Samuel VS Shira

Ze kwam dichter, zat op zijn schoot. Te dichtbij, dichtbij zijn zwakke zelve. Moest het eruit? Nee, dat moest niet. Het mocht, moest niet. Geen verplichting. Hij grijnsde, ze zat wel héél dicht tegen hem aan. Haar armen zaten om hem heen, alsof ze hem opnieuw wilde troosten. Met woorden, gebaren. Hij wilde wat zeggen, maar net op dat moment voelde hij haar lippen zachtjes tegen die van hem. Wacht, dat begreep hij niet? Waarom deed ze dat? Wat wilde ze ermee zeggen? Hij wist het niet, voelde alleen haar zachte lippen tegen de zijne. Zijn handen gingen naar haar gezicht, hielden dat voorzichtig vast terwijl hij, zo zacht mogelijk, haar kus beantwoordde. Het was alsof zoveel dingen in zijn hoofd explodeerden, zijn logisch denkvermogen, zijn plannen. Ze maakten plaats voor iets anders, een gevoel. Overweldigend. Dat enkel door de lippen van Shira, de handen die hij om zich heen voelde. Dingen die hij nog nooit eerder gevoeld had, echte dingen. Maar meende ze het? Of deed ze het gewoon om hem te troosten, omdat ze dacht dat hij het wel leuk vond? Wacht, nee, zoiets deed je toch niet? Of was Shira gek genoeg? 'Shira,' mompelde hij kort nadat hij haar lippen losliet, 'je bent hier zeker van?' Ze mocht zo'n dingen niet doen zonder dat ze het meende, het was niet goed. Ze mocht niet denken dat het hem zou troosten, al deed dat het wel. Ongeveer. Als zij het meende. Hij liet haar gezicht los, legde zijn handen op haar benen. Streelde met zijn vinger zachtjes de huid. Nu? Nu zou hij haar nooit meer pijn kunnen doen, maar wat dan wel? Wie het in zijn hoofd haalde op hem te zoenen, daar moest iets mis mee zijn. Shira. Ze was niet helemaal in orde, nog een reden waarom ze zo leuk was. Nog een reden waarom hij van haar hield. Wacht, hield hij van haar? Hij wist niet wat liefde was, hoe het voelde. Misschien was het toch één van de nieuwe gevoelens in zijn hoofd geweest. Liefde. Voor Shira. Op het moment dat haar lippen de zijne hadden geraakt. Haar lippen, die hij opnieuw wilde voelen. Als zij dat ook wilde. Vanaf het moment dat ze binnengekomen was had hij haar al speciaal gevonden, anders. Rosa, had Rosa verteld dat ze dit moest doen? Nee, Rosa zou dat nooit doen. Ook al kende hij haar niet. Niemand mocht hem, alleen Shira. Of ja, ongeveer. Niet helemaal. Of wel? Hij wist het niet. Hij was weer in de war, op een andere manier. Een fijne manier.

Een moment van razende liefde. Een moment van razende gekte. Rosa. Sam. Rosa. Gekte. Het was anders, raar. Een barrière weg, iets anders ervoor in de plaats. Schrijnende onzekerheden. Wat was echt? Wat was waarheid? Was dit allemaal eerlijke liefde? Eerlijk was het niet. Dat kon niet, in hun geval. Dat maakte niet uit. Was ze hier zeker van? Waarvan? Van dit moment? Van wat ze had gedaan? Het voelde goed. Alles wat goed voelde, moest goed blijven. 'Als jij dat bent,' mompelde ze zachtjes. Nog geen vierentwintig uur geleden had hij geprobeerd haar te wurgen. Te doden. Vermoorden. Maakte niet meer uit. Wat was er met haar? Niets, niets. Ze was raar. Normaal. Krankzinnig. Ogen gesloten, Rosa niet zien. Die stond waarschijnlijk haar hoofd te schudden. Ze was gek. Wie? Rosa? Shira? Beiden. Hoewel Rosa bij Shira hoorde. Gekte. Sam. Ze hoorde zijn hartslag, rustiger dan een aantal momenten eerder. Zijn ademhaling had nu ook een normaal tempo en ze had niet het gevoel dat hij zich nu nog sterker hield dan hij was. Wat had ze gedaan? Wat had ze gezegd? Gaf ze zoveel om hem, was er zoveel veranderd in één dag? Was het een manier van troosten geweest? Of iets anders? Liefde, het was gewoon liefde. Ze wilde hem troosten, ja. Maar ze was niet zo gek om dat te doen met dingen die niet klopten. Zij klopte niet. Hij klopte niet. Deze avond klopte niet. En toch was het perfect. Ze meende het. Kon je het omschrijven als liefde? Zo ongeveer. Slachter en slachtoffer. Twee gelijken, maar tegelijkertijd zo anders. Enige overeenkomst was de gekte. Gekte. Haar vingers verplaatsten zich, over zijn huid, raakten zijn sleutelbeenderen aan. Daarna legde ze haar ene hand op zijn hand, de hand die haar been streelde. Wie kon dit voorspellen? Niemand. Het noodlot. Dit was volstrekt tegen de regels van de natuur aan en het kon haar niets schelen. Helemaal niets.

Als hij zeker was. Tuurlijk was hij zeker, hij was altijd zeker wanneer hij iets deed. Hij voelde haar vingers op zijn huid, haar hand op zijn hand. Ja, hij was er zeker van. Alhoewel dit onmogelijk was, onwerkelijk. Het kon niet, hij was niet goed genoeg. Maar moest hij zich daar echt door laten tegenhouden? Moest hij echt het enige moment waarop hij zich oprecht gelukkig voelde, verpesten door het feit dat hij niet goed genoeg was. Of was het egoïstisch? Nee, dat was het niet. Hij ging weer iets dichter naar het meisje toe, plaatste zijn lippen op de hare. Hij moest het zichzelf altijd zo moeilijk maken, maar moeilijk ging ook. En dat zou nu wel weer bewezen worden, al had hij nog geen idee waar, wanneer of hoe. Hij wist het alleen. Lieve Shira. Mooie Shira. Haar lippen voelden perfect aan. Zijn armen gingen haar haar rug toe, hielden haar stevig vast. Hij wilde haar beschermen. En op dit moment wilde hij alles voor haar opgeven. Waarom op dit moment? Omdat later misschien een drang boven kwam, de drang die hij had wanneer hij Shira hier binnenhaalde. Wacht. Als die terugkwam en hij toch nog iemand had. Abrupt onderbrak hij zijn kus, keek het meisje recht aan. Hij wacht echt niet goed genoeg, het mocht niet, het kon niet. Het was niet goed, niet voor hem, niet voor haar. Zelfs Rosa boeide hem op dit moment en hij concludeerde dat dit voor haar ook niet goed was. 'Ik ben niet goed genoeg voor je, Shira.' Hij keek even opzij. 'Je kan veel beter krijgen dan mij, met mij krijg je niet alles wat dat mooie hart van jou wenst.' Zijn greep op haar verzwakte. 'Ik kan je niet geven wat je nodig hebt, want als er één persoon is die dat alles weer kan vernielen, dan ben ik het.' Klopte ook en hij wilde het niet toegeven, maar het was zo. Ze moest het weten, moest de gevolgen kennen. De gevaren. Niet dat ze nu al dingen wist die hij verzweeg, voorlopig. Maar hij kon haar echt niet alles geven, hoe graag hij dat wilde. Ze zou een persoon wensen die nog nooit een misstap had begaan en hij had misschien een record op zijn naam. Maar dat wist ze wel, toch? Hij was zijn boekje te buiten gegaan met haar, dus dan wist ze meteen ook dat hij dat met andere personen had gedaan. En er waren nog zoveel dingen, nee, hij kon haar echt niet alles geven. Hij verdiende haar niet.

