Samuel VS Shira

Hoe lang was hij blijven liggen? Een tijdje, toch wel. En hij hoorde niets wat op haar kon wijzen, dus zorgen hoefde hij zich niet te maken. Al was dit ook niet bepaald gezellig. Hij kwam overeind, ruimde de rommel op en liep toen weer naar beneden. Van Shira was geen spoor, dus de enige plek waar ze kon zijn was in haar kamer. Niet dat hij begreep waarom ze daar verbleef. Als hij de vrijheid zou hebben, zou hij wel ergens anders heen zijn gegaan. Ach, het was Shira. Bijna even onvoorspelbaar als hijzelf. Of ja, ongeveer. Hij kon haar deels inschatten. Hij volgde de weg naar haar kamer, klopte zachtjes aan en besefte dat dat eigenlijk niet hoefde, waarna hij naar binnen liep. Zo te zien had ze niets verkeerds gedaan, waardoor hij naast haar ging zitten. 'Hoe is Rosa hier binnen geraakt?' vroeg hij. Niet. Dat zou logisch zijn. Maar hij had niemand anders gezien. Een illusie? Kon ze ook zijn. Was ze zo gek? Of heette dat niet gek? Ze schreeuwden altijd dat hij gek was, maar hij zag geen dingen die er niet waren. Maakte dat dat hij niet gek was? Jawel, geen enkel normaal functionerend persoon zou doen wat hij deed. Nou ja, niet zoals hij het deed. Iedere persoon zoals hij, had eigen kenmerken. Eigen manieren. Eigen karaktertrekken. Ach. Misschien was nog wel het minste gek van allemaal. Hij keek nog even naar haar huid en haar haar, die nu nog mooier waren dan eerst. Ja, ze was een knappe meid, kon hij niet ontkennen. Ze waren altijd wel knap hoor, maar Shira had iets wat haar uniek maakte. Ze sprong er bovenuit. Hij liet zijn vinger door een lok gaan en voelde hoe zacht het nu was, zachter dan eerst. Hij grijnsde, schudde zijn hoofd en liet toen de lok weer met rust. Hij deed dit te vaak. Het verbaasde hem dat ze er niets op zei. Misschien durfde ze niet en dat was haar volste recht. Tegenspraak duldde hij niet. Had ze al gemerkt, al was hij toen rustig gebleven. Hij verloor zijn geduld niet snel. Tenminste, hij deed zijn best.

OMG KATTENSMILEY
~~
Na een tijdje hoorde ze ineens geklop op de deur, maar voordat ze op kon kijken of wat dan ook kon doen, ging de deur al open en in deze deuropening stond Sam. Hij kwam naast haar op het bed zit en om maar even beleefd te zijn, kwam ze overeind en ging ze gewoon zitten. Toen ze zijn vraag hoorde, haalde ze haar schouders op. 'Door de deur, ze liep vlak achter me aan,' antwoordde ze. Hij had Rosa niet gezien, dat was haar wel duidelijk. En hij leek ook niet te begrijpen wie Rosa precies was. Wat ze was. Nou ja, hij zou het vast wel ooit gaan snappen. Of niet, misschien was ze al wel dood. Zou kunnen. Ze wist namelijk niet precies wat hij van plan was en hoe lang het zou gaan duren, maar ze merkte wel dat de haartjes op haar armen overeind gingen staan toen hij door een pluk van haar haren ging, hoewel ze er niet op reageerde. Het haar niet wegtrok. Ze liet hem begaan, hoewel hij haar haar snel weer losliet en daar liet hij het bij. Nou ja. Ze vond het niet heel erg hoor, zolang zijn handen bij haar haren waren, kon hij haar verder geen pijn doen. Nee, ze vertrouwde er niets van. Nog minder doordat hij vriendelijk was. Kon hij toch wel begrijpen? Zou in ieder geval wel moeten, ze had het volste recht om bang te zijn en dat wist hij. Waarschijnlijk vond hij het nog leuk ook, was goed mogelijk. Ze richtte haar blik op het lege glas water, maar liet deze daar niet hangen. Hij snapte Rosa niet. Dat kon. Was wel onhandig. 'Ze snapten me niet,' mompelde ze daarom. Als hij het niet begreep hoorde hij bij die massa. 'Ze zeiden dat ik gek was, vertelden me dat Rosa niet bestond. Daarna negeerden ze het. Aandachttrekkerij.' Ze snoof eventjes, keek naar de muur waar normaal gesproken een raam zou moeten zitten. 'Maar ze is er. Of ze is er niet. Het is fantasie en ik weet het niet.' Verwarring. Nee, Rosa was echt. Dat had ze altijd geloofd, zou ze altijd geloven. Ze wist alleen niet wat hij ervan dacht.

De deur. Nee, er was echt niemand geweest. En toen ze verder sprak werd duidelijk waarom. Verbeelding, alsof. Denkbeeldig. Rosa was niet echt. Voor haar misschien wel, maar niet voor de buitenwereld. Rosa. Hij zou dus nooit weten wanneer ze er was en wanneer niet. Misschien bracht ze Shira wel op het slechte pad, deed ze haar dingen doen die ze eigenlijk beter niet deed. Wacht, wacht. Hij wilde wel grip op deze situatie. Hij stond op, zocht zijn schetsblok op, nam de potloden van de kast en ging toen weer naar Shira zitten. 'Beschrijf haar.' Het was geen bevel, al kon dat wel zo opgevat worden. Nou ja, ze moest het eigenlijk wel doen, maar hij bedoelde het niet gemeen of zo. Hij wilde gewoon controle over dit alles en dat kon alleen als hij wist hoe Rosa er uit zag. Terwijl ze haar zou beschrijven, zou hij haar ook deels leren kennen. Zou ze eigenlijk ooit uitgebreid over Rosa gesproken hebben? Vast niet. Niemand sprak met iemand die dakloos was. Tenzij ze buiten andere vrienden had, maar het was een verlaten stuk. Er loerde meer gevaar dan goede dingen en hij was daar het levende bewijs van. Al was hij vandaag geen gevaar voor haar. Of misschien. Een beetje, tussen de twee. Ach. Maakte niet uit. Hij bracht alvast wat lijnen aan die haar gezicht zouden moeten voorstellen, zij moest maar bijsturen waar nodig was. Basislijnen waren toch altijd dezelfde, tenzij je Shira was natuurlijk. Haar lijnen waren een stuk ingewikkelder geweest. Maar toch was hij tevreden geweest over het resultaat. Trouwens, hij was nu echt heel erg nieuwsgierig naar hoe Rosa eruit zag. De eerste keer dat hij werkelijk echt nieuwsgierig was, de cadeautjes die hij als vijf-jarige kreeg uitgezonderd. Nu was trouwens ook het moment om meer over Shira te weten te komen, nu hij nog niets anders met haar deed. Zou zij het zien aankomen? Misschien dacht ze dat hij zo was, niemand kon ooit nog naar buiten om zijn verhaal te delen. Maar dit had hij nog nooit eerder gedaan, dus dat was nieuw. Natuurlijk zou hij haar niet vragen of ze het zag aankomen, dat zou alles verpesten. Zo gek was hij ook niet. Nou ja, geen vragen voorlopig. Er zouden hem er wel nog te binnen springen. Wacht, ze hield van dansen, toch? Boven was nog een lege ruimte, een radio lag ook nog ergens. Ja, haar dag zouden ze wel kunnen vullen. Je zou bijna zeggen dat dit haar laatste dag was. Nee, ze had nog minstens een week te gaan. Zeker als het zo doorging.

