Samuel VS Shira

Geen zorgen maken. Pijn zou het haar toch wel doen. Hij wist dat net zo goed als zij. Vond ze niet erg, moest ze zich geen zorgen over maken. Het zou toch wel gebeuren, eens zou het toch gebeuren. Pijn zou ze toch wel krijgen. Altijd. Maar dit was een ander soort pijn, dat wist ze zeker. Nee, ze kon niet teveel pijn krijgen. Niet als Sam het haar toebracht. Dan was er alleen goede pijn, pijn die zou helen en in iets moois zou veranderen. Pijn. Ineens voelde ze hem en hoewel ze dacht dat ze erop voorbereid was, bleek dat niet zo te zijn. Deze pijn was veel ongrijpbaarder, veel intenser, intiemer, pijnlijker dan wat ze eerder meegemaakt had. Het zorgde ervoor dat ze haar nagels in zijn huid drukte op de plaatsen waar haar handen net nog gelegen hadden. Oh, ze merkte wel dat hij nog voorzichtig deed hoor en daar was ze eigenlijk heel blij mee. Het deed zo al pijn en hoewel ze al had gezegd dat ze niet van glas was, was dit pijn van een heel andere oorsprong, van een geheel andere frequentie. Zijn verontschuldigingen bevestigden alleen maar wat ze al wist, dat hij zijn best deed haar niet al te veel pijn te doen, maar er niets aan kon doen dat ze wel pijn moest lijden. Ze vond het niet erg, hoewel het verschrikkelijk was. Pijnlijk, maar tegelijkertijd als een drug. Pijnlijk, prettig. Intens. Warm. Sam. Sam, die hier duidelijk van genoot. Hij wel, hij had geen pijn. Wacht, zij had hier zelf voor gekozen, zou er zelf iets moois van maken. Voor zichzelf. Voor Sam. Sam, Sam verdiende het geluk dat hij nu voelde. Dat zou ze hem, wilde ze hem, niet afnemen. Ze voelde zijn lippen tegen haar huid, besloot door te gaan. Haalde haar nagels uit zijn huid, kuste zijn lippen opnieuw. Hier, nu. Ze leefde, voelde haar hartslag, haar ademhaling, vele malen sneller dan wat dan ook op de wereld. Hier leefde ze, op dit moment voelde ze zich levend.

'Gaat het wel?' vroeg hij zacht toen hij de nagels in zijn huid voelde, niet dat dat onprettig was. Hij vond het zelfs prettig, maar dat wilde zeggen dat zij pijn had. Ongeveer. Toen ze haar lippen weer op de zijne voelde, was er weer verwarring. Geen pijn, het was moeilijk om er een conclusie uit te halen. Nou ja, hij beantwoordde de zachte lippen tegen de zijne, zorgde ervoor dat hij net iets sneller ging. Een heel klein beetje maar, de pijn zou wel verminderen. Bij haar dan, hij had geen pijn. Hij wilde gerust de helt van de hare, maar dat was niet logisch. Het ergste was al voorbij, hoopte hij. Wilde hij. Nou ja, hij zag wel. Hij beet heel voorzichtig op haar onderlip, zijn hand streelde nog steeds haar bruine lokken. Shira, hoe had hij haar ooit pijn kunnen doen, hoe was hij in staat geweest om haar te wurgen? Hij mocht er niet aan denken, wilde ze niet aan denken. Maar, als je iets nooit gehad had, kon je het niet missen. Toch? Hij had Shira wel gehad dan, maar niet op deze manier. Hij had haar niet liefgehad, zoals hij dat nu deed. Ze was oorspronkelijk bedoeld als zijn zoveelste slachtoffer. Lieve Shira. Mooie Shira. Kleine, gekke meid. Nee, niet klein. Ze was groot, benen zonder einde. Zijn hand verliet haar lokken, gleed langs haar zij naar haar bovenbeen. Streelde daar voorzichtig de huid. Zijn lippen hadden de hare ondertussen niet losgelaten, hij wilde niet meer loslaten. Niet nu, niet op dit moment. Een intiem moment, heel intiem. Intiemer dan hij ooit zou kennen, voelen. Beseffen. Nee, zij gaf hem besef. Schuldgevoelens. Gevoelens over het algemeen. Ze was prachtig, vanbinnen en vanbuiten. Perfect. En het feit dat zij zich aan hem gaf, terwijl ze wist hoe hij was, maakte dat hij zich gelukkig voelde dan ooit tevoren. Na al die tijd kende hij geluk, dankzij Shira. Het maakte dat hij haar wilde bedanken, voor alles. Maar hij wilde haar lippen niet loslaten, hij kon het haar niet zeggen. Zijn vingertoppen vormden letter op haar been, woorden. Slechts één woord. "Bedankt." Of ze het zou kunnen achterhalen, of het duidelijk genoeg was, hij wist het niet. Maar hij had haar bedankt, dat was wat hij wilde. En als ze het zou weten, zou dat slechts een klein pluspunt zijn.

Ja, het ging wel. Het ging steeds beter. Alsof ze eraan wende. Alsof het haar niet meer stoorde. Nou ja, eigenlijk voelde ze het nog wel, maar werd het overstemd door een gevoel van... Ja, hoe kon je zoiets noemen zonder dat het vulgair klonk? Het was prettig, dat wilde ze in ieder geval wel kwijt over dit hele gebeuren. Momenten om te koesteren, voor als een moment zoals dit nooit meer terugkwam. Met wie beleefde je zoiets? Zij beleefde het met degene die haar net zo goed van haar leven had kunnen beroven, maar in plaats daarvan had hij haar een heel nieuw leven gegeven, een leven dat zo veel beter was dan ze ooit had kunnen wensen. Zou hij het doorhebben? Wat hij haar gegeven had? Waarschijnlijk wist hij het niet eens, merkte hij het niet. Vond ze niet erg, het was een geheim, een gedachte, die ze kon koesteren, bewaren. Nooit meer kwijtraken. Zijn lippen, haar lippen, alsof ze met elkaar verbonden waren door iets dat niet te breken was. Zijn hand, die over haar lichaam streek, gleed naar haar bovenbeen. Streelde daar de huid. Zijn bewegingen waren sneller geworden, hadden eventjes voor meer pijn gezorgd en hadden haar daarna geplezierd, haar een warm gevoel gegeven. Het tempo van haar ademhaling veranderde nu ook, nam meer het ritme van de bewegingen aan. Ze werd er gek van, zo ver ze dat nog niet was. Sam, Sam. Hij was prachtig, geweldig en zijn hand op haar been voelde vertrouwd aan, alsof het altijd zo zou moeten zijn. Wacht, dat moest het ook zijn. Ze sloot haar ogen, liet zijn lippen niet meer los. Merkte dat zijn hand niet meer streelde, maar schreef. Wat schreef? Ze wist het niet precies, kreeg er alleen een apart gevoel door. Ja, ze had wel een idee. Maar zekerheid? Nee. Had ze het goed? Het gaf haar in ieder geval een prettig gevoel, een warmte die door haar lichaam stroomde. Sam.

