Dean VS. Iraia

Hij ging dus verder niet op haar in en negeerde haar eigenlijk voor zover dat mogelijk was, hij had geen zin in een conversatie met dit kreng. Dus zonder op haar of op haar nieuwe slaafje te letten, bewoog hij zich voort door de rij en toen hij eenmaal de kans kreeg, begon hij zijn bord eigenlijk nogal vol te laden met verschillende broodjes en andere dingen die men tussen de middag kon eten. Laten we het erop houden dat het veel was en dat hij zelf niet eens alle dingen die hij had gepakt kende, maar qua eten was Dean nu eenmaal geen bangerik. Nee, hij ontdekte graag nieuwe gerechten en dingen die hij niet kende. Apart kereltje, zou ik zeggen. Ach niet zeuren, anders heb je hem zo op je dak en dat wil je echt, maar dan ook echt, niet hebben. Toen hij eenmaal voldoende had en besloot dat ook Iraia wel voldoende had, (zij had bijna niets dus er was niet veel om voldoende te zijn, maar ach) waarna hij een tafel opzocht om er te gaan zitten, om erachter te komen dat de gehele bende die gisteren nog in zijn kamer gestaan had, van plan was zich bij hem te voegen, samen met hun braveriken. Niet dat hij daar trek in had, maar hij zou het wel gewoon negeren terwijl hij probeerde te eten met één hand, aangezien de andere nog steeds aan het meisje vast zat en dat was wel heel erg vervelend. Sowieso was het vervelend om aan haar vast te zitten, maar als ze ook nog eens tijdens het eten hem belemmerde, werd het er niet beter op. Dus hij probeerde zijn gehandicapte -om het maar even zo te noemen- pols zo veel mogelijk te ontzien terwijl hij begon aan een heel gewoon broodje gezond, hoewel hij echt ruime keuze op zijn bord had liggen en hij hoopte dat ze hem niet gingen dwingen om het al te snel op te eten, dan ging hij een paar klappen uitdelen. En dat was geen grapje.

Het boeide hem niet veel wat zij aan het doen was en hij vond overduidelijk dat die koffie genoeg voor haar was, maar dat maakte Iraia niets uit, het wás ook genoeg. Haar ouders zouden het daar waarschijnlijk niet mee eens zijn, echter waren die hier niet en kon ze eten zoals ze het zelf zou willen. Wat dus voornamelijk neer kwam op niet al te veel eten, bijna niets. Hoe je het ook wilde noemen. Sommigen noemden het anorexia, anderen noemden het angst en wat er dan nog meer werd gezegd over haar eetstijl. Vroeger vond ze het erg dat mensen haar uitlachten om hoe ze eruit zag, ze had ze allemaal terug gepakt met haar uiterlijk nu, maar de ''angst'' voor dik worden zat er nog steeds flink in. Té flink, als je anderen moest geloven.
Geweldig, aangezien die gasten van gisteren besloten bij hen te komen zitten, moesten die anderen dat ook doen en daar had ze helemaal geen zin in. 'Jij bent toch dat meisje wat in het zangteam van de Universiteit zat?' Verbaasd keek Iraia op naar de jongeman voor haar -die overduidelijk bij haar soort mensen hoorde- en knikte langzaam. 'Ik heb je wel eens zien optreden, eerlijk gezegd had ik gedacht dat je er al wel een carrière in gevonden zou hebben. Je bent echt heel goed!' Het was heel erg beschamend dat Iraia hem helemaal niet kende en dus niet echt iets terug kon zeggen. 'Dankjewel, maar ik wil eerst gewoon beide studies afronden en dan kan ik er misschien nog wat mee doen, weet niet wat er gaat gebeuren.' Eigenlijk vond ze het maar niets dat hij zo hardop zat te vertellen dat ze erg goed kon zingen, aangezien een paar van die schoften al bezig waren met dat ze dan maar iets moest laten horen. De neiging om Dean chagrijnig aan te kijken was zeer aanwezig, hij was de leider van dat groepje en ze werd gék van hen. 'Houd allemaal je bakkes dicht en eet, de mensen die bij muziek zitten horen me ooit nog wel en anders heb je pech. Zoek je voldoening maar bij de hoeren,' grauwde ze terug, om met een strak gezicht ze aan te kijken.

Nee, hij ging geen gesprek voeren op dit moment. Echt niet gewoon, daar had hij geen trek in. Hij ging niet reageren op de dingen die gezegd werden en hij ging al helemaal niet in op het feit dat het Iraiameisje dus blijkbaar kon zingen en nee, hij was in het geheel niet nieuwsgierig naar hoe goed ze dan wel niet was. Het liefste zou hij plakband over haar mond binden en haar daarna op zijn kop in hun kamer ophangen, maar het zou waarschijnlijk wel een beetje opvallen als hij zonder zijn kamergenote in de volgende lessen verscheen. Nee, niet druk om maken. Hij wierp de lompe bullebakken een dreigende blik toe en hoewel het in eerste instantie niet veel uithaalde, werden ze toch wel iets rustiger. Niet door de woorden van het meisje hoor, ze zouden haar waarschijnlijk het liefst in drie stukken breken. Of meer. Nee, de reden dat ze ongeveer stopten met irriteren, was omdat ze zich gerealiseerd hadden dat hij niet blij was met hun gedrag en nu richtten ze zich dus op hun eten, in plaats van op het pesten van de braveriken, hoewel die dat waarschijnlijk net zo goed verdienden als als de straatschoffies die ze vroeger in elkaar sloegen. Nee, verleden tijd klaar nu. Hij begon maar aan zijn tweede broodje en zoals hij al eerder had vermeld, hij bemoeide zich niet met de gesprekken die aan de tafel plaatsvonden. Daar zouden toch alleen maar ruzies van komen en hij was al gestraft met het meisje dat aan zijn pols hing, hij ging liever niet nog meer onheil over zich heen roepen. Dus, hij at zijn tweede broodje op in een vrij rap tempo, aangezien hij zich niet druk hoefde te maken om zijn figuur, hij bleef toch altijd wel mager, bijna te mager en dat was iets waar meiden jaloers op waren, hij had zichzelf liever iets breder gezien, aangezien hij nu het gevoel had dat hij altijd, maar dan ook echt altijd, onderschat werd. En dat was heus niet prettig hoor, echt niet. Nou ja, het tweede broodje was maar al te snel op en verrek, daar lag nog een kaascroissant die hij ook wel op wilde eten. Nou, daar begon hij dus ook maar wat happen van te nemen, aangezien zijn honger nog niet gestild was. Dat kwam ervan als hij 's ochtends geen kans kreeg iets naar binnen te werken.

