Samuel VS Shira

Hij was wakker hoor, voelde hoe iemand naast zich bewoog en dichter tegen hem aan kwam liggen. Hij wilde gewoon zijn ogen niet openen, slaap had hem goed gedaan. Heel goed. Hij voelde zich stukken beter, al kwam dat ook deels door Shira. Zijn hand lag nog steeds op haar rug, hield haar nog steeds tegen zich aan. Hoe zou het met haar gaan, zou zij goed geslapen hebben? Nuchter zijn? Of ja, helder kunnen denken? Hij had geen idee, misschien wilde hij het niet weten. Geen teleurstelling onder ogen komen. Misschien was dat gewoon de tweede reden waarom hij zijn ogen niet wilde openen. 'Goedemorgen,' fluisterde hij zachtjes, waarna zijn hand weer over haar rug streelde. Ach, het feit dat ze er nog was, was prima. Had zijn dag alvast goedgemaakt. Ze kon er evengoed vandoor zijn gegaan, hij durfde wel wedden dat ze daartoe in staat was. Uiteindelijk opende hij toch zijn ogen, glimlachte toen hij naar het meisje keek. 'Ik heb heerlijk geslapen, dankzij jou.' Hij drukte een kusje op haar voorhoofd, haalde wat haar uit haar gezicht en keek haar toen weer aan. 'Jij ook?' Nou ja, misschien had zij niet zo heerlijk geslapen. Ze zag er wel beter uit, normaler, maar toch... Er was iets dat niet klopte, misschien had ze ergens pijn of zo. Hij zou het wel horen en dan kon hij haar meteen helpen. Hij ging ietwat rechter zitten, trok de lakens nog wat beter over het meisje heen. Goed geslapen, dat had hij. Prima geslapen, zonder zorgen. Misschien was dat de reden, dat hij bang was voor zorgen wanneer hij weer wakker werd. Nou ja, tot nu toe had hij die niet. Lag eraan hoe Shira zich voelde, of het goed ging. En het ging zelfs vroeger, hij maakte zich nu al zorgen. Ach, de hele dag slapen was niet veel beter en je verhielp er de problemen niet mee. Het was goed dat ze er beter uit zag, betekende ze dat ze clean was. Geen drugs, geen alcohol dat in haar bloedbaan stroomde. Enkel een kloppend hart. Met een geweldige persoonlijkheid en uiterlijk. Ach, daar ging het nu niet om. Hij hoefde zich nu toch geen zorgen te maken, ze vertelde nog niet eens wat.

Hij was wakker en met ieder woord, iedere beweging, die hij maakte, voelde ze de kloppende hamertjes op haar hersenpan weer. Maakte niet uit, ze opende haar ogen een stukje, glimlachte flauwtjes. Hij was wat overeind gekomen, dus ook zij moest van positie veranderen. Vond ze niet erg dan, behalve dat haar hoofd zeurde om aandacht, om verkoeling. Ja, dat wist ze ook wel. Reden dat verslaafden niet af wilden kicken. Zou ze koppijn bezorgen. Heel eventjes glimlachte ze om haar eigen gedachten, maar toen bedacht ze zich dat ze antwoord moest gaan geven op zijn vraag. 'Ik ook,' mompelde ze zachtjes. Een licht schorre stem, niet helemaal zuiver. Ach ja, dat zou zo wel weggaan. 'Het was heerlijk om naast je wakker te worden.' Het was gemeend, dat zeker. En hoewel ze koppijn had, was ze nog steeds net zo gelukkig als gisteravond, gisternacht, toen ze onder de invloed van een hele zooi rotzooi verkeerde. Dubbele inname. Tweedaagse dosis. Nou ja, ze leefde nog en eigenlijk was ze, voor haar doen, vrij normaal. Over een paar dagen zou het wel weer perfect met haar gaan. In ieder geval een heel stuk beter, dat wist ze zeker. Natuurlijk zou het straks een stuk beter met haar gaan. Hallo, ze was bij Sam. Niet meer bang voor hem, ze vertrouwde hem weer. Omdat hij haar daar had weggehaald, haar had gered. Ze was een idioot, dat ze weggerend was. Alles achter had gelaten. Inclusief Rosa. Oh, die moest ze ook maar eens gaan zoeken als de hoofdpijn weg was. Waar vond je een meisje dat vroeger je beste vriendin was, maar weggegaan was toen jij bij een stelletje drugsverslaafden ging wonen? Voor haar was het duidelijk, Rosa was terug naar Sam gegaan. Ergens in dit huis zou ze nog wel zijn, alleen vinden was nu nog nodig. Nou ja, kwam wel goed. Eerst die hoofdpijn maar eens wat wegwerken. Verdorie, nadenken deed pijn.

Goed geslapen, vooral blij met het feit dat ze naast hem wakker geworden was. Dat hij niet weg was gegaan. Nou ja, dat was mooi. Goed. Ach. 'Nog pijn, ergens?' Hij wist het niet, leek alsof ze er niet zo goed bij was. Pijn had, moe. Hij wist het niet. Nou ja, ze zou het wel zeggen, als antwoord op zijn vraag. Hij boog zich weer naar het meisje toe, drukte zacht een kus op haar lippen. 'Kan je je Rosa al herinneren?' aarzelde hij. Ja, moest hij ook vragen. Hij stelde wel veel vragen, maar hij had het idee dat ze het niet zo erg vond. En het was nodig, nog eens een geldige reden ook. Eigenlijk wilde hij nog wat dingen vragen hoor, maar dat zou net wat te veel worden. Het was nog maar ochtend, dus die dingen kon hij wel sparen tot later in de middag. Misschien tot morgen. Nee, nee. Sommige vragen niet. Tenzij ze gewoon antwoord gaf, bevestiging, zonder vraag. Kon in sommige gevallen wel, hoor. Nou ja. Hij tilde het meisje op, zette haar op zijn schoot, met haar gezicht naar zich toe. 'Mooie bruine lokken,' fluisterde hij toen hij één van de lokken door zijn vingers liet glijden. Ja, het blond was al minder blond. Hij keek haar bedenkelijk aan, ja, er was iets mis. Dat zag je, ze straalde niet. Nou ja, misschien was het voor haar harden dan hij gedacht had, moeilijker. 'Gaat het wel goed?' fluisterde hij. Kijk, nog een vraag. Hij kon zichzelf wel slaan. Ach. Hij legde zijn handen achter het meisje neer, hield haar niet echt vast, maar zijn huid stond wel in contact met haar lichaam. Gewoon, om nog eens extra te benadrukken dat hij er was. Van haar hield. Goed. Ze zou het wel weten, hoopte hij. Hij zei het ook wanneer hij... Ja, wanneer hij ervoor gezorgd had dat ze was weggelopen. Ja, toen. En toch hield hij van haar, altijd. Er was geen seconde mogelijk zonder aan haar te denken, van haar te houden. Kleine Shira, nee. Zo klein was ze niet, ze was opgegroeid. Groot. Letterlijk en figuurlijk, beide begrippen. Wacht, dit was een beetje wartaal, zelf werd hij ook niet echt wijs van wat hij precies vertelde. Genoeg, geen gedachten meer. Luisteren naar de stem van Shira die bleef hangen als een vrolijk deuntje, een mooi deuntje.

