klein kreng dat je bent, waar haal je eigenlijk het lef vandaan om míj zo te behandelen?' Nog voordat Iraia antwoord kon geven, ging ze alweer door. 'Jij bent het pleziertje van mijn broer, gedraag je daarnaar.' Moeizaam draaide ze zich om en keek vol in de ogen van -waarschijnlijk- zijn zus. 'Dat klopt, ik ben aan hém gegeven door mijn broer, wat ervoor zorgt dat ik mijn broer verafschuw maar dat maakt niet uit. Wat je zegt klopt, ik ben van je broer nu, van je broér. Niet van jou, aangezien hij mij geen bevelen of wat dan ook heeft gegeven over hoe me te gedragen, gedraag ik me zoals ik dat wil. Ik ben jou niets verschuldigd en hoewel je waarschijnlijk denkt dat je heel wat bent omdat je al zoveel mannen hebt gehad, kan ik je vertellen dat het in deze wereld een stuk knapper is dat ik nog maagd ben, want ongewild ben ik ook niet. En als je nu wilt oprotten, ik probeer te bedenken wat hij met die wenk bedoelde en je stoort me daarin.'

Een kleine glimlach sierde zijn lippen. Hij wist zeker dat Irai zijn tweede zusje, Puk, meer zou mogen. Deze was de jongste en een echte schat. Het meisje was soms iets wat naïef maar enorm schattig en behulpzaam. Zonder veel aandacht te besteden aan het bekvechtende tweetal ging hij verder. Toch luisterde hij met één oor mee in het gesprek. De tijden van rust in dit huis, die al schaars waren, zouden over zijn en het zou een wonder wezen als Samuel levend van deze gehele situatie zou komen. "Alex, eet je mee?" schreeuwde hij door het huis en een bevestigend antwoord werd terug geschreeuwd. "Miranda, laat dat kind met rust." mompelde hij. "En nu uit mijn keuken, allemaal." Bij het horen van zijn woorden werd de deur dicht gesmeten. De moed zakte in zijn schoenen. Puk was dan nog te doen, maar ze was wel, net zoals iedereen hier, aanwezig. Hij hoorde haar stem al. "Hee!" Riep ze en ze glimlachte naar Irai terwijl ze haar tas neerzette. "Jij moet de nieuwe bewoner zijn." grinnikte. Leuk om te zien hoe Puk alles weer kon veranderen tot iets positiefs. De naam Puk was afgrijselijk, naar zijn mening. Het was te kort en lelijk, maar het paste geweldig bij haar uiterlijk. Druk vrolijk en lief. Onschuldig vooral. Hoe zei ooit in deze familie terecht was gekomen, was hem een raadsel. Waarschijnlijk kwam deze dame van een van de vredevolle scharrels van moeder-figuur. Mits deze er waren. Het was ook goed mogelijk dat twee kruisingen een te grote dosis haat door zouden geven dat joost mag weten wie het regelt, er maar een goed kind van gemaakt had. "Ik zeg het nog een keer, uit mijn keuken. En Puk, kan jij de tafel dekken?" vroeg hij aan haar, aangezien zij de enige was in dit huis die daartoe in staat was en ook wist hoe Samuel het wilde hebben. Ze knikte en drukte een zoen op zijn wang waarna ze vertrok om de tafel te dekken.

"En nu uit mijn keuken, allemaal." Iraia was het er niet mee eens dat die zus van hem dacht dat ze een of andere hoer was en ze had sterk de neiging om een mes in haar kut te duwen, kon ze ook haar hoerenpraktijken niet meer uitvoeren, wat jammer nou. "Jij moet de nieuwe bewoner zijn." Iraia had het nooit zo op mensen die altijd vrolijk waren en meestal katte ze ze dan ook meteen af. 'Slaaf bedoel je.' Ze gromde het zachtjes naar het meisje, waarna ze langs iedereen naar boven liep en haar kamer opzocht. Een erg goed geheugen had ze niet, maar het was wel goed genoeg om de kamer te vinden die hij als eerste had aangewezen en kwaad smeet ze de deur achter zich dicht. Het was namelijk dat die zus nog gelijk had ook, ze was zijn pleziertje, om het ruw te zeggen en daar was ze het helemaal niet mee eens, maar ze kon er niets tegen doen. En als dat andere kind dan ook nog eens vrolijk ging doen en haar een ''bewoner'' noemde, dan kon ze daar inderdaad niet tegen. Ze was verdomme weggegeven door haar broer en dan moest ze dit allemaal prima vinden? Nee, zo werkte haar hersenen niet en zo gingen ze ook niet werken. Iraia was überhaupt al beledigd en het feit dat die jongen haar gewoon bij haar arm pakte en meetrok toen ze iets deed wat niet de bedoeling was, was ook beledigend. Pech voor hem, pech voor zijn zusjes. Pech voor iedereen. Zodra ze de kans kreeg zou ze ontsnappen.

