Nick & Lucinda

Nick neuriede terwijl hij rustig doorheen de ruïnes liep die verspreid lagen op de open plek vlak naast het zuidelijke bos. Hij was net ontsnapt aan de klauwen van zijn stamhoofd die hem wou forceren om te werken. Te werken! Wat dacht die man wel niet? Dat hij zijn kostbare tijd zou spenderen aan jagen en helpen de stam op te bouwen als hij het net zo goed zou kunnen besteden aan het ontdekken van nieuwe plaatsen en slapen?! Nee, hij was liever hier. Hier kon je dingen leren van de geschiedenis, dingen ontdekken en op je gemak zijn. Ja, dat was al veel beter dan teruggaan naar het dorp en een preek te krijgen van het stamhoofd. Soms vroeg hij zich af of die man gewoon elke dag een uurtje vrijmaakte gewoon zodat hij hem preken zou kunnen geven en dan aan de leider van de ordehandhavers van hun stam om hem de gepaste straf te geven. Niet dat hij de straffen erg vond die hij kreeg, meestal genoot hij er zelfs met volle teugen van. Wie dacht nu eenmaal dat een spanking nu een straf was?
Met een kleine grin op zijn gezicht liep hij verder terwijl hij om zich heen keek. Het was zowel een prachtig als een verwoestend zicht. Hier zouden de mensen geleefd hebben.. Mensen! Hier had een beschaving bestaan die duidelijk veel verder vooruit was gegaan met de tijd dan ze nu waren. Soms vroeg hij zich af waarom de wezens van nu weigerden om in huizen te leven zoals de mensen dat deden, waarom ze er akkoord mee gingen om niets meer te zijn dan de beesten waarin ze zich konden veranderen. Om dichter te zijn bij moeder natuur en om onszelf te vinden. Dat zeiden ze dan.
“Belachelijk die priesters van tegenwoordig…” Even schudde hij zij hoofd waarna hij zich omdraaide
“Aaaargh!” riep hij voordat hij met een klap op de grond viel, die steen die op de grond lag had hij duidelijk niet gezien.

Lucinda schrok op van een kreet die duidelijk niet de hare was, was ze hier dan niet alleen? Ze leunde tegen een half muurtje aan, haar gezicht naar de heuvel toe, en had niet eens doorgehad dat ze was ingedut. Voorzichtig kwam ze half overeind en gluurde ze even om het hoekje, er was niets te zien. Had ze het dan misschien ingebeeld en was het niets meer geweest dan een streek van haar brein om de stilte te verbreken? Weer hoorde ze geluiden, er was echt iemand. Automatisch begon haar hart iets sneller te slaan, ze had al een tijdje geen andere wezens meer gezien en de kans op sociaal contact deed haar ademhaling versnellen. Aan de ene kant had ze wel weer eens zin om iemand te zien, zodat ze zeker wist dat er nog anderen waren, maar aan de anderen kant was ze bang. Wie zei dat dit wezen vriendelijk was, als het al een ander wezen was tenminste, voor het zelfde geld viel er gewoon een steen om. Snel sloop Lucinda naar een ander muurtje toe, die iets dichterbij het geluid was. Nog steeds was er niemand te zien, maar de ruïnes waren best wel groot en het wezen kon achter elk muurtje zitten. De wolf in haar jankte zachtjes om eruit te mogen, aan de lucht te mogen ruiken en om dit vreemde en onbekende wezen op te sporen, maar Lucinda wou geen slaaf zijn aan haar dierlijke kant, ze wou zichzelf kunnen beheersen en in controle houden. Als wolf dacht ze anders, minder, en ze vond het fijn om te denken. Haar instincten waren als meer menselijk wezen minder groot, en ze kon zelf keuzes maken en acties ondernemen, waardoor ze haar eigen leven in haar eigen handen had. Als wolf gingen de meeste dingen automatisch. Ze probeerde alleen met volle maan een wolf te worden, iets wat ze ook niet kon tegenhouden, en verder zo min mogelijk. Weer sloop ze wat dichterbij en vloekte ze zachtjes binnensmonds toen ze een steen van een muurtje af tikte, die met een duffe dreun op de grond terecht kwam. Opeens werd het weer onaangenaam stil, zou het wezen haar gehoord hebben?

