Samuel VS Shira

Hij voelde hoe Shira zachtjes begon te trillen en voorzichtig trok hij haar nog iets dichter tegen zich aan, waarna hij wat wilde zeggen maar toen gestopt werd door Shira's stem. Rosa zoeken, die moest hier ergens ronddwalen volgens haar. Dan was ze hier gebleven, voor zoverre ze echt was. 'Natuurlijk is dat oké,' antwoordde hij. 'Zal het alleen lukken of moet ik je dragen?' Misschien was het hele huis alleen doorzoeken niet echt handig voor haar en was het beter als hij een oogje in het zeil hield, zeker de trap op zou haar veel te veel moeite kosten. Best een stomme vraag, eigenlijk, wanneer je het zo bekeek. Ach, misschien wilde ze wel zelfstandig zijn, voor even. Kon ze wel een paar stappen zetten en daarna nog om hulp vragen. Het was sowieso een feit dat hij bij haar zou blijven en op haar zou letten, nu was het alleen nog de vraag of ze ook meteen hulp wilde of het liever eerst zelf probeerde. Ach. Hij zou wel zien wat ze wilde, horen, eigenlijk. Voorlopig was het gewoon fijn om haar tegen zich aan te hebben, zonder problemen. Of ja, problemen zoals eerst. Andere problemen. Hij nam alvast de twee potjes van de tafel en bracht deze naar het aanrecht, waarna hij ze bij de vaat zette. Vaat. Moest hij ook nog doen, gewoon simpel in de vaatwasmachine. Moest hij eerst wel tabletjes hebben. Ach. Zo dadelijk, wanneer Shira sliep. Dan kon hij naar de winkel gaan, snel. Zo snel mogelijk. Hij haastte zich weer terug naar de bank, trok Shira weer dicht tegen zich aan en hield haar stevig vast, waarna hij zijn hand om de hare klemde. Alsof hij nu nog zin had om weer rechtop te staan, nu hij zo dicht bij haar was, haar ademhaling hoorde, voelde. Ach. Hij en zijn wisten dat er dingen te doen waren en dat dit niet alles was, al was het wel één van de belangrijkere dingen. Hij liet zijn greep op het meisje afzwakken en drukte toen zacht een kus op haar schouder. 'Het enige probleem is dat ik niet weet waar ze is,' fluisterde hij.

Of ze hulp nodig had. Ja, ze had hulp nodig. Veel hulp, dat wist hij ook wel. Maar dat wilde ze niet toegeven, niet aangeven. Dus schudde ze zachtjes haar hoofd, wachtte tot hij terugkwam en liet zich toen gewillig tegen hem aantrekken. Nee, ze had geen hulp nodig. Jawel, ze had wel hulp nodig en eigenlijk wist ze dat wel. Eigenlijk wist hij dat ook wel. Ze wisten het allebei wel. Maakte niet uit, ze zou het toch niet accepteren. Niet in eerste instantie. 'Ik moet haar zelf vinden, zelf met haar praten,' mompelde ze zachtjes, koesterde zich weer tegen hem aan. Alle lust om Rosa te zoeken was weg, maar het was iets dat nu eenmaal moest gebeuren en het zou heus wel goed komen. Ze had een idee waar ze moest gaan kijken, eigenlijk. Gewoon op de begane grond, niet eens zo heel ver hiervandaan. Ze wist alleen niet in hoeverre Sam het daarmee eens zou zijn. Nee, ze zou het wel vertellen, dat was wel zo eerlijk. Dan wist Sam waar ze zo heen zou gaan. 'Ik denk dat ze in die ruimte met spullen van vroeger is,' fluisterde ze. Zachtjes. Alsof ze eigenlijk niet wilde aangeven dat ze daarheen zou gaan. Wilde ze ook niet, maar Sam moest toch echt wel weten waar ze heen ging, waar hij haar moest zoeken als het niet meer ging. Of zo. Ze wist niet wat er zou gebeuren als Rosa hier was. Als ze met het meisje sprak, na drie maanden van niet zien, van wegsnuiven, wegdrinken. Ze beet op haar lip. Ze zou daarheen gaan, dat was de laatste plek waar Rosa geweest was. Het zou wel goed komen, dat wist ze zeker. Rosa zou niet te lang boos op haar zijn, ze waren nu eenmaal vriendinnen. Ze zou haar vergeven, ze zouden weer goed samen kunnen gaan. Dat wist ze zeker, want zo was het altijd geweest. Zag ze op tegen de confrontatie? Zeker wel, dat was niet te ontkennen. Beter nu dan nooit, dan was ze er tenminste weer vanaf en kon ze zich druk maken over de stress die het niet onder invloed zijn haar opleverde. Dat trillen was heus geen totaal natuurlijke reactie geweest hoor, alleen een gek geloofde dat. Ontwenning, stress. Meer stress dan haar lichaam gewend was. Nee, daar moest ze niet aan denken, want het zou allemaal weer weggaan. Ze zou haar best doen, voor de toekomst en voor Sam. Omdat ze wilde laten zien dat ze het aankon. Dit was slechts één van de vele beproevingen die ze zou moeten trotseren. Het zou goed komen.

Nee, ze had geen hulp nodig. Ze moest het zelf doen, zelf zoeken. En dat begreep hij. Natuurlijk. Zij was de enige die Rosa zag, hij had haar nog nooit gezien. Toen ze over de ruimte begon waar het ooit was misgelopen, draaide hij zijn hoofd naar haar toe en glimlachte. 'Je mag er heen hoor, je woont nu hier, alle kamers mag je betreden wanneer je dat wilt.' Ja, dat had hij vorige keer ook gezegd. Niet direct hoor, maar direct genoeg. Duidelijk gemaakt dat ze erheen mocht. En toch was het misgelopen, toen. Maar hij zou het zichzelf niet aandoen om haar nog een keer kwijt te spelen door een stomme, stomme fout. Een misverstand. Nee, hij was veranderd in al die maanden tijd. Zachtjes, heel zachtjes, haalde hij het meisje van zijn lichaam af en hielp hij Shira overeind, ondersteunde haar eventjes om haar daarna op eigen benen te laten staan. 'Ik blijf wel bij je, als het dan niet meer lukt.' Natuurlijk bleef hij bij haar, altijd. Hij zou nooit meer weggaan. Alleen als zij dat wilde, zij was de enige die iets over hem te zeggen had. 'Lukt dat?' fluisterde hij, waarna hij zijn laatste steun weer terugtrok. Hij zou haar wel weer meteen kunnen opvangen mocht het toch nog niet helemaal lukken, hoor. En ze had hem ook zelf gezegd dat ze het zelf wilde doen, dat ze geen hulp nodig had. En als ze het zelf wilde doen betekende dat automatisch dat ze geen hulp nodig had, geen steun. Enkel wanneer dat nodig was. Hij glimlachte haar bemoedigend toe, knikte als een teken dat ze mocht gaan, dat hij het niet erg vond. Niet erg zou vinden. Nooit, niets wat zij deed vond hij erg. Of ja, op dit moment. Tuurlijk vond hij het erg wat ze had gedaan, jammer, maar het was zijn schuld geweest en hij zou het geen tweede keer laten gebeuren.

