Samuel VS Shira

Ze had gelijk gehad. Zo ongeveer. Een relatie, als in geliefden. Twee mensen, verliefd op elkaar. Tot een bepaald moment. Verloren controle. De waas van alcohol, drugs, werd steeds verder weggevaagd. Maakte dat ze weer wilde gaan nadenken, ze wilde zich hem herinneren. Ze was weggelopen. Zo was ze bij die mannen terecht gekomen. Omdat ze weggevlucht was voor Sam, die de controle was verloren. Indirect zijn schuld wat er met haar gebeurd was. Het was nog steeds moeilijk nadenken, maar het begon ergens op te lijken. Dingen die hij zei, die wel eens een plek in haar hoofd konden vinden. Flitsen, vermoeiende flitsen. De eerste nacht in die kamer. Tekenen. Tekeningen? Ja. Maar die jongen had goed voor zichzelf gezorgd. Sam zag er onverzorgd uit, twee maanden tijd. Door haar? Omdat zij ervandoor was gegaan? Kom op, denk na! Waarom was hij de controle verloren? Waarom had hij haar pijn gedaan? De hand die niet bij hem lag, gleed over haar buik. Onder water, natuurlijk. Maar zichtbaar over het dunne litteken dat onder haar navel liep. Flitsen van de kamer waar ze net vandaan gekomen waren. Angst. Ze wist het, zo ongeveer. Psychopaat. Maar ze waren geliefden. Ze hadden wat gehad. De tekeningen. Een mens. Denk na! Je weet het wel! Waarom, wat? Ze was helder, ze moest het terugvinden. Graven. Naar de kamer, langzaam alles langslopen. Messen. Vragen. Pesterijen. Toen het wurgen. Wurgen. Puzzelstukjes die op hun plaats vielen. De danszaal. Boven, op zolder. Dansen. Dat had ze zo fijn gevonden. Sam. Sam. Hij had haar angst aangejaagd. Ongeveer. Schrikreactie. Ze voelde hoe een traan over haar wang liep. Ze was weg. Zichzelf kwijtgeraakt. Hoe hij haar gevonden had, was haar een raadsel. Ze wilde zich aan hem vastklampen, huilen. Helaas had ze nauwelijks kracht in haar lichaam en nog steeds misten er stukken uit haar geheugen. Sam. Hij had haar laten douchen, laten douchen. Had haar willen doden met een verhit mes, maar daar had hij vanaf gezien. Ze zouden een film gaan kijken. Geen details meer, ze wist niet alles. Sam. 'Je hebt slecht voor jezelf gezorgd,' fluisterde ze zachtjes. Sam. Hij was haar niet vergeten, twee maanden lang niet. En zij hem wel. Ze was hem vergeten.

Ze was duidelijk aan het denken, zou ze iets weten? Haar hand gleed over haar buik. Litteken, ja, dat had hij gedaan. Ze moest het zich herinneren. Slechte verzorging. Hij haalde zijn schouders op. 'Het had geen nut gehad, het maakte me niets uit, Shira.' Zij had ook niet goed voor zichzelf gezorgd, maar bij haar lag het wel behoorlijk anders. Ach. 'Ik wilde jou vinden, niets anders deed er toe.' Hij glimlachte zwak. 'Ik wilde dat ik je nooit tegen de muur gedrukt had. Je nooit pijn had gedaan, zodat je hier gebleven was.' Hij liet haar hand los, legde zijn hand op zijn bovenarm. 'Het spijt me, alles.' Ze was terug, wilde er niet vandoor. Leek niet bang te zijn. Zou ze bang zijn? Was het gewoon niet meer zichtbaar? 'Gaat dat blond er snel uit?' vroeg hij aarzelend. Een blonde Shira, nee, dat klopte niet. Hij wilde zijn Shira terug. Volledig. Wat wist ze nog? Wat herinnerde ze zich allemaal? 'Is er nog iets?' Een herinnering die niet naar boven kwam, maar die ze wel wilde kennen. Hij wilde zich alle mooie dingen blijven herinneren, nooit vergeten. En hij was ze niet vergeten, hij was de momenten blijven koesteren. Het verlangen om ze opnieuw mee te maken, was er nog steeds. Misschien ooit wel weer, als zij wilde. Er klaar voor was. Als ze niet terug weg wilde, ergens heen dat ver van hem vandaan was. Misschien hield ze niet meer van hem. Zou ze dat zeggen? Zou ze eerlijk zijn? Zou hij het vragen, of was dat nog te vroeg. Hij wierp een blik op haar haar, aarzelde even. Nam de fles shampoo die op de rand stond, liet wat op zijn handen vloeien. 'Mag ik?' aarzelde hij. Hij nam haar haren voorzichtig tussen zijn handen, streek de shampoo door haar lokken. Masseerde de shampoo in haar haren, voorzichtig. Aarzelend. Maar toch, hij hoopte dat hij het goed genoeg deed. Haar verzorgen. Helpen. Shira, mooie Shira.

Ze wist niet alles. Maar het was genoeg, genoeg om te verwerken. Genoeg om over na te denken. Haar hand streek over zijn huid, die nog ruwer was dan hij geweest was. Het had wel gemaakt. Het maakte haar wel uit. Hij moest niet alles vergeten, alleen omdat zij weggegaan was. Had hij geleefd? Nee, dat kon niet. Hij had niet geleefd, anders had hij er niet zo bijgelopen. Sam. Ze voelde hoe haar vingers nog steeds trilden, hoe de tranen nog steeds over haar wangen rolden. 'Het spijt mij ook,' fluisterde ze zachtjes. Was ze nu maar niet weggerend, was nu maar hier gebleven. Dan was het niet zo gelopen, dan waren ze nu gelukkig geweest. Had ze geen gaten in haar geheugen gehad. Een deur die openvloog, waarna ze naar buiten rende. Angst. Ze was weggerend. Het blond? Ze pakte een pluk van het haar, dat nu tegen haar rug kleefde. Hoe lang zou het duren? Ze wist niet eens wat ze erin gedaan hadden, maar het was niet zulke goeie kwaliteit. Hoe lang? 'Paar keer goed wassen,' mompelde ze zachtjes. Ze had het al maanden niet meer normaal gewassen en er kwamen al stukken bruin doorheen, dus dat zou waarschijnlijk waar zijn. Het zou er zo uit zijn. Ze baalde ervan dat ze dingen miste, maar die zouden wel terugkomen. Detailloos. Ze waren naar boven gegaan, hadden genoten van elkaars lichamen. Hoe had het gevoeld? Ze was het kwijt. Was het kwijt. De gevoelens. Nee, niet de gevoelens. De herinneringen die erbij hoorden. Het leek alsof het niet haar, maar een ander meisje overkomen was. Te weinig details om echt van haar te zijn. Ze knikte eventjes tegen de muur voor haar toen hij toestemming vroeg om haar haren in te smeren. Ja, hij mocht. Ze wilde de gevoelens, de herinneringen, niet kwijt. 'Ik wil zo naar boven,' fluisterde ze zachtjes. Dansen. Nee, niet dansen. Daar had ze veel te weinig kracht voor, dat wist ze zeker. Maar ze wilde er zijn. De emoties proeven, die misschien weer terug zouden komen als ze daar maar stond, keek. Luisterde, voelde. Ze wilde het weer voelen. Twee maanden met verdrongen gevoelens was niet gezond. Maar het was de waarheid, haar waarheid. Ze wilde naar boven, alles terugvinden. Maar dan ook echt alles. De details, die zouden later komen. Nu nog niet. Gaten in haar geheugen. Te veel gesnoven, geslikt. Gedaan.