Toen Nick op de grond lag bleef hij even stilliggen waarna hij zijn armen en voeten begon te bewegen om uit te proberen of er iets gebroken was. De spieren deden pijn maar verder had hij niet echt het gevoel dat er iets ernstigs aan de hand was. Gelukkig maar, anders zou hij weer een hele preek krijgen van zijn stamhoofd, iets waar hij absoluut geen zin in had. Dat was bijna een ergere kwelling dan wanneer er iets gebroken zou zijn geweest. Ergens hoorde hij een geluidje, alsof iets viel, maar veel aandacht besteede hij er niet aan. Als iets of iemand hem zou aanvallen dan moesten ze maar afkomen, hij had ergens wel zin in een knokpartijtje maar aan de andere kant wou hij de rust van de ruïnes niet verstoren.
Met pijnlijke ledematen stond hij om en schudde hij zijn hoofd die pijn deed van de val.
“Waarom val ik tegenwoordig altijd..?” mompelde hij tegen zichzelf waarna hij opnieuw om zich heen keek. Het uitzicht was nog even prachtig als daarvoor, de val van één miezerig wezen zou de herrieneringen die deze plek had niet zomaar doen vervagen, iets waar hij blij mee was.
Met zijn hand ging hij over de stenen bouwwerken terwijl hij traag een cirkel liep rond één van de kleinere muren. De mensen zouden het hier warm hebben gehad, beschermd van de kwellingen die moeder natuur kon oproepen. Ze zouden ‘vrij’ geweest zijn, of in elk geval vrij op een andere manier dan de wezens nu waren. Nu waren alle wezens dienaren van hun eigen beesten diep in hun, één voor één moesten ze geloven aan de verlangens die hun beesten hadden en de angsten die erbij hoorde en hoe erg dat hij het ook probeerde tegen te gaan, hij was niet anders dan de rest van zijn volk behalve in zijn gedachten. Want ookal dachten zij allemaal dat het zo hoorde en dat het verleden met rust gelaten moest worden, hij vond van niet.
“Van het verleden kan je leren en kan je groeien in zowel wijsheid als ras in het algemeen, dus waarom doen we dat dan niet? Waarom weigert iedereen me te vertellen over de mensen die vroeger over dezelfde grond liepen als wij nu doen? Waarom is het onderwerp van vrede taboe onder de stammen en waarom moeten we onszelf overgeven aan onze andere aard..? Zodat we niet meer voor onszelf kunnen denken of..?” Het waren vragen waarvan hij wist dat hij ze niet luidop mocht zeggen, maar hier in de stilte van de ruïnes waar hij wist dat zijn priesters geen voet binnen zouden zetten voelde hij zich moedig, moedig genoeg om zijn vragen te stellen aan de herinneringen van de mensen die hier ooit geleefd hadden. Natuurlijk zou hij die vragen nooit luidop zeggen in de buurt van zijn stam, anders zou hij zwaar gestraft worden, of nog erger, verbannen uit de stam. Het was geen mooi vooruitzicht dus hield hij zich gedeisd, was dit ook de reden dat niemand anders opsprak?