Ze voelde zijn lippen, want voor haar een antwoord was. Een antwoord op de liefde. Liefde. Toch? Ja, zeker wel. Zijn armen om haar heen, armen die haar beschermden. Armen die er voor haar waren. Zijn lippen, tegen die van haar. Zijn lippen die zo perfect op die van haar leken te passen. Ze beantwoordde zijn kus en schrok licht van de ruwe afbreking. Pijnlijke woorden. Hij was niet goed voor haar. Hij verdiende haar niet. Zij verdiende beter, een perfecter iemand. Ze kon iets beters krijgen, moest iets beters krijgen. Zijn armen, die net nog beschermend om haar heen gelegen hadden, leken haar nu los te laten. Nee, dat mocht niet. Kon niet. Ze wilde geen perfectie. Ze wilde Sam, Sam en niemand anders. Ze beet even op haar lip, voelde zich nu net een klein kind. Hij kon haar breken, net zoals hij haar kon maken. Vooral het breken. Ze wist het wel, het was haar niet onbekend. Ze was zich heus wel bewust van wat er kon gebeuren. 'Dat weet ik wel,' mompelde ze zachtjes, waarna ze haar handen even over de blauwe plekken in haar hals liet glijden. 'En het kan me niet schelen, Sam. Ik wil niet iemand die beter is dan jij. Ik wil jou, of helemaal niemand.' Ze beet opnieuw op haar lip, sloeg haar ogen neer. Wilde hem niet aankijken. Natuurlijk, ze sprak de waarheid. Maar hij ook. Hij wist hoe gevaarlijk hij voor haar was en dat wilde ze gewoon niet weten. Het kon haar niet schelen. Als het betekende dat ze bij hem kon zijn, maakte niets haar uit. Hij had gelijk. Hij verdiende haar niet. Maar maakte dat heel veel uit, als zij hem wel wilde? Als ze iets anders wilde dan ze verdiende? Ze hoefde niet iemand anders. Sam, ze wilde Sam. Ze wilde niet dat hij haar wegduwde. Ze zou ook breken als dat gebeurde.

Of ze het echt besefte, wist hij niet. Maar wat ze zei, drong wel tot hem door. Woorden, waarheid. Dingen die niemand ooit eerder tegen hem gezegd had. Shira. Ze was gek, gek dat ze dit deed. En het maakte hem gelukkig, blij. Op een andere manier dan die waar hij oorspronkelijk blij van werd. Ze wist niet waar ze aan begon, maar hij wilde haar niet wegduwen. Hij wilde geen personen wegduwen waar hij om gaf. Zachtjes liet hij zijn vingers langs haar arm dwalen, waarna hij zachtjes zuchtte. 'Wel,' mompelde hij, ' ik wil jou ook.' Ja, hij wilde haar. Hij had het moeten weten vanaf het begin dat hij haar zag, vanaf ze zijn hand weggeduwd had. Vanaf hij haar begon te wurgen en zij hem had lieten stoppen. Het was alleen nooit tot hem doorgedrongen, maar er was geen andere verklaring voor de manier waarop hij zich gedroeg. Het waren gewoon gevoelens geweest, liefde. Hoe vreemd het ook klonk om zich te binden aan iemand, toch hield hij van Shira op een manier waarop hij nog nooit van iemand anders gehouden had. Zou ze ook klaar zijn voor de geheimen die hij met zich meedroeg? 'Je moet wel weten dat ik vreselijke dingen heb gedaan en ik weet niet of ik mezelf kan beheersen, maar ik wil niet dat jij de schuldige wordt.' Hij aarzelde even. 'Als ik jou geen pijn deed, was iemand anders aan de beurt. En ik weet niet hoeveel er nog zullen volgen, maar ik wil ook niet dat je nog bang bent.' Niet zij. Zij mocht niet bang meer zijn, dat wilde hij niet. Nooit. En hij had veel geheimen en hij wilde niet dat ze daar van schrok. Het waren geheimen waar hij ooit trots op was geweest, maar nu niet meer. Niet met Shira, nu had hij spijt. Spijt dat hij sommige dingen niet voor haar had bewaard. Zou ze het moeten weten? Ooit. 'Ik heb dingen gedaan waar ik zeker niet trots op ben en als je ooit dingen wilt weten, dan moet je het vragen en dan zal ik eerlijk zijn.' Dat was misschien nog het makkelijkste. Als ze er zelf klaar voor was om geheimen te weten te komen. En nu? Moest hij haar nu weer zoenen, vasthouden en niet meer loslaten? Hij sloeg zijn armen weer rond haar onderrug en drukte zacht een kus in haar hals, daar waar de blauwe plekken zaten. Alsof ze zo zouden genezen.

Ze was blij. Blij dat ze dat van hem hoorde, blij dat hij haar niet weg bleef duwen. Blij dat hij haar nu wel wilde, accepteerde, niet meer weg zou sturen. Ze was niet bang voor hem, want onder al die koelte, al dat verspilde bloed, zat een mens. Sam. En zij had dat mens gevonden, ze had hem gevonden en wilde hem nu niet meer kwijt. Sam. Het maakte haar niet uit wat hij gedaan had. Of ja, het maakte haar wel uit. Maar ze werd er niet bang door, dat niet. Ze hield van hem. Hoe hij was. Hij hoefde niet te veranderen. Niet voor haar. Ze luisterde naar hem, zwijgend. Had ze kunnen weten, dat hij zich niet zou kunnen beheersen. Moest ze er kwaad om worden? Erop afhaken? Dat wilde ze niet. Ze wist hoe hij was. Hij was geen normaal mens en als hij haar niet martelde, moest er iemand anders slachtoffer zijn. Moest ze daar bang voor worden? Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk moest ze zeggen dat ze dat niet wilde, dat ze dat niet goed vond. Maar wat viel er te zeggen? Het was een karaktereigenschap, een gewoonte. Dingen die niet af te leren zijn. Het zou hem ook anders maken, ervoor zorgen dat hij Sam niet meer was. Ze haalde lichtjes adem, legde haar hoofd weer tegen zijn borst aan. Ze had het wel geweten, van tevoren. Waarschuwingen. Het maakte haar niet. 'Ik zal niet bang voor je zijn,' fluisterde ze zachtjes. Niet nu ze dit wist, niet nu ze dit meegemaakt had. Hoe kon ze bang voor hem zijn? 'Zelfs als je zo bent, ben je nog steeds Sam. Wat je ook doet.' Ze aarzelde eventjes. Keek iets op, langs hem heen. Rosa. Nee, die vond dit een slecht idee. Het maakte Shira niet zo veel. Rosa vond wel meer dingen slecht. Ze kneep haar ogen samen, joeg Rosa in gedachten weg. Vragen. Vragen. Ze moest dingen vragen, wanneer ze het wilde weten. Ja, dat zou ze doen. Maar nu nog niet, nu niet. Ze voelde zijn lippen in haar hals, op de blauwe plekken. Ze voelde ze niet als ze er niet aanzat, maar nu ze zijn lippen erop voelde, merkte ze weer dat ze er zaten. Het deed geen pijn, gelukkig. Maar de huid daar was wel een stuk gevoeliger. Ze legde haar vingers langs zijn kaak, keek hem aan. Kuste hem opnieuw op zijn lippen, zachtjes.