Toen ze eenmaal stond, merkte ze weer hoe zwak ze was. Ze kon het trillen wel tegen gaan hoor, daar niet van. Geen trillen. Ze zou alleen met geen mogelijkheid snel vooruit komen. Maakte niet uit, ze had de tijd. Ze kreeg de tijd hiervoor. Langzaam draaide ze zich om naar Sam, drukte haar lippen nog heel even op die van hem. 'Het komt wel goed, echt waar,' mompelde ze zachtjes. Daarna liep ze weg, de woonkamer uit, de gang in. Langzaam, niet echt snel. Maar ze liep zelf en dat vond ze persoonlijk al heel wat. Ze liep zelf, kon het zelf. Dat maakte dat ze vrij trots op zichzelf was. Geen trillen, alleen maar wilskracht die haar dwong door te gaan. Naar de ruimte, de ruimte waar het allemaal fout ging de vorige keer. Nee, het kwam goed. Nu zou er daar niets gebeuren, helemaal niets. Rosa was daar en ze zouden het goed maken, daarna zou ze weer beter worden en zou haar leven als een zonnestraal worden. Vrolijk, helder, mooi en warm. Wacht, dat waren toekomstdromen. Niet voor nu, maar voor straks. De deur. Openen, hij moest open. Anders kon ze niet weten of Rosa hier echt was. Langzaam kreeg ze beeld op de schemerige kamer, waar de dozen nog steeds zo stonden zoals ze ze achter gelaten had, toen ze er een aantal maanden geleden in alle haast vandoor gegaan was. Of ja, grotendeels. Tussen alle dozen zat een vermagerd, verwaarloosd figuur met ingevallen wangen. Lange haren die ooit prachtig langs haar gezicht gedanst hadden, lagen nu futloos en dood over haar schouders. De schoonheid, de vurigheid die eerst in haar ogen was geweest, was er niet meer. Tot ze opkeek en een blik van herkenning optrad. Rosa en Shira. De ene zwaar verzwakt in de deuropening, de ander verwaarloosd in een hoek van de ruimte. En twee tellen later stond deze tweede persoon overeind, liep naar Shira toe. Woedend, woede in haar ogen. Wat kon het anders zijn? Ergens wist ze wel dat ze het verdiende. Shira wist het wel. 'Het spijt me,' fluisterde ze zachtjes, maar ze wist niet of het de gehele lading zou dekken. Blijkbaar niet, want een harde duw maakte dat ze haar evenwicht verloor, tegen de muur terecht kwam. 'Spijt? Spijt? Spijt had je drie maanden geleden moeten hebben, domme meid. Spijt, daar is het nu echt wel even te laat voor.' Het trillen begon weer en het lukte Shira niet om overeind te komen, nu niet meer. Kapot, gebroken. Te laat voor spijt. Rosa was woedend en toen ze haar ogen opende, werd duidelijk dat haar beste vriendin de ruimte verlaten had. Weggegaan, misschien wel om  niet meer terug te komen. Zonder dat ze het doorhad, waren de tranen over Shira haar wangen gaan rollen. Zonder dat ze het eigenlijk wilde, kon ze het niet meer beheersen. Kapot, het maakte haar helemaal kapot. Onophoudelijk trillen en huilen, ze kon niet eens meer overeind komen. Was ze zelf gevallen, of had Rosa haar echt geduwd? Fantasie, angst, gemengd met alles wat haar pijn kon doen.

Ze liep vooruit, niet heel erg snel, maar ze liep. Op eigen benen, eigen kracht. Hij liep achter haar aan, maar toen ze de kamer binnenliep bleef hij wel buiten staan. Hij luisterde aandachtig naar wat ze zei, maar wat er precies gezegd werd was niet duidelijk. Zeker niet als je bedacht dat de andere gesprekspartner niet echt was. Hij kwam echter wel overeind toen hij een zacht gesnik hoorde en liep daarna rustig de kamer in, om een zittende Shira te zien met tranen over haar wangen. En het leek er niet echt op dat ze zomaar was gaan zitten, dus ze moest gevallen zijn. Of iets. 'Shira?' aarzelde hij, waarna hij dichter naar het meisje liep. 'Gaat alles oké?' Hij knielde voor het meisje neer, veegde de tranen met zijn duim weg en streelde toen wat plukjes haar achter haar oor. 'Wat is er mis?' fluisterde hij. 'Is ze er niet?' Of was ze er wel en had ze wat gezegd wat Shira pijn had gedaan. Hij wist het niet en wilde het weten, moest het weten. Hij wilde haar helpen, voor haar zorgen. Haar helpen met eventuele problemen en als dit er één van was, moest hij weten wat precies. Hij slikte moeizaam, duwde wat dozen uit de weg en ging naast het meisje zitten, waarna hij haar zachtjes tegen zich aantrok, haar hoofd op zijn schouder legde. 'Rustig maar,' aarzelde hij, 'alles is oké.' Nee, eigenlijk was niets oké. Maar hoop... Hoop en het feit dat het zou goed komen, maakten dat hij dit kon zeggen, dat hij haar dit wel kon beloven en haar hier ook gerust mee stelde. Of het echter zou helpen wist hij niet, want misschien waren er voor haar wel meerdere dingen niet helemaal oké. Geval Rosa, als voorbeeld. Hij wist niet wat ze gedaan had, wat ze gezegd had of waar ze was, maar Shira huilde niet zomaar. Niet zo. Zonder echt een aanleiding. Hij streelde voorzichtig door haar haren, drukte een kusje op haar hoofd. Zou ze het vertellen, het kwijt willen?

Alles was oké. Oké. Nee, niets was oké. Het was zo "oké" dat ze zich lostrok uit zijn armen, hem bij haar wegduwde. Nee, alles was oké hoor. Geen zorgen over maken. Alles was oké. Nee, hij mocht niet bij haar in de buurt komen. Niemand mocht in haar buurt komen, helemaal niemand. Ze sloeg zijn handen weg in een wilde beweging. Het was niet oké. Niet alles was oké. Weg, weg. Hij mocht niet bij haar zijn, ze mocht niet bij hem zijn. Weg. Er was niets. Alles was oké. Met moeite kwam ze overeind, stond ze wankelend, met nieuwe tranen in haar ogen, op haar benen. Alles was oké. Geen controle, geen beheersing. Alsof iemand haar lichaam bestuurde, iemand die Shira niet was. Wie was het wel? Niemand die het kon zeggen, maar dit creatuur had een lichaam uitgekozen dat niet al te stevig was. Verdoving. Iets. Waar had hij de medicijnen? De pillen? Waar had hij ze verborgen? Alles was oké. Alles, maar dan ook echt alles, was oké. Niets aan de hand. Slechts een trillend lichaam op zoek naar verdoving. Niets aan de hand. Alles was oké. Nee, ze maakte zichzelf hier alleen maar gek mee en hoewel ze nog steeds doorliep, zo snel als haar voeten haar konden dragen, wist ze niet waar ze heen moest. Alle richtingsgevoel was weg en herkenning was momenteel ook niet van toepassing. Nee, helemaal niets was van toepassing. Tot ze over haar eigen voeten struikelde, met een klap op de grond landde en daar bleef liggen, zonder ook maar een vin te verroeren. Spreekwoordelijk dan, ze had geen vinnen. Nee, ze was zo'n beetje bewusteloos. Verzwakt, in ieder geval. 'Alles is oké,' prevelde ze zachtjes. Alles was oké. Niets aan de hand. Verdoving. Geen gevoelens meer, slechts een dikke waas die ervoor zorgde dat alles goed zou komen. Ze hield van die rust, geen stress meer. Alles was oké.

