Samuel VS Shira

'Sommige antwoorden zitten aan verschillende vragen vast,' mompelde zachtjes. Kans om nog meer te zeggen kreeg ze niet, nam ze niet. De boeien vielen weer op de grond, prima. Ze had het best onprettig gevonden dat ze haar handen zo stil had moeten houden, hoewel ze het prima nog even vol had kunnen houden. Eigenlijk. Nu ging het over douchen. Nee, toch niet. Hij flipte na haar woorden over de fantasie, hoewel hij zelf gevraagd had. Hij flipte. Dat maakte dat haar vingers begonnen te trillen. Lichamelijke reactie die vanzelf optrad. Eerst dichterbij. Zijn gezicht te dicht bij het hare. Maar daarna was het weer weg. Heel even. Een mes in haar lichaam. Pijn. Niet brandend, nog niet. Het kalmeerde haar vingers in ieder geval niet. In tegendeel, ze balde haar handen tot vuisten om ervoor te zorgen dat ze stopten met trillen, wat niet werkte. Vooral niet toen hij weer vragen begon te stellen en tegelijkertijd een goedje op de wond goot. Brandend. Pijn. In blinde schrik, angst, schoot ze naar achteren. Het bed op. Naar de hoek. De hoek. Zo ver mogelijk bij hem vandaag. Sloot haar ogen, kroop in elkaar. Opende haar ogen. Zag Sam, die ook niet helemaal rustig meer was. 'Ik weet het niet,' jammerde ze zachtjes. Zachtjes, om maar niet op te vallen. Ze wist het niet. Pijn, brandende pijn op de plek waar hij het spul had gegoten Ze drukte haar vingers erop, zorgde ervoor dat het nog meer begon te branden. Razende angst, een hart dat duizend maal sneller klopte dan normaal. Na twee tellen haalde ze haar vingers weer weg en door die verandering leek het branden minder te worden. Gevoelsmatig, natuurlijk. Ze kroop helemaal weg, helemaal naar de hoek. Ze wist het niet. Wist het niet. Wat was waarheid? Wat was een leugen? Alles. Niets. Verzonnen. Fantasie. Rosa. Rosa. Wat was ze? Waarheid? Een leugen? Ze wist het niet. Sam wist het ook niet. Het maakte dat haar hele lichaam begon te trillen. Ze werd gek. Alles. Niets. Waarheid. Leugen. Tranen. Gekte.

Ze zocht een veiligere plek of, veilig. Nee. Hier was niets veilig, niet zolang hij er was. Zeker als hij niet normaal kan denken, zoals nu. Dacht hij eigenlijk ooit wel normaal? Nee. Bijna nooit. En ze wist het niet. Hij ging naar de andere kant van het bed, waar zij zat. Zijn hand streelde haar wang , waarna deze de weg vond naar haar hals. De leuning was hoog genoeg, dus duwde hij zodanig hard dat haar hoofd tegen de leuning lag, stond. Iets. Daarna kneep hij zachtjes haar hals dicht, sloot de luchttoevoer zacht maar zeker af. Shira. Als hij dit nog even zou doen zou er geen Shira meer zijn. Mysterie. Waarheid. Echt. Geen fantasie voor de kleine meid. Hij wist niet eens wat hij precies wilde doen nu. Hij kneep haar hals nog iets harder dicht. Als ze nu iets zou doen dat hem tot bedaren kon brengen, zou ze blijven leven. Anders? Wist hij niet. Hij was niet bij zinnen, de controle kwijt. Op het hoogste niveau. Hij kon niet helder denken. Nog iets harder, hij voelde haar hart kloppen. Voor haar was het misschien bijna gedaan. Ze zou het record breken als hij niet helder zou kunnen denken. Ze was een mysterie, mocht niet. Ze was niet bij zinnen. Hij zou geen plezier aan haar kunnen beleven, ze dacht dat alles fantasie was. Ze moest de werkelijkheid onder ogen zien. Hij fronste, keek haar aan. Waar was zij mee bezig? En hij? Nou, bij hem was het duidelijker. Als ze niet gauw iets zou doen wat hem eventueel tot bedaren kon brengen, was het te laat. Niet dat ze dat zou kunnen, meestal waren ze toch te angstig. Dan was haar enige hoop dat hij los zou laten voordat het te laat was. Shira, het meisje dat zou uniek was. Was. Nog iets harder kneep hij, waardoor het haast onmogelijk was voor haar om nog te praten. Niet anders dan nadelen. Hij zette zijn knie op het bed, liet zijn andere been staan en ging toen zelf dichter naar het meisje. 'Het spijt me dat het zo snel moet gaan, ik hoop dat het fijn is daarboven.' Nu was het afwachten tot ze helemaal geen lucht meer kreeg en in elkaar zou zakken als een lappenpop. Hij gaf het meisje nog een kus op haar voorhoofd en keek toen toe hoe zijn hand ervoor zorgde dat zij zou stikken.

Ze was bang. Doodsbang. Toen ze zijn hand tegen haar wang voelde, gingen de haartjes op haar armen overeind staan. Voelde hoe deze hand daarna zijn weg vond naar haar hals, haar hoofd tegen de leuning van het bed aan duwde en druk begon te zetten op haar keel. Ze voelde dan ook direct dat ze minder adem kreeg en sloot haar ogen. Voelde hoe de druk op haar keel steeds meer toenam, tot ze langzaam maar zeker licht in haar hoofd werd. Ze hoorde zijn woorden. Ja, het zou vredig zijn. Beter dan hier. Veel beter, mooier en rustiger. Sereen. Dood. Zou dat ook een fantasie zijn? Wat nou als de hemel slechts een verzinsel was? Wat nou als er niets anders was dan de dood? Zwarte leegte. Dat wilde ze niet meemaken. Dus, ze opende haar ogen weer. Zag een blik, een angstaanjagende blik. Sam. Maar, was het Sam? Hersenpinsels. Als het een hersenpinsel van haar was, had zij er macht over. Maar als hij dat niet was... Ze was toch al dood. Toch? Ze had nauwelijks nog kracht in haar armen, kon vrijwel geen adem halen. Wat restte haar nog? Dood. Zwarte leegte. Omhelzen, omarmen. Dan was het misschien eerder voorbij. De leegte, de dood, omhelzen. Met de grootste moeite tilde ze haar armen op, legde deze om zijn nek. Heel voorzichtig, langzaam. Ze had toch geen kracht meer. Streelde zijn rug met haar vingers terwijl ze ondertussen met haar hals tegen zijn hand aandrukte. Het mocht voorbij zijn. Ze omhelsde de duisternis. Zwarte vlekken. Nog meer. Steeds meer, tot ze niet meer zag en haar ogen weer sloot. Zwarte vlekken en geen adem. Geen adem. Serene stilte. Eindelijk rust. Geen pijn meer, die was al lang verdoofd.

