Samuel Haily Jace Alia

Hij had haar horen opstaan hoor, maar zijn woorden maakte dat hij een blik achterom wierp. 'Als ik op je haar zou geilen, zoals jij het noemt, kon ik het ook gewoon afknippen. En geilen vind ik nou niet precies het juiste woord, klinkt zo boers, vind je niet?' Hij legde zijn spullen aan de kant, waarna hij opstond, een antwoord bedenkend voor haar volgende vraag. 'Dat weet ik eigenlijk zelf niet eens, ja, mensen pijnigen, maar zeg nou zelf dat jij al heel wat pijn kon vermijden. Ik weet niet waar ik naar op zoek ben en misschien zal ik dat ook nooit weten, maar daar heb ik vrede mee.' Hij glimlachte even, waarna hij naar de pols van het meisje keek. 'Die is binnenkort ook wel weer beter, die zalf verricht wonderen voor wat ik precies gedaan heb.' Hij liep weer naar de bank, liet zichzelf daarop vallen en zuchtte. 'En nee, ik heb geen tijdschema. Het lot ligt in jouw handen, jij zorgt er zelf voor wanneer ik genoeg van je heb.' Hij nam zijn tekenblok weer, waarna hij naar zijn schets keek en die met de ondersteuning en alles aan de kant gooide. Geen zin meer in tekenen. Waar was hij eigenlijk naar op zoek? Iemand, ja. Iets. Hij wist het niet. Wat hij wilde, wie hij wilde, wat hij zocht. Ja, Haily wist haar vragen goed te stellen en hij wilde niet weten of hij daar erg blij mee moest zijn of niet. 'Nog iets dat je wilt weten? Als je trouwens honger hebt, warm ik je rijst wel even op beneden.' Moest ze zelf weten, hij bewaarde het eten wel voor haar tot het slecht was en hoopte dat ze het daarvoor al op had gegeten. Haar ertoe dwingen zou hij deze keer niet doen.

Ze hoorde zijn voetstappen wel, hoor, maar zijn actie had ze niet verwacht en dat maakte dat een gil uit haar mond ontsnapte en hem met grote, angstige ogen aankeek. Ze probeerde te spartelen en knikte zachtjes, of ja, ze knikte voor zoverre ze dat kon door de druk die hij zette. Ze voelde tranen opkomen, wilde dat ze ze kon wegvegen, maar ze waren echter sneller en rolden in sneltempo over haar wangen. Verdomme, hij was niet te vertrouwen. Hij had gelogen en hoewel ze dat kon verwachten, had ze het niet verwacht. Het maakte dat ze zachtjes begon te trillen, misschien merendeels omdat haar benodigde zuurstof door zijn hand werd afgenomen. 'Laat me los,' fluisterde ze hees. 'Lucht...' Ze voelde hoe de tranen nog steeds langs haar wangen naar beneden biggelden, sommige bleven zelfs op haar lippen hangen en proefde zoutig. Wanneer zouden die verdomde tranen nou eindelijk op zijn? Ze waren nergens goed voor, helemaal nergens. Ze begon zachtjes te snikken, wilde dat ze gewoon kon verdwijnen. Weg hier, weg van alles, eigenlijk. Hier was geen plek voor haar en nog minder in de buitenwereld. Ze tilde moeizaam haar hand op, klemde dat om Jace's pols heen en drukte haar nagels heel zachtjes in zijn huid, niet om hem pijn te doen, gewoon. Ze wist het niet, ze wist niets. Een raadsel was ze, een verdomd stom, onoplosbaar raadsel.

'Als ik op je haar zou geilen, zoals jij het noemt, kon ik het ook gewoon afknippen. En geilen vind ik nou niet precies het juiste woord, klinkt zo boers, vind je niet?' Nee, hij wilde het juist niet afknippen, dus wat lulde die vent nou weer? 'Je bent anders net zo lomp als een boer in mijn ogen, dusja.' Mompelde ze terug, geen acht slaand op het feit dat ze nog steeds op zíjn bed zat en hem ondertussen recht aan keek. 'Dat weet ik eigenlijk zelf niet eens, ja, mensen pijnigen, maar zeg nou zelf dat jij al heel wat pijn kon vermijden. Ik weet niet waar ik naar op zoek ben en misschien zal ik dat ook nooit weten, maar daar heb ik vrede mee. Die is binnenkort ook wel weer beter, die zalf verricht wonderen voor wat ik precies gedaan heb. En nee, ik heb geen tijdschema. Het lot ligt in jouw handen, jij zorgt er zelf voor wanneer ik genoeg van je heb.' Woedend keek ze hem aan. 'Je hebt verdomme mijn pols gebroken en denkt dat het wel heelt met een of ander zalfje?!' Ja, ze schreeuwde. Haily was het helemaal zat om als pop gebruikt te worden en ging dat zeker laten merken nu. 'Je bent niet goed bij je hoofd, vuilte klootzak die je bent! En dan nog wat, ik kan er wel voor zorgen dat je me snel genoeg zat bent en dat ga ik doen ook, geen zorgen. Als het aan mij ligt, ben ik binnen een dag van jou af.' Woedend stond ze op, wankelde door de hoofdpijn die ze nog steeds had en liep de kamer uit.

De gil die ze slaakte klonk als muziek in zijn oren, dan had ze hem maar niet uit moeten dagen. Het was echt haar eigen schuld en dat mocht ze weten ook. 'Laat me los,' fluisterde ze hees. 'Lucht...' O, niet zeuren klein kind dat het was. Ze kreeg genoeg lucht om het nog minstens tien minuten te overleven. Tenminste, dat zou kunnen als ze niet haar nagels in zijn huid probeerde te duwen en dat hem eigenlijk nog bozer maakte dan dat hij al was. Heel eventjes verslapte zijn greep, waarna hij haar met een klap terug tegen de muur duwde en daarna los liet. 'Denk de volgende keer iets beter na voordat je me uit probeert te dagen, Alia. De volgende keer kan dat namelijk wel eens het ontstaan van een litteken betekenen en dat wil ik je besparen, maar je maakt het me een stuk moeilijker dan eerst en ik zal niet twijfelen om je op je plaats te zetten. Ga maar slapen of iets, desnoods lees je die geschriften en kom je erachter wat er met jouw voorgangers is gebeurd. Vast iets dat je wilt weten.' De laatste zin grauwde hij haar toe, waarna hij de kamer weer uit liep en terug naar beneden ging. Ze moest zelf maar weten wat ze ging doen.

Begon ze nou echt nog eens te schreeuwen ook? Jeetje, deed hij ook eens aardig hoor. Ongeveer. Hij ging echter niet op zijn spelletje in en de gil die van beneden kwam, maakte ook weer duidelijk dat Jace er ook genoeg van had. Nou, misschien moesten ze binnenkort dan maar eens op jacht gaan. Mits Jace dat ook wilde. O ja, plannen. Hij had wel ongeveer iets. Nou ja, lag eraan of Jace had om het plan te bespreken, of zo. Hij beende de kamer uit, liet Haily gewoon haar gang gaan en zocht Jace op, die ook net de trap af liep. 'He, gast, zin om het nu wel te bespreken? Meiden beginnen me te irriteren, dusseh,' zei hij, waarna hij iets sneller de trap afliep en Jace zo inhaalde. 'Ben je verloren? Want ik weet dat je niet tegen je verlies kan en je meid heeft vrije dagen, so...' Kon ook zijn dat hij zich gewoon was gaan vervelen of dat het meisje naar zijn mening net iets té vervelend deed. Nou ja, Jace ging wel vaker sneller over de rooie dan hij en het was dan ook een feit dat Haily nu al niet meer zou leven als Jace haar had opgeëist. Ach. Maakte hem ook even niets uit waar Haily was, dat ze het hele huis doorliep. De belangrijke deuren zaten op slot. 'Nou, of je wilt of niet, van mij moet het want ik wil de meiden liever zélf om het leven brengen. Sowieso gaan we niet naar zijn huis toe, te voorspelbaar. We volgen hem gewoon, slaan toe op het beste moment en klaar, tenzij jij nog een aanvulling hebt?' O, hij praatte veel en aan Jace te zien was de jongen niet goedgezind. Nou ja, zijn probleem. Hij ook niet, ongeveer. Wist hij niet.

Ze viel hoestend op de grond, hoorde niet wat hij verder nog zei en nieuwe tranen die ze had weten in te houden, rolden nu over haar wangen. Ze schoof naar de doos toe, opende deze en nam een paar papieren in haar handen, waarna ze deze aan stukken scheurde en door de ruimte gooide, tot uiteindelijk de vloer vol lag met papiersnippers en er slechts enkele haar woedebui overleefd hadden. Stomme kut Jace. Dat ze hem ooit vertrouwde, bah. Tijdens het snikken door had ze de dubbele voetstappen op de trap niet gehoord en ze wist niet wat Jace van plan was, wilde het niet meer weten. Dat hij maar deed wat hij wilde, zou ze misschien nog sneller dood zijn. Ze liet zich op het bed vallen, voelde zijn shirt en greep deze, waarna ze hem bij haar neus hield en weer begon te trillen, waarna ze zich omdraaide en in het kussen begon te gillen, om het geluid ongeveer te dempen, maar toch alles los te kunnen laten. Ze ontdekte ook hoe het verband om haar pols langzaam los was gekomen en de eerdere hechtingen zichtbaar werden, waarna ze er met haar vinger overheen streelde. Als ze nu eens een mes had kon ze haar sterven misschien niet versnellen, zou stomme Jace wat werk besparen ook.

