Nicolas vs Mistey

Ongeveer een half uurtje later waren ze aangekomen waar ze moesten zijn. Voor de auto, dan. Verder dan dit kon deze niet, dus parkeerde hij keurig de wagen en haalde de sleutel uit het contact, zette de radio uit en liep toen naar de passagierskant, waar hij Mistey's deur opende en glimlachte. Een oprechte glimlach die hij het liefst van al van zijn gezicht wilde vegen, maar hij leek erop geplakt te zijn met secondelijm. Ach. 'Het is niet zomaar een bos, al lijkt dat wel zo. Hoe dieper je gaat, hoe beter het wordt. Het voordeel is dat hier niet veel mensen komen, te afgelegen geloof ik. En heel diep in het bos, vindt je het mooiste van die hele stad.' Hij glimlachte, nog steeds. 'Tenminste, dat is wat ik vind. Het is wel een eindje wandelen.' Het was eigenlijk al een tijdje geleden dat hij hier geweest was, maar de omgeving voelde nog vrij bekend aan en hij vond wel vaker zijn weg op plekken die hij niet echt kende. En wat maakte het uit, als hij verdwaalde, verdwaalde hij met Mistey. Op zich was dat zo erg nog niet. Wacht, stop. Ze zouden niet verdwalen en ja, Mistey was fijn gezelschap en dat moest hij toegeven, dit was niet goed. Hij mocht niets meer voelen dan dit, maar de vraag bleef wat 'dit' dan precies was. 'Kom,' begon hij, 'hoe eerder we er zijn, hoe beter.' Hij glimlachte en een normaal persoon zou de drang voelen om de hand van de ander te pakken, maar dat ging hem net iets te ver. Goed, dan was hij nog deels zichzelf. Hij zette al een stap naar voor, wachtend tot Mistey ook zou beginnen stappen. 'Maar goed dat je geen hakken aangetrokken hebt,' lachte hij, waarna hij een blik op haar schoenen wierp. 'Al vraag ik me af of je haar wel zo mooi blijft zitten.' O, was dat nou een compliment? Ha, ja, dat was het. Hij trok een wenkbrauw op, schudde zijn hoofd en grinnikte. Deels zichzelf? Ja, nee, niet helemaal.

De rit duurde niet absurd lang, maar lang genoeg om ze weg te voeren van het centrum, richting de onbewoonde wereld. Bebossing sloot hen langzaam in, maar het was niet benauwend. Integendeel, ze vond het prettig om hier te zijn en niet in de stad, die haar af en toe toch vrij benauwend aanstaarde. Op een gegeven moment stopten ze op een plek waar je onmogelijk verder kon met je wagen en de motor werd afgezet. Nicolas bleef galant en opende deur voor haar, waarna ze met een vrij enthousiaste glimlach op haar gezicht uitstapte en rondkeek. Je kon de natuur hier zelfs ruiken en dat was positief, hoewel ze nu net klonk als een stadse die nooit in de natuur kwam, wat natuurlijk niet het geval was. Ze kwam vaak genoeg buiten, alleen was dit gewoon een mooie plek. Nu al. En hij gaf aan dat het steeds mooier werd, hoe verder ze zouden vorderen. Nou, hij maakte haar er zeer benieuwd mee, dat moest ze toegeven. 'Nou, dan moesten we maar eens gaan wandelen en erachter komen of ik het met jou eens ben over het mooiste plekje van de stad,' antwoordde ze met die eeuwige glimlach nog steeds op haar gezicht en hoewel ze zichzelf wilde vermoorden om dat feit, lukte het haar niet er iets aan te doen en eigenlijk wilde ze ergens ook helemaal niets doen aan het feit dat ze lachte. Hij sprak weer en dat maakte dat ze langzaam ook in beweging kwam, achter hem aanliep. 'Ik kreeg advies stevige schoenen aan te doen, dus dat heb ik dan maar gedaan,' antwoordde ze, hoewel hij niet echt een vraag stelde. 'En dan doe ik mijn haren vanavond wel weer goed, maak je daar maar geen zorgen over.' Ze plaagde hem misschien een beetje zo, aangezien hij een soort van verborgen complimentje had gegeven, als ze zijn woorden goed opgevat had. Nou ja, zo leek hij het in ieder geval wel bedoeld te hebben, of misschien was het wel zonder dat hij het eigenlijk echt wilde. Ze wist soms echt niet wat ze nou met de dingen die hij zei en deed aanmoest, omdat ze haar verwarden als ze er te diep over nadacht, met in haar achterhoofd dat hij niet was wie hij leek te zijn. Nee, veel te moeilijk om aan te denken, dus dat deed ze maar niet meer. Gewoon niet nadenken en naar de natuur kijken. En ondertussen Nicolas niet kwijtraken anders had ze een probleem.

Hij hoorde voetstappen achter zich, gevolgd door een stem die antwoord gaf op iets waar hij eigenlijk geen antwoord op verwachtte. Hij vertraagde zijn pas, tot ze ongeveer naast elkaar liepen en behield toen haar tempo. Het voordeel was wel dat ze ongeveer op hetzelfde tempo liepen en hij er al bij al niet al te veel rekening mee hoefde te houden. Nou ja, op zich was het bos niet al te groot en na een paar boomstammen waar ze overheen moesten stappen, kwamen ze bij een klein brugje aan. 'Geen zorgen, hij is stevig genoeg,' aarzelde hij, waarna hij even wachtte tot zij als eerste ging. Het was ook zo asociaal als hij gewoon meteen doorliep in plaats van even te wachten, misschien wilde ze het wilde water onder de brug ook even bekijken, of zo. Daar wilde hij haar tijd voor geven. Hij haalde zijn rugzak even van zijn rug, haalde daar twee flesjes water uit en liep toen weer naar Mistey toe. 'Stop het maar weer terug wanneer je geen dorst meer hebt,' zei hij, waarna hij weer even glimlachte. Hijzelf nam al een slokje en hield het flesje daarna gewoon in zijn hand, wanneer het hem verveelde zou hij het wel wegstoppen. Zag hij wel. Het was niet dat hij zich verder echt aan zijn belofte hield, want hij liep het brugje al op en bleef ongeveer in het midden staan. Hij hield zijn belofte niet helemaal, maar toch deels. Het water was vandaag wilder dan anders en kolkte niet zonder al te weinig lawaai langs de randen, was best wel normaal als je bedacht dat het een paar dagen geleden nog flink geregend had, maar dat betekende ook dat het plekje waar ze uiteindelijk zouden aankomen ook wilder was. Wat dus ook fijner was, vond hij. Nou ja, het viel bijna niet te ontkennen dat dat plekje bijna magisch was, dus hoe wild het water ook mocht zijn : het maakte niet echt uit. Vandaag niet, morgen niet, nu niet. Het viel hem nu eigenlijk pas op dat de voorlopige tocht in stilte was verlopen, een aangename stilte, dat wel. Voor hem dan, hij wist niet hoe Mistey er over dacht en normaal gezien kon het denkpatroon van een andere persoon hem vrijwel niets schelen, maar nu zat het gewoon anders. Hoe dat kwam wist hij ook niet, maar toch was het zo en om heel eerlijk te zijn irriteerde het hem niet.