Het eten was dus een ramp geweest, net zoals sociologie en tekenen. Als er iets was dat Iraia niet kon dan was het tekenen en ze had de gehele les geweigerd om ook maar een streep op papier te zetten. Toen de lerares had gevraagd waarom ze niet eens probeerde iets te doen, had ze met een strak gezicht geantwoord dat het onmogelijk was om met maar één hand te tekenen. Ze kon het blad niet eens stil laten liggen op die manier. Daar had ze wel instemming in gevonden, de rest van de les had ze Iraia met rust gelaten. Echter had het meisje wel het idee dat Dean door had wat er precies aan de hand was en als hij het zeker zou weten, dan zou hij dat waarschijnlijk heel erg grappig vinden. Enfin, ze waren nu bij muziek aangekomen en ze zaten ook wel met z'n zessen in de klas. Drie mensen die het vak gekozen hadden, drie die hier overduidelijk niet wilden zijn.
De leraar zei meteen dat hij geen zin had in een standaard praatje en vroeg wat de kwaliteiten waren van de muziekstudenten. De enige jongeman die het had gekozen was pianist, het andere meisje bespeelde blijkbaar verschillende blaasinstrumenten en Iraia deed aan zingen en harp spelen. 'Nou, jullie zijn allemaal vrij verschillend en ik denk dat het een leuke opening is om jullie iets te horen spelen. Ga je gang Jack, jij mag beginnen, daarna zal Lisa aan de buurt zijn en als laatste Iraia.' Nou, dat werd wat hoor. Zuchtend ging ze achterover zitten bij het pianospel van haar medestudent. Het was echt heel erg goed hoor, alleen had Iraia het niet op de piano, of op de blaasinstrumenten van Lisa. Eenmaal ze aan de buurt was stak ze -met moeite, ze moest Dean's arm namelijk optillen- haar pols de lucht in. 'Gaat alleen een beetje lastig op deze manier,' je zag de leraar twijfelen, maar hij knikte en maakte hen voor eventjes los. 'Als je klaar bent dan moeten jullie weer vast, maar ik snap je probleem.' Snel zette het meisje de harp klaar, ging op het krukje zitten en sloot haar ogen. Vingers streken over de snaren heen en er kwam een soort Engelengeluid uit haar instrument. O, ze wist heel goed dat het voor de meesten niet als spectaculair ervaren zou worden, maar dat kwam dan nog wel. Niet veel later was alles weer opgeruimd, haalde ze de microfoon van z'n standaard en stelde de muziek in. Shot in the Dark van Within Temptation kwam eerst zachtjes door de speakers zetten en zodra het geluid omhoog kwam, dreunde ook haar stem mee en je kon zien dat zelfs de leraar die niet aan had zien komen. Harp kon ze nog niet zo heel goed, maar zingen kon ze. Dat wist ze zeker.

Oh cheers, hij was van het meisje verlost. Goed, nu had hij de keuze tussen heel hard wegrennen of onbewogen blijven zitten, wat natuurlijk een keuze van niets was omdat hij toch niet ver zou komen. Met een heel erg neutrale blik bleef hij op zijn plek zitten en zonder echt aandacht te besteden aan het meisje met de harp, liet hij zijn gedachten afdwalen naar één van de eerdere lessen die ze gehad hadden, tekenen. Dat was zijn hoofdvak en hij was blij dat hij het gekozen had, aangezien de lerares die het gaf erg vriendelijk was en hoewel Iraia zo koppig geweest was om gewoon niet mee te doen, omdat ze zogenaamd niet kon tekenen met één hand, had hij zich kostelijk vermaakt met de beginselen van een zelfportret zonder spiegel, wat de eerste opdracht was. Oftewel: je moest jezelf tekenen zoals je jezelf zag, maar er viel nog niet al te veel te zien aangezien hij net de basislijnen van zijn kaak op papier had gekregen in het korte halve uur dat ze les hadden. Ach, als het goed is zouden ze morgen langer les hebben en dan kon hij ook beter doorwerken, want dit was één van de weinige vakken dat hij wel graag mee wilde werken, aangezien hij tekenen gewoon leuk vond om te doen.
Ineens was het helemaal stil in de ruimte en enkele mensen begonnen te applaudisseren, wat maakte dat hij uit zijn dagdromen gerukt werd. Het Iraiameisje stond voor het kleine groepje met een microfoon in haar hand en blijkbaar had ze een goede prestatie geleverd, omdat eigenlijk iedereen met grote ogen naar haar zat te kijken. Niet dat hun groep nou zo verschrikkelijk groot was hoor, zeker niet. Ze waren met zes leerlingen en één leraar, maar waarschijnlijk vond de aandachtshoer dat niet eens erg. Waarschijnlijk was ze blij dat er mensen naar haar talenten omkeken en ach, als zij daar echt gelukkig van werd zou hij er niets van zeggen, hij had toch niet geluisterd. De leraar knikte goedkeurend, waarna hij haar gebaarde weer op haar plek naast hem te gaan zitten. Fijn, dat betekende dat ze weer aan elkaar vastgemaakt werden. Weg vrije momentje.

Eigenlijk werd ze niet eens vrolijk van het feit dat mensen vonden dat ze goed zong. Iraia zong niet voor hen, voor niemand niet. Ze zong voor haar eigen veiligheid, daar was ze ooit eens mee begonnen toen ze klein was en dat deed ze nog steeds. Natuurlijk was ze nu een stuk beter dan dat eerst geweest was, nu was het zelfs zo dat ze wel eens werd ingehuurd om te zingen voor mensen, maar dan nog was dat niet omdat ze het zo leuk vond om te doen. Meestal had ze het geld gewoon nodig. 'Iraia ga maar weer zitten,' hij gebaarde dat ze niet het lef moest hebben om ervandoor te gaan en zodra ze weer ging zitten, gingen ook de handboeien weer om. Geweldig, daar had ze nu net behoefte aan gehad. En Dean vond het ook al perfect, nu zaten ze dus alweer, letterlijk, vast aan elkaar. Niet te vergeten dat dat dus betekende dat Iraia totaal geen zeggenschap had over waar ze heen gingen of wat ze überhaupt deden, hij sleurde haar toch wel mee als hij daar de behoefte toe voelde.
'Nou jongens en meiden, ik heb zo wel ongeveer een idee van wat de kwaliteiten zijn en ik zou jullie willen vragen om je partner wat trucjes van de muziek te leren. Dus leer hem of haar wat noten van je instrument, leer ze zangtonen. Ik wil dat ze morgen ook iets kunnen laten merken van vooruitgang en daar moeten jullie voor zorgen. Opdracht niet voltooid? Dan heb je nog één kans en anders krijg je hetzelfde als Iraia en Dean, die kunnen vast al wel vertellen dat je daar niet vrolijk van wordt. En ach, omdat ik in een goede bui ben door jullie kunnen, jullie mogen wel alvast gaan hoor. Het is toch nog maar een paar minuutjes.' De leraar knipoogde even, wat voor Iraia het teken was om gewoon op te staan en een ruk aan haar arm te geven dat Dean dat ook moest doen. Het werd erg irritant nu.

