Samuel VS Shira

Een nieuwe doos, een schriftje. Wacht, nee, niet die doos. Een doos met foto's. En nu? Wat moest hij nu? Verraden hoe hij staan toekijken had, vanop een afstandje? Ze mocht ze niet zien, mocht niet. Hij wilde ze niet zijn, zij mocht ze niet zien. Grote passen naar voor, het mapje met foto's dat op de grond viel. Zijn hand dat haar pols omklemde, zijn andere hand dat haar schouder tegen de muur aandrukte. Een blik die waarschijnlijk nies prijsgaf, een pijnlijke grimas. Hij keek weer achterom, het schriftje. Waar hij nooit in geschreven had, de foto's. Hij drukte haar nog harder tegen de muur, geen rekening houdend met het feit of hij haar al dan niet pijn deed. Controle, geen controle. Hij was ze kwijtgeraakt, had ze nooit gehad. 'Wat doe je hier?' Zijn stem klonk kil, koud. Ruw, snijdend. Nee, hij had nooit controle gehad. Hij was altijd dezelfde persoon geweest, zou nooit meer kunnen veranderen. 'Dit zijn mijn spullen, Shira.' Hij kneep zijn ogen samen, drukte nog even harder door. Ja, ze zou het voelen aan haar schouder. Hij wilde haar geen pijn doen, deed het toch. Geen controle. Zijn blik kruiste het mes in zijn zak. Er nu een eind aan maken? Had ze al te veel gezien? Zijn vingers omklemden het lemmet, het mes vloog naar de muur aan zijn rechterkant, bleef in de muur steken. 'Weg hier,' gromde hij. Hij liet het meisje los, zette een paar stappen achteruit. Schopte de doos die het dichts in zijn buurt zat uit de weg, verborgen zijn gezicht met zijn handen. Drukte zo hard hij kon met zijn vingertoppen op zijn huid. Hij had haar pijn gedaan, aangevallen. Was niet veranderd. Hoe kon hij? Hoe kon hij geloven van wel, hoe kon hij geloven dat hij ooit onvoorwaardelijk van iemand kon houden? Hij had haar vertrouwen geschonden, als een spiegel laten barsten. Haar weggestuurd uit een kamer, waarvan hij gezegd had dat ze er mocht komen, dat ze vrij was om te gaan en te staan waar ze wilde. En nu, nu niets meer. Angst, in haar ogen. Verdriet. Hij wist het niet. Was niet in staat om te denken.

Geschrokken slaakte ze een gil, een hand die haar pols omklemde, een andere hand die haar hard tegen de muur duwde. Sam. Woede, ijzige woede. Maakte dat haar lichaam trilde, dat ze zijn blik niet wilde zien. Dat ze zijn woedende stem wilde buitensluiten. Sloot haar ogen, kon haar oren niet dicht doen voor de ruwe, koude stem. Kilte. Haar schouder die brandde van de pijn. Tegen de muur gedrukt, nog harder dan een moment daarvoor. Ze had geen beheersing meer, tranen van angst, schrik en pijn rolden over haar wangen. Hij had gezegd haar nooit meer pijn te doen. Nooit. Ze had pijn, zowel van buiten, in haar schouder, als van binnen, in haar hart. Ze kon hem niet vertrouwen. Kon niet. De snijdende stem, maakte dat ze in duizend stukken kapot viel en stierf. Sam. Hoe kon hij? Waarom deed hij dit? Ze had het niet geweten, kon het niet weten. Nog meer pijn en toen ze haar ogen opende in spleetjes, zag ze het glanzende lemmet van een mes. Wat ging hij doen? Moest ze sterven? Nee, dat wilde ze niet, dat kon hij ook niet willen. Mes in de muur maar niet bij haar. Zijn handen die haar loslieten. Haar opdroegen hier weg te gaan. Ze dacht geen halve seconde meer na, verliet de kamer. Rende de gang door, naar de voordeur. Trok eraan. Een hart dat bonsde van angst, van schrik. Weg hier. Op slot, maar de sleutel was binnen handbereik. Deur van slot, naar buiten. Weg, weg. Sam had haar bang gemaakt, haar het vertrouwen afgenomen. Ze was doodsbang. Rosa probeerde dingen te zeggen, maar Shira luisterde niet. Wist niet wat Rosa zei, rende door. De straat op, wegwezen. Zorgen dat hij haar niet meer vond. Bang, hij had haar doodsbang gemaakt. Ze trilde nog steeds, wilde nog verder weg. Dan maar weer op de straat leven. Sam kon ze helemaal niet vertrouwen.

Ogen die gesloten waren, gingen nu weer open. Een lege kamer, leeg. Alles wat hij liefhad was weg. Shira was weg. Een deur die dichtviel, een fris briesje. Weg. Alsof ze hier nooit was geweest. Moest hij haar achterna gaan? Haar laten gaan? Hij wilde niet dat het zo zou eindigen, niet weer met een ruzie. Een uitbarsting. Hij wilde niet dat ze vergat hoeveel hij van haar hield, hoeveel hij nog van haar zou houden. Zou ze hem verraden? Hij baande zich een weg door de dozen, liep naar de hal. Zag nog net haar tengere figuur, op de vlucht. Weg. Hoe kon hij zo stom zijn geweest? Alles wat op haar aanwezigheid duidde, was weg. Er was niets meer van haar. Of wel? Ja, haar kleding. Haar oude kleding. Hij liep de trap op. Hij was haar niet waard, ze moest vrij zijn. Een goed iemand zoeken. Iemand die haar waard was. En alhoewel dat pijn deed, wist hij dat het beter was. Zijn eigen schuld. Hij liep de trap op, badkamer binnen. Oude kleding, haar kleding. Wat er nog van overbleef. Hij raapte ze op, trok ze tegen zich aan. Herinneringen, aan Shira. Nog meer herinneringen die hem zouden achtervolgen. Ze was weg, voorgoed. Zijn eigen schuld. Hij liet de kleding weer vallen, keek opzij. Het eten, hij zou het wel opruimen. Nee, hij zou het laten staan. Alles laten staan zoals zij het achtergelaten had, de laatste dingen die van haar waren, intact laten. Shira. Ze was weg. Echt weg. Hij liep weer naar beneden, de wapenkamer in. Weg. Weg. Zijn eigen schuld. Hij nam een vlindermes, liep naar buiten. Testte het eerst op zijn eigen huid, veroorzaakte rode strepen bloed op zijn arm. Scherp genoeg. Pijn? Nee, hij voelde geen pijn. Enkel teleurstelling. Hij werd er gek van. Hij liep de straat op, waar het iets drukker was. Mensen keken hem verward aan, ontweken hem en staarden naar zijn arm. Zijn schouders, die eerder gespannen hadden gestaan, zakten nu naar beneden alsof het bladeren waren die van een boom vielen. Leegte. Niets anders dan dat. Met hetzelfde gevoel liep hij weer naar binnen, liet het mes vallen en gooide de deur achter zich dicht. Ging tegen de muur aanstaan, keek naar het witte, kille plafond. En nu?