Ik moet gaan, flutstukje i know, maar ze heet IraiA <3

Samuel rolde zijn ogen. Het was ook nooit goed. Dan was je boos als men je als vuil behandelde, deed iemand een keer iets aardigs, of in ieder geval normaal tegen je. Moest het zo. Gelukkig wist hij dat Puk zich er niets van aan kon trekken en het dus duidelijk ook negeerde. Toen ze langs kwam voor het bestek glimlachte hij even. "Maak voor haar maar een dienblad klaar." zei hij aangezien hij er niet vanuit ging dat ze aan tafel zou eten. Nadat de borden waren opgeschept en de kruiden waren toegediend zette hij deze op tafel. Het vijfde bord ging op het dienblad waar ook een servet en een glas met water op stond. Hij liep naar boven en klopte op de deur. "Ik weet niet of je beneden wilt eten, anders heb ik hier wat eten voor je." geduldig wachtte hij totdat de deur werd geopend en nadat hem dat te lang duurde trok hij hem zelf open en zette hij het dienblad op bureau. Zonder Iraia nog aan te kijken liep hij naar beneden. Hier ging hij aan tafel zitten en begon hij zwijgend aan zijn eten. Alex en Miranda waren zoals altijd aan het bekvechten en Puk volgde met een glimlach het gesprek. Meestal zou Samuel ook gelachen hebben, maar nu was hij bij zijn gedachten met Iraia. Wat moest hij met dat mens. Hij had werkelijk geen idee. Echt totaal geen idee. Hoe hij haar moest behandelen en hoe ze zou reageren. Ze was nou niet bepaald te peilen en daarbij ook niet Samuel zijn favoriete type. Hij wist van zichzelf dat hij binnen nu en een paar dagen enorm zou uitbarsten en zichzelf kennende zou dat nogal was gevolgen hebben. Misschien was het mogelijk normaal in gezelschap te leven, misschien niet. Hij zag het wel.

Nadat Iraia zo fijntjes de deur achter haarzelf had dicht gesmeten, was ze languit op het bed gaan liggen en staarde naar het plafond. Dunne lijntjes liepen in elkaar over en heel lichtjes waren er wat scheurtjes zichtbaar. Niets bijzonders, dat had ieder plafond wel, het was dus ook niet iets waar ze haar aandacht goed bij kon houden. Eigenlijk was er niets waar Iraia haar aandacht goed bij kon houden, ze was zo verraderlijk als de nacht. Het ene moment was ze vrolijk, de seconde erna kon ze iemand een mes toegooien of in huilen uitbarsten. "Ik weet niet of je beneden wilt eten, anders heb ik hier wat eten voor je." Zuchtend kwam ze overeind, erg langzaam dat wel, waarna ze zag dat hij al binnen was gekomen en het dienblad op het bureau had gezet. Dacht hij werkelijk dat ze ging eten? Ze vertrouwde hem niet, dus vertrouwde ze zijn mannen niet, dus ook zijn zusjes niet en zijn eten al helemaal niet. Niets was te vertrouwen in dit huis vol raadsels. Ook verliet hij de kamer al weer erg snel en liet haar alleen met haar gedachten. Gedachten die op dit moment -maar normaal gesproken ook- alle kanten op vlogen en ze vond het heerlijk. De ene ging over hoe ze het haar broer betaald kon zetten, de andere over hoe ze die zus van hem een lesje kon leren. Natuurlijk wist ze heel goed wat ze moest doen daarvoor, maar eerst moest ze nog bedenken hoe ze het ging uitvoeren. Je zou maar midden in de nacht de verkeerde kamer inlopen, dat zou vervelend zijn. Plus dat ze niet uit haar eigen kamer zou kunnen komen, dus door die van de jongeman moest en dat was al helemaal een negatief punt in het plan.