Het speet haar. Waarom? Het was haar schuld niet. Een paar keer goed wassen, nou, kwam wel goed. Hij liet zijn vingers nog door de lokken glijden, volgens hem was het nu wel goed en mocht ze het uitspoelen, uitwassen. Nou ja, wilde hij ook wel doen, maar hij wist niet in hoeverre hij daar goed in was. Naar boven, boven. 'Weet je het zeker? Het licht is daar nog feller,' zei hij zacht. Ze had al hoofdpijn, tenzij het nu al beter was. Was wel mogelijk hoor. Nou ja, hij wilde haar gerust naar boven brengen, dragen. Lag eraan hoe sterk ze al op haar benen kon staan, of ze niet weer om zou vallen. Ach, hij wilde haar het liefst de hele dag vast houden, maar het was deels zijn schuld dat ze zo zwak was, pijn had. Pijn die hij haar indirect had bezorgd. En hij zou zichzelf niet beloven dat hij haar nooit meer pijn zou doen, want hij had die belofte als een verbroken, geloofde zichzelf niet meer. Niet vaak. Dat hij van haar hield en dat het hem speet, dat was waarheid. Hij reikte naar de douchekop, nou ja, hij sneller dat blond eruit was hoe beter. Hij zette voorzichtig de kraan open, controleerde de temperatuur en wanneer hij tot de conclusie kwam dat dit wel prima moest zijn, hield hij de fijne waterstralen zachtjes boven haar hoofd, spoelde de shampoo eruit. Na ongeveer twee minuten was alle shampoo uit haar haar verdwenen, kwam hier en daar een plukje bruin tevoorschijn. Het mooie, bruine haar. Haar dat bij haar hoorde, niet dat slechte blond. Ach, nu was het nog even wachten tot zij klaar was. Dan naar boven gaan, of eerst haar buik verzorgen? Nee, eerst naar boven. Dat wilde ze. Hij zou ondertussen eerst even betere kleding halen. Voorzichtig stond hij op, liep naar de kast. Een short en een zwart topje, zou wel goed zijn, toch? Nou ja, passen zou het wel, misschien was het zelfs te groot. Tengere Shira. Ze zou wel weer wat aankomen, als ze voldoende at. Gezond spul. Honger had. Ach, hij zag het wel. Het was vooral belangrijk dat ze bleef leven, daar zou hij wel voor zorgen. De mannen zouden haar ook niet achterna komen. Zouden ze wel durven, maar daar kregen ze de kans niet meer voor.

Zo hulpeloos als een pasgeboren kind. Nu de verdovende middelen haar niet meer op de been hielden, begon ze weer te voelen. Zwakte. Alsof alle spieren in haar lichaam uitgeschakeld werden, alsof er niets meer van over was. Handen die haar haren in masseerden, daarna zachte stralen die haar haren weer uitspoelden. Zou het lang duren voor het spul weer uit haar haren was? Wist ze niet. Ze had zich er nooit druk om gemaakt, maar nu pas besefte ze wat ze eigenlijk gedaan had met haar haren. Gestijld, de lichte, natuurlijke krul eruit gehaald. Maar dat zou waarschijnlijk na het douchen wel weer weg zijn. Geblondeerd. Voor hoe lang? Ze was haar haren kwijt. En als ze het zich goed herinnerde, was dat één van de dingen die Sam zo mooi vond. Haar haarkleur, haar haren. Als ze het zich goed herinnerde. Wist ze niet. Ze kon zo makkelijk dingen over het hoofd zien, niet eens expres. Ze beet op haar lip, merkte dat de stralen niet meer over haar haren liepen en dat Sam weg was, hoewel ze zeker wist dat die zo terug zou komen. Hij zou haar niet achter laten, zulke dingen deed alleen zij. 'Ik weet het zeker,' mompelde ze zachtjes, niet wetend of hij het zou horen. Het maakte niet uit. Het was daar nog lichter ja. In haar hoofd was het slechts een vage lichtvlek. Ze moest het zien. Sfeerproeven, weer voelen hoe het daar was. De vage plek moest weg. Haar vingers sloten zich om haar buik, ze merkte dat ze deze totaal kon omranden. Te dun. Veel te dun. Maar honger had ze niet. Niets. Ze hoefde niets, alleen maar naar boven. Voorzichtig probeerde ze overeind te komen, ze merkte dat het water klotste. Maar meer dan dat gebeurde er niet. Te weinig kracht, niets om op te leven, om op door te kunnen gaan. Niets. Ze zou de komende dagen veel hulp nodig hebben. Heel veel hulp. En ondertussen hopen dat alles terug kwam, anders had ze een groot probleem. Teleurstellingen. Dat zou niet zo heel prettig zijn.

Hij kwam weer terug, hoorde nog net dat ze zei dat ze het zeker wist. 'Klaar?' vroeg hij. Ja, ze was overeind proberen komen. Ach, dat zou wel een teken zijn dat ze klaar was, niet? Hij ondersteunde het meisje weer, hielp haar overeind. 'Ik wat kleding voor je uitgezocht,' aarzelde hij. Nou ja, niet echt gezocht. Gewoon wat genomen, wat voldoende moest zijn. 'Ik weet niet of je het leuk vindt, maar het is alleszins beter dan...' Hij keek even naar de grond, het hoopje stof dat er lag. 'Dat.' Hij tilde haar iets omhoog, zette haar weer op de grond, maar ondersteunde haar nog steeds. Hij reikte naar het ondergoed, dat iets verderop lag. Misschien moest hij even kijken of hij dat ook nog had? 'Wacht even,' fluisterde hij, waarna hij het meisje op de bad rand zette, weer naar de kast liep en onder de kleding zocht. Een simpel, zwart setje. Nou ja, was wel prima. Nu hopen dat het haar ook zou passen. 'Even kijken of dit werkt hoor,' mompelde hij. Hij trok de bh over haar armen heen, deed het slotje vast. De derde, zelf had hij geen idee waarom er precies drie op zaten. Ach. 'Gaat dat goed zo?' Hetzelfde gold voor het zwarte slipje, beide benen erdoor, omhoog en klaar. Nou ja, die spande wel een beetje aan, dus dat was wel goed. 'Als het nog ergens strakker moet, moet je het maar zeggen, ik kijk wel of het lukt.' Hij had niet echt veel verstand van die dingen, aan en uit krijgen waren vrijwel de enige kennis die hij over dat soort dingen had. Nou ja, dat was wel voldoende. Ongeveer. Goed, verder aankleden. Of het broekje zou passen was een andere vraag, het truitje zou wel goed zijn, mocht altijd wat losser zitten. Hij trok haar weer zachtjes overeind, stopte haar benen door de broekspijpen en hees het ding omhoog. Ja, die zat wel los, maar het was wel te doen. Hij zou nog even wachten met het truitje, als er nog aanpassingen nodig waren. Zijn blik kruiste het glimmende steentje. 'Wat denk je daarvan?' aarzelde hij. 'Ontsmetten en erin laten of ontsmetten en eruit halen?' Als ze het wilde houden, was dat haar keuze. Hij zou haar niet dwingen tot iets wat ze zelf niet wilde, het was haar lichaam.

