Alia & Nicolas vs Jace & Iraia

Omdat ik lekker origineel was

Kleine vuisten tegen de gebarsten muur, alsof zij de barsten zelf veroorzaakt had. Een kleine kamer, waardoor ze zich nog kleiner voelde dan ze al was. Waar ze zich op dit moment bevond? In een huis. Dat wist ze wel, maar verder niets. Wat ze nog wist, was dat ze best bang was. Bang en nieuwsgierig, vreemde gevoelens die haar bekropen. Ze liep naar de deur, duwde de klink voor de zoveelste keer naar beneden. Natuurlijk zonder resultaat. De deur was op slot. Hadden ze haar uiteindelijk toch in isolatie gestopt? Nee, haar ouders zouden dat niet doen. Wacht, ze hadden haar ook aan haar lot overgelaten. Zouden zij het geweest zijn? 'Hallo?' vroeg ze zacht. Zou iemand haar horen, zou hier iemand zijn? Ze keek achter zich, schrok toen ze nog een figuur zag. 'Ik ben hier niet alleen,' mompelde ze. 'Waarom ben jij hier?' Het meisje knielde neer bij het figuur dat tegen de muur aanzat. 'Hebben ze me in isolatie gestopt?' vroeg ze verward, met een blik die op eindeloos stond. Zij zag er niet gek uit, nee. Zij zag er heel normaal uit. Niet zo vreemd als zij. Wacht, zijzelf was ook niet vreemd. Alleen een beetje... Anders. Ja, anders. Niet zoals de anderen. Mensen noemden haar wel gek, wilden haar al vaker naar een therapeut sturen als ze weer iets deed. Bij alles wat ze deed, begonnen mensen te dreigen. Ze vond ze raar, alhoewel ze er zelf één was. Nee, correctie. Een gek meisje. Zoals ze haar noemden.

Het was geen goed idee geweest, een vreemd idee. Een samenwerking, partners. Hij wist dat deze jongen niet te vertrouwen was en nu zaten er twee meiden in een kamer. Eentje was voor hem, de andere voor Jace. Nee, dit was niet zijn manier van werken. Toch, het kon wel interessant worden én deze tactiek had ook hetzelfde resultaat. Alleen zou het wat langer duren. Waarom hij net gekozen werd? Hij had geen idee. Wilde het niet vragen, was niets voor hem. Hij vroeg niet vaak dingen. Mensen interesseerden hem weinig tot niet, alleen als voorwerp. Als een lichaam, waarmee hij zijn hobby's kon uitoefenen. Moorden, welteverstaan. Lichamelijk contact was ook niet aan hem besteed en ieder anders zou dat misschien raar vinden, maar mensen die zoals hem waren... Wacht, nee, die waren er niet. Hij was one of a kind. Mensen van zijn soort waren zo, hadden allemaal iets anders wat hun kon onderscheiden van de rest. De gewone mensen, de slachtoffers. En hoewel hij zelf zijn slachtoffer had uitgekozen, vond hij dit alles toch maar vreemd. Nou ja, na dit zou hij zijn normale leven weer aannemen. De normale rollen, dingen die hij alleen deed. Ach, nu zou hij ook de helft van de tijd alleen aan het werk zijn. Het was evengoed alleen, waarom ze eigenlijk met twee waren? Het had geen nut, niets dat nu al voorbijgekomen was had nut gehad.

Ja dahag, ik ga niet van die lange stukjes typen hoor, waar zie je me voor aan?

Iraia had wel door dat er nog iemand in de ruimte was, maar het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Het enige wat ze nu probeerde was haarzelf kalm te houden. Ze was in een ruimte, met licht. Oké tot zover de kalmte. Als ze het licht uit zouden doen dan zou het donker worden -logica ten top- en dan flipte ze, zo simpel was het. Iraia had een verschrikkelijke hekel aan het donker en ze sliep zelfs met het licht aan, iets wat hier vast niet ging gebeuren, dus moest ze kalm zijn. Als ze kalm was vanbuiten, dan zou dat op anderen afstralen alsof ze niet bang was en dat kon ze mooi in haar voordeel gebruiken. Ach, wat maakte ze zichzelf ook wijs? Ze was doodsbang en iedere idioot kon dat zien.

Jace had eventjes vanaf een scherm zijn meisje bekeken, maar dat begon hem al snel te vervelen en hij was dus gewoon de kamer binnen gelopen. Niets overleg met Nicolas, hij deed toch waar hij zelf zin in had. En als hij klaar was met z'n meid, dan ging Nicolas er ook aan, simpel als dat. Eenmaal in de kamer keek hij haar heel eventjes nieuwsgierig aan, pakte haar hand vast en sneed met zijn zakmes de pink van haar linkervinger eraf. 'Dat is een waarschuwing voor als je niet luistert, nu heb je er nog negen over, maar dat kan nog minder worden.' Glimlachend keek hij haar aan, gooide het meisje zonder pardon over zijn schouder en liep de kamer weer uit. De pink op de grond achter latend.

Een luid kind

Iemand kwam de kamer binnen, zei niets. Ze voelde iets. Pijn, voelde bloed langs haar arm lopen. En toen ze naar haar hand keek, zag ze ook waarom. 'Wat?' stamelde ze. Wat had hij gedaan? Haar pink, weg. Foetsie. Zomaar. Ze had niet eens wat gedaan, het andere meisje had ook niet eens wat gezegd. Veel tijd om na te denken kreeg ze niet. Hij tilde haar op, of ja, voor zover ze had kunnen zien was het een hij. In de ruimte die met de kamer waar zij zat verbonden was, was nog een andere jongen. Terwijl ze op zijn schouder lag, keek ze deze jongen angstig aan. Haar lippen vormden iets wat op "help" moest lijken, maar ze wist niet waarom deze jongen gewoon bleef staan. En het andere meisje deed ook helemaal niets. 'Laat me los,' mompelde ze. 'Wie ben jij? Wat heb je met mijn pink gedaan? Waar ben ik?' Vragen, vragen. Ze had een waarschuwing gekregen, dat wist ze, maar waarvoor? Waarom was ze hier? Waarom zou ze gewaarschuwd moeten worden? Pijn, haar hand zat onder het bloed. Nu ze zo hing, vielen de druppels achter de jongen, op zijn shirt. Een rode vlek, een bloedspoor. Zou de andere jongen volgen? Ze hoopte het, ze wilde haar vinger terug. 'Laat me gaan,' mompelde ze nu, ietwat geïrriteerd. 'Is dit het gekkenhuis? Hebben ze me gebracht?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik ben niet gek!' Ze sloeg een hand voor haar mond. Nee, niet praten. Ze wilde niet meer vingers kwijt.