CUTE

Beschrijven. Rosa. Ze kneep haar ogen dicht. Het betekende dat hij haar niet gezien had. Niemand zag haar ooit, dat verwarde Shira nog het meest. Ogen dicht, concentreren. Rosa. Hoe kon ze die het best beschrijven? Waar moest ze beginnen? Ze zocht een houvast, iets om op te steunen. 'Rosa is half-Aziatisch,' begon ze daarom maar, aarzelend. 'Haar huid en haar zijn donker, haar haren zijn bijna zwart. Anders dan mijn haarkleur. Haar ogen zijn smal, maar niet té smal. Hoge jukbeenderen, volle lippen. Een kleine neus.' Alles wat haar te binnen schoot, noemde ze op. 'Lange wimpers, smalle, donkere wenkbrauwen.' Was dat het? Nee, eigenlijk niet. Maar hoe kon ze het beter beschrijven? Ze keek naar zijn hand, die over het papier vloog en langzaam proportie gaf aan de beeltenis van Rosa. Ze wist niet hoe hij het precies deed, maar het leek al heel goed. 'Haar haren zijn wat dikker,' mompelde ze nog. Verder was het wel duidelijk Rosa. Rosa, Rosa. Ineens een stem. 'Waarom verraad je me?' Het maakte dat ze opschrok, recht in de ogen van Rosa keek. Wat was er te zien in die blik? Verdriet, woede, tegelijkertijd medelijden. Shira schudde haar hoofd, maar zei niets. Ze verraadde Rosa niet, dat kon ze niet. Vertellen hoe iemand eruit zag was niet verraden. Zo zag zij het niet. Hij moest zijn ogen opendoen, dan zou hij Rosa zien. Hij moest leren kijken, dan wist hij dat het geen verbeelding was. Maar hoorde hij Rosa überhaupt, nu ze sprak? Shira schudde haar hoofd. Ze verraadde Rosa niet. Zou ze niet doen. Hij moest Kijken. Kijken. met een hoofdletter K. Niet dat ze zeker wist dat hij het dan zou zien, maar dat maakte niet uit. Misschien mocht hij het wel helemaal niet zien, was dat een vloek. Als hij het zag, wat zou er gebeuren? Niets. 'Ga weg,' zei ze zacht. Rosa trok slechts een arrogante wenkbrauw op.

Hij hield op met tekenen toen hij Shira hoorde spreken. Rosa. Het was echt fantasie, want toen hij keek zag hij niemand. Wat had hij dan verwacht? Dat hij iemand niet mee had zien binnenkomen? Nee, het was fantasie. Haar fantasie. Nog vreemder was dat hij dus ook helemaal niet wist hoe hij hier op moest gaan reageren. Rosa was er niet, voor hem niet. Zij sprak tegen lucht, tegen niets. Haar woorden gingen verloren. Hij wist niet wat Rosa tegen haar zei. Wist niet of het goed of slecht was, wat maakte dat hij zacht haar hoofd draaide en een vinger op haar lippen legde, als teken dat ze stil moest zijn. 'Negeer haar,' fluisterde hij, 'dan gaat ze vanzelf wel weg.' Fronsend keek hij haar aan, niet begrijpend. Want dit was gewoon vreemd. Hij legde zijn schetsblok aan de kant, de tekening was zo goed als klaar. Hij kon Rosa niet zien, dus perfect zou het zeker niet worden. Hij trok zijn vinger terug, stond op en gebaarde haar om mee te komen. Boven, lege ruimte. Hij liep twee verdiepingen omhoog en wanneer hij in de kamer kwam, de lege kamer keek hij achter zich, om te zien of ze volgde. De ruimte was overgoten met licht, er waren grote ramen die uitkeken op een bos. Het was één van de meest verlichte kamers, al waren de ramen wel stevig genoeg om grote krachten te doorstaan. En Shira zou ook niet zo dom zijn om door de ramen te springen. Het was tenslotte twee verdiepingen hoog. Daar waar geen ramen zaten, hing een grote spiegel en op sommige stukken stond een half vervaagde tekst. Wat daar stond, wist hij zelf niet meer. Deze kamer had hij al lang niet meer bezocht. Verder was de kamer leeg, enkel een kleine radio stond nog in de hoek. Hij kon alleen hopen dat die het deed. Hier zou ze zich wel kunnen uitleven. Als zij hier bezig was, kon hij naar beneden, dingen regelen. Morgen. Deels had hij er zin in, maar het andere deel weigerde haar pijn te doen. En zelf begreep hij er niets van. Dood, dood. Nee, het was niet zeker. Iedereen had een andere definitie van het begrip 'dood'. Hij wist het echt niet meer, het zou goed zijn om alleen te zijn, in de wapenkamer. Hij zou weer tot leven komen, plannen bedenken voor een dood.

Negeren. En dan? Zou Rosa dan uiteindelijk helemaal weggaan? Maar dat wilde ze niet, zonder Rosa zou ze helemaal alleen zijn. Niet dat het uitmaakte, ze wist heus wel dat ze binnenkort dood zou zijn. Zo lang had ze niet meer te leven. Rosa was toch kwaad op haar nu, door de dingen die ze had gedaan. Shira beet op haar lip en zweeg, ook toen hij zijn vinger weer van haar lippen haalde en de kamer uitliep. Ze had een laatste blik op de tekening geworpen en vond dat deze veel op Rosa leek, die nog steeds kwaad zat te kijken. Geen woorden aan vuilmaken. Met een volkomen beheerst en neutraal gezicht wendde ze zich van Rosa af en volgde ze Sam naar boven, hoewel ze geen idee had wat hij van plan was. Doordat ze luisterde had ze toch nog weinig kleerscheuren opgedaan, dus waarschijnlijk was dat gewoon een goed idee. Toen hij eenmaal de kamer betrad en zij uitzicht kreeg, lukte het haar niet haar gezicht helemaal neutraal te houden. Het was geen spiegelwand, maar een reusachtige spiegel. Het was er niet verlicht zoals een danszaal, maar natuurlijk zonlicht scheen naar binnen. Geruisloos betrad ze de houten vloer, die wat stroever was dan een dansvloer. Dansen. Haar ogen gleden de ruimte door, zagen de radio. Zonder op toestemming te wachten, vloog ze ernaartoe. Dansen. Het apparaat ging aan, kraakte even, maar daarna klonken er lieflijke klanken op uit de speakers. Muziek. Emotie. Ze draaide hem wat harder en de klanken van een piano vulden de gehele ruimte. Muziek. Dansen. Ze zag Sam staan, aarzelde even. Maar toch, hij had haar toch hierheen gebracht? Was het dan niet de bedoeling dat ze ging dansen? Klonk haar toch logisch in de oren, om eerlijk te zijn.

