Samuel Haily Jace Alia

Ze ademde diep in, om zo min mogelijk geluid te maken toen ze opeens iets naast zich hoorde. Het andere meisje was net zoals zij in de boom geklommen en toevallig was het precies dezelfde. Ze sprak, wat niet bepaald heel slim was. Alia legde een vinger op haar eigen lippen, als teken dat ze stil moest zijn en keek toen naar haar opengehaalde voet, waarna ze even op haar lip beet. Ze maakte het verband van haar pols los, behalve het stuk dat om de diepste wond heen zat en bond deze om de voet van het meisje. 'Ik wil niet dat ze ons vinden, het komende uur toch niet,' fluisterde ze, zo zacht mogelijk, waarna ze nog iets beter ging zitten. Stil zijn, afwachten. Ze wilde de straf niet meemaken, niemand zou dat willen, maar zij weigerde het. Ze had nog een mes dat ze eventueel kon gebruiken, als ze durfde. Dat was de vraag ja, of ze wel durfde. Ze kon Jace wel afleiden door takken ergens heen te gooien, misschien dat dat hielp. Als hij een beetje naïef was. Misschien dat ze - wanneer echt alles veilig was - een andere plek kon zoeken, nog een betere. Als die er waren. Wie weet had Jace ergens een camera op haar geplakt en kon hij haar overal volgen. Dat zou wel kunnen hoor, ze zag Jace er niet voor aan om alles echt eerlijk te spelen. En zijn spelregels waren ook niet echt aangenaam. Zou ze zich er kunnen op voorbereiden, op welke manier dan ook? Ze keek het meisje aan, aarzelde even. 'Heeft hij het bij jou al gedaan? Die andere?' fluisterde ze. Het was niet dat ze nu meteen zou weten waarover het ging, maar Alia geloofde van wel. Wat zou het anders kunnen zijn, pijn hadden ze sowieso al. En angst, ja, angst raasde door haar aderen, legde zenuwen lam.

Hij grinnikte om het antwoord van Jace. 'Wel zorgen dat er nog genoeg vlees aan zit,' mompelde hij. 'En ik zal erover nadenken.' Hij zou het wel eens bestellen als hij het dan niet had, leek alsof Jace er al veel plezier aan had gehad. En nog zou hebben, ook, aangezien het wel duidelijk was dat hij wat van alle plekken hier veel afwist. En Haily was nou niet meteen de meest lenige en met haar voeten zou ze ook niet zo snel in een boom weten te klimmen, dus zou hij eerst de begane grond afzoeken. 'Veel succes met zoeken, denk dat het niet zo moeilijk wordt bij jou,' zei hij toen de jongen begon te stappen, zijn pas versnelde, waarna ook Sam zelf in beweging kwam. Eens kijken bij de beekjes, die lagen aan de rechterkant. Ze kon misschien dorst hebben gehad en dan zou ze vast daar in de buurt zijn. Hij grijnsde terwijl hij het mes in zijn hand een rondje liet draaien en zich daarna concentreerde op het pad. Hij floot een deuntje, wat haar misschien ook nog eens zou waarschuwen en waardoor ze misschien zou gaan vluchten en dat, dat zou hij dan weer gaan horen. Voordelen, voordelen, voordelen. En hij wist ook wel dat als Jace haar zou vinden, hij hem ook wel zou inlichten. Omgekeerd ook, natuurlijk. Eerst maar eens beginnen zoeken dan, kon ook wel handig zijn, toch? Ook hij versnelde zijn pas en vond geen meisje bij het beekje, dus trok hij dieper het bos in, op zoek naar voetsporen en eventueel een beetje bloed op de bladeren. Nog een voordeel van de sneetjes in haar voet.

Haily was meteen stil toen het andere meisje haar vinger op haar lippen legde, wat erg logisch was want ze wilden nu niet meteen gevonden worden. Even twijfelde ze of ze het meisje wel toe wilde laten, maar aangezien ze haar voet verbond, kon ze er niet meteen iets op bedenken wat ertegen was. 'Heeft hij het bij jou al gedaan? Die andere?' Heel eventjes werd Haily stil en dat was iets wat niet heel vaak voorkwam. 'Nee, hij heeft er wel al mee gedreigd, maar het nog niet werkelijk gedaan en dat moet hij ook niet proberen.' Ze fluisterde het zo zachtjes dat alleen dat andere meisje het kon horen, want ze wilde niet dat één van die twee jongemannen het zou horen. En het was wel waar dat hij ermee gedreigd had, dat was nog niet eens een uur geleden in de keuken, waar hij haar broek ook nog eens los gemaakt had om weer dicht te maken. Tijdverspilling eigenlijk, want het was maar een loos dreigement geweest. Hoewel het wel de gewenste indruk had gemaakt, wat ze natuurlijk niet toe gaf want dat ging dan weer een stap te ver, maar ze vond het niet fijn dat hij dat had gedaan. Alsof ze een of andere teef was die je gewoon op ieder moment kon nemen wanneer je het zelf wilde. Op het aanrecht verdomme nota bene. Het aanrecht! Van alle beschamende plaatsen die je kon bedenken, koos hij de ergste om mee te dreigen. Als ze dan al ergens haar maagdelijkheid kwijt moest raken tegen haar zin in, dan wilde ze tenminste dat het op een normaal bed gebeurde, ergens waar ze ''rustig'' kon liggen. Dan zou hij haar binnenste pijn doen en haar mentaal ook, maar haar rug zou ze in ieder geval behouden.

Samuel koos ervoor om de andere kant op te gaan, moest hij zelf weten. Mocht Jace die andere vinden dan liet hij het hem wel weten, mocht Sam zijn Alia vinden, dan kwam hij het ook wel te weten. Echter, Jace had eerder een bloedspoor te pakken, maar dat kon niet van Alia zijn. Die andere meid dus. Zouden ze samenwerken? Het was een mogelijkheid, met z'n tweeën stond je sterker dan alleen, dat was zeker en meiden waren niet graag alleen in dit bos. Op een of andere manier kozen ze altijd iets waardoor ze minder eenzaam leken, niet dat het hielp, maar als hen dat gerust stelde, van hem mochten ze. Het duurde niet lang of hij zag al waar het bloedspoor naartoe liep, een erg grote boom waar twee meiden in verscholen zaten. Zelf bleef hij in de bosjes waar ze hem niet konden zien, stuurde een bericht naar Sam met de coördinaten en nam een hap adem. Jace stapte uit de bosjes. Tik. Zijn zweep rolde uit. Tak. Met een klap smeet hij de zweep naar Alia toe. Tik. Rolde het uiteinde om haar voet. Tak. Zonder enige moeite te nemen om zachtjes te doen, gaf Jace een ruk aan de zweep en trok haar in één keer naar beneden. Met een klap kwam ze op de grond terecht en Jace glimlachte vriendelijk naar haar. Hij had het mes in haar handen wel gezien hoor, maar daar maakte hij zich nog niet zo'n zorgen over. 'Welkom terug.'

Een dreigement, een loos dreigement. Hij had haar niets gedaan, echt helemaal niets. Of ja, natuurlijk wel, maar niet datgene waar zij op doelde. Misschien dreigde Jace ook alleen maar een beetje, om de spanning op te drijven. Maar wat als dat niet zo was? Kon ze zich er op de één of andere manier op voorbereiden? Was dat mogelijk? Nee, nee. Dat was het niet en dat wist zij ook wel. Veel tijd om na te denken - of te praten - had ze echt echter niet, ze voelde een hevige pijn en toen ze naar haar voet keek, zag ze hoe een zweep zich eromheen wikkelde en een paar tellen later kwam ze met een klap op de grond neer. Welkom terug. Nee, nee, nee. Kon niet, mocht niet. Nee. Ze begon wild in het rond te trappen, probeerde het ding om haar been vandaan te krijgen. 'Nee, nee, nee,' fluisterde ze. Ze begon te gillen, begon nog wilder te trappen. Niets van dat alles hielp. Wacht, haar mes. Mes. Doorsnijden. Ze zette het mes tegen het ding om haar enkel, probeerde het door te snijden, maar het haalde helemaal niets uit. Verdomme. Hij was een hufter, een zak. Een man die anderen niet in hun waarde kon laten. Een vieze klootzak, dat was hij. Nee, nee. Niet welkom terug. Ze keek hem niet aan, had hem nog niet aangekeken. Hij was het niet waard en als hij echt deed wat hij eerst gezegd had, zou ze hem nooit meer aankijken. Vieze, vuile zak. Ja, ze wilde deze woorden eigenlijk gewoon naar hem schreeuwen, hem verrot schelden, maar dat durfde ze niet dus hield ze ze maar voor zichzelf, in haar hoofd. Zoals ze altijd deed. Ze sloeg haar handen voor haar hoofd, trok haar knieën op en voelde hoe druppels over haar wangen liepen. Onherroepelijke tranen. Hij moest weggaan, hier ver vandaag. Weg, weg. Ksst. Oprotten. Weg. Verdomme. Zak. Weg. Ze spartelde nog een keer wild, maar ging daarna ik precies dezelfde houding als eerder zitten. Dit was haar huis niet, ze was niet thuis en hij, hij moest weggaan en nooit meer terugkomen.