Nadat zijn bord leeg was en de laatste hap weg had gespoeld met een grote slok water schoof hij de zware stoel naar achter. Het was een vaste regel. Samuel kookte, de rest ruimde af. Het was niet veel maar toch een rot klus en Samuel was blij dat hij deze niet op zich had. Eenmaal boven stapte hij weer zijn kamer in en schoot hij in zijn zwembroek. Deze kwam tot zijn knieën en was uitgezocht op uiterlijk en niet op functie, aangezien hij niet gemakkelijk zwom. Het was een vaste tik van Samuel om te gaan zwemmen als hij moe was. Met een handdoek over zijn schouder en slippers aan zijn voeten stapte hij naar het zwembad waar hij meteen indook zodat hij niet hoefde te wennen aan de koud. Dat deed hij zichzelf niet aan, stukje voor stukje in het, voor je gevoel, koude water. Automatisch begon hij baantjes te zwemmen in de technieken die hij geleerd had en inmiddels goed onder de knie had. Met wat training zou hij een best goede zwemmer zijn, helaas had hij hier geen tijd en behoefte voor dus bleef hij bij een ontsnappen van alle geluiden en mensen. Voor even. Eenmaal bij de kant dook hij onderwater en zette hij zich naar een rol weer af waardoor hij met vaart weer naar de andere kant kon zwemmen. Zo ging het heen en weer terwijl zijn gedachtes door zijn hoofd zweefden. Nu kwamen ook de dingen zoals de bende zelf in hem op. Hoe het daar verder mee moest, aangezien hij geen idee had.

Oké kort, maar het is wat xd

Iraia deed niets toen ze hem de kamer ernaast in hoorde komen, ze reageerde er totaal niet op, net zoals ze niet op het eten had gereageerd. Waar ze wel op reageerde was dat ze iemand naar boven hoorde komen, het waren lichte voetstappen zoals die alleen van een meisje konden komen en ze hoorde ook dat ze voor haar deur stil stonden, maar toch weer doorliepen. Nieuwsgierig stond ze op, opende voorzichtig de deur en zag die hoer nog net weglopen. 'Is er iets?' Onmiddellijk stond ze stil, ze had nog geen seconde bedenktijd nodig gehad om stil te staan en om te draaien. Iraia keek recht in de ogen van het meisje en probeerde zo haar stemming te peilen en hoewel dat erg lastig was, kon ze wel raden wat de ander dacht. 'Wat doe je hier eigenlijk? Niemand wil je.' Als ze dacht daarmee ook maar een millimeter door Iraia's schild heen te komen, dan had ze het flink mis. Niets kwam door haar schild niet en zeker niet de woorden van een of andere achterbakse hoer. 'Ligt eraan in welk opzicht je dat bedoeld, ik ben best wel gewild voor mijn lichaam, maar ik ben hier inderdaad niet gewild omdat ik als lastig bestempeld zou worden. Maar weet je, ga je gang, verwond me, dood me, het maakt allemaal niet uit. Jouw broer krijgt de problemen als ik dood ben en het jouw schuld is, dat weet je toch.' Beide meiden wisten dat Iraia gelijk had en hoewel ze het allebei niet toe wilden geven, konden ze het gewoon niet permitteren om te gaan vechten. Heel jammer want soms was het wel leuk om een vijand te hebben, maar het kon niet. 'Miranda, aangenaam.' Begon ze opeens en een lichte glimlach verscheen op Iraia's gezicht, maar die bereikte haar ogen niet, nog niet.

Samuel besloot dat zijn dosis baantjes er voor vandaag op zat en zwom naar de kant waar hij zich omhoog hees en op de kant neerstreek. Zijn benen nog in het nu relatief gezien, warme water. Met zijn linkerhand veegde hij de druppels van zijn ogen en staarde hij voor zich, over de prachtige grote tuin die ze hier in bezit hadden. Ze hadden het zeker niet slecht hier, maar enorm saai was het wel. Het leek altijd zo actief en spannend het leven in een bende, maar er gebeurde maar af en toe iets. In de meeste gevallen was je alleen maar alert, omdat de politie elk moment voor je kon staan. Puk kwam naast hem zitten en liet haar benen zakken in het water. "Denk je nog vaak aan haar?' vroeg ze. Met een iets wat geïrriteerde blik keek hij haar aan. Ze wist dat hij niet over dit onderwerp wilde praten. Maar hij vergaf het haar, omdat ze hem wilde helpen, dat wist hij donders goed. "Elke dag." mompelde hij. Terwijl hij naar de lucht begon te kijken om oogcontact te vermijden. Na een korte stilte sprak hij weer. "Nee," een zucht rolde om zijn lippen. "Dat is niet waar." Voorzichtig bevochtigde hij zijn lippen met zijn tong. "Steeds minder, soms wel eens twee dagen helemaal niet." Hij sprak het uit alsof hij er spijt van had, niet aan haar te denken. "Dat is goed, Samuel." sprak Puk nu weer op haar beurt. Met een kus op zijn wang nam ze afscheid en stond ze op. Samuel keek haar na en zakte hopeloos in het water.