Tegenwerking, veel tegenwerking. Shira die zich lostrok, alsof ze niet bij hem wilde zijn, alsof hij de persoon was die hij eerder was geweest. Zijn handen werden weggeslagen, ze kwam overeind en liep wankelend vooruit, uit balans. Hij kwam zelf aarzelend, een beetje verward, overeind. Behield een ruime afstand tussen hem en Shira, kleine Shira. Ze struikelde, viel op de grond en bleef doodstil liggen. Wat vaag gemompel verliet haar lippen en hij knielde bij het meisje neer, tilde haar overeind en hield haar in zijn armen. 'Nee, Shira, het is niet oké. Niet nu.' Hij drukte een kusje op haar voorhoofd, legde haar wat beter in zijn armen neer en liep toen naar boven, richting slaapkamer. Rust, ze had rust nodig. Ze had te veel energie moeten verspillen vandaag. Hij klemde het tengere lichaam stevig tegen zich aan, opende de deur van de slaapkamer en legde het meisje aan de linkerkant. Hij streelde voorzichtig wat lokken uit haar gezicht, trok de lakens om het meisje heen en liep toen de kamer uit, waarna hij de deur sloot. Winkel nu, dingen kopen die nodig waren. Geen pillen, nee, die zou hij haar nooit geven. Nooit. Hij was niet zoals die gore zakken buiten, die nu overigens dood waren - maar dat deed er niet echt toe. Nee, gewoon voedsel, gezonde dingen om zowel hem als haar op te knappen. Aan te sterken voor de plannen die ze hadden. Plannen, plannen. Het klonk zo vreemd, een woord dat hij eigenlijk nooit zou gebruiken, nooit zou toe passen. Niet deze plannen. Hij grinnikte even. Hij, vader. Het klonk raar, heel raar, maar het kon wel. Nee, nog niet aan denken. Niet nu, misschien lukte het helemaal niet meer en dan was de hoop voor niets geweest. Goed, winkel.

Ze merkte al bijna niets meer, te weinig energie om ook maar iets op te vangen. Rust, ja rust. Rust had ze nodig en niet zo'n beetje ook. Niet dat ze zich daarvan bewust was, daarvoor was Shira te ver van de wereld,  niet meer in staat te bevatten wat er dan ook was. Of ja, ergens in de verte merkte ze wel dat er een laken over haar lichaam heen werd gelegd, maar daar bleef het ook bij. Rosa, Rosa was kwaad op haar. Hoofdpijn, mensen stampten op haar hersenpan tot er niets meer van over bleef. Rosa was woedend op haar geweest, Shira had iets onvergefelijks gedaan en eigenlijk wist ze dat maar al te goed. Het zou nog wel even duren voordat ze dat weer goed gemaakt had. Nog meer dingen die ze goed moest maken, ja. Sam. Nu ze in een soort van half-slaap beland was, zag ze tergend langzaam voor zich hoe ze hem eerst van haar weggeduwd had en hoe ze zijn handen daarna weggeslagen had. Nee, ze mocht blij zijn als hij het haar vergaf, want ze bleef maar slechte dingen doen. Dat wist ze wel. Nee, hoofdpijn. Veel, heel veel hoofdpijn. Tijd om haar ogen weer te sluiten en te slapen, hopen dat het over een paar uur wel voorbij zou zijn. Dat zou alle stress wel een beetje verlichten hoor, of in ieder geval de koppijn. Nee, niet druk om maken. Ze schaamde zich voor haar zwakte, dat ze terug had willen kruipen naar de pillen die alles vervaagden, overal een mist overheen hingen. Nee, ze was niet trots en voelde zich vooral heel erg kut. Hoe kon ze het goed maken? In eerste instantie waarschijnlijk door niet dood te gaan, door niet meer zo zwak te zijn. Door weer sterk te worden, door Sam trots te maken en hun plannen ten uitvoer te laten komen. Dat zou ze gaan doen, alles zou goed komen. Nu kon ze haar ogen sluiten, voor zover ze dat nog niet gedaan had en langzaam in slaap vallen, energie verzamelen. Het zou allemaal vanzelf wel goed komen.

Alle spullen lagen netjes op hun plek en ondertussen had hij ook de tijd gekregen om naar boven te gaan, naast Shira op het bed te gaan zitten en te wachten tot ze wakker zou worden. Of ze echt heel erg diep sliep, wist hij niet, maar hij wilde haar niet aanraken en haar op die manier niet wakker maken. Al was de drang om haar tegen zich aan te trekken er natuurlijk wel, maar die was er altijd en die zou er altijd blijven. En hij vond het fijn om haar in rust te zien, te slapen. Het maakte dat hij er zelf rustig van werd, gelukkig. Nog gelukkiger. Ach, het maakte dat hij even alle problemen vergat die op dit moment speelden, zoiets. Laten we het gewoon daarop houden. Hij nam een boek van het nachtkastje, begon er zachtjes in te bladeren tot hij een hoofdstuk herkende. Ja, bladwijzers waren niet zijn ding aangezien hij deze toch altijd verloor. Hij keek gewoon naar wat hij herkende en las daarna verder op dat punt. De regelmatige ademhaling van Shira maakte ook dat hij nog rustiger kon lezen en wanneer ze wakker zou worden, zou ze meteen kunnen doen wat ze wilde. Zeggen wat ze wilde. Rustig wakker worden, zoiets. En vooral niet te veel inspanningen leveren, haar energie opsparen. Niet alles meteen verbruiken, misschien dat ze rustig wat samen konden doen. Hij had namelijk heel wat onnodige dingen voor hem, maar misschien wel leuke voor haar, in huis gehaald. Lagen nu ergens beneden, nog niet allemaal uitgepakt. Hij wilde gewoon bij Shira zijn en aangezien dat de minst belangrijkste spullen waren geweest, had hij ze gewoon in het zakje op de bank gelegd. Zouden ze later wel opruimen of zo.