Ze bleef dicht tegen hem aan gekropen liggen, sloot haar ogen weer. Rosa. En waar ze pijn had, of ze pijn had. Of het wel goed met haar ging. Vragen. Veel vragen. Maar hij kon haar wel helpen, dat wist ze zeker. Dat voelde ze door zijn zachte aanrakingen, door de voorzichtigheid van zijn bewegingen. Hij zou haar in ieder geval proberen te helpen, als ze het vertelde. 'Koppijn,' mompelde ze. Bonzende koppijn, niet echt te beschrijven. Hij moest het maar begrijpen op deze manier, wat hij vast wel deed. Zou hij ooit een kater gehad hebben? Misschien wel, misschien niet. Als het wel zo is, dan kon hij zich het beste voorstellen dat de hamers die bij een normale kater op je hersenen sloegen, nog even drie keer zo groot geworden waren. Koppijn. Nee, ze zou ook op zijn andere vragen antwoord geven. Hij wilde haar helpen, dan moest zij hem proberen duidelijk te maken waarmee ze geholpen moest worden. Ging het verder goed met haar? Dat wel, dacht ze. Een flauw lachje speelde rond haar lippen toen hij haar nu al verkleurende haar noemde, maar ze opende haar ogen niet om te kijken. Het werd bruiner, kreeg zijn eigen kleur weer terug. De vreugde in zijn stem was hoorbaar, hij vond haar bruine haar veel mooier dan het blond waarvan ze niet eens wist dat ze er toestemming voor gegeven had. Nou ja. Had ze alle vragen nu beantwoord? Nee, ze dacht van niet. Wat was er nog over? Oh ja, Rosa. Het meisje met het buitenlandse uiterlijk. Het prachtige uiterlijk, dat er altijd voor Shira geweest was. Die herinnerde ze zich nog wel. Waarschijnlijk haatte Rosa haar omdat Shira haar vergeten was. Goed mogelijk hoor. Ze knikte zachtjes tegen zijn borst aan, maar aangezien ze alle vragen door elkaar beantwoordde, zou dit waarschijnlijk niet heel duidelijk voor hem zijn. 'Ik weet wie Rosa is,' werkte ze haar mond uit, met moeite. Ze had een droge keel en koppijn. En ze moest Rosa zoeken. Ze moest nog heel veel doen, maar had de tijd van de wereld. Tijd speelde geen rol meer.

Koppijn, alweer. Nou ja, kon wel zijn hoor, na de pillen. Dat die koppijn veroorzaakten, om ze te blijven slikken. 'Hoeveel pillen had je ingeslikt?' aarzelde hij. Kon goed mogelijk zijn dat ze dicht tegen een overdosis aangezeten had, dat een pilletje voor haar hoofd helemaal niet zou helpen en dan zou ze er wel even mee moeten lopen. Haar hoofd maakte beweging op zijn borst, ze herinnerde zich Rosa. 'Is ze bij jou gebleven?' aarzelde hij. Wel vreemd hoe hij interesse had, in een meid die niet eens echt was. Goed, voor Shira was ze belangrijk. Had haar in leven gehouden voordat ze bij hem was, daarna had hij er geen idee meer van gehad. Hier stuurde Shira haar altijd weer weg, haalde het meisje uit haar hoofd. Dat hoorde hij wanneer hij voor de deur had gezeten, haar hoorde praten. De deur van de kamer waar ze niet meer wilde zijn, niet meer hoefde te zijn. Nee, ze zou altijd in de gangen rond mogen dwalen, zou overal heen mogen. Ook in de kamers waar dingen waren die hij niet wilde zien, ze zou zelfs de wapenkamer mogen betreden. Hij vertrouwde haar, voor de volle honderd procent. Het was Shira, hoe was het mogelijk dat hij niet van haar kon houden, haar niet kon vertrouwen? Nou ja, toen hij haar nog niet kende. Logica. Met haar komst was er wel een leegte in hem opgevuld. Hij wist weer wat liefde was, hoe het voelde. Ze was zijn Shira, hij haar Sam. Twee zielen, twee aparte zielen. Samen versmolten op een manier die niemand kende. Niemand hoefde te kennen. Het was hun geheim, hun kleine, grote geheimpje. Samen waren ze alleen, alleen waren ze samen. Twee gebroken mensen, elk op hun eigen manier, die elkaar getroffen hadden. De juiste plek, de juiste tijd. Het lot. Het lot. Zijn lot, dat van Shira. Het lot was gekeerd, beter geworden. Voor beide. Hij had geen zorgen meer over Shira, geen dubbele gevoelens wanneer hij nadacht over haar leven. Ze ging niet dood, niet morgen. Niet overmorgen. Geen plannen, enkel dan elke dag van haar houden. Elke minuut, elke seconde. Elke nanoseconde. Haar alles geven. Wat hij haar kon geven. Liefde, zijn hele hart.

Hoeveel had ze geslikt? Had ze geslikt gisteren? Ja, ze had geslikt. Heel veel. Pilletjes opgelost in water, water opgedronken. Hoeveel was het geweest? Genoeg om haar helemaal gek te maken, om haar dingen te laten zien die ze nooit gezien had. Hoeveel was het geweest? 'Dubbele dosis,' mompelde ze zachtjes, tegen zijn borst. Dubbele dosis, ze was gek of zo. Natuurlijk was ze gek, dat wist ze ook wel. Dubbele dosis. Hoe slecht was dat voor je? Nou ja, het was een overdosis. Maar niet dodelijk. Niet echt. Alleen als je van clean naar zo'n aantal ging. Je lichaam raakte eraan gewend, hoewel het niet zo heel positief was. Dubbele dosis. Nu was het in ieder geval allemaal op. Enige waar ze nu aan verslaafd kon raken waren pijnstillers en dat gaf lang niet zo'n hemels gevoel, dus dat zou niet zo snel gebeuren. Ze moest nog een vraag beantwoorden, trouwens. Over Rosa. Die was blijkbaar niet hierheen gekomen. Of misschien wel, maar had hij haar niet gezien. Hij had haar ook niet gezien toen hij Shira en Rosa mee naar binnen nam, de eerste keer. Dus misschien was ze hier wel. Ergens. In haar oude kamer, of op de zolder. In de ruimte vol herinneringen. Er liep een rilling over haar rug toen ze aan die kamer dacht, de kamer waar het in eerste instantie allemaal mis ging. Zou Rosa daar zitten, het verleden van Sam doorspittend? Was goed mogelijk, Rosa was er wel het type voor. Ze schudde haar hoofd, als antwoord op de vraag die Sam haar gesteld had. Nee, Rosa was niet bij haar gebleven, anders was Shira Rosa nu niet kwijt geweest. Had ze niet in haar hoofd alle mogelijke plekken bedacht waar haar vriendin nu kon zijn. Sam, zou Sam haar kunnen helpen? Hij had alleen maar een tekening van Rosa, dus waarschijnlijk had hij geen flauw idee hoe ze er precies uitzag. Mits hij de tekening nog had. Zou hij ze bewaard hebben? Of waren ze als verscheurde snippers bij de tekeningen van zijn ouders beland? Zou ook nog kunnen. Klonk niet echt aangenaam.