Opgelucht haalde Lucinda adem, het wezen had haar blijkbaar niet gehoord of had het geluid niet interessant genoeg gevonden om te gaan kijken wat er was. Ze kwam weer overeind en dacht even na. Lucinda vond dit wezen wél interessant, en haar hart dat altijd spanning zocht ging nu echt wild tekeer. Plots hoorde ze het wezen tegen zichzelf praten, ze was dus dicht bij hem. Het was een hem, een man, dat wist ze nu dus al van het onbekende wezen. Hij klonk menselijk en had een warme stem, hoewel die warme stem wel verboden dingen zei. De woorden en zinnen die altijd in het hoofd van Lucinda hadden gezeten werden nu gesproken door deze onbekende man, woorden over vrijheid en keuzes. En hij had gelijk, je toekomst werd voor je gemaakt en het pad dat je moest bewandelen was al uitgekozen. En natuurlijk ook de vragen over welke wezens er voor ons waren geweest, hoe ze hadden geleefd en waarom ze er nu niet meer waren. Alles was onbekend voor haar, hoewel ze hier al twintig jaar ronddwaalde. Ze wou de mond zien die deze woorden gesproken had, de ogen van degene die de wereld zag zoals hij was en natuurlijk de persoon die haar zo had laten schrikken. Iets hield haar echter nog even tegen, het was het feit dat ze niet wist wie of wat hij was, voor hetzelfde geld was het een vijand, en ze wou nog wel even leven. Uiteindelijk stond ze toch op en liep ze twijfelend in de richting van het geluid, haar rode cape wapperde achter haar door de wind. Het had geen zin om sneaky te doen aangezien ze deze man goed wou kunnen zien, en sluipen werd ook wel eens opgevat als het 'jagen' op anderen, en die indruk wou ze niet wekken. Ze liet duidelijk horen dat ze eraan kwam, maar stampte niet op de grond. Aan haar voetstappen kon je eigenlijk al wel horen wat voor een persoon eraan kwam, en dat Lucinda dus geen kwade bedoelingen had. En met elke stap die ze nam hoopte ze maar dat hetzelfde gold voor deze man.

Een klein geluid verstoorde Nick zijn gedachten, iemand die rechtstond. Was het dezelfde persoon die daarvoor ook een geluid maakte of was het gewoon een dier en werkte zijn brein gewoon op volle toeren doordat hij verboden woorden had gesproken. Niet dat het hem veel kon schelen op zich, het leven in een stam was toch niet voor hem weggelegd maar toch kon hij niet zomaar weg. Al zijn herinneringen die hij nog had van zijn ouders waren in de stam. Alle dromen die hij had opgebouwd met zijn vader rond een klein sprookje die hij elke avond voorlas aan hem.
Het sprookje ging altijd over dezelfde droom : Dat er ergens, hoog in de bergen, een beschaving bestond waar er vrede was tussen de verscheidene rassen en waar je zelfs nog een paar mensen kon vinden die ontsnapt waren aan de vraatzucht van de goden. Er zou een enorm paleis staan in het midden van die beschaving waar de leider van elk ras een troon had, ookal werden ze niet altijd opgevuld aangezien sommige rassen zich liever in de bossen bevonden.
Dat sprookje had zijn vader hem elke avond verteld voor het slapen gaan en dat was één van de belangrijkste herinneringen die hij nog had van zijn vader. Hierom zou het hem niks uitmaken moest hij verbannen worden, dan zou hij simpelweg zijn zoektocht starten. Of zo’n maatschappij nu echt bestond of niet maakte hem niet veel uit, het was de zoektocht die telde ter eren van zijn vader en de dromen die ze samen hadden opgebouwd. Het was een doel die hij met al zijn hart wilde bereiken en waarvoor hij zou sterven. Ooit zou hij vertrekken, maar wat hield hem hier?
Toen de voetstappen steeds dichter kwamen draaide hij zich nieuwsgierig om, als het iemand van zijn stam geweest was zou hij allang op iemand zijn schouders liggen onderweg naar een preek. Nee, dit was iemand anders, van een ander ras misschien? Langzaam snoof hij de geur op terwijl hij zijn blik liet vallen op de figuur die naar hem toe kwam. Het was een meisje en ze rook niet zoals hem, ook niet zoals de zeewezens die hij eerder die dag had ontmoet, nee, dit was een wolf.
Het meisje had een rode cape aan die achter haar wapperde en een blik in haar ogen die niks bedreigends zei.
Nieuwsgierig naar deze nieuwe ontwikkeling in zijn dag bekeek hij het meisje van top tot teen.
“Veranderen je kleren eigenlijk mee als jullie veranderen?” vroeg hij, verbaasd over hoeveel kleren ze droeg. Eerder die dag had hij een zeeslang ontmoet en een meermin, beiden waren naakt geweest. Hijzelf liep rond in een broek maar die was makkelijk uit te doen. Hij vond het namelijk vreselijk dat zijn kleren telkens tot as gingen als hij zich veranderde in hun en soms moest hij snelle ontsnappingen maken.