Tinn:
Het was bijna voorbij. Bijna. Tot hij vingers op zijn rug voelde, een rilling die over zijn rug liep. Wat was dit? Hoe kwam het dat precies zij het juiste deed? Iets wat niemand anders ooit geraden had. Een mysterie, alweer. Niet denken. Niet nu. Hij liet haar hals los, streelde haar wang. Het was haar gelukt. De eerste. Het mocht niet. Hij had geen zwaktes. Nooit. Hij stond op, ijsbeerde door de kamer. Liep naar de deur, door naar de gang. Deur op slot. Geen zwaktes. Weg. Shira was slim geweest. De eerste. De enige? Was niet duidelijk. Hij zuchtte. En nu? Zou ze het door hebben? Zo nee, wat dan? Zo ja, wat dan? Vragen. Te veel vragen. Hij iep de trap op, naar boven. Hij moest zijn gedachten op orde krijgen. Helder denken. Daarna zag hij wel weer. Hij liep de trap op, op looptempo. Duidelijk dat hij de kluts kwijt was. Zat de deur wel stevig op slot? Was hij al vergeten. Ze zou toch niet weg kunnen. Of wel? Slim. Hij liep zijn kamer in, scheurde oude tekeningen van zijn muur af. Wat dat waren? Wie dat waren? Moeder, vader en zus. Mensen die wat betekend hadden. Waar ze nu waren? Hoe ze er nu uit zagen? Hij wist het niet. Te lang geleden. Tijd voor andere dingen. Nieuw. Verfrissend. Dit was te lang geleden. Al waren zijn gedachten nu ook niet verfrissend. Hij liet zich op de bank in zijn slaapkamer zakken, liet zijn hoofd op zijn handen rusten. Shira, het unieke meisje. Het slimme meisje. Haar fantasie bracht haar misschien verder dan de harde realiteit.

De dood. Was die zo vredig? Zwarte vlekken die maar bleven dansen, haar uitnodigden mee te doen. Helaas had ze de kracht niet. De kracht niet. Ze haalde adem, voelde dat haar nek pijn deed. Adem. Pijn. Maar, ze was toch dood? vingers tegen haar wang, die maar al te snel weer verdwenen. Ervandoor gingen, als vogeltjes in de nacht. Vogels. Gezang. Dansen, op de muziek. Een deur sloeg dicht en de pijn kwam heviger opdraven met iedere ademhaling. Pijn. Hevige pijn met iedere beweging die ze maakte. Iedere keer dat ze inademde. Pijn. Langzaam stopten de zwarte vlekken met dansen en ze onthulden een wereld met veel te felle kleuren. Te fel. Dus, ze sloot haar ogen weer. Slikte. Pijn, nog meer pijn. Merkte dat ze nog steeds tegen de rand van het bed aangedrukt zat. Nee, ze was niet dood. Ze leefde nog. Voorzichtig opende ze haar ogen op kiertjes en zag dat de kamer verlaten was. Hij was weg. Weg. Waarom? Dacht hij dat ze dood was? Had hij besloten dat ze nog moest blijven leven? De laatste keer dat ze in zijn ogen had gekeken, leek het er niet op dat hij zomaar zoiets zou beslissen. Het was raar. Heel langzaam opende ze haar ogen helemaal wende aan het licht dat brandde op de kamer. Als je het echt licht kon noemen. De kleuren waren lang niet zo fel als ze geleken hadden. Haar hals deed trouwens nog wel pijn en nu ze van houding veranderde, voelde ze ook de met bijtende vloeistof besprenkelde wond. Auw. Nee, het was niet prettig op deze manier. Ze beet op haar lip, zette door en ging verliggen, met veel pijn. Lag nu op het bed, met haar rug naar de deur. Slapen, ze wilde rust. Weg van de pijn.

Gescheurde stukken papier die ooit een tekeningen moesten voorstellen lagen nu over de grond. Wat er zonet was gebeurd? Hij wist het niet. Pure waanzin, misschien. Hij wilde haar vermoorden, terwijl ze niet eens wat verkeerds zei. Fantasie, mocht ze toch hebben? Waarom waren de stoppen doorgeslagen? Wat had hem laten stoppen? Korte beelden schoten voorbij. Vingers. Op zijn rug. Een gebaar dat voor hem heel vertrouwd aanvoelde. Nieuwe beelden. Van vroeger. Zijn moeder die hetzelfde deed als wat Shira gedaan had. Een gebaar om hem rustig te maken, te kalmeren wanneer hij ziek was. Nu was hij niet ziek. Niet echt. In zijn hoofd, volgens velen. Ze had hem proberen rustig maken. Onbewust of bewust. Net zoals zijn dode moeder dat ooit had gedaan. Auto-ongeluk. Waarom hij het niet zeker wist? Ze hadden haar nooit meer kunnen identificeren, maar aangezien hij zijn moeder niet meer terug had gezien, verklaarde dat veel voor de rest van het gezin. Een gezin dat uit elkaar was gevallen, waardoor hij nu zo was. Wreken. Zoiets. Nooit had hij gedacht dat hetzelfde gebaar zoveel effect op hem zou gehad hebben. Voorzichtig kwam hij overeind, trapte de gescheurde stukken tekeningen weg en liep naar zijn kast. Medicijnen, zalfjes. Spullen van vroeger, toen hij studeerde. Hij kon ermee overweg. Wist precies wat hij moest nemen. Nu ook, zalf voor Shira's buik. Hij wilde eigenlijk helemaal niet naar beneden gaan, haar niet opnieuw zien. Maar zolang ze leefde, moest dat wel. Ze zou de laatste dagen van haar leven niet eenzaam door moeten brengen, zoals ze altijd had moeten doen. Een stuk rustiger dan net liep hij de trap af, met de zalf in zijn hand. Toen hij in de kamer kwam, zag hij dat het meisje in slaap was gevallen. Voorzichtig sloot hij de deur weer, liep naar het slapende meisje en keerde haar zo om dat hij zonder haar wakker te maken haar buik kon verzorgen. Iets wat hij nooit zou doen, waarom hij het nu deed? Geen idee. Waanzin. Hij schoof haar top omhoog, zorgde ervoor dat er genoeg zalf op zijn vingers zat en smeerde deze toen op de wond. Na al die jaren was de techniek hem nog steeds niet vergaan, al voelde het wel onwennig. Toen er voldoende zalf was aangebracht, streelde hij een lok haar uit haar gezicht en drukte een kus op haar voorhoofd. Hopend dat hij het meisje niet wakker had gemaakt nam hij de kruk en plaatste die naast het bed. En nu? Geen idee. Hij zou gewoon toekijken hoe ze sliep. Hij zag zelf wel of hij ook moe zou worden of niet.

Het deed pijn, ademhalen. Nu ook. Nu ook, nu ze niets meer voelde van de wereld om haar heen. Alleen de pijn. Vooral in haar nek, hals. Haar ogen waren gesloten en ze stond overeind. Lag niet. Wat was er? Een droom is iets dat je niet bewust meemaakt. Iets waarin je ziet wat je ziet maar je niet bedenkt dat het raar is, niet kan. Het lijkt doodnormaal. Dus ze opende haar ogen, keek in een spiegel. Haar eigen ogen keken haar aan. Donkerbruine ogen in een apart gezicht. Ogen die dromerig stonden, zelfs als ze totaal alert was. De blauwe plekken in haar hals vielen haar op en ze wreef er even overheen, waarna ze weer stil naar haar eigen beeld keek, even slikte. In de spiegel bewoog ineens iets, een figuur. Ze draaide zich om, zag niets. Draaide weer terug naar waar de spiegel net nog stond, maar merkte dat deze daar niet meer stond. Weg spiegel. Ook de ondergrond was weg, ze viel naar beneden, door een een dik pak wolken. Naar beneden. Flitsen, ze zag flitsen. Van dingen die ze misschien niet wilde zien. Dingen die ze wel wilde zien. Vooral Sam. Ze wist niet eens of het waar was, de dingen die ze zag. Snippers papier, een kamer bedolven onder gescheurde tekeningen. Verwarring. Ze zag zichzelf liggen, haar wonden ingesmeerd met zalf. Verwarrend. Waarom? Wat was er? Was het echt waar dan? Ze wist het niet. Zou goed kunnen. Of niet. Maakte niet uit. Ze was het beeld onder de hand al weer kwijt en viel verder, een peilloze duisternis in.

