Samuel VS Shira

Jij mag beginnen ik ga mijn lieverd even jatten

Het kleine, tengere figuurtje zat op de grond, tegen een muurtje aan. Lege ogen staarden naar de overkant van de straat, waar een groepje bomen stond. Bomen. 's Avonds stond er bij die bomen altijd een groepje mannen te roken en dan spraken ze een vreemde taal. De rotzooi die ze dan achterlieten, was ook altijd bedrukt in onleesbare letters. In ieder geval, voor haar waren ze onleesbaar. De schemering viel langzaam in en ze wist dat als ze hier nog langer bleef, ze dood zou vriezen. Hoewel het overdag prima te doen was, hier zitten, moest ze 's nachts wel naar een meer beschutte plek om te slapen. Soms sliep ze in een portiek, soms sliep ze in het daklozencentrum. Dan voelde ze zich verschrikkelijk, maar dat was de plek waar ze sinds kort thuishoorde. Want zo gek om iedere nacht met een andere man mee te gaan, was ze niet. Daar zouden alleen maar problemen van komen. Verder, er was toch niemand die echte interesse in haar zou hebben. Dat wilde ze dan ook niet hebben. Voorzichtig kwam het meisje overeind en nu ze stond, was duidelijk te zien hoe mager ze eigenlijk was. De strakke top die ze droeg, verraadde bijna hoeveel ribben ze in haar lichaam had. Bijna. Nu was Shira altijd al een magere verschijning geweest, dus als ze een beetje haar best deed, viel het niet zo op. Het tengere meisje begon langzaam te lopen, volgde de weg, die bijna helemaal verlaten was. Het was al laat, werd steeds later. Kippenvel verscheen op haar armen en ze sloeg haar armen om zichzelf heen om zich wat warmer te houden.

Zijn vorige slachtoffer was een gruwelijke dood gestorven en dat voordat hij al zijn troeven uit had kunnen spelen. Dat wilde zeggen, dat zijn nieuwe slachtoffer nog gruwelijk de dood onder ogen zou zien. Niet dat het hem wat uitmaakte, eigenlijk zouden ze ook tevreden kunnen zijn. Ze spaarden voorlopig een ander iemand. Er was ook een reden waarom sommigen vroeger stierven dan anderen, zijn vorige slachtoffer had dan ook een record verbroken. Een paar dagen was ze bij hem geweest, hij had echt niets aan dat kind. Kende niet eens haar naam. Ze wilde niet tegen hem spreken, wat hem behoorlijk irriteerde. Geluid. Iemand die traag vooruitkwam, zo klonk het. En toen zag hij zo'n tien meter voor zich een tenger meisje, kleding die ze waarschijnlijk al een tijdje droeg. Het perfect slachtoffer, aangezien achter haar wat spullen lagen. Dakloos en nog niet eens zo lelijk, helemaal niet. Hij begreep niet wat zij eigenlijk op straat deed. Ze zou maar al te graag bij hem intrekken en als ze dat niet deed, tja, dan had ze pech. Hij had haar nu eenmaal in het oog en zou haar niet laten gaan, niet voordat ze dood was. Nu al was hij benieuwd hoe lang dat tengere lichaam zijn daden zouden kunnen verkroppen. Hij zou het snel kunnen ondervinden. Hij liep op het meisje af, bleef stilstaan toen hij voor haar stond. Ze had het koud, dat zeker, maar hij zou niet met de deur in huis vallen. Hij bood haar wel zijn jasje aan, want koud had hij het eigenlijk nooit. Geen idee waarom, in de winter liep hij ook altijd met zijn jas open. 'Neem deze maar, ben je de weg kwijt?' vroeg hij. Ja, niet meteen op de man af. Was nooit zo beleefd, wist hij ook wel. Hij was deels anders dan mensen van zijn soort, die zouden het meisje zonder slag of stoot meenemen, hij pakte het anders aan. Tot nu werkte dat altijd in zijn voordeel. Nou ja, achteraf wilden ze wel dat ze hem nooit hadden leren kennen. De blik in hun ogen toen ze wisten wat hij was en vooral wie hij was, was altijd zo geweldig.

In gedachten verzonken liep ze over de straat, maar ze kon de kou totaal niet buiten sluiten. Ineens hoorde ze een stem en die maakte dat ze geschrokken omkeek. Een jongeman. Hoe oud? Ouder dan zij, dat sowieso. Drie jaar ouder of zo, meer niet. En hij was vriendelijk. Leek vriendelijk. Hallo, hij bood haar zijn jas aan, terwijl ze hem niet eens kende. Haar blik viel op het meisje dat achter de rug van de onbekende jongeman haar hoofd heftig schudde, maar ze negeerde het. Rosa had altijd wel wat te klagen en dat had haar op de straat laten belanden. Lekkere hulp. Ze schudde haar hoofd, beet op haar lip. 'Dan krijgt u het koud,' mompelde ze zachtjes. Heel even keek ze hem aan, direct wendde ze haar blik weer af. Ja, ze was schuw. Niet al te brutaal. Ook heel beleefd. U en alstublieft. Respect was het beste goed als je op de straten leefde, vooral als je niet brutaal, groot of sterk was. Nee, dan kon je maar beter buigen voor je meerderen. 'Ik ben niet verdwaald.' Nee, ze was niet verdwaald. Verdwaald was je als je niet wist hoe je bij je eindbestemming moest komen. Maar ze had geen eindbestemming, dus was ze ook niet verdwaald. Natuurlijk, ze wist ook niet waar haar eindbestemming lag, maar dat liet ze in gedachten maar achterwege. Daar zou ze deze vriendelijke jongeman niet mee lastig vallen. Hoewel hij wel een klein beetje angstaanjagend leek. Kwam waarschijnlijk door het gebleekte haar. En door Rosa. Stomme Rosa, die moest zich niet altijd met Shira haar zaken bemoeien. Bracht alleen maar ongeluk.