“O, en haay btw..” voegde hij eraan toe, zich realiserend dat hij zijn nieuwsgierigheid weer voor zijn gezond verstand had laten gaan, voor zover hij wist kon dit meisje hem nu aanvallen en zouden ze moeten vechten tot de dood, waarom kwam hij toch altijd in zulke situaties terecht? Hij moest echt vaker luisteren naar zijn gezond verstand in plaats van zijn dorst naar kennis, maar toch, misschien was ze wel niet vijandig? Hij hoopte het maar, de lust om te vechten van eerder was alweer helemaal verdwenen.

Geschrokken van zijn plotselinge vriendelijkheid, zo vatte ze het namelijk op, niet iedereen begon zomaar een praatje, stapte Lucinda even achteruit. Ze had er nu al spijt van dat ze naar deze man was toe gegaan, vooral toen ze de subtiele geur van vuur en as rook. Deze man, die duidelijk een Feniks was, begon meteen met een vraag te stellen. Ondanks dat het geen rare of persoonlijke vraag was had ze toch even de neiging om haar tanden te ontbloten om aan te geven dat hij wel even afstand moest bewaren. Lucinda was niet naar hem toe gekomen om te vechten, maar ze wou op dit moment nog wel een beetje afstand met deze Feniks. Ze likte even over haar lippen en koos haar woorden voorzichtig uit. 'Hallo.' Begon ze twijfelend, waarna ze weer een stap vooruit zette. 'Ik hoorde je praten.' Zei ze tenslotte alsof het de logische uitleg was voor haar acties. Ze dacht nog even na, zou de man met die zin alleen wel weten wat ze bedoelde? Of zou hij denken dat ze zijn gedachtes afkeurde. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloot ze nog wat te zeggen. 'Ik heb dezelfde mening als jou, d-daarom kwam ik even.' Ze merkte dat haar hart nu al echt helemaal tekeer ging, waarschijnlijk kon zelfs hij het horen. Ze slikte en fronste toen, 'Oh, en onze kleding veranderd mee, het word onze vacht en als we weer terug veranderen word het weer kleding. Maar ik ben al een tijdje niet meer wolf geweest, niet meer sinds de laatste volle maan.' Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat laatste er bij zei, misschien om hem meer het idee te willen geven dat ze haar eigen pad wou kiezen en zichzelf daarbij wou blijven. De wolf in haar jankte weer en ze gromde even tegen zichzelf, snel keek ze vriendelijk voordat de man het idee had dat ze hem bedreigde. Ze was nooit echt een prater geweest en was ook het liefste alleen, maar deze man had iets wat haar wel aanlokte. Het was niet alleen zijn gedachte over deze wereld, want daar wist ze nog maar een beetje van, maar ook gewoon zijn manier van doen. Ze had het idee dat ze misschien wel met hem om zou kunnen gaan, niet per se als vrienden, maar tenminste als kennissen of desnoods vreemden. Maar een klein praatje zou toch niets kwaads doen? Tot nu toe had hij Lucinda nog niet aangevallen en was hij alleen maar vriendelijk geweest, dus besloot ze zelf ook iets vriendelijker over te komen. Met heel veel moeite kwam ze iets dichterbij en stak ze haar hand uit. 'Mijn naam is Lucinda Elizabeth D'Orth, maar je mag me Lucinda of Lucy noemen.' Even twijfelde ze weer, was dit niet iets té vriendelijk geweest? Ook was ze bang, bang dat hij haar hand zou vastnemen en dat ze in vlammen zou barsten. Ze keek hem even twijfelend aan, 'Zolang je me tenminste niet in de fik zet.'

Nick merkte het exacte moment dat het meisje wist wat voor wezen hij was. Ze wou afstand en reageerde op een vreemde manier, iets wat hij in elk geval vreemd vond voor een wolf. Meestal als hij een wolf had beledigd of op welke manier dan ook een te persoonlijke vraag had gesteld vielen ze hem aan en wilde ze hem zijn nek zien baren als teken van onderdanigheid. Meestal vond hij dat niet zo erg, zo’n show van dominantie, maar als ze hem echt wouden doden dan vocht hij wel en won hij meestal ook. Op zich was hij een goeie vechter, maar het probleem was dat hij niet zo graag vocht, hij vond het een verspilling aan energie en een actie die uiteindelijk niks zou voortbrengen behalve haat. Daarom vocht hij enkel om te overleven want de wet van de sterkste gold hier overal in deze nieuwe wereld. Weinigen zouden de zwakkere leden van hun stam helpen, als ze zelf niet konden vechten en moesten leven van andere mensen die hun hielpen dan hadden ze geen eer in hun leven, dan was het volgens hun cultuur beter om de wildernis in te gaan en te sterven al vechtend.