Over het algemeen was het meisje rustig, af en toe bewoog ze even, waardoor hij al klaarstond om weer te vertrekken, maar toen ze weer bleef liggen bleef hij gewoon zitten. Hij wist niet precies waarom hij nu naar het slapende meisje zat te kijken. Het intrigeerde hem, hoe haar lichaam angst bevatte, maar het niet tot uiting kwam. Het was misschien ook rustgevend. Kalmerend. Vingers op zijn rug. Nee, niet aan denken. Gewoon een slapend meisje. Hij leunde met zijn rug tegen de muur aan. Wat zei hij ook alweer? Rustgevend? Ja, hij werd moe, maar hij weigerde om weer naar boven te gaan. Verscheurde tekeningen. Waanzin. Er was waanzin boven. Hij zakte iets voorover, zodat zijn hoofd ook tegen de muur aanleunde. Als hij nu in slaap viel en zij werd wakker? Dan had ze vrij spel. In deze kamer. Ze kon niet weg, de deur was op slot. Wapens, die had ze. Of ze zou gebruiken? Hij dacht niet na. Maakte het hem uit? Ja. Was hij bang? Nee. Hij was nooit bang. Nu ook niet. Ze wist het misschien niet eens, dacht er misschien niet zo over als hij. Nee, zij was normaal. Deels. Erg normaal was ze niet, anders. Net zoals hij. Al hadden ze beide een andere gedachtegang. Ze waren niet normaal. Hij voelde hoe de vermoeidheid het van hem overnam, liet hem niet meer nadenken. Hij kon ook in het bed gaan liggen, zodat ze misschien minder beweegvrijheid had, maar zo ver zou hij niet gaan. Ze mocht wel rusten zonder zich te storen aan iets of iemand. Eerste dag en al zoveel was anders. Hij sloot zijn ogen, liet zichzelf nog iets verder onderuit zakken. Niet dat dit lekker lag, integendeel. Maar toch, hij voelde hoe zijn ademhaling regelmatiger en rustiger werd, net zoals zijn hartslag. Slapen. Hij sloeg zijn armen om elkaar heen, zuchtte en viel toen in slaap. Hij zag wel wat morgen hem te bieden had.

Na een aantal uren, die voorbij gevlogen leken te zijn, opende ze haar ogen pas weer. De pijn in haar nek was net zo hevig als daarvoor, maar de brandende pijn die ze op haar buik gehad had, was grotendeels verdwenen. Ze opende haar ogen, werkte zich op haar ellebogen omhoog en zag dat haar buik besmeerd was met een goedje. Zalf. Zoals ze had gedroomd. Waanzinnige werkelijkheid. Ze keek op, zag het figuur dat op een kruk zat. Gebleekte haren en op zich een vrij angstaanjagend uiterlijk, maar doordat hij zo diep in slaap leek, was hij niet zo angstaanjagend als hij eerder was. Nee. Hij zag er kwetsbaarder uit, veel jonger. Onschuldiger. Ze kwam geruisloos overeind en merkte dat haar lichaam hiertegen protesteerde, maar ze wilde niet nog langer blijven liggen. In plaats daarvan pakte ze het laken dat op het bed lag op en legde het over de jongen heen, waarbij ze schietgebedjes deed dat hij niet wakker zou worden. Wat dus niet gebeurde en daar was ze blij mee. Wat nu? Zij was wakker, kon niet weg. Hij sliep, leek bijna onschuldig. Wat nu? Haar blik viel op het schrift. Blok. Potlood ernaast. Ze besloot dat hij diep genoeg sliep en liep erheen, om heel voorzichtig het dingetje op te pakken. Sloeg de kaft open, keek naar de eerste pagina. Eventjes. Bladerde voorzichtig door naar de volgende bladzijde. Pagina voor pagina. Gezichten keken haar aan. Sommige waren vluchtiger getekend dan anderen, de één had een apart kenmerk terwijl een ander een standaard gezicht had. Ze bekeek de tekeningen, merkte dat het allemaal meisjes waren. Jonge vrouwen. Slachtoffers? Doden? Soms leken tekeningen daarop te wijzen. Een meisje met een prachtig uiterlijk was een bladzijde verder aardig toegetakeld. Nog een bladzijde verder. Haar eigen gezicht keek haar aan. Precies in detail uitgewerkt, van de haartjes van haar wenkbrauwen tot de plooitjes in haar lippen. Precisie. Het leek alsof er veel werk in gestopt was, maar dat wist ze natuurlijk niet zeker. Hij was druk met haar gezicht bezig geweest, dat had ze gezien. Maar was het extreem lang? Ze wist het niet. Merkte wel dat haar gezicht verschilde van die van de andere meiden. Was niet raar, haar gezicht was nu eenmaal apart. Hij kon heel goed tekenen.

Langzaam opende hij zijn ogen, keek heel even opzij om te zien dat Shira niet meer in het bed lag. Toen hij wilde kijken of hij vastgebonden was, zag hij het laken dat eerder op het bed had gelegen over hem heen liggen. Zijn handen waren nog vrij. Toen hij de kamer afspeurde, zag hij Shira staan. Duidelijk met iets bezig, waar wat wist hij niet. Zacht kwam hij overeind, maakte nauwelijks geluid. En even geruisloos liep hij naar het meisje staan, legde zijn ene hand op haar schouder en streelde met zijn andere een lok achter haar oor. Pas toen hij keek waar ze mee bezig was, liet hij haar los en zette een stap achteruit. Tekeningen. Nee, dit was beslist niet gemakkelijk. Nog nooit had iemand dat gedaan, dus wist hij ook niet hoe hij er precies op moest gaan reageren. 'Vind je hem goed?' stamelde hij toen hij naar de tekening waar zij op stond keek. Waarom hij om bevestiging vroeg? Hij kon ook niet meteen weg gaan nu. Nou ja, eigenlijk wel, maar dan verspeelde hij een kans. Eentje dat nog niemand anders gegrepen had. Praten over zijn tekeningen. Hoe kort ook. Hij ging naast het meisje staan, nam voorzichtig het boekje uit haar handen. Hij keek naar de tekening, keek toen weer op naar Shira. 'Is er iets wat ik moet veranderen?' Hij keek weer grijnzend omhoog. 'Je zegt het maar.' Op de één of andere manier klonk zijn stem heel erg onzeker, het was een manier van praten die hij niet gewend was. Het was dus ook lastig om uit zijn woorden te komen. Voelde misschien wel ongemakkelijk aan. Niet dat het veel uitmaakte. Het was eens wat anders, kon wel goed uitdraaien. Vernieuwing. Steeds hetzelfde verveelde zelfs hem na een tijdje. Hij nam het potlood van de kast en werkte de schaduwen in haar haren alvast bij, nu ze dichter bij hem stond waren die ook duidelijk zichtbaar. Stiekem hoopte hij dat ze het prima zou vinden, appreciatie. Daar hoopte hij op. Vreemd om dat te ervaren, alweer nieuw. Hij vond het wel aardig zo, al was hij niet meteen een engel geworden. Ze had nog steeds hetzelfde lot en dat zou nooit veranderen. Eens je hier kwam, in het hol van de leeuw, was het een kwestie van afwachten wanneer de leeuw precies zou aanvallen.