Een regelmatige ademhaling die steeds luider werd, duidelijker aanwezig. Alsof het genot van zijn lippen rolde, al wilde hij het niet te hard laten merken. Niet op een hond lijken. Hij genoot er wel van, ja. Maar hij wist niet op dat per se zo duidelijk te zien moest zijn. Te horen. Nou ja, misschien kwam het wel mede door de lippen van Shira, die nog steeds tegen de zijne drukten. Zachte lippen, zachte Shira. Geen glas, zacht. Vlees en bloed. Hij merkte dat haar gezicht een andere uitdrukking had, geen pijn meer. Ja, heel even was hij haar lippen kwijt geweest. En toen had hij dat gezien en opgelucht een kleine glimlach op zijn gezicht laten komen. Hij wist echter niet of hij het tempo nu nog een keer moest opdrijven. Kon wel, zou hij het doen? Ze had nu net geen pijn meer. Hij wilde haar geen extra pijn bezorgen zonder dat zij het wilde. Nee, zat wel goed zo. Zijn lippen drukte hij weer op de hare, de paar seconden dat hij deze kwijt geweest was, waren er een paar te veel. Haar lippen, hij wilde ze voor altijd bij zich. Nooit meer loslaten, alsof ze zijn eigendom waren. Nee, ze behoorde niet tot hem. Ze mocht niet van hem zijn, ze was van zichzelf. Hij hield van haar, maar ze was niet zijn eigendom. Deze keer niet. Hij besloot het tempo toch iets verder op te voeren, nauwelijks waarneembaar voor hem, maar misschien wel voor haar. Nu was het goed, tot zij hem stuurde. Bijsturen. Was ze de ware? Misschien, hij kende het begrip niet. Hij wist niet hoe het was, maar als hij zoveel van haar hield, alles wilde doen voor haar en haar alles wilde geven? En als zij op hém viel? Hij, die zo was. Hij begreep het nog steeds niet, dat zij zich tot hem aangetrokken voelde. Hij, met zijn kille blik die alleen bij haar opleefde, zijn neutrale uitdrukking. Niemand zou zich tot hem aangetrokken voelen en zij wel, alleen zij. Blind kon ze niet zijn, ze had echt wel gezien hoe hij was. Het maakte dat hij haar alleen nog maar leuker vond. Shira, zijn Shira. Maar niet als bezit, maar zoals hij van haar hield. Enkel zij zou hij nog willen. Niemand anders, enkel Shira. Haar lippen nog steeds de zijne.

Nog meer tempo. Nauwelijks waarneembaar, maar toch zeker meer tempo. Maakte dat haar hartslag nog sneller ging, maakte dat ze nauwelijks kon ademhalen. Geen pijn, die werd verdreven door adrenaline. Zoals ze al had gehoopt, gewild. Het maakte haar gek, maakte dat ze meer wilde. Meer, meer. Meer van Sam, meer van dit. Alles. Wie had dat ooit gedacht? Zij niet, in ieder geval. Zijn lippen, zijn lichaam, dat zwaar op haar drukte. Niet te zwaar, dat niet. Gewoon, een prettig gewicht. Voorzichtig liet ze zijn lippen iets los, zocht zijn hals op en beet zachtjes in een wat gevoeliger deel van de hals. Zachtjes, niet te hard. Dat zou ze niet eens durven, maar dit kon ze wel aan. Dacht ze. Ze liet de huid los met haar tanden, maar gleed weer naar zijn lippen zonder de huid los te laten. De lippen. Ook daar nog een zachte beet, waarna ze hem weer kuste. Zijn lippen. Zo perfect op die van haar. Veroorzaakten rillingen over haar hele lichaam, dat warm aanvoelde alsof ze koorts had. Maakte niet uit. Sam was er, hij zorgde dat ze niet ziek werd. Hij zou haar wel beschermen. Ze drukte zich nog dichter tegen hem aan, voor zover dat mogelijk was. Voor zover dat mogelijk kon zijn. Zo dichtbij en nog steeds nog te ver weg. Dichterbij, hij moest nog dichterbij. In haar. Wacht, hij was al in haar. Laat maar zitten, hij was alsnog te ver weg. Dichterbij, sneller, warmen, harder, gekker. Overtreffende trap. Ze wilde hem, helemaal. Alsof ze dat nog niet gekregen had. Sam, de Sam die voor altijd in haar hart gekerfd stond, de Sam die ze nooit meer wilde laten gaan. Ze wilde voor altijd zo blijven liggen, hem niet meer loslaten. Hoewel, dat was natuurlijk niet mogelijk. Bij wijze van spreken, in ieder geval. Hij was niet perfect voor de wereld, maar hij was wel perfect voor haar. Zij viel buiten de normale wereld, hij was perfect voor haar.

Hij voelde tanden, handen. Shira. Wilde ze meer? Vond ze het wel fijn? Haar lippen verlieten zijn huid niet. Moest wel goed zijn, toch? Nog iets sneller. Voor hem voelde dit perfect. Dit tempo, hij hoopte ook dat zij dat vond. Geen pijn voor haar. Nooit. 'Alles oké?' fluisterde hij. Alles moest oké zijn. Voor haar. Voor hem deed het er niet toe. Als het voor haar niet meer aangenaam was, zou hij het andere tempo weer aannemen. Ze moest het maar zeggen, duidelijk maken. Op de een of andere manier. Nagels, bijvoorbeeld. Hij hoopte dat dit niet alleen hem zou bevredigen, maar haar ook. Zij telde, alleen zij. Hij wilde haar een goed gevoel bezorgen, niet alleen hem. Hij was al perfect gelukkig zo. Perfect gelukkig dankzij perfecte Shira. Hij liet haar lippen even los, drukte zijn lippen onder haar kaakbeen. Op haar hals. Liet zijn snelle ademhaling in haar hals hangen en zocht haar lippen weer op. 'Bedankt, voor alles.' Hij wilde dat ze het wist, niet schrijven op haar huid. Zeggen. Met woorden. Bedanken. Voor dit, voor alles. De toekomst. Het korte verleden. Hij hoopte dat zij ook over dit alles dacht. Over haar gevoelens. Die van hem. Hij wilde dat zij dit gevoel had. Dit meer dan geweldige gevoel. Hij wilde haar gelukkig. Dan zou hij zich compleet voelen. Helemaal compleet. Voor de volle honderd procent. Duizend procent. Shira, wat hield hij van haar. Nooit had hij gedacht ooit zulke dingen te voelen. Deze dingen te denken. Zulke intense dingen.

