Dean & Ravay

Deze avond bleven de meeste mensen binnen. Binnen, daar waren ze beschut tegen de kou, tegen de wrede taferelen van de straat. Ze konden een kop chocomel nemen en bij een knisperend haardvuur wachten tot het slechte winterweer weer overgevlogen was. De meesten, maar niet hij. Hij probeerde de kou uit zijn handen te verdrijven door er op te blazen, maar veel hielp het niet. Hij zou een relatief beschutte plek moeten vinden voor vannacht. Een plek waar hij niet dood zou vriezen als hij de hele nacht buiten door moest brengen. Dat was al een uitdaging op zich, gezien de beste plekken natuurlijk al ingepikt waren. Door ander schorem, uitschot dat, net zoals hij, op straat moest leven. Nee, dat was niet helemaal waar. Een aantal van de écht beschutte plekken was door bendes geclaimd en omgebouwd tot een waar paleisje. Nog maar een paar dagen zou Dean het vol moeten houden, dan zou hij ook op zo'n warme, beschutte plaats kunnen verblijven. Nog een paar dagen, dan begonnen de krachtmetingen. Vermaak voor de hoge piefen van criminele organisaties, een kans op een beter leven voor het uitschot. Presteerde, en wie weet kreeg je een plek aangeboden binnen zo'n grote organisatie. Als ze potentie in je zagen. Potentie. Dean wist niet of hij überhaupt de potentie had die ze zochten, maar hij zou vechten. Dat kon hij. Hij kon muisstil zijn en iemand de keel doorsnijden voordat de ander het ook maar door had. Voedsel jatten van domme voorbijgangers, die het pas door zouden hebben wanneer ze het thuis uit hun tas wilden halen. Dat was toch wat waard?
Niet vanavond, in ieder geval. Er was niemand om de keel door te snijden. Er was ook geen domme voorbijganger. Die zat binnen, met zijn kop warme drank en een haardvuur dat hem verwarmde. Ach, hoe wenste hij dat hij daar ook kon zitten. Met een verwende reet in een comfortabele zetel ploffen, de butler om nog een versnapering vragen..
Hij snoof. Dat was niet een leven dat voor hem weggelegd was. Hij kwam overeind uit zijn positie, rekte al zijn spieren uit. Het was koud, maar nog niet stervenskoud. Een geluk bij een ongeluk, anders was hij misschien wel een vinger verloren in de kou. Nu kon hij ze alle tien nog bewegen, voelde hij de vingertoppen nog. En op weg ging hij, naar een plek waar het iets warmer zou zijn. Nog maar héél even, dan zou dit miserabele bestaan voorbij zijn.

In dit weer was het de kunst om de gehele dag warm te blijven. Dit was niet altijd mogelijk, echter was het wel slimmer om constant warm te zijn, dan af en toe een paar secondes de kou in te gaan. Kou kreeg veel eerder vat op een lichaam dan warmte, waardoor het weer uren zou duren tot het enigszins behaaglijk was. Zeker als je alleen een paar dekens tot je beschikking had, zoals in dit geval Ravay. Het scheelde dat ze momenteel in een verlaten fabriek schuilde. Deze stond net buiten de stad en ze had het voor elkaar gekregen om naar binnen te sluipen en in een van de verlaten kamers een klein onderbouwen te maken. Het was droog, echter was dat dan ook wel het enige voordeel van de fabriek. Door de vele openingen in de ramen en deuren die open stonden, kwam de kou van alle kanten naar binnen en was er geen ontsnappen aan. Af en toe kwam er een bewaker die gaten controleren, wat hij precies deed wist ze niet, maar Ravay had besloten niet in zijn buurt te komen. Het was beter als hij niet wist dat er een jongedame aanwezig was. Misschien besloot hij haar te verlinken en dan had ze haar kleine beetje beschutting verspeeld of ze zou hem van kant moeten maken en daar had ze niet heel erg behoefte aan.
Het was echt niet dat ze nooit mensen verwondde, als ze iets hadden dat zij wilde, dan zou ze wel degelijk haar best doen om het te krijgen, maar zonder wapens was je als - niet al te groot - meisje erg in het nadeel. Haar tactiek was over het algemeen gewoon alles stelen wat los en vast zat en het daarna ergens onderbrengen waar mensen haar niet zouden vinden. Vandaar dat ze zich hier nu verstopte, hoewel dat hopelijk niet lang meer zou duren. Over een paar dagen waren er een soort spelen in de stad waarmee ze een plaats bij een van de bendes kon veroveren. Op z'n minst interessant om te gaan kijken. Haar kwaliteiten konden vast wel door hen ingezet worden en als ze daarmee een 'beter' leven kreeg - voor zover dat bij een of andere bende mogelijk was - dan zou ze alles eraan doen om die kans te pakken te krijgen.