Ze nam de moeite niet te antwoorden op alle dingen die hij zei, want het was goed. Ze had gelijk. Een baby, een klein kind dat niet op eigen benen kon staan. Maar ze vond het niet erg dat Sam haar hielp, ze vond het niet erg dat hij kleding voor haar had uitgezocht. Kleding die prima was. Goed. Zal wel heel los trouwens. Alles zat los. Te mager, veel te mager. Maar ze kon niet eten, ze zou het niet eens naar binnen krijgen, niet door kunnen slikken. Ze zuchtte eventjes, sloot haar ogen. Hulpeloos. Niet eens sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Maakte niet uit, Sam zorgde voor haar. Dan mocht ze hulpeloos zijn. De laatste kleding werd goed gedaan, zat nog steeds te los, maar dat maakte niet. Haar vochtige haren hingen nog op haar rug, maar die zouden zo wel drogen. Over drie dagen zou ze eruit zien als iemand die haar haren slecht geblondeerd had en dat had ze ook. Slecht geblondeerd en ergens was dat maar goed ook. Haar gedachten waren weggedreven, maar ze hoorde zijn stem weer naast zich, wat maakte dat ze weer haar best deed om zich te concentreren op de gesproken woorden. De steen in haar navel. Toen ze klein was had ze er altijd één willen hebben, maar nu was de huid eromheen ontstoken, zag het er lelijk uit. Wilde ze het nog? Wist ze niet. Ze zou het aan hem overlaten. Hij mocht beslissen. Ze had al te veel over haar lichaam besloten en zie waar dat haar gebracht had. 'Beslis maar,' mompelde ze zachtjes, sloot haar ogen weer. Nu was ze eigenlijk moe. Moe door alles. Normaliter werd alles weggedrukt, langzaam kwamen dingen weer terug. Vermoeidheid. Ze leunde zwaar op Sam, voor zo ver je haar zwaar kon noemen. Hij had haar eerder op één arm gedragen, dus zo zwaar was ze niet. Was ze nooit geweest. Kracht had ze ook al niet meer. Een flauwe glimlach gleed over haar lippen. Kracht. Ooit had ze die gebruikt om Sam van zich af te duwen, om hem onder te duwen. Nu kon ze zich niet voorstellen dat ze daar ooit de kracht voor gehad had. Hij was duizend maal sterker dan zij. Niet ingestort.

Hij mocht beslissen, dan was de keuze snel gemaakt. Hij trok het shirt over haar hoofd, drukte een kus op haar voorhoofd en tilde haar toen weer op, legde haar neer op het bed. 'Het kan een beetje pijn doen, want het ziet er namelijk echt niet gezond uit.' Hij liep naar de kast, daar lagen ook wel nog altijd wat dingen om te ontsmetten. Steriele naalden, waar hij het steentje mee naar boven kon drukken. Hij liep weer naar het meisje toe. Hield de naald op de plek waar eerder een gaatje was gemaakt, ontsmette eerst de huid. 'Als het pijn doet, knijp je maar zo hard in mijn arm als je kan, goed?' Hij duwde voorzichtig de naald tegen het steentje, duwde het door de huid. Ja, het ding was al beginnen vergroeien met haar buik. Beter dat het er uit was, anders konden er nare dingen gebeuren. Nog geen tien tellen later was het steentje weg, was de huid opnieuw ontsmet en nog vijf seconden later hing een pleister op de wond. 'Dat was dat,' mompelde hij. 'Jij wilde naar boven?' Hij tilde haar weer op, iets heviger dan net. Ja, hij wilde haar maar al te graag naar boven brengen. Die fijne plek had ook een aantal positieve herinneringen, hij was er vaker geweest toen ze weg was. Naar de muziek zitten luisteren, zich inbeelden dat Shira daar danste. Niet wetende dat hij daar zat, te genieten van haar genot. Zijn kleine Shira. Ze was terug, zou weer op krachten komen. Alles kwam goed. Uiteindelijk. Zijn moeder had het hem altijd gezegd, dat hij weer op zijn pootjes terecht zou komen. Dat alles op zijn pootjes zou komen. En alhoewel hij haar dood nog steeds niet volledig verwerkt had, kwam hij langzaam weer op zijn poten terecht. Dankzij Shira, die hij weer duizenden keren wilde bedanken. Om niet weer weg te gaan, hem niet weg te stoten. Hij liep de trap op, kwam in de grote kamer. Hield haar nog steeds vast terwijl hij voorzichtig door de kamer liep. 'Wat wil je doen?' fluisterde hij, waarna hij haar nog iets steviger tegen zich aandrukte. Wat zou ze willen doen, wat zou ze kunnen doen? Hij zag het wel, ze was hier. Hij was hier. Samen.

Ze merkte wel dat hij dat ding heel graag uit haar wilde hebben en ze protesteerde niet. Ook niet toen ze voelde dat er wel eens pijn kon komen, ook toen niet. Ze rilde alleen even toen ze de naald tegen haar huid voelde, balde haar hand tot een vuist en zocht automatisch naar zijn arm, waar ze in kneep. Niet dat hij er veel last van zou hebben, na drie tellen was was haar kracht op, viel haar hand weer slap langs haar lichaam. Nauwelijks kracht over. Maakt niet uit, de pijn was al bijna voorbij. Het duurde niet lang voordat ze het steentje voelde verdwijnen, de ontsmettingsmiddelen op haar huid voelde en weer opgetild werd. Naar boven. Naar de danszaal. Of ja, zo noemde ze het. Lang geleden. Lang verhaal. Ze kon er niet dansen. Niet nu. Misschien over een lange, lange tijd. Ze wist niet eens meer hoe het eruitzag, het enige wat ze wilde doen was proeven, zien, herinneren. De dansen die ze hier gedanst had. Dingen die ze hier had bedacht. Ze voelde hoe hij haar nog verder naar boven tilde, de laatste trappen op. Omhoog, tot het felle licht van de kamer door haar oogleden heen scheen en ze haar ogen opende. Eigenlijk was het te fel, maar dat maakte haar niet uit. Er was wel meer dat eigenlijk niet goed was. Zo veel. De ruimte, groot en licht. De spiegel. De spiegel die haar spiegelbeeld weerkaatste toen ze erin keek, maar voordat ze echt iets zag, keek ze weer weg. Ze wilde zichzelf niet zien, niet zo. Ze wilde genieten van wat hier leefde, want als ze haar best deed zag ze haar voeten nog over de vloer razen. Sneller dan ze ooit kon dromen. Sneller, mooier, sneller. Tot het voorbij was. Sam had wel eens gekeken naar haar, dat wist ze. Hij had tekeningen. Sinds wanneer wist ze dat weer? Wist ze niet, maar het was nieuw. Positief, nieuw. Hij had tekeningen van haar. Deze plek maakte haar weer gelukkig, zonder na te denken wist ze weer dingen. Ze hoefde hier niet eens te dansen. Hier zijn, met hem, was genoeg.