Snellere bewegingen, hij voerde het tempo verder op. Ja, het deed pijn. Goede pijn. Nog steeds, alweer. Zijn lippen verlieten die van haar, maar in plaats van een leeg gevoel achter te laten, brandde haar huid op de plaatsen waar zijn adem het huidoppervlak raakten. Ja, alles was goed. 'Beter dan oké,' fluisterde ze zachtjes, hoewel ze haar adem nauwelijks genoeg onder controle kon houden om normaal te spreken. Lukte haar maar net, eigenlijk niet echt. Hoewel het wel prettig was, eigenlijk. Zijn stem, net zo buiten adem als die van haar geklonken moest hebben. Dat was goed. Dat betekenden dat ze allebei hetzelfde voelden. Ongeveer. Ze kon het geluk van zijn gezicht aflezen en dat was genoeg, dat was wat haar gelukkig maakte. Oh, ook het gevoel dat zij had hoor, daar niet van. Maakte haar gelukkig. Zijn lippen, zijn lippen verplaatsten naar haar kaak, naar haar hals. Een zacht geluidje dat over haar lippen kwam, maar gesmoord werd door zijn lippen, die weer op die van haar lagen, alsof ze nooit weggeweest waren. Woorden die hij sprak, tegen haar zei. Een bedankje. Een bedank. Geen kleintje, maar een grote. Slechts één woord, maar toch zo veel kracht. Bedankt. Voor alles. Ze had het goed gehoord. Bedankt. Waarvoor? Voor wat ze had gedaan? Wat had ze gedaan, dan? Wat had ze gedaan, dat hij haar bedankte? Ze wist het niet, het maakte haar niet zo. Ze vond het prettig om te horen, prettig dat iemand haar bedankte voor wat dan ook. Voor alles. Wat ze had, wat ze kreeg. Wat hij kreeg, wat hij had. Alles. Perfectie. Zouden ze voor altijd samen zijn? Ze hoopte van wel, haar diepste wens was daar wel gelijk aan. Altijd samen zijn. Was het mogelijk? Alles was mogelijk, dat hadden ze bewezen en waren ze nu ook aan het bewijzen. Sam, Sam en Shira. Ze hield van hem en hij hield van haar. Hij bedankte haar, was haar dankbaar. Zij was hem net zo dankbaar voor het leven dat hij haar geschonken had.

Beter dan oké, geen pijn. Een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was goed, ze had geen pijn, het was beter dan oké. Haar ademhaling, dezelfde dan de zijne. Hetzelfde gevoel als hij had? Ja, kon wel. Hoopte hij, wilde hij. Dat het niet enkel voor hem was, zijn plezier, zijn genot. Maar ook dat van haar. Een zacht geluid, dat hij tegenhield. Maar het maakte dingen duidelijk, dat zij het ook fijn vond. Zijn lippen bleven nu wat korter bij de hare hangen, gingen weer naar haar hals, lieten daar de huid niet los. Haar geluiden mochten de kamer gerust vullen, vond hij niet erg. Eerder fijn. Meer dan fijn, betekende dat het goed was. Aangenaam. Hoe het zou moeten voelen. Nee, wacht, zijn gedachten waren vreemd. Hij sprak er zo vreemd over. Shira maakte dat hij dat deed, hij vond het heus wel fijn hoor, maar hij deed alsof het het beste was op de wereld. Dat was niet zo, dat was Shira. Shira was geweldig, perfect. Volmaakt. Het belangrijkste in zijn leven. Hij zou het niet verpesten, niet bij haar. Haar niet teleurstellen, zoals hij al vele andere teleurgesteld had. Niet deze keer, niet opnieuw. Zijn ademhaling werd nog zwaarder, het was bijna hijgen. En wanneer zijn lippen zich niet op haar huid bevonden, was zijn ademhaling dat wel. Een geweldig gevoel, geweldiger dan anders. Dat ervoer hij nu. Dankzij Shira, alweer dankzij haar. Hij kon haar wel duizend keer bedanken, alleen al wanneer ze adem haalde. Elke ademhaling, haar hart dat klopte. Voor alles was hij dankbaar, alles wat bij haar hoorde. Dankbaar dat ze op het moment dat hij haar voor het eerst gezien had, op die plek was. Dat ze mee ging, dat ze luisterde. Dat ze geen grote mond had gehad, dat ze hem had doen herleven. Dat ze hem liefhad. Alle momenten, voor alles was hij haar dankbaar. Duizend keer bedanken zou nog niet genoeg zijn. Het gevoel borrelde nog even harder op dan eerst, ja, hij kende dit gevoel. Een hoogtepunt. Zijn bewegingen werden nog iets sneller, steviger. Een zacht geluid verliet zijn mond, bleef hangen op haar huid, terwijl het gevoel van sterk naar zwak ging, afnam. Zijn bewegingen weer trager werden, maar nog niet volledig weg. Nog heel even, voor haar. Hij wilde haar niet achterlaten omdat hij tevreden was.

Haar ademhaling versnelde, samen met zijn bewegingen. Sneller, tot ze voelde hoe hij een hoogtepunt bereikte, waarna zij dat eigenlijk ook al wel direct na hem bereikte. Nu gingen ze weer langzamer, zwakte het tempo af. Het was genoeg geweest en hoewel haar hartslag nu weer rustiger werd, voelde ze Sam zijn hete adem nog steeds in haar hals. Prettige warmte, die ze koesterde. Een moment dat ze niet meer wilde vergeten, waar ze zich niet druk om wilde maken. Waar ze zich niet druk om ging maken. Ze voelde hoe ze nog steeds nauw met elkaar verbonden waren. Geweldige gevoelens, die ze eigenlijk niet kon bevatten. Sam. Hij was er voor haar, was er altijd voor haar. Daar vertrouwde ze op, ze wist dat hij haar nooit expres pijn zou doen. Ze hield gewoon van hem, was tevreden. Vanaf nu zou het alleen nog maar beter worden, alleen maar beter. Tot... Tot wanneer? Tot het einde. Zijn einde. Haar einde. Tot het boek des levens gesloten werd. Wacht, dat was wel heel ver naar de toekomst. Dat wilde ze niet, daar wilde ze helemaal niet aan denken. Het was de bedoeling dat ze gelukkig was, gelukkig zou blijven. Met Sam. Ze hield van hem, van zijn bewegingen, zijn hete adem in haar hals, zijn haarkleur. Van hem, sowieso. Wat hij ook had gedaan, wat hij ook zou doen. Met haar, of met anderen. Ze zou toch wel van hem blijven houden. Voor altijd. Zijn bewegingen, die afzwakten. Haar huid, die nog steeds tintelde onder al zijn aanrakingen, zijn ruwe huid tegen die van haar. Ze was gelukkig. Was dit waar ze vroeger van gedroomd had? Een sprookjesprins? Nee, hij was geen sprookjesprins. Hij was echt. Niets niet sprookje, hij was hier, zo dicht bij haar als mogelijk was. En ze hielden van elkaar. Tegen alle ongeschreven regels in.