Ze zou niet bang zijn, niet meer. Ze zou zich veilig voelde, zoals ze dat nu hopelijk ook deed. Het gewicht op zijn borst verdween en hij voelde weer zachte lippen tegen de zijne. Eigenlijk mocht dit niet, maar hij deed vaker dingen die niet mochten en allemaal voelden ze goed. Dus als hij het toch deed, waarom zichzelf dan dit verbieden? 'Dat is goed,' mompelde hij. Ze wilde dat hij zichzelf was, niet zou veranderen. Al was hij wel deels veranderd, nou ja, zij kende hem zoals hij nu was. Het zou goed komen, allemaal. Hij hield van haar, van wat ze deed, hoe ze was. Zelfs van de kleine dingen die bij haar niet helemaal waren zoals ze hoorden, ook daar hield hij van. Hij keek hij even hoe stevig ze precies zat, zag dat het wel goed was en kwam voorzichtig overeind, waarna hij haar onderbenen vasthield zodat ze niet zou vallen. Daarna drukte hij nog een kus in haar hals en liep naar de keuken, waar hij haar op het aanrecht zette. Daarna trok hij een la open, haalde daar wat spullen uit. Voor haar hals, haar buik. Dingen die het zouden verhelpen, maar het litteken zou wel altijd zichtbaar blijven. Hij smeerde een zalfje op haar hals, wat de pijn nu wel zou moeten wegnemen. Geen pijn, ze mocht geen pijn hebben als hij haar daar per ongeluk ongecontroleerd zoende. Daarna tilde hij haar shirt opnieuw op, smeerde daar zachtjes wat zalf op dat voor littekens was en streelde met zijn vingers zachtjes de bovenliggende huid. 'Volledig weg zal het niet gaan,' fluisterde hij. Nou ja, beter verminderen dan zo duidelijk blijven. Dat moest hij toegeven. Hij tilde het meisje weer op, zoende haar voorhoofd. 'Waar wil je heen?' vroeg hij. De woonkamer had ze vast al lang gezien en er waren nog andere kamers die ze misschien leuk kon vinden, ze mocht zelf kiezen. Verzinnen. Meestal had hij die kamer dan wel, nou ja, een binnenzwembad natuurlijk ook niet. Maar toch had hij wel andere leuke dingen die een zwembad zouden kunnen evenaren, ze moest het alleen zeggen. Weer een kusje op haar lippen, een oprechte glimlach op zijn gezicht.

Toen hij overeind kwam, legde ze haar hoofd in zijn nek, haar handen om zijn nek en haar benen klemde ze om zijn middel, als een aapje. Niet dat hij haar zou laten vallen, nee. Dat zou hij niet doen, daar vertrouwde ze op. Ze wilde gewoon dicht bij hem zijn, dicht bij hem blijven. Ze liet hem heus wel los hoor, toen ze eenmaal op het aanrecht zat, zorgde eerst dat hij goed bij haar hals kon en liet hem daarna ook haar buik insmeren. Het was een prettige verlichting van de pijn die ze eigenlijk niet voelde, maar wel aanwezig bleek te zijn. Nou ja, nu dus al een stuk minder. Het litteken, dat zou niet weggaan. Een herinnering. Het was aan hem er een goede van te maken. Nu hij klaar was met het insmeren van de gevoelige plekken tilde hij haar weer op, zij klemde zich ook weer om hem heen. Zorgde dat ze hem niet losliet. Wilde hem niet loslaten. Niet Sam. Haar ogen sloot ze heel even, maar toen ze ineens weer lippen tegen haar voorhoofd voelde, opende ze deze weer. Om ze daarna weer te sluiten toen zijn lippen die van haar bereikten, perfect op de hare aansloten. Ze wist niet wat ze moest antwoorden op zijn vraag, zweeg dus tijdelijk. Wist het niet. Kende het huis niet. Het maakte haar trouwens ook niet uit, eigenlijk. Ze wilde overal naartoe. Ze wilde overal heen. Zolang Sam maar bij haar bleef. Zo ongeveer. Nee, precies zo. Ze wilde dat hij bij haar bleef, hoewel ze hem niet op zou eisen. 'Maak maar een keuze,' fluisterde ze zachtjes, glimlachte. Legde haar hoofd weer in zijn nek, ademde oppervlakkig in en uit. Ze wilde overal heen. Ze hoefde nergens heen. Ze wilde dat hij haar verraste, ze wist dat hij dat zou kunnen. Ze was gelukkig, om het allemaal maar even samen te vatten. En alles wat Rosa dacht negeerde ze. Het maakte haar voor nu allemaal niet uit.

Hij mocht kiezen, kiezen. Hij wist niet wat zij wilde, hij mocht kiezen en dat lukte niet als hij niet wist welke kamer zij precies wilde zien. Wat kon ze leuk vinden? Wat vond hij interessant genoeg om te laten zien? Hij had nog een kamer waar werken waren, werken die niets met slachtoffers te maken hadden. Dingen van vroeger, herinneringen. Mocht ze dat zien? Ja, van hem wel. Hij vond het niet erg. Al wist hij niet wat er precies in die kamer te vinden zou zijn, aangezien hij daar al een tijdje niet meer was geweest. Hij wist niet wat hij zou aantreffen, maar goed. Geen geheimen meer. Hij liep naar de gang, de deur aan het einde. Aarzelde even, maar duwde daarna de deur toch open. Herinneringen, ja. En nog geen klein beetje. Niet dat het hem overweldigde, hij vermeed deze kamer bewust. En hij wist ook wat hier te vinden was. Hij zette haar voorzichtig neer, keek toen nog even rond. 'Ik weet niet of dit goed genoeg is,' mompelde hij. Herinneringen voor hem, misschien helemaal niets voor haar. Oude spullen. Hier en daar lagen zelfs nog dingen waarvan hij niet wist dat hij ze had, dat ze nog bestonden. Spullen. Te veel om eigenlijk op te noemen, te veel voor nu. Niet genoeg voor alle gevoelens die hij had. Hij tilde het meisje weer op. 'We komen later wel weer,' fluisterde hij, waarna hij de kamer weer uitliep, de deur achter zich sloot en Shira zacht tegen de muur drukte. De kamer zou het moment verpesten. Vreemd eigenlijk, hoe hij vroeger mensen tegen muurtjes duwde wanneer hij daar zin in had en hij nu hetzelfde deed, alleen veel zachter en met andere gevoelens. Het was vreemd hoe dezelfde acties, verschillende betekenissen hadden. Nou ja, hij drukte haar er met haar rug tegen, sloeg haar niet met het hoofd tegen de muur. Nee, wacht, niet aan denken. Bij haar zou hij dat nooit doen, nooit. Hij aarzelde even, drukte toen weer een kus op haar liepen en liet zijn handen voorzichtig naar haar buik gaan, waarna hij ze in haar zij plaatste en een kus in haar nek drukte. Deze handelingen voorzichtig uitvoeren was misschien wel moeilijker en hij had ook geen idee of hij haar niet te hard vasthield, nou ja, ze zou wel iets zeggen, toch?