Hoe lang was ze nu weer bij hem? Een aantal weken, dat zeker. Het voelde als maanden, jaren, decennia. Een eeuwigheid die nooit tot einde zou komen, vooral niet nu ze beiden weer beter aan het worden waren, een toekomst vol zonneschijn tegemoet konden zien. Sam had het het makkelijkst gehad, een weekje normaal eten, slapen en douchen was voor hem voldoende geweest om er weer uit te zien zoals hij eruit hoorde te zien. Voor haar was het wat moeilijker geweest en nog steeds kon je haar ribben tellen, hoewel het snakken naar verdoving na een aantal weken eindelijk vervaagd was. Het kwam alleen maar door al het geduld dat hij met haar gehad had, anders had ze nu al lang weer in de goot gelegen. Hoe graag ze ook wilde. Alles kwam dankzij hem, al het goede in ieder geval. Voorzichtig maakte ze zich los uit de omhelzing waarin ze beiden in slaap waren gevallen en nadat ze gecontroleerd had of ze hem niet wakker had gemaakt, verliet ze de kamer. Geruisloos natuurlijk, want ze wilde hem gewoon laten slapen. Slaap had ook hij nodig, hoewel hij soms liet lijken alsof zoiets onnodig was voor hem. Eenmaal de slaapkamer uit en bij de trap, liet ze haar voorzichtige, langzame tred iets minder zorgvuldig worden, aangezien ze al een stukje van zijn oor verwijderd was. De trap op, naar boven. De ruimte die ze voor het laatst had betreden toen ze net terug was en emoties op wilde halen. Nu had ze meer kracht en minder hulp, dus zou het anders worden. Ze sloot haar ogen, liep de ruimte in en voelde de vroege zonnestralen op haar huid. Ja, ze was weer terug. Ze herkende de stroeve vloer onder haar voeten en toen ze haar ogen opende, herkende ze de spiegel en zag ze zichzelf. Mager, ja. Maar verder? Haar haarkleur was weer normaal, misschien nog iets te licht. Haar ogen waren helder en ze trilde niet meer onophoudelijk na het beklimmen van een trap. Verbetering was dus duidelijk zichtbaar. Met een glimlach liep ze naar de oude radio in de hoek, zette deze aan. Na wat gekraak kwamen zachte klanken uit de boxen en hoewel dit geen haar bekende muziek was, kon ze wel op de telling bewegen. Ze liep naar het midden van de ruimte, begon langzaam te bewegen. Spieren die al ruim drie maanden deze bewegingen niet gemaakt hadden, protesteerden licht. Maakte niet uit, ze was zorgvuldig en strekte niet door. De eerste keer na drie maanden en ze voelde zich weer zoals de eerste keer dat ze hier was. Leeg en gelukkig, kalm.

Zijn armen reikten naar het tengere lichaam, maar vonden het niet en wanneer hij zijn ogen opende, zag hij dat Shira er gewoon niet was. 'Shira?' Half slaperig kwam hij overeind, strekte zich toen moeizaam uit en stond toen op, waarna hij zachte muziek van boven hoorde komen. Glimlachend liep hij de trap op, zachtjes, om daar Shira te zien. Precies zoals vroeger, alleen haar haar was nog een beetje lichter. Nog steeds aan de tengere kant, maar wel hetzelfde als wanneer hij haar ontmoet had. Stilletjes liep hij weer weg, liet haar met rust en wilde haar niet storen, niet nu. Hoe lang was het geleden dat ze daar geweest was, dat er muziek op had gestaan en dat zij de sierlijke, prachtige bewegingen maakte? Lang, te lang. En nu was ze gelukkig en hij wilde haar van het moment laten genieten. Eens hij weer in de kamer was, ging hij weer op het bed zitten, nam een schetspapier uit één van de lades in het nachtkastje en nam het potlood dat op de grond lag. Het was niet echt de bedoeling dat hij iets zou gaan tekenen, gewoon wat ruwe schetsen, eigenlijk. Bezigheidstherapie. Al draaiden de lijnen altijd uit op Shira en ook nu begonnen de ruwe lijnen de trekken van Shira te krijgen en binnen een paar momenten kon je al duidelijk zien wie het was. Hij glimlachte, legde de tekening weer aan de kant en ging weer op het bed liggen, luisterend naar de muziek terwijl hij zich inbeeldde hoe Shira de muziek zou beleven, welke bewegingen bij welk stukje hoorden en welke lijnen bij welke melodie. Rustgevend kon je het wel noemen, ja, al zou hij nu ook Shira bij zich willen hebben. Eigenlijk wilde hij dat altijd, misschien dat hij op dat vlak een klein beetje egoïstisch was. Of gewoon voorzichtig, omdat hij niet het enige wat hij had wilde kwijt raken.

In een korte rustpauze die ze in lastte omdat ze haar spieren voelde, liep Shira naar het raam, keek erdoorheen. Het was niet echt een felle zon die door het raam scheen, maar deze was aanwezig genoeg om haar een prettig gevoel te geven, met zonnestralen die over haar huid dansten. Totdat ze ineens een hand op haar schouder voelde en omkeek. Wie had ze verwacht? Sam, Sam was de enige die hier was behalve zijzelf. Had ze gedacht. Het was niet Sam zijn hand, die had een andere structuur, was minder smal dan die van.. Rosa. Rosa stond voor haar en ze wist niet zo goed wat ze nu moest doen, dus bleef ze stil en zwijgend staan. Tot ze twee armen om zich heen voelde. Zachte woorden hoorde. 'Het spijt me.' Een zijdezachte stem met een warme ondertoon. Rosa. En Shira. Ze had geen zin om opnieuw ruzie te maken en ze was eigenlijk maar al te blij dat het weer goed was tussen hun. Ze glimlachte, omhelsde haar vriendin. En toen was Rosa weer weg, maar het maakte niet uit. Shira maakte zich er niet druk over, want Rosa en zij hadden geen ruzie meer. Het was goed tussen hun en na dit korte intermezzo had ze ook weer kracht opgedaan voor een nieuwe serie bewegingen op de muziek. Ja, nu kon ze genieten, opnieuw. Ze voelde haar spieren niet meer en hoorde de muziek nog duidelijker, dus ze ging totaal op in alle bewegingen die ze maakte. Sam, zou Sam al wakker zijn? Ze wist het niet, zou zo wel even kijken. Haar conditie was niet wat het ooit geweest was, dus heel lang zou ze het toch niet volhouden om zonder pauze te dansen. Nee, ze ze zou zo wel even naar beneden gaan.

