Dean VS. Iraia

'Dat jij het nooit anders geleerd hebt, betekent niet direct dat het helemaal niet op een andere manier kan hoor,' geërgerd keek Iraia terug terwijl hij de stok van haar afpakte. Hij deed haar er geen pijn mee, maar dat wilde niet zeggen dat het erg handig was. 'Dan heb je pech, we gaan dit op mijn manier doen.' Ondertussen had ze zichzelf omgedraaid, had van bovenop zijn kast zijn extra beddenpoot gehaald en hield hem achter haar rug. 'En als je deze ook van me afpakt, dan sloop ik je bed om er een poot onderuit te halen.'
'Je kunt zeggen wat je wilt, maar als je me wilt gaan slaan met een stok om me op de goede toonhoogte te houden, heb ik morgen een prima excuus bij die leraar muziek. Ik laat me niet slaan door meisjes, zelfs niet als zij het nodig achten omdat ik er anders niets van kan.' Verbaasd trok ze haar wenkbrauwen op en bijna viel haar mond open, hoewel ze die toch nog dicht deed. 'Ik mag je niet slaan omdat ik een meísje ben?!' Dat was de meest slappe smoes die ze ooit gehoord had. De rest kon ze zich nog in vinden, maar dit was absurd. 'Vuile, vuile hypocriet, ongeëmancipeerde bruut,' en zo kon ze nog wel even doorgaan. 'Dit slaat echt nergens op, het feit dat ik een meisje ben zou je niets moeten uitmaken. Wauw, een meisje slaat je, nou het is niet alsof ik je echt pijn zou kunnen doen, anders zou ik het sowieso dubbel en dwars terug krijgen. Maar als jij liever met handboeien aan me vast zit, best. Ik ga het je niet leren zonder die stok, dan doe je het zelf maar. Jouw keuze of je aan me vast zit of niet en dit keer zal ik nog een stuk vervelender worden dan vandaag. En ja, dat is mogelijk.' Vuile schoft dat het was. Alleen het feit dat ze een meisje was zorgde ervoor dat hij niet wilde dat ze hem sloeg. Dat sloeg letterlijk nergens op. Iraia had al helemaal geen zin meer om hem te helpen of leren zingen. Mocht 'ie lekker zelf uitzoeken.

Je kon wel ongeveer stellen dat zijn humeur ietwat beter was dan vanmorgen, eigenlijk. De duistere wolken die hem kwaad gehouden hadden toen, waren al helemaal weggedreven en nu was het laatste beetje ook weggeëbd. Hij lachte er zelfs om, toen ze met de volgende stok aan kwam zetten en deze achter haar rug verborg. Alsof hij hem dan niet te pakken zou krijgen, maar goed. Hij hoefde geen uithaal meer naar haar te doen, ze was pissed as fuck omdat hij had gezegd dat hij geen klappen van een meisje ging incasseren, dus hij liet haar even uitrazen. 'Voor de goede orde, ik accepteer het ook niet als een jongen of man mij in elkaar probeert te slaan,' waren zijn droge woorden en verder bleef hij loom op het bed zitten, hoewel zijn ogen haar niet loslieten. Na een tijdje was ze volgens hem uitgeraasd over het feit dat hij een bekrompen zak was en dat was dan ook het moment dat hij het nodig vond om opnieuw actie te ondernemen, al was het maar miniem. Hij kwam overeind, ging iets voor haar staan en zijn ogen twinkelden ondeugend. 'Verdien mijn respect dan maar, kleine meid,' zei hij zangerig. 'Probeer me er maar van te overtuigen dat je meer bent dan een brutaal meisje met een stem die te goed is voor de rest van haar karakter.' Oh, hij kon zo gemeen en toch tegelijkertijd zo poeslief zijn, dat vond hij op zich wel leuk aan zichzelf, hoewel er maar weinig dingen waren die hij echt leuk vond van zichzelf. Nee, dit was er toch wel één van en hij was benieuwd hoe zij erop zou reageren, hoewel de kans groot was dat ze eerst met grote ogen zou kijken en daarna zou terugkrabbelen. Of nee, wacht. Hij achtte haar ook in staat om direct naar hem uit te halen, maar helaas voor haar had zij niet tien jaar half op straat gewoond en leren vechten als een tijger, terwijl zij misschien te vergelijken zou zijn met een ondoordachte kat. Hij zou het wel zien, hij keek in ieder geval oprecht uit naar haar reactie, die hij op dit moment nog niet kon peilen. Wat enig.

