Samuel VS Shira

Ze keek naar de tekening die hij haar haar toegedraaid had. Oh ja, ze zag zichzelf erin terug. Drie houdingen, wel te verstaan. Ze bestudeerde zichzelf, haar gesloten ogen. Ja, ze keek nooit in de spiegel als ze danste, dus tekeningen waren het enige waarop ze zichzelf kon zien. En zijn handen tekenden tekeningen naar waarheid, dus daar vertrouwde ze op. Hoewel de schaduwen en details nog misten, vond ze hem al wel prachtig. 'Hij is mooi hoor,' zei ze, naar waarheid. Toen kwam hij overeind en zette ze een stap naar achteren, om hem wat ruimte te geven. Niet dat dat echt gebeurde, hij kwam naar haar toe. 'Dank je.' Ze kon goed dansen. Blijkbaar. Ze vond het prettig om te dansen, dat ze het goed kon was een leuke bijkomstigheid. Ze kon goed dansen. Nou ja, ze had er wel altijd een goed gevoel bij. Dus heel erg kon het niet zijn. Ineens voelde ze zijn vingers, die haar in de war geraakte haren aan de kant schoven, daarna voelde ze zijn lippen. Op haar voorhoofd, ja. Zachtjes. Zijn lippen voelden zacht aan voor iemand die er zo hard uitzag, dat moest ze beamen. Daarna zijn handen bij de rand van haar shirt, de woorden dat ze niet bang moest zijn. Ze was niet bang, hij was ongewapend. Hij keek naar het litteken dat zich op haar buik gevormd had nadat hij het verzorgd had, liet haar shirt weer los en mompelde iets onverstaanbaars. Of ja, ze verstond wel iets, maar ze wist niet of ze het goed verstond. Gemompel. Verdorie, gemompel was zo onduidelijk. Maakte haar niet uit, als ze het goed verstaan had was het net zo verwarrend geweest. Dus besloot ze de impuls die ze voelde te volgen en ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas, sloot haar ogen en luisterde naar zijn hartslag. Wat zou er gebeuren? Ze wist het niet. Wilde het niet weten. Of ze ging dood, of hij werd kwaad. Of nog iets anders.

Hij voelde haar hoofd op zijn borst, zag hoe ze haar ogen sloot. Zijn hersenen wilden dat hij achteruit zou stappen, vertelden hem dat dit niet mogelijk was. Hij wilde haar vragen wat ze deed, maar nog meer vragen zouden hem weer in de war brengen. Voor zover deze actie dat nog niet deed. Hij aarzelde even, maar sloeg daarna zijn armen om haar rug heen en omdat hij enkele centimeters groter was, legde hij zijn kin op haar hoofd. Daarna staarde hij een beetje doelloos voor zich uit, niet in staat om te beseffen wat dit precies was. Hij kon er geen verklaring voor vinden. Het was iets wat hij nog nooit eerder meegemaakt had, iets onbestaande. Hoe hij nu stond, het leek alsof hij haar wilde beschermen, terwijl hij het grootste gevaar was voor haar. Dit was niet goed, voor hem niet en voor haar niet. Zijn grip op haar tengere lichaam verzwakte, hij keek het meisje aan. 'Nee, Shira.' Geaarzel, twijfel. Niet dat hij echt wilde loslaten, hoor. Het kon gewoon niet. Ze mocht niet denken dat ze veiligheid vond bij hem. Het kon niet, het mocht niet. Dit was niet de bedoeling, of wel? Nee. Hij zette een stap achteruit, raapte het tekenblok op, samen met de potloden. Het was moeilijk. Vooral omdat hij zelf niet wist wat dit precies voorstelde, waarom ze dit deed. Waarom hij dit deed. 'Waarom maak je het zo moeilijk voor jezelf en voor mij?' fluisterde hij. Zijn vinger streelde haar wang nog even, waarna hij weer naar de trap liet. Hoeveel keer had hij haar al achtergelaten vandaag? Vier keer, vijf misschien? Hij vluchtte weg van de problemen, dat kon iedereen. Teken van zwakte. Het was een zwakte dat hij hier niets van wist, niet wist hoe hij hier mee om moest gaan. En zij? Wist zij wel dat deze acties misplaatst waren? Had ze überhaupt gemerkt dat hij het wel fijn gevonden had? Had ze het gedaan om sneller de dood onder ogen te zien? Nee, nee. Ze had net nog gezegd dat ze niet dood wilde, dat kon het niet zijn. Vragen, te veel vragen. Nieuwe vragen en oude vragen, alles door elkaar. Zijn vuist bonsde tegen de muur aan, een zachte grom verliet zijn mond. Geen frustratie. Onwetendheid. Misschien deels frustratie, maar niet de kwade. Hij was niet boos nu. Hoe kon het dat hij niet boos geworden was?

Of nog iets anders. Hè? Ineens lagen zijn armen om haar heen, alsof ze haar beschermden tegen de wereld. Zijn kin steunde op haar hoofd en verder niets. Niet meer, in ieder geval. Dit was al veel, veel meer. Veel te veel. Wat voelde ze? Veiligheid. Veiligheid bij een psychopaat. Totdat hij zijn greep liet verslappen, achteruit stapte. Ze was weer alleen, hij pakte zijn spullen op en was weg. Even geruisloos als hij gekomen was, liep hij nu de ruimte weer uit en zij keek hem na. Keek hem na, terwijl ze doodstil in het midden van de ruimte stond. De zon was achter een wolk verdwenen, waardoor het ineens een stuk minder mooi leek in deze ruimte. Waarom maakte ze het zichzelf zo moeilijk? Waarom maakte ze het hem moeilijk? Ze voelde zijn vinger, die net nog over haar wang had gegleden, nog steeds. Maar hij was weg, had haar voor de zoveelste keer in verwarring achter gelaten. Ditmaal niet alleen om wat hij gedaan had, maar ook om haar eigen acties. Wat had ze gevoeld? Veiligheid. Gekte, veiligheid bij een psychopaat. Hoe had ze dat voor elkaar gekregen? Ze wist het niet, snapte zichzelf niet meer. Wat ze had gedaan, waar dit toe zou leiden. Hij wist het ook niet, dat was wel duidelijk. Het enige wat wel duidelijk was. Maar hoe kon dit zo? Waarom? Ze kon niet veilig zijn, al helemaal niet hier. Maar hij had er anders op gereageerd dan een psychopaat zou moeten doen, toch? Niet dat ze wist hoe deze zich gedroegen, maar in ieder geval niet zo. Dat had hij al meerdere malen bewezen. Ze zuchtte, ging in het midden van de ruimte zitten. De aanwezigheid van de muziek was het enige dat ervoor zorgde dat ze niet helemaal alleen was. Zelfs Rosa was weggebleven.

