Nick en Ravay

Het was maar vreemd om zo op het land te lopen, de harde stenen schuurden tegen haar blote voeten en het meisje was niet geheel bekend met hoe dit allemaal werkte. Ze was net uit het water gekomen, ook alleen maar omdat het water er hier erg vreemd uit zag. Af en toe struikelde ze over haar eigen voeten, maar ze was het water uit gekomen en dat was al heel wat, in haar geval dan. Rav was helemaal niet gewend om het water uit te komen, maar dit water was zo schoon geweest, ze werd er vies van. Veel en veel liever zou ze verkeren in het modderige water, of in de zee, zout water en vies water, dat was het beste. Geen combinatie trouwens, je moest niet aan haar waardevolle, zoute water komen en je moest al zeker niet proberen het te vervuilen, dan kwam je aan haar en zou je de volle laag krijgen. Tenminste, de volle laag is niet de juiste benoeming, ze zou je gewoon met haar stem naar het water toe lokken en uiteindelijk verdrinken, misschien wel opeten, als ze honger zou hebben op dat moment.

Beginstukje, jouw beurt MAAR het hoeft niet zo lang als jij normaal gesproken doet, duidelijk?  

Nick liep traag over de rotsen die zich mijlenver uit leken te strekken, voorzichtig om niet te vallen. Hij was best hoog op en hij wilde het niet riskeren om te moeten veranderen in zijn andere vorm aangezien de mensen van zijn stam hem dan direct zouden vinden.
“Damn..” zei hij zachtjes tegen zichzelf terwijl hij zich verder manoeuvreerde. “Waarom kan ik niet vliegen zonder in een vuurbal te veranderen?”
Met een zucht ging hij verder, hoe verder hij ging hoe minder kans er zou zijn dat iemand hem zou kunnen zien. Vandaag was namelijk een dag zoals alle anderen geweest. Iedereen moest opstaan en metteen moesten mannen gaan jagen, dingen bouwen of de zuidelijke bossen gaan verkennen. Allemaal werk waar hij geen zin in had. Dus, zoals bijna elke dag, was hij er van tussenuit gekropen om niks te hoeven doen voor de rest van de dag.
“Ow fuck!” schreeuwde hij toen hij zijn voet verkeerd had gezet. Op het laatste moment probeerde hij nog te grijpen naar een houvast bij één van de rotsen maar zonder succes.
Binnen de paar seconden was hij van bovenop de rotsen op de grond beneden gevallen, gelukkig had hij zijn reflexen om te veranderen in een feniks kunnen bedwingen. Of ja, gelukkig, het leek hem op dat moment toch de juiste keuze.
Toen hij op de grond lag bleef hij even stilliggen waarna hij zijn armen en voeten begon te bewegen om uit te proberen of er iets gebroken was. De spieren deden pijn maar verder had hij niet echt het gevoel dat er iets ernstigs aan de hand was. Gelukkig maar, anders zou hij weer een hele preek krijgen van zijn stamhoofd, iets waar hij absoluut geen zin in had. Dat was bijna een ergere kwelling dan wanneer er iets gebroken zou zijn geweest.
Met pijnlijke ledematen stond hij om en schudde hij zijn hoofd die pijn deed van de val.

**********
Ik FAAL Elke     Pfff, idk why DX

Haar gehoor was in het water stukken beter dan op het land, maar toch hoorde ze dat er iemand aan kwam en zo snel als ze kon, verborg ze zichzelf achter de rotsen. Die waren hier nota bene genoeg, kon je er net zo goed gebruik van maken. Jammer voor de personen die het er niet mee eens waren, maar zij ging er niets, echt niets, aan veranderen dat ze verborgen zat achter die rotsen. Het was goed met ze, wie weet wat er daar allemaal naar beneden gestruikeld kwam. Uiteindelijk durfde ze toch achter de rotsen vandaan te komen, niet precies wetend wat ze moest verwachten, hoewel het uiteindelijk maar een vent bleek te zijn die naar beneden was komen zetten. Een lach rolde over haar lippen, niet eens expres om eerlijk te zijn, maar ze kon hem gewoon niet binnen houden. 'Wauw, zelfs ik val niet naar beneden op die manier, dan moet je wel heel rottig lopen.' Ja maar wie weet, misschien was het wel een Leviathan of iets anders dat normaal gesproken geen menselijke gedaante had. Zij ook niet, maar ze was nog niet op d'r mond gevallen. Dat zou ook wel eens voor problemen kunnen zorgen, omdat ze haar mond gebruikte om mannen te verleiden, haar te laten aanbidden. Zomaar kon ze dat niet missen, dan zou haar gehele leven kapot gaan.
Een snelle blik wierp ze op het water waar ze uit was gekomen, hier ontsprong de bron zo ongeveer en het was eng om te zien hoe ondiep het was. Ze was ook gewoon veel te nieuwsgierig geweest. Maar wie weet, als hij echt zo slecht kon lopen, dan haalde ze het misschien wel voordat hij haar tegen kon houden.

