Dean & Addy

In vredesnaam, hij vroeg zich af hoe ze hem overgehaald hadden om met hen mee te gaan. Niet dat hij het niet leuk vond om wat met zijn vrienden te doen hoor, maar uitgaan was nou niet echt zijn ding. Hier was hij nu, met enkele vrienden die na hun eerste drankje de dansvloer opgestormd waren om meiden te versieren, terwijl hij achterbleef bij een tafeltje, zijn vrijwel lege glas nog steeds voor hem. De flashlights van de discotheek leken hem precies te ontwijken waardoor hij de hele tijd in schaduwen leek te blijven en de harde, opzwepende muziek bereikte hem niet echt. Het was er wel hoor, maar hij zat er te ver vandaan om er echt door gevangen te worden, het gevoel te krijgen dat hij mee moest bewegen op de beat. Dit was zo'n club waarin je vooraan moest staan om echt met de flow mee te kunnen gaan en als je niet bij de voorste rijen hoorde, was er niets aan. Ja, het vechten om wel naar voren te komen, zo dicht mogelijk bij de oorverdovende muziek in de buurt.
Uitgaan was niets voor hem. Hij vond het wel leuk hoor, om te zien hoe zijn vrienden meegingen in de flow van de club en ondertussen iedere week een andere meid aan de haak sloegen -soms ruilden ze ook gewoon van meisje, wanneer er bijvoorbeeld een erg aantrekkelijke bij zat- zonder zich zorgen te maken over het verdere leven. Al zijn vrienden waren zogenaamde "drop-outs" en ach, het bleek toevallig zo te zijn dat hij dat ook was. Niet uit vrije wil hoor, als hij gewoon geld gehad had zou hij hier niet eens zijn op dit moment, toch niet met deze mensen. Nee, gewoon helemaal niet want dan zou hij thuisgezeten hebben met zijn schetsboek. Nu zat hij in een club met tig verschillende mensen die allemaal zweetten en naar bier stonken. Het goede nieuws was dat hij wel zijn schetsboek meegenomen had en ook een potlood ontbrak niet, dus hij kon de zeer interessante taferelen die hij waarnam vanuit zijn positie best redelijk vastleggen, wanneer hij dat wilde. Nu nog niet, eerst gewoon wat rondkijken. Zijn vrienden was hij nu onder de hand al wel kwijt trouwens, die hadden echt geen zin om op hem te passen hoor. Hij had geen babysit meer nodig. Ze vroegen hem er ook nooit echt bij, wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat ze allemaal vermoedden dat hij eigenlijk niet op meisjes viel. Wat dan ook. Hij had toch niet graag in die zweterige massa staan springen alsof hij het plafond aan wilde raken.

Met een glimlachje schoof ze de net ingeschonken tequila naar voor, om deze daarna gelijk te zien verdwijnen in het keelgat van een jongen die duidelijk al ver weg zat. Net zoals altijd, op een vrijdagavond. Het zorgde voor een leuke sfeer hoor, vanaf de bar zag je veel gebeuren en er zaten lachwekkende taferelen tussen, die ze met de andere meiden die hier werkten deelde. Soms werden ze zelfs aan de fotomuur opgehangen, wat deze plek één van de gezelligste maakte in deze stad. Het verdiende misschien niet zoveel, maar de sfeer die hier hing was het waard. Het was een fijne job, dat was wat telde. Goed, zij was ook maar een mens en mensen moesten soms pauzeren tijdens het inschenken van drankjes om naar de toilet te gaan, zoals nu het geval was. Ze begaf zich tussen de mensenmassa, terwijl ze zich niet probeerde te ergeren aan het feit dat mensen vaak tegen haar op botsten. Het vaakst voorkomende excuus was dan : "Oh, sorry, ik had je niet gezien." Nee, natuurlijk niet. Als je een meter zestig was, zagen mensen je niet vaak. Klopt. Desalniettemin excuseerden mensen zich wel, dus dat was al iets.
Toen ze een ietwat rustiger plekje had gevonden, viel haar oog op iemand die niet met de massa aan het mee feesten was, een leeg glas stond op het houten tafeltje, waar nog een tekenblok op lag. Ze hield haar hoofd even schuin, waarna ze naar hem toeliep. 'Kan ik een drankje voor je halen?' vroeg ze, ietwat beleefd. 'Ik begrijp dat het niet altijd leuk is om naar de bar te komen, tussen de massa door, maar we zijn de moeite waard, hoor,' lachte ze. Ze wierp een blik op de tekening waar de jongen op dit moment aan bezig was, iets wat er - moest ze toegeven - niet slecht uitzag. Niet dat ze heel veel zag hoor, de witte spots verlichtten het blad maar af en toe. Maar toch, het zag er goed uit. Al was het vreemd dat iemand op deze plek in z'n eentje ergens zat te tekenen. 'Een gratis drankje, trouwens. Dat kan je niet afwijzen.' Ze glimlachte even, zijn antwoord afwachtend.