Een vinger, een vinger. Echt? Hij had het duo nagekeken, zag het bloedspoor. Nee, hij had zijn twijfels of dit wel de juiste aanpak was. Nu ja, hij liep de kamer binnen. Niet echt de kamer, de deuropening. Ja, afstand. Hij deed zijn best om de afkeer voor de vinger verborgen te houden. Goed, zo ging hij het niet aanpakken. Of dat in het voordeel van de meid zou werken? Geen idee. Hij had geen idee waarom hij deze hele situatie aangegaan was. 'Opstaan,' mompelde hij. Hij zei dan wel niet veel, bevelen konden wel. Enkele woorden. Meer zou ze ook niet te horen krijgen, nou ja, amper. Wist hij veel, lag er aan of hij zin had om wat te zeggen, maar in de meeste gevallen had hij dat niet. Jace had hem ook amper horen spreken, één echte conversatie hadden ze gehad. Een plan. Ieder zijn eigen werkwijze, geen commentaar op de andere leveren. Niet dat hij dat van plan was, in eerste instantie. Die vinger had hem aan het denken gezet. Luguber, dit. Nou ja, haar vingers zou zij wel behouden. En als ze haar handen niet kon thuishouden zou ze deze wel aan elkaar tapen, zoiets. Hij zag het wel, eerst een manier vinden om haar te kraken. Niet meteen vermoorden, dat was het plan. Een spelletje zonder regels.

Haar vinger lag daar nog en Iraia keek er als verstijfd naar, wat was dit voor plek? Waarom was ze hier? Wat ging die jongeman voor haar -die er overigens heel erg goed uitzag maar nimmer dat ze hem dat ging vertellen- met haar doen? Misschien raakte ze dalijk haar hand kwijt, haar voet, haar maagdelijkheid! (hinthint ) Enfin, hij beviel haar om op te staan en hoewel ze daar niet de minste neiging toe voelde, deed ze het wel, echter bleef ze gewoon op haar plaats staan en weigerde naar hem toe te lopen. Waarom zou ze ook naar hem toe lopen? Kijk, Iraia was dan misschien een meisje en ook nog eens niet heel groot -want ja je kon 1.65 niet groot noemen- maar ze was wel slim. Slim genoeg om te weten wat ze wel of niet moest doen, wanneer ze dat wel of niet moest doen. Nee, Iraia studeerde Latijn en muziek en had dus een flink stel hersenen mee gekregen van haar ouders. Hersenen die ze zeker gebruikte, mocht ze het nodig hebben want ze werd ook wel eens gewoon, ouderwets dronken met haar vriendenkring. Oh shoot, daar ging dit toch allemaal niet over, het enige wat nu telde was blijven leven en daar op de grond lag al een vinger, dus dat kon nog best wel eens heel erg moeilijk gaan worden.

'Laat me los,' mompelde ze. 'Wie ben jij? Wat heb je met mijn pink gedaan? Waar ben ik?' Een geërgerde zucht rolde over Jace z'n lippen. 'Luister kleintje, ik heb je pink afgesneden als waarschuwing voor wat er komen gaat. Iedere keer dat er iets niet naar mijn zin gaat, je weigert te doen wat ik van je vraag of je een grote bek tegen me opzet, raak je iets kwijt. En geloof me, er is nog veel meer wat je kwijt kan raken dan alleen een vinger. Ik kan ook je tegen eraf halen, dan kan je nooit meer lopen, of je maagdelijkheid afnemen en een kind bij je verwekken om die daarna van kant te maken, doet het ook altijd goed. Kaalscheren, ook een optie hoewel ik meisjes met haar liever zie, dus dat zal niet heel snel gebeuren. Plus ik kan je helemaal vol tatoeëren met mijn initialen, of met dingen die ik leuk vind. Misschien leen ik je wel uit aan anderen en vang er geld voor, je bent knap genoeg om daarmee weg te komen. En nee, dit is niet het gekkenhuis, dat mocht je willen. Dít meisje, dit is veel erger. Welkom.' Jace liep z'n kamer binnen, gooide het kleine meisje op de grond en sloot de deur achter hen. Wel deed hij deze op slot, zodat ze er niet zomaar vandoor kon gaan want daar had hij totaal geen behoefte aan.

Ze stond op, goed. Meer woorden wilde hij niet echt verspillen, al zou dat wel nodig zijn. Ach, hij zag het wel weer. Was nu wel prima zo. Hij wenkte zijn hoofd opzij, als teken dat ze hem moest volgen. De krappe kamer uit. Niet dat de plek waar hij haar nu zou stoppen beter was, maar een kamer zonder vinger was wel beter, vond hij zelf. Ach, als ze nu nog mee zou willen komen zou dat ook super zijn. Niet te veel woorden verspillen, des te sneller ze gek zou worden. Nu zag ze er nog redelijk helder van gedachten uit, slim, zelfs. Dat andere meisje was een andere zaak geweest en die was ondertussen al haar pink kwijt. Hij duwde de deurklink omlaag, zag hoe een volledig ingerichte kamer al ter beschikking was. Ook nog een aparte kamers, waar vast de wapens zaten die hij nodig had. Wapens, nou ja. Niet dat hij er veel nodig zou hebben, al was de tactiek lichtelijk gewijzigd en zou hij gerust alles mogen gebruiken. Nee, ze zouden eerst voor de mentale pijn gaan, daarna kwam de fysieke aan bod. Of gewoon veel mentale pijn en daarna een snelle dood. Hij zag het wel, had nog wel tijd om na te denken over wat hij precies wilde doen. Het meisje moest eerst maar eens in beweging komen, want zelf halen zou hij niet doen. Hij had namelijk een hekel aan lichamelijk contact en probeerde dat dus ook zo vaak mogelijk te vermijden. ( )

Kleintje, kind, pink, waarschuwing. Flarden van wat hij zei drongen tot haar door. Maagdelijkheid. Ja, ze was maagd. Maakte dat wat uit? Voor hem? Ja. Geen gekkenhuis, waar was ze dan? Nu in één of andere kamer. Welkom op een veel ergere plek dan het gekkenhuis. Wat dan? Een instelling? Een cel? Nee. De kamer zag er beter uit dan dat. De deur op slot. Opgesloten, opnieuw. Ze trok haar knieën op, bestuurde de pink - die nu weg was - en hield haar hoofd toen schuin. Een waarschuwing, als ze niet deed wat hij wilde. Wat hij vroeg. Wat verlangde hij van haar, van een gek meisje? Wat had hij voor plannen? Ze overliep zijn woorden. Niet naar zijn zin. Weigering. Grote bek. Tenen. Kaalscheren. Verkopen. Haar ogen werden groot, waarna ze ze sloot. Ze kende niet eens zijn naam. En hij had haar welkom geheten, na al die woorden? Die dreigementen? Deze jongen was beslist ook gek, even gek als zij. Gekker. Minder gek. Ach. Ze stond op, liep rondjes in de kamer. Knap genoeg. Zij, knap? Dat had nog nooit iemand gezegd, was dat een compliment? Ze voelde zich er wel beter door. Ook zonder pink. Raar, dit. Zij had hem nog steeds niet goed kunnen bekijken, maar zij zag altijd het mooie aan mensen, vond iedereen knap. Niemand was het ook ooit met haar eens, natuurlijk, maar goed. Ze was nu hier, wist niet wat er komen zou. Kon meer kwijtraken dan alleen een pink. Teveel informatie die ze op moest slagen. Ze liet zichzelf op het bed zakken, staarde naar het plafond. Een kind? Ha. Zij? Ze was niet eens in staat om voor een vlieg te zorgen.