Och, hij liet haar toch nog even weten dat hij het ook niet toe zou laten als een jongen hem zou slaan. Nou, daar werd haar humeur eerlijk gezegd niet beter van, wat hij vast ook niet verwacht had. Dit was gewoon een of ander zinnetje die werd gebruikt om haar ietsje te kalmeren, wat hem helaas niet gelukt was en ze was nog steeds net zo chagrijnig over zijn woorden, als eerst. Hij had gezegd dat meisjes hem niet mochten slaan. Puh, hij zou er nog wel eens achter komen dat ze zich daar niets van aan ging trekken. Eerste keer had ze hem al in z'n gezicht geslagen, tweede keer zou misschien nog leuker worden. Opeens stond hij vlak voor haar en geschrokken keek ze iets omhoog, recht in zijn gezicht. Echter zette ze geen stap achteruit, dat plezier gunde ze hem nog net niet. 'Verdien mijn respect dan maar, kleine meid,' zou ze nu moeten protesteren over dat hij haar klein noemde? 'Probeer me er maar van te overtuigen dat je meer bent dan een brutaal meisje met een stem die te goed is voor de rest van haar karakter.' Woedend richtte Iraia haar blik recht in die van hem, haar ogen kruisten die van hem en lichtjes glimlachte ze. 'Ik ben misschien niet zo sterk als jij bent, dat weet ik heel goed, maar dat wil niet zeggen dat jij de enige bent hier die de ander pijn kan doen. Ik hoef niet sterk te zijn, niet als ik zwakke plekken weet.' De stok in haar hand werd iets beter in haar handen gelegd, om daarna met een rotgang naar voren te gaan en hem dubbel en dwars in zijn privé deel te meppen. Ja, meppen, maar eigenlijk mishandelde ze dat ding van hem nu gewoon. Kon ze er in ieder geval ook zeker van zijn dat als hij woedend was, hij dat niet tegen haar kon of zou gebruiken. Wel zette ze snel een stap naar achteren, gewoon iets meer zekerheid. Het was namelijk misschien zo dat het hem niet heel veel pijn deed -hoewel dat moeilijk te geloven was, dit deed bij iedere vent pijn- maar dan nog hoefde ze zijn reactie niet van dichtbij mee te maken.

Hij zag haar denken, zag ook in haar ogen wat haar idee was en hij wist dat hij het makkelijk zou kunnen ontwijken, dat hij haar makkelijk in het stof kon laten bijten. Maar hij onderschatte haar kracht blijkbaar, want hij besloot de klap te incasseren en nou, zijn gezicht betrok toch wel eventjes, aangezien ze meer kracht achter die klap gezet had dan hij gedacht had. Nou, dat was dan weer een compliment voor haar en ze was niet gek ook, ze ging direct weer naar achteren en dat maakte dat de glimlach rond zijn lippen verscheen, hoewel niet helemaal van harte omdat het ongelofelijke pijn deed. Ze had geen permanente schade aangericht hoor, dan had ze nog vele malen sterker moeten zijn. Nee, hij was niet eens kwaad op haar. Hij lachte, dat zei hij toch? Hij lachte en als hij echt kwaad geweest had, zou hij geen tijd verspild hebben aan neppe lachjes en dergelijke dingen. Nu was het zijn beurt, maar in plaats van haar terug te meppen -hij had wel enkele plekjes gekend hoor- was het enige wat hij deed de stok uit haar vingers ontfutselen, wat vrij gemakkelijk ging doordat hij gewoon een voorwaartse beweging maakte en haar met een simpele draaibeweging van haar wapen ontdeed. 'Dat was nog niet eens zo heel slecht,' merkte hij op, het was aan haar of ze het als een compliment of als een belediging opvatte, voor hem maakte het eigenlijk niet zo heel veel uit. Hij stelde gewoon een feit vast en daar hield hij het bij, waarna hij de stok bij de andere legde. 'Ik gok zo dat ik de hogen noten nu heel makkelijk kan halen.' Oh, dat was nog best een gevatte opmerking, al zei hij het zelf en had hij wel eens betere, sterkere opmerkingen verzonnen. Nee, voor deze situatie was het nog best een goeie opmerking, hoewel hij zich afvroeg of het meisje ze net zo leuk vond als hij, hoewel hij niet dacht dat dat het geval zou zijn. Met een afwachtende blik keek hij haar aan, hij vroeg zich af of ze nu nog iets anders zou proberen of dat ze er klaar mee was.