Zijn aandacht was eigenlijk nergens op gericht, totdat hij de stem naast zich hoorde en opzij keek. Uiteraard zag hij in eerste instantie niemand ( ) maar bij nader inzien stond er een klein meisje naast hem, dat duidelijk tegen hem aan het spreken was. Het klein gold trouwens echt alleen voor haar lengte hoor, haar manier van doen en haar verdere uiterlijk gaven haar meer jaren, zeker geen kind meer. Hij merkte hoe haar ogen naar zijn tekenblok gleden en zorgvuldig legde hij zijn vingers erop, om het te sluiten en weg te stoppen. Daarna liet hij zijn waakzame houding ietwat varen, ontspanden zijn schouders wat. 'Dan ga ik ervan uit dat jij hier werkt,' zei hij rustig, vrij neutraal. Nee, hij was het echt niet gewend dat iemand aandacht aan hem besteedde hier hoor, hij was eraan gewend dat ze hem achterlieten en dat hij gewoon een beetje kon doen waar hij zin in had, wat meestal niet zo heel veel was. Of hij bleef thuis, nog beter. Nou ja, dit meisje, of deze vrouw, was naar hem toegekomen en om nu direct haar uitnodiging af te slaan, dat was ook zo onbeleefd. Geheel uit beleefdheid -en dus echt niet omdat hij best nog wel een drankje lustte- knikte hij, glimlachte hij zelfs even. 'Maar ik kan me uiteraard ook gewoon door de massa heen wringen en aan de bar komen zitten, dat zou het voor jou ook makkelijker maken. Hoef je je niet door de massa heen te werken.' Nu hij nog eens naar haar keek merkte hij, naast het feit dat ze klein was, ook wel op dat ze een apart gezichtje had, brutaal. Interessant, om eerlijk te zijn. God, hij keek waarschijnlijk naar haar alsof ze een model was dat hij moest natekenen en dat was ze dus echt niet, laten we even wel wezen. Aangezien ze klein was, moest het haar trouwens wel aardig wat moeite kosten om zich door de massa heen te wringen, zelfs als ze stelten droeg waardoor ze langer leek. Hij grijnsde jongensachtig naar haar, waarna hij wachtte op haar antwoord.

HAHAHAH mean ah ik mag hem sterre waarom is hij zo leuk

Hij stopte in eerste instantie zijn tekenblok weg, alsof hij niet wilde dat ze zijn werken zag. Bescheidenheid, sierde hem wel. Al was er geen reden nodig geweest om bescheiden te zijn, tenzij de tekeningen alleen vanop afstand mooi leken. Ze knikte als antwoord op zijn vraag, waarna ze even glimlachte. Ook hij knikte, als antwoord op haar vraag, al stelde hij wel voor om met haar mee terug te lopen. Misschien fungeerde hij wel als een schild, dan botste niemand tegen haar aan. Ach. 'Als je hier even wacht,' begon ze, 'ik moet nog even naar de toilet. Dat was mijn oorspronkelijke plan, maar jouw verschijning leidde me af.' Ze glimlachte nog even, waarna ze op een iets sneller tempo naar de toilet liep.
Na zo'n minuut of twee stond ze weer bij de tafel, al liep ze deze keer weer meteen de massa door, er niet echt op lettend of de jongen haar ook volgde. Het was wel een stuk handiger dan nog een keer de massa door, dat wel. Nou ja, ze had helemaal geen idee wat de jongen wilde, trouwens. Hij zag er wel een redelijk makkelijk iemand uit, dat wel. Hij zou wel tevreden zijn met een biertje, of iets. Misschien moest ze hem gewoon een glas water geven, omdat het kon. Goed, eens ze haar vertrouwde plekje achter de bar weer in had genomen, nam ze een glas en keek ze even twijfelend naar de verschillende flessen die in de kast stonden. Uiteindelijk besloot ze toch gewoon voor een biertje te gaan en dat werd op de bar gezet, op een lege plek die niet lang leeg meer zou zijn. Eigenlijk hadden ze er beiden voordeel aan, zowel zij als hij hadden nu iemand om mee te praten. Hij tot hij wegging, zij wanneer hij weg was. Als hij bleef tot iedereen ging, had ze geluk. Niet dat de andere personen niet leuk waren, die hadden het alleen een beetje druk en het merendeel kende ze al. Hem had ze hier nog niet eerder gezien.

