Dean VS. Iraia

Opgewonden (pls denk niet zo ver we beginnen net oke) stond Iraia te wachten op de toespraak van de directeur. Hij scheen een veertiger te zijn, maar meerdere meisjes die hem al gezien hadden, zeiden dat hij er alsnog niet slecht uit zag. Zou wel een pluspunt zijn, hoewel het niet handig was om een knappe directeur te hebben, dan staarde je teveel en zou je probleem nooit opgelost worden. Over problemen gesproken, de zaal was opgedeeld in twee vakken. Aan de ene kant stonden overduidelijk mensen die er net uitzagen, goed wisten wat ze wilden en waarschijnlijk ook heel goed konden leren. Echter, aan de andere kant stonden wat ''stoerdere'' mensen. Mensen die je in ieder geval niet snel op zo'n school tegen zou komen. Vreemd. Juist dat moment kwam de directeur het podium op en een lachje rolde over haar lippen, die was alles behalve knap, dat was makkelijk te zeggen. Her en der hoorde je de teleurstelling dan ook.
'Dames, heren, wat fijn om jullie eindelijk te ontmoeten! Deze school is compleet nieuw en ik zal jullie het concept even uitleggen, want het is nog niet echt duidelijk gemaakt, alleen jullie ouders weten wat de precieze bedoeling is en zij hebben er dan ook mee ingestemd. Punt is dat dit inderdaad een prestigieuze school is, maar niet alleen voor de slimmeriken onder ons. Iedereen van de ene kant van de zaal, wordt namelijk gekoppeld aan iemand van de andere kant. Dit betekend dat een erg intelligent persoon en een herrieschopper aan elkaar vast zullen zitten. Je slaapt met die persoon op één kamer, waarbij ik moet zeggen dat als er toevallig jongens en meiden zijn, sex verboden is en streng bestraft zal worden, je eet samen en je deelt boeken. Mits één van de twee onvoldoendes haalt óf zich niet aan de regels van de school houdt, dan zullen jullie letterlijk aan elkaar zitten. Van ieder wordt dan één hand vast gemaakt in de handboeien en dan moet je zelf maar bekijken hoe je dat gaat overleven. We hanteren ook nog verscheidene andere straffen, alleen daar komen jullie nog wel achter wanneer nodig. Natuurlijk hopen we dat dat nooit nodig gaat zijn.'
Iraia kon wel flauwvallen van woede, angst. Angst? Ja, dalijk werd ze gekoppeld aan een of andere gast die nooit deed wat de bedoeling was, dan zat ze letterlijk én figuurlijk aan hem vast, plus het feit dat ze dan een kamer moest delen. Een kamer delen, met een jongen?! Dat was trouwens nog niet helemaal vastgesteld, misschien zou ze wel met een meisje op de kamer zitten. Iraia kon nog niet beslissen wat ze erger zou vinden. 'Ik zou jullie graag nu op gaan delen in verschillende duo's. Als voorbeeld wil ik Iraia Sanzei Delacour en Dean Danzear Delacoeur naar het podium willen roepen, zij zijn het allereerste duo. Kom op, niet bang zijn.' Schuw kwam het meisje naar voren, niet wetend hoe ze precies moest reageren. Haar donkerbruine haren hingen losjes rond haar gezicht, waardoor haar ogen veel groter leken dan dat ze in werkelijkheid waren. Het gaf haar iets schattigs. Ze had een zwart cocktailjurkje aan en liep op hoge, zwarte hakken, dan viel het niet zo op hoe klein ze was. Hoewel, 1.72m was niet eens zo klein, maar met tien centimeter hak leek het toch nog net iets meer. Eenmaal op het podium keek ze eens goed rond, benieuwd wie die Dean dan zou zijn.

Hij wist wel dat het geen toeval was, toeval bestond nu eenmaal niet. Ze hadden hem heus niet toegelaten omdat ze potentie zagen, dachten dat hij misschien toch een slimmerik was. Het niveau van de school toch aan zou kunnen. De groep waar hij zich bevond, leek zich daar ook van bewust te zijn en natuurlijk waren allen lichtelijk ontzet door het feit dat ze herrieschoppers genoemd werden. Hijzelf maakte zich er niet zo heel druk om, wierp slechts af en toe een blik door de zaal heen, waarbij zijn ogen heel even bleven hangen op de groep met brave, intelligente mensen. Mensen die deden wat hen opgedragen werd, intelligente mensen die ooit aan de top van de wereld zouden staan. Het zou vast een grote teleurstelling voor ze zijn, dat ze aan een dom, totaal niet intelligent en brutaal persoon gekoppeld zouden worden. Ook hier maakte hij zich niet druk om, hij zou het wel zien. Waar hij zich wel lichtelijk druk om maakte, was het feit dat er een redelijke kans was dat hij aan een meisje gekoppeld werd en dat kon nog wel eens heisa opleveren, hoewel hij zich in het geheel niet aangetrokken voelde tot de keurige meisjes die hij zo snel in de massa aan de andere kant van de zaal zag staan. Ach ja, een voorbeeld dan maar. Hij richtte zijn blik weer op de directeur, een zeer onaantrekkelijke man die net zijn toespraak afgerond had. Iraia Sanzei Delacour en Dean Danzear Delacoeur. Wat een leuke gelijkenis qua achternamen zeg, daar zou hij later nog wel op komen. Het meisje kwam naar voren en zoals hij al gedacht had, was ze het toonbeeld van netheid. Een chique cocktailjurkje en een paar torenhoge hakken die zachtjes op de vloer tikten toen ze naar voren liep, waarna de ogen op de groep waarin hij stond gericht werden. Fijn, dat betekende dus dat de hele school naar hem zou kijken en oh ja, dat betekende dat iedereen hem straks kende. Was logisch, gebeurde altijd met de mensen die als eerste opgenoemd werden. Nou, prima toch? Hij zou in ieder geval niet meer vergeten worden. Moeiteloos glipte hij tussen de lichamen van zijn mede-herrieschoppers door en hij begon richting het podium te lopen, wat hij al gauw bereikte. De verbaasde geluiden liet hij achter zich, deze hoorde hij eigenlijk nauwelijks. Hij wist dat zijn bovenlichaam en dan vooral zijn armen en borst, gesierd werden door verschillende inktlijnen en hij wist dat hij, hoewel hij wel lang was, geen mager scharminkel was dat niet wist waar het zijn ledematen moest laten. Nee, hij kende zichzelf en liep dus ook met een kalme uitdrukking naar het podium, zonder echt naar het meisje te kijken. Fijn, een meisje dus. Het jaar kon niet beter beginnen.