Je kon aan zijn gezicht goed zien dat hij toch wat minder kracht aan had zien komen uit dat een stuk kleinere lichaam van Iraia, dat zorgde alleen maar voor een leuker verrassingselement van haar kant, zo erg was het dus niet. Echter, hij moest er wel om lachen en dat leek nou niet bepaald op iets wat je zou doen als je echt pijn had. Betekenis: volgende keer nog een stuk harder slaan, mits dat mogelijk zou zijn. 'Dat was nog niet eens zo heel slecht,' dat klonk als een belediging. Aan de ene kant betekende het dat hij haar onderschat had en het was leuk zijn ongelijk te bewijzen, aan de andere kant betekende het ook dat het nog een stuk beter kon. Natuurlijk kon het beter, ze was geen Hulk. Zou ze niet worden ook, veel te lelijk en dik. O bah, te groen ook nog eens. Nee, de Hulk was niets voor haar. 'Ik gok zo dat ik de hogen noten nu heel makkelijk kan halen.' Verbaasd keek ze hem aan en lichtjes krulde een glimlach rond haar lippen, terwijl ze ongelovig haar hoofd schudde. Hij was onverbeterlijk, serieus waar. 'Wat jammer nou dat het liedje dat je hebt uitgekozen, geen hoge noten heeft. Maar oké, ik zal je niet porren met ene stok of whatever.' Snel pakte ze het doosje van hem af, zette de cd op en leunde tegen haar kast aan, gebarend dat hij mocht beginnen met zingen. 'Laat eerst maar eens horen wat je al kan,' mompelde ze, met een lichtelijk valse ondertoon. Iraia had nog wel wat trucjes om hem op de juiste toonhoogte te krijgen, geen zorgen. 'En blijven zingen, wat er ook gebeurd, ik heb geen zin om constant overnieuw te moeten beginnen.'

Hij kon duizend uitvluchten bedenken, duizend dingen opnieuw zijn mond te mogen houden, vooral toen de muziek begon te spelen en Iraia tegen de muur leunde alsof ze echt een lerares was, wat hem nou niet echt op zijn gemak stelde. Hij ging fouten maken en dat ging zij vast en zeker enig vinden, zoiets verwachtte hij wel van haar, om eerlijk te zijn. Hij had geen zangstem en daar was hij zich ten volle van bewust, zelfs een simpel lied als dit zou zijn uiterste concentratie vergen en daarom deed hij zijn ogen maar dicht, de ogen van Iraia die op hem brandden waren niet prettig, hoewel hij ze nog steeds kon voelen toen hij niet meer keek. Nee, niet meer aan denken. Hoe ging de tekst ook al weer? Oh ja, hij wist het nog wel. De klanken klonken hem maar al te bekend in de oren en hij kon heel even bijna vergeten dat er iemand naar hem stond te kijken, dus zette hij de eerste noten in, die hij kon dromen en dus ook perfect kon produceren, maar dat was het probleem niet. Het probleem kwam rond het refrein, aangezien er gewoon niet genoeg kracht meer in zijn stem zat als de muziek bij dat stuk aankwam en daar raakte hij ook altijd gepikeerd van. Nu was het dus ook nog eens zo dat er iemand, iemand die hij niet al te graag mocht, meeluisterde en dat maakte niet dat hij zich beter kon ontspannen of zo, om eerlijk te zijn. Nee, het was lichtelijk krampachtig en nog steeds niet helemaal perfect. Ach, laten we het er maar op houden dat hij er eigenlijk vrij weinig van bakte, dat waren zijn eigen gedachten. Hij was ontevreden over de kleine foutjes die hij maakte en hij frustreerde zichzelf ermee door de hele tijd te malen. Daar werd de kwaliteit niet beter van, al helemaal niet doordat hij wist hoeveel fouten hij eigenlijk maakte en dus hoe beschamend het eigenlijk was, hij was maar al te blij dat de deuren geluidsdicht waren en de muziek niet al te hard stond, dus er zouden niet meer mensen komen kijken. Godsamme, als dat gebeurde zou hij iemand aan gort beuken.