Ze was duidelijk enthousiast geweest en heel even glimlachte hij, waarna hij weer naar beneden liep. Muziek, dat was lang geleden geweest. Hij wist niet eens dat dat ding nog zo goed werkte. Ach. Hij liep de trappen af, liep Shira's kamer weer binnen. Geen Rosa, Rosa was niet echt. Hij schudde zijn hoofd, nam het schetsblok en nam deze weer mee naar de wapenkamer, waarna hij het opborg en voor zich uit keek. Zijn vingers gleden langs de verschillende wapens, vlijmscherpe messen, werpsterren, dolken, revolvers. De verschillende bijtende zuren, zelfs lucifers konden dienen als wapen. Metalen staven, waar je gemakkelijk een paar botten mee brak. Metalen staven zou hij achterwege laten, verdiende ze niet. Die werden enkel gebruikt als ze niets goed deden en Shira deed alles prima, dus geen metalen staven. Lucifers en messen, zouden nog het beste zijn. Kleine wonden. Littekens. Bijtende producten als het echt pijn moest doen. Dat was voor het einde. Niet voor nu, nog lang niet voor nu. Shira had iets gedaan waardoor hij het in één keer beter vond om langzamer te gaan, voorzichtiger. Terwijl hij zelf wel wist wat niet voorzichtig meer was. Hij kende zijn grenzen, wist wanneer het gevaarlijk werd. Hij ging tot de rand, tot het uiterste. Hij liet hen geloven dat ze bijna dood waren en hield net op tijd op om ze zichzelf zo ellendig te laten voelen. Dat was hoe hij het altijd deed. En op het einde geloofden ze meestal niet dat ze stierven, maar was het wel zo. Maar om de één of andere reden, wilde hij niet hetzelfde met Shira doen. Hij moest wel, hij kon niet zomaar alles omgooien. Hij kon niet doen alsof al het voorgaande er nooit toe had gedaan. En nu hij hier was, had hij de drang haar naar beneden te sleuren en werkelijk alles op haar te gebruiken, maar iets hield hem tegen. Alsof het Rosa was die hem klem had gezet. Rosa bestond niet. Het zacht aanpakken bestond niet. Hij nam een mes en een pakje lucifers, waarmee hij de punt van het mes verhitte en liep naar boven. De muziek werd steeds luider, zijn gedachten stonden op nul. Geen tijd voor lief gedoe, geen tijd voor medelijden. Dat was hij niet. Zou hij nooit zijn. De muziek stond nu op het luidst, maar wanneer hij haar sierlijke bewegingen zag, het genot zag dat zij beleefde door iets wat hij haar gegeven had. Het mes viel op de grond en hij liep naar beneden. Alle negatieve gevoelens die hij had met zich meenemend, naar buiten. Iemand anders zou zich beklagen dat hij net op dit moment buiten was, maar niet Shira. Vandaag niet Shira.

Hij liep weg, wat zij als toestemming zag. Ze ging in het midden van de ruimte staan, op de vloer. Wachtte tot de muziek bezit van haar nam en begon daarna te bewegen. Eerst stroef, omdat ze zo'n tijd niet meer gedanst had, maar steeds sneller, sierlijker, zekerder, vloog ze over de vloer. Haar ogen gesloten, ze richtte zich slechts op de muziek die ze hoorde. Klanken die haar steeds bekender in de oren klonken, die alles buitensloten. Op een gegeven moment keek ze heel even in de grote spiegel, zag ze dat ze gelukkig was. Haar ogen straalden, haar haren zwaaiden sierlijk achter haar aan. Een droom, een droom. Het zonlicht scheen door een groot raam op haar gezicht en ze sloot haar ogen weer, volgde de muziek. Herhaalde oude passen, vernieuwde ze in haar hoofd. Genoot. Tot de muziek verstoord werd door een voorwerp dat op de grond viel. Verbaasd stopte ze met dansen. Nu was er niets meer, maar er was iets gevallen. En zij was het niet geweest. Haar ogen openden zich weer, ze keek naar de deuropening. Niemand. Wel iets. Een mes, één van Sam zijn vlijmscherpe messen. Ze liep ernaartoe, pakte het bij het lemmet op, maar raakte met haar vinger per ongeluk het snijvlak aan. Het was heet en bijna liet ze het ding dan ook weer vallen. Bijna. Heet staal. IJzer. Wat het ook was. Het deed pijn. Waarom had hij dat gedaan? Het mes hier neergegooid en weer naar beneden gegaan? Dat was raar, klopte niet. Maar hij had het toch gedaan en ze snapte er helemaal niets meer van. Hij had haar makkelijk pijn kunnen doen, ze zou het niet gemerkt hebben als hij vlak achter hem stond. Maar in plaats daarvan dreigde hij alleen? Of was het iets anders?

Niet dat het buiten veel beter was. Helemaal niet, al had hij zijn zinnen wel al op een voorbijganger gezet. Hij had geen wapens, dus zou het nog eens lang en pijnlijk worden. Het enige wat hij had, waren lucifers. Kon hij ook wel wat mee. De lange, blonde haren van de vrouw zouden als eerste aan de beurt zijn. Geruisloos liep hij op het figuur af, hield zijn hoofd schuin om het gezicht in zich op te nemen en verloor daarna geen tijd meer. Hij sloeg een hand om haar mond, sleurde het figuur mee, naar een plek waar niemand kwam. Niet dat hier veel mensen voorbijliepen. Hij scheurde een stuk van haar mouw, bond dat om haar mond en grijnsde toen even. Hij zag hoe ze probeerde weg te raken, zette zijn ene hand tegen haar knie en trok met zijn andere aan haar kuit, waardoor je de botten hoorde breken. Tranen liepen over haar wangen. Hijzelf hield zijn hoofd weer even schuin. Dit was Shira niet, hier kon hij zich uitleven. Hij glimlachte, streek een lok haar achter haar oor en stak een lucifer aan. Hij grijnsde toen hij het vlammetje zag dansen. Dansen, Shira. Hij keek weer voor zich. Dit was Shira niet. Hij hield te vlam naast haar oor, alsof ze zou kunnen horen hoe de vlam haar zou vermoorden. Daarna hield hij de vlam onder de blonde lokken, zodat de uiteinden vuur vatte. Ze had haar handen vrij, ze kon de vlammen doven, alleen zouden haar handen dan wel verbranden. Hij zou toekijken wat ze zou doen, terwijl hij een tweede vlam deed verschijnen en tegen haar arm aandrukte. Meteen kreeg je de walm van verbrand vlees, verbrande huid. Hij draaide de lucifer, zodat de vlam meer oppervlakte in beslag nam. Het meisje hield natuurlijk van haar haar, wat dus meteen reflecteerde in haar bewegingen. De pijn die ze nu had was duidelijk te zien en het stemde hem gelukkig. Moord in een half uurtje. Nieuw. Vernieuwend. Dankzij Shira. Dit meisje was helemaal niet interessant. Hij wilde niets over haar weten. Enkel haar dood interesseerde hem. Maar deze keer geen martelingen meer. Toch geen die weken zou duren. 'We maken het makkelijk voor je,' mompelde hij, waarna hij zag hoe de ogen van de meid groot werden wanneer hij zijn handen bij haar hals plaatste. Daarna draaide hij haar de nek om, graaide haar tas van de grond en vond daar precies wat hij nodig had. Hij opende de deodorant, verdeelde de vloeistof over het lichaam en gooide daarna een lucifer op de vrouw. En nu? Nu was hij weer zichzelf, voor zolang hij buiten was. Nou ja, hij zou zich beter weten te herpakken binnen. Nu hij weer ervaren had wat dit met hem deed.