Hij hoorde geen zachte voetstappen die hem volgden en toen hij achterom keek zag hij ook geen tenger figuur. En hij wist niet of hij het fijn vond of niet, hij wist het niet meer, niets. Hij was er enkel zeker van dat dit een nare situatie was en dat de uitweg misschien toch niet zo makkelijk te vinden was. Plannen voor morgen? Niet meer, hij wilde haar geen pijn meer doen. Daarnet voelde het alsof hij haar beschermde, dan kon hij toch nu niet haar vijand zijn? Hij zag het wel. Morgen. Hij zag wel hoe hij zich voelde, of hij nog steeds in de war was. Nu zou hij zichzelf alleen verder in de war brengen, maar dat was misschien net goed. Hij liep weer naar de woonkamer, bekeek de collectie dvd's die hij daar had liggen, koos er enkele uit waarvan hij dacht dat ze wel geschikt zouden zijn. Hij wist natuurlijk niet wat zij leuk vond en hij had niet echt bepaald veel verschillende genres. Ach. 'Shira?' riep hij zacht naar boven. De echo zou wel voldoende zijn om het geluid naar boven te krijgen. 'Kan je even hierheen komen? En niet vergeten om de muziek uit te zetten,' zei hij er nog achteraan. Slecht dit, slecht. Gewoon slecht, maar toch. Het was een belofte geweest om haar vandaag niets te doen en ja, hij kon evengoed alleen een film kijken. Maar hij wilde Shira bij zich. Ook al had hij haar daarnet van zich weg geduwd. Was hij bang geweest om haar te dicht bij zich te hebben. Nu ja, het hoefde nu ook niet zoals net te zijn. Een film kijken, niet opzij kijken. Hij zou het vanzelf wel zien, hij legde de films al op de salontafel en liep toen naar de keuken. Eten, dat had hij vandaag nog niet gedaan. En nu had hij tijd. Hij haalde een stokbrood uit de kast, belegde dat met de dingen die hij erop wilde en nam toen een hap, waarna hij weer naar de sofa liep en de tv al vast aanzette. Een bericht dat de dvd erin moest gestopt worden verscheen en even grijnsde hij aangezien hij zo dom nog niet was. Nu was het enkel nog wachten tot Shira beneden was. Hij concentreerde zich op het geluid wat haar lichte tred zou moeten aangeven en week daar ook niet van af, tot hij het zou horen.

Een stem. Zijn stem. Maar haar naam. Het verwarde haar nog meer dan eerst, vooral door wat erachteraan kwam. Naar beneden komen? Ze kwam overeind van de vloer, merkte dat haar enkels gevoelig waren van het dansen, maar negeerde het. Liep naar de radio, zette deze uit en werd overvallen door een stilte. Stilte. Geen geluid meer, helemaal niets. Dan moest ze haar eigen geluid maar creëren en dus liep ze de trap af, die lichtjes kraakte onder haar zachte tred. Niet opvallend hard hoor, ze liep van nature al heel zacht. Kleine stapjes, iedere traptrede vergde wat van haar tijd. Wat wilde hij, waarom moest ze naar beneden komen? Maakte niet uit, zou ze zo wel achter komen. Nu was ze bij de woonkamer, waar ze naar binnen liep. De tv stond aan, gaf aan dat er een dvd ingestopt moest worden. Sam zat op de bank, een stokbrood af te happen. Oké. Dit zag eruit als een heel normaal zaterdagavondtafereel, een man die op de bank voor de tv zat. Behalve dan dat deze man geen gewone zaterdagavondman was en dat er in de tv nog een dvd gestopt moest worden. 'Wat is er?' Ze had niet door waarom ze beneden moest zijn, hoewel het wel beter was dan boven. Boven was ze alleen en nu de muziek boven uitwas, zou ook alle warme en al het geluk uit de ruimte verdwenen zijn. Niets, niets. Beneden was beter, hoewel dit wel een klein beetje ongemakkelijk was. Een heel klein beetje maar hoor.

Hij had haar al horen aankomen, het zachte gekraak van de donkerbruine traptreden hadden het al aangegeven. Toen ze vroeg was er was, keek hij over zijn schouder en gebaarde met zijn vrije hand naar de stapel dvd's. 'Kies er maar ééntje uit, ik hoop dat er wat leuks tussen zit.' Hij keek met een bedenkelijke blik weer naar het blauwe scherm. Wat er nu zou gebeuren? Hij was er niet op voorbereid, hij zou het over zich heen laten komen. Wat hij wel wist, was dat hij nu het gevoel had dat hij een kogel voor haar zou opvangen. Al zou dat ten koste van hen beiden gaan, aangezien een kogel wel twee lichamen kan doorboren. En het was onlogisch, want niemand kon hier binnen. Enkel hij bepaalde wie hier buiten ging en wie binnen kwam, al gingen er niet veel mensen buiten. Enkel hijzelf. Hij nam nog een hap van zijn stokbrood, wat hem niet erg smaakte, om eerlijk te zijn. Nou ja, hij moest iets eten. 'Zit er wat tussen?' vroeg hij toen hij Shira bij de stapel dvd's zag. Hij hoopte van wel, hoopte dat ze toch een beetje op elkaar leken en dezelfde soort dvd's leuk hadden. 'Het is niet dat ik zoveel films heb en verschillende soorten al zeker niet.' Nou ja, had ze wel een beetje kunnen denken, niet? 'Als je nog iets nodig hebt, mag je dat ook even zeggen, hoor.' Ja, hij wilde het haar comfortabel maken. Haar duidelijk maken dat ze niet bang moest zijn, of ja, haar schild moest ze niet volledig laten vallen. Je wist nooit met hem, toen hij haar gisteren naar de keel gegrepen had. Nee, niet aan denken, niet nu. Zijn ogen namen de blauwe plekken weer in zich op, hij had ze gemaakt. Het was zijn schuld, net zoals het litteken op haar buik door hem veroorzaakt was. De blauwe plekken zouden wel vervagen, maar het litteken zou haar kenmerken. Op een negatieve manier. Niet dat iemand het anders het ooit nog zou zien. Nou ja, niet echt. Hij wist het niet, wat hij met haar zou doen. Wie haar litteken nog zou zien. Nee, niet aan denken. 'Doet het nog pijn?' mompelde hij, nauwelijks verstaanbaar, maar toch net duidelijk genoeg. 'Je hals, bedoel ik.' Bedenkend wendde hij zijn blik af, nee, hij mocht het niet gevraagd hebben.

Ze hield haar hoofd schuin, de vragen moesten duidelijk in haar ogen te lezen zijn geweest. Maakte niet uit, waarschijnlijk was hij ook heel erg in de war. Zij ook, dus vragen stellen was misschien niet helemaal eerlijk. Deed ze dus ook niet, ze liet de vragen door haar hoofd dansen, een beetje aan haar verstand knagen. Daar was toch al niet heel veel meer van over, deze dag had er veel van af laten sterven. Wacht, niet doordraaien. Niet vragen, niet denken. Ze richtte haar blik op de verschillende dvd's, pakte sommige af en las achterkanten, om uiteindelijk een film te kiezen die haar wel te doen leek. De rest waren allemaal films waarin ongeveer iedereen doodging. In deze ook hoor, maar de verhaallijn leek haar een stuk interessanter. Ondertussen luisterde ze naar Sam, die haar angst aanjoeg op een totaal andere manier. Eerst was ze bang geweest dat hij kwaad zou worden, nu was ze slechts verward doordat hij zich zo anders gedroeg. Nou ja, hij ging verder wel prima hoor, daar niet van. 'Ik heb niets nodig, dank je,' antwoordde ze beleefd, waarna ze de dvd aan hem gaf en ze wilde net naast hem gaan zitten, toen hij zijn vraag stelde. Wat was dat nou weer van vraag? Deed het nog pijn? Ze wilde eigenlijk een bijtende opmerking maken, maar dat was iets waar ze sowieso al niet goed in was en ze wilde het ook niet doen, niet tegen hem. Dus haalde ze haar schouders op, wilde eigenlijk nonchalant doen, maar op één of andere manier lukte dat niet helemaal. 'Ja, eigenlijk wel,' zei ze zachtjes. Ze had hem aangekeken, maar wendde nu haar blik weer af. Oké, dat had ze helemaal niet hoeven vertellen. Was nergens voor nodig, zou het er niet beter op maken. Zou je zeggen. Ze ging zitten.