U. Even grinnikte hij, maar herpakte zich al snel. 'Jij hebt hem harder nodig dan ik,' hij legde het jasje over haar schouder, keek haar vriendelijk aan en keek toen even naar de plek achter het meisje. 'Niet verdwaald,' mompelde hij. Nou, hij wist natuurlijk wel wat ze was. Dakloos. Waarom? Wist hij niet, kwam hij misschien wel te weten. 'Honger?' vroeg hij uiteindelijk, 'ik woon hier een paar straten verderop.' Normale mensen zouden ervandoor gaan, mensen met een huis. Nou ja, als je honger had, wanhopig, dan durfde je al eens wat meer, dacht hij toch. 'En zeg maar gewoon Samuel of Sam, jij mag kiezen.' Het was nu even afwachten of ze toe zou happen, als ze dat niet deed tilde hij haar zo wel op. Was ruwer, maar toch. Het was een optie. Hij zag het wel, tot nu toe beviel ze hem wel. Speciaal uiterlijk, beleefd. Hij was benieuwd hoe lang ze dat zou volhouden. Hij zou haar wel op papier vastleggen, ze zou wel een herinnering blijven. Alleen voor hem, de rest zou het arme meisje vergeten. Hij legde al zijn slachtoffers vast, tekende ze. Hun proces van lijden stond in schetsboeken, sommigen hadden meer tekeningen dan anderen. Dat waren de meiden die het langer volhielden, daar zaten ook nog wat andere dingen bij dan alleen tekeningen. Nou ja, geen enkele had een helemaal apart schetsblok, ze zaten altijd samen met andere slachtoffers. Diegene die een apart blok zou krijgen, zou wel heel speciaal moeten zijn. Niemand zou dat kunnen. Niet dat het hem zoveel uitmaakte, Shira zou wel in een ander boek terechtkomen. Lag eraan hoe het zou verlopen, of ze hem bleef bevallen. Je zag wel een rangorde in de boeken die hij had, hij had er één waar alle meiden die het minder dan een week uitgehouden, had er één met meiden van twee weken en de rest zat ook samen. Hij hoefde ook niet te vertellen dat het boek met de meiden van één week, wat drukker was dan de andere boeken. Hij raakte in gedachten verzonken en keek weer naar het meisje, dat ondertussen haar blik niet meer op hem gericht had.

'Bedankt, in dat geval,' zei ze, opnieuw beleefd. Ja, wat moest ze anders? Ze trok het jasje wat beter over haar schouders heen en schudde toen haar hoofd. 'Nee, niet verdwaald.' Ze wilde nog wat zeggen, maar besloot dat dat niet nodig was. Hij was waarschijnlijk niet gek, had het heus wel door. En anders zou hij het straks wel door hebben. Nee, hij had het wel door. Anders zou hij haar dat niet vragen. Natuurlijk had ze honger. Veel honger. Wanneer had ze voor het laatst normaal gegeten? Dat was al een aardige tijd geleden. Lang genoeg om haar te doen knikken. Ja, ze had honger en ze was niet beschaamd om dat toe te geven. Natuurlijk had ze honger. Alles was beter dan hier nog langer over de straten struinen, hopend een zwerfhond tegen te komen die haar naar een vuilnisbak met voedsel kon leiden. Wat ja, op dit uur waren de maaltijden van het daklozencentrum echt al wel opgegeten. Misschien zou de bakker nog een oud stuk brood hebben. Als ze dan kon kiezen tussen een zekere maaltijd of 'misschien' een stuk brood, dan was de keuze snel gemaakt. 'Sam dan,' besloot ze. 'Ik ben Shira.' Tja, ze waren nu toch sociaal bezig, dan kon ze best antwoord geven. Haar naam vertellen. Beleefd zijn. De mensen met een hogere rang en de mensen die daaronder stonden. Buigen voor degenen die hoger zijn dan jij. Vereerd zijn als ze je aanspreken. Je leerde het heel snel en Shira was een vlotte leerling. Snel dingen oppikken was een must, anders lukte het je niet om het hier vol te houden. Niet lang. Het was een harde wereld en hoewel ze er tenger, mager en koud bijliep, zat er onder dat oppervlak een vechterswil, een muur die haar beschermde tegen het grootste kwaad. Over het algemeen. Rosa bleef haar hoofd maar schudden, bleef maar protesteren. Shira luisterde er niet naar.

Ze stemde in, gaf zelfs haar naam. Kijk, zo hoorde het. Als ze nou nog zo goed bleef meewerken, werd het allemaal prima. Niet voor haar natuurlijk, haar lot was nu wel al zeker. Vreemd meisje, zeker omdat ze de hele tijd door hem heen leek te kijken, alsof iets of iemand achter hem stond. Voor de zekerheid had hij toch eens achterom gekeken, maar had niets gezien. Uiteindelijk gebaarde hij met zijn hoofd naar het lege pad, dat hen naar zijn huis zou brengen. Shira. Leuke naam wel. En het feit dat ze hem al meteen Sam noemde, plezierde hem ook wel. Alsof ze hem al helemaal vertrouwde. Niet zo slim van haar. Hij zette al een paar passen vooruit, hij wilde weer snel thuis zijn. De buitenwereld was niets voor hem. Nooit echt geweest. Toch had zijn huis in bepaalde kamers grote ramen, zodat iedereen die dat wenste naar binnen kon kijken. Nou ja, niet in de kamer waar zij zou verblijven. Al was die ook wel fijn om te verblijven, zijn spullen lagen namelijk allemaal in de kamer daarnaast. Zou ze wel beter vinden dan hier zijn, zou hij toch vinden. De pijn zou voor haar minder zijn. Hij was best wel benieuwd naar deze meid, ze was anders, nu al. Een beetje vreemd, zoals hij. Alleen dan een beetje anders. 'Waar ging je eigenlijk heen?' vroeg hij. Ze was op pad, dat had hij gehoord. Hij wilde wel weten waarheen, dat was het laatste wat hij buiten zou vragen. De rest zou binnen gebeuren. Of ze nu wilde of niet. Hij haalde snel zijn hand door zijn haar heen, dat nu een beetje erger in de war zat dan eigenlijk zou moeten, maar besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Zou vanzelf wel goed gaan zitten, haar haren zaten ook in de war. Hij kon ze nog wel borstelen, als hij daar zin in had. Als zij hem beviel. Dan kon er wel eens een pauze zijn. Nou ja, niet meteen de lieve kant op, maar als een gebaar dat iemand alleen nog angstiger zou maken. Grijnzend keek hij achteruit, om te kijken of ze volgde en zo ja, hoe snel.