Een wazige lach rond haar lippen, geen besef meer van tijd. Hoe lang was ze al zo? Dagen, weken, maanden, jaren, decennia. Nee, niet zo veel. Enkele weken, misschien twee maanden. Iets minder. Lang geleden, haar leven ervoor kende ze niet. Op straat lopen, mensen tegenkomen. Roken, spuiten, snuiven, geen zorgen meer. Geen gedachten meer over, helemaal niets meer om zich zorgen over te maken. Ze genoot van het leven, maar de omgeving zag ze nauwelijks. Wazige vlekken, terwijl ze dicht tegen een bekende onbekende aanlag. Staan kon ze al niet meer, anders viel ze heel gemakkelijk om. Staan, vallen, blijven liggen. Opgeven. Niemand herkennen. Alleen en toch met zijn allen. Nachten vol van niets, nachten vol van alles. Niets, alles. Gekte. Welkom in de duisternis van de straatlevenden. Mensen die niet de kracht hadden te blijven vechten, maar erbij waren gaan zitten en hun best deden te vergeten wat er allemaal gebeurd was. Hoe was ze hier gekomen? Wist ze niet meer. Haar haren waren gestijld, geblondeerd en haar kleding was afgeknipt, nog korter dan het al geweest was. Een steentje door haar navel geprikt. Hoe had ze dat voor elkaar gekregen? Nachtelijke avonturen. Totaal onherkenbaar. Wat deed ze hier. Verdomme, ze voelde een misselijkheid opkomen en aangezien het onsmakelijk was om over zichzelf heen te kotsen, kwam ze langzaam overeind, wankelde ze een eindje van de groep weg. Vage vormen, moeilijk herkenbare vormen. Kotsen. Godverdomme, ze voelde zich ziek. Gek. Het ging slecht met haar, ze at nauwelijks. De spullen, de pillen, die ze nam, zorgden dat ze geen honger meer had. Botten die uitstaken. Ze danste nog wel, maar alleen voor mannen. Voor betaling. Van het geld kwamen er alleen maar meer pillen. Vergeten, alles. Niets meer weten. Ze was gek, misselijk. Waar was iedereen? Ze was alleen. Verdomme. Rosa? Wie was dat nou weer?

Een figuur keek zichzelf aan met de lege blik die het de laatste weken, maanden gehad had. Twee maand, slechts twee maand en hij was zo geworden. Lege ogen, een neutrale uitdrukking op zijn gezicht en een lichaam dat geen lichaam meer te noemen was. Gegeten had hij nauwelijks, enkel het broodnodige. Zijn vingertoppen waren ruwer dan anders, scheurtjes en littekens maakten dat de minste aanraking pijn deed. Nee, hij was niet meer de persoon die hij twee maand geleden was. Hij was gebroken, vol van verdriet, teleurstelling. Nooit had hij gedacht dat hij deze persoon zou worden, dat hij iemand ooit zo hard zou missen. De enige momenten waar hij misschien een beetje hoop had, was toen hij buiten was. Alsof Shira op een dag weer voor zijn deur zou staan, alsof ze nooit was weggeweest. En als hij haar na vijf minuten niet zag, dwaalde hij doelloos rond. Net zoals hij vandaag weer op de straten liep, zijn reflectie in het raam van het huis voor zich liet en de hoek om liep. Hij kwam voorbij een groepje mensen, mannen van twintig tot vijftig, zestig. Naalden, alcohol. Afkeurend schudde hij zijn hoofd, zag verderop nog iemand staan. Een vrouw, hoorde vast bij dit groepje. Het straatleven, één meid, tien mannen. Hoe ze het zo ver lieten komen? Wist hij ook niet, maar hij had dat ook gedaan. Hij zag er vast precies hetzelfde uit als hem. Hij kwam dichterbij het figuur, blonde haren met hier en daar wat bruin erdoor. Tenger, vel over been. Over benen gesproken, lange, eindeloze benen. Net zoals Shira. Hij kneep zijn ogen even toe, voelde hoe tranen zich opstapelden. Hij schudde zijn hoofd, liep door. Keek nog een keer achterom. Een bekend gezicht. Nee, hij verbeeldde zich dingen. Het kon niet. Maar toch. Hij zette een stap terug, keek naar het zieke meisje voor zich. 'Shira?' vroeg hij aarzelend. Hij wilde niet geloven dat zij het was, dat ze met die mannen omging. Dat ze bijna geen kleren droeg. En haar haar, waar waren de prachtige, bruine lokken heen? Maar anderzijds wilde hij maar al te graag dat zij het was, dat hij haar eindelijk gevonden had. Hij wachtte slechts geduldig af tot het meisje op zou kijken, tot de mannen zouden beginnen roepen dat hij bij "hun" meisje vandaag moest gaan.

Een naam. Stem. Haar naam. Haar naam? Wist ze niet. Er sprak wel iemand, iemand die dicht bij haar moest staan. Ze keek op, merkte dat ze nog steeds heel onvast op haar benen stond. Deze stem herkende ze niet, niet echt in ieder geval. Wie was het? Wie waren het? Ze zag een drieling, vierling, zo ongeveer. Gebleekte haren, oneffen huid. Wie waren het? Tegen wie moest ze praten, wie was echt? Ze giechelde eventjes, verloor haar evenwicht en leunde tegen de muur, omdat ze anders om zou vallen. Wat zei hij tegen haar? Shi-hira. Shira. Klonk haar toch wel bekend in de oren, alsof ze het eerder had gehoord. Alsof het een naam was. Van wie? Ze kende hier niemand bij naam. Het waren mannen en zij danste voor ze. Dansen, aanraken. Verder niet. Zo ver ging ze nooit, was niet nodig. Opnieuw een vaag lachje naar de vierling. Wie? Wie sprak er? Welke van de vier? Wat moesten ze van haar? Vier tegen één was vrij intimiderend. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, maar ze waren er nog steeds allemaal. Shira, wie was dat? 'Die naam heb ik wel eens gehoord,' lispelde ze, kreeg ze met moeite over haar lippen. Wat wilden deze mannen van Shira? Ze wist het niet, kon er niet over nadenken. Was te wazig in haar hoofd. Moeilijk. Wie was ze? Wie waren zij? Wie was Shira? Ho, shit. Ze liet zichzelf tegen de muur naar beneden zakken, op haar voeten staan was vermoeiend, moeilijk. Ieder moment had ze het gevoel dat ze zou vallen en wanneer ze viel, wist ze niet of ze nog overeind zou kunnen komen. Bekende stemmen schreeuwden dat ze op moest schieten, dat er een cadeautje op haar wachten. Of het waren pillen, of het was weer een echt cadeau. Een nieuwe steen in haar navel, iets in die trant. Wist ze veel. Maar dan moest ze overeind komen en dat zou haar moeite kosten, waar ze geen zin in had. Wat moest de vierling met gebleekte haren van haar? Ze wilde ze wel helpen hoor.