De muziek was nog steeds luid genoeg, luid genoeg om ervoor te zorgen dat zij hem niet zou horen spreken. Hij kwam overeind, liep voor de zekerheid toch even de kamer uit, naar beneden en nam daarna zijn mobieltje uit zijn broekzak, waarna hij een nummer intoetste dat hij een paar dagen geleden had opgezocht en uit het hoofd kende. Ja, zijn geheugen werkte eigenlijk meer dan prima. Goed, na de kiestoon kwam een standaarddeuntje dat aangaf dat je weer moest wachten tot de lijnen open waren. Ietwat nerveus liep hij door de woonkamer, waarna het deuntje vervangen werd door een mannenstem en hij uitgebreid zijn uitleg deed, zelfs een afspraak maakte en de optie kreeg dat er wel een kans was. Glimlachend haakte hij af, liep naar boven en klemde zijn armen om Shira heen, waarna hij haar rug tegen zich aantrok en een kusje in haar hals drukte. 'Zorg ervoor dat je morgenochtend niets te doen hebt,' mompelde hij, 'wij gaan ergens anders heen.' Hij draaide het meisje om, tilde haar op en sloeg haar benen om zijn middel heen, waarna hij haar zachtjes tegen het raam drukte. 'Ik heb me een beetje geïnformeerd over de eventuele mogelijkheden, je weet wel. En ik heb ook een afspraak gemaakt, morgenochtend al. Extra informatie, een gesprek. Ongeveer.' Hij glimlachte, drukte een kusje op haar lippen. 'Ik vond dat je er klaar voor was en ik ook.' Nee, ze waren er misschien nog niet helemaal klaar voor, maar als je keek van waar ze kwamen, ja, dan wel. Shira zou nog een heel klein beetje moeten aankomen en dan, wanneer zij er klaar voor was, konden ze echt overgaan naar hun plannen.

De vingers, de handen, die ze om zich heen voelden, maakten haar niet aan het schrikken. Integendeel, ze had ze al verwacht. Niet dat ze hem had horen aankomen, maar het kon nooit zijn dat hij haar al te lang alleen liet en dat vond ze niet erg. Ze liet zich tegen hem aan trekken, sloeg haar benen rond hem heen en wilde vragen wat ze gingen doen, toen ze het raam tegen haar rug voelde en opnieuw glimlachte. Hij zou wel vertellen wat ze gingen doen, hoewel hij er niet al te veel woorden voor gebruikte. 'Ik maak nooit plannen voor iemand anders dan voor jou,' antwoordde ze zachtjes, waarna ze zich de mond liet snoeren door zijn lippen en tegen hem aan ging hangen. Na enkele tellen liet ze zijn lippen weer los, lachte ze opnieuw. 'Ik hoop dat we er klaar voor zijn, wij beiden.' En dat het mogelijk was, dat hoopte ze ook. Maar dat was een wens die ze niet hardop uitsprak, omdat het klonk alsof ze geen vertrouwen had in de maatschappij en in de vooruitgang van de wetenschap. Of in de mogelijkheid, de mogelijkheid op zich. Ze klemde haar benen wat steviger om hem heen zodat hij zijn handen vrij had, haar niet meer vast houden. Nee, loslaten was ze niet van plan, tenzij hij dat wilde. Dan zou ze wel loslaten, maar waarschijnlijk zouden ze beneden wat gaan eten. Zo was het ritueel de laatste weken geweest. Wakker worden, eten, tijd verdoen, middageten, nog meer tijd verdoen en daarna een avondmaal. Aansterken, meer gaan eten. En tussendoor veel douchen, zorgen dat haar haren weer hun natuurlijke kleur terugkregen. Bijna een sleur, zo kon je het noemen. Maar die zouden ze morgen gaan doorbreken, morgen zou alles veranderen. Ten goede of ten kwade, lag net wat diegene waarmee ze een afspraak hadden gemaakt hun kon vertellen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, hoorde zijn regelmatig kloppende hart en genoot eventjes van dit korte moment, dat maar al te snel weer doorbroken zou worden. Nou ja, niet als het aan haar lag natuurlijk.

Hij glimlachte even, drukte een kusje op haar voorhoofd. 'Van mij mag je altijd plannen maken, dat weet je. En wat mij betreft, zijn wij er klaar voor. Al die tijd toch al?' Hij zette het meisje weer neem, verstrengelde zijn vingers in de hare en knipoogde. 'Je moet nog eens meekomen, er staan nog altijd dingen die uitgepakt moeten worden beneden.' Fotoalbums die hij gekocht had, om herinneringen vast te leggen. O ja, een camera, die lag er ook bij. Werd misschien nog lastig wanneer Shira eenmaal beet zou hebben hoe dat ding in godsnaam werkte en hem ermee achtervolgde, maar ach. Als zij daar plezier aan had, mocht ze dat heus doen, hoor. Slechte foto's kon hij nog altijd verwijderen. Nou ja, misschien dat er een paar leuke tussen zouden zitten. Kon Shira misschien nog beslissen. Hij begeleidde haar naar de woonkamer, naar de kast waar de zakken stonden en reikte ze haar aan. 'Ik weet zeker dat je het leuk vindt.' Er zaten trouwens ook wat kleren bij, kleding die hij onlangs was gaan halen, iets verder hier vandaan. Hij moest toegeven dat het eng was geweest, zelfs voor hem. Puur omdat hij het niet gewoon was om door drukke straten te lopen als een normaal werkend persoon, wat hij nu ook ongeveer geworden was. Nu was het enkel hopen dat de dingen zouden passen én dat ze ze leuk vond, voor zichzelf had hij ook wat meegenomen en die spullen vond hij wel leuk, al zou hij zijn eigen spullen zelf wel opbergen. Die van Shira ook hoor, maar zij vond het misschien leuker om ze zelf uit te pakken en ze zelf te bekijken in alle rust. Hij drukte een kus op haar wang en begon alvast zijn spullen uit te pakken.