Fijn, dus ze was nu net aan een herrieschopper gekoppeld en dan was het ook nog eens een jongeman. Dat betekende dat ze voortaan met een jongen op de kamer zou slapen, dat werd omkleden in de badkamer want Iraia had geen behoefte aan het feit dat hij haar naakt zou zien rondlopen, hoewel dat juist was wat ze thuis altijd gedaan zou hebben. O, niet te vergeten dat hij ook nog eens tatoeages over zijn hele lichaam had en een attitude van ''fuck it''. Ja, dat kon ze allemaal aflezen aan hoe hij aan was komen lopen, aan de blik die hij op haar gericht had en aan hoe hij er nu bij stond. Shit zeg.
'Nou, ik geef jullie hierbij alvast een plattegrond,' hij stak hem eerst uit naar Dean, maar Iraia griste hem uit zijn hand en begon het podium al af te lopen. 'En veel succes met elkaar, jullie moeten naar kamer 101.' Je kon duidelijk merken dat hij een beetje overdonderd was over hoe Iraia gereageerd had, echter was dat maar schijn. Het kon hem werkelijk niets schelen dat zijn leerlingen niet heel erg blij werden van deze beslissing, ze zouden zich er maar bij neer moeten leggen en meer kon hij nu niet doen. Wat hij trouwens al wel kon zien was de reactie van het meisje, die leek een stuk heviger te zijn dan die van de jongeman. Waarschijnlijk mede omdat die niet snel zou laten zien dat hij ergens geërgerd over was, maar dat maakte niet uit. Zodra beide jongelingen van het podium af waren, begon hij de overige koppels te maken, plattegronden uit te delen en kamers te wijzen. Meerdere gezichten werden erg duister en chagrijnig zodra ze hun partner zagen, jammer dan.
Iraia was inderdaad verrekte chagrijnig over het feit dat ze met hém een kamer moest delen. Kon het dan alsnog niet een jongen zijn die er tenminste uitzag alsof hij zijn leven wilde gaan beteren? Ugh, nee hoor, zij had weer de vent met de tatoeages en shitload aan dingen die ze niet eens wilde weten. 'En voor het geval je je afvroeg, raak me níet aan onder welke omstandigheden dan ook want je krijgt een naaldhak in je strot.' Ze was helemaal niet met moordneigingen ingesteld hoor, viel heel erg mee, alleen had Iraia het niet zo op mensen die haar rust zouden verstoren.

Wauw, en hij maar denken dat ze het toonbeeld van een braaf meisje moest zijn, dat ze hem wat beschaafdheden aan zou moeten leren en hem af en toe terecht moest wijzen omdat hij te ver ging. Eerder was zij degene die onbeleefd was en bij het verlaten van het podium speelde er zelfs een lachje rond zijn lippen, dat niet verdween toen hij achter haar aanliep, haar zelfs inhaalde en haar opmerking hoorde. Dat maakte zelfs dat een hartelijke lach de nu nog lege gang vulde. 'Ik dacht toch echt dat jij in de groep met brave en intelligente mensen stond en ik in het vak met de onhandelbare herrieschoppers, niet andersom,' was de koele opmerking die ze terug geslingerd kreeg, want hoewel hij best om het meisje met een pokkehumeur kon lachen, was dit te vermakelijk om voorbij te laten schieten. Nee, ze voldeed niet echt aan de standaard die er had moeten zijn voor de intelligente, vriendelijke en welopgevoede mensen. Toch verrassend, moest hij toegeven en hoewel hij niet snel van stuk gebracht was, wist hij nu al dat dit nog best wel interessant kon worden. Zijn ogen gleden over de verschillende deuren, die allemaal genummerd waren en uiteindelijk stopte hij bij de deur waar in glanzend vergulde cijfers "101" op stond. Hij was niet bang voor het meisje, in het geheel niet. Ze wist zelf ook dondersgoed dat ze die naaldhak met geen mogelijkheid door zijn strot zou kunnen krijgen, ten eerste omdat hij snelle reflexen had en ten tweede omdat hij gewoon vele malen sterker was dan zij. Hij stond niet voor niets aan de kant met probleemkinderen, hij had zijn portie slechte daden voor dit leven wel weer gehad, zelfs meer dan zijn portie. Hoe vaak hadden zijn ouders hem wel niet op moeten halen bij het politiebureau, de ene keer voor drugsbezit en de andere keer voor agressiviteiten? Hij wist het niet meer, hoefde het ook niet te weten. Waar hij wel zeker van was, was dat de keren niet op twee handen te tellen waren. Nou ja, dat was jammer dan. Hij had zijn portie slechte dingen ruim gedaan, maar het was pas sinds enkele weken zo dat hij echt uit de problemen bleef. Hij moest wat, hij kon niet meer dingen op zijn strafblad gebruiken of ook deze school zou hem niet meer aannemen. Niet dat hij hier op eigen initiatief heengegaan zou zijn hoor, zeker niet. Zijn ouders hadden hem min of meer gedwongen omdat ze hem anders uit huis zouden schoppen en zouden onterven. Tja, zo kon het ook.

Iraia liep stug door zonder te letten op de jongen die achter haar liep. Een gezicht als donderwolken was het resultaat van deze onverwachte ontwikkeling en het was dus echt niet moeilijk te raden hoe Iraia over haar nieuwe partner dacht. 'Ik dacht toch echt dat jij in de groep met brave en intelligente mensen stond en ik in het vak met de onhandelbare herrieschoppers, niet andersom.' Een schamper lachje rolde over haar lippen en eenmaal bij de deur aangekomen van hun kamer, ging ze ervoor staan en zorgde dat hij er niet langs zou kunnen komen.
'Brave meisjes weten over het algemeen ook hoe ze mensen zo kunnen manipuleren dat er geloofd wordt wat je wilt dat iemand gelooft, dat had je ooit kunnen leren maar o ja, jij komt uit het vak met de herrieschoppers. Duidelijk. En nu wil ik trouwens ook weten wat je hebt gedaan dat je als herrieschopper beschouwt wordt, afgezien van je uiterlijk want daaraan kan ik al genoeg raden. Als het namelijk de bedoeling is dat wij een kamer delen, dan wil ik tenminste weten met wat voor een persoon ik te maken heb. Hoewel ik je van het begin af aan al als verdoemd op zou geven en alleen maar kan hopen dat je het niet zo ver brengt dat ik met handboeien aan je vast gemaakt word, dan kan ik je namelijk verzekeren dat je leven een hel zal worden. Geen zorgen, ik kan ook een herrieschopper zijn, op mijn eigen manier.'
Iraia meende ieder woord van wat ze zei, tot ze bedacht wat er nog meer gezegd moest worden. 'En om het nog even erger te maken zijn de hoofdstudies die ik heb gekozen Latijn en Muziek, met als bijstudies nog criminologie en sociologie. Die vakken krijg jij dus ook.' Het was ook geweldig voor hem om gekoppeld te zijn aan een meisje dat twee studies tegelijk deed en op die manier dus ook nog eens aan twee bijstudies gekomen was. Zelfs de meesten hier deden dat niet en ja, ze was trots dat ze dus als één van de slimste van deze school beoordeeld kon worden, maar het was nog maar de vraag of je hem ook op die manier kon bestempelen. Hij zag er niet heel snugger uit, om eerlijk te zijn.