Het maakte hem gelukkig niets uit dat ze woedend de kamer verliet, waarna ze gewoon over de bovenverdieping dwaalde en snel aan de kant ging toen een hele boze man langs haar kwam lopen. Dat was die persoon die bij Alia hoorde, misschien moest ze maar even bij het meisje gaan kijken. Duurde niet heel lang voordat ze de juiste kamer had gevonden trouwens, de deur stond nog open en het meisje lag snikkend op bed. Voorzichtig kwam ze de kamer binnen lopen, proberend om het meisje niet te laten schrikken. Ze wist heel goed waar Alia doorheen ging, ze ging er zelf ook doorheen, hoewel ze niet precies wist wat Jace nu bij haar gedaan had om haar zo te laten huilen. Zachtjes kwam ze bij het meisje op bed zitten en streelde haar schouder. 'Alia kom mee, ze zijn nu allebei bezig, het enige dat we hoeven te doen is een raam te vinden. Ik weet niet of je verder naar huis kan, maar anders kan je met mij mee. Geen zorgen, we vinden wel iets, maar dan moet je wel nu meekomen. Ik weet welk raam we door kunnen gaan om te ontsnappen. Alsjeblieft Alia ga met me mee, ik wil je niet achter laten in de handen van die twee, maar als je niet mee gaat, dan ga ik wel zelf. Persoonlijk ben ik het heel erg zat hier, alsjeblieft.' Smekend richtte ze haar blik op het meisje dat lag te huilen, hopend dat ze ook nog eens mee zou gaan, want zonder haar kon ook als ze niet mee wilde. Maar dan nog, ze wilde het meisje ook niet in de steek laten.

'Ben je verloren? Want ik weet dat je niet tegen je verlies kan en je meid heeft vrije dagen, so...' Hoezo had dat domme spel er iets mee te maken? 'Nee, ze werkte op mijn zenuwen en ik moest even duidelijk maken wie er de baasd was, dat scheen ze niet helemaal te begrijpen.' Grauwde hij terug naar Samuel, hoewel hij wist dat die er ook niets aan kon doen. Jammer dan. 'Nou, of je wilt of niet, van mij moet het want ik wil de meiden liever zélf om het leven brengen. Sowieso gaan we niet naar zijn huis toe, te voorspelbaar. We volgen hem gewoon, slaan toe op het beste moment en klaar, tenzij jij nog een aanvulling hebt?' Toeslaan op het juiste moment. Nee, dat was logisch, dat kon hij zelf ook nog wel bedenken. 'Helemaal mee eens en als je het niet erg vindt, dan heb ik de neiging om vanavond naar een club te gaan. Die meiden kunnen wel mee, mits ze zich een beetje gedragen en dat doet Alia wel. Gewoon, drinken en helemaal niets. Zo komen we ook wat meer over die gast te weten en zo ook over zijn bewaking. En ik denk dat het wel leuk is om ze te laten zien hoe je ook behandeld kan worden als meisje, bij anderen.' Want in vergelijking, waren Samuel en Jace nog heel lief voor die meisjes.

Was dus prima voor hem, mooi. 'Club is een goed idee, voor mij. Ik heb alleen niet echt de neiging om Haily mee te nemen, dan haalt ze vast weer wat uit en nee, ben haar een beetje zat en een avond zonder haar zal misschien wel helpen.' Hij glimlachte even, hij kon haar vast wel gewoon weer in de kamer opsluiten tot hij terug was. Kon alleen een tijdje duren als hij het écht naar zijn zin had. 'Neem jij de jouwe maar mee, hoor. Maakt me niet zoveel uit.' Hij ging naar de keuken, waar hij een blikje bier uit de koelkast nam. 'Soms vraag ik me af waarom wijven zo irritant kunnen zijn, jeetje zeg,' mompelde hij, waarna hij zijn blikje opende en er een grote slok uit nam. 'Ik kan beter tegen hun gezeik dan jij, maar Haily komt toch ook mooi m'n oren uit. Ik bedoel, ik brak de pols van dat kind en dan nog gaat ze zeiken?' Hij nam een grote slok, goot eigenlijk al het bier naar binnen en verkreukelde het blikje toen met zijn hand, waarna hij het aan de kant gooide. 'Avondje ruilen, misschien? Of zeikt die van jou ook zo erg?' Kon wel zijn, hoor. Jace vertelde hem eigenlijk niet vaak iets over zijn slachtoffers. Had hij geen nood aan, of zo. Begreep hij wel, hij had ook de indruk dat Jace soms iets té goed met zijn slachtoffers omging. Alsof ze helemaal geen hekel aan hem hadden, misschien was dat bij deze ook het geval. Hoe heette dat kind ook alweer? Alia? Jace en Alia, Jalia. Aliace. Hij grinnikte even om zijn denkbeeldige stel en keek toen de jongen weer aan. 'Mag je d'r?' vroeg hij uiteindelijk.

Ze hoorde zachte voetstappen en schrok niet eens op toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze glimlachte bij het horen van het andere meisje, waarna ze zich omdraaide en opstond. 'Het is gevaarlijk, weet je. Als ze ons vinden, zoals de vorige keer. Maar hey, wat valt er te verliezen?' zei ze, waarna ze Jace's shirt van het bed nam en naar de deur liep. 'Ik ga met je mee, als jij meent wat je zei en ik bij je mag blijven, want terug naar huis kan ik niet.' Nou ja, maakte niet zoveel uit. Zolang ze hier maar weg was, weg raakte. Ze wilde Jace's gezicht wel zien toen hij zou ontdekken dat ze ervandoor was. Mét het andere meisje dan nog. Ze glimlachte, waarna ze de kamer uitliep en de gescheurde schrijfsels achter zich liet. Ook die mocht hij steken waar het licht niet scheen, maakte haar allemaal niets meer uit. Ook de gevolgen van deze actie, als de jongens dan net op tijd waren, was pure bijzaak. Zoals ze al zei : haar maagdelijkheid was ze al kwijt, wat kon er nog meer gebeuren? En tenslotte was er altijd nog dat kleine beetje hoop, dat was waarom ze dit deed.

'Het is gevaarlijk, weet je. Als ze ons vinden, zoals de vorige keer. Maar hey, wat valt er te verliezen? Ik ga met je mee, als jij meent wat je zei en ik bij je mag blijven, want terug naar huis kan ik niet.' Natuurlijk mocht Alia bij haar blijven als ze nergens anders heen kon, Haily was echt niet van plan om haar zomaar terug naar huis te sturen, als dat was wat ze dacht dat er ging gebeuren. 'Kom mee, we gaan ervandoor,' mompelde ze het meisje toe, pakte met haar goede hand Alia's pols en sleurde haar mee naar Sam's kamer. Eenmaal binnen barricadeerde ze de deur meteen, rende naar het raam en gooide het open. Ze had namelijk allang gezien dat die niet op slot was en er was ook nog eens een regenpijp die ze heel goed konden gebruiken. Plus de best wel grote stenen met geulen om je aan vast te houden, dat konden ze wel. Haily bond snel wat doeken aan elkaar, maakte ze vast aan de regenpijp en gebaarde naar Alia. 'Het enige wat je hoeft te doen is je aan die dingen vast houden en langzaam naar beneden klimmen. Er is hier geen raam onder, dus ze zullen je niet zien. Probeer wel stil te blijven en als je eenmaal beneden bent, dan ren je. Mits geen van die mannen achter je aan komt, klim je in één van de dichtsbijzijnde bomen en wacht tot ik er ben. Dan gaan we er samen vandoor. Mocht er een van die twee achter je aan komen, vlucht dan. Mocht je mij horen gillen dat je weg moet rennen, doe dat dan. Als één van ons vrij is dan kan die tenminste naar de politie gaan. Gá!' Alles was op een snel tempo uitgelegd en ze duwde Alia naar het raam, maar ze had haar stem wel gedempt gehouden, want ze vertrouwde het niet dat ze haar niet konden horen.

'Club is een goede idee, voor mij. Ik heb alleen niet echt de neiging om Haily mee te nemen, dan haalt ze vast weer wat uit en nee, ben haar een beetje zat en een avond zonder haar zal misschien wel helpen. Neem jij de jouwe maar mee, hoor. Maakt me niet zoveel uit.' Nah, eigenlijk had Sam wel een punt. Hij kon ook wel een avondje zonder Alia gebruiken en als hij haar gewoon ergens opsloot waar ze niet weg zou kunnen, was dat geen enkel probleem. 'Soms vraag ik me af waarom wijven zo irritant kunnen zijn, jeetje zeg. Ik kan beter tegen hun gezeik dan jij, maar Haily komt toch ook mooi m'n oren uit. Ik bedoel, ik brak de pols van dat kind en dan nog gaat ze zeiken?' Jace schoot in de lach toen hij hoorde dat Samuel haar pols had gebroken en kon het niet laten om sarcastisch een wenkbrauw naar hem op te trekken. 'Ze is een danseres Sam, misschien danst ze in een club, maar nog steeds een danseres. Die gebruiken hun lichaam om aan inkomen te komen, ik vind het niet zo gek dat ze zeikt als je haar pols breekt. Maar je hebt wel gelijk, ik laat Alia ook thuis en als antwoord op je vraag, ze intrigeert me. Ze is anders dan de meeste meisjes en je kan haar bijna onmogelijk doorgronden, maar ze irriteert me ook dus ik weet nog niet wat ik met het kind aan moet. Kom, laten we ons omkleden en dan kunnen we gaan.'