Waren ze er al die tijd al klaar voor? Eigenlijk niet en dat wist hij ook wel, dat wist hij misschien nog wel beter dan zij, omdat hij haar had moeten verzorgen, de eerste dagen door had moeten slepen. Nu lachte ze slechts zacht, zette haar voeten op de grond neer toen hij haar neerzette en liet zich meenemen, de kamer uit en de trappen af, tot ze de woonkamer bereikten, waar hij haar hand uiteindelijk losliet en dingen uit een kast haalde. Tassen, gevuld met verschillende zaken. Dit maakte haar eerst lichtelijk achterdochtig, hoewel niet op een verkeerde manier. Ze vroeg zich gewoon af wat Sam uitgespookt had en wanneer, hoewel het waarschijnlijk tijdens één van haar vele momenten van knock-out slapen geweest was. Want ja, die had ze veel gehad. Energieboosts en daarna instortingen zo diep als mogelijk was. Maar dat was nu voorbij, zo ongeveer. Ze had een tijdje geen knockbacks meer gehad, dus het zou wel goed zijn. Stop, daar ging het niet om. Ze opende de eerste van de tasjes, haalde de dingen die erin zaten er één voor uit. Het was op het eerste gezicht niet zo veel bijzonders, het waren lege fotoboeken. Lege fotoboeken, met ruimte voor een hele historie. Ze legde ze aan de kant, niet totaal begrijpend wat het doel hiervan was, maar toen ze bij het volgende item aangekomen was, begreep ze het wel. Camera. Foto's. Fotoboeken. Historie, geschiedenis, herinneringen. Ze glimlachte. Vastleggen van mooie momenten, dat zou wel goed komen. Duizenden mooie momenten zouden er komen, ze zou hiermee de voorgaande maanden kunnen vergeten, kunnen doen alsof zij niet bestonden, op de mooie momenten na natuurlijk. Maar daar had Sam tekeningen van en anders had zij het zo diep in haar geheugen gegrift staan, dat ze zich er geen zorgen om hoefde te maken. Ze glimlachte, nam even pauze om haar lippen op die van hem te drukken. Natuurlijk, er was nog meer. Veel meer, dat wist ze wel. Ze had de tasjes gezien en wist ook dat hij zich het centrum in gemanoeuvreerd moest hebben om dit te kunnen halen. Na deze korte kus op zijn lippen ging ze weer verder, haalde ze kledingstukken tevoorschijn. Dingen die haar maat leken, die bij haar pasten. Ze keek ook naar de spullen die hij pakte, kleding voor zichzelf. Hij had dit allemaal gehaald en eigenlijk had ze er niets van geweten. Dat was zo.. zo... Lief. Lief, ja ze kon het wel lief noemen. Een flauw lachje en daarna haalde ze de laatste kledingstukken tevoorschijn. Hoewel ze niet wist of ze het allemaal paste, vond ze het wel precies mooi en leek het gewoon allemaal leuk te zijn. Zorgvuldig vouwde ze de kledingstukken op en daarna liep ze naar Sam toe, sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen zijn borst. Gelukkig? Dat kwam niet eens dichtbij de waarheid.

Hij was iets eerder klaar dan zij, wat ook in een omhelzing resulteerde en hij streelde zachtjes haar haren. 'Was wel heel onwennig, volgende keer doe jij het maar,' lachte hij. Ach, de spullen opruimen was nu niet echt nodig. Niet helemaal, hij had haar net al gedwongen om los te laten en dat wilde hij niet opnieuw. Hij tilde het meisje op, sloeg haar benen om zich heen en liep naar de woonkamer, waarna hij haar op de bank legde en hijzelf op zijn knieën steunde. 'Dat ochtendpatroon hoeft niet meer, vanaf nu eet je maar wanneer je honger hebt,' fluisterde hij, waarna hij een kusje op haar voorhoofd drukte. 'Ik ben trots op je,' zei hij zachtjes. Ja, trots. Ze had veel moeten doorstaan en had alles overwonnen, dat was iets om trots op te zien. En als ze niet trots was op zichzelf, zorgde hij er wel voor dat ze dat wel was. Altijd, toch? Hij drukte weer een kusje op haar voorhoofd, op het topje van haar neus en toen op haar lippen. 'Vanaf het moment dat ik je zag, lieve Shira, wist ik al dat je meer was dan wie dan ook.' Zijn vingertoppen liepen zachtjes langs haar zij, zachtjes over haar buik en bleven daar hangen. Hij grijnsde even, beeldde zich een opgezwollen buik voor en glimlachte. 'Zenuwachtig, voor morgen?' vroeg hij. Nou ja, hij wel, als hij eerlijk moest zijn. Was ook wel logisch voor iemand die nauwelijks in contact kwam met anderen. Omgekeerde wereld, maar het zou wel meevallen. Uiteindelijk viel alles mee, pasten de puzzelstukjes in elkaar en was er niets om zich zorgen over te maken.

Ja kort ik weet het ik wist niets

Ze glimlachte, liet hem haar optillen en net zoals even daarvoor, klemde ze zich wel licht om hem heen. 'De volgende keer gaan we samen,' antwoordde ze. Ineens voelde ze de bank tegen haar rug drukken, wat een beetje onverwachts was. Niet geheel onprettig, dat zeker niet. Ze vond het fijn, sowieso was het fijn om bij Sam te zijn, zijn lichaam zo dicht bij dat van haar en zijn handen die haar huid deden branden op de plaatsen waar deze haar huid raakten. Niet het branden op een pijnlijke manier, maar op een prettige manier. Een huid die warmer werd en tintelingen van licht genot die haar plaagden. Gewoon omdat hij er was en omdat hij dichtbij was. ook haar wangen werden warm door wat hij zei, doordat hij uitte dat hij trots op haar was. Ze had niets gedaan waar hij trots op hoefde te zijn, vond ze. Maar om het moment niet te verbreken, zei ze dit niet tegen hem. Ze vond het lief van hem, dat hij het zei. Dat was voldoende voor nu, meer dan voldoende zelfs. Ze voelde hoe zijn lippen haar aanraakten, hoe ze haar neus kusten en ook haar lippen een zachte aanraking gunden, waarna ze weer spraken. Spraken, in mooie woorden die haar in verlegenheid zouden brengen als het niet om Sam ging. Ze legde haar armen wat steviger om hem heen en trok hem iets naar zich toe. 'Je hebt me meerdere malen het leven gespaard,' fluisterde ze zachtjes, 'daar bracht me zo mee in verwarring, ik wist niet wie je was. Nu weet ik het wel.' Ze wist het wel. Hij was anders, anders dan alle andere mensen. Hij was een mens, maar niet menselijk. Nee, hij was beter dan dat. Mooier, beter, prachtiger. Perfectie, hoewel dat iets was dat hij zich niet leek te beseffen, iets dat hij maar al te vaak leek te vergeten, terwijl dat nergens voor nodig was en hij dat best mocht weten. Een flauw lachje rond haar lippen, daarna zijn vraag. Zenuwachtig, was ze zenuwachtig. Als ze eraan dacht, vroeg ze zich af of ze het wel zou kunnen. Dacht ze er gewoon niet aan, dan was er ook niets aan de hand. 'Zo lang ik er niet aan denk is er niets aan de hand, als ik eraan denk... Ja, dan ben ik nerveus.' Een glimlachje, waarna ze een kus op elk van zijn jukbeenderen drukte.