Dean is dean oke dat is gewoon leuk  

Hij volgde haar met zijn ogen toen ze naar de wc ging, hoewel hij zijn ogen weer liet afdwalen toen hij haar niet meer zag. Niet dat dat lang duurde, hij zag haar lichte haren al snel weer verschijnen en liep ongeveer achter haar aan naar de bar, waarna hij zich inderdaad door een massa halfdronken mensen heen moest werken om een plek echt aan de bar te verkrijgen, waar al een soort van beloning stond. Een glimlach kon hij niet onderdrukken toen hij het glas bier zag en hij knikte toch vrij dankbaar naar haar, waarna hij een slok nam (Nee hij dronk niet dat hele glas in een keer leeg, alsjeblieft daar raakte je alleen maar straalbezopen van) en zijn ogen langs de bar liet glijden. Hier zaten de dronkenlappen en de mannen die hier eerst moed in kwamen drinken, af en toe aangevuld met meisjes die graag mee wilden doen, maar eigenlijk op hun benen stonden te trillen bij de gedachte zich in de menigte te moeten voegen. En hij zat hier natuurlijk ook. Niet dat hij het erg vond hoor, nu had hij een excuus om de dansvloer niet op te gaan. Dat was veel te moeilijk, hij zou zich opnieuw door de reusachtige massa moeten werken en daar had hij alles behalve zin in, aangezien veel mensen hier stonken. En ja, dat meende hij. Ze stonken naar zweet en alcohol en naar andere ranzige dingen die hij niet ging proberen te identificeren. Heel fijn, daar ging hij dus echt niet nogmaals doorheen. Hij bleef wel bij het leuke kleine meisje dat zich nu achter de bar bevond en drankjes inschonk voor mensen. Om eerlijk te zijn wist hij niet eens haar naam, maar ze had zich dan ook nog niet voorgesteld. Ze was wel een apart persoontje hoor, interessant. En het was duidelijk dat ze dit met plezier deed, ook leuk. Ach, hij zou niet overdrijven. Eigenlijk kende hij haar namelijk nauwelijks en het was een beetje raar om dan al een oordeel over iemand te hebben. Hij nam nog maar een slok van het gekregen drankje.

True (waar de fuc o hier is dat hartje    )

Ze kon het niet laten om even te grinniken toen ze een redelijk goed gevuld glas opnieuw op de bar zag verschijnen en na een leeg glas van de bar te halen, liep ze naar de jongen toe die eerder nog heel afgelegen zat. Moet ook een verandering geweest zijn, omdat hier wel het meeste aantal mensen kwamen - al was het vaak maar voor even. 'Mensen drinken meestal hun glas in één keer leeg, weet je,' sprak ze. 'Als je geen bier wilt, had je maar moeten zeggen wat je wel wilde. Ik kan geen gedachten lezen.' Ze knipoogde even, waarna ze een handdoek even over een glas haalde, om deze daarna opzij te schuiven en één van de flessen die onder de bar stonden en dus speciaal voor het personeel waren boven te halen. Ze had niet eens gekeken wat het precies was, maar alles wat hier stond smaakte goed en dus vulde ze een glas, om de inhoud vrijwel meteen te laten verdwijnen in haar keelgat.
Even trok ze een wenkbrauw omhoog, waarna ze hurkte en één van de iets meer speciale flessen bovenhaalde. Een klein glaasje werd deels gevuld, waarna ze een aansteker uit haar achterzak haalde. 'Mond houden,' beval ze, als teken dat hij geen commentaar mocht leveren. Hij zag er wel uit alsof hij dit nog niet echt had gedronken, gezien, wat dan ook. Met een glimlach zette de vloeistof in brand, waarna een klein vlammetje werd opgevangen in een ander glas. Ze stopte nog snel een rietje in het glas en hield het glas met de vlam die niet meer zichtbaar is, plat op het oppervlak voor zich gedrukt. 'Opdrinken, met een rietje en daarna de lucht opzuigen. Geen commentaar leveren.' Ze glimlachte, wachtend op zijn reactie. Het was iets waardoor je snel dronken werd, inderdaad, maar al bij al viel het nog mee om de avond te doorstaan als je verder niets dronk. Oh, nou niet denken dat het haar bedoeling was om hem dronken te krijgen. Klanten betaalden heel wat voor dit drankje en hij kreeg het gratis, gewoon. Omdat hij alleen zat en nu hier was en zij hem een gratis drankje beloofd had. Een echt drankje, dus geen bier.

Hij haalde zijn schouders op. 'De meeste mensen die hier wat drinken, zuipen het snel op omdat ze daarna de dansvloer weer op willen, of omdat ze snel dronken willen worden.' En even wel wezen, hij zat hier niet omdat hij snel dronken wilde worden. Of omdat hij daarna de dansvloer weer op wilde. Ach, wat maakte het ook uit. Hij vond de vlammen er wel spectaculair uitzien en uiteraard herkende hij het drankje wel, hoewel hij het zelf geldverspilling vond om zoiets te kopen. Nou ja, dit was een gift en giften sla je niet zomaar af, dus hij deed wat zij hem opdroeg. Hij zette het rietje aan zijn lippen en proefde de smaak van het spul al voordat hij überhaupt begonnen was met drinken. Zwaar alcoholisch natuurlijk, maar iets anders had hij dan ook niet verwacht. In enkele slokken was het kleine beetje vloeistof weg en hoewel zijn glas nu leeg was, kon je de alcohol -die vrij sterk was- nog proeven in de lucht. Hij snoof dus eenmaal diep en ademde daarna iets normaler de alcoholwalm in, die hem een tevreden, ietwat loom gevoel bezorgde. Het gevoel waarmee vaste klanten zich normaliter de dansvloer op bewogen om zelfverzekerd tegen een meisje aan te gaan schuren dat net zo onder invloed was van de alcohol. Hij glimlachte eventjes om die aparte gedachte en knipoogde daarna naar het meisje dat hem dit spul gegeven had. 'Dat is wel eventjes andere drank dan een biertje hè?' zei hij met een nog vrij vaste stem, aangezien hij verder dus nauwelijks iets gedronken had en de alcohol hem heus niet zo snel lam zou leggen. Hij schoof het glas wat heen en weer op de bar, waarna hij het zo neerzette dat ze er makkelijk bij zou kunnen. God, hij had met dit kleine glaasje alcohol waarschijnlijk al meer gedronken dan in de afgelopen weken bij elkaar en het kon hem eigenlijk weinig tot helemaal niets boeien. Hij mocht ook wel eens een keer een heel klein beetje plezier hebben, hoewel uit een onverwachte hoek. Juist dat "uit een onverwachte hoek" maakte het naar zijn mening leuk. Het meisje zelf was ook leuk. Moest hij wel achter haar naam zien te komen, anders zou het niets worden. Puh. Hij raakte waarschijnlijk licht in zijn hoofd door die alcohol.