Dubbele dosis, ja. Verklaarde veel, waarom ze zich zo voelde. 'Een simpel pilletje zal niet helpen, je zal het moeten uitzieken,' aarzelde hij. 'En ja, kan nog wel een tijdje duren.' Een dubbele dosis, nou ja. Misschien was zo alles meteen op, had hij geen last meer van verrassingen als ze weer pillen geslikt had. Hij hielp haar er wel doorheen. Even denken, wat kon helpen? Opsluiting, nou ja. Dat wilde hij niet, hij wilde haar bij zich. Haar in de gaten houden, dat sowieso. Kwam goed. 'Is alles nu op?' Dat kon ook wel helpen, eigenlijk. Dan hoefde hij niet te vrezen dat ze nog zou slikken, dan zou ze er zelf achter moeten gaan bij de mannen die nu... Dood waren. Morsdood. En als ze nog pillen had, wat dan? Nou ja, hij kon ze vragen. Hing ervan af of ze ze wilde geven. Zomaar overhandigen. Dat zag hij eerlijk gezegd niet gebeuren, maar goed. Ze kon natuurlijk ook liegen, zeggen dat alles op was. Maar daar zou hij achter komen en hij zag haar er ook niet voor aan. Wat had ze zichzelf toch aangedaan? Ze balanceerde op het randje van de dood gisteren, vandaag was het al iets beter. Iets. Ze had gegeten, een bad genomen. Alles wat goed was, behalve de pillen. 'Kan ik wat voor je halen?' aarzelde hij. Water, eten, iets. Alles wat ze wilde. Vandaag was voor haar een rustdag, veel rusten. Natuurlijk kon hij verwachten dat ze niet de hele dag in bed zou liggen, zo was Shira niet. Maar alsnog, rusten. Dat zou haar hoofdpijn ook wel weer verbeteren. Als hij kon, zou hij haar pijn overnemen. Zij hoorde geen pijn te hebben, hij wel. Hij had haar pijn gedaan. Nee, dat deed er even niet toe. Hij wilde maar al te graag haar pijn overnemen, dat was het. 'Als het je kan opbeuren, je ziet er al een stuk beter uit dan gisteren,' mompelde hij. Daarna drukte hij voorzichtig zijn lippen tegen de hare, keek haar weer in de ogen en wachtte op antwoord. Antwoord, zoveel antwoorden. Hij stelde veel vragen, wat haar wel kon ergeren. 'En als ik te veel vragen stel, mag je dat ook zeggen.' Zo, dat was ook duidelijk. Hij wilde haar niet ergeren, niet tegenwerken. Ze moest zich goed voelen, goed blijven voelen. Bij hem.

Ze zuchtte licht. Natuurlijk, een pil tegen de hoofdpijn zou nu echt niet werken. Niet na zo veel geslikt te hebben. Was logisch. Nee, tegen deze pijn zou ze zelf moeten vechten, zonder hulpmiddelen. En dat zou ze doen, in ieder geval proberen. Ze wilde Sam niet teleurstellen en dat was dan ook de reden dat ze vond dat ze zijn vragen gewoon moest beantwoorden. 'Niets meer over, ik heb alles geslikt gisteren.' Alles, alles was weg. Dan kwam ze in ieder geval niet meer in de verleiding meer naar binnen te werken, want dat kon niet. Betekende wel dat ze nu cold turkey moest doen, geen pil meer voor haar. Nou, dat was nog eens geweldig. Ze had geen keuze en ergens was dat wel goed, want ze wist niet of ze sterk genoeg zou zijn om vol te houden, als ze eenmaal een dag niet meer gehad had, een dag met deze koppijn rondgelopen had. Nee, dat zou haar humeur niet positief beïnvloeden, hoewel de opmerking van Sam dat wel deed. Daar deed ze het voor, toch? Dat ze weer normaal werd, er weer gezond uitzag, dat ze weer Sam zijn Shira kon zijn, zonder alle rare aanhang die ze eerst niet gehad had? Ja, dat zou ze wel graag willen. Heel graag zelfs. Ze beantwoordde zijn lippen eventjes, glimlachte toen. 'Ik hoef niets, zo lang jij maar bij me blijft,' mompelde ze zachtjes. Nee, ze hoefde echt niets. Ze was haar kotspartij gisteren nog niet vergeten en hoewel ze dat niet aan Sam zou vertellen, had het haar eetlust wel verder beïnvloed. Geen honger meer, zeker niet. Ook geen dorst. Of ja, eigenlijk wel. Niet heel erg, of erg genoeg. Nee, ze wilde niets. Niet echt. Vooral niet in de verleiding komen wat dan ook te doen om weer aan drugs te komen. Maakte niet uit wat. Wiet, XTC, cocaïne.. Alles. Ze wist niet eens wat ze de laatste maanden binnen had gekregen. Maakte niet uit, was verleden tijd. Ze wilde niets, helemaal niets. Van die koppijn af zijn. Hij stelde niet te veel vragen, echt niet. Ze vond het in ieder geval niet zo erg. Later op de dag zou ze Rosa wel zoeken, maar niet nu. Was het nog veel te vroeg voor.

Alles was op, nou. Goed. Hij geloofde haar, dat was wat telde. Echter, het feit dat ze geen honger had, was wat anders. 'Wat als ik nou meega, naar beneden, eten halen. Vind je het dan oké?' Ze moest wat eten, drinken, op z'n minst. Er weer bovenop komen, dat zou haar hoofdpijn ook verbeteren. Nu moest hij alleen nog even kijken hoe hij ervoor kon zorgen dat ze geen pillen zou halen, vinden. Het zou wel lukken, moest wel. Het kon niet anders. Het ging goed, nu. Eindelijk. Of ja, goed. Beter dan eerst. Het was nog niet te laat om haar te redden, het was nooit te laat. Niet voor haar, niet voor hun. Niemand. Hij drukte voorzichtig een kus op haar neus. 'En ik hou van je, moet je ook weten.' Hij keek even naar de buik van het meisje, nou ja, het stof zat er voor. Het steentje was weg. Wacht, dat was haar lichaam. Lichaam. Hoe was ze aan de pillen geraakt, waarom waren haar kleren zo kort afgeknipt? Nee, nee. Wacht, niet met haar lichaam. Een rilling liep langs zijn rug en hij kneep zijn ogen samen. Als ze met die mannen geslapen had, was er een grote kans dat ze een ziekte opgelopen had. Een hele grote kans. Meer dan dat. Nee, wacht. Daar wilde hij niet aan denken, maar het kon wel. Was misschien zo. Maar dit kon hij toch niet zomaar vragen? Dan zou ze denken dat hij dacht dat ze één of andere slet was die met iedereen sliep. En dat was ze niet, zeker niet. Misschien was ze wel gedwongen. Hij schudde zijn hoofd. Nee, nee, nee. Wat als ze wel iets had opgelopen, misschien nu een kind in haar buik droeg? Nu echt? Omdat die mannen waarschijnlijk wél vruchtbaar waren? Wat dan? Dokter? Hij zou zijn naam op moeten geven, nee, nee. Mocht niet, alles zou uitkomen. Hij slikte moeizaam, plaatste het meisje ietwat naar achteren. 'Shira,' aarzelde hij. Wilde hij het vragen? Nee, maar hij wilde het weten. Nee, eigenlijk ook niet. Maar het was belangrijk. Ja. Verdomme, dit was moeilijk. Zeker omdat het bij haar ook moeilijk kon liggen als ze verkracht was geweest. En subtiele vragen stellen. Nee, niets voor hem. Op de man af dan maar. 'Even eerlijk,' begon hij, 'met hoeveel van die mannen heb je geslapen?' Hij sloot zijn ogen, nee, hij mocht niet gevraagd hebben. En nu was het te laat. Kijk, te laat kon het wel zijn.

