Ravay & Flynn

Goed, een plek in de jungle. Zo eentje met een waterval die tussen de rotsen en planten stroomt en uitkomt in zo'n ondiepe poel. Zo'n plek, dus.

Ravay huppelde alle kanten op. Eindelijk een plek gevonden op het land waar niemand anders was en anders, ze konden haar hier ook niets maken. Natuurlijk, ze konden en mochten het zelfs willen, ze mochten alles proberen om haar te grazen te nemen, maar het ging niet lukken. Als het nodig was dan kon ze binnen enkele seconden weer in het water liggen, Leviathanen konden hier wel komen, maar het water hier was niet groot genoeg voor hun logge lichamen dus daar zou ze makkelijk aan kunnen ontsnappen. Feniksen konden hier ook wel komen, maar zodra ze in een feniks zouden veranderen, zou het gehele bos in de fik vliegen, hopelijk zouden zij ook zo slim zijn om dat dus niet te doen. En tsja, mannelijke vampiers en weerwolven zou ze met haar stem alleen wel aankunnen. Wat was het leven toch mooi. De haren van het meisje waaiden sierlijk om haar gezicht heen en je zou er misschien van opkijken, maar haar gehele lichaam was zichtbaar. Ja, Ravay was naakt. Het was niet zo heel lang geleden dat ze uit het water gekomen was, plus dat er geen reden was om kleding aan te hebben als er toch niemand in de buurt was die je wat kon maken. Jammer genoeg waren er ook geen meiden om eens flink de grond in te boren, dat was een nadeel, kon niet alles hebben. Zachtjes verlieten een aantal woorden haar lippen en al snel hoorde je haar stem het gehele bos door galmen. Nog niemand zou onder invloed raken, dan moest ze namelijk een paar bepaalde tonen aanslaan en daar had ze de behoefte niet toe.

Flynn wist niet precies wat hij in deze jungleachtige omgeving deed. Het was overal klam en vochtig en blijkbaar had hij niet helemaal de juiste route genomen, want hij moest voortdurend de lange, liaanachtige planten opzij slaan om op een fatsoenlijke manier te kunnen lopen. Hij bevond zich liever in bergachtige of rotsachtige gebieden, maar die had je helaas niet overal. Ook hier niet. Nou ja, er waren we rotsen te vinden, begroeid met allerlei planten of wat het ook moest voorstellen, maar dat waren nou niet echt de typen rotsen die Flynn bedoelde.
Hij liep op het licht af – de plek waar het meeste zonlicht door de bladeren scheen – en ging er vanuit dat het een soort open plek moest zijn, waar hij op z’n minst even kon gaan zitten om te ontkomen aan de verstikkende jungle. Een halve seconde later bleef hij staan. Door het bos was een geluid te horen, heldere klanken, galmend tussen de bomen. Niet goed wetend wat dat moest betekenen, liep Flynn op het geluid af. Hij belandde op een soort open plek. Een waterval golfde sierlijk langs enkele rotsen naar beneden en eindigde in een ondiepe, helderblauwe poel, omringt door bomen en planten die in het zonlicht zo’n felle kleur groen hadden dat hij even met zijn ogen knipperde.
Enkele meters bij hem vandaan liep een jongedame. Een geheel naakte jongedame, beter gezegd. Ze leek er ook niet veel moeite voor te doen om haar lichaam te verbergen, en Flynn vroeg zich af of hij haar er misschien op moest wijzen dat ze niet alleen was. Uiteindelijk kuchte hij – iets als ‘ahem - en hoopte hij dat ze wist dat hij hier pas enkele tellen stond, en niet al de hele tijd naar haar had zitten kijken, of zo. Want dat zou hij natuurlijk nooit doen.

Nog steeds galmde haar stem door de bossen, maar zodra ze iemand achter zich hoorde kuchen, brak die af in een paar hoge klanken en een grauw rolde over haar lippen. Zo snel als ze kon draaide het meisje zich om naar de nieuwkomer, die had daar overduidelijk nog niet gestaan. Net niet tenminste, dat wist ze echt heel erg zeker. Zonder te wachten op wat de nieuweling van haar zou willen rende ze een paar stappen en dook sierlijk terug het water in, om als meermin weer omhoog te komen. Je moest iets doen om veilig te blijven.
Nieuwsgierig keek ze de jongeman aan, maar wel vanuit het midden van het water, ervoor zorgend dat hij niet al te dichtbij kon komen. 'Wie ben jij en waarom kijk je naar me?' Nee hoor, Ravay was op dit moment niet recht voor z'n raap, maar ze had al door dat dit geen Feniks of Leviathan was, dus erg veel te vrezen hoefde ze niet. Hij was overduidelijk op de klanken van haar stem af gekomen, dus ze hoefde maar te gaan zingen met de juiste klanken en hij zou binnen een paar secondes in haar macht zijn. 'Heb je je tong verloren?' Aan geduld had Rav ook geen genoeg, om eerlijk te zijn. Langzaam zwom ze een stukje naar de kant en leunde met haar ellebogen op een rots, haar hoofd steunend op haar armen en hem nieuwsgierig aankijkend. 'Je zegt niet heel veel, of wel? Waarom niet, zo gemeen ben ik niet. Jij bent hier degene die naar een naakt meisje kijkt, niet ik. Ga je schamen, of beter, kom erbij in het water en dan zorg ik er wel voor dat je een passende straf krijgt.' Haar tanden glinsterden in het licht en ze dook weer naar achteren, om een seconde later opnieuw boven te komen.

Hij trok zijn wenkbrauwen op toen ze zich omdraaide en naar het water te rennen, om er vervolgens in te duiken en weer tevoorschijn te komen. Zo, dus mevrouw was een meermin. Een erg ongeduldige meermin, om het beter te formuleren. ‘Misschien zou ik antwoord kunnen geven,’ zei Flynn, ‘als jij me de kans gaf om te praten. Dat heet een gesprek, weet je wel? Jij zegt iets, ik zeg iets, enzovoorts. Meestal werkt dat zo.’ Er klonk geen vijandigheid in zijn stem. Sterker nog, hij glimlachte. Flynn was wel aardig, hoor. Zelfs tegen ongeduldige meerminnen.
‘En nee, dank je,’ zei hij vervolgens, als antwoord op haar laatste zin. ‘God, ik dacht dat ik dit nooit zou zeggen, maar ik denk dat ik toch liever van een klif spring. Verdrinkingsdood is nooit echt mijn ideaal geweest.’ Tja, als zij wilde dat hij gestraft werd kon ze mooi verder blijven dromen. Hij zou geen stap dichter in de buurt van het water zetten. Hij hield niet zo van water. Hij kon niet eens zwemmen. Weerwolveninstinct, waarschijnlijk.
‘Trouwens,’ voegde hij nog aan zijn laatste zin toe, ‘als je niet wil dat onbekende mannen naar je kijken, waarom draag je dan niet gewoon kleding?’ Het was toch immers niet zíjn fout dat hij toevallig op een naakt, huppelend meisje stuitte terwijl hij de weg door de jungle probeerde te vinden? Hij zag niet echt een reden om zich te schamen, eigenlijk.