Samuel VS Shira

De grenzen waren nu helemaal verdwenen. Niets meer om over te twijfelen, nu niet meer. De vingers die haar bh achter haar rug los klikten, waren grenzeloos. Geen grenzen meer. Haar handen, die direct besloten een eigen leven te leiden. Een shirt van een lichaam verwijderden, ogen die daarna genoten van het uitzicht dat ze nu op Sam zijn borst had. Geen grenzen meer, ook niet toen hij haar informeerde naar haar hoofdpijn. Ze schudde slechts haar hoofd. Geen hoofdpijn. Of ja, eigenlijk wel, maar niet genoeg om haar te storen. Lippen tegen die van haar, lippen op haar huid. Ze droeg nu alleen nog maar haar slipje, stoorde zich daar niet aan. Totaal niet. Na twee maanden lag ze weer dicht tegen Sam aan en voelde ze ook weer alles. Alles. De grenzen waren verdwenen, lagen ergens in een vergeten hoekje. Net zoals Rosa, maar daar maakte ze zich momenteel ook niet zo druk om. Rosa overleefde het wel, of Shira nu een dagje langer wachtte met zoeken of niet. Sam, Sam was het enige dat op dit moment telde. Verder niets, helemaal niets. Twee maanden, het voelde als een verschrikkelijke lange tijd en dat was het ook, maar doordat ze nu weer zo dicht bij elkaar waren, leek het net alsof het gisteren was, de laatste keer dat ze zo samen waren geweest. Sam. Haar Sam, zijn Shira. Ze hield van hem, van zijn voorzichtige, maar ook zijn ruwere aanrakingen. Ze hield van zijn handen die rond haar taille lagen, haar daar stevig vasthielden. Ze hield van de aarzelingen die hij af en toe toonde, die aangaven dat ze een keuze had, dat hij haar tot niets zou dwingen. Sam, haar lieve Sam. De man die om haar gaf, die zij twee maanden geleden achter had gelaten. Ze hield van hem, hij van haar. Haar vingers gleden naar de rand van zijn broek. Die mocht eigenlijk ook wel uit, anders zouden ze niet heel ver komen. Hoe voelde ze zich, momenteel? Gek, gek van hem. Haar lippen drukte ze tegen die van hem, zorgde dat zijn twijfelingen gesmoord zouden worden. Hij moest zich niet zo veel zorgen maken, het kwam wel goed. Zorgen waren voor andere momenten, niet voor nu.

Zijn shirt viel op de grond, zij schudde haar hoofd. Geen hoofdpijn. Beter. Een kus op zijn lippen, een broek die losgemaakt werd en daarna zelfstandig uitgetrapt werd. Ja, nu zou het snel gaan. Heel snel. Zijn handen trokken haar slipje omlaag, zoenden haar nog een keer. Geduld? Nee, dat had hij niet meer. Weg. Sneeuw voor de zon. Geen aarzelingen meer, dat was verleden tijd. Ze had geen hoofdpijn, zou zeker en vast geen pijn meer hebben zoals de eerste keer. Hij drukte een kus op haar bovenbeen, heup, buik. Weer naar haar lippen. Geen grenzen, alles was goed. Ze wist het zeker, hij wist het zeker. En ze wilden dit beiden. Hij glimlachte even. Nee, geen geduld meer. Geen geduld. Niet meer wachten. De resterende kledingstukken op zijn lichaam werden door zijn eigen handen verwijderd, een kus werd in haar hals gedrukt terwijl hij zich in haar drukte. Niet meer zo voorzichtig als eerst, maar toch. Een snellere ademhaling, geluid uit zijn mond dat gesmoord werd toen hij zijn lippen op de hare drukte. Twee maanden. Verdomme, het mocht nooit zo lang geweest zijn. Zijn bewegingen waren ruwer dan anders, maar daarom niet minder voorzichtig. Minder liefkozend. Zo voorzichtig waren ze eigenlijk niet meer. Maakt niet uit, het voelde hoe het moest voelen : geweldig. Geen grenzen, geen hoofdpijn, alles was goed. Oké. Perfect. Zijn handen knepen iets harder in haar taille, zijn ademhaling versnelde naarmate hij meer kusjes in haar hals drukte, op haar lippen. Geen twijfels meer, geen aarzelingen. Die waren overbodig, meer dan overbodig. Die konden ze wel kwijt, opzij schuiven. Twee maanden. Nee, dat was onmogelijk. Het konden geen twee maanden zijn, zo leek het niet. Verdomme, het leek alsof hij gek werd. Gedachten die in zijn hoofd voorbij raasden. Een overweldigend gevoel. Shira, zijn Shira. Enkel zij kon hem dit gevoel geven. Ze was van hem, alleen van hem. Nu, op dit moment.

Het ging allemaal razendsnel, de wereld spatte in duizend kleuren uiteen. Het enige verschil met nu en alle voorgaande keren in de afgelopen twee maanden was dat ze het voelde en dat het Sam was. Ze voelde het, hem, kreunde als één of andere slet, maar deze kreun werd gesmoord door zijn lippen, die op die van haar lagen. Sam. Verdomme, ze voelde het. Gevoelens die in haar lichaam uiteenspatten, haar van binnenuit opvraten en haar tegelijkertijd gelukkiger maakten dan ze ooit geweest was. Sam. Hoe had ze twee maanden zonder hem gekund? Dit ging veel verder, dieper, dan lichamelijke lust. Lichamelijke lust, daar hadden die mannen van de straten op gegeild. Hij niet, want hij was Sam. Haar Sam. Met iedere beweging die hij maakte voelde ze zich gelukkiger, met iedere kus in haar hals of op haar mond voelde ze zich hemelser. Intens. Dat was het juiste woord, voor dit al. Intens. Drugs hadden haar twee maanden lang vervaagd, alles aan de kant geschoven, haar gevoelens miserabel gemaakt. Maar dit was echt en niet gestimuleerd. Dit was Sam en alles aan hem was intens. Sneller, ze moesten sneller. Ze ging mee in zijn bewegingen, probeerde uitingen van genot niet te overdreven duidelijk te laten horen. Sam, haar Sam. Geen hoofdpijn. Of wel, maar zo vervaagd dat ze er niets van meekreeg. Op deze manier zou het wel lukken, op deze manier kon ze moeiteloos stoppen met het gebruiken van drugs, zou ze geen afkickproblemen hebben. Sam was een drug. Haar persoonlijke drug en inname was zo gezond als maar mogelijk was. Handen, die stevig rond haar taille lagen. Haar ademhaling, die nog nooit zo snel was gegaan. Dit was nog beter dan de eerste keer die ze samen gehad hadden, want nu voelde ze geen pijn. Of ja, geen echte pijn. Hoe kon je dat omschrijven? Het was niet heel rampzalig, dat zeker niet. Ze genoot ervan, alleen maar genieten. Hoe kon ze ook anders, met Sam? Haar lippen zochten zijn hals, beten daar in de gevoelige huid. Niet al te zachtzinnig, maar ook niet zo hard dat ze doorbeet.