Nee, ze wilde niet eten. Geen honger. Zou het toch alleen maar uitkotsen, niet normaal weg kunnen krijgen. Maar hij wilde met haar mee, hij stemde in haar niet alleen te laten. Dat vond ze wel heel fijn, dat moest ze eerlijk toegeven. Niet dat het haar eetlust bevorderde, dat niet. Ze had nog steeds geen honger en hoewel ze wel haar best wilde doen wat naar binnen te werken, omdat hij het zo graag wilde, vreesde dat ze dan weer boven de wc ging hangen. Maar dat probleem wilde ze hem niet voorleggen. Kon ze niets aan doen. Kus op haar neus. Woorden die ze eerder gehoord had, woorden die ze moeilijk te beantwoorden had gevonden, woorden die gisteren herinneringen opbrachten. Maakten dat ze geloofde dat ze hem kenden. Woorden die vandaag betekenden dat hij haar niet in de steek zou laten, zou blijven steunen. Mits zij haar best bleef doen om er weer bovenop te komen, wat ze ook echt wel wilde doen hoor. Het zou alleen moeilijk worden, maar daarom was hij er toch? Om haar te helpen? Zo voelde het op dit moment wel. Om haar te helpen, om van haar te houden, zodat zij van hem kon houden. Hoewel.. Hij bracht haar van haar stuk met zijn volgende vraag, maakte dat ze geschrokken wegkeek. Naar.. een lege muur. Wat een mooie muur zeg, prachtig leeg. Nee, ze had zichzelf beloofd antwoord te geven op de vragen die Sam haar stelde. Op alle vragen, want hij wilde haar alleen maar helpen. Hoe moest ze dat nu vertellen? Waarom vroeg hij het eigenlijk? Nou ja, ze beet even op haar lip en verplaatste haar blik tergend langzaam van de muur naar haar vingers, waarna ze eventjes goed over een antwoord nadacht. Hoeveel mannen? 'De hele groep,' mompelde ze ellendig. Ja, het was de hele groep geweest. Ongeveer tien mannen. Een vaste groep. Altijd die tien, altijd die groep. Twee maanden lang.

De hele groep. Een hele groep. Hoeveel waren het er? Zeven, zes? Acht? Hij wilde het niet weten, nee. Nu niet, nu even niet. Niets wist hij weten. Verdomme met een hele groep. Hij zette het meisje van zich af, weer op de plek waar ze gezeten had. Hij sloeg zijn benen over de rand. Nee, nee. Geen tien. Ach, eigenlijk kon hij niet boos zijn. Ze hadden geen relatie op dat moment. Niet officieel. Een hele groep. Verdomme. Zou ze het gewild hebben of niet? Nee, hij wilde het niet eens weten. Dat zou net iets té veel worden. 'Niet schrikken,' waarschuwde hij haar, waarna hij de bureaulamp van zijn nachtkastje nam en die met volle kracht tegen de muur gooide. Ja, zijn schuld. Alles. Te laat. Hij moest haar achterna zijn gelopen, verdomme. Dan was dit allemaal nonsens geweest, was zij de Shira gebleven. Zijn Shira, niet van x aantal andere mannen. 'Heb je ergens last van?' aarzelde hij. 'Buikpijn, iets anders?' Ja, hij wilde er zeker van zijn dat ze niets had opgelopen. Dat zou dit nog iets beter maken. Een klein beetje, een heel klein beetje. Nee, niets zou beter worden. Verdomme, als hij het had geweten, zouden die mannen een nog pijnlijkere dood sterven. Dan zou hij één voor één hun vieze tentakels afgesneden hebben, in hun mond gestopt en ze zo laten stikken. Nee, genoeg. Rustig worden. Ondertussen stond hij recht, liep hij rondjes door de kamer. Hoe had het hem ooit zo kunnen raken? Ja, hij gaf om haar, duidelijk. En veel, heel veel. Misschien net te veel. Maar maakte het wat uit? Veranderde dit alles iets aan het feit dat hij van haar hield? Nee. Hij kon niet boos zijn, ze hadden samen niets gehad op dat moment. Het was zijn schuld. Alweer. Alles. Dit. Nu. 'Sorry,' mompelde hij. Ze was toen een andere Shira geweest, ze zouden het kunnen vergeten. Samen. Hij zou haar niet laten vallen, niet nu. Nooit. Hij had haar nodig. Zij hem, misschien. Nu wel, om voor haar te zorgen. En dat wilde hij ook, hij wilde alles voor haar doen.

Dit maakte dat ze weer wist waarom ze in eerste instantie bang weggerend was, twee maanden geleden. Zijn woede, zijn kwaadheid. Het maakte dat haar lichaam ongecontroleerd begon te trillen nadat hij haar aan de kant gezet had, dat ze ineen kroop toen hij overeind kwam en verder ineen dook toen de lamp op het nachtkastje tegen de muur aanvloog. Zelfs toen hij haar een vraag stelde, die bijna normaal klonk, durfde ze niets meer te zeggen. Bang voor hem, voor zijn woede. Een traan rolde over haar wang. Nog een over haar andere wang. Niets meer zeggen, zijn woede en drift ontwijken. Niet over zich afroepen. Ze was bang, bleef trillen. Keek niet op, durfde niet. Was bang. Ook toen hij rondjes begon te lopen. Misschien werd het toen nog wel erger. Ze was bang dat hij haar weg zou sturen, haar niet meer bij zich wilde hebben nu ze dit toegegeven had. Wat had ze gedacht, toen ze het zei? De hele groep. Dat kon sowieso niet goed uitpakken. Waarom had ze dat gezegd? Ze had moeten liegen, dan hoefde ze nu niet zo bang te zijn. Ze probeerde met een trillende handen de tranen op haar wangen weg te vegen, maar het lukte haar nauwelijks om haar handen op te tillen. Nee, dit was niet goed. Ze was bang, doodsbang. Voor Sam. Terwijl ze net nog had geloofd dat hij haar niets meer zou doen, dat hij er voor haar was en dat ze hem kon vertrouwen. Waarom vertrouwde ze hem dan niet? Waarom was ze bang dat hij haar iets zou doen? Weg zou sturen? Omdat ze het verdiende, dat was de enige logische oplossing. Ze wist dat ze een fout had gemaakt en het was niet meer dan eerlijk dat hij daar kwaad over werd. Hij hoefde daar zijn excuses niet voor aan te bieden en in een andere situatie zou ze hem dat duidelijk hebben gemaakt, maar nu durfde ze dat niet. Ze kon en durfde nauwelijks te bewegen.