Oh, je kon het nauwelijks een ruk noemen. Hij stond vrijwel tegelijkertijd met Iraia op, dus merkte hij nauwelijks dat ze aan de boeien trok. De leraar kwam er iets minder goed vanaf, aangezien de dodelijke blik die Dean hem toewierp echt niet voor dovemansoren bestemd was en de man keek dan ook niet echt lang naar hem, met een nerveuze blik draaide hij zich om en richtte zijn aandacht op het muziekkoffertje, waarna Dean het lokaal verliet. En warempel, ditmaal hield hij zelfs iets rekening met het meisje, maar dat was meer omdat de huid van zijn pols nogal gevoelig werd na vijf lessen iemand meeslepen. 'Laten we even heel duidelijk stellen dat ik niet kan zingen en dat je heel hard je best moet gaan doen om mij ook maar één noot te laten produceren,' gromde hij gepikeerd, waarna hij de trap opliep richting de gang waar hun kamer lag, omdat hij heel graag zijn tas wilde dumpen en eigenlijk wilde hij zich ook omkleden, maar dat ging hem echt niet worden op deze manier. Douchen zou hem ook niet worden, daar zou hij niet gelukkig van worden en zij waarschijnlijk ook niet, maar ze hadden nog een paar uur voor het avondeten en ze zaten echt aan elkaar vast, dus ze moesten toch iets verzinnen om te gaan doen. En nee, dat was niet dubbelzinnig, gadver. Niets met Iraia. Nee, dat zou nog wat worden in de uren die ze nu over hadden, omdat de uren maar een halfuur geduurd hadden. Fijn, hij kon niet eens zomaar ergens heen gaan zonder dat dat kind aan hem hing, dus waarschijnlijk zou hij gewoon niets gaan doen. Helemaal niets, totdat ze weer gingen eten. Hij kon altijd eten, dus dat was een welkome afleiding. Nu maar hopen dat ze hem snel losmaakten van het meisje Iraia, anders konden ze nog wel grote problemen verwachten van zijn kant. Nee, hij had totaal geen zin in nog langer aan haar vastzitten en hij zou wel iets bedenken om onder het zingen uit te komen, daar maakte hij zich eigenlijk niet zo veel zorgen om. Hij ging haar toch ook niet dwingen om te tekenen? Nou dan.

Ach wat lief, hij stond nog op ook waardoor ze de ruk amper voelde. Hij liep zelfs nog wat langzamer dan dat hij normaal gesproken zou doen, dat was wel heel lief allemaal, wat zouden zijn intenties nu weer zijn? 'Laten we even heel duidelijk stellen dat ik niet kan zingen en dat je heel hard je best moet gaan doen om mij ook maar één noot te laten produceren,' nu was alles duidelijk. 'Laten we anders eerst eens even zorgen dat we niet meer aan elkaar vast zitten.' Mompelde het meisje strak terug, om daarna heel snel voor de lerares te gaan staan die hen vast had gemaakt. 'Mevrouw alstublieft, ik snap dat het niet de bedoeling was om zonder hem de kamer uit te komen, maar het ging per ongeluk en we willen dalijk heel graag aan ons huiswerk gaan. Ik kan hem nooit harp leren spelen op deze manier en hij moet me leren tekenen. Ik beloof u dat het voortaan goed zal gaan, alstublieft, kunt u me het voordeel van de twijfel geven?' Haar ogen knipperden heel onschuldig en een klein pruillipje deed de rest van het werk.
Zuchtend keek de lerares haar aan, rolde met haar ogen en haalde de sleutel tevoorschijn. 'Voor deze ene keer dan, omdat jullie de eersten zijn die dit is overkomen. Laat het niet nog een keer gebeuren, want dan zitten jullie ook een nacht aan elkaar vast. Geen grapje.' De handboeien werden van hun armen gehaald en meteen werden rode wondjes zichtbaar. Die zaten aan de oppervlakte van haar huid en het was overduidelijk dat die veroorzaakt waren doordat Dean haar constant alle kanten op had getrokken. 'Ga maar snel aan jullie huiswerk beginnen, hup hup, wegwezen.' Beiden kregen een zetje in de goede richting en Iraia besloot pas te gaan lopen zodra Dean er ook uitzag alsof hij een stap ging verzetten. De lerares was ondertussen weer verdwenen, wat Iraia mooi de kans gaf om hem een woedende blik toe te werpen. 'Je zal wel moeten zingen of harp spelen, anders zit je weer aan me vast en dit gaat niet nog een keer lukken.'

Wauw, wat een domme, domme lerares was het zeg. Nou ja, niet dat hij het erg vond dat ze hen los maakte, dat natuurlijk niet, maar ze was wel dom dat ze in de oppervlakkige charme van Iraia trapte. Goed, nu stond hij dus wel ongeveer bij het meisje in het krijt en hoewel hij daar echt geen zin in had, moest hij toch toegeven dat hij blij was dat zijn pols weer vrij was. Je kon aan haar rode pols zien dat ze nogal mishandeld was door door hem meegesleept te worden, maar ook zijn eigen pols zat onder de schaafwondjes. Nou ja, daar kon hij niemand anders dan zichzelf de schuld voor geven, omdat hij gevonden had dat hij het meisje een lesje moest leren. Waarschijnlijk was dat wel overgekomen, aangezien ze maar al te graag weer los wilde zijn. Goed, de lerares was weg en hij trok een verbaasde wenkbrauw op. 'Tekenen? Ik neem aan dat je die niet meende. Je hebt nog minder goed opgelet tijdens die les dan ik onder muziek.' En dat was geen grapje, hij had heel goed gezien hoe zij haar best deed om eronderuit te komen, wat haar voor deze eerste les aardig goed gelukt was. Hij vermeed het zorgvuldig om in te gaan op haar opmerking over het zingen of harpspelen, waarna hij langzaam naar hun kamer liep, erop lettend dat hij haar niet achter zich liet of iets in die trant. Anders moest hij haar aan haar haren optillen en hij had niet het vermoeden dat zij daar echt gelukkig van zou worden, eigenlijk. Hij ook niet hoor, hij had er geen plezier aan om het meisje te horen gillen. Goed, dat zou hij dus niet doen als het niet nodig is en met zijn tweeën bewogen ze zich door de gang naar hun kamer, die ze al snel bereikten en het eerste wat hij deed toen ze de kamer betraden, was zijn tas met boeken heel secuur in de hoek mikken, gewoon omdat dat hem een goed gevoel gaf, die harde klap van boeken die verloren van een muur. Ach, ze zouden er heus niet stuk van gaan en als dat wel het geval was, dan had hij pech. Of het schoolbestuur, wist hij veel. Toen ze beiden binnen waren deed hij de deur maar dicht, opgelucht dat ze in ieder geval niet meer aan elkaar vast hoefden te zitten. Dat was in ieder geval voorbij.