'Iraia,' meer was ze ook niet van plan te gaan zeggen, want op dit moment wilde ze haar kamer inspecteren op bruikbare dingen en daar kon ze die Miranda niet bij gebruiken. Zonder iets te zeggen liep ze haar kamer in, ja háár kamer, waarna ze eerst eens keek of ze hem zelf ook op slot kon doen. Blijkbaar kon dat niet en was er dus geen mogelijkheid voor haar om zelf te bedenken wanneer ze privacy wilde, fijn, geweldig. Hij besloot dus wanneer ze opgesloten zou zitten en wanneer niet. Hmpf, daar vond ze dan weer niets aan. Om het toch nog een beetje goed te maken en te zorgen dat ze nu kon doen wat ze wilde doen, schoof ze voor beide deuren in haar kamer een kastje. Mensen konden nu niet zomaar binnen komen zonder dat zij tijd zou hebben om alles wat ze aan het doen was op te ruimen. Natuurlijk kon het ook zijn dat ze niets kon vinden in die gehele kamer, maar je wist maar nooit. Wat als ze iets zou vinden en een van hen kwam per ongeluk binnen? Dan kon je op je vingers uittellen dat ze het meteen weer kwijt was en dát wilde ze niet. Alleen eventjes hopen dat niemand haar had horen sjouwen met die tafeltjes dan.
In ieder geval, nu moest ze zich focussen op het feit dat ze iets nodig had om haarzelf mee te verdedigen. Eerst de kastjes uitpluizen, wat weer eens niets opbracht. Nee, wie legde nou iets neer in de kastjes? Daar ging iedereen natuurlijk meteen kijken. Dom dom dom. Ergens moest ze toch wat kunnen vinden. Iets bruikbaars moest er wel achter gelaten zijn, toch? Enige was ze misschien ooit zou kunnen gebruiken was een stom lampje dat op haar nachtkastje stond, nou wauw daar had ze wat aan.

Zijn ogen volgden de bellen die naar boven dwarrelden nadat ze uit zijn neus waren gekomen. Op een een of andere manier leek alles langzamer te gaan in en onder het water. Geen geluid, bewegingen gingen langzamer en het gaf rust. Alsof buien het water de tijd even stil stond. Na - wat zou het zijn geweest, net nog geen minuut - zwom hij naar lucht en klom hij op de rand om dit keer echt het zwembad te verlaten. Zijn jongste zusje was nergens meer te bekennen en nog druipend van het water liep hij door het huis. Het enige was hij droogte was zijn gezicht. Nadat hij langzaam de trap op was gelopen zag hij Miranda en Iraia tegenover elkaar staan. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en met een bedenkelijke en haast onbegrijpelijke blik keek hij het tweetal aan. Vrouwen... Ze stonden hand in hand, of in ieder geval, ze schudde elkaar de hand. Ach, het was beter dan dat ze elkaar in de haren vlogen dus liet hij het hierbij en glipte hij zijn kamer in. Nadat hij zijn kleding uit had gedaan en poedelnaakt naar de kast liep om daar een schone boxershort aan te trekken en zijn benen in een spijkerbroek te laten glijden en een los shirt aan te doen. Met een vlugge hand ging hij door zijn haren die zacht aanvoelde door het gloor-water wat er nog in zat. Weer zwijgend liep hij de trap af, greep hij een boek, waar hij nu halverwege bij was en zakte neer op de bank. Zonder veel aandacht aan zijn aandacht te besteden dook hij in het spannende verhaal dat hij zo knap geschreven vond. Dankzij David Baldacci kon hij uren met een boek zichzelf vermaken zonder door te hebben wat er om hem heen gebeurde in een straal van één meter. Het was nu even Samuel-tijd.

Yo elke, wil je hiermee doorgaan of wa?