Ze intrigeerde hem, oké, was een prima antwoord. Kon hij wel wat uit opmaken, eigenlijk. Het feit dat zijn meid vanavond ook thuis bleef, was voor hem ook prima. Hadden ze geen last van onnodige obstakels en konden ze gerust hun ding doen zonder gestoord te worden. Omkleden dus, wel, hij had aan wat hij aan wilde hebben, alleen zijn jas lag nog boven, moest hij maar even halen dan. Met grote passen liep hij de trappen op, waarna hij voor de deur stond, maar toen hij deze probeerde te openen, ontdekte hij al snel dat Haily een poging tot barricaderen had gedaan. Of ja, een poging. Het was haar verdomme goed gelukt. Hij liep naar de slaapkamer van het andere meisje, waar hij allemaal gescheurde papieren zag liggen en al helemaal geen meisje aantrof. 'Wel wat krijgen we nu... Jace!' riep hij, waarna hij zo snel mogelijk naar beneden liep. 'De meiden ontsnappen,' grauwde hij, waarna hij weer naar boven liep en met zijn schouder tegen de deur bonkte. 'Verdomme Haily, doe open!' schreeuwde hij, waarna hij nog een keer met volle kracht tegen de deur bonkte. 'Jace, jij gaat naar beneden. Zorg ervoor dat ze verdomme niet wegkomen,' schreeuwde hij, waarna hij nog een keer tegen de deur bonkte. God, daar gingen de plannen voor vanavond. Konden ze echt nooit doen wat hij wilde? Wat zij wilden? Nee, blijkbaar was ook dat te veel gevraagd. Ze kregen dan een beetje vrijheid, hoor. Gebeurde dat weer. 'Nu, Haily, je komt hier niet heelhuids vanaf anders.'

Ze knikte even kort naar Haily, waarna ze diep inademde en zich via de lakens naar beneden liet glijden, langzaam, maar zeker. Na een tijdje hoorde ze echter Samuel, die tegen de deur begon te bonken. Shit, dit ging niet goed. Niet goed. Hij schreeuwde naar Jace dat hij naar beneden moest gaan, wat betekende dat zij snel moest zijn. Dat zij snel moesten zijn. 'Haily, kom ook naar beneden, nu!' riep ze, met een gedempte stem. Zij kwam echter goed op haar voeten terecht en begon, zoals Haily had opgedragen, te rennen. Ze bekeek het huis echter nog eens goed, zodat ze, wanneer ze weg kwamen, alles in detail aan de politie kon vertellen. Goed, huis in zich opgenomen, rennen nu. Een boom in. Nee, niet de bomen waar ze eerder hadden gezeten. Geen boom, eigenlijk. Ze begon te rennen, andere kant van de weg. Niet naar het bos, maar naar een afgelegen fabrieksgebouw, voor zover haar trillende lichaam dat toeliet. Het was gelukkig niet zo ver en haar spieren werkten voldoende mee, waarna ze het gebouw binnenliep en meteen in één van de kleine kamertjes ging zitten, een trap vond en deze opklom. Verstoppend, misschien moest ze dieper het gebouw in, maar dat durfde ze niet. Ze had al een paar films gezien waarin dat niet goed kwam.

'Wel wat krijgen we nu... Jace!' O, god, o, god. Samuel was veel eerder boven gekomen dan dat Haily had verwacht en hij had heel erg snel door wat er aan de hand was. Zeker nadat ze hoorde dat hij bij Alia was gaan kijken, merkte dat daar ook niemand was en hij dus zeker wist dat ze aan het ontsnappen waren. 'Verdomme Haily, doe open!' Dacht hij nou echt dat ze dom was? 'Haily, kom ook naar beneden, nu!' Alia moest helemaal niet gillen, dan zou Jace weten welke kant ze op was gegaan en dat was niet de bedoeling. 'Alia, rennen!' Ze schreeuwde naar het meisje dat ze weg moest komen, haar achter moest laten want als één van hen ervandoor kon gaan, dan kon die naar de politie en misschien hielp dat iets. Je wist het nooit. Niet met de politie die je hier tegen kon komen en die af en toe ook nog wel eens voor criminelen werkten. 'Nu, Haily, je komt hier niet heelhuids vanaf anders.' Gelukkig was Alia al beneden en Haily zag de grond onder haar. Ze zou het niet halen als ze zou klimmen, ze wist dat ze het niet zou halen. Springen was de enige optie en dan wist ze niet zeker of ze het zou halen, maar ze zou of dood, of bewusteloos of levend zijn. Dat waren meestal de opties, maar het maakte haar deze ene keer niet uit wat er zou gebeuren. 'Val dood, Samuel,' mompelde ze, om daarna het raam uit te springen en als een katje op haar voeten terecht te komen. Meteen schoot ze achter Alia aan, het ging niet zo snel als dat ze normaal gesproken geweest zou zijn, maar het ging snel genoeg om de bosrand al meteen te bereiken.

'Wel wat krijgen we nu... Jace! De meiden ontsnappen.' W-wacht, wát?! Godverdomme, hadden ze dat probleem ook nog. Samuel stond boven met zijn schouder tegen een deur te bonken, tot Jace vanuit een of ander raam Alia naar de bosrand zag rennen. Klote. Sam moest zijn meid onder controle houden, want hij wist zeker dat Alia dit niet had kunnen doen zonder Haily en dus was het Sam's schuld. Ja, duidelijk. Meteen greep hij zijn zweep van waar hij hem de vorige keer had laten liggen, ging naar buiten en zag Haily ook al wegrennen. 'Sam naar beneden, ze rent richting West de bossen in!' Riep hij naar boven, waarna hij zelf Noord ging omdat hij Alia daar naartoe had zien rennen. Dat kreng ging wat beleven en ze ging niet blij zijn. Haar vrijheid zat er nu ook meteen weer op, want hij had gezegd dat ze in het huis moest blijven en dat had ze niet gedaan. Zij hield zich niet aan haar deel van de afspraak, dan hoefde hij dat ook niet te doen. Jammer genoeg voor haar, misschien verkrachtte hij haar wel opnieuw. Op een of andere manier had hij daar wel zin in. Klein kreng dat het was. Bitch.

West, de bossen. Verdomme, verdomme. Haily zou wel weten dat ze dat geen tweede keer hoefde te proberen, mits hij haar kon vangen. Of misschien zou ze het niet eens nog een keer kunnen proberen. Zag hij wel. Als hij niet in zou kunnen houden, was het maar zo. Pech voor haar, kon hij misschien een iets rustigere meid nemen volgende keer. West dus, nou, dan maar daarheen. Hij graaide nog een vlijmscherp mes uit de keuken, waarna hij begon te lopen, richting de bossen. Misschien zat ze wel weer in een boom, net zoals de vorige keer. De kans was eigenlijk redelijk groot. Hij hoopte ook dat Jace zijn meid zou vinden, want als er ééntje weg was, was het misschien nog erger dan twee. Nee, ze moesten de meiden beide vinden en deze keer zou hij niet zo lief zijn. Kreng dat het was, als hij even vrijheid zou krijgen zou hij dat niet doen. Dan zou hij zich gedragen en zo min mogelijk last veroorzaken, omdat hij de gevolgen kende. Was iets wat zij moest leren, goed nadenken en niet impulsief reageren. Eens hij bij het bos was aangekomen, keek hij om zich heen, de omgeving rond. Vooral naar de ondergrond, op zoek naar voetstappen, deuken in het anders zo perfect gladde bladerdek. Tja, nadelen van het bos. Was wel makkelijker voor hem, hopen dat Jace het ook zo makkelijk kreeg. Hij vroeg zich trouwens wel af hoe boos Jace precies zou zijn, aangezien hij net gezegd had dat de meid hem intrigeerde. Nou ja, hij vroeg zich ook af waarom ze aan Haily's plannetje had deelgenomen, maar goed. Geen tijd om zich dingen af te vragen, Haily vinden stond nu op nummer één.

Ze was weg, weg van het huis, maar de jongens hadden het door gehad en kwamen nu hoogstwaarschijnlijk achter hen aan. Ze ging nog een trap op, waarna ze een klein kamertje vond. In die kamer stond een kast, die net te klein was om in te passen en een tafel. Ze hield Jace's shirt stevig in haar handen geklemd en wilde eigenlijk dat ze niet was gevlucht. Ze wist dat de jongens haar en Haily toch zouden vinden, ze waren te slim, te goed voorbereid en dan had ze het nog niet eens over de gevolgen gehad. Misschien moest ze teruggaan, misschien was dat een optie. Nee, nee. Dan zou Jace nog steeds boos zijn, nog bozer dan net en ze was toen al bang geweest. Haar overige vrije tijd kon ze ook wel weer vergeten nu. Ze keek nog een keer in de kamer rond, waarna ze de kast opende en daar nog een deur vond. Wacht, nog een kamer? Nee, nee. De deur was op slot, ze kon er niet door en ook niet door de kast. Vals alarm. Valse hoop, alles was valse hoop geweest. Uiteindelijk klom ze op de tafel, trok ze Jace's shirt dicht tegen zich aan en wachtte tot het moment dat hij haar zou vinden. Hij zou haar hoe dan ook vinden, dus veel maakte het niet meer uit waar ze zich ging verstoppen.

Voeten vlogen over de bosgrond, afdrukken achter latend waar ze voor een seconde neer gezet werden en dan weer verder rennen. Er was geen specifieke plaats waar ze heen kon, dat wist ze en ergens maakte haar dat bang. Als Samuel haar zou vinden dan zat ze diep, diep in de problemen en ze kon dan alleen maar hopen dat Alia wel weg kon komen, om de politie te waarschuwen. Maar Jace was ook slim, hij had dit spelletje al eerder met ze gedaan en híj was degene die hen gevonden had. Niet Sam. Misschien kon ze hem wel afschudden, het leek er niet op alsof hij zo geweldig goed was in dit spelletje. Misschien, een vraag. Je wist het niet, niet als je met moordenaars werkte die ''op alles voorbereid waren'' en zij was dat in ieder geval niet. Opeens kwam ze bij de rand van het bos, waar een hek omheen stond en overduidelijk, er zat stroom op. Shit. Weg hier. Meteen rende ze naar het Oosten, hopend dat Samuel zou denken dat ze de andere kant op was gegaan. Hij mocht haar niet pakken, kon niet. Mocht niet. Tot ze verdomme ook nog bij een rotswand kwam en dus niet verder kon gaan. Opnieuw, shit. Ze moest terug -een erg groot stuk ook nog- en zou vlak langs Samuel komen, mits hij de goede kant op was gegaan. Hopelijk haalde ze het, want Haily begon op goed geluk weer te rennen, terwilj ze geen idee had welke kant ze eigenlijk op ging.