'Sorry,' mompelde hij. Sorry, had hij nou net echt sorry gezegd? Ja, ja. Dat had hij gedaan. Maakte niet meer uit, woorden kon hij niet terugnemen en tijd kon hij niet terugdraaien. Hij nam de dvd aan, stopte zonder te kijken welke film ze precies gekozen had de cd in de daarvoor bestemde gleuf en ging weer zitten, naast Shira. Zij was ook naast hem komen zitten, dus veel maakte het niet uit. Hij keek weer naar haar hals, de bloeduitstortingen waren inderdaad nog redelijk zichtbaar. Hij schudde zijn hoofd, slechts zacht. 'Ik kijk wel of ik er nog wat aan kan doen straks,' fluisterde hij. Ze had de pijn wel redelijk goed kunnen verstoppen, had er mee ingezeten dat ze het moest vertellen. Tenminste, dat dacht hij. De reclame die standaard aan een dvd voorafging, spoelde hij door. Geen tijd voor, geen tijd voor ongemakkelijke situaties, gesprekken. Wat dan ook. Het doorspoelen zelf duurde ook te lang, dus haalde hij opgelucht adem toen de film eenmaal begon. Nou ja, in zichzelf. Niet duidelijk hoorbaar voor haar, al zat ze toch dichtbij. Zat hij dichtbij. Er zat slechts een centimeter of drie tussen. Nou ja, niet gaan klagen nu. Hij had haar zelf gevraagd, uitgenodigd. Iets in die aard. Het was zijn eigen schuld als hij dit als ongemakkelijk aanschouwde. Hij wilde gewoon wat antwoorden, ontspanning. Voor zoverre je dit ontspanning kon noemen. Het stokbrood stond alweer op de tafel, de trek was afgenomen en een kwartje van het brood lag nog op het bord. Shira mocht het wel hebben als ze dat wilde, niet dat ze daar echt trek in zou hebben volgens hem. Het waren restjes. Nee, weg ermee. Hij nam het weer van de tafel, liep naar de keuken en zette het daar aan de kant. Daarna liep hij nog snel even naar zijn slaapkamer, nam een dun lakentje uit de kast en liep weer naar beneden. Hij grijnsde toen hij het over Shira heen legde en ging dan weer zitten. 'Kan misschien helpen als het net iets te extreem voor je wordt.' Voor hem was dat het nooit, maar ja. Wat was zijn factor van het begrip "extreem"? Had hij niet. Hij kon er alleen maar mee lachen, al zou hij nu proberen dat niet te doen. Was dit wel zo'n goed idee geweest? Hij liet zijn blik weer vallen op het meisje naast zich, glimlachte een heel klein beetje en beet zacht op zijn onderlip. Nee, vast niet. Zonder nog verder na te denken richtte hij zijn blik weer op het scherm.

'Het hoeft niet, het is goed zo,' mompelde ze zachtjes. Hij had sorry gezegd. Was hij gek of zo? Nou ja, als zij gek was, was hij dat zeker. Ze voelde hoe er een rilling over haar armen liep, maar reageerde er niet op. Nee, het was goed zo. Haar ogen richtten zich op het beeldscherm, dat nu in een snel tempo de reclame afspeelde, doorspoelde. Welke film had ze ook al weer uitgezocht? Ze dacht dat het er één met veel bloed geweest was. Heel veel bloed. Doden. Alleen een betere verhaallijn. Dacht ze. De film begon en ze merkte dat het een verschrikkelijke film was. Geen slechte humor waarin het bloed als wijn alle kanten op spoot, maar wel zo ziek dat een psychopaat er met plezier naar zou kijken. Hij wel. Het was voor haar nét iets te echt, zaten te veel dingen in die ze kon vertalen naar het echte leven. Dingen die haar aangedaan hadden kunnen worden, als hij niet besloten had het niet te doen. Ineens kwam hij overeind, liep weg. Wist zij veel wat hij ging doen, ze merkte alleen dat ze achtergelaten was met een film die eigenlijk totaal niet voor haar geschikt was en dat was niet zo prettig. Nou ja, hij was dus weg, had nu zelfs de woonkamer verlaten en was naar boven gelopen, dat had ze wel gehoord. Vond ze nogal raar, maar ze kon er niet echt iets van zeggen. Ondertussen zat zij te kijken naar de eerste moord en ergens in haar achterhoofd hoorde ze Rosa, die zei dat dit een slecht idee was. Voordat ze echter een antwoord kon vormen, kwam Sam de kamer al weer binnen en dekte haar toe met een dunne deken, waarom ze even moest glimlachen. Hoewel hij gek in zijn hoofd moest zijn, net zo gek als de psychopaat in de film, had hij wel mooi bedacht dat ze niet alles hoefde te zien. 'Dank je,' zei ze, dit maal heel oprecht en ze besloot direct om haar gezicht er maar achter te verstoppen, hoewel ze het gegil van de vrouw in de film niet buiten kon sluiten. Nee, niet aan denken. Als het gegil ophield kon ze wel weer kijken, besloot ze. Het kon nooit de hele tijd zo erg zijn, dacht ze. Nee, was niet mogelijk. Kostte ze te veel acteurs.

Hij merkte duidelijk dat ze het niet erg aangenaam vond om naar te kijken, maar hij kon de film niet gewoon uitzetten. Dat zou vreemd zijn en dan zou er weer stilte zijn, wist hij niet wat te doen. Nou ja, hij snapte wel dat ze de film niet erg aangenaam vond. Terwijl hij sommige toepassingen herkende en de geamuseerde grijns van zijn gezicht probeerde te houden, sloeg hij een arm over het figuur naast zich heen en trok haar iets dichter naar zich toe. Om haar gerust te stellen, zich veilig te laten voelen. Al was het wel een beetje misplaatst, aangezien haar dit ook best overkomen kon zijn. Nou ja, deze film had hij al eerder gezien. Het was er één waar het begin het ergste was en daarna ging je terug naar het verleden, motieven. Al werd dat al te zoetsappig voor hem. Shira zou het wel oké vinden, zolang ze maar niet dacht dat die motieven ook voor hem geldig waren. Bij hem lag het anders. Maakte niet uit. Hij hoopte alleen dat ze niet opgeschrokken was door zijn onverwachte beweging, maar ondertussen zou ze het al gewoon moeten zijn. Dat hij onverwachts was, bedoelde hij. En nu vond hij dat ook van zichzelf. Ach. 'Het blijft niet lang zo erg hoor,' mompelde hij moeilijk. Voor haar was het erg, voor hem was dit één van de beste martelstukken die hij ooit gezien had. Al duurde het niet lang, helaas. Misschien niet helemaal jammer, want hij zou zich wel kunnen inhouden. Wist hij veel hoe ze zou reageren nu ze zo dicht bij hem lag, hij wist zelf niet eens hoe hij reageerde. Hij vond het ook niet geheel onaangenaam. Hij raakte haar niet rechtstreeks aan, het laken zat er nog tussen. Alhoewel dat maar een hele dunne wand was tussen haar zachte en zijn ruwere huid. Zou ze het ongemakkelijk vinden? Wist hij niet, zij had tenslotte haar hoofd tegen zijn borst gelegd. Het gegil van de vrouw was opgehouden, logisch, ze lag in stukken op de grond. Bloed sijpelde nog uit de vier verschillende stukken en toen was de scene voorbij. Hij had er wel bewondering voor hoe goed ze dat konden acteren en hij had wel zijn twijfels of het echt acteren was, kon evengoed uit één of andere freakshow komen. Dit was tenslotte een limited edition dvd geweest. Bij de andere dvd's was deze scene er ook uitgeknipt geweest.