Ze was benieuwd wat hij zou kiezen, merkte dat hij aarzelde, wat haar benieuwd maakte. Wat zou hij kiezen? Waar ging zijn voorkeur naar uit? Ze was benieuwd, haar maakte het niet zo hoe veel tijd het hem zou kosten. Hij kreeg de tijd van haar, hij mocht er zo lang over doen als hij wilde. Zij vond het niet zo erg, ze lag in zijn armen. Zat in zijn armen. Was dicht bij hem. Dan maakte het toch verder niet meer? Ze merkte dat hij begon te lopen, opende haar ogen. Volgde de weg die ze liepen, de gang door. Helemaal door, tot het einde. Tot ze bij een deur aankwamen die tot dan toe gesloten geweest was. Gesloten deur, die zich nu voor haar opende en zijn verleden prijsgaf. Voorwerpen. Het was meer dan genoeg. Een Sam die niet geteisterd werd door lust om mensen te pijnigen. Een Sam die nog onschuldig was. Verbazingwekkend. Ze kreeg niet lang de tijd om dingen in zich op te nemen, maar het was genoeg tijd. Genoeg tijd, waarna ze gewillig de kamer verliet, opnieuw door Sam opgetild. Haar benen om zijn heupen geklemd, haar rug tegen de muur en toch geen benauwde positie. Nee, niet als Sam er was. Dan kon het niet benauwd zijn, gewoon niet. Het was prettig, op deze manier klem zitten. Aan de ene kant een muur die haar steun bood, aan de andere kant Sam die haar vasthield. Zijn handen die haar zij vonden, zijn lippen die tegen die van haar gedrukt werden. Een kus die ze beantwoordde, waarna zijn lippen op weg gingen naar haar hals, de huid daar aanraakten. Zacht, alsof ze van porselein was. 'Sam,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar handen over zijn armen liet glijden, van zijn onderarmen tot zijn schouders tot zijn hals tot zijn kin, waar ze haar handen liet rusten. 'Je hoeft niet zo voorzichtig te doen. Ik ben niet van glas gemaakt.' Nadat ze dat gezegd had, drukte ze haar lippen in zijn hals en beet zachtjes op een stukje huid, hoewel ze zich vlak daarna afvroeg of ze nu niet wat te ver ging. Waarschijnlijk wel.

Niet van glas, niet voorzichtig. Ze voelde lippen in zijn hals, tanden. Wacht, wacht. Begreep hij het goed? Kon wel. Hij drukte haar nog iets steviger tegen de muur aan, liet zijn handen voorzichtig onder haar shirt schuiven, streelde haar huid. Niet van glas. Hij nam haar gebaar over, drukte zijn lippen in haar hals, zo naar haar schouder, beet zachtjes in de huid. Wacht, de muur zou haar misschien wel pijn kunnen doen. Nee, niet van glas, maar toch. Hij liet zijn handen over haar huid naar haar rug glijden, hield haar vast en begon weer te lopen. Waarheen? Hij dacht even na, dacht dat de slaapkamer wel een goed idee zou zijn, al wist hij niet wat Shira's plannen waren. En of ze die wel had, ach, ze zou wel zeggen als ze iets niet fijn vond. Hoopte hij. Wacht, toch maar even zeggen. Hij liep de trap op, kwam bij de deur die ze naar de slaapkamer zou brengen. 'Als er iets is wat je niet leuk vindt, iets dat pijn doet, zeg het dan. Ik weet niet wat grenzen zijn.' Zo, dan wist ze dat ook weer. Met deze woorden duwde hij de deur open, liep de ruimte binnen. Hij wist niet eens of ze dit wel fijn vond. Goed vond. Hij wel, altijd. Nou ja, niet altijd. Nu, ongeveer. Wacht, nee. Hij kon niet echt denken, niet nu. Het was ook het moment niet om te denken. Alles wat telde, was Shira. Alleen zij, niemand anders. Toch niet nu, nee, nooit. Het enige waar hij misschien in zijn hele leven nog om zou geven, was Shira. En ze was niet van glas en hij hoopte dat hij dat niet te letterlijk nam toen hij haar op het bed legde en boven haar hing. Hij hoopte dat ze het niet te beklemmend vond, te beangstigend misschien. Nou ja. Mocht hij zeggen, dan stopte hij wel. Gaf hij haar wel meer ademruimte. Als het voor haar te snel ging. Hij wist niet wat ze wilde en of ze dit alles wel goed vond, wat ze al gedaan had en wat nog niet. Dus als ze stop zei zou hij luisteren, haar bevelen opvolgen. Het zou misschien wel vreemd zijn, iemands bevelen opvolgen. De eerste keer. Maar voor haar wilde hij dat maar al te graag doen. Zijn handen verplaatsten zich naar de rand van haar shirt, schoven dat iets omhoog, zijn lippen vonden de huid op haar buik en zoenden deze iets ruwer dan eerst. Niet van glas, dat had hij wel begrepen.

Ze was gek. Moest wel. Wie anders deed zoiets, wie anders deed deze dingen, met een jongeman die haar nog geen vierentwintig uur geleden had gemarteld, had willen laten stikken? Geen antwoord op die vraag geven, was niet nodig ook. Handen, nu op haar huid. Echte aanrakingen, zonder dat er nog een stof tussen zat. Zijn tanden, die zachtjes in haar huid beten. Haar rug, steviger tegen de muur geduwd dan net. Was ze te ver gegaan? Dan had hij waarschijnlijk op een andere manier gereageerd. Nee, ze was niet te ver gegaan. Hoopte ze. Er was geen "te" ver. Niet nu. Niet hier. Op dit moment. Niet nadenken, vooral niet nadenken. Ze verplaatsten, hij verplaatste. Zij ging met hem mee, liet hem niet los. De trap op. Gang door. Tot de kamerdeur. Slaapkamer. Hij sprak, sprak tegen haar. Ze hoorde wat hij zei, begreep het. Besloot er geen gedachten aan te verspillen. Of woorden. Was niet nodig. Plaatste haar lippen op zijn kaak, kuste de huid daar zachtjes. Zachtjes, maar niet te zacht. Niet vederlicht, maar ze gebruikte haar tanden ook niet. Ineens voelde ze een zacht oppervlak onder zich. Bed. Duidelijk. Sam, die boven haar hing. Hij was gek. Zij was gek. Ze lachte slechts zachtjes, voelde hij haar shirt verschoof, zijn lippen die haar buik aanraakten. Nee, het was geen aanraken. Of ja, dat was het wel. Maar aanraken klonk te zacht. Het was ruwer, nog perfecter. Aanraken. Het dekte de lading niet helemaal, maar dat maakte niet uit. Alles was nieuw. Alles was mooi. Sam, Sam maakte haar gekker dan ze was. Was ze gek? Obvious. Anders had ze hier nu niet gelegen, niet met een psychopaat die haar buik kuste. Nee, ze moest ophouden met hem zo te noemen. Hij was Sam, hij was het enige dat ze had en het enige dat ze nooit kwijt wilde raken. Sam. Hij maakte haar gekker dan ze was. Had ze hem toestemming gegeven? Ja, op het moment dat ze zei dat ze niet van glas was, toen had ze al toestemming gegeven.