Zijn mondhoeken krulden omhoog bij het lezen van het berichtje dat Jace hem net had gestuurd, oké, hij wist dat Jace snel zou zijn, maar zo snel? Nee, dat had hij niet verwacht. Maakte niet uit, hij wist nu precies waar zijn meisje zich bevond en zou haar weldra gaan ophalen. Glimlachend en met zelfverzekerde passen liep hij door het bos, richting de plek die Jace hem gegeven had. Eenmaal daar grinnikte hij bij het zien van het meisje, dat duidelijk niet tevreden was over het feit dat ze nu al gevonden was. Hij grinnikte en richtte zich tot Jace. 'Ik denk dat er iemand niet zo tevreden is,' zei hij. 'Maar goed, laten we nog een humeur verpesten.' Behendig klom hij de boom in en kwam tot stilstand naast het meisje. 'Hoi', zei hij, waarna hij het meisje een duwtje gaf en zij naar beneden viel. Hijzelf sprong even later behendig uit de boom en kwam stevig op zijn voeten terecht. Hij greep de rode haren van het meisje beet en trok haar overeind, waarna hij alvast een stuk touw om haar polsen bond. Het volgende touw sloeg hij achter haar heen en trok haar zo dichter naar zich toe, een beetje te dicht naar haar zin, maar perfect voor hem. Hij drukte een paar kusjes in haar hals en beet zachtjes in de omliggende huid. 'Misschien was een bondgenootschap niet zo slim geweest,' fluisterde hij, tegen de huid van haar hals. 'Helaas.' Hij tilde het meisje opnieuw zonder problemen over zijn schouder en keek nog even om. 'Veel plezier,' zei hij tegen Jace. Misschien dat hijzelf ook hetzelfde plan had als hij, maar daar moest hij nog even over nadenken. Kijken hoe het meisje zich ging gedragen. Hij liep naar binnen, weer naar zijn eigen stukje huis en gooide het meisje op de bank, waarna hij haar benen zachtjes opende en met zijn borst verhinderde dat ze ze weer kon sluiten. 'Kijk,' zei hij,' het spelletje begint nu pas echt. Nu luisteren en antwoord geven op wat ik wil weten, zal je een heleboel pijn besparen. En als je echt braaf bent doe ik je misschien niets. Wanneer je echter heel irritant gaat doen, zorg ik ervoor dat het zoveel pijn doet dat je niet meer kan wandelen. Begrepen?' Hij drukte weer een kusje in haar hals. 'Dus, je echte naam graag.'

Haily had het andere meisje nog willen helpen toen ze uit de boom getrokken werd, maar ze was niet snel genoeg en zag haar met een klap op de grond terecht komen. Op dat moment zag ze ook nog eens dat Sam de struiken uit gelopen kwam en zo ongeveer meteen de boom in klom. Maar een paar stappen kon ze achteruit zetten, toen hij haar al begroette en de boom uit duwde. Niet dat ze zichzelf niet op kon vangen, ze landde netjes op haar voeten, maar door de verbonden voet had ze niet de juiste kracht en ze zakte erdoorheen. Maakte ook eigenlijk niets uit want hij trok haar aan haar haren al weer omhoog, bond een touw om haar polsen en ook nog een om haar borstkas, waarmee hij haar naar zich toe trok. Haily weigerde te reageren op hem toen hij begon over een bondgenootschap, hoe hadden zij moeten weten dat die ander zo goed was in het zoeken? 'Het is niet dat je door je eigen kwaliteiten me op het spoor bent gekomen, daar had je toch echt die andere voor nodig.' Meer bedoeld als belediging, maar het werkte waarschijnlijk wel. Eenmaal terug in het huis werd ze meteen op de bank gedumpt als een zoutzak en hij schoof haar benen ietsje uit elkaar. Woedend keek ze hem aan, maar zei niets. Nog niet. 'Kijk, het spelletje begint nu pas echt. Nu luisteren en antwoord geven op wat ik wil weten, zal je een heleboel pijn besparen. En als je echt braaf bent doe ik je misschien niets. Wanneer je echter heel irritant gaat doen, zorg ik ervoor dat het zoveel pijn doet dat je niet meer kan wandelen. Begrepen? Dus, je echte naam graag.' Die kus in haar hals deed het hem, vuile lafaard dat het was. Hij kon haar niet eens nemen zonder haar vastgebonden te hebben, zo zwak was hij. 'Elisa is wél mijn naam, alleen is het een afkorting van Elisabeth.' Haar gezicht vertoonde enkele harde trekken en ze hield hem strak in de gaten, bang dat hij door zou hebben dat ze loog, hoewel ze toch heel goed toneel kon spelen.

Verbaasd keek Jace toe hoe Alia helemaal tripte toen ze op de grond neer kwam. Ze probeerde zijn zweep door te snijden, kronkelde alle kanten op, huilde, mompelde en fluisterde. Hij snapte geen ene zak van wat ze nu probeerde te bereiken, maar hij wist heel goed dat het geen zin had. 'Doe eens rustig, kleine meid, ik heb je een kans gegeven.' In feite was het wel de waarheid, hij had een kans gegeven waardoor ze dit had kunnen voorkomen, maar ze was niet snel genoeg geweest. Of hij was gewoon te slim, wat ook wel eens kon zijn omdat het niet de eerste keer was dat hij dit spelletje speelde, maar dat deerde hem even niet. Hij wikkelde de zweep van haar voet af, trok het meisje aan haar haren omhoog en duwde haar tegen de boom aan. Met zijn lichaam zette hij haar klem tegen de boom aan en glimlachte. 'Ik heb je gewaarschuwd,' zachtjes fluisterde hij het in haar oor en drukte er een klein kusje op, waarna hij hij broek begon los te maken en naar beneden deed. 'Geen zorgen, zoveel pijn zal het niet doen, als je lief bent.' De lach in zijn stem was duidelijk te horen, waarna hij zijn eigen rits open deed en in een vloeiende beweging bij het meisje naar binnen ging. Hij voelde in eerste instantie wat kracht die hem terug probeerde te duwen, wat waarschijnlijk haar maagdenvlies was want hij wist zeker dat ze nog maagd was én dit was niet zijn eerste keer dat hij iemand verkrachtte, waarna hij nog wat extra kracht zette en hij het gewoon bijna hoorde scheuren in haar binnenste. Haar handen had hij zelf vast zodat ze niet zou proberen zijn ogen uit te krabben en hij drukte zachte kusjes in haar nek, terwijl hij op een rustig tempo begon te stoten.

Hij trok haar overeind in een ruwe beweging, drukte haar tegen een boom aan en zette haar klem met zijn lichaam, ze voelde hoe hij ook haar polsen omklemde en de kusjes bezorgde haar rillingen door haar hele lichaam. En nee, deze waren niet echt positief. 'Niet doen,' fluisterde ze, maar toen ze een hevige pijn voelde en er een gil uit haar mond ontsnapte wist ze dat het al te laat was. Ze wist dat het pijn zou doen, maar zoveel pijn had ze niet verwacht. Het voelde alsof alles scheurde, wat misschien ook het geval was. Ongeveer. Ze wikkelde haar handen om de polsen van Jace, drukte haar nagels in zijn huid. Niet dat het veel pijn zou doen bij hem, maar ze kon het niet controleren, het was een automatisme. Hij begon rustig, of ja, wat je rustig kon noemen. Het was misschien beter dan honderd per uur, misschien moest ze daar blij om zijn. Nee, nee. Ze voelde hoe nog meer tranen over haar wangen rolde toen ze weer de hevige pijn voelde en ze kon alleen hopen, smeken dat dit snel voorbij was. 'Stop, stop, alsjeblieft,' jammerde ze, waarna ze haar nagels nog wat harder in zijn polsen drukte. 'Je doet me pijn.' Goed, dat was zijn bedoeling, maar goed. Hij moest het weten, dat het te veel pijn deed. En dat hij moest stoppen, weggaan. Oprotten. Haar met rust laten. Niet dat ze hem nu ooit nog zou aankijken of zelfs maar doen wat hij wilde. Nooit meer. Wat hij ook deed, dit was het toppunt en erger dan dit kon niet. En hij moest ophouden, nu. Of zij moest doorzetten, want ophouden zou hij niet doen. Zou de pijn afnemen? Ze hoopte van wel, maar dan nog was dit vreselijk en ze haatte hem, met haar hele hart.

Ja, hij had de hulp van Jace gehad, maar dat maakte niet uit. Hij had haar ook zonder hem gevonden, het zou alleen wat langer geduurd hebben. Hij was echter wel tevreden dat ze een antwoord gaf, Elisabeth. 'Volledige naam,' zei hij, wanneer hij iets beter ging zitten en haar benen nog iets verder uit elkaar duwde. Elisabeth, klonk meer als een tweede naam. 'En wanneer je liegt, zullen de gevolgen nog zwaarder zijn.' Een kusje op haar voorhoofd, een ander zou het als lief beschrijven. Natuurlijk was het gebaar op zich wel lief te noemen, al paste het hier totaal niet binnen de context. Het was ook eerder om haar angst aan te jagen, afkeer. Koppig meisje, deze. Maakte hem niet uit, wilde hij zelf. En voorlopig beviel het hem wel, hoor. Het beviel hem heel goed, kijken hoe lang ze die grote mond zou blijven behouden, hoe snel ze hem zou laten zakken en hem uiteindelijk niet meer zou of kon gebruiken. Hing allemaal van de situatie af. 'Ik geloof dat je vriendinnetje wel wat plezier heeft buiten.' Hij glimlachte even. 'Wat jammer nou.' Hij gaf weer een kusje in haar hals, bleef daar nu ook wat langer hangen. 'Jij zal ook nog wel plezier hebben, geloof me maar. Trouwens, als je braaf bent doet het niet zo veel pijn en vind je het misschien nog aangenaam. Ik geloof dat je het al eerder meemaakte, toch? Wel, zie je, wordt nog leuk.' Natuurlijk, hij had gezegd dat hij haar misschien niets zou doen, maar dat gebeurde pas wanneer hij echt geen zin had. En nu, ja, viel wel mee. Hij was er nog niet volledig uit, zij verdeelde de kaarten. En ofwel speelde ze vals en kwam hij erachter, of terwijl wilde hij. Of zij, maar die kans was klein, miniem.