'Samen,' herhaalde hij. 'Dat klinkt als een goed idee.' Hij streelde zachtjes haar wang, waarna hij voelde hoe haar armen zijn lichaam steviger tegen het hare trokken. Haar woorden die ze in zijn oor fluisterde. 'Ik zou zelfs mijn eigen leven voor je geven,' sprak hij zachtjes terug. Hij verplaatste zachtjes zijn knieën, zodat hij meer en een betere steun had. 'Ik ben ook een heel klein beetje nerveus, maar je zal wel zien, het komt wel goed.' Alles was nu al goedgekomen, alle obstakels die op hun pad kwamen, waren allemaal verdwenen. Weg. Dan zouden ze dit ook wel aankunnen, zeker. Dit kon je trouwens niet echt een obstakel noemen, eerder een... Een wat? Hij had geen idee, hoefde het niet echt te weten. Het was gewoon goed, positieve stress. Zoiets. Maar dat was voor later, nu moesten ze gewoon genieten van dit moment. Van nu, van alle mooie momenten. Geen mindere meer, ze hadden genoeg inzinkingen gehad. Zij en hij, vanaf nu zou alles in rechte lijn omhoog gaan en daarna stabiel blijven, of zelfs blijven stijgen. Al betwijfelde hij of het wel echt beter zou blijven worden, aangezien hij zich nu al intens gelukkig voelde en er niets leek te zijn dat dat geluk nu zou kunnen verbreken. 'Ik hou van je, wat ik ook zeg of doe, ik zal altijd van je houden.' Hij drukte zijn lippen zachtjes op haar huid, net onder haar oor en drukte toen zachtjes zijn lippen verder naar beneden, tot net boven haar schouder. Hij wist niet eens of nu wel het goede moment was voor dit, dit gedoe. Nou ja, eerdere regels waren afgeschaft, geschrapt. Omdat zij weer aardig normaal was, zoals eerder. Nog enkele blonde plukken, waar hij verder geen aandacht meer aan schonk. Ook haar lichaam was nog net iets te tenger, maar dat was gewoon haar bouw en ook daar had hij nooit echt aandacht aan geschonken, alleen wanneer het echt nodig was geweest. Het enige wat hij echt intrigeerde, waren de bruine lokken die altijd een natuurlijke glans hadden en haar speciale, unieke gezicht, waarvan hij nu zachtjes het voorhoofd kuste.

Hij was ook een beetje nerveus, een heel klein beetje. Ze glimlachte flauwtjes, sloot haar ogen, die tot voor kort geopend waren en naar Sam hadden gekeken. Hij zou zijn leven voor haar geven, een offer dat hij nooit zou mogen brengen. Nee, hij mocht dat niet doen. Hij mocht nooit, maar dan ook nooit, zijn leven geven om dat van haar te redden. Alleen al omdat zij dan niet meer bij hem was en dan toch achter hem aan zou gaan en waarschijnlijk kon hij dat ook wel raden. Nou ja, ze hoopte gewoon dat dat moment nooit zou komen, dat het nooit zou gebeuren. Dat zou ook nooit gebeuren, want zij en hij hadden hun portie ongeluk voor de rest van hun leven gehad, nu zou alleen nog geluk en voorspoed hun weg bewandelen. Een flauw glimlachje, ze klonk bijna poëtisch. Niet zo poëtisch als Sam, dat niet. Nee, Sam was gewoon perfectie en zijn zachte aanrakingen maakten haar machteloos, voor zover ze al macht had. 'Ik houd ook van jou, meer dan iemand ooit van iemand gehouden kan hebben of zal hebben,' antwoordde ze zachtjes. Zonder haar ogen te openen, of ook maar verder iets te doen. Nee, ze genoot van zijn lippen die haar huid bespeelden, ze genoot van hem. Wat dan ook. Hij was hier en zij was hier en ze was blij dat de regels opgeheven waren, dat ze beiden sterk genoeg waren om weer normaal te functioneren, zonder allerlei restricties. Het maakte haar gelukkig, om te weten dat ze weer normaal werden. Voor zo ver Sam normaal kon worden, voor zover zij normaal kon worden. Hij wist nog niet eens dat ze het bijgelegd had met Rosa, maar was dit het moment om daar iets over te zeggen? Ze dacht persoonlijk van niet en deed dat dus ook niet, er was vast wel een ander, geschikter moment om het daarover te hebben. Niet nu, dat was onnodig en misschien zou het dit moment zelfs verpesten. Dat was niet de bedoeling, zeker niet. Ze voelde zijn lippen tegen haar voorhoofd en toen die weer verdwenen, zocht ze blind zijn kaak op, die ze kuste, van zijn oor tot aan zijn kin en daarna, eenmaal toen ze daar was, raakte ze zijn lippen eventjes kort aan. Heel eventjes, om ze daarna echt te kussen.

Hij beantwoordde haar lippen en glimlachte even, waarna hij zijn handen op haar heupen plaatste en haar zo optilde, waarna hij op de bank ging liggen en haar rug met zijn bovenbenen ondersteunde. 'Ik heb zelfs nog een beter idee,' fluisterde hij. 'Jij mag vandaag kiezen wat er op de planning staat.' Hij had het eerlijk gezegd al veel te lang gekozen, al was het voor beide wel een goede zaak geweest. Maar nu, nu had het geen nut meer, was het tijd voor andere dingen, ongeveer. Hij legde zijn armen achter Shira's rug en trok haar zo iets dichter. Hij speelde met de plukjes haar waar hij bij kon, draaide ze om zijn vingers heen en liet ze dan weer los. Daarna greep hij haar handen, streelde met zijn duimen over haar handpalmen en glimlachte toen even. Hij was blij dat ze er weer bovenop was gekomen, heel blij. Toen hij haar gevonden had, in die staat... Nee, hij had het niet echt verwacht, wel gehoopt. Maar hun ongeluk leek langzamerhand in geluk om te keren en dat was goed. Nu was het alleen hopen dat het zo bleef. Nou ja, ze hadden alles wel al gehad, ongeveer. Hij schoof iets hoger, zodat hij weer bij haar lippen kon en drukte daar zacht een kusje op, waarna hij zo zijn weg vervolledigde en bij haar hals uitkwam. Zijn lippen lieten haar huid weer los en hij keek haar vragend aan, wachtend op een antwoord, een planning, zoiets.

Ze glimlachte om wat hij zei, liet haar vingers even over zijn kaak glijden. Wat wilde ze doen vandaag? Het was haar dag, haar plannen werden vandaag uitgevoerd. Maar ze had geen plannen, geen ideeën. Dus zweeg ze even, liet ze haar gedachten de vrije loop gaan en ondertussen legde ze haar voorhoofd tegen dat van hem aanlegde. Wat had ze ook al weer gezegd, ooit in een ver verleden? Ze wist het wel hoor, misschien was het wel leuk om nu weer te zeggen. 'Wat het lot ons wil brengen,' zei ze zachtjes, een vage glimlach rond haar lippen. Wist zij veel, ze was alleen maar gedeeltelijk gek in haar hoofd en de dag was maar net begonnen. Over een aantal weken zou er misschien wel en kleine Sam in haar lichaam groeien, maar daar was ze zich nu nog niet van bewust. Of misschien was ze zich er wel van bewust, wist ze het wel, maar realiseerde ze het zich nog niet. Een klein Sammetje dat haar buik dikker zou doen worden. Misschien zou het wel complicaties veroorzaken, doordat ze zo dun was. Nee, daar maakte ze zich geen zorgen om. Ze maakte zich nergens zorgen om, alleen om het hier en nu. En daar waren geen zorgen te bekennen, slechts zij en Sam. Ze legde haar armen om zijn nek heen en drukte haar lippen zachtjes tegen die van hem. Zachtjes, heel zachtjes. Nou ja, dat was maar enkele tellen, aangezien ze daarna haar tong over zijn lippen liet glijden en haar bovenlichaam tegen dat van hem aandrukte. Een planning? Die had ze niet, die kon ze zich niet bedenken. Ze wist alleen dat ze zich al veel te lang braaf aan de regeltjes gehouden had en dat ze daarom nu best eventjes iets anders mocht doen. Geen regels meer, geen moeilijkheden meer. Ze beet zachtjes in zijn lip, opende toen heel onschuldig eventjes haar ogen. De moeilijkheden die erbij hoorden, vergat ze nu even. De plannen van morgen waren tijdelijk verdwenen. Er was alleen het hier en nu, het Sam en zij. Dat was voldoende, meer dan voldoende zelfs.