Ze haatte het dat ze hem niet begreep. Mensen waren altijd makkelijk, voorspelbaar. Ze hadden een motief, een doel, een manier van handelen. Hij had dat niet. De enige. Zijn acties konden overal op slaan, konden alles betekenen. Het dansen kon een pleziertje voor haar zijn, een kans voor hem om haar angst aan te jagen. Het mes op de grond bracht verwarring, omdat ze niet wist wat de bedoeling van dit geweest was. De vriendelijkheid. Het verzorgen, het eten en het douchen. Was het allemaal om vals vertrouwen op te wekken, zat er nog iets anders achter? Hij was een psychopaat. Haar conclusie moest dan ook zijn dat het allemaal was om vals vertrouwen op te wekken, waarna ze nog harder zou breken. Maar wat was het verdere nut? Hij maakte haar sterker, zorgde ervoor dat ze gelukkig werd. Dat was niet het doel van een psychopaat, toch? Die zagen juist graag pijn, verdriet, mensen die in diepe putten zaten. Hij verwarde haar en ze vroeg zich af of zijn eigen hoofd wel duidelijk was. Voor haar in ieder geval niet. Het mes, het mes had ze nog steeds in haar handen en het staal dat eerst roodgloeiend was geweest, begon nu langzaam wat af te koelen. Het was nog niet koud hoor, maar ook niet meer zo heet dat alleen het aanraken ervan al voor brandwonden zorgde. En nu? Ze wilde niet meer dansen. Ja, ze wilde het nog wel, maar vertrouwde het niet meer. Wat was er net gebeurd? Waarom was dit net gebeurd? Ze wist het niet en dat knaagde aan haar. Soms vergat ze in wiens huis ze was, maar door dit soort dingen werd het haar weer duidelijk. En dan vroeg ze zich af of ze niet meer op haar hoede moest zijn. Als hij nu maar duidelijk was, dan had ze dit veel gemakkelijker gevonden. Maar het zien van twee verschillende kanten die allebei waarheid konden zijn in één persoon, maakte haar gek, knaagde aan haar. Zorgde voor twijfel, onzekerheid, angst. Als er nu maar één kant was, zou alles duidelijk zijn. Maar dat was te veel gevraagd, ze moest in onwetendheid leven. Tot de dood haar kwam halen.

Hij sloot de deur weer achter zich, de vlammen zouden vanzelf wel doven. Hij kon morgen misschien nog eens kijken, mogelijke sporen uitwissen. Nu liep hij naar boven, waar Shira was. Zag haar staan met het mes, onwetend. Onschuldig, bijna. Hoorde de muziek. Nee, geen medelijden. 'Geef dat maar hier,' mompelde hij nors waarna hij het mes uit haar handen trok. 'En zet die herrie uit.' Zonder haar nog een blik te gunnen, liep hij weer naar beneden. Dit was beter, hij was te aardig geweest. Zichzelf niet geweest. Half, misschien. En dat door enkel een mooi gezicht. Nee, het was niet goed. Het mocht niet zo. Nee. 'Meekomen,' mompelde hij. Bevelen die elkaar opvolgden, ze had nog geen tijd gehad om de radio uit te zetten. Je kon het misschien onredelijk noemen. 'Nee, hier blijven.' Verdomme, het ging niet goed. Beide handen schoten zijn haar in, waarna hij op het meisje afliep. Zijn handen aan haar kin plaatste en zijn ijskoude vingers tegen haar wangen drukte. En wat als hij nu gewoon haar nek om zou draaien? Zou dat helpen? Nee, zijn vingers weigerden zich ze verplaatsen. 'Wat doe je toch?' De verwarring in zijn stem was duidelijk te horen. Compleet in de war. En daarnet zwoor hij nog plechtig dat hij niet meer zo zou doen. Hoelang had hij volgehouden? Twee minuten, als het niet minder was. Ze deed iets wat niet hoorde, iets wat hem anders maakte wanneer hij bij haar was, in dezelfde ruimte was. Misschien moest hij weer naar beneden gaan, maar hij wilde haar niet achterlaten. Ze was altijd eenzaam geweest. Alles was zo vreemd. 'Wat gaat er in jouw hoofd om?' vroeg hij. Hij kreeg geen hoogte van haar, hij wist niet wat ze dacht. Ze moest het vertellen. Ook al raakte hij daar nog meer in de war door. Hij moest het weten. Nu pas had hij door dat het mes tegen haar huid gedrukt was, dat de snijkant zijn hand en haar wang verbond. In een fractie van een seconde liet hij haar wangen weer los, stopte het mes weg en bleef voor Shira staan. Hij wilde weten wat in dat unieke hoofd van haar omging. Ze zou uren mogen doorvertellen. Zolang hij het maar wist.

Door de muziek heen hoorde ze een deur die dichtsloeg, stappen op de trap. Hij kwam eraan en ze wist niet wat er zou gebeuren. Nou ja, ze kwam er snel genoeg achter. Het mes was ze binnen twee tellen kwijt en de opdracht de muziek uit te zetten, kon ze niet uitvoeren door zijn volgende bevelen. Hij was kwaad, geïrriteerd. Of hij was gewoon zichzelf, een Sam die ze eigenlijk nog niet ontmoet had. Nee, ze geloofde niet dat hij dit was. Of ja, hij was het wel, maar ook weer niet. Ze deinsde naar achteren, maar merkte dat het nutteloos was omdat hij haar al vasthield bij haar kin. De korte aarzeling in zijn ogen was duidelijk zichtbaar en even was ze bang dat hij haar nek nu zou breken, dat ze nu dood zou zijn. Nou, dan was het in ieder geval snel gegaan. Ze sloot haar ogen om het niet te hoeven zien, hoewel er waarschijnlijk weinig te zien zou zijn. Maar nee, het gebeurde niet. Hij begon weer te praten, onduidelijk. Dingen die ze wel verstond, maar niet begreep. Wat deed ze? Wat ging er in haar hoofd om? Waarom vroeg hij die dingen, wat was het nut? Waarom deed hij zoals hij deed? Het mes, dat ze niet eens in haar huid gevoeld had door de angst, werd nu weggehaald en ze wist zeker dat er een smalle streep op haar wang zat. Niet dat ze zich daar druk over kon maken. Hij liet haar los en zij deinsde opnieuw naar achteren. Niet weg, maar alleen naar achteren. Waarbij ze struikelde over haar eigen voeten. Wat deed ze? Wat ging er in haar hoofd om? Die tweede vraag leek makkelijker dan de eerste, dus in een razendsnel tempo begon ze te spreken. Afleiden, zorgen dat hij zich niet zou bedenken. Overeind komen was niet nodig, daar was geen tijd voor. 'Ik ben bang, bang voor jou. Voor wat je doet. Ik snap niet wat je doet, waarom je doet wat je doet en wat je meent. Ik ben bang voor het niet weten wat gaat komen, omdat jouw acties onvoorspelbaar zijn. Ik weet niet wat er gaat komen, in mijn hoofd is het een warboel. Er is geen zekerheid, slechts angst. Onwetendheid. Rosa is weg, verdwenen. Heeft me in de steek gelaten. Soms ben ik gelukkig en dan vergeet ik waar ik ben. Maar nu? Ik weet het niet eens. Ik weet niet hoe me te gedragen, ik weet niet wat ik doe. Ik snap jou niet, ik snap mezelf niet eens.'