Het was nog even kouder geweest, maar na enkele dagen was dat voorbij. Zijn vingers had hij nog. Het was tijd voor een spel van zwaarden. Of messen. Of pistolen, als je daar beter mee was. Als je geld had voor zo'n ding. Een spel van geruisloosheid, snelheid, slinksheid en opmerkzaamheid. Hij had er wel wat over gelezen. Ze hadden een verlaten gebied, net buiten de stad, omgetoverd tot een soort arena. Iedereen die mee wilde doen mocht meedoen. Tot een bepaalde hoogte mocht je alles meenemen wat je mee wilde nemen. Natuurlijk, semi-automatische en automatische geweren werden niet gewaardeerd. Er waren meerdere groepen die graag een graantje mee wilden pikken, dus zou het zonde zijn als er één iemand was die de rest afschoot. Verdere regels? Blijf leven. Het spel zou enkele uren doorgaan. In die uren moest je de grote bazen imponeren. Door te moorden, onopgemerkt te blijven, te schieten, te steken, slimmer te zijn dan je tegenstanders... Het was uiteindelijk aan hen of ze überhaupt wel iemand wilden hebben. Oh ja, en het terrein rond de arena was neutraal terrein. Dat betekende dat er geen ruzies gemaakt mochten worden tussen bendes en dat een ander iemand neersteken, uit den boze was. Dat was één regel waar iedereen het over eens was. Waren er meerdere bendes die een speler wilden, moest dat op een civiele manier opgelost worden. Vaak was het degene met de grootste pik die dan won. Dean glimlachte flauwtjes bij de gedachte.
Hij voelde de spanning. Hij had één mes in zijn bezit, dat hij zo scherp mogelijk geslepen had. Maar zou het voldoende zijn? De kans dat je hier stierf, was ook aanwezig. Het terrein was redelijk groot, maar niet gigantisch. Je kon je verstoppen, maar dat was niet waarmee je iemand imponeerde. Er stierven er altijd wel een paar. Hij keek even naar de andere deelnemers. Een aantal zagen er niet uit alsof ze echt wilden winnen. Scharminkels, die dachten dat ze verder niets meer zouden bereiken in hun leven. Er waren ook een paar vechtersbazen, misschien uit andere steden hierheen gekomen om deel te nemen aan het spektakel. Dan waren er nog de mensen zoals hij; niet het best getraind, niet het best gevoed, maar met een lust tot vechten. Zijn oog viel op één van de weinige vrouwelijke deelnemers. Opvallende verschijning. Klein, maar een venijnige blik. Hij was benieuwd, maar wist dat ze rivalen waren. Man of vrouw, hier was iedereen gelijk.