Het was duidelijk dat ze deze plek herkende, maar hij wist niet of het de goede of de slechte dingen waren die naar boven kwamen. Nou ja, ze protesteerde niet, leek blij te zijn. Dan waren het vast de betere herinneringen, degene die hem gelukkig hadden gemaakt. Haar. Al was het maar voor een tijdje. Een tijdje was genoeg, ook al wilde hij haar een leven lang bij zich hebben. Een tijdje was dan misschien niet voldoende, maar het was voldoende geweest om hem gelukkig te maken. Een poosje, tot ze weg was. Weg, nu ze terug was, leek het alsof ze nooit weg was geweest. Maar zijn uiterlijk en het hare, verraadde veel. Goed, ze was hier. Nu, in de kamer. In zijn armen. Hij wist niet wat ze dacht, ze zei niets. En hij wist ook niet wat hij moest denken, voelen. Doen. Voelen eigenlijk wel, hij was gelukkig. Meer dan gelukkig. Omdat hij Shira had, ze bij hem was. Ze niet weg wilde. Hij klemde opnieuw haar benen rond zijn middel, legde een hand op haar rug. Glimlachte even, terwijl hij in haar unieke ogen keek. Ze stonden nu ietwat dof, straalden niet meer zo hard, maar het waren haar ogen. Haar unieke ogen. Hij liet zijn voorhoofd op het hare rusten, zijn neus raakte die van haar slechts zacht aan. Een centimeter of vijf was de afstand tussen hun lippen, maar hij wist niet of zij het wel wilde. Daarom dat hij afstand bewaarde, afwachtte. Natuurlijk wilde hij haar lippen op de zijne voelen, dat wilde hij twee maanden lang. Maar zij moest het willen, het ging nu niet om hem. Nooit. Shira was de belangrijkste persoon die hij had, zou hebben. Niemand kon haar overtreffen. Shira was alles, zijn wereld die al eerder ingestort was. Toen had hij ook beseft dat ze meer voor hem betekende dan hij dacht, dat hij haar nooit zou kunnen loslaten. En opnieuw de controle verliezen, zou alles verpesten. En hij wilde het niet nog een keer. Hij wilde enkel van haar houden zonder de gedachten dat hij misschien weer kon uitvliegen, haar weer zou kwetsen. Zonder elke seconde te moeten denken aan de gevolgen, die eerder zo drastisch waren. Hem hadden gekwetst op alle mogelijke manieren.

Ze genoot van de warmte van de zon, gefilterd door de ramen. Ze genoot van het warme lichaam tegen dat van haar, zelfs al was het verwaarloosd. Ze genoot van de ruimte om zich heen. Ze genoot zelfs van haar natte haren, die tegen haar rug geplakt zaten. Genot. Tevredenheid. Haar voorhoofd tegen dat van hem, zijn neus die tegen die van haar aan lag. Hun lippen, nog geen vijf centimeter van elkaar verwijderd. Zijn ogen, die zich in die van haar boorden. Voelen, de emoties opnieuw voelen. Dingen herinneren. Dingen herbeleven. Ze verkleinde de afstand tot hun lippen tot die van haar de zijne raakte en hoewel het slechts een zachte aanraking was, voelde ze hoe ze van binnen bekogeld werd met herinneringen, flitsen, emoties. Details. Dé nacht. Sam zijn verhaal. Hoe lang zou het duren voordat alles weer op zijn plaats lag? Dat wist ze niet. Ze was doodmoe en deze felle ruimte hielp niet haar rust te bezorgen, om eerlijk te zijn. Maar ze wilde nog niet slapen, ze wilde Sam niet kwijt. Niet nu hij hier was, zo dichtbij. Haar lippen nog steeds zacht tegen die van hem. Nee, niet meer zacht. Ze werden iets duidelijker, maar niet dwingend. Niet zoals de mannen haar altijd hadden gezoend, dronken en vol overgave. Niet zoals ze hun zoenen beantwoord had, zonder emotie en hard. Nee. Het tegenovergestelde. Vol van emotie, zachte lippen. Zijn lippen waren veranderd in twee maanden tijd. Minder zacht, hoewel ze nog steeds perfect op haar lippen pasten. Zijn hele huid was minder zacht geworden en hoewel zij er het slechtst aan toe was van hen beiden, zag ook hij er uit alsof hij een normale maaltijd goed kon gebruiken. Niet aan denken nu, alles kwam weer terug. Ook de dingen die ze vergeten dacht te zijn. Harten die klopten. Hij was dichter bij haar dan ze eerst had gevoeld, dichter bij haar. Haar armen lagen om zijn nek heen, haar benen had ze om hem heen geklemd, voor zover ze dat kon en er kracht voor had. Niet meer loslaten.

Haar lippen, hij voelde ze. Zacht, de lippen die hij had gemist. Twee maand. Ze waren er weer, mochten niet meer weg gaan. Nooit meer. Hij beantwoordde haar zachte lippen, nog steeds voorzichtig, maar wel duidelijk. Zijn koude, ruwe vinger die zachtjes langs haar wang ging. Er waren veel dingen die hij nu wilde, voelde. Maar voor dat alles was ze nog te zwak, dus besloot hij de zachte lippen, zacht te blijven beantwoorden en haar voorzichtig vast te houden. Nou ja, ze had eten nodig. Nu ze in deze kamer was geweest, moest ze eten. En misschien werd het tijd dat hij dat ook eens deed. Hoe lang was het geleden? Een dag of drie? En wat dan nog, de dagen daarvoor had hij ook niet echt dingen gegeten die zo voedingsrijks waren. Uiteindelijk liet hij heel even haar lippen los, natuurlijk had hij daar meteen spijt van, maar toch. 'Heb je honger?' fluisterde hij zacht. Hij drukte een kus op haar wang, in haar hals en keek haar toen weer aan. Nou ja, hij liep alvast weer naar beneden. Het felle licht was nu geen obstakel meer, aangezien ze het licht in de kamer boven ook had overwonnen. Hij nam haar mee naar de keuken, zette haar op het aanrecht en trok toen de koelkast open. 'Ik weet dat het aanbod schaars is,' mompelde hij. Hij zou dringend nog eens wat inkopen moeten doen, een keer in de ochtend, als Shira sliep. Voorlopig had hij ook wel dingen in de kast, maar nu ze er niet zo goed aan toe was zouden enkel fruit en die dingen helpen. 'Je zegt maar wat je wil,' aarzelde hij. Zelf nam hij een peer, zou wel genoeg zijn. Vrijwel meteen beet hij er een stuk uit, ja, nu Shira terug was, had hij weer zin om te eten. Niet dat een peer beter was dan haar lippen, niets was namelijk beter dan dat, maar haar lippen waren nou niet echt voedsel. Hij grijnsde even door zijn rare gedachtegang, keek Shira toen weer aan. Nee, hij wilde haar lippen niet loslaten, weer aanraken. Maar dan kon ze niet eten, niet zeggen wat ze wilde hebben. En dat was ook niet gezond.