Ze was zo gefixeerd op de tekening dat ze pas merkte dat Sam wakker geworden was toen ze de hand op haar schouder voelde en de andere hand die een pluk haar uit haar gezicht streek. Geschrokken draaide ze zich om, waardoor ze hem recht aankeek. Verdorie, ze had gehoopt dat hij nog langer zou slapen. Dan had dit vermeden kunnen worden. Nou ja, dan moest ze er maar het beste van maken. Hij leek ook geschrokken, op een goede manier. Beter dan het had kunnen zijn, in ieder geval. Ze besloot te doen alsof er niets was. Nonchalance. Had haar tot nu toe gered. Ongeveer. Ze knikte als antwoord op zijn vraag. Het boekje gleed uit haar vingers toen hij het aanpakte en ze zag dat hij direct alweer verder ging, dingen bijwerkte. Nu schudde ze haar hoofd. 'Niet doen, hij is prachtig zo,' fluisterde ze zachtjes. Nonchalance. Ja, dat zou nu wel heel moeilijk worden. Dan maar de waarheid. Of zo. Ze was wel eerlijk, ze vond hem heel mooi zo. Hoefde niet anders. Haar blik volgde zijn vingers die nog steeds razendsnel over het papier schoten. Het was toch wel wonderlijk, iemand die zo verknipt was en toch zo kon tekenen. Of misschien paste het juist wel. Zou kunnen. Ze liet haar blik van zijn vingers naar zijn handen, armen, schouders en uiteindelijk zijn gezicht glijden. Als hij zo bezig was, kon ze bijna niet geloven dat hij haar nog geen dag geleden had willen vermoorden. Haar vingers gleden over haar hals en ze merkte dat de huid daar nog steeds gevoelig was. Blauwe plekken, dat zeker. Misschien nog wel erger. Bloeduitstortingen. Slikken deed nog steeds pijn, wat niet echt prettig was.

Hij stopte pas met bijwerken toen hij haar stem hoorde, die zei dat het prima was zo. Nou, hij legde zijn spullen weer aan de kant en grijnsde even toen ze naar haar hals ging. Die zag er wel redelijk slecht uit. Hoeveel druk had hij precies gezet? Veel. Hij duwde zachtjes haar hand weg, keek hoe erg het precies was en zag dat het daarna ernstiger was dan hij dacht. 'Ga even zitten,' mompelde hij toen hij naar het bed wees, 'ik ga wat halen voor je hals.' Het zou geen wondermiddeltje zijn hoor, nee. Gewoon een zalfje dat de pijn om te slikken zou verminderen, ze zou wel nog een tijdje last hebben van pijn. Het was ook niet de bedoeling om de pijn volledig weg te nemen. Nee. Gewoon wat ijs, misschien. En een zalfje. En wat te eten. Zoiets, ongeveer. 'Wacht hier,' mompelde hij. De deur liet hij voor wat het was. Ze probeerde niets, had ze deze ochtend niet gedaan en zou ze nu ook niet doen. Hij liep naar boven, grijnsde toen hij al de gescheurde papieren zag liggen en liep weer naar de kast, nam de eerste beste zalf en liep weer naar beneden, keuken. Daar nam hij was ijs uit de ijskast, draaide dat in een keukenhanddoek en legde het aan de kant. Dat was voor de pijn. Daarna nam hij weer een boterham of twee met hagelslag, wat ze gisteren ook goed gevonden had en vulde dat aan met een glas water. Zo was het prima, hij zou zo wel eten. Als hij daar zin in had. Een ontbijt in de ochtend nam hij bijna nooit, dus de kans was groot dat hij dat vandaag ook niet deed. Hij liep de kamer weer in, zag het meisje op het bed zitten en zette het eten even aan de kant. Hij drukte wat zalf uit de tube, bracht zijn vingers naar haar hals en smeerde dat op de grootste bloeduitstortingen. 'Kan even koud zijn,' mompelde hij. Wanneer hij klaar was, gaf hij haar de handdoek aan. 'Dat ertegen houden, als je nieuw ijs nodig hebt vraag je het maar.' Hij schoof het eten weer naar het meisje toe, waarna hij naar de tekening op de kast keek. Heel even glimlachte hij, maar hield dan zijn gezicht meteen weer in de plooi. Hij stond weer op, liep naar de kast en nam zijn schetsen, waarna hij naar de deur liep. 'Eet smakelijk,' zei hij zacht, waarna hij de deur achter zich weer op slot deed.

Het verwarde haar. Heel erg. Hij had haar hand aan kant geduwd en naar de bloeduitstortingen gekeken, Had blijkbaar gezien dat het er niet heel goed uitzag, want hij was daarna de kamer uitgelopen met de woorden dat hij iets voor haar hals ging halen. Nou ja, het zou wel. Als hij deed wat hij zei zou zij minder pijn hoeven leiden en als hij dat niet deed dan was hij weer een stuk logischer voor haar. Want op dit moment.. Nee, ze kon geen touw aan hem vastknopen. Het ene moment probeerde hij haar te vermoorden, -hoewel ze niet helemaal zeker wist of hij dat echt had gewild of dat hij nog even een tikje gekker geworden was- maar het andere moment verzorgde hij haar wonden alsof hij niet wilde dat ze al te veel pijn had. Veel tijd om hierover na te denken had ze niet, want de deur ging weer open en hij kwam weer binnen. Boterhammen. Een handdoek waar iets inzat. Een tube met zalf. Waarschijnlijk voor haar hals. Zonder nog woorden te verspillen begon hij haar huid in te smeren op de plaatsen waar ze de meeste pijn had. Of ja, hij waarschuwde dat het koud kon zijn. Alles beter dan pijn, hoewel deze actie maakte dat ze helemaal geen idee meer had wat ze met hem aanmoest. Hij was een gek, psychopaat. Niet in staat normaal te functioneren, anders zou hij dit soort dingen niet doen. En toch behandelde hij haar wond, gaf hij haar ijs om de pijn verder te koelen en zelfs eten en drinken hoefde ze niet te vragen. Oh, ze wilde hem wel bedanken hoor, maar voordat ze daar echt de kans voor kreeg was hij al weer weg, de deur op slot achter hem en ze was alleen. Het was maar goed dat ze niets had hoeven zeggen, praten deed nog meer pijn. Nou ja. Ze pakte het glas water en nam voorzichtig een slok. Hij was een rare gozer, om het maar even zo te noemen.