Iraia had geen idee hoe gevaarlijk hij in feite was, dus durfde ze zijn commando ook niet te negeren. Langzaam liep het kleine meisje achter hem aan, ze moest zelfs naar hem opkijken om zijn gezicht te kunnen zien, maar dat maakte haar niet uit. Ze moest altijd naar iedereen opkijken, ondertussen was ze dat wel gewend, dus wat maakte het haar uit? Ja, klein was ze en waarschijnlijk zou ze het ook wel blijven. 'Quid est hoc loco? Mulieris intrat, non videtur quod non omnia quidem munda intentio. Posset esse cur hic sum? Non, ne forte, ne minimo puella non peribit in ipsum. Sed forte ita se oboedire videntur? Bene, saltem Ego opus ad quod ordinatur elit. Tersus Quis est hic multus of cruor.' Iraia begon altijd tegen haarzelf te praten als ze niet wist waar ze was of wat ze moest doen. Verbaasd richtte ze haar blik weer op hem toen hij opeens stil stond in een of andere kamer, er stonden wel wat spullen, maar het was niet echt luxe -of zelfs maar in die trant-. Maakte niet uit, Iraia hield niet van al te luxe dingen, maar nu wilde ze toch wel weten waar ze was. Meteen zag ze een heel dun stoflaagje op één van de kastjes en haar blik richtte zich er onmiddellijk op, waarna ze ernaartoe liep en het schoon begon te maken.

Jace vond het maar raar hoe dat kleine meisje reageerde, alsof ze niet snapte wat hij nou van haar wilde. Het liefste zou hij gewoon nu haar ogen uit haar oogkassen verwijderen, maar dat was ook meteen zo dramatisch. Waarschijnlijk zou ze dan meteen dood gaan en hij wilde wel iets langer plezier van haar hebben. Verkrachten was ook een goede optie, Jace was al een tijdje op zoek naar iemand die goed genoeg was om een nakomeling te baren en zij was zeker knap genoeg, alleen had hij niet het idee dat ze heel erg sterk -of bij haar verstand- was. Geen optie dus. Jammer, want haar schoonheid trok hem zeker aan. 'Vertel eens wat over jezelf. Naam, leeftijd, hoe je leefde?' Hij wilde graag wat weten over het mysterieuze meisje dat hier in dezelfde kamer was. 'Dan vertel ik je dalijk ook wat je over mij wilt weten.' Heel even bedacht hij zich. 'Laten we er een spelletje van maken, iedere vraag die jij beantwoord van mij, zorgt ervoor dat je ook een vraag aan mij mag stellen, maakt niet uit wat je wilt vragen, alles mag.' Lachend keek hij haar aan, hoewel de lach zijn ogen niet helemaal bereikte.

Ze liep naar één van de kasten, begon schoon te maken. Wat moest dat nou weer? Ach, dan hoefde hij het niet te doen. Maakte niet uit, mocht ze wel. Als er zich daarmee niet zou vervelen en hem daarmee niet zou irriteren, zou dat prima zijn. Het feit dat ze daarnet tegen zich zelf had zitten mompelen, was een ander verhaal geweest. Nou ja, hij wilde niet eens weten wat ze precies gezegd had. Boeide hem niet, voor geen meter. Het waren vast dingen die in haar opkwamen, hoe vreselijk ze deze plek vond, hoe eng ze hem vond. Dat had hij al wel vaker mogen aanhoren, dus dat was niet echt een nieuwtje. Maakte niet echt uit wat je hem vertelde, wat je mening over hem was. Het ging zijn ene oor in en zijn andere weer uit. Echter, als mensen iets over zichzelf vertelden, dan luisterde hij wel wat aandachtiger. Dingen te weten komen die je later tegen hen kon gebruiken, dat was wel een stuk beter dan een subjectieve mening. Niemand wist dingen over hem, dus niemand kon het tegen hem gebruiken. Wat meningen van mensen die hem vreemd, lelijk of irritant vonden, trok hij zich vrijwel niets aan. Hun keuze, zat hij niet mee in. Meestal zeiden ze het gewoon om hem op andere gedachten te brengen, af te leiden. Oude trucjes, die nooit werkten. Mensen dachten vaak te oppervlakkig na, het brein was een val - volgens anderen. Denken kon je vaak verder helpen dan je je kon voorstellen, je hersenen voor één seconde gebruiken. Ach. Hij zag wel wat zij in petto had. Of het hem al dan niet integreerde. Hij sloot de deur achter zich, draaide deze op slot en liep naar de bank, ging daar zitten.

Een spel, vragen stellen. Ieder om de beurt, een soort waarheid, durven of doen. Alleen zonder het durven en het doen. Maakte niet uit, ze koos altijd waarheid. Naam, leeftijd. Hoe ze leefde. Basis vragen, maakte niet zo veel uit. 'Mijn naam is Alia,' begon ze, 'ik ben net achttien.' Net achttien, alhoewel mensen haar vaak jonger ingeschat hadden. 'Hoe ik leefde?' aarzelde ze. 'Alleen, mensen vinden me een gek iemand. Denken dat ze beter uit mijn buurt kunnen blijven, maar ze kennen mij niet. Weten niet wie ik ben. Misschien ben ik wel gek, hoor, maar mensen kijken niet verder dan hun neus lang is. Laten hun eerste en stomme indruk alles bepalen.' Ze ratelde maar door, dus besloot ze dat het beter was om haar mond te houden. Nou ja, niet volledig natuurlijk. Zij moest een vraag stellen, zou ze ook simpel beginnen? Of het net anders aanpakken, meteen andere soorten vragen stellen? Ze wierp een blik op haar vinger, waar nog steeds bloed uitvloeide. 'Heb je misschien iets voor mijn vinger?' vroeg ze aarzelend, terwijl ze langzaam rechtop ging zitten. Ze had eigenlijk gelegen toen de jongen was beginnen praten en nu ze rechtop zat, zag ze eindelijk hoe hij eruitzag. Niet slecht, dat niet, maar het maakte Alia vaak niet uit hoe iemand eruitzag. Ze oordeelde niet met behulp van een eerste indruk, wat altijd het uiterlijk was.