Hij trok een wenkbrauw op toen ze het hem belette de kamer in te gaan en zonder haar ook maar met een vinger aan te raken, gleden zijn vingers achter haar rug, ontfutselden de sleutel van de deur, waarna hij die wegstopte. Prima dat hij niet naar binnen mocht, maar dan kon zij ook de ruimte niet betreden. Nu begon ze te praten in een tergend snel tempo dat al zijn aandacht vereiste omdat hij haar anders nauwelijks kon verstaan, wat dus ook het enige was waar hij aan kon denken. 'Sorry, ik dacht dat meisjes van goede huize altijd geleerd werd rustig en beleefd te spreken. Mijn fout, denk ik.' Hij haalde zijn schouders op, leunde tegen de muur hiernaast en hoorde ook al wat stemmen verder in de gang. Nog meer aan elkaar gekoppelde mensen dus, die net zo ontevreden waren met deze indeling als hij en het meisje voor hem, Iraia dus. 'Ik heb een uitgebreid strafblad en ik denk niet dat je echt wilt weten wat erop staat, maar diefstal en mishandeling zijn denk ik wel de standaard.' Hij gaf verder geen gehoor aan haar dreigementen, aangezien ze leek te vergeten dat ook hij een vakkenpakket had mogen kiezen, waar niet zo heel veel moeilijke dingen in zaten. Hij had als hoofdstudie Beeldend, met als bijstudie wiskunde. Nee, degene die hem dom noemde en wist waar hij het over had, moest nog geboren worden. Hij gedroeg zich wel eens dom, dat klopte. Kon hem dan ook niet zo veel schelen, hij had plezier in zijn leven en met de studie die hij gekozen had zou hij zich ook wel vermaken, mits zij met haar criminolehgbr niet het hele gedoe in de war kwam schoppen, dat zou iets minder leuk zijn. Zou zonde zijn, omdat hij hier tenminste vakken had kunnen kiezen waar hij later iets mee wilde doen en als zij dat kwam verpesten, zou hij haar leven eens even grondig bewerken. Of haar uiterlijk, kon ook nog. Dan werd hij maar van school getrapt, dat maakte hem dan op zich ook niet meer zo heel veel uit hoor. Hij zocht wel weer een andere school, met een iets minder belachelijk project misschien. 'Veel plezier dan met je dubbele studie, ik zou graag mijn kast in gaan ruimen,' antwoordde hij beheerst, nog steeds met een licht opgetrokken mondhoek. Oh, dit kon best nog wel eens leuk worden, hij had zo'n vermoeden dat hun persoonlijkheden het niet goed met elkaar konden vinden. Nee, dat zou vast wel gaan botsen. Enig.

'Sorry, ik dacht dat meisjes van goede huize altijd geleerd werd rustig en beleefd te spreken. Mijn fout, denk ik.' Waar had die gast het over? Dat ze dan misschien zo verschrikkelijk intelligent was, wilde niet zeggen dat ze ook zo'n goede opvoeding genoten had. 'Mocht je willen, mijn opvoeding staat geheel los van mijn intelligentie. Kunnen we van jou helaas niet zeggen, of wel?' Het was overduidelijk dat die twee het niet goed met elkaar konden gaan vinden. Zijn karakter sprak haar nu al niet aan en ze werd compleet gek van het feit dat hij dacht nog leuk te zijn ook. Vuile, arrogante blaaskaak dat het was.
'Ik heb een uitgebreid strafblad en ik denk niet dat je echt wilt weten wat erop staat, maar diefstal en mishandeling zijn denk ik wel de standaard.' Wacht, wát? Mishandeling?! Was ze in een kamer geplaatst met iemand die veroordeeld was voor míshandeling? Grapje zeker. Onmogelijk. Haar gezicht betrok heel eventjes ook toen hij haar dat vertelde, maar al snel trok ze deze weer in de plooi en geërgerd trok ze de sleutel uit zijn hand. 'Zorg gewoon dat je niet in de problemen komt en laat me dan verder met rust. Raak me één keer aan en een uur later staan al je spullen buiten de kamer.' Het was niet eens per se een dreigement dat ze niet uit wilde voeren, want zodra ze de kamer binnen kwam en de verdeling zag, wilde ze alles er al uit gooien. De ene kant was precies hetzelfde als de andere kant, alleen zat er een klein stukje muur tussen de bedden waardoor je elkaar tijdens het slapen niet zou kunnen zien. Jippie. Iraia's spullen stonden op het ene bed, Dean's spullen op het andere. Je zou niet bepaald kunnen zeggen dat het er chique was, maar aangezien ze wel wat gewend was trapte ze automatisch haar schoenen uit en besloot dat ze zich om ging kleden in iets comfortabelers. Ze hadden vandaag en morgen nog om de school helemaal te verkennen -met je partner verdomme- en dan hoefde ze echt niet in een cocktailjurkje te lopen. Pas op dat moment besefte ze dat er geen slot zat op de badkamer. 'Waag het om een keer binnen te komen als ik me omkleed en ik steek je oog uit.' Hm, Iraia was zeker in een goede bui qua bedreigen vandaag, meestal deed ze dat toch niet zo veel.

'Uiteraard mevrouw, wat u wenst mevrouw,' kaatste hij ijskoud terug en heel even vernauwden zijn ogen zich, omdat hij zich licht begon te ergeren aan het feit dat ze hem toesprak alsof hij niet helemaal 100% was. Alsof hij het zo leuk vond om bij háár op een kamer te liggen, nee dank je. Hij had niet eens interesse in de rest van haar lichaam, laat staan dat hij de deur open zou trekken wanneer zij zich in de badkamer omkleedde. Nee, het kon hem niet schelen. Even die attitude hervinden en hij kon er weer tegenaan. Voordat ze de deur naar de badkamer achter zich dicht kon slaan was dit al gebeurd en hij lachte weer. 'Ook zonder de dreigementen, die mij toch koud laten, snap ik wel wat je bedoelt, mevrouw criminolisghjrhkrghjeo.' Wist hij veel wat het vak precies was, kon hem ook niet zo veel schelen. Als zijn rooster maar niet overhoop was gehaald om haar vakken daarin te passen, vooral omdat zij er zo tergend veel had en er was er geen één die hem wel leuk leek. Ja, muziek misschien. Gewoon een beetje op een instrument rammen, hoewel hij het vermoeden had dat ze veel meer muziekgeschiedenis zou krijgen dan hem lief was. Nee, alsjeblieft niet zeg. Hij bekeek de kamer nog eens goed, besloot dat hij hier nog wel kon leven en eigende zich een kast toe, die precies hetzelfde was als de kast aan de andere kant van de ruimte. Even ter verduidelijking: De kast die hij wilde stond aan zijn kant, waar zijn bed dus ook stond en de andere kast stond dichter bij haar bed, dus veel keuze kreeg ze niet. Zelfs als ze moeilijk wilde doen, zou hij de moeite niet nemen om moeilijk te zijn en met haar in discussie te gaan. Hij begon in een razendsnel tempo de kast in te ruimen, waar dus kleren kwamen te liggen waar hij een jaar mee moest doen. Niet dat hij ijdel was, zeker niet. Hij vond het alleen jammer dat zijn ouders hem hadden beperkt in wat hij mee mocht nemen, aangezien er nog zo veel spullen thuis lagen die hij graag uit de grijpgrage handjes van zijn liefste pa en ma had willen redden. Was het nu te laat voor, helaas. Na niet al te lange tijd had hij de kast ingeruimd en trok hij een ander shirt aan, hij had er geen moeite mee om met ontbloot bovenlichaam gezien te worden. Alsjeblieft, zo preuts kon ze toch niet zijn? Hij hoopte het voor haar, anders had ze pech. Nja, hij trok alweer een schoon shirt over zijn hoofd hoor en besloot daarna dat hij zo in de grote hal beneden wilde kijken, waar de namenlijsten met studies en bijstudies zouden hangen.