Misschien had Dean het dan niet aan zien komen dat ze hen los kon krijgen, maar het was ook haar schuld dat ze aan elkaar vast zaten, dus dat moest ze dan ook maar weer recht zetten. 'Tekenen? Ik neem aan dat je die niet meende. Je hebt nog minder goed opgelet tijdens die les dan ik onder muziek.' Dat was dus ook het punt. 'Misschien was het je niet opgevallen, maar ik heb er een hekel aan als ik iets niet kan en als ik weiger om te tekenen, dan slaag jij er ook niet voor. Dus ik leer jou harp spelen of zingen, je mag zelf kiezen welke van de twee, dan leer jij mij tekenen.' Eigenlijk vond ze dat haar humeur van de eerste dag al een stuk minder erg geworden was, wat niet betekende dat ze aardig ging doen, maar het was wel anders dan dat het eerst was.
Ondertussen waren ze aangekomen in hun kamer -hij had serieus langzaam gelopen en dat vond Iraia eigenlijk heel grappig om te zien- waarna ze haar tas in de hoek neer zette en op het bed neer viel, achterover. 'Dus, zeg maar welke van de twee je wilt leren.' Van geen enkel vak hadden ze nog huiswerk op gekregen, dus kon ze ongestoord haar zang gaan oefenen, wat hij er ook van zou vinden. Er waren verschillende liedjes die ze nog onder de knie moest krijgen, sommige waren ook gewoon heel erg moeilijk om de goede tonen bij te vinden. Bovendien had iedereen een anders soort geluid dat uit je strot kwam, dat was niet te vergelijken en je moest er speciale training op loslaten, anders ging het je nooit lukken. Iraia was zeer benieuwd voor welke van de twee keuzes Dean zou gaan kiezen. Beiden waren heel moeilijk te leren, maar daar zou hij nog wel achter komen. Het meisje was inmiddels opgestaan, had een cd uit de tas gehaald en zette de muziek zachtjes op. Hij stond echt zachtjes dus hij zou er niets tegen moeten hebben. Zou niet moeten, maar met hem wist je het maar nooit. 'En als het nog eens jouw schuld is dat mijn pols er zo uitziet, dan heb ik er geen problemen mee om het aan de leiding te vertellen. Maakt me niet uit of ik dan weer aan je vast zit, maar zo te zien vond jij het een stuk erger dan ik.'

Zijn gezicht betrok toen het hem duidelijk werd dat hij eigenlijk geen keuze had tussen wel leren of niet leren, maar dat betekende ook dat hij haar heerlijk mocht pesten met tekenen. Nee, niet pesten want ze zou de rest van het jaar in dezelfde klas zitten als hij, naast hem om precies te zijn. Oh, hij haatte zijn ouders nog steeds dat ze dit gedaan hadden, hoewel ze het zelf waarschijnlijk de meest geweldige grap ooit vonden. Had hun zoon eindelijk eens toegestemd om zich te gedragen, flikten ze hem zoiets. Nee, en dan moest hij zich zeker nog afvragen waarom hij was zoals hij was. Hij snoof eventjes geïrriteerd, hoewel dat niets met Iraia te maken had. Hij liet zich op het bed vallen, staarde eventjes naar het plafond en woog zijn opties af, hoewel het er niet al te veel waren en hij eigenlijk helemaal geen zin had om te leren harpspelen. Dat was voor mietjes en vrouwen, was zijn persoonlijke mening en van Iraia zou hij niet al te veel leren, zo goed was ze niet. Ja, dat had hij wel gehoord. Nou, nu zette ze dus muziek op en het was maar goed dat ze deze niet al te hard zette, anders had ze nog wel eens zijn tas met boeken naar haar hoofd kunnen krijgen. Nee oké, dat zou hij niet doen want dan zou ze vast niet blij worden. Of wacht, hij zou het wel doen. Nu ze dat gezegd had, kon dit er ook nog wel bij. Iets dergelijks. In een razendsnelle en nogal geruisloze beweging kwam hij overeind en hij greep haar bij de keel, om haar moeiteloos tegen de muur achter haar te drukken. 'Dus jij wilt graag de klikspaan uithangen, is het niet?' siste hij zachtjes, waarna hij nog iets meer druk op haar keel zette. 'Het lijkt je namelijk geweldig om mij nog eens te irriteren, is het niet?' Oh, hij haatte het als mensen hem bedreigden, daar kon hij echt niet tegen en daar kwam zij nu ook achter. Hij sloeg haar hoofd tegen de muur alsof ze een lappenpop was. 'Ik zou het niet wagen, zangeresje. Waag het niet mij te bedreigen, op welke manier dan ook. Het zal je bezuren, of anders je stembanden.' Om die laatste woorden kracht bij te zetten, drukte hij haar keel nog eens hardhandig dicht, waarna hij haar abrupt losliet en wegliep, naar zijn gedeelte van de kamer, naar zijn bed. Zijn handen, zijn hele lichaam eigenlijk, trilden nog steeds.

Eventjes leek het erop alsof Dean besloot haar geen reactie te geven, waardoor ze haar ogen sloot en ontspande. Dit bleek echter een grove fout te zijn, want nog geen vijf secondes later vloog ze overeind. Dean's hand zat om haar nek geklemd, haar hoofd werd tegen de muur geslagen en met grote ogen keek ze hem aan. 'Dus jij wilt graag de klikspaan uithangen, is het niet? Het lijkt je namelijk geweldig om mij nog eens te irriteren, is het niet?' Haar hoofd werd erg pijnlijk tegen de muur aan geramd en een lichte kreun rolde over haar lippen, echter bleef ze hem wel aankijken, wachtend op wat er nog meer zou gaan gebeuren. 'Ik zou het niet wagen, zangeresje. Waag het niet mij te bedreigen, op welke manier dan ook. Het zal je bezuren, of anders je stembanden.' Happend naar adem viel ze nog wat later weer op de grond en ze wreef over haar keel.
Woedend deed ze haar schoen uit -met naaldhak- en gooide die schoen tegen zijn hoofd aan. Het was niet dat het hem pijn zou doen, maar het betekende wel dat ze niet zou luisteren naar wat hij te zeggen had en dat zou hij ook heel erg goed begrijpen. Hij zou het wel moeten begrijpen, anders had hij namelijk gewoon pech en daar zou Iraia geen rekening mee houden. Niet met hém. Niet met de creep waar ze haar kamer mee moest delen, om dan ook nog lichamelijk bedreigd te worden. 'Je hebt er zelf om gevraagd weet je? Waarschijnlijk had ik het normaal gesproken nog niet eens gedaan, maar jouw onderontwikkelde hersenen blijken dat niet te kunnen bevatten en misschien moeten de conclusies voor jou dan ook maar eens duidelijk maken. Succes met wat de maatregelen ook worden, ik denk dat de opkomende blauwe plekken in mijn nek genoeg voor me spreken.' Ja, Iraia ging hem verlinken en ze had er geen spijt van. Een lichte kreun rolde alsnog over haar lippen, waarna ze opstond en naar de deur toe liep. Was nou niet dat het heel makkelijk ging, maar het lukte wel. Ze kwam er wel.