Een licht hoestje kwam uit Iraia's keel doordat er stof in kwam en geërgerd zocht ze de kamer door, op zoek naar een poetsdoek. Dat had ze niet moeten doen, want toen ze een van de lades opende kwam er opeens een gehele set vlijmscherpe messen tevoorschijn. Geschrokken deinsde ze achteruit en haar blik richtte zich op de jongeman die in dezelfde kamer was. Wát was hij voor beest? Welk normaal functionerend mens had nou zo'n messenset in zijn kamer liggen? In een la nog wel. Angstig zette ze nog een paar stappen achteruit, waarbij ze niet door had dat als hij naar haar toe zou komen, ze in de hoek gedreven zou zijn. Op dat soort details lette Iraia meestal niet, vond ze niet interessant genoeg. 'Ben je een moordenaar?' De woorden floepten uit haar mond zonder dat ze er erg in had en hoewel ze schrok van de conclusie die ze meteen had gemaakt, stond ze er wel achter. 'Of kick je gewoon op andermans pijn?' Nu ze toch begonnen was met vragen op hem afvuren kon ze het ook net zo goed, goed doen.

'Mijn naam is Alia, ik ben net achttien. Hoe ik leefde?' Jace gaf haar een bemoedigend knikje, alleen om haar te laten merken dat hij wel echt luisterde en alle informatie over haar in zich opsloeg. 'Alleen, mensen vinden me een gek iemand. Denken dat ze beter uit mijn buurt kunnen blijven, maar ze kennen mij niet. Weten niet wie ik ben. Misschien ben ik wel gek, hoor, maar mensen kijken niet verder dan hun neus lang is. Laten hun eerste en stomme indruk alles bepalen.' Ze stopte met praten, was ze klaar? Hij wist het niet zeker, maar nu kreeg hij dus een vraag naar zich toegeworpen. 'Heb je misschien iets voor mijn vinger?' Hij humde iets naar het kleine meisje, stond op en liep naar een van de lades waar hij de verbanddoos uit haalde en daarna wat pakte om haar vinger mee te verbinden. Waarschijnlijk zou ze het niet zelf kunnen, maar hij was niet van plan heel luchtig met haar om te gaan, dus pakte hij gewoon haar hand en wikkelde het er strak omheen. 'Natuurlijk heb ik dat.' Mompelde hij er nog bij. 'Wat zijn, of waren, je hobbies?' Volgende vraag voor het kleine meisje voor hem.

Een moordenaar, of iemand die van andermans pijn hield? Hij hield zijn hoofd even schuin, likte over zijn lippen. 'Laten we zeggen dat ik een moordenaar ben en dat ze nu verlangen dat ik van andermans pijn houd.' Ja, dat antwoord moest voldoende zijn. Hij was een moordenaar, iemand die mensen zonder al te veel pijn vermoordde. Fysieke pijn, natuurlijk. Mentale pijn veroorzaakte hij wel vaker, met plezier welteverstaan. Hij zag het uiteindelijke moorden dan ook als een verlossing. Alsof hij er zich zo niet schuldig over hoefde te voelen. Hij voelde zich nooit schuldig, het was wie hij was. Wat hij deed. Het feit dat ze de messen gevonden had, deed hem ook niets. Niet dat hij haar ging vertellen dat ze niet al te veel zou lijden, lag eraan waar ze bang voor was. Ze hoefde het niet te weten, een beetje gek maken. Stukken gezond verstand van haar wegnemen. Ze zag er wel slim uit, aangezien ze geen filtertje had en alle vragen die in haar opkwamen, ook stelde. Ach, het nam niet weg dat het goede vragen waren, vragen waar ze wel degelijk iets mee was. Hij stond op, liep naar de kast toe om de la weer dicht te schuiven. 'Laat ik je meteen even waarschuwen,' begon hij daarna, 'je raakt deze messen niet aan, of ik zorg ervoor dat je niets meer aan kunt raken.' Hij glimlachte afstandelijk, nam toen een poetsdoek uit de derde la en gooide die naar haar. 'Ik veronderstel dat dat was waar je naar op zoek was.' Daarna ging hij op precies dezelfde plek zitten als eerder.

Een verband om haar vinger, hand. Natuurlijk had hij dat. Hij had spullen om haar te verzorgen, mooi zo. Hobby's, hobby's. Ze giechelde even. 'Vroeger verzamelde ik lieveheersbeestjes. Tot ik hoorde dat deze nare ziektes konden dragen, daarna liet ik ze allemaal vrij. En sindsdien? Geen hobby's meer.' Klopte ook wel, nou ja, niet echt dingen die je een hobby kon noemen. Gewoon doen wat zij deed was al een hobby op zich, ze kon wel nog meer dingen vertellen wanneer deze haar te binnen zouden schieten. Nu was het weer haar beurt, wat kon ze vragen? Zijn naam? Ja, kon ze doen. 'Hoe heet je?' Een oprechte glimlach sierde haar gezicht, zelfs in de meest nare situaties kon ze blijven lachen, maakte mensen soms gek. Niet dat ze altijd lachend door het leven ging, hoor. Je kon haar wel makkelijk beledigen, zeggen dat ze vreemd was. Niet normaal was. Ze had het al tientallen keren moeten aanhoren, altijd hetzelfde gezeur, dat ze haar in een instelling op zouden sluiten omdat ze weer iets deed wat volgens iedereen niet kon. Dat ze mensen bang maakte. Ach, ze moesten weten wie de slechte mensen waren. Zij hoorde daar niet bij, ze was gewoon... Anders. Een goed anders, geen slecht anders zoals de jongen voor haar dat waarschijnlijk was. Ze opende haar mond om nog wat te vragen, maar besloot daarna gewoon om netjes haar beurt af te wachten.

