Nicolas vs Mistey

Omdat ik een awesome verhaallijn kon verzinnen.

She already loves you<3
~~
Wat deed ze hier? Niet zo heel veel, om eerlijk te zijn. Of wel? Ze was niet gek, ze wist dat er vanavond iemand zou komen. Iemand om iets te doen. En het was de bedoeling dat er een spel gespeeld zou worden, een spel om wie dan ook voor de gek te houden. Maar daarvoor moest wel een eerste stap gezet worden. Een glimlachje speelde rond haar lippen toen ze de barman wenkte, waarna deze haar het standaard drankje kwam brengen. Nou ja, standaard viel het niet te noemen, maar het was wat zijn altijd dronk als ze hier was. Stamgast. En op kosten van de baas, ook nog eens. Het drankje was dan ook snel op en in plaats van om een nieuwe te vragen, verliet ze de drukte van de bar, liep ze het warme licht van de flashlichten weer in, voelde de bezwete lichamen rond zich heen. Nee, eigenlijk waren dit soort clubs niets voor haar. Maar hey, ze kon er wel makkelijk geld mee verdienen. Was niet eens zo heel moeilijk. Een flauw glimlachje speelde de hele tijd langs haar lippen en hoewel ze alles heel goed in de gaten aan het houden was, kon ze er niets aan doen dat één van de jongens langs de kant op haar af kwam, tegen haar aan begon te schuren. Dronken. Ach, wat boeide het ook. Zo veel zijdeuren waren er niet. Ze haatte het om mensen, onbekenden, zo dicht tegen zich aan te hebben, maar een lolletje was nooit weg. Dus beantwoordde ze zijn sletterige bewegingen met een even sletterig antwoord. Hoewel, toen hij zijn tong in haar mond probeerde te steken sloeg ze hem aan de kant, liep ze de dansvloer weer af. Dat was de reden dat ze niet zo vaak in clubs te vinden was. Iedereen was er zo handtastelijk, of zelfs nog erger. Nee, dan nog maar een drankje en wachten op iemand die niet dronken was. Gelukkig had ze haar adres en telefoonnummer al op een briefje geschreven, want een normaal handschrift had ze niet meer, na drie drankjes. Of vier. Konden er trouwens ook vijf geweest zijn. Nou ja, maakte niet uit. Ze zag nog scherp en dacht nog helder, daar ging het om.

Drie lege whiskyglazen en één volle, dat voor hem stond. Het grappige was, dat de andere drie steeds voller werden naarmate het zijne leger werd en de mannen gretig bleven drinken. Een opdracht, ja, een dossier. Dat had hij gekregen, geen verdere uitleg. Hij moest het zelf maar lezen. Nog een slokje whisky van zijn glas, in het andere. Hoe vaak had hij gezegd dat hij niet dronk? Te vaak, ach. Het was ook zo onbeleefd om je drankje te laten staan, dan maar zo. O, kijk. Net wanneer zijn glas leeg was, werden er al andere gebracht. Geweldig. Een geërgerde zucht verliet zijn lippen. 'Kijk, het is maar goed dat de prijs goed zit,' mompelde hij. Ja, zonder dat geld zou hij deze opdracht niet aangenomen hebben, zou hij wel lekker willekeurig mensen aan het neersteken zijn. Ach. Hij stond op, schoof zijn drankje naar de overige mannen. 'Ik laat jullie wel weten wanneer dit,' hij stak het dossier kort in de lucht, 'voltooid is.' Daarna verdween de bundel papieren in zijn jas. Hij kwam straks wel even terug, nog wat laatste dingen afspreken. Voor zover dat mogelijk was, met dronken mannen. En dat waren dan opdrachtgevers. Hij snoof even, keek om zich heen. Een bar. Was wel logisch. Waarom ook hier? Hij schudde zijn hoofd, baande zich een weg door allerlei dansende personen, deed zijn best om niet in aanraking te komen met één of meerdere personen. De muffe geur drong nu ook zijn neus binnen. Bah, walgelijke plek dit. Hij had wel al betere plaatsen bezocht, zonder dronken opdrachtgevers. Ach, vernieuwing zeker? Hij ontweek nog net op tijd een paar handen die wild in het rond zwaaiden op het nieuwe nummer, mompelde iets dat leek op "irritante dronkaards" en liep toen weer verder. Langs de bar, naar een minder drukke plek waar hij tegen iemand opliep. 'Kijk toch uit,' mompelde hij, waarna hij een geïrriteerde blik op de persoon voor zich wierp. Hield zijn hoofd even schuin, keek toen naar het glas voor het meisje. Logisch. Hij zuchtte. Ja, deze plek was absoluut niets voor hem. Terug naar zijn tafel gaan zat er dus ook niet meer in, tenslotte zou er van afspraken maken toch niet veel meer in huis komen. Helaas, voor hun dan. Hij wist wel wat hij moest doen.

Nonchalant zat ze tegen de bar, de plek die toch het minst vol was, als je het totaalplaatje bekeek. Prachtig. Ze had een totaalplaatje, vanaf hier. Kon precies zien wie er anders deed dan alle dronkaards die hier alleen kwamen om te zuipen en te sjansen. Ze stak haar hand op, kreeg al snel een volgend glas. Alcohol? Jazeker. Hoeveel? Wist zij veel. Ze vond het lekker. Maakte dan verder niet uit hoeveel het was. Ineens werd ze aangestoten door iemand, merkte dat de inhoud van haar glas nu over haar arm liep en vervloekte zichzelf dat ze de persoon niet had gezien. Maakte niet uit, toen hij knorrig deed spitste ze haar oren, draaide ze zich om. Een nuchter persoon. Stevige lichaamsbouw, maar niet te opvallend. Zo te zien deed hij er alles aan om niet te dicht bij anderen te komen, wat haar zekerder van haar zaak maakte dan ze ooit geweest was. Kon hij het niet minder opvallend maken? Nee, waarschijnlijk niet. Het spel was direct begonnen. Haar glas werd op de bar neergezet door een hand die onder het vocht zat, waarna ze besloot dat ze haar spel op haar manier ging spelen. Hoe was hij het makkelijkst te misleiden? Duidelijk, als zij deed alsof ze een niet al te slimme bartrien was, zou hij geneigd zijn opnieuw contact met haar op te nemen. Dus liet ze haar vingers in haar zak glijden, waar ze het papiertje voelde waarop in blokletters een naam, adres en telefoonnummer geschreven waren. Ze kwam in beweging, liep naar hem toe. Hij was wel langer dan zij, dat zou een nadeel kunnen zijn. 'Koop je geen nieuw drankje voor het meisje wier drankje je net verspild hebt?' fluisterde ze, zo dicht mogelijk bij zijn oor als mogelijk. Ondertussen liet haar hand het briefje in zijn zak glijden en toen dat er eenmaal opzat, giechelde ze. Een dronken bartrien. Nee, ze kon gewoon goed toneelspelen, de enige reden dat ze hier vaak was, was om te zien hoe ze dat hier deden. Een dom meisje, hoewel dat niet echt was hoe ze eruit zag. Te donker. Maakte niet uit, hij zou er toch wel intrappen. Hij leek niet al te blij te zijn. Snapte ze, als je hier een opdracht kreeg was de kans klein dat je nuchtere bazen had. Arme jongen, ze zou bijna medelijden krijgen. Bijna. Het plan was in werking gezet.