Heel moeilijk om te zien dat Dean zenuwachtig was, was het niet. Zeker Iraia wist waar ze naar moest kijken om dat goed te kunnen volgen, gezien ze dat in het begin ook heel lastig had gevonden als er iemand mee luisterde. Alleen lette je meestal niet op je verdere omgeving, terwijl als je wist dat er iemand mee luisterde, de spanning omhoog ging en je meer je best ging doen. Ironisch genoeg maakte je dan dus ook meer fouten. Iraia was heel eerlijk als ze zei dat het begin niet slecht was, misschien zelfs goed voor een eerste keer, maar het was verre van hoe het moest zijn. Wist hij zelf vast ook wel, zeker toen hij met het refrein begon. Langzaam liep het meisje om hem heen, tikte af en toe op bepaalde plekken om hem te laten weten zich daarop te concentreren. Tot ze opeens hard met haar elleboog in zijn zij ramde. Wat haar elleboog ook nog eens pijn deed, hopelijk voelde het voor hem ook nog alsof ze geprobeerd had hem ergens van op de hoogte te stellen. 'Let op je lage B, concentreer op je zij, daar komt je klank het mooiste uit.' De woorden werden niet al te hard uitgesproken, anders zou ze hem misschien uit zijn concentratie halen en dat wilde ze helemaal niet. Wel ging ze ondertussen een stapje opzij, voor het geval hij het er niet mee eens was dat ''een meisje hem een elleboog in z'n zij gepord had''. En ja, ze zag hem er best voor aan om uit te halen. Nee, daar had ze geen behoefte aan, had je die spieren al eens goed bekeken? Daar hoefde Iraia niet nog een keer een klap van, het feit dat ze mee gesleurd en tegen de muur gebeukt was, was voor vandaag wel weer genoeg geweest.

Ja, tikjes kon hij nog wel hebben op zich, hoewel het daardoor nogal moeilijk werd om te vergeten dat er mensen meeluisterden. Nee, eigenlijk werd het er alleen maar een stuk moeilijker door. Nja, het werd vooral een stuk moeilijker toen ze een elleboog in zijn stak, want hij was daar dus totaal niet op voorbereid. Tja, dat gebeurde wanneer je je ogen dichthield en je jezelf zo veel mogelijk af probeerde te leiden van je omgeving, omdat je anders zeker wist dat je zou falen. Nou, dat deed hij toch al wel want hij bakte er gewoon niets van, maar wat had Iraia hem ook al weer opgedragen? Niet stoppen, anders zou het veel te lang duren en daar had ze geen zin. Prima voor hem, hij herpakte zich weer en probeerde echt zo goed en kwaad als het ging te doen wat het meisje hem gezegd had, zonder op haar te reageren verder want dat zou afleidend zijn en hij had dus echt totaal geen zin in afleiding. Dus hij ging door, lette op de punten die zij aanraakte of hoe je dat ook wilde noemen en je kon veel zeggen, maar hij deed wel heel erg hard zijn best, wat ook wel eens heel anders had kunnen zijn omdat het toch Iraia was die hem aan het lesgeven was. Nou ja, hij zat gewoon liever niet nog een dag aan haar vast of misschien wel langer, dat lag eraan of ze de straffen ook verlengden als je vaker aan elkaar vastgemaakt werd, om het overtreden van de regels beter tegen te gaan. Was goed mogelijk, vond hij persoonlijk. Hij zou dat ingevoerd hebben, als hij de baas was over deze school en de regels had mogen verzinnen. Nee, stop. Niet aan die rare, onmogelijke dingen denken nu, hij hoefde eigenlijk nog maar enkele regels en dan was hij er weer klaar mee, dan kon ze stoppen met prikken en meppen en wat ze dan ook allemaal wilde doen, hij werd er toch niet gelukkiger van.