Ze zag er slecht uit, meer dan slecht. Lang niet meer de Shira zoals hij haar kende. De mannen begonnen te schreeuwen, hij wierp ze één voor één een ijzige blik toe. Hij zou met plezier een mes in hun strot rammen. Wat hadden ze met Shira gedaan, wat had Shira met zichzelf gedaan? 'Jij bent Shira,' mompelde hij. 'Gaat alles wel goed?' Hij greep haar beet, hield haar overeind. Niet bij zinnen, dat kon hij wel zeggen. Maar zijn hart klopte weer, hij voelde weer iets. En zij? Nee, zij niet. Zo te zien. Het was niet meer Shira, het was één of andere, verslechterde versie. 'Wat hebben ze gedaan?' Als hij wist wie hier verantwoordelijk voor was, dan... Nee, wacht. Dit was zijn schuld. Hij had haar dit aangedaan, haar gemaakt zoals ze nu was. Dit was alweer zijn stomme schuld. Het was alsof de werkelijkheid het laatste beetje grip op haar had verloren. Hij hield haar gezicht tussen zijn handen, keek in haar ogen. Ze glansden niet meer, waren dof. Ze kon hem niet eens recht aankijken. Lege naalden, mannen. Nee, nee. Dit kon niet. 'Shira,' iets meer dwingend. Hier kon ze niet meer blijven, ze maakte zichzelf kapot. Maar ze kende hem niet meer, zou ze zomaar meewillen? De mannen begonnen weer te joelen, geërgerd keek hij ze aan terwijl ze het meisje riepen. Niet eens een naam. 'Blijf hier,' beval hij Shira, 'zo terug.' Hij liep naar de mannen, nam een flesje bier en sloeg dat tegen de muur, waarna hij één van de scherven nam en tegen de keel van de man die het hardst riep drukte. 'Nog één keer,' zei hij, 'en dit stuk verdwijnt in je slokdarm.' Hij drukte te punt iets harder aan, zodat er een klein drupje bloed naar beneden vloeide. Hij zou sowieso wel met hen afrekenen, Shira hoefde het alleen niet te zien. Hij liep weer weg, naar Shira toe. Hij wist niet hoe hij het moest aanpakken als ze zelfs haar eigen naam niet meer kende. Was ze nuchter? Misschien scheelde dat al weer wat. Hij schudde afkeurend zijn hoofd terwijl hij haar nog eens goed bekeek. Zelfs een navelpiercing. Hij wilde niet weten hoe hard hij haar gebroken had.

Shira. De vierling verdween langzaam, er bleef er maar één over, die haar overeind trok, hield. Shira. Een naam die haar bekend voorkwam. Naam. Haar naam. Kon niet, dat zou ze toch weten? Maar wie, wie was ze dan? Heette ze geen Shira? Nee, ze heette geen Shira. 'Ik ben Shira niet,' mompelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar. 'Rosa, Rosa heet ik.' Een lachje. Opnieuw. Hij liep weg, bij haar vandaan. Wie hadden haar wat gedaan? Hij verwarde haar toch wel enigszins hoor, door al die dingen te zeggen. Hij praatte ook zo hard, zo vermoeiend hard. Nu liet hij haar los, waardoor ze op de grond ineen zakte, alsnog. Hij liep weg, naar de schreeuwers toe. Cadeautjes. Ze grinnikte, sloot haar ogen. Verdomme, ze kreeg hoofdpijn. Hele erge hoofdpijn. Kwam waarschijnlijk door het geschreeuw en door het kotsen, dat het nu op kwam zetten. De gebleekte man was weg, zij zat hier. Glas dat brak, een dreigement. Daarna bonkende voetstappen, op de maat van haar bonkende hoofdpijn, weer terug. Wat was er aan de hand? Ze moest zo teruglopen, kijken wat er aan de hand was. Dat was een goed idee, anders zouden ze haar misschien niet geven wat ze wilde. Dat was niet bedoeling. Oh, het gebleekte haar was weer bij haar, merkte te ze toen ze haar ogen opende. Jemig, de hele wereld draaide voor haar ogen, maakte haar duizelig. Op dit moment maakte het haar niet zo uit wat hij met haar van plan was, misschien wist hij wel iets voor de brandende koppijn in haar hoofd, of iets in die trant. Wie was hij? Waarom wist hij zo zeker dat hij haar kende? Waarom dacht hij dat haar naam Shira was? Vragen, vragen bezorgden haar hoofdpijn. Waarom deed hij wat hij aan het doen was? Het leek wel alsof hij een plan had. Wie weet, zou kunnen. Ze was niet benieuwd. Had hoofdpijn, die moest weg. Misschien zou een pilletje helpen, maar daar moest ze drank bij hebben. En dan moest ze overeind komen. Te moeilijk. Bezorgde haar alleen maar meer hoofdpijn.

Ze heette geen Shira, Rosa. Ja, nu wist hij het zeker. 'Jij bent Rosa niet,' fluisterde hij. Ondertussen zat ze alweer op de grond. Hij wist niet hoe hij dit moest aanpakken, niet nu ze geen besef had van alles om zich heen. Hij wilde haar niet overlaten aan die vuile egoïsten, die haar gemaakt hadden tot wat ze nu was. Maar daar zat ook hij tussen. Niet dat hij dit gewild had, hij wilde dat ze goed terechtkwam. Niet hier. Hoe moest hij het dan aanpakken? 'Rosa,' begon hij, 'is je vriendin.' Geen denkbeeldige vriendin, dat zou haar alleen nog maar helpen om verder in de war te raken, zichzelf helemaal te verliezen. 'Wat heb je aan,' mompelde hij binnensmonds. Zou ze een ander gevonden hebben, iemand die haar hiertoe dwong? Opgepikt had toen het bijna te laat was, omdat hij haar had laten gaan? Nee, nee. Kon niet, ze kon toch zelf beter weten? Wat was er dan wel gebeurd? Hoe kon ze zich alles weer herinneren. Hij knielde bij het meisje neer, nam haar gezicht weer in zijn handen. 'Weet je nog iets?' vroeg hij. En alhoewel hij al wist wat haar antwoord zou zijn, hoopte hij toch dat ze zich iets zou herinneren. Maar als ze zich hem herinnerde, dan zou ze moeten weggelopen zijn. Net zoals ze die ene keer weggelopen was. Was hij haar echt voorgoed kwijt, was dit een afscheid? Het officiële afscheid. Hij voelde zijn ogen waterig worden. Hij wilde er niet aan toegeven, maar hij kon niet verhelpen dat één enkele traan langs zijn wang naar beneden liep. Gevolgd door een tweede aan de andere kant. 'Ik hou nog steeds van je, Shira,' begon hij, 'ik heb aan niemand anders gedacht dan jou.' Hij beet even op zijn lip. 'Het was niet mijn bedoeling geweest je pijn te doen, ik weet niet wat het was... Een reflex, misschien. Ik weet het niet.' Hij kwam iets dichterbij. 'En het was al zeker niet mijn bedoeling geweest dat dit met je zou gebeuren, dat je er zo uit zou komen te zien.' Gevoelens, alles door elkaar. Haat, voor de mensen die dit hadden gedaan, voor zichzelf. Teleurstelling. Liefde. Verwarring. Hoop. Als ze hem nu zou zoenen, wat zou hij dan doen? Nee, dat zou ze niet doen. Ze was niet meer op de wereld, ze zweefde ergens rond. Op een plek die niemand kende. Een plek voor haar alleen.