Ze was bang voor hem, was niets nieuw. Iedereen was bang. Voor hem dan. Dat was altijd zijn bedoeling, was het ook bij haar geweest. Maar hij was niet bang voor hem, maar voor zijn acties. Zijn onvoorspelbaarheid. Ze wist het niet, hij wist het niet. Beiden waren ze compleet in de war. 'Ik weet ook niet wat gaat komen,' mompelde hij terwijl hij voor het meisje knielde. 'Als ik je niet zie wil ik je vermoorden, je pijn doen. Je angst inboezemen. Maar als ik je dan zie, houdt iets me tegen. En ik weet het niet meer.' Hij grijnsde even. Hij zei te veel, veel te veel. En hij kon niet stoppen. 'Maar ik wil niet dat je bang bent, al snap ik het wel.' Hij wendde zijn hoofd af, keek naar buiten. 'Rosa komt wel weer terug,' mompelde hij, 'maar vertrouw haar niet zomaar. Zolang je jezelf bent, niet doet wat zij zegt, zal er altijd iets zijn dat me zal tegenhouden.' Ja, misschien waren het leugens. Maar hij kende zichzelf niet, niet nu. Hij wist niet wat hij moest vertellen. 'En ik snap dat je bang bent.' Hij keek nu naar het mes dat dicht bij hem op de grond lag en liet zijn ogen daarna weer bij Shira hangen. 'Je bent vreemd,' mompelde hij. Dat kon ze als een belediging opvatten, maar zo bedoelde hij dat niet. Met zijn voet schoof hij het mes aan de kant, stond weer op. 'Ik ben beneden, als je me nodig hebt.' Niet dat ze hem nodig zou hebben, ze was bang. Had ze zelf gezegd. Hij ontvluchtte haar, voordat hij teveel zou vertellen. Ze hoefde niets te weten over het dode lichaam dat buiten lag, ze hoefde niet te weten wat hij had gedaan. Het voelde bijna als een kwelling om hier te zijn. Hij fronste en liep toen weer de trap af. Langzaam, tergend langzaam. Hij wilde niet weg, maar hij moest. Hij moest weg. Het zou te gevaarlijk worden, hij wilde haar geen kwaad doen. Het andere deel van hem was het daar niet mee eens. Het was een deel zoals Rosa een deel van Shira was. Wanneer het niet aanwezig was, miste je het. Maar je wist dat het niet goed was. Toch verlangde je ernaar, omdat het bij je hoort. Hij liep iets sneller, kwam beneden. Liet zichzelf op de bank zakken. De muziek speelde nog steeds.

Ze zat nog steeds op de grond, haar ademhaling ging nog steeds razendsnel en haar hart klopte duizend maal per seconde. Angst. Verwarring. In plaats van duidelijker, was alles nu nog meer verwarrend. Ze had gedacht dat het een spel van hem was, haar angst aanjagen en ervoor zorgen dat ze langzaam brak, hoewel ze zich gelukkig voelde. Maar dat was dus niet zo, tenzij hij nog steeds zijn spel speelde. Speelde hij een spel? Of was dit de pure waarheid? Ze wist het niet, maar aangezien hij weg was kon ze in ieder geval weer langzaam overeind komen. Liet de woorden die ze gehoord had bezinken. Hij wilde haar vermoorden als ze er niet was. Als ze er wel was hield iets hem tegen. Maar wat? Ze wist het niet. Rosa keek haar aan, maar waar die vandaan kwam, dat wist Shira niet. Rosa wilde iets zeggen. Shira niet. Die wilde stilte, rust. Dus nadat de muziek uitgezet was, liep ze de trap af. Langzaam, met kleine passen. Ze moest nadenken. Hij wist het ook niet. Een verwarrend spel. Nee, het was geen spel. Voor haar leek het echt, maar zijn vriendelijkheid in het begin had voor haar ook echt geleken. Daar kon ze dus niet op vertrouwen. Rosa ging ze ook niets vragen, want dat had hij haar net aangeraden. Loskomen van Rosa. Ze was vreemd. Hij was vreemd. Hij wist niet wat er ging komen, terwijl het zijn spel was. Uiteindelijk was ze beneden, bij een deur waarvan ze gokte dat hij naar de woonkamer leidde. En inderdaad, toen ze hem opende, zag ze een bank. Een hele woonkamer hoor, maar eerst de bank. Daar lag Sam namelijk op. Toen ze daar in de deuropening stond, verstijfde ze weer. Wat moest ze doen? Waar was ze mee bezig? Was dit überhaupt een goed idee? Hij zei dat ze zichzelf moest zijn om te blijven leven. Dat deed ze nu. Nog een kleine stap naar voren, maar daar bleef het bij. Verder ging ze niet, durfde ze niet. Ze opende haar mond een stukje, sloot hem weer. De woorden wilden niet helpen. Nog een keer. Ze slikte, haalde adem. 'Als alles zo verwarrend is, beantwoord dan mijn vraag,' fluisterde ze, bijna onhoorbaar. Nee, ze was zeker dat hij haar hoorde. 'Is dit een spel, een spel om me gek te maken?'

Hij hoorde zachte voetstappen, hoorde de stem. Een spel? Dacht ze echt dat hij een spel speelde? Hij kwam overeind, liep op het meisje af. 'Denk je echt dat dit een spel is?' vroeg hij aarzelend. 'Denk je echt dat ik expres zo in de war ben?' Hij schudde zijn hoofd, nee, het was geen spel. Hij had dit nooit eerder gedaan. Het had altijd om pijn gedraaid, om gesmeek. Martelen, tranen. 'Nee, nee, dit is geen spel.' Maar hoe kon hij haar dat laten geloven? Hij had geen bewijs meer. Wacht, gescheurde tekeningen. Hij greep haar pols, trok haar mee, de trap op. Zijn slaapkamer in, de kamer waar de kasten waren. Hij trok de la open, nam de stukken tekening eruit en gooide die op de grond. 'Als dit een spel is, zouden deze dan kapot zijn?' Hij schudde zijn hoofd. Hij wist niet of het nu duidelijk zou zijn of niet. Hoopte hij wel, eigenlijk. Hij ging op zijn bed zitten, ze mocht wel even puzzelen als ze dat wilde. Vragen stellen. Zij kende hem niet, mocht ze wel. Ze moest alleen vragen stellen. Nou ja, niet dat hij op alles antwoord zou geven. Ze mocht niet alles weten. Dat zou niemand mogen weten, niemand in deze tijd. 'Nog iets?' Hij grijnsde even en dacht toen nogmaals na over haar vraag. 'Is het voor jou een spel? Om te doen alsof jij zo vreemd bent?' mompelde hij. Het kon wel, een spel met hém spelen. Hij kreeg geen hoogte van haar, dus hij kon het zelf niet achterhalen. 'Ik snap niet dat zo iemand als jou het kan uithouden op de straat.' Dat was niet mogelijk, dus ze moest een spel spelen, of ze had gewoon geluk. Puur geluk. 'Ik krijg hoogte van iedereen, maar wat er in dat unieke hoofd van jou omgaat? Dat gaat aan me voorbij.' Hij wist niet of alles wat ze deed echt Shira was. Hij kende haar niet zoals hij de rest gekend had. Ze was uniek in alle opzichten. Hij liep weer naar het meisje toe, keek naar de stukken tekening op de grond. Ze zou niet weten wie het waren. Misschien geloofde ze hem niet, omdat het zomaar tekeningen waren, in haar ogen. Maar voor hem waren ze veel meer dan dat.

