Lucinda & Anthony

De jungle was te druk voor Lucinda geworden en dus had ze besloten om een nieuwe plek te ontdekken; de rotsen. Het waren een groep bergen en heuvels bij elkaar met hier en daar een grot die je verder de bergen in zouden brengen. Als het had geregend was het ontzettend glad, maar het was ook rustig, nieuw en mooi, en dat was wat Lucinda had aangelokt. Het zou niet lang meer duren en dan kon ze weer normaal worden. Haar ogen konden ook scherp kijken in het donker, wat haar een voordeel gaf mocht er een vijand in de buurt zijn. Haar zachte kussentjes onder haar poten zorgden ervoor dat ze geen enkel geluid maakte en haar grijze staart zwiepte af en toe even heen en weer. Haar oren stonden alle kanten op, elk klein geluid opvangend en haar ogen scanden de omgeving af. Haar tanden had ze ontbloot en ze glinsterden helder in de laatste stralen van de volle maan. Nog ongeveer twintig, en dan zou ze weer op twee benen kunnen lopen en kon ze deze beestenvorm verlaten. Lucinda's grote gele ogen vingen af en toe wat beweging op maar lette er even niet op, het verse bloed zat nog aan haar vacht geplakt van haar maaltijd zonet, wat zou betekenen dat ze haar kleding weer eens kon wassen. Het was moeilijk geweest om haar prooi te vangen aangezien ze helemaal alleen was, de meeste wolven jaagden in Roedels. In de verte hoorde ze nu trouwens ook een Roedel huilen naar de maan en ze kon de neiging om mee te huilen maar met moeite bedwingen, een klein jankje was al uit haar keel ontsnapt. Ze snuffelde aan de grond en rilde even, deze geur kwam haar iets te bekend voor. Er was hier een Leviathan, iets wat niet echt een goed teken was. Ze was liever alleen, en ook wist ze niet of deze Leviathan vriendelijk was of niet, ze verwachte uiteraard van niet. Onmiddellijk begon Lucinda nog voorzichtiger te sluipen door het donker. Ze was wel in het voordeel, Leviathan stonden niet echt bekend om hun goede zicht in het donker op het land, voor zover ze wist, en in wolvenvorm was ze sneller en sterker dan hem. Behalve natuurlijk als deze Leviathan al een tijdje op het land zou zijn, daar werden ze sterker van aangezien sommigen trainden, maar ze nam aan dat hij nog niet zo lang uit het water was. Maar ook was ze in het nadeel, want ze was alleen en als deze Leviathan haar op één of andere manier helemaal naar het water wist te brengen was ze er geweest. Ook was haar nek makkelijker te breken als ze in haar wolvenvorm was. Weer schoten haar grote wolvenogen naar de lucht, nog een kwartier.

-Eerst maar een klein stukje-