Ze zei niets, was allemaal goed. Dacht hij, hoopte hij. Wilde hij. Hij verplaatste het shirt weer verder naar boven, trok het voorzichtig over haar hoofd en legde het achter het meisje neer. Zijn lippen volgden de weg naar boven, tot deze weer bij haar lippen kwamen. Zachte lippen, die hij ruwer kuste dan eerder. Ruw, ruw. Hij hoefde niet zacht te zijn, hoefde zich niet aan te passen. Was niet nodig. Hij wilde het wel proberen, maar hij was dankbaar dat het niet hoefde. Hij wist namelijk niet of hij het volgehouden zou hebben. Ach, het was niet nodig geweest. Simpel. Makkelijk voor hem, ook voor haar? Misschien, hij hoopte het. Dat ze hier geen spijt van kreeg, hij was tenslotte wie hij was. Ze aanvaardde hem zoals hij was, aanvaardde zijn andere kant. De kant die niemand ooit zou aanvaarden. En dat was waarom hij voor haar gevallen was, waarom hij zoveel vreemde gevoelens had en waarom zoveel vragen als een storm door zijn hoofd raasden. En hij vond het niet erg, niet meer. Hij vond het prima, perfect. Vernieuwend, al was dit iets wat voor altijd vernieuwend zou blijven. Hij streelde met zijn vinger zachtjes over haar wang, steunde op zijn rechterhand. Zijn tong gleed heel zachtjes over haar onderlip. Ja, hij was gek. En dat wist ze, ze accepteerde dat. Hij mocht zichzelf zijn bij iemand die ook zou aanvaarden dat hij zichzelf was. Van haar wang gleden zijn vingers naar de rand van haar bh, bleven daar even hangen, naar haar hals, zacht over de blauwe plekken. Nee, niet van glas. Hij trok haar iets meer omhoog, zodat haar rug van het dekbed verwijderd was en zoende haar toen opnieuw. 'Ik weet niet hoe ver jij wilt gaan,' mompelde hij. Zekerheid, had hij nu wel nodig. Dan kon hij de controle droppen. Haar niet behandelen als glas, maar ook niet zoals hij de anderen behandeld had. Hij keek naar de perfecte haarlokken die zachtjes krulden bij haar schouder, naar de mooie ogen die nu in de zijne keken. Hoe had het ooit kunnen gebeuren, hoe kwam het dat iemand om hem gaf? Om iemand zoals hij? Dat kon alleen maar iemand zijn die hij alles wilde geven, hij wilde Shira alles geven. Ook al was dat soms niet mogelijk.

Ze zorgde dat hij haar shirt zo gemakkelijk mogelijk uit kon trekken, vond het niet erg dat ze nu in haar bh en met een short op zijn bed lag, met hem boven zich hangend. Ze verplaatste haar handen, die tot een paar tellen eerder niets gedaan hadden, nu over zijn lichaam. Onder zijn shirt, op de naakte huid die eronder te vinden was. Zijn lippen, die die van haar raakten. Ruw, ruw kusten. Ze proefden naar meer, naar veel meer. Beloften, mooie woorden. Nee, geen mooie woorden. Alleen maar Sam, alleen maar Sam. Zijn kussen waren intens, zijn aanrakingen gekmakend. Zijn hartslag was sneller gegaan, de laatste seconden en hoe langer zijn lippen tegen die van haar drukte, hoe minder graag ze ze los wilde laten. Sam. Hij maakte haar gek en hoe langer ze erover nadacht, hoe meer zekerheid ze kreeg dat ze hem ook gek maakte. Gek, anders gek dan ze al waren. Krankzinnig. Vingers tegen haar wang, die langs haar kaak naar beneden gleden. Naar de rand van haar bh, waar ze even stil bleven liggen. Zorgde voor een onopvallend laagje kippenvel op haar armen, dat hij niet zou zien. Vingers, die weer omhoog gingen, over de blauwe plekken streken en daarna voelde ze hoe ze weer loskwam van het dekbed. Niet veel tijd om over dat fenomeen na te denken, ze voelde zijn lippen weer op die van haar. Niet al te lang, dit keer. Ze mocht er slechts kort van genieten, waarna hij weer sprak. Zachtjes, zorgvuldig. Behoedzaam. Onzeker. Zekerheid, dat wilde hij hebben. Hoe ver mocht hij gaan? Hoe ver wilde ze dat hij ging. Ze zweeg eventjes, dacht na. Een fractie van een seconde. 'Zo ver als het lot ons wil brengen,' fluisterde. Een wijs klinkende zin die eigenlijk inhield dat ze geen grens had, niet vanavond. Zo ver als het lot hun wilde brengen. Alles overlaten aan toeval. Ja, dat deed ze eigenlijk altijd al, dus dit kon er ook nog wel bij. Alles overlaten aan het toeval, aan het lot. Ze keek naar hem, raakte zijn ruwe huid aan. Zijn gebleekte haren. Bruin, ze kon hem zich niet voorstellen met bruin haar. Zou hij foto's hebben? Daar was ze wel benieuwd naar, in ieder geval. Ze drukte een kus in de hoek van zijn mond.

Het lot. Wat was het lot? Hij wist het niet, maar het kwam erop neer dat ze geen grenzen kende. Het lot, het lot bestond niet. Dat was er niet. Alles gebeurde om een reden, de reden dat hij haar had meegenomen. De reden dat hij al drie tekeningen had, de reden dat hij hier nu met haar lag. Zijn handen gleden zacht over haar rug, naar de sluiting van haar bh. Geen grenzen en als dit het lot niet was, waarom gebeurde het dan? Geen lot, geen grenzen. Een waarschuwing dat ze mocht zeggen als ze iets niet wilde. Met zijn duim en wijsvinger maakte hij de beweging die de sluiting zou openmaken, waarna hij haar bh zacht naar beneden liet glijden en voorzichtig weglegde. Hij aarzelde even, hij wist dat ze prachtig was, maar toch maakte het hem even alles vergeten. Voor de zoveelste keer. Hij liet haar weer op het dekbed liggen, trok zijn eigen shirt uit, waarna hij haar handen op zijn huid voelde, greep haar handen en streelde toen via haar polsen verder naar beneden toe, zodat hijzelf bij haar mond kwam en daar weer een kus op drukte. Zijn huid raakte zacht de zijne, wat resulteerde in een koude rilling die over zijn hele rug liep. Het lot, het lot was voor hem wel duidelijk. Nu was het alleen wachten of zij het er mee eens was, zijn lippen vonden haar hals weer, drukten daar weer een paar kussen op. Geen controle meer, niet lettende op de bloeduitstortingen die misschien nog pijn konden doen. Ze had het zelf toegefluisterd, dat ze niet van glas was. Maar er schuilde toch angst dat hij haar misschien wel pijn deed, pijn ging doen. Al was dat niet zijn bedoeling, deze keer niet. Bij haar niet meer. Zijn lippen verplaatsten zich naar haar oor, zoende zachtjes de huid naast haar oor. 'Ik hou van je,' fluisterde hij zachtjes. Daarna weer een kus op haar lippen, één hand waarvan de vingertoppen over haar bovenlichaam gleden. Van haar sleutelbenen, naar haar onderbuik. Van daar weer naar haar schouders. Elk stukje huid hadden ze aangeraakt. En als dat niet zo was, zouden zijn vingers dat pad nog wel kruisen. Nou ja, als Shira ermee instemde. Al hing het bij haar van het lot af en het lot was meestal onbekend.