En nu? Hij wist het niet. Hij gooide zijn schetsboek op de keukentafel en liep daarna weer naar boven. Opruimen. De moed zakte hem meteen in de schoenen toen hij boven kwam, maar toch begon hij alle stukken papier samen te rapen. Toen het hoopje groot genoeg was stopte hij al de stukken onderaan in de kast. Hij hoefde ze niet meer te zien. Daarna liep hij weer naar beneden, nam zijn schetsblok van de tafel en ging voor Shira's deur zitten. Hij probeerde wat dingen op papier te krijgen, maar zijn handen wilden niet meewerken waardoor uiteindelijk een hele krabbel op papier stond. Uit frustratie. De papieren werden aan de kant gegooid en hij liet zijn hoofd tegen de deur rusten. Wat zijn plan nu was? Hij had werkelijk geen idee. In de kamer hiernaast zou hij misschien wat dingen te weten komen, dingen die hij kon doen. Maar wilde hij dat wel? Hij had net het meisje zitten verzorgen, dan kon hij haar nu toch niet opnieuw toetakelen? Of wel? Zij vertrouwde hem niet, geloofde hij wel in. Ze zou er niet van opschrikken dat hij haar weer zou toetakelen, eerder omgekeerd. Ze zou pas opschrikken als hij niets deed. Want hij had niet expliciet gezegd dat hij haar met rust zou laten, maar ook niet dat hij haar pijn ging doen. Dat laatste kon ze wel weten, ze had nu vast wel al door wie hij was. Of beter, wat hij was. De kleine meid had vast ook niet door dat hij op dit moment voor haar deur zat, plannen te maken. Na te denken over haar. Ze zou eindigen zoals elk anders, dat wist ze wel. Alleen hoe? Dat wist hij niet, wist zij niet. Maakte niet uit, nog niet. Hij had nog tijd, alle tijd zelfs. Het maakte even niet uit of hij morgen pas met een plan zou komen of vandaag. Tijd was voor hem onbestaande. Voor haar was hoe langer hoe beter. Hij had nog tijd. Vandaag kon wel rustig worden, lag eraan hoe ze zich gedroeg. Tot nu toe had ze hem niet niet geïrriteerd en het zou goed zijn voor haar als ze dat ook niet deed. Ze had alles wat hij nooit bij een ander slachtoffer had gehad. Zeker een voordeel, want dat maakte dat hij niet wist hoe zij zou eindigen, op dood na.

Het water verdween met kleine slokjes, de boterhammen liet ze voor nu liggen. Niet dat ze geen honger had, nee. Ze had zeker wel honger, veel honger zelfs. Maar als ze het zou eten, zou de weer pijn hebben. Pijn was niet fijn, helemaal niet. Vond zij dan. Híj vond van wel. Pijn van anderen, om naar te kijken. En dan zeiden ze tegen haar dat ze raar was, omdat ze geloofde dat alles fantasie was. Of omdat ze dat hoopte. Zo gek was dat niet, vergeleken met iemand die het heerlijk vond anderen te pijnigen. Nee, zij was een stuk onschuldiger. Ze beet zachtjes op haar onderlip en kroop ineen op het bed, in de hoek waar ze zich eerst had zitten verschuilen. Nu was ze niet bang, eerder verward. Verschrikkelijk verward. Ze snapte hem niet, helemaal niet. Want de verhalen over psychopaten waren zo duidelijk en hij was dat niet. Ze doodden voor hun plezier, martelden mensen omdat ze dat leuk vonden en dat waren hun enige hobby's. Ze hadden geen medeleven, toonden geen medelijden. Het klopte niet, hij klopte niet. Maar ze had het wel goed gezien, dat wist ze zeker. Ze wist wat hij was. Niet wie hij was, maar wat hij was. En dat beangstigde haar. Ze wist niet wie hij was... 'Houd toch op met malen,' mopperde een stem naast haar. Ze keek op, zag Rosa staan. Die was waarschijnlijk nogal kwaad omdat Shira haar niet voorgesteld had aan Sam. Omdat Shira niet gezegd had dat ze wel vrienden had. Tja. 'Het spijt me,' mompelde ze zachtjes. Verontschuldigingen. Ze had moeten luisteren naar Rosa en niet koppig moeten wezen. 'Is het nu te laat voor,' was een mopperend antwoord. Ja, natuurlijk was het te laat. Rosa was kwaad en dat maakte Shira moe, bang en tegelijkertijd ook kwaad. 'Ga weg.' Een bevel. Rosa moest weg. Weg. Als ze geen handig advies had, kon ze net zo goed weg gaan. Ga weg. Rosa. Ga weg.

Een stem deed hem opschrikken uit zijn gedachten, waar hij ondertussen dieper in verzonken was geraakt. Ga weg. Wie? Hij? Waarom zou ze dat zeggen? Ze wist niet eens dat hij hier was. Nachtmerrie, misschien? Nee, daar was de stem te duidelijk voor. Het klopte niet. Misschien was het niet echt, een illusie. Werd hij nog gekker dan hij al was. Hij luisterde aandachtig verder, maar hoorde niets meer. Niet gek, of net wel? Nee. Het kwam misschien van buiten. Niet dat er zoveel mensen buiten waren, hoor. Soms hoorde je wel eens flarden van een gesprek tussen twee of meerdere personen. In ieder geval, zich opnieuw verdiepen in zijn gedachten zou niet meer lukken. Zeker niet als deze zo abrupt onderbroken werden. Hij zou hier wel blijven zitten, verder kon hij niet echt iets doen. Eten misschien, maar daar had hij geen zin in. Had zijn lichaam ook niet nodig. Straks wat eten zou voldoende zijn voor de hele dag. Hij raapte het tekenblok weer op, scheurde de bekrabbelde pagina eruit en maakte daar een prop van, dat hij op zijn beurt tegen de muur voor zich wierp, zodat deze werd teruggekaatst. Opnieuw, opnieuw. Hielp wel tegen de verveling. Gaf hem misschien inspiratie. Om te tekenen, niet om te martelen. Niet vandaag. Tenzij ze irritant ging doen. Na een tijdje liet hij de prop weer voor wat het was, had zijn tekenpotlood het papier weer gevonden en stonden er opnieuw enkele lijnen op het blad, lijnen die hij precies had getekend, niet zomaar gekrabbel. Lijnen die op hun beurt een bed vormden. Het bed dat in de kamer achter hem stond. Hij liet zijn gedachten verder hun werk doen, tekende nog een paar lijnen. Een ineengedoken figuur, schaduwen op de hals. Bloeduitstortingen. Het figuur werd aangevuld met lange haren, die een prachtige schijn hadden. Na een tijdje was Shira op zijn blad verschenen, kleine Shira. Zou ze nu precies hetzelfde zitten als op zijn blad? Hij wist het niet, het beeld was in hem opgekomen en was op zijn blad geraakt, zonder dat dat daar de bedoeling van was geweest. Nieuwe tekening, al twee. Meer dan één, langer dan één week.