Een ademhaling te dicht bij zijn gezicht, een hand te dicht bij zijn lichaam. Een stem die om een drankje vroeg. 'Nog niet genoeg op?' Zonder verder nog wat te zeggen liep hij weer weg, wierp nog een blik achterom. Nou, dat was niet het type persoon dat je hier aantrof. Maakte niet veel uit, hij had geen interesse. Nooit. Geen gevoelens, was niet voor hem weggelegd. Zelfs geen simpele vriendschap. Naar huis dan maar weer. Niet dat het buiten beter was, hier zaten de dronkaards gewoon op straat. Te slapen, dronken wezen. Zonder ze een blik waardig te gunnen liet hij zijn handen in zijn broekzakken glijden, liep hij op een gestaag tempo de straat uit. Handig dat hijzelf maar een straat of drie verderop woonde, hoefde hij vandaag verder niet te communiceren. Top. De kille wind die voorbijkwam maakte dat hij zijn gezicht nog iets steviger in zijn jas drukte, zijn handen nog iets dieper in zijn zakken. Ja, geen gevoelens, maar zijn zintuigen functioneerden nog prima. Het was goed zo, zo had hij het minste last. Affectie zat van nature uit ook niet in hem, hadden mensen altijd vreemd gevonden. Al sinds zijn jeugd vermeed hij elke vorm van lichamelijk contact, een hand, een kus op zijn wang of een simpele por, alles. Logisch ook dat hij het grootste gedeelte van de tijd alleen had doorgebracht, dat niemand hem mocht. Maakte niet uit, hij vond zichzelf prima zo. Hoefde met niemand rekening te houden én had geen schuldgevoelens na een moord. Maakte hem meteen de geknipte persoon voor deze opdracht. O ja, dossier inkijken. Deed hij thuis wel. Eenmaal bij de voordeur, haalde hij zijn sleutel uit zijn jaszak en opende de deur. Meteen een warmere lucht maakte dat hij zijn jas open liet hangen. Een simpele druk op de liftknop bracht hem helemaal naar boven, zijn vertrouwde omgeving. Een dakappartement was dan niet heel erg luxueus, hij vond het wel gezellig. Zijn jas werd aan de kapstok gehangen, de bundel werd op de tafel gegooid en hijzelf liet zich op een stoel zakken en begon bij het eerste lijntje op een halfvol blad.

Ze grinnikte toen hij de club verliet, nadat hij haar en non-verbaal op gewezen had dat hij niet van haar gezelschap gediend was. Oh, hij zou er nog wel achter komen. Hij zou binnen de kortste keren smeken om haar informatie. Voor nu nog een drankje en daarna zou ze ervandoor gaan, haar werk zat erop en als ze zijn soort mensen goed kende, ging hij nu het dossier doornemen, zou hij al heel snel het briefje vinden en de link leggen tussen haar, het contact van het doelwit en de gegevens die ze hem net toegestopt had. Dan moest ze er klaar voor zijn. Niet dat er veel 'klaar' voor zijn was, ze was klaar geboren. En daarom ingelicht over deze taak. Wat was de bedoeling? Erachter komen wat hij precies van plan was, wat hij moest doen en hem daarnaast op het verkeerde pad sturen. Leuk klusje, ongevaarlijk. Vooral erg bevredigend. Mensen voor de gek houden, met ze spelen. Normaliter speelde ze ook graag op gevoelens in, maar ze had zo het gevoel dat dat bij deze man niet zo goed zou gaan. Ze wist zijn naam niet eens, maar dat maakte niet uit. Een spel. Ze nam een laatste slok uit haar glas en liep langs de tegen elkaar aan schurende menigte naar buiten, de frisse lucht in. Fris kon je het inderdaad wel noemen, maar daar kon ze wel tegen. Een beetje kou zou haar niet onderuit halen, zeker niet. Alsof ze geen zeven alcoholische drankjes naar binnen had gewerkt, liep ze richting haar huis, een paar straten verderop. Één van haar huizen. Nou ja, niet van haar. Er waren een aantal adressen beschikbaar gesteld voor dit klusje en het huis waar ze nu heen ging, stond ook op het papiertje dat in de zak van haar nieuwste slachtoffer stak. Ja, dit alles was strak gepland. Ze wist ook al precies hoe ze de volgende stap zou spelen, ze hield ervan dingen van te voren uit te stippelen, met eventuele extra opties. Zo ook nu. Alles lag klaar, ze hoefde alleen nog maar te wachten tot de prooi in haar val liep. Zonder dat hij het merkte. Een glimlachje, waarna ze de deur van het huis opende, naar binnen ging en deze weer sloot. Tijd voor een goede nachtrust, hoewel ze eerst wat aspirientjes neerlegde voor morgen. Zelfs zij was niet bestand tegen een kater en die zou ze zeker aan vannacht overhouden.

Met het papiertje en zijn mobiele telefoon in zijn hand zat hij op één van de mahoniehouten stoelen. Mistey. En voor zover hij zich kon herinneren, was haar gezicht ook gelijkaardig aan één van de mogelijke contactpersonen. Makkelijk dat hij ook meteen haar contactgegevens én adres had. Misschien te makkelijk, maar echt heel erg naïef was hij niet en hij hield het bij toeval. In zijn voordeel. Hij drukte de toetsen in, vormde het telefoonnummer dat op het papiertje geschreven stond. Aarzelde even. Een gesprek voeren via een telefoon, was ook moeilijk. Gesprekken in het algemeen. Hij wist niet eens wat hij precies moest vragen, zeggen. Dingen verzinnen, ja. Nee, hup. Kwam wel goed. Met zijn duim drukte hij op de knop die het gesprek in gang zou zitten, wachtte af tot de toon oversloeg. Mistey. Nou, als zij één van de contactpersonen was, zou hij met wat alcohol wel dingen te weten komen. Veel dingen. Hij had gisteren al kunnen zien dat ze niet echt heel snugger was. Contactgegevens in de jas van een moordenaar stoppen. Ach, hu was het toch al te laat. Voor haar dan. En nu hij haar moest hebben, informatie verkrijgen, was het zeker voorbij. Tenzij ze natuurlijk een spelletje speelde, maar daar zou hij vast wel achter komen. De toon sloeg over, valse naam of echte naam vermelden? Voornaam alleen kon geen kwaad, toch? Nou ja, hij zag het wel. 'Mistey? Je spreekt met Nicolas, ik heb je papiertje in mijn jaszak gevonden,' aarzelde hij. Zo, dat viel nog best mee. Nu was het enkel wachten op antwoord, dan kon het weer moeilijk worden. Via de telefoon was ook zo onpersoonlijk, al liep je hier wel niet het risico dat mensen klef werden. Of ja, met woorden kon dat altijd. Hing ervan af of ze al dan niet een kater had van gisteren, een chagrijnige toon zou dat bevestigen. Niet dat hij echt veel interesse in haar had, maar hij wilde wel weten waarom ze zo onvoorzichtig met gegevens omging. Ze bracht niet alleen zichzelf in gevaar, maar ook diegene waar hij naar op zoek was.