Jace was ondertussen ook bij de verlaten fabriek aangekomen en door de vele jaren dat niemand daar geweest was, lag er een diepe laag stof en kon je iedere voetstap van Alia makkelijk volgen. Dom kind. In de bossen had ze meer kans op overleving gehad, want daar was het nog net iets moeilijker om een meisje te traceren, maar zo slim was ze niet geweest. Jammer voor haar, voor hem maakte het niet zoveel uit. Af en toe liep hij een kamer binnen, ging weer naar buiten en de laatste die hij binnen liep, zat Alia bovenop een tafel te wachten op hem. Zijn zweep rolde uit, klapte neer naast de tafel en rolde weer terug. Het was als een schrikactie naar haar kant en hij wist al dat ze doodsbang was, dus haar laten schrikken was niet heel erg moeilijk. 'Waarom, Alia? Als je even had nagedacht dan wist je dat ik je geen pijn had gedaan, ik wílde je niet eens pijn doen.' Opnieuw klapte de zweep, nu een paar centimeter van haar lichaam en hij trok hem weer terug. 'Als ik je pijn had willen doen, dan had ik dat allang gedaan en dan had ik me niets van onze afspraak aangetrokken. Dan had ik geen kwartet met je gespeeld en dan had ik je geen eten gegeven. Dan had ik je niet mijn papieren laten hebben en dan had ik je ook niet laten douchen. Is het nou verdomme zo moeilijk om door te hebben dat ik je geen pijn ging doen?! Maar nee, jij besluit er met dat andere kreng vandoor te gaan en zorgt ervoor dat ik je wel pijn moet doen.'

De voetstappen werden duidelijker en hoe dichterbij ze kwamen, hoe groter de grijns op zijn gezicht werd. Hij hoorde de gejaagde ademhaling, waarna hij het meisje greep en zijn armen stevig om haar heen klemde. 'Dacht je echt dat je weg kon komen?' Hij glimlachte even, waarna hij een kus op haar wang duwde en haar dan omdraaide, waarna hij haar klem zette tegen de boom. 'Verkeerd gedacht,' mompelde hij, waarna hij met zijn vingers door haar haren streelde, deze achteraf greep en haar zo met haar hoofd volop tegen de boomschors sloeg. Net niet hard genoeg om ervoor te zorgen dat ze bewusteloos was, maar toch hard genoeg om een grote wond te veroorzaken en het bloed over haar gezicht te laten stromen. 'Domme, domme meid,' mompelde hij, waarna hij het meisje weer omdraaide. 'Dan gaf ik je een beetje vrijheid en misbruik je die meteen, zo werkt het niet, liefje.' Hij tilde het meisje op, waarna hij weer terug liep naar het huis en haar in haar eigen slaapkamer op het bed liet vallen. De deur ging op slot, hij zette zijn knieën aan weerskanten van haar lichaam en boog zich over het meisje heen, waarna hij zijn mes bovenhaalde. Hij maakte een afkeurend geluid, waarbij hij zijn hoofd zachtjes schudde en zijn mes langs haar wang liet glijden en daar zo een ondiepe snee achterliet.  'Je mag er zeker van zijn dat je nooit meer die vrijheid krijgt,' mompelde hij, waarna hij met het mes langs haar hals gleed, daar ook zachte, fijne streepjes trok. Opbouwen. Misschien dat hij straks wat irriterend kuismiddel ging halen, of zo. Zag hij wel.

Ze had hem al horen aankomen, de trappen waren oud en kraakten. Haar haar bonkte in haar keel toen de jongen binnenkwam met de ijzingwekkend zweep in zijn hand. Het bracht nare herinneringen naar boven, waarna ze begon te trillen en nog iets verder naar achter schoof, zichzelf zo tegen de muur drukte. Waarom? Was het nou echt zo moeilijk om te raden? 'Ik vertrouwde je, Jace. Ik geloofde je, alles wat je zei, maar al dat vertrouwen heb je gebroken toen je me probeerde te wurgen, me met mijn hoofd tegen de muur sloeg.' Haar stem brak enkele keren, wat het resultaat was van de opkomende krop in haar keel. Tranen prikten in haar ogen maar ze weigerde ze te laten vallen. 'En dat is een leugen, Jace. Alweer. Als je me geen pijn had willen doen, had je me nooit verkracht.' Bij dat laatste woord brak haar stem helemaal, waarna de tranen, die ze eerst nog tegen had kunnen houden, nu opnieuw over haar wangen liepen. Waarom moest ze nou altijd huilen? Dat was precies wat hij wilde en het lukte hem verdomme elke keer. 'En ik ben weggegaan omdat ik dan niet meer alléén zou zijn, omdat Haily beloofde dat ik bij haar mocht intrekken, dat we wel iets zouden vinden. Samen.' Ze slikte even, veegde de tranen met zijn shirt weg. 'Waarom denk je dat ik zoveel praat? Om het lege gevoel weg te krijgen, Jace. Dat alleen, maar ook dat gun je me niet, want dan krijg ik een hand om mijn keel en een klap tegen de muur.' Ze besloot haar mond te houden, hoe minder ze zou zeggen, des te sneller Jace haar misschien om het leven zou brengen. Want dat ging toch gebeuren, was wel duidelijk.

Opeens sloegen twee armen om haar heen en ze klapte dubbel, waarna een gil haar lippen verliet. Geschrokken probeerde ze uit zijn greep te krijgen, maar hij was veel sterker dan dat zij was en hij was duidelijk niet van plan haar nog los te laten. 'Dacht je echt dat je weg kon komen?' Nou, eigenlijk... Oké, ze had het misschien niet helemaal gedacht, maar ze had wel ergens de hoop gehad dat hij haar niet in zou halen en dus ook niet te pakken zou krijgen. Stomme Samuel. Hij verpestte alles. Opeens werd ze omgedraaid, keek hem recht aan en haar hoofd knalde tegen de muur aan. Zachtjes kermde ze en als Sam haar niet vast had gehad, dan was ze waarschijnlijk recht langs de boomstam naar beneden gezakt, zo hard had hij haar geslagen. Alleen net niet hard genoeg zodat ze de aankomende pijn niet meer zou voelen, jammer. 'Dan gaf ik je een beetje vrijheid en misbruik je die meteen, zo werkt het niet, liefje.' Had hij ook maar iets anders van haar verwacht dan? 'Wat wil je anders dat ik doe, me schikken naar jouw grillen en doen wat er van me gevraagd of verwacht wordt? Je weet zelf ook dat ik zo niet ben.' Niet veel later lag ze weer op dat verdomde bed waar hij haar al vanaf het begin vast hield en hij zat met twee benen, ieder aan één kant, boven haar. Heel eventjes was ze bang dat hij haar weer zou verkrachten, maar zodra hij het mes tevoorschijn haalde verdween die angst weer. Ach, hij ging alleen maar haar wang en hals bewerken met dat klote wapen van hem. Was niets ergs aan. 'Je mag er zeker van zijn dat je nooit meer die vrijheid krijgt.' Een doodse blik richtte zich op hem, waarbij ze een wenkbrauw omhoog trok. 'Ik had al niet het idee dat ik veel vrijheid van je kreeg, anders.'

'Ik vertrouwde je, Jace. Ik geloofde je, alles wat je zei, maar al dat vertrouwen heb je gebroken toen je me probeerde te wurgen, me met mijn hoofd tegen de muur sloeg. En dat is een leugen, Jace. Alweer. Als je me geen pijn had willen doen, had je me nooit verkracht.' Er was maar één daad die hij wist dat ze hem weer zou gaan vertrouwen en hoewel hij dat normaal gesproken nooit zou doen, was dit een hele, hele grote uitzondering. Hij stond met een paar passen voor het meisje, vouwde haar hand open en legde zijn zweep erin. Om daarna weer een paar passen naar achteren te doen en zijn armen te spreiden. Jace wist natuurlijk niet zeker of Alia de zweep op hem ging of wilde gebruiken, maar hij wist wel zeker dat het nooit heel hard aan kon komen. Ze was niet gewend aan zo'n wapen en de eerste paar keren faalde je meestal heel erg in het slaan ermee, het was een truc die je onder de knie moest krijgen en het duurde gewoon even voordat je het écht goed kon. Zo goed als Jace zou ze het sowieso niet kunnen. Enfin, het ging ook meer om het idee dat hij het enige wapen in deze kamer aan het meisje had gegeven. Dat zou zelfs voor haar iets duidelijk moeten maken. Zelfs voor haar ja, voor het huilende meisje op de tafel die hij op dit moment geen pijn kon of wilde doen.