Ze besloot dat het de bedoeling was dat ze meeliep en zorgde ervoor dat ze naast hem bleef lopen, hoewel hij langer was dan zij en dus grotere passen maakte, terwijl hij al aardig snel liep. Betekende dat zij nogal moeite had met bijhouden zonder te laten merken dat het moeilijk ging, maar het lukte wel aardig. Vond ze zelf. Zelfs als het niet zo was, zou ze het aan haar slechte conditie wijten. Weinig eten was niet bevorderlijk voor de vorming van spieren of de opbouw van conditie. 'Het centrum.' Niet gelogen. Ze was op weg naar het centrum, daar was nog wel wat te eten te snaaien. Over het algemeen. Misschien was er nog wel een friettent open geweest waar ze wat te eten kon halen. Misschien wel. Maakte nu niet meer uit. Met open ogen liep ze in een opgezette val en ze merkte het niet eens. Rosa, Rosa wist wel dat er iets aan de hand was. Zij liep namelijk ook mee, probeerde Shira tegen te houden. Trok zelfs een enkele keer aan haar arm. Maar het werd hem niet, Shira had nu een maaltijd in het vooruitzicht, of in ieder geval, dat dacht ze. Dus was er geen mogelijkheid dat ze terug zou gaan. Sowieso niet. Geen vieze vette friettent voor haar. Daar ging Rosa zelf maar staan schooieren, als een dakloze. Wat ze ook was. Wat Shira ook was. Stt, niet vertellen. Ze wilde het niet weten. Niet nu, niet op dit moment. Verdorie, ze liepen wel heel erg snel. Nu voelde ze pas goed hoe leeg haar maag was en het was geen prettig gevoel, totaal niet.

Ze volgde hem, was een goed teken. Nou ja, niet dat het zo ver was. Na zo'n tweetal minuten kwamen ze aan zijn huis, een grote, witte gevel. Het zag er wel modern uit, dat wel. Je zou niet denken dat hier een volslagen gek leefde. Je zou ook niet denken dat hier steeds onschuldige meisjes zaten, die pijn leden, die vurig wensten dat ze hem nooit geloofd hadden. Het was altijd te laat geweest. Hij haalde de sleutel uit zijn broekzak, enkel die van de voordeur had hij mee. Een auto had hij wel, maar die werd amper gebruikt. Alleen als hij eten moest halen, of iets anders wat ver was. Benzine was ook duur. Dus wilde hij daar op besparen, wapens waren immers zijn grootste bron van uitgave. Hij stopte de sleutel in het slot, duwde zacht de deur open en maakte een uitnodigend gebaar naar de hal. Volgen zou ze wel, deed ze nu ook. Als het hem te traag ging, zou hij zelf ingrijpen. En geduldig was hij niet, dus dat gebeurde al wel snel. Hij ging achter het meisje staan, tilde deze op en bracht haar zelf naar binnen. Zo snel als de deur open geweest was, sloot deze ook weer even snel. 'Slechte keuze, lieve schat,' fluisterde hij, waarna hij haar met één tikje tegen de grond duwde, haar polsen nam en haar meesleurde. Een twijgje, dat was het. Hij sleurde haar mee tot aan de hal waar haar kamer zat, besloot toen dat ze eigenlijk nog niet zo hard aangepakt hoefde te worden en tilde het meisje weer over zijn schouder. Toen hij de kamer bereikt had waar zij zou verblijven, zette hij haar neer op het bed. 'Zo goedgelovig,' mompelde hij. Natuurlijk kreeg ze wel eten hoor, zou hij zo wel even halen. Maar hij wilde haar laten merken dat het toch niet slim geweest was om mee te komen. 'Wel, Shira, als je meewerkt zal het aangenamer voor jou zijn.' Na deze woorden sloot hij de deur, draaide deze op slot en liep naar boven. Keuken. Eten voor de nieuwe gast halen. Een warm welkom zou ze nog wel krijgen.

Oh, shit. Ze had het kunnen weten, natuurlijk. Het ging nooit goed als ze mensen vertrouwde. Nooit. Even beet ze op haar lip, maar echt veel mogelijkheden en opties had ze toch niet. Natuurlijk was het een slechte keuze geweest, dat merkte ze nu ook, nu ze over de grond werd voortgesleept. Nou, dat was in ieder geval voor niet al te lang. In de hal aangekomen, tilde hij haar over zijn schouder en op één of andere manier kwamen ze in een kamer terecht. Waar ze op het bed neergegooid werd. En een diepzinnige zin kreeg. Ja, vast. Oh shit, ze had het weer voor elkaar. Telkens wanneer ze deed wat Rosa wilde, ging het fout. Deed ze niet wat Rosa wilde, ging het alsnog fout. De deur draaide in het slot en ze liet zich nu op het bed vallen. Zie je nou wel? Ze had het weer voor elkaar gekregen. Vriendelijke meneer Sam, oh zo vriendelijk. Het enige vriendelijke wat er nu nog van hem over was, was materieel. De jas. Als je dat nog vriendelijk kon noemen, in dat geval. Eerder verleiding. Pestgedrag. Waarschijnlijk had het niet uitgemaakt of ze meewerkte of niet. Want uiteindelijk pakken ze toch wie ze willen. Daarom probeerde ze over het algemeen binnen te zijn voordat het nacht werd. Je zag wat ervan kwam wanneer je te lang buiten bleef. Problemen. Veel problemen. Nu had ze én een lege maag, én ze zat opgesloten in een huis. Met een psychopaat. Of in ieder geval iemand die niet helemaal 100% was. Geweldig. Rare mensen leven er in deze wereld. En zij hoorder daar niet bij, in dit geval in ieder geval niet.

Er was keuze genoeg, gisteren had hij een verse lading voedsel gekregen, dus zou ze vast en zeker geen honger meer hebben. Nu toch niet, later misschien. Als ze vervelend werd. Langzaam uithongeren, maar om eerlijk te zijn : hij wist nog niet wat haar lot zou worden. Of ja, niet op welke manier. Hij nam wat brood en gooide daar wat beleg bij, van alles een beetje. Genoeg om haar maag te vullen en er zeker van te zijn dat ze het ook zou lusten. Hij nam ook een glas water en plaatste dat allemaal samen op een houten schaal. Toen volgde hij dezelfde weg naar de kamer waar het meisje was. Hij haalde de deur weer uit het slot, zette de schaal op het nachtkastje en ging naast het meisje zitten. Dat alles na de deur weer op slot gedaan te hebben, natuurlijk. 'Shira was het, niet? Nou, eet smakelijk.' Hij streelde een lok haar achter haar oor en gebaarde toen naar de schaal met voedsel die op het nachtkastje stond. Daarna ging hij op een kruk dat tegen de muur stond zitten. Gewoon, wachten tot ze klaar was. Haar leren kennen, zoiets, ongeveer. Het kon nog fijn worden. Zowel voor haar, aangezien zij nu eten had, als voor hem. Nou ja, voor hem zou het fijner worden. Zij zou alleen dit hebben, zou het misschien wel meteen weer vergeten. Wacht, eerst even spullen uitkiezen. Hij stond op, liep de kamer weer uit en draaide voor de zekerheid de deur opnieuw op slot en liep toen naar de kamer naast de hare. Wapens. Marteltuigen. Allerlei dingen die hij kon gebruiken, hij moest gewoon even kiezen welke hij precies wilde. Voorlopig zou hij het rustig houden, een mes of twee. Irriterende producten. De opbouw, zou kon je het noemen. En natuurlijk, potloden en papier. Niet dat hij haar daar mee zou verwonden, hij kon het wel eens proberen, maar dat was zonde. Hij zou gewoon wat gaan tekenen, zou hij mee beginnen. Hoe ze er in het begin uitzag en zo naar het eind. Misschien kon hij haar ook wat schetsen tonen? Nee, later. Nu niet.