'Niet allemaal hoor, als je hier werkt kom je wat meer dingen te weten,' zei ze, waarna ze zijn glas van de bar haalde en in de afwasbak legde. 'Zij daar, bijvoorbeeld,' sprak ze, waarna ze de persoon subtiel aanwees. 'Zij komt hier vaker dan een ander, om dronken te worden, inderdaad, maar niet zomaar. Als je haar vaak ziet, weet je dat onder die lagen kleding verschillende blauwe plekken zitten. Dronken worden om problemen te vergeten, dus. Dan heb je nog de hopeloze gevallen, die op zoek zijn naar liefde maar het niet vinden en daarom met elke gast die ze tegen komen in bed te komen, na een paar drankjes. Er zit veel meer achter een glas dan je soms denkt, niet zo snel vooroordelen vellen.' Ze glimlachte even, waarna ze nog even snel knikte na zijn betoog over het drankje. Of, betoog? Het was eerder een mening. Het was inderdaad heel wat anders dan het bier, dat nog voor hem op de tafel stond. Met een snelle beweging plaatste ze het glas langs de andere kant van de bar, al was dat niet veel verder dan een tiental centimeter van de jongen af. Het was zover als haar armen dat toelieten, maar ver genoeg om het glas te zien verdwijnen in de mond van een jongen die al te veel op had. Zonder reden. Het lege glas viel deze keer dan ook bijna op de grond, al kon één van haar collega's het nog net onderscheppen.
'Niet te veel meer drinken als je niet zoals hem wilt eindigen,' lachte ze. 'Ik hoop trouwens dat je nog geen spijt hebt gekregen dat je je plekje daar hebt verlaten?' Ze leunde zachtjes voorover, haar ellebogen rustend op het hout van de bar. 'Als je de politie wilt vermijden, bel je best een taxi of ga je weg over een uurtje. Politie is dan meestal niet op straat, omdat het merendeel deze plek pas verlaat bij sluitingsuur.' Zij had best geluk op dat gebied, ze woonde een straatje verder en mensen die te voet waren, werden niet aan een alcoholcontrole onderworpen. Ze wist niet eens of dat veel zin zou hebben, aangezien ze na al die jaren wel redelijk immuun was geworden voor drank. Ze werd tenminste nergens meer wakker zonder te weten wat er daarvoor nog allemaal voorgevallen was. Het was een vooruitgang om alleen met een kater wakker te worden, al was dat uitzonderlijk. Ze was er niet trots op hoor, maar het was handig. Soms.

Hij volgde haar verhaal wel hoor, probeerde ook zo veel mogelijk op te slaan van de informatie die ze hem nu verschafte. Uiteraard was niet iedereen hier om dezelfde reden, hoewel hij nog steeds een mening over dat soort mensen had. Niet dat hij nu ging spreken, hij had niet het gevoel dat dat echt ging lukken nu hij het gevoel had dat er twee tongen in zijn mond zaten. Twee keer zijn eigen tong, wel te verstaan. Verder ging het wel prima hoor. Prima genoeg om te zien hoe de jongen die de restjes van zijn bier had opgedronken, nu langzaam en ietwat onhandig bij de bar weg manoeuvreerde, alsof hij zelf ook doorhad dat hij nu wel genoeg gehad had. Dean had ook wel door dat hij niets meer hoefde te gaan drinken, daar hoefde het meisje hem niet voor te waarschuwen. Wel voor de politie, want dat was hij bijna vergeten. Toch apart dat in zo'n klein drankje zo'n grote hoeveelheid alcohol zat. Wacht, dit was niet handig. Hij woonde dan wel heel dichtbij, maar een aantal van zijn vrienden niet. En laat het nu net zo zijn dat hij had beloofd om niet te drinken, zodat hij ze later naar huis kon brengen. Fijn, heel fijn dit. Hij kreunde eventjes omdat hij zo stom geweest was en richtte zijn ogen toen op het flitsende plafond, waar de spotlights een spel speelden dat hij niet kon volgen. Alcohol verdoofde je gevoelens nu eenmaal, ze verdoofde je reactievermogen. De lichten waren moeilijk van elkaar te onderscheiden, dus hij keek maar weer naar het meisje. 'Probleem is dat ik hen..' Hij knikte eventjes naar de bewegende massa lichamen die over de dansvloer bewoog, '..nog naar huis zou brengen.' Fijn, heel erg fijn. Wat moest hij nu doen? Ze op een taxi zetten zeker en hopen dat de taxichauffeur de dronken jongens naar huis zou brengen. Of hij moest ze meenemen naar zijn appartement, dat hier niet heel ver vandaan was. Niet dat dat idee hem aanstond, dan werd hij morgen wakker gemaakt door iemand die door het huis rende op zoek naar een aspirientje. 'Ik neem aan dat ik niet het geluk heb dat jij me kunt helpen?' Goh, als hij helemaal clean geweest was, zou hij dit nooit gevraagd hebben. Zeker niet. Maar als hij wél clean geweest was, zou hij ook geen probleem hebben gehad met het naar huis brengen van zijn maatjes.