Hij grinnikte even om haar antwoord, waarna hij iets naar achteren schoof en het mes nu bij haar buik plaatste, de sneetjes iets dieper maakte. 'Misschien zou ik je ooit nog meer vrijheid geven, maar die kans heb je nu mooi verpest.' Hij klemde zijn beide handen om haar hals heen, zette er druk op zodat haar luchttoevoer steeds zwakker en zwakker werd. Hij zou haar niet wurgen, hoor. Niet volledig. Hij zou gewoon net op tijd stoppen, haar lieten geloven dat ze stierf. Dat ze van hem verlost zou zijn. Want dat was wat ze wilde, had ze wel duidelijk gemaakt. Ach. Pech voor haar, zo snel zou ze nog niet van hem af zijn. Hij liet één hand los, waarna deze ook het mes dat naast zich lag greep. Zijn hand, met het mes, gleed onder haar shirt en de punt van het mes drukte hij in haar zij, langzaam dieper en dieper, terwijl het hand om haar hals steeds meer druk uitoefende. Natuurlijk zou de punt niet te diep in haar huid worden gedrukt, zodat het geen vitale organen raakte. Hij zou gewoon net op tijd stoppen, net zoals hij op tijd zou stoppen met het afsluiten van haar zuurstof. Hij glimlachte zwakjes toen hij de punt nog iets dieper duwde, om deze er daarna in één keer uit te trekken en weer beide handen om haar hals sloot. Kleine meid die zomaar dacht weg te komen. Haar lot lag al lang vast en niets, helemaal niets, zou daar verandering in brengen. Ze zou toch niet veranderen en dat vond hij wel prettig aan haar, dat ze gewoon volledig zichzelf bleef. Het enige probleem was dan wel dat ze hem af en toe behoorlijk kon irriteren, maar goed.

Wat was zijn bedoeling? Wat wilde hij dan dat ze deed? Hem slaan, met dat ding? Nee, nee. Zou niet gebeuren. Het zou hem nog bozer maken. Waar was hij verdomme mee bezig? Dacht hij écht dat ze zo dom was? Of was dit gewoon weer één van zijn trucjes om haar gekker te maken, haar helemaal te verwarren. 'Wat...' fluisterde ze hees, waarna ze naar de jongen keek. Ze stond op, zette een paar passen naar voor, waarna ze het wapen in haar hand woog. Wat het ook was dat hij wilde bereiken, het zou hem niet lukken. Ze kende iets dat hem misschien nog meer pijn zou doen dan een zweepslag van een wapen waar ze niet eens mee kon werken, waarvan ze niet eens wist uit welk materiaal het bestond. Nee, ze zou het niet op hem gebruiken. 'Wat je ook van plan bent, het zal niet gebeuren,' mompelde ze, waarna ze de zweep liet vallen en twee passen vooruit zette, om haar armen om zijn rug te klemmen en haar hoofd tegen zijn borst legde. Maakte niet uit wat hij nu dacht, zolang hij maar niet dacht dat ze hém met dat ding zou slaan. Ze kende zelf de gevolgen, zo dom was ze niet. Misschien was dit ook niet meteen de slimste zet, maar wat maakte het uit? Niets, helemaal niets.

'Misschien zou ik je ooit nog meer vrijheid geven, maar die kans heb je nu mooi verpest.' Haily wilde iets venijnigs terug gaan snauwen tegen hem, hem laten weten hoe erg ze hem verafschuwde en dat het toch niets uitmaakte wat hij met haar wilde doen, maar dat lukte niet gezien het feit dat hij besloot haar half te wurgen. Met één hand liet hij haar los -de andere drukte nog net zo hard door hoor dus veel verschil had het voor Haily persoonlijk niet- en hij stak het mes langzaam in haar zij. Steeds dieper. Ze wist heel goed dat ze die pijn zou blijven ervaren, omdat hij haar echt nog niet dood liet gaan. Dacht hij serieus dat zij dacht dit niet te overleven? Dan schatte hij haar wel heel erg dom in, gezien het feit dat ze echt wel wist dat hij haar nog veel langer wilde pijnigen dan alleen dit. En bovendien, als hij haar dood wilde maken dan had hij vast nog wel een veel pijnlijkere manier om haar te laten sterven dan dit. Dood door sneetjes in haar buik waar hij gif in had laten stromen of dood gaan tijdens verkrachting. Was allemaal goed mogelijk in Sam's geval en Haily wilde niet eens weten wat hij voor haar in petto had als ze echt dood moest. Waarschijnlijk zou het heel, heel erg pijnlijk worden. Maar daar ging het nu niet om, het ging erom dat Haily heel erg probeerde om Sam's handen van haar nek af te krijgen en dat haar niet lukte, waardoor alles nog eens erger voor haar ogen ging draaien en haar zuurstof ondertussen wel op was.

Je kon aan haar gezicht zien dat ze niet helemaal snapte wat de bedoeling was en hij wilde nog gaan zeggen dat het niet uitmaakte als ze hem zou slaan ermee -zoveel pijn kon het toch niet doen in haar geval en hij kon ook nog eens goed tegen pijn- maar hij deed het niet. Ze mocht zelf beslissen wat ze wilde en ging doen. Was haar eigen keuze, voor deze ene keer mocht ze dat zien als haar eigen keuze. En het was overduidelijk ook haar eigen keuze om haar armen om hem heen te slaan en haar hoofd tegen zijn borst te leggen. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij sloeg zijn armen om het meisje heen, drukte een kus op haar kruin en hield zijn hoofd daar ook. 'Het spijt me Alia, ik kon mezelf niet beheersen in je kamer omdat ik niet wilde dat je door zou stoten tot mijn schuldgevoel. Het spijt me, ik had je nooit pijn mogen doen en ik beloof je dat ik het ook nooit meer zal doen. Kan je me alsjeblieft vergeven?' Hij streelde haar haren met zijn ene hand en met zijn andere wreef hij over haar rug, probeerde het trillende meisje een beetje gerust te stellen en hoopte dat ze hem genoeg zou vertrouwen. Anders moest hij het vertrouwen verdienen en dat kon best wel eens een lange weg worden. Had hij er wel voor over. Had hij wel voor Alia over.

Uiteindelijk liet hij het meisje los, waarna hij de kamer weer uitliep en zijn mes meenam, de deur op slot draaide en zich toen weer op de bank liet vallen. Bah, hij had geen zin meer in het kleine kreng. Hij moest eerst maar eens afwachten of Jace Alia had gevonden, hij hoopte van wel. Moest wel, anders zaten ze flink in de problemen. Hij stond uiteindelijk op, gooide het mes gewoon op de salontafel en ging bij de deur staan, wachtend tot de twee zouden komen. Mocht wel eens snel gaan gebeuren, eigenlijk. Hij begon al het ergste te vrezen, tenzij Jace gewoon zijn tijd nam om de meid te straffen. Uiteindelijk liet hij zich tegen de muur naar beneden zakken, bleef nog wel steeds bij de deur zitten en staarde doelloos voor zich uit. Ja, hij moest eerlijk toegeven dat hij wel ongerust was. Nou ja, uiteindelijk drong het toch snel tot hem door dat hij niet kon blijven stilzitten, waarna hij weer opstond en opnieuw naar Haily's kamer liep. 'Honger?' vroeg hij uiteindelijk. Tja, hij had haar eten nog steeds, al stond dat boven en zou hij dan eerst naar boven moeten klimmen wegens de nog steeds gebarricadeerde deur. 'Er is nog rijst en dat andere spul dat je wilde, tenzij ik wat anders voor je kan bestellen of zo.' Het was niet dat ze niet meer mocht eten hoor, dat zou hij haar nog niet ontzeggen. Hij wilde natuurlijk ook geen half skelet, maar ach.

Het speet hem en ze geloofde het, na alle voorgaande leugens. Hij vroeg om vergiffenis en niemand zou hem die ooit geven, behalve zij. Ze knikte zachtjes, niet wetend of hij dat eigenlijk door zou hebben. 'Ja,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze glimlachte toen ze zijn hand op haar rug voelde. Het hielp wel, het trillen nam af, bijna volledig. Ze tilde haar hoofd van zijn borst, keek naar boven om hem aan te kijken en glimlachte weer. 'Ik denk dat we beter terug gaan, als jij wilt. Dan kan ik ook meteen mijn kamer opruimen want nu is het daar één grote rommel.' Ze liet de jongen, na een korte aarzeling, los en nam daarna de zweep op, waarna ze deze weer aan hem gaf. Nee, hij zou hem niet gebruiken, dus ze hoefde niet te vrezen. Hij ging het niet meer doen, had hij gezegd. Geen pijn meer. Hij beloofde het, zij geloofde hem. Alweer. Nee, niet alweer. Hij zou haar vertrouwen niet opnieuw breken. Kon niet, toch? Nee, zou hij niet doen. De manier waarop hij het gezegd had, klonk echt. Niet als een nieuw spel waarvan zij niet eens iets wist. Niet meer.

Opeens liet hij haar los -haar eerste reactie was naar adem happen en zelf naar haar keel grijpen, om om te draaien en te hoesten van het feit dat ze veel te weinig lucht had gehad in die tijd dat hij haar geen lucht gunde- en liep de kamer uit. Scheldwoorden lagen op het puntje van haar tong, om eerlijk te zijn kon ze die zo allemaal naar zijn hoofd gooien, maar ze deed het toch niet. Wat voor een zin had het als het er toch alleen maar voor zorgde dat ze meer pijn zou lijden? 'Honger?' Geschrokken keek ze op toen hij opeens weer in de deuropening stond en ze schudde vrijwel meteen haar hoofd. 'Er is nog rijst en dat andere spul dat je wilde, tenzij ik wat anders voor je kan bestellen of zo.' Hij was dom. Echt heel erg dom. 'Denk je echt dat ik nog iets van je aan wil nemen?' Haar blik was niet op hem gericht, meer een soort van eerbiedig naar de grond en zelfs haar stem was zachter dan dat ze normaal zou praten. Hij had haar laten schrikken toen hij haar half wurgde en dat mes in haar zij stak. Dus het was ook zijn eigen schuld dat ze, opnieuw, bang voor hem was. O, binnen een aantal uur of misschien een dag zou het wel weer over zijn en was ze weer gewoon Haily, een kreng dat nergens aandacht voor had en haarzelf in ieder geval een stuk beter vond, maar nu eventjes niet en dat was zíjn schuld. Zijn schuld, hij had het er zelf naar gemaakt door haar pols te breken, haar tegen een boom te rammen en bijna te wurgen. Bijna allemaal op dezelfde dag ook nog eens. Vuile hypocriet dat het was.