Eigenlijk had ze nog geslapen toen haar telefoon afging, dus veel zin om op te nemen had ze niet. Maar er was maar één iemand die het nummer van de overgaande telefoon had, dus ze kon het niet gaan negeren. Met moeite kwam ze overeind en hoewel ze het ding wel oppakte, liep ze eerst naar beneden, vulde ze een glas met water. Het geluid van de overgaande telefoon irriteerde haar helaas wel te veel, dus ze nam op, hield de hoorn zwijgend tegen haar oor. Hij wist wel dat ze opgenomen had. Ondertussen pakte ze met één hand de twee aspirientjes die ze klaargelegd had en slikte deze weg met wat water. Nicolas, dat was zijn naam dus. Ze had beet. Geen enkele onbekende belde het nummer van een dronken meisje dat veel te klef was, zonder reden. Nee, ze had beet en hij wist wie zij was. Nu alleen nog doorspelen, ervoor zorgen dat hij niet merkte dat ze meer wist dan ze zou moeten weten. 'Nicolas? Sorry, ik heb geen idee wat je bedoelt,' antwoordde ze, met een stem die nog schor was van de slaap. Een geweldig toneelstuk. Alsof ze dom was, alsof de hele voorgaande avond gewist was door de alcohol. Of ja, in ieder geval verdoofd. Ze was niet stom. Ze wist precies wie hij was. Nou ja, precies wist ze het niet. Maar ze had nu een voornaam, mits dat niet gelogen was. Was natuurlijk een kans op, dat hij maar wat verzonnen had. Maar als hij haar toneelstukje geloofde, dan zou hij niet de moeite nemen om een andere naam te verzinnen. Niet voor een dom meisje dat niet op de clubhoeren leek, maar zich wel zo gedroeg. Ze glimlachte, haalde een lege fles wodka uit de kast, zette deze op het aanrecht neer. Nou ja, hij was niet helemaal leeg. Er zat nog wel een bodempje drank in, maar niet interessant veel. Ze lengde het aan met wat water, zodat het meer leek. Leek net limonade, of slechte kwaliteit whiskey. Daar ging het om. Ze zette de fles weer aan de kant, wachtte nu op een antwoord, een reactie. Geheugenverlies was niet ondenkbaar bij meisjes die te veel dronken. Of hij was gewoon één van de velen geweest die haar nummer had gekregen. Zogenaamd. Wist hij niet, hij had haar niet gezien. Was alleen tegen haar aan gelopen en dat was zijn pech geworden. Een glimlachje, afwachtend. Hij moest de stappen gaan zetten, zij had zogenaamd een kater. Nee, dat was niet zogenaamd.

Nee, ze kende hem niet. Wel, ja. Nu moest hij zichzelf gaan beschrijven, iets wat ze vast ook niet wist. En nu? Langsgaan? Zat wel wat in. 'Je hebt me gisteren je papiertje met gegevens gegeven,' mompelde hij. 'Vergeten?' Hm, als ze dat al vergeten was, zat het niet echt goed. Ach. Hij staarde naar de muur voor zich heen. En nu? Het zou wel makkelijk zijn hoor, even naar haar toe gaan. Misschien meteen al wat informatie verkrijgen, waar hij wat mee kon doen. Hij zuchtte even. 'Anders kom ik gewoon even langs, ik heb nu toch je gegevens. Goed voor jou?' Wat had hij nou net gezegd over een telefoongesprek? Nou ja, mensen opzoeken zou hij sowieso moeten doen, daar was geen ontkomen aan. En hoe sneller dit achter de rug was, hoe beter. Dan kon hij weer zijn eigen geld gaan, investeren in wat nieuwe dingen, misschien. Nu moest ze enkel nog toehappen en moest hij enkel hopen dat hij meteen de juiste dingen te weten kwam. Zou wel lukken met een glaasje alcohol, of meerdere. Had hij nog ergens wat op voorraad staan? Ja toch? Hij stond op, liep met de telefoon aan zijn oor naar de koelkast en trok deze open. Ja, een fles rode wijn. Was wel prima toch? Kon hij wel meenemen, dan was die ook eindelijk weg. Alleen hopen dat de alcohol haar niet zo klef als gisteren zou maken, nou ja, hij kon natuurlijk ook meteen weer weg wanneer nodig. Of kon hij dan net informatie ontfutselen? Haar niet meteen wegduwen? Hij zag het wel, misschien zouden zijn grenzen overschreden worden, maar echt verder dan een hand tegen zijn arm zou hij het niet laten komen. Nooit, eigenlijk. Het minste contact was voor hem te veel, maar goed. Hij zag vanzelf wel wat er zou gebeuren, wat hij zou doen. Wat zij zou doen en wat ze zouden zeggen. Nu was het enkel nog even afwachten op antwoord.

Hij kon anders wel even langskomen, als zij dat goed vond. Ja, dat vond ze meer dan prima. Was hij dom? Was hij gretig? Dacht hij misbruik van haar te kunnen maken? Misschien wel. Ze vond het wel interessant. Oh ja, dát papiertje. Ze glimlachte tegen de hoorn, hoewel dat niet overgebracht zou worden. 'Nu je het zegt... ik herinner me wel iets. Je wilde geen nieuw drankje voor me kopen, was het niet?' Jazeker, nog enkele troeven uitspelen. Een spelletje. Een spel met iemand die een spel speelde. Werkte wel, misschien kon ze zelfs nog iets van hem leren. Misschien. Ze dacht van niet, aangezien zijn spel heel anders was dan dat van haar. 'Kom maar langs hoor, als je toch weet waar je moet zijn.' Ze hing op, wachtte niet meer af. Hoe lang zou het duren voor hij er was? Ze gokte dat het niet te ver was vanaf zijn huis, zijn verblijfplaats, dus moest ze opschieten. De hoofdpijn zou vanzelf wel weggaan, nu was zaak zichzelf op orde te krijgen. haren ontklitten, kleren aantrekken, even snel wat eten en ervoor zorgen dat er geen enkele verrassing mogelijk was. Er lag een pistool binnen handbereik, het decor was klaar voor gebruik. Het maakte dat ze glimlachte toen ze zichzelf in de spiegel zag. Perfect. Niet meer de clubhoer van gisteren, ze zag er nu eerder uit als wie ze was. Een alternatief persoon. Donkere kleuren. Niet simpel, niet zo leeg als een normale clubganger. Hij was ook geen clubganger. Misschien moest ze maar veranderen van spel. Wie weet. Ze zou wel zien. Hij zou wel maken dat ze ging improviseren. En als hij dat niet deed, dan maakte dat haar niets uit. Ze had altijd nog een alternatief plan. Plan a, plan b, plan c... Ze kon nog wel even doorgaan. Ze schonk een glas in met het aangelengde spul, besloot dat het heel erg op goedkope rotzooi leek. Geweldig, dat was precies de bedoeling. Zuipen, maar niet dronken worden. Loslippig worden. Op welke manier dan ook, hem voor de gek kunnen houden zonder zelf gek te worden. Ze speelde de spelletjes graag mee. Was het al middag? Nee, maakte niet uit. De beste remedie tegen een kater was een nieuwe kater opbouwen. Zo had ze dat altijd geleerd. Geweldig. Nu was het afwachten.