Ze was eigenlijk languit op het bed gaan liggen, aangezien ze het er maar beter van kon nemen. Een bed waar ze niet voor had hoeven vechten, waar ze gewoon op kon gaan liggen. Voor nu even, in ieder geval. Over een paar minuten zou het waarschijnlijk wel anders worden. En ze kreeg gelijk, want de deur ging weer open en de jongeman met zijn gebleekte haren kwam weer binnen. Sam. Samuel. Ze had ook niet moeten luisteren naar haar eigen gevoel. Ze had moeten luisteren naar wat Rosa haar aangeraden had. Toch? Ja, als ze dat gedaan had, had ze nu al onder de blauwe plekken gezeten. Gokte ze. Maar goed, even terug naar het punt waar ze nu was. Hij liep dus de kamer weer binnen, zette het dienblad neer. Of ja, mits je het een dienblad kon noemen, tenminste. Hij streek een pluk haar uit haar gezicht en als reactie daarop reageerde ze gewoon niet op hem. Ook niet toen hij haar naam zei, vroeg of hij het goed had. Hallo, als hij echt was wie zij dacht dat hij was, dan had hij dat ook wel onthouden. Zij was niet gek, hij was niet gek. Niet op die manier gek, in ieder geval. Maakte niet dat ze star bleef liggen bij het zien van het voedsel. Brood, beleg en water. Oh, goddelijkheid. Nou ja, goddelijkheid... Het was voedsel en ze begon er direct aan, door haar boterham te beleggen met hagelslag en deze in een aantal happen naar binnen te werken. Ze was schriel en tenger, maar de boterham was in drie happen verdwenen. Daarna dronk ze het water op en even was ze tevreden. Tot ze zich weer realiseerde dat ze in een huis zat met één of andere gestoorde. Die haar voor de gek gehouden had.

Ze zei niets, ging het spelletje nou alweer beginnen? Nou ja, ze at. Ging best snel voor zo'n klein meisje, moest hij zeggen. Goed, betekende niet dat ze hem hoefde te negeren. Ze zou er voorlopig niet voor boeten. Hij ging weer op de kruk zitten, koos de juiste potloden uit en begon aan de ruwe lijnen die haar gezicht moesten voorstellen. Hij zou ze wel bijwerken hoor, dit was alleen een begin. Hij had het meisje ook nog niet goed kunnen bekijken, dus zouden ze sowieso bijgewerkt moeten worden. Zat niets anders op. Was altijd al zo geweest, hij had wel een beeld van de meisjes, maar ook maar ongeveer. Als hij het echt perfect wilde doen zou ze zijn kant op moeten kijken en meestal deden ze dat niet vrijwillig, dus vond hij ook wel andere oplossingen. Goed, nu zou hij wel even wachten tot haar eten op was. Daarna zou hij haar wel even vragen om zijn kant op te kijken. 'Lekker?' mompelde hij, terwijl hij aan de lijnen begon die haar haren voor moesten stellen. De donkerbruine, zwarte kleur was prachtig geweest, maar op de tekening zou je die niet terugvinden. Nooit gebruikte hij kleur, dat verpeste het. Zwart-wit was ruwer, eerlijker. Mooier. Niet dat het hoefde, niemand anders dan hij zou deze tekeningen zien. Alleen de meiden zelf, als ze dat wilden. Tot nu toe vroegen ze dat nooit, dus had hij ze ook nooit laten zien. Hij wist niet eens zeker of ze doorhadden dat zij op het papier kwamen te staan. Nou ja. De ruwe versie was nu wel al af, dus zou het wachten zijn tot Shira klaar was met haar maaltijd, daarna zou ze ofwel kunnen doen wat hij vroeg, of zou hij ruwere middelen moeten gebruiken. Voor een tekening haalde hij deze ook niet boven, maar als het niet anders kon deed hij dat wel met plezier. Opbouwen. Zachtjes hun huid schaden. Zou zeker gebeuren, dus het maakte niet uit of ze meewerkte. Alles lag al vast, ze kon het alleen verergeren. Wat ze allemaal deden. Was al een gewoonte geweest om de pijn steeds sneller op te drijven.

Ze slikte het laatste beetje door, keek op toen hij weer binnenkwam, werkte daarna de laatste kruimels naar binnen. Uiteindelijk keek ze hem aan, knikte ze. 'Ja hoor,' mompelde ze. Alsof er niets aan de hand was. Ontkennen. Misschien werkte dat wel. Ze vroeg zich af wat hij in zijn handen had, wat hij op dit moment aan het doen was. Waar hij mee bezig was, dat potlood in zijn hand houdend en daarmee dingen op papier vastleggend. Wat was hij aan het doen? Ze wist het niet, wilde het aan de ene kant ook niet weten. Aan de andere kant wel, trouwens. Nieuwsgierigheid. Kon ze ook niets aan doen, was een aangeboren eigenschap. Zo had ze er wel meer. Maar ze besloot verder geen actie te ondernemen, ging weer op het bed liggen en staarde naar het plafond. Nu voelde het net al zo'n psycholoog. Iemand maakte aantekeningen, een ander persoon vertelde alles over zijn of haar leven. Ze was niet van plan over haar leven uit te wijden als daar geen reden voor werd gegeven, dus dat zou ze ook niet doen. Een random opmerking was misschien wel leuk. Misschien. Maar wat dan? Oh ja, nonchalant, alsof er niets aan de hand was. Ze keek even op, naar zijn hand die druk bezig was. Danste over het papier. Tekenen? Zou goed kunnen. Zag ze hem niet voor aan, maar was goed mogelijk. Ze had het wel vaker niet goed. In ieder geval, zijn vingers dansten over papier. Het had iets... sierlijks. Alsof het haar in een trance bracht. Deed het niet, dat niet. Ze ging weer liggen. Keek naar het plafond. Psycholoog. Psychiater. Rosa. Die was hier niet. Zou ze staan schooieren bij die snackbar? Shira wist het niet. Dansen, dansen. Vroeger had ze gedanst. Nu niet meer. Geen geld meer voor een dansschool. Dansen was verleden tijd.