Ze liepen zwijgend naast elkaar, met ongeveer gelijke tred. Zij liep niet uitzonderlijk langzaam, maar ook niet uitzonderlijk snel en hij leek zijn pas daarop aan te passen, wat alweer vrij galant van hem was. Ach, als ze zo door ging kwam ze alleen maar galante punten tegen, was goed mogelijk. Zou de situatie niet vergemakkelijken, maar dat ging hem toch al niet meer worden, niet nu. Veel tijd om daarover na te denken had ze trouwens niet, al snel kwamen ze aan bij een bruggetje. De rivier die ze overstaken was niet al te breed, maar het water stroomde vrij snel en het bruggetje leek niet al te stevig, maar aangezien Nic hem al betrad nadat hij haar het flesje water aangereikt had, besloot ze dat het wel veilig zou zijn. Ze bleef even staan en nam een slokje van het water, waarna ze de dop er weer opschroefde en na nog een blik op het wild stromende water geworpen te hebben, zijn voorbeeld volgde en de brug ook betrad, die onder haar voeten veel steviger voelde dan dat hij er eigenlijk uitzag. Nou ja, dat was alleen maar goed en terwijl ze naar het midden van de brug verplaatste, merkte ze dat het geluid om haar heen, het bulderende water, alleen maar harder klonk. Natuurlijk, het had veel geregend en daardoor was het water waarschijnlijk wat wilder dan normaal en was het gebrul van dit tafereel harder dan het in een normale situatie geweest zou zijn, maar dat maakte haar niets uit, maar dan ook echt niets. Ze kon wel tegen wat geluid en nadat ze even gekeken had, liep ze door, naar het midden van de brug, waar Nic stond. Zwijgend, ja. Hij zou haar nu toch niet kunnen horen en ze wist ook niet zo goed wat ze moest zeggen, aangezien ze... Nee, ze wist het gewoon niet. Ze wist ook niet hoe ze deze zin af had moeten maken, ze wist helemaal niets. Nah, ze wist wel dat ze het hier mooi vond en dat het nog mooier ging worden, schijnbaar. Ze zag er in ieder geval oprecht naar uit, maar was heel blij toen ze de brug verlaten hadden en ze weer gewone, stevige grond onder haar voeten voelde. Ze had geen angst voor die brug hoor, maar vaste grond onder haar voeten vond ze net iets prettiger dan een brug die er niet al te stevig uitzag. Nou, op naar die prachtige plek van Nicolas dan maar.

Eenmaal ze de brug af waren, kon je mits je goed luisterde het geluid van vallend water horen. Hij had geen idee of zij het ook door had gehad dat ze de hele tijd omhoog liepen, nou ja. Wat wilde je dat als je op weg was naar een waterval? Voordeel was wel dat het nu niet heel erg ver meer was, het pad liep nu vrijwel recht, wat betekende dat ze zich aardig hoog bevonden. Bij elke stap werd het geluid duidelijker en bij elke stap werd de glimlach die hij tot nu toe al een aardige tijd op zijn gezicht had, nog groter. 'Kan je het al raden?' vroeg hij, waarna hij zich omdraaide op het moment dat ze er bijna waren. 'Zo niet, dan mag jij eerst. Niet schrikken, het is aardig hoog.' Hij glimlachte, haalde de rugzak van zijn schouders en stopte zijn flesje water weer weg. De broodjes die hij snel had gemaakt zagen er nog prima uit, nu hopen dat Mistey geen ongewenste allergieën had. Ach, vroeg hij straks wel, als ze net iets verder van het vallende water zaten op een stukje droge grond. Nou ja, het was niet dat ze volledig droog zouden blijven, al zouden het maar enkele, kleine druppeltjes zijn. Wat wilde je dan bij een waterval? Ach, hij had haar al een soort van gewaarschuwd voor haar haren en zij had gezegd dat het wel goed zou komen, dus daar vertrouwde hij zo ongeveer op. Niet dat hij het erg zou vinden als haar kapsel een beetje anders zat, hij lette er niet zo erg op namelijk. Al was het hem wél opgevallen dat het vandaag leuker was dan anders, of ja, een beetje anders. 'Ik hoop dat je geen allergische reacties krijgt op bepaalde voedingswaarden,' begon hij, 'want anders zal ik jouw broodje ook moeten opeten.' Hij grinnikte even, waarna hij zijn hoofd naar de open plek wenkte. 'Nu maar hopen dat je het even leuk vindt als ik dat doe.'

Water, vallend water. Hoewel ze eerst niet zo gemerkt had dat ze omhoog liepen, merkte ze nu wel dat ze ongeveer recht liepen en dat betekende dat ze slechts enkele dingen bij elkaar op moest tellen om erachter te komen wat het was, waar ze zich op dit moment bevonden. Ze schudde haar haren naar achteren en keek hem aan. 'Waterval,' antwoordde ze, bijzonder nonchalant voor dit moment. Ze had niet geweten dat zich hier zo'n natuurkracht aan water bevond, normaliter kwam je die niet zo snel tegen. Sowieso kwam zij niet zo vaak bij een waterval, eigenlijk helemaal nooit. Ze had er nog nooit echt één gezien, alleen op afbeeldingen. Ze werd uit haar afgedwaalde gedachten gewekt door Nicolas, die een opmerking maakte over broodjes en allergische reacties. 'Helaas voor jou ben ik helemaal kerngezond, dus mijn broodje krijg je niet.' Hoewel ze het wel lief vond dat hij überhaupt broodjes had gesmeerd en dit zo'n beetje op poten had gezet. Ja, ze vond het echt lief. Hallo, als dit een normale situatie geweest was, had ze hem misschien zelfs wel leuk gevonden. Het irriteerde haar mateloos, dat ze aan zulk soort dingen dacht. Moest ze echt eens mee ophouden, aangezien het er niet makkelijker op werd. Nee, ze moest maar gewoon naar de omgeving kijken en Nicolas volgen naar de kleine open plek waar hij naartoe wenkte en vooral niet vergeten wat om zich heen te kijken, want de natuur hier was ook heel mooi. Mooier dan ze gewend was van lelijke steden en hun omgeving, dat moest ze toegeven. Ze liep door tot ze op de aangewezen plaats was en had nu dus uitzicht over een prachtig stuk natuur, maar vooral over een rivier die met donderend geraas naar beneden stortte, een heel eind naar beneden zelfs. Ze vond het prachtig en de waterdruppels die op haar huid belandden door de snelheid waarmee het water naar beneden raasde, voelde slechts verkoelend op haar door de zon verwarmde huid. Nee, ze kon niet zeggen dat het lelijk was. Als ze dat zei, was het de grootste leugen die ze ooit gesproken had.