Zie je? Zijn lippen tegen die van haar riepen veel meer op dan in een bad zitten of naar deze kamer gaan. Emoties, kleine details. Geen kracht, dat niet. Hoeveel calorieën had ze de laatste maanden binnen gekregen? Te weinig, veel te weinig. Als ze geluk had driehonderd per dag. Te weinig. Sam zijn lippen verlieten die van haar, streelden de huid bij haar wang en hals nog even. Een vraag. Had ze honger? Nee. Ze had geen honger, ze had nog steeds het gevoel dat ze niets zou kunnen eten. Of ja, misschien lukte het haar wel. Iets kleins. Alsof haar maag gekrompen was, door dagelijks zo weinig voedsel binnen gekregen te hebben. Drugs die haar overeind hielden. Nu niet meer, nu moest ze weer meer eten en dat wist ze. Ze zou niet tegen Sam vertellen dat ze geeneens honger had, dan zou hij zich alleen maar zorgen maken. Nee, ze liet zich op het aanrecht zetten, keek hoe hij de koelkast afspeurde naar eten. Goed zo, hij zou ook weer wat eten. Dan was het goed, dan zou zij ook wel iets door haar keel proberen te stouwen. Wat wilde ze eten? Iets zachts, iets zoets. Iets gezonds. 'Aardbeien?' gokte ze, niet wetend of hij dat in zijn koelkast zou hebben staan. Ze hoopte ergens van niet, dan hoefde ze niet te doen alsof ze echt wilde eten, honger had. Aan de andere kant hoopte ze van wel, want het was totaal niet gezond om zo weinig te eten en geen honger te hebben, wat ze heus wel wist. Kon ze niets aan doen. Nee, er moesten aardbeien zijn, dan kon ze die eten. Aardbeien waren klein, die kon ze nog wel wegwerken. Gewoon af en toe een vrucht pakken, in haar mond stoppen. Kwam wel goed, lukte vast wel. Ze sloot haar ogen weer, leunde tegen de zijkant van de koelkast. Was ze moe? Ja, dat ook. Geen honger, wel moe. Waarschijnlijk zou ze zo in slaap vallen en slapen was goed. Zo lang ze maar wakker werd zonder Sam te hoeven missen. Ze wilde hem niet missen. Wat had haar bezield? Angst, waarschijnlijk. Oh, ze moest niet vergeten Rosa te zoeken en het een beetje goed met haar te maken. Twee maanden verwaarlozing had ze waarschijnlijk niet leuk gevonden.

Aardbeien, ja, ergens achteraan. Toeval. En ze waren nog goed ook. 'Hier,' zei hij zacht toen hij haar het bakje met de vruchten aangaf. Hijzelf nam nog een hap van de peer, tilde het meisje weer op. Waarheen? Boven, dan kon ze ook meteen wat rusten. Hij tilde het meisje weer op, nam haar mee naar boven en zette haar weer neer, het bakje met aardbeien had ze nog steeds in haar handen en hij gniffelde even. Best schattig, hoe ze daar zo zat. Hijzelf ging aan de andere kant van het bed zitten, nam nog een hap van zijn peer. Hij zou hier wel wachten tot ze in slaap viel, een diepe slaap die haar hopelijk een paar uur kon bezighouden. Dan zou hij zich ondertussen buiten uitleven, ja, stiekem keek hij er wel naar uit. Het was per slot van rekening twee maand geleden dat hij geweld had gebruikt en nu had hij er een reden voor. Niemand zou die schoften toch missen. Het zou misschien niet eens opvallen, alleen voor meiden zoals Shira. Nee, wacht. Niemand was zoals haar, gewoon, meiden in het algemeen. Shira was uniek, niemand kon met haar vergeleken worden. Dat kon niet, niemand was zoals zij. Uniek, niemand kon zo uniek zijn, niemand zou in zijn hart vast komen te zitten. Enkel zij. Ondertussen was zijn peer zo goed als op, legde hij de restjes op het nachtkastje. Die zou hij straks wel opruimen. Hij keek weer opzij, Shira. 'Als je klaar bent, lijkt het me beter dat je even uitrust. Ik blijf hier wel.' Nee, hij zou haar niet vertellen wat hij zou doen, hoefde ze niet te weten. Nog niet, nooit niet. Pas als ze ernaar vroeg, zou hij eerlijk zijn. Dat was een nieuwe belofte, die hij niet zou verbreken. Hij zou altijd eerlijk tegen haar zijn, niets verzwijgen. Hij kwam nog een beetje dichter, ging nu achter haar zitten en legde zijn armen om haar buik heen. Nou ja, misschien maakte hij het zichzelf lastig om zo weg te komen, maar het zou wel lukken, als ze diep zou slapen. Een nachtje uitstellen kon ook geen kwaad. Ze konden toch nergens heen, zaten vast op de straat. Een makkelijke prooi, die niet kon rennen.

Oh, hij had aardbeien. Daar was ze heel erg blij mee en dankbaar nam ze het bakje van hem aan, maar kans om er alvast één te pakken, kreeg ze niet. Hij tilde haar weer op, ze gingen richting boven. Als je dat zo kon noemen. De trap op, zijn kamer in, waarna ze op het bed belandde, met het bakje kleine vruchten nog steeds in haar handen. Nou ja. Ze maakte het zich gemakkelijk, negeerde zijn gegniffel en zette het bakje op het nachtkastje naast zich, waarna ze er één vrucht uithaalde en deze in haar mond stopte, er langzaam op kauwde. De zoete smaak verspreidde zich door haar mond en het frisse maakte dat ze het helemaal niet erg vond om stukje bij beetje de vrucht naar binnen te werken. Nee, ze had er totaal geen problemen mee en na een korte tijd was er dan ook niets over van de rode aardbei, op het steeltje na dan. Nam een nieuwe, at ook deze langzaam op. Meer honger had ze niet, dus toen hij voorstelde dat ze zou gaan slapen, knikte ze eventjes. Zijn lichaam achter haar en zijn handen rond haar buik, maakten dat ze zachtjes naar achteren leunde, tot ze tegen zijn borst aan lag. Haar ogen sloot, naar zijn regelmatig kloppende hart luisterde. Hij zou bij haar blijven, vannacht. Dat had hij haar net beloofd en ze geloofde dat hij zijn belofte zou houden. Hij zou haar niet achterlaten, ze zou niet wakker worden en merken dat hij ervandoor was. Toch? En zo wel? Dan zou hij vast en zeker een excuus hebben, waardoor ze het hem kon vergeven. Ze kon hem alles vergeven, ook als hij geen goed excuus had. Zo was hij gewoon. Vergeefbaar. Haar dunne vingers legde ze op die van hem en ze begon zich op haar ademhaling te concentreren, die steeds langzamer, regelmatiger ging. Ja, ze was moe. Doodmoe. Slapen zou ze, de eerste uren zou ze niet meer wakker worden.

Ze had er gegeten, daar was hij al meer dan tevreden mee. En nu? Nu sliep ze, lag ze half op hem. Voorzichtig legde hij het meisje van zich af, stopte haar in en liep toen zo stil mogelijk de kamer uit. Ze mocht nu gewoon niet wakker worden totdat hij terug was, daarna was het geen probleem meer. Ach, niet te veel denken. Hij wierp nog een blik achterom, glimlachte even en sloot toen de deur. Hij liep de trap af, de wapenkamer in. Hij wist niet wat hij zou gebruiken, wat hij zou doen. Ach, het zou vanzelf wel in hem opkomen. Geweren? Nee, dat ging te snel. Messen? Hij kon er wel eentje nemen, misschien zou hij ook met scherven van hun flesjes bier hun hals kunnen oversnijden. Hij zag het wel, een mes was genoeg. Niet te veel tijd verliezen. Hij liep de kamer weer uit, trok de deur naar buiten open en liep naar de plek waar hij Shira aangetroffen had. En inderdaad, de mannen zaten er nog steeds. Hadden ondertussen zelfs een ander meisje en wanneer ze hem zagen, vroegen ze ook niet eens naar Shira. Met een duidelijke afkeer op zijn gezicht liep hij op de groep af. Hij nam zijn mes uit zijn broekzak, liep ermee naar de man en drukte de punt van zijn mes tegen zijn keel. Vrijwel meteen deinsde de geschrokken persoon achteruit, kwam tegen een muur te zitten terwijl de anderen probeerden te bewegen. 'Ho, één verkeerde beweging en de punt zit door zijn slokdarm,' beval hij. Nou ja, ze gingen er sowieso aan. Dat was zeker, hij speelde alleen graag een spelletje. Hij keek even naar het meisje, grijnsde. Nee, niet zoals Shira. Hij zou haar wel wegsturen of zo, hoefde dit niet echt te zien. Of wist ze dan al te veel? Er was niemand anders in de buurt, ze kon hem verraden. Ja, zij zou ook sterven, hier en nu. Met minder pijn, natuurlijk, even haar nek breken. Was voldoende, vrijwel pijnloos. Hij hoorde geluid naast zich, één van de mannen kwam, duidelijk dronken, overeind. De punt boorde zich in de hals van de man, liet een levenloos lichaam achter, waarna het mes zich in maag van de andere boorde, daarna sneed hij ook diens nek over. Hetzelfde gebeurde met de andere twee en wanneer hij de tere hals van het meisje omklemde, hield hij zijn mond naast haar oor. 'Sorry,' aarzelde hij, 'je weet te veel.' In een snelle beweging brak hij haar nek en viel ook het meisje levenloos op de grond.