Ze fluisterde dat ze hem vergaf en Jace werd op één of andere manier warm van binnen. Dit kleine meisje had gevoelens in hem laten ontwaken die hij normaal gesproken nooit gehad zou hebben en hij was haar er nog dankbaar voor ook. Ja, dankbaar. Iets dat hij normaal gesproken nooit zou zijn en nu was hij het voor een klein meisje. Genaamd Alia. 'Ik denk dat we beter terug gaan, als jij wilt. Dan kan ik ook meteen mijn kamer opruimen want nu is het daar één grote rommel.' Misschien was dat wel een goed idee, hoewel hij niet wilde weten wat Samuel ervan zou denken dat hij het meisje geen pijn meer ging doen. Eventjes keek hij haar aan, glimlachte en borg de zweep op aan zijn broeksriem. Die had hij niet meer nodig, voor haar in ieder geval niet. Misschien als ze een wild dier tegen zouden komen want die zaten hier ook, daar wilde hij niet aan denken. Hij zou zijn zweep misschien wel als cadeautje geven aan Samuel, mede omdat hij nog steeds boos was dat dat kreng Alia zover had gekregen om mee te ontsnappen en Sam haar eens goed op haar plaats moest zetten, maar daar ging het nu niet om. Zachtjes pakte hij Alia's hand vast en nam haar mee de fabriek uit, op naar huis en eenmaal daar aangekomen, liep hij gewoon naar binnen. Alsof er net niets gebeurd was, maar hij liet Alia's hand nog steeds niet los.

Nou, geen eten voor Haily dan. Hij liep weer weg, draaide de deur op slot en besloot zijn slaapkamer maar eens onder handen te nemen, of ja, erheen gaan en wat er niet hoorde te liggen weg te halen. Goed, klimmen dus. Ze zouden wel wat lakens hebben gebruikt die ook hij kon gebruiken, dus dat was misschien wel een voordeel. Goed, hij liep naar de hal, waarna hij Jace zag. Mét het meisje. In eerste instantie had dat hem opgelucht, maar toen hij beter keek en zag dat Jace haar hand vasthield, hield hij zijn hoofd bedenkelijk schuin. Nou, wat een wending. Dat behoorde nou niet echt tot Jace's spelletjes dacht hij. Hij liep het duo voorbij, waarna hij nog een blik wierp op hun verstrengelde handen. 'Cheesy,' mompelde hij, waarna hij naar buiten liep en zijn hoofd schudde. Nou, hij mocht voor zichzelf uitzoeken waar hij mee bezig was. Maakte hem niet zozeer uit. Hij liep naar zijn raam, waar hij inderdaad lakens zag en hij klom omhoog, om meteen de barricade te verwijderen en de lakens omhoog trok, deze netjes opvouwde en weer in de kast legde. Hij sloot het raam, nam het eten en de restjes van zijn eten en sloeg zijn jas over zijn schouder, waarna hij via de trap naar beneden liep. 'Als iemand nog wat rijst moet, staat in de koelkast,' zei hij toen hij het duo weer voorbijliep en de overige rijst in de koelkast plaatste. Hij legde zijn bestek in de wasbak en gooide zijn bakje van eerder weer weg. Hij ging op het aanrecht zitten, zuchtte diep en schraapte toen zijn keel. 'Jace, gaan we nou nog weg vanavond of heb jij andere dingen te doen?' Zou wel kunnen, hoor. Hij kon het blijkbaar heel goed vinden met Alia, beter dan hij eerst zei. Het feit dat hij niet eens boos leek te zijn, was al een wonder en hij wilde dolgraag weten wat het nou precies was met die twee. Of ja, misschien ook niet dolgraag.

Ook binnen liet hij haar hand niet los, wat haar een vreemd gevoel in haar maag bezorgde. Geen vervelend gevoel, eigenlijk. Integendeel, stiekem voelde het heel... Aangenaam. Toen de andere jongen de hal echter in kwam gelopen, zette ze een stap achteruit en verschool ze zich ongeveer achter Jace, wat niet heel goed werkte, wilde ze zijn hand vasthouden. Gelukkig voor haar mompelde de jongen enkel wat, waarna hij buiten verdween. Het betekende wel dat Haily ondertussen was gevangen en ze wist niet of ze daar blij mee moest zijn of niet. Als ze niet gevangen werd, had ze misschien de politie bereikt, die achter Jace en de andere jongen aan zouden komen en dan was Jace weg. Nu zou ze pijn lijden, hoogstwaarschijnlijk. Dat was ook niet wat ze wilde, ze wilde beide niet. Dus waar moest ze blij om zijn? Ze wist het eigenlijk niet en kreeg ook vrijwel geen tijd om na te denken, want de andere jongen kwam de trap weer af met eten, waarna hij Jace de vraag stelde of ze vanavond nog weg zouden gaan. Weg, wacht, waarheen was 'weg'? Weg hier, voor altijd? Allemaal samen weg? Of alleen zij, ergens dichtbij of ver weg? Terugkomen of niet? Onbewust versterkte ze de grip op zijn hand en ging nog iets dichter tegen hem aan staan dan eerst.

JIJ STEMDE TOE OM HAILY OVER TE SLAAN YES TY LY  

Het moment dat Samuel de trap af kwam lopen en alweer ''cheesy'' mompelde, net als toen Jace aan het kwartetten was met Alia, kon hij hem wel tegen de muur aan rammen. Het sloeg nergens op, hij wist heel goed dat dit niet zijn gebruikelijke manier van doen was en het zou ook niet meer gebeuren omdat hij het bij Alia wilde houden, maar Sam moest zijn bek eventjes houden of hij kreeg er een klap op. En Jace wist niet zeker wie van de twee er zou winnen als ze zouden vechten, hij wist ook niet zeker of hij het wel wilde weten. 'Jace, gaan we nou nog weg vanavond of heb jij andere dingen te doen?' Antwoord? Nah, niet nodig. Wel aardig, als je eventjes eerlijk was. Opeens haakte hij zijn zweep weer los en gooide hem naar Samuel toe. 'Ik heb er toch twee, beschouw het als een cadeautje, misschien krijg je dat kreng van je er dan onder. En we kunnen best nog gaan, maar ik weet niet of jij al klaar bent met Haily en of je nog wel zin hebt om te gaan. Ach, als we dan toch bezig zijn. Het gaat je geen fuck aan wat ik met Alia doe, duidelijk? Houd je erbuiten of ik breek de nek van dat kreng van je.' Zijn blik was kil en vanbinnen was hij woedend, want hij was het er niet mee eens hoe Sam Haily gewoon met alles weg liet komen -hoewel hij natuurlijk niet wist wat Sam allemaal al had geprobeerd- en hij moest niet constant zo'n blik werpen op Alia en de staat waarin haar lichaam verkeerde. Daar had hij niets, maar dan ook echt niets mee van doen en dat zou hij weten ook.

Hij ving de zweep behendig op, waarna hij even grinnikte op zijn woorden. 'Ik geloof dat ik nu wel wat beters te doen heb,' mompelde hij, waarna hij overeind kwam. 'En doe maar rustig joh, ik zeg toch niets?' Hij knipoogde nog een keer naar Jace, waarna hij weer naar de kamer liep waar Haily was. Boeide hem ook niet hoe het met zijn meid ging, dat hij maar deed wat hij wilde. Zolang hij nog maar gewoon de dingen mocht doen zoals hij wilde dat ze werden gedaan. Ach. Deur open, kamer binnen, waarna hij het cadeautje van Jace nog eens bestudeerde. Nou, ooit had hij wel zo'n ding gehad, dus ermee werken kon hij wel. Kon, misschien nu niet meer. Ach, hij kon het nog altijd op Haily testen en dat ging hij doen ook. Hij rolde de zweep uit, zodat deze Haily's been raakte en toen er een roodkleurige striem op haar been stond, wist hij dat hij nog altijd de kneepjes van het vak kende. Nou, dat kon nog eens leuk worden. Hij begreep nu ook waarom Jace het zo'n leuk iets vond. Hij haalde nog een keer uit, waardoor er vlak naast de vorige striem een nieuwe gevormd werd. Tijd voor een nieuw spelletje. Of ja, echt een spelletje was het niet. Hij tilde het meisje op, waarna hij haar de kamer uitnam, haar naar de kelder bracht en opnieuw glimlachte naar Jace, waarna zijn lippen het woord 'bedankt' vormden. Eens in de kelder bond hij de voeten van het meisje vast, waarna hij haar armen boven haar hoofd pinde, zodat ze rechtop stond. Met zijn mes sneed hij haar zonet gegeven truitje weer doormidden, waarna de naakte huid zichtbaar werd. 'Deze,' mompelde hij, waarna hij met zijn zweep een striem over haar buik maakte, 'is voor die ene keer waar je de verkeerde kant uitliep, met opzet.' Nog een zweepslag. 'Die, die was voor de trap toen ik je een kusje gaf.' O, heerlijk dat goede geheugen van hem. Alle dingen die ze ooit had gedaan om hem te dwarsbomen of te irriteren, keerden zich nu tegen haar. Ach, boontje komt om z'n loontje, nietwaar?