Haar ademhaling versnelde nog even, werd trager naarmate zijn bewegingen trager werden. Hij zoende haar lippen nog een laatste keer, liet zijn handen voor de laatste keer over het tengere, maar prachtige lichaam van Shira glijden. Laatste keer? Nee, voor nu. Dit was nog geen einde. Hier kwam nooit een einde aan. Een bosbrand die steeds extra zuurstof kreeg, alsof het geblust werd met brandbare stoffen in plaats van met water, schuim of water ook in zat. Hij trok zich terug, haalde zich weer uit haar. Glimlachte. Nee, woorden waren niet genoeg om het gevoel dat nu door hem geen raasde als een ontspoorde trein. Hij was gelukkig. Intens gelukkig. Als hier een einde aan kwam, zou de plek dat Shira had ingenomen, leeg zijn. Verloren. Een zwart, gapend gat dat niemand ooit zou kunnen dichten. Dit stukje hart zou voor altijd van haar zijn. De plek zou enkel bestaan uit haar en wat ze deed, wat ze had gedaan. Kleine engel. Hij had nooit gedacht echte liefde te kennen. Zeker niet zo snel. Maar de wetten waren opnieuw geschreven. De regels opnieuw gemaakt. En de wet van liefde, die enkel voor hem bestemd was, was goedgekeurd. En niemand hoefde iets over deze relatie te weten. Niemand zou kritiek moeten leveren, want zolang zij gelukkig waren, zolang Shira gelukkig was, zou niemand hen dit ooit kunnen afpakken. Zelfs Rosa niet, zelfs zijn kant, die tot het heden altijd al overwonnen had, niet. Niemand. Niets.

Het was voorbij. Nee, het was niet voorbij. Het was net begonnen. Het leven. Haar leven. Hij was nog steeds heel dicht bij haar, maar op een andere manier. Heel anders. Ze merkte dat ze een gaap nauwelijks binnen kon houden en verborg haar mond dus achter haar hand, waarna ze haar ogen sloot en tegen de bron van warmte aan kroop, Sam. Hij mocht dan wel van nature geen hogere lichaamstemperatuur hebben dan zij, op dit moment hadden ze het allebei waarschijnlijk warmer dan normaal. Ze wilde hem alleen niet loslaten, niet het contact met hem verliezen. Dus kroop ze tegen hem aan, wilde ze zijn armen om haar heen voelen en dan in slaap vallen, slapen en morgen weer leven, leven zoals het leven vanaf nu zou zijn. Warm. Mooi. Geweldig, samen met Sam. Ze hield van hem, ze hield van een psychopaat. Nee, geen psychopaat. Gewoon Sam. Nee, niet gewoon. Geweldige Sam, die zo veel om haar gaf en waar zij zo veel om gaf. Niet gewoon Sam. De ware. De enige die ze ooit nog zou willen, in haar hele leven. Hoe dicht kon ze tegen hem aankruipen? Dicht, maar niet dicht genoeg. Slapen, slapen in zijn armen en morgen met een gelukzalig gevoel wakker worden. Dat wilde ze. Haar gedachten sloegen op hol door de vermoeidheid, door de slaap die haar lichaam in bedwang probeerde te krijgen. Het was zwaar, het was vermoeiend om wakker te blijven. Dus ademde ze een keertje diep in, luisterde ze naar zijn hartslag en merkte dat haar gedachten het zwijgen op werden gelegd door een trage, slome duisternis. Slaap. Warmte, rust. Sam zijn hartslag, die de hele tijd op de achtergrond bleef. Ze vond het maar al te prettig.

Ze kroop tegen hem aan, geeuwde. Ja, hij was ook best moe. Slapen, kon een goede idee zijn. Voor zover hij kon slapen met Shira tegen zich aan, haar huid tegen de zijne. Hij sloeg zijn arm om haar heen, trok haar zo dicht mogelijk en greep met zijn andere arm het laken, trok het over hun heen. Hij drukte een paar kussen op haar schouder, lieve Shira. Zou ze eigenlijk honger hebben, dorst? Nou ja, hij hoopte dat ze wel wist dat ze dingen mocht nemen, wanneer ze deze nodig had. Hij zag het wel, kon haar morgen ook wel verrassen met wat lekkers. Dingen die beter waren dan brood. Hij voelde hoe zijn oogleden zwaar werden, vroeg zich af hoe lang hij precies zou slapen. Wat hij wel wist, was dat hij wakker zou worden met Shira in zijn armen, levende Shira. Een Shira zonder pijn. Hij klemde zijn arm nog iets steviger om het tengere meisje heen, drukte nog een laatste kus op haar schouder en sloot toen zijn ogen, terwijl hij voelde hoe zijn ademhaling weer regelmatig werd. Prettiger, maar langs de andere kant was het tegenovergestelde daarnet prettig geweest. Verschillende gevoelens, verschillende momenten. Ook Shira's ademhaling was een stuk regelmatiger. Bracht hem misschien ook tot rust, misschien was het dat. Maakte niet zo veel uit, hij voelde zich goed. Beter dan, nee, niet beter dan net. Hetzelfde. Nee, niet denken. Niet als hij moe was, dat verergerde dingen. Maakte ze groter dan ze waren, hoefde niet nu. Nog een kus op Shira's schouder, zijn ogen die ondertussen al waren open waren geweest, sloot hij weer. Hij voelde hoe hij langzaam in slaap viel, met het regelmatige geklop van Shira's hart dat hij voelde nu hij zo dicht tegen haar aanlag. Haar hartslag, dat was de reden waarom hij leefde. Waarom hij wilde doorzetten, zichzelf wilde veranderen. Alleen voor haar. Hij wist enkel niet in hoeverre dat mogelijk was, het was wie hij was. Hij had geleerd dat je een persoonlijkheid nooit kon veranderen, wel bijsturen, maar het zou altijd hetzelfde blijven. Zolang hij haar maar geen pijn deed, dan was het goed. Hij zakte weg, wakker blijven was geen optie meer.

Kloppende harten. Die van haar, maar die hoorde ze niet zo duidelijk als die van de persoon naast haar. Een regelmatige hartslag, vertrouwd. Een arm, die haar de voorgaande avond dicht tegen hem aangedrukt had. Sam. Ze had haar ogen gesloten, maar was zich bewust van zijn lichaam tegen het hare. Nog steeds naakt, zoals ze gisteren ook waren gaan slapen. Vannacht had ze droomloos geslapen, maar momenteel liet ze alle beelden, alle gevoelens, van de vorige avond weer langs haar ogen glijden. Van begin tot einde. Einde. Haar ogen schoten open, haar hart sloeg een aantal slagen over. Het einde. Toen Sam in haar zijn hoogtepunt bereikte. In haar. Verdomme. Ze zat nu overeind, trillend. Wat nou als... Wat zou er gebeuren wanneer... Haar vingers gleden verstrooid over haar buik, waar natuurlijk niets aan te zien was. Ze was bang. Doodsbang. Niet de angst die ze in eerste instantie voor hem gehad had, maar meer angst voor wat er nu zou kunnen zijn. Waarom had ze daar gisteren niet aan gedacht? Waarom bedacht ze zich dit nu pas? Haar hele lichaam trilde onder het besef dat net tot haar doorgedrongen was. Wat nou als... Het kon niet. Het kon toch niet? Toch? Jawel, het moest heel goed mogelijk zijn. Ze waren twee mensen. Haar vingers trilden, haar handen trilden, haar lichaam trilde nog steeds. Sam sliep nog, of ze dacht dat hij sliep. Hij zag er lief uit zo, onschuldig. Hoe moest ze haar angst zo aan hem uitleggen? Zou hij het begrijpen? Hoe zou hij reageren? Zou hij weten wat hij moest zeggen om haar gerust te stellen? Momenteel kon zelfs Rosa niets verzinnen om haar rustig te krijgen en haar ademhaling, die tot voor kort nog heerlijk regelmatig geweest was, begon te trillen, onregelmatig te worden. Alsof ze een angstaanval kreeg. Maar daar had ze nog nooit last van gehad, dus hoe groot was die kans?