Goed dus. Hij gooide zijn mobieltje aan de kant, nam de fles in handen en bekeek het adres op het papiertje opnieuw. Een paar straten verder, loopafstand. Handig eigenlijk, nooit geweten dat iemand zoals zij zo dichtbij kon wonen. Nou ja, zoals zij. Hij wist niet veel over haar, natuurlijk. Maar hij wist genoeg om te weten dat ze contact had met een belangrijk persoon, belangrijk in de termen van deze soort. Soort. Nah, ze waren gewoon een beetje anders. Leuker dan de ordinaire mensen. Met hen beleefde je tenminste nog wat, was het niet alleen maar werken en slapen en elke dag dezelfde routine. Hij nam zijn jas van de kapstok, trok hem aan. De fles wijn hield hij nonchalant in zijn linkerhand. Best wel ironisch dat hij deze meenam voor veel andere doeleinden dan de ordinaire man. Mensen die hem langs zouden zien lopen, dachten vast dat hij een afspraakje had. Goed, mensen waren domme wezens. Wisten niets meer dan wat ze zagen en dan nog maakten ze redeneerfouten. Nou ja, maakt niet uit. Liftknop, deuren open. Naar beneden, de straat op. Lucht die even koud was als twee dagen geleden. Ja, in tussentijd had hij netjes boven geweest. Lezen, en zo. Doen wat van hem werd gevraagd, op zijn eigen manier. Een paar straten verder, nummer zes. Het was een voordeel dat hij de omgeving zo goed kende, wist welke zijstraatjes en binnenbaantjes je kon nemen om sneller op een plek te zijn. Vluchtwegen, daar waar dingen gebeurden die een ander nooit zo weten. Plekken die een ambulance nooit tijdig kon vinden nadat een onwetende voorbijganger langs een lichaam liep en daarna zelf een dood lichaam was. Een geamuseerde glimlach sierde zijn gezicht. Hoe ver nog? Een straat of twee voor iemand die de weg niet kenden, voor hem een binnenbaantje en je was er. Een aantal tellen later drukte hij de deurbel in, wachtte geduldig af voor de deur zou opengaan. Voordat hij aan zijn opdracht kon beginnen en deze dan ook zo snel mogelijk af kon maken. Ja, over het algemeen was hij een geduldig persoon, hoor. Maar deze zaken wilde hij het liefst zo snel mogelijk afhandelen. Niet te veel problemen krijgen. Mooi huis, wel. Hij had iets anders verwacht toen hij haar gezien had.

Een glimlachje speelde rond haar lippen toen ze de bel hoorde gaan. precies op tijd, ze had niets anders verwacht. Hij was een man die blijkbaar niet graag afwachtte. Ze zette haar glas op tafel neer, liep naar de voordeur. In een normaal geval zou ze dit raar gevonden hebben. Een man die ze gisteren had gezien, nu al bij haar thuis. Maar ach, dit was niet echt een normaal geval, of wel? Nee, zeker weten van niet. Een flauw glimlachje toen ze deur opende, ogen die zich een stukje open sperden. 'Oh, jou herinner ik me wel,' meldde ze, waarna ze een stap aan de kant deed en hem binnenliet. Direct viel haar oog op de fles wijn die hij mee had genomen. Charmant. Zou haar aan het praten krijgen. Helaas voor hem had ze al een glas met drinken, wat betekende dat ze geen glas wijn hoefde. 'Je kunt je jas daar wel ophangen,' zei ze met een nonchalante beweging naar de kapstok. Ongemakkelijk? Wel nee, ze dacht het niet. Totaal uitgedacht. Hij wist niet wat hij kon verwachten, zij wist precies hoe ze dit aan moest gaan pakken. Nicolas. Waarom zou hij haar gebeld hebben, wat zou zijn excuus zijn? Zou hij dat überhaupt vertellen? Ze wist het niet, hoefde het ook eigenlijk niet te weten. Had er niet zo'n interesse in, om eerlijk te zijn. Het zou haar een worst wezen wat zijn excuus was, hoewel zij er misschien gebruik van zou kunnen maken. Dat kwam later wel. Eerst moest ze dit doorzetten, moest ze hier haar aandacht bij houden. Nog niet te ver gaan. Een spelletje spelen. Wie was hij voor haar? Die leuke jongen van eerst, die ze haar nummer had toegestopt in een vlaag van lef. Ze had hem interessant gevonden en was verrukt geweest toen hij haar aandacht schonk. Dat was precies wat ze zou spelen. Ze zou ook blij zijn dat ze hem nu weer zag, maar aangezien ze nu geen alcohol op had, hoefde ze niet zo klef te zijn als eerst. Nu kon ze wat meer zichzelf zijn, zonder het spel. Gewoon op de bank zitten en praten. Het clubhoerengedoe kwam later wel weer, als ze zogenaamd dronken was. Ja, alcohol had een heel erg grote invloed op haar, dat bleek wel weer. Kon ze zelf ook niets aan doen hoor. Ze wenkte dat hij best de woonkamer in mocht komen, plaats mocht nemen.

Ze herinnerde hem nog, wel, dat was goed. Ongemakkelijke situatie nummer één vermeden. Jas ophangen. Hij knikte even, zette toen een pas naar binnen. Nou, vanbinnen zag het huis er ook wel goed uit. Anders dan hij had verwacht. Hij grijnsde even, zette de fles op de eerste beste kast. 'Die heb ik maar even meegenomen, aangezien die nog leeg moet.' Daarna liet hij zijn jas van zijn schouders zakken, hing deze op aan de kapstok die ze had aangewezen. 'Leuk huis,' aarzelde hij, 'niet verwacht toen ik je gisteren zag.' Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog, heel lichtjes, waarna hij ging zitten en om zich heen keek. Voorlopig ging het wel goed, zo te zien. Hij voelde zich wel comfortabel hier, voorlopig. Gen klef gedoe en blijkbaar ook geen dronken meid meer. Ja, ze zag er meteen een stuk anders uit. Al had hij geen enkel idee wat hij van haar moest verwachten, naarmate haar profiel zou ze een heel verstandig iemand moeten zijn. Durfde ze soms wel vals uit de hoek te komen. Nou ja, hij was ook niet echt dom. Hij zou het wel doorhebben, al was mensenkennis niet echt iets wat hij had. Ach. 'Woon je hier al lang?' Standaardvragen, zouden wel helpen. Het gesprek van zelf wel losser laten worden. En als ze dan nog wat glaasjes ophad, als ze zin had om te drinken. Nou ja, anders kwam hij wel nog een keer terug. Omdat het moest. Uit zichzelf zou dat niet zo snel gebeuren. Ach, voorlopig viel het wel mee. Hij zag vanzelf wel wat er zou gebeuren, welke informatie hij vandaag al kon verkrijgen en op welke hij net iets anders moest wachten. Het enige probleem zou zijn dat zij te veel ging vragen, dat hij dingen moest gaan verzinnen. Meestal was hij gewoon eerlijk, hoor. Als hij het op zijn manier doet. Hij sprak nooit veel, dus wanneer hij wat zei, was het wel altijd de waarheid. Nu was dat misschien niet zo handig, niet met deze persoon. Een slim meisje, al gedroeg ze zich gisteren niet zo. Nu, iedereen heeft het wel eens moeilijk, niet dan? Een slecht dagje, had hij ook wel eens. Was wel te begrijpen.