'Laten we zeggen dat ik een moordenaar ben en dat ze nu verlangen dat ik van andermans pijn houd.' Iraia was niet op haar mondje gevallen om het zo te zeggen en hoorde er echt wel de dubbele boodschap in. 'Als anderen dat van je verlangen, dan zouden ze je iets gunnen en ik denk dat anderen jou alleen maar de dood gunnen. Dus je houdt er gewoon van, dat zie ik aan je gezicht. Je lacht misschien niet, maar je bent een open boek, toen ik net bang naar achteren ging, likte je over je lippen. Ik ben niet dom, eigenlijk heel intelligent zelfs maar dat laten we even achter wege, je vond het leuk me zo te zien. Dus ben je ook nog eens een sadist. Conclusie, ik blijf hier niet.' De poetsdoek die hij naar haar gooide, gooide ze ook weer terug tegen zijn eigen achterhoofd aan en liep naar de deur. Heel eventjes stond ze stil, verbaasd kijkend naar iets op een van de kastjes. Ze kon niet helemaal plaatsen wat het nou precies was, noch waarom het hier stond, maar het was iets ouds. Een oud relikwie uit het vroegere Rome, dat kon ze er zo aan aflezen want ze studeerde nog steeds Latijn, maar toch liet het haar twijfelen. Alsof het iets speciaals was, maar toch weer niet. 'Wat is dit?' Ja, misschien had ze net gezegd dat ze ervandoor zou gaan en een poetsdoek tegen zijn hoofd aan gegooid, maar Iraia's nieuwsgierigheid won het altijd van welke beslissing ze ook nam. Dit keer ook. Nieuwsgierig keek ze daarom ook naar hem, wachtend tot hij een antwoord zou gaan geven.

'Vroeger verzamelde ik lieveheersbeestjes. Tot ik hoorde dat deze nare ziektes konden dragen, daarna liet ik ze allemaal vrij. En sindsdien? Geen hobby's meer.' Was dit een grapje? Meende ze dit nou serieus? Oké, dat van de lieveheersbeestjes kon hij nog wel geloven want hij had ook vreemde dingen gedaan, maar dat ze geen hobbies had? Nee, dat geloofde hij niet. Misschien dat zij het niet zag als hobbies, maar iedereen had wel iets wat hij of zij graag deed. Dit meisje moest ook zoiets hebben en hij zou het uit gaan zoeken, sowieso was het leuk om te wroeten in andermans leven, dus erg vond hij het ook niet. 'Hoe heet je?' Ze was niet de eerste die die vraag stelde, maar wel de eerste die erbij glimlachte. Maakte niet uit, ze speelden een spelletje en ze zou deze informatie toch nooit aan de politie kunnen doorspelen. 'Jace Alexander Delacour,' Een lichte glimlach stond ook op zijn gezicht terwijl hij het meisje bekeek. Ze had iets wat zijn aandacht trok, zijn interesse. 'Hoe denk je over jezelf?' Niet hoe anderen over haar dachten, dat maakte hem geen ene zak uit, hij wilde haar eigen gedachtes weten. Weten of ze zichzelf verafschuwde, of ze haar lichaam mooi vond en alles wat ze verder nog dacht. Hij wilde het weten. Hij zou het te weten krijgen. Nu.

De dood. Hij grijnsde. Het was zo'n vaag begrip, het had geen nut. Hij besloot er dus ook niet verder op in te gaan, niet te veel te zeggen. En ook wanneer ze dreigde ervandoor te gaan en het poetsdoek tegen zijn hoofd gooide, bewaarde hij zijn kalmte. Puur omdat de deur op slot zat en hij de sleutel had. Zomaar weg was voor de meid geen optie. Ze bleef echter gewoon staan bij een stuk antiek op de kast. Wat het was? Wist hij zelf niet eens. Het stond er maar te staan. 'Misschien dat jij me kan vertellen wat het is?' vroeg hij terwijl hij naar het voorwerp keek. Nee, antiek was niet echt iets wat zijn interesse wekte. Nou ja, als zij het fijn vond om naar te kijken, dan mocht ze dat doen. Wel vermakelijk om te zien hoe snel ze van haar plan afweek, snel interesse had in iets anders. Hij dacht nog even verder na over haar woorden, een open boek. Ook daar had ze het mis. Dat hij over zijn lippen likte was een gewoonte, had niets met haar te maken gehad. Misleidend, ach. Ze hoefde niet wijs te geraken uit zijn daden.

Jace. De jongen heette Jace, best een leuke naam. Volgende vraag, ging wel snel hier. Hoe ze over zichzelf dacht? Hm. Die was net iets moeilijker. 'Ik vind mijn ogen leuk,' zei ze. 'En mijn sproetjes.' Ze glimlachte even. 'Verder weet ik niet wat ik van mezelf vind. Ik heb dagen waarop ik beter in mijn vel zit en dagen waarop dat minder is,' mompelde ze. Ze aarzelde even. 'Dat laatste is wel een beetje overheersend. Soms. Vaker.' Genoeg nu. Haar beurt. Wat was interessant? 'Waar ben ik precies?' Ja, het vorige gesprek had haar daar niet veel duidelijkheid over geboden. En nu had ze nog een kans.

'Misschien dat jij me kan vertellen wat het is?' Het klopte niet, hij wist zelf niet eens wat hij op zijn kast hasd staan? Nee, wat voor een lul was dat nou weer. Je weet toch wel wat er in je huis staat? Hah! Dat liet maar weer zien met wat voor een persoon ze opgescheept zat, die kon ze makkelijk de baas met haar intelligentie. Hoopte ze. Maar hij kon ook slimmer zijn dan dat hij was, kon, hoefde niet. 'Idioot,' ze mompelde het naar hem, niet wetend of hij verstond wat ze nou net zei, maar het maakte haar ook geen ene reet uit. Zachtjes streelde ze het beeldje, duidelijk was er een godin uitgebeeld, maar ze wist niet wie en dat Iraia dat niet wist, was een hoge uitzondering. Het leek een godin, maar was het niet. Halfgodin? Kon, maar ze was niet zeker, want die kende ze eigenlijk ook al wel. Of het was een neppe. Grote kans dat dat het was, maar Iraia was er toch niet helemaal zeker over. 'Wat is je naam?' Ze keek de jongeman in de kamer niet aan, maar sprak wel tegen hem, op een toon die geen weigering dulde.

'Ik vind mijn ogen leuk,' zei ze. 'En mijn sproetjes. Verder weet ik niet wat ik van mezelf vind. Ik heb dagen waarop ik beter in mijn vel zit en dagen waarop dat minder is,' mompelde ze. 'Dat laatste is wel een beetje overheersend. Soms. Vaker.' Hij vond haar ogen en sproeten wel opvallen, dat had hij al eerder gezien en ze mocht er trots op zijn. Niet veel meiden trokken zijn aandacht op de manier dat zij dat deed, maar dat maakte niet uit, uiteindelijk zouden haar ogen ook voorgoed sluiten. Maakte niet uit wat ze ertegen wilde doen, niets hielp, helemaal niets. 'Waar ben ik precies?' Een scheve glimlach kwam op zijn gezicht te staan, slim kind dat het was, maar hij was persoonlijk ook niet dom. 'Je bent nog steeds in (werelddeel ik wist er geen) en dit is een huis, het huis van mijn partner en van mij. Welke staat, welke stad of welk dorpje, zelfs welke straat, mag je helemaal zelf uitzoeken.'