Rosa. Vriendin. Als zij Rosa niet was, maar Shira en Rosa was een vriendin van haar, waar was ze nu dan? En hoe wist hij dat? Wie was hij? De laatste beetjes giechelen waren nu verdwenen en koppijn kwam nog heviger opzetten. Haar vingers streken over haar kleding, voor zover je het nog kleding kon noemen. Afgeknipt shirt, dat net over haar borsten hing. Een short zo kort dat haar onderbroek er bijna onder vandaan kwam. Wat had ze aan? Wie was hij? Ze voelde pijn, wilde de pillen die ze in haar zak had slikken. Ook droog zouden ze wel werken. Kon ze praten? Tegen hem? Het zou toch wel lukken? Met wat moeite opende ze haar mond. 'Waar is Rosa dan?' vroeg ze, hoewel de jongen met het gebleekte haar, die haar zo goed leek te kennen, het waarschijnlijk niet zou verstaan. Te onduidelijk gesproken. Ineens voelde ze twee handen. Ruwe handpalmen. Ze omklemden haar hoofd, zorgden ervoor dat ze wanneer ze keek, recht in de ogen van de jongen keek. Man. Jongeman. Ze wist het niet. Wie was hij? Ze moest het weten. Hij wist dingen van haar, dus moest zij dingen van hem weten. In ieder geval zijn naam. Verdomme, wat was zijn naam? Ze was zo bezig met nadenken, door de dikke waas van drugs en alcohol, dat ze in eerste instantie niet zag wat hij zei. Niet hoorde. Nou ja, ze kreeg het mee vanaf het moment dat hij vertelde dat hij nog steeds van haar hield. Had hij daarvoor iets gezegd? Wist ze niet. Maar hij hield van haar. Daar zat een standaard antwoord aan vast. Een antwoord waar gevaar aan kleefde. Twee tranen, die over zijn wangen rolde. Ze tilde met moeite een hand op, die trilde als een oudemensenhand. Raakte daarmee zijn wangen aan, veegde zijn tranen weg. Zijn naam. Kom op, ze moest in ieder geval zijn naam weten. Vooral na deze toespraak die uitleg gaf, uitleg over dingen die ze niet wist. Maar ze waren wel voor haar bestemd. Niet omdat hij er zo zeker van was, maar omdat het zo voelde. Hoe heette hij? Ze wist het wel, ze wist zeker dat ze het wist. Zijn naam lag op het puntje van haar tong. Ze kende hem. Hoofdpijn, koppijn. Maar na wat hij gezegd had, lukte het haar niet te stoppen met denken. Hoe heette hij? Ze likte eventjes over haar lippen. 'Sam,' fluisterde ze toen. Er kleefden herinneringen aan die naam. Gevoelens. Maar die lagen te diep begraven, te diep verborgen onder een ondoordringbare waas. Haar hand gleed af naar zijn borst, tot zijn regelmatig slaande hart. 'Je heet Sam.'

Haar zachte handen tegen zijn wang, haar trillende hand dat zijn tranen wegveegde. Haar lippen, die zijn naam uitspraken. Twee keer. Ze wist het nog. 'Ja, Shira,' fluisterde hij. 'Sam.' De hoop was nog niet vervlogen, als ze dit nog wist, moest ze de rest ook nog weten. Flarden van het verleden, op z'n minst. Iets. Het feit dat ze zich zijn naam herinnerde, was al goed. 'Ik weet niet waar Rosa is,' fluisterde hij. 'Is ze niet meegekomen? Meegevlucht?' Dat laatste sprak hij bewust stiller uit. Zou ze het nog weten, wat er die bewuste ochtend was gebeurd? Of had ze het weggedronken, weggesnoven? Verdomme, ze was pas achttien en door deze kleding, dit uiterlijk, leek ze ouder dan hij. Als je niet wist waar de onschuldigheid zich bevond, kon je deze ook niet vinden. Maar hij wel. Haar gezicht, haar ogen. Daar gaven ze hier geen aandacht aan. Schonken ze geen aandacht aan. Pas achttien en ze maakte dit al mee. 'Ik had je nooit pijn mogen doen, je achterna moeten komen. Dan zag je er nu niet zo... Anders uit.' Ja, anders. Deze term kon hij er wel op kleven. Niet de Shira die hij kende, niet helemaal. 'Wat doe je hier eigenlijk, wie heeft je hiertoe aangezet?' Vragen. Zoveel vragen. Zou hij antwoord krijgen? Zou ze het zelf nog weten? Hij wist alles nog, de voorbije twee maanden. Maar hij had niet aan de alcohol en drugs gezeten. Zou ze ziektes zijn opgelopen wegens de naalden die niet steriel waren? Met wie zou ze geslapen hebben? Ziektes. De kans was groot. Alleen de naalden al, die zowel in haar zachte, tere huid hadden gezeten, als in de vieze, ruwe huid van de honden die een eindje verderop zaten. De mannen waar hij wraak op zou nemen.

Rosa? Rosa hier? Voorzichtig keek ze langs hem heen, maar het lukte niet. Slechts vage omtrekken. Alles was verduisterd. Hij ook, ze wist alleen zijn naam, kon de details van zijn gezicht niet eens zien. Alleen de haren. De ruwe huid had ze gevoeld, de stem had ze gehoord. Niets herkend, niets kunnen herkennen. Te moeizaam. Ze schudde zacht haar hoofd. Rosa was hier niet. Ze wist niet eens hoe ze Rosa moest herkennen. Een vriendin. En ze herkende haar niet. Was dat niet slecht? Ze dacht van wel, hoewel de standaard haar een beetje ontgaan was de afgelopen maanden. Was het slecht? Ja, het was slecht. Net zoals ze deze man niet herkende, die haar blijkbaar niet vergeten was, aan haar gedacht had. Hij heette Sam. En verder? Ze wist niets van hem, hoewel hij wel dingen van haar wist. Hij wist dat ze er anders uitzag, gaf zichzelf de schuld van wat er met haar gebeurd was. Opnieuw schudde ze haar hoofd, wat ervoor zorgde dat er weer een pijnscheut door haar hoofd ging. Maakte dat ze haar ogen sloot, maar niet voordat ze een trillende vinger op zijn lippen had gelegd. Ze was high, dronken, niet op deze wereld, maar hij moest zichzelf niet de schuld geven van dit. Wie hij ook was. Haar hand liet ze tegen zijn huid liggen terwijl ze weer verder groef in haar geheugen. Hij leek zo blij toen ze zijn naam wist, dus wilde ze haar best doen meer naar boven te halen, ook al deed het heel erg veel pijn. In haar hoofd. Hoe lang was ze hier? En hoe was het aan het begin? Ze liep.. over straat. Snel. Was gevallen, bewusteloos. Wakker geworden. Bang. Waarom was ze bang geweest? Wist ze niet meer. Ze hadden haar pijnstillers gegeven, voor haar hoofd. Had ze gestoten. De pilletjes hadden ook haar angst doen verdwijnen. Toch? Was het zoiets? Dat allemaal vertellen was veel te moeilijk, was te wazig. Deed te veel pijn. Ze wilde het wel proberen hoor, daar niet van. Nou ja. 'Angst..' begon ze zachtjes. De hoofdpijn begon nog meer aandacht op te eisen en ze kromp ineen, om het maar buiten te kunnen sluiten. Angst. 'Ze verhielpen het, vroegen niets.. Kregen... wat ze wilden.' Meer kon ze niet zeggen, het lukte haar niet. Hoofdpijn, ze wilde hier weg. Niet hier, ineengedoken tegen een muur blijven zitten.