Een flauw lachje gleed als in een waas over haar gezicht, verdween even snel als hij gekomen was. Een flesje wijn. Loslippig worden, iets in die trant. 'Ik had voor mezelf al wat ingeschonken, maar ik kan voor jou wel een glas inschenken hoor?' stelde ze voor, op nonchalante toon. Het feit dat hij wist wie ze was, betekende ook dat hij wel iets over haar gelezen had in zijn dossiers. Waarschijnlijk wist hij dan ook dat ze een zesjarige vwo-opleiding afgerond had en dus geen domme barchick was, zoals ze gisteren had proberen te laten blijken. Ach ja. Het zat niet in haar, de blonde hoer uithangen. Ze speelde het spel liever anders, ze gaf de controle niet weg. Een fles wijn. Nee, hij zou haar niet dronken voeren. Ze had haar eigen drank. Slechte kwaliteit, maar weinig alcohol. Daar kon ze veel van zuipen zonder echt dronken te worden, maar ondertussen zou het spel gewoon doorgaan. Het spel zou doorgaan, gespeeld worden tot er niemand meer over was om tegen te spelen. Uren, dagen, weken, maanden. Ze glimlachte even tegen de kapstok, waarna ze zich weer in haar rol opstelde en de woonkamer inliep, waar Nicolas plaats had genomen. Het geheel had misschien een halve seconde geduurd, dus raar leek het niet. Ze liet zich op de bank zakken, nam een ontspannen slokje van haar drankje en haalde toen haar schouders op. 'Een paar maanden, hooguit. Het is wel een leuk optrekje.' Nonchalance. Ze speelde een spel, maar toch ook weer niet. Waar was ze mee bezig? Ze wist het niet meer. Dat gebeurde wel vaker, als ze eenmaal bezig was. Waar lag de grens tussen spel en oprechtheid? Weg, weggevaagd of zo. Gebeurde altijd. Vaak. Maakte niet uit, ze kon goed improviseren. 'Waarom heb je me eigenlijk opgebeld?' vroeg ze daarna maar, aangezien ze niet van plan was om moeizame stiltes te laten vallen. Nee, het was van belang dat ze hem aan de praat hield, dat ze zelf ook tussendoor dingetjes losliet. Dingetjes die waarschijnlijk niet waar waren, maar wel van pas konden komen. Een spel. De richtlijnen stonden vast, maar de tactiek veranderde iedere seconde. Toch niet zo goed voorbereidt.

Nou, ze had al wat te drinken. Beter, misschien zou dat het proces versnellen. Haar aanbod sloeg hij wel af, al kon zijn natuurlijk niet weten dat hij geen alcohol dronk. Niet in situaties waar je serieus moest zijn. Heel soms dronk hij wel een glaasje hoor, zomaar. 'Bedankt, maar ik hoef niets,' aarzelde hij. Nou kijk, daar begon het vragenuurtje. Waarom had hij gebeld? 'Je wilde toch een nieuw drankje, ik dacht laat ik meteen een hele fles brengen. Als verontschuldiging.' Natuurlijk gelogen, maar er kon wel waarheid inzitten. Als hij niet was wie hij was. Als verontschuldiging voor zijn gedrag. Nou, dat was best goed gedaan, toch? Kon hij wel nog even volhouden, lag eraan welke vragen ze precies zou stellen. Basis dingen kon hij wel beantwoorden, was nog makkelijk. Maar dingen die wat ingewikkelder waren, wat complexer, zouden wat moeilijker zijn. En aangezien dit een hoogopgeleide dame was, zouden moeilijke vragen zeker gesteld worden. Al was het nu beter dat hij het woord nam. 'Laat ik dan ook even vragen waarom je mij je gegevens gaf?' Kijk, vraag om vraag. Vragen die nog eens bij elkaar aansloten ook, kon niet beter worden. Hij ging iets verder naar achter zitten. Best een comfortabele bank, moest hij eerlijk in zijn. Maakte dat hij dit toch niet zo erg vond, zeker omdat ze niet zo klef was als gisteren. Tenzij dat gewoon moest om het papiertje in zijn jaszak te krijgen. Gooien zou wel moeilijker geweest zijn, één kans op honderd dat het dan precies goed terecht kwam. Goed, over het mik vermogen van Mistey zouden ze het nu niet hebben, was niet heel erg logisch en helemaal misplaatst. Buiten de context. Hij klonk wel heel erg serieus in zijn gedachten nu, misschien dat een glaasje toch nog zou helpen. Hij kon het proberen, niet? Nou ja, als ze het nog een keer vroeg. Als het dan nog nodig was. Misschien was het gewoon tijdelijk, ongemakkelijkheid die zich had weten omzetten tot gedachtepatronen. Beter dan dat het zichtbaar was, zou nogal vreemd overkomen ook. Gelukkig was de afstand tussen hun nog ruim voldoende en hoefde hij enkel maar een beetje serieuzer te denken. Niet dat ze er slecht uit zag hoor. Zo leek het wel in zijn gedachten, dat iedereen er slecht uit zag. Maar dat was niet zo. Hij vond dat Mistey nog best meeviel, anders. Niet het type dat hij dacht dat ze was. Verrassingen, maar ach. Wat wilde je van iemand met zo'n achtergrond?

Ze kon er niets aan doen, ze moest toegeven dat hij gevatte opmerkingen kon maken. Een flesje wijn brengen omdat hij haar gisteren geen drankje had gegeven. Als verontschuldiging. Alsof dat geloofwaardig overkwam, hij was gisteren niet dronken geweest en had geen excuus gehad om zich anders te gedragen. Ach ja, maakte niet uit. Oh, een bruggetje naar waarom zij gisteren in actie was gekomen. Gelukkig voor zichzelf had ze dat al wel bedacht, anders had ze nu met haar mond vol tanden gestaan. Wacht, ze was gisteren dronken geweest, dus kon ze niet prompt met een antwoord komen. Doe alsof je dom bent, alsof je het je niet zo goed kunt herinneren. Ze glimlachte vaagjes, haalde haar schouders op. 'Je trok mijn aandacht, ik was ongeveer half bij bewustzijn, zie hier het resultaat,' antwoordde ze uiteindelijk, na een gepaste bedenktijd. Ja, dat klonk wel redelijk. Een spelletje. Zie je wel? Ze kon wel afstand houden hoor, nu ze niet dronken was. Ook als ze dronken was kon ze trouwens normaal doen, eigenlijk deed ze altijd normaal. Behalve gisteren. Stop. Normaal doen. Ze moest bijna glimlachen om haar eigen, rare gedachtekronkels, maar deed het toch maar niet. Nee, ze was niet van plan uit haar rol te vallen, hoewel ze moest toegeven dat Nic een interessant personage was. Een nieuwe speler, iemand wier spel ze nog niet helemaal kende. Was interessant, vernieuwend. Hij was vernieuwend. Opnieuw een binnensmonds lachje. Ze kon er niets aan doen, haar gedachten sloegen op hol en dat had niets met drank te maken. Oh ja, alcohol. Ze nam nog een slok van haar drinken, zette het glas weer neer. Ranzig spul, die aangelengde alcohol. Was niet aan te raden, zou ze normaliter ook niet drinken. Alleen nu, omdat ze niet dronken moest worden maar wel dronken mocht gaan spelen. Hoezo, dat sloeg nergens op? Het sloeg overal op en dat moest ze eigenlijk wel weten. Wacht, stoppen. 'Weet je zeker dat je niets hoeft? Ik heb anders ook wel iets zonder alcohol hoor.' Dat was wel weer stereotype. Ze dronken nooit. Niet tijdens het werken, in ieder geval. Anders zouden ze misschien dingen loslaten. Was ook zo wat, vond ze persoonlijk. Ze zouden zomaar dingen kunnen vertellen die ze niet mocht weten. Oeps. Alsof het voor haar iets nieuws zou zijn. Stelletje serieuze mensen.