Heel even greep hij de zweep, maar toen hij deze naar Samuel gooide haalde ze opgelucht adem. Zijn woorden maakten echter dat ze weer zachtjes trilde, maar het was een positief iets voor haar. Alleen niet voor hem en Haily. Wacht, over Haily gesproken. Ze zag de blonde jongen met het meisje voorbijkomen, waarna ze Jace met grote ogen aankeek. Niet dat die het zou zien, maar het maakte niet veel uit. Haily, Samuel en zweep. Oh god, dat kwam niet echt goed. Hij wist niet eens waar hij haar heen bracht, maar hij liep naar beneden, de kelder. Waar ze eerder was geweest, twee keer zelfs. Ze slikte even, waarna ze Jace weer aankeek. 'Denk je dat het goed komt, met Haily?' fluisterde ze, waarna ze de grip op zijn hand iets liet verslappen. Ze zuchtte even, waarna ze weer beter naar Jace ging staan en haar hoofd op zijn schouder legde. Nee, het kwam vast niet goed en misschien moest ze daar de komende periode gewoon mee leren leven. Periode, hoe lang was die periode? Ze kende Jace's uiteindelijke doel, maar of dat nu nog steeds van toepassing was na zijn eerdere woorden? Nee, deze situatie werd gewoon stuk ingewikkelder voor haar en misschien zelfs ook voor Jace. Voor de andere jongen misschien ook én zelfs heel misschien voor Haily. Haily. Nee, kwam wel goed. Hoopte ze, ze hoopte altijd al.

Haar ogen richtten zich op de deur toen Sam opeens weer binnen kwam en ze zag de zweep in zijn handen wel, maar in eerste instantie had ze niet door wat de bedoeling was. Dat duurde anders niet lang, want de eerste striem was een feit en de volgende stond ook na niet al te lange tijd op haar been. Eventjes hapte ze naar adem, om daarna ook nog eens opgetild te worden en ze werd mee naar beneden gesleept. Verdomme. Hij had een nieuw speeltje en dat ging duidelijk op haar getest worden, daar moest ze blij om zijn hoor. Eenmaal beneden viel het haar heus wel op dat Alia dikke maatjes leek te zijn met Jace en ze wierp het meisje een beschuldigende blik toe, alsof ze haar persoonlijk verraden had en in Haily's ogen was dat ook zeker de waarheid. In de kelder aangekomen werd ze zo opgehangen dat ze geen enkele kant op kon en o, haar truitje werd ook nog even kapot gesneden zodat haar blote huid zichtbaar werd. 'Deze,' mompelde hij, waarna hij met zijn zweep een striem over haar buik maakte, 'is voor die ene keer waar je de verkeerde kant uitliep, met opzet.' Nog een zweepslag. 'Die, die was voor de trap toen ik je een kusje gaf.' Bij iedere zweepslag die op haar huid kwam kermde ze zachtjes, maar ze wist nog wel ervoor te zorgen dat ze niet hoefde te gillen. Dat verdiende hij niet en hij zou het ook niet gaan verdienen ook. Hij kreeg het niet. Niet gillen, nooit.

'Ik geloof dat ik nu wel wat beters te doen heb. En doe maar rustig joh, ik zeg toch niets?' Nee, hij zei inderdaad niet hardop wat hij ervan dacht, maar Jace kende zijn vriend lang genoeg om alleen al aan zijn gezicht te kunnen zien wat hij ervan dacht. Maakte niet uit, hij had niet eens zin om heel erg veel moeite in Samuel of dat kreng van hem te steken. En toen Sam opnieuw met haar langs kwam en de zweep duidelijk in zijn hand, glimlachte hij. Dat kreng zou misschien nu wel leren haar mond te houden, hoewel het ook zo kon zijn dat er straks flink wat gegil uit de kelder zou komen. 'Denk je dat het goed komt, met Haily?' Ehm, dat wist hij niet. Moest hij tegen Alia gaan zeggen dat hij hoopte dat het niet goed zou komen of zou ze hem dan echt nooit meer willen spreken? 'Dat ligt er heel erg aan hoe dat zij zich gaat gedragen en aan hoe hard Sam haar aan wil pakken, ik heb namelijk geen idee.' Waarna hij heel eventjes haar hand los liet, uit een lade een DVD haalde en toen naar de televisie liep. Zonder te laten zien welke DVD het was, duwde hij Alia op de bank en zocht de afstandsbediening, om even later Belle en het Beest op het beeld te zien verschijnen.

Blijkbaar kon de meid heel wat pijn verdagen, maar hij wilde haar wel nog een keer horen gillen en toen hij even met zijn hand zijn zak inging, vond hij ook wat hij zocht. Nou, voor straks. Hij sloeg de zweep nu ook tegen haar bovenbenen. 'Dat was voor die keer waar je dreigde de sigaret in mijn keel te duwen,' mompelde hij. Op haar knieën deze keer. 'Voor het liegen over je naam, of was je daar al voor gestraft?' Ja, daar was ze al voor gestraft, maar hij wilde haar er gerust nog eens aan herinneren. Deze keer op haar borsten, wat behoorlijk pijn moest doen. 'Die weet je geloof ik zelf nog.' Misschien niet, maar deze was voor die keer dat ze over zijn moeder begonnen was. Goed, de zweep had genoeg werk verricht. Hij liep op het meisje af, haalde de naald die in zijn zak zat eruit en streelde met het puntje zacht langs haar wang. Hij drukte een kus in haar hals, waarna hij met zijn hand naar haar arm reikte. Hij drukte het puntje zacht in haar huid, tergend langzaam. Hij haalde naald er echt niet uit toen hij weer een stap naar achter deed. Nee, dat zou de zweep doen. Mits hij goed kon richten, wat niet echt zo zou zijn. Nou ja, pech voor haar. Hij raakte haar onderarm, een tiental centimeter onder de naald. De volgende slag ging er grandioos naast en landde op haar zij, waarna hij grinnikte. 'Jace kon het trouwens heel goed vinden met zijn meid en omdat hij mij vriendelijk verzocht heeft om geen commentaar te leveren, vraag ik me wel af wat er aan de hand is. Misschien weet jij iets meer?' vroeg hij, waarna hij de zweep net onder de naald sloeg, maar deze er nog niet uit viel. Er druppelde echter wel heel wat bloed naar beneden, wat ook goed was.

Het lag aan Haily. Ongeveer. Betekende dat het nooit goed kon zijn, eigenlijk. Haar kennende. Veel tijd om na te denken kreeg ze niet, want ze werd op de bank geduwd en Jace stopte een voor haar nog onbekende dvd in. Ze keek hem even bedenkelijk aan, maar toen ze zag welke film het precies was, sierde een brede glimlach haar gezicht. Dat was best lief, eigenlijk. Heel lief. Toen hij ook op de bank kwam zitten, schoof ze dichter naar hem toe, waarna ze haar hoofd op zijn schoot legde. Eigenlijk was die film niet geheel maar van toepassing, of ja, ongeveer niet. Hij was geen beest meer, nooit geweest ook. Hij was alleen anders, of ja, een beetje veel anders. Maar nu? Ja, nu nog steeds, maar op een positieve manier. Ach, eigenlijk maakte het niet meer uit. Zolang hij zich echt aan zijn belofte hield niet. Nee, gewoon altijd. Ze had nu eigenlijk wel spijt van haar eerdere acties, het scheuren van zijn schrijfsels namelijk. Ze hoopte wel dat hij daar niet kwaad om zou worden, misschien, als ze ooit een keer tijd had, plakte ze ze weer allemaal aan elkaar. Ze zou dan wel veel tijd moeten hebben, maar daar had ze het voor over. Wat was tijd eigenlijk? Het was gewoon iets om het leven stressvoller te maken, een stomme uitvinding van de mensen. Tijd was nergens goed voor.

'Dat was voor die keer waar je dreigde de sigaret in mijn keel te duwen. Voor het liegen over je naam, of was je daar al voor gestraft?' Bij iedere nieuwe zin kreeg ze opnieuw een klap van de zweep en het huilen stond haar nader dan het lachen, maar ze kon de tranen nog binnen houden. Het deed zo onnoemlijk veel pijn dat ze de neiging had om helemaal op te krullen en alles buiten te sluiten, maar haar benen en handen waren zo vastgezet dat dat werkelijk onmogelijk was. Tschjak. Opnieuw een klap en dit keer op haar borst, hijgend hapte ze naar adem en ja, ze wist heel goed waar die voor was, hoewel hij haar daar al wel zat voor gestraft had en dat wist Samuel ook. Opeens haalde hij een naald tevoorschijn en hij liep ermee naar haar toe, heel eventjes kneep ze haar ogen dicht en zodra de naald haar tere huid raakte, begon ze te gillen. Ja, ze was doodsbang van de naald die nu in haar arm zat en het maakte niets uit dat hij het er met zijn zweep uit probeerde te slaan, die slagen voelde ze niet eens om eerlijk te zijn, ze was alleen zo doodsbang voor die naald. Hij moest en zou uit haar arm gaan, waarom haalde hij hem niet uit haar arm?! 'Haal hem weg, alsjeblieft,' smekend keek ze Samuel aan en hoopte dat hij voor die ene keer gehoor zou geven. Het was facking de eerste keer dat ze hem om iets wilde smeken en hij had al eerder gezien hoe doodsbang ze van naalden was, hij was blijkbaar heel goed in het misbruiken van andermans zwakte. Tot Haily's lichaam besloot dat het genoeg geweest was en haar ogen in haar kassen draaiden. Nee, ze was nog niet buiten bewustzijn, maar het zou ook niet meer heel lang duren.