Het was voor Iraia luid en duidelijk dat dit jaar een complete hel ging worden, dan mocht ze een paar weken naar huis en daarna zouden nog twee lange jaren volgen met hem aan haar zijde. Als hij ondertussen niet opgepakt was omdat hij haar gezicht bewerkt had, veel mensen hadden daar namelijk af en toe de neiging tot en aangezien hij op zijn strafblad mishandeling had staan, kon het ook nog wel eens voorkomen. Liever niet trouwens, ze was nogal gehecht aan haar gezichtje en dat moest ook wel eens zo blijven. Om ervoor te zorgen dat hij ook niet ''per ongeluk'' binnen kon komen, trok ze snel het jurkje over haar hoofd heen en schoot de eerste de beste spijkerbroek in die ze kon vinden. Het was gewoon een lange stretch, wat betekende dat hij naadloos om haar ranke benen heen sloot en dat zat perfect. Om het af te maken trok ze nog een topje aan en deed er een lange, gouden parelketting overheen. Het waren natuurlijk niet echt parels, maar de gouden bolletjes hadden wel de vorm van parels.
Het moment dat Iraia de kamer weer uit kwam zag ze nog net Dean's buik en grinnikte, die had ze wel aan zien komen en het was totaal niet erg dat hij gespierd was. Beter dan kijken naar iemand met een flubberbuik. Toch? Enfin, hij begon opeens naar de deur te lopen, wat ervoor zorgde dat Iraia er heel snel voor stond. 'Ben je gék geworden?! Als je gesnapt wordt zonder mij, dan krijgen we meteen die klote handboeien om en zit ik zeker aan je vast. Ik weet niet eens hoe ze dan denken dat ik me om kan kleden of überhaupt kan slapen, dus waar ga je heen? Of beter, ga gewoon even nergens heen en lig op je bed ofzo, het maakt me niet zoveel uit zolang je maar niet zorgt dat ik gestraft word voor jouw daden.' Ach, wat was ze toch weer een schatje. Maar ja, je moest ook maar het IQ van Iraia hebben, dan slopen er ongetwijfeld wat zinnen bij je naar binnen die niet geheel hoorden bij de regel ''beleefd met elkaar omgaan''. Niet dat het uitmaakte, er hingen geen camera's in de kamers dus niemand zou weten dat ze een kreng was tegen hem. Was maar goed ook. Hij zou haar vast niet verlinken, niet als hij niet vast aan haar wilde zitten.

'Zoals ik al eerder vermeldde,' begon hij opnieuw met een ijskoude ondertoon die weer in zijn stem gekropen was, 'begrijp ik mensen ook heel goed als ze normaal tegen me spreken, wat jij tot nu toe welgeteld nul keer gedaan hebt. Dat zegt meer over jou dan over mij, denk je niet?' Hij keek haar aan met donkere ogen, maar besloot zich hier verder niet over op te winden, aangezien dat toch nauwelijks tot geen nut zou hebben. Hij liet zich op zijn bed zakken, staarde wat naar het plafond en besloot haar verder maar te negeren, aangezien zij ten eerste geen warme en vriendelijke uitstraling had waar hij graag contact mee zocht en ten tweede had hij sowieso geen zin in haar pesthumeur om de indeling. Oh ja en haar verschrikkelijk afgezaagde dreigementen mocht ze ook wel voor zich houden, hij kon heel prima zonder die dingen leven. Niet dat zij dat wist, natuurlijk niet. Zo slim was ze helaas niet, anders had ze wel eerder doorgehad dat ook beleefdheidsvormen gewoon slim waren. In plaats daarvan was ze hier met een negatieve instelling aan begonnen en dat was niet iets waar hij echt zin in had, hij werd er eerder neerslachtig van. Oh, niet dat hij dat aan haar zou laten merken hoor, dat plezier gunde hij haar nou ook weer niet. Net zoals hij haar het plezier niet gunde om gewoon op een goede school te zitten, aangezien het erop leek dat ze nog best wel wat van hem kon leren wat betreft het respecteren van je medemens. Niet dat hij dat altijd deed hoor, maar hij was er duidelijk beter in dan dit meisje, dat nog geen vriendelijk woord tegen hem gesproken had. Nou, dat ging nog wat worden dit jaar, hij had helemaal geen zin om iets aan haar negatieve instelling te doen en dat zou hij dus ook niet doen, het enige wat hij daarmee zou bereiken was zelf een nog neerslachtiger stemming krijgen en dat wilde hij eigenlijk vermijden, ze zaten sowieso nog drie jaar met elkaar op school, tenzij hij het zo bont maakte dat hij van school gestuurd werd. Zou nog eens leuk zijn, hij vroeg zich af of het meisje Iraia dan ook weggestuurd werd, als ze toch aan elkaar vastzaten. Was een leuke theorie om over na te denken.

'Zoals ik al eerder vermeldde,' begon hij opnieuw met een ijskoude ondertoon die weer in zijn stem gekropen was, 'begrijp ik mensen ook heel goed als ze normaal tegen me spreken, wat jij tot nu toe welgeteld nul keer gedaan hebt. Dat zegt meer over jou dan over mij, denk je niet?' Iraia kon er niets aan doen dat ze moest lachen, het was gewoon ook lachwekkend en ze was niet iemand die bewust haar emoties voor zich ging houden. Tenminste, niet als ze er niets meer zou winnen. 'Sorry, ik wist niet dat je beleefd moest doen tegen het beest waar je je kamer mee deelt.' Haar ogen twinkelden en ondertussen begon ze haar eigen kast op te ruimen. Het feit was dus dat Iraia nog zo slim en geslepen kon zijn, in het rijtje van S'en paste ook het woord sloddervos. Meestal gooide ze gewoon alles in haar kamer neer daar waar ze het niet meer nodig had, afgezien van wat haar ouders daarvan zouden vinden. Zuchtend begon ze nu maar alles in de kast te proppen, wetend dat als ze het ergens op de grond zou laten slingeren, hij het wel eens tegen kon komen. Het enige waar ze wel echt heel voorzichtig mee was waren haar ''speciale schoolspullen''. Zoals een laptop en nog wel een paar dingen. Die werden allemaal links boven op de plank gelegd en rechts daarvan kwamen haar boeken te liggen. De plank eronder werd gebruikt voor topjes en spijkerbroeken. Er was ook nog een open ruimte om dingen op te hangen en daar kwam dan als vanzelfsprekend de rest. O, haar sokken, onderbroeken, strings en bh's kwamen in de lade die er nog ingebouwd was. Fijn, nu was alles pérfect opgeruimd en was Iraia eindelijk klaar. Ze wist weer zeker wat voor een gruwelijke hekel ze had aan opruimen, hoor, dat werd nog wat.
Enfin, haar badkamerspullen lagen natuurlijk nog wel op een hoopje in de badkamer, maar ze vond het wel arrogant om de hele badkamer zichzelf toe te eigenen. Natuurlijk, het was een optie en misschien zou ze het later ook wel doen, maar één keertje toegeven kon geen kwaad. Toch? Nee, vast niet. 'Zullen we de afspraak maken dat badkamerspullen gewoon hier ergens liggen en dat de badkamer op die manier leeg blijft?' Het was trouwens ook een vorm van zorgen dat hij niet aan haar spullen kon komen, maar oké. Haar stem was trouwens een heel stuk minder fel en dan kwam het wat rusteloze, slimme meisje naar voren. Een meisje waar híj nog geen kennis mee had gemaakt.