Ze moest wel even lachen toen ze zag wat voor een effect dat drankje op de jongen had. Het was niet haar bedoeling geweest om hem dronken te krijgen, echt niet, maar het was wel zo nu. En hij had het probleem dat hij zijn vrienden nog naar huis moest brengen. 'Ik geloof dat ik je wel kan helpen hoor,' sprak ze. 'Jij zult wel moeten wachten tot sluitingstijd, maar voor je vrienden kan ik een taxi regelen. Zij daar,' ze wees even naar één van haar collega's, wiens haar een lichtbruine kleur had, 'kan wel helpen. Ze brengt vaker mensen die niet meer naar huis kunnen naar huis, gratis. Zegt ze toch, misschien dat ze er andere dingen in ruil voor vraagt of zo.' Ze grinnikte even, waarna ze de weer één van de glazen op z'n plek zette. 'Nou ja, dan brengt zij dus je vriendjes naar huis en kan jij met mij mee. Heb je ook meteen zelf een excuus om niet met de auto te kunnen rijden en daarom met mij mee bent gegaan. Kunnen ze je ook niets kwalijk nemen. Wat denk je?' Ze keek de jongen even vragend aan. Het was niet iets wat ze normaliter zou doen hoor, maar hij was wel een leuke jongen en het was een beetje haar schuld dat hij zich nu in deze situatie bevond. Nou ja. Zo lang zou het echter niet meer duren voordat ze zouden sluiten, het begon al redelijk laat de worden en een heleboel mensen waren al vertrokken. Nog een uurtje, misschien iets minder. Hij kon ook nog altijd ergens anders wachten, boven stonden nog wel wat banken die eigenlijk voor het personeel waren. Wanneer ze iets vroeger waren, of zo. Zou ze wel vermelden als hij instemde. 'En wees gerust, ik ga je niet ontvoeren en in mijn kelder opsluiten - als je dat denkt.' Ze zette nog een glas en keek de jongen even bedenkelijk aan. 'Alhoewel...' ze grinnikte en gooide haar handdoek naar achteren. Wachtend op antwoord. Ze was trouwens nog wel nieuwsgierig naar zijn tekeningen hoor, hij had ze zo snel weggestopt en stiekem wilde ze ze nog zien. Misschien dat hij ze toonde als hij meeging, of ze moest ze op één of andere manier uit zijn zak vissen. Nou ja, als hij dat niet wilde zou ze dat niet doen. Het was zijn privacy en die zou ze respecteren, zelf zou ze het ook niet leuk vinden.

Hij probeerde zeer geïnteresseerd te luisteren naar hoe ze sprak, hoewel het hem iets te snel ging. Zoiets als hij normaal gesproken met geschreven tekst had, begon hij nu ook te krijgen met gesproken taal. Niet dat hij het helemaal niet kon volgen hoor, welnee. Hij kreeg wel ongeveer mee waar ze het over had, over het donkerharige meisje dat ook drankjes stond te serveren. Die zou zijn vrienden wel naar huis kunnen brengen en dan was hij ook van die last verlost. Niet dat zijn vrienden een last waren hoor, integendeel. Alleen kwamen ze hem nu even niet zo goed uit. Dus hij knikte eventjes op een bedachtzame manier, hoewel hij niet echt zo bedachtzaam was. 'Dat lijkt me dan toch wel een goed idee,' mompelde hij, nogmaals bevestigend. Wat, dat was gewoon een goed idee. Hoewel hij niet helemaal begreep waarom hij mee moest gaan naar haar appartement, dat hier waarschijnlijk niet veel dichterbij was dan dat van hem. Maar goed, het was niet zo dat hij dit aanbod echt af wilde slaan. Hij mocht het meisje wel, hoewel hij nog steeds niet achter haar naam was. Dus hij boog zich iets voorover, zodat hij haar duidelijker zou kunnen horen. 'Is het niet zo dat men elkaar over het algemeen eerst beter leert kennen, voordat zij bij elkaar op bezoek komen?' vroeg hij zachtjes, met een vrolijke, ietwat onvaste toon in zijn stem. Toch stak hij zijn hand uit, pakte die van haar toen hij zag dat ze geen glas vasthield. 'Dean, aangenaam.' Nu ging hij weer rechter zitten, liet zijn ogen weer de ruimte door dwalen. 'En nee, ik zit hier eigenlijk wel prima. Lekker rustig.' Opnieuw een flauw grinnikje, waarna hij wat meer ontspannen tegen de bar aan leunde. Het was uiteraard alles behalve rustig, hoewel je merkte dat de dansvloer al een stuk minder druk was. Veel mensen waren al weg, of weggebracht en daardoor bleven er niet al te veel meer over. Het leek erop dat sluitingstijd binnen een uurtje wel zou komen, of anders niet al te veel langer. Niet dat hij daar problemen mee had hoor, hij had zich kostelijk vermaakt deze avond. Meer dan normaliter, maar dat was nou niet echt moeilijk te bereiken bij hem.