'Volledige naam. En wanneer je liegt, zullen de gevolgen nog zwaarder zijn.' Wat wilde hij nu weer weten dan? Elisa was de afkorting van Elisabeth, dus dat betekende dat Elisabeth volledig was. Oké, het was niet haar gehele naam, die was Haily Elisabeth Révera, maar dan hoefde hij dat nog steeds niet per se te weten. 'Elisabeth ís mijn volledige naam, mijn achternaam is Ravendir, blij nu?' Ravendir, dat was de achternaam van een vriend van haar, maar de familie bestond wel, dus mocht hij het opzoeken dan zou ze niet meteen door de mand vallen. 'Ik geloof dat je vriendinnetje wel wat plezier heeft buiten. Wat jammer nou. Jij zal ook nog wel plezier hebben, geloof me maar. Trouwens, als je braaf bent doet het niet zo veel pijn en vind je het misschien nog aangenaam. Ik geloof dat je het al eerder meemaakte, toch? Wel, zie je, wordt nog leuk.' Zou hij weten dat ze gelogen had en nog maagd was? Of hij had het gegokt, dat was ook een oplossing die goed mogelijk was. Nou zag ze er niet precies uit als iemand die nog maagd was, meer als eentje die alle mannen in haar omgeving neukte. Dat wist ze zelf ook wel, maar dan nog hoefde het niet waar te zijn, alleen gebaseerd op uiterlijk. De kusjes in haar nek werden trouwens wel steeds vervelender, ze vond het niet fijn dat hij zo intiem met haar was en liet dat ook duidelijk merken, door onder hem vandaan proberen te kronkelen. 'Zoek een vriendin die jou net zo graag wilt als jij haar, want bij mij valt dat te betwijfelen.' Half en half grauwde ze het naar hem, maar meende wel ieder woord van wat ze zei.

Grinnikend bekeek hij haar reactie eens goed, het was niet de eerste keer dat een slachtoffer van hem compleet flipte en om eerlijk te zijn, vond hij het maar wat grappig. Dat was dan waarschijnlijk ook de reden dat hij stond te glimlachen en zelfs bijna in de lach schoot, wat voor haar alleen nog maar vernederender zou zijn. Erg leuk allemaal. Voor haar niet, maar hij liet vast lichamelijk al merken dat het hem niet zoveel uitmaakte wat zij dacht, of voelde. Vooral wat ze voelde, want hoe meer pijn zij had, hoe leuker hij dat vond. Voordat het meisje überhaupt kon gaan reageren, drukte hij zachtjes een zoen op haar lippen. Niet ruw, heel lief eigenlijk, maar het werd wel steeds dwingender, tot hij haar lippen weer los liet en het stoten een niveau hoger tilde. Zijn ademhaling ging werd wat gejaagd en zijn glimlach stond vast op zijn gezicht. Uiteindelijk kwam hij toch op zijn hoogtepunt, verstijfde en een zucht ontsnapte uit zijn mond. Zonder enig pardon trok hij zich terug uit het meisje, deed zijn rits dicht en keek haar vol afkeur aan. 'Volgende keer kom je met me, dat beloof ik je.' Hij fluisterde het in haar oor, waarna hij gebaarde dat ze haar broek maar weer aan moest gaan doen.

De kus op haar lippen verwarde haar enigszins, het klopt niet in deze situatie, helemaal niet. Hij ging nog iets sneller, maar het pijnlijke gevoel dat ze in het begin ervaren had, nam gedeeltelijk af. Bijna volledig, eigenlijk. Ze kon misschien nog net zeggen dat het een heel klein beetje, heel stiekem misschien, fijn zou aanvoelen wanneer ze van de jongen had gehouden. Maar net omdat ze dat niet deed, helemaal niet, maakte het dat het vreselijk was. Vreselijker dan wat dan ook. Ze voelde een gejaagde ademhaling in haar hals, een zucht die zijn lippen verliet en ze wist meteen waarom hij dat deed toen hij zich weer terugtrok. Het laatste beetje pijn trok weg en zo snel mogelijk trok ze haar broek weer aan, zakte in elkaar tegen de boom en wierp hem toen een boze blik toe. 'Dus je wilt een slachtoffer?' Ze wikkelde het verband om haar pols vandaan, gooide het naast zich. 'Dus je wilt sneetjes, zes precies. Spelletjes, niet?' Ze nam haar mes, dat ze tot nu toe deels verborgen had weten te houden voor hem. 'En vernedering, dat ook, niet?' Ze snoof even diep in. 'Je kan het krijgen, dat alles met de hel. Want dat is het enige wat ik jou gun.' Ze maakte een sneetje, nog één, een tweede, een derde, vierde. 'En sla me maar met dat ding van net, doe het. Het maakt mij niets uit, maar weet dat het je niet meer zal lukken.' Een diepe snede die dwars door haar slagader sneed, precies hetzelfde bij de andere. 'Veel plezier met die verdomde spelletjes van je, Jace.' Ze voelde tranen over haar wangen lopen, die ze ruw wegveegde en daardoor een streep bloed over haar gezicht veegde. 'Maar niet meer met mij. En waag het niet om dichterbij te komen, want ik steek dit ding wel ergens zodat je niet meer dichter komt.' Ze grinnikte toen ze naar haar polsen keek, waar overvloedig veel bloed uit stroomde. 'Ga weg, je hebt bereikt wat je wilt. Niets meer te zoeken voor jou hier.'

Hij voelde hoe het meisje begon te bewegen, weg probeerde te komen. Hij zette wat druk op haar lichaam door het zijne er steviger tegenaan te drukken en haar terug op haar plaats te schuiven. 'Haily,' begon hij, 'wat zei ik nou over liegen?' Hij trok zachtjes haar broek omlaag, volledig uit. 'Stoute meid,' mompelde hij. 'En ik heb genoeg meiden die me willen, alleen zijn die een beetje te saai. Jij, daarentegen.' Hoe hij trouwens aan haar naam kwam, tja. Hij deed altijd wel wat onderzoek. En vele meiden liepen dan ook weer in de val. 'Wat jammer dat ik je de pijn niet kan besparen.' Natuurlijk was dat sarcasme, maar toch. Ze had zichzelf in nesten gewerkt. Haar slipje volgde al snel en trok in een snelle beweging zijn broek naar omlaag, verwijderde de resterende kleding die ze beiden droegen en drukte zich toen ruw in het meisje. Ruw, omdat ze toch al zei dat ze geen maagd was, al voelde het niet helemaal zo. Integendeel, in een verdere, ruwe beweging drong hij naar binnen en begon meteen op een aardig hoog en krachtig tempo te stoten. Hij drukte zijn lippen in haar hals. 'Klein liegbeest,' fluisterde hij. 'Nu kan ik zeker niets meer voor je doen, maar als je rustig bent kan ik me nog bedenken.' De ruwe bewegingen volgden elkaar op, geen rekening houdend met het feit dat zijn vanbinnen vast hevig wat pijn te verduren kreeg en het niet de bedoeling was om het meteen zo ruw aan te pakken, maar goed, het was haar keuze geweest om te liegen. Eigen schuld.

Hij klemde haar terug met zijn lichaam, waardoor dat een stuk dichterbij kwam dan wat zij fijn vond. Veel te dichtbij. 'Haily,' geschrokken richtte ze haar blik op hem, 'wat zei ik nou over liegen? Stoute meid. En ik heb genoeg meiden die me willen, alleen zijn die een beetje te saai. Jij, daarentegen.' Nee, onmogelijk. Hoe wist hij haar naam? Zonder te letten op haar imago -die dus was dat ze nooit ergens om gaf- probeerde ze onder hem vandaan te kronkelen en een angstige blik was op hem gericht. Haar kleding verdween van haar lichaam in zo'n rap tempo, dat ze amper de tijd had om te reageren en smekend keek ze hem aan, tot hij opeens in haar kwam. Een gil van pijn verliet haar lippen en tranen rolden over haar wangen. Alle kanten kronkelde ze op, maar het had gewoon geen zin, hij was te sterk en zat ook nog eens in haar. Ín haar. 'Klein liegbeest,' fluisterde hij. 'Nu kan ik zeker niets meer voor je doen, maar als je rustig bent kan ik me nog bedenken.' Haily hoorde niet eens dat hij zei dat ze rustig moest zijn, de pijn in haar binnenste overheerste dat. Overheerste haar verstand, alles. Ze vergat eventjes alles om haar heen, alleen de pijn was aanwezig. En de vernedering. Pijn en vernedering. Echter, door de pijn bolde ze haar rug -wat een erg logische reactie schijnt te zijn als je pijn hebt- en hij kwam daardoor nog dieper in haar. Stom idee. Stom, stom, stom. Tranen van pijn, angst en vernedering liepen over haar wangen, maar gillen deed ze niet meer. 'Ga weg,' fluisterde ze. 'Ga alsjeblieft weg.' Haar lip trilde en toen pas voelde ze dat hij met zijn gezicht bij haar nek was, waardoor ze automatisch haar hoofd weg draaide.
 