Nee, niet kijken. Er klonk een onaangenaam geluid en Shira had zo het gevoel dat de vrouw nu echt aan het doodgaan was, aangezien het gegil nog een tandje omhoog werd gegooid. Prettig, had zij deze film echt uitgezocht? Ze was heel blij met het laken, in ieder geval. Had ze goed voor haar ogen kunnen houden. Zorgde er wel voor dat ze verrast werd door de arm die ze om zich heen voelde en de druk waarmee ze iets dichter tegen Sam aan kwam te zitten. Hè? Nee, niet nadenken. Luisteren. Hij zei dat het niet al te lang zou duren, dat het minder zou worden. Nou, dat vond ze wel prettig. Voorzichtig keek ze over het laken heen, om de vier nu dode stukken lichaam te zien liggen, voordat de scène afgelopen was en er een iets onschuldiger beeld voor in de plaats kwam. Goeie timing. Niet nadenken. Ze legde haar hoofd heel lichtjes tegen zijn schouder en sloot haar ogen weer, voor de zekerheid. Heel eventjes maar hoor, aangezien het niet klonk alsof er nog meer lichamen in stukken werden gescheurd. Nee, het klonk nu meer als een sentimentele film, hoewel dat niet helemaal zou kloppen want het was een film van Sam en die had duidelijk genoten van de voorgaande scène. Begreep ze wel, met iemand die zo gek was als hij. Op een andere manier gek dan zij, zij was onschuldig gek. Zeiden ze. Onschuldiger. Nou ja. Ze durfde nu in ieder geval weer naar het beeldscherm te kijken, wat al heel wat was. Het leek bijna een normale film. Het leek bijna een normale situatie. Geen psychopaat, geen gek meisje. Gewoon twee mensen die en film keken. Maar dat was absurd en dat wist zijn ook wel, daar had ze Rosa niet voor nodig. Ze was gek. Concentreren op de film, nu. Voordat de vragen aan haar hoofd zouden gaan knagen en haar tot krankzinnigheid zouden drijven. Ze zag de vragen ervoor aan dat ze dat zouden veroorzaken.

Nu hij haar hoofd op zijn schouder voelde, dacht hij dat het wel oké was. Nou ja, "oké". Deze hele situatie was wel wat meer dan dat. Of minder. Lag eraan hoe je het bekeek. Het deken had ze voor haar ogen weggehaald, waardoor ze nu weer naar het scherm keek. Was ook wel fijner. Nu had hij niet echt het gevoel dat dit een ramp was voor haar. Beter, al wist hij nog steeds niet hoe hij zichzelf moest gedragen in deze situatie. Al dacht hij wel dat hij het goed deed, voorlopig. Niet dat er veel mis kon lopen, nu niet. Niet nu ze beiden iets te doen hadden, of ja, meerdere dingen. Zijn hand streelde zacht haar arm, nou ja, door het laken heen. Hij had geen idee of ze het eigenlijk zou merken, hoefde niet. Zij had voorzichtig haar hoofd op zijn schouder laten rusten, hij streelde voorzichtig haar arm. Voorzichtige gebaren, normaal was hij altijd hard geweest. Ruw. En hoewel hij wist dat zij wist, dat hij vreselijke dingen had gedaan, zocht ze toch contact op. Legde ze haar hoofd op zijn borst, nu op zijn schouder. Niemand zou dat ooit aandurven, niet bij hem. Niet als ze wisten wat hij allemaal gedaan had. Niet als hij hun wat aangedaan had. Toch was er ééntje die dat wel deed en zij zat nu bij hem. Hij hield haar vast. Ze was bang geweest en misschien was het een deel van haar fantasie om het goede in mensen te zien, alhoewel hij niet wist hoeveel goeds hij had. Of die kant überhaupt wel bestond. Ja, anders zou hij dit nu niet doen. Dan zou Shira nu pijn lijden, zou hij genieten van haar pijn. En nu klonk dat alles gewoon heel luguber, hij snapte er niet veel van. Misschien was hij ook wel zo uniek, want geen andere persoon van zijn soort zou dit doen. Hij was niet zoals in de films die hij altijd keek, hij was anders. Onbekend. Een type dat nog niet vaak eerder gezien was. Nee, kon ook niet. Mensen zoals hij kwamen nooit buiten en als ze bestonden, zou niemand het weten behalve de personen binnen de muren van het huis waar hij verbleef. Of hij nu opeens goed was geworden? Nee, dat kon niet zomaar. Ooit zou hij wel ontploffen, maar dan zouden mensen buiten de schade ondervinden. Niet Shira. Niet nu. En ook niet morgen.

Ze voelde zijn vingers, zijn hand, over de huid van haar arm bewegen, maar het maakte haar niet uit. Ergens vond ze het wel prettig, de voorzichtigheid die ze voelde. De voorzichtigheid die hij uit leek te stralen op dit moment. De voorzichtigheid die zij momenteel ook had. Onzekerheid, het zeker willen weten, omdat ze anders bang was dan het verkeerd uit zou pakken. Nu niet meer. Ze had verschillende kanten van de persoon naast haar gezien, wist dat hij gevaarlijk was. Wist waar hij toe in staat was. En toch, ergens diep van binnen, vertrouwde ze hem. Niet op een manier dat ze dacht dat hij haar zou beschermen, of wat dan ook, maar op een andere manier. Ze wist niet hoe ze dat uit moest leggen. Het was ook niet zoals Rosa. Anders. Alsof ze hem kende, wat niet zo was. Alsof ze iets van hem wist dat niemand anders wist. Ja, dat zou wel kunnen. Beïnvloedde dat haar eigen positie? Waarschijnlijk wel. Doordat zij dingen wist, dingen gezien had, gehoord had, was hij zich anders gaan gedragen. Geloofde ze. En zij? Was zij zich anders gaan gedragen? Nee, geen vragen nu. Focussen. Film. Oh, nu waren ze aan het zoenen. Huh? In die eerste scène had hij haar toch in vier stukken gehakt? Fijn, nu snapte ze de hele film niet meer. Net zoals het leven. Ook al zo onbegrijpelijk. Niet dat het leven op de film leek, dan zou ze eerst in vier stukjes gehakt zijn en dan was hij haar nu aan het zoenen. Dat zou niet gebeuren. Toch? Wist zij veel. Deze gehele film sloeg nergens op. Nee, hij sloeg vast wel ergens op, maar zij had het gewoon gemist. Prettig. Afgeleidt. Wist zij veel waardoor. Ja, eigenlijk wist ze dat wel. Oké, stoppen nu. Kijken, proberen het te begrijpen. Er zaten geen lijntjes die aangaven dat ze weer aan elkaar genaaid was, dus het kon alleen maar betekenen dat dit vóór het vierendelen was gebeurd. Oh, dus als haar leven een film was, zou ze in ieder geval nog gekust worden voor ze doodging. Nou, dan wist ze ook wanneer ze moest gaan rennen. Wacht, waar dacht ze nou weer aan? Ze wilde niet rennen, vond het hier prettig. Ja, prettig bij een psychopaat. Was hij wel een echte psychopaat? Hij leek totaal niet op het stereotiep in de film, in ieder geval.