Geen antwoord, geen geluid. Niets. Hij keek achter zich, naar het ineengedoken figuur op het bed. Ze trilde en als hij het goed zag, zag hij een paar tranen naar beneden rollen. Hij keek even bedenkelijk, liep toen naar het bed toe. 'Hey,' aarzelde hij, waarna hij zijn handen op haar knieën legde. Tilde vervolgens voorzichtig haar hoofd op. 'Ik ben niet boos, hoor,' aarzelde hij. Zijn duim haalde de tranen weg die langs haar wang liepen. 'Het is gewoon een beetje...' Hij slikte even. 'Moeilijk.' Ze was bang en hij begreep het wel, hoor. Ze hoefde alleen niet bang te zijn, hij wilde haar geen pijn doen. Had het niet gedaan. 'Rustig maar,' mompelde hij. Nauwelijks hoorbaar, maar toch. Kalmerend. Kwam wel goed. Altijd. Misschien duurde het nu alleen wat langer, veel langer. Hij zuchtte even, wenkte toen even met zijn hoofd. Niet ergens precies heen, gewoon als teken dat ze dichter mocht komen. Bij hem. Dat ze niet bang moest zijn, dat het wel oké was. Nee, hij was echt niet boos. Niet op haar. Ze was er vast niet bij met haar gedachten. En wat dan nog? Het was haar eigen keuze, ze had hem niet bedrogen. Het was oké. Nee, nee. Niet oké, gewoon. Draagbaar. Ongeveer. Hoe moest hij haar nu geruststellen? Het was allemaal zo vreemd, dit alles was gewoon verwarrend. Voorzichtig streelde hij een lok achter haar oor. 'Ik vind het niet erg, of ja, ik vind het wel erg maar... Ik, nee, laat maar.' Geen woorden meer, genoeg met het praten. Genoeg wartaal. Hij hield van haar, nog steeds. En dat zou hij altijd blijven doen. Het was Shira. Zijn Shira. Hij had altijd van haar gehouden, zou nooit veranderen. Onmogelijk. En dat wilde hij niet, zijn was zijn wereld. Zijn universum. Zonder haar was er niets, dat had hij twee maanden lang mogen voelen. Leegte, niets anders dan een leegte. Een zwarte leegte, een zwart gat waar je bleef vallen. Wacht, terug naar de realiteit. Shira. Het ging niet goed, echt niet. Maar goed, ze sloegen zich er wel doorheen. Altijd. Hij zou voor haar zorgen, haar onder zijn hoede nemen.

Nog steeds zei ze niets, toen hij dichterbij kwam kroop ze in eerste instantie nog verder ineen, als dat nog mogelijk was. Nou ja, niet voor al te lang hoor, dat niet. Hij kwam nog dichterbij, tilde haar kin op. Veegde de tranen, die zij zelf niet weg had kunnen vegen, weg. Ze wilde niet meer voor hem wegkruipen, eigenlijk had ze dat nooit gewild. Angst was iets verschrikkelijks, iets dat alleen maar ongemakkelijk was. Ze hoefde niet bang te zijn. Hij was niet kwaad, boos. Wel, hij was wel boos. Maar blijkbaar niet op haar, anders had ze hier waarschijnlijk niet ongeschonden gezeten. Haar hart raasde nog steeds door haar lichaam, maar het trillen werd al wat minder. Hij vond het moeilijk. Snapte ze wel. daarom vond ze eigenlijk dat hij best boos mocht zijn. Tien mannen, mannen die ze nauwelijks kende. Hij mocht best kwaad zijn, hoewel hij niet haar eigenaar was, ze niet eens een officiële relatie hadden gehad op dat moment. Die momenten. Niet aan denken, overslaan. Hoewel ze wel wat ontspande, besloot ze toch tegen de muur te blijven zitten. Niet dichterbij komen. Als hij iets vroeg en ze antwoordde verkeerd.. Zelfs als hij het niet wilde, dan was zij het dichtstbijzijnde slachtoffer en dat wilde ze eigenlijk wel voorkomen. Ze had al gevoeld hoe hij was als hij kwaad was. De handen die haar bijna gewurgd hadden. Het mes dat op het laatste moment niet in haar huid vloog. Nee, ze was een gewaarschuwd mens. Ze liet zijn aanrakingen verder wel toe, zoals de pluk haar die achter haar oor geveegd werd. Dat mocht. Hij vond het niet erg. Hij vond het wel erg. Hij wist niet hoe het te verwoorden en in een normaal gesprek had dat een glimlachje op haar gezicht gebracht. In een normaal gesprek, niet in dit geval. Nee. Of ja, toch wel. Voorzichtig kwam ze uit haar hoekje, kroop ze naar hem toe. Dit duidde erop dat ze weer meer kracht in haar lichaam had dan de voorgaande dagen, maar dat liet ze momenteel even achterwege. Kwam naar hem toe, kroop tegen hem aan. Legde haar armen om hem heen en zonder dat ze het zelf doorhad, streelde ze met haar vingertoppen over zijn rug. Zonder dat ze het doorhad, haar ogen gesloten.

Hij glimlachte flauwtjes toen ze bij hem kwam. Niet dat hij het niet fijn vond hoor, integendeel. Hij vond het meer dan fijn. Een tinteling ging door zijn hele lichaam toen hij haar vingers op zijn rug voelde. Het was goed, allemaal. Ze mocht het. Hij trok haar iets dichter tegen zich aan, drukte zijn lippen tegen haar wang. 'Het is oké, Shira,' fluisterde hij. Alles was oké, hoe je het ook draaide of keerde. Ze was bij hem, dat was goed. Oké. En hij hield van haar, zij van hem. En na een tijdje, zouden ze alles kunnen vergeten. Zou alles weer normaal zijn, zoals vroeger. Of ja, beter dan vroeger. Het was oké. Hij trok het meisje nog iets dichter tegen zich aan. 'Je blijft mijn Shira,' fluisterde hij. Zijn Shira, hoe ze ook was. Wat ze ook deed. Hij hield van haar, had beloofd om voor haar te zorgen. En hij ging dat doen, wat er ook nodig was. Maar nu? Nu niets, genieten van dit moment. Geen woorden verspillen. Niets. Hij kon zich zo wel weer zorgen maken, zeggen dat ze toch echt wat moest eten, vragen of ze toch nergens last van had. Zekerheid was voor later, nu was er enkel onzekerheid. Onzekerheid die door de aanrakingen plaatsmaakte voor geluk, tevredenheid. Liefde. En dat alles wilde hij met haar delen, haar gelukkig maken. Hoe had hij het ooit twee maanden volgehouden? Niet, of ja, bijna niet. Hij balanceerde op het randje van totale verwaarlozing. Dood. Maar hij was er nog, zij was er nog. Samen. Het kwam goed, altijd. Alles. Hij drukte een kus op haar schouder, eentje in haar hals. Daarna weer één op haar wang. Nee, genoeg. Haar vasthouden, meer niet. Haar het gevoel geven dat ze veilig was. Hier en nu. Dat ze veilig zou blijven, bij hem. Dat hij haar niets meer zou aandoen, maar haar zou beschermen. En dat alles wilde hij wel, graag zelfs. Zijn vorige leven weggooien, voorlopig. Misschien kwamen de neigingen ooit wel weer terug, ooit. En dan zou Shira er niets van weten, zouden het niet zomaar onschuldige mensen zijn. Het kwam goed. Alles. Daar geloofde hij in. En ja, tegenslagen zouden nog wel komen, maar daar zouden zij en hij zich wel doorheen slaan.