Ze kon het niet weten, had geen antwoorden op de vragen die hij haar stelde. Dacht ze het echt? Geloofde ze het? Wist ze niet. Ze wist niet wat ze moest geloven, ze had duidelijkheid nodig. Dus toen hij haar vertelde dat het geen spel was, geloofde ze hem nog niet helemaal. Vertrouwen was er niet. Maar aangezien hij haar naar boven trok, naar zijn slaapkamer, geloofde ze dat hij nog wat in petto had. Of ze het prettig vond wist ze niet, maar het zou haar misschien wel antwoorden opleveren. De stukken tekening deden dat in eerste instantie in ieder geval niet, maar toen ze op de grond lagen, pakte ze ze één voor één op, bekeek ze ze. Daarna legde ze de gescheurde stukken bij elkaar, maakte de tekeningen compleet. Puzzelen. Letterlijk puzzelen. Een vrouw, een man. Mensen. Wie precies? Ze leken op hem. Drie keer raden. Nee, laat maar zitten. Ze hoorde hem ergens heel ver weg. Vragen. Vragen zonder antwoord. Ze bekeek de tekeningen nog eens goed. Het was prettig dat hij zo goed kon tekenen, daardoor kon ze sommige trekjes er direct uithalen. 'Je lijkt op je ouders,' mompelde ze zachtjes. Niet dat ze wist in hoeverre dit duidelijk moest maken dat hij geen spel speelde, maar oké. Voor hetzelfde geld had hij gewoon een keer een woedebui gehad. Hoewel, het was haar al opgevallen dat één van zijn kamermuren erg kaal was. Dingen bij elkaar optellen. Makkelijke sommetjes, simpele puzzels. Ze keek hem aan, ging recht staan. 'Heb je ooit wel eens iemand gezien die zo kan spelen? Hoe zou je dit kunnen spelen, als je niet weet hoe? Er is toch niemand om het vanaf te kijken?' Dat was zijn antwoord. Haar spel. Ze speelde niet, ze was in fantasie. Rosa. De hele wereld. Hij. 'Op straat was het Rosa die me in leven hield. Tot ik besloot niet te luisteren en met jou mee te gaan. Wat er in mijn hoofd gebeurt volg ik zelf ook vaak niet. Het gebeurt gewoon.' Ze streek een pluk haar die voor haar gezicht hing achter haar oor en keek hem even aan. Eventjes. Het was geen spel. Hoewel Rosa er niet was, zou deze dat beamen. Het was geen spel, Shira haar intuïtie was eindelijk eens een keertje goed. Het was pure waarheid en verwarring.

Dat zeiden ze altijd, dat hij op zijn ouders leek. En altijd had hij dat prettig gevonden, dat hij nog iets had meegekregen van de twee. 'Ik denk niet dat ze dat nu prettig zouden vinden, dat iemand zoals ik op hun lijk.' Ho, dit ging wel heel erg diep. Persoonlijk. Nee, te veel ging hij niet vertellen. Zwak opstellen ging niet. Rosa, alweer Rosa. Ze had Shira wel in leven gehouden. Misschien was ze toch zo slecht niet? Nee, Shira was Shira niet met Rosa om zich heen. Als Rosa haar had kunnen overtuigen, was ze hier nooit geweest. Rosa had voor- en nadelen. Hij dacht even na over haar andere antwoord, ze had inderdaad gelijk. Zoiets kon je niet spelen, daar was ze te vreemd voor. Niemand was zo. Uniek. Hij wilde bijna sorry zeggen, maar wist nog net zijn mond te houden. Dat zou echt helemaal uit de boot vallen. 'Ik wilde dat ik nog meer bewijs had, om je te laten merken dat ik dit nog nooit eerder heb gedaan. Dat iemand nog nooit zoveel vrijheid gekregen had, maar daarvoor is het net iets te laat geloof ik.' Nou, als ze verstandig genoeg was wist ze heus wel wat hij bedoelde. Hij liep weer naar de tekeningen toe, raapte de stukjes op en stopte ze weer weg. Dat was wel genoeg zo, of ze hem nu geloofde was haar keuze. Misschien als hij meer zou vertellen, maar dat zou te persoonlijk worden en hijzelf had daar geen behoefte aan. Hij had het al die tijd prima voor zichzelf kunnen houden, dus dat zou nu niet veranderen. Nu niet, binnenkort niet. En binnenkort? Nee, hij wist nog niet wat er met Shira zou zijn binnenkort. Voorzichtig nam hij haar hand, keek haar bedenkelijk aan. 'Als dit een spel was, zou ik je dan al die mogelijkheden om te ontsnappen gegeven hebben? Zou ik dat mes laten vallen hebben omdat ik niet meer wist wat ik van plan was? Als je dat wilde, had je me kunnen neersteken.' Hij kneep iets harder in haar hand. 'Vertel, waarom heb je me niet neergestoken? Het zou veel makkelijk zijn geweest. Waarom heb je het vertrouwen dat ik je gaf, niet geschonden?' Hij besefte dat het misschien ongemakkelijk was voor haar en liet haar hand weer los.

'Bloedverwanten blijft familie,' mompelde ze zachtjes, waarna ze dacht aan haar eigen familie. Nee, niet meer. Die was dood. Zelfs als ze een broer had gehad die in een moordenaar was veranderd, het zou toch haar bloed blijven. Zo dacht zij erover. Maar ze wist niet hoe hij erover dacht. Niet te diepzinnig gaan, dat is een slecht idee. Ze richtte haar blik op haar vingers, streek met haar vingertoppen over haar nagels en merkte op dat ze die binnenkort weer zou moeten knippen, aangezien ze te lang werden. Niet iets waar ze zich nu druk over moest maken. Hij begon weer te spreken en de twijfels in zijn stem waren voor haar toch goed hoorbaar, gaven aan dat hij het meende, dat het de waarheid was. Een ander soort twijfeling dan die van leugens en bedrog. Een onzekerheid, hij wilde haar echt overtuigen. Oprecht. Ze schudde haar hoofd, dat was niet nodig. Ze geloofde het al. Sukkel die ze was. Ze geloofde hem al, het was niet logisch. Hij was niet logisch, dus dat klopte dan wel weer. Logica leek niet van toepassing te zijn. Hij begon de tekeningen op te rapen, zorgde ervoor dat zij even ontspande. Spanning van haar lichaam, heel even. Een enkel moment. Nog geen tien tellen later voelde ze zijn handen, die groter waren dan die van haar, om haar smalle vingers. Vragen. Waren ze retorisch? Oprecht? Wist hij de antwoorden niet? Nee, hij wist het wel. Hij probeerde haar te overtuigen van de oprechtheid, terwijl ze al overtuigd was. Zijn hand klemde zich strakker om die van haar heen en haar hart sloeg meerdere slagen over. Angst? Niet echt. Het was meer spanning. Hij liet haar hand los en daardoor creëerde hij weer afstand, waardoor zij weer een stap naar achteren ging. Het werd hier warm, beiden waren ze bang te veel te zeggen. Of ja, zij was sowieso bang. Alles wat ze zei, of deed, kon verkeerd zijn. Wacht, niet afdwalen. De vragen, of in ieder geval de laatste. Waarom had ze het niet gedaan? 'Het was me toch niet gelukt,' zei ze zachtjes. Dacht terug aan die momenten dat ze de kans gehad had een wapen te bemachtigen. 'Ik wist zeker dat je het zou weten, zou merken en me daarvoor zou straffen. Liever geen poging gewaagd en levend dan iemand bijna neergestoken en dood.'