Nog een reden waarom hij deze film niet leuk had gevonden : de verschillende zoen-scenes. Hij hoefde ze niet te zien, vond ze toch maar heel erg nep lijken. Hoe echt de bebloede stukken leken, hoe nep dit leek. Misschien vond Shira het wel leuk, leuker dan dat vorige alleszins. Anders zou hij nog gaan twijfel of ze wel zo normaal wals als hij dacht. Nou ja, ze had zich nog niet verstopt onder het laken. Al zou hij dat nu eigenlijk wel kunnen doen, alleen zou dat dan een beetje vreemd worden. En het was Shira's laken, niet dat van hem. Alhoewel hij wel diegene was die het had gekocht. Nee, het was tijdelijk van haar. Het zoenen werd nu vervangen door kleding die in het rond vloog, twee personen die naakt boven op elkaar lagen. Verschrikkelijke film. En hij wilde wel wegkijken, maar dan keek hij Shira aan. En dat kon vreemde dingen uitlokken, vreemde gedachten van haar over hem. Nee, hij keek wel gewoon naar beneden, probeerde geluiden die de twee op het scherm maakten te negeren. Hij haatte deze scenes, vond ze enorm ongemakkelijk om naar te kijken. Alhoewel hij het eigenlijk niet zo ongemakkelijk mocht vinden. Ach, het was niet echt. Het was nog steeds iets wat je niet kon spelen, het moest echt zijn. Oh, nu klonk hij wel heel erg stereotiep. Ja, ja. Laat maar. Hij keek weer op, keek even opzij om te zien hoe Shira reageerde, maar kon het niet goed zien. Toch niet zonder haar echt opvallend aan te kijken. Hij slikte even moeizaam en keek opgelucht naar het scherm toen het duo hun kleding weer aan had. Ja, nu was het tijd voor nog wat actie. De psychopaat die naar buiten liep, zoals hij eerder had gedaan. Ja, die film had hem wel iets bijgebracht. Zo dadelijk zou iemand wat brandwonden krijgen. Al zagen die er ook wel een stuk nepper uit dan de eerste scene. Shira zou het wel aankunnen, toch als ze niet wist dat hij vandaag iets gelijkaardigs had gedaan. Hij wilde het niet vertellen, nooit. Ze mocht het niet weten. Een geheim, nog één.

Oh, ja. Dat kon ook nog. Preuts als ze was, wendde ze haar ogen af van het scherm. Niet naar Sam toe, maar precies de andere kant op. Nee, niet onder het laken. Het laken was voor de momenten dat de psychopaat iets deed. Iets... dat niet zo naakt was. Of zo intiem. Eh, nee. Heel onopvallend naar de muur kijken dan maar. Had een leuk printje, stijlvol. Waarschijnlijk keken er niet veel mensen naar, maar zijn huis was eigenlijk prima en netjes ingericht. Verdorie, wat maakten die mensen een herrie. Ze keek naar het beeldscherm, merkte dat die twee nu nog intiemer waren dan een moment daarvoor en besloot het houtwerk van de kast te bekijken. Was mooi hoor, er stonden bloemen ingegraveerd. Vakwerk. Hey, de herrie was weg. Haar blik wendde ze weer naar het scherm en zag, hoorde, een deur die dichtknalde. De vrouw was achter gebleven, maar de man, de psychopaat, was naar buiten. De camera volgde hem toen hij een vrouw te pakken kreeg en deze langzaam martelde door haar brandwonden toe te brengen. Ze wreef onder het laken over haar eigen huid, aangezien die koud aanvoelde. Maakte niet uit. Ze wierp een blik op Sam, heel snel en heel onopvallend. Wat was hier de lol aan? Nou ja, er was niet zo heel veel lol aan zijn gezicht af te lezen. De eerste scène had hij volgens haar leuker gevonden, zag er echter uit. En bevatte meer bloed en gegil. Dit kon zij ook nog wel aan. Nog net. Wel met Sam naast haar. Oké, dat was raar. Waarom dacht ze zulke dingen? Ze kon de acties van een psychopaat wel aan zolang er een psychopaat naast haar zat? Nou ja, Sam was niet zomaar een psychopaat. Wel iets anders dan dat. Unieker. Sympathieker. Hij tekende. Maakte dat hem anders? Of was er meer dat hem merkte als uniek? Stop, telkens kwamen de vragen terug. Ze moest ophouden met denken, ophouden met het stellen van vragen. Dat zei ze al de hele tijd tegen zichzelf. De vrouw op het beeldscherm was dood, maar dat was slechts een bijrol in de film geweest.

Ze had het koud. Of ja, daar leek het op. Hij zag beweging achter het laken, leek alsof ze zichzelf warm hield. 'Heb je het koud?' vroeg hij zacht. Als ze ja zou zeggen, kon hij wel nog een extra laken halen. De scene was toch alweer voorbij en hij vond zijn eigen manier van net leuker. Wacht. Niet aan denken, nu niet. Niet nu Shira zo dichtbij was. Alsof ze gedachten zou kunnen lezen. Tekening. Ja, moest hij nog afwerken. Als er nog zo'n vervelende scene kwam. Of was dat onbeleefd? Misschien ja. Maakte hem niet echt uit. Hij lette er nooit op of hij al dan niet beleefd was. Tekening. Waar lag die ergens? Moest hij zoeken. Uitstellen was misschien toch nog beter. Shira, had ze het nou koud of niet. Hij grijnsde, trok haar nog iets dichter tegen zich aan. Niet dat het veel zou helpen. Hij had niet echt een hoge lichaamstemperatuur. Iets onder het gemiddelde. Niet genoeg om iemand echt warm te houden, zeg maar. Ach. Meer kon hij niet doen. Ja, laken halen. Maar dan moest hij haar loslaten en dan zou ze misschien niet dichterbij komen. En hij vond het wel fijn zo, zat comfortabel. Hoe vreemd het ook klonk. Hij hoopte wel dat zijn lichaamstemperatuur voldoende was. Hij vond het natuurlijk ook niet leuk dat ze het koud had. Nou ja. Hij zag het wel. De psychopaat was weer naar binnen gegaan, meteen de kelder in. Vooroordelen. Zijn wapens bevonden zich gewoon op de begane grond. Nog wel gewoon in een kamer in de gang. Ach. Shira's kamer, was ook nog zoiets. Een kleine kamer. Ze verdiende meer plek. De bank? Nee. Ze hoorde niet op een bank te slapen. Hij kon haar ook zijn bed geven. Dan sliep hij wel op de bank. Vond hij niet erg, in zijn eigen bed sliep hij vaker niet dan wel. Powernaps. Nooit de volledige nachtrust, wat niet erg gezond was. Nou ja. Hoorde bij een gek. Die deden vreemde dingen, toch? Niet altijd. De dingen die hij deed, waren een andere soort vreemd.