Het was goed. Zie je? Hij deed haar niets, ze was veilig. Hij zou haar niets doen, dat wilde hij niet. Hij hield van haar, wilde gelukkig zijn. Ze was zijn Shira, hij was haar Sam. Samen konden ze gelukkig zijn, gelukkig worden. Het was oké. Hij wilde haar geen pijn doen, zij wilde niet bang voor hem zijn. 'Het spijt me,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar hoofd tegen zijn borst legde en haar gezicht verborg achter haar lelijk geblondeerde haren, die nu weer vanachter haar oren naar voren waren geschoven. Het speet haar, dat ze hem kapot had gemaakt, dat ze zichzelf gesloopt had en dat ze hun beiden tot de grenzen van verwaarlozing had getild. Geweldig. Het speet haar. Alles. Ze was dom geweest en eigenlijk verdiende ze zijn woede ten volle, maar als hij die niet op haar wilde uiten, vond ze dat natuurlijk niet zo heel erg. Nee. Anders zou het raar zijn. Ze streelde nog steeds met haar vingers over de huid op zijn rug heen, zonder er echt erg in te hebben waar ze nu eigenlijk mee bezig was. De lippen die ze op haar wang voelde en eventjes in haar hals, daar was ze zich wel bewust van. Hoe kon het dat zo'n schepsel, dat zo woedend kon worden, toch ook zo lief en teder kon zijn? Hoe kon iemand zo goddelijk zijn en tegelijkertijd alle fouten van de mens in zich dragen? Hoe kon hij Sam zijn, hoe kon zij Shira zijn en hoe konden zij bij elkaar zijn, tegen alle natuurwetten in? Te filosofisch, niet te diep over nadenken. Blijven liggen, in zijn beschermende armen, als een klein meisje. Ze was ook een klein meisje, vergeleken met hem. Maar dat maakte niet uit, helemaal niets. Verdomme, die koppijn verpestte het wel lichtelijk hoor, vooral doordat hij nu in steken door haar hoofd gonsde en ze dus bij iedere nieuwe pijnscheut een rilling over haar lichaam voelde trekken. Nee, niet geheel prettig. In het geheel niet prettig, eigenlijk. Niet nadenken, zou dat helpen? Stil blijven liggen en niet meer bewegen. Kon ook een oplossing zijn.

Sorry. Ze verontschuldigde zich, nee, dat hoefde niet. Zij hoefde zich niet te verontschuldigen, zij had niets verkeerd gedaan. Het was allemaal zijn schuld, hij was diegene die zijn excuses aan moest bieden. Hij schudde zijn hoofd, niet dat ze het zou merken. Ze lag tegen zijn borst aan, kon niet zien wat hij deed. Het was al goed, ze hoefde zich niet te verontschuldigen. En hij zou het niet zeggen, zou dit moment niet verbreken door woorden. Dit was goed zo, alles was goed zo. Geen woorden, geen verontschuldigingen. Enkel hij en zij. Alleen dat, niets meer, niets minder. Het was prima zo. Meer dan prima, geweldig. Dit moment. 'Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je,' fluisterde hij. Mompelde hij. Het was onverstaanbaar, ze zou het niet hebben kunnen horen. Maakte niet uit, hij wilde niet dat ze het hoorde. Hoe sloeg zijn armen iets steviger om haar heen, wilde haar niet meer loslaten. Nooit. Ze hoorde bij hem. Dat was al meerdere malen bewezen, gebleken. Met zijn vingertoppen tekende hij een hartje op haar rug, iets wat daar op moest lijken. Iets dat nogmaals duidelijk maakte dat hij van haar hield, dat ze perfect was. Prachtig. Dat hij haar niet verdiende. En dat zij er toch voor gekozen had om bij hem te blijven, van hem te houden. Nee, zij hoefde zich echt niet te verontschuldigen. Hij was haar dankbaar, voor alles. Geen spijt. Hij tilde haar hoofd weer op, keek in haar mooie, donkere ogen. Hij schudde weer zacht zijn hoofd, drukte toen zijn lippen op die van haar. Niet meer heel voorzichtig, nee, gewoon. Een kus waarbij je nergens op lette. Iets ruwer, zoals hij zelf was. Ruw. En zij was zacht, altijd al geweest. Zou altijd zo blijven. Zijn lippen waren nog steeds tegen de hare gedrukt, zijn armen weer stevig om haar heen. Shira, niemand anders. Hij wilde alleen haar, zij. Niemand zou haar vervangen, ze was een hoofdstuk dat oneindig ver door liep. Een boek zonder einde. Een einde dat nog geschreven moest worden.

Niet meer nadenken, geen zorgen maken over de brandende hoofdpijn. Dat zou wel lukken. Zacht gefluister bereikte haar oor, maar verstaan wat hij zei kon ze niet. Te zacht gesproken, maar ze wilde hem niet vragen wat hij had gezegd. Dat was onnodig, aangezien dit moment in stilte gevierd kon worden. De zachte vingers die figuurtjes op haar rug tekenden, zijn armen die haar stevig tegen zich aangedrukt hielden, alles samen maakte het perfect. Perfectie. Sam was perfectie. Misschien niet voor de wereld, maar wel voor haar. Hij was een mens, net zoals iedereen. Een goddelijk mens, dat viel niet te ontkennen. Nee, ze hield van hem en ze hoopte, wist, dacht, dat hij ook van haar hield. Zo leek het in ieder geval wel, vooral wanneer ze zijn vingers voelde, zijn huid tegen die van haar. Zijn vingers, die haar gezicht weer optilden en ervoor zorgden dat hij haar even recht aankeek. Ditmaal hoefde ze niet weg te kijken uit schaamte. Ditmaal was het niet nodig om beschaamd weg te kijken. Nee, ditmaal kon ze hem recht aankijken, voor zo lang het moment duurde. Wat niet al te lang was, want slechts kort daarna voelde ze een paar ruwe lippen op die van haar. Sam zijn lippen. Ze had zo veel lippen op die van haar gevoeld, maar geen enkel paar was precies zo perfect geweest als die van hem. Geen enkel paar lippen paste perfect op die van haar en was zo ruw, doch ook zacht. Sam zijn lippen. Ze beantwoordde zijn kus, voelde hoe zijn armen stevig om haar heen lagen, haar beschermden tegen de buitenwereld. Hoe hij haar beschermde tegen de buitenwereld. Ze wilde hem niet loslaten, wilde niet dat deze kus ten einde zou komen. Wilde niet achterover op het bed vallen, met de hoofdpijn moeten leven. Wilde geen weken hoeven afkicken omdat ze stom was geweest. Er was maar één ding wat ze wel wilde en dat was Sam, lieve en zorgzame Sam. De rest kon haar gestolen worden.

Haar lippen beantwoordden de zijne, een gelukzalige glimlach speelde om zijn lippen. Hij tilde haar iets omhoog, zette haar neer op zijn schoot, met aan weerskanten van zijn heupen een been. Zijn lippen nog steeds tegen de hare. Niet loslaten, nu niet. Het voelde te goed, meer dan goed. Opgewonden? Nee, nee. Dat ook weer niet. Zijn handen verplaatsten zich van de stof naar de huid op haar rug, een koude huid tegen zijn koude handen. Zonder het echt zelf te willen, verlieten zijn lippen haar mond en verplaatsten zich naar haar hals. Zijn armen omklemden haar koude huid nog iets strakker en voorzichtig beet hij in de huid van haar hals. Wacht, was dit wel een goed idee? Na wat ze hem verteld had? Zou ze er zelf in staat toe zijn? Nee, wacht. Genoeg zo. Niet nu. Zijn liepen verlieten haar huid, hij keek weer in haar ogen, grijnsde even. Schudde zijn hoofd. Nee, nee. Was niet goed geweest, hij had zich laten meeslepen. Geen woorden verspillen. Niets zeggen. De stilte was goed geweest, had dit naar een hoger niveau gebracht. Stil blijven, hij dan. Zij mocht praten, vond hij niet erg. Haar woorden klonken als een melodie, maar hij had geen idee of zij het wel zou fijn vond om te praten. Hoofdpijn, dat had ze. En praten was dan misschien niet zo fijn. Hij zuchtte, niet geërgerd, maar gewoon. Radeloos, zo kon je het bijna noemen. En hij wist niet wat hij moest doen, wat hij wilde, wat zij wilde. Hoe dit alles verder zou verlopen. Radeloos. Verloren in alles wat goed en slecht was. Hij keek haar weer enkele tellen aan, keek naar hoe haar lippen van nature zachter omhoog krulden, haar ogen, die altijd één of andere fonkel in zich hadden, nu ook weer. Weer. Het was weer terug. Een oprechte glimlach. Haar ogen straalden weer, niet zoals anders, maar toch. Ze waren niet meer dof, keken niet meer doelloos voor zich uit. In een oneindige diepte. Uiteindelijk vonden zijn lippen de hare weer, zonder na te denken. Ruw, maar toch voorzichtig, op de één of andere manier.