Idioot, ja, nu was hij een idioot. Hij grijnsde even, besloot om er verder geen aandacht aan te schenken. Het leuke was, dat dat beeldje niet van hem was. Hij hoefde niet te weten wat het was, had geen nut. Het was kennis die je toch niet verder kon helpen. Niet dingen die hij wilde weten. Naam. Nou, moest hij dat echt gaan vertellen? Hij kon ook gewoon zijn mond houden, zou ze het een tweede keer vragen? Hij kon het wel uittesten, leek hem wel leuk. Ze moest niet verwachten dat hij op alles zou gaan antwoorden, hij was van nature heel erg stil. Goed, hij zou haar even negeren, kijken hoe lang ze zou blijven vragen. Per slot van rekening keek ze hem niet aan, stelde ze geen directe vraag. Hij glimlachte echter wel geamuseerd toen hij haar over het beeldje zag strelen. Helemaal afgeweken van haar plan, zo, dat ging wel echt snel. Een minuut eerder had ze plechtig gezworen hier weg te gaan, foute conclusies over hem getrokken. Interessant overkomen, dat was haar plan geweest. Was haar tot nu toe niet echt gelukt, als hij even eerlijk moest zijn. Misschien binnenkort nog wel hoor, heel even. Misschien zou ze voordat ze stierf nog wat interessants te zeggen hebben. Tenzij hij natuurlijk weer de klassiekers naar zijn hoofd kreeg. De waarom, stop, hier krijg je spijt van, je bent ziek. Verdwijn. Laat me met rust. Het werd tijd dat ze iets nieuws zouden verzinnen.

Zijn partner. Ofwel het meisje, ofwel de jongen die haar niet had geholpen. Ze gokte dat het laatste het juiste was. Het meisje was ook opgesloten geweest, had haar niets gedaan. Hoe zou het met haar gaan, zouden ze nu ook een potje waarheid, durven of doen zonder durven en doen aan het spelen zijn? Zou wel kunnen. De precieze plek kreeg ze uiteindelijk niet te horen, mocht ze zelf uitzoeken. Maakte niet uit, ze wist nu dat ze in een gewoon huis was. Of ja, normaal. Voor zoverre je het als normaal kon beschouwen, ergens in dit huis lag een pink. Haar pink. Dat naam al een groot stuk van het normale weg. Hij stelde haar geen vraag, was het nu meteen weer aan haar? Of zou ze hem vertellen dat hij nog iets moest vragen? Misschien was het beter als ze het tweede deed, tenzij hij het spel zat was, natuurlijk. Nou ja, proberen kon wel. Het was goed mogelijk dat ze anders ook haar andere pink kwijt zou raken. Over haar pink gesproken, de pijn was draaglijk geworden, dankzij het verband. Heel erg veel pijn had het niet gedaan, vast omdat het zo snel ging. Omdat ze niet op lette. Een voordeel van haar, misschien. Altijd op een andere planeet zitten met haar gedachten. 'Jij moet nog wat vragen,' fluisterde ze zachtjes. Ja, ze kon het hem gewoon zeggen, zichzelf zo min mogelijk problemen bezorgen. Alhoewel ze zich afvroeg of hij dit niet verkeerd op zou vatten.

Iraia vond het maar niets dat hij haar vraag negeerde, want meestal gaven mensen wel antwoord, zelfs als je ze geen directe vraag stelde. Bij velen floepte het antwoord er dan gewoon uit, maar bij hem natuurlijk weer niet. Nee, dat zou het spelletje voor hem te makkelijk maken, als hij zomaar alles vertelde wat ze wilde weten. 'Je bent een moordenaar, niet zo heel erg spraakzaam en duidelijk ook niet heel erg intelligent, sowieso niet op een aantal vakken. Je vindt het niet erg als ik poets, maar ik mag niet aan je verzameling messen komen. Ik gok dat je het leuk vindt om mensen pijn te doen, ze te breken op welk vlak dan ook en daarna te dumpen. Ben ik gewoon een meisje als volgend slachtoffer voor je, je volgende verzameling? Want als dat het punt is, dan zie ik niet in waarom ik naar je zal luisteren op welke manier dan ook.' En nog voordat ze er een andere reactie op gaf, gooide ze het beeldje met een klap tegen zijn hoofd aan en het brak in duizend stukjes, maar er dwarrelde ook een stukje papier naar beneden. Misschien stond daar iets interessants op? Ja, alleen was het enige probleem dat het nu bij zijn voeten lag en ze niet van plan was om het te gaan pakken, want ze wist niet zeker of hij dat goed ging vinden en Iraia was dan misschien af en toe niet heel slim, dom was ze ook niet. Oké, heel misschien was het een klein beetje dom dat ze hem zo had uitgedaagd en dat beeldje tegen zijn hoofd had aangegooid, maar hij had erom gevraagd toen hij geen antwoord gaf en zei dat ze van zijn messen af moest blijven. Toch?

'Jij moet nog wat vragen,' Dat wist hij wel, maar Jace was benieuwd geweest op hoe ze zou reageren als hij nog niets zou vragen. Brave meid, had precies dat gedaan waarvoor hij haar niet ging straffen, had ze toch nog iets van verstand in dat mooie koppie van d'r. 'Vertel eens kleintje, wat denk je dat ik van je wil? Wat ik met je ga doen en wat de echte sancties zullen zijn, als je niet doet wat ik wil? Hoe denk je dat je hier gaat overleven?' Jace was heel erg benieuwd naar haar antwoord, want ieder meisje zei iets anders. Nooit zeiden ze dat ze dachten nooit meer weg te komen, altijd antwoorden als; ''Ik denk dat ik je slaaf word en daarna ontsnap'', ''Laat je me niet gaan dan?'' of ''Ik haat je, ik haat je!!''. Vooral die laatste had dan niets met de vraag te maken en dan was het meteen straf, hoewel hij geen van die antwoorden erg boeiend vond. Dit meisje daarentegen gaf -tot nu toe- wel erg interessante antwoorden. Dingen waar hij iets mee kon. Dat was goed. Hij mocht haar. Niet dat dat haar zou helpen overleven want uiteindelijk zou ze toch ook wel dood gaan en daar kwam ze echt nog wel achter, maar dat maakte niet uit. Niets maakte uit als het een spel was om leven en dood. Het spel werd toch wel gespeeld op de manier die hij wilde.