Het beest waarmee ze haar kamer deelde. Jeetje, was dat de indruk die hij op haar gemaakt had? Of was dat de indruk die zij van alle -in haar ogen- minderwaardige mensen had? Of misschien, dat was ook een optie, was het alleen de mening die ze over hem had, omdat ze hem gewoon niet mocht. Dat was het waarschijnlijk, anders had ze met haar ego heel snel het probleem dat iedereen in haar omgeving een beest was. Nee, daar ging hij maar niet van uit. Hij was het unieke beest in haar omgeving, wat een liefde voelden ze nu al voor elkaar. Dit zou zeker weten nog een gezellige tijd worden, daar was hij nu al heel erg zeker van. Gezellig met een meisje op hem kamer, was dat niet zoiets als roodkapje en de wolf dan? Of viel het te vergelijken met Belle en het beest? Nee, zeker niet. Dit meisje was geen roodkapje, die onschuld bezat ze niet. Belle kon ze ook niet zijn, ze bezat de waardigheid en de vriendelijkheid van dat disneyfiguur niet. Goed, stoppen met het vergelijken, aangezien ze, als hij haar dan toch met iets moest vergelijken, eerder de boze heks uit alle sprookjes bij elkaar was. Mooi, dat zeker wel. Maar oh zo onvriendelijk. Goed, niet laten merken dus dat hij tot deze conclusie gekomen was, dat zou de slechte relatie tussen hen beiden zeer zeker niet verbeteren. Hij glimlachte daarom poeslief naar haar toen ze het voorstel wat betreft de badkamer deed. 'Lijkt me een prima idee schat, dan moet jij je spullen daar even vandaan halen.' Hij had de glimlach nog steeds rond zijn lippen, wendde zijn blik de eerste tien seconden niet van het meisje af en begon daarna weer naar het plafond te staren, aangezien hij toch niets anders te doen had dan dat. Hij had geen zin om samen met haar de school te gaan verkennen, vooral niet omdat zij toch niet zou willen zien waar hij in geïnteresseerd was en hij had al helemaal geen zin om zijn oude "maatjes" tegen te komen, die nu ook allemaal aan een braverik gekoppeld waren. Oh, dat waren voor het grootste gedeelte nog ergere domkoppen dan hijzelf hoor, daar niet van. Hij wilde ze alleen niet zien, aangezien hij ze nu niet echt geweldig aardig had gevonden. Getolereerd, dat had hij ze. Zijn IQ lag gewoon vele malen hoger dan dat van die drugs snuivende, bier zuipende domkoppen. Ze waren makkelijk te manipuleren geweest omdat ze een leider nodig hadden, maar hier hoefde hij ze niet meer. Wilde hij ze niet meer. Het liefste wilde hij dat ze de herinneringen aan hem weg dronken, dan was hij van ze af.

Het leek er niet op alsof het vandaag nog veel beter ging worden tussen hen. Plus, dat er niets was wat ze nu kon doen zonder hem, als ze naar buiten ging dan moest hij mee en anders zou ze meteen straf krijgen. Verdomme. 'Lijkt me een prima idee schat, dan moet jij je spullen daar even vandaan halen.' Net toen Iraia een heel erg venijnig antwoord wilde geven -haar spullen lagen helemaal niet meer in de badkamer namelijk, die had ze al opgeruimd- ging de deur opeens open en stonden er een paar jongens voor de deur. Ze zagen er om eerlijk te zijn niet lelijk uit, maar erg knap waren ze dan ook weer niet. 'En wat doen jullie hier?' Woedend liep ze naar hen toe, niemand kwam zonder te kloppen binnen. 'Oprotten nou,' voordat een van hen haar tegen kon houden wílde ze de deur dicht gooien, maar eentje was net sneller en tilde het meisje aan haar middel op, om haar weer op haar bed te dumpen en de rest van de jongens kwamen ook binnen.
'Hè Dean, we kwamen even kijken naar hoe gezellig het al bij jullie is. We hebben onze braverikjes ergens opgesloten, moeten we haar ook even dumpen of..?' O, ze moesten eens proberen haar ergens op te sluiten. Iraia was niet helemaal stom, ze had ook echt wel een aantal trucjes die hen zouden verbazen. Niet dat ze sterk genoeg was om die gastjes tegen te houden, maar ze zou in ieder geval wel een stuk sneller zijn dan die gasten. Eigenlijk wist ze dat nog niet eens zeker, maar oké. 'Niemand dumpt mij waar dan ook, ik snijd je lul eraf als je daar het lef toe hebt.' Verbaasd keken de jongemannen in de kamer naar het vurige meisje op het bed. 'En nee, dat was geen grapje.' Het was overduidelijk dat de jongens geen idee hadden wat ze moesten zeggen en Dean maar aankeken, net zoals ik nu niet meer weet wat ik moet typen want ik heb totaal geen inspiratie, dus het moment is aangebroken dat Sterre weer mag gaan typen!!

Oh, meenden ze dit echt? Jezus, Elke had wel een heel erg grote fantasie. Zijn lippen vertrokken tot een harde streep, natuurlijk hadden ze hem zo snel gevonden. Iedereen wist in welke kamer hij zat, dus het was niet raar dat het maar een halfuurtje of zo geduurd had voordat ze hun meisjes gedumpt hadden en naar hem toe waren gekomen voor verdere opdrachten. Waarschijnlijk kwam hij nooit meer van ze af, wat natuurlijk heel erg jammer was. Ook voor Iraia, die zou er het meeste last van hebben want hij ging haar echt niet wegsturen, hij vertikte het om aan haar vast te zitten door middel van handboeien, dat vertikte hij gewoon. 'Nee, ik zie haar ervoor aan om ons allemaal te naaien als ze vrijkomt en dat komt ze, daar zie ik haar wel voor aan.' Hij meende het, hij zag haar ergens wel als een klikspaan, zelfs als ze dan aan hem vast kwam te zitten. Ze kon er een hele groep bijlinken, misschien was haar dat toch wel wat waard. 'En nu wil ik dat jullie teruggaan, ik heb geen zak aan jullie als jullie aan een braverik vastgemaakt worden.' Oftewel, hij had in het geheel geen zin in deze domkoppige lomperiken die deze kans niet zagen als een om zich te verbeteren, maar een om een school in de vernieling te helpen. Tja, dat was voor hen misschien niet zo'n probleem, maar als hij nog een keer van school gestuurd werd, zouden zijn ouders hem uit huis plaatsen en moest hij maar zien wat te doen. Oh, ja want hij woonde dus nog bij zijn ouders, die dan ook zijn scholing betaalden. Cheerz. Oh ja, natuurlijk kon hij uit huis gaan, maar naast zijn criminaliteiten, was hij vooral heel erg lui en hij had geen zin om ergens op zichzelf te gaan wonen, zonder de gemakken waarin zijn ouders hem prima konden voorzien. Niet dat hij nu nog thuis woonde hoor, helaas. Hij woonde in een kamer met een meisje dat precies de dochter was die zijn ouders hadden willen hebben. Braaf, intelligent en heel beleefd waarschijnlijk, als ze dat wilde. Met een handgebaar maakte hij de jongens duidelijk dat ze echt moesten gaan, hij vond het niet prettig ze hier te hebben. 'Moven, voordat jullie voor altijd aan een braverd vastzitten.'

Volgorde: Latijn - Wiskunde - Criminologie - Tekenen - Sociologie - Muziek

Lichtjes ging eerst het ene oog open, om daarna overeind te schieten zodra Iraia's wekker keihard afging. Het was zo ongeveer een uur voordat ze naar de les moesten en kreunend kwam het meisje uit bed. Haar haren zaten verschrikkelijk door de war, zwarte strepen zaten onder haar ogen en ze liep in een heel kort nachtjaponnetje uit bed gestapt. Vrijwel onmiddellijk pikte ze de badkamer in, verwijderde zorgvuldig haar mascara en haar haren werden gekamd naar hoe het -volgens haar standaards- hoorde. Ze lagen losjes over haar schouders, om er daarna even mee te schudden zodat het wat losser leek. Even wat water in d'r gezicht gegooid, daarna de mascara weer opdoen en vijf minuten later stond ze in de kamer. 'Zeg, kom jij ook nog eens uit bed als je niet te laat wilt zijn?' De woorden gromde ze hem toe, maar ondertussen begon ze haar eigen kast door te spitten. Uiteindelijk pakte ze toch maar een strakke skinny jeans en een zwart topje, met nog een ketting die ze uit haar juwelenkist haalde. Snel -heel erg snel zodat Dean niet teveel zou zien, ook al stond ze met haar rug naar hem toe- trok ze haar japon uit, deed een bh aan en trok haar broek en topje aan. Het was nou niet dat ze zo verschrikkelijk preuts was dat ze het erg vond om hem naakt te zien, maar ze had eigenlijk liever niet dat hij haar bijna naakt zag. Gewoon liever niet. Ondertussen had ze haar boeken ingepakt, ketting omgedaan en nog even alles opgeruimd. Klaar om te vertrekken met nog tien minuten over die ze kon besteden aan hem uitkafferen en naar de les vertrekken. 'Klaar?'