Dat was dan ook precies de reden dat je weinig tot geen oudere leden vond tussen de stammen van de feniksen. Sommige vonden het een vreselijke gewoonte maar het zat nu eenmaal zo in hun cultuur en het was er niet meer uit te krijgen. Als je niet meer kon vechten was je beter af dood.
Nick werd uit zijn eigen gedachten gesleurd toen het meisje hem begroette. Vreemd, was ze hier nog steeds? Hij had gedacht dat ze weg zou zijn gegaan zodra ze wist wat hij was, hmm.. Misschien was er meer aan dit meisje dan hij eerst had ingeschat, niet veel wezens zouden tegen hun instincten ingaan en blijven praten met iemand die ze niet vertrouwden, behalve hijzelf maar dan opnieuw, hij kwam dan ook de hele tijd in de problemen daardoor.
Het meisje zei dat ze hem hoorde praten en dat ze zelf ook zo dacht..
“Dat zijn gevaarlijke woorden om luidop te spreken meisje, ik zou het niet zomaar doen tenzij je bereid bent ervoor te sterven..” zei hij op een vriendelijke toon maar hij ging bijna onmiddelijk verder, zodat er geen misverstanden zouden ontstaan. “Niet dat ik iets zou doen tegen je maar als je voor iets staat en er echt in gelooft dan moet je vechten voor het doel dat je voor ogen hebt. Jij stelt je vragen en wil er een antwoord op maar hoever ben je bereid te gaan om die antwoorden te zoeken? Als het antwoord op die vraag is dat je niet bereid bent er alles voor op te geven dan zou ik ook niet alles op het spel zetten door je gedachten luidop uit te spreken meisje. Niet dat ik het niet moedig van je vind of apprecieer, maar het zijn nu eenmaal gevaarlijke woorden.” zei hij zachtjes.
Hij mocht dit meisje wel maar hij wilde niet dat ze zich illusies maakte dat het veilig was die woorden luidop uit te spreken ookal dacht hij er exact het zelfde over als haar, dit was een plek waar meer wezens leefden dan enkel hun twee en woorden konden makkelijk gehoord woorden door de wezens die zich in het bos bevonden dicht bij de ruïnes. Het meisje was moedig en hij wilde niet dat haar iets overkwam alleen omdat ze haar gedachten uitsprak.
“Maar ik ben in elk geval blij dat er iemand is met dezelfde mening..” zei hij terwijl hij zich op de grond ging zetten in kleermakerszit, hij was niet bang meer van het meisje, ze zou geen bedreiging vormen. “.. Dat betekend dat er nog hoop is voor deze wereld en de mensen die het bewonen.” vervolgde hij waarna hij tegen het muurtje aan ging leunen, dat zat al veel makkelijker.
Toen het meisje sprak over haar verandering knikte hij. “Ergens snap ik het wel maar toch lijkt het me vreemd dat je kleren dan gewoon vacht worden. Al is het wel een interessant fenomeen..” zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje voor hem “bij mij gebeurd dit niet maar misschien komt dat doordat ik van puur vuur gemaakt ben.. Hmm.. Best interessant..” zei hij nog steeds meer tegen zichzelf dan tegen het meisje.
Toen het meisje haar naam zei schudde hij zichzelf wat wakker uit zijn eigen overpeinzinge, man hij moest meer opletten, dit was een ander wezen en was eigenlijk nog onvoorspelbaar.
“Eh, ik ben Nick Stones, gewoon Nick is goed hoor.” zei hij op een verontschuldigende toon waarna hij haar hand vastpakte en hem schudde.
Toen ze haar opmerking maakte lachtte hij vrolijk. “Nou waarom zou ik dat doen? Dat geeft toch enkel maar haat en het is een nutteloze verspilling van energie..” zei hij vriendelijk voordat hij zich terug tegen de muur ging aanleunen.