Er was geen perfect moment om te beginnen aan een spel dat je dood kon betekenen, maar er zaten wel een aantal voordelen in voor Ravay, die anderen niet hadden. Ten eerste waren het over het algemeen nette doden, zeker voor meisjes, aangezien er geen glorie te behalen viel in het martelen of verkrachten van een klein meisje. Daar kwam nog bij dat ze niet als een bedreiging gezien werd. De meesten hier verwachtten dat ze geweldig waren en zouden dat dus projecteren op moeilijkere doelwitten, niet op haar. Nee, ze was slap, zwak, klein; een kind dat door hen heen zou dartelen tijdens het spel en uiteindelijk toch door niemand gekozen werd. Fout. Ravay had wel degelijk een doel deze avond en ze zou gekozen worden.
Allemaal leuk en aardig dat er zoveel gespierde mannen hier rondliepen, op een gegeven moment zouden bendes daar toch genoeg van moeten hebben. Zij kon iets bieden wat ze misschien niet hadden; vingervlugheid. Haar plan was dan ook om daar iets van te laten zien.
Op een gegeven moment ging het startsein en het meisje schoot ervandoor, echter pas nadat ze van haar buurman twee messen gestolen had. Hij had er twee in zijn handen en er zaten er twee op zijn riem, met nadruk op záten. Niet dat zij de messen nodig had. Ze was geen moordenaar en zou dat waarschijnlijk ook nooit worden. Ravay was een overlever en dan leerde je hele andere technieken.

De meute kwam in beweging. De ene schoot weg, de ander bleef direct staan om iemand in de pan te hakken. Dean hoorde bij geen van die groepen. Hij liep wel weg van de grote groep, achter een van de renners aan. Dankzij de lengte van zijn benen haalde hij deze al snel in en zonder langzamer te gaan rennen, sneed hij diens keel door. De onfortuinlijke gorgelde, struikelde over zijn eigen voeten en viel op de grond. Stuiptrekte nog wat, maar Dean bleef niet staan om te kijken. Zo geruisloos mogelijk schoot hij tussen een bosje door, om uit het zicht te verdwijnen. Vanaf hier kon hij de arena redelijk goed overzien. De grote bruten hadden de kleine scharminkels al van kant gemaakt, waren nu op elkaar aan het krachtpatsen. Maar dat was niet het enige. Dean voelde de ogen in zijn rug al voordat hij het takje hoorde breken, schoot overeind uit zijn schuilplek en pakte zijn wapen vast. Achter hem stond een schaduw, die niet stil genoeg geweest was. Even hielden ze elkaars blik vast, maar op het moment dat de schaduw in een snelle beweging naar hem uithaalde, schoot Dean achteruit met behulp van een flikflak, die hem weer op beide voeten deed belanden. De schaduw had de snelle reactie niet verwacht, maar herpakte zich en maakte een nieuwe aanvalsbeweging. Dean zuchtte, bijna verveeld, waarna hij opnieuw aan de kant sprong. Ditmaal met een onderwaartse beweging waardoor de schaduw op zijn smoel ging. Tegen de tijd dat deze weer overeind kwam, was Dean al weer aan het rennen. Niet iedereen hoefde dood. Ook dat was een kunst, achtervolgers afschudden. Hij glimlachte in zichzelf. Het ging best goed tot zo ver. Hij was in ieder geval niet door een bruut tot pompelmoes geslagen.

Er lagen al veel lichamen op het veld en ergens had Ravay het niet eens vervelend gevonden om op deze manier aan haar einde te komen. Mensen hier hadden geen tijd om je te martelen, om te verkrachten en waren veel te druk bezig met zelf overleven, waardoor het een snelle dood zou zijn geweest. Ware het niet dat ze veel te snel was om te pakken. Dat gezegd hebbende was het voor haar wel nodig om af en toe te laten zien dat ze in staat was het op te nemen tegen de jongens.
Een van de mannen, een ontzettende lange vent met een paar zichtbare tatoeages, zag ze op zo'n dertig meter afstand en ze kwam uit haar schuilplaats. Ietwat nieuwsgierig hield ze hem in de gaten, maar Ravay hield haar afstand. Het was toegestaan om bondgenoten te maken, dat deed alleen niemand, aangezien de kans dat je elkaar vertrouwde heel klein was. Desalniettemin ging ze het proberen. Vanuit haar ooghoek zag ze dat iemand hem probeerde te besluipen, hij zat nog zo'n vijf meter van de man vandaan, toen Ravay besloot een mes in de schouder van de indringer te gooien. Ze knikte snel naar de ander en verdween weer in de bosjes. Het was een kunst om te weten wie je als bondgenoot wilde.