Iraia moest toegeven dat hij gewoon niet slecht was. Oké, hij had werkelijk geen idee hoe hij zijn stem onder controle moest houden, de noten vlogen alle kanten op en hoe ze ook tikte of mepte, dat ging hem op die manier niet worden. Ze moest iets anders hebben om hem te laten focussen op die plaatsen. En ze moest hem laten merken hoe hij zijn mond moest houden bij de laagste noten, het zag er werkelijk niet uit. Echt waar hoor, het zag er niet uit. Natuurlijk was er een hele simpele manier om hem dat te leren, maar dat ging ze niet meteen doen, niet zonder het eerst op ieder andere denkbare manier te proberen. Uiteindelijk was het liedje toch afgelopen en Iraia zette de muziek stop. 'Je moet je meer focussen op de plaatsen waar ik je tik, want als ik je niet mag slaan dan moet je zelf de focus erop leggen en dat doe je niet. Heel vervelend dat ik je niet mag meppen, dat werkt gewoon beter. Enfin, verder moet je leren dat je mond een beetje een ovaal moet zijn bij de laagste noten, dan komen ze mooier uit en die moeten ook nog eens echt uit je borstkas komen. Anders klinkt het zo nep, net zoals het net klonk dus. Jammer, want je kan overduidelijk wel iets met je stem.' Kalm haalde ze de cd eruit, rommelde wat met de instellingen van haar cd speler en deed de cd er weer in. Als het goed was dan kon je nu de noten beter horen en de tonen waren dan een stuk makkelijker te volgen dan dat het anders zou zijn. Dat was makkelijk en zo kon je heel snel horen of je eigen noten aansloten bij dat wat de bedoeling was. 'Zing het nog eens een keertje,' ondertussen pakte Iraia snel een van de stokken en keek hem verontschuldigend aan. 'Het doet je geen pijn als ik je hiermee mep, laat het nou gewoon Dean, zo gaat het sneller en dan hoef je verder niet meer te oefenen.'

Hij fronste toen ze hem een goed verholen compliment gaf, aangezien hij het niet met haar eens was wat betreft zijn vaardigheden. In ieder geval niet wat betreft zijn stem, maar daar was zij het blijkbaar niet mee eens en hij had geen zin om tegen haar in te gaan, aangezien zij de expert was en hij slechts het beest waarmee ze haar kamer deelde. Oh ja, die opmerking was hij heus niet vergeten hoor, die zou hij nooit vergeten. Samen met alle andere lelijke namen die ze voor hem verzonnen had, om eerlijk te zijn. Hij zou ze ooit nog eens allemaal naar haar terugwerpen en haar daarmee harder de grond inbeuken dan hij ooit iemand de grond ingebeukt had en god, hij zou ervan genieten. Maar die tijd was nog niet daar en het was nu vooral van belang dat hij deed wat ze wilde, zodat hij hier snel vanaf was. Maakte niet dat hij zin kreeg in het zingen hoor, dat zeker niet. Hij haatte zingen altijd al en hij haatte het nog steeds, zou het altijd blijven haten. Oh, hij was het er ook niet mee eens dat ze alsnog de stok van het bed pakte, alhoewel het nog steeds meer principe was dat hij niet wilde dat ze hem ermee prikte of wat dan ook, dan dat hij er echt last van zou hebben. Geweldig. Verder deed hij maar gewoon alsof hij heel aandachtig naar haar luisterde en hoewel hij echt wel probeerde om er iets van mee te krijgen, was het lastig om op te blijven letten, vooral toen ze zei dat hij nog een keer moest zingen, iets waar hij echt, maar dan ook echt, geen zin in had. Nee, hij had geen keuze dus haalde hij zijn schouders op, maar kneep zijn ogen wel samen. 'Ik houd jou in de gaten als je met die stok loopt te zwaaien, dat je het even weet en ik ben niet van plan om me onnodig door jou te laten porren, meppen, slaan, hoe je het ook wilt noemen. Laat dat duidelijk zijn.' Met nog een laatste blik op haar richtte hij zijn aandacht weer op de muziek, die nu iets anders speelde dan eerder. Goed, dat zou verder niet al te veel uitmaken. Hij had haar dan wel toestemming gegeven de stok te gebruiken, weet dat het niet echt van harte ging. Hij haatte het om onderdanig te moeten zijn, maakte niet uit op welke manier.