Eigenlijk had ze het niet koud, maar ze vond het niet erg dat ze dichter tegen hem aan kon gaan zitten. Nog dichter tegen hem aan, terwijl ze al aardig dichtbij hem had gezeten. Hij was niet warm trouwens, volgens haar was haar eigen lichaamstemperatuur even hoog als die van hem en die van haar lag van nature al onder die van een gemiddeld mens. Die van hem dus blijkbaar ook. De film kon haar nu trouwens echt niet meer boeien, ze begreep er niets meer van. Kwam doordat deze man niet te herleiden bleek te zijn op het echte leven, niets klopte. Bijna niets. Was heel erg irritant en het verwarde haar, zorgde dat ze niet normaal naar de beelden kon kijken. Iets met een wapenruimte, een vochtige kelder. Klopte niet. Het kon niet kloppen. Je kon je wapens niet in een kelder bewaren, dan zou het vocht uit de lucht de wapens aantasten. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich helemaal nergens op. Ja, de leegte in haar hoofd. Niet op de film, want die sprak haar totaal niet meer aan. Niet op haar vragen, de dingen die door haar hoofd dansten. Waar concentreerde ze zich dan wel op? Op haar ademhaling. Op zijn ademhaling. Verder nergens op. Ze was nu echt tegen hem aan gekropen en het kon haar niet schelen wat hij dacht of wat zij dacht of wat logisch was en of dit wel zo'n goed idee was. Het kon haar niet schelen, het maakte haar niet uit. Logica leefde niet meer, verwarring was koning. En in die verwarring lag zij dicht tegen een psychopaat aan, hield ze haar ogen gesloten voor een film die niet op werkelijkheid leek, terwijl ze ook de werkelijkheid zelf niet wilde zien. Zijn lichaam was niet warm, maar ook niet koud. Maakte niet uit, ze had het namelijk niet koud. Ze vond het prettig zo. Ze vroeg zich alleen af wat hij nu moest denken. Alles. Niets. Wat was er mis? Waar was het fout gegaan? Op welk moment had ze besloten dat hij niet de psychopaat was die zij had gedacht dat hij was? Op welk moment had ze zich overgegeven aan wat er zou komen, zonder het spel nog te spelen? Ze wist het niet. Op het moment dat ze zijn tekeningen had gezien? Ze wist het niet. Wilde het niet weten. Sloot haar ogen voor de wereld, luisterde alleen naar ademhalingen.

Nu lag ze duidelijk tegen hem aan, heel duidelijk. Hij kreeg er eerst koude rillingen van, maar die waren niet echt lang gebleven. De film? Die was overbodig nu, ze had haar ogen gesloten. En hijzelf had hem ook niet echt leuk gevonden. Ach, hij kon wel spelen. Hij kon wel naar andere dingen kijken, het meisje dat nu heel dicht bij hem lag namelijk. Hij was niet goed genoeg voor haar, helemaal niet. Nou ja, het was niet dat ze nog veel andere mensen kon ontmoeten. Als hij haar echt blindelings vertrouwde, dan mocht ze wel naar buiten of zo. Als ze terug zou willen komen. Of was dat net een plan? Nee, ze had geen plannen. Nee, nee, na alles wat hier al voorbij gekomen was. Het kon niet dat ze bij wijze van spreken zomaar een mes in zijn rug zou steken. Hij zou niet opgepakt worden, niet. Nooit. Nooit zou hij in zo'n kleine, vochtige cel komen. Hij zou niet onder de mensen komen die zo dom waren om gepakt te worden. Zeker niet door iemand die een spel met hem speelde. Niet mogelijk. Goed, Shira had haar ogen gesloten. Hij zat naar een film te kijken die hem niet boeide en haar schijnbaar ook niet. Sliep ze? Nee, haar ademhaling was wel opvallend rustiger. Terwijl die van hem net onregelmatiger werd, dacht hij. Hij lette erop en deze ging wel redelijk snel, of was dat zijn normale ademhaling? Nee, wist hij niet. Ach. Zijn hand ging van haar arm naar haar schouder, waarna hij nog iets meer naar boven ging en zachtjes wat plukken haar door zijn vingers liet glijden. Zacht, donker haar. Uniek, net zoals zij volledig uniek was. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, drukte een kus op haar kruin. Zou het uitmaken wat dit alles nou precies was? Vast niet. Haar leven hing er vanaf, ja. Maar nu hij geen plannen had om haar te pijnigen, op welke manier dan ook, hoefde ze niet bang te zijn. Hij begreep sowieso niet waarom ze niet bang was. Of stopte ze de angst op de achtergrond? Kon natuurlijk ook. Volgens hem was dat wel niet het geval, hoopte hij.

Vragen, vragen die bleven knagen. Een antwoord vereisten, bleven zeuren. Ze waren nog erger dan Rosa, want deze vragen kon ze niet zomaar wegsturen. Niet met een simpel 'ga weg.' Nee, deze vragen zouden pas verdwijnen wanneer ze een antwoord hadden gekregen. Ze voelde hoe zijn vingers over haar huid gleden en uiteindelijk bleven steken bij haar haren, die hij door zijn vingers liet gaan, die hij aanraakte. Ze had de hele tijd al het gevoel gehad dat hij haar haren mooi had gevonden en dat vond ze niet erg, helemaal niet. Zo kon ze wel even blijven zitten, zo vond ze het helemaal niet erg. Ze luisterde naar zijn ademhaling, die sneller ging dan een aantal seconden hiervoor. Kwam dat door haar? Waarom? Dat was toch wel apart, moest ze toegeven. Het zou raar zijn, als het door haar kwam. Dan had hij het niet toe moeten laten en dat deed hij wel, wat zij niet echt erg vond, daar niet van. Ze was raar. Gek, misschien. Nee, sowieso. Ze ging om met een psychopaat en vond het prettig. Zelfs hij wist dat ze gek was. Op een andere manier dan dat hij gek was, maar dat liet ze even achterwege. Gek. En nog uniek ook. Niet normaal gek, nee. Natuurlijk niet. Als ze normaal gek was, was ze al lang dood geweest. Had ze in een inrichting gezeten. Maar dat zat ze niet. Ze zat bijna op schoot bij iemand die martelde en ervan genoot. Ze vond het prettig. Zijn ruwere huid was voelbaar, zelfs door het laken heen. Heel anders dan haar huid, die zacht was alsof ze er heel veel aandacht aan besteedde. Zo verschillend. En toch, toch voelde ze zich tot hem aangetrokken. Op welke manier? Een vraag die ze wilde vermijden, want het bezorgde haar hoofdpijn. Op welke manier? Hoe moest zij dat nou weten? Eigenlijk zou ze het wel moeten weten. Het was anders dan een vertrouwensband. Het was anders dan een vriendschap. Wat was het dan wel? Het was ook niet zoals een slachter en een slachtoffer. Als alles makkelijker was geweest, zou ze nu geen hoofdpijn hebben. Maar, zou ze dan zo dicht bij hem zitten? Waarschijnlijk niet.