'Dan is dat afgesproken,' glimlachte ze. Ze zou straks wel even aan haar collega vragen of ze die jongens naar huis wilde brengen, die bleef hier namelijk tot nog tot zij zou gaan. Ze keek echter wel even vreemd op toen de jongen naar voor leunde om haar hand te schudden, waarbij hij zijn naam nog eens vermeldde. Dean dus. 'Wel, misschien vallen wij niet onder de norm 'algemeen'. Adelaide, trouwens. Kies zelf maar welke bijnaam je gebruikt.' Ze had wel een aantal bijnamen, sommige die door meerdere mensen gebruikt werden en dan had je die nog die maar één iemand gebruikte. Gelukkig wist ze wel dat, wanneer iemand een bijnaam gebruikte om haar te roepen, dat ze ook wel degelijk haar bedoelden. Nou ja, wat maakte het ook uit.
'Even een ritje naar huis voor je vrienden regelen, niet wegrennen ondertussen.' Ze verliet haar vertrouwde plekje aan de bar en liep naar het meisje dat een meter of twee verder stond en tikte diens schouder aan. 'Ik heb weer wat mensen gevonden die een ritje nodig hebben.' Het meisje trok haar wenkbrauw even omhoog, waarna zij naar Dean wees. 'Heb je hem zien binnen komen?' Haar collega knikte en leek nog net iets meer geïnteresseerd dan eerst. 'Zijn vrienden, normaal gezien staan ze ergens in het midden van de dansvloer.'
Niet veel later stond ze weer terug voor Dean, die gelukkig blijven zitten was. Niet dat hij echt kon wegrennen, zo ver was ze niet geweest. Alsnog. 'Geregeld, als je trouwens nu al wilt vertrekken moet je het even zeggen. Ik heb gisteren alles afgesloten dus ik mag eigenlijk vertrekken, ze kunnen het hier wel nog even aan.' Ze zette de laatste glazen die nog op de bar stonden op hun plek, waarna ze de handdoek nog eens over het oppervlak haalde. 'En nu kan je nog onopgemerkt wegsluipen, als de dansvloer leeg is en je vrienden zien alleen jou nog niet meer.' Ze ruimde haar plekje nog wat op, waarna ze Dean afwachtend aankeek. 'Dus, wat wordt het?' grinnikte ze.

Of ze wel onder de norm van algemeen vielen. Dat was een interessante stelling waar hij misschien nog wel eens over na zou denken, wanneer hij weer helemaal helder was. Adelaide dus, was wel een lange naam. Moeilijk ook. Opschrijven zou hem niet lukken, momenteel brak hij zijn tong er ook op. En dat terwijl er in zijn tong geen botten zaten. Intrigerend. Hij zou haar wel gewoon Addy noemen, vond hij wel schattig klinken. Addy, Adelaide.
Ze ging ervandoor nadat ze hem waarschuwde hier te blijven, maar hij was toch niet van plan om weg te gaan, dus hij haalde zijn schouders op en bleef zitten waar hij zat. Brave jongen was het toch ook, die zijn blik opnieuw door de ruimte liet glijden en besloot dat zijn vrienden echt wel genoeg gedronken hadden voor deze avond. Ergens was hij wel blij dat hij niet degene was die ze naar huis hoefde te brengen, dat zou nog een hele toer worden als hij hen in de auto moest stoppen.
Hij werd uit zijn overpeinzingen opgeschrikt (voor zover je het schrikken kon noemen) doordat de witblonde Addy weer terug was en tegen hem begon te praten. Ze had dus blijkbaar de taxi weten te fiksen en daar was hij haar toch wel heel dankbaar om. Hij was haar er ook dankbaar om dat ze voorstelde om alvast weg te gaan, dat was misschien wel een goed idee. 'Lijkt me prima, als we nu alvast gaan,' zei hij en heel even kreeg hij een kriebelig gevoel in zijn buik, hoewel dat heel snel weer verdwenen was en hij had eigenlijk ook geen flauw idee waar het nou vandaan gekomen was. Alweer iets waar hij zich nu niet druk om zou maken, was niet zo bevorderlijk of zo. 'Als jij er geen problemen mee hebt tenminste, maar waarschijnlijk zou je het niet voorstellen als je van plan was toch wel te blijven.' Jeetje, hij had wel humor weer. Het was niet raar dat hij nog nooit een vriendin of zo gehad had, niet op deze manier. Fijn, heel fijn.