Iraia had nu al zin in het feit dat Dean zou gaan zingen, opnieuw. Ja, ze was overduidelijk van plan om hem het leven zuur te maken, op iedere manier mogelijk bij het zingen. Dat ging sowieso gebeuren en dat kon hij op z'n vingers uittellen, blijkbaar had hij dat ook gedaan want zijn woorden spraken Iraia's gedachtes uit. 'Ik houd jou in de gaten als je met die stok loopt te zwaaien, dat je het even weet en ik ben niet van plan om me onnodig door jou te laten porren, meppen, slaan, hoe je het ook wilt noemen. Laat dat duidelijk zijn.' Mh, dan had hij wel echt pech, want zodra de muziek begon te lopen, kreeg hij af en toe een tik tegen de plekken waar hij het niet goed deed. Echter, ze was nog wel zo lief om hem niet te hard te meppen, mede gezien het feit dat ze het dubbel en dwars van hem terug zou krijgen. Of dat nu met tekenen was, of gewoon met het feit dat haar nek dat niet nog een tweede keer aan kon, daar ging het ook helemaal niet om.
Het liedje was veel te snel afgelopen en Iraia vond het jammer dat ze hem dan niet langer mocht meppen. 'Oefen vanavond nog wat en dan zou het moeten lukken, let op de plekken waar ik je aantikte. Verder hoeft het de eerste keer niet perfect te zijn en als het mag zing ik wel mee, dan hoort niemand dat je niet alle lage noten haalt.' Vijf secondes later mepte ze hard met de stok tegen zijn achterhoofd aan en gooide het ''wapen'' daarna op haar bed. 'Die had je nog van me tegoed, voornamelijk vanwege het feit dat je dacht me met m'n keel tegen de muur te drukken.' Wel had ze ondertussen een flink aantal stappen achteruit gedaan naar haar eigen boekenkast, daar was ze misschien een klein beetje veilig, plus dat ze dan uit kon gaan zoeken welk vak ze als eerste ging maken. Er was nu misschien nog geen huiswerk, maar dat zou wel komen en als je het al af had, scheelde dat weer werk en tijd.

Kijk, de tikjes kon hij nog wel aan. Dat betekende niet dat hij ze prettig vond hoor, maar hij kon ze wel ongeveer aan. Echter, de klap die hij aan het einde tegen zijn hoofd kreeg kon hij iets minder goed aan, vooral omdat de reden dat hij die kreeg geheel ongegrond was. Hij pakte de stok op en gooide deze naar haar, hoewel niet echt om haar te bezeren. Hij raakte haar wel op haar armen hoor, maar hij had gewoon geen echte kracht achter de worp gezet. 'Als ik nog iets van je tegoed heb in het vervolg, zou ik maar wat anders verzinnen als ik jou was,' zei hij vrij rustig, waarna hij zich achterover op zijn bed liet vallen en de andere stok van het bed afduwde, aangezien hij dat ding echt niet in zijn rug hoefde. Goed, wat kon hij nu doen? Niet echt veel, om eerlijk te zijn. Ze zouden pas over een uur of zo gaan eten en er was geen verder huiswerk waar hij aan wilde beginnen, hoewel Iraia dat blijkbaar wel van plan was en dat vond Dean eigenlijk maar belachelijk, hij zei er alleen niets over. In plaats daarvan haalde hij uit zijn tas -die nog steeds mishandeld in de hoek lag- een doos grijze potloden en zijn schetsboek. Als hij toch niets te doen had, kon hij net zo goed voor zichzelf wat gaan tekenen, toch? Daar beleefde hij meer plezier aan dan aan nutteloos naar het plafond staren, dat was zeker. Goed, hij sloeg het schrift open op een witte pagina en bleef er even gedachteloos naar staren, waarna hij een licht potlood op het papier zette en de eerste lijnen neerzette van wat later een onherkenbaar meisje zou worden, maar nu nog slechts de eerste lijnen van een gezicht waren. Hij was er nog niet over uit hoe het precies zou worden, maar dat was hij nooit wanneer hij begon met tekenen. De details kwamen vanzelf wel, als ze al kwamen. Het kon ook zijn dat ze gewoon vaag bleven en tja, als dat zo was dan was het maar zo. Hij liet zich niet zo snel forceren.