Ze was weg. Stilte beheerste nu de sfeer in de kamer en die was koud. De sfeer. Ja, wat kon ze anders doen? Het ijs dat ze in haar hals gelegd was, begon langzaam maar zeker te smelten, maar ze hoefde niet meer. Nee, het deed al geen pijn meer. Nauwelijks. Rosa was weg, Shira was alleen. In een kamer. In een huis. Met een psychopaat die niet psychopatisch deed. Nee, het ging hier helemaal goed hoor. Goddamn, je zou bijna kunnen zeggen dat ze zich verveelde. Maar als ze dat liet merken, was er dan niet een grote kans dat hij wel iets zou verzinnen? Ze wist het niet. Bij een normale psychopaat had ze de kans niet eens gehad zich te vervelen, maar hij was niet gewoon. Niet dat ze zo veel van mensen wist, al helemaal niet van dit soort mensen, maar het was een gevoel van binnen. Ja, niet dat ze te veel op haar gevoel af moest gaan, maar dat maakte haar niet uit. Ze zuchtte, sloot haar ogen. Niet dat ze nog in slaap zou vallen, nee. Daar was ze nu te wakker voor. Ze zou er alles voor doen om nu een boek te hebben, of muziek. Dansen. In ieder geval, ze had er bijna alles voor over om zich niet te hoeven vervelen. Bijna alles zou ze ervoor doen. Dan de kamer maar bekijken. Ze kwam heel langzaam weer uit haar ineengedoken houding, zag de boterhammen liggen en besloot die nog even te laten liggen. Nu liep ze naar het kastje waar hij gisteren dingen had neergelegd. Wapens. Bijtende vloeistoffen. Ze bekeek de etiketten, maar begreep er slechts weinig van. Het was gevaarlijk, dat kon ze eruit opmaken. Meer niet. Heel gevaarlijk. Het mes daarentegen, daar kon ze wel dingen uit opmaken. Scherp. Goed verzorgd. Ze raakte hem per ongeluk van de verkeerde kant aan en het resultaat was een kleine snede in haar hand. Niets gevaarlijks. Hij was wel gevaarlijk. Hij gebruikte deze spullen namelijk. Krankzinnig. Ze legde alles zorgvuldig terug en liep verder, maar er waren niet echt dingen die haar interesse wekten.

Het zitten was hem te hard gaan vervelen, zitten was tijdsverspilling. Ook al had hij tijd genoeg. Het botste een beetje, maakte niet uit. Zachtjes maakte hij de deur los, deed deze open en trof toen Shira aan. 'Tegen wie was je net aan het praten?' vroeg hij toen hij voor het meisje ging staan en haar vragend aankeek. Hij wilde er het fijne van weten. Het was niet zijn fantasie. En haar fantasie zou geen betrekking hebben op haar gepraat, op het echte leven. Het kon bijna niet anders dan dat ze het tegen hem had gehad, maar toch vroeg hij het. Nieuwsgierigheid. Had hij normaal niet vaak, alleen op logische momenten zoals deze. 'Trouwens,' mompelde hij, 'als je wilt douchen moet je dat zeggen.' Nu had ze wel even tijd, hij ook. Had niets anders te doen en kon dus ook weer aan de deur zitten wachten, er zeker van zijn dat ze niets verkeerd zou doen. Normaal zat hij gewoon binnen in de kamer, maar vandaag was dat al een paar keer anders geworden dat hij werkelijk wilde dat het werd, dus beter bleef hij gewoon buiten. Zag hij wel. Misschien wilde ze niet eens douchen. Hij streelde weer een lok uit haar gezicht weg. Haar haren hadden een donkere kleur, een mooie kleur. Ze hoefde ze niets aan te doen, het was duidelijk dat dit natuurlijk haar was. Niet zoals het zijne. Nog iets wat haar nog unieker maakte dan ze al was. Hij schudde zijn hoofd toen zijn blik te lang op haar haren bleef hangen en zette toen een paar stappen achteruit, naar de deur. Gebaarde met zijn hoofd dat ze mee moest komen. De keuze was aan haar, hij had al gemerkt dat ze over alles wat langer leek na te denken, dus zou hij haar ook tijd geven. Tijd. Hij grijnsde en liep alvast wat verder, hij zag vanzelf wel of ze achter hem aankwam of niet.

Ze keek direct om toen ze de deur hoorde, die niet helemaal geruisloos open gegaan was. Sam kwam naar binnen en dat maakte dat ze haar blik weer afwendde. Eventjes. Ze hoorde hem niet meer, dus ze ging er vanuit dat hij naar haar toe liep. Was ook zo, want hij stond voor haar. Niet dat ze daar bang van was, nee. Of wel, dat maakte niet uit. Als het zo was, liet ze het niet merken. Helaas wist ze het zelf ook niet echt precies, dat was wel onhandig. Ze glimlachte eventjes toen hij zijn vraag stelde. 'Tegen Rosa,' zei ze, op heldere toon. Hij vroeg ernaar, zij zag geen reden om Rosa verborgen te houden. 'Maar nu is ze weg, ik stuurde haar weg van hier.' Het was zo, ze had Rosa weggestuurd en wilde niet luisteren. Geen gevaar. Zou hij kwaad worden, dat Rosa hier ook geweest was? Of zou hij het begrijpen? Niet dat iemand haar ooit begrepen had als ze het over Rosa had, maar dat maakte niet uit. Hij was niet zoals de massa, niet zoals iedereen. Ze haalde even adem en sloot haar ogen. Hij stond nu voor haar, dus ze wist waar hij was. Het duurde niet lang voor ze haar ogen weer opende, helaas. Douchen, ja. Dat wilde ze wel. Ze zei het niet, maar waarschijnlijk had hij wel door dat ze wel wilde. Zijn vingers streken opnieuw een pluk haar uit haar gezicht en hoewel ze niet wist waarom hij het deed en waarom hij dat zo vaak deed, reageerde ze er verder niet op. Beter dat hij haar haar uit haar gezicht streek dan dat hij haar pijnigde. Oh, nu liep hij weg. Nou, dan kon ze wel meelopen. Douchen. Hoe lang was dat geleden? Lang genoeg, dat sowieso. Ze liep lichtvoetig achter hem aan, zorgde dat ze hem in het zicht bleef houden, maar keek tegelijkertijd rond. Het was best een interessant huis.