Een vinger tegen zijn lippen, woorden. Vage woorden. Ze probeerde zich dingen te herinneren, beelden. Maar het was slechts vaag gemompel, een onduidelijke samenhang van gebeurtenissen. Angst die ze voelde toen ze op de vlucht sloeg. Daarna had ze blijkbaar haar hoofd gestoten. Wakker geworden bij die bende, een pilletje gekregen. Vast niet zomaar een pilletje. Ze dacht niet helder. Hoe kon het ook? Het was duidelijk dat ze drugs kreeg, in ruil voor... Dingen. Ze moest weg hier. Weg. Maakte niet uit wat ze had gedaan, ze moest mee. Hij hield van haar, moest haar beschermen tegen dit alles. De vraag was enkel of ze mee wilde gaan. Hij ondersteunde haar intussen nog tengerder geworden lichaam, hielp haar overeind. Haar overeind houden, dat was wat telde. Haar in leven houden. Wat hij lang geleden al gedaan moest hebben. Hij tilde het meisje op, hield haar in zijn armen. Ze woog zo weinig, was vederlicht. Bijna onmogelijk dat ze nog kon stappen. Nou ja. Ze kon dan ook niet tegenwerken. En voor deze ene keer deed haar mening er niet toe. 'We gaan hier weg,' fluisterde hij zacht. Hij kwam wel nog een keer terug voor de vieze honden, de mannen die Shira zou hadden gemaakt. Ze zouden wel nog merken wat er van kwam als ze iemand kwetsten die hem zo nauw aan het hart lag. Shira, haar gezicht integreerde hem nog steeds. Rosa was niet mee geweest. Zou die de hele periode in zijn huis verbleven hebben? Gezien hebben hoe hij er aan toe was geweest en Shira alles vertellen? Zou zij haar herkennen? Maakte niet uit. Het enige wat belangrijk was, was Shira hieruit halen. Helpen.

Het praten was vermoeiend geweest, heel erg vermoeiend. Het nadenken ook, dat had voor heel erg veel hoofdpijn gezorgd. Nu nog steeds. Brandende, bonzende hoofdpijn die ervoor zorgde dat iedere beweging pijn deed. Ook toen hij haar overeind trok kromp ze bijna weer ineen, opende ze haar ogen niet. Te veel pijn, maar ze kon het met geen mogelijkheid uiten. Pijn. Ze voelde hoe haar voeten de laatste grip op de grond verloren, hoe ze ineens in een paar armen lag. Ze gingen hier weg, hij nam haar mee. Ze was niet bang voor hem, nee. Op één of andere manier vertrouwde ze hem, hoewel hij zo veel meer van haar wist dan zij van hem. Ze vertrouwde hem, legde haar bonzende hoofd tegen zijn borst en luisterde naar zijn regelmatige hartslag. Hij heette Sam, nam haar mee. Waarnaartoe? Wist ze niet eens. Maar hij nam haar mee, daarvandaan. Ze ademde slecht oppervlakkig in en uit, maar het was voldoende. Ze leefde en daar ging het om. Verdomme, die koppijn ging niet zomaar weg. Ze voelde iedere stap die hij zette weerklinken in haar eigen hoofd, maar er iets tegen doen, lukte haar niet echt. Ze krulde zich op in zijn armen, wilde dat hij haar beschermde tegen die bonzende pijn, wat hij toch niet zou kunnen, hoewel hij zijn best leek te doen. Waarom? Waar had zij het aan verdiend, dat iemand zo veel zorg aan haar besteedde? Wat had hij haar aangedaan, dat hij het weer goed probeerde te maken? Waarschijnlijk wist ze het wel, ergens in haar hoofd. Niet nu aan denken, dat zou alleen maar pijn opleveren en dat wilde ze nou juist vermijden. Ze kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan, terwijl hij verder bleef lopen. 'Haal de pijn weg, alsjeblieft,' jammerde ze zachtjes. 'Alsjeblieft, Sam.' Hij moest haar helpen. De pijn weghalen. Ze zou er alles voor doen. Echt alles. Geen hoofdpijn, dat wilde ze niet. Brandde, zorgde ervoor dat ze niet meer normaal na kon denken. Pijn.

Ze krulde zich op, net zoals ze eerder had gedaan. En het voelde geweldig, ook al was ze nu volledig anders, zou het altijd anders blijven. Ze was Shira en hij hield van haar en nu ze zich tegen hem op krulde, haar hoofd tegen zijn borst aanlegde... Vulde een leegte in hem dat hij twee maanden bij zich had gedragen. Zou ze weer de normale Shira kunnen worden? Misschien wel, eerst de pijn weghalen, daar vroeg ze om. Hij liep iets sneller, maar probeerde zo voorzichtig mogelijk te zijn en drukte ondertussen zijn lippen op haar voorhoofd. Alsof dat kon helpen, ach. Ze gloeide. Wat ze ook gedaan hadden met haar, het was niet goed geweest. En boeten zouden ze. Als Shira sliep zou hij wel nog een keer teruggaan. Als ze sliep. Wat als ze zich alles herinnerde en er weer vandoor ging? Nee, niet weer. Ze mocht niet opnieuw weg, niet nogmaals. Dan zou hij het helemaal niet meer weten, niet twee maand of zelfs nog langer. Maar wat moest hij dan? Haar opsluiten? Zodat hij haar geen pijn kon doen? Had hij de afgelopen weken de neiging gehad om iemand van kant te maken? Ja, zichzelf. Maar dat telde niet. En als hij het gedaan had, was Shira misschien in een nog ergere toestand dan deze. En wat als zij dan besloot om hem te gaan zoeken en hem nergens kon vinden? Nee, het was goed dat hij er nog was. Voor de eerste keer. Ze waren weer thuis, hij was weer thuis. Deze keer met Shira. Hij liep door naar de woonkamer, zette haar voorzichtig op de bank neer. Hij wilde nog zetten dat ze moest blijven zitten, maar aangezien ze helemaal niet kon stappen was dat niet nodig geweest. Hij liep naar de keuken, vulde een glas met water en liet daarin wat oplossen tegen de hoofdpijn. Daarna kwamen er wel nog wat dingen voor de koorts, hij had genoeg dingen liggen die konden helpen. Hij liep met het glas naar het meisje, zette dat neer op het tafeltje en ging naast haar zitten, keek haar aan. Hadden ze eigenlijk een steriele naald gebruikt voor haar navel? Vast niet, zou hij ook nog werk mee hebben.