Of hij echt niets wilde? Hij grinnikte even, leek wel alsof ze gedachten kon lezen. 'Ik geloof niet dat één glaasje erg veel kwaad kan,' zei hij toen. Slechts één glaasje, zou wel lukken. Hij had ook antwoord gekregen op zijn vorige vraag, niet dat hij zoiets al had verwacht. Ach, niets nieuw dus. Al was het feit dat hij iemands aandacht trok, wel wat anders. Hij probeerde mensen te vermijden, dus het feit dat ze hem had gezien, had opgemerkt, wilde zeggen dat ze hem gevolgd had. Met haar ogen dan, zoiets. Ach. Ongemakkelijk. Een glaasje zou dan wel helpen. Drinken tijdens het werk, goed bezig. Nou ja, maakte niet uit. Er was niemand die het zag, die hem in de gaten hield. Ja, Mistey was er wel, maar zij gaf hem geen opdrachten. Integendeel. Zijn opdrachtgevers hadden hem de opdracht gegeven om haar na te trekken, dus zij stond niet boven hem. Gelijk, misschien. Zou kunnen. Lag eraan, wie ze precies was. Niet dat iemand hetzelfde kon zijn dan hij. Ze konden wel op elkaar lijken, dezelfde interesses delen. Ach, zou hij wel te weten komen, maar het zou niet meer uitmaken. Het was zijn taak om zoveel mogelijk over deze meid, jongedame, vrouw te weten te komen en haar daarna af te maken. Stond zo in zijn opdracht. En hij moest deze nakomen, binnen de lijntjes kleuren. Wanneer er een puntje buiten ging, zou dat in zijn nadeel werken. 'Vertel eens wat over jezelf, trouwens. Ik ken alleen je naam en dat is alles.' Mistey. Mistey Melanie Malorn. Interessante naam wel, boeiend. Klonk alsof ze van één of ander speciaal stadje afkomstig was. En speciaal zag ze er wel uit, donker. Maar niet donker als in een subcategorie, eerder een eigen stijl. Was wel leuk, iemand die niet met de kudde meeliep. Nou ja, dat deden ze nooit. Niet in dit wereldje, hij ook niet. Kijk, dat was al iets dat ze gemeen hadden. Een gelijkenis. Misschien bleef het daar wel bij, misschien ook niet. Hing er vanaf waar dit gesprek heen zou gaan, in hoeverre hij het interessant zou blijven vinden. Tot nu interesseerde het hem wel, al waren er nog niet veel woorden verspild.

Direct kwam ze weer overeind, gewoon om iets te doen te hebben. Je zou het niet zeggen hoor, maar ze was een energiek persoon. Iemand die voor de lol rondjes hard liep. Of ja, voor de lol? Ze vond het wel leuk hoor, maar het hield haar ook in conditie en conditie was vitaal. Stop, nu. Drinken pakken. Die wijn die hij had meegenomen. Tegelijkertijd zou ze haar eigen glas ook weer vullen, dan viel het niet op. Ze glimlachte in zichzelf toen ze een glas voor hem vulde met de rode wijn en voor zichzelf haar glas weer aanvulde. Het kwam wel goed hoor, ze maakte zich niet zo veel zorgen. Nonchalant liep ze de woonkamer weer in, zette zijn glas op tafel en liet zichzelf weer op haar plaats zakken. Hij mocht het glas mooi zelf pakken, vond ze persoonlijk. Hij hield niet van aanrakingen, zij vond het totaal niet erg om daarin mee te spelen. 'Of ja, je was tegen me aangelopen, dus je moest mijn aandacht wel trekken,' ging ze door op een antwoord dat eigenlijk al lang gegeven was. En dat wist ze. Nog een slokje dan maar. Gatverdamme, ze kon net zo goed rioolwater drinken. Was waarschijnlijk net zo ranzig, maar dat rook wel een beetje anders. Nee, dit was het beste. De volgende keer kocht ze wel alcoholvrije rotzooi, misschien smaakte dat wat minder ranzig. Waarschijnlijk niet. Bestond er alcoholvrije whiskey? Had ze zelf nooit onderzoek naar gedaan, interesseerde haar eigenlijk helemaal niet. Goed gedaan meid. Oh, even opletten. Hij wilde dat ze wat over zichzelf vertelde. Hij kende alleen haar naam. Ja, wat had hij anders gedacht? Dat ze haar levensverhaal op een papiertje zou schrijven? Goed, nadenken nu. Waar kon ze mee beginnen? Wat was veilig, wat was gevaarlijk? 'Mijn volledige naam is Mistey Melanie Malorn en het is toevallig zo dat mijn initialen drie keer M zijn. Ouders die niet goed nagedacht hebben toen ze een naam kozen. Ik ben twintig jaar oud en woonde eerst een eind hiervandaan, maar sinds een paar maanden ben ik hierheen verhuisd. De sfeer hier is leuker.' Simpele informatie. Niet te interessant, niet te gevaarlijk. Niets gevaarlijks aan. Misschien moest ze gaan spelen met informatie. 'Een vriend van me raadde me deze stad aan, eigenlijk.' Zo, nu kon hij nadenken, of niet. Wat hij wilde. Een vriend. Nog een slokje ranzige drank, dan maar. Kwam wel goed. Nu was het zijn beurt om wat te verzinnen.

'Bedankt,' zei hij, waarna hij even kort opstond om het glas te pakken. Hij nam een klein slokje. Goede wijn, wel. Daarna luisterde hij aandachtig naar wat Mistey te vertellen had. Dezelfde initialen. 'Is niet zo erg toch?' vroeg hij, om te laten merken dat hij wel luisterde. 'Ik vind het best leuk dat je initialen overeenkomen. Zie je niet vaak.' Nog een slokje wijn. Hij grinnikte even, bekeek toen de inhoud van zijn glas. 'Goede wijn trouwens, waar heb je die gekocht?' Een lachje. Goed, verder luisteren. Twintig jaar oud, dezelfde leeftijd dan hij. Hij had haar wel een jaartje ouder geschat, ach. Mensenkennis. Die hij niet had, natuurlijk. Maakte hem ook niet echt uit hoe oud mensen waren, het was slechts een getal dat uit meerdere letters bestond, behalve bij kinderen. Maar daar kwam hij niet mee in contact. Heel uitzonderlijk, als iemand die hij nodig had kinderen had. Ach. Boeide niet, niet nu. Hier waren geen kinderen. Twintig dus. Woonde eerst ergens anders, daarna hierheen gekomen op aanraden van een vriend. De contactpersoon die hij nodig had? Was mogelijk. 'Goede smaak heeft je vriend dan.' Wacht, vriend. Die vriend, niet haar vriend. Misschien. Wat maakte het ook uit? 'Ik ben hier opgegroeid,' mompelde hij achteraf, niet wetende of het haar ook iets boeide. Ach. 'Ouders zijn daarna de wereld gaan verkennen, hun hart verloren aan Parijs.' Oh, leugens. Nou ja, half. Ze waren in Parijs, hoor. Nadat hij het contact met hen verbroken had, nadat hij nog afstandelijker begon te doen. Parijs. Caveau de la Huchette, daar hadden ze elkaar ook ontmoet. Goed, maakte nu niet zo veel uit. Al waren ze van de Eiffeltoren gevallen, het boeide hem niet. Niets. Een hart zonder gevoelens. Nou ja, wel enkele hoor, dingen die hij heel soms voelde. Maar medeleven, verdriet, schuld? Nee. O ja, verder vertellen. Nee, er was niet echt nog wat. Gewoon, aanvullen op wat zij te vertellen had. Nog een slokje, iets groter deze keer. Een flauw glimlachje, oprecht. Was best gezellig, tot nu toe.