Lucinda gunde hem één van haar zeldzame glimlachen, 'Ik ben niets meer een meisje dan jij een jongetje bent, Nick. Maar ik begrijp je wel. Ik heb echter niets meer om te verliezen behalve mijn leven, en die stelt ook helemaal niets voor. Ik heb geen Roedel, heb geen vrienden en heb al helemaal geen vrees voor de gevolgen van mijn eigen mening.' Haar glimlach was ook snel weer verdwenen en ze keek serieus, 'Maar zoals ik al zei, ik begrijp je wel. Het zijn geen veilige gebieden hier, nergens is het trouwens nog veilig. Normaal gesproken zou ik ook nooit op iemand afstappen, laat staan zoveel praten als ik nu doe maar..' ze dacht even na over haar volgende woorden, 'ik heb het idee dat jij niet van een onnodig bloedbad houd, daarom durf ik het wel aan bij jou.' Ze draaide zich om en staarde even naar de bossen. 'En inderdaad, het zijn ook geen veilige woorden, dat weet ik dondersgoed, in sommige kringen en plaatsen is het ook levens gevaarlijk om ze zelfs maar te denken. Maar in tijden als deze, beter gezegd, in elke tijd,  zijn er altijd een paar wezens die realistisch gaan kijken naar de wereld waarin ze leven, en dan natuurlijk ook vragen gaan krijgen over hun bestaan. Maar zo is het altijd geweest en zal het altijd blijven,' ze draaide zich weer om naar Nick en keek hem recht in zijn ogen zodat hij wist dat ze serieus was, 'en ja, ik ben bereid om voor de antwoorden te sterven, ik ben bereid om alles te geven.' Ze liep naar hem toe en ging ook zitten om op dezelfde hoogte te zitten, iets wat wel belangrijk was als je niet als een dreiging wou overkomen. Ze dacht even na en schudde haar hoofd. 'Geen hoop, enkel een kleine kans op verandering of antwoorden. Er is eigenlijk nooit hoop geweest. Wat kunnen twee simpele wezens nou doen? Wij hebben geen tot nauwelijks invloed op de wereld waarin we leven, en de kans is groot dat de antwoorden die we zo verlangen ook nooit zullen komen.' Een droevige glimlach verscheen op het gezicht van Lucinda. 'Eigenlijk maakt het dus niets uit, het zal enkel en zeker tot onze dood lijden, maar die zou vanzelf toch wel komen. Maar ik zeg te veel, het spijt me. Ik zou niet tegen je moeten praten alsof we elkaar al jaren kennen of vrienden zijn. Zelfs dat is gevaarlijk.' Lucinda maakte aanstalten om op te staan en weer te vertrekken, ondanks dat haar gevoel haar zei dat ze bij Nick moest blijven, dat hun gesprek nog niet voorbij was.

Nick luisterde aandachtig naar wat het meisje te zeggen had zonder haar te onderbreken, hij vond het altijd interessant wat andere mensen te zeggen hadden, het gaf hem altijd het gevoel alsof hij dan steeds meer te weten kwam over hoe hij deze vreselijke tijden zou kunnen doen stoppen.
Enkel toen het meisje uitgepraat was en aanstalte maken om te vertrekken begon hij iets te zeggen.
“Er is altijd hoop, zolang je die zelf creëert..” zei hij op een zachte toon terwijl hij zijn ogen sloot. Het kon hem niet zoveel schelen of het meisje wegging of bleef luisteren maar hij had wel het gevoel dat dit misschien iets was dat ze moest horen, het was namelijk echt een zonde dat zo’n slim en aandachtig meisje zou moeten leven zonder hoop of echt doel in het leven. Als ze enkel leefde om te overleven, was ze dan echt zo anders dan de andere dieren die in het wild leefden?