Geluid, beweging. Iemand die niet meer in zijn armen lag. Hij mompelde even, kwam moeizaam overeind en zag een trillende Shira op het bed zitten. Een onregelmatige ademhaling. Wat was er mis? Had ze spijt? Was ze bang, zo ja, waarvoor? Wat was er aan de hand? Verward schudde hij zijn hoofd, ging achter het meisje zitten, legde aarzelend zijn armen rond haar buik. 'Gaat alles wel oké? vroeg hij zacht. De vermoeidheid was duidelijk in zijn stem te horen, normaal was hij altijd klaarwakker. Nou, hij moest toegeven, hij had beter geslapen dan ooit tevoren. Veel beter. Omdat Shira in zijn armen had gelegen, maar nu, nu had ze zichzelf er vanonder gehaald. Waarom? Had ze spijt? Ze mocht geen spijt hebben, niet van gisteren. Hij zou het zichzelf niet vergeven. Hij wilde dat het speciaal was geweest voor haar en als ze nu spijt had, was dat het niet. 'Heb je er spijt van?' vroeg hij aarzelend. Ja, ze moest eerlijk zijn. Dan zou hij er misschien mee om kunnen. Zijn gezicht betrok, een pijnlijke uitdrukking. Teleurstelling, vooral in zichzelf. Alweer. Moest hij haar loslaten nu? Haar met rust laten? Kon hij dat? Hij wist het niet meer, legde zijn voorhoofd tegen haar rug aan. Hij wist het niet, wilde weten wat er was. Moest hij sorry zeggen? Voor wat? Voor iets waar hij geen spijt van had, maar zij wel? Hij wilde haar alles geven, niet afnemen. Hij snapte zichzelf niet. Hij had het fijn gevonden en gedacht dat zij dat ook vond en nu had ze spijt. Hoogstwaarschijnlijk. Hij haalde zijn hand door zijn haar, ruwer dan nodig was. Boos, boos op zichzelf. Om wat hij had gedaan, om wat hij Shira aangedaan had. Hij schudde zijn hoofd tegen haar rug aan. Hij mocht geen geluk krijgen, het was niet voor hem bestemd. Zij verdiende het, hij niet. Nooit. Hij was slecht, door en door slecht. Hij kon zich niet aanpassen, was niet goed voor haar. Hij mocht nooit gedaan hebben wat hij gedaan hebben wat hij had gedaan, nooit. 'Vertel me wat er is,' fluisterde hij, waarna hij het meisje losliet, zijn kleren opraapte en weer aantrok. Nou ja, zijn boxer dan. Gewoon, iets. Hij had nergens zin in, niet als zij spijt had, als hij haar iets had afgenomen wat ze zelf niet wilde kwijtraken.

In eerste instantie was ze zo met haar gedachten in de weer, raakte ze zo van zichzelf in de war, dat ze niet merkte dat Sam wakker werd. Pas toen ze zijn armen rond haar buik voelde, merkte ze dat hij wakker geworden was en nu achter haar zat. Had ze hem wakker gemaakt? Dat was niet haar bedoeling geweest, aangezien ze hem eigenlijk niet lastig wilde vallen met zoiets. Ze had hem in ieder geval willen laten slapen, maar dat ging dus ook al niet meer. Ze schudde haar hoofd, nee. Het was niet oké, het was allemaal niet oké. Alles was verkeerd gegaan, hoe geweldig het ook was. Maar dat was nu niet haar probleem, ze hoorde de onzekerheid in Sam zijn stem, hoe hij zijn hoofd tegen haar rug legde. Hij was onzeker, was bang dat ze het niet had gewild. Spijt had. Nee, ze had geen spijt gehad van gisteren. Alleen was ze zo stom geweest, zo stom, dat ze niet nagedacht had over de gevolgen. Ze was zo dom, maar het was niet Sam zijn schuld. Hij had er ook niet aan gedacht. Of wel? Wist hij wat zij niet wist? Dan moest hij haar dat vertellen. Zijn hoofd bewoog tegen haar rug, waarna zijn armen om haar lichaam verdwenen, ook de laatste restjes warmte waren nu weg. Had ze spijt? Nee. Ze had geen spijt. Ze wilde dat hij geen spijt had omdat hij dacht dat zij spijt had. Ze wilde dat hij gelukkig was, ze wilde hem vertellen wat haar angst was. 'Sam,' begon ze voorzichtig, met een stem die lichte aarzeling liet doorklinken, 'ik heb geen spijt. Echt niet.' Ze aarzelde opnieuw, kwam overeind en liep naar hem toe. Legde haar hoofd tegen zijn borst. Ze wilde niet dat hij zichzelf de schuld zou geven van wat dan ook, want het was niet nodig. 'Maar wat als gisteren...' Ze wist niet hoe ze de zin af moest maken, beet op haar lip. Hoe ging ze dit verwoorden? Hoe moest ze hem dit vertellen zonder dat het raar was, zonder dat het te direct was, zonder dat het niet klopte? 'Ik slik geen pil,' mompelde ze uiteindelijk maar. Ze durfde hem niet eens normaal aan te kijken.