Ze haalde haar schouders op. Maakte haar niet zo veel, wat hij van haar initialen vond. Hij irriteerde haar deels, omdat ze geen goed beeld van hem kon krijgen. Hij irriteerde haar omdat hij niet duidelijk was, omdat hij sociaal leek te doen en dat terwijl ze ergens wel wist dat hij dat niet was. Ze wist het bijna zeker, eigenlijk. Hij was niet sociaal. Dat was haar gisteren al duidelijk geworden. Dus dit moest een spel zijn, een spel waarin hij deed alsof hij sociaal was om haar informatie in te kunnen winnen. Ze was niet gek. Oh ja, die wijn. Ze haalde haar schouders op. 'Van één of andere kerel gekregen, denk ik. Als ik het me goed herinner.' Spelletje spelen. Op alle mogelijke manieren. En het liefste ook nog wat informatie over hem binnen krijgen, hoewel ze eigenlijk niet wist in hoeverre ze hem kon vertrouwen. Niet dat zij de waarheid had verteld, zeker niet. Hoewel, ze woonde hier net. Een paar weken. Een huis aangeraden door een vriend. Een contact. Om hem te kunnen beschermen. Nee, ze had niet gelogen. En toch de waarheid verdraaid. Maar niet gelogen. Vond ze toch wel leuk klinken. Niet gelogen. Normaliter zou ze al aardig wat afgelogen hebben rond dit moment. Nou ja. Vond ze niet erg. Hij ook niet, dacht ze. Wacht, hij liet het net klinken of haar vriend háár vriend was. Als je begreep wat ze bedoelde. Een gewone vriend. Niets meer en niets minder. Een vriend-als-in-vriendschappelijk. Oh, hij was hier opgegroeid. Dan kende hij de weg hier vast goed. Of zo. Als hij hier al... Hoe lang zou het zijn? Twintig jaar of zo. Hij had zijn leeftijd niet verteld, maar ze gokte op twintig. Ongeveer. Even oud als zij. Ja, twintig was goed mogelijk. En nog nooit ergens anders gewoond? Ze schudde haar hoofd. 'Ik verhuis normaliter om de drie jaar, ik kan er niet tegen te lang in dezelfde stad te wonen,' was haar reactie daarop. Ja, het was wel zo. Geen leugen. Ze haatte het om op dezelfde plek te moeten wonen voor te lang. Mensen hadden toch altijd wel een plaatsje voor haar beschikbaar als ze haar werk deed. Simpel, makkelijk. Ouders in Parijs. Ze had niet eens meer ouders. Had ze afgemaakt toen ze haar aan wilden geven. Bloedverloochening. Kon ze ook niets aan doen, ze was nu eenmaal nodig. Wacht, terug naar Nicolas. Het was niet zo erg als ze had gedacht, dat moest ze toegeven. Als ze niet beter wist, zou het zelfs gezellig geweest kunnen zijn. Als ze niet beter wist.

'Van één of andere kerel,' beaamde hij, waarna hij lachend zijn hoofd schudde. Wijn hielp hem wel om sociaal te zijn, eigenlijk. Het eerste 'echte' gesprek in... In hoe lang? Lang, dat zeker. Ach. O, het aangename gesprek ging weer verder. Mochten ze gewoon twee normale personen zijn geweest, zou dit gewoon wat leuks geweest kunnen zijn. Nou ja, hij wist dat hier andere dingen aan verbonden zaten, vond het misschien bijna jammer dat hij een aangenaam persoon moest vermoorden. Geen schuldgevoelens. Nooit. Het hoorde erbij. Was waarom ze steeds hem kozen. O ja, wat ze gezegd had. Antwoord, reactie daarop. 'Ik zou me niet zo snel kunnen aanpassen, geloof ik. Ik wen niet zo snel aan dingen en in deze omgeving, voel ik me prima.' Hij trok heel even een wenkbrauw op. 'Misschien dat ik later wel weer wat van de wereld wil zien, dat de interesse er nu nog niet echt is.' Nog een slokje, een leeg glas dat hij weer op de tafel zette. Goede wijn, echt wel. Hij wist niet eens dat hij zulke flessen in zijn appartement had opgeborgen. Alweer een voordeel van dit bezoek. Hoe laat was het eigenlijk? Zijn ogen zochten een klok, vonden die ook. Nog niet zo heel laat, hij had wel nog even. Tenzij zij nog wat dingen moest doen. Een andere contactpersoon contacteren. De persoon waar hij naar op zoek was, als hij geluk had. Nou ja, zag hij dan wel weer. Verder praten, gesprek gaande houden. Wat kon hij zeggen, om de gemakkelijkheid te behouden? De stemming niet te laten overslaan? 'Je bent trouwens echt heel anders dan gisteren, fijn om te weten dat dat maar tijdelijk was.' O, kijk. Waarheid. Deze persoon vond hij veel aangenamer dan één of andere bar slet, daarom had hij eerst ook opgekeken tegen dit bezoek. En nu viel het meer dan mee, viel goed mee. Geen spanningen, geen stiltes. Twee personen die kletsten alsof er niets aan de hand was. Mocht hij niet zijn wie hij was, niet doen wat hij verplicht was om te doen, zou hij haar zelfs leuk gevonden hebben. MMM. Mistey Melanie Malorn. Een meisje van twintig, op aanraden van een vriend, haar vriend, misschien, hier komen wonen.

Haar vingers gleden over de rand van haar glas, waarna ze deze weer aan haar lippen zette, er een slok uit nam. Nog steeds ranzig. Ze snakte er zelfs naar om gewoon ook een glas wijn in te schenken voor zichzelf, maar aangezien daar wél een normale hoeveelheid alcohol in zat, kon ze dat niet merken. Hoewel, gisteren was ze ook gewoon bij zinnen geweest toen ze weel gezopen had. Nee, gisteren was ze niet bij zinnen geweest, ze was gek en dronken geweest en alsnog bij zinnen. Ze had haar gedachten in ieder geval onder controle kunnen houden. Ongeveer. Haar lichaam was een stuk moeilijker geweest en dat wist ze heus wel. Nee, meer alcohol was geen goed idee. Dan maar vieze whiskey om het spel echt te laten lijken. Alleen daarom. Een glimlachje, voor heel even. Ze moest zich blijven concentreren op Nicolas, ze moest op blijven letten. Zette haar glas weer op de tafel, luisterde naar wat hij te zeggen had. Haalde toen haar schouders op. 'Ieder mens verschilt nu eenmaal, hoewel ik je een reisje naar Engeland niet af durf te raden.' Engeland, Engeland was leuk geweest. Vooral omdat ze er veel geld had kunnen verdienen. Natuurlijk, dat wist hij niet en dat ging ze hem ook echt niet vertellen, maar ze raadde Engeland wel aan. Voor ooit. Ze wilde er zelf ook nog een keer heen. Waarom Engeland? Wist zij veel. Zou ze ook drie jaar gaan wonen. Ze sprak prima Engels, namelijk. Een tripje Engeland moest ze aan kunnen. Opnieuw een glimlachje, nog een slokje van het onzuipbare drinken. Nou ja. Hij vond het niet onprettig hier met haar te zitten, zonder het barsletterige gedoe. Was het waarheid? Of een leugen, waardoor ze meer op haar gemak zou geraken? Ze wist het niet, maar het voelde wel oprecht aan. Alsof hij het meende. Natuurlijk, daar kon je nooit van op aan bij zijn soort, maar dat maakte niet uit. Ze wilde hem wel geloven, eigenlijk. Was makkelijker dan moeten twijfelen of hij nu de waarheid sprak of niet. Nee, ze geloofde wel dat dit de waarheid was. Haalde haar schouders op, hoewel een flauw lachje nu de constant neutrale uitdrukking op haar gezicht overnam. Wat, ze was ook maar een mens hoor. Eens kijken hoor, wat moest ze hier nu weer op zeggen? 'Kan ik ook van jou zeggen, gisteren was je vrij koeltjes,' antwoordde ze op een gevatte manier. Oh, ze was zo verschrikkelijk gevat en gedurfd! God mocht weten hoe het kwam dat ze nog niet dood gevonden was. Amen.