Hij murmelde geïrriteerd toen de doordringende geluiden van de wekker zijn oren binnenstroomden, maar gelukkig hield dit vrij snel weer op doordat het meisje hem uitzette. Geweldig, dan kon hij zijn ogen nog even sluiten en van deze luxe maakte hij dan ook gebruik, hoewel hij Iraia op de achtergrond naar de badkamer hoorde lopen en hij ging ervan uit dat ze de ruimte in wilde pikken voordat hij overeind kon komen. Hij snapte niet waarom ze zo vroeg op moest staan, aangezien ze haar wekker precies een uur voor de eerste les en dat was voor hem onbegrijpelijk, omdat hij zich in tien minuten klaar kon maken voor school, of in dit geval voor de lessen. Voor school hier zou hij nooit klaar zijn, hoeveel uren je hem ook gaf. Met een ontevreden gezicht kwam hij uit zijn bed toen het meisje daar een opmerking over maakte, hoewel hij 's ochtends niet in de stemming was gevatte opmerkingen te maken. Nee, hij was in het geheel geen ochtendmens, hij haatte ochtenden zelfs en was eigenlijk niet aanspreekbaar voor elf uur. Helaas had hij weinig keuze, omdat het meisje waarmee hij zijn kamer deelde, daar toch geen rekening mee zou gaan houden. Ach ja, misschien moest hij maar zijn best doen om niet te laat te komen voor zijn eerste les, gezien ze ook nog wat moesten gaan eten voordat ze in het klaslokaal verschenen. Tenzij Iraia natuurlijk niet ontbeet, maar dan zou hij zonder haar naar de eetruimte gaan. Als ze hem én vroeg wakker maakte én ook nog eens een kop koffie ontzag, ging ze er simpelweg aan, daar was geen twijfel over mogelijk. Ach, hij liep naar zijn kledingkast, trok er enkele kledingstukken uit en begon zich om te kleden, zonder ook maar een blik achterom te werpen. Hij hoefde haar lichaam helemaal niet te zien en ze had de keuze om wel of niet te kijken, daar gaf hij ook weinig om. In ieder geval duurde het misschien twee minuten tot hij zich aangekleed had en daarna hoefde hij alleen maar met een handbeweging zijn haar goed te doen, waarna hij zijn tas met boeken pakte. Dit kon nog wel eens een interessante eerste schooldag worden, op deze manier. Of zo. Het was ochtend, wist hij veel wat er interessant zou worden en wat niet. Haar vakken, die zouden waarschijnlijk niet zo interessant zijn. Hij had nu al een hekel aan crimolodinges, het klonk als een moeilijk woord en ja, hij had een lichte vorm van dyslexie. Dat was ook al zo'n moeilijk woord.

Iraia werd helemaal gestoord van hoe die vent zich gedroeg en wat ook nog niet mee hielp was dat hij binnen zo'n tien minuten klaar was en zij was al vijftig minuten bezig. Hoezo was dat niet iets om je aan te irriteren? Ohja, meneer haalde gewoon een hand door zijn haren en was dan klaar. Verdomme, dat wilde Iraia ook. Helaas was ze niet gezegend met zulk geweldig haar, iedere dag moest ze er flink doorheen kammen om de klitten weg te krijgen. Zonder op Dean te wachten pakte ze haar handtas op, legde hem in haar schouderholte en liep de deur uit. Ze was nog geen vijf meter buiten zonder hem, of ze kwam al een lerares tegen die verbaasd haar wenkbrauwen naar het meisje optrok.
'Iraia, waar is Dean? Waarom zijn jullie niet bij elkaar?' Het meisje had maar een seconde nodig om haar gezicht in de plooi te trekken en te doen alsof ze verbaasd achterom keek. 'Ik zou toch zweren dat hij achter me aan de kamer uit liep, oh wat vreemd! Wacht, ik haal hem wel even.' Heel snel liep ze terug naar de kamer en gebaarde hem dat hij onmiddellijk moest komen. Zin om nu al aan hem vast te zitten had ze niet echt. 'Het spijt me, je kent de regels meisje,' de vrouw stond opeens achter haar, pakte haar pols en deed er een handboei om. Geweldig, daar had ze nou net behoefte aan. 'Dean, geef me je pols en daarna mogen jullie naar de les toe, hup hup.'

Oh god, dat kon hij er nog wel bij hebben. Zijn ogen, waar donkere kringen onder zaten vanwege het vroege opstaan, werden donkerder toen hij zag hoe het meisje heel snel terug kwam toen ze aangesproken werd door een lerares, maar helaas voor haar was het al te laat. En helaas voor hem, aangezien hij aan haar vast zat en dat gingen ze nu even letterlijk maken. God, dit gingen ze toch niet menen hè? Het leek wel alsof er een donderwolk boven zijn hoofd kwam hangen en het ineens begon te onweren, wat waarschijnlijk wel lichtelijk overeen kwam met zijn humeur toen hij de handboeien zag die hij om zou krijgen. Of in ieder geval, de ene boei zou om zijn pols vastgemaakt worden en de andere zat al om de pols van het kleine meisje dat vanaf nu niet meer bij hem weg te slaan zou zijn, letterlijk. Met frisse tegenzin stak hij zijn pols uit en met nog frissere tegenzin keek hij toe hoe het ding vastgeklikt worden. Er zat welgeteld tien centimeter ketting tussen de twee boeien in, wat dus betekende dat ze maximaal tien centimeter van elkaar verwijderd konden zijn. De lerares liep weg en het eerste wat in hem opkwam was haar gewoon enkele malen tegen een muur te rammen met haar hoofd, dan zou ze misschien minder vaak domme dingen doen. Oh, hij kwam wel heel dicht bij de grens, hij overschreed hem bijna en het kostte hem al zijn zelfbeheersing om haar niet gewoon met al zijn kracht tegen de muur te rammen. In plaats daarvan greep hij haar kin, drukte hij zijn nagels in haar huid en zorgde hij dat ze hem recht aankeek. 'Laten we even duidelijk maken dat dit allemaal jouw schuld is en aangezien ik een stuk sterker ben dan jij, heb je hiermee onheil over je afgeroepen. Laten we het erop houden dat ik het niet zo leuk vind als iemand me mijn ontbijt ontzegt.' Na dat laatste woord gaf hij nog een ruk aan haar kin waarmee hij in principe haar nek had kunnen breken, maar dat deed hij maar even niet omdat hij geen zin had in een lijk, niet op de eerste schooldag. Daarna liet hij haar kin maar los en zonder nog op haar te letten begon hij de gang door te lopen in zijn tempo, dat hoog lag. Op naar de eerste les dan maar, zonder ontbijt. Nee, hij was niet te genieten.