'Dus je wilt een slachtoffer? Dus je wilt sneetjes, zes precies. Spelletjes, niet? En vernedering, dat ook, niet? Je kan het krijgen, dat alles met de hel. Want dat is het enige wat ik jou gun.' Het was voor Jace echt niets nieuws dat een slachtoffer probeerde zichzelf van kant te maken, alhoewel de meesten vaak het lef er niet voor hadden, maar daar ging het nu even niet om. Ze maakte de sneetjes in haar pols en daarna ook een vrij diepe snede, maar hij bleef gewoon stilstaan, toekijkend hoe zij dood zou bloeden. Niet dat hij het daar bij zou laten, want voordat ze nog een beweging met dat mes kon maken, ramde hij met zijn vuist op haar hoofd en meteen viel ze bewusteloos neer. Wat jammer nou. Had ze maar moeten luisteren. Het mes stopte hij in zijn eigen broeksriem, knielde bij het meisje neer en haalde naald en draad tevoorschijn. Ja, hij had dat altijd bij voor het geval dat zijn slachtoffer te gewond zou raken en hij haar nog niet kwijt wilde. Met wat snelle, handige bewegingen maakte hij de sneetjes in haar pols dicht, wikkelde het verband er opnieuw omheen en tilde haar op. Het was niets boeiends hoor, alleen ze moest nu rusten en dan zou hij morgen wel weer verder gaan met zijn spelletjes. Vond ze vast ook heel leuk. Eenmaal terug in het huis hoorde hij dat Sam erg veel plezier had, duidelijk, alleen zijn meisje iets minder. Zou ze vast iets gedaan hebben wat niet de bedoeling was, maar daar maakte hij zich nu geen zorgen over. Alia daarentegen legde hij aan de linkerkant van zijn bed en maakte haar beide voeten met boeien vast aan het uiteinde, zo kon ze er in ieder geval niet vandoor gaan.

Een zachte ondergrond en een bonkende pijn in haar hoofd, waarna ze meteen besefte dat haar plan niet gelukt was. En lukken zou het niet meer, want haar voeten zaten vastgebonden aan het uiteinde van... Van een bed? Ze keek om zich heen, zag een vrij gezellige slaapkamer en ze besefte meteen dat het de kamer van Jace was. Jace. Die naam bezorgde haar rillingen, maakte dat ze schreeuwend weg wilde rennen en de eerste, beste persoon tegen de grond wilde slaan. Niet dat ze nu weg kon gaan, integendeel. Pijn bouwde zich op en een blik op haar polsen, die nu een mooi verband hadden en waar veel minder bloed zat dan verwacht, maakte dat ze nog erger in de war werd gebracht. Hij had evengoed gewoon de wond even dicht kunnen nieten, of zo. Toen ze het verband zachtjes los wikkelde zag ze een dichtgenaaide pols, nog niet eens heel slecht. Integendeel. En hij kon haar evengoed aan een buis hebben gehangen, haar om de boom gebonden hebben, wat hij niet had gedaan. Wanneer ze daarentegen haar hand door haar haren haalde, voelde ze opgedroogd en kleverig bloed. En wanneer ze beter door de kamer keek, viel haar blik op de jongen. En ze had vragen, duizenden vragen, maar ze wilde ze niet stellen en wendde haar blik af. Hem geen blik meer gunnen, voor zover dat mogelijk was. Geen woorden aan hem verspillen. Ook al was ze compleet in de war. Geen vragen, geen blik. Ze richtte haar ogen op de muur aan haar linkerkant en ging rechtop zitten.

De gil was precies wat hij wilde horen en een grinnik verliet zijn lippen toen hij voelde hoe hij, door haar bewegingen, nog net iets dieper in haar drong. Weggaan? Nee, dat zou te makkelijk zijn. Dit waren gevolgen van haar daden, haar eigen, stomme schuld. Een gejaagde ademhaling, wat redelijk logisch was aangezien hij op een aardig tempo was begonnen en daar nu nog een schepje bovenop deed. Een zucht van genot verliet zijn lippen, waarna hij voelde dat hij zijn hoogtepunt bereikt had en de snelle, ruwe bewegingen geleidelijk aan zachter werden. Hij draaide haar hoofd weer de juiste kant op en drukte zacht een kusje op haar lippen. Heel lief, eigenlijk, waarna hij zich terugtrok en zijn kleding aantrok. Het meisje liet hij liggen en hij liep de kamer uit, richting de keuken, waar hij de radio aanzette en muziek de kamer vulde. Niet die ordinaire pop, maar de net iets meer speciale muziek, goed. Maakte niet uit. Hij nam een paar benodigdheden uit de kast om een schaaltje te vullen, maakte niet of Haily het dan wel of niet at, een mens kon twee weken zonder voedsel en daarna stierven ze. Net zoals zijn slachtoffers vaak na twee weken stierven en ja, dat was wel lang. Hij liep met de gevulde schaal naar de woonkamer, zette deze neer op de salontafel. 'Honger, lieve Haily?' Hij nam alvast zelf wat te eten, aangezien zij het vast niet erg vond wanneer er wat minder op de schaal lag.

Iets dat haar meer zou vernederen dan dit had hij waarschijnlijk niet kunnen bedenken, want onder je ontvoerder liggen, verkracht en ontmaagd worden en dan ook nog eens een kus op je mond krijgen? Nee, erger kon niet. En waar sloeg die zoen nou weer op? Hij had haar lichaam al toegeëigend en nu moest hij het zeker nog eens bevestigen? Bevestigen dat hij alles met haar kon doen wat hij wilde. Ugh, de klootzak. Hij verdiende het niet om te bepalen wat er met haar lichaam gebeurde, maar er was niets dat ze terug kon doen. Of, er was wel iets, maar dan moest hij haar handen los maken en dat ging nooit gebeuren. 'Honger, lieve Haily?' Kon hij misschien zelf bedenken dat ze zijn eten niet ging eten als ze vastgebonden en naakt op z'n bank lag. En nee, dat was geen vraag, dat was gewoon een mededeling. 'Ik ben niet door eten zo dun geworden.' Met op elkaar geklemde kiezen snauwde ze het hem toe en wendde haar gezicht af, hij verdiende het niet dat ze hem aan keek. Hij verdiende het niet dat ze hem aan keek, verdiende niet dat hij leefde en verdiende gewoon helemaal niets. Niets. Geërgerd, boos en ergens ook bang hoewel ze heel erg haar best deed om dat niet te laten zien, bleef ze koppig op de bank liggen en staarde naar het plafond. Eten ging ze niet en ze wilde hem ook geen aandacht meer schenken. Dat gunde ze hem niet.

Jace liep nog rond in de kamer, toen Alia al weer wakker werd. Had toch niet zo heel lang geduurd dat ze bewusteloos was, best jammer, het was lekker rustig geweest. 'Je hebt toestemming om te praten wanneer je wilt vanaf nu, alleen zou ik wel de grenzen verkennen als ik jou was met wát je zegt.' Ja, het mocht van hem, maar dat wilde niet per se zeggen dat ze het ook zou doen. Hij wist dat ze erg veel vragen zou hebben, maar ze stellen was écht iets heel anders. Misschien zou ze het doen, misschien niet. Voor hem maakte het om eerlijk te zijn toch niet zo heel veel uit. Wel lette hij goed op toen ze het verband los haalde en haar pols inspecteerde, ze mocht niet proberen om de hechtingen kapot te maken, want dan gingen haar handen ook vast aan het bed.

Toestemming om te praten dus. Wel, wel. Niet dat ze wilde praten, niet op dit moment. Niet morgen. Of ja, misschien morgen wel. Of wacht. 'Waarom zo'n hele verzorging? Je wilde toch vernedering? Waarom dit dan?' Ze hield haar blik nog steeds strak op de muur gericht, voelde hoe nieuwe tranen opwelden en wikkelde het verband weer om haar polsen heen, veegde de tranen die elkaar in sneltempo opvolgden ruw weg. Ze wilde niet laten merken dat ze zwak was, al was ze dat wel. Zwakker, veel zwakker dan hij was. Té zwak om iets te kunnen doen, wat dan ook. Iets om hem te hebben gestopt. Iets doen om ervoor te zorgen dat dit alles niet had hoeven te gebeuren. Ze was te zwak om het spel te winnen dat ze al lang had verloren. Hij had de goede spelkaarten, zij had de slechte. En ook al kreeg ze van hem een goede kaart, het veranderde niets aan het spel en de winnaar. 'En ik heb honger,' prevelde ze, 'en dorst.' En ze wilde douchen, alle vieze sporen wissen die hij had achtergelaten. Weg. Hij weg. Ze wilde het vuil dat zijn handen, zijn lichaam en zijn woorden had achtergelaten wegwassen en ervoor zorgen dat het nooit of te nimmer meer terug kwam. Natuurlijk was dat slechts een droom, een onhaalbare, idealistische fantasie die zich ergens in haar hoofd had vastgeprikt en die de realiteit onhaalbaar zou maken. Stomme realiteit, stomme kamer, stomme gedachtes, stomme Jace, stomme Alia. Alles was stom, net zoals het feit dat ze nu klonk als een tien-jarige. Ze sloeg haar armen om haar ogen heen, ging weer liggen en zuchtte diep. Weg, ze wilde hier weg. Gewoon weg van alles. 