Geen pijn, eerder genot. Hoorde hij, maar zijn lippen smoorden de geluiden die ze maakte. Ja, in twee maanden tijd was ze veranderd. Minder onschuldig geworden, veel minder. Maakt niet uit, het was zijn Shira. En dit voelde goed, beter dan goed. Nee, het maakte echt niets uit. Net zoals zijn ademhaling sneller was geworden, deed die van haar hetzelfde. Werd sneller, ongecontroleerd. En net zoals beide ademhalingen, werden ook zijn bewegingen sneller. Heviger. Ruwer. Beter, voor zichzelf. Gaven hem een nog intenser gevoel. Zorgde voor een ademhaling die duidelijker hoorbaar werd.Zijn handen verplaatsen zich naar haar schouders, streelden haar hals. Zijn hand op haar wang, zijn lippen op de hare. Twee maanden en nu dit. Alsof die twee maanden al vergeten waren. Hij wilde ze wel vergeten, hoor. Misschien was het dan beter dan hij niet te veel nadacht over die periode, niet meer over nadenken. Duidelijk. Dit voelde beter dan eerst, veel beter. Gewoon, door alles. Het feit dat hij nu niet zo veel moest aarzelen, haar geen pijn deed. Het maakte gewoon dat het tien keer beter voelde. Voor haar ook? Ja, misschien wel. De geluiden die door zijn lippen gesmoord werden, bevestigden dat. Verdomme, dit voelde geweldig. Veel te geweldig. Twee maanden, ja, dit was misschien het wachten waard. Alles was het wachten waard, het feit dat ze terug was ook. Zeker. 'Nooit meer weggaan jij,' fluisterde hij, waarna hij haar gebaren overnam en zachtjes in haar hals beet. Het tempo nog iets opvoerde, een tempo dat hij eerder niet aangedurfd had, maar nu geweldig voelde. Meer dan geweldig. Nog geweldiger. Te veel gedachten, hij werd gek. Al die gevoelens, maakten dat hij niet meer helder kon denken. En misschien was denken ook niet nodig, moest hij alleen genieten. Niet nadenken. Genot, ja, dat nam alles over. Overstemde alles. Maakte niet uit wat er allemaal was gebeurd, enkel dit moment telde. Hier en nu. Het verleden was het verleden, diende achter zich te worden gelaten.

Sneller. Harder. Ruwer. Intenser. Sam. Verdomme. Ze had een heel leven gemist in de twee maanden dat ze niet bij hem geweest was. Een heel leven. Zijn hele leven. Zijn lichaam, zijn stem, zijn hartslag, zijn warmte, zijn hele wezen. Twee maanden. Een leven lang. Ze was alles kwijt geweest en nu had ze het eindelijk weer teruggevonden. Opnieuw laten gaan? Ze dacht er niet aan en dat mocht hij weten ook. Ja, ze waren veranderd. Vooral zij was veranderd. Maar ze hield van hem en hij van haar en dat was wat het meeste telde, dat was het belangrijkste. Twee maanden, een gat in haar leven. Maar hij heelde het weer, maakte de wonden schoon en verzorgde ze. Hij had immers een doktersopleiding gevolgd, hoewel een normale patiënt haar behandeling niet zou krijgen. Hij heelde haar wonden, zorgde ervoor dat ze weer leefde, voelde, zichzelf was. Sam. Alles, alles voor hem. Alles. Een ademhaling die nog sneller ging, bewegingen die elkaar steeds sneller opvolgden. Sneller dan ooit tevoren, sneller dan de eerste keer. Het kon, ze had geen pijn. Ze was zelfs blij. Vond dit heerlijk, genoot van alles. Ook van de zachte, gefluisterde woorden in haar oor. Maakte zelfs dat een flauw lachje op haar lippen lag. Eventjes. 'Ik zou niet durven,' mompelde ze moeizaam, aangezien ze de woorden nauwelijks haar keel uit kreeg door haar onregelmatige ademhaling. Ze zou niet durven, niet durven op een goede manier. Ze wilde niet meer bij hem weg en dat moest hij begrijpen. Tanden in haar hals, die in de huid beten net zoals zij dat net had gedaan. Aanwezig, maar ze beten niet door. Een geluid dat nu niet gesmoord werd door zijn lippen. Vond hij het erg? Ze nam aan van niet, hoopte van niet. Nee, hij vond het waarschijnlijk niet erg, anders had ze het al wel gemerkt. Ze hield van hem, hij hield van haar en samen zouden ze gelukkig worden, al het moeilijke achter zich laten. Het zou goed komen, maar voor nu zou ze vooral genieten.

Ze zou niet durven. Normaal kon hij dit op meerdere manieren opvatten, een goede en een slechte, maar in dit geval wist hij zeker dat het de goede was. Dat ze niet opnieuw weg wilde gaan, langer dan twee maanden. Voor altijd. Nieuwe geluiden, geluiden die aangaven dat zij het ook prima vond zo. Dat zij het ervoer zoals hij dat deed. En ja, voor hem voelde het perfect. Kon het niet beter. Dus het was alleen maar fijn dat zij dat ook vond. Verdomme, dit voelde gewoon prima, wat zou het dan straks worden? Nog beter? Kon dat? Ja, kon wel. Straks. Voorlopig was dit prima, overtrof dit alles. Een warme ademhaling kietelde langs zijn hals. Nee, de geluiden niet smoren. Niet nu. Het was bevestiging, nog meer. Bevestiging die hij niet nodig had, wel wilde. Zijn lippen die haar onderlip tussen zich namen. Wel contact, maar het zou de geluiden niet belemmeren. Zijn hele wezen sloeg op hol, alleen door dit. Het maakte gewoon alles nog perfecter dan het al was, maakte Shira nog eens zo perfect. Lange benen, nog steeds om zijn lichaam heen. Minder stevig dan eerst, maar toch nog aanwezig. Een lichaam dat ze aan hem gaf, hem toevertrouwde terwijl ze helder kon denken. Wist wat ze deed. Ja, alles wilde hij haar geven. Alles. Hem had ze al lang, vanaf de eerste seconde. Maar als ze nog wilde, meerdere dingen, andere dingen, dan wilde hij haar die geven. Hier en nu, morgen, gisteren. Overmorgen, over een jaar. Ja, alles wat ze wilde. Wat haar lieve hart begeerde. Klein meisje, dat zo opgegroeid was. Twee maanden tijd. Het was goed, die twee maanden waren verleden tijd. Weg, onder een laag stof. In een doos die niet mocht geopend worden, behalve door Shira. Ze mocht het, moest het weten. 'En als je dozen wilt openen, mag het,' fluisterde hij. Wow, over random gesproken. Hij drukte nog een paar kussen in haar hals, voelde hoe het intense gevoel nog intenser werd. Het kon dus wel nog beter voelen, maar niet voor lang. Het gevoel verdween, langzaam, maar zeker. Een ademhaling die even sneller werd, zacht gemompel. Over geweldig gesproken, dit lag er wel tegenaan, ja.

Alsof hij haar niet gek maakte. Nee, hij maakte haar wel gek. Helemaal krankzinnig. Ze kon al niet meer helder denken. Hij maakte haar gek, krankzinnig. En ze hield van hem, mede daarom. Omdat hij haar gek maakte, omdat hij haar pestte met zijn aanrakingen. In plaats van de geluiden te smoren, wist hij ze alleen nog maar aan te sterken. Gek, hij maakte haar nog gekker dan ze was. Gek. Bewegingen, die sneller gingen dan ze ooit gegaan waren, gevoelens die zich hoger opstapelden dan ze ooit gedaan hadden. Sam, haar Sam. Haar lieve, geweldige Sam. Nog sneller, toen een warm gevoel, langzamere bewegingen. Het was gebeurd, na twee maanden gemis. Nu pas drong tot haar door wat hij gezegd had en ze glimlachte eventjes, drukte haar lippen tegen die van hem. 'Alleen als je het zeker weet,' mompelde ze zachtjes, waarna ze haar benen losmaakte en hem van haar af duwde, zodat hij naast haar op het bed kwam te liggen. Het was dat hij er niet op voorbereid was, anders had ze hem nooit omvergeduwd gekregen, daar was ze lang niet sterk genoeg voor. Nu was het haar wel gelukt en aangezien hij nu naakt naast haar lag, legde ze haar hoofd op zijn borst, voelde hoe zijn hartslag nog steeds sneller ging dan normaal, net zoals die van haar. Een tevreden, oprechte glimlach speelde rond haar lippen en ze tekende met een vinger figuurtjes op zijn buik. Het beste middel tegen hoofdpijn? Dat had ze al lang gevonden en hoewel het geen recept was dat ze iedereen aan zou durven raden, was het voor haar het geweldigste en beste medicijn dat ze haar ooit gegeven hadden. Sam. Ze sloot haar ogen, luisterde naar zijn ademhaling en voelde zijn hartslag. Hoe geweldig was geweldig? Met Sam was alles geweldig. Alles, maar dan ook echt alles. Ze hield van hem, met haar gehele gekke hart. Hij maakte haar gekker dan ze al was en dat vond ze niet erg, ze was hierop voorbereid. Was ze al zo lang, gek. Voorbereid was ze niet, nooit. Te gek voor. Sam zorgde ervoor dat ze nog gekker werd dan ze al was en doordat ze dat wist, was ze erop voorbereid en ze had er vrede mee. Ze hield nu eenmaal van hem. Met haar gehele gekke hart.