Verveeld leunde het meisje tegen haar vriend aan. Over het algemeen vond Arya deze spelen helemaal niet interessant. Het was gewoon kijken wie er het beste was in moorden, daar zat geen enkele tactiek in en die gasten dachten toch alleen met hun spieren en af en toe met hun lul. De reden dat ze dit jaar opnieuw mee was gegaan, was dan ook niet helemaal duidelijk. Ze had een deal gesloten met Levi en ja, ze zou hem daar heus wel aan houden, maar of het het waard was? 'Vertel, heb je al besloten welke domme kracht je dit keer in huis wilt halen?' De waardering droop van haar stem, terwijl haar gezicht naar hem draaide. Ieder had zo zijn eigen plaats, waardoor anderen niet konden horen in wie je geïnteresseerd was. Handig, niet nodig. Levi was over het algemeen toch de enige die koos. Of überhaupt oplette.

Dean was even stil gaan staan, waande zichzelf in een soort van veilige toestand. Hij had de vervelende vent afgeschud op een effectieve manier en van de vele deelnemers lag er al een aantal plat op de grond. Ineens hoorde hij een geluid achter zich en hij draaide zich in een wervelwind om. Vlak achter hem maakte een man, die hem overduidelijk had weten te besluipen, een pijnlijk geluid. Er stak een mes uit zijn schouder, waardoor hij vertraagd werd. Dat gaf Dean de mogelijkheid om te reageren, zich om de man heen te draaien en het mes dat uit zijn schouder stak, los te wrikken en opnieuw in de besluiper te steken, ter hoogte van het hart. De man gorgelde, stortte dood neer. Dean zocht nu met zijn blik degene die hem behoed had voor de dood en zag het kleine meisje dat hem eerder opgevallen was, de bosjes in vluchten. Even fronste hij, maar daarna besloot hij om er niet te veel achter te zoeken. Hij wrikte het mes los uit het lichaam en zette de achtervolging in. Zijn lange lichaam droeg hem snel naar de bosjes waarin het meisje was verdwenen. Glipte deze binnen. Daar stond ze inderdaad. Hij stak het mes naar haar uit. 'Die is van jou, als ik mij niet vergis,' zei hij erbij. Hoewel zijn houding ontspannen leek, bleef hij oplettend. Hij wist niet wat ze van plan was wanneer ze haar wapen weer terug had, of het een list geweest was of dat ze daadwerkelijk een goed intentie had gehad. Voor zover dat mogelijk was in een arena als deze.

Even glimlachte hij bij de verveelde houding van de dame naast hem. Hij gebaarde haar op te letten. 'Geen domme kracht dit jaar, lieve Arya.' Hij wees naar het slagveld in het midden. 'Ik vermoed dat we al genoeg krachtpatsers hebben die goed zijn in het achterlaten van sporen. Tenzij we ineens grote verliezen maken, zit dat wel goed.' Zijn blik gleed over het veld. Als hij niet op zoek was naar kracht, dan was het snelheid, intelligentie. Sluwheid misschien zelfs. Hij knikte naar een uithoek van de arena, waar een bosje stond. Daar was zojuist een klein meisje in verdwenen, nadat ze een onwetende man een mes in de schouder had gegooid. Precisie en onopvallendheid. Ze zou interessant kunnen zijn, mits ze zich niet de rest van de tijd in het bosje zou verstoppen.

Ze had op hem gewacht. Wilde weten wat de jongeman zou doen als hij had afgerekend met de man die zij al deels voor hem had uitgeschakeld. Hij kwam dan ook door de bosjes gelopen en hoewel ze haar afstand hield, wachtte ze geduldig tot hij iets zei. Het mes. Hij besloot het mes aan haar terug te geven. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar top een stukje omhoog trok en er een zestal messen tevoorschijn kwam. Dat was niet eens haar hele verzameling, op de rest van haar lichaam zaten ook nog wapens verstopt. Wapens van anderen, wel te verstaan. 'Houd maar, ik heb genoeg,' opnieuw knikte ze naar hem en verdween. Dit keer wilde ze wel verdwijnen, waardoor haar tempo een stuk hoger lag en hij haar niet bij zou kunnen houden.
Slecht plan. Ze kwam midden in een slagveld van een paar krachtpatsers terecht, waarvan eentje net tot winnaar was gekroond door de nek van de ander te breken. Bruut. Zijn blik ging richting het meisje en ze wist dat hij plannen had, zelfs al hijgde hij ontzettend en zou hij haar niet bij kunnen houden als ze nu wegrende. Nee, soms moest ze laten zien dat ze ook andere kwaliteiten had dan alleen maar wat messen stelen.