Dan niet. Hij trok de schaal naar zich toe en zou alles zelf wel opeten, maakte hem niet uit. Dat ze maar verhongerde, des te zwakker ze werd en des te meer hij met haar kon doen. Nou ja, niet dat hij een half geraamte heel erg aantrekkelijk vond. 'Je maakt het alleen maar erger voor jezelf,' mompelde hij. Ze deed maar. Na een tijdje was het eten op, boog hij zich over het meisje toe en maakte het touw rond haar polsen los, waarna hij haar weer over zijn schouder tilde en naar haar kamer bracht. Hij deed de deur weer op slot, ging naar de wapenkamer en haalde daar de spullen die hij eerder had willen nemen. Hij ging voor haar deur zitten, schudde toen zijn hoofd en haalde de kleren die ze eerder had gehad. Hij vervolgde zijn tocht door haar deur weer van het slot te halen en naar binnen te lopen, waarna hij de deur achter zich sloot en de kleren naar haar toegooide, als teken dat ze ze moest aantrekken. Hij ging in een hoek zitten en zette een paar ruwe lijntjes op het blad, die later haar gezicht zouden vormen. Ja, tekenen was altijd al een hobby geweest en tot op het heden was het iets wat hij leuk vond, maakte niet uit of zij het nou leuk vond, hij zette vrijwel elk slachtoffer als papier. In zijn ogen leefden ze altijd verder op het papier en in zijn gedachten, het was niet zo dat hij ze allemaal compleet vergat hoor.

'Je maakt het alleen maar erger voor jezelf.' O, Haily wist niet dat het nog erger kon worden dan. Wat wilde hij doen dat erger was dan een verkrachting, ontmaagding en toeëigening van haar lichaam? Persoonlijk kon ze niets ergers bedenken, maar zij was dan ook geen sadist of moordenaar. Lichtjes zuchtte ze toen hij haar opnieuw over zijn schouder hees, waarbij hij wel eerst haar handen los had gemaakt, om haar naar boven te verschepen en in die kamer te dumpen. Als een lijk lag ze daar, geen zin om te bewegen, tot ze toch maar recht ging zitten. Ook kwam hij op dat moment weer binnen en gooide de kleren naar haar toe. Kleren die ze niet aan ging doen, Haily weigerde het. Langzaam sloot ze haar ogen en probeerde te ontspannen. Haar ogen waren gesloten en ze zat doodstil, waarna ze zachtjes voor zich uit zong. Hij zou heel erg moeite moeten doen om haar te verstaan, maar aan het bewegen van haar lippen zou hij het kunnen horen. Misschien kende hij het liedje zelfs wel, hoewel Within Temptation toch niet zo'n bekende band was. Jammer, ze hadden de mooiste liedjes die Haily zich voor kon stellen. En dan vooral het liedje wat ze voor zich uit zong, het sloeg misschien zelfs wel terug op haar, zelf was ze ook zo koel en koud als het liedje beschreef. Niet dat het nu nog enig nut had dat ze niet gaf om de gevoelens van anderen, ze was met een persoon die er nog minder om gaf en hij bepaalde de spelregels. Spel. Zou zij ook een spelletje mogen spelen? Een lichte glimlach kwam op haar gezicht te staan en haar ogen vlogen open, waarna twee ijsblauwe pupillen Sam aankeken.

Ja, ze was wakker, maar toch duurde het eventjes voordat ze op hem ging reageren. 'Waarom zo'n hele verzorging? Je wilde toch vernedering? Waarom dit dan?' Langzaam trok hij zijn wenkbrauw naar haar op. 'En waarom niet? Anders moet ik meteen weer op zoek naar een nieuw slachtoffer, terwijl er aan jou nog zoveel plezier te beleven valt.' Een sinistere glimlach sierde zijn gezicht, iets wat haar zeker bang zou maken. 'Bovendien ben je knap, leuk om naar te kijken en daar houd ik van...' Feit was dat Jace nog iets wilde gaan zeggen, toen hij opeens gebeld werd en verbaasd nam hij op. Gebaarde naar het kind dat ze stil moest zijn -mocht ze dat niet doen dan zat ze in grote problemen, dat kon ze wel zien aan het mes dat hij ondertussen vast had gepakt als waarschuwing- en luisterde aandachtig naar wat de man aan de andere kant van de lijn te zeggen had. Interessant, ze wilden Sam en hem voor een opdracht. Er moesten een aantal mensen dood en ze wilden met hen komen overleggen over wie, wanneer en wat hun beloning zou zijn. 'Ik overleg het met hem, binnen het uur heb je antwoord.' Met een klik hing Jace ook weer op, verliet de kamer en bonkte op Sam's deur. 'Samuel, laat dat wicht van je voor een seconde met rust en focus je, ik moet met je overleggen over een opdracht die ons nogal wat op kan leveren.' Jace kende de opdrachtgever en als je in zijn gunst stond, dan moest je erg blij zijn. Hij beloonde zijn mensen goed en mocht je ooit in de problemen komen, dan kon je zelfs naar hem voor hulp. Deze opdracht moesten ze gewoon aannemen. In ieder geval zou Sam het er vast over eens zijn dat ze de mannen zouden laten komen om te praten. Ze hadden die twee wichten nu toch, die konden vast wel voor plezier zorgen van de andere mannen. Nee, geen seks, meer gewoon als zang of uitdagende dans. Als hij haar daar een paar vrije dagen voor gaf, dan deed ze dat vast wel.

Waarom niet. Een simpel antwoord, maar ze werd er niet wijzer uit. De complimentjes deden haar ook niets, helemaal niets. En net op dat moment belde iemand Jace op, gebaarde hij dat ze moest zwijgen en ze betrapte er zichzelf op dat ze had gekeken. Kijk, dat kon ze dus ook al niet. Jace verliet de kamer, waarna zij gewoon op het bed bleef liggen. Logisch, ze kon nergens heen en was dat deze keer ook niet echt van plan. Wat haar plan dan wel was? Ze had geen plannen, niet meer. Ze richtte haar blik op het plafond, standaard wit. Niets nieuw, maar het was zowat het enige normale hier. Uiteindelijk sloot ze haar ogen, probeerde aan niets te denken en voelde hoe ze uiteindelijk in slaap viel, hopend dat alles slechts een droom was. Dat het niet echt was. Slechts weer een hersenspinsel, maar de pijn die ze vandaag voelde, de vernedering, nee. Dat was geen droom. Ze kon het alleen hopen. Haar hoofd liep leeg, maakte plaats voor niets anders dan rust. Slaap. Ze zou de hele tijd willen slapen, geen rekening houden met Jace. Helaas was dat alweer onmogelijk. Uiteindelijk kon ze over niets meer nadenken en voelde ze hoe ook het laatste beetje licht verdween en ze in slaap viel.

De lijntjes werden preciezer, enkele gelaatstrekken van haar gezicht waren al duidelijk aanwezig en hoewel ze zachtjes zong, stoorde hem dat niet. Het was fijner dan de grote bek en ook het feit dat ze zich weigerde aan te kleden, was voor hem ook geen ramp. Zijn tekening werd aan de kant gelegd toen hij Jace weer op de deur hoorde kloppen en met zijn potlood in de hand liep hij de kamer uit en draaide deze op slot, waarna hij voor Jace de deur opende en hem met een glimlach begroette. 'Wel?' vroeg hij, waarna hij naar buiten stapte, de gang op. 'Vertel op.' Opdrachten, eens wat anders dan de twee meiden. Was wel leuk, vernieuwing. Al was hij stiekem wel benieuwd wat de opdracht precies inhield. Merendeels omdat hij het nog niet heel vaak had gedaan. En als ze ook langskwamen, wilde Haily ook wel voorstellen. Natuurlijk, als ze zich gedroeg zoals ze dat net had gedaan, zou het ook voor haar wel meevallen. En misschien al zeker als er een paar beloningen aan vastzaten.

Hij gaf haar verder niet eens aandacht? Wat voor een onzin was dat? En hij liet de tekening die hij van haar maakte niet zien, zou natuurlijk kunnen omdat er een reële kans was dat hij niet kon tekenen, maar toch wilde ze haarzelf getekend zien. Asshole. Ten eerste had ze hem eigenlijk geen toestemming gegeven om haar te tekenen en deed hij het wel, ten tweede liet hij het niet zien en ten derde had hij haar deur alweer op slot gedaan. Echter, nu wist ze wel dat zijn volledige naam dus Samuel was, afgekort Sam. Die vriend van hem had het verraden en hij had ook verraden dat er vanavond misschien iets interessants zou zijn. Als zij nou eens zichzelf bezig hielden met die opdracht gever, dan ging Haily er wel vandoor. Mooie deal toch? Niet dat ze ervan uit ging dat het ging werken, aangezien deze kamer gewoon weer op slot zou gaan en ze er nooit uit zou komen. Eigenlijk was het gewoon gemeen. Vals spel. Ze wilde ook een spelletje spelen waarvan ze zeker wist dat ze zou winnen, die spelletjes waren gewoon veel leuker om te spelen. Een stuk leuker tenminste dan de spelletjes waarvan je meteen wist dat je verloor, daar was geen zak aan. Ondertussen probeerde ze het gesprek tussen die twee mannen af te luisteren, wat niet ging en al snel verloor ze haar interesse, waardoor ze op haar bed languit ging liggen. Proberend op die manier zo min mogelijk pijn te hebben.