Hij kneep zijn ogen woedend samen, alsof hij de dingen tegen elkaar afwoog. Uiteindelijk kwam hij tot de beslissing dat het misschien wel het beste was dat hij haar liet gaan. 'Prima, ze laten heus niet iemand hier op school zitten die een bedreiging voor de leerlingen is. Dan kan ik weer naar huis, ben jij van me af en hoef ik niet te leren zingen. Ga me maar verlinken, vuile klikspaan. Dan kan ik weer naar huis.' Hij zou het heus wel overleven hoor, van school gestuurd worden. En als ze hem nog een tweede kans wilde geven, haalde hij wel uit naar een leraar. Deze school was in één woord klote en hij zou er een moord voor doen om gewoon van school getrapt te worden, dan moest hij maar uit zijn ouderlijk huis weg. Maakte niet uit. Alles beter dan deze kloteschool die het toppunt van zijn kloteleven leek te vormen. 'Ga maar lekker naar de directeur, klaag maar over de agressieve, hersenloze freak waarmee je opgezadeld bent. Doe het dan, ga dan. Ik zal je dankbaar zijn. Ik hoor hier niet, dat heb jij maar al te goed door.' Met een laatste woedende blik op het meisje kwam hij overeind, waarna hij de badkamer in liep en de deur achter zich dicht trok. Hij meende het, alles wat hij zei. Hij meende dat hij vond dat hij hier niet hoorde, dit was niet een plek waar hij gelukkig kon worden en kon genieten van goed onderwijs. Niet in deze situatie, niet met deze mentaliteiten rond hem heen. Hij had het geprobeerd hoor, echt waar. Maar zij haalde het bloed onder zijn nagels vandaan en in plaats van de grens op te zoeken en daar te blijven, bleef ze deze overschrijden. Hij had aangegeven een strafblad te hebben, zelfs mishandeling stond op zijn lijstje en ze bleef maar doorgaan, alsof ze wachtte op een kans hem van school te kunnen laten trappen. Dan hoefde hij hier ook niet meer te zijn, dan mocht zij wel van hem winnen. Dan ging hij wel naar huis, zou hij wel in zijn oude uitvalsbasis verblijven. Hij dacht dat dat wel goed zou komen, hij was er wel vaker enkele nachten gebleven als hij ruzie had gehad met zijn ouders. Nee, zij mocht verdomme niet klagen met haar perfecte leventje dat nu eventjes verstoord werd door een valse noot.

'Prima, ze laten heus niet iemand hier op school zitten die een bedreiging voor de leerlingen is. Dan kan ik weer naar huis, ben jij van me af en hoef ik niet te leren zingen. Ga me maar verlinken, vuile klikspaan. Dan kan ik weer naar huis.' Wacht, wat wilde hij hier nou mee zeggen? Hij wilde weg, wilde deze school verlaten? 'Ga maar lekker naar de directeur, klaag maar over de agressieve, hersenloze freak waarmee je opgezadeld bent. Doe het dan, ga dan. Ik zal je dankbaar zijn. Ik hoor hier niet, dat heb jij maar al te goed door.' Het kwam heel erg op haar over alsof hij zwolg in medelijden. Wat vreemd was, want ze had hem daar niet echt voor aangezien, als ze heel erg eerlijk moest zijn. Grommend liep ze achter hem aan, trok de deur open en gaf hem een stomp tegen zijn schouder aan, dat was meer om te zorgen dat hij haar aan keek.
'Weet je, het boeit me niet als je leven niet zo makkelijk is als dat je het zou willen. Newsflash, dat is het van niemand hier. Jij denkt dat je het zo verschrikkelijk hebt vanwege je achtergronden, dat wie dan ook je hierheen gestuurd heeft en dat je ook nog aan mij vast zit. Misschien heb je het ook wel lastiger dan ik, dan wie dan ook hier, maar dat wil nog steeds niet zeggen dat jouw gedrag ene fuck helpt. Als je gewoon je best deed om er wat van te maken, dan vond je het hier allemaal niet zo erg. Dan had je niet meteen gezegd ''ik ga echt niet zingen of harp spelen hoor'' en dan had je me net ook niet met m'n hoofd tegen de muur geramd. Het is goed voor je om met mij in de kamer te zitten, er zijn nog zoveel meer mensen zoals ik die zo'n arrogante houding hebben, of denken dat ze toch alles wel kunnen maken. Jammer voor je, maar het is zo. Raak eraan gewend. Als jij ooit in de maatschappij zult willen functioneren, dan kan je daar beter alvast mee beginnen. Ik zal niet naar de directeur stappen, stop jij dan met zwelgen in je verleden en werp een blik op de toekomst.' Haar stem was krachtig, haar blik was fier en ze smeet de deur weer achter haar rug dicht. Hij kon het allemaal zelf uitzoeken verder.

Hij kneep zijn ogen samen en de haat vlamde weer op in zijn blik, waarna hij de deur weer open gooide en haar strak aankeek. 'Meen je die nou echt? Moet ik beter mijn best doen? Moet ik beter mijn best doen, zodat jij het weer verder kunt gaan ruïneren? Het is niet mijn schuld hoor, dat ik hier zo doe. Het is jouw schuld, jij duwt mensen telkens over de grens en ik weet niet of je gewoon zo blind bent die niet te zien, of dat je het expres doet, maar dan moet je niet op mij af gaan schuiven dat mijn leven niet het enige kloteleven is. Duidelijk?' Hij had haar ditmaal niet vastgepakt, niet aangeraakt zelfs. Hij hield zelfs een zorgvuldige afstand tussen hen, zodat hij de ruimte had als hij de nood voelde ervandoor te gaan, wat best nog wel eens zou kunnen gebeuren. 'Ik ben gewend dat mensen intelligenter zijn dan ik, dat mensen doen wat ze willen. Je zou het misschien niet denken hoor, maar mensenkennis heb ik heus wel een beetje. Genoeg om te weten dat iedereen egoïstisch en arrogant is, zichzelf het beste wenst, zelfs ten koste van anderen. Jij hoeft mij die les niet te leren en ik heb geen zin om jouw wijze woorden in mijn oren te knopen dus stap lekker naar de directeur of zet die kloteherrie uit, voordat ik hem uitzet.' Niet dat ze naar hem zou luisteren, of iets in die trant, dat geloofde hij niet. Hij zag haar er niet voor aan om nu ineens te buigen voor wat hij bedoelde en hij was benieuwd wat ze nu weer voor een slim antwoord had. 'Ik heb maanden nodig gehad om te laten overtuigen hierheen te gaan, omdat ze mensen een tweede kans geven. Nu ben ik erachter wat de consequenties van die kans zijn en ik ben niet van plan me te laten verzwelgen door een arrogant meisje dat toevallig intelligenter is en dat heel graag wil laten blijken, alweer ten koste van anderen.' Hiermee doelde hij opnieuw op de verschillende beledigingen die zij naar zijn hoofd geslingerd had. Het probleem lag niet alleen bij hem hoor, zeker niet. Grotendeels zelfs bij haar. 'Ik ben een levensgenieter, maar dankzij jou is de lol van het leven dat ik nog overheb nu ik hier zit, ook verdwenen. Ben je nu trots op jezelf? Ik had nauwelijks iets en nu heb jij dat nog even verminderd tot niets. Wees maar gelukkig met die gedachte.' Nog steeds toonde hij geen enkele emotie, op haat na. Dat verdiende ze niet.