Zelf had ze het meisje ook wel opgemerkt, echter had ze niet gedacht dat Levi ook interesse in haar had. 'Ach, krijg ik concurrentie?' Grinnikend gaf ze hem een duw tegen zijn schouder, om toch recht te gaan zitten en het meisje eens in de gaten te houden. Het was waar dat ze snel was en zo te zien niet heel dom, het gebeurde niet vaak dat mensen probeerden een bondgenootschap aan te gaan en hier levend uit kwamen, maar het was nog niet genoeg om ook echt gekozen te worden. 'Als jij het meisje wilt, dan ga ik voor de jongeman die ze net hielp, we moeten het sex appeal toch een beetje op peil houden in die organisatie van je. Bovendien denk ik dat hij slimmer is dan de meeste domme krachten en dan heb ik liever niet dat anderen hem claimen, ik wil graag de besten, zelfs al interesseert het mij niet heel veel.' Arya deed gewoon niet aan verliezen, zo simpel was het.

Ietwat verbaasd bleef Dean staan. Goed, hij had een heleboel verwacht. Niet dit. Niet dat hij erover zou klagen, hij was een mes rijker. Een goed mes, wel te verstaan. Hij stopte het ding weg en volgde het meisje met zijn blik terwijl ze er ditmaal echt vandoor ging. Een bondgenote? Kon je dat zo noemen? Hij wist niet helemaal zeker hoe je het moest omschrijven, maar hij vermoedde wel dat ze van elkaar niet hoefden te vrezen.
Hij wilde net zelf uit het bosje komen om op zoek te gaan naar nog wat achterblijvers, toen zijn blik naar het midden getrokken werd. De leuke jongedame was blijkbaar ergens de verkeerde kant op gerend en stond nu oog en oog met de domme spierkracht die ten alle tijde vermeden moest worden. Hij aarzelde. Aan de ene kant was het wel heel makkelijk om nu weg te lopen, te negeren wat er daar gebeurde. Aan de andere kant had ze net zijn leven gered met een goed geplaatst mes. Toch een soort van schuld die hij moest inlossen, of zo. Hij kwam dichterbij, niet té dichtbij maar wel dichterbij. Er waren er vijf, vijf grote bruten. Één klein meisje. Hoewel Dean haar niet wilde onderschatten, werd ze toch wel rap ingesloten door het vijftal. Die hadden waarschijnlijk een soort bondgenootschap gesloten met zijn vijven: Sterke bruten waren altijd gewild, dus zouden ze toch wel een plekje krijgen. Hij greep het mes dat hij zojuist gekregen had stevig vast en richtte. Wierp. Raakte de grootste in zijn achterhoofd. Schiep hiermee verwarring, die de jongedame in haar voordeel zou kunnen gebruiken. De vier overgeblevenen wisten duidelijk niet zo goed wat ze moesten doen.

'Je weet dat jij je nooit zorgen zou hoeven maken over concurrentie,' zei hij met een glimlach. Hij was het wel met haar eens wat betreft de lange, mannelijke metgezel van het meisje. Soort van metgezel. Ook geen krachtpatser, wel snel zo te zien. En niet dom. Precies, blijkbaar ook. Het mes dat hij wierp landde perfect in de schedel van zijn doelwit. Loyaliteit had hij blijkbaar ook, want hij had het meisje dat zijn soort van bondgenote was, niet in de steek gelaten. Over het meisje gesproken, die was Levi nu uit het oog verloren. Hij fronste even. Zojuist stond ze nog open en bloot in het midden, nu was hij haar kwijt. 'Alleen de besten,' beaamde hij, met een slinkse blik naar de prachtige dame die hij naast zich had. Alleen het beste.