'Wel? Vertel op.' Jace grinnikte, zo te zien zou Sam het ook niet erg vinden om een keer een opdracht te hebben. Dat was een stuk leuker en interessanter dan constant van die meiden, hoewel hij Alia toch wel leuk vond. 'Black belde,' zo noemde die man zichzelf omdat mensen zijn naam niet te weten mochten komen, 'en vertelde dat hij geïnteresseerd is in een overeenkomst. Hij wil ons in zijn team met moordenaars, omdat hij denkt dat we daar geschikt voor zouden zijn en het misschien leuk zouden vinden. Wel zouden we eerst gewoon een opdracht, met beloning natuurlijk wel, moeten uitvoeren om te kijken wat hij ervan vindt, maar dat is waarschijnlijk een makkie. Nu wil hij vanavond komen om met ons te bespreken over de details, hij weet al weer we wonen,' Jace ging niet vragen hoe hij dat wist, 'en zal dus met een aantal mannen komen, mits wij instemmen. Die dames van ons kunnen we prima gebruiken voor plezier, ik weet niet of die van jou handige kwaliteiten heeft, maar ik kan Alia in ieder geval gewoon laten bedienen. Dat is dan tenminste iets en ik weet zeker dat ze dat doet voor een beloning.' Glimlachend keek Jace naar Sam, het was een mooi voorstel en persoonlijk wilde hij hem aannemen, maar aangezien ze samen werkten moest hij het met de ander overleggen. Niet dat hij dacht dat Sam er tegen zou zijn, maar je wist maar nooit.

Vijf minuten later was ze alweer wakker geworden, flashbacks en dingen die ze liever niet in haar dromen zag terugkomen overheersten haar gedachten en voor slapen was nu geen plaats meer. Jace was nog steeds weg en stiekem hoopte ze dat hij nog wel even weg zou blijven, al had ze nog steeds honger en snakte haar keel nog steeds naar een beetje water. En zelf kon ze er natuurlijk ook niet bij, dus misschien hoopte ze stiekem ook dat hij terug kwam en haar wat te eten en te drinken zou geven. Ze wikkelde het verband weer van haar polsen af, bekeek de verscheidene hechtingen en liet haar vingers er zachtjes over glijden. Littekens, littekens. Voor altijd op haar huid. Leek wel een liedje. Bijna, het was geen liedje. Niemand zou er naar luisteren en al zeker niet wanneer zij het zong. En in plaats van te zingen, neuriede ze een deuntje, monotoon. Steeds hetzelfde, gewoon om zichzelf bezig te houden en heel misschien de slaap te hervatten. Heel misschien. Wilde ze wel, maar anderzijds ook niet. Wie weet wat Jace dan in petto had. Kijk, zelfs angst om te gaan slapen had ze. Kon haast niet erger worden. Ze ging weer liggen, wikkelde het verband weer slordig om haar pols heen en sloot opnieuw haar ogen, neuriede nog steeds hetzelfde deuntje en op de één of andere manier hielp het wel om tot rust te komen, alsof er niets aan de hand was. Maar dat was het wel en dat was al meerdere malen gebleken. Ze zuchtte, hield uiteindelijk op met het geluid dat ze maakte en verroerde zich niet. In slaap vallen lukte echter niet, merendeels door de boeien rond haar enkels die het onmogelijk maakten om te draaien en aangezien zij op haar zij sliep, was dat niet bepaald een voordeel. Niet slapen, gewoon rusten. Doen alsof, al zou iemand die echt goed oplette zien dat haar lichaam niet volledig in rust was en haar vingers zachtjes trilden.

Black, dus. En hij nam een paar mannen mee die zijn meid mocht bedienen. Hij wist niet in hoeverre Jace de lijn van het 'bedienen' zou doortrekken, maar het was wel een handig idee om de meiden in te schakelen. Goed, aangezien ze net zachtjes zat te zingen en niets verkeerds deed, zou hij haar de grootste vernederingen besparen en zou ze eventueel mee kunnen helpen bedienen, of de tafel zetten en weer afruimen. Jassen aannemen, misschien. Dan moest hij zien of ze straks ook zo braaf was. 'Mij goed hoor, misschien dat ze samen nog wat kunnen doen.' Hij glimlachte even, stopte het potlood weer in zijn zak en keek Jace weer aan. 'Fijn gehad daarnet?' lachte hij. Nou ja, als hij gedaan had wat hij had gezegd dan. Vast wel, Jace leek niet echt iemand die zijn woord niet na kwam. Hij had het fijn gehad, hoor. Alleen Haily niet echt, of ja, dat liet ze toch merken. Het feit dat ze haar kleding niet aan wilde trekken was natuurlijk wat anders geweest. 'Trouwens, enig idee wat voor test het is?' Ja, hij was nieuwsgierig. Altijd al nieuwsgierig geweest, maar dit was nieuw en nieuwe dingen wekten altijd zijn interesse. 'En als je trouwens nog één of ander klusje hebt straks voor mijn meid, hoor ik het graag. Wel opletten dat ze niets verkeerd kan doen, want ze is nogal listig.' Ja, ze zou makkelijk wat gif in het eten doen en dat was niet bepaald de bedoeling, was het? Nee, ze zou in de gaten moeten gehouden worden. Tenzij hij over beloningen begon, al betwijfelde hij of ze die wel zomaar zou willen aannemen. Ach.

Haily kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan toen ze opeens opmerkte dat de tekening wél nog in de kamer lag, had ze daar net serieus overheen gekeken? Beetje vreemd, maar niemand had ooit gezegd dat ze normaal was. Moesten ze ook niet doen, daar hield ze gewoon niet van. Niemand was normaal. Niemand. Dus waarom zou zij het wel zijn? Nieuwsgierig stond ze op, zakte meteen door haar benen heen en viel neer op de grond. Een traan ontsnapte vanuit haar ooghoek en met haar tanden op elkaar, stond langzaam weer op en pakte de tekening. Vrijwel meteen liet ze zichzelf terug op het bed vallen en bekeek de tekening. Om eerlijk te zijn moest ze toch toegeven dat het niet slecht was, eigenlijk leek de tekening heel erg op haar. Niet dat ze dat ooit aan hem ging toegeven, maar dat maakte even niet uit. 'En als je trouwens nog één of ander klusje hebt straks voor mijn meid, hoor ik het graag. Wel opletten dat ze niets verkeerd kan doen, want ze is nogal listig.' Ja, Haily kon horen wat er werd gezegd en van verbazing viel haar mond open. Een klusje? Dus ze was hier niet alleen voor zijn plezier, moest ook nog het huishouden gaan doen? Hij kon naar de hel lopen, ze zou nooit doen wat hij wilde zonder dat ze er zelf iets bij won.

'Mij goed hoor, misschien dat ze samen nog wat kunnen doen. Fijn gehad daarnet?' Jace schoot in de lach toen hij Sam's opmerking hoorde. 'Ik vond het vooral erg grappig dat ze daarna probeerde haarzelf van kant te maken, hoewel ik het idee had dat die van jou nog flink wat meer pijn had, of heb ik dat dan mis?' Sam wist dat Jace in het begin nog wel rustig deed met zijn slachtoffers, zo wist Jace op zijn beurt ook dat Sam niet zo heel zachtaardig was. Zeker niet als die meiden iets deden waar hij geen behoefte aan had en die meid van hem zag er niet uit alsof ze echt goed luisterde. 'Trouwens, enig idee wat voor test het is? 'Nee, wist hij jammer genoeg ook nog niet. 'Echt weten doe ik het niet, maar gezien het feit dat ze ons als moordenaars willen, zal dat ook wel de opdracht zijn, denk je ook niet? En ik moet nog zien hoe ik dat met Alia ga doen, want ik denk dat ze niet echt de behoefte heeft om te bedienen. Waarbij ook nog komt dat ik denk dat ze ervan uit gaan dat we een danseres hebben, je weet wel, eentje waarbij ze naar haar kont kunnen kijken zonder dat iemand het vreemd vindt. Kan die van jou dat of niet?'

Het hielp niet, helemaal niet. Haar hart klopte nog steeds tien keer sneller dan normaal was en tot rust komen of überhaupt in slaap vallen lukte ook niet. Ook het deuntje was haar gaan vervelen en ze kwam langzaam overeind, of ja, alleen haar rug. Rechtop staan kon ze niet wegens de boeien die rond haar enkels zaten - gelukkig niet zo strak als eerder om haar handen. Een eindje verderop, op het nachtkastje, zag ze een stapeltje boeken liggen. Lezen, ja, kon ze wel nog doen. Ze probeerde met haar hand te boeken te bereiken, maar de afstand was te lang. Ze ging weer liggen, keerde zich zo schuin als ze kon en probeerde nogmaals, maar toen ze besefte dat het verloren moeite was bleef ze gewoon liggen, natuurlijk wel iets minder schuin als eerst, want erg comfortabel liggen was dat niet. Haar blik zocht de kamer weer af, haar handen zochten naar een speldje in haar haar, maar ze besefte dat die weg waren en dat verder alles in de kamer buiten haar bereik lag. Wat verwachtte Jace dan dat ze deed? Slapen? Kon niet, was zijn schuld. Hij kon toch wel even iets binnen haar bereik gelegd hebben, zodat ze zich niet hoefde te vervelen. Natuurlijk was het beter dan de martelingen en de pijn ondergaan, maar als ze mocht kiezen koos ze geen van beide opties. Haar vingers tikten zachtjes op het matras en in plaats van het neuriën, probeerde ze een deuntje te fluiten. Met de nadruk op proberen, aangezien ze helemaal niet kon fluiten en er alleen wat geblaas van haar lippen rolde, waar ze zachtjes om moest grinniken. Wie kon er nu niet fluiten? Zij. Natuurlijk kon ze dan weer andere dingen, dingen die ze nu niet kon doen. Wat Jace nu aan het doen was? Wilde ze niet weten, hoefde ze ook niet te weten.