Rosa. Hij kende geen Rosa. Hoe was die hier geraakt? Rosa. Hij keek nog een keer achterom, zag dat Shira achter hem aanliep maar niemand anders volgde. Rosa, ze had haar weggestuurd. 'Wie is Rosa?' vroeg hij zacht, niet boos of zo. Hij vond het alleen vreemd. Zeker omdat hij helemaal geen Rosa kende en Shira haar weggestuurd had, misschien was het iemand dat kon helpen om haar hier uit te krijgen. Nee, hij begreep er helemaal niets van. Ze leek onder de indruk van het huis, bij mensen zoals hij verwachtte je vast één of ander donker krocht. En zijn huis was licht, of ja, er kwam veel licht binnen door de grote ramen. Glashuis. Niet dat zoveel mensen binnen kwamen kijken, hier kwam bijna niemand. Een halve villa op een afgelegen plek, het moest niet vreemder worden. O ja, het huis werd bewoond door een vreemd iemand. Twee tegen één. En Shira? Die was ook niet helemaal honderd procent. Drie tegen één. In het huis hingen schilderijen, probeersels en schetsen. Allemaal door zijn hand gemaakt, al was het niet echt duidelijk. Was Shira eigenlijk de enige persoon dat door de gangen in zijn huis liep? Ja, ja. De rest had altijd opgesloten gezeten. En nu liep hij voor haar, kon zij weg. Ho, stop. Hij zette een paar passen achteruit, zodat hij achter het meisje liep. Daarna gaf hij instructies. Trap op, linksaf, tweede deur in en dan was ze er. Wat ze nu deed, was aan haar. Hij zou wel voor de deur zitten wachten. Wacht, spullen klaar leggen. Andere kleding. 'Kom eerst even mee,' mompelde hij, waarna hij zelf zijn slaapkamer binnen wandelde en de la opentrok. 'Kies maar wat je mooi vindt, ik kan er toch niet veel mee doen,' zei hij wanneer hij de kleding in de la aanwees. Daarna liep hij de badkamer weer in, legde een handdoek en andere spullen klaar. Verschillende soorten douchegel lijnde hij op, zodat ze zelf kon kiezen welke zij de beste vond. Het was vrouwendouche hoor, net zoals de shampoo waar hij ook een paar verschillende soorten van op de rand van het bad plaatste. Had hij ooit gekocht, nog ongebruikt. Tot nu.

Wie was Rosa? Ze zou kunnen zeggen dat het haar vriendin was. Maar ze had ook al gezegd dat ze geen vrienden had, dus dat zou een beetje raar zijn. Hoe moest ze het dan zeggen? Rosa was meer dan een vriendin. 'Rosa... Rosa is geen vriendin, maar een vertrouweling. Ze is een beschermer, geeft me raad. Maar soms wil ze haar zin doordrijven en dan stuur ik haar weg. Dan is ze ook weg, tot ik het vergeet. Dan is ze er weer.' Ze merkte nu zelf ook hoe raar dat klonk en beet op haar lip. Gek. Gek. Krankzinnig. Nee, als er één van hen krankzinnig was, was hij dat. Sowieso. Zij was niet gek, Rosa hielp haar. Dat hij haar nu nog niet gezien had, daar kon zij niets aan doen. Oh, waar zou ze nu zijn dan? Weg, weg van hier. Waar dan ook. Rosa zei nooit waar ze was wanneer Shira haar niet wilde zien. Nou ja. Shira miste haar niet echt, om eerlijk te zijn. Dit gaf nieuwe mogelijkheden. Vrijheid. Als Rosa er was, was ze er echt. Nu niet en dan kon Shira zelf ademhalen, zelf beslissen. Zelfs met zoiets simpels als kleren. Kleren. De lade voor haar lag vol met kleren voor vrouwen en ze wist niet hoe ze er kwamen, maar er zaten leuke kledingstukken tussen. Met snelle vingers zocht ze tussen de kleren en uiteindelijk koos ze een shirt met korte mouwen, waarvan één schouder bloot was en een short. Geen gescheurde zoals ze nu droeg, maar een gewone. Daarna liep ze naar de badkamer, want ze had onthouden hoe ze daar moest komen. Instructies. Eenmaal daarbinnen keek ze opnieuw haar ogen uit. Niet omdat het er veel verblindender mooi was dan de rest van het huis, maar gewoon het totaalbeeld. Een glimlachje speelde rond haar lippen. Het zag er hier bijna normaal uit, alsof hier een normaal mens woonde. Geen psychopaat. Geen gek. Misschien was dat ook wel niet zo. Was hij ook normaal. Daarover nadenken was verwarrend, dus ze stopte ermee. Zweeg.

Hij grijnsde even toen ze precies de kleding nam waarvan hij dacht dat ze die zou nemen en dacht toen na over wat ze net vertelde. Een vertrouwenspersoon, iemand dat haar raad gaf, haar op het goede pad stuurde. En toch was ze hier? Dat snapte hij niet echt, maar goed. 'Alles wat je nodig hebt staat hier, als je nog iets nodig hebt roep je maar.' Hij sloot de deur weer en ging toen tegen de muur aanzitten, naast de deur. Totdat ze klaar was, wist hij veel hoe lang dat precies zou duren. Rosa. Shira. Wacht, was dat waarom Shira in eerste instantie achter hem keek? Alsof daar iemand stond? Waarom had Rosa haar dan toch laten gaan? Misschien omdat ze naïef was geweest, dacht dat hij Shira wel onderdak zou geven. Deed hij eigenlijk ook, half. Dit was een plek waar ze zich deels veilig, deels onveilig kon voelen. Het was beter dan buiten, dat wel. Hier had ze meer. Ze moest het alleen zien te overleven. Wacht, nee, overleven zat er niet in. Waarom dacht hij zoveel na over haar kansen? Waarom drong zij zijn hoofd binnen? Ze moest het met rust lieten, ze mocht dit niet doen. Hij was redelijk toegeeflijk geweest, vandaag. Zij had geen misbruik gemaakt van die vrijheid, was het dat? Dat ze het zelf niet eens wist? Kon wel, hoor. Ze wist vast niet wel goed was en wat niet goed was. Morgen zou hij de draad weer oppakken. Dan zou alle vrijheid die ze had weg zijn, dus ze moest er nu van genieten. En het verdere verloop van de dag zou ook voor hem heel anders zijn, ze zou niet de hele dag in haar slaapkamer moeten verblijven. Wat ze dan wel moest doen? Hij wist het niet, wacht. Hij stond op, grijnsde even naar de deur en besloot dan om toch maar even te wachten. Stel dat ze echt iets nodig had, hij had gezegd dat ze dan moest roepen. En als hij beneden was hoorde hij dat niet. Zijn rug drukte weer tegen de muur aan en zo liet hij zich weer naar beneden glijden. Shira. Alleen vandaag.