Lippen die perfect naar die van haar gevormd waren, een houding die veranderde, maar daardoor niet minder prettig werd. Sam. Ze voelde hoe zijn armen haar omklemden, haar dicht bij hem hielden. Sam. Zijn lippen, die die van haar loslieten. Tanden die zachtjes in haar nek beten. Was dit een goed idee? Nee, natuurlijk was het geen goed idee en dat besefte Sam zich ook, hoewel hij niets zei. Ze zag het wel, in zijn ogen. Onzekerheid, twijfelingen. Ze mochten niet te ver gaan, dat snapte ze wel. En ze had hoofdpijn, nog steeds. Was dit een goed idee? Nee, waarschijnlijk niet. Niet dat het haar de laatste maanden veel gedeerd had, goede of slechte ideeën, maar in dit geval deed het dan wel. Goed ideeën waren aan de orde van de dag, slechte ideeën waren een deel van het ideeën. Haar leven zou nu alleen nog maar goed zijn, geweldig. Geen slechte dingen. Sam was goed. Heel goed. Zijn lippen weer op die van haar, dit maal anders. Niet zo ruw als net. Of ja, de ruwheid van zijn lippen was natuurlijk niet veranderd, maar iets was er anders. Het was zachter, voorzichtiger. Niet de controle verliezen. Ze ging even iets verzitten, schoof zo ver mogelijk naar voren over zijn benen, hoewel er niet veel ruimte was. Zijn armen hadden haar al helemaal tegen hem aangeduwd en dat vond ze totaal niet onprettig. Haar vingers, die eerst om zijn schouders hadden gelegen, verplaatsten zich nu naar zijn hals, zijn kaaklijn. Haar handen in zijn nek, hielden zijn hoofd op zijn plek terwijl ze zijn lippen niet meer losliet, met haar tong over zijn lippen gleed. Ze zouden niet te ver gaan, zeker niet. Niet de controle verliezen, dat zouden ze elkaar niet aandoen. Nee, het was goed zo. Haar vingers kromden zich, haar nagels hoorden zich nog net niet in zijn huid. Niet te ver gaan, niet de controle verliezen. En niet te veel nadenken, dat deed pijn. Het was geen goede combinatie, maar ze zou het ervoor doen. Voor Sam had ze het allemaal over.

Ze schoof nog iets dichter naar hem toe, haar huid nu volledig tegen de zijne. Nee, niet volledig. De stof zat er nog tussen, zou zo blijven. Niet te ver. Handen die over zijn lichaam gleden, zijn kaaklijn, toen in zijn hals. Nagels, die zich net niet in de ruwe huid boorden. Een tong die zachtjes over zijn lippen gleed en zijn lippen, die langzaam van elkaar af gingen. Zijn tong, die zachtjes de hare raakte. Zacht, alles was zacht. Niet te ver gaan, de grens opzoeken en deze niet overtreden. Twee personen die meer wilden, maar nu was geen goed moment. Nu niet, andere keer. Wanneer zij zich beter voelde. Hij voelde zich perfect hoor, in zijn termen. Nou ja, niet helemaal, misschien. De hele groep. Nee, deed er nu niet toe. 'Als je ergens last van hebt, of naar een dokter wilt, moet je het zeggen, ja?' Zijn lippen hadden de hare losgelaten, maar na deze woorden drukten ze zich weer tegen de hare. Geen zorgen maken, alles kwam goed. Altijd. Geen zorgen maken, de controle niet verliezen. Dat was wat telde. Alhoewel hij meer wilde en langs de andere kant ook niet. Wat was dit? Ja, vreemde gevoelens. Dingen waar hij geen controle over had. Die avond had daar voor gezorgd. Nee, niet aan denken. Vreemd dit. Niet goed en toch weer wel. Nee, de controle niet verliezen. Hij opende weer zacht zijn mond, tilde het meisje op en legde haar op haar rug neer, haar benen nog steeds om hem geklemd. Wat had hij nou net gezegd? Nee, wacht. Goed zo, gewoon niets meer. Slechts een paar kussen op haar hals, zijn lippen weer op de hare. Nu moesten ze wel gaan stoppen, zich terugtrekken. Maar hij wilde dit moment niet verpesten. En toch moest het. Nee, nee. Als het te ver ging, als zij het te ver brachten, zou één van hun wel stoppen. Nu nog niet, nog niet. Was nog goed zo. Zijn handen grepen haar taille, drukten iets harder dan nodig was. Controle, controle. Wat was controle? Nu? Hier? Nee, ophouden. Stoppen. Maar hij wilde niet. Nee, dit was niet goed, niet goed. Hij kneep zijn ogen nog steviger samen, waarna het toch lukte om haar lippen los te laten. 'Sorry,' mompelde hij.

Als antwoord, zijn tong tegen die van haar. Als gevoel, een hart dat een sprong in haar borstkas maakte. Nee, ze moesten niet te ver gaan. Geen grenzen overschrijden. Waarom waren die grenzen er? Hoefde hij haar niet, niet nu ze tien anderen had gehad? Ze wist het niet, maar zou het niet vragen ook. Hoefde niet, was slechts een onbelangrijk detail en onbelangrijke details deden er niet toe, dat wist iedere snuggeraard. Snuggerd. Slimpie. Zijn lippen verlieten die van haar weer, fluisterden woorden. Een dokter. Nee, ze voelde zich prima. Snapte niet waarom hij dacht dat dat niet zo was. Alleen hoofdpijn, maar die zou vanzelf wel weggaan. Geen verdere klachten. Niet dat ze de kans kreeg of nam om antwoord te geven, zijn lippen lagen alweer op die van haar en ze voelde hoe ze opnieuw van houding veranderde, ditmaal liggend op het bed, met Sam die boven haar hing, zijn lippen nog steeds op die van haar en hun tongen die samensmolten alsof er geen twee maanden tussen hadden gezeten. Waar was de grens? Was die al bereikt, overschreden? Of zou er nog een eind aan komen, een halt toegeroepen worden? Ze wist het niet, zou er vanzelf wel achter komen. Kussen in haar hals, zijn tanden die nu niet beten, ditmaal niet. Zijn aanrakingen, verdomme! Hoe kon ze hier nou niet gek van worden? Hoe kon hij van haar verwachten dat ze haar grenzen wist te behouden, vooral nu hij zijn lippen weer op die van haar had geplaatst. Hoe moest ze op de grens blijven? Haar hele wezen schreeuwde naar meer, meer en meer. Zelfs toen ze de druk van Sam zijn handen rond haar taille voelde, bijna pijnlijk. Nee, het was niet bijna pijnlijk, het was gewoon pijnlijk. Alsof hij een innerlijke strijd met zichzelf voerde, een gedachte die bevestigd werd doordat hij zijn lippen van die van haar haalde, met alle moeite. Alsof hij een enorme inspanning had moeten leveren. Sorry. Nee, geen sorry. Dat was nergens voor nodig. Ze schudde haar hoofd, kwam zelf zo overeind dat haar lippen weer even tegen die van Sam lagen. Heel eventjes maar, daarna lachte ze onschuldig. 'Mij spijt het niet hoor,' mompelde ze zachtjes. De handen die haar taille bezeerd hadden, waren al weer bijna vergeten.