Zijn naam, haar hoofd op zijn borst. Ze had geen spijt, wat dan wel? Hij hoorde de twijfel, het geaarzel. Geen pil. Was ze daar bang voor geweest, dat ze nu zwanger was? Hij schudde zijn hoofd. Hij had het haar moeten vertellen. Dan was ze nu niet bang geweest, had ze nu die twijfel niet. Had hij het niet. 'Shira,' zei hij voorzichtig, 'dat maakt niet uit. Ik heb er niet aan gedacht om het je te vertellen.' Hij sloeg zijn armen weer om het meisje heen. 'Ik ben niet in staat om kinderen te verwekken,' fluisterde hij. Nou ja, of het voor haar duidelijk was, wist hij niet. Hij zag het wel, kon het nog wel uitleggen straks. Hij tilde haar hoofd van zijn borst, keek haar aan. 'Je hoeft je geen zorgen te maken.' Daarna plaatste hij zijn lippen weer op de hare. Ze had geen spijt, dat was het belangrijkste. 'En als je hier even kan wachten, wilt wachten, dan ga ik wat te eten halen voor je.' Hij grijnsde even. 'Lekkerdere dingen dan brood,' verzekerde hij haar. Hij plaatste zijn lippen nog een keer tegen haar voorhoofd, liet het meisje toen weer los en liep de kamer uit. Hij zou wel kijken wat voor dingen hij nog had, zolang het maar niet te lang duurde om klaar te maken. Hij wilde niet zo ver van haar weg zijn, hij wilde dichtbij zijn. Zo dichtbij als kon. Een ongezond verlangen naar Shira, of misschien toch een gezond? Het maakte hem gelukkig en gek, volgens hem was het beide. Hij liep de trap af, kwam in de keuken. Keek naar de bank, de plek waar alles begonnen was. Beelden schoten voorbij en hij glimlachte weer toen hij eraan terug dacht. Keuken, koelkast. Yoghurt met vruchten, zou dat voldoende zijn? Vast wel. Hij keek nog even verder, vond in de kast zelfs nog een doos ontbijtgranen, nog goed voor gebruik. Dingen waarvan hij dacht dat ze er niet meer zouden liggen, nou ja, alleen maar handig. Toen hij alles bij elkaar had, zelfs wat sinaasappelsap in een glas, plaatste hij de spullen op een houten schaal en liep zo voorzichtig, maar toch zo snel mogelijk, de trap op. Duwde de deur met zijn elleboog open, glimlachte toen hij Shira weer zag en zette de schaal op het nachtkastje. 'Ik hoop dat het voldoende is,' zei hij, waarna hij een lok achter haar oor streek en haar opnieuw een kus gaf.

Er viel een last van haar schouders en toen hij weg was, verdwenen naar beneden, stond ze in eerste instantie nog precies zoals hij haar achter had gelaten. Hij had het haar moeten vertellen. Hij zou haar nooit zwanger kunnen maken. Hij kon geen kinderen verwekken. Was dat niet precies wat ze had willen horen? Dat het niet kon, dat ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken? Er was een last van haar schouders gevallen. Ze was niet zwanger. Kon niet zwanger zijn. Een verademing. Ze zou zich er geen zorgen om hoeven maken. Sam was nog steeds weg, dus ze zocht een gedeelte van haar kleren weer op en trok in ieder geval haar lingerie weer aan. De rest liet ze zitten, ze liet zichzelf achterover op het bed vallen. De trillingen, het onregelmatige slaan van haar hart en haar rare ademhalingen waren weg. Niet meer over nadenken. Het was goed zo, zo moest ze het laten. De deur ging weer open, ze keek op. Sam, die een schaal met ontbijt bracht. Beter dan boterhammen. Yoghurt, vruchtjes, ontbijtgranen, vruchtensap. Een glimlach kon ze niet onderdrukken en ze kwam overeind, zodat ze niet meer zo asociaal over het hele bed lag te liggen. Zijn lippen tegen die van haar maakten dat ze zich afvroeg hoe lang dit zo door zou gaan, voordat er iets mis zou gaan. Niet iets waar ze zich nu druk om wilde maken hoor, dat ging ze helemaal niet doen. Ze beantwoordde zijn kus, pakte het glas met sinaasappelsap van de schaal, nam een slokje van. Hoe lang zou het zo doorgaan. 'Bedankt,' zei ze zachtjes. Bedankt voor alles. Alles. Niet alleen voor nu, maar ook voor gisteren, voor eergisteren. Voor alle dagen hiervoor, dat je leefde. Dat je wachtte. Bedankt dat je me uitkoos toen op straat. Bedankt. Ze sloot haar ogen, glimlachte even. Bedankt.

Volgens hem zat het wel goed zo, ze nam meteen een slokje van het sap en had ondertussen haar ondergoed weer aangetrokken. Niet dat hij het erg vond, als zij dat wilde, dan mocht dat. Hij had tenslotte hetzelfde gedaan, hij nam het haar niet kwalijk. Net zoals hij het haar niet kwalijk nam dat ze angstig was geweest, dat was volkomen logisch. Ze had er niet aan gedacht, hij had het haar niet verteld. Moest hij wel gedaan hebben, maar ach. Het was nu weer goed, ze trilde niet meer, was niet bang meer. 'Geen dank,' fluisterde hij achteraf. Nee, geen dank. Het was zijn plicht om voor haar te zorgen, zijn plicht om haar goed te laten voelen en al bij al, was hij haar veel dankbaarder. Voor alles wat ze al had gedaan, voor alles wat ze nog zou doen. Maar daar zou hij niet terug over beginnen, dat had hij al gedaan. Eigenlijk kon hij de hele dag over het meisje door ratelen, ze was perfect. Zou voor altijd perfect blijven, ook al was dat alleen in zijn ogen. Maakte hem niet uit, een andere mening deed er niet toe. Behalve als Shira een andere mening had over iets, dan zou hij luisteren. Naar haar zou hij altijd luisteren, graag zelfs. Ze mocht hem wakker maken als ze iets te zeggen had, hij zou luisteren. Ze was zijn verantwoordelijkheid, hoorde bij hem. Dan moest hij haar respecteren, wat hij misschien vanaf de eerste seconde al had gedaan. Diep vanbinnen. 'Lekker geslapen?' vroeg hij zacht. Hij wel, hij had prima geslapen. Hij had verwacht dat hij opeens heel weinig plaats zou hebben, maar dat was niet zo geweest. Vast omdat Shira zou dicht bij hem lag, wat hem ook meteen een veel betere slaap opgeleverd had. Hij ging naar het meisje zitten, streelde een lok uit haar gezicht. Ja, alweer. Nou ja, hij kon niet van het meisje afblijven, van haar lange lokken, haar zachte huid. Hij drukte een kus op haar wang, nee, zijn lippen konden dat ook niet. En ze vond het vast niet erg, niet angstaanjagend. Wat ze in het begin misschien wel gevonden had. Maar dat was het verleden, daar mocht hij niet meer aan terugdenken.

Toen hij naast haar kwam zitten, kroop ze direct tegen hem aan. Legde haar hoofd tegen zijn schouder, sloot haar ogen weer. Sam, lieve Sam. Ze vertrouwde erop dat hij haar nooit meer pijn zou doen, ze wist zeker dat dat nooit meer zou gebeuren. Niet na dit alles. Zijn vingers voelden prettig in haar haar, net zoals zijn lippen prettig voelden op haar huid. Zo blij dat ze was dat hij hier was, zo blij wilde ze altijd zijn. Ze vertrouwde hem haar hele leven toe, omdat hij haar gemaakt had. Van de straat geraapt en weer in elkaar gezet, weer in leven had gebracht. Haar hart klopte weer met een reden. Sam. Ze was zo blij dat hij hier was, waarschijnlijk nog blijer dan hij dacht dat ze was, dan ze uitte. Zielsgelukkig. Nee, ze lag nu tegen hem aan, haar hoofd tegen zijn schouder. De kalmte zelve. Hoorde zijn regelmatige, rustige ademhaling, die gisteren duizend maal sneller ging. Gisteren. Momenten om te koesteren, nooit meer te vergeten. Had ze goed geslapen? In zijn armen, geweldig. Ze had niets anders gewild, zou nooit meer iets anders wensen. Iedere nacht zo slapen, iedere nacht dicht tegen zijn lichaam liggen, slapen. Ze ging weer zelf zitten, pakte de yoghurt en ontbijtgranen, nam daar een hapje van. Knikte daarna pas een keer. Was ze vergeten, in gedachten verzonken. 'Ik heb heerlijk geslapen,' bracht ze uit, toen ze de hap eten doorgeslikt had. Nou het was niet gelogen. Ze had heerlijk geslapen, heerlijk in zijn armen. Wacht, dat had ze al gezegd, gedacht. Hoefde nu niet meer, het was klaar zo. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen, meer zeggen zou alleen maar tot moeizame situaties leiden en wanneer ze in zoiets terecht kwam, wist ze niet hoe te reageren. Waarschijnlijk hysterisch. Dat wilde ze eigenlijk vermijden. Voor zichzelf, maar ook voor Sam. Geen moeilijke situaties meer veroorzaken.