Hij glimlachte even toen hij haar tong over zijn lippen voelde glijden, glimlachte nog steeds toen ze haar tanden voorzichtig in zijn lip drukte en trok het meisje nog net iets dichter tegen zich aan. Waar ze precies op doelde met haar woorden, wist hij niet, maar als hij het goed had was dat wat ze eerder gezegd had, tijdens het prille begin. Nou ja, hij wist het niet zeker en zou haar daarom de leiding geven, ze zat nu toch bovenaan. Hij sloeg zijn armen om haar onderrug heen, drukte haar daardoor tegen zich aan en kopieerde haar beweging door zachtjes in haar lip te bijten, waarna hij met zijn tong zachtjes haar lippen streelde. Nou ja, ze had een soort van aanleiding gegeven en hij vond het niet zo'n slecht idee. Helemaal niet, zelfs. Zijn hand streelde haar rug, waarna zijn andere haar nog steeds tegen zich gedrukt hield. Wat het lot ook brengt. Het was hier wel vaker het lot geweest, zowel positief als negatief. Nog een kus op haar lippen, eerst voorzichtig, maar uiteindelijk steeds ruwer. Alhoewel deze niet té ruw werden, gewoon. Niet meer zo voorzichtig als eerst, want wat had ze ooit gezegd? Dat ze niet van glas was? Ja, zoiets. Hij drukte zijn vingertoppen in de huid op haar rug, zacht, maar toch duidelijk aanwezig. Geen pijnlijke aanrakingen, laten we het zo zeggen. Misschien voelden ze zelfs ietwat prettig aan, voor Shira dan. Voor hem ook hoor, alle contact die hij met haar huid had, voelde prettig aan. Dus ook dit, alle kleine dingen maakten hem gelukkig. Alle kleine aanrakingen voelden geweldig. Shira was geweldig, net zoals alle momenten die hij met haar mocht beleven geweldig waren. Ze was van hem, echt van hem, omdat zij bij hem wilde zijn. En hij misschien even graag bij haar.

Ja. Dit bracht het lot hen en ze was eigenlijk wel gezegend hiermee. Met Sam, met alles. Met haar leven, dat zo veel dieptepunten had bereikt, maar ook zo veel hoogtepunten had mogen meemaken. Ze glimlachte, voelde hoe Sam zijn vingers in haar rug duwden en hoe zijn lippen steeds ruwer werden, wat zij totaal niet erg vond. Ze beantwoordde dit zelfs door hem plat tegen de bank te duwen, niet meer zitten maar liggend. Zelf ging ze over hem heen hangen en zorgde dat haar lippen die van hem nog niet los hoefden te laten, straks pas. Nu nog niet, nog niet over nadenken. Nu was het kern van de zaak om zo veel mogelijk Sam te proeven, zo veel mogelijk Sam te voelen. Zijn handen die in haar rug drukten waren al een goed begin, hoewel het nog niet genoeg was. Haar handen schoven onder zijn shirt, voelden de spieren die hij daar had en waren daar nog wel even zoet mee, met het verkennen van zijn lichaam, zelfs al had ze dat al zo vaak gedaan, had ze het gevoel dat ze zijn lichaam al heel goed kende. Dat was ook zo, ze had vele nachten dicht naast hem gelegen, met zijn armen om haar heen en haar hoofd tegen zijn borst. Nu was het wel even wat anders, maar ze waren dan ook niet van plan te gaan slapen. In ieder geval, zij was het niet. Een flauw glimlachje speelde rond haar lippen, hoewel Sam dat niet zou kunnen zien doordat ze opnieuw in zijn lip beet, iets harder dan de keer daarvoor. Om die actie kracht bij te zetten, drukte ze haar niet al te scherpe nagels in zijn zijdes, gewoon omdat haar handen daar toevallig gelegen hadden op het moment dat ze besloot dat te doen. Ze hield van hem, verdomme. Heel erg veel en dat wist hij heel erg goed. Haar onderlichaam schoof tegen dat van hem, schuurde lichtjes over hem heen. Ze was verder wel een heel braaf meisje hoor, geheel onschuldig.

Hij voelde hoe Shira hem dwong om plat op de bank te gaan liggen, iets wat hij normaal nooit zou doen. In een andere situatie, dan. Het was een teken van onderdanigheid in zijn ogen, maar omdat deze hele situatie het element 'Shira' bevatte, was het wel goed. Niet dat zij zomaar een element was hoor. Nee, ze was veel en veel meer dan dat. Heel veel meer. Hij voelde hoe zijn huid even tintelde onder de frisse handen van Shira, maar deze paste zich daarna meteen weer aan aan haar lichaamstemperatuur. Haar tanden, die nu iets steviger in zijn lip drukten, net zoals haar vingers meer druk op zijn zij uitoefenden. Fijn gevoel? Jazeker. Heel fijn zelfs. Het zorgde ervoor dat hij zijn vingertoppen nog iets steviger in haar huid duwde, de druk naar boven verplaatste en zijn vingers de rand van haar shirt omklemden, het zachtjes naar omhoog duwden, niet geheel zeker van hun stuk. Hij wist ook niet wat Shira precies van plan was, net omdat hij altijd de leiding had genomen. Was nu misschien wel tijd voor wat anders, wist hij niet precies. Er hoefde ook niet perse meer dan dit te komen, voor hem was dit ook al prima. Meer dan prima, want het was iets wat hij normaal niet echt zou beleven. Alleen met Shira, godzijdank. Hij drukte zijn lippen nog een paar keer tegen de hare, waarna ze zich naar haar hals verplaatsten, heel voorzichtig kusjes op de tere huid drukte en af en toe zijn tanden voorzichtig in diezelfde, kwetsbare huid drukte. Het was een wonder dat hij Shira had, dat iemand hem überhaupt wilde en van hem kon houden. Wilde houden, zelfs wanneer ze de andere kant van hem ontdekte. Ja, een wonder. Shira was een wonder. En een klein wonder kon er vroeger zijn dan hij gedacht had, als alles mee zou werken morgen. Als de vragen niet te lastig waren, voor beide. Nee, niet aan denken. Alleen aan dit moment, het nu. Leven van moment op moment, maar wel stiekem een hele toekomst voor ogen hebben. Een toekomst die hij maar al te graag met Shira wilde delen.