Hij trok een wenkbrauw op toen Jace zijn verhaal deed. 'Dat kon de mijne niet eens proberen, ik had wat voorbereidingen getroffen. En ja, volgens mij ben ik net iets te ruw geweest.' Hij grinnikte even en schudde toen zijn hoofd. 'Leugenaars worden altijd hardhandig aangepakt bij mij, dat weet je wel.' Hij knikte bij zijn andere antwoord, ja, het was goed mogelijk dat de opdracht daar iets mee te maken zou hebben. 'Zolang we de meiden nog niet van kant moeten maken, is het prima. Want ik geloof dat zowel jij als ik nog heel wat plezier aan ze zullen hebben.' Hij dacht even na over de danseres, beet even op zijn lip en knikte toen. 'Kan ze wel, als ze een beloning krijgt denk ik niet dat ze het vervelend vindt om wat met haar kont te schudden. De mannen mogen toch niet aan haar lichaam komen, alleen kijken.' Ja, dat waren zowat hun regels. Mochten de meiden eigenlijk nog blij mee zijn, bij een ander zouden ze misschien nog wat hand- en mondwerk moeten verrichten, wat bij hun niet het geval was. Kijk, ze waren dan wel gruwelijk en gemeen, ze gaven hun meiden niet zomaar weg aan anderen en bespaarden zo deels hun vernedering. Natuurlijk kon soms een beetje dreigen om het wél te doen geen kwaad, dan luisterden ze nog beter. 'En sinds wanneer maakt het jou trouwens uit waar je meid behoefte aan heeft?' grinnikte hij. Het was werkelijk de eerste keer dat Jace rekening hield met de behoeftes van zijn slachtoffers, of er speelde wat meer dan hij had gedacht, maar daar zou hij zich nog niet over uitspreken. Eerst zien, dan geloven. Alhoewel hij stiekem wel de drang voelde om er iets over te vragen.

Daar lag ze dan, kijkend naar een tekening van haar eigen gezicht, terwijl ze opgesloten zat in een kleine kamer en net haar lichaam door een man aan zichzelf was toegeëigend. Heel triest klonk het wel en in feite, was het dat ook. Twee keer scheuren en de tekening lag in stukken, die ze op de grond liet dwarrelen, oeps. Eigen schuld hoor, had hij haar maar niet zo onheus moeten bejegenen. Daar lag ze dan -dat had ze al een keer gedacht maar het was een zin die haar gevoelens weer gaf- kijkend naar het plafond, ogen die bijna dichtvielen van slaap en pijn en net een erg vernederende ervaring achter de rug. Honger, dorst. Alles aan haar lichaam deed pijn, als het niet lichamelijk was, dan wel geestelijk. Mentaal, fysiek. Alles kwam voor. Allemaal door die stomme lul die dacht alles te mogen. Haar te kunnen commanderen en beheersen. Ze haatte hem erom. Langzaam liet ze toch maar haar ogen dichtvallen, hopend dat ze ook niet meer open zouden gaan. Verspilde hoop, Haily wist heel goed dat ze alleen maar heel erg moe was en de meeste mensen gingen aan normale slaap niet dood, hoewel ze graag een uitzondering zou zijn op die regel. Heel graag. Ach, je wist maar nooit. Eenmaal haar ogen dicht gevallen waren, haar ademhaling langzamer en regelmatiger ging, was het meisje in slaap gevallen. Haar gezicht ontspande, de harde trekken verdwenen en als je haar zo zou zien, zou je denken dat het een vredig, onschuldig meisje was.

'Dat kon de mijne niet eens proberen, ik had wat voorbereidingen getroffen. En ja, volgens mij ben ik net iets te ruw geweest. Leugenaars worden altijd hardhandig aangepakt bij mij, dat weet je wel.' Dat wist Jace heel goed, lachend knikte hij ten teken dat hij snapte wat Sam nu bedoelde. Voor Jace maakte het nooit zo uit als ze logen, hij kwam er toch wel achter en het boeide hem werkelijk niet, bij Sam was dat toch net iets anders. Jammer voor zijn slachtoffers, want liegen was iets wat vaak voor kwam, hoewel deze het dan wel lang volgehouden had om te liegen. 'Kan ze wel, als ze een beloning krijgt denk ik niet dat ze het vervelend vindt om wat met haar kont te schudden. De mannen mogen toch niet aan haar lichaam komen, alleen kijken.' Klopte, ook zou niemand aan Alia komen, daar zou Jace persoonlijk voor zorgen. 'En sinds wanneer maakt het jou trouwens uit waar je meid behoefte aan heeft?' Jace schoot in de lach en lachend schudde hij zijn hoofd. 'Maakt me niets uit, maar ik heb liever niet dat ze eten over Black's hoofd heen gooit. En als je het niet erg vindt, dan geef ik het hem door en ga weer terug naar m'n meisje.' Eventjes knipoogde hij, waarna Jace weer verdween en ondertussen een sms'je naar Black stuurde dat ze akkoord gingen.

Haar gedachten - voor zover ze gedachten had op dit moment - werden onderbroken door voetstappen die door de gang galmden en hoewel ze meestal niet zo heel goed was in inschatten, verwachtte ze wel dat het Jace was die weer klaar was met wat hij ook had wezen te doen. Hoorde ze misschien zo wel, wist ze niet. Ze trok het laken dat tot nu toe aan haar rechterkant had gelegen naar zich toe, legde het half over zich heen en geeuwde toen diep. Ja, van liggen werd je moe, maar slapen ging nu echt niet. Gewoon omdat ze niet kon liggen zoals ze wilde wegens die verdomde boeien die dringend moesten losgemaakt worden. Alsof ze weg zou lopen, zonder speldjes waarmee ze sloten kon openbreken. En dan nog, als ze die wel had en hij vond haar... Nee, ze wilde niet aan de gevolgen denken en voor vluchten was het al lang te laat. Veel te laat. Ze wilde niet eens vluchten met al die littekens, gewoon sterven wanneer alles voorbij was hier. Hoe eerder hoe beter, hoe pijnlozer hoe beter. Vrij kwam ze niet, wilde ze niet. Ze sloot haar ogen, hield ze nog ver genoeg open om het plafond te zien, maar zou ze sluiten zodra ze een deur open hoorde gaan. Ze wilde Jace niet zien, niet nu. Nooit, al had ze dat eerder ook gezworen. Indirect. Ze had gezworen hem niet meer aan te kijken en dat was haar ook niet gelukt, mislukt. Haar ogen sluiten voor zolang het mogelijk was, ja. Zoiets. Tot ze verplicht werd om ze te openen of omdat Jace wat zei en antwoord verwachtte, of om te eten of wat dan ook.

Eten over Black's hoofd was niet echt een voordeel, nee, maar veel tijd om te antwoorden had hij echter niet, want Jace liep binnen de kortste keren weer de gang door, richting zijn meisje. Misschien moest hij maar even hetzelfde doen. Hij opende de deur, sloot deze weer en liep toen naar Haily's kamer, om ook die deur te openen en weer te sluiten, al sloot hij ze wel redelijk stil toen hij zag dat ze sliep. Hij grinnikte bij het zien van de gescheurde tekening en begon gewoon weer op nieuw met de ruwe lijnen, de verschillende trekken die hij nu zacht kon tekenen, aangezien haar gezicht zich helemaal ontspande wanneer ze sliep. Hij zou het straks met haar hebben over het bezoek dat zou komen en de beloningen en voorwaarden. En wanneer ze tegenstribbelde zou hij ook meteen dreigen dat de mannen nog andere behoeften hadden en hij haar daar wel voor zou willen inschakelen, tegen haar wil natuurlijk. Daarna stemden vaak de koppigste meiden - die hij al had gehad - in, maar aangezien Haily veruit de koppigste was zou het misschien nog eens anders kunnen uitdraaien. Ach. De mannen op zich zouden het niet erg vinden en als ze echt te koppig was zou hij zijn plan nog eens tot werking kunnen brengen. Zo, kijk, de belangrijkste lijnen stonden op het blad en nu was het enkel een kwestie van bijwerken, schaduw toevoegen. Na zo'n tien minuten had hij een mooi resultaat verkregen en liep hij de kamer uit, legde zijn spullen weg en liep weer naar binnen, waarna het gewoon even afwachten was tot de schone slaapster zou ontwaken.