Ze glimlachte even en liep achter de bar vandaan, om haar jas nog nog even van de kapstok te halen en over haar schouders heen te trekken. Gewoon een zwarte jas, al was die iets langer en leek ze daardoor nog kleiner. Nou ja, het was een leuke jas dus het maakte haar geen ene flikker uit. Het had ook zijn voordelen hoor, klein zijn. Ze had niet alle dingen in het reusachtig nodig, wat vaak goedkoper was. Ach. Nog een voordeel aan hier werken was dat je door de achterdeur naar buiten kon, wat en dichter bij haar appartement was en waar het minder druk was. Ze liep naar Deans stoel, waarna ze zijn pols greep om hem recht te trekken, als teken dat ze klaar was om te vertrekken en de richting aan te wijzen, aangezien hij waarschijnlijk dacht dat ze door de ingang weer weg zouden gaan. 'Voordeel van hier werken,' zei ze. 'De uitgang hier is veel makkelijker dan langs voor, dus je mag van geluk spreken.' Ze liet zijn pols wel weer los hoor, het was niet dat ze hem de hele weg zou gaan begeleiden.
Eenmaal ze ook echt buiten stonden, werd ze gedwongen om haar jas iets steviger dicht te trekken. Het was herfst en 's avonds kon het soms wel eens fris worden. Herfst was echter wel een fijn seizoen, ze vond de verschillende tinten die de bladeren kregen werkelijk prachtig en alles had dan een andere sfeer. Ook de blaadjes die onder haar voeten kraakten, persoonlijk vond ze herfst het leukste seizoen. Haar oog viel op een blaadje waar de steel nog aanhing, dat ze dus ook van de grond raapte. Oh, kijk, nu kwamen de nadelen aan klein zijn. Zelfs als ze op de tippen van haar tenen stond, kon ze nog steeds niet bij zijn hoofd. Nou ja. Ze greep zijn mouw, waarna ze hem zachtjes naar omlaag trok. Het was wel zo dat het beter ging dan ze verwacht had, en ze schoof het steeltje achter zijn oor, waarna ze zijn mouw losliet. 'Zo, dan heb je tenminste wat kleur met die zwarte kleding van je.' Na deze korte intermezzo vervolgde ze haar weg naar huis weer, al was het niet zo ver meer nu.

En ze was weg. Dat ging snel en hij kon haar niet echt makkelijk terugvinden, aangezien ze klein was en verdween in de massa, hoewel hij wel doorhad dat ze hem enkele momenten later bij zijn pols pakte en hem van zijn comfortabele plekje vandaan trok. Gewillig liet hij zich meetrekken en hoewel hij eigenlijk wilde zeggen dat ze de verkeerde kant op gingen als ze naar buiten wilden, kreeg hij daar de kans niet voor doordat ze begon over de achterdeur, die een stuk minder druk zou zijn dan de ingang. Wat jammer nou,maar niet heus. Ze liet hem weer los, maar aangezien hij toch wel meeliep was het contact toch niet echt nodig was. Vond hij het jammer? Misschien wel, misschien niet. Wist hij veel. Ze was aardig, klaar. Ging hij verder geen woorden meer aan vuilmaken, was nergens voor nodig.
Eenmaal door de deur naar buiten, merkte hij dat het redelijk fris was. Hij had geen jas meegenomen aangezien hij dat nooit deed, maar nu wenste hij eigenlijk wel dat hij dat gedaan had. Het was frisjes en hoewel hij niet direct kippenvel op zijn armen kreeg, was het toch niet al te warm. Hij bekeek de omgeving en merkte dat hij hier nog nooit geweest was, maar dat was niet zo raar ook omdat het de achterkant van de discotheek was. Goh, wat een diepzinnige gedachtegang weer. Hij raakte opnieuw verstrikt in gedachten en werd daaruit getrokken (letterlijk) toen Addy aan zijn mouw trok en vrijwel automatisch bukte hij al iets. Het was ergens best schattig dat ze aan zijn mouw moest trekken omdat hij anders zo veel langer was dan zij, moest hij toegeven. Het was ook schattig dat ze blijkbaar een blaadje had opgeraapt en deze nu achter zijn oor stak, alsof dat echt wat hielp in deze duisternis. Hij lachte hartelijk, liet zijn vingers even voorzichtig over het blaadje glijden, zodat het niet kapot zou gaan of vallen, waarna hij weer rechtop ging staan. 'Ik weet zeker dat ik er nu een stuk beter uitzie ja,' mompelde hij vrolijk, met een lach op zowel zijn gezicht als in zijn stem. Het was een leuk gebaar oké, dat viel gewoon niet te ontkennen.