'Ik zou het niet zien aankomen hebben.' Hij haalde zijn schouders op en liep weer naar de deur. 'Als je me nodig hebt, ik ben beneden.' En toen was hij weer weg, liep hij de trap weer af om op dezelfde plek te gaan zitten waar hij eerder gezeten had. Hij was niet veel wijzer geworden van haar en zij misschien ook niet van hem. Maar hij was wel eerlijk geweest en hij had het gevoel dat zij dat ook was geweest. Hoopte hij. Nou, vast wel. Hij dacht nog even na over wat ze precies had gezegd, ze dacht nog steeds dat hij haar ging vermoorden. Wacht, dat was toch het plan? Ja. Nee. Het werkte niet meer om na te denken over haar dood. Shira. Waarom ze hem niet neergestoken had? Simpel, ze was geen moordenaar. Ze kon het niet. En ze was bang, dat als ze zou missen hij haar zou neersteken. Ook dat had ze mis. Hij schudde zijn hoofd, niet meer nadenken. Hij wilde niet nadenken. En toch deed hij het, hij dacht na over deze ochtend. Ze had een laken om hem heen gelegd. Nog zoiets waar hij geen verklaring voor kon vinden. Ze had zoveel kansen gehad om weg te komen. Misschien was dat net het spel, hem doen denken dat ze toch niet weg kon gaan, dat ze hem toch geen pijn kon doen. Zodat hij haar blindelings zou vertrouwen. Nee, geen spel. Geen spel. Zuchtend liet hij zichzelf onderuit zakken, lag nu met zijn hoofd op de rand van de bank en keek naar het witte plafond boven zich. Plannen die hij gemaakt had, bestonden nu niet meer. Maar wat hij dan wel moest doen? Wat hij zou moeten doen? Hij wist het niet. Haar opsluiten, wachten tot ze stierf door uitdroging? Dat kon hij niet maken, ze zou eenzaam sterven. Rosa was er misschien, maar het was fantasie. En ze wist het. Wat dan wel? Een pil in haar drinken laten vallen? Niets was goed, niets. Het was niet genoeg, hij was niet genoeg. En het denken maakte hem bang, voor de eerste keer. Gek, voor de zoveelste keer. Niet meer denken, hij wilde het denken uitschakelen. Een knop omdraaien. Verspilde kansen. Verspilde uren, dagen, weken.

Ze wist het niet meer, maar hij was weg. Naar beneden. Zij niet hoor, zij was nog steeds op zijn kamer. Er was verder niets dat ze hier wilde bekijken. Niets. Ze wilde gewoon weg. Waarom kon dat dan weer niet? Als hij haar niet wilde doden, waarom zat ze hier dan? Wist ze niet, wilde ze misschien ook wel helemaal niet weten. Ze was in zijn kamer, maar wat moest ze daar. Dan maar weer naar boven, naar de kamer die in haar hoofd mooier was dan iedere danszaal die ze ooit betreden had. Kleine stappen, de trap op. Naar boven. Ze was er weer, keek zichzelf aan in de spiegel. Blauwe plekken bij haar hals. Wat als ze hier voor altijd vast zat? Nooit meer naar buiten zou kunnen? Ze zou het haten. Op de straat leven was hatelijk, maar als ze anders nooit meer naar buiten kunnen, zou de keuze snel gemaakt zijn. Als een bloem. Ze had zonlicht nodig, frisse lucht. Alleen water was niet genoeg. Ze liep naar de radio, zette deze weer aan. Maar zachter, veel zachter dan eerst. Slechts de hardste tonen klonken duidelijk door de kamer, de rest viel bijna weg in het gefluister van de stilte. Het was perfect zo. Naar het midden van de vloer, wachten op de juiste noot. Ondertussen was er niets anders te doen dan denken. Een bloem die alleen water kreeg en geen zonlicht, of frisse lucht, stierf. Het was geen keuze, de bloem moest beiden hebben. Maar hoe gek was ze, dat ze zichzelf vergeleek met een bloem? Ze was geen bloem, ze was Shira. Shira die opgesloten zat in een huis, met een psychopaat. Een psychopaat die haar niet om wilde brengen. Wat was dit nou weer voor een slecht verhaal? Haar toekomst was een wit vel papier, niets. Onbeschreven, ongetekend. En de enige die een potlood kon pakken om er iets op te zetten, was Sam.

Wat hij nu wilde doen? Had hij geen idee van, maakte het eigenlijk wel uit? Wacht, hij moest nog dingen opruimen buiten. Betrapt worden was niet iets wat hij wilde. Hij liep de wapenkamer in, nam een bus zuur die de laatste resten van de vrouw zouden laten verdwijnen en liep toen weer naar buiten. Nog steeds niet druk, het lijk lag er nog steeds. Nou ja, een normaal mens zou er geen lijk meer in zijn. Politie en mensen zoals hij wel. Hij draaide de dop van de flacon en liet het zuur zijn werk doen. In vijf minuten waren de laatste resten verdwenen en knikte hij goedkeurend. Ze was van de aardbol verdwenen, alsof ze nooit bestaan had. En voor hem zou ze ook nooit bestaan, hij had niets van haar in gedachten en ze stond niet op papier. Pech gehad. Nog niet meteen naar binnen gaan, of ja, de fles weer opbergen en dan bleef hij wel even buiten. Hij had geen nood aan het binnen zijn, hij wilde zijn hoofd leegmaken. Buiten. Het tripje naar binnen en weer naar buiten duurde nog geen dertig seconden. Op het muurtje gaan zitten waar je uitzicht had op de hoogste ruimte van zijn huis nam zo'n vijf seconden in beslag. Dit was eigenlijk nog deel van zijn huis, de tuin en het was dus logisch dat hier niemand kwam. Hier zat hij wel vaker, vroeger met meer regelmaat dan nu. Nou ja, het was iets wat hem kon helpen om niet na te denken. Een leeg plekje. Maar toen hij éénmaal omhoog keek, zag hij dat het niet ging werken. Shira. Ze had haar plek naar boven weer gevonden, maakte weer sierlijke bewegingen. Benen die oneindig lang leken, armen die sierlijk de lucht om zich heen aanraakten. Shira, die helemaal zichzelf was. Eigenlijk hielp dit nog beter, hij was niet in staat om te denken. De bewegingen leken alle gedachten weg te vegen, hij kon alleen maar kijken. Niet denken, daar was nu geen tijd voor. Dat kon nu niet. Best wel eng, hij kon betrapt worden door haar. Misschien wekte het argwaan op, hijzelf vond het namelijk niet fijn als iemand naar hem aan het staren was. En nu deed hij precies hetzelfde. Maar toch kon hij zijn hoofd niet afwenden. De bewegingen hadden hem aangespoord om te blijven kijken naar iets waar hij zelf geen verklaring voor had. Ze leek in een ander universum te zijn.

Haar ogen waren gesloten en haar geheugen was leeg. Haar oren hoorden slechts de muziek en haar huid voelde de zonnestralen die over haar huid dansten, meegingen in haar bewegingen. Geen gedachten. Slechts leegte, muziek. Toonhoogten. Bewegingen, verschuivingen over de vloer. Binnen tien tellen was ze aan de stroeve vloer gewend en daardoor was ze nu zo zeker als ze altijd was onder het dansen. Ze genoot, vond het heerlijk om haar haren te voelen, die met haar meedraaiden, maar dan een seconde later. Iets minder. Sneller, sneller. Alles vergeten, tot er niets meer over was. Op een gegeven moment struikelde ze en viel ze op de grond, maar ze lachte. Lachte, was gelukkig. Eventjes. Ze had eventjes het gevoel gehad dat ze vrij was, eventjes voelde ze zich alsof ze leefde. Heel eventjes. Was ze dan onkruid, dat overleefde op alle kleine beetjes en niet per sé veel zon nodig had om gelukkig te zijn? Ze wist het niet, maar nadat ze haar enkels gecontroleerd had, kwam ze weer overeind en ze sloot haar ogen opnieuw. Concentreerde zich weer op de muziek, wilde de vrijheid van net opnieuw voelen. Sneller, sneller. Geen kans om na te denken, geen kans om voor zich uit te kijken. Tot ze stopte, bij het raam uitkwam en naar buiten keek. Witte haren verblindden haar nog meer dan het zonlicht en daar schrok ze even van. Heel eventjes. Sam die naar haar zat te kijken. Vond ze het erg? Eigenlijk niet, want hij was buiten. Er zat een dik raam tussen. En sowieso, ze danste slechts. Daar was niets ergs aan, dat mocht hij best zien. Ze lachte oprecht vrolijk en stak haar hand naar hem op, waarna ze terugliep naar het midden van de vloer. Ja, ze was vrolijk. Dansen maakte haar vrolijk.