“Mijn vader vertelde me vroeger altijd een verhaaltje voor het slapen gaan over een samenleving waar alle rassen naast elkaar konden leven zonder te vechten, zonder dat er oorlog uit brak.. Er zouden zelfs nog wezens zijn die voor ons er waren, die deze ruïnes en hun herinneringen achterlieten op dit anders lege veld. Hij vertelde me over die samenleving in een land vol met bergen. Bij één van die bergen zou die samenleving zich bevinden en zouden alle rassen in vrede leven. Ik weet niet of het een droom was die hij had over hoe wij ooit konden zijn of dat het echt een plek was waar hij in geloofde maar één ding weet ik zeker : Het vuur in zijn ogen wanneer hij erover aan het praten was was echt en de manier waarop hij sprak vertelde me dat hij er echt in geloofde. Het was een soort droom dit ik en hij opgebouwd hadden, onze eigen hoop. Binnenkort, ik weet niet exact wanneer, zal ik hier vertrekken en op zoek gaan naar die samenleving waarover hij sprak. Misschien bestaat het niet en misschien ga ik een leeg doel achterna maar ik zal op zen minst hoop hebben, ik zal een doel hebben in mijn leven en vechten voor iets waarin ik geloof. Dat vind ik namelijk iets dat belangrijk is in het leven want als je enkel leeft om te overleven kan je jezelf net zo goed overgeven aan je dier Lucinda want die wil exact hetzelfde..” zei hij waarna hij opstond en zich uitrekte. “Maar al is nog niet verloren Lucinda, vind je hoop of creeer hem, het is allemaal je eige keuze, allemaal iets dat in je hoofd zit.” zei hij waarna hij een stap vooruit zette.
“O.. Trouwens..” zei hij nog “Ik ben hier elke dag wel te vinden dus als je ooit een vriend zoekt kun je altijd hierheen komen. Mij kunnen rassen niet zoveel schelen, ik val aan wie mij aanvalt maar anders vecht ik niet, het is teveel werk.. Anyways, ik ga even naar de top van deze berg, er is daar iets dat ik zelf gebouwd heb en waar ik eigenlijk best trots op ben, je mag komen als je wil..” zei hij, zijn stem iets zachter nu, voordat hij rustig naar de top van de heuvel begon te wandelen doorheen de ruïnes die uitgestrekt over het landschap lagen.
Hij keek niet of ze volgde, hij wist niet eens of ze er nog wel was maar hij vond het beter om haar de kans te geven om hem nog te volgen, om nog met hem te praten en om te antwoorden op de dingen die hij net had gezegd.
Toen hij eenmaal bovenop de berg was keek hij naar de twee grafstenen die hij zelf gebouwd had. Het was iets dat hij had gezien bij de wezens die hier vroeger leefden, dat ze een herdenking achterlieten voor hun geliefde die dood waren. Hij had er zijn eigen versie van gemaakt maar hij vond het wel redelijk gelukt, hij had meerdere keren in zijn vogelvorm moeten veranderen om dingen te laten smelten om het zo te krijgen maar nu het gedaan was vond hij het perfect.
Toen hij eenmaal voor de herdenkingstekens was zette hij zich opnieuw neer in kleermakerszit en en keek hij tussen de twee herdenkingstekens heen naar de zee die je in de verte zag en de bossen die ernaast stonden. Voor Nick was dit de beste keuze geweest als plek voor deze tekens, je had hier zicht op alle plekken waar de verschillende rassen leefde, het was een soort uitzichtspunt. Daarbij was het op een heuvel en sprak het van vrijheid, iets waar zijn ouders altijd al voor hadden gestreefd.
Langzaam begon hij een liedje te zingen, een liedje die hij altijd zong voor zijn ouders als hij ze weer zag.
-zie youtube video voor het liedje-
Zodra hij klaar was met zingen en zijn stem in de achtergrond vervaagd was keek hij om zich heen, benieuwd of het meisje er nog steeds was of dat ze al weggegaan was. Hij zou het haar niet kwalijk nemen als ze al weg was maar ergens hoopte hij dat ze gebleven was. Het was altijd wel fijn om iemand te hebben tegen wie je je gedachten vrijuit kon spreken. Niet dat hij dat anders niet deed, maar toch was het fijner als die persoon je dan ook begreep en op een positieve manier antwoordde.