Aan Dean's blik te zien zou hij dit niet zo tof vinden. Niet dat Iraia er nou zo blij mee was, maar hij keek echt alsof het onweerde in alle staten van Amerika. Alsof de storm recht boven hem hing. Alsof ze de enige twee overlevenden waren en hij voor altijd met haar opgescheept zat, terwijl het nu niet eens voor altijd was? De lerares verliet al snel hun kamer weer, waarna ze een schuwe blik op haar kamergenoot wierp en geschrokken haar ogen openvlogen toen hij haar kin te pakken had. Zijn nagels drukten in haar huid en woedend keek ze terug naar hem. 'Laten we even duidelijk maken dat dit allemaal jouw schuld is en aangezien ik een stuk sterker ben dan jij, heb je hiermee onheil over je afgeroepen. Laten we het erop houden dat ik het niet zo leuk vind als iemand me mijn ontbijt ontzegt.' Oké, hij was dan misschien sterker, maar zij was zeker een stuk slimmer. 'Dan had je eerder uit je bed moeten komen,' gromde ze terug, om een seconde later mee gesleept te worden door Dean die er op zijn tempo vandoor ging. De eerste ruk aan haar boeien gaf aan dat ze een stuk sneller zou moeten lopen dan dat ze gewend was óf dan dat elegant was. 'Zeg lomperd, kan je dan helemaal niets goed? Het is wel weer duidelijk dat niemand je ooit manieren heeft geleerd, ik sleur jou toch ook niet omver.' Haar stem was snijdend en ze moest heel, heel erg snel achter hem aan lopen om hem ook daadwerkelijk bij te houden. Eenmaal in het klaslokaal bleek dat je sowieso altijd al op houten bankjes voor twee zat, dus zo erg was het niet. Nou, erg wel, onhandig was het iets minder dan dat ze in eerste instantie dacht. Zo te zien waren ze trouwens de enige die ook daadwerkelijk al aan elkaar vast zaten en de nette leerlingen knikten meelevend naar haar, alsof het natuurlijk Dean's schuld was. De lomperiken lachten alleen, zoals ze al zei; lomp.

Die verwende rotteef mocht haar muil wel eens houden, anders zou hij ervoor zorgen dat ze die hield. Niet dat hij daar nu nog woorden aan vuil ging maken, ze hadden het klaslokaal waar ze hun eerste les zouden hebben bereikt en de leraar, een kalende man van rond de vijftig, was al aanwezig. Als die er nog niet geweest was, zou hij ook nog wel een woordje met zijn medeleerlingen willen wisselen over het feit dat hun meelevende blikken arrogantie ten top waren, omdat ze ervan uit gingen dat alle braverdjes nooit iets fout deden. Stelletje verwende, snobistische nerds. Het vervelende was dat hij aan zo'n persoon vast zat en dan had hij ook nog eens te maken met een brutale, koppige en zeer moeilijk verdraagbare snobistische nerd. Welke les zaten ze ook al weer? Geen flauw idee, maar aan de moeilijke teksten die langs de muren hingen te zien, was dit het lokaal waar Latijn gegeven werd. Oh krankzinnige geweldigheden, hij zat bij Latijn en laat het nu zo zijn dat Latijn voor hem altijd een raadsel geweest was, hij kon de letters nooit van elkaar onderscheiden en de betekenissen ontrafelen was ook niet iets dat hij ooit dacht te kunnen. 'De volgende die je een meelevende blik toewerpt sla ik in elkaar met één van die onmogelijke schoenen van je, met jouw voet er nog in,' gromde hij zacht tegen het meisje, waarna hij plaatsnam ergens tussen het midden en achterin in, zonder te overleggen. Ze had toch geen keuze, met geen mogelijkheid zou ze weg komen als hij geen zin had om nog op te staan. Hij had nog geluk dat ze zijn schrijfhand niet in de boeien hadden geslagen, anders had hij pas echt een probleem gehad. God, kon deze dag niet alvast voorbij zijn? Misschien dat ze hem daarna wel weer van haar los maakten, hij kon haar niet verdragen op slechts tien centimeter afstand. Hij besefte niet eens dat de leraar aan zijn welkomstpraatje begon, aangezien hij niet luisterde en eigenlijk nog gewoon kookte in zijn eigen razernij. Vroeger had hij woedeaanvallen gehad waarin niets en niemand veilig was, maar die had hij wel ongeveer weten te beheersen. Hij zou nu in ieder geval niet met tafels gaan gooien.

'De volgende die je een meelevende blik toewerpt sla ik in elkaar met één van die onmogelijke schoenen van je, met jouw voet er nog in,' lachend -vals wel hè, wat verwacht je anders van haar- keek ze hem uitdagend aan en gebaarde dat hij het best mocht proberen van haar. Ondertussen was de leraar begonnen met praten en Iraia richtte zich toch maar tot hem.
'Ik weet dat dit voor jullie allemaal de eerste les ooit is en het is de bedoeling om als docent bij de eerste les nog wat extra uitleg te verschaffen over de regels en straffen hier. Het is mooi om dan als voorbeeld te hebben dat er al een koppel aan elkaar vast zit door middel van handboeien. Je kan zien dat er amper ruimte is om te doen wat je zelf wilt en dat zouden jullie ook zo moeten hanteren zonder dat we jullie vastzetten. Enfin, laten we het er maar gewoon op houden dat jullie je zullen moeten leren te gedragen. Dan kunnen we nu eindelijk beginnen met Latijn, jullie zitten met z'n tienen in een klas. Vier mensen die dit als bijvak hebben, eentje als hoofdstudie en dan nog vijf anderen die hier niet voor hoeven te slagen, maar wel goed mee moeten doen anders moeten er maatregelen genomen worden. We beginnen heel simpel om de grammatica te herhalen, tenminste, dat is wat we normaal gesproken zouden doen als de les niet maar een half uurtje duurde vandaag. De eerste dag duren alle lessen namelijk maar een half uur om eventjes kennis te maken met de leraar en het vak. Jullie mogen nu allemaal naar je volgende vak lopen alvast,' de leraar knikte nog even en draaide zich daarna om, zodat hij zijn eigen spullen in kon gaan pakken. Iraia had haar spullen nog niet eens uitgepakt en hoefde dus alleen maar te wachten totdat Dean haar weer mee zou slepen naar de volgende les; wiskunde. Geweldig, daar had ze echt zin in. Waarschijnlijk zou ze het nog wel kunnen hoor, maar Iraia had het niet zo op getallen. Echter, ze kon niet hebben dat hij er beter in zou zijn, dus dan kon ze nog wel eens heel vervelend worden.