Ze had hem gezien, hij had haar duidelijker gezien. Maar ze keek niet verschrikt op, ze glimlachte. Stak haar hand op. Hij voelde hij zijn hand even van het muurtje kwam, maar vond daarna de controle terug en liet het liggen. Hij glimlachte terug, zwak. Ze had het vast niet meer kunnen zien, ze was al terug weg. Had de sierlijke bewegingen weer aangenomen. En hij dacht nu nergens over na, precies waarom hij hierheen gekomen was. En eens dat gelukt was, ging hij altijd weer naar binnen. Nu alleen met wat meer moeite. Hij wilde eigenlijk niet weg, maar wilde geen andere mensen zien langskomen. Hij had geen behoefte aan ze, ze keken hem altijd zo vreemd aan, glimlachten meestal. Nee, dat vermeed hij liever. Dus na een beetje aarzelen, sprong hij van het muurtje af en liep het huis weer binnen. Nu voelde hij zich wel beter, kon hij helderder denken. Niet dat hij dat meteen ging doen, het zou dan meteen weer een wirwar van gedachten worden. Nee, hij liep weer naar boven. Naar Shira. Wacht, eerst zijn schetsblok. En potloden. Hij liep Shira's kamer in, nam daar de spullen en liep toen naar boven. Bij de trap die naar de kamer leidde waar Shira nu was, liep hij zachter. Zodat ze niet zou opschrikken, hem niet zou zien. In haar universum bleef. Hij ging in de hoek van de kamer zitten, probeerde uit haar zicht te blijven en nam lijnen over. Lijnen van haar bewegingen, het zouden er een paar door elkaar worden. Hij kon het niet bij één beweging houden, dat werd te abstract. Diepgang, meerdere bewegingen. Dynamiek. Drie lichamen, alle drie een andere beweging. Armen, benen. Drie keer hetzelfde, unieke gezicht. Met een uitdrukking die niet paste bij de omgeving. Een gelukkig iemand, had hij nooit vastgelegd. En nu, nu meteen drie keer. Het voelde vreemd om te tekenen, dat wel. Onwennig, al lukte het toch om de vormen te krijgen die hij wilde. Precies de Shira die nu zo gelukkig leek, geen oog had voor de omgeving. Hem niet zag. Het was aangenaam om te zien hoe iemand zo kon opgaan in iets.

Dansritme weer terugvinden, passen uitvoeren. Aangezien ze niet na hoefde te denken, ging dat vlekkeloos. Ogen gesloten, verstand op nul. Voeten van de vloer, handen om je in evenwicht te houden. Ze had betere kleren aan kunnen hebben om te dansen, dit schuurde lichtelijk. De short, in ieder geval. Nou ja, maakte ook niet uit. Draaien, draaien, springen, naar de grond, omhoog. Ogen open. Heel eventjes, ogen open. Nee, weer dicht. Waarom ogen open? Sloeg nergens op. Rosa zeker, die ook wat wilde vertellen. ogen open, ogen dicht. Ze sloot haar ogen opnieuw, genoot van de muziek. Muziek, de muziek veranderde van tempo, zorgde ervoor dat ze langzamer bewoog. Minder snelheid gaf haar meer bewustzijn van haar omgeving. Nu hoorde ze, door de muziek heen, ook het gekras van een potlood op papier. Naast haar eigen ademhaling, die vrij snel ging, hoorde ze een andere ademhaling. Minder snel en eigenlijk niet zo opvallend. De muziek ging nog langzamer, ze maakte haar laatste beweging af en stopte toen, opende haar ogen. Keek naar de verschijning met de bleke haren, die net nog buiten had gezeten. Of was het langer geleden dan net? Was heel goed mogelijk, ze hield de tijd niet in de gaten. Tijd, tijd bestond hier niet echt. Geen klokken, alleen de zon om naar te kijken. Die scheen nog steeds, hoewel niet heel enthousiast. Tijd. Ze ademde door haar neus in en door haar mond uit, op haar eigen telling. Daarna keek ze hem vragend aan. War deed hij hier? Nee, stomme vraag. Ze zag het schetsboek, had het potlood gehoord. Maakte haar niet uit. Hij mocht haar best tekenen, als hij dat wilde. Ze was gelukkig, een potloodtekening zou dat veranderen. het was goed zo, het maakte haar niet. 'Hoe lang zit je hier al?' Ze had hem in ieder geval niet gehoord, anders was ze wel eerder gestopt met rond wervelen.

Hoe lang was hij hier al? Hij keek op van zijn blad, haalde zijn schouders op. 'Een tiental minuten, gok ik. Genoeg om de lijnen te hebben.' Hij keek weer even naar zijn blad en keek toen weer op. 'Ik wilde je niet laten schrikken,' mompelde hij, 'ik vond het gewoon aangenaam hoe jij hier bezig was en ik wilde het gewoon even op papier hebben. Aangezien ik denk dat ik dit niet meer zal zien.' Hij keerde het papier om, naar haar toe. 'Ik kon niet echt beslissen welke beweging de leukste was.' Hij draaide het blad weer naar zichzelf toe, werkte wat schaduwen bij waar nodig. Precisie kwam later wel, niet nu. Deze soort tekening vergden veel tijd, deed hij wel een keer wanneer het nacht was. Hij moest dit nog een soort van ontdekken. Voor één keer. 'Het is nog niet af, trouwens.' Zijn gezicht stond grijnzend, bedenkend. De tekening was anders, heel anders. Toch vond hij het niet slecht, had het wel wat hij wilde dat het had. Hij stond op, ging weer voor het meisje staan. 'Je kan goed dansen, Shira.' Wat hij nog meer dacht hoefde ze niet te weten, het zou haar misschien in de war brengen. Het bracht hem in de war, dus was het beter als hij het verzweeg. Het vanzelf liet verdwijnen, het in de tekening legde. Hij streek haar haar, dat nu in de war zat door het dansen, achter haar oren en drukte een kus op haar voorhoofd. Zelf wist hij niet waarom hij dat deed, hij deed het normaal om mensen bang te maken. Maar bij Shira was dat zijn bedoeling niet, om eerlijk te zijn. Hij wist niet wat de bedoeling was. Hij deed het gewoon, impulsiviteit. Zoals altijd. Hij deed vaker dingen zonder na te denken, zeker als hij in de war was. Geen plannen had met iemand. Al was dat laatste voor het eerst sinds de jaren dat hij hiermee bezig was. Al het bloed dat hier ooit gevloeid had, was genoeg om een zwembad mee te vullen. Ook Shira's bloed zou erbij zitten en het was akelig om dat te beseffen. 'Niet bang zijn,' mompelde hij, waarna hij haar shirt iets omhoog tilde en grijnzend naar het litteken keek. Ja, ook haar bloed zat erbij. En hij wist niet echt hoe spijt voelde, maar volgens hem zat het gevoel dat hij nu had daar wel dicht tegenaan. Hij wilde iets zeggen wat op sorry leek, maar enkel wat vaag gemompel kwam uit zijn mond waarna hij het shirt weer over haar buik liet vallen.