Het was verschrikkelijk. Alles begon nu pijn te doen. Alsof de hoofdpijn uitzaaiingen had gekregen in de rest van haar lichaam. Een deur. Een deur die openging, daarna weer sloot. Waar was ze? Bij hem? Waarschijnlijk. Hij droeg haar nog steeds, nog wel. Een ruimte in. Daarna waren zijn armen weg, die haar hadden beschermd. Weg. Waar was ze nu? Ze wilde haar ogen niet opendoen, dat zou pijnlijk worden. Te veel licht, het zou pijn veroorzaken. Sam, wat deed hij? Ze wist het niet, wilde ze het weten? Het was raar, dat hij haar meegenomen had. Dat hij haar zo goed kende, maar dat zij alleen zijn naam wist. Een waas die haar gedachten blokkeerde, ervoor zorgde dat ze niets meer kon herinneren. Het moest weg, het deed pijn. En tegelijkertijd wilde ze niet dat het wegging, want dan zou ze misschien weer angst voelen, de reden dat ze hieraan begonnen was, dat ze haar hieraan lieten beginnen. Wie was hij verder? Ze zette haar nagels in de zachte kussens waar ze nu op zat, lag. Kussens, het was een bank. Een luxe die ze twee maanden niet meer gehad had. Of meer. Er was iets met die bank, maar bedenken wat? Liever niet. Niet je ogen openen. De pijn moest eerst weg. Waar was hij, waarom was de warmte die hij had uitgestraald weg? Was het een hallucinatie? Wat was echt? Zijn lippen die ze heel even op haar voorhoofd had gevoeld? Of was dit een slechte droom, zou ze zo met een kater wakker worden bij een vreemde man? Ze dacht van niet, dat geloofde ze niet. Daar voelde ze nu te veel pijn voor, daarvoor voelde alles veel te echt. Sam, waar was hij? Ze hoorde zijn ademhaling, maar om hem te zien moest ze haar ogen opendoen en dat zou haar weer pijn doen. Licht. Verdomme, ze kon niet eens meer helder denken. Driemaal hetzelfde herhalen. Gek, gek. Waar was ze? Voelde het bekend aan? Of was dit allemaal maar een rare hersenpinsel?

Ze hield haar ogen gesloten, waarom? Het felle licht, kon dat? Ja, dan moest hij een donkerdere kamer zoeken. De kamer waar ze was geweest toen ze net bij hem was, was die donker geweest? Alle spullen waren daar weg, nee, ze zou het zich misschien niet herinneren. Zou hij dat goed vinden, of was het makkelijker als ze alles weer wist? Hij tilde het meisje weer op, nam het glas in zijn hand. Nou ja, doordat ze zo tenger was kon één arm haar perfect houden en kon het glas ook niet omvallen. Niet dat het er heel erg makkelijk uitzag, maar dat maakte nu niets uit. Niet op dit moment. De gang door, de kleinere en donkerdere kamer in. Hij zette haar neer op het bed, plaatste het glas op het nachtkastje ernaast. 'Je kan nu je ogen wel openen, hier is het niet zo licht,' mompelde hij. De pil was nu volledig opgelost en misschien werd het tijd om haar ook wat andere kleding te geven, haar navel te ontsmetten en als zij wilde, het steentje eruit halen. Hoe ze dat er ook ingestopt hadden, was hem een raadsel. Het zag er wel niet goed uit, de omliggende huid was rood en duidelijk ontstoken. Hij schudde zijn hoofd. Zijn schuld, allemaal zijn schuld. Hij liet een blonde lok door zijn vingers glijden. Haar unieke kleur, zou die nog terugkomen? De kleur die haar nog unieker maakte? Hij wist het niet, hij hoopte het alleen maar. Opgestaan, pillen gekregen. Drugs gekregen. Hij wilde niet weten welke dingen ze bewust of onbewust had meegemaakt, maar diep in hem brandde hij van de nieuwsgierigheid. Hoe meer hij wist, hoe leuker zijn wraak op de mannen zou zijn. Niet dat die al niet pijnlijk genoeg zou zijn, maar het kon altijd nog net een stapje hoger. Hij had er tenslotte de wapens, middelen en gevoelens voor. Woede, verdriet, teleurstelling. Alles maakte dat hij ertoe in staat was om ze één voor één te laten creperen in de goot, daar waar ze thuishoorden. En waar Shira niet hoorde. Hij streek een andere pluk haar uit haar gezicht. Het was vreemd om de donkere haren niet meer door zijn vingers te zien glijden en ze waren lang niet meer zo zacht.

Heel voorzichtig opende ze haar ogen, merkte dat dit schemerduister haar ogen geen zeer deed. Of in ieder geval, veel minder zeer. Ze keek voorzichtig rond, had het gevoel dat ze deze kamer kende. Was het ook zo? Ze kreeg er in ieder geval een slecht gevoel bij, wilde hier eigenlijk weg. Ze schudde haar hoofd, wat ervoor zorgde dat haar hoofd nog erger begon te bonzen. 'Niet hier,' fluisterde ze zachtjes. Nee, niet hier. Het was niet goed hier. Haar vingers trilden nog erger dan ze eerst deden door een tekort aan kracht. Nu was het van slecht gevoel. Deze kamer was niet goed. Voor haar niet, in ieder geval. Hoewel het hier donkerder was, was het nog niet goed. Niet hier. Ze vertrouwde het niet, wilde hier weer weg. Hier was het niet goed. Ze sloot haar ogen, schudde haar hoofd. Niet hier. Dan maar weer een kamer die te fel verlicht was, maar hier wilde ze niet blijven. Gevoelens. Er zaten herinneringen in haar hoofd. Verborgen onder een waas van vergetelheid, maar nog niet helemaal verdreven. Hier was het niet goed, ze wilde weg. Zelfs de geruststellende aanwezigheid van Sam en zijn vingers door haar slecht geblondeerde haren kalmeerden haar niet echt. Ze wilde niet hier zijn, niet op deze manier. Ze vertrouwde het niet. Wilde niet weten waarom niet, maar het was zo. Sam zou wel weten wat er hier gebeurd was, maar ze ging het hem niet vragen. Moeizaam kwam ze in beweging, gleed naar de rand van het bed. Daar aangekomen was haar energie weer op en haalde ze moeilijk adem, maar ze wilde hier niet zijn. Weg, ze wilde weg. Tegen iedere prijs. Overeind kon ze niet meer komen. Weg uit deze kamer, maakte niet uit hoe. Hoeveel moeite het kostte. Daarna mocht hij met haar doen wat hij wilde, maar ze ging niet hier blijven. Daarna mocht hij met haar doen wat hij wilde. Het maakte haar niet. Slechter dan ze zich nu voelde, kon het niet worden. Echt niet.

Niet hier. Wist ze het nog? Wist ze nog iets van wat deze kamer met zich meedroeg? Misschien, diep vanbinnen onder de waas van alcohol, drugs en alle andere dingen die nu in haar bloed zaten. Ze kroop naar de rand van het bed. 'Voorzichtig,' fluisterde hij toen ze moeilijk adem haalde. Hij liep naar het meisje toe, tilde haar weer op, haar benen op zijn middel heen. Een arm om haar rug en de andere onder haar onderbenen. Waar dan wel? Zijn slaapkamer? Ja, kon wel. Daar was ook niet al te veel licht. Hij nam het glas weer op, nou ja, een poging tot en verrassend genoeg lukte het. Hij liep de trap op, slaapkamer. Ja, nou. Misschien kwamen hier weer herinneringen naar boven. Haar oude kleding lag op zijn nachtkastje, al twee maanden lang. Moest hij die weghalen? Nee, ze lagen daar wel goed. Hij liet het meisje weer op het bed zakken, gaf haar het glas. 'Goed zo?' mompelde hij. Nou ja, deze plek was natuurlijk de plek met de meeste herinneringen. De fijnste plek, geen negatieve herinneringen. Hier zou ze zich wel goed voelen, toch? Hier kon ze wel uitrusten. Slapen. Dan kon hij ook de nodige dingen doen. Shira, echt geloven dat zij het was, was vrijwel onmogelijk. Maar het was wel zo, de lange benen, het unieke gezicht. Het was echt Shira. Zijn Shira. Het blond zou wel verdwijnen na een paar wasbeurten, de ontstoken huid zou wel genezen. Maar of de slechte herinneringen die ze zou hebben aan de mannen, aan hem, ooit zouden verdwijnen? Wist hij niet, het was mogelijk dat hij zich altijd schuldig zou blijven voelen om wat ze door hem had meegemaakt. Zou ze in staat zijn om het zelf te beseffen, of was ze te dronken geweest? Te high? En als dat zo was, zou het dan net niet nog erger zijn? Hij zou het vanzelf wel zien, eerst de nodige verzorging. Dan moest ze wel even bevestigen dat het goed was, dan kon hij al een bad met warm water voor haar laten lopen, wat dingen halen voor haar huid en alles wat nodig was. Zorgzaam, dat was hij nu. Een beetje vreemd, aangezien zijn eigen verzorging er weken niet toe had gedaan en dat was aan zijn huid te zien.