Ze deed niets, of ja, ze bleef liggen. Wat een goed teken was, hij joeg haar geen angst aan. Nou ja. Hoopte hij. Wacht nee, anders zou ze niet blijven zitten. Haar ogen bleven toe, haar ademhaling bleef rustig. Ze was bang, kende geen angst. De eerste keer dat iemand niet bang was wanneer hij in de buurt was. Binnen deze muren dan. Nou ja, zijn hand ging voorzichtig weer naar haar arm, waarna zijn hand nu aan de andere kant van het laken was. Huid tegen huid, zijn hand streelde haar arm. Een koudere arm dan hij verwacht af. Toch voelde had haar huid een aangename temperatuur tegen zijn huid. Wacht, de tekening. Had ze ooit zo dicht meegekeken? Nee, ze had nooit naar het blad zelf gekeken. Hij kwam voorzichtig overeind, liep naar de keuken. Ja, daar lag het. Hij glimlachte tevreden en liep toen weer naar de bank toe. Ja, het moment had hij wel grondig verpest. Het was misschien sowieso niet goed geweest. Fijn wel. Maar hij was niet goed genoeg en zij mocht niet denken van wel. Hij ging weer zitten, voelde meteen weer de afstand. Ach, als ze dichterbij wilde komen mocht ze dat doen. Niet dat hij echt de ruimte zou hebben om weer een arm om haar heen te slaan, hij had ze nu beide nodig. Hij begon met de schaduwen in haar haar, die er altijd zoveel hadden. Dat was steeds het moeilijkste, aangezien schaduw altijd anders was op het haar van een persoon. En bij Shira natuurlijk al helemaal. Nou ja, het lukte wel hoor. Daar niet van. Hij ging over op de kleding, accentueerde daar nog een paar dingen en accentueerde nog eens de unieke kaaklijn die ze had. Dat alles ging vrij snel en hij had geen idee of ze het werkelijk leuk vond of niet, het was misschien toch beter dan naar het scherm kijken. O ja, het scherm dat eigenlijk voor niets aanstond. Hij schudde zijn hoofd, reikte naar de afstandsbediening en zette de televisie uit. Véél beter. Daarna was het de beurt aan haar benen, de mooie en lange benen. Wacht, hij ging niet alles opsommen wat mooi en uniek was. Want dan was hij lang bezig, aangezien alles dat bij haar was.

Ze opende haar ogen toen ze zijn hand op haar arm voelde, ongeveer dezelfde temperatuur als die van haar. Dat voelde... een stuk intiemer. Maar wel prettig. Tot hij ineens overeind kwam en zij rechtop moest gaan zitten, niet meer tegen hem aan kon leunen omdat hij wegliep, zonder iets te zeggen. Van een normaal mens was dat onbeleefd, maar op één of andere manier vond ze het van hem wel oké. Niet erg vriendelijk, maar het had natuurlijk veel erger kunnen zijn. Ze leunde nu met haar rug tegen de bank aan en ook toen hij weer terugkwam en naast haar kwam zitten, veranderde ze niet van houding. Ze richtte haar blik wel op zijn handen, die de tekening bij begonnen te werken. Schaduwen toe begonnen te voegen, waardoor het beeld begon te leven. Hij was er echt goed in, dat moest ze toegeven. Maakte dat ze zonder dat ze het zelf merkte weer dichterbij kroop, bijna tegen hem aanzat terwijl ze meekeek. Ze dacht er niet bij na dat hij het misschien onprettig vond dat ze meekeek, dan had hij maar niet hier moeten gaan zitten. Dat was vragen om haar nieuwsgierigheid, die soms op kwam zetten. Nou ja, ze was verder wel stil, dat was ze vaak. Hij was snel trouwens, de haren hadden al alle diepte die ze nodig hadden en langzaam maar zeker verschenen ook de schaduwen op de rest van de tekening, steeds duidelijker, echter, mooier. Machtig. Als je zo'n talent had, waarom moest je dan nog mensen martelen? Voor nieuwe gezichtsuitdrukkingen? Of voor iets anders? Ze snapte het niet, maar besloot dat ze het ook niet hoefde te weten. Ze was niet gek, zo'n vraag zou toch geen echt antwoord krijgen. Dat wist ieder kind, ieder mens. Ze hoefde het niet te weten, misschien was het wel een antwoord dat ze niet wilde horen. Ze merkte dat nu hij aan het tekenen was, zijn ademhaling wel weer kalmeerde. Iets rustgevends, dus. Was goed.

Ze kwam weer dichterbij, interesse. In zijn tekeningen, had zij vaker gehad. Had hij fijn gevonden en nu had ze het weer. Nou ja, de tekening was na enkele lijnen toch weer klaar en hoe moest zeggen dat hij er tevreden over was. Nou ja, beter dan. Hij glimlachte even naar Shira en legde de tekening toen op de salontafel. En nu? Hij had zijn armen weer vrij, zij was weer tegen hem komen aanliggen. Vreemd dit. Ach, toch deed hij hetzelfde en legde zijn arm weer tegen haar huid. Geen laken ertussen. Dat had ze net ook niet erg gevonden, al stond de televisie nu wel uit. 'Weet jij eigenlijk wel iets over mij?' vroeg hij. Natuurlijk niet, enkel zijn naam. Meer ook weer niet. Vond ze dat niet extra beangstigend? Hij wist al zoveel over haar en zij helemaal niets over hem. Wilde ze dat? Ja, vast wel. Misschien durfde ze niet, maar ze was nieuwsgierig naar zijn tekeningen, dus ook naar hem. Of niet? Het kon wel, ach. Hij zag wel wat haar reactie was en of ze iets wilde weten. Nou, niet dat hij zo interessant was. Leek wel zo, hoe hij nu bezig was. Eigenlijk maakte het niet eens zo veel uit. Hij zag het wel. Wat belangrijker was, was de vraag wat hij zou doen. Nu, morgen, overmorgen. Waarom hij dit deed. Hij kon zoveel vragen verzinnen, die allemaal op dit moment neerkwamen, op Shira. Zat zij ook met zoveel vragen? Bij haar was het niet makkelijk om zomaar even naar buiten te gaan en je hoofd te legen, als zij ook zoveel vragen had, kon ze die gewoon stellen. Dat hielp ook, hij stelde namelijk niet zo graag vragen. Ze zouden haar bang maken, haar ongemakkelijk laten voelen. Nee, dat kon er niet bij. Hij was niet goed, waarom deed hij dit? Waarom liet hij haar denken van wel? Zou het ophouden, zou hij kunnen stoppen? Zou het gewoon een hoofdstuk zijn, een hoofdstuk dat bijna uitgelezen was? Hij hoopte van niet en stiekem ook van wel. Nee, hij hoopte van niet. Hij zou haar niet meer kunnen pijn doen, maar haar laten gaan was ook onmogelijk. En wat dan? Dan kwam ze weer op de straat, werd ze opgepikt door iemand die haar misschien wel pijn wilde doen. Zonder het zelf te beseffen hield hij het meisje steviger vast.