Hij wist het, hij begreep wat ze bedoelde. Dat wist ze, merkte ze aan zijn bewegingen. Geen enkele hand stuitte per ongeluk op de sluiting van een bh, om deze daarna open te klikken. Nee, hij wist wat hij had gedaan. Waar hij mee bezig was. Voorbedachte handelingen, maar met emoties die niemand had kunnen voorspellen. Het lot zou beslissen wat er ging gebeuren, zou ervoor zorgen dat alles goed kwam. Het lot. Sam. Was ze gek? Nog steeds, alweer. Gek. Ook zijn bovenlichaam werd ontbloot, de huid die onder het shirt verborgen ging, werd nu zichtbaar. Werd nu aan haar getoond, maakte dat ze haar vingers niet stil kon laten liggen, maar ze wel moest verplaatsen over zijn huid. Aanraken, aanraken, maar nog niet proeven. Waar had deze avond hen gebracht? Waar was het begonnen, waar zou het eindigen? Twee verschillende huiden tegen elkaar. Gladde, zachte huid. Ruwere huid. Shira. Sam. Verschillend, maar toch hetzelfde. Bij elkaar. Gek, gek in hun hoofden. Lippen die de huid in haar hals bewerkten, maakten dat er rillingen over haar armen schoten, de haartjes daar overeind gingen staan. Geen pijn, dat niet. Nee, alleen maar gekte. Haar oor, zijn lippen. Vier woorden, die alles zeiden wat gezegd moest worden. Woorden die één antwoord vereisten, woorden die gekmakend waren. Gevaarlijke woorden, die van het ene op het andere moment een leugen konden worden. Maar het maakte haar niet. Voor zulk soort dingen was het al te laat. Nadenken kon ze al lang niet meer. Slechts bewegingen, intenties. Met al haar kracht duwde ze Sam van zich af, zorgde ze dat hij op het dekbed kwam te liggen. Rolde hen om, waarna ze haar borst tegen die van hem legde. Hij zou haar gewicht makkelijk kunnen houden, hij zou er echt geen last van hebben dat ze nu boven op hem lag. Maakte niet uit. Ze kuste zijn lippen zachtjes, beet even in zijn onderlip. 'Ik ook van jou.'

Hij voelde hoe hij anders lag, voelde hoe Shira de kracht had om hem op zijn rug te draaien. Verward schudde hij zijn hoofd, maar toen hij haar lippen op de zijne voelde, haar huid op de zijne, wist hij dat het geen actie van verraad was. Zij ook van hem, bevestiging. Hoewel ze nu met haar volle gewicht op hem lag, had hij er weinig last van. Nou ja, ze was tenger, woog niet veel. En hij kon wel tegen meer dan dat. Ach. Verder was dit ook een vreemde positie voor hem, onderaan, onderdanig. Hij wist niet echt wat hij er van moest vinden, maakte niet veel meer uit. Zijn handen verkenden de rug van het meisje, het mooie meisje met de naam Shira. Hij wist niet wat zij van dit alles dacht, maar het feit dat ze hem om zijn rug gelegd had, wilde zeggen dat ze het niet erg vond dat de kleding van haar bovenlichaam verdwenen was. Kleding die hij haar had gegeven en nu weer had afgenomen. Nou ja, dit lag anders, niet dan? Maakte niet zo veel uit, niet te veel denken. Zijn vingers gleden over haar rug, over een ruggengraat die hij duidelijk kon voelen, hij drukte weer een paar kusjes op haar schouders en in haar hals, liet zijn vingers naar de rand van haar short schuiven. Nee, onderaan liggen was wel volledig anders. Hij verplaatste zijn handen nu weer naar haar zij, zorgden ervoor dat ze net iets anders lag. Iets minder druk, zodat hij meer vrijheid had. Al raakten hun huiden elkaar toch nog steeds aan. Zijn ruwe, koude huid en haar zachte, ietwat koudere huid. Ja, best intens. Nieuw voor hem. Voor haar misschien ook? Wist hij niet, wilde hij niet weten. Hij zou het wel voelen, horen. Wat? Nee, niet zo denken. Of wel? Het zou er toch van komen, maar hij mocht er niet over nadenken. Niet aan denken. Hij drukte zijn lippen weer op de hare, haalde zijn handen door haar donkerbruine lokken en beet zacht op zijn onderlip toen hij haar lippen losgelaten had. Zij bepaalde nu de handelingen, ze had hem tenslotte op zijn rug gelegd. Verantwoordelijkheden. Nou ja, maakte niet uit wat ze deed. Alles wat ze deed, was goed. Nu zou dat niet anders zijn.

Het voelde direct anders. Verschil. Nu zou zij de leiding moeten nemen en daar was ze niet zo heel goed in. Ze was een meisje dat liever volgde, Niet zo gauw de lakens uitdeelde. Maar maakte het nu nog uit? Nee, ze moest niet zo veel nadenken, want dat zou haar tocht niets op gaan leveren en eigenlijk wist ze dat ook wel. Nee, niet nadenken. Dat was niet goed, dat zou niet goed komen. Niet nadenken, alleen doorgaan, bewegen, doorgaan, niet stoppen. Ze voelde het verschil nu nog beter, alsof Sam haar de leiding had gegeven. Zijn handen verkenden haar rug, iedere lijn van iedere spier die ze daar had, raakte hij volgens haar aan. Beantwoordde zijn handelingen, zijn aanrakingen, zijn kussen, genoot er zelfs van. De vingers die tot haar short kwamen, daarna daar weer weggingen. Verdwenen, ergens anders verschenen. Vingers die zich om haar haren hadden gewikkeld, lippen die die van haar nog steeds stevig vasthielden. Waar gingen ze naartoe? Dromen, dromen. Wat zou er nog komen? Ze wilde het niet weten, de vragen mochten weg. Waren niet nodig, zelfs overbodig. Ze irriteerden haar alleen maar terwijl ze langzaam van positie veranderde, haar knieën aan de weerszijden van Sam zijn lichaam zette. Was haar bovenlichaam naakt? Ja, maar dat maakte niet uit. Sam, Sam was hier. Wat was er toch zo bijzonder aan hem? Alles, alles. De persoon die hij was, die bij verborgen hield voor de buitenwereld. Die was zo bijzonder. Ze verschoof zo dat ze op zijn kruis zat, waarna ze licht heen en weer begon te schuren. Eventjes. Alles was nieuw, alles ging op gevoel. Dingen die niet van tevoren bedacht waren. Alleen maar ideeën, alles was anders dan het altijd had geleken. Ze boog zich weer naar voren, drukte haar lippen tegen die van hem aan, beet op zijn onderlip. Die kreeg ze het makkelijkst tussen haar tanden.