Stap één voor hem was om haar eens flink de waarheid te zeggen en dat wist ze. Iraia hield heel erg veel rekening met het feit dat hij waarschijnlijk binnen nu en drie seconden de badkamer weer uit zou komen. Drie. Twee. Eén. O, warempel, wie kwam er nou weer de badkamer uitgelopen? Ach en wie ging er ook nog eens in de aanval, wat ze al voorspeld had? Sociologie was echt een handig vak om mee om te gaan hoor, het leerde je hoe het menselijk leven in elkaar zat, hoe mensen instinctief op iets reageren en ook op hoe je het beste met je hun emoties om kon gaan. Of met je eigen emoties, net waar je de controle op dat moment nodig zou hebben. Helaas was het voor haar ook niets nieuws om met schreeuwende, woedende mensen te maken te hebben. Daar dacht ze altijd wel tegen te kunnen, echter liet ze hen dan nooit merken dat ze stiekem heel blij was als ze stopten met schreeuwen en haar gewoon met rust lieten. 'Ik ben een levensgenieter, maar dankzij jou is de lol van het leven dat ik nog overheb nu ik hier zit, ook verdwenen. Ben je nu trots op jezelf? Ik had nauwelijks iets en nu heb jij dat nog even verminderd tot niets. Wees maar gelukkig met die gedachte.' Heel, heel eventjes verstijfde haar lichaam. Hoe kon hij dit weten? Dat kwam precies neer op de woorden die haar moeder naar haar vader en Iraia had gegooid, net voordat ze de deur dicht smeet. Haar moeder was zonder te kijken de straat op gerend. Boem. Dood. Niet dat ze die vrouw ooit nog echt haar moeder had genoemd, nee, de stiefmoeder die ze nu had beschouwde ze zo, maar toch deed het pijn om hem die woorden te horen schreeuwen. Alsof het kleine meisje in haar weer terug was. Bang, niet begrijpend waarom haar moeder zo tegen haar zou schreeuwen. Altijd had haar vader verteld dat het gewoon een simpele ruzie was geweest, dat er niets meer was, maar Iraia was niet dom. Zelfs als klein meisje was ze niet dom. Een klap tegen zijn wang aan vertelde meer dan genoeg over wat ze hierover dacht, om daarna de kamer uit te rennen. Snel verstopte ze zichzelf in één van de kasten in de gang, draaide de deur vanbinnen op slot en zakte neer tegen de muur. Geweldig. Nou, hier zou in ieder geval niemand haar vinden.

Wauw, een klap in zijn gezicht. Die had hij niet zien aankomen en hoewel hij er geen last van had, vond hij dat hij het kind toch wel eens even goed de waarheid mocht gaan vertellen, dus probeerde hij haar pols te pakken. Helaas voor hem was hij een nanoseconde te laat en stormde ze de gang op, wat maakte dat zijn gezicht bleek werd. In eerste instantie omdat ze nu dus zonder hem over de gang stormde en daar stond de handboeistraf op, maar daarna vroeg hij zich af waarom ze er vandoor gegaan was. Waarschijnlijk had hij nu de grens overschreden en was er bij haar iets geknapt, maar dat wist hij niet en als het inderdaad zo was, dan voelde hij zich er toch wel een heel klein beetje rottig over, misschien. Hij beet op zijn lip, aarzelde. Was ze het waard om de gang voor op te rennen en misschien wel gepakt te worden? Wist hij veel, hij kon in ieder geval niet aan haar vastgemaakt worden als ze niet te vinden was, dat was al iets. Nee, eerst zou hij de muziek uitzetten, die trouwens nog niet eens zo heel slecht was, hij had minder prettige muziek gehoord. Herrie noemde hij dat, maar dit leek daar eigenlijk nauwelijks op. Was maar goed ook, anders zou het nog grotere heisa worden dan het al was. Daarna liep hij weer naar de gang, zocht in zijn geheugen en wist zich nog voor de geest te halen dat ze linksaf geslagen was en dat er maar iets later een deur keihard dichtgeslagen was. Nou was het zo dat er links in de gang een aantal kasten stonden, waarschijnlijk met lakens en dergelijke dingen, of eerstehulpkistjes. Wist hij veel, kon hem ook weinig schelen. Tien tegen één dat ze in één van die kasten zat en aangezien er verder niemand op de gang was, liep hij de kamer uit, naar het rijtje kasten. Goed, hij wist niet in welke ze zou zitten, maar aangezien de kasten allemaal opengingen op één na, was hij heel snel klaar met raden. Hij zuchtte eventjes, besloot de deur niet in te slaan. 'Je weet dat ik hier nu niet weg kan, aangezien we anders weer met boeien aan elkaar vastgemaakt worden,' zei hij rustig, hoewel hij eigenlijk totaal niet rustig was. 'Maar in ieder geval, het was niet de bedoeling om je van streek te maken op deze manier en het spijt me dat dat wel gebeurd is, sorry.' Dat had hij allemaal in één adem gezegd en nu stond hij tegen de muur tegenover de kast geleund, hopend op een reactie of iets in die trant. Hij meende het echt wel hoor, anders had zou hij nooit sorry gezegd hebben en hij hoopte dat Iraia dat ook door had. Kwam hij vanzelf wel achter.

Iraia hoorde al aan het gerammel van de sloten dat er iemand opzoek was naar een dichte deur, wat betekende dat het alleen maar Dean kon zijn, omdat niemand anders wist dat ze hierheen gegaan was. Geen leerling, geen leraar. 'Je weet dat ik hier nu niet weg kan, aangezien we anders weer met boeien aan elkaar vastgemaakt worden. Maar in ieder geval, het was niet de bedoeling om je van streek te maken op deze manier en het spijt me dat dat wel gebeurd is, sorry.' Ja, want aan een sorry had ze op dit moment behoefte. Eigenlijk had ze helemaal geen behoefte aan hem en dat zou hij merken ook. Heel zachtjes haalde ze het slot van de deur, echter omdat die zo kraakte was het niet meer geheel geruisloos en ze opende de deur voor hem. 'Ga terug naar de kamer, Dean. Als niemand weet dat ik hier ben en dat we dus niet bij elkaar in de buurt zijn, dan maakt het niet uit. Je wil toch van me af? Je wil helemaal niet bij me in de buurt zijn, geloof me, dat is zo duidelijk als wat.' Als hij een beetje op zou letten, dan zou hij kunnen zien dat de opmerking haar wel degelijk geraakt had, ook al probeerde ze hem nu voor te houden dat er helemaal niets aan de hand was en dat hij het gewoon inbeeldde. 'Ga gewoon weg, focus je op je tekenen of wiskunde of wat je dan ook wilt doen. Ik blijf hier, het boeit me niet wat wie dan ook daarvan vindt. Zijn we in ieder geval niet meer constant in dezelfde ruimte.' Heel eventjes keek ze hem nog recht in het gezicht aan, waarna ze de deur met een klap dicht gooide.