Het eerste boek wat ze uit de boekenkast had kunnen trekken was criminologie, een boek dat ze beter naar Dean toe kon gooien en vertellen dat hij er nog wat uit op zou pikken. Dan wist hij in ieder geval hoe hij zich niet moest gedragen, dat was ook wat waard. Enfin, eigenlijk had ze helemaal geen zin om wat te gaan doen, meer om het gebouw te verkennen, alleen kon dat niet zonder Dean. Hij was aan het tekenen en het leek er niet op dat hij zich met haar bezig zou gaan houden. Zuchtend viel ze achterover op haar bed, waarbij haar schouder een klein beetje brandde van de 'tik' die Dean er met de stok op had gegeven. Om eerlijk te zijn had het haar verbaasd dat hij haar niet een enorme opdonder had gegeven, niet dat het erg was, ze had veel liever dat hij zich inhield.
Een vreemd -erg leuk- idee nestelde zich opeens in Iraia haar gedachtes, waardoor ze meteen naar haar telefoon greep en Lieske's nummer intoetste. Eén. Twee. Drie. Vier. Vier keer ging de telefoon al over en uiteindelijk nam het meisje toch op, overduidelijk had ze liggen slapen, niet moeilijk te horen aan zo'n slaperige stem. Iraia wist ook precies hoe haar hoofd er nu uit zou zien en een lichte grinnik rolde over haar lippen.
'Lies, heb jij die band van je hond nog steeds op je kamer liggen? Jullie hadden toch al een nieuwe voor hem?'
''Ik denk niet dat ik wil weten waarvoor je die halsband nodig hebt, maar wanneer wil je hem hebben, zo snel mogelijk zeker?''
Ach, wat kenden ze elkaar toch goed. 'Ik houd van je, ik zie je straks wel langskomen.' en Iraia hing de telefoon op.

Meer kon ik niet bedenken oke laat me

Hoewel zijn blik gericht was op het papier waar hij nu met een donkerder potlood enkele lijnen op aanbracht, was zijn gehoor gespitst op de geluiden van het meisje, dat ook op haar bed was gaan zitten en nu haar telefoon tevoorschijn haalde. Nee, niet op letten. Het kon hem maar vrij weinig schelen wat zij allemaal uitvrat, of wat ze ging uitvreten. Hij legde het grijze potlood weg, blies voorzichtig wat houtskoolresten weg en pakte een ander grijs potlood op, om daarmee verder te gaan werken. Zijn potlood bleef stil op het papier leunen toen hij het meisje hoorde telefoneren. Hij bewoog niet, keek niet op, maar het was voor hem geen moeilijke optelsom als ze een hondenhalsband wilde hebben. Ze had hem eerder al een beest genoemd en waar zou ze dat ding anders voor nodig hebben? Niet dat hij hiermee instemde hoor, zeker niet. Hij haatte haar erom dat ze dit idee alleen al in haar hoofd op had laten komen, vooral omdat hij eigenlijk nog aardig was geweest. Aardig? Ja, hij was aardig geweest voor zijn doen. Tegen haar. Je zou je bijna gaan afvragen wat er in godsnaam met hem aan de hand was, aangezien hij bijna een week lammetje leek. Even voor de duidelijkheid, dat was hij dus zeker niet en degene die dat durfde te beweren, moest nog geboren worden. En die zou nooit geboren worden, daar zorgde Dean zelf wel voor. Goed, het gesprek was afgelopen en hij bewoog zijn potlood weer over het papier, hoewel hij zich nu al helemaal niet meer kon concentreren en hij schoot dus ook enkele malen uit, wat hem mateloos irriteerde en toen hij merkte dat het steeds erger werd, besloot hij dat hij zijn tekenspullen maar eens op moest gaan ruimen voordat er met potloden gegooid ging worden. Bij voorkeur met de scherpe punt naar voren, richting Iraia. Niets aan de hand hoor.