'Goed voor mijn lijn,' grapte hij, waarna hij op de kleine rots ging zitten, daar waar het ongeveer droog was. Hij haalde de broodjes weer uit zijn rugzak en gaf er één aan Mistey, waarna ze ongeveer zelf kon kiezen waar ze ging zitten. Ze kon overal gaan zitten, maar wanneer ze ongeveer droog wilde blijven was dit stukje rots de beste keuze. En het bood ook nog eens zicht op de waterval, een beter plekje om te zitten was er niet. Hij klopte met zijn hand op de steen, als teken dat ze gerust daar mocht komen zitten. Ja, normaal zou het in zijn persoonlijke ruimte vallen, maar hij kende Mistey al ongeveer en er was nog genoeg ruimte tussen hen. Nou, het was wel waar dat hij dit anders niet comfortabel vond en hij wist ook niet precies hoe hij zich op dit moment voelde, wat hij voelde. Het leunde al veel te dicht tegen een vriendschap aan en dat was niet goed. Misschien moest hij het gewoon vertellen, dat was ook een optie, maar dan verpestte hij alles. En waarvoor? Om daarna uiteindelijk toch weer alleen te belanden, met een hoop vijanden achter zich aan? Nee, hij zou gewoon doen wat hij moest doen. Hij zag het daarna wel, of zo. Hij zuchtte, nam een hap van zijn broodje en keek Mistey een tijdje aan. Hij slikte het stukje moeizaam door en sloot toen heel even zijn ogen. 'Is het wat je verwacht had, of had je meer verwacht?' aarzelde hij. Zijn woorden doelden op de waterval, de omgeving, dit uitje. Hij kon niet echt inschatten wat ze ervan vond. Nou ja, dat kon hij sowieso al niet, maar bij haar was het nog net iets anders. Alsof ze erom deed en misschien was dat ook wel zo. Misschien. Hij wist het niet en ja, hij was benieuwd. Benieuwd naar alles wat ze te vertellen had, het viel niet te ontkennen en het irriteerde hem, maar intrigeerde hem op hetzelfde moment.

Ze glimlachte flauwtjes toen hij dat zei en nam het broodje aan, waarna ze eerst even bleef staan met een lichte aarzeling, maar toen Nic haar uitnodigde naast hem te komen zitten, deed ze dat toch. Hierbij zorgde ze er wel voor dat ze een kleine afstand tussen hen bewaarde, uit voorzorg. Waar ging dit over? Nicolas en zij... Het was vrij ongemakkelijk, dat moest toch duidelijk zijn. Nee, het was niet ongemakkelijk en dat was nu juist het probleem. Ze knabbelde wat aan het broodje, dat verrassend lekker smaakte, moest even vermeld worden. Help, dit ging fout. Over een paar dagen zou ze vergeten dat Nicolas van plan was haar te vermoorden en dan zou ze zichzelf in veel te gevaarlijke situaties begeven. Een lichte zucht verliet haar lippen en ze probeerde er niet aan te denken, gewoon niet. Er was een soort van chemie, zo voelde het. Maar of hij dat bespeelde? Ze had er geen flauw idee van en dat irriteerde. Dingen niet weten, dat was ongemakkelijk en haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Met een emotieloze blik keek ze daarom uit over de natuur en vooral over de waterval. 'Ik vind het prachtig,' zei ze zachtjes, 'je overdreef niet toen je zei dat het dieper in het bos mooier was.' Zonder dat ze er zelf echt bij nadacht, gleed haar blik van de waterval even naar Nicolas, hoewel ze daarna weer heel snel wegkeek. Waar was ze in vredesnaam mee bezig? Ze wist het niet, ze wist het echt niet en daarom knabbelde ze maar weer verder aan het broodje. Ze verkruimelde ook een stukje tussen haar vingers, gewoon omdat ze niet wist wat ze moest doen. Niet wist wat ze moest denken, wat ze moest zeggen, hoe ze zich moest gedragen. Ze had uiteindelijk het broodje wel verorberd hoor, daar niet van. Maar daarna had ze niets meer te doen met haar vingers en raakte ze pijnlijk bewust van het feit dat ze hier zat, naast haar potentiële moordenaar, die ze eigenlijk moest bespelen maar wat niet echt lukte. Oh, deze situatie was echt voortreffelijk, niemand die daar iets tegenin zou kunnen brengen.

Hij glimlachte even om haar woorden, knikte toen even. 'Blij dat je het leuk vindt.' Er waren nog wat dingen waar hij blij mee was, hoor. Het feit dat ze hier was, was daar één van. Ook al mocht hij daar niet zo blij om zijn. Nou ja, het was een vreemd boeltje, dit alles. Hij grijnsde toen hij haar onaangename houding zag en at het laatste stukje van zijn broodje op, waarna hij niet echt wist wat hij moest doen. 'Helemaal vooraan is het nog leuker, je moet dan alleen opletten dat je niet valt want dan moet ik in sneltempo naar beneden rennen om je te komen helpen,' aarzelde hij. Nou ja, niet dat hij Mistey als zo onvoorzichtig beschouwde. Ze zou heus wel opletten waar ze haar passen zette, maar hij kon haar maar beter gewoon waarschuwen. 'Of jij moet mij helpen, wanneer ik naar beneden val.' Tja, je kon het een poging noemen om het ongemakkelijke moment te beëindigen, het was alleen de vraag of dat ook gelukt was. Het was namelijk niet zijn specialiteit, om het zo te zeggen. Hij kon ze enkel veroorzaken, maar meestal niet oplossen. Of ja, hij probeerde nooit om ze op te lossen. Niet dat ze zo vaak voorkwamen, als je bekeek hoe vaak hij alleen was. Nee, bij de personen die hij al had gekend - had moeten kennen - waren er wel vaker zulke momenten. En gewoon, puur omdat Mistey leuker was dan de anderen, wilde hij ze hier liever niet hebben. Het was slecht dat hij zo dacht, maar deze dingen kon je niet ontkennen, ook al wilde je dat. Er was daar een gezegde voor waar hij nu even niet op kon komen, maar het maakte niet uit. Hij stond op, bleef even naar Mistey kijken en wendde toen zijn hoofd af. Hij zou het wel horen wanneer ze overeind kwam, was niet moeilijk met het water op de grond. 'Of we moesten beiden vallen, dan zullen we het zonder hulp moeten doen,' glimlachte hij, niet bewust van de dubbele boodschap in zijn zin.

Ze glimlachte even om zijn lieve poging het gesprek weer op gang te brengen en de ongemakkelijke stilte verleden tijd te laten worden. Niet dat ze dacht dat ze zou vallen, ze had prima gevoel voor evenwicht en aangezien hij er zo wijs over sprak, geloofde ze niet dat hij zomaar zijn voeten verkeerd neer zou zetten. Toen hij overeind kwam, kwam zij zelf ook overeind en nou ja, ze wist het eigenlijk niet. Dit was veel te verwarrend en als ze slim was, maakte ze er nu een einde aan. Hem gewoon een duw geven, tegen de politie zeggen dat hij gestruikeld was en dat zij te laat was om hem te redden. Dan zouden alle moeilijkheden voorbij zijn en kon ze weer doorgaan met haar leven, dan was haar opdrachtgever ook weer veilig. Maar ze zou het niet kunnen, ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen om hem een duw te geven, om hem hier te laten sterven. Ze balde haar handen tot vuisten, drukte haar nagels diep in het zachte gedeelte van haar hand. Een logisch antwoord, als dit een normale situatie geweest was, was het pakken van zijn hand. Omdat ze dan niet kon vallen, omdat hij dan niet kon vallen en omdat ze dan samen zouden vallen. Maar dit was geen normale situatie, dit was Nicolas. En toch kon ze het niet laten, liet ze haar hand in die van hem glijden. Waar was ze mee bezig? 'Dan vallen we samen,' zei ze zachtjes, fluisterde ze bijna. Waarom ze het zei, was haar zelf ook nog niet duidelijk. Dan vielen ze samen. Verdomme, wat ging er hier mis? Alles? Ja, alles ging mis. Ze haatte zichzelf erom, ze kon niet eens normaal een opdracht uitvoeren. Maar het was Nicolas, hallo zeg. Ze kon er niets aan doen en hoewel ze niet wist hoe hij hierop zou reageren, voelde haar hand pijnlijk prettig bij die van hem, alsof het normaal was en zo hoorde. Als ze vielen, vielen ze samen. Maar ze zouden niet vallen, toch?

Het ging snel, hij had geen tijd gehad om zich terug te trekken of haar hand schoof in de zijne. Het was niet geheel onprettig en een glimlach sierde tegen zijn zin in zijn lippen, waarna hij haar hand iets steviger vasthield, zijn vingers met de hare verstrengelde en met zijn duim zachtjes over haar hand streelde. Ja, het was vreemd te noemen. Het mocht niet gebeuren en toch gebeurde het. Hij zette een paar stappen naar voor, waardoor Mistey automatisch volgde en samen stonden ze bovenaan de waterval, waar het geluid alles overstemde en de waterdruppels rijkelijk over de hele omgeving spatten. Nu iets zeggen was niet nodig, simpelweg omdat niemand het zou horen. Hij keek aarzelend naar hun verstrengelde handen, keek toen even op naar haar en keek weer voor zich uit. Hij wist niet hoe hij zich nu voelde, wat hij voelde. Hij wist alleen dat hij nu niet meer zou kunnen doen wat hem opgedragen was en hoe hij zichzelf uit deze situatie moest helpen, was voor hem ook een raadsel. Alle andere, betrokken personen vermoorden en haar dan vertellen dat ze ervandoor moest gaan? Liegen dat zij ook dood was en op geen enkele manier nog contact hebben? Hij wist het niet, echt niet. Het was één groot raadsel. Hoe dan ook zou alles wat hij deed negatief uitdraaien. Of ze moesten er samen vandoor gaan, maar hij had geen idee of dat een optie was en of hij dat zelf wel wilde. Want dan moest hij haar alles opbiechten en voor de eerste keer maakte het hem wél uit wat iemand van hem vond. Nee, hij zag het wel. Op het moment zelf, bedacht dan wel iets. Maakte dan wel een plan. Hij hield haar hand nog iets steviger vast, zonder het echt te beseffen.

Het verbaasde haar op een goede manier, dat hij haar hand niet wegduwde. Wat had ze verwacht? Misschien dat hij zijn hand op een beleefde manier weer los zou maken, of misschien iets minder beleefd. Dit niet, eigenlijk. Maar haar hand in die van hem, stevig omklemd, voelde prettig. Anders. Het was Nic, de man die aanrakingen leek te haten. En toch hield ze op dit moment zijn hand vast, volgde hem toen hij wat naar voren liep en voelde de waterdruppels op haar huid, keek zwijgend over de natuur uit, de prachtige natuur en de prachtige waterval. Ja, ze had er nog steeds oog voor, hoewel ze wel lichtelijk afgeleid werd door haar hand die stevig vastgehouden werd. Nee, dit was geen goed idee. Of ja, eigenlijk wel. Nu was er geen verleiding de makkelijke weg te nemen, hoewel die er eigenlijk helemaal niet geweest was. Ze wist dat ze in de problemen ging komen als ze dit niet kon, als dit allemaal fout ging. Hij zou haar opdrachtgever gewoon af moeten maken en weg moeten gaan, weg uit haar leven. Of zij moest weggaan, weg uit zijn leven. Dat was het beste, dan had geen van hen problemen, hoewel ze niet wist hoe hij dacht. Voor hetzelfde geld zat hij in hetzelfde lastige parket, dat was niet geheel onmogelijk. Ze zuchtte eventjes heel onopvallend, voelde hij haar hand steviger vast had. Nee, voor hem was het ook wel echt. De afkeer voor aanrakingen had hij niet gespeeld, zoiets kon je niet verzinnen. Hoe zat dit in godsnaam? Of hij was wel een heel goede bespeler, als hij geluk had zou ze zo alles vertellen. Alles. Om er gewoon vanaf te zijn. Nee, dat ging niet gebeuren. Ze moest ervoor zorgen dat de dingen die ze voelde, dacht, op de achtergrond bleven. Geen vriendschap met een vijand, geen vriendschap met de persoon die net zo gevaarlijk was als de rest van de wereld waar zij in leefde, misschien nog wel gevaarlijker. Hij was één van de weinigen die langzaam een gat naar haar hart boorde en hoewel ze haar best deed om hem daar weg te houden, leek het wel alsof de weg vrijgemaakt werd. Om maar even in beeldspraak te spreken.

Hij keek even op zijn horloge en zag dat de dag al aardig ver gevorderd was en ze beter weer eens konden vertrekken, aangezien er in de namiddag ook andere mensen op deze plek kwamen. Hij liet Mistey's hand echter niet los, aangezien hij niet wist hoe het achteraf zou voelen en hij wilde ongemakkelijke momenten vermijden. Hij begeleidde haar over de waterval en na een paar stappen stonden ze terug op een zandweg. 'Nu kan je hier ook mensen naartoe nemen,' aarzelde hij, 'maar niet te veel, anders weet binnenkort iedereen het.' Hij liep weer verder, het brugje over. Teruggaan ging altijd veel sneller dan erheen gaan, maar veel maakte dat niet uit. Hij was allang blij dat hij haar hier mee naartoe had genomen, deze ervaring met haar kon delen en daar eigenlijk niets meer bij wilde voelen, maar toch gedaan had. 'Ik hoop dat je het een beetje gezellig hebt gehad,' mompelde hij toen hij haar autodeur opende en daarbij haar hand wel moest loslaten, hijzelf stapte daarna in aan de bestuurderskant en startte de auto op. Hij was eigenlijk niet veel meers te weten gekomen, maar hij kon wel dingen vinden op het internet. Het duurde alleen wat langer, maar het zou beter zijn om Mistey niet meer te zien en haar te vergeten. Vermoorden ging hij niet doen, hij zou haar enkel een briefje bezorgen waar een uitleg op stond en dat ze moest gaan, weg uit deze stad omdat het anders niet goed zou aflopen. En ja, hij vond het jammer, maar het feit dat ze dan bleef leven, maakte wel dat hij ermee kon leven. Hij zou dan ook gewoon verder kunnen alsof er nooit iets aan de hand was geweest. Zijn opdrachtgevers zouden niemand achterna zitten en hij zou voor zichzelf kunnen werken en enkel opdrachten aannemen die hij wilde aannemen.

De schemering was al lang geleden ingevallen, maar dat maakte haar niet uit. Er was niemand die haar kon verrassen, niemand die haar zomaar om het leven zou brengen. Nou ja, misschien wel iemand. Maar die had ze al een tijdje niet gezien en hoewel ze dat aan de ene kant jammer vond, wist ze zelf ook maar al te goed dat het beter was. Ze had gefaald in haar opdracht, dat wel. Ze had de moordenaar niet in de gaten kunnen houden, omdat het contact verbroken was. Hij had waarschijnlijk gewoon een ander persoon gezocht, ze wist niet waarom. Of, misschien wist ze het wel. Voor hem was het makkelijk, hij kon gewoon wisselen en toch zijn opdracht afmaken, terwijl zij nu gefaald had. Ze baalde ervan, aangezien het haar naam wel een beetje schaadde. Haar mondhoek vertrok lichtjes en met donkere ogen liep ze door, zonder echt nog op haar omgeving te letten. haar hand, die ze in een zak had, omklemde het lemmet van een mes en nou ja, de eerste die in haar buurt kwam zou er gewoon aan gaan, maakte niet uit wie of wat. Ze moest haar agressie ergens op kwijt, agressie wegens het feit dat ze ineens veel minder betrouwbaar was. 'Zorg maar dat hij niet vermoord wordt,' fluisterde ze zachtjes. De man die haar eerst ingehuurd had om als zogenaamd contactpersoon te fungeren voor Nicolas, had haar nu ingezet als een persoonlijke bewaker tegen Nicolas. Niet dat ze op dit moment daarmee bezig was, nee. Ze had niet eens een idee waar hij nu was en het kleine oortje dat ze droeg stond uit. Niemand die met haar kon communiceren over de opdracht en het kon haar niet schelen. Natuurlijk, ergens buiten liep de man wel rond, dus eigenlijk was ze wel bezig met wat ze moest doen. Maar als hij per ongeluk te dichtbij kwam, zou het hem zijn leven kosten en dat kon haar niet schelen. Haar vingers streken het snijvlak van het mes en ze glimlachte eventjes. Scherp? Scherp kwam niet eens in de buurt.

De ogen van de man waren wijd opengesperd, deels door ongeloof en deels door angst. Hij had echter geen tijd om veel te zeggen, want zijn mes boorde zich door de maag van de man, waarna hetzelfde mes ook een fatale steek in zijn hart toebracht. Het levenloze lichaam zakte in elkaar, een streep bloed op de muur die gelijkmatig naar beneden liep. Al het bewijsmateriaal dat hij kon hebben, raapte hij bij elkaar en stopte hij weg, waarna hij het dode lichaam liet liggen. Toen hij echter voetstappen hoorde, wist hij dat hij niet alleen was op deze plek. Toeval was dat hier bijna nooit iemand kwam, hij grijnsde en bleef staan waar hij nu stond, om te wachten welke ongelukkige ziel zich nu nog hier zou begeven. Het was best makkelijk geweest, gewoon een andere contactpersoon opgezocht. Hij had al snel alle benodigde gegevens verzameld en was daarom nu op deze plek aanwezig geweest. Nu moest hij het enkel nog afmaken en de contactpersonen doden en als laatste Mistey de boodschap bezorgen. Ja, hij was nog steeds niet van zijn plan afgeweken en hoewel hij haar een tijdje niet had gezien en een tijdje het contact had vermeden, wilde hij haar nog steeds in leven houden. En als hij echt eerlijk moest zijn, moest hij ook toegeven dat hij haar gemist. Hij had zich fijn gevoeld bij haar en zij was ongeveer de enige persoon geweest bij wie hij dat gevoel had gehad. Hij besloot niet te blijven staan en ging de hoek om, om daar te blijven wachten tot het figuur zou opdagen, wie het ook mocht zijn. Vast één van de mannen van hém, al kregen die net zo goed een messteek.

Wat zou er gebeuren als Nicolas zijn taak volbracht had? Dan moest hij toch iedereen om het leven brengen, inclusief haar? Nou, ze zou hem wel opwachten. Nee, dat zou ze niet. Dat zou ze niet. Ze zou er eerder vandoor gaan en wegrennen, want ze wilde hem niet om het leven brengen. En ergens hoopte ze misschien ook wel dat Nicolas haar niet om het leven wilde brengen. Dan zou ze gewoon weg kunnen gaan, zonder moeilijke uitvluchten. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze de voetstappen pas hoorde toen ze heel dichtbij waren en dus schrok ze wel eventjes toen de passen ineens sneller klonken, in haar richting. Dat betekende dat er iemand aan kwam en snel ook, in haar richting. Ze pakte het mes nog wat steviger vast, haalde adem. Wie het ook was, dit zou zijn of haar laatste nacht zijn. Ze ging langzamer lopen, tot ze stil stond. De stappen bleven in haar richting komen, wat betekende dat het dus eigenlijk al te laat was, al wist ze niet voor wie. Voor haar, of voor degene die eraan kwam? Het laatste, natuurlijk. Met koppige passen begon ze weer te lopen. Het maakte haar niet uit wie het was, wat er gebeurde. Er was hier toch niets meer voor haar, er viel hier niets te halen. Over korte tijd zou ze opnieuw verhuizen, zou ze hiervandaan gaan. Ze zou niet in dit gat blijven voor een jongen die misschien wel alles gespeeld had. Die misschien, waarschijnlijk zelfs, misbruik van haar had gemaakt en toen het hem te intiem werd, ervandoor gegaan was. Ze beet op haar lip. Haatte ze hem erom? Nah, dat niet. Ze miste hem stiekem wel. Nee, niet stiekem. Oprecht. De laatste dagen had ze niet zo heel veel zin gehad om wat dan ook te doen en eigenlijk hoopte ze telkens dat Nicolas belde, want hem zelf opbellen wilde niet. Dat had ze namelijk al meerdere malen gedaan en dat zou gaan opvallen. Als hij echt afspreken wilde, zou hij wel bellen, dacht ze. Maakte nu niet meer uit. Er ging iemand dood, dat was zeker. De stappen kwamen namelijk iets te dichtbij.

Hij zag een gedaante, een vrouw om precies te zijn. Lange haren, een silhouet dat hij leek te herkennen. Mistey? Nee, nee. Hij beeldde zich dingen in, dat waren de gevoelens die haar naam met zich teweeg brachten. Maar toch, hij herkende het figuur, de lengte, het kapsel. Kon het zijn? Nee, nee, niet laten meeslepen. Toch kon hij het niet verhelpen dat hij langzaam een paar stappen vooruit zette, dichter bij het figuur kwam en steeds duidelijker de gelaatstrekken van deze persoon kon zien. 'Mistey?' aarzelde hij. Nog een paar stappen, waarna het figuur zich omdraaide. Hij had niet geweten hoe hij moest reageren, niet geweten hoe hij zich moest voelen of wat hij moest doen, maar het ging gewoon te snel. Binnen een paar tellen stond hij voor het meisje, zijn handen op haar wangen en zijn ogen gevuld met ongeloof. 'Het spijt me,' mompelde hij, waarna hij zijn lippen tegen de hare drukte, voelde hoe een kriebel langs zijn ruggengraat omhoog liep, waarna hij het meisje nog iets dichter tegen zich aan trok. Het was een impuls, uit zichzelf zou hij dit nooit gedaan hebben, maar nu... Nu alle gevoelens samenkwamen, alle puzzelstukjes op de juiste plek vielen. Hij had het al veel eerder moeten weten, maar hij had nog nooit iets gevoeld. Hij kon het niet geweten hebben, niet geweten hebben hoe het voelde. Hij wist het nu pas en hij was er nog niet zeker van, niet helemaal. Hij liet haar lippen weer los, keek Mistey weer aan en trok aarzelend zijn handen terug. Nee, hij was er niet zeker van of dit wel zo'n goed idee was geweest, of ja, het voelde goed. Hij had er geen spijt van, maar Mistey misschien wel. Misschien wilde zij dit niet. God, hij wist het niet. Het was alsof iemand al zijn logisch denkvermogen uit zijn brein had gehaald en dat ergens op Pluto had gegooid. Het grappige was dat die planeet niet echt een planeet meer was.

Voor haar? Achter haar? Ze hoorde het niet al te goed, maar ze dacht dat de persoon die haar benaderde zich achter haar bevond, wist het niet zeker. Het mes lag stevig in haar hand, ze zou snel genoeg toe kunnen slaan. Hoe duidelijker de stappen klonken, hoe meer gespannen haar houding werd. Op scherp, ze stond op scherp. Tot ze de stem hoorde, de stem die haar naam vragend uitsprak. De stem, een stem die ze dan wel weinig gehoord had, maar toch uit duizenden herkende. Nee, dat klopte niet. Tuurlijk niet. Het was gewoon een zogenaamde collega van haar die verhaal kwam halen, die zich afvroeg waarom haar oortje uit stond. De voetstappen leken nog dichterbij te komen, waarna ze zich omdraaide en eigenlijk in één beweging toe wilde slaan, er een einde aan maken. Maar ze kon het niet. Het was de persoon die ze niet, maar toch weel wel, had willen zien. Nicolas, Nicolas stond voor haar neus en voordat ze ook maar iets kon doen, uit de verstijfde positie gekomen was, voelde ze zijn handen tegen haar wangen, hoorde ze zijn verontschuldiging. Daarna niets meer, behalve een paar lippen dat zich tegen de hare drukte, waarna ze lichte druk voelde, die haar aanspoorde dichter naar hem toe te komen. Wat voelde ze? Een warme kriebel in haar maag, iets te warm naar haar mening. Het was nooit de bedoeling geweest dat ze vrienden werden en dit stond al helemaal niet op haar to do-list. Niet dat dat nu nog kon schelen, toen hij zijn lippen wegtrok miste ze ze direct en na een kort, heel erg kort moment van zwijgend elkaar aankijken, legde ze haar armen om hem heen en kuste ze hem. Misschien was dit wel helemaal niet handig, maar dan was het zijn schuld. Haar hand was nog licht verkrampt van het stevig vasthouden van het lemmet, maar aangezien deze toch achter zijn hoofd lag, zou het Nicolas niet opvallen. Hoopte ze. Verdomme, dit was helemaal niet de bedoeling geweest. Nooit. Puur professioneel. Ze maakte haar lippen los van de zijne en ook haar armen liet ze nu weer doelloos langs haar lichaam hangen. Zij wist wie hij was, wat hij was. Maar wist hij ook precies wat zij wist?

Het was even stil geweest, tot hij haar lippen op de zijne voelde. Slechts voor heel even, het leek wel alsof ze zo snel als ze gekomen waren weer los werden gemaakt. 'Heb je het al die tijd geweten?' aarzelde hij, niet wetend of zij wist waar hij op doelde. Het zou wel kunnen, anders zou ze hier niet zijn. Of wel? Hij keek naar haar handen, die hem antwoord gaven. Een lemmet in haar linkerhand, een mes met een scherp snijoppervlak. Ja, al die tijd had ze het geweten en al die tijd had zij hem voor de gek gehouden. Of hij haar. Of beide. Al die tijd. Het was geen toeval geweest en hij had het moeten weten, maar zijn gevoelens hadden hem voor de gek gehouden. Gevoelens waarvan hij niet eens wist dat hij ze had. 'Kom maar op dan, vervolledig je opdracht.' Hij zou het niet kunnen om haar te vermoorden en zou falen, zij zou dan ook falen wanneer zij hem niet vermoordde. Een dood iemand kon niet falen, dus ze mocht het maar gewoon afmaken. Kon ze wel, als ze hem al zo lang voor de gek had gehouden. Dan kon ze het evengoed afmaken, het spel beëindigen, voor hem. 'Doe maar, je was het toch al die tijd van plan geweest.' Hij zette een stap dichterbij, stond nu ongeveer tegen haar aan, wachtend op de steek die voor hem het einde zou betekenen. 'Je moet me wel beloven dat je daarna weg gaat en hier nooit meer terugkomt. Mensen zullen je achterna komen.' En ze zouden haar hoe dan ook vinden, maar niet als ze wegging en bleef vluchten. Dan kwam het wel ongeveer goed, als ze niet al te onvoorzichtig was en hetzelfde toneelstukje speelde zoals ze bij hem had gedaan. Ze was er verdomd goed in geweest, dat moest hij toegeven.

Het mes, ze had het ding nog in haar handen en hij had het gezien. In plaats van zich te verdedigen, kwam hij zelfs nog dichterbij. Stond hij tegen haar aan. Nee, nee. Hij moest niet zo dichtbij haar staan, dan kon ze niet nadenken. Dus duwde ze hem weer weg met de hand die het mes niet vast hield, zorgde ze dat hij niet zo dicht bij haar stond. Daarna stopte ze het steekwapen weg, schudde ze haar hoofd. 'Natuurlijk wist ik het, anders had je mijn nummer nooit gekregen,' zei ze zacht, hoewel ze wilde dat ze het niet had hoeven zeggen. Het was moeilijk, veel te moeilijk. 'Maar ik faalde mijn opdracht al op het moment dat ik besloot na onze uitstap naar de waterval je niet meer te contacteren.' Haar ogen, die tot voor kort op de grond gericht waren, richtte ze nu op hem. 'Het was bescherming,' fluisterde ze nu. Ze zag wel dat hij zich bedrogen voelde en dat begreep ze maar al te goed, hoewel het haar zelf nog nooit overkomen was. Ze speelde dit spel vaker en nooit liep het zo af, meestal waren ze al dood voordat ze het zich beseften. 'Ik wilde je niet meer zien, uit angst voor wat er ging gebeuren. Wat was er oprecht en wat was er een leugen? Ik wist het niet, hoewel het me nu duidelijker is geworden.' Haar ogen, die verschoven van zijn ogen naar zijn lippen, heel eventjes, waarna ze weer terug schoten naar zijn ogen. Het klopte niet, ze had nog steeds dingen niet gezegd. De relatie, die ze puur professioneel had moeten houden, wat niet gelukt was. En ze wist nu ook dat het hem niet gelukt was, want hij leek het niet te kunnen. Geen mes om haar mee te vermoorden. Nee, ze wist het echt niet. Ze zuchtte, sloot haar ogen. Zette blind een stap naar voren en legde haar hoofd in zijn hals. Hij hield niet van aanrakingen, maar hij had haar al vaker aangeraakt. En ze had hem gewoon nodig, nu. Haar handen lagen om zijn middel, haar hoofd in zijn nek. Nicolas. Nee, ze wilde hem niet om het leven brengen. Het mes was niet voor hem bedoeld, zou nooit voor hem bedoeld zijn. 'Ik kan je niet eens om het leven brengen, zelfs als ik het gewild had.'

Hij voelde hoe hij achteruit geduwd werd, waarna hij omlaag bleef kijken. Gewoon, omdat hij Mistey niet meer durfde aankijken, haar niet wilde aankijken. Of, hij wilde het wel, maar... Maar wat? Hij wist het niet, was verward. Zijn hele hoofd was een rommel, een wirwar van gedachten die hun plek maar niet wisten te vinden. En één voor één botsten ze tegen de rand van zijn hoofd, confronteerden hem met de waarheid ; hij wist het niet, was verloren. Hij had gevoelens. En zij wist het, wist wat zijn doel was geweest. Ze had hem voor de gek kunnen houden op een manier dat niemand anders kon. Hij luisterde echter wel naar wat ze zei, maar bleef gedurende haar woorden naar de grond staren. Wachtend, op een messteek die niet zou komen, als hij haar moest geloven. Inderdaad, was was een leugen en wat was écht? Misschien was er niets echt, hij wist niet wat hij moest geloven en hij werd er niet wijs uit wat de waarheid was. Doordat hij naar de grond had gekeken, had hij de tijd niet gehad om zich terug te trekken uit de omhelzing, al wilde hij dat eigenlijk niet. Haar hoofd lag in zijn hals, waarna hij haar handen om zijn middel voelde. Stevig. Ze wilde hem niet vermoorden, hij wilde haar niet vermoorden. Simpel als dat, al was het niet mogelijk. Hij legde zijn kin op haar hoofd, legde zijn armen om haar heen en streelde voorzichtig haar rug, eerst ietwat aarzelend, maar daarna steeds zekerder. 'Wat wil je dan gaan doen? Ik bedoel,' aarzelde hij. 'Ik kan je nu niet meer loslaten en jij moet hier weg, anders vinden ze je en brengen zij je om het leven, Mistey. Dat wil ik niet, maar ik kan niet weg. Nooit. Ik zit hier gevangen, alsof het onzichtbare muren zijn die me tegenhouden.' Hij tilde haar hoofd op, keek haar stevig aan. 'Dus wat is je plan, wat wil je doen?' Hij voelde hoe zijn keel droog werd, hoe hij moeizaam en zelfs pijnlijk slikte, waarna hij het meisje een tijdlang aanstaarde, haar armen nog steeds om zich heen gewikkeld.

Ze was al lang blij dat hij zich niet terugtrok uit haar omhelzing, dat hij zich niet bedacht en haar alsnog neerstak, doodde. Ze was blij dat hij zijn kin op haar hoofd legde -hoewel dat bevestigde dat ze kleiner was dan hij- en ze was ook blij dat ze zijn armen om zich heen voelde. Geen afwijzing, dat was goed. Dat was prettig, goed om te weten. Dat was hartverwarmend, hoewel ze dat in eerste instantie niet toe wilde geven. Hoewel, nu drong het volgende probleem zich aan haar op. Wat moesten ze nu doen? Eigenlijk was het heel simpel, ze haalde haar hoofd uit zijn hals en keek op. 'We gaan hier weg,' mompelde ze zacht. 'Ik kan gewoon gaan en staan waar ik wil, maar jij misschien niet.' Nee, ze wist zeker dat hij niet kon gaan en staan waar hij wilde, zeker niet nu. Dus moest ze zorgen dat hij niet gezocht zou worden, mits hij instemde met het vertrekken. Ze geloofde trouwens echt wel dat hij dat zou doen hoor, als hij echt meende wat hij nu deed. Dan zou hij er wel met haar vandoor willen gaan en dan zou zij een goede oplossing. Wanneer zouden ze het zoeken staken? Wacht, als hij dood was. Dat was de oplossing, maar hoe moest ze die nou weer gaan uitleggen en uitvoeren? Nicolas moest dood zijn als hij niet gezocht wilde worden en het was nu juist de bedoeling om in leven te blijven, dus dat kwam niet zo goed uit. Geen geheel goede combinatie dus. Ze sloot haar ogen weer, legde haar hoofd in zijn nek en dacht verder na, wat geheel niet makkelijk was aangezien het midden in de nacht was. Superhandig dit.

Weg, hier. Zomaar. 'Ik kan inderdaad niet zomaar weg,' zuchtte hij. En echt een plan bedenken zou niet lukken, daar was het al te laat voor. 'Het klinkt misschien raar,' begon hij, 'maar als je wilt, mag je mee naar mijn huis komen. Of ja, appartement. Ik durf je niet meer te laten gaan, namelijk.' Nu was de vraag of ze dat goed vond, hij kon eigenlijk alleen hopen van wel. Hij durfde haar niet te laten gaan, misschien was hij haar dan echt kwijt. Werd het contact opnieuw verbroken of kwamen zijn opdrachtgevers al achter haar aan. Niet dat ze bij hem zo veilig was, maar het voelde beter om haar bij zich te hebben. Zekerheid, zoiets. 'Het is maar even wandelen, teruggaan is voor jou wat verder. Mocht dat het overtuigende argument zijn.' Nou ja, het was haar keuze en hij wilde haar niet dwingen. Nooit, eigenlijk. Hijzelf wilde ook liever niet tot iets gedwongen worden. Hij drukte een kusje op haar hoofd, klemde zijn armen nog iets steviger om het meisje heen, voelde haar lichaamswarmte tegen de stukjes huid die bloot lagen en als hij eerlijk moest zijn, zou hij zeggen dat het goed voelde, maar hij had het gevoel dat hij al te veel gezegd had en hield zijn lippen op elkaar, wachtend op een reactie, een antwoord, een bevestiging, wat dan ook. Hij wist niet hoe het ooit zo ver was kunnen komen, maar blijkbaar hield hij meer van aanrakingen dan hij dacht. Of misschien kwam het gewoon doordat dit Mistey was en hij iets voor haar voelde, welke vorm van genegenheid dan ook. Hij was er nog niet echt uit, nog te zeer verward om het voor zichzelf echt uit te maken, maar het leek op iets wat mensen als 'liefde' omschreven. Alhoewel hij niet wist hoe dat precies voelde en hij vond het vreemd dat iemand die ooit hetzelfde moest gevoeld hebben, er dit begrip aan had gegeven. De wereld was gewoon vreemd, viel geen ontkennen aan.

Nee, ze konden nu niet meer iets bedenken. Daar was het te laat voor, maar ze wilde ook niet naar huis gaan en zich af moeten vragen wat er ging gebeuren, hoe lang het zou duren voordat er mensen achter haar aan kwamen om haar alsnog van kant te maken. Of wanneer ze dat met Nicolas zouden doen. Ze beet op haar lip, luisterde naar wat hij voorstelde. Het was de perfecte oplossing, dat moest ze toegeven. Dus besloot ze dat ze met hem mee zou gaan, morgen zouden ze wel een betere oplossing bedenken die niet zo tijdelijk was. Ze voelde hoe hij haar nog wat dichter tegen zich aan trok en merkte daarin dat hij haar net zo min kwijt wilde raken als zij hem kwijt wilde. 'Ja, dat lijkt me de beste oplossing,' mompelde ze zachtjes. Met hem mee gaan nu was misschien wel het beste, thuis had ze toch niet zo veel persoonlijke bezittingen waar ze bang voor moest zijn. Nah, niemand die die dingen mee zou nemen, ze zouden er waarschijnlijk niet eens aan denken dat ze daar woonde. Eventjes glimlachte ze, waarna ze zich heel voorzichtig en met tegenzin uit de omhelzing losmaakte. Daarna keek ze hem aan, ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn neus. 'Kom, dan gaan we maar eens naar jouw huis.' Ze was niet totaal gelukkig, daar was te veel gevaar voor, maar ze was wel blij dat ze nu Nic had kunnen vertellen hoe het zat, ongeveer. Het zou hem waarschijnlijk nog niet helemaal duidelijk zijn, maar dat kwam nog wel en ze zou alle tijd nemen om hem alles uit te leggen, mits hij dat wilde. Ze glimlachte eventjes toen ze daaraan dacht, ze zouden namelijk alle tijd van de wereld krijgen als dit ongeveer opgelost was en daar was ze blij mee, want ze wilde Nic nog niet laten gaan. Gewoon sowieso niet, dus ging ze nu met hem mee en dan zagen ze wel verder. Ze vond hem leuk ja, dat was nog eens bijzonder. Had ze in eerste instantie niet verwacht en was ook niet de bedoeling geweest.

Zijn huis dus, nou, ze moest nou niet te veel gaan verwachten. Zijn huis was misschien een beetje minder luxueus dan het hare, mits het echt haar huis was. Hij liet het meisje, met een lichte tegenzin, los en verstrengelde zijn vingers met de hare, om haar te begeleiden zoals hij eerder had gedaan. Eerder. Hij glimlachte toen hij eraan terugdacht. Dat moment was fijn geweest, ja. Goed. Ongeveer een vijftal minuten later waren ze bij het gebouw aangekomen, waren ze via de trap naar boven gegaan en had hij de sleutel in het slot gestopt. 'Ik zeg het je, verwacht niet te veel. Erg groot is het niet.' Het uitzicht daarentegen maakte alles weer goed en hijzelf had echter niet te klagen, het was een fijne plek geweest de afgelopen paar jaar. Het feit dat hij spoedig ergens anders zou wonen voelde best vreemd aan. Nou ja, deur open, waarna het kleine, vertrouwde appartementje zichtbaar werd. 'Dus, wil je wat drinken?' vroeg hij, waarna hij haar de woonkamer introk en zijn jas uittrok en aan de haak hing. 'En jij mag het bed wel, bank is voor mij ook goed,' aarzelde hij. Hij wilde wel bij haar slapen, hoor, maar dat werd misschien net iets té. Voelde misschien niet zo heel aangenaam voor hem, puur omdat het iets nieuws was. En misschien wilde zij het helemaal niet, zag hij wel. De bank was voor hem prima. De aanwezigheid van Mistey zou sowieso een beetje vreemd zijn, maar hij wende er wel aan. Hij wilde het, daar draaide het uiteindelijk om. 'Je mag je jas trouwens leggen waar je wilt, hoor, doe maar alsof je thuis bent.' O, hoezo ongemakkelijk? Verdomme, hij mocht zichzelf wel gaan herpakken hoor.