O ja, daar gingen ze. Opmerkingen, oppervlakkige dingen. Nog steeds besloot hij geen aandacht aan het meisje te schenken. Pas toen hij iets tegen zijn hoofd voelde en daarna iets hoorde vallen, keek hij haar kant op. Ja, hij had het wel gevoeld, maar schonk er geen aandacht aan. Wat wel zijn aandacht trok, was het papiertje dat op de grond was gevallen. En dat had ook de aandacht van het meisje getrokken. Wat er op stond? Nee, daar had ze gelijk in : daar was hij net niet intelligent genoeg voor. Maakte hem ook niet uit, hij had intelligentie op andere vlakken waar zij niets vanaf wist. Hij raapte het papiertje dat voor zijn voeten lag op, liet het door zijn vingers glijden en ving het met zijn andere hand op. Hij hield zijn hoofd even schuin. Kijk, nu werd het pas interessant. Ze had net iets naar hem toe gegooid en wilde nu het papiertje, was bang om het te komen halen. Dat was duidelijk, aangezien ze zo'n grote mond had gehad en hier anders al lang gestaan zou hebben. Hij keek even naar de letters, een oude taal. Grieks, Latijn, zoiets. 'Kom maar halen,' zei hij, waarna hij het papiertje naar voor stak. Ze mocht het hebben, boeide hem niet echt. Er zou niets opstaan wat erg belangrijk was. Informatie over het - nu kapotte - beeldje. 'Maar, dan zou ik je wel willen vragen om even deze scherven op te rapen.' Daarna zag hij wel wat hij aan zijn hoofd kon doen, het bloedde niet, dus waarschijnlijk zou het niet zo erg zijn. Ze bereikte er niets mee, enkel dat hij zich nog erger ging irriteren. 'En mocht het je interesseren, ik heet Nicolas.'

Een vraag, hij stelde een vraag. Een moeilijke deze keer, een hele moeilijke zelfs. Wat hij van haar wilde? 'Ik denk,' begon ze, 'dat je het zelf niet weet. Er nog niet uit bent, want alles wat je wilt van mij, kan je tien keer beter krijgen. Tenzij je mijn gedachtegang wilt, die wil ik je gerust geven, maar verder... Nee, ik heb geen idee. Je bent een gesloten boek voor mij, geeft niets prijs.' Zo, misschien was dat voldoende voor het eerste deel van zijn vraag. Misschien wist ze het wel hoor, maar dan was ze het vergeten. Wilde ze het niet weten. Het tweede dan, sancties. 'Dat heb je al gezegd, dan raak ik ergere dingen kwijt dan alleen mijn vingers.' Ze aarzelde even, hoopte dat dat niet te arrogant over kwam. Al had ze het in haar ogen nog redelijk rustig gezegd, braaf. Laatste stuk van de vraag, hoe ze dacht te overleven. Ze sloot haar ogen, slechts heel even. 'Dat woord maakt voor mij al duidelijk dat ik het niet zal overleven, dat ik hier de dood onder ogen zal moeten zien. En ik weet dat smeken niet helpt, dat mij dood hebben je plan is. Al weet ik niet waarom, dus dat is meteen mijn volgende vraag. Wat heb ik jou ooit gedaan, dat je me nu dood wilt hebben?' Zo, tot daar de antwoorden én haar vraag. Twee vliegen in één klap, ze hoefde niet lang na te denken over een volgende vraag. Het gesprek had een andere wending aangenomen en nee, het voelde zeker niet gemakkelijk. Integendeel. Ze trok haar benen nog wat dichter op, ging een heel klein beetje achteruit. Afstand. Ze was in zekere zin angstig geworden door haar eigen antwoorden.

Iraia pakte het papiertje uit zijn hand -ze was eerst natuurlijk wel naar hem toegelopen want anders werd dat een beetje lastig- en vouwde het onmiddellijk open. Echter, zette ze ook wel eventjes een stap achteruit, gewoon voor de zekerheid want ze had geen zin in een verrassing van zijn kant. 'Maar, dan zou ik je wel willen vragen om even deze scherven op te rapen.' Verbaasd keek ze naar hem op, waarna er een lichte glimlach op haar gezicht te staan kwam en ze haar hoofd schudde. 'Nee, ik ben je persoonlijke huishoudster niet.' Haar blik richtte zich weer op het papiertje en ze vouwde het open. ''Frustra defendit, ut tempus risus eum, et non tanget faucibus. Vide si hoc legere non superfuit.'' Verbaasd las Iraia de tekst en keek hem toen aan. 'Wat is er aan de hand met jouw nek?'

'Ik denk, dat je het zelf niet weet. Er nog niet uit bent, want alles wat je wilt van mij, kan je tien keer beter krijgen. Tenzij je mijn gedachtegang wilt, die wil ik je gerust geven, maar verder... Nee, ik heb geen idee. Je bent een gesloten boek voor mij, geeft niets prijs. Dat heb je al gezegd, dan raak ik ergere dingen kwijt dan alleen mijn vingers. Dat woord maakt voor mij al duidelijk dat ik het niet zal overleven, dat ik hier de dood onder ogen zal moeten zien. En ik weet dat smeken niet helpt, dat mij dood hebben je plan is. Al weet ik niet waarom, dus dat is meteen mijn volgende vraag. Wat heb ik jou ooit gedaan, dat je me nu dood wilt hebben?' Jace was -om eerlijk te zijn- blij met haar antwoord. Niet dat zij dat ging weten, maar dat maakte niet uit. Hij begon haar steeds meer te mogen. 'Jij? Je hebt me niets misdaan, je uiterlijk trok alleen mijn aandacht en toen was je op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip. Simpeler kan bijna niet. Volgende vraag, hoe ga je met pijn om?'

Zijn nek? Wat stond er op dat briefje? Hij negeerde haar andere opmerking, liep op haar af en trok het papiertje uit haar handen. Zijn nek. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, behalve het feit dat je het stukje huid net onder zijn haar niet aan moest raken, omdat er dan hele onverwachte dingen konden gebeuren. Hij wist niet wat er verder mee was, niet precies. Een herinnering, dat kon er wel aan verbonden zijn. Wat precies, was hij vast al vergeten. Dwaalde ergens rond in zijn eindeloze gedachtengang. Misschien dat hij ooit wel eens zou nadenken, te weten komen wat er nou echt aan de hand was. Het was iets dat hij had willen vergeten, anders zou hij het zich herinneren. O ja, ze wilde vast nog een antwoord. Ze had geluk dat het "voor wat hoort wat" principe bij hem niet van toepassing was en hoewel hij helemaal geen zin had om te antwoorden, wilde hij dat wel doen. Ook al was daar helemaal geen rede toe. 'Iets wat ik zelf niet weet, het heeft enke nare gevolgen voor diegenen die misbruik maken van de kennis die ze over mij hebben. Misschien vertel ik het je ooit nog.' -- Ze had hem niets misdaan en ze wist niet of dat goed of slecht was. Dat betekende dat ze hier gewoon maar zat, omdat ze op het verkeerde tijdsstip op de verkeerdr plek was. Ongeluk. Nog een vraag, hoe ze met pijn omging. Waarom stelde hij zulke vragen? 'Ik weet het niet,' begon ze aarzelend. 'Ik probeer het buiten te sluiten. Weg te bannen. Gewoon denken dat het geen pijn is, dat het weggaat. Dat je door moet bijten.' Was dat wat hij wilde weten? Was het voldoende? Ze had nu twee vragen, zou ze ze beide stellen? Nee, nee. Slechts een vraag per keer. Wat was dan de belangrijkste vraag, welke van de twee zou haar het duidelijkste antwoord bieden? 'Ga je me pijn doen dan?' Ja, dat was nu belangrijker. Eigenlijk hoefde ze niet te weten wat hem had aangetrokken, wat hij leuk vond aan haar uiterlijk. Slechts een detail. Al was het wel fijn om te horen dat iemand haar knap vond. Nee. Een detail. Al zou ze dat van de andere vraag ook kunnen zeggen, al was dat dan wel een belangrijker detail.