Ze was gaan liggen, waardoor hij haar gezicht helemaal niet meer kon zien. Nou ja, de lijnen stonden er. Alleen had hij nog geen details. 'Ga eens rechtop zitten,' mompelde hij, 'kan ik beter werken.' Hij verraadde ook niet meteen waar hij precies mee bezig was, ze kon het wel afleiden. Hij wist niet of ze zo slim was. Hij dacht nooit na over of deze meisjes al dan niet wat verstand hadden. Ze waren allemaal dom genoeg om op de verkeerde plek te zijn, dus ging hij er van uit van niet. Al was Shira een ander geval, zij kon er niets aan doen. Toch, verkeerde plek. Verkeerd moment. Hij werkte nog een paar lijnen af, wachtte toen tot ze iets zou doen of zou blijven liggen en begon weer te denken. Denken, deed hij zo vaak eigenlijk. Over alles, maar bijna nooit over het verre verleden. Kindertijd bedoelde hij, een deel van zijn jeugd. Daar dacht hij niet graag over na. Niet dat die zo vreselijk geweest was, integendeel. Hij had een aardig diploma, kon werk krijgen als hij dat wilde. Zijn jeugd was goed geweest, tot die ene dag. Nee, niet over denken. Hij was nu zo, vond het zelfs fijner dan werken. Hij had geld genoeg, niemand wist wat hij deed. Ze mochten het niet weten, niet diegenen waar hij ooit om gegeven had en nu nog steeds een stuk om gaf. Verleden tijd. Ver verleden. Hij dacht alleen na over recente gebeurtenissen en de toekomst. Toekomst voor hem, nooit voor de meiden. Hij peilde wel naar hun interesses en vaardigheden en bouwde zo een toekomst voor hen op, maar die toekomst was een illusie. Zouden ze nooit krijgen. Bij Shira was dat misschien beter. Nu hij het toch had over de toekomst, kon hij meteen ook eens met haar praten. Haar leren kennen. 'Vertel eens, trouwens, wat zou je doen als je niet op straat leefde?' Nog nooit had hij dit eerder gevraagd, vernieuwend gesprek dit. Nu toch nog, vragen zouden zo weer standaard worden. Hobby's, familie, leeftijd. Elke en elke keer hetzelfde.

Ze besloot door te gaan met haar toneelstukje. Nonchalance. Ging overeind zitten, keek hem zelfs even recht aan. Ja, ze keek hem aan. Niet brutaal, eerder op een normale, serene manier. Ze keek hem aan, dat was al heel wat. Een glimlach speelde zelfs rond haar lippen. Geen brutale, uitdagende lach, maar eerder een lachje alsof je je op je gemak voelt ergens. Langs iemand kijkt en iets leuks ziet. Rosa. Nee, Rosa was er niet. Niet op dit moment. Haar donkere, sluike haar gooide ze naar achteren en ze besloot om daarna maar even stil te gaan zitten. Waarschijnlijk tekende hij inderdaad. Haar, als ze het mocht detailleren. Anders had ze waarschijnlijk niet overeind hoeven te gaan zitten. Dat was een logische beredenering, vond ze zelf. Ze haalde haar schouders op. Als ze niet op straat leefde? Dan had ze waarschijnlijk... Een nuttiger leven gehad. Ja, dat sowieso. Wist zij veel. Ze had wel een havodiploma hoor, daar niet van. Maar dan had ze nu misschien een vervolgopleiding gevolgd. Kon niet met een vader die eerst je studiegeld opzuipt en daarna doodgaat. Kan niet. Vooral niet als je ook nog je danslessen probeert te bekostigen. Had ze ook mee moeten stoppen. Geld was nodig om het huis van te betalen en eten van te kopen. Had ze niet lang volgehouden, binnen een maand stond ze op straat. Wat had ze gedaan als dat niet gebeurd was? 'Dan zou ik dansen,' mompelde ze zachtjes. Dansen. Studeren. Leven. Lachen. Vrienden hebben. Bovenal stond toch het dansen. Genieten van het leven. Dansen. Doen wat je zelf wilde, je eigen pad bepalen. Ja, als ze er nog tijd, kracht en mogelijkheid toe gehad had, zou ze nog steeds dansen. Maar ze had geen tijd. Of kracht. Of mogelijkheid. Nee, ze had niets meer. En nu al helemaal niet meer. Niets. Tijd. Kracht. Mogelijkheid.

Ze kwam overeind, waardoor een tevreden glimlach om zijn lippen speelde. 'Dansen?' vroeg hij, enigszins verbaasd. Nou ja, dansen. Kon goedkoop zijn, zoals de meesten dat deden. Maar zij, zij leek niet zo. Zij sprak het anders uit. 'Welke stijl?' was de volgende vraag. Ondertussen stonden de lijnen die haar kaaklijn voor moesten stellen op het blad, waarna andere, zachte potloodlijnen de rest van haar speciale gezicht op het blad zette. Ja, speciaal. Ze had een leuk gezichtje. Boeide hem meer dan de andere gezichten die hij al gezien had en die op zijn andere papieren stonden. Die waren altijd standaard geweest, soms een keertje wat anders, maar de lijnen waren altijd dezelfde. Bij Shira had hij meer moeite gehad om ze precies te krijgen. Het was hem wel gelukt hoor, uiteindelijk. Het was er prima op gaan lijken, nu alleen de laatste dingen nog. De neus, lippen, ogen en die dingen. Die kwamen altijd als laatst. Sommige tekeningen waren dus ook niet afgewerkt, simpelweg omdat hun gezicht zo standaard was dat hij het meteen was gaan bewerken. Bij Shira zou dat niet nodig zijn, haar gezicht toch niet. Voorlopig deed ze precies wat van haar verlangd werd, al was dat ook niet zo erg veel. Ze zou wel nog andere dingen moeten doen, pijn verbijten. Daar slaagden de meesten niet in, hoefde ook niet, voor hem dan. Ze wilden zichzelf wel altijd sterker opstellen dan ze werkelijk waren, maar voor hem hoefde dat echt niet. Hij zag door hun masker heen en het plezierde hem ook steeds opnieuw om te zien hoe dat masker brak naarmate hij het niveau wat omhoog haalde. Ook nu was hij weer benieuwd wat zijn slachtoffer zou doen. En lang zou dat niet meer duren, de tekening was af. Nog enkele kleine details, zoals hier en daar wat meer schaduw en wat uitgummen. Tevreden staarde hij naar het blad voor zich. Ze leken als twee druppels water, logisch. Nu was het tijd om haar echt te laten zien wie hij was, voor zoverre ze dat nog niet wist. Hij legde de tekening omgekeerd op de kast, klaar om straks meegenomen te worden. Zij zou hem vast ook niet willen zien.