Lucinda had zich meteen omgedraaid en was in de bosjes verdwenen, ze was te diep in gedachten over wat hij gezegd had zonet. Natuurlijk had ze ook haar dierlijke kant, maar zich daaraan over geven? Nooit, ze peinsde er niet over. Ze fronste nog even na zijn laatste woorden, een vriend? Ze had geen vrienden meer, al heel lang niet. Misschien was het wel weer eens fijn om een band op te bouwen met iemand en- meteen onderbrak Lucinda haar eigen gedachtes. 'Wees verstandig Lucinda.' Siste ze naar zichzelf, denken aan de mensen die ze was verloren op de weg naar waar ze nu stond. Het enigste wat je kreeg van vriendschap was verdriet als het weer zou eindigen. Maar diep van binnen wist ze wel dat Nick gelijk had, en eerlijk gezegd was ze ook wel benieuwd naar wat er dan boven deze berg was. Zijn melodieuze gezang bereikte haar oren en even moest ze de neiging om mee te janken, als een wolf, weerstaan. Haar ogen schoten naar de lucht en ze vloekte. 'Nog twee dagen.' Fluisterde ze gestrest, nog twee dagen en het was weer volle maan. Het gezang hield plots op en Lucinda maakte haar blik los van de lucht die steeds donkerder begon te worden. 'Hoop,' snoof ze, 'er is geen hoop voor wezens zoals ik.' Met een zucht ging ze tegen een boomstam aan zitten, haar rode cape tot over haar ogen getrokken. 'Ik ben verstoten, verlaten, gehaat en vernederd. En dat allemaal om wat ik niet ben en nooit zal zijn; gehoorzaam. Er is geen plek in deze rotte wereld voor de nieuwsgierigen.' Ze fronste om haar eigen woorden en vroeg zich af waarom ze deze hardop had gezegd. Hopend dat niemand haar zelfmeelij had gehoord schraapte ze haar keel en stond ze op. Zo mocht ze niet denken, Nick had zelf gezegd dat er altijd wel hoop was toch? Je moest het enkel zelf creëren. 'De mooiste dingen in het leven kosten altijd een bepaalde prijs.' Fluisterde ze terwijl ze weer naar de berg liep. Misschien was ze ook wel niet veel meer dan een beest, een beest dat dacht dat het een eigen wil was. Misschien was ze in de ogen van degenen boven hun wel een lachertje, een ongevaarlijk maar hoogst vermakelijk iets om naar te kijken. Ze wist het niet, maar als ze ooit antwoorden zou willen had ze weinig keuze. Ze zou weer naar Nick gaan, hij was trouwens ook één van de weinige mannen die haar niet op die ene manier aankeken, iets wat ze prettig vond. Hij was eerlijk en open, tenminste, tot nu toe dan. En hoewel een vreemdeling zo vertrouwen niet iets was dat Lucinda snel deed vertrouwde ze Nick nu al. Misschien was het omdat ze iemand had gevonden die hetzelfde dacht, misschien kwam het omdat hij goed kon luisteren en zelf ook nadacht voordat hij iets zei. Zo stil mogelijk kwam ze naast Nick staan en ging ze zitten, haar benen voor zich uit gestrekt. Ze staarde even in stilte naar de zee voor hun, iets wat haar rillingen gaf. Het gevoel en de neiging om te gaan huilen werd met de seconde groter en de wolf in haar werd gek, hij wou eruit. 'Nog even geduld.' Fluisterde ze zo stil mogelijk tegen zichzelf, wetend dat Nick het wel zou horen, maar hopend dat hij er niets over zou zeggen. Iemand die tegen zichzelf aan het praten was.. wat zou hij er wel niet over denken? 'Ik ben zwak en dwaas, Nick.' Mompelde ze uiteindelijk terwijl een kleine verdrietige glimlach haar gezicht sierde. 'En eigenlijk ook erg in de war. Misschien heb je gelijk en ben ik nog maar een naïef meisje.' Ze slikte, 'Maar een echt beest ben ik niet, want wat ik eerder zei was niet helemaal waar. Ik heb nog wel iets waardevoller over dan mijn leven, en dat is de reden dat ik nog wil blijven leven.' Lucinda ging er verder niet op in en keek even naar de prachtige stenen die hier stonden. 'Heb jij die gemaakt?'