Hij rukte het papiertje weer uit haar handen en hoewel ze alles al gelezen had, vond ze het nogal onbeschoft dat hij zo deed. Zij kon er toch ook niets aan doen dat dit de tekst was die erop stond? 'Iets wat ik zelf niet weet, het heeft enke nare gevolgen voor diegenen die misbruik maken van de kennis die ze over mij hebben. Misschien vertel ik het je ooit nog.' Verbaasd trok ze een wenkbrauw naar hem op, maar stiekem moest ze lachen. 'Ik zou er nog niet eens bij kunnen al zou ik het willen, je bent veel te lang.' Het was toch zo? Hij moest in de 180cm zitten, zo niet dan zat hij al bij de 190cm en dus kon ze er niet bij. Daar was ze persoonlijk veel te klein voor. Jammer, maar waar. 'En je houdt niet van krappe ruimtes?' Eigenlijk was dit gewoon pesten en haar kennis laten weten, maar dat maakte niet uit want het was leuk om te doen. Veel leuker dan luisteren naar wat hij te zeggen had en je er misschien ook nog wat van aantrekken. Hoewel dat laatste sowieso uitgesloten was, want daar had ze geen behoefte aan en ze deed het dus ook niet.

'Ik weet het niet,' begon ze aarzelend. 'Ik probeer het buiten te sluiten. Weg te bannen. Gewoon denken dat het geen pijn is, dat het weggaat. Dat je door moet bijten. Ga je me pijn doen dan?' Jace schoot in de lach bij haar vraag. Wat dacht ze, dat hij haar hier had om te vertroetelen en als keeshondje te gebruiken? Lachend keek hij het meisje aan en dit keer had de lach zijn ogen wel bereikt, hoewel dat voor haar misschien geen goed teken was want dan was hij op zijn verraderlijkst. 'Lieve Alia, natuurlijk ga ik je pijn doen. Als je pink afsnijden een waarschuwing was, denk je dan echt dat ik het daarbij ga laten? Nee, ik wil je zien pijn lijden. Horen schreeuwen en weet je? Ik zal er alles aan doen om dat te laten gebeuren.' Zijn glimlach was er dan misschien, hij stond wel heel erg vals op zijn gezicht en hij had zo het idee dat ze dat niet leuk ging vinden. 'Vertel eens wat je graag eet.'

Te lang, ja, zij was behoorlijk klein. Ach, maakte niet uit. 'Drukke, krappe ruimtes, beter gezegd.' Dat mocht ze wel weten, hier zou het toch niet zo druk worden. Alleen zij. En het grootste deel van die tijd zou ze alleen moeten spenderen, waarom wachtte hij eigenlijk zo lang? Misschien omdat hij haar niet wilde aanraken, had hij een hekel aan. Maar het moest wel, want vanzelf zou ze niet gaan zitten. Stappen, naar een ruimte die hij koos. Ach, nog even wachten dan maar. Zien hoe lang het duurde voor ze hem begon te irriteren, voor hij zich aan haar ergerde. Niet dat hij dat nu nog niet deed hoor, al was het slechts een klein beetje. Tot nu toe was ze best anders geweest dan de rest, intrigeerde hem wel. Anders. Ja, tot nu toe beviel dit hem wel prima hoor. Deels omdat hij nog niet echt wat gedaan had om haar angst te bezorgen en ze de angst toch al had weten te voelen, deels omdat ze dacht dat het een goed idee was om een intelligent meisje te spelen. Goed, dat laatste hielp dus helemaal niet. Niet nu, alleszins. Buiten deze muren kon dat wel helpen hoor, misschien moest hij haar haar slaapkamer maar eens tonen. Niet dat die zo fijn was, slechts krap en zonder ramen - natuurlijk, maar het was voor haar toch een beetje privacy. Mocht ze blij mee zijn, bij Jace zou dat wel anders kunnen zijn. Die hield namelijk als geen ander van de lichamen van de meiden, hij daarentegen, moest er niets van weten. Het had er geen neigingen toe, haatte het als mensen hem aanraakten. Voor haar was dit slechts een beetje geluk.

Hij zei lieve Alia, maar zei ook dat hij haar pijn zou doen. Het was verwarrend, alsof het het antwoord op een strikvraag was. Strikantwoord. Hij wilde haar zien lijden, zien schreeuwen. Hij zou het doen, dat was duidelijk. Ze kroop nog iets verder naar achteren, ze vond hem helemaal niet aardig meer. Ze was bang geworden, voelde tonnen angst opborrelen terwijl ze met haar rug tegen de muur kwam. De volgende vraag bracht haar al helemaal van haar stuk, nu ging het opeens over wat ze graag at. Toch leek het haar beter om antwoord te geven op zijn vraag, ook al wist ze wat hij ging doen en dat er geen reden was om hem tegen te houden. 'Frambozen, pasta. Dat vind ik het lekkerst, al eet ik wel meerdere dingen graag. Pizza, macaroni.' Het had geen nut, deze vraag. Helemaal geen nut. Nul komma nul procent, minder zelfs. En toch wilde hij het weten, waarom? Zij had ook geen vragen meer, was te bang geworden. Te benauwd. Hij had haar angstig gemaakt. 'Ik heb geen vragen meer,' fluisterde ze. Ze wilde er geen meer stellen, durfde niet. Ze trok haar knieën zo dicht mogelijk naar zich toe, legde haar hoofd erop. Wilde hem niet meer aankijken, durfde niet. Ze wilde het wel hoor, zijn acties zijn aankomen. Wacht, misschien had ze wel nog een vraag. 'Wat vond je dan zo leuk aan mij, aan mijn schoonheid zoals jij het beschreef, dat je mij wilde?' aarzelde ze. Ze vroeg dit zonder op te kijken, nee, dat durfde ze niet meer. Hij had haar bang gemaakt, zij rolde zich op. Zonderde zich af van de buitenwereld. Zo ging dat nou eenmaal.