Ze voelde zijn arm weer, ging even verzitten zodat ze prettiger zat, sloot haar ogen weer. Vragen. Steeds weer. Wist ze iets over hem? Zijn naam. Hoe zijn ouders eruit zagen. Niet eens hoe oud hij was. Zijn achternaam. Simpele dingen. Zijn lievelingsdier. Of hij altijd al zo kon tekenen. Simpele dingen. Maar nog meer, dingen die ze niet wilde vragen, uit angst voor zijn reactie. Waarom hij dit deed. Hoe het zo gekomen was. Waarom zij anders was. Wat er zou gaan gebeuren. Ze wist het niet. Kon het ook niet weten. Wilde ze het weten? Ja, dat wel. Durfde ze het te vragen? Nee, dat niet. Ze beet op haar onderlip. 'Eigenlijk niet,' gaf ze toe. Nou ja, toegeven? Hij wist het eigenlijk wel. Was het dan nog steeds toegeven? Ze wist het niet, hoewel ze dacht van wel. Aan zichzelf toegeven dat ze niets van hem wist. Maar vragen? Dat was niet iets wat ze durfde te doen. Bang voor zijn reactie. Was ze bang voor hem? Nee, eigenlijk niet. Maar wel voor wat hij zou kunnen doen. Bang voor de mogelijke dingen die hij kon uitvoeren. Ze had hem al woedend gezien, ze was al bijna dood geweest. Ze vertrouwde hem, maar zijn handelingen niet. Kon je dat zo zeggen? Zij dacht van wel. Hoe moest ze meer informatie van hem vragen dan? Op deze manier was ze veilig voor hem, op deze manier was het goed. Hoe kon ze dan ooit, ooit, die veilige haven verlaten en iets anders proberen te doen? Was dat mogelijk? Ze wilde wel. Durfde niet. 'Vertel over jezelf,' zei ze zachtjes. Dan kon hij vertellen wat hij wilde. Hoefde ze niet te vragen. Dat was een stuk makkelijker voor haar. Misschien moeilijker voor hem. Maar ze geloofde dat hij dat wel aankon. Ze hoopte het, in ieder geval. Vragen stellen was moeilijker dan vertellen. In ieder geval, dat was in dit geval het geval. Als je begreep wat ze bedoelde. In dit geval.

'Vertellen?' vroeg hij aarzelend. Ja, hij had het goed begrepen. Vertellen. Wat dan? Niet dat hij zoveel te vertellen had, niet over zichzelf. Over zijn verleden, maar wilde hij dat echt vertellen? Wacht. Het even rustig aanpakken. 'Ik had bruin haar,' mompelde hij, waarna hijzelf gniffelde om zijn eigen grap. Het was wel waar hoor, gewoon bruin. Niet zo speciaal als Shira's kleur. Gewoon, standaardbruin. 'Nou ja, dat is volgens mij niet echt iets wat je wilde weten.' Hoe zou hij het aanpakken, vertellen? Vanaf het begin of van het einde naar het begin? Het zou vanzelf wel duidelijk worden eens het begon. 'Ik studeerde voor dokter, trouwens.' Weetjes, niet eens zo interessant. Misschien vond zij ze wel leuk, hij probeerde vooral de hoofdzaken te vermijden. 'Ik heb nog een vader, waarmee ik geen contact meer heb. Je weet wel waarom, kan je wel raden.' Meteen dat vertellen, ja, het lukte wel. Al was het wel de eerste keer dat hij over zijn verleden vertelde. 'Ik heb ofwel een dode of levende moeder, ze is verdwenen of dood.' Hij aarzelde even. 'Haar auto is wel teruggevonden, maar identificatie was niet meer mogelijk. Daarom, altijd dat kleine sprankje hoop.' Kijk, zo moeilijk was het geweest. En het voelde slechts deels goed om het verteld te hebben. Nou ja, was slechts een klein deel. 'Ik had een goede band met beiden.' Hij slikte, dacht na over de handen die over zijn rug gingen gisteren. 'Wat jij gedaan hebt,' mompelde hij, 'was iets wat mijn moeder altijd deed wanneer ik ziek was, bang was.' Hij keek het meisje weer even aan. 'Daarom ben ik gestopt en ben ik beginnen nadenken, over jou. Niemand anders heeft het ooit gedaan, zie je.' Het was moeilijk dit, ontzettend moeilijk. En je hoorde de andere toon in zijn stem, verdriet. Hij stelde zich zwak op. Vertelde haar dingen die bij hem erg gevoelig lagen en waar zij misbruik van kon maken. 'Dat ene gebaar, leidde tot dit alles. En ik wil dat je weet dat het me nog steeds spijt dat ik je pijn heb gedaan. Ik wil je geen pijn meer doen, niet jou.' Alleen anderen, had hij al gedaan. Hoefde ze niet te weten, zou alles alleen verpesten. En ze kon het zelf wel raden. Hij wendde zijn blik af, hij wilde niet weten hoe zwak hij er nu uit zag. Met ogen waar zo een paar tranen uit zouden kunnen rollen, zowel van frustratie, van verdriet en van onwetendheid. Maar ze mochten niet weg, niet hier. Niet nu. Opgekropt verdriet, dingen die hij nog altijd niet verwerkt had. Ze wist het nu, ze wilde het weten. Hij schudde zacht zijn hoofd, keek haar kant weer op en keek twijfelend in haar ogen. Ze mocht het weten, als enige.

Ze luisterde zwijgend naar wat hij vertelde. Oppervlakkige dingen. Niet dat ze hem voor zich kon zien met bruin haar. Dat leek best raar, in haar ogen. Bruin haar. Nee, zag ze er niet in. Ze glimlachte eventjes. Gestudeerd voor dokter, arts. Geneeskunde. Was ook apart. Raar. Anders. Een hele andere wereld dan de wereld waarin hij nu verbleef. Nog steeds zei ze niets, luisterde ze slechts naar de dingen die hij vertelde. Een vader. Een moeder, maar dan met een vraagteken. Zij wist tenminste hoe het zat met haar ouders, hoefde geen sprankje hoop te koesteren. Hij ging nog verder, zijn stem veranderde. Leek in duizend stukjes te breken. Duizend stukjes kristal. Gebroken. Eerst had ze naar het zwarte televisiescherm gekeken, nu keek ze een andere kant op. Naar hem. Niet meer naar een zwart, onbenullig beeldscherm. Naar hem. Zag hoe moeilijk hij het had, met het vertellen. Haar omhelzing met de dood had voor die verandering gezorgd. Was ze blijven vechten, vechten tegen hem, dan zou het op dat moment allemaal voorbij geweest zijn. Nu niet. Nu leefde zij nog. Hij had zich zwak opgesteld. Hij had de sterke geleken, degene die haar moest beschermen, hoewel hij het gevaar zelve was. Nee, niet het gevaar. Hij zei dat hij haar geen pijn wilde doen. Maar nu was alles omgedraaid. Hij was gebroken, probeerde zich sterker te houden dan hij eigenlijk was. En dat hoefde niet. Ze draaide haar lichaam nu helemaal naar hem toe, schoof haar lichaam op zijn schoot, sloeg haar armen om hem heen. Trok hem tegen zich aan. Zijn lichaam, zijn wezen dat zich zo zwak opgesteld had tegenover haar. Ze vond het knap van hem, zo vond het prettig dat hij zo eerlijk was geweest. Hoewel ze er niet precies om gevraagd had. Nou ja, ze had niets gevraagd. Ze had hem gezegd over zichzelf te vertellen, wat hij gedaan had. Haar wang lang tegen die van hem, ze voelde de tranen die hij achter zijn oogleden verborgen hield bijna. Hij hield ze verborgen. Wilde ze niet laten rollen, zelfs niet als dat beter voor hem was. Ze draaide haar hoofd, zodat haar lippen tegen zijn huid aan lagen. Vlak bij zijn oor. 'Het moet er een keer uit,' fluisterde ze. De tranen. Hij had het niet verwerkt, anders zou het niet zo moeilijk voor hem zijn erover te praten. Het moest er een keer uit. En ze vond het prettig dat hij er met haar over sprak, er tegen haar over sprak. Haar lippen gleden nu langs zijn huid, tot ze zijn lippen hadden gevonden. Zachtjes kuste ze deze, waarna ze haar hoofd tegen zijn borst legde en haar ogen sloot.