De druk ging van zijn lichaam af, zag dat knieën aan weerskanten van zijn lichaam waren, voelde hoe ze zacht over hem heen schuurde, hem aanspoorde. Hij plaatste zijn handen in haar zij, zorgde ervoor dat ze omhoog ging en keerde haar toen weer op haar rug, waarna zijn lippen zacht in de huid onder haar navel beten. Zijn handen verplaatsten zich naar de short, grepen de randen. En terwijl zijn lippen hun werk deden, trokken zijn handen haar short naar omlaag, over haar dijen heen. Zijn ene hand omklemde haar zij, waarna zijn andere de short van haar benen verwijderde. Zijn lippen verplaatsten zich naar haar dijen, drukten daar een paar kusjes op. Tanden die ook daar zachtjes in haar huid beten. Eindeloze benen, die nu nog beter zichtbaar waren. Enkel haar ondergoed nam nog enkele centimeters in beslag, maar dat was voor later. Hij mocht ook niet té snel gaan. Alhoewel hij zich afvroeg of na twee dagen met elkaar in bed liggen ook niet snel was. Ach, maakte niet uit. Hij vond het wel goed en Shira ook, dacht hij. Ja, vast wel. Anders zou ze het al lang gezegd hebben. Hij voelde hoe zijn hartslag sneller ging, duidelijker werd. Een ritme dat hij niet kende, maar wel fijn vond. Een ritme dat door Shira werd opgewerkt. Zijn lippen gingen weer naar boven, naar haar hals, haar mond. Hij nam haar beweging over, beet zachtjes in haar lip. Zijn vrije hand streelde zachtjes haar heup, kneep zachtjes de omliggende huid samen. Ze was perfect, alles aan haar was perfect. Elke stukje huid, elk lichaamsdeel. Het fijne was, dat hij het met toestemming mocht aanraken. Dat er geen tegenwerking was. Vrije wil en geen angst. Hij schoof het meisje iets verder naar achter, waardoor ze met haar rug tegen de rand van het bed lag en tegelijkertijd ook rechtop zat, of ja, ongeveer. Niet helemaal. zijn handen hoefden haar nu niet meer te ondersteunen als hij haar hoger wilde hebben, wat meteen een verbetering was. Zijn lippen hadden de hare ondertussen niet meer losgelaten, zijn tong zat nu ongeveer tegen haar lippen en raakte zacht de hare aan, zijn linkerhand zat nu om haar zij heen.

Ademen ging moeizaam, het was moeilijk om een goed passend ritme te vinden. Nee, niet moeilijk. Onmogelijk. Ze lag nu weer onder hem voelde hoe zijn tanden in haar huid beten, hoe zijn handen meer van haar lichaam ontblootten. Tanden die beten, zich in haar huid vastzetten, zonder haar echt pijn te doen. Vingers die haar lichaam ontdeden van de short en haar achterlieten in alleen een onderbroek. Maar ze vond het niet erg. Helemaal niet, zelfs. Hij verplaatste zich weer, zijn lippen vonden nu achtereenvolgens haar hals, haar lippen en daarna alleen haar onderlip, waar hij haar beet. Bij deze besloot ze dat ze het veel prettiger vond als hij de leiding nam en deze liet ze dan ook graag aan hem over, ze liet zich een stuk tegen de muur aanschuiven, wat sowieso al prettig was. Gemakkelijker. Niet zittend, niet liggend. Zijn lippen, nog steeds op die van haar. Zijn hand, die de huid rond haar heupen zachtjes vasthield. Haar handen, die zich over zijn lichaam verplaatsten, bij de rand van zijn broek kwamen en daar even bleven liggen. Aarzeling. Was ze gek? Ja, dat was ze sowieso, dus het maakte eigenlijk niet uit wat ze deed. Zolang ze het zelf maar wilde, zolang ze het allebei maar wilden. Zijn tong dwong haar eventjes haar handen te laten voor wat ze waren en haar mond een stukje open te doen, zodat ze makkelijker met haar tong bij die van hem kon komen. Makkelijker, veel gemakkelijker. Ze ging zijn lippen nu in ieder geval niet meer loslaten, ze was niet gek. Nu kon ze zich weer concentreren op haar vingers, die op zoek waren naar de knoop van zijn broek en deze al snel vonden, moeiteloos openden. Ook zijn gulp kreeg ze open, nu was het de uitdaging dat vervelende kledingstuk van zijn lichaam te krijgen zonder zich in al te rare posities te hoeven wurmen. Ze was gek, correct. Dat was toch de reden dat ze dit kon doen? Ook correct.

Lippen die van elkaar gingen, die hem toelieten om verder te gaan. Lippen die zijn bewegingen accepteerden. Handen over zijn lichaam, handen bij zijn broek. Een knoop die openging, een gulp die naar beneden geritst werd. Shira, die momenteel een heel onregelmatige ademhaling had. Hij zette zijn knie iets verder dan waar deze was, zodat hij nog net iets dichter bij haar kon komen. Een tong die de hare verkende, zijn tong dat haar mond verkende. Zijn handen die zich via haar zij naar haar schouderblad had verplaatst, een duim die zachtjes over de zijkant van haar borst streelde. Geen angst, geen verzet, geen tegenwerking. Alleen nieuwe gevoelens, onontdekte gevoelens. Gevoelens die hij nooit eerder had gehad, maar die hij wel heel erg fijn vond. Veroorzaakt door Shira, allemaal door het prachtige meisje voor zich. Hij schonk geen aandacht meer aan de dingen om zich heen, het enige wat telde was Shira, haar lippen. De perfecte bruine lokken, alles aan Shira, ook al kon hij dat nu niet zien. Alles aan haar zou prachtig blijven, wat er ook gebeurde. Hij zou haar beschermen, haar nooit nog pijn doen. Tenzij ze het zelf wilde, zoals nu. Het was wel duidelijk dat ze het goed vond, anders zou ze dit nooit gedaan hebben. Met dat doelde hij op zijn broek die nu openstond, die uit moest. Geen aandacht aan besteden, enkel aan Shira. Prachtige Shira. Nee, loslaten zou hij haar niet meer. Niemand zou hem dwingen om haar los te laten. Ze hoorde bij hem, iemand hoorde bij hem. Ze hadden altijd al gezegd dat personen voor elkaar gemaakt waren, dat op ieder potje een dekseltje past. Hij geloofde het nooit, maar nu was het tegendeel bewezen. Shira, zij was voor hem gemaakt. Hij voor haar, misschien. Maar voor hem was zij perfectie en wilde hij niemand anders. Zijn daden leverden soms wel goede dingen op, ook dat had iedereen mis. Niemand kende hem, niemand kende hem. Niemand kon zijn daden inschatten en bepalen wat goed of slecht was. Nee, niet afwijken. Niet aan iets anders denken. Shira.

Het was alleen maar perfect. Alleen maar perfect. Niets meer, niets minder. Alleen maar perfect. Ze voelde zijn tong, die haar mond verkende. Haar tong, die hem plaagde tijdens zijn zoektocht. Zijn lichaam, nog dichter bij dat van haar dan eerder. Verdorie, zo kreeg ze die broek echt niet gemakkelijker uit hoor. Het lukte haar wel hoor, ze vond het alleen niet eerlijk dat het bij haar veel gemakkelijker gegaan was. Waarschijnlijk omdat zij slechts een short aan had gehad en hij een lange broek droeg. Droeg. Nu niet meer, nu niet meer. Beiden droegen ze nu bijna niets meer en het maakte niet uit. Niets maakte meer uit. Het lot had besloten dat het meisje dat niet van glas was en de jongen met het gebleekte haar zo ver zouden gaan als ze gingen. Het leek haar wel gemakkelijk,, het lot zijn. Dingen gebeurden namelijk gewoon. Wacht, ze dwaalde af. Zijn vrijwel naakte lichaam tegen dat van haar was alles behalve oninteressant. Perfectie, zelfs. De ruwere huid, de zachte lippen. Het lichaam dat tegen dat van haar aandrukte, zonder te zwaar te zijn. Perfectie. Als er iets te vergelijken was daarmee, was dit het. Hij het. Alles. Dit moment, deze persoon. Sam. Sam. Waartoe zou dit leiden? Het maakte niet uit. Alles was goed, alles was perfectie. Ze kon nog steeds niet normaal ademen en haar hart begon net zo onregelmatig te kloppen. Sneller, onregelmatig. Gekte, die alles overheerste. Twee gekken bij elkaar. Zijn handen, alles samen... Het kon eigenlijk alleen maar erotisch genoemd worden, maar dat was een woord dat Shira niet zo snel in de mond zou nemen. Of zou denken. Nee, daar dacht ze niet aan. Het was alleen maar pure perfectie. Niets meer, niets minder. Alleen maar perfectie.