Haar eerste ingeving was vluchten en dat was haar misschien nog wel gelukt als ze alleen was geweest, echter besloot haar bondgenoot te helpen en hij zou nooit zo makkelijk weg weten te komen als zij. Daar was hij niet snel genoeg voor én hij had al iemand van hen vermoord, wat hem meer een doelwit maakte dan Ravay. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze achter een van de kleerkasten opdook en bovenop zijn rug sprong, met een aanloopje natuurlijk, zo hoog sprong helemaal niemand. Op datzelfde moment dreef ze twee van haar messen in beide kanten van zijn nek. Zijn reflex was om haar van zijn rug te gooien, alleen had je niets aan die hoeveelheid spieren als je keel een groot gapend gat was dat zich heel snel vulde met een prachtige rode vloeistof. Eigenlijk was bloedrood een erg mooie kleur voor een tatoeage, dat moest ze onthouden. Van de vijf mannen waren er nu nog drie over. Zowel Dean als Ravay had er eentje uitgeschakeld, ze vond het dan ook een goede verdeling als hij er nog twee had en zij eentje. Immers had zij zijn leven al gered voor ze deze kleerkasten tegen kwamen, dan kwamen ze gelijk te staan.

'Ik niet, jij misschien wel,' Arya zette grote ogen op naar haar vriend, maar keek daarna toch weer naar het schouwspel voor haar. Waarschijnlijk zouden meer mensen geïnteresseerd zijn in het duo dat nu een aantal vrij grote mannen van kant maakte, gelukkig waren zij een van de betere organisaties en hadden ze dus bijna eerste keus. Of hadden ze eerste keus? Eerlijk gezegd wist Arya het niet eens zo goed, liet maar weer zien hoeveel interesse ze normaal gesproken in dit spel had.

En dat was een tweede die tegen de vlakte sloeg. Drie tegen twee. Nog steeds niet helemaal eerlijk, maar een betere situatie dan zojuist. Hij voelde naar zijn messen, realiseerde zich dat het er nog maar een was en gromde een zachte vloek. Dan maar improviseren. De drie nog over waren, wisten overduidelijk niet zo goed wat ze moesten doen. Dus splitsten ze zich op. Niet hun beste zet. Twee liepen in richting van Dean, de derde naar het meisje. Het zou een kwestie van milliseconden worden en Dean zette zich schrap. Een enorme, lompe vuist bewoog zich naar de plek waar zijn hoofd zich enkele momenten geleden had bevonden. Dat was close. Gelukkig had Dean meer snelheid dan de twee spierbundels en was het ontwijken nog wel te doen. De tegenactie, die zou wat lastiger worden. Hij dook langs de eerste, sneed hierbij de achterkant van diens linkerenkel door. Bloed spoot eruit en aan het gegil te horen, had hij een belangrijke spier geraakt. Bingo. De volgende stoot met het mes was opwaarts, waardoor het wapen zich door de onderkant van de schedel van zijn vijand boorde en doorstoot naar zijn hersenen. Het lostrekken was nog de zwaarste klus, dat lukte hem niet zonder te lang stil te blijven staan. Het mes of zijn leven, dan koos hij toch het laatste. Hij schoot weg van zijn tweede belager, zonder wapens. Zijn ogen speurden het veld af naar een vervanger. Nog niks. Nee, wacht. Het mes dat hij als eerste had geworpen, stak nog mooi uit de eerste dode. Dat was een van de weinige opties die hij had. Hij dook erop af.

Hij keek haar met een donkere blik aan en gaf haar een duwtje. Plagen, dat kon ze wel. Er was misschien een tijd geweest dat hij zich zorgen maakte over de waarheid van haar opmerkingen, nu was dat niet meer het geval. Die tijd lach achter hen. Ook Levi richtte zijn aandacht weer op het slagveld. Het aantal deelnemers begon uitgedund te raken, dus het zou niet lang meer duren voordat het eindsein gegeven werd. Levi had al zo'n vermoeden wie van de deelnemers populair zouden zijn. Het tengere tweetal had veel aandacht opgeëist.