'Lieve Haily, kijk naar wat de wereld je te bieden heeft, kijk goed en open je ogen. Er is zoveel schoonheid, de wereld wil dat je dat ziet en jij ziet het niet. Ieder mens heeft iets goeds in zich, misschien is het bedolven onder vele jaren haat, spijt en woede, maar er is altijd een sprankje hoop dat iemand toch de ware aard ziet die ieder persoon heeft. Zelfs de mensen die je haat, de mensen die je verafschuwt en ook mensen die je misschien liever dood hebt, zelfs zij hebben dat sprankje hoop in zich en kijk ernaar, mijn lieveling. Kijk naar wat voor anderen onzichtbaar is. Ik weet dat je het kan, ik geloof in je. Ik geloof dat je het kan, geloof het zelf nou ook eens. Je weet dat het zoveel beter is om de goede dingen in iemand te zien, dan de slechte eigenschappen die hen zijn toebedeeld. Ik houd van je Haily, vaarwel.' 
Met een schok werd Haily wakker, schoot overeind, kreunde van de pijn in haar lichaam en kwam met een klap weer neer op het bed. Waardoor het bed kraakte en ze zeker wist dat als Sam in de kamer ernaast was, hij het had kunnen horen. Dus haar rust zou ook weg zijn. Helaas maakte die rust nu even niet uit, want ze had de laatste woorden van Lisaï gehoord. Haar vriendin had kanker gehad en vlak voor ze euthanasie had gepleegd, had ze deze woorden aan Haily verteld. Jammer genoeg zag Lisaï altijd al het goede van mensen in en zo was Haily gewoon niet, dat kon ze niet. En waarom ze er nu aan dacht was wel duidelijk, maar het goede inzien van Sam? Nooit. Dat was onmogelijk. Of er moest een andere reden zijn dat ze dit opeens droomde, dat ze Lisaï voor zich zag en haar laatste woorden hoorde, maar ze wist niet of er een andere reden kón zijn.

Langzaam liep Jace naar zijn eigen kamer, opende de deur en sloot deze met een zachte klik weer. Grinnikend keek hij toe hoe Alia duidelijk problemen had met het feit daar te liggen, dat kon hij alleen al aan haar houding zien. Eventjes trapte hij wat van de rotzooi op de grond aan de kant, liep naar het bed en ging naast haar zitten. 'Luister Alia, vanavond komen er wat mannen bij ons op bezoek en ik wil dat je naar me luistert.' Hij keek haar recht in haar ogen aan, dwingend goed op te letten, anders zou ze in de problemen zitten. 'Je doet vanavond wat ik je zeg en je doet het meteen. Mocht je dat niet doen, dan kon het wel eens zo zijn dat ik je als pleziertje aan die mannen geef en geloof me, die zijn nog veel hardhandiger dan dat ik met je was. Meer pijn dus. Mocht je echter wel naar me luisteren en doen wat ik van je wil, wanneer ik het wil, dan krijg je morgen de hele dag van me vrij. Je staat vrij om te eten wat je wilt, drinken wat je wilt en doen wat je wilt, behalve als het is mij neerschieten of ervandoor gaan. Ook zal ik je de hele dag geen pijn doen, of aanraken, mits je er dus niet vandoor gaat. Snap je het een beetje? Je hoeft niet voor ze op te treden of iets, maar ik wil wel dat je ze, plus mij en Sam, bedient en onderdanig doet. Denk je dat je dat kan?'

Een verplaatsing in het bed, geluid, waarna ze voelde hoe Jace naast haar kwam zitten en zij in elkaar kromp. Ze keek hem angstig aan toen hij over mannen begon en wilde eigenlijk niet eens weten wat er ging gebeuren, wat ze gingen doen, maar toch luisterde ze naar wat Jace te zeggen had. Doen wat hij zei, bedienen. Een straf als ze niet luisterde, een straf die ze niet wilde en een beloning als ze wel deed wat moest. Bedienen, gewoon bedienen. 'Ik kan het proberen,' aarzelde ze, 'maar weet je zeker dat ze me niets doen?' Ze sloeg haar blik vluchtig omlaag, trok het laken iets hoger op en slikte moeizaam. Gewoon bedienen, inclusief hij en... Sam, wie was Sam? De andere jongen? Het andere meisje, zou zij er dan ook zijn? 'Gaat het andere meisje ook bedienen?' fluisterde ze. Ja, als ze niet alleen was zou het wel meevallen, hoopte ze. Dan waren ze met twee, gingen ze met twee naar de keuken. Konden ze elkaar helpen en dan kon zij steun zoeken, net zoals het andere meisje. Als zij ook moest bedienen, dan. Ze wist niet in hoeveel opzichten de andere jongen van Jace verschilde en misschien veel sadistischer was. Ze ging rechtop zitten, probeerde afstand van Jace te bewaren, maar dat werd ongeveer in de weg gestaan door de boeien. Alweer de boeien. Een dagje vrij, een dagje. Eten, drinken, gaan en staan waar ze wilde. Mits ze binnen het huis bleef. Ja, dat was iets. Was goed. Zolang ze maar deed wat verwacht werd. Wacht, wacht. Bedienen. 'Het is echt gewoon bedienen, toch?' fluisterde ze, met een ietwat lichte trilling in haar stem. Gewoon bedienen, kon niet anders, mocht niet anders. Wat als ze straks ook nog andere dingen moest gaan doen, die ze zelf niet wilde? Ze voelde hoe ze zachtjes begon te trillen en wilde nog opzij schuiven, maar ze kon gewoon geen afstand creëren. 

Hij trok zachtjes een wenkbrauw op toen het meisje overeind schoot en wist bijna zeker dat ze een nachtmerrie had gehad. 'Gaat het wel goed?' Hij grijnsde, stond op en ging op het uiteinde van het bed zitten. 'Goed, Haily, vanavond komen er een aantal heel belangrijke mannen langs, voor mij en Jace. En ik weet dat het jou waarschijnlijk geen hol uitmaakt, maar ik zou je iets willen voorstellen, een onderhandeling. Zoiets.' Hij ging net iets beter zitten en keek het meisje strak aan. 'Ze verwachten dat we een danseres hebben, later op de avond. Niets meer dan dansen en een beetje verleidelijk bewegen, aanraken is sowieso verboden dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Aan de start van de avond ben je vrij, misschien als je wilt mag je nog even met het andere meisje praten, ligt eraan wat Jace met haar van plan is.' Hij grinnikte even. 'Maar goed, als je de opdracht aanneemt, doet wat ik van je wil, of ja, de mannen, dan krijg je van mij sowieso één dag vrijaf. Hoe beter de mannen je vonden en ja, dat zullen ze zeggen, hoe meer dagen je krijgt. Je mag dan doen wat je wilt, rondlopen waar je wilt zolang je hier binnen blijft. Zolang je hier blijft en niets verkeerd doet, doe ik je niets. Je mag dus ook zeggen wat je wilt, zonder dat ik je mond dichtnaai.' Hij zuchtte even. 'Goed, natuurlijk is er ook een maar. Als je de opdracht niet aanneemt, laat ik de mannen met je doen wat ze willen en geloof het of niet, zij zijn veel bruter dan ik was en zullen zich niet inhouden. En als ik zeg dat ze met vier zijn, denk ik dat je liever niet hebt dat ze met je doen wat ze willen. Nou, zeg maar. Wat wordt het?' Hij keek haar vragend aan, liet zijn blik over de mooie, rode lokken vallen en glimlachte zachtjes.

'Gaat het wel goed?' Wat dacht hij dan? 'Het gaat nooit goed als jij in dezelfde kamer bent als ik.' Snauwde ze hem toe, waarna ze heel onschuldig glimlachte. 'Goed, Haily, vanavond komen er een aantal heel belangrijke mannen langs, voor mij en Jace. En ik weet dat het jou waarschijnlijk geen hol uitmaakt, maar ik zou je iets willen voorstellen, een onderhandeling. Zoiets.' Haily was het nu al niet meer eens met wat hij van haar verwachtte. Dacht hij serieus dat ze ging doen wat hij wilde? Ze zag hem al komen. Als hij wist wat haar echte naam was, dan wist hij vast ook wel wat haar beroep was en dat ging ze niet uitvoeren. Niet hier, niet voor hem, maar eerst moest ze even verder luisteren naar wat hij te zeggen had. 'Goed, natuurlijk is er ook een maar. Als je de opdracht niet aanneemt, laat ik de mannen met je doen wat ze willen en geloof het of niet, zij zijn veel bruter dan ik was en zullen zich niet inhouden. En als ik zeg dat ze met vier zijn, denk ik dat je liever niet hebt dat ze met je doen wat ze willen. Nou, zeg maar. Wat wordt het? Oké, Haily moest toegeven dat hij duidelijk heel goed wist dat ze het fijn zou vinden om een dag vrij te hebben en dus geen pijn te hoeven verdragen. Echter, vergat hij in al zijn berekeningen nog één klein ding. 'Weet je, misschien zou ik er nog wel over na willen denken want ik zou het best kunnen doen normaal gesproken, maar je hebt er zelf voor gezorgd dat het onmogelijk is. ''Als je liegt, zorg ik ervoor dat je niet meer kan wandelen.'' En ik loog, dus jij hebt je ook aan je woord gehouden en dat heb je goed gedaan. Ik kan amper bewegen zonder te vergaan van de pijn en flikkerde net ook al van het bed af, dus ik vraag me dan serieus af hoe jij denkt dat ik voor die gasten moet gaan dansen. Het antwoord is dus nee en daar heb je zelf voor gezorgd.'

Jace zag in haar ogen dat ze het een goede deal vond, maar niet zeker wist of ze het wel moest doen. Waarschijnlijk had ze vragen en die mocht ze best stellen, van hem wel tenminste. 'Ik kan het proberen,' aarzelde ze, 'maar weