Nicolas vs Mistey

Ze grinnikte. 'Niet zo nieuwsgierig jij,' was haar vrolijke antwoord. Een klein beetje invloed had de alcohol wel hoor, dat kon ze niet ontkennen. Een heel klein beetje. 'Ik doe het winkelwerk, oftewel ik raad mensen dingen aan en af, heb een leuk verkooppraatje en sta achter de kassa. Ik mag geen naalden in mensen steken.' Zo, dan wist hij dat ook. Ze vroeg zich af of hij zou onderzoeken of ze de waarheid sprak en zo ja, hoe hij dat zou doen. Zou hij gewoon naar de winkel gaan en daar navraag doen? Het maakte eigenlijk niet uit, ze had nog steeds niet gelogen. Alles was na te trekken en dat wist hij, maar dat wist zij ook. Ze kon hem net zo goed gaan natrekken. Moest ze eerst wel een achternaam hebben, anders kwam ze niet al te ver, hoe hard ze ook probeerde. Kwam wel goed, maakte ze zich niet al te veel zorgen om. Nee, ze moest zich blijven concentreren op zijn vragen en op haar antwoorden, voordat ze echt haar mond voorbij zou praten. Ze haalde haar schouders op. 'Het is niet het verhuizen waar ik zo dol op ben, maar op de nieuwe plekjes die je leert kennen, de steden die je ziet en de mensen die je leert kennen.' Klonk bijna poëtisch, al zei ze het zelf. Poëzie. Vond ze niet eens interessant en toch vond ze dat ze poëtisch klonk. Raar leven, zo kon je het sowieso wel noemen. Nee, ze was niet poëtisch. Ze was rechtdoorzee en niet snel bang. Ze was over het algemeen intelligent te noemen en zelf al had ze zijn laatste woorden niet helemaal in zich opgenomen, toch wist ze wat hij bedoelde en ze schudde haar hoofd. 'Vrij vandaag, morgen ook trouwens. Ik hoef niets te doen.' Maar hij misschien wel. Moest hij zijn werkgevers op de hoogte houden van zijn vorderingen, of werkte hij op eigen houtje? Wilde hij dingen nakijken thuis, of stak hij nu al zijn energie in haar? Zou in een normale situatie wel een beetje apart zijn hoor, als hij dat deed. Twee mensen die elkaar in een bar voor het eerst gezien hadden en elkaar verder nog nooit gesproken hadden. Nee, dat zou wel een beetje apart zijn. Maakte niet uit, ze wisten beiden dat dit een vrij aparte situatie was, sowieso. Daar hoefde niemand een woord over te reppen.

Niet zo nieuwsgierig. Hij knikte even, grijnsde. Waarna hij even glimlachte. 'Sorry hoor,' zei hij, nog steeds lachend. Wow, dit verliep wel heel anders dan hij had gedacht. Geen naalden in mensen, nou, kijk, dat kon hij begrijpen. Oké, was goed. En het was niet het verhuizen zelf, maar de nieuwe mensen, steden, plekjes. Nou ja, dat was iets wat hij niet zo leuk vond. Wennen, was hij niet goed in. Nooit geweest. Ach, daar ging het niet om. 'Ik kan je hier ook wel een paar leuke plekjes aanraden, als je die ooit nodig hebt.' Zijn glimlach werd weer wat flauwer, nee, hij was hier voor werk. Niet voor een leuk, gezellig praatje. Dat kon niet, mocht niet. Onbestaande. En ze was vrij vandaag, wat betekende dat ze nergens heen moest. En morgen ook niet. Dan kon hij wel nog eens terugkomen, of haar meenemen naar één van de plekjes die hij kende, als ze wilde. Klonk als een afspraakje, best vreemd. Gelukkig was dat het niet, puur zakelijk. Langs zijn kant, dan. Hij wist niet wat zij ervan vond, hoe zij erover dacht. Gesprek in gang houden, wow, dat had hij de laatste tijd wel vaak gedacht. Normaal kon een gesprek niet snel genoeg voorbij zijn. 'Hoef jij trouwens geen glas wijn, is wel beter dan wat je nu drinkt, gok ik aan je gezicht.' Ja, hij mocht dan wel geen mensenkennis hebben, de afschuw wanneer ze een slok van haar glas nam was duidelijk te zien. En de wijn was lekker, had hij zelf gesmaakt. De glimlach op zijn gezicht werd weer oprechter, groter. Vreemd, dit alles. Nou ja, hij mocht er geen positieve gevoelens bij hebben, hij zou Mistey ook van deze aardbol moeten helpen, eens ze te veel wist, was ze gevaarlijk. Niet alleen voor hem, maar ook voor zijn opdrachtgevers. Voor zichzelf. Elke stap die ze dat zette, maakte dat ze gezien kon worden. Allerlei gevolgen. Nee, hij zou haar een dienst bekijken, als je het door een rooskleurige bril bekeek. Maar diezelfde bril had hij niet nodig om te zien dat dit een fijn gesprek was, dat Mistey niet was zoals hij dacht. Een grijns, dit was allesbehalve normaal, eigenlijk. Ach.

Een flauw glimlachje, beet. Hij zou haar wel wat laten zien, mocht ze daar interesse in hebben. Moest een aardige stap zijn voor iemand die eigenlijk zo asociaal was als maar kon. Nee, niet te snel conclusies trekken, misschien had hij alleen gisteren zo gedaan. Kon wel, eigenlijk. Geloofde ze niet echt, verder. Ze knikte beleefd, zelfs vriendelijk. 'Lijkt me leuk, iemand die wat van deze plaats kent, om me rond te leiden.' Niet te enthousiast, niet te afstandelijk. Maar beet had ze, zo ongeveer. Hij wist het nog niet, maar zij had al lang door dat het een interessant spelletje ging worden. Of ja, hij wist ook wel dat het interessant ging worden. Maar goed, daar kwam hij vanzelf wel achter, zou ze zeggen. Haar wangen kregen een lichte kleur toen hij een opmerking maakte over haar drinken, maar ze haalde een schouder op. Nonchalance. 'Het moet toch een keer op en aangezien ik gisteren het goed heb genomen met een mixdrankje dat ik niet eens ken, ga ik vandaag voor ranzig spul. Eerlijke afweging.' Ze geloofde niet dat hij kon weten wat ze had gedaan met haar rampzalige drank, nee. Hij kon het niet weten, dan zou het hele spel al voorbij zijn. En dat zou een kleine ramp zijn. Een kleintje maar. Zou haar leven inkorten. Nee, niet waar. Ze had een wapen bij de hand en ze wist niet hoe dichtbij hij die van hem had. Of hij er één mee had. Wist ze niet. Kon maar zomaar. Dan moest ze op gaan passen. Niet dat hij haar nu al om het leven zou willen brengen, ze had nog te veel bruikbare informatie en dat wisten ze beiden even goed. Of ja, zij wist het beter. Ze wist meer dan hij ooit kon vermoeden en hoewel hij dat dus niet kon vermoeden, moest hij wel door hebben dat ze aardig wat wist. Ja, dit kon nog interessant worden. Hoewel, hij leek steeds minder op de koele persoon die ze gisteren aangeklampt had. Interessant, een ander woord had ze er zo snel niet voor. Hij was een interessant voorkomen, iets nieuws. Een totaal nieuwe tactiek. Misschien moest ze hem maar een stukje weker maken dan hij eerst geweest was. Klonk haar wel interessant in de oren, om eerlijk te zijn.

'Dan doen we dat, bel maar op wanneer je tijd of zin hebt. Mijn nummer staat nu vast nog in je mobiel.' Ja, logisch. De nummers van personen die je belden, werden automatisch bewaard. Telefoongeschiedenis. Of hoe dat heette. Gelukkig dat hij niet veel personen opbelde. Maakte niet veel uit, hij hield het wel bij geschiedenis. Simple as that. Over het drankje dan, had ze wel gelijk in. Straf voor gisteren. Ieder zijn manier. 'Proost dan maar,' lachte hij. Het werd eigenlijk tijd voor wat kennis over de persoon die hij in eerste instantie zocht, misschien moest hij daar wat naar beginnen zoeken. Uitpluizen. Hij had wel het idee dat dit gesprek daar toe in staat was, dat het een passende vraag zou zijn. 'Kennissen in de buurt?' vroeg hij. Kijk, meteen op de man af, al wist hij niet of de persoon die hij zocht hier in de buurt woonde. Hij had slechts een foto gekregen, geen naam, niets. En de achtergrond op de foto, had hij ook niet herkend. Niet in deze buurt genomen, dus. Nou ja, misschien zou iets duidelijker gaan vinden na haar antwoord of net niet. Een ja kon slaan op andere personen, toch niet zo'n goede vraag, uiteindelijk. Ach, tijd genoeg. Zij hoefde niets meer te doen en hij deed nu wat hij hoefde te doen. Kon haast niet beter. Al moest hij wel een beetje op zijn hoede blijven, deze meid was ook niet zomaar iemand. Kon dingen weten, wist je nooit. Opletten dus, niet voor verassingen komen te staan. Onaangename verrassingen. Ze waren nog altijd twee andere personen dan het gewone volk, dat elke dag netjes naar het werk ging, nooit iets verkeerd deed. Zij ware verre van normaal. En hij had geen idee of zij dat wist, kon wel. Ze was van dingen op de hoogte, dingen buiten zijn bereik. Twee aparte wereld, die toch sterk op elkaar leken. Twee gelijken, maar toch verschillend. Heel verschillend. 'Om even terug te komen op daarnet, de wijn mag je houden, dus je kan altijd nog eens proeven, als je van jezelf weer wat lekkers mag drinken.' Hij glimlachte, alweer. Genoeg, stop. Neutrale uitdrukking, een spel spelen. Spel binnen een spel. Zoveel spellen.

Oh ja, telefoongeschiedenis. Sowieso, ze zou die mobiel nergens anders voor gebruiken. Een flauw glimlachje rond haar lippen. Een spel? Spelletjes, spelen. Geweldig. Was wel leuk, stiekem. Glad ijs. Ze had plezier aan dit spel, meer dan ze van te voren had kunnen hopen. Plezier, Nic was plezierig. Eigenlijk onplezierig, doordat hij niet geheel sociaal was, maar dat maakte het juist plezieriger. Omgekeerde wereld, zo klonk het. Was het ook. Een lachje, alsof ze langzaam maar zeker dronken werd. Proost. Jazeker, proost. En nu kwam het interessante gedeelte. Informatie verschaffen over bekenden hier in de buurt. Oh, wat speelde hij zijn spel leuk zeg! Kennissen in de buurt. Ja, duizenden. Miljoenen. 'In de buurt is niet voor iedereen hetzelfde,' was dan ook haar snuggere opmerking, 'maar in deze stad woont inderdaad een goede kennis van me. Degene die me aan dit huis geholpen heeft. Aardige jongeman hoor, niet veel ouder dan ik. Rijke ouders, invloedrijke familie. En toch omgaan met normaal volk.' Losse lippen. Loslippig. Dingen vertellen. Deels waren ze wel waar. Alleen was hij laatst verhuisd omdat het hem hier heet onder de voeten werd. Natuurlijk, dat wist zij niet. Nee nee, dat was haar niet verteld. Haar vriend kon namelijk niemand vertrouwen als het om deze zaak ging. Oeps. Zij dacht dat hij nog hier in de buurt was, wat een giller. Ze was bijna blond. 'Dankjewel, ik zal er nog wel een keer van genieten, dat weet ik zeker.' Nu geen glimlachje, maar een knipoog. Een blik op de klok, die aangaf dat ze best wel eens wat kon gaan eten. Etenstijd, het was middag. Om even iets te doen te hebben. 'Eet je een boterhammetje mee of wilde je weer naar huis gaan?' vroeg ze, op beleefdere toon dan ze net gesproken had. Alsof ze weer een echte gastvrouw was, wat nergens op sloeg want niemand geloofde dat, dat was een schijn die ze niet meer voor hen op hoefde te houden. Nic en zij wisten allebei dat ze dat niet was. Ach ja.

'Niet hetzelfde, inderdaad, maar de buurt is niet het hele land.' Hij dacht even na toen ze hem aanbood om te blijven eten, middag. Was het nu al middag? Een snelle blik op de klok vertelde hem dat het inderdaad al twaalf uur was. Kijk, dat was nog eens snel gegaan. 'Als het voor jou geen last is, dan blijf ik wel. Het is niet zo dat ik nog heel veel te doen heb, integendeel.' Een klein glimlachje om zijn lippen. Gezellig? Jazeker. Zeker omdat hij blijkbaar op het goede pad zat qua vragen, kon hij nog verder op bouwen wanneer dat nodig was. Best een gezellige meid, eigenlijk. Veel honger had hij niet, misschien merendeels omdat hij altijd alleen at, thuis. En nu was hij én bij iemand anders thuis én zou hij hier ook een gezellig praatje slaan tijdens het eten door, als het goed was voor haar. Nou kijk, het risico dat het niet zo heel makkelijk zou verlopen, zat er natuurlijk in, maar datzelfde risico was er altijd en tot nu toe was dit hele gedoe, als hij het zo kon noemen, heus al meegevallen. Beter dan meegevallen, eigenlijk. Hij had het best gezellig gevonden, aangenaam. Leuk. Ho, veel termen die hij er op kon plakken. Wat als dit geen opdracht was geweest? Dan had dit moment nooit bestaan, had hij nooit een Mistey gekend met drie dezelfde initialen. Nou goed, hij kende haar nu en dit was een opdracht, niet meer en niet minder. Een mogelijkheid was natuurlijk om de jongedame voor zijn opdrachtgevers te verzwijgen, de anderen opzoeken en zeggen dat hij van hen informatie kreeg. Wacht, was dat nou sympathie? Ja, ja. Daar leek het wel op. Oeps. Wat er gebeurde? Misschien een belachelijk hersenspinsel. Zo weer weg. Maar het was toch een momentje van sympathie geweest, alsof ze een band hadden. Nonsens, natuurlijk. Hij, vrienden? Een grinnik rolde over zijn lippen. Ooit, misschien. Later, in een verre, verre toekomst. Niet voor nu, zeker niet. Een vriendschap met haar, medeleven, sympathie, kon hem zijn reputatie binnen zijn wereldje kosten. En dan zouden ze hem achterna komen, haar achterna komen. Twee doden in plaats van één. O ja, middag. Was hij vergeten. Zijn brein werkte een beetje vreemd, opeens. Overuren.

'Ik zou je niet uitnodigen als ik je weg wilde hebben,' merkte ze luchtig op, waarna ze overeind kwam, richting de keuken liep en spullen uit de kastjes begon te halen. Brood, beleg. Ze ging ervan uit dat er wel iets bij zou zitten dat hij lekker vond. En als hij nog wat te drinken wilde, kon hij dat ook krijgen. Misschien moest ze het wel vragen, dat was zo beleefd. Hmpf. Eerst het brood ontdooien, aangezien het uit de vriezer kwam. Met snelle bewegingen legde ze het brood in de magnetron zodat het zou ontdooien en liep daarna naar de woonkamer om daar haar glas te pakken. 'Ik neem meestal iets zonder alcohol bij de lunch, jij daar ook interesse in?' Zie je, heel beleefd. Ze wist wie hij was, wist ook dat hij niet te vertrouwen was. Was wel heel moeilijk trouwens, op deze manier. Hij was veel te vriendelijk, veel te oprecht naar haar zin. Te gemakkelijk om toch vriendelijk tegen te doen. Nee, hij was Nic en Nic was gevaarlijk, geen goed idee om daar te veel contact mee te hebben. Hij was gevaarlijk, was eropuit gestuurd om een goede kennis van haar te vermoorden en haar daarvoor te misbruiken. Om informatie uit haar te halen en haar daarna een kogel door haar kop te jagen. Ze was niet dom, ze wist heus wel hoe zijn wereld werkte. Het was een wereld die ze namelijk maar al te goed kende en hoewel hij het zich nog niet besefte, was hij niet per direct de winnaar van dit stiekeme spel. Een glimlachje toen ze de boterhammen uit de magnetron haalde en voor zichzelf een beker chocolademelk inschonk, waarna ze alle benodigdheden voor een degelijke lunch bij elkaar op een dienblad plaatste en nog even goed keek of alles er echt op stond, hoewel ze zeker wist van wel. Bijna zeker. Honderd procent zeker was ze nooit, dan zou alles zo voorspelbaar worden. Nee, ook Mistey maakte wel eens fouten. Ze maakte zelfs heel vaak fouten, maar dat ging wel wat verder dan spullen voor een lunch vergeten. Niet echt te vergelijken, of zo. Nu zat er in de woonkamer een moordenaar op haar bank. Daar waren heel erg veel fouten bij te maken en dat wilde ze vermijden. Oftewel: ze moest het goed doen.

'Klopt, maar de meeste mensen zeggen dat gewoon om beleefd te zijn. Maar goed, een watertje is voor mij prima.' Alcohol tijdens de lunch, hij grijnsde even. Dat was nog niet echt meteen iets voor hem. Dit was al een uitzondering geweest. Nu was de vraag nog of hij recht moest staan, naar de tafel gaan. Of moest hij blijven zitten? Hm. Hij vond het wel zo beleefd om op te staan, eigenlijk. Alhoewel hij wel een stuk groter was als zij. Een meter zevenentachtig, om precies te zijn. Redelijk groot dus. Niet dat zij heel erg klein was, hoor. Ze had ook redelijk wat lengte. Goed, opstaan. Tafel, nog niet gaan zitten. 'Als ik je ergens mee kan helpen, moet je ook even zeggen.' Borden nemen, of zo. Ze hoefde het niet allemaal alleen te doen, was een beetje vreemd, toekijken hoe een ander het werk deed. Nee, hij was van het principe dat hij gerust ook een handje mocht toesteken wanneer dat nodig was, al deed hij dat niet zo vaak. Simpelweg omdat hij niet echt vaak ergens op bezoek ging en al zeker niet bleef eten. Lunchen. Wat het ook ging worden hier. Verder praten, vragen stellen. De kennis was alvast een stap in de goede richting, trouwens. 'Verder nog kennissen in dit stadje?' Stadje, ja. Dat zei hij heel erg bewust, zodat ze weer geen opmerking hoefde te maken. Slimme meid wel, luisterde naar wat je zei. Aandachtig. Wist ook steeds een antwoord te geven. Ja, hij moest toegeven dat ze wel snugger was. Ach, in dit wereldje was je dat maar beter. En aangezien hij had gelezen, gezien, dat zij ook in dezelfde wereld zat als hij, was het een goede karaktertrek van haar. MMM. Hij grinnikte weer, slechts even. Hij was best benieuwd naar haar daden, eigenlijk. Wie ze precies was, tot in de puntjes. Nieuwsgierigheid, ook zoiets. Normaal maakte hem niet al te veel uit hoe een persoon in elkaar zat, mensen waren meestal allemaal hetzelfde. Mistey, daarentegen, was een interessante verschijning. Een interessant figuur waar hij graag meer over wilde weten. Nou ja, dan was dit een goede stap, niet?

Een glas met water dus. Toen ze dat aan het vullen was, merkte ze een beweging op in haar ooghoek, maakte dat ze zich omdraaide. Niets bijzonders, het was gewoon Nic die naar de eettafel was komen lopen. Nou, een glas water op het dienblad erbij en in één keer kon ze alles naar de tafel verplaatsen, waarna ze de borden en glazen op de tafel begon te zetten. Hij hoefde hierbij niet te helpen, dat vond ze onnodig. 'Jij mag zo wel afruimen, als je zo graag wilt helpen.' Dienblad aan de kant schuiven, hem wenken dat hij wel mocht gaan zitten en zelf ook plaatsnemen. Simpele handelingen, maar toch was ze op haar hoede. Ze besefte heus wel dat hij veel van haar wist, dat moest wel. Als ze op zijn lijstje stond, moest hij ook weten wat ze ongeveer deed. Wat ze kon, wat ze had gedaan. Alles in die trant. Nonchalant pakte ze brood, begon dit te smeren, terwijl ze nadacht over zijn vraag. Wat was het beste? Wat kon ze zeggen. 'In dit stadje? Alleen één of andere Nicolas wier achternaam ik volgens mij nog niet ken, verder niet.' Slimme zet. Zijn achternaam vragen, zelf toch nog wat vertellen. Een combinatie tussen verschillende elementen en ze was niet ontevreden over het resultaat. Als ze zijn achternaam wist, of iets wat erop leek, kon ze rustig dingen over hem op gaan zoeken. Alles. Er viel waarschijnlijk heel veel over hem te vinden, in alle artikelen. Zo nodig kon ze zelfs naar haar goede kennissen gaan en deze vragen of ze nog ergens archieven hadden. Maar als het echt zo was dat hij nog nooit buiten deze stad geweest was, moest het niet heel moeilijk zijn om hem te vinden, of ze nu wel of niet de juiste achternaam zou krijgen. Nu deed ze beleg op haar boterham, maar at nog niet. Eerst een slok alcoholvrije vloeistof nemen. Dat smaakte wel even anders dan alcohol, maar ach. Het was minder ranzig, dat viel niet te ontkennen. En ze was zogenaamd toch al aangeschoten. Ze kon ook zo goed toneelspelen, dat kon niemand ontkennen. Een flauw lachje. Kon ze niets aan doen, het ging vrij makkelijk in het gezelschap van de heer Nicolas.

Afruimen, was prima. Een goede deal. Toen ze gebaarde dat hij mocht plaatsnemen, liet hij zichzelf op een stoel zakken. Een dienblad werd op de tafel gezet en toen Mistey een boterham voor zichzelf begon te smeren, deed hij hetzelfde. Ook het glas water nam hij van het blad af. Achternaam, een indirecte vraag. 'Jij bent wel nieuwsgierig,' mompelde hij, waarna hij een hap van zijn brood nam. Toen dat binnengewerkt was, begon hij weer te praten. 'Nicolas Alexander Driarys.' Slechts een kort glimlachje. Waarheid, dit. Niet dat ze heel veel over hem ging vinden, eigenlijk. Niemand kende hem echt onder zijn echte naam en de mensen die die wel wisten, waren dood of op mysterieuze wijze verdwenen. Ze mocht het wel weten. 'En als je het je afvraagt, ik ben twintig.' Zo, was er ook meteen uit. Informatie over zichzelf. Gaf hij niet zomaar prijs, eigenlijk. Nog een hap van zijn brood, was best smakelijk eigenlijk. Slokje water. Meer dan prima. 'Nog iets?' Hij glimlachte even, een oprechte glimlach. Kon hij niet verhelpen, eigenlijk. Het was alsof het een automatisme was, mensen glimlachten toch als ze zich goed voelden? Wel? Dat gebeurde hier dus ook, blijkbaar. Blij dat hij hierheen gekomen was? Ja, stiekem wel. Blij dat hij deze opdracht gekregen had, kon hij nog een interessant persoon ontmoeten. Zou ze het kunnen weten? Wie hij precies was? Ja. Maakte hem dat uit? Nee, eigenlijk niet. Op de één of andere manier, zag hij geen slechte dingen in dit meisje. Ook al was zij zoals hij, kleurde zij niet binnen de lijntjes van de maatschappij. Deed ze niet wat haar opgelegd werd. Hij keek even naar haar glas, geen alcohol. Een grinnik, alweer. Gekke meid was ze, eigenlijk. Was het daarom? Dat hij haar wel mocht? Of kwam het door de wijn die hij eerder had gedronken? Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij voelde zich niet licht vanboven. Van één glaasje werd hij niet dronken en nu was hij gewoon water aan het drinken. O ja, water. Nog een slokje. 'M, m, m,' mompelde hij zachtjes. Weer een glimlachje.

Een flauw glimlachje toen hij haar nieuwsgierig noemde, maar ze ging er niet verder op in omdat hij net begon te vertellen wat zijn echte naam was. Een tweede naam, achternaam. Net zoals zij, alleen had hij geen gelijke initialen. Nee, geen gelijke initialen. N. A. D. Apart. Niet gelijk, maar toch apart. Nou ja, dat was wel te begrijpen. Zijn hele wezen was wel apart te noemen. Nee, naam opslaan en zorgen dat ze het onthield voor wanneer ze informatie ging opzoeken. Misschien vond ze wel helemaal niets, maar dan wist ze ook dat hij gelogen had. Ze wilde trouwens echt niet dat hij loog, dat zou ze zonde vinden. Hij was niet eens zo heel stereotype. Nee, hij was niet stereotype. Geen normaal mens, maar ook geen simpel, makkelijk doorzienbaar wezen dat je wel vaker tegenkwam in deze omstreken. Een flauw glimlachje, dat niet rond haar lippen weg leek te willen gaan. Nou, dan moest ze maar een hap van de boterham nemen, dan viel het misschien wat minder op. Iets minder. Ze wilde niet dat het gesprek stilviel hoor, maar het was lastig om te eten en ook nog een normaal gesprek te voeren. Een normaal gesprek was sowieso al moeilijk, maar oké. Eigenlijk had ze toch iets gedaan dat aardig dom was, aangezien haar enige verdedigingswapen ergens in de woonkamer lag, niet echt binnen handbereik of zo. Oeps. Was Nic zijn schuld, hij had haar afgeleid. Of was het dan haar schuld, dat zij zich af had laten leiden. Ze keek hem aan, slikte het brood door. 'Dat zijn mijn initialen ja, dat is correct,' zei ze droog. Niet dood laten lopen, het gesprek. Gewoon over koetjes en kalfjes praten was al genoeg, zolang het maar niet doodliep. Dat zou grote, hele grote zonde zijn en dat wilde ze voorkomen. Het was namelijk nog best wel heel gezellig, als je vergat wie ze waren en waarom Nic hier was. Het had best gezellig kunnen zijn.

Verbaasd keek hij op toen ze begon te praten, het was niet echt de bedoeling geweest dat ze het zou horen, maar aangezien dat toch was gebeurd, glimlachte hij flauwtjes. Nog een slok water en een hap van het brood, waarna het volledige sneetje naar binnen gewerkt was. Was snel gegaan, alsof het brood wilde dat het gesprek snel verder ging. Nu was het gewoon nog even afwachten tot wanneer zij klaar was, zodat hij kon doen wat hij beloofd had : afruimen. Was wel zo beleefd en niet eens een grote moeite, wel dan? Nee, helemaal niet. Hij zou het ook met plezier doen, even afgeleid zijn. Op zichzelf, even rust. Ja, was wel goed. Misschien dat hij zichzelf dan ook meteen de vraag kon stellen of naar huis gaan niet beter zou zijn, maar dat was geen optie. Nee, informatie verzamelen en hier blijven. Misschien verliep het gesprek wel niet meer zo soepel en vlot de volgende keer. En dan? Tja. Nee, nu weggaan was geen optie. Tenzij het niet anders kon omdat zij ergens heen moet, al betwijfelde hij dat. Hij nam nog een slok van zijn glas water, wat daarna ook weer leeg was. Nu was praten weer een optie, maar aangezien hij al zoveel verteld en gevraagd had, besloot hij dat het beter was om voorlopig weer te zwijgen, niets te zeggen. Was voor hem beter, misschien zelfs ook voor haar, aangezien zij dan rustig verder kon eten terwijl hij... Wat deed? Wachten, zoiets. Ongeveer. Niet dat hij het erg vond, hoor. Was rustig zo, aangenaam. Het hele bezoek was zo al geweest en als dat zo zou blijven, kon deze opdracht best nog leuk worden. Leuker dan de voorgaande, zeker. Het kon haast niet slechter dan sommige van de opdrachten, maar deze? Ja, die kon hij wel onder de leukere kleven. Of ja, leuk. Aangenaam. Niet te veel denken, gewoon, rustig zijn. Kwam allemaal wel goed, had hij toch zelf gezien?

Hij at sneller dan zij, maar dat maakte niet uit. Rustig haar eigen tempo nemen bij het eten, het langzaam naar binnen werken tot ook de laatste korstjes van het brood verdwenen waren, waarna ze ook haar drinken in enkele slokken opdronk. Uitgegeten, klaar ermee. En hoewel het even stil was geweest, was dit niet de ongemakkelijke stilte geweest die ze had verwacht. Het was een stilte die op zijn plaats leek en mogelijkheid tot nadenken bracht. Een goede stilte, één waardoor een gesprek weer normaal verder zou kunnen gaan. Nee, nu niet door bazelen tegen jezelf, dat slaat nergens op. Nicolas was al klaar met eten, zat te wachten tot hij af kon ruimen of zo. Leek bijna een huisman. Nee, hij was gewoon galant. Nee, hij deed alsof hij galant was. Dat moest het zijn. Hij probeerde haar vertrouwen te winnen door beleefdheid en vriendelijk aanbieden van dingen. Nou, ze had hem wel door hoor, dus hij mocht lekker de tafel afruimen, maar haar vertrouwen zou ze niet aan hem verliezen. Ze was niet gek, ze wist net zo veel, of meer, dan hij. Nee, ze zou niet van hem verliezen. Ze was overal op voorbereid en dat wist hij niet. Bracht haar voordelen, zo veel voordelen. Hij wist wie ze was, maar niet precies wat ze deed. Waarom ze het deed. Waarom ze het deed? Hallo, dat wist ze zelf ook niet, dus dat was een domme opmerking. Het maakte niet uit. Ze kende de trucjes van het vak, zou er niet door in verleiding gebracht worden. Alsof ze al precies wist wat hij allemaal zou proberen. Nou, daar kwam ze vanzelf wel achter. En hij ook. Oh, hij zou er wel achter komen. Nee, nu bazelde ze weer door. Concentreren op het hier en nu, alles kon nog gebeuren en vooruitdenken was een verspilling van gouden tijd. Dat wisten ze allebei, dus dat zouden ze allebei niet moeten doen. Niet dat ze hem dat advies ging geven, dat zou wel een beetje opvallen, vond ze persoonlijk. Een flauw lachje. 'Je mag afruimen hoor.'

Ze was klaar, maar zei niets. Dus besloot hij om gewoon even af te wachten op een seintje, een seintje dat niet veel later ook volgde. Hij glimlachte even, nam zijn bord alvast en liep toen naar haar kant toe, nam haar bord van de tafel en wist de nodige ruimte te bewaren. De keuken, nu. Nee, die was niet moeilijk te vinden, gelukkig maar. Vlak achter de eettafel bevond zich een niet al te grote, maar voldoende grote, keuken. Hij plaatste de borden in de wasbak, gevolgd door de glazen en draaide toen de kraan open, wachtte even toen het warme water eruit kwam en over zijn hand druppelde, om de kraan dan verder open te zetten en er een grote hoeveelheid uit te laten stromen. De kruimels gingen vrijwel automatisch af het bord en verdwenen in de goot. Een tijdje later stonden de borden en de glazen netjes opgeborgen in de kast, die hij na twee foutieve pogingen gevonden had. Was wel relatief vlot gegaan, moest hij toegeven. En helemaal niet ongemakkelijk. Of ja, een klein beetje. De vaat doen in andermans huis. Een zacht gegrinnik verliet zijn lippen, waarna hij zijn handen aan de handdoek afdroogde en weer naar de tafel liep. Ja, kijk. Nu werd het ongemakkelijk. Wat moest hij zeggen? "Zo, dat is klaar." Nee, dat klonk zo ongelooflijk stom. Niets leek te passen. Precies waar hij voor gevreesd had. Nee, hoofd koel houden. Logisch denken. Wat zei iemand nadat hij de vaat had gedaan? Niets? Ja, als je alleen thuis was. Als er iemand anders was dan zei je iets van oké, zoiets. Maar hier. Verdomme. 'Nou,' aarzelde hij, 'ik denk dat het zo wel klaar is.' Zo. Ongemakkelijk? Mwah, viel wel mee eigenlijk. Het had erger kunnen zijn. Hij was tevreden over zijn antwoord, zin. Iets. Hij ging weer zitten waar hij eerder had gezeten, wierp een snelle blik op de klok en besefte dat hij zo maar eens moest vertrekken. Over een tiental minuten, of zo. Dan was het precies één uur. Kon hij de dingen doen die hij moest doen, die nodig waren. En dan later terugkomen, als ze belde. Zoiets.

Hij was wel snel van reactievermogen, dat moest ze toegeven. Na haar seintje was het vrij rap gegaan, hij had zo, zo binnen een paar tellen al het afwasgoed gepakt en meegenomen naar de keuken. Wat moest zij nu doen? Niets, eigenlijk. Ze moest gewoon niets doen, afwachten tot hij klaar was. Dat voelde op zich wel heel raar in je eigen huis, dat viel niet te ontkennen. Anderen het werk laten doen, vooral in deze situatie. Maakte niet uit, deze situatie klopte sowieso al van geen kanten, dat viel niet te ontkennen. Zij kon het in ieder geval niet ontkennen en hij eigenlijk ook niet, hoewel ze het hem niet kon vragen. Dat zou ook opvallen, dus stond ze slechts op, keek even hoe ver hij was met het afruimen -Hij was zelfs gaan afwassen, wat galant!- en ze was in het geheel niet ontevreden over het door hem verzette werk. Nee, totaal niet. Maakte dat zij weer op de bank ging zitten, de druk van het wapen tegen haar zij voelde, maar dit totaal negeerde. Ja, wat moest ze anders doen? Een flauw glimlachje speelde rond haar lippen en toen Nicolas weer in beeld kwam, verdween deze niet ineens. Nee, ze vond het helemaal niet onprettig, hoewel een lichte ongemakkelijkheid op kwam zetten na dit korte intermezzo van een maaltijd nuttigen. Slechts een klein beetje hoor, ze moest even snel een slim antwoord verzinnen op zijn opmerking. 'Je had niet af hoeven wassen hoor, hoewel ik het op prijs stel.' Een iets bredere glimlach, daarna trok ze haar gezicht weer in de plooi. Wat een vuil toneelspel speelden ze eigenlijk, als je het zo bekeek. Elkaar een beetje voor de gek houden, alsof er niets raars was aan deze situatie, aan hun beiden, terwijl iedereen wist dat dat wel zo was en ieder normaal persoon zou zijn vraagtekens bij alles neerzetten dat hier gebeurde. De conversatie, het bellen überhaupt, het veel te vriendelijke contact dat ze naar elkaar hadden. Maakte niet uit, was nergens voor nodig. Op dit moment was ze zelfs ontspannen, want ze zou nog niet doodgaan. Nooit. Hij wel, ooit.

'Afruimen op zich zou geen werk geweest zijn,' antwoordde hij. Hij ging nog even op de bank zitten, wierp toen weer een blik op de klok. 'Eigenlijk moet ik zo gaan, vergeten dat ik nog een paar afspraken had.' Ja, vergeten. Een paar telefoontjes plegen waren voor hem eigenlijk hetzelfde als een afspraak, afspraken. Alhoewel het misschien niet helemaal gelogen was aangezien hij de opdrachtgevers persoonlijk wilde gaan inlichten over vandaag, één, omdat hij dan misschien nog wat meer over deze mysterieuze - maar toch interessante - verschijning te weten kon komen. En omdat hij wel wilde vertellen hoe het verlopen was, veel anders dan anders. Alhoewel... Misschien was het toch beter om het voor zich te houden en gewoon thuis te blijven en een simpel telefoontje te plegen. Goed. Dan was het nu ongeveer tijd geworden om afscheid te nemen, wel, dat kon ongemakkelijk worden wanneer zij een knuffel of welke andere vorm van een begroeting dan ook verwachtte, dus dat moest hij nog even zien te overleven. 'Wel,' begon hij, terwijl hij overeind kwam, 'ik vond het heel aangenaam en ik ben blij dat je gisteren dronken genoeg was om mij je kaartje te geven.' Geen leugen, hij vond het echt fijn om haar te hebben leren kennen, voor hoelang ze nog zou bestaan. Hij vond het wel jammer dat zij één van zijn slachtoffers zou worden, mocht hij haar gewoon zomaar hebben leren kennen was het vast een vriendin van hem geworden, voor zover hij vrienden had. Nee, nee. Dan was het geen vriendin geworden want dan zou hij haar nooit hebben gebeld, dus dat was nonsens. Een slachtoffer, contactpersoon. Niet denken aan eventuele vriendschappen, dat mocht niet. Regel één in deze wereld. Regels die hij niet mocht overtreden, niet zou overtreden ook niet. Je hoofd volgen, niet je hart. Wel, nu zou ofwel een heel ongemakkelijk moment komen ofwel een gewoon moment, een gewoon knikje als afscheid. Hij hoopte op dat tweede, maar het hing er een beetje vanaf wat Mistey van plan was. Hij zou het wel overleven, of zo. Hm.

'Niemand heeft gezegd dat het werk moest zijn,' antwoordde ze daar droog op. Nonchalant zelfs, hoewel ze moest toegeven dat ze het jammer vond dat hij ervandoor moest gaan. Afspraken. Ja, natuurlijk waren het afspraken. Ze wilde niet eens weten welke informatie hij dacht te kunnen doorspelen, op kon gaan schrijven. Nee, eigenlijk wilde ze het gewoon verkeerd hebben, maar dan zou hij haar niet gebeld hebben. 'Is goed, als je wilt mag je wel een keer bellen als je langs wilt komen,' zei ze, veel gastvrijer dan ze eigenlijk was. Nou ja, alles was een toneelstuk, of niet dan? Dat dacht ze ook. Een glimlachje speelde rond haar lippen toen ze overeind kwam en naar hem toe liep, alsof ze hem ging omhelzen of zo. Dit deed ze echter niet, ze bleef op een gepaste afstand staan. 'Ik weet dat je liever geen mensen aanraakt als dat niet nodig is, dus tot de volgende keer.' Een knikje, waarna ze naar de voordeur liep en deze van de haak deed, zodat hij naar buiten kon als hij dat wilde. Niet dat ze hem weg wilde hebben hoor, daar niet van. Ze vond het uitermate gezellig dat hij er was en dat zou ze niet ontkennen, maar als hij weg wilde of moest gaan, dan was dat zo en in dat geval zou ze hem echt niet tegen gaan houden, nee. Zie je nu wel? Ze was uitermate vriendelijk. Moest straks wel haar agressie op iets uiten, ze was de hele dag al zo poeslief geweest. Nee, dat was geen pretje. Zeer zeker niet. Wacht, ze moest sowieso stoppen met dit soort dingen. Alles ging te ver, kwam te dicht bij echte emotie terecht. Wat had ze gedacht? Ze vond het niet onprettig dat hij er was. Slecht, slecht. Hij mocht niet naar binnen sluipen in haar kleine ruimte met vrienden, goede kennissen. Hoe je het ook wilde noemen. Slecht, want hij zou over een paar weken, dagen, dood zijn. Of zij. Nee, hij zou sterven. Zij was niet van plan om het loodje te leggen. Niet nu, niet dit jaar, niet binnenkort.

Hij glimlachte zichtbaar opgelucht toen ze voorstelde om zonder verdere aanrakingen afscheid te nemen, hij knikte dankbaar en liep naar de kapstok, waar hij zijn jas van de haak nam en aantrok. 'Jij kan mij ook bellen, als je wilt. Ik heb vrijwel altijd tijd, dus bel maar wanneer het jou past.' Hij glimlachte nog een keertje, bekeek de jongedame, vrouw, wat dan ook, nog eens goed en liep toen de straat uit. Hij kon niet ontkennen dat hij het gezellig gevonden had, wat ook meteen de eerste keer was. En hij kon evenmin ontkennen dat het goed voelde om gezelschap te hebben, voor deze ene keer. De eerste en laatste keer. Of ja, de eerste. Er kwam nog een vervolg aan, zo ongeveer. Hij wist alleen nog niet waar, wanneer en hoe, maar veel maakte dat op dit moment niet uit. Naar huis, verslag gaan doen. Kon beide wel. Vanuit thuis even een telefoontje plegen, simpel. Grinnikend om zijn eigen gedachtegang vond hij de weg naar huis, het complexe appartementsgebouw in en de lift naar boven, waarna hij meteen zijn mobieltje uit zijn zak viste en een nummer intoetste. De toon sloeg over en een bekende stem drong zijn oor binnen. 'Ik moet zeggen dat één van die contactpersonen behoorlijk aangenaam gezelschap is,' zei hij, waarna hij zijn sleutel uit zijn zak nam en de deur opende. 'Mistey, ja. Ken je haar dan?' Naar binnen, deur weer dicht. 'Interessant, zal ik opzoeken.' Jas uit, aan de kapstok. 'Nee, nog niet veel. Rustig aan, je kent me.' Hij ging op de bank zitten. 'Doe ik, ik houd je op de hoogte.' Mobieltje uit, op de salontafel. MMM. Hij grinnikte, legde zijn hoofd op de leuning van de bank, waarna hij zijn ogen heel even sloot. Wist hij veel wat hij nu zou gaan doen.

De volgende stap was gedeeltelijk uitgedacht. Nee, ze kon het niet volledig noemen, aangezien dat bij hem niet had gewerkt. In plaats daarvan had ze het begin uitgestippeld en daarnaast had ze een paar regels voor zichzelf opgeschreven, waar ze zich dan ook aan moest gaan houden. Simpel, duidelijk. Niet al te moeilijk doen, gewoon enkele duidelijke regels. Hij mocht niet te dichtbij haar komen, niet te dicht bij vriendschap. Dat was alleen maar gevaarlijk, vooral voor haar. Deels voor hem ook, aangezien ze hem dan moest elimineren voordat het spel echt begonnen was, voordat ze hem kon ontfutselen voor wie hij zijn opdrachten eigenlijk uitvoerde. Nee, dat was niet zo prettig en dat wist ze heus wel, dus dat moest ze vermijden. Nu stond ze in het midden van de woonkamer, drie dagen na hun eerste afspraak. Als je het een afspraak kon noemen, in ieder geval. Nou ja, ze ging nu dus zijn nummer weer bellen en hoewel ze had bedacht wat er ongeveer moest gaan gebeuren, was het maar duimen dat het zo zou lopen zoals zij wilde. Waarschijnlijk niet, hij leek de lijnen van een normaal uitgestippeld plan niet te kunnen volgen. Was ook al zo apart aan hem en ergens vond ze dat ook wel intrigerend. Nee, niet aan denken. Was slecht, slecht, slecht. Ze zuchtte, drukte op de groene toets, waarna het scherm aangaf dat ze het nummer belde. Ze hield de telefoon tegen haar oor, wachtte tot deze overging en daarna wachtte ze tot er aan de andere kant opgenomen werd. Toen ze de lichtelijk vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn hoorde, glimlachte zonder dat ze het echt door had. Als ze het doorgehad had, was ze waarschijnlijk aardig kwaad op zichzelf geworden, maar nu ze het niet wist kon ze er ook niet over oordelen. maar goed, dit gehele stuk ging helemaal nergens over, want toen de stem uitgesproken was, antwoordde ze op een nonchalante, doch warme toon. 'Nic? Met Mistey, ik vroeg me af of je vanmiddag tijd had en of je aanbod me wat van de stad te laten zien nog gold,' sprak ze in één adem, waarna ze met toch een lichte spanning af moest wachten. Zou hij toehappen? Waarschijnlijk wel, het was voor hem de perfecte mogelijkheid om haar weer beter te leren kennen, om weer meer informatie uit haar te persen. Een flauw lachje, waar ze zich ditmaal wel van bewust was. Ja, het zou wel goed komen hoor. Waarschijnlijk hapte hij wel toe. Was niet geheel onmogelijk. Totaal niet onmogelijk. Ze draaide door, stop. Wachten op zijn antwoord, mits ze dat zou krijgen. Jawel, dat zou ze krijgen. Dat moest.

Hij kwam moeizaam overeind toen hij de telefoon hoorde gaan en net voordat hij zich wilde gaan ergeren aan het feit dat iemand hem had wekker gebeld, zag hij dat de dag toch al ver gevorderd was. Hij taste met zijn hand zijn nachtkastje af, waarna hij zijn mobiel vond en opnam. 'Goedemorgen,' mompelde hij, zonder echt gekeken te hebben wie hem belde. Toen hij echter de naam doorkreeg ging hij rechtop zitten en luisterde hij naar wat Mistey te vertellen had. 'Dat aanbod is zeker nog geldig, geef me een uurtje en dan sta ik voor je deur.' Met de telefoon nog steeds aan zijn oor, stond hij op en liep hij naar de badkamer, waarna hij de douche aanzette. 'Enig idee wat voor iets je wilt zien vandaag?' Misschien was dat wel een overbodige vraag, maar goed. Zo kon hij ook meteen even plannen waar hij haar heen zou brengen, er waren aardig wat mooie parken, net zoals hier niet veel verder een pretpark was. Al was dat niet bepaald iets voor hem, niet in deze fase dan. Lange, krappe wachtrijen. Nee, nee. Doe maar niet. Hij liep naar de kledingkast, haalde daar de dingen uit die hij nodig had en legde die neer op het bed. Het voordeel van een loft was dat er vrijwel geen kamers waren, alleen de badkamer was ongeveer een aparte kamer en verder zat alles samen. Niet dat het heel groot was hier, maar hij had niet te klagen. Het beviel hem prima en hij kon hier gerust nog een tijdje blijven. 'Tenzij je me carte blanche geeft, maar dat is meestal voor een durfal.' Niet dat hij dit vaker had gedaan, maar met hem wist je gewoon nooit wat je te wachten stond. Soms wist hijzelf dat niet eens. Goed, het leek wel alsof dit een heel intiem afspraakje werd, maar dat was niet het geval en zij wist ook wel dat dat niet het geval was. Misschien dat hij wel een beetje losser was, slechts een klein beetje. Hij zou zich niet helemaal laten meeslepen, dat was ook absoluut niet de bedoeling. Voor hem kwam het overigens ook niet goed uit, aangezien hij Mistey uiteindelijk ook zou moeten afmaken en een vriendin vermoorden was misschien moeilijker dan gewoon een kennis. Eigenlijk kon hij ook gewoon een andere contactpersoon opzoeken, want wanneer Mistey niets zou vermoeden kon hij haar ook gewoon verder laten gaan met haar leven. Wacht, was dat medeleven? Sympathie? Ja, dat was het ongeveer geweest. Kijk, wat had hij nou net gezegd over laten meeslepen? Het was al helemaal niet meer van toepassing. Normaal doen, normale procedure. Geen vriendschappen, geen sympathie. Al vroeg hij zich ook af of deze opzet niet vriendschappelijk was. Goed, afwachten op antwoord. Dan zag hij het wel weer. Kwam wel goed, alles kwam uiteindelijk goed. Voor hem dan.

Een voor hem niet zichtbare glimlach verscheen op haar gezicht toen hij het erover had dat de "carte blanche" meestal alleen voor een durfal was. 'Geloof me, ik durf heel veel, verras me maar.' Ze haalde een hand door haar nu nog niet geperfectioneerde haren en keek in de spiegel tegenover zich. Een uurtje, dat zou wel goed komen. 'Dan zie ik je over een uurtje.' Ze hing op, ademde een keer diep in en daarna weer uit, om snel naar de badkamer te lopen en daar pakte ze eerst een haarborstel, om haar haren gewoon mee te ontklitten, maar daarna pakte ze ook nog enkele haarverzorgingsproducten om het allemaal nét iets mooier te maken. Als ze een normaal meisje geweest was en hij een gewone jongen, zou je het bijna als een afspraakje kunnen zien en dus moest ze zich daar ook gedeeltelijk naar gedragen. Dus uitsloven, hoewel niet te erg want dat zou opvallen en het was juist de bedoeling dat het niet opviel. Nee, ze was geen expert, maar had wel gedrag bestudeerd. Je moest eens weten hoeveel je daarvan kon leren... Nou ja, maakte niet uit. Ze was klaar met haar haren en de kleren die ze droeg waren op zich ook prima, dus er was niets meer te doen behalve wachten tot Nic voor de deur stond en haar zou verrassen met waar ze dan ook heengingen, ze was oprecht benieuwd wat hij zou kiezen. Ze was sowieso oprecht benieuwd naar vandaag. Niet eens omdat ze wist dat dit een deel van de opdracht was, maar gewoon... Nee, stop. Niet dus. Ze moest concentreren en focussen, Nicolas was een potentieel moordenaar en zij kon zijn slachtoffer worden. Wacht, nee. Hij was geen potentiële moordenaar, hij was sowieso al een moordenaar. Niet dat ze het uitgezocht op opgezocht had, dat niet. Ze gokte er gewoon op, aangezien zelfs zij een moordenaar was. Kon niet anders in deze werkomstandigheden en vooral niet als je een baan had zoals zij, of Nicolas. Zorgvuldig verving ze het ringetje door haar neusvleugel voor een klein diamantje, gewoon omdat ze dat leuker vond voor vandaag, waarna ze besloot dat ze er klaar voor was. Hij had nog tien minuten, dan was zijn uur verstreken.

Toen hij uit de douche kwam, betwijfelde hij of een uurtje genoeg was geweest. Het voordeel was wel dat hij tijdens het douchen op een ideetje was gekomen en vrijwel meteen stuurde hij een berichtje naar Mistey met daarin de boodschap een stevig paar schoenen aan te trekken. Geen hoge hakken, want dat was allesbehalve handig. Hij ondertekende het berichtje met zijn naam en een smiley, waarna hij grinnikte en de handdoek snel door zijn haren haalde. Nog een half uurtje, moest lukken. Hij bond de handdoek om zijn middel, waarna hij naar zijn bed toeliep waar hij eerder de kleren had gelegd en deze aantrok. Eens terug in de badkamer, droogde hij zijn haren en met het geluk dat hij vandaag blijkbaar had, zat er meteen wat model in zijn haar en na slechts even woelen, zat het zoals het altijd zat. Hij was stiekem wel benieuwd wat ze van zijn uitgekozen plekje zou vinden, maar hij dacht dat het wel goed zat. Ze zag er niet zo'n standaard parkhanger uit, dus deze plek was geschikter. Haar in model, kleding aan. Nu nog wat te eten, te drinken. Al was een fles wijn in een klein rugzakje stoppen niet zo handig. Geen alcohol dan maar, was ook niet nodig. Hij stopte het kleine lunchpakket in de zwarte rugzak, nam deze samen met de andere benodigde spullen mee naar beneden, de lift in en plaatste ze daarna in de auto. Ja, een auto had hij, al werd deze zelden gebruikt. Alleen voor dingen zoals deze, want de plek waar ze heen zouden gaan lag niet bepaald in het centrum van de stad. Meer aan de rand, wat ook betekende dat er minder mensen kwamen. Eigenlijk kende bijna niemand die plek, was logisch ook aangezien deze niet makkelijk te bereiken was. Was weer een voordeel dat hij de stad goed kende en ook alle kleine straatjes en paadjes bewandelde. Dan vond je nog wat leuke plekken, zoals deze. Nou ja, goed. Sleutel in het contact, motor opstarten en naar Mistey toe. Duurde ongeveer vijf minuten en als hij het goed had hij er nog precies tien. Ja, hij wilde op tijd zijn. Dat was voor hem een vorm van beleefdheid en als je dan zelf ergens een tijd op kleefde, moest je die ook wel nakomen. Hij parkeerde de auto keurig voor de deur, waarna hij uitstapte en aanbelde. Wachtend tot Mistey zou opendoen. Leek wel een afspraakje zo, al was zijn kleding niet bepaald iets wat je voor een afspraakje aan zou trekken. Beter gezegd : het was geen strak pak. Misschien had hij ook even moeten vermelden dat ze wat makkelijks aan moest trekken, ach. Nee, niets ach. Hij zou haar ook niet dragen, hoe galant hij wel mocht zijn.

Stevige schoenen dus. Nou, hij maakte haar wel nieuwsgierig en aangezien ze niet al te dom was, besloot ze om inderdaad stevige schoenen aan te trekken en de kleren die ze aanhad, waren geschikt voor verschillende situaties. Zou waarschijnlijk ook wel goed komen, anders merkte ze het vanzelf wel en dan was het jammer voor haar kleren. Deed ze niet zo moeilijk over, ze verdiende genoeg geld om nieuwe te kopen wanneer dat nodig was. Nee, hoefde ze nu niet aan te denken. Ze controleerde nog een keer of ze alles mee had wat ze mee wilde en moest nemen en nadat ze dat eenmaal gedaan had, was het echt afwachten. Nicolas was gelukkig stipt op tijd aangezien de bel een uur na hun telefoongesprek ging en na een enkele keer diep ademhalen liep ze naar de deur, opende deze en zag Nicolas in de deuropening staan, wat maakte dat ze oprecht glimlachte. 'Precies op tijd,' merkte ze op en hoewel ze in een normale situatie hem misschien een knuffel of iets dergelijks zou geven, besloot ze dat in dit geval maar niet te doen en ze sloot de deur achter zich, aangezien ze ervan uit ging dat ze direct zouden vertrekken en niet eerst nog een gezellig babbeltje bij haar thuis zouden houden, daar zag ze hem niet voor aan. Nieuwsgierig naar waar ze naartoe gingen? Dat was ze zeker, viel niet te ontkennen. Niet dat ze ernaar ging speculeren, dat zou haar alleen maar ongeduldig maken en ongeduld was een slechte eigenschap die ze zo veel mogelijk naar achteren moest verdringen om de betere dingen van het leven een voorsprong te geven. Betere dingen in het leven? Haar leven was eigenlijk niet zo heel goed hoor, hoewel het misschien zo leek. Ze ging op stap met een man die haar waarschijnlijk om het leven zou proberen te brengen over een aantal dagen of weken en ze wist het. Nee, dat was lekker goed. Ze kon niet ontkennen dat er meer achter Nicolas zat dan achter de meeste mannen waar ze mee opgescheept werd, trouwens. En dat maakte het nog problematischer dan het al was, aangezien ze het fijn, of in ieder geval niet onprettig, vond om bij hem in de buurt te zijn. En dat zou nog wel eens haar dood kunnen worden, hoe goed ze de gevaren ook kende. Geweldig.

'Een uur is een uur,' antwoordde hij voorzichtig. Het viel niet te ontkennen dat hij haar glimlach ook met een glimlach beantwoordde en alhoewel hij redelijk opgelucht was dat ze leek te begrijpen hoe hij in elkaar zat en hem qua begroetingen gerust liet, voelde het wel nog een beetje onwennig. Nou ja, was best normaal gezien de taak die hem te wachten stond. Hij opende het portier langs de passagierskant en gebaarde Mistey om in te stappen, om naar een plek te gaan die zij niet kende. Het fijne was dat ze geluisterd had naar wat hij had opgedragen, of ja, ze had de richtlijnen opgevolgd. De schoenen waren prima en ook haar kleding was - gelukkig - niet al te ongeschikt voor dit uitje. Ook hij stapte in en startte de motor van de auto opnieuw op, waarna hij de radio aanzette om ongemakkelijke stiltes te voorkomen. Natuurlijk niet te luid, zodat een normaal gesprek voeren nog steeds mogelijk was. 'Ik hoop maar dat je er geen spijt van krijgt mij te laten kiezen,' lachte hij. Nou ja, maakte niet zoveel uit. En als ze er spijt van had, was het toch al te laat. Nu ja, ze zou het wel leuk vinden. Hoopte hij, stiekem. Maakte niet uit, het dichtklappende portier bevestigde dat Mistey ingestapt was en hij drukte het gaspedaal in, richting het plekje dat hij had uitgekozen. Nu je het zo bekeek kon je dit echt wel als afspraakje beschouwen, was het eigenlijk ook. Hij moest toegeven dat Mistey er leuk uitzag en haar haren net iets anders zaten dan anders. Ja, hij kon het niet negeren. Goed, het was ook wel bekend dat hij Mistey helemaal niet mis vond, integendeel, maar dat deed er niet toe nu. Nooit, eigenlijk. Niet als je naar de hele situatie keek. Een flauw glimlachje dat zijn lippen sierde, waarna hij de bocht naar links nam en zich zo van het centrum verwijderde, de randen opzocht.

Ja, een uur was een uur. Hoewel, een uur leek soms veel langer dan een uur, maar op een ander moment was een uur weer veel korter dan een uur, gevoelsmatig. Nee, dat ging te diep en dat was niet een logische opmerking voor dit moment, ze merkte zijn gebaar op en aangezien hij zo galant was het portier aan de passagierskant te openen, besloot ze aan zijn verzoek te voldoen en nam ze plaats op de bijrijdersstoel, terwijl hij omliep en instapte aan de kant van de bestuurder. De radio ging aan en zorgde voor een prettig achtergrondmuziekje, terwijl ze haar portier sloot en de motor begon te ronken, klaar om ervandoor te gaan. 'Ik neem aan van niet, aangezien je er vrij enthousiast over lijkt en ik ben over het algemeen snel tevreden, ik ken de omgeving namelijk totaal niet.' Zijn lach werkte lichtelijk aanstekelijk en een flauw lachje kon ze nog steeds niet onderdrukken, al helemaal niet omdat ze zich besefte dat ze er eigenlijk best wel veel zin in had, in dit uitje. Afspraakje. Nee, het was niet echt een afspraakje. Geen date. Maar wat was het dan? Een vriend die een vriendin wat leuks liet zien, dat was het. Dat hield in dat ze hem onder haar vrienden rekende en dat bezorgde haar rillingen. Niet handig, als hij een vriend van haar was kon ze moeilijk dit volhouden. Nee, niet aan denken. Het was allemaal maar een spel en niet echt, ze liet zich iets te veel meeslepen. Dat was het en dat was dan ook het enige. Meer was er niet. Vanuit haar ooghoek wierp ze zo af en toe een blik op Nic, die er goed uitzag vandaag. Ja, dat viel haar dan weer op. Alsof hij er nauwelijks moeite voor had hoeven doen, maar toch zag hij er goed uit. Een hernieuwd glimlachje rond haar lippen en daarna probeerde ze haar aandacht weer op de weg te richten, wat eigenlijk heel erg moeilijk ging. Ze verlieten het centrum, als ze het goed had. Dus geen simpel parkje of standbeeldje voor haar, hij had iets anders in gedachten en zij had geen flauw idee wat, maar van plan om het te gaan vragen was ze niet. Niet ongeduldig, niet zeuren. Ze zou er vanzelf wel achter komen, toch? Tenzij het allemaal een valstrik was, maar dat kwam eigenlijk geen moment in haar op.