Zachtjes trok hij het meisje tegen zich aan en gaf haar een kus op haar kruin, om daarna de film op ''Play'' te zetten en het eerste muziekje klonk al in hun oren. Tegelijk met het gegil van Haily dus dat was wel een prachtig constrast, als hij eerlijk moest zijn. Sam was lekker bezig te horen aan de hoeveelheid pijn die verscholen zat in de gil -ja als je daar op ingesteld was dan kon je dat na een flinke tijd oefenen horen en dat kon best nog wel eens handig zijn, dan wist je wanneer iets een echte gil was of niet- en bijna ging hij glimlachen. Toch deed hij dat niet omdat hij niet wist wat Alia ervan zou vinden en hij wist ook niet precies hoe zij over Haily dacht. Misschien vond ze het meisje wel oprecht aardig omdat ze haar een thuis had aangeboden en ze dat eigenlijk niet had. 'Ik vraag wel of ze vanavond ook film komen kijken of iets, zodra hij klaar is, dan hoeft ze verder in ieder geval geen pijn te lijden.' Mompelde hij in Alia's oor en daarna richtte hij zijn blik weer op het flakkerende beeldscherm, waar je net Belle zag dansen en zingen in het dorpje. Ze haalde een boek uit de winkel en dat deed hem denken aan zijn eigen schrijfwerken, maar hij wist niet precies wat Alia daar mee gedaan had. Maakte niet uit, hij had de meeste toch in drie- of viervoud liggen.

Hij keek haar even aan, zag hoe de naald duidelijk het effect had dat hij wilde zien en liep toen op het meisje af, waarna hij de naald nog iets dieper drukte en hem er daarna langzaam weer uit trok. Nou, was wel genoeg voor vandaag, of zo. Ze had niet eens echt antwoord gegeven op zijn vraag, maar hij besloot om het deze keer maar gewoon zo te laten. Goed, ze wist nu wel wat de gevolgen van haar actie waren geweest en liep op het meisje af, om eerst haar voeten en dan haar handen los te maken, waarna ze ongeveer bewusteloos in zijn armen viel. Nou ja, hij wilde haar eigenlijk niet opnieuw in de kleine kamer dumpen, maar het zou wel moeten aangezien dat vrijwel de enige kamer was zonder ramen. Of hij kon haar hier achterlaten, maar dat was nog iets erger. Geen goed idee, om het zo te zeggen. Nou ja, dan moest ze het maar doen met de kleine kamer. Met een zucht verliet hij de kelder, nam de zweep op en liep toen naar boven, waarna Haily op haar bed legde. Nou ja, deur op slot en hij die zich opnieuw op de bank liet vallen en beneden een film hoorde spelen. Disney, als hij mocht gokken. Zo klonk het wel. Nou ja, hij mocht geen commentaar leveren, dus deed hij dat ook niet. Niet dat Jace het nu zou merken, maar dan nog. Ze moesten ook dringend eens hun opdracht uitvoeren, zeker als hij zijn meid niet kwijt wilde. Nou, hopen dat hij het maar niet vergat dan. Hij zou hem er niet aan doen herinneren, desnoods deed hij het wel gewoon alleen en dat zou Black dan ook te horen krijgen.

Ze trok haar knieën op toen ze het gillen hoorde, waardoor ze nog dichter bij Jace lag. Hij had het blijkbaar ook door, want hij fluisterde in haar oor dat ze straks misschien ook hierheen zouden komen. Of zo. Ze zuchtte even, richtte haar blik toen weer op het beeldscherm. Het gegil was gelukkig wel opgehouden nu, wat betekende dat Sam op was gehouden met Haily te pijnigen of dat ze gewoon bezweken was. Nee, hij was vast gewoon opgehouden. Hij zou Haily nog niet om het leven hebben gebracht, dat zou echt wel vroeg zijn. Al kon het altijd wel. Je wist nooit met hem, met hen. En Haily was nou niet meteen de meest gemakkelijke persoon op de aarde. Nou ja, misschien moest er ook maar niet te hard mee inzitten. Als Jace zich aan zijn belofte zou houden, zou ze het hier overleven en dat betekende dat er vaak nieuwe meiden waren, die ook ooit zouden sterven. Het klonk gruwelijk, ja, maar misschien moest ze er echt gewoon mee leren leven en misschien zou dat alles beter maken. Ongeveer. Nee, nee. Ze wist het niet, maakte niet uit, focus. Film.

Kreunend keek Haily hem aan zodra hij naar haar toe liep en schuw probeerde ze weg te deinzen, maar het lukte haar niet en ze bleef angstig liggen, niet wetend wat hij nu weer wilde doen om haar te pijnigen. Hij liep op haar af en zijn hand ging naar de naald toe, dat alarmeerde haar en ze lette goed op wat hij ging doen, alleen wel jammer dat ze er toch niets tegen kon doen. Eerst duwde hij de naald er nog wat dieper in, uit schrik gilde ze en haar ogen sloten zich, maar verbaasd gingen ze een seconde later weer open omdat de naald uit haar arm gehaald werd. Ja, het klopte dat haar lichaam net besloten had om slap te worden en ik dit nu allemaal schrijf, maar ik lette even niet goed op en mijn geweldige verklaring is dat haar lichaam heel slap is maar haar stem en ogen nog wel normaal functioneren. Goed he?! Enfin, we gaan weer verder met beschrijven hoe Haily lieflijk en zo soepel in Samuel's handen naar voren valt, juist omdat hij haar los maakte. Nu leunde ze dus met haar gehele gewicht op hem en het maakte haar niet eens zo heel veel uit, wat zou haar nog uit moeten maken. Het feit dat hij haar opnieuw in die kleine kamer dumpte, het feit dat hij haar zwakte wist of het feit dat ze toch wel door zijn hand dood zou gaan. 'Ik hoop dat je sterft, net als je moeder aan haar zwakheden is gestorven.' Ze grauwde het hem nog toe en liet daarna haar hoofd op het kussen vallen, geen aandacht meer bestedend aan wat dan ook, plus dat ze haar ogen dicht had geslagen. Ja, het was vals om dat te zeggen over zijn moeder, maar wat kon ze dan, dat was het enige zwakke punt dat hij leek te hebben?

Hij voelde aan het trillende meisje naast hem dat ze het echt niet leuk vond, al dat gegil en hij wist zeker dat als Haily straks weer boven zou komen, ze waarschijnlijk ook nog flink wat bloed te zien kreeg. Jace probeerde zich op de film te richten, hoewel hij meer aandacht had voor het meisje naast hem en even later voor Samuel, die met een half bewusteloos meisje naar boven kwam gelopen. 'Sam laat het kind nou even,' mompelde hij zijn vriend toe, hij zag namelijk echt wel in wat voor staat de jongeman was en ook in wat voor staat het lichaam van zijn meisje dat gebracht had. Misschien, nee waarschijnlijk, zou zijn vriend het niet leuk vinden dat hij dat zei, maar wat maakte het uit? Het was niet dat hij nu nog heel erg veel plezier met Haily kon hebben deze avond, niet als je zag hoeveel pijnlijke strepen hij al op haar lichaam achter gelaten had en ze was ook nog eens half bewusteloos. Hij had zo het idee dat Haily gewoon boven gedumpt ging worden en Sam, tsja die deed toch wel waar hij zin in had. Opnieuw keek Jace weer naar de televisie en zag nu voor het eerst die kandelaar, het klokje en die theekopjes in beeld. Dat was juist hetgeen wat deze film zo'n succes maakte, de flauwe grappen en alles erin, die de liefde en haat tussen Belle en haar beest een beetje probeerden te verdoezelen. Belle, Alia. Beest, Jace. Geweldige combinatie.

Oh, hij had wel gehoord wat ze zei hoor. Ze moest enkel nog even geduld hebben en dan zou hij haar smerige poten breken, bot voor bot. Spier voor spier zou gescheurd worden tot er uiteindelijk niets meer over was van onze kleine Haily. Smerig kreng. Misschien moest hij haar ook nog maar even aan Black's mannen geven, om het allemaal nog eens af te maken, wanneer hij klaar was met haar en zij niet meer in staat was iets te kunnen doen. Wat een vernedering nou. Haar lichaam was sowieso al niets meer waard, zeker niet in de staat waarin het zich nu bevond. Voor de meeste mannen dan toch, voor Black's mannen kon het niet bewerkt genoeg zijn. Misschien zou hij eerst nog eens het vlees van haar benen schrapen, zodat ze hun vingers nog eens in haar benen konden drukken en haar nog meer pijn konden bezorgen. Of hij sneed haar gewoon volledig open, wachtend tot haar ingewanden vanzelf naar beneden zouden tuimelen. Dat zou nog eens een mooi einde zijn, al wist hij sowieso al zeker dat haar nog een paar gruwelijke, maar echt gruwelijke dingen te wachten stonden. Ze had het te ver gedreven, alsof ze nog niet genoeg besefte wat hier precies gaande was. Misschien moest hij even een boek voor haar schrijven, genaamd 'ik besef niet hoe dom de dingen die ik zeg zijn deel tweehonderd'. Bah. Stom kind. Ja, hij ergerde zich vrijwel rot aan haar nu. Misschien zouden een paar dagen zonder aandacht haar wel helpen, of net niet. Maakte hem niet uit, niet nu.

Ze had niet eens aandacht geschonken aan het feit dat Sam voorbijliep met een half-bewusteloze Haily in zijn armen. Ze had het niet willen zien. Logisch ook, ze wilde niet zien wat er van haar zou zijn geworden als Jace niet was zoals hij nu was, samen met haar een Disneyfilm kijkend. Het klonk bijna belachelijk, misschien was dat het ook. 'Weet je,' begon ze, 'je hoeft dit niet te kijken als je niet wilt.' Ze wist wel dat hij andere dingen te doen had, plannen, dat ding voor Black. Als hij het niet wilde, hoefde hij zijn tijd echt niet te verspillen aan dit. Een Disneyfilm. Ze vond het wel fijn hoor, om hier bij hem te liggen, samen naar een film te kijken en alles wat voorbij is te vergeten. Het was alleen... Vreemd, zeker als je het vanuit zijn oogpunt bekeek. Eerder was hij nog zo boos geworden omdat ze over de film was begonnen. Ze wist niet wat het precies was, het zat gewoon niet helemaal logisch in elkaar. Ze schuifelde eventjes met haar hoofd, waardoor deze nog net iets beter op zijn schoot lag.