Oh hey, er was sprake van een reactie uit de kast, wat inhield dat hij in ieder geval de goede kast te pakken had, dat was al een stuk beter dan wat ook had kunnen zijn, gewoon een kast die hij niet open kon krijgen. Nou, in ieder geval was het duidelijk dat zij in de kast zat en het was nog duidelijker dat zij het was toen de deur openging en hij haar dus kon zien door de deur heen, hoewel het eigenlijk aardedonker was in de kast en hij begreep niet wat zij er zo fijn aan vond om daar te zitten, op de eenzaamheid die hij haar niet ging verschaffen na. Had zij even pech, ach ja. Pech en geen keuze, die dingen herkende hij op zich wel, die had hij eigenlijk ook wel eens meegemaakt. Was doodnormaal in het leven, zou zij ook moeten weten. 'Ik kan niet weg, dat zeg ik toch? Wat nou als ze de kamers straks komen controleren en ik zit op mijn kamer terwijl jij dat niet zit? Dan maken we toch zeker wel een slechte indruk hoor, neem dat maar van mij aan.' Oké, eigenlijk had hij niet veel meer te zeggen want ze deed de deur al weer dicht en hij zuchtte. 'Ik wéét dat ik iets heb gezegd waardoor jij van streek bent geraakt, je hoeft niet te doen alsof dat niet het geval is want ik heb heus wel een heel klein beetje opgelet tijdens sociologie.' Goed, hij had zijn intelligente momentje van vandaag weer gehad en het had waarschijnlijk niet gewerkt. 'Kom nou uit die kast, dan help ik je wel met tekenen en dan kan je mij leren zingen, dan hebben we geen problemen morgen. Of later vandaag. Alsjeblieft, Iraia.' Dus, nu afwachten of ze inderdaad iets ging doen? Dat leek hem de enige echt mogelijke oplossing, hij zou hier echt niet weggaan als zij nog in die kast zat hoor, dat leek hem gewoon geen strak plan aangezien het eigenlijk best mogelijk was dat ze kwamen controleren of er inderdaad huiswerk gemaakt werd, of dat ze in ieder geval nog bij elkaar waren. Ze waren blijkbaar gevaarlijk en moesten in de gaten gehouden worden, vooral omdat ze op dag één al aan elkaar vastgebonden waren. Geweldig dit, of niet dan?

'Ik kan niet weg, dat zeg ik toch? Wat nou als ze de kamers straks komen controleren en ik zit op mijn kamer terwijl jij dat niet zit? Dan maken we toch zeker wel een slechte indruk hoor, neem dat maar van mij aan.' Alsof ze al zo'n goede eerste indruk gemaakt hadden, ja, ze hadden het de eerste dag echt al geweldig verkloot en dat wist hij net zo goed als dat Iraia dat wist. 'Ik wéét dat ik iets heb gezegd waardoor jij van streek bent geraakt, je hoeft niet te doen alsof dat niet het geval is want ik heb heus wel een heel klein beetje opgelet tijdens sociologie. Kom nou uit die kast, dan help ik je wel met tekenen en dan kan je mij leren zingen, dan hebben we geen problemen morgen. Of later vandaag. Alsjeblieft, Iraia.' Woedend vloog de deur opnieuw open, het meisje liep naar buiten en smeet hem weer dicht. 'Het valt me nog mee dat je me niet gewoon de kast uit sleurde, of was je al gestopt met me te intimideren en zorgen dat ik nooit meer zoiets deed?' Een stem zo snijdend als weet ik veel wat, maar het was vast wel duidelijk dat ze hem niet in de buurt wilde hebben. Zuchtend wilde ze weglopen, bedacht dat dat niet handig was en pakte zijn pols om hem mee te trekken. Nou, eigenlijk zou hij gewoon mee moeten lopen, omdat het anders onmogelijk was voor haar om hem mee te trekken. 'En best, ga een liedje uitzoeken en dan leer ik je wel om te zingen. Zo moeilijk kan dat niet zijn.'

Hoppa, die had hij kunnen zien aankomen. Haar bitse toon, bitse opmerkingen en al die andere bitsheid, ook goed. Hij had het kunnen zien aankomen en hij had het ook zien aankomen, dus eigenlijk was het geen verrassing. Hij was gewoon dolblij dat ze niet meer zielig in een kast zat te mokken om iets wat hij gezegd had en dus liet hij zich dan ook bijna gewillig door haar meesleuren naar hun kamer, hoewel daarbij wel vermeld moet worden dat ze hem precies op de pols met meerdere schaafwonden vasthield en dat was dus pijnlijk, maar hij was er nog niet over uit of het expres was of toeval. Hij gokte eigenlijk op het laatste, hoewel hij wist dat ze ook tot het eerste in staat was. Ach nee wacht, niet op dit moment. Hij liep met haar mee en toen ze eenmaal weer in hun kamer waren, was hij opnieuw degene die de deur sloot omdat die simpelweg nog openstond, wat galant van hem. Goed, hij zou wel even meewerken. 'Heb je nog cd's? Dan probeer ik wel iets uit te zoeken.' Zie je nou wel, hij kon echt wel zijn best doen en hij zou het ook heus wel proberen, hoewel hij hoopte dat ze geen al te strenge lerares was want dan zou ze dat dubbel en dwars terugverdienen met een paar tekenenopdrachten. Of ja nee wacht het was misschien niet zo lief om nu al strafmaatregelen te verzinnen, terwijl er eigenlijk nog niets was en ook nog niets op het punt stond te gebeuren, hoewel hij ook niet het gevoel had dat lieve Iraia al weer helemaal gekalmeerd werd. Nou ja, van hem hoefden ze het er verder niet meer over te hebben hoor, dus tenzij zij er nog wat over te zeggen had, was het voor hem een afgedaan onderwerp. Klaar. Nu alleen nog een cd uitzoeken met een leuk liedje erop en dan kon hij zijn stem gaan afmatten en uitrekken en pijnigen want yes hij hield zo veel van muziek en de dingen die erbij kwamen kijken. Not. Hij zette liever zijn potlood op papier en luisterde naar het krassen van de punt terwijl er langzaam maar zeker een beeld op papier verscheen, zoiets kon je niet vangen in gezongen woorden. Hij wreef even over zijn oog, langs de slordig getatoeëerde woorden die daar stonden. Soms haatte hij zichzelf dat hij die daar had laten zetten, soms vond hij het goed dat hij dat gedaan had. Niet vergeten.

'Heb je nog cd's? Dan probeer ik wel iets uit te zoeken.' Zo makkelijk was Iraia niet voor één gat te vangen, nu ze hem toch moest leren om te zingen, ging ze het hem ook meteen goed leren ook. Daar kon je vergif op innemen. Uit haar kast haalde ze vrijwel meteen een stapel van zo'n vijftien cd's en drukte hem die in z'n handen. 'Ik wens je er heel, heel erg veel succes mee om een liedje uit te zoeken. Bovenop liggen de liedjes die ik voornamelijk zing, die zijn dus te moeilijk voor je. Onderop vind je liedjes die je, met flink wat moeite, zou moeten kunnen zingen. Hoop ik, anders zou ik echt een flutlerares zijn.' Ondertussen ging het meisje op zoek naar een houten stok, iets waarmee ze in zijn lichaam kon porren als hij de goede noten niet aansloeg. O, dat klonk heel sadistisch en om eerlijk te zijn, dat was het ook. Echter, dit was wel de beste manier om te leren zingen. Haar zangleraar had het ook op die manier gedaan en ze had de eerste paar dagen onder de blauwe plekken en bloeduitstortingen gezeten, maar steeds beter wist ze met de juiste hoogte een noot aan te slaan en die dan ook te behouden. Dat was wat ze Dean nu moest gaan leren en God wist hoe lang dat kon gaan duren.
'Ik hoop serieus dat je aanleg hebt voor zingen, anders kan dit nog wel even duren. Oké, heb je een liedje gevonden?' Iraia had uiteindelijk een reserve houten poot van het bed gepakt en hield die glimlachend langs haar lichaam. Ja, ze had er op deze manier wel zin in.