'Klassiek,' antwoordde ze, lichtelijk verbaasd door zijn vraag. Wat, ze had niet verwacht dat hij erop in zou gaan. Deed hij dus wel en dat maakte dat ze even van haar stuk gebracht was. Nog meer dan ze al was. Nou ja. Hij stopte met tekenen en op één of andere manier zorgde dat dat de haartjes op haar armen overeind gingen staan. Zo lang hij bezig was met tekenen, hield hij zijn handen in ieder geval bij zich. Nu hij niet meer hoefde te tekenen, waren zijn handen vrij om iets anders te doen. Wat dan ook. Het zou een stukje anders worden nu. Nee, ontspannen. Ze hield haar hoofd iets schuin, schoof haar handen onder haar benen en keek voor zich uit. Ze wist zeker dat hij klaar was met tekenen, dus op zich kon ze ook wel weer gaan liggen. Ware het niet dat ze hem dan niet meer kon zien en als ze hem uit het oog verloor, zou ze alleen maar meer spanning in haar lichaam krijgen. Angstaanjagend. Mocht ze niet laten merken, ze was nonchalant en vrij dom. Niet blond, maar wel net zo dom en ze zou geen hints zien. Of wel. Het was een spel toch, voor hem? Dan kon ze het maar beter meespelen. Kat en muis was ook niet leuk als de muis niet meedeed en direct stierf. Dan was er voor de kat geen lol meer aan en de muis was dood. Nou, ze wilde nog niet doen. Als het nodig was, zou ze zich in onmogelijke posities wentelen. Zo lang ze de klauwen maar niet al te diep in haar huid voelde. Wacht, nu ging ze te ver. Uit haar vakgebied. Als ze het dan toch ergens mee moest vergelijken, zou ze een dans kiezen. Stijldans. Als één van de twee partners niet meedeed, niet leuk danste, werd de hele show vernield. Dus, ze zou een spel meespelen. Het leuk maken. Deed ze toch nog iets goed met haar baggerleven.

Klassiek dus, interessant. Niet dat hij er veel van kende hoor, nee. Hij nam het mes dat hij onder zijn stoel had laten liggen in zijn hand en liep op het meisje af. 'Je was vast een goede danseres,' fluisterde hij. Zachtjes liet hij het mes langs haar hals glijden, niet te hard om de huid kapot te maken, maar had genoeg om een dun, wit streepje op haar hals te laten verschijnen. 'Het spijt me dat je niet meer verder kon met wat je leuk vond, ik hoop dat je daarboven weer kan doen wat je wilt.' Dat was waar, dat wilde hij wel. Dat zou ze verdienen als ze dit allemaal kon doorstaan. 'Had je zussen, broers, familie die voor je kon zorgen? Of waren het egoïsten, vonden ze je vreemd? Te speciaal?' Met dat laatste bedoelde hij haar gezicht, hoe kon iemand zoiets unieks aan haar lot overlaten? Hij legde zijn hand tegen haar huid, een mooie, verzorgde huid. Aan haar uiterlijk zou je niet kunnen zien dat ze op straat leefde. Haar kleren, daarentegen. Daar kon hij wel nog wat voor verzinnen. Er lagen er wel nog wat in zijn kast. 'Vriendinnen, huisdieren?' Standaardvragen. Routine. Meewerken of niet. Het mes. Ja, iedereen had dit meegemaakt. Zijn mes vond de weg naar haar top, waar hij langs de zijkant een klein scheurtje in maakte. Nog één, eigenlijk. Er zaten er al een paar in. Ze zou wel nieuwe krijgen, van zijn zus. Die had er laten liggen toen die hier was komen logeren. Verleden tijd. Ver verleden. Ze zouden slechts een klein beetje te groot voor haar zijn, omdat ze zo tenger was. Qua lengte waren ze ongeveer gelijk. Zijn vingers streelden langs haar slaap, volgden haar kaaklijn. Net zoals op de tekening. Ze was aangenaam om naar te kijken, dat kon hij niet ontkennen. Hij gaf haar zeker langer dan een week, meer dan in het boek te komen van meiden waar hij maar één tekening van had. Dat was een goed teken, voor hem en misschien voor haar. Haar leven was miserabel, anders zou ze niet op straat leven. De reden? Kende hij nog niet. Vragen stellen, het te weten komen. Het mes liet hij even voor wat het was.

Nonchalance. Het spel meespelen. Doen alsof ze het mes niet opmerkte. Het mes, dat gevaarlijk dicht op haar huid kwam. Niet dat het echt schade veroorzaakte, maar het was wel dichtbij genoeg. Oké. Ze had altijd veel wensen gehad. Nu was er daar nog maar één van over. God, laat mijn stem alsjeblieft normaal klinken. Ze ademde rustig een paar keer in, sloot haar ogen en opende ze weer. Luisterde naar zijn woorden, zijn vragen, keek om het mes heen. Dansen. Niet meer. Te laat. Nou ja, dat had ze wel geweten. Het lachje dat tot nu toe rond haar lippen had gespeeld, verdween langzaam. Onopvallend ging het op in haar dromerige gezichtsuitdrukking. Weg, weg van waar ze nu was. Haar gedachten speelden rond de kamer, dansten. Rosa was er ook weer, luisterde mee. Op haar woorden letten. 'Ik hoop het ook,' fluisterde ze zachtjes. Natuurlijk hoopte ze dat het daarboven mooier zou zijn. Dat ze kon doen wat ze wilde. Ze vroeg zich af wat hij hoopte. Ooit. Zou ze het vragen? Nee. Dat durfde ze niet. Niet brutaal worden. Geen vragen stellen. Natuurlijk wilde ze weten wat hij dacht, als zijn gedachten hem tot de dood brachten. De hel? De hemel? Geloofde hij daarin? Ze wist het niet. Dit was ook iets wat ze wilde weten. Vragen waren voor later. Die ging ze niet stellen, misschien wel nooit. Met een beetje pech zou nooit al over een week zijn. Drie dagen. Minder nog. Niet aan denken. Doorgaan. Familie. Doen alsof er niets aan de hand was. Nonchalance. 'Mijn moeder stierf bij mijn geboorte. Mijn vader is alcholist. Ik heb geen broers of zussen en zo ver ik weet ook geen ooms of tantes of nichten of neven.' Nou, had hij even geluk. Niet iemand die gemist zou worden voor hem. Hij kon met haar doen wat hij wilde. Nee, niet aan denken. De dromerige uitdrukking verdween. Rosa. Er was wel iemand, Rosa. Vriendinnen. Rosa. 'Geen.' Huisdieren. Alleen als je de mieren waarmee ze af en toe de grond deelde, meetelde. 'Ook geen.' Jeetje. Eigenlijk was ze best wel eenzaam. Voor de buitenwereld. Rosa was er natuurlijk, maar mensen leken haar niet te zien en Shira was niet van plan Rosa aan de buitenwereld voor te stellen. Als ze dat wilde, kon ze dat prima zelf doen. Toch? Nu maakte hij ook een aantal scheuren in haar shirt, top. Maakte niet zo veel uit, het was oude kleding. Ze had niet meer zo veel. Nu had ze niets meer. Nou ja, ze was toch al bijna dood. Nonchalance, dat zou haar in leven houden. Meespelen, alsof het haar plezierde.