Begreep hij wat ze bedoelde? Wie Rosa was? Waarschijnlijk niet, dat zou ze slechts apart gevonden hebben. Als hij wist wie Rosa was, hoe het in elkaar stak, was alles nog onlogischer geworden. Hij was onlogisch. Wie anders zou haar de kans geven te douchen, krachten op te doen, om haar later te vermoorden? Hij, dat kon alleen hij zijn. Overleven. Ja, daar zou ze zo weer aan denken. Eerst genieten van een warme douche, een luxe die ze zich over het algemeen niet kon veroorloven. Had ze nog geluk dat ze niet snel vet haar had, anders had dat nu aan haar lichaam geplakt en dat zou best ranzig geweest zijn. Nou ja, dit was niet het geval. Ze kleedde zich uit en legde haar kleren op een stapeltje. Nu keek ze in de spiegel, nu kon ze de verschillende rode krassen op haar lichaam zien. Ook de blauwe plekken in haar hals, beurse rondjes waar zijn vingers op haar huid hadden gedrukt. Zacht drukte ze haar vingers op die blauwe plekken, waarna er nog een rand zichtbaar was. Haar handen waren veel kleiner, het lukte haar nauwelijks om haar vingers allemaal op de juiste plaats te leggen. Toen zette ze druk, heel even. Weer voelen hoe het voelde. Maar het voelde anders. Haar handen vielen weer langs haar lichaam en ze liep naar de douche, die ze aanzette. Douchen. Niet dat ze lang douchte, dat niet. Ze genoot van het warme water, maar nog meer van de shampoo en crèmespoeling die ze in haar haren kon masseren en daarna er weer uit kon wassen. Ze merkte gewoon dat haar haar er lichter en mooier van werd, hoewel het nog steeds nat was en aan haar gezicht plakte. ook haar huid maakte ze goed schoon en het douchewater verkleurde door al het vuil dat van haar lichaam ging, maar ze voelde zich wel een stuk beter na deze douche, die in het totaal misschien een kwartier geduurd had. Ze wikkelde zichzelf in een handdoek en keek naar de kleren die ze had uitgezocht. Vergeleken met de dingen die ze gedragen had, was dit veel beter. Veel beter. Ze wilde ze zelfs graag aandoen, maar de badkamer wilde ze nog niet verlaten. Voor zover dat mogelijk was. Deze was namelijk verbonden met zijn slaapkamer, waar ze net haar kleding had uitgezocht. En ze wilde nog even rekken, dus keek ze rond. Rondkijken. Rosa had haar hoofd geschud en gezegd dat ze weer terug moest gaan, braaf moest zijn. Maar dat kon ze niet. Eerst rondkijken, opmerken dat de muren hier een stuk leger waren. In het huis hadden tekeningen, schilderingen, gehangen. Voor een kamer waar hij zou slapen, was dit wel heel leeg. Niet over denken, nee. Ze draaide zich om, liep de badkamer weer in en droogde zich ruw af, kleedde zich om. Haar haren, die al zo'n beetje droog waren, kamde ze met haar handen door, waardoor ze er weer normaal uitzag. Een stuk schoner, dat wel. Nou ja, ze was tevreden. De rotzooi die ze had gemaakt ruimde ze op en nog een laatste keer keek ze naar de blauwe plekken in haar hals, waarna ze de deur openmaakte.

Hij hoorde de deur opengaan, stond op en keek het meisje dat er nu helemaal anders uitzag even aan, nam haar in zich op. Haar haren glansden nog harder dan eerst, alhoewel er hier en daar nog een druppeltje water op de grond viel. Een haardroger had hij niet in huis, dus moest ze het zo maar zien te doen. Hijzelf moest ook nog douchen eigenlijk. Grijnzend keek hij rond, dacht dat het veilig was om haar hier los te laten. Alle deuren waren op slot, ramen ook. Zij was naïef, hij zag niet iemand in haar dat weg zou rennen, wetend dat ze toch niet ver zou raken. Nee. Ze kon wel even op zichzelf zijn hier. Zonder ook maar een woord te zeggen liep hij het meisje voorbij, de badkamer in en sloot de deur. Wat ze nu zou doen? Was aan haar. Weg kon ze niet. Hij liep meteen door naar de slaapkamer, waar hij kleding nam en op het muurtje van de badkamer legde. Daarna keek hij even in de spiegel, grijnsde even. Streek met zijn hand door zijn haar. Daarna schudde hij zijn hoofd, draaide de kraan open waar meteen warm water uit stroomde en nam de dingen die hij nodig had. Hij liep weer naar de douche, trok zijn kleding uit en voelde hoe het warme water grip kreeg op zijn lichaam. Hoe lang het geleden was dat hij eigenlijk warm water had? Een tijdje, meestal stond de kraan gewoon op koud water. Vond hij niet erg, gewoonte. Warmte was iets... Beklemmend. En dit voelde dan ook gewoon vreemd, net zoals alles vreemd voelde. Hij voelde het water langs zijn gezicht druipen, warmte achterlatend. Zijn wijsvingers haalden de druppels in zijn ooghoeken weg, waarna zijn handen het pad verder naar beneden volgden en van zijn huid af gingen wanneer hij aan zijn kin was. Warm water. Nee. Hij deed wat hij moest doen, draaide daarna de kraan uit en haalde de handdoek snel door zijn haren heen. Hij trok zijn kleding aan, liet zijn rommel liggen en liep toen naar zijn bed, waar hij zich op liet vallen. Hij wist het niet. Wist niet waarom hij haar nu zo vrij liet, waarom hij dan wel wilde dat ze zou sterven maar haar tegelijkertijd ook beschermde. Voor de buitenwereld, voor hem, misschien voor zichzelf. Hij gaf haar onderdak, voedsel. Alles wat ze nodig had om in leven te blijven en toch wilde hij haar dood. Wilde hij haar vermoorden. Zij, die interesse had getoond in zijn tekeningen. Zij die vreemd, maar tegelijkertijd ook fascinerend was. Het werd te verwarrend.

Alleen. Hij had de gang direct verlaten toen zij naar buiten gekomen was, had zichzelf opgesloten in de badkamer. Nu wist ze niet echt wat ze kon doen, aangezien de deuren verder allemaal gesloten waren. Misschien moest ze maar weer teruggaan naar de kamer waar ze eerst had gezeten, daar had ze in ieder geval een bed om op te gaan liggen. Ja, dat was wel een goed idee. Hij zou daar toch niet kwaad om worden? Ze was alleen maar teruggelopen naar de haar toegewezen kamer, dat kon nooit heel erg zijn. Als ze het zich goed herinnerde, lagen er daar zelfs nog boterhammen, waar ze nu wel trek in had. Zelfs al deed haar hals pijn en was slikken niet al te prettig. Honger zorgde er altijd voor dat je ging eten, of je nu wilde of niet. Ze bleef nog enkele seconden bij de deur staan, hoorde toen het douchewater dat op de grond spatte. Hij was dus ook aan het douchen en dat zou ze laten. Met kleine stappen liep ze de gang door, liet haar blik op de verschillende kunstwerken aan de muur vallen. Geen van deze dingen leek een kopie van iets anders te zijn, geen van deze dingen was een origineel van een bekend kunstenaar. Een gokje? Ze waren van hem, door zijn hand gemaakt. Een gokje, ze wist het natuurlijk niet zeker. Misschien zou ze het hem nog eens vragen, als ze daar de kans voor kreeg. Voor hetzelfde geld was morgen weer heel anders, was dit slechts allemaal spel geweest. Zou hij haar morgen pijnigen, vermoorden. Wat hij ook maar wilde. Natuurlijk, ze hoopte dat het niet zo was. Ze vond het hier niet eens zo erg, aangezien ze te eten kreeg, een kamer had en zelfs kon douchen. Meer luxe dan ze de laatste tijd gekend had, dus toen ze weer op de kamer was, nam ze kleine hapjes van het brood, dat er nog steeds stond. Ietwat droog, maar nog prima te eten. Heel prima, zelfs. Ze slikte stukje voor stukje beide boterhammen door en daarna ging ze op het bed liggen. Hoe lang zou het nog duren? Hoeveel uren tot haar dood? Kon ze ze al op haar hand tellen? Ze hoopte van niet. En toch wilde ze dat het op dat moment snel zou gaan, snel voorbij was. Want dood zou ze gaan, dat wist ze bijna zeker. Hoe aardig hij nu ook deed, er was maar een nihil kansje dat ze mocht blijven leven. Kleiner dan de afstand tussen haar duim en wijsvinger wanneer ze die tegen elkaar drukte.