Een onopvallende glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij voelde hoe ze hem plaagde, door zijn tong tegen te houden, maar daarna toch zijn gang liet gaan. Hij was gek, gek dat hij dit deed. Maar het voelde aan zoals hij wilde dat het voelde, zoals hij het nog nooit eerder had gevoeld. Shira, niemand anders dan Shira zou hem dit gevoel nog kunnen geven. Een gevoel dat instemde met alles wat je deed. Wat hij deed, wat zij deed. Zijn lippen lieten de hare los en ook al vond hij het niet goed, zijn gevoel zei dat het goed was. Hij drukte een paar kusjes op haar middenrif, ging toen verder en kwam bij de rand van haar slipje aan. Nam de zijkant zachtjes tussen zijn tanden en trok het iets omhoog, waarna hij het losliet en met zijn andere hand de rand omlaag schoof, terwijl hij de nieuwe, blootliggende huid van haar dijen zachtjes zoende. Tot hij volledig beneden was, net zoals haar ondergoed. Geen grenzen, geen glas. Enkel het lot. Het lot? Nee, geen lot. Een wil, twee zelfs. Zijn lippen weer op de hare, zijn tong die nu vrijwel meteen de hare vond, een vinger dat zachtjes over haar ribben ging. Tenger, heel erg tenger. Uniek. Alweer. Zou ze het zelf beseffen, hoe uniek ze was? Hoe mooi ze was en hoeveel hij precies van haar hield? Waarschijnlijk niet, maar hij kon het wel duidelijk maken. Zou het ook duidelijk maken. Voor de komende tijd, nu. En hij hoopte dat ze hem kon vergeven voor de pijn die hij haar al had bezorgd. Of had ze dat al gedaan? Misschien, anders deed je dit niet. Nooit. Hij hoopte het, nou ja. Wat had hij nou tien seconden geleden nog gezegd? Niet te veel denken, niet nu. Ze was naakt, hij bijna. Maar hij wilde haar geen pijn gaan doen, op welke manier dan ook. 'Weet je het heel zeker?' fluisterde hij zachtjes. Hij wilde bevestiging, dan zou de gedachte dat ze pijn had hem misschien iets meer gerust stellen. Dat ze het echt wilde, dat het haar niet uitmaakte. 'Ik wil je geen pijn doen, niet opnieuw.' Maar hij wilde haar wel. Niet alleen haar lichaam, haar. Alles. Het totaalpakket.

Verwarring heerste. Altijd. In haar hoofd, een stormvloed van gedachten. Wat kon er fout gaan? Alles. Kon het haar schelen? Nee. Niet nu. Morgen pas. Of dan ook nog niet. Ze maakte zich nu niet druk, nergens om. Oh, wel trouwens. Ze vroeg zich af of dit wel gezond was, haar onregelmatige ademhaling en haar veel te snelle hartslag, die nog sneller leek te gaan op het moment dat Sam zijn lippen verplaatste, steeds verder naar beneden. Tot ze naakt was. Helemaal naakt. De totale naaktheid maakte dat een verschrikkelijke onzekerheid haar bekroop. Kwetsbaar. Als ze niet goed genoeg was... Wat dan? Wat zou er dan gebeuren? Ze wilde het eigenlijk niet eens weten. Nee. Onzekerheid. Niet aan denken, naar achteren duwen. Dit waren kwade gedachten, in haar hoofd gestopt door Rosa. Rosa moest wegblijven, haar laten doen wat ze wilde. Ze werd afgeleid door de lippen die die van haar weer raakte, de hand die over haar huid streelde. Ze wist dat hij de ribben onder de huid kon voelen, ze waren normaliter ook zichtbaar namelijk. Was ze te dun? Te mager? Haar vingers trilden, ze sloot haar ogen. Niet aan denken. Niet onzeker zijn. Was nergens voor nodig. Hij wilde haar toch? Hij wilde haar, zij wilde hem. Ze moest zich geen zorgen maken om wat hij van haar vond. Ze moest zich nu niet druk maken, maar genieten. Luisteren naar zijn woorden, zijn vraag. 'Of we nu nog een maand wachten of niet, pijn zal het sowieso doen,' fluisterde ze zachtjes. Haar ogen waren weer open, ze keek hem aan. 'Het zal goede pijn zijn, pijn die ik zal koesteren, op een goede manier nooit zal vergeten.' Ze aarzelde even. Zei niets meer. Drukte haar lippen tegen die van hem, dwingender dan net. 'Ik weet het zeker, Sam. Heel zeker.' Haar handen gleden naar de rand van het laatste kledingstuk dat hij droeg, schoven deze voorzichtig, zorgvuldig, naar beneden. Nu waren ze beiden naakt. Zonder kleding.

'Daar heb je gelijk in,' fluisterde hij. Het moment dat ze zijn allerlaatste kledingstuk naar beneden liet zakken, grijnsde hij even. Geen weg meer terug, ze was zeker. Niet te veel denken, niet te veel zorgen maken over pijn. Ze wilde het, hij wilde het. Hij zou er alleen op letten of hij haar niet te veel pijn deed, als de pijn op haar gezicht af te lezen was. Zorgen over voorbehoedsmiddelen hoefden ze zich niet te maken, al wist zij niet dat hij namelijk onvruchtbaar was. Hoefde ze niet te weten, hij wilde namelijk geen kinderen. Nooit. Dus het was misschien alleen maar handig. Hij drukte voorzichtig een kus in haar hals, hield zijn mond bij haar oor. 'Ik wil je geen pijn doen, als het te erg wordt zeg je het maar,' fluisterde hij. Daarna liet hij zichzelf in het meisje glijden. En inderdaad, zoals hij verwacht had, had ze nog nooit eerder enige seksuele betrekkingen gehad. Maar ze wilde het en dat was goed. Over goed gesproken, hij hoopte echt dat hij haar niet te veel pijn had wanneer hij zachtjes heen en weer bewoog. Hij beet op zijn lip, zocht toen de lippen van het meisje op. Fluisterde daar iets tegenaan wat iets zoals "sorry" moest zijn en streelde met zijn hand weer door haar lokken heen. Voor hem voelde het goed, heel goed zelfs. Beter dan alle vorige keren, puur omdat dit Shira was. Hij van haar hield, zielsveel. En hij lette op andere dingen, haar geen pijn doen. Dat maakte misschien dat dit veel intenser was, dat hij veel meer voelde. Nou ja, hij hoopte eigenlijk dat het voor haar ook zo goed aanvoelde. Hij had gezworen dat hij haar nooit pijn zou doen en kijk nu, maar dit was wel echt anders. Ze wilde het, het zou altijd pijn doen. Zij hadden het zo ver laten komen, zij had het zo ver laten komen. Hij ook. Maar spijt? Nee, dat zou hij niet krijgen. Nooit. Ook niet als ze hem zou verraden, want hij hield echt van haar. Zou echt van haar gehouden hebben. Altijd, diep van binnen. Wat er ook gebeurde, wat er ook zou gebeuren. Nee, wacht, niet te veel nadenken. Shira, dit moment. Niets anders. Hij drukte een kusje op de huid tussen haar sleutelbenen en lette erop dat hij nog steeds voorzichtig bleef.