Blijkbaar was ze eenzaam, zelfs nog erger dan hij dat was. Stiekem vond hij het wel erg hoor, maar hij liet zich er niet door beïnvloeden. Integendeel. Het mes drukte hij harder tegen haar huid aan, waardoor een klein straaltje, donkerrood bloed naar beneden liep. Volgende vraag. 'Hoe oud ben je?' Leeftijden raden was altijd een slecht iets geweest voor hem, als hij er geen tien jaar naast zat kon hij het meestal niet eens afleiden. Ze had dan wel nog geen kik gegeven, maar de angst was op haar gezicht af te lezen. Hij was het al gewoon dat mensen zich sterk probeerden op te stellen en dit was weer zo'n geval. Nou ja, hij gaf haar wel nog wat tijd. Het was nog maar het begin, als ze hier al meteen alles bij elkaar zou gaan schreeuwen zei dat veel. Hij verplaatste het mes naar haar zij, waar hij zachte sneetjes in maakte. Steeds zo zacht dat er slechts een paar druppels bloed uit konden vloeien. 'Wat vind je leuk, wat vind je minder?' vroeg hij. Ja, peilen. Altijd weer. Ze had hem tevreden gemaakt met het vorige antwoord, wat wel tot gevolg had dat hij meer wilde weten. Interessant, ook al kwam ze van de straat, had ze niemand. Ze was interessant, er zat vast een andere wereld in haar verborgen en die zou hij maar al te graag willen kennen. Vragen stellen, altijd vragen stellen. Misschien vond ze het ook wel leuk, dat iemand een keer interesse had in haar. Naar haar wilde luisteren. Nou ja, het waren wel vreemde omstandigheden, maar toch. Naar hem hoefden ze nooit te luisteren, ze vroegen nog wat. Voor al zijn slachtoffers was hij een mysterie en het was hun eigen schuld. Niet dat hij het erg vond, hij vond het wel grappig. Sommigen wisten niet eens wat zijn naam was. Simpelweg omdat ze het nooit vroegen en hij geen nood had gehad om het te zeggen, meestal vertelde hij zijn naam in het begin, zoals hij bij Shira had gedaan. Als je hem dan nog niet wist en je vroeg er niet naar, kreeg je hem nooit te horen. Ze waren gewoon nooit slim genoeg om het te vragen, altijd dezelfde soort. Hij grijnsde terwijl hij het mes dieper in haar huid duwde en het zachtjes draaide, waardoor een grotere wonde bloed op haar zij liet rond vloeien.

'Achttien.' Oké, nu werd het wat moeilijker om het spelletje te bewegen. Vooral omdat hij nu zijn mes gebruikte. Echt gebruikte. Ze beet even op haar lip, maar neutraliseerde haar gezicht weer. Neutraal. Vooral haar ogen niet afwenden. Was nu niet meer nodig, aangezien ze wist wat hij was. Niet wie hij was, maar wat hij was. Het maakte niet uit. Ze volgde zijn bewegingen precies, de kleine beweginkjes die het mes over haar huid lieten glijden, ervoor zorgden dat het mes bij haar zij was en daar kleine streepjes bloed op liet wellen. 'Ik houd van dansen. Niet van drukte. Praten is leuk, maar reusachtige groepen staan me niet aan. Ik maak moeilijk vrienden. Ik vind het leuk om te wandelen, dingen te verzinnen die niet bestaan. Fantasie.' Haar neutrale gezicht werd weer uit balans gebracht doordat het mes zich dieper in haar huid boorde. Het was niet heel pijnlijk hoor, hoewel haar huid teer was en snel kapot ging. Het deed niet zo veel pijn, maar het bloed dat opwelde, was nogal onprettig. Met een lichte handbeweging pakte ze het mes vast, duwde het voorzichtig bij haar huid weg. Rustige bewegingen. Alsof ze een klein kind toesprak. 'Niet doen,' mompelde ze zachtjes. Haar blik, die als vanzelf naar haar hand gegaan was toen ze deze bewoog, richtte ze nu weer op het gezicht van de jongeman tegenover haar. Sam. Ze knipperde even met haar ogen. Hoopte dat ze hem niet kwaad had gemaakt. Neutraliseerde haar gezicht. Ze had het niet onvriendelijk bedoeld. Het was angst, vermengd met standaard reacties. Niemand raakte haar aan. Haar huid was ongeschonden geweest. Nu niet meer. Niet doen. Niet doen. Hij moest haar met rust laten. Iets wat toch niet zou gebeuren. Ze merkte dat ze zijn pols had vastgepakt bij het wegduwen van het mes en liet deze snel weer los. Niet nog meer woede over zich heen roepen dan nodig was. Dat zou echt niet voordelig voor haar uitpakken.