Had ze gehoopt. Slapen lukte wel hoor, maar haar dromen werden overspoeld door beelden en gevoelens. Flitsen. Dingen die ze niet meer wilde zien, dingen die ze eerder nog buiten had kunnen sluiten door zichzelf te verstikken in drugs. Ze werd gek, krankzinnig. Opende haar ogen, schoot overeind. Merkte dat ze over haar hele lichaam trilde en dat haar lichaam nat was van het zweet. Een ander iets dat ze opmerkte was de afwezigheid van Sam. Weg? Had hij haar nu achtergelaten, als straf? Had hij haar niet meer lief gehad, haar alleen maar gezocht om haar daarna weer te breken? Ze trilde, merkte dat er geen rust meer in haar hoofd te vinden was. Kwam voorzichtig overeind, merkte dat haar benen haar gewicht konden dragen, hoewel met moeite. Sam was weg. Terwijl hij nooit meer weg zou gaan, terwijl hij bij haar zou blijven. Waarom? Ze wist het niet, wilde het niet weten. Voelde een misselijk gevoel opkomen, bewoog zo snel mogelijk naar de badkamer, hoewel dat niet al te snel was. Kotste het toilet onder en omdat ze weinig maaginhoud had gehad, was het vooral pijnlijk maagzuur dat zich via haar slokdarm omhoog werkte. Een zuur gevoel bleef achter en ze voelde zich nog miserabeler dan eerst. Bleef op de grond zitten, waarna haar blik op de kleding viel die ze eerder had aangehad. Zouden die pillen er nog in zitten? Ze wist zeker dat ze dan beter zou kunnen slapen, als ze die innam. Een stuk minder zorgen, dan zou ze wakker worden en was Sam er weer, dat wist ze zeker. Ja, dat was de beste oplossing. Voorzichtig kwam ze in beweging, haalde de pilletjes uit haar zak en merkte dat het genoeg was voor twee dagen. Normaliter. Twee porties. Ze vulde een glas met water, loste alle pilletjes erin op en dronk toen het glas leeg, wat haar keel heel prettig vond. Tegen het brandende gevoel in haar maag. Het glas zette ze weer neer en nog onvaster dan net, door de uitputting, wankelde ze naar het bed, waar ze op ging liggen. Nog niet genoeg ingewerkt om in slaap te vallen.

Een paar lijken op de grond, de sporen zouden niet te achterhalen zijn, uitgewist worden. En dan nog, niemand zou de politie bellen, niet hier. Wel, dan was het tijd om terug te keren. Hopen dat Shira niet wakker was geworden, had blijven slapen. Nou ja, hij zag het wel. Kon wel een uitleg geven, verzinnen. Hij vervolledigde zijn weg naar huis, borg meteen zijn mes op en liep toen stil te trap op, de slaapkamer binnen. Shira lag nog op het bed, dus als het goed was had ze de hele tijd geslapen. Zijn oog viel op een leeg glas, met een witte stof aan de kant. Verward liep hij erheen, nam het op. Bekeek de inhoud even. Dat was niet zijn glas, maar het hare. En in kraantjeswater zaten geen stoffen. Hij zette het glas weer neer, zette een paar stappen in de richting van het meisje. Wat had ze ingenomen? Zou hij het vragen, of zou dat haar van haar stuk brengen? Verwarren? Hij besloot te zwijgen, voorzichtig op het bed te gaan zitten. Geen zorgen maken, ze zou het hem wel zeggen, anders kon hij er alsnog over beginnen. Niet? Hij zag het wel. Hij keek opzij. Zou ze slapen? Wakker zijn? Ze was wakker geweest, ja. Wat hij niet had gewild, hij wilde dat ze bleef slapen, niet door zou hebben gehad dat hij weg was geweest. 'Shira?' fluisterde hij. Stil genoeg, zodat ze, als ze sliep, niet wakker zou worden. Maar luid genoeg om het te horen als ze niet sliep, wakker was. Ach, hij zou het zo wel horen. Hij ging iets dichter naar haar toe, streelde weer zacht haar haren, die leken alsof ze al iets donkerder waren, de unieke kleur die weer terugkwam. Al was ze nog steeds perfect, uniek. De kleur benadrukte dat alleen maar. Shira. Hij was echt blij dat ze terug was, ze had de leegte weer opgevuld. Een leegte die allesbehalve aangenaam was geweest. Maar ze was terug, dat was het belangrijkste. Hij moest proberen om niet te veel meer aan de voorbije periode te denken, erop terug te komen. Ze was weer terug en misschien zou het eerst wennen zijn, uiteindelijk zou alles wel weer normaal worden. Nou ja, wat hij normaal vond, dan.

Ze lag op het bed en vond de kleuren die voor haar ogen begonnen te draaien, prachtig. Prachtig. Eerst waren het bosnimfen die van de wanden kwamen, rond haar heen dansten, toen was het de hele ruimte die veranderde, danste. Het maakte dat ze geïntrigeerd bleef liggen, kijken, luisteren. Want ook muziek speelde, muziek vulde de ruimte. Maakte dat ze inderdaad rust vond en haar ogen kon sluiten, hoewel de muziek zachtjes bleef spelen. Niet dat ze in slaap viel hoor, nee. Een zachte stem die de tonen van de muziek uit elkaar deed vallen, vingers die haar wereld verstoorden. Ze opende haar ogen weer, keek naar de jongen naast haar. Giechelde. Zijn haren waren in een aparte kleur gekleurd. Niet wit, ze kende iemand met witte haren. Dat was hij niet, hoewel hij er wel veel op leek. Hij kende haar naam wel. Moest ze misschien even nadenken wie hij was? Wel nee, niet nodig. Moe was ze niet, dus voorzichtig kwam ze overeind op haar ellebogen, wat ervoor zorgde dat de wereld rond haar heen begon te dansen, opnieuw verschillende kleuren kreeg. Misschien waren het er iets te veel geweest. Oeps. Nou ja, daar viel niets meer aan te doen. Ze kwam wat verder overeind, ging tegen hem aan liggen. Gewoon, omdat het kan en omdat zijn haar de hele tijd van kleur veranderde. Dat had ze nog nooit gezien, intrigeerde haar. Hij was een intrigerend persoon. Hoewel, witgebleekte haren zouden altijd het mooiste blijven. Waarom wist ze niet, maar dat was gewoon zo. Verstrooid speelde ze wat met haar vingers, luisterde ze naar zijn hartslag, die zich vermengde met de muziek die weer was gaan spelen. Leuke combinatie, dat moest ze toegeven. Kon ze niet ontkennen. Geel, groen, rood, blauw, paars. Alles veranderde van kleur. Ook haar vingers. Een nieuw lachje.