Een stapeltje cd's. Hij legde de eerste paar hoesjes maar direct aan de kant zonder er echt naar te kijken, aangezien het allemaal van vrouwelijke zangeressen was die veel te hoge noten aansloegen en dat ging hem echt niet worden want hoewel je veel van hem kon zeggen, hij had wel echt een lage stem. Niet overdreven laag, maar gewoon laag. Te laag om vrouwennoten aan te slaan, in ieder geval. Na een tijdje had hij een liedje gevonden dat hij wel kende en dat hij al enkele keren meegezongen had, dus waarvan hij wist dat het wel ongeveer bij zijn stem paste, hoewel hij eigenlijk gewoon geen zangstem had en dus overal moeite mee zou hebben. Hij keek op toen ze sprak en zijn ogen knepen samen toen hij de stok zag, maar hij lachte nog eventjes. 'Ik neem aan dat je die niet meent, anders ga jij het nog bezuren,' mompelde hij, zonder echte dreiging in zijn stem, hoewel zijn ogen waarschijnlijk wel een waarschuwing uitspraken. 'Ik meen het, ga een stok op mij gebruiken als ik fouten maak en ik open mijn mond nooit meer.' Dat was waarschijnlijk wel waar, hij haatte zingen, hij was er niet goed in en als hij dan ook nog op zijn vingers getikt werd, of in dit geval in zijn zij gepord werd zou dit niet bevorderlijk zijn voor zijn prestaties, daar kwam ze echt wel achter als ze dit serieus meende. 'Als je dat ding niet neerlegt ga ik niet eens mijn mond opentrekken.' Kijk, hij had toegestemd in het zingen, maar hij ging dus mooi niet vrijwillig in elkaar gemept worden omdat hij zoveel fouten maakte, hij was nu eenmaal geen zanger en dat wist zij waarschijnlijk ook wel, dus ergens was het nogal belachelijk om hem met een stok te gaan meppen als hij fouten maakte. Nee, dat ging hem niet worden en hij bleef dan ook koppig zitten, wachtend op een reactie van het meisje. Mocht die reactie een klap met dat houten ding zijn, kon ze er de donder op zeggen dat ze die stok nooit meer in haar vingers zou houden. Maar dat was een dreigement dat hij nog eventjes achterwege liet.

Iraia stond nog steeds gewoon stil, wachtend tot hij klaar was en een liedje uitgezocht zou hebben. Dat had hij, maar zodra hij omkeek viel z'n blik op de stok in haar handen en onschuldig glimlachte ze naar hem. 'Ik neem aan dat je die niet meent, anders ga jij het nog bezuren.' Dat kon wel zo zijn, alleen maakte dat op dit moment niets uit. 'Het is de bedoeling dat ik jou in één dag leer om een klein beetje fatsoenlijk een liedje te zingen, dit is de beste manier om dat te doen. En daarbij, jij hebt me al vaak genoeg meegesleept en je hebt me ook nog tegen de muur geslagen, ik kan dat misschien niet zo hard, maar dit is de enige manier om jou te leren zingen. Weiger je? Ook goed, zullen we dan meteen een lerares halen om die handboeien weer om te doen? Kies maar, alleen denk ik dat je liever een paar keer gepord wordt dan weer aan mij vast te zitten. Of nou, dat zou ík in ieder geval wel kiezen.' Aan zijn gezicht kon je zien dat hij het er overduidelijk niet mee eens was, maar wat wilde hij dan? Ze kon het hem niet leren op een andere manier, zeker niet snel genoeg en als hij het beter zou weten, dan mocht hij dat gerust voorstellen. Alleen, hij kón het niet beter weten, aangezien hij maar een of andere gast was die niet kon zingen. 'Als je dat ding niet neerlegt ga ik niet eens mijn mond opentrekken.' Een vals glimlachje kwam op Iraia's lippen en ze mepte hem met de stok tegen z'n achterhoofd, niet eens heel hard, gewoon een tikje. 'Harder dan dat zal ik niet slaan, het is niet eens slaan te noemen.' Ondertussen deed ze wel een stap achteruit, gewoon voor de zekerheid dat hij niet ineens uit zou vallen. 'En het is alleen om ervoor te zorgen dat je de juiste toonhoogte houdt, verder zal ik die stok niet gebruiken. Desnoods pak je me terug met tekenen, boeit me niet, maar het kan zo niet anders, dus we doen het zo.'

'Dat jij het nooit anders geleerd hebt, betekent niet direct dat het helemaal niet op een andere manier kan hoor,' gromde hij geïrriteerd, al helemaal toen ze hem een klap tegen zijn hoofd verkocht, hoewel hij volgens haar toch geen hersencellen had die zouden afsterven en zelfs als dat het geval was, had hij niet echt last van pijn, simpelweg omdat het geen pijn deed. Hij was het alleen niet zo eens met het feit dat ze hem überhaupt geslagen had en voordat ze tijd kreeg om te reageren, pakte hij de stok vast en met een draai haakte hij deze los uit haar handen, zonder haar pijn te doen. Hij lachte eventjes op een niet-onvriendelijke manier. Ze was dan wel achteruit gestapt, ze had er niet aan gedacht om de stok met zich mee te neen en dat was haar fout geweest. Hij hield het "wapen" maar goed vast, waarna hij ontspande. 'Je kunt zeggen wat je wilt, maar als je me wilt gaan slaan met een stok om me op de goede toonhoogte te houden, heb ik morgen een prima excuus bij die leraar muziek. Ik laat me niet slaan door meisjes, zelfs niet als zij het nodig achten omdat ik er anders niets van kan.' Hij hoopte toch echt dat het duidelijk was voor het kind, anders moest hij weer op zoek naar een andere manier om tot haar door te dringen en daar had hij eigenlijk helemaal geen zin in. Hij zou haar toch ook niet op haar vingers slaan als ze lijnen verkeerd zette? Of in ieder geval, dat was niet zijn idee geweest. Als zij het nodig vond hem te gaan slaan met een stok, was het best nog wel eens mogelijk dat ze dat keihard terugkreeg op haar vingers en zijn definitie van een zacht tikje was iets agressiever dan die van haar, waarschijnlijk. Of ja, hoe het tikje aankwam was misschien wel verschillend, aangezien zij gewoon de kracht niet had om hem echt pijn te doen en hij eigenlijk wel, zelfs als hij zijn best niet echt deed. Oeps. Nou, daar zou hij nu nog even niet over peinzen, eerst maar eens zien wat voor een slimme opmerking ze nu weer kon verzinnen.