Hij voelde hoe een andere hand zijn pols omknelde en die naar achteren duwde. Een zacht gemompel dat hem verbood verder te gaan met wat hij bezig was, was afkomstig van Shira. Achttien, ze was de jongste geweest. Veruit de beleefdste, want haar toon had niet boos geklonken, eerder beleefd. Een verzoek. Heel even grinnikte hij, waarna het mes op haar buik plaatste. 'Lieve Shira, jij kan niet bepalen wat ik doe. Je weet wat ik ben, dan weet je ook wat ik doe,' fluisterde hij zacht waarna hij met het mes zacht in haar buik prikte. Tijd voor wat andere spullen die hij in deze kamer had laten staan. Niet dat hij haar meteen erg veel pijn ging doen, nee. Ze zou zichzelf pijn doen. Nou ja. Hij haar ook hoor. Hij stond op, liep weer naar de kamer naast haar kamer en nam daar armbanden, handboeien, hoe je het wilde noemen. Aan deze boeien zaten metalen pinnen, waardoor hoe harder ze zou bewegen, hoe meer pijn ze zou lijden. Natuurlijk nog niet meteen extreem, het zouden kleine en weinig metalen pinnen worden. Nu ze nog deed wat hij wilde. Achttien was ze. En verstandiger dan al de anderen. Nu ja, wat ze net deed was misschien niet zo slim geweest. Al was ze wel beleefd geweest, dat was een slimme zet. Hij liep de kamer weer in, in totaal was hij een tiental seconden weggeweest en had hij de deur laten openstaan, maar weg kon ze niet zijn. Zeker niet toen een paar seconden later de boeien om haar polsen zaten. Ze hing nergens aan vast, de boeien zaten zo klem en aan elkaar vast, zodat wanneer ze haar pols zou draaien of met haar andere pols zou bewegen, ze het altijd zou voelen. Deze dingen waren ook net nieuw, hij had ze nog niet eerder gebruikt. Wilde beste eens zien hoe Shira op zou reageren en of het werkelijk zoveel pijn deed als ze zeiden. Ondertussen zouden ze gewoon verdergaan met de vragen en even antwoorden op de dingen die ze net zei, wat hem opnieuw behoorlijk interesseerde. 'Dansen, wist ik al. Was je dat al vergeten?' Hij streelde opnieuw een lok haar uit haar gezicht. Praten, moeilijk vrienden maken. Sloeg een beetje op hem. Praten mocht ze doen, ze was best spraakzaam. Had hij leuk gevonden, een keer wat anders. Het laatste wat ze zei, boeide hem wellicht het meest. 'O ja? Wat verzin je zoal?' Hij nam de kruk en ging nu naast het bed zitten.

Nee, natuurlijk niet. Ze kon niet bepalen wat hij deed. Ze wist wie hij was. Nou ja, ze reageerde verder niet. Het had erger kunnen zijn. Veel erger. Ze leefde nog. Nog wel. Nou ja. Het spelletje spelen, op gang brengen. Kon hij prima zelf. Het mes was weg en zo ook hij, hij was ook weg. Voor heel even. Nog geen tien tellen later kwam hij de kamer weer binnen, deed nog twee tellen de metalen boeien die ze in zijn handen had gezien om haar polsen. Dicht tegen elkaar aan. Oh ja en wanneer ze ze bewoog, voelde ze dat direct. Punten, pinnen. Hoe je het ook wilde noemen. Maakte dat ze besloot maar niet zo veel met haar polsen te bewegen. Niet te veel. Ze keek op van haar geboeide polsen toen ze zijn stem weer hoorde. Nog meer vragen? 'Natuurlijk wist ik dat wel, maar jij stelde de vraag,' mompelde ze zachtjes. Ze zag iets in zijn blik en dat maakte haar even nerveus, maar eigenlijk was het geen gevaarlijke verandering. Nog niet. Nou ja, en hij ging zitten. Maakte dat hij niet meer zo dicht bij haar was, maakte dat haar houding weer ontspande. 'De hele wereld,' fluisterde ze zachtjes. Oké, dat was waarschijnlijk niet duidelijk genoeg. Misschien ook wel. Hij was zelf ook niet helemaal bij zinnen, dus misschien begreep hij het wel. Ze wreef haar vingers over elkaar heen, aangezien ze het gevoel had dat het bloed anders zou stoppen met stromen. Was ze bang voor. Haar wereld. De hele wereld. Ze glimlachte even. Alles. 'Het is een fantasie. Een wereld. Dromen. Je leven. Alles. Verzonnen. Fantasie.' Stoppen. Nu. Ze ging veel te ver, zei dingen die niemand begreep. Zijzelf ook niet. Hoewel, ze snapte het eigenlijk wel. Aan de ene kant. Aan de andere kant was het slechts wartaal die ze uitkraamde. Ze beet op haar lip, wendde haar blik even van hem af. Daarna keek ze hem weer even aan. Heel even.

'Ik vroeg wat je leuk vond, niet om te herhalen wat je al zei.' Niet dat hij het erg vond hoor, helemaal niet. Nu zou hij het zeker niet meer vergeten. Ach. Hij grijnsde even naar de boeien, die haar geen pijn leken te doen. Pas als ze bewoog. En dat deed ze niet. Hij zuchtte, maakte ze los en gooide ze aan de kant. Nu nog even niet. Er was al bloed gevloeid en het was nog maar de eerste dag. De eerste uren. Ze kon zichzelf wel oplappen. 'Hoelang is het geleden dat jij een douche hebt genomen?' vroeg hij. Niet dat ze stonk, had hij nog niet eens op gelet, maar op straat kon je niet zomaar douchen. Haar fantasie zorgde er wel voor dat hij nog interesse had in wat ze te vertellen had en even hield hij zijn hoofd schuin. Ze verzon haar leven, leidde hij af uit wat ze zei. Maar dit was echt, kon ze niet verzinnen. Moest ze zelf ook wel weten, toch? Hij kon het haar wel nog duidelijker maken. Als hij de interesse verloren was. Wacht, verzonnen. Misschien verzon ze ook dat haar moeder dood was. Kon wel. Ze verzon haar leven, zei ze. Hij stond op, plaatste zijn handen op de rand van het bed. Keek haar fronsend aan. Hoe moest hij weten of alles wat ze zei niet verzonnen was? Ze mocht geen mysterie zijn. Hij liep naar de plek waar hij eerder wat irriterende producten had gezet, nam een fles en een mes en liep weer op het meisje af. 'Als je alles verzint,' begon hij, 'hoe weet je dan wat echt is?' Hij zette het mes tegen haar top, drukte door zodat een rode vlek zichtbaar was en sneed daarna zijn kant op. 'Hoe weet jij of dit niet verzonnen is?' vroeg hij waarna hij de vloeistof uit de fles op de plek waar de snede zat liet lopen. 'Hoe?' Hij klonk gefrustreerd. Nog nooit eerder was dit gebeurd. Hij zette zijn vingertoppen tegen zijn voorhoofd, liet zijn nagels in zijn huid zakken. 'Hoe weet ik of jij wel echt bent wie je zegt te zijn?' Hij sloot zijn ogen, telde tot drie. Zag de rode huid. Ze zou wel weten dat dit echt was. Kon niet anders. Ze zou een kik moeten geven. Anders wist hij het niet meer. Wat zou hij dan doen? Zich uitleven? Zou ze misschien nog wel als snelste sterven?