Nick bewoog zijn nek in de hoop de stijfheid ervan een beetje te minderen. Het was niet dat het zo erg pijn deed maar het irriteerde hem wel. Waarom raakte hij toch altijd in zulke situaties terecht?
Een meisje sprak ergens een paar meter verder maar hij had geen zin om op te kijken, niet terwijl zijn nek zo’n pijn deed.
“Toevallig ben ik normaal gezien erg elegant, het is gewoon dat water.. Elke keer als ik er zo dicht bij in de buurt komt maakt het me -” zijn uitleg werd afgebroken door een stem die van bovenaan de rotsen kwam.
“NICK! Ik weet dat je hier ergens in de buurt bent..” die stem herkende hij uit duizenden, het was de ordehandhaver van de stam waartoe hij behoorde, waarschijnlijk had de man de opdracht gekregen om hem terug te brengen naar de stam, iets waar hij absoluut geen zin in had.
Sneller dan hij normaal zou kunnen bewegen met de verwondingen die hij had ging hij tegen één van de rotsen aanstaan zodat de mensen van bovenaf hem niet zouden zien. Hij weigerde gevangen genomen te worden door die man, als hij nu al terug zou moeten gaan dan zou hij moeten werken, iets wat hem weinig tot niets interesseerde.
“Ah, hij zal wel niet zo stom geweest zijn zo dicht bij het water te komen..” hoorde hij de stem mompelen voordat er een rode flash van boven kwam. Waarschijnlijk had de ordehandhaver veranderd in een feniks om zo sneller terug te keren naar het kamp, hij was veilig.. Een grijns verscheen op zijn lippen en hij lachtte even vreugdevol.
“Nu ben ik voor de rest van de dag veilig” zei hij tegen zichzelf voordat hij zich de stem van het meisje herinnerde. “O ja, ik was hier niet alleen..” mompelde hij zachtjes.
Met een diepe zucht keek hij op van de grond en liet hij zijn blik voor de eerste keer over zijn omgeving dwalen. De rotsen waren op sommige plaatsen nat, het teken dat er water erg dicht in de buurt was. Had de man dat niet ookal gezegd? Great.. Net wat hij nodig had, water.. Een koude rilling liep over zijn rug maar ondanks dat liep hij niet weg, nee, dat zou alle fun bederven niet?
“Hé meisje, nooit iemand beoordelen om hoe hij zich voortbeweegt als hij op de vlucht is op onbekend terrein, nog nooit gehoord ofzo?” vroeg hij, hij wist niet exact waar het meisje was maar hij hoopte dat ze in de buurt was zodat ze het kon horen, haar opmerking ergerde hem namelijk. “Ik wil wel eens zien hoe zij het doet in de lucht..” mompelde hij tegen zichzelf.
Natuurlijk kwam de gedachte dat het meisje een wezen was dat uit het water kwam veel te laat in hem op. Great.. Waarom moest hij altijd confrontaties aangaan met wezens uit het water? Het was alsof hij dood wilde gaan.

Waar had die vent het nu allemaal weer over? Het was net alsof hij twee persoonlijkheden bezat, wat heel goed zou kunnen, gezien hoe hij zich nu gedroeg. En je wist het maar nooit met mensen die je nog nooit had ontmoet, je wist het nooit. Nooit is zo'n vreemd woord eigenlijk, net als 'ooit'. Je kon die dingen helemaal nooit zeker weten, het was iets abstracts. Tenminste, zo dacht Rav er dan weer over, ze dacht wel vaker vreemd over dingen. 'Toevallig ben ik normaal gezien erg elegant, het is gewoon dat water.. Elke keer als ik er zo dicht bij in de buurt komt maakt het me -' Dit was onzin. Er was hier in verhouding maar heel weinig water en heel erg veel rots, wat lulde die vent zeg. Ja, ze noemde hem gewoon die vent, er was niets anders dat ze hem kon noemen? Pas later viel het haar op dat haar stem alleen al geen kalmerende werking gehad had, iets dat zou betekenen dat hij een waterwezen moest zijn. Of een vuurwezen. Een feniks. Het was een stuk waarschijnlijker dat hij dan een feniks zou zijn, aangezien je meestal geen meerminnen of leviathanen tegen kwam, zo ver landinwaarts.
'Hé meisje, nooit iemand beoordelen om hoe hij zich voortbeweegt als hij op de vlucht is op onbekend terrein, nog nooit gehoord ofzo?' Aan de ene kant voelde Rav zich beledigd dat hij haar een meisje noemde, dat duidde erop dat hij haar klein vond en ze was nog niet eens tevoorschijn gekomen. Oké, ze was ook klein, maar om dat bij voorbaat nu al te verwachten ging wel heel erg ver. Het was niet eerlijk. 'Luister eens,' waarna Rav ook tevoorschijn kwam en meteen haar mond hield. Het was dus een feniks, dat kon je zien aan z'n uiterlijk en dat maakte haar op d'r hoede. Aan haar uiterlijk kon je zien, doordat haar haren nat waren, dat ze een waterwezen was. Een meermin dus, misschien zorgde dat er wel voor dat hij haar meteen niet mocht. Oeps, dat kon nog wel eens vervelend worden.