Ze giechelde, kwam tegen hem aanliggen. Nee, wat die pillen ook waren geweest, goed waren ze niet. 'Wat heb je ingenomen?' mompelde hij. Hij kon het niet verhelpen, hij moest het weten. Weten wat nu in haar bloedstroom werd meegevoerd. Haar kapot zou maken. Nee, goed was het niet. Het giechelen op zich was al zo vreemd, ja, hij moest het vragen en dat had hij gedaan. Hij liet weer wat lokken door zijn vingers glijden. Wat als ze opnieuw alles was vergeten? Hoe lang zou het duren en kwam het nu wel terug? Vragen zonder antwoord, opnieuw. Nou ja, hij had moeten weten dat ze verslaafd kon zijn, dat het niet zomaar en vanzelf op zou lossen. Hij zou haar er doorheen moeten helpen, bij haar blijven en voor haar zorgen, tot ze weer gezond was. Gezond werd. Nee, hij zou altijd bij haar blijven en altijd voor haar zorgen, niet enkel nu. Hij hield van haar, dan mocht hij haar niet laten gaan, niet opnieuw. Geen tweede keer. Dat wilde hij haar en zichzelf niet aan doen, al verdiende hij haar niet. Maar het maakte niet uit, niet nu. Zij wilde bij hem zijn en hij wilde haar niet wegduwen, ook al zou iedereen dit als onmogelijk verklaren. Iedereen, tja, wie was iedereen? Hij kende enkel zichzelf, nee, niet echt. Maar hij kende Shira, voor hem was zij iedereen en volgens haar kon dit wel. Was dit goed, lukte dit. Het feit dat ze hem opnieuw vertrouwde, na wat hij had gedaan, was goed. En als hij al de pillen die ze bij zich had, zou vernietigen, weggooien, kwam het wel goed. Hij had er geen rekening mee gehouden, dat ze die bij zich kon hebben. Hij was te druk bezig geweest met andere dingen, dit leek slechts een detail. Al was het duidelijk dat dat het niet was. En als hij het dan een detail wilde noemen, was het een heel belangrijk detail. Van levensbelang. Ze zou zichzelf niet kapotmaken door die dingen, daar zou hij op toezien. Het niet laten gebeuren. Per slot van rekening zou hij haar ook niet meer alleen laten in dit huis. Hoefde hij niets meer te doen buiten. Enkel voor Shira zorgen en dat gebeurde binnen.

'Allessssssss,' was het slissende antwoord dat ze hem kon geven. Alles. Alles ingeslikt, niets meer over. Een nieuw lachje. Hij was bezorgd om haar, dat merkte ze wel. Wist zij veel. Witte haren? Nee, niet wit. Ze werden direct felpaars. Stond hem wat minder, moest ze eerlijk toegeven. Liever een andere kleur. Kijk, nu was het oranje. Stond hem ook niet zo leuk. Zijn eigen natuurlijke kleur? Boem, bruin. Bruin? Stond hem wel goed, hoewel het een beetje plat leek na alle felle kleuren. Oh, nu was het wit. Kijk, dit was herkenbaar. Ze grinnikte, geen hoofdpijn nu. Kerngezond en gelukkig. Een stuk gelukkiger dan ze eerder geweest was. Had veel erger kunnen zijn, allemaal. Nee, nu was het goed. Ze was blij. Met hem. Met haar. Met alles. De wereld, de kleuren. Een nieuw lachje. Daarna haar lippen in zijn hals, op zijn kaak, op zijn lippen, als vederlichte vlinders die daarna weer verder dansten. Dansten. In hoeverre was ze zich bewust van wat ze aan het doen was? Ze wist het niet, maakte haar niet zo veel uit. Het was leuk op deze manier, spelen met het leven. Met het plezier. Je leefde maar één keer, toch? Misschien ging ze binnenkort wel dood. Dan wilde ze alles meegemaakt hebben. Wat vergat ze nou toch de hele tijd? Zijn naam, het was zijn naam. Wie hij was? Een bekende, iemand die haar heel bekend voorkwam. Iets met een S. Shira. Nee, zij was Shira. Dan was hij Shira niet, dat kon niet. S...S... Sam. Dat was zijn naam. Sam. Een nieuw lachje. Sam. Ze hield van hem, dat wist ze zeker. Anders zou ze niet zo dicht tegen hem aanliggen of zulke dingen doen. Hij was anders dan al die mannen van eerder, want zij hadden niet van haar gehouden en hij hield wel van haar, dat zag ze gewoon aan de manier waarop hij keek. Zie je? Ze was heel slim, heel pienter. Goed opgelet. Sam, ze hield van Sam en hij hield van haar. Het leven was perfect en mooi.

Alles. Ja, dat verklaarde meteen waarom ze zo vreemd deed. Ze voelde haar lippen, in zijn hals, op zijn wang en zelfs op zijn lippen. Maar hij beantwoordde haar kus niet, niet nu. 'Ik denk dat je beter gaat slapen,' aarzelde hij, 'wacht tot... Wat het ook is dat je hebt ingeslikt, uitgewerkt is.' Ja, ze dacht niet helder, dat was duidelijk. Het giechelen. Hij vond het wel fijn hoor, dat ze gelukkig was. Maar het werd gewoon aangesterkt, misschien gewoon gecreëerd zonder dat ze het zelfs als echt ervoer. Hij drukte een kus op haar voorhoofd. 'Ik blijf hier wel,' zei hij zacht. 'En nu echt.' Ja, ze wist vast wel dat hij net weggegaan was. Hij liet zichzelf onderuit zakken, staarde naar het plafond. Voelde hoe Shira's hoofd op zijn borst lag. Hij vond het fijn, aangenaam. Altijd. Hij legde zijn hand op haar rug, streelde met zijn vingertoppen haar huid. Misschien werd ze daar wel moe van, hij wist het niet. Maar zelf voelde hij ook dat hij moe was, vijf uur slaap per dag was niet goed geweest. Veel te weinig, want hij wilde altijd wakker zijn, Shira meteen zien als ze terugkwam. Als. Ze was niet teruggekomen, hij had haar gevonden. Teruggebracht. Maar ze wilde het zelf. Stribbelde niet tegen. Het was een goede beslissing geweest, een hele goede. Zowel voor hem als voor haar, omdat zij anders nog bij de mannen was. De mannen die nu dood waren. Het maakte niet meer uit, ze waren dood, hun verdiende loon hadden ze gekregen. Het meisje was echter een ander verhaal, maar het maakte niet uit. Voor haar was het misschien ook beter geweest om uit deze ellende verlost te zijn. Haar meenemen zoals hij met Shira had gedaan, was geen optie. Integendeel. Hij zou er zichzelf en Shira problemen mee bezorgen. Hij wilde het niet eens, waarom dacht hij erover na? O, ja. Omdat hij moe was. Uitgeput. Het was een vreemde dag geweest, anders dan anders. Maar het was één van de betere dagen uit zijn leven, iets wat voor altijd in zijn geheugen stond gegrift. Als een onuitwisbare soort inkt. Niemand zou hem ooit Shira doen vergeten, zelfs hijzelf niet.