Yes, hij mocht ook nog even in de spotlights komen dankzij de ongelooflijke prestatie die ze geleverd hadden. Ze zaten aan elkaar vast, op dag één al verdomme. Eens zien hoeveel leraren daar een slimme opmerking over dachten te kunnen maken. Hij zou het heel fijn vinden als het hierbij bleef, maar helaas voor hem ging dat niet het geval zijn. Zelfs toen hij alleen overeind kwam en daarbij het meisje ook overeind trok, ging er al geroezemoes door de ruimte. Geweldig, het eerst samengestelde koppel zat ook als eerste aan elkaar, dat kon hij er echt nog wel bij hebben vandaag. Hij hees de tas met zijn boeken over zijn schouder, waarna hij, zonder rekening met Iraia te houden, begon te lopen. Goed, ze mochten naar de volgende les en dat was een stuk beter dan Latijn, aangezien cijfers voor hem nauwelijks een raadsel waren, in tegenstelling tot letters die ongrijpbaar over het papier dansten, letters waar hij soms nauwelijks woorden van kon maken. Nee, hij haatte talen en daarom was hij er heel gelukkig mee dat hij nauwelijks zulke vakken had, hoewel hij niet het gevoel had dat Crimolodinges of sociopathienogwattes veel beter zouden zijn. Nee, daar moest hij zich nu nog maar even geen zorgen om maken, aangezien ze eerst naar een les wiskunde zouden gaan die niet veel beter was dan Latijn, omdat er waarschijnlijk weinig met cijfers gewerkt zou worden en veel met praten, wat voor hem niet echt een leuk en gezellig vooruitzicht was. Hij was namelijk al zo sociaal en hij hield zo van kennis maken met nieuwe mensen, vooral als hij niet ontbeten had en aan een zeer irritant meisje vastzat. Nee. Dus hij liep de gang door, nog steeds zonder rekening te houden met haar minder lange benen en zo kwam het dus dat ze ruim op tijd bij de volgende les waren, hoewel het waarschijnlijk niet echt een les te noemen zou zijn. Ach ja. Hij hoopte vooral dat het een les voor het meisje zou zijn, aangezien zij zich waarschijnlijk het meest gemarteld moest voelen door de polsband die hen aan elkaar vastmaakte. Misschien zou ze dan wat beter opletten, anders had ze heel veel pech.

Geweldig, tot nu toe hadden ze Latijn, wiskunde en criminologie gehad als vakken en normaal gesproken zou het dan de lunch pauze zijn. Maakte niet uit dat ze pas anderhalf uur bezig waren met de lessen, normaal gesproken zouden ze nu tijd hebben om te eten en dat hadden ze nu dus ook. Geweldig, Iraia had nog helemaal geen behoefte aan eten -ze at eigenlijk al maar heel weinig en zeker nu het nog zo vroeg was in tegenstelling tot wat ze gewend was- dat werd dan maar een koffie halen. Mits Dean haar daar de ruimte voor zou geven, want om eerlijk te zijn ging ze ervan uit dat hij nu zou proberen om haar leven zo moeilijk mogelijk te maken en er op die manier voor te zorgen dat ze nooit meer iets stoms zou doen. Niet dat het iets hielp, alleen daar zou hij nog wel achter komen.
'Jullie mogen allemaal vertrekken jongens, ik heb op dit moment niets te vertellen en zo kunnen jullie alvast de weg naar de eetzaal vinden.' Het was nog een vrij jonge leraar, waarschijnlijk achter in de twintig en om eerlijk te zijn zag hij er niet slecht uit. Helemaal niet slecht. Oké, ze konden weg en Iraia had haar spullen alweer klaar liggen en moest dus opnieuw wachten totdat Dean opstond. Ondertussen had ze trouwens echt een hekel gekregen aan de jongeman die haar steeds mee aan het sleuren was om te komen waar ze heen moesten. Hij was dan misschien sterker dan dat zij was, dat wilde niet per se zeggen dat hij die kracht ook moest gebruiken om haar gewoon overal mee naartoe te slepen. 'Ben je er nou nog niet klaar mee om constant mijn gewicht achter je aan te trekken en sleuren naar waar we ook naartoe moeten? Want als jij er niet klaar mee bent, dan ben ik het wel.' En dit keer was het niet eens dat ze hem toe gromde, eigenlijk klonk haar stem heel normaal, neutraal zelfs.

Cheers, ze hadden pauze en godsamme hij ging nu dus lunchen zonder iets van een ontbijt naar binnen gewerkt te hebben. Dat was ziek, zieker dan ziek en hij zou het mormel dat hem zijn ontbijt ontzegd had, nog wel krijgen. Nou goed, zijn onuitgepakte spullen dan maar weer oppakken en overeind komen, waarbij het meisje het weer zwaar te verduren kreeg en ditmaal leek ze daar echt niet blij mee te zijn. Hij haalde zijn schouders op. 'Het is jouw schuld dat je aan me vast zit, ik ga me niet aanpassen om het jou gemakkelijker te maken hoor.' Zijn tas weer over zijn schouder, een hand door zijn haar en nu maar op zoek naar de pauzeruimte, waar ze hopelijk nog iets normaals te eten hadden. 'En even door de duidelijkheid, jij hebt niets om klaar mee te zijn. Ik ben namelijk niet klaar met jou duidelijk maken dat ik dit nooit meer wil zien gebeuren en de volgende keer zal het nog iets minder positief voor jou aflopen.' Met vrij langzame stappen voor zijn doen liep hij nu de gang door, ongeveer achter de meute aan die allemaal op het voedsel af leek te gaan als bloedhonden. Nou, hij kon zich voor deze ene keer wel bij ze voegen want hij stierf dus echt van de honger en dat was niet overdreven. Hij kon nog honderd of meer bedreigingen verzinnen aan het adres van Iraia, maar ze zouden allemaal op hetzelfde neerkomen dus hij zou er gewoon geen volgende gedachten meer aan vuilmaken. In plaats daarvan sloot hij zonder te overleggen aan in de rij die voor het eten stond, waarbij zijn blik ook op het koffiezetapparaat daar in de buurt viel. Goed, dat hadden ze dus in ieder geval, vieze automatenkoffie. Hij keek er nu al naar uit, om eerlijk te zijn. Alles was beter dan niets, in dit geval. Nu maar hopen dat hij lang genoeg pauze had om een beetje bij te komen van deze klotemorgen.

'Het is jouw schuld dat je aan me vast zit, ik ga me niet aanpassen om het jou gemakkelijker te maken hoor. En even door de duidelijkheid, jij hebt niets om klaar mee te zijn. Ik ben namelijk niet klaar met jou duidelijk maken dat ik dit nooit meer wil zien gebeuren en de volgende keer zal het nog iets minder positief voor jou aflopen.' Oh, geweldig dit. 'Ja want het is zo makkelijk om mij bang te maken.' Ondertussen liep hij trouwens wel wat slomer dan hij de rest van de dag gedaan zou hebben, alleen maar omdat de rest hem voor de voeten liep, het was echt niet om rekening met haar te houden. Hij sleurde haar zonder pardon mee naar de rij en ze wist zeker dat ze op deze manier geen enkele kans had op de koffie die ze wilde, dus gebaarde ze naar een van de mensen die ze al had leren kennen. Vrijwel onmiddellijk stond het meisje naast haar -ze kenden elkaar niet echt hoor, maar het was vast heel stoer om nu al ''aan iemand vast te zitten'' en het meisje keek een beetje met grote ogen naar haar, hoewel ze dezelfde leeftijd waren- en Iraia vroeg haar om een ijskoffie te maken. Eventjes dacht ze erover na, besloot toen dat het goed was om wat vriendinnen te maken en liep weg, om niet veel later een ijskoffie aan Iraia te komen geven. Glimlachend bedankte ze het meisje en fluisterde nog eventjes iets in haar oor, waarna die lachend weg liep, terug naar haar -waarschijnlijk verschrikkelijke- partner.
Nou, nu kon Dean zijn eten halen en om eerlijk te zijn was Iraia heel erg benieuwd hoeveel hij precies zou eten. Te zien aan zijn lichaam kon je concluderen dat het niet heel veel was, hij was goed gevormd hoor, maar zijn ribben waren wel degelijk zichtbaar. Aan de andere kant had hij flink wat spieren en hij was overduidelijk sterk, wat zou moeten suggereren dat hij wel veel at. Ach, ze zou het binnenkort wel zien. Ooit.