Hij glimlachte even toen hij hoorde dat ze goed geslapen had, ze was zo diep in gedachten verzonken geweest en had nauwelijks kunnen horen wat hij vroeg. Maar toch had ze nog antwoord gegeven. 'Als je nog iets nodig hebt, moet je het maar vragen.' Hij streelde haar lange lokken, waar hij nog beter bij kon nu ze op zijn schouder lag. Tegen hem aan was gekropen. Het was echt niet normaal meer dat ze niet bang was, niet wilde vluchten, geen uitweg wilde vinden. Niet dat hij het erg vond, hij genoot van haar gezelschap. De gevoelens, die misschien overhaast waren. Zolang ze maar oprecht waren, was het goed. En dat waren ze ook. Misschien zou de bom ooit nog barsten, zou hij de controle verliezen, maar dat zou nog lang duren. En niet bij Shira. Controle, het zou wel lukken. Al begreep hij soms zijn eigen acties niet, hij vertrouwde erop haar geen pijn meer te doen. Nooit, niet nu. Morgen niet. Ja, het was het oorspronkelijke plan geweest, maar er waren dingen tussen gekomen. Belangrijkere dingen, voorlopig. Ach, hij zag vanzelf wel wat er zou gebeuren, kon gebeuren. Zolang hij bij Shira was, was alles in orde. Hij liet zijn hoofd op het hare rusten, slechts heel even en stond daarna weer op. Trok zijn broek weer aan en liet de rest liggen, was niet nodig nu. Vond hij toch niet. Hij zag het wel. 'Als je klaar bent mag je het laten staan, ik ruim het wel op.' Hij maakte een kort gebaar en keek toen nog even naar het meisje. 'Je doet maar wat je wilt,' zei hij glimlachend. Ja, ze was niet meer opgesloten. Was vrij, binnen de muren van dit huis. Buiten, misschien. Hij wilde er nog niet op wedden dat ze ervandoor ging, dat dit slechts een act was. Nou ja, hij vertrouwde haar wel hoor, maar hij kon het altijd mis hebben. Hij drukte nog een kus op haar voorhoofd en liep toen de kamer uit, naar beneden, haar logeerkamer in. Nee, de kamer waar ze had verbleven. Opruimen, de wapens die daar lagen, de vloeistoffen. De bebloede lakens. Had hij haar dat echt aangedaan?

Nee, ze had niets meer nodig. Of ja, zonlicht. Wat had ze ook al weer gezegd? Een bloem. Je kon water geven, aandacht aan haar besteden, alles doen wat je mogelijk achtte, maar zonder zonlicht zou ze op een gegeven moment de lust om wat dan ook te doen, verliezen. Niet meer willen. Nou ja, Sam zou haar vast wel een keer mee naar buiten nemen. Ooit. Vertrouwde ze op, ze moest op hem vertrouwen. Ondertussen at ze hapje voor hapje haar eten op, terwijl ze zijn hand met haar haren voelde spelen. Stilte, een prettige kalmte in de kamer. Tot hij overeind kwam, zijn broek aantrok en weg liep. Wat hij ging doen? Ze wist het niet, wilde het waarschijnlijk niet weten. Maar goed, nu was hij weg en daardoor was de stilte een stuk minder prettig. Met snellere happen werkte ze nu haar maaltijd naar binnen, waarna ze ook haar kleding aantrok. Shirt, broek. En nu? Wat kon ze nog doen? Eigenlijk was er zo veel in dit huis dat ze nog niet gezien had, maar een groot gedeelte wilde ze waarschijnlijk ook niet zien. Wat kon ze doen? Ze kon naar de zolder gaan, waar de mooie ruimte was met de spiegel, of ze kon door de gangen dwalen, kamers bekijken. Wacht, de ruimte van gisteren. Waar Sam heel snel weer weg wilde, waar ze een glimpje had gevangen van een vroegere jongen, die nog niet was zoals hij nu was. Daar wilde ze heen. Hij had gezegd dat het mocht, dus dan mocht het. Geruisloos sloot ze de slaapkamerdeur achter zich, liep ze de trap af. De kamer was op de begane grond, aan het einde van de gang. Ja, hier had hij haar gisteren doorheen getild. Ze merkte dat haar hart wat sneller begon te kloppen, op weg naar de ruimte met herinneringen. De deur was dicht, maar niet op slot, dus ze duwde deze zo open. Dit was hem. De kamer. Duizend dingen die Sam zijn verleden waren, dingen die hij nu voor zichzelf verborgen hield. Voorzichtig liep ze naar binnen, keek ze rond. Geobsedeerd door de verschillende aspecten van zijn vroegere leven.

Na de lakens vervangen te hebben, de spullen in zijn handen had en de nodige dingen opgeborgen had, liep hij de kamer uit. De gang in. Een deur die openstond ving zijn blik, de kamer. De kamer waar alle spullen in opgeborgen waren. Hij zette de zuren op de grond, stopte zijn mes in zijn zak en liep naar de deuropening. Keek hoe het tengere meisje zich een weg door de spullen baande, geen aandacht schonk aan hem. Nee, ze wist ook niet dat hij er was. Hoefde niet. Een lichte grijns kwam op zijn gezicht, wat zocht ze? Wat wilde ze weten? Vertrouwde ze hem nog niet volledig, wat wilde ze bereiken? Hij keek naar de verschillende, opgestapelde dozen in de kamer. Dozen met namen, spullen. Zijn naam, andere dozen van zijn moeder. Spullen die hij gekregen had, die hij niet wilde zien. Die niemand mocht zien. Hij moest ze verbranden, maar dan waren de laatste resterende spullen van zijn moeder verdwenen, dan zou het lijken alsof ze er nooit was geweest. Alsof het altijd al zo was geweest. Nee, niemand mocht ze zien, want dan zou hij te weten komen wat het waren. Als het kleding was, zou hij het ruiken, zou de geur dingen oproepen die hij niet voor ogen wilde halen, vergeten. Er waren veel spullen die ze niet mocht zien, veel spullen die hij wilde vergeten en waarom hij ook zo snel uit de kamer was gegaan. En nu was ze uit nieuwsgierigheid opnieuw hierheen gekomen. Voorlopig deed ze niets verkeerd, keek ze enkel maar naar de dozen, raakte niets aan. Maar moest hij ingrijpen, voordat het te laat was? Of haar haar gang laten gaan, het risico lopen dat ze iets vond dat hij niet wilde zien? Hij wist het niet, alsof zijn gedachten bevroren waren, alsof zijn verleden opspeelde en hij aan niets anders kon denken dan de spullen, die hij niet wilde zien, maar gezien konden worden. Nu, op dit moment. Vastgenageld aan de grond. Zijn ogen volgden het tengere figuur. Waarom meteen deze kamer? Waar was ze naar op zoek?