'Engeland,' aarzelde hij. 'Ik zal het onthouden.' Engeland, leek hem wel wat, eigenlijk. Misschien over een paar jaar, wanneer de tijd raap was. Wanneer hij er zin in had, om wat van te wereld te zien. Voorlopig hield hij het wel bij dit stadje, was net zo goed. Mistey begon weer te praten, over gisteren. Koeltjes. 'Ik heb het niet zo voor drukke ruimtes, een kleine ergernis,' sprak hij. 'En jij kwam net iets te dicht in mijn persoonlijke ruimte,' lachte hij. Nou ja, hij vertelde wel veel dingen die waar waren, om eerlijk te zijn. Goed, het was niet echt iets wat verdacht kon zijn. Interessante vragen, voor haar. Hij hield zijn hoofd even schuin. 'Wat doe je zoal, wanneer je ergens bent, voor een tijdje?' Ja, hier kon hij misschien wat uit opmaken, misschien zelfs de reden achterhalen waarom ze zo vaak van stad wisselde. Misschien moest hij daar dadelijk nog wat verder op inspelen. Hij zag wel wat ze nu zei, wat ze te vertellen had over hobby's die ze al dan niet had. Niets in dit huis, naar wat hij al gezien had, wees erop dat ze hobby's had trouwens. Maar goed, ze zag er geen saai persoon uit, eigenlijk. Eerder een levensgenieter en die hadden altijd hobby's. Ach, hij kon het mis hebben, hoor. Zoals wel vaker gebeurde. Maakte niet uit, hij vond het niet vervelend, eerder een voordeel. Aangezien hij was verassingen hield. Wacht, niet afwijken. Hier blijven, opletten. Luisteren, vooral goed luisteren. Hij ging weer een beetje naar achteren zitten, zijn rug tegen de kussens die op de bank lagen. Slechts één glas, daar zou hij het bij houden. Normaal dronk hij niets, niet onder het werk. Dit was een uitzondering geweest die hij onder controle moest houden, zich niet verder laten meeslepen en geen tweede, derde, vierde glas drinken. Dat zorgde voor problemen en hij had het al vaker zien gebeuren, gelukkig dat het bij hem nog nooit was voorgevallen. Nou ja, als hij dat zou gehad hebben, zou hij hier niet zitten, zou hij vast ergens een saai leven leiden. Goed, luisteren.

Nee, eigenlijk begreep ze hem wel. Te dicht bij. Normaliter was ze er ook niet zo van, mensen zo dicht op haar. In een club ging het nog wel, daar zat iedereen elkaar op de lip en meestal was ze dan toch al gedeeltelijk dronken, of helemaal dronken, dus dan maakte het haar niet zo veel uit. Normaal gesproken had ze ook een hekel aan mensen die te dicht bij kwamen en zelf kwam ze dus ook n iet al te snel dichter bij andere mensen, wat voor Nic waarschijnlijk helemaal niet erg was omdat hij ook niet van lichamelijk contact leek te houden. Zou hij ooit een relatie gehad hebben? Ze geloofde van niet, als hij zo aanrakingsschuw was. Nee, hij had nog nooit een relatie gehad, dat kon gewoon niet. Hij niet. Ze glimlachte om zichzelf, alweer. Hij kon geen vriendin gehad hebben, alsof zij dat zo zeker kon weten. Misschien kwam de aanrakingsschuwheid juist van een ex. Geloofde ze verder niet, maar dat maakte haar geen rammelende zak met botten uit. Ieder klein dingetjes, ieder klein detail, moest haar nu opvallen en ze moest het allemaal opslaan, onthouden. Alsof ze een stalker was. Ze kon wel stalken hoor, ook dat had ze door de jaren heen geleerd, maar op dit moment was ze daar eigenlijk niet mee bezig. Niet echt, in ieder geval. Even terug, concentreren op zijn vraag. Wat had hij gevraagd? Oh ja, wat ze zoal deed. Nou, dat zou dan haar eerste grote leugen worden. Wacht, eerst nog maar een slokje van haar heerlijke drankje nemen. Gatverdamme. Wat deed ze als hobby? Dat werd snel iets bedenken, anders had ze een probleem. 'Ik werk parttime in de piercingsshop in het centrum, de tijd dat ik niet werk bezoek ik vaak leuke bezienswaardigheden hier. Ik moet toegeven dat er aardig wat te zien is.' Het was geen leugen, niet helemaal. Ze werkte wel eens een dagje in die winkel. Af en toe. Ze had er de paar dagen voordat ze haar opdracht had gekregen, gewerkt. En nu nog steeds. Vandaag was haar vrije dag en morgen ook, maar overmorgen zou ze daar weer te vinden zijn. Ja, ze moest in ieder geval geloofwaardig over komen. Anders kwamen er twijfels. Nee, ze was een gewoon meisje dat in een gewone winkel werkte en gewoon als een toerist alle leuke dingen in de stad bekeek. 'Oh ja, en ik lees nog wel eens een boek,' was de laatste opmerking. Ja, was ook waar. Lezen was een oprechte hobby van haar, hoewel ze de laatste tijd geen tijd meer had genomen om er echt voor te gaan zitten. Zonde, vond ze persoonlijk.

Een piercingshop, ieder z'n hobby. Al vond hij het wel interessant, hoor, dat ze het leuk vond naalden door iemand's lichaam te rammen. 'Ooit verkeerd gestoken?' Kijk, dat was nog eens een onderwerp. Kon hij meteen inschatten hoe ze was. Vrij koel of net medelevend. Nou ja. Verder nog hobby's? Ja, die had ze. Bezienswaardigheden, toerist. 'Dacht ik wel, die bezienswaardigheden. Iemand die vaak reist, vindt dat vast ook leuk.' En nog één, lezen. Deed hij soms ook wel eens, niet zo heel vaak. Hij had maar een boek of drie vier liggen thuis, hij moest eens nieuwe kopen, maar helaas had hij daar nooit zin in, of tijd voor. Nee, geen zin. Contact met mensen. Nee. Nou ja, had hij eigenlijk hobby's, verder? Niet echt. Misschien, of toch weer niet. 'Wat vind je zo leuk aan verhuizen, trouwens?' Volgende vraag, tempo erin houden, zoveel mogelijk te weten komen. Die piercingshop kon wel nog handig zijn, eigenlijk. Daar kon hij wel wat meer over vinden, mensen die daar ook werkten. Beter. Moest hij alleen een dagje vinden waarop zij niet aanwezig was, of gewoon opzoeken op het internet. Zag hij dan wel weer, zoals altijd. Hobby's, wat waren zijn hobby's eigenlijk? Hij wilde het eigenlijk zelf wel weten, al wist hij op dit moment niet echt iets wat op een hobby kon slaan. Ach, het was niet dat zij het zo interessant zou vinden, dus hoefde het eigenlijk niet te weten. Tijd genoeg om erover na te denken, meer dan tijd genoeg. 'Als je trouwens nog ergens heen moet vandaag, moet je het zeggen. Ik wil je niet ten laste zijn.' Stiekem zou hij het wel jammer vinden, hij vond Mistey wel een aangenaam persoon. Niet te opdringerig, rustig. Ja, een gesprek dat vlot verliep, lang geleden dat hij dat nog had gehad. Nu, als ze zo door bleef gaan met haar whiskey, zou het nog kunnen omkeren. Zorgen voor later, nu was het gewoon gezellig. Te gezellig? Nee, dat niet. Hij was op zijn hoede, klaar voor alles wat kon gebeuren.