Ze glimlachte even, waarna ze met een knikje zijn woorden bevestigde. Hij zag er best schattig uit zo, een reus met een blaadje achter zijn oor. Goed, ze kwamen eigenlijk al vrij snel bij haar appartement aan en misschien was dat meer beter ook, aangezien Dean elk moment kon bevriezen. Hij had namelijk geen jas aan en als zij de kilte al voelde, moest hij dat zeker ook doen. Ze haalde haar sleutels uit haar jaszak, waarna ze de voordeur van het flatgebouw opende. 'Het is hier niet reuzegroot, verwacht maar niet te veel.' Het was wel een mooi appartement hoor, maar het was een studio - dus niet zo groot. Ach, maakte niet uit. Beter een kleine, maar moderne studio dan een groot appartement met een oubollig interieur. Goed, ze stapte naar binnen en omdat ze eigenlijk op de gelijkvloers woonde, konden ze meteen naar binnen. 'Doe alsof je thuis bent, als je nog een film of iets wilt kijken mag dat,' sprak ze, waarna ze het licht aanstak en haar jas aan de kapstok hing. 'En wat slapen betreft, kies zelf maar een plekje uit.' Alweer glimlachte ze even, waarna ze naar de koelkast liep en een flesje cola eruit haalde. Nou ja, ze zou gewoon snel nog even douchen, haar slaapkleding - wat eigenlijk niet meer dan een veel te grote shirt en wat ondergoed was - aantrekken en dan slapen, of zo. Tenzij Dean een leuke film ging kijken, dan zou ze nog wel mee kijken. Ze wist ook niet wat hij normaliter na een avondje stappen deed, als je wat hij gedaan had stappen kon noemen. Ze durfde zweren dat hij nu nog steeds op die stoel gezeten zou hebben, wachtend tot zijn vrienden hem kwamen ophalen om hen naar huis te brengen. Eigenlijk liet hij van zich profiteren, pech voor zijn vriendjes die nu niet door hem naar huis gebracht zouden worden. Mochten ze ook niet meer, maar goed, dat moest Dean zelf beslissen. Hij zag er wel iemand uit die gewoon deed wat je van hem vroeg, iemand die je makkelijk kon overtuigen van iets. Niet dat zij daar iets mee zou doen, zo was ze niet. Maar goed, hij zou voor zichzelf de grens wel kennen, hoopte ze. Goed, ze zou even wachten tot Dean zich hier comfortabel genoeg voelde om te douchen, ze had nog een hele nacht en desnoods nog een stukje van de dag. Oh, morgen moest ze niet werken. Ook waar. Nou ja, dan had ze langer dan de nacht en de dag. Mooi.

Hij was best wel benieuwd waar ze woonde, om eerlijk te zijn. Het zou vast geen reusachtige villa zijn, dan zou ze niet in de club werken, maar verder waren er zo verschrikkelijk veel mogelijkheden dat het tja, best wel een verrassing kon zijn. Dat was het niet hoor, hoewel hij wel toe moest geven dat het mooi ingericht was. Hij liep achter het meisje aan naar binnen en bestudeerde de ruimte waar ze binnenkwamen eens goed, zonder echt direct een uitdrukking op zijn gezicht te plaatsen. Eerst goed rondkijken. Nah, was niet echt nodig. Een huis zei meer over een persoon dan woorden, dus hij besloot dat ze een leuk persoon was. Het huis was leuk, het meisje moest dus ook wel leuk zijn. In ieder geval aardig, aangezien hij haar nauwelijks kende en dus niet echt over leuk kon spreken. Niet dat de eerste indruk negatief was gebleken hoor, hij was alleen een beetje dronken. Beetje maar. Oeps. Nu eventjes opletten, hij mocht dus slapen waar hij wilde maar hij wist dat hij morgen een te duffe kop zou hebben om zich nog maar iets te herinneren als hij niet snel ietwat helderder werd. Ja, zo erg was hij wel. 'Als je me zo even je douche wijst zou ik die wel eventjes willen gebruiken, of na jou of zo, ik ben bang dat ik niet zo goed tegen katers kan als jij.' Daarbij knipoogde hij schuin, hoewel het totaal geen verleidende opmerking geweest was. Tja, wat maakte het ook uit? Hij was Dean, dus hij kon doen wat hij wilde en nou ja, dat was hij nog niet vergeten. Zou hij ook niet al te snel vergeten gokte hij zo. Hij liet zijn blik eventjes over de verschillende dvd's glijden en besloot dat hij geen zin meer had in een film, aangezien hij waarschijnlijk ondertiteling nodig had en laat het nou net zo zijn dat hij een soort van fobie had voor ondertiteling en andere teksten die snel gelezen moesten worden. 'En daarna val ik wel ergens op je bank in slaap, mocht je die niet voor iemand anders gereserveerd hebben.' Of hij zou nog even proberen wat lijnen op papier te zetten, hij had die spullen toch nog bij zich. Dan was er wel kans dat hij met zijn hoofd op zijn tekenspullen in slaap viel. Had ook wel wat, of zo. Was nog nooit gebeurd maar hey, voor alles was een eerste keer. Dit was ook een eerste keer. Random. Dean was nu eenmaal iemand die de wereld op zich af liet komen en deze slechts nam voor wat zij was, hoewel hij af en toe wel een uithaal deed naar het noodlot. Tja, je moest iets. Dit sloeg nergens op. Dronken? Dean? Wel nee, Dean dronk niet. Waar heb je het over?