Ze werd in beslag genomen door de vele spullen die hier stonden. Allemaal in dozen verpakt, dozen met namen. Vaak die van Sam, soms die van een vrouw. Waarschijnlijk iemand uit zijn verleden, zijn moeder? Mogelijk. In beslag genomen door de vele dingen, dozen die geheimen verborgen. Wat nou als ze één van deze dozen open maakte? Wat zou ze tegenkomen? Zou het choquerend zijn? Of zou het hem nog meer een mens maken? Nog meer een persoon, minder een droom, een gedachte, een waanbeeld? Een waanbeeld. Ze verstijfde ineens. Wat als dit allemaal haar fantasie was? Dingen die ze verzon? Een spelletje van haar hoofd? Kon dat? Dan moest ze bewijs vinden, dan moest ze erachter komen wie hij geweest was. Een verleden, want dat kon je niet verzinnen. Iets dat bestond, iemand die bestond, had een verleden. Ze zakte op haar hurken, voor een doos. Sam. Een verleden? Of zou de doos leeg zijn, een teken van haar fantasie? Nee, dat kon niet. Gisteren was geen fantasie. Gisteren was echt geweest. Dacht ze. Was het zo? Ze rilde eventjes, pakte de randen vast en opende uiteindelijk de doos die voor haar stond. Spullen. Nee, niet zomaar spullen. Kleine dingetjes. Schoolschriften, foto's. Documentatie. Een zwemdiploma. Ze opende één van de schriften zonder erbij na te denken. Las het handschrift van een schooljongen. Een gewone jongen van een gewone school, die gewoon zijn opdrachten had gemaakt. Niets bijzonders. De foto's dan. Schoolfoto's, pasfoto's van een jongen met bruine haren. Onschuldig, lachend gezicht. Het kind leek slechts een klein beetje op Sam. De ogen, de kleur ervan. Verder niets. Een egale huid, kinderlijke onschuld. Sam. Hij bestond echt, was geen hersenpinsel. Haar Sam, een jongen die vroeg ook gewoon op school had gezeten.

Hij hoorde gerommel, een doos die openging, geluiden. Hij kon niet zien welke doos het was, daarvoor moest hij dichterbij komen. Voorzichtig, zo stil mogelijk, zette hij een paar passen vooruit. De doos was nu zichtbaar, schoolspullen. Foto's, schriftjes. Nee, nog geen geneeskunde toen. Lagere school, een jaar of elf. Twaalf jaar geleden. In twaalf jaar konden zoveel dingen veranderen, drastische veranderingen. Hij herkende zichzelf niet op de foto, zou zichzelf misschien wel herkennen op foto's van drie jaar geleden. Vijf jaar, misschien. Met deze dozen had hij geen probleem, schoolspullen. Deed hem niet zo veel. Ze waren misschien wel fijn om terug te zien. Goede herinneringen, wanneer hij nog dingen deed die nuttig waren. In zijn ogen deed hij dat nu ook, maar deze dingen waren alleen nuttig voor zichzelf. Niemand anders had er baat bij, niemand wist het. Niemand wist waar hij woonde, wat hij deed, wie hij geworden was. Hij was zomaar verdwenen, had alle contacten verbroken. Zelfs zijn huurbaas wist niets meer over hem dan enkel de valse naam die hij droeg. Rekeningen hoefde hij ook niet te betalen, na de waarschuwingen die hij de man had gegeven wanneer deze aan zijn deur stond. Mensen werden gek wanneer je dreigde hun familie iets aan te doen, je kon ze controleren. En aangezien deze personen meestal wel doorhadden dat hij daartoe in staat was, lieten ze hem ook verder met rust. Schakelden geen politie in, want ze kenden de gevolgen. Hun familie, hun gezin, was meer waard dan wat dan ook. Je kon er mensen mee breken, neerhalen. Door enkel en alleen maar te beginnen over iets of iemand die ze dierbaar was. Zelfs bij hem kon je daarmee iets kraken, natuurlijk resulteerde dat bij hem in krankzinnigheid, driftbuien. Maar dat was wel duidelijk, hij was de enige. Maar je kon er wel mensen mee breken, gek maken. Controle uitoefenen. Enkel door te dreigen en geloofwaardig over te komen. En soms ook door het te bewijzen.

Ze had de doos al snel gezien. De schriften waren gevuld met een normaal leven, allemaal. Weinig interesse voor. De doos ernaast dan. Er stond een andere naam op, maar aangezien hij in deze kamer stond, was het van Sam. Zijn verleden. Ze opende de doos, papieren. Nee, niet alleen papieren. Een mapje met foto's. Verder was de doos vrijwel leeg. Of ja, een tekenschriftje van een kleine jongen. De foto's had ze naast zich neergelegd. Het tekenschrift open. "mama is lief" de eerste bladzijde. De tweede bladzijde leeg. De derde ook. Helemaal leeg. Nee, toch niet. Achterin was iets geschreven, in een net handschrift. Van mama, aan Sam. Een cadeautje. Nooit gebruikt, alleen een gekalkte zin op de eerste pagina. Mama is lief. Sam zijn handschrift. Ze legde het schrift aan de kant, keek nu naar het verpakte pakje met foto's. Was zo geobsedeerd door de dingen die ze hier vond, dat ze niet hoorde dat er iemand achter haar stond, bijna in haar hals ademde. Foto's. Voorzichtig maakte ze het pakje open, haalde de eerste foto eruit. Kleine Sam, samen met een knappe vrouw en een streng kijkende man. De volgende foto, dezelfde mensen. Alleen was Sam hier ouder. Een jaar of twee. Alle foto's waren hetzelfde en toch waren ze weer anders. Iedere foto was een sprong in de evolutie, iedere keer zag de familie er ouder uit. Niet op iedere foto stond zijn vader ook. Soms waren het foto's van hem en zijn moeder, vrolijk lachend. Onschuldig. Niets aan de hand. Hij bestond echt, het was vastgelegd met een camera, op fotopapier. Hij was echt. Net zo echt als zijn moeder, die op iedere foto de camera inkeek alsof ze gelukkig was. Waarschijnlijk was ze dat ook geweest. Sam, zijn moeder. Vaak ook zijn vader. Een perfect gezinnetje. Het leek wel een droom en toch had dit juist bevestigd wat ze had gehoopt. Dit was echt, geen fantasie. En dat maakte haar blij.