Opnieuw werd ze opgetild, meegenomen. Weg uit de angst die haar hier had bekropen, haar hoofd weer tegen zijn borst. Ergens anders heen. Was er een plek waar geen herinneringen waren, niet verborgen onder een waas van niets? Waarschijnlijk niet, niet in dit huis. Wat was er hier gebeurd? Zou ze het zich ooit weer herinneren? Ze vond het verschrikkelijk, in ieder geval. Dingen aanvoelen, maar ze niet aan kunnen raken, echt naar boven halen. Het was zo verschrikkelijk, maar hier voelde het beter. Alsof ze het zou kunnen laten rusten. Een ander bed, een andere ruimte. Nog steeds schemerduister, maar toen ze hier rondkeek, was er geen eigenaardig gevoel dat haar bekroop, dat haar vertelde dat ze hier niet wilde zijn. Hier wilde ze wel zijn, hier was het prettig. Een glas, ze kreeg een glas in haar handen gedrukt en zonder erbij na te denken nam ze er slokken van. Wist zij veel. Of het nou een pijnstiller of drugs was dat erin opgelost was -want er was iets in opgelost, dat wist ze zeker- het maakte haar niet uit. Ze dronk kleine slokjes van het ijskoude water, maakte daarna een klein bolletje van zichzelf op het bed waarop ze nu verbleef. Schattend keek ze naar Sam, de jongeman met de bleke haren. Wat voor een relatie had ze met hem gehad? Was hij een broer, een neef, een vriend? Of een echte, echte vriend? Een relatie als in een relatie? Hij had gezegd dat hij van haar hield. Maar op welke manier? Nee, niet druk over maken. Ooit zou ze het wel weer weten, zou ze het zich wel weer herinneren. Wie was hij? Ze wist het echt niet, moest zich er nu niet zo druk over maken. Hij zag er niet slecht uit, onder die laag van zelfverwaarlozing. Dat moest ze toegeven. Zou hij haar er weer bovenop helpen? En zo ja, waar bovenop dan precies? Alles? Maakte niet uit. Ze voelde zich, ook na het water, nog steeds miserabel. En als hij haar kon helpen, was hij vrij te doen wat hij goed achtte.

Ze zei niets, krulde zichzelf op en dronk het glas leeg. Hij glimlachte even zacht, liep toen naar de badkamer en zette de kraan open, legde alvast wat spullen klaar. Dingen die ze nodig had , die ze vast een tijdje niet had gehad. 'Als je je goed genoeg voelt, staat er een bad voor je klaar,' fluisterde hij. Nou ja, als ze hulp nodig had mocht ze wel roepen. Vragen. Hij zou toch wel gewoon op zijn bed zitten wachten, nergens heen gaan. Niet het risico lopen dat ze wegging, dat ze viel. Of iets anders, alles wat niet goed was. Daar kwam het op neer. Was ze nu wel al in staat om op te staan? Gewoon door een pilletje tegen de hoofdpijn? Hij zag het wel, als ze wat mompelde, om hulp vroeg. Hij zag het wel. Maakte niet uit, zolang ze er maar was. Leefde. Ademde. Zolang ze Shira was, al was ze nu niet echt zichzelf. Wist ze niets meer. Of ja, niet veel. Enkel zijn naam, zoals zij hem wenste te noemen. Sam. Samuel. Het was was sneller vol dan hij gedacht had en hij liep weer naar het meisje toe. 'Kan je opstaan of moet ik je helpen?' vroeg hij zacht. Of ja, voor zoverre zij wilde dat hij haar hielp. Voor zover hij dat kon toestaan. Ze wist niet meer wie hij was, maar dat wilde niet zeggen dat hij haar zomaar mocht uitkleden. Niet dat ze nu veel kleding droeg. Daar moest hij ook maar eens voor zorgen, fatsoenlijke kleding. Hij had wel nog wat spullen liggen, nou ja, deze keer koos hij het wel uit. Ze moest rusten, verdiende rust, na verzorging. Verzorging, haar buik. Ja, daar zou hij zich ook mee bezig moeten houden. Hij vond het absoluut niet erg hoor, maar hoe eerder zij sliep, hoe eerder hij zich kon uitleven buiten. Laten zien wat Shira voor hém betekende. En dat was veel en veel meer dan zij voor hun betekende. Anders zou ze niet zo'n transformatie ondergaan zijn, zouden ze haar hebben gelaten hoe ze was omdat ze toen al perfect was. Ze namen de perfectie weg, al kon hij die blijven zien. Hij kende Shira zoals zij haar nooit zouden kennen. Dat verdienden ze niet, hij ook niet, maar zij al zeker niet. Hij keek het meisje weer aan, wachtte op een antwoord, een beweging. Iets.

Een bad. Water. Heet water dat haar lichaam zo strelen, aanraken, licht zou branden. Water, een bad. Ze zou er schoon door worden. Heet water, warme stralen. Nee, geen stralen. Het was een bad. Weken, alles eruit laten weken. Ja, ze wilde in bad. Daar zitten, weken in het warme water. Alles uit haar laten weken. Hoe lang was het geleden dat ze die luxe had gehad? Ze wist het niet, was al lang geleden. Heel lang geleden. Maar de kracht om haar eigen kleren uit te trekken, had ze niet eens. De mannen deden dat altijd, waarna ze haar ook weer aankleedden, de volgende morgen. Moest ze hem om hulp gaan vragen? Ja. Ze kende de schaamte toch niet meer, was ze de eerste dag al verloren. Enige manier om te overleven. Ze zou het anders nog wel zwaarder gehad hebben. Nee, geen drukte. Geen zorgen over maken. De pijn in haar hoofd begon net een beetje weg te trekken, maar dat maakte dat ze zich weer bewust werd van haar omgeving. Hoe ging ze dit nu weer aanpakken? Ze aarzelde, twijfelde. Keek hem aan. Het voelde anders, om het aan hem te vragen. Misschien omdat hij niet zo was als de mannen, omdat hij meer op deze wereld was dan zij geweest waren. Moest verder niets uitmaken. Ze strekte zich weer wat uit, haalde haar spieren uit de verkrampte houding die ze eerst gehad had. Nu was ze ineens zo afhankelijk, zo anders dan de voorgaande uren, weken, maanden. Nu was ze afhankelijk. Maakte niet uit. Ze kroop naar de rand, hing haar voeten over de rand. Ademde nog steeds zwaarder dan ze zou moeten, zocht met haar ogen de witblonde haren die ze uit het oog verloren had doordat ze zichzelf verschoof. 'Wil je helpen?' fluisterde ze. Het was niet beschamend, toch? Zoiets vragen? Nee, dat kon wel. Ze keek hem aan, wachtte af. Hij zei toch dat hij haar wel zou helpen? Ja, dat had hij gezegd. Wist ze heel zeker.