Of hij het zeker wist? Ja, nu wel. Even werd hij uit evenwicht gebracht, voelde daarna de lakens onder zijn rug. Verward keek hij het meisje aan, dat nu op zijn borst was komen liggen. Sterker, dat zeker. Misschien ook omdat hij het niet zien aankomen had. Hij glimlachte even, streelde toch haar schouder terwijl hij vingers op zijn buik voelde, figuurtjes. Al maakte het hem niet uit wat ze tekende, nu even niet. Als hij het zeker wist. 'Ja, weet ik zeker.' Hij zuchtte even, op adem komen. Uitrusten. Hoe geweldig ze was? Te geweldig. En hij hield van haar, hield zoveel van haar. Of woorden dat ooit zouden kunnen uitdrukken? Nee, zelfs daden niet. Niets. Haar hoofd op zijn borst, luisterend naar het onregelmatig kloppende hart. Nee, dit was geweldig. Alles was geweldig. Shira maakte alles geweldig, perfect. Zoals het hoorde te zijn. En het gevoel dat hij nu had, kwam overeen met een gevoel dat niet stuk kon. Niet snel. Herinneringen, nieuwe herinneringen. Niet om op te bergen, maar om te koesteren. Om onder ogen te komen, liefst elke dag opnieuw. Wat ook wel zo zou zijn, wanneer Shira er was, zou hij aan haar denken en wanneer ze er niet was, ook. Nee, niet aan denken. Ze wilde niet meer weg, had ze zelf gezegd. Ze zou hier blijven, bij hem. Niet meer weggaan, bij hem. Elke dag, elk moment. Nee, wacht. Ze mocht gerust wat vrijer zijn, doen wat ze wilde. Nu echt. Hij zou haar niet tegenhouden, tenzij ze slechte dingen zou doen. Nou ja, dat zou enkel in het begin een beetje opletten zijn. In de gaten houden. Elke seconde, elke minuut. Altijd bij Shira. En nee, hij vond het niet erg. Zeker niet. Hij wilde niets liever dan bij haar zijn. En van haar houden, natuurlijk. Alles wat met haar te maken had, met zijn gevoelens voor haar. Het perfecte schepsel. Zijn vingers gleden van haar schouder naar haar blond-bruine lokken, lieten deze weer door zijn vingers glijden. Herhalende acties, acties die fijn aanvoelden. Vertrouwd.

Ze vond het wel leuk om de verbazing te zien toen zij hem op zijn rug duwde, op het matras. Nee, ze was niet sterk. Maar hij was niet voorbereid geweest op deze actie en dat had in haar voordeel gewerkt. Zelfs van zulke kleine dingetjes kon ze genieten, omdat ze eigenlijk nog steeds een klein kind was. Zou je niet zeggen, als je bedacht hoe oud ze was, hoe ze eruitzag en wat ze de afgelopen twee maanden had meegemaakt. Sam hielp dat nu eenmaal uitwissen, zelfs zonder dat hij het doorhad. Hij hoefde het ook niet door te hebben, zij merkte er genoeg van. Ogen gesloten, luisterend naar de woorden die hij sprak. Het mocht, hij wist het zeker. Alles. Dat maakte haar blij, hoewel de lust te ontdekken wie hij was, niet meer zo hevig was als twee maanden geleden. Toen was het voor haar nog een vraag of hij fantasie was of niet, de drugs hadden haar bewezen dat hij zo echt was als maar kon. Zo echt als het leven, zo echt als dood. Sam. Een glimlachje, slechts klein en onopvallend. Ze hield van hem, echt waar. Niet alleen omdat hij haar nog steeds wilde. Niet alleen omdat hij voor haar wilde zorgen. Niet omdat hij haar zou dwingen af te kicken. Maar omdat hij haar niet in de steek wilde laten, ook als ze hem in een woedebui aan zou vallen. Want dat zat eraan te komen. Dat las je altijd, zulk soort dingen. Hij zou haar helpen. Daarom hield ze van hem. Ze drukte een kus vlak boven zijn tepel en hield toen weer op, besloot dat hier liggen, op deze manier, meer dan voldoende was. Ze hield van Sam, hij maakte haar gekker dan ze al was. En dat was prima. Daar kon ze heel goed mee leven, het maakte haar niet zo uit. Alles was goed, zo lang hij het goed vond. Zijn vingers door haar haren, goed. Haar half-geblondeerde haren, niet goed. Het bruiner wordende haar. Beter. Het kwam wel goed. Littekens vervaagden vanzelf, zolang je ze maar de tijd gaf. Het zou wel goed komen, zulke dingen kwam altijd goed. Vooral samen met Sam.

Haar lippen bezorgden hem weer rillingen, op een positieve manier. Een hele positieve manier, ach. Hij hield van haar, zij van hem. Dat was het belangrijkste. Enkel dat. Lieve Shira. Zijn hand zocht haar rug op, bleef daar zachtjes liggen. Nauwelijks merkbaar. Hij sloot zijn ogen even, maar voelde dat hij helemaal niet moe was. O ja, klopt. Het was ochtend. Nog maar net. Of al even. Tijd, wat was tijd? Niets, niet nu. Ontbijten? Nee, nu niet. Geen tijd voor, hij wilde dit moment voor altijd laten doorgaan. Voor zolang mogelijk was, natuurlijk. Het zou geen goede gevolgen hebben, voor hem niet en voor haar niet. Goed, hij deed er niet toe. Enkel zij. En wat zij nu wilde, al wist hij niet echt wat dit was. Ongeveer. Nu deed het er even niet toe, of ja, misschien wel. Maar het was gewoon even bijzaak, natuurlijk wilde hij haar alles geven, maar nu was dit voldoende. Zowel voor haar als hem. Ach. Nu even niet denken, hoofd laten leeglopen. De gedachten laten wegvloeien. Nu deed niets er toe, enkel het hoofd op zijn borst en het lichaam dat daar bij hoorde. Shira. Alleen zij. En nog kleine dingen, hele kleine meer. Dingen die nu niet zo belangrijk leken. Een kus op haar achterhoofd. Ze mocht niet meer gaan, nooit meer. Het enige wat hij hoefde te doen, was haar helpen. Haar geen pijn doen, ongeschonden laten. En het zou wel lukken, hij had twee maanden niemand wat aangedaan. Bij Shira zou het langer duren, veel langer. Oneindig lang, tot hij dood was. Weg. En hij zou weg zijn, wanneer Shira weg was. Echt weg. Dood. Voor hem was er dan ook geen leven meer. Goed, dat was voor later. Veel later, het was nog niet in zicht. Nog lang niet. Het was slechts begonnen, nu echt. 'Zin om wat te eten?' aarzelde hij. Ja, eten. Misschien had ze honger. Ze moest wat eten en hij ook. Een zacht gerommel, veroorzaakt door een lege maag. Lang geleden dat hij dat gehoord had, tenzij hij het al die tijd gewoon negeerde.

Zijn hand die op haar rug lag, daar bijna geen druk op uitoefende, maar toch aanwezig was. Sam, het creatuur dat te perfect was voor deze wereld, hoe imperfect anderen hem soms ook vonden. Hij was Sam en Sam was perfectie. Geen enkel wezen kon haar van die mening afbrengen. Niet na net, niet na gisteren. Hij was Sam, hij was perfect. Ze hield van hem, hij van haar, ze hielden van elkaar. Het kwam wel goed, alles was goed. Ze glimlachte eventjes, merkte toen dat hij tegen haar sprak, maar wat hij had gezegd, wist ze eigenlijk niet. Eerst niet. Drie seconden bedenktijd, toen kwam het in haar op. Of ze wat wilde eten. Nee, nee. Ze wilde hier voor altijd blijven liggen, voor altijd met hem. Ze had geen eten nodig. Maar hij wel, dat hoorde ze aan het gerommel in zijn buik. Ze tilde haar hoofd op, grinnikte eventjes. Ja, hij had honger. Omdat hij honger had, zou zij ook wel wat gaan eten, hoewel ze zijn hongergevoel zelf niet voelde. Voorzichtig kwam ze overeind, keek ze om zich heen. Deze kamer zou voor altijd de mooiste herinneringen uit haar leven bevatten, ze zou deze kamer koesteren net zoals alle momenten die erin plaats hadden gevonden en die erin plaats zouden vinden. Nee, ze zou het hier nooit vergeten, niet zolang zij en Sam nog leefden, nog adem haalden. Voorzichtig kwam ze verder overeind, schoof ze naar de rand van het bed. Ongeveer. Daar vond ze haar kleren, zo ongeveer. Het lag niet precies allemaal bij elkaar, logisch. Ze glimlachte, pakte haar kleding bij elkaar en begon zich met onzekere vingers, langzaam, weer aan te kleden. Gekkenhuis. Deze kleding voelde nog steeds schoon en fris aan, hoewel ze ze gisteren ook gedragen had. Het was waarschijnlijk maar net waarmee je het vergeleek. Er waren kledingstukken geweest die ze ruim een maand aan had gehouden omdat ze simpelweg niets anders had. Nee, vergeleken daarmee was dit een stuk beter. En ze vond het prettig om ze langzaam maar zeker weer aan te trekken, hoewel het niet snel ging en haar vingers onophoudelijk trilden bij het verrichten van deze handeling. Dit was wel even wat anders dan net ja. Nu voelde ze de zwakte van haar lichaam pas echt weer, nu de adrenaline weer wat weg begon te zakken.

Hij grijnsde even toen hij zag hoe hard ze eigenlijk trilde, onophoudelijk. Zwak, nog steeds. Al had dat niet zo geleken, had het moment die gedachten vast laten vervagen, weggeveegd. Maar ze wilde wat eten, dat was goed. Mooi. Voedsel zou haar wel helpen, sterker maken. Het trillen laten stoppen. 'Lukt het wel?' aarzelde hij. Hijzelf kwam daarna ook overeind, raapte zijn kleding bij elkaar en trok deze weer aan, waarna hij naar het meisje toeliep. 'Als je hulp nodig hebt, mag je het heus vragen,' fluisterde hij. Nou ja, het lukte haar wel hoor. Maar misschien had ze pijn, iets. Voelde ze zich toch nog niet sterk genoeg. En hij wilde gerust helpen, graag zelfs. Ach, misschien moest hij haar eens wat verantwoordelijk geven, denken dat ze het zelf wel kon. Kon ze ook. Alleen duurde dat een beetje langer, maar tijd had hij. Kleine Shira, hulpeloos. Normaal zou zij het perfecte slachtoffer zijn, maar hij zou haar geen pijn doen. Niet meer. Nooit meer. Het resultaat had hij al gezien en dat was niet bepaald leuk geweest. Goed, hier hoefde hij niet aan te denken. Daar ging het nu niet meer om, het was voorbij. Een afgesloten hoofdstuk. Een boek dat weg kon, uit was. Geen leuk boek, zeker niet. Ach. Het had plaats gemaakt voor een ander boek, een veel beter boek. Zonder einde, hoopte hij. Voorzichtig sloeg hij zijn armen om het meisje heen, zonder zelf door te hebben dat dit ook geen manier was om zichzelf aan te kleden. Een kusje op haar schouder, ééntje op haar lippen. Zijn armen die haar weer loslieten, hij die doorhad dat ze zich zo niet kon aankleden. Niet dat ze dat hoefde hoor, al was het voor haar vast fijner om niet naakt rond te lopen. Begreep hij wel. Zeker. Hij vond dat ook niet zo aangenaam, ach. Wie was hij? Zonder het meisje verder nog te storen ging hij op de rand van het bed zitten, wachten tot wanneer ze klaar was.

Het duurde lang, veel te lang. Sam had zich al lang aangekleed, maar ze wilde zijn hulp niet vragen. Ze moest het zelf kunnen, had zelf ook weer kracht. Ze kon dit zelf, had kracht genoeg en ze was koppig op de koop toe, dus was ze niet van plan op te geven. Hoewel de korte intermezzo, ingelast door Sam, op prijs gesteld werd. Even geen moeite hoeven doen, heel even genieten van de lippen die haar in bedwang hielden, maar helaas was dat weer heel snel voorbij en moest ze zich weer focussen op het aankleden. Langzaam, tergend langzaam ging het. Het duurde toch wel een aantal minuten voordat ze eindelijk het laatste kledingstuk om haar tengere lichaam gehesen had en tegen die tijd voelde ze dat ook de bonzende hoofdpijn weer terugkwam, die verdoofd was geweest. Nee, vandaag kon alleen maar geweldig worden. Ze zuchtte even, maar van plan om op te geven was ze niet. Nee, ze zou overeind komen, naar de trap lopen, richting de keuken. Ze zou waarschijnlijk op de trap haar evenwicht verliezen en vallen, maar misschien dat ze, wanneer ze gewoon goed oplette, haar voeten wel op de juiste plaats wist te zetten. Niet dat ze zich daar nu al druk om moest maken, nee. Eerst maar eens overeind komen, zorgen dat ze tot de kamerdeur kwam zonder om te vallen, in één rechte lijn. Verdomme, die koppijn maakte dat ze haar hoofd in een ton met ijskoud water wilde steken en deze daarna gewoon nooit meer op te tillen. Maar nee, dat zou ze niet doen. Alleen al omdat ze nu Sam had en deze niet wilde verliezen, zou ze dat niet doen. En ze wilde nog niet dood. Misschien was Rosa wel beneden, dan moest ze die zo eigenlijk gaan zoeken. Maar de hoofdpijn, verdomme de hoofdpijn! Ze duwde zich voorzichtig, langzaam, van het bed af en stond nu op twee benen, op de grond. Draaide zich naar Sam om met een dappere glimlach. 'Kom dan, het is niet de bedoeling dat ik eerder beneden ben dan jij,' plaagde ze hem op een vrolijke toon, een stuk vrolijker dan ze eigenlijk was, aangezien haar kop niet meewerkte en ook haar evenwichtsgevoel liet haar aardig in de steek. Nee, niet aan Sam laten merken. Was nergens voor nodig.

Een klein lachje ontsnapte uit zijn mond toen ze de opmerking maakte. 'Misschien wil ik jou wel laten winnen,' zei hij toen hij opstond. Winnen mocht ze ook, hoor. Al was dit geen spelletje. 'Weet je zeker dat het alleen lukt?' Hij grijnsde even, liep toen naar de deur en duwde de deurklink naar beneden. 'Als je wilt winnen moet je wel snel zijn,' fluisterde hij, waarna hij een kus op haar wang drukte en wachtte tot Shira in beweging kwam. Nou ja, beter dat hij achter haar liep en haar tegen kon houden wanneer ze haar evenwicht dreigde te verliezen, ze mocht ook wel eerst beneden zijn. Hij wenkte even kort met zijn hoofd naar de hal, als teken dat ze mocht gaan. Naar beneden, niet weg. Hij zou haar nooit wegsturen. Ach. Dan kon je je natuurlijk ook de vraag stellen, of hij haar zou wegsturen wanneer de bom ontplofte. Maar dat ging niet gebeuren, nooit. Hij zou haar nooit pijn doen, haar nooit wegsturen omdat hij zichzelf dreigde te verliezen. Dan had hij net haar nodig, zou zij hem wel helpen. Ja, daar geloofde hij in. Hoopte hij, wilde hij. Kwam wel goed, niet aan denken nu. Er waren eigenlijk veel dingen waar hij niet aan mocht denken en toch kwamen ze hier en daar in zijn hoofd voorbij, wilden ze zekerheid. Of hem gewoon in de weg zitten, kon ook. Dat laatste klonk wel iets logischer. Was logischer. Hij wilde er niet aan denken en geen antwoord op vinden. Slechte vragen, slechte antwoorden. Nee, niet nadenken nu. Niet over zulke dingen, dan. Hij wilde gerust denken aan alle mooie dingen, dingen met Shira. Wacht, ideetje. Hij tilde het meisje langs achter omhoog, tilde haar zo hoog dat ze in zijn hals kwam te zitten. Ja, nu door de deur raken was misschien net iets moeilijker, maar goed. Wacht. Hij zette het meisje net voor de deuropening, deed zelf een stap naar voor en tilde haar weer de lucht in. Last had hij niet, aangezien ze zo licht was als een veertje en hij haar gewicht amper voelde. 'Zo winnen we allebei nog,' aarzelde hij.

Uitdaging was aangenomen. Nou, het was niet als een uitdaging bedoeld geweest hoor, eigenlijk niet. Maar hij had hem aangenomen. Niet dat hij volgens de regels speelde, hij liet haar voorop lopen en bleef daarna ook achter haar. Vond ze niet heel erg hoor. Het maakte dat ze wist dat hij wist dat ze niet al te stevig op haar benen stond, maar haar tegelijkertijd haar gang liet gaan. Haar in de gaten hield, maar haar niet strak aan de teugels hield. Nee, het was wel goed zo. Hoewel, slechts voor eventjes. Ineens voelde ze hoe twee handen haar stevig beetpakten en optilden, wat maakte dat ze bijna een gilletje slaakte. Bijna. Toen zat ze ineens op Sam zijn nek en dat verbaasde haar, maar verder vond ze het niet erg. Zo lang hij het ook niet erg vond. Wel moest ze bij de deur even terug met haar voeten op de grond, maar ook dat was maar voor een kort moment. Opnieuw werd ze op zijn nek getild en ze lachte. Nou ja, ze hoefde de trap nu in ieder geval niet af te lopen, dat zou toch een aardige uitdaging geweest zijn. Viel niet te ontkennen. Ze klemde zichzelf wel extra vast, zonder hem in de weg te zitten. Hoopte ze in ieder geval. 'Zo winnen we allebei,' beaamde ze zachtjes. Hij was veel en veel te lief, veel en veel te lief voor haar. Gaf haar te veel, was te vriendelijk, te warm, te aardig, te lief, te geweldig. Sam. Ze verdiende hem niet nadat ze hem twee maanden had laten creperen in zijn huis. Maar toch wilde hij haar en dat maakte dat hij nog liever, nog vriendelijker, nog warmer, nog geweldiger was. Sam. Ze zouden samen winnen. Niet alleen nu, maar ook morgen, overmorgen en over drie weken. Voor altijd, zouden ze samen winnen. Overwinnen. Alles. Met hem voelde ze zich sterker, beter. Zo wonnen ze allebei. Ze hield echt heel, heel erg veel van hem. En op dit moment voelde ze zich net een klein meisje dat verwend was. Dat was ze ook, maar in de verhalen was het altijd een papa of mama die verwende. Voor haar was het Sam, altijd Sam.

Hij glimlachte bij haar woorden, klemde zijn handen nog wat steviger om haar dijen, zodat er geen kans was dat ze zou vallen en zich zou bezeren. 'Goed zo?' fluisterde hij, waarna hij voorzichtig de trap af liep. Nog een geluk dat het plafond zo hoog was, anders zou Shira er met haar hoofd tegenaan zitten. Nou ja, voordeel dus, tot zover het plafond. Eenmaal beneden vervolgde hij zijn weg naar de keuken. 'Er is wel niet zo heel veel meer, maar dat weet je vast wel al.' Hij stopte bij de koelkast, trok de deuren open. 'En nu je er toch bij kan, kan je ook kijken of er wat in de kasten zit dat je lekker vindt.' Hij moest dringend eens wat inkopen doen, hij keek wel wanneer, simpelweg iets bestellen kon ook. Online, de technologie van het heden... Hij grinnikte even, keek toen met een aarzelende blik de koelkast in. Een yoghurtje, twee zelfs. Met aardbeien. Was wel al iets, om te beginnen. Hij nam twee lepeltjes uit de la en wachtte daarna of Shira nog wat in de kasten vond, ontbijtgranen, of zo. Melk was er ook nog, was wel voldoende voor deze ochtend. Daarna even online wat voedsel bestellen, een winkelkar vullen die je daarna gewoon op moest halen. Kon haast niet handiger, eigenlijk. Het zou natuurlijk nog leuker zijn wanneer de kar ook naar huis gebracht werd, maar dat was misschien net iets te veel van het goede. Hij zou straks wel vragen of zij iets wilde, iets speciaals, wat ze lekker vond. Even de laptop die hij al een tijdje niet meer had gebruikt erbij en dan was het ook weer klaar. Ze mocht er wel bij zitten dan, kon ze ook meteen aanduiden wat zij wilde hebben en dan konden ze weer een tijdje verder. Voor zoverre hij dat kon, keek hij naar boven, lag zijn hoofd tegen de buik van het meisje aan en vonden zijn ogen de hare. 'Iets gevonden?' vroeg hij achteraf. Een onuitwisbare glimlach, voor de periode dat Shira bij hem zou zijn, stond op zijn gezicht. Als uiting van zijn gevoelens, al voelde hij zich te geweldig voor een simpele uitdrukking. Te geweldig, alsof dat op zichzelf sloeg. Nee, nee. Op Shira, alles van dit. Al zijn gevoelens, sloegen op haar. Eerst maar eens kijken wat ze gevonden had.

Goed? Ja, het was goed zo. Meer dan goed, durfde ze zelfs te zeggen. Veel beter dan goed. Geweldig, superbe. Als je dat woord zo kon gebruiken. Waarschijnlijk wel en anders had ze bij deze besloten dat de regels omtrent dat woord aangepast moesten worden. Het maakte haar daarbij niet uit dat ze eigenlijk totaal geen zeggenschap had over dat soort dingen. Nou ja, jammer voor de mensheid. Wacht, ze dwaalde af. Ze was het gelukkigste meisje dat op dit moment leefde en dat moest ze niet vergeten. Zou ze ook nooit vergeten, niet zo lang ze dicht bij Sam was. Ook als hij er niet was zou ze niet vergeten dat hij het geweldigste was dat haar ooit overkomen was, zelfs al was ze begonnen als zijn slachtoffer en hij als haar slachter. Dat waren dingen van vroeger, die nu niet meer aan de orde van de dag waren. Niet meer nodig, dingen die niet meer gezegd hoefden te worden. Vergeten mochten worden, weggestopt in een hoekje. Was er nog wat te eten in de kastjes daarboven? Ze opende een deurtje, neuriede een zacht deuntje terwijl ze daarmee bezig was. Keek of er nog iets eetbaars in de kast stond en kwam erachter dat er ergens verborgen een pak met muesli stond. Ontbijtgranen dus. Met een beetje moeite trok ze het pak uit de kast en ze liet het bijna vallen, maar hield hem nog net tegen. Oh, ze was hier zo goed in. Gekke meid. Gekke Shira. Gekke Sam. Gekke mensen, een gekke wereld. Iedereen was gek. Rosa ook. Iedereen. 'Muesli, als die nog goed is,' meldde ze met een neutrale stem, hoewel ze nog steeds doodblij was dat ze bij Sam was. Ja, ze had iets gevonden. Ze had hem gevonden. Nee, daar ging het niet om. Het ging om een pak ontbijtgranen, iets om te eten. Niet dat ze honger had, maar omdat hij dat wel had, zou ze ook wel iets naar binnen werken. Sociaal zijn. Voor Sam, zodat hij zich geen zorgen zou maken om haar gebrek aan eetlust. Er was namelijk niets aan de hand en dat zou ze de hele wereld bewijzen, alleen maar omdat ze het kon. Ze zou het duidelijk maken aan iedereen.

Hij nam de muesli uit haar handen en keek even naar de verpakking, waarop stond dat de houdbaarheidsdatum nog een week verder lag. 'Die is nog goed,' antwoordde hij. 'Melk erbij? Anders kan je ook je yoghurt erbij mengen.' Hij nam alvast twee kommen uit de kast, goot in beide wat muesli uit het pak en gaf de zak daarna weer aan Shira, die hem op zijn plaats zou zetten. Daarna werd de koelkast weer opengetrokken en haalde zijn hand de bus melk eruit, waarna hij voor zichzelf al wat in zijn kom goot. De fles werd op het aanrecht gezet, zodat wanneer Shira ook melk wilde, hij het meteen binnen handbereik had. Nou ja, nu was het enkel nog even afwachten tot Shira zou zeggen wat ze wilde hebben. Hijzelf begon ondertussen aan zijn yoghurtje, om het rommelend geluid in zijn maag te laten ophouden. Vervelend geluid, wel. Had hij lang niet meer gehoord, maar ach. Het was positief, betekende dat hij nog steeds honger kon voelen. 'Aardbeienyoghurt, trouwens,' mompelde hij. Even vermelden was altijd handig, aangezien ze gisteren ook voor aardbeien gekozen had en ze vandaag misschien toch iets anders wilde. Afwisseling. Na een hap of vier was het potje volledig leeg en gooide hij de overblijfsels weg, waarna hij zijn handen weer op Shira's benen legde en even wachtte op antwoord. Zijn duim streelde zacht haar huid en een glimlach speelde op zijn lippen, wat betekende dat hij het fijn vond om zo gewoon te staan. Het was maar dat Shira bijna geen druk op zijn schouders uitoefende, anders had hij misschien last gekregen. Nou ja, dat was niet zo, dus hoefde hij zich daar ook geen zorgen over te maken. Shira, niet zo hele kleine Shira. Nou ja, het was niet te ontkennen dat ze een hele grote holte in hem had gevuld, alleen al door bij hem te zijn. Hij kon van iemand houden, zijn hart aan iemand geven. Zichzelf aan iemand geven. En iedereen had gezegd dat niemand ooit van hem zou houden, dat hij verschrikkelijk was. En hij had het altijd geloofd, maar er zich niets van aangetrokken. En nu geloofde hij het niet meer, dankzij Shira. Kleine Shira.

'Ja, melk is lekker,' antwoordde ze zachtjes, waarna ze de muesli weer aanpakte, deze in het kastje schoof en het kastje weer dicht deed. Zo hierboven kon ze eigenlijk niet zo heel veel doen, maar goed. Op de grond zou ze het ook niet zo lang uithouden, dus was dit best oké. Het maakte weinig uit, in dat geval. En aardbeien. Aardbeien waren altijd goed, kleine zoete vruchtjes. Of zo nu zo gegeten werden of in een yoghurtje zaten, dat maakte dan ook niet meer zo heel veel uit. Een flauw glimlachje toen ze zijn vingers op haar benen voelde, waarna ze haar eigen vingers op die van hem legde, haar ogen even sloot en genoot van het moment. Niet dat ze zichzelf daar veel tijd voor gunde, niet echt. Ze was blij dat Sam weer wat gegeten had en dat maakte dat ze zelf eigenlijk ook wel weer zin kreeg iets te eten. Dankzij hem. Klonk toch wel raar, vond ze persoonlijk, maar het was toch echt de waarheid. Kon ze niets aan doen en niemand zou er eigenlijk problemen mee moeten hebben. Niemand kon er problemen mee hebben, want niemand was ervan op de hoogte. Kon dus niet, was onmogelijk. Een flauw glimlachje, alweer. Waarna ze zich concentreerde op het aanrecht, waar nog een aantal etenswaren stonden. Was niet meer zo veel, bevestigde dat Sam zichzelf verwaarloosd had en ze maakte zich meer zorgen om hem dan om zichzelf, hoewel een buitenstaander haar waarschijnlijk in een slechtere staat zou vinden. Nou ja, maakte niet uit. Ze overleefde het wel, mits hij het overleefde. En hij zou het ook wel overleven, daar was ze zeker van. Samen konden ze alles overleven, dus moeilijk doen was niet nodig. Alles zou goed komen. Alles zou vanaf nu de goede kant op gaan, ze hoefden zich geen zorgen te maken. Hoewel, over een paar uur zou ze waarschijnlijk snakken naar een pil of iets dergelijks. Iets.

Melk was goed, mooi. Hij voelde haar vingers op de zijne liggen, waarna een tinteling door zijn lichaam trok. Een fijne tinteling, een prikkel. Een gevoel. Logisch, hij voelde liefde. Was verliefd. Smoorverliefd. Nu klonk het eigenlijk zoals kalverliefde, alles overhaast. Maar dat was het niet, echt niet. Shira betekende meer voor hem dan iemand ooit zou kunnen betekenen. Betekend had. Nee, nee. Er was nog iemand. Was. Telde niet meer mee nu. Hij zuchtte, genoeg, ophouden. Het verleden laten voor wat het was, alles. Behalve alle mooie herinneringen aan Shira. Die zou hij nooit wissen. Dat zou hij ten eerste niet kunnen en ten tweede niet willen. Helemaal niet, hij wilde ze koesteren, ook wanneer dat pijn deed. Als ze wegging, was het zijn eigen schuld. Dan had hij daar voor gezorgd en was het niet de fout van Shira, nooit. Kon niet. Hij goot voorzichtig wat melk in haar kommetje, zette deze toen naast de andere en haalde haar uit zijn nek. Zou beter lukken om de dingen te dragen zo en zo kon hij haar weer zien, niet alleen voelen. Hij glimlachte toen ze voor hem stond, reikte haar haar kommetje aan en wenkte toen met zijn hoofd dat ze mee mocht komen, ergens heen. Woonkamer, of zo. Ongeveer. Hij ging op de bank zitten, wachtte tot Shira er ook bij kwam en nam ondertussen al een hap van zijn muesli. Shira moest trouwens nog dingen leren, met wapens omgaan. Als hij dan weer de controle verloor en haar weer pijn zou doen, op het punt staan om haar leven te nemen... Nee, dat zou hij niet doen, maar toch. En er was nog iets wat hij wilde weten, iets wat moeilijk kon liggen. 'Shira?' aarzelde hij, waarna hij naar het meisje keek. 'Je weet dat ik je alles wil geven, maar er is één ding dat ik je niet kan geven, of ja, niet zonder hulp van de technologie en zo, maar,' hij stopte even met praten, twijfelde of hij wel verder moest gaan, 'ik weet niet hoe jij erover denkt, dat heb je nooit duidelijk gemaakt.' Hij keek het meisje bedenkelijk aan, waarna hij nog een hap nam, in afwachting van haar antwoord. Reactie. Iets. Wilde hij het? Als zij het wilde, ja, dan wel. Hij wilde haar alles geven, ook de dingen  waarvoor hij niet in staat was. En ook al had hij geen kinderwens, of ja. Hij zuchtte. Had hij een kinderwens? Niet echt, maar ook weer wel. Omdat Shira het wilde en hij misschien ook, diep vanbinnen. Een flauw glimlachje om zijn lippen. Ja, hij wilde het wel, als zij het wilde. Als ze het zeker wist. Vroeger zou hij er nooit aan willen denken hebben, maar sinds de komst van Shira was alles anders. Beter. Waren er meer mogelijkheden en kon hij de draad weer opnemen waar hij die lang geleden had laten liggen, verloren was. Hij had alles teruggevonden, zichzelf. Ongeveer. Hij kende zichzelf niet goed, zou ook nooit zo zijn, maar het werd steeds beter. Elke dag met Shira maakte het beter. En toen ze weggeweest was, had hij gevoelens ervaren die hij nooit eerder ervaren had. En dat was zowel positief als negatief, negatief omdat het negatieve gevoelens waren, positief omdat ze hielpen om hem zichzelf beter te laten kennen, te kunnen doorgronden. En hij wilde zichzelf openstellen naar Shira toe, op alle mogelijke manieren.

Ze voelde de grond onder haar voeten weer, wat inhield dat Sam haar op de grond gezet had, nadat hij haar een tijd op zijn nek gedragen had. Hij reikte haar haar kommetje aan, liep weg. Naar de woonkamer. Hoewel ze voelde dat haar benen totaal niet krachtig waren, maakte haar dat niet uit terwijl ze naar de woonkamer liep. Voorzichtige stappen, maar toch snel genoeg om het niet te opvallend te maken. Haar lippen waren nog steeds in een lichte glimlach gekruld toen ze de woonkamer binnen kwam, zich op de bank naast Sam nestelde en hapje voor hapje eerst de yoghurt en daarna de muesli naar binnen werkte. Langzaam, aangezien ze niet snel wilde zijn. Was een logische beredenering, langzaam eten omdat ze niet snel klaar wilde zijn. Niet te snel zijn, gewoon achter blijven en de leiding volgen. Ze hoefde geen leiding te hebben, dat hoefde ze nooit. Ze had haar hoofd tegen zijn schouder gelegd, was al even gestopt met eten, al helemaal toen ze hoorde wat hij zei. Het deed haar haar hoofd verbaasd opheffen, afwegen wat hij nou precies zei, wat hij nu precies bedoelde. Was het wat ze dacht dat hij wilde insinueren? Of was het iets totaal anders en sloeg ze de plank nu totaal mis? Nee, waar kon hij het anders over hebben? Er waren maar weinig andere opties. Of nee, er waren geen andere opties. Ze wist zeker dat hij het over dat ene had. Het enige dat ze nu nog wenste. Als je het een wens kon noemen. Was het een echte wens? Nee, ze dacht van niet. Meer een verzoek. Ze zette haar kommetje aan de kant, zodat ze die niet per ongeluk om kon stoten. Keek hem daarna recht aan, omhelsde hem. Drukte zich tegen hem aan. Wist hij wel hoe dicht hij bij haar wens kwam? Hoe hij er nu zachtjes tegenaan tikte, dingen triggerde waar ze eigenlijk niet van had durven dromen? Waar ze niet van had willen dromen, omdat het onmogelijk had geleken? Nee, hij wist het vast niet. Maar het maakte niet uit, hij had een voorstel gedaan en wachtte op een antwoord. Ze snapte zijn situatie heus wel, dat hij het niet al te gemakkelijk zou krijgen. 'Alleen, maar dan ook echt alleen, als jij zeker weet dat je dit wilt,' antwoordde ze fluisterend in zijn oor. Zachtjes. Ze zou gelukkiger worden dan ze al was, mits dit door ging. Ze zou nog gelukkiger worden, mits dat mogelijk was. Omdat ze een stukje van Sam bij zich droeg, een klein Sammetje, of een mini-Shira met de trekjes van Sam. Een klein gezinnetje, zo abnormaal als maar mogelijk was. Maakte niet uit, ze hadden de perfectie op hun eigen manier bereikt. Als Sam dit echt wilde, zou zij dit ook willen. Heel graag. Nee, grager dan heel graag. Als dat mogelijk was. Ze bazelde in haar hoofd door. Eerst moest ze eigenlijk herstellen van haar uitje. En Sam moest ook weer normaal worden. Niet meer zo onverzorgd. Ze moest het bijleggen met Rosa. Maar dat kwam wel goed. Vanaf nu zou haar leven perfect zijn.

Haar hoofd had even op zijn schouder gerust, waarna haar ogen de zijne aankeken. Kort daarna voelde ze hoe ze zich stevig tegen hem aandrukte en hij legde voorzichtig zijn handen op haar onderrug. Haar stem, fluisterend in zijn oor. Als hij het echt wilde. 'Ik weet hoe graag jij het wilt,' antwoordde hij, 'en als het jou gelukkig maakt, maakt het mij gelukkig. En misschien wil ik het heel stiekem ook wel, iets van jou. Iets waar we samen voor zorgen. Iets wat niemand ons ooit kan afnemen.' Hij glimlachte even en wanneer hij een pluk achter haar oor streelde, voelde hij hoe zijn hand ietwat trilde. Hij grijnsde, liet zijn hand tegen haar wang rusten en drukte daarna een kus op haar lippen. 'Maar ik denk dat het toch nog even op zich laat wachten, tot we allebei weer volledig de oude zijn, of ja, het oude uiterlijk en de oude gezondheid.' Hij drukte nog een kus op haar voorhoofd, waarna hij even glimlachte. 'Eet nu maar verder jij, zal je goed doen.' Hijzelf nam ook een hap, nog één. Voor het eerst zag de toekomst er echt rooskleurig uit. Nee, normaal zou hij dit nooit gewild hebben. Het zou onmogelijk zijn geweest voor hem om er alleen al aan te denken. Maar nu, nu Shira in zijn leven was, was alles anders. En nu wilde hij dit wel, heel graag. Iets wat hun liefde nogmaals bewees. Het zou wel vreemd zijn, hoor. Aanpassen. Zo'n klein wezentje was een hele verantwoordelijkheid, maar hij kon het wel aan, net zoals Shira het aan zou kunnen. Twee personen om te koesteren en alles voor aan de kant te schuiven, alles voor op te geven. Slechts twee personen waar hij zijn leven mee wilde delen. Een kleine versie van Shira. Kon haast niet beter worden, al zouden er natuurlijk ook wat kenmerken van hem te zien zijn. Nou ja, misschien wilde Shira dat wel. Zolang het maar van haar en hem was, van niemand anders. Er zouden wel wat processen aan verbonden zijn, een paar doktersbezoeken, maar dat had hij ervoor over. Ook het huis zou aangepast moeten worden, heringericht. Een vrije kamer die misschien omgetoverd kon worden tot ruimte voor het kindje, kleine wezen, hoe hij het ook moest gaan noemen. En de wapens. Hij grijnsde even. Achter slot en grendel. Alleen binnen zijn bereik en dan alleen voor noodgevallen. Zelfverdediging, als iemand zijn gezin iets aan wilde doen. Kwam wel goed, misschien lagen er nog bruikbare spullen in de dozen, ergens. Nog een hapje, waarna hij opmerkte dat het kommetje zo goed als leeg was. Op. Nu was het wachten op Shira, die hij rustig verder zou laten eten. Hij legde voorzichtig zijn arm om haar heen, drukte een kus tegen haar slaap en wachtte toen geduldig af.

Ze voelde hoe een warm gevoel zich door haar lichaam verspreidde bij het horen van zijn woorden en zweeg tevreden, besloot nog een hapje van haar eten te nemen. Een klein hapje, want zoals ze al meerdere malen gedacht had, ze had niet al te veel honger. Maar wilde wat eten, om Sam blij te maken. Als hij blij was, was zij blij. Als zij blij was, was hij blij. Dat had hij haar net verteld en dat maakte dat ze zich gelukkig voelde. Gelukkig, gelukkiger dan ze was. Natuurlijk, het zou nog wel even duren, maar ze had niets anders verwacht. Ze wist het heus wel. Beiden waren nu niet in staat voor zoiets als dit. Zij al helemaal niet. Hij ook niet. Moest waarschijnlijk zelfs nog wennen aan het idee. Zij ook hoor, daar niet van. Wennen zou nog wel even nodig zijn. Een kind. Een kind. Het klonk raar. Een zoontje, of een dochtertje. Een kleine Sam, of een kleine Shira. Als ze er klaar voor waren. Maar het zou wel komen. Het zou vanzelf komen, dat wist ze zeker. Hoe zouden ze het kind noemen? Nee, daar moest ze zich nu nog niet druk om gaan maken, dat was nog te ver in de toekomst. Eerst herstellen. Ze wist heus wel dat het nu een stuk gemakkelijker klonk dan dat het zou zijn. Maakte niet uit, Sam zou haar helpen. Hij zou haar helpen, zoals hij haar al eerder geholpen had. Een bezegeling van hun liefde, die eigenlijk niet nodig was. Hij zou er altijd voor haar zijn, zij zou er altijd voor hem zijn. Hoewel het leek alsof zij hem meer nodig had dan hij haar. Maar dat was niet zo en dat wist ze ook wel. Anders zou hij niet zo veel voor haar over hebben, ze wist dat de wereld zo ingesteld was. Een flauw glimlachje speelde rond haar lippen en ze schraapte haar bakje leeg, waarna ze een paar ruwe lippen op haar slaap voelde. Sam, dat kon niet anders. Ze zette haar bakje opnieuw aan de kant, kroop tegen hem aan, zorgde dat ze haar hoofd tegen zijn borst kon leggen. Sloot haar ogen. Het voelde als een déjà vu, maar dat was meer doordat ze het altijd prettig vond om zo tegen hem aan te liggen. En de verdere situatie was totaal anders. Haar leven zou perfect worden, met zijn vieren in een huis. Vier? Dan moest ze het eerst goed maken met Rosa. En daar kon ze beter niet al te lang mee wachten. Niet al te lang, ze had Rosa nodig. Nu wel weer. Ze had altijd iets nodig. Altijd. 'Ik houd van je,' mompelde ze zachtjes, zonder haar ogen te openen of op te kijken. Onder woorden brengen wat ze echt voelde, dat was niet mogelijk. Maar ze kon er wel bij in de buurt komen, zo dicht als ze mogelijk achtte. Hij zou het wel begrijpen. Het was meer dan houden van. Dat moest hij wel weten, ze wist zeker dat hij dat wel wist.

Haar bakje was leeg, weg. Allemaal op, waarna hij tevreden glimlachte en haar haren streelde toen haar hoofd op zijn borst kwam te liggen. Haar woorden maakten dat hij haar dichter tegen zich aan trok, hij een kusje op haar hoofd drukte. 'Ik ook van jou, lieve schat.' Het waren gewoon veel te simpele woorden, maar ze kwamen geloofwaardig genoeg over. Als hij kon beschrijven hoeveel hij echt van haar hield, zouden decennia niet genoeg zijn. Millennia evenmin. Hij zou er eeuwig over kunnen doorgaan, hoeveel ze voor hem betekende en hoeveel hij van haar hield. Hoe ze er ook uitzag, hoe ze ook was. Wat ze ook wilde en wat ze ook deed. Het enige waar hij zich nog zorgen over maakte, was of ze wel voldoende zou herstellen, of ze niet weer zou hervallen en misschien zelfs niet in staat zou zijn om het kind te dragen aangezien ze zo tenger en breekbaar was. Nee, daar mocht hij zich geen zorgen over maken. Het zou wel goed komen. Alles kwam uiteindelijk weer goed en dat was al meerdere malen gebleken. O ja, er was nog iets wat hij zich afvroeg : de zaak Rosa. Zou ze nog steeds die fantasie met zich meedragen? Hij had er haar niet meer over horen spreken, misschien was ze haar vergeten onder de waas van de pillen. De pillen die alles hadden verpest wat ze ooit hadden gehad. Maar ze zouden er sterker uitkomen, hadden al plannen en iets waar ze naar konden streven. Zou het een meisje of een jongen worden, was het überhaupt wel mogelijk? Het leek nog zo ver weg, eerst volledig herstellen. Maar ze waren op de goede weg. Zouden daar ook blijven. Niets zou nu nog mislukken en daar geloofde hij heilig in. Alhoewel hij niet gelovig was. Wacht, logica. Zijn gedachten liepen over elkaar heen en verwarden hem. Het was voorlopig genoeg om hier gewoon te zijn, bij Shira. Haar hoofd op zijn borst te voelen en haar lichaam tegen het zijne. Een breekbaar lichaam dat hij niet zou breken, maar versterken. Zij samen. 'Wat zou je willen gaan doen?' fluisterde hij, waarna hij weer een kusje op haar slaap drukte. Kleine Shira. 'Tenzij je liever wat rust, dan ga ik inkopen doen. De kasten aanvullen, want die zijn een beetje leeg.'

Ze lag tegen hem aan, liet hem niet los. Luisterde naar zijn hart, genoot van zijn aanwezigheid, zijn lichaamswarmte. Sam, Sam. Het enige dat ze nooit meer zou willen kwijtraken. Nooit meer, nooit meer. Nooit meer bij hem weggaan, anders zou ze zichzelf in duizend stukken breken. Ze hield van hem en hij hield van haar, als in een liefde die eigenlijk niet mogelijk was. Sam en Shira. Ogen gesloten, luisterend naar zijn stem. Zijn bewegingen voelend, een moment van rust, sereniteit. Het was raar dat ze hier was. Nee, niet raar. Het was een geluk geweest, geluk dat geleid werd door puur toeval. Puur toeval dat Sam haar had herkend, haar had meegenomen toen ze eigenlijk niet meer wist wat echt was en wat niet. Niet dat ze nu wel wist wat waarheid was en wat een leugen was, dat niet. Wat had ze ooit tegen hem gezegd? Ze creëerde haar eigen wereld, haar eigen bewustzijn. Daardoor was hij in eerste instantie woedend geworden, dat was de reden dat hij haar bijna vermoord had. Hoe zij de zwakke plek op zijn rug ontdekt had, hoe ze daarmee haar leven had gered. Wat had ze verzonnen, wat was de waarheid geweest? Ze zuchtte eventjes. Ze wist niet wat waarheid was. Wat een leugen, een verzinsel was. Daarom had ze willen uitzoeken in hoeverre Sam een hersenspinsel was. Daarom was ze een kamer betreden met zijn verleden, om uit te zoeken of het echt waar was. Alles. Dat was de reden dat hij opnieuw geflipt was, dat zij er halsoverkop vandoor ging. Alles had met haar te maken. Met haar fantasie. Had ze niet getwijfeld over de realiteit, dan was er hier nooit wat van gekomen. Maar ook nu wist ze eigenlijk niet in hoeverre de wereld waarheid was. Ze wist dat Sam echt was, maar daar bleef het bij. De muren van het huis hoefden niet per sé muren te zijn. De mannen die haar drie maanden bezig hadden gehouden, konden een verzinsel geweest zijn, een boze droom. Niets hoefde waarheid te zijn. Ze raakte verstrikt in haar eigen gedachten, begon daardoor te trillen. Lichtjes maar, geen wild schokken van angst en onzekerheid. Er was iets dat ze moest doen voordat ze ging rusten. Want ja, ze wilde rusten. Slapen. In ieder geval. 'Ik moet Rosa zoeken,' mompelde ze zachtjes, 'want die is hier ergens. Daarna ga ik slapen, denk ik. Als jij dat goed vindt.' Haar stem trilde nauwelijks en ook haar lichaam leek alweer gekalmeerd te zijn, waar ze de goden dankbaar voor was. Hoewel ze niet gelovig was. Maar dat maakte niet uit.