Eigenlijk was ze niet zo moe meer, wilde ze niet slapen. Maar omdat hij het zo lief vroeg, haar zo vriendelijk toesprak, was ze bereid naar hem te luisteren. Omdat hij het zo lief vroeg en hij zo lekker warm was. Toen hij was gaan liggen, naar achteren, onderuit gezakt, ging ze wel even herliggen. Nieuwe houding, nog steeds tegen hem aan. Op hem, luisterend naar zijn hartslag. Ze zou nu in ieder geval heel goed, heel diep, slapen. Omdat hij het zo lief had gevraagd. Hij zou niet weggaan, niet meer. Hoezo? Oh ja, hij was weggegaan. Had ze gemerkt toen ze eerder wakker was geworden. Nou ja, dat vergaf ze hem wel. Hij was er nu, zij was gelukkig. Blij. Gelukkig. Sloot haar ogen, bleef liggen. Luisterde naar zijn hart, voelde zijn hand op haar lichaam, die haar kalmeerde, rustiger maakte. Ja, ze zou wel gaan slapen. Hij had het haar gevraagd en ze vond het niet erg om naar zo'n opdracht te luisteren, echt niet. Slapen, tot alles uitgewerkt was. Ja, ze zou wel lekker slapen door die middeltjes. Zouden haar helpen ontspannen en dat vond ze totaal niet erg. Ze was nu sowieso ontspannen. Blauw, paars, rood, geel, groen. De regenboog schoot nog langs haar ogen en ze maakte zichzelf wat kleiner, hoewel ze ervoor zorgde dat ze nog steeds tegen hem aan lag. Sam. Sam, haar steun. Toeverlaat. Geliefde. Ze hield van hem, hij hield van haar. Dat werd telkens opnieuw duidelijk, gewoon door de dingen die hij deed en wat hij tegen haar zei. Ja, ze vond het heel prettig dat hij er was. Heel prettig. Het duurde niet lang of de laatste felle kleuren kwamen tot rust, veranderden in een rustige oceaan. Dat was dan ook het moment dat ze het bewustzijn zo ongeveer verloor en in een diepe slaap viel. Zag het als de diepe slaap na een dronken avond. De volgende dag zou ze een geweldige kater hebben, waarschijnlijk. Kwam wel goed. Ooit. Nu was ze gelukkig, zwom ze door een oceaan. Met dolfijnen, grote vissen die haar duwden als ze moe werd. Ze was gelukkig.

Het duurde niet lang voor zij sliep en hijzelf begon zich ook slaperig te voelen, moe. Hoe lang was het geleden, dat hij dit voelde? Lang. Maakte niet uit nu, niet te veel denken. Voorzichtig trok hij het laken op, legde het over Shira heen en doordat hij dat deed, lag het laken ook deels op hem. Ach, hij had het niet zo snel koud. Moe, moe. Een geeuw verliet zijn mond, hij staarde nog een aantal tellen naar het plafond. Niet te veel nadenken, ogen dicht. Slapen, dat was alles wat telde. En Shira, natuurlijk. Niet vergeten. Zijn hand was gestopt met strelen, bleef nu gewoon op haar rug liggen terwijl hij zijn ogen sloot, de werkelijkheid buitensloot. Morgen, morgen zou Shira er al een stuk beter aan toe zijn. Helderder, meer bij bewustzijn. Morgen zou het beter zijn, geen tijd voor plannen, die had hij niet. Hij wilde geen plannen meer, zou alles aan het lot overlaten. Het lot. Die avond. Alles was het lot geweest en nu had het lot haar weer bij hem gebracht. Bij Rosa. Rosa, zou ze nog zeker zijn van haar bestaan? Zou ze haar vergeten zijn, was ze verstopt onder de pillen en de alcohol? Nee, als ze weer helder kon denken, zou Rosa terugkomen. Niet dat hij het enigszins zou merken hoor, deed er ook niet echt toe. Maar haar verbeelding, haar Rosa, was een hele grote en belangrijke factor tussen hun geweest. Dankzij haar was Shira meegekomen, of ja. Aangezien Shira haar negeerde. Hij wist het niet, zijn gedachten dwaalden af. Weg. Vermoeidheid, dat was er nu. Een gevoel dat hem zei dat hij niet mocht nadenken, moest slapen. Morgen weer wakker worden en zien dat alles goed was, enigszins oké. Beter dan vandaag. Hij zou wakker worden, naast Shira. Zou deze dag vergeten. Een deel ervan. Hij zou niet vergeten dat hij haar weer terug had, nee, heus niet. Gewoon, de slechte dingen. De schuldige en onschuldige personen die vandaag gestorven waren, door zijn hand. Eerder de onschuldige, de schuldige had hij met plezier gedood. Spijt? Nee, dat was het gevoel niet. Hij kon het niet beschrijven. Ach, deed er niet toe. Hij zou er niet meer aan denken, niet aan de lijken. Enkel de blik in hun ogen, een doffe blik. Een blik die Shira eerder had gehad. Hij geeuwde nog een laatste keer, trok het meisje iets dichter tegen zich aan en liet zich toen meevoeren in een diepe slaap.

Ze werd wakker van het bonzende getimmer op haar hoofd, veroorzaakt door buitenaardse wezen die haar treiterden. Of in ieder geval, dat dacht ze. Na drie keer met haar ogen knipperen waren de vreemde wezens weg, maar haar hoofd bonsde nog steeds. Alsof ze nu niet meer van buitenaf op haar hersenpan timmerden, maar nu in haar hoofd zaten en daar een feestje vierde. Nou, zij voelde zich nu niet echt feestelijk, hoewel ze heerlijk tegen een warmtebron aan lag. Warmtebron? Ze verplaatste haar blik van het plafond naar de figuur naast haar, glimlachte eventjes slap toen ze zag dat het een nog slapende Sam was. Sam. Ze ging wat verliggen, kroop wat beter tegen hem aan. Ze had goed geslapen, wilde nog niet wakker worden. Niet met die bonzende aliens in haar hoofd, nee. Dan bleef ze liever slapen. Niet nadenken, dat zou echt niet helpen. Wat had ze gisteren gedaan? Niet nadenken, zou haar alleen maar hoofdpijn bezorgen en daar had ze echt geen trek in. Nu niet, nooit niet. Ze sloot haar ogen, probeerde weer in slaap te vallen, hoewel dat niet echt leek te lukken. Verdorie, het leek wel alsof ze een zware kater had. Kon best wel eens kloppen, het was heel lastig om te bedenken wat ze gisteren, of vannacht, gedaan had. Drugskater? Had ze nooit last van gehad, maar dat kwam misschien doordat ze altijd onder invloed geweest was en nu niet meer. Ze snapte wel waarom afkicken zo moeilijk was. Beter de hele tijd onder invloed dan die helse koppijn, verdomme. Ze kneep haar ogen dicht, wat er alleen maar toe leidde dat ze nog meer hamers op haar hersenpan voelde. Geweldig dit, maar ze wilde Sam niet wakker maken. Dus bleef ze liggen, stilletjes. Het was wel prettig om weer zo dicht tegen hem aan te liggen, zonder gekkigheden. Twee maanden was het niet normaal geweest en nu was het eindelijk weer een beetje normaal. Normaalheid in haar leven, voor zover dat mogelijk was.