Hulp, ze had hulp nodig. Vroeg om hulp. Ja, hij wilde haar wel helpen. Hij reikte weer naar het meisje, tilde haar weer op. Zette haar neer op de rand van het bad. Grijnsde even, aarzelde. Trok zijn hand terug op de momenten dat deze naar haar kleding reikten. Hij beet op zijn lip. Ze had hulp nodig, hij moest haar helpen. Langzaam reikte hij naar de rand van haar truitje, wat eigenlijk al lang geen truitje meer was. Zijn vingers trokken het zachtjes omhoog, lieten het op de grond vallen. Nog steeds aarzelend klikten zijn vingers het slotje van haar bh open, zonder verder aandacht te besteden aan haar lichaam hield hij haar even rechtop, trok de resterende stof van haar benen en tilde haar toen op, plaatste haar voorzichtig in het bad. Niet te warm, niet te koud. Gewoon een prima temperatuur, hoopte hij. 'Goed zo?' aarzelde hij. Waar al dat geaarzel vandaag kwam, wist hij niet. Ach, het was voorbij, ze zat in bad. Hij zou haar enkel nog moeten helpen aankleden, wat vast en zeker minder ongemakkelijk zou worden. Wat wel niet wegnam dat er geen greintje ongemakkelijkheid aan te pas kwam. Ach, helpen met wassen zou het ook niet worden. Haar haren wilde hij wel doen hoor, het lelijke blond eraf schrapen. Al was dat vast geen optie. Zou het er wel nog een tijdje blijven opzitten. Hij ging op de bad rand zitten, staarde naar de zwarte muur. Als ze nog wat nodig had, had ze het maar te vragen. Hij zat hier nu toch, te zitten. Was wel prettig hoor, het geluid dat haar bewegingen in het water veroorzaakten, kalmeerde hem op de één of andere manier. Betekende dat zij er was, dat ze leefde. Ademde, bewoog. Al waren het maar kleine, voorzichtige bewegingen. Bewegingen die ze zelf niet besefte, want ze had geen besef van wie hij was, wat dit huis was. Haar verleden. Allemaal weggeveegd. Verdwenen alsof het niets was, alsof het nooit had uitgemaakt. Maar het was haar schuld niet, hij nam haar niet kwalijk. Het was zijn schuld, schuld van de mannen. De pillen, al het andere. Niets was haar beslissing geweest, daar was hij zeker van.

Ze merkte de aarzelingen op, direct. Het maakte haar onzeker. Als één van de mannen zo gedaan had, had ze zich afgevraagd of haar lichaam hem niet kon bekoren, maar nu was het anders. Wat was hun relatie geweest? Waarom was hij zo aarzelend, waarom deed hij zo? Ze begreep het niet, al helemaal niet omdat hij haar lichaam geen blik waardig leek te keuren. Waarom deed hij dit dan? Nee, geen vragen. Dan zou de hoofdpijn alleen maar weer terug komen, nog heviger dan daarvoor. Ooit zou het haar wel weer duidelijk worden, ooit zou ze weer weten hoe alles zat. Ze zuchtte eventjes toen ze het hete water rond haar lichaam voelde. Niet te warm. Precies goed. Ze knikte eventjes, ontspande in het water. Schaamte voor haar lichaam had ze niet meer, niet in deze situatie. Twee maanden lang stoned en je weet niet genoeg meer. Wie was ze? Shira. Waar was ze? Bij hem. Wie was hij? Sam. Oppervlakkige antwoorden, geen diepgang. Ze kon niet eens normaal lopen, hoewel het hete water wel langzaam ervoor zorgde dat haar zicht weer helder werd en ook de laatste vage dingen voor haar ogen langzaam weggingen. Ze zag dingen weer helderder en haar hoofd bonkte veel minder dan net. Het was al beter, ze zou wel weer beter worden. Hij zou haar wel helpen. Wat hij ook van haar was. Wacht, dat moest ze echt weten. Schaamteloos. Hij zat nu toch op de rand van het bad en ze zou zichzelf zo wel wassen, of in ieder geval proberen te wassen. Momenteel kleurde haar huid al lichter zonder dat ze iets deed, werd het water langzaam maar zeker donkerder, viezer. Twee maanden, zo ongeveer. Haar vingers verlieten het water, ze legde één hand op zijn arm. Keek hem aan. 'Sam...' Ze aarzelde even. Aarzeling, die had hij ook gehad. 'Het spijt me dat ik het vraag, maar wat ben je van mij?' Ze beet op haar lip, keek weer weg. Het was lullig om te vragen, misschien deed het hem wel pijn. Maar ze moest het weten, anders vrat ze zichzelf op.

Een hand op zijn arm, zijn naam. Hij keek het meisje aan. Wat was hij van haar? Een vijand, een geliefde. Hoe moest hij dat uitleggen? Hij aarzelde even. 'We hebben wat gehad,' begon hij, 'en toen was ik de controle verloren, liep je weg. Ik wist niet of ik je achterna moest komen, je laten gaan.' Hij zorgde ervoor dat haar hand op de rand van het bad lag, streelde met zijn duim over haar huid. 'Ik heb je laten gaan, besefte dat ik je niet verdiende. Dat je beter af zou zijn zonder mij. Veiliger.' Zijn hand lag nu op haar hand. 'En nu heb ik er ongelooflijk veel spijt van dat ik je niet achterna ben gekomen. Of ja, niet meteen. Ik heb je gezocht. Twee maanden lang. En nu tref ik je zo aan...' Nee. Zo was het genoeg. Misschien wist ze wel genoeg nu, herinnerde ze zich iets. Hem. 'Heb je nog pijn, ergens?' aarzelde hij. Ja, haar verzorgen. Nu ja, hij had wel nog een planning, maar als ze nog ergens pijn had, was dat belangrijker dan haar navel. Wilde ze eigenlijk wel dat hij het steentje weg zou halen? Hij zou het wel vragen eens hij bezig was met het ontsmetten van haar huid. Zou er nog iets zijn wat ze wilde weten? Hoe ze elkaar ontmoet hadden en zoja, hoe zou hij dat dan uit moeten leggen? Moest ze weten wie hij was, wie hij was geweest? Of wist er het al, was ze ondertussen helder genoeg om dat te beseffen? De ene kant van hem wilde dat ze het wist, hij het haar niet hoefde te vertellen. Maar zijn andere kant... Die ging daar lijnrecht tegenin. Een nieuwe start. Hij wist niet welke kant uiteindelijk zou overwinnen. Hij lag met zichzelf in de knoop, een knoop die ingewikkelder was dan je dacht. Misschien zou die knoop wel verdwijnen hoor, als alles duidelijk werd. Als Shira weer volledig Shira was. Zich ze dingen weer kon herinneren. Wacht, de eerste kant zou winnen. Ze moest het zich herinneren. Zodat hij het haar niet hoefde te vertellen. Dat zou makkelijker zijn.