'Mij ook niet, maar dit is niet goed, niet nu,' aarzelde hij. Hij drukte zijn lippen nog een keer zacht tegen die van haar. Genoeg. Niet nu, later wel weer. Maar hoe moest je stoppen, als je niet wilde stoppen? Nee, dat zou niet lukken. Zeker niet wanneer zij zo dichtbij zat, gezegd had dat het haar niet speet. Dat ze geen spijt had van dit, hoelang het ook duurde. En hij had ook geen spijt, nee. Hij duwde het meisje weer naar achteren, drukte een kus of drie, vier in haar hals. Handen die nu meteen haar shirt naar boven schoven, de huid daar verkenden. Lippen, die haar hals iets heviger zoenden dan nodig was. Twee maanden. Ja, dat verklaarde wel wat dingen. En ze had hoofdpijn, dus waarom deed hij dit? Omdat ze geen spijt had en hij ook niet. Was wel een logische verklaring. Zijn lippen vonden de hare, slechts kort, verplaatsten zich daarna naar haar buik, beten voorzichtig in de huid. Was er nu nog een stoppen aan, een halt die kon worden toegeroepen? Nee. Daar was het te laat voor. Zijn schuld. Het enige wat hij nu nodig had om tot het uiterste te gaan, was bevestiging. Deels gewoon van haar, maar ook bevestiging dat er niets onveilig had plaats gevonden op straat. En als dat zo was, zat het wel goed. Uiteindelijk kon hij ook van haar genieten zoals hij dat nu deed. Zijn handen verplaatsten haar shirt nog iets verder omhoog, meer huid werd zichtbaar. Meer huid om met zijn lippen te verkennen, wat hij ook deed. Zijn handen lagen op haar heupen, hielden haar voorzichtig vast. Lippen die elk stukje huid verkenden, weer in haar hals drukten. Beten weer, heel voorzichtig. Nee, geen grenzen. Niet meer. Al wist hij wel waar hij moest stoppen, waar het uiterste lag. Tenzij zij bevestigde wat hij wilde horen, dan zou ook dat weg zijn. Lippen die weer naar beneden gingen, op de ribben bleven hangen. Bevestiging, dat had hij nodig. Dan wist hij hoe ver hij kon gaan, mocht gaan. Handen die het shirt over haar hoofd trokken, een tenger lichaam nu volledig toonde. Vingertoppen die zachtjes over haar heupen streelden. Hij keek weer in de mooie ogen, drukte weer een kus op haar lippen. Zijn Shira.

Niet nu, wel nu. Wel nu, aangezien ze weer met haar rug op het bed lag, zijn lippen in haar hals voelde. Wel grenzen. Geen grenzen meer. Weggevaagd. Niet nu. Wel nu. Geen discussie meer voeren, dat bezorgde haar hoofdpijn. Zolang ze zich geen zorgen maakte, ging het goed. Alles ging goed. Handen die haar shirt omhoog schoven, de huid daar aanraakten. De ruwe huid van Sam, tegen haar zachtere huid. Waar waren de grenzen gebleven? Verdwenen, leken weggevaagd. Lippen die nu geen lippen meer waren, maar tanden die zachtjes in haar huid beten. Sam. Niet nu, wel nu? Wel nu. Meer huid die zichtbaar werd gemaakt door zijn handen, terwijl zij als een slachtoffer bleef liggen. Vrijwillig slachtoffer, ze wilde hem niet tegenwerken. Niet tegenwerken, niet nu. Wel nu. Opnieuw tanden, tanden die zachte grip kregen op haar hals. Sam, Sam die zijn grenzen vergeten leek te zijn. Vond ze het heel erg? Nee, ze had geen problemen. Geen grenzen, in ieder geval vervaagde grenzen. Wat zou er gaan gebeuren? Ze hield van hem, hij hield van haar. Dit was voor haar slechts bevestiging. Alle angsten die ze had doorstaan vanwege hem, waren het waard. Ze hield van hem, meer dan ze ooit van iemand had gedacht te kunnen houden. Haar shirt, dat nu van haar lichaam verwijderd werd. De tengere vormen van haar lichaam, die nu onthuld werden. Ze was niet mooi dun, ze was mager. Maar toch hield hij van haar. Zijn lippen op die van haar, haar benen die zich om hem heen klemden, als in een natuurlijke beweging. Sam. Haar Sam. 'Het is goed,' fluisterde ze zachtjes, 'alles is goed.' Alles was goed. Hij hoefde zich geen zorgen te maken. Bevestigen. Als een natuurlijke reactie. Ze bevestigde wat ze beiden wilden. Lippen, die zich op die van hem drukten. Waren er nog grenzen? Of waren die opgegaan in het niets, verdwenen?

Alles was goed. Benen die zich om zijn middel klemden, dunne benen, lange benen. Haar benen. Benen die alleen van Shira konden zijn. Alles was goed. Voldoende bevestiging? Jawel. Hij glimlachte, verplaatste zijn handen naar haar rug, opende het slot van haar bh en verwijderde deze van haar huid. Het was goed. Geen zorgen maken. Zijn lippen op de hare, zijn handen die nu haar taille omklemden, voorzichtig. Het was goed. Hij voelde zich goed, beter dan goed. Geweldig. Geen grenzen, alles was goed. Zij vond het goed. Hij ook. Niet meer nadenken. Vrijwel automatisch gingen zijn lippen weer naar haar hals, zijn handen naar haar broek. Niet nadenken. Na een kus of drie was ook haar short van haar lichaam verdwenen, haar slipje was het enige wat nog overbleef. Wat had hij ook alweer gezegd? Niet nu? Ach. Als zij het goed vond, haar hoofd het ook aankon. Een kusje op haar voorhoofd, alsof het alle andere dingen die niet zo onschuldig waren wegnam. 'Nog hoofdpijn?' Hij wilde niet dat ze pijn had, extra pijn. Al betwijfelde hij of ze nu nog pijn zou hebben. Maakte niet uit. Geen hoofdpijn, tenzij ze het niet erg vond. Handen die haar taille weer omklemden, haar iets omhoog tilden. Zijn lippen tegen de hare, zachtjes. Zodat ze kon praten, antwoord kon geven. Meer bevestiging. Geen grenzen meer. Best grappig hoe snel hij zich kon bedenken, hoe snel hij iets anders wilde. Nee, nee. Hij wilde dit de hele tijd al, het mocht alleen niet. Van zichzelf. En toch... Het was goed, had ze zelf gezegd. Dat had de doorslag gegeven. Hoe lang hadden ze zonder elkaar moeten leven? Twee maanden? Ja, het leek alsof er niet zo lang tussen zat. En toch was dat wel het geval. Zo snel vergeten. Weer een kus in haar hals, haar schouder, sleutelbeen. Nee, voorlopig genoeg. Hij keek het meisje weer aan, antwoord. Daar moest hij op wachten. Bevestiging, nog meer. Alsof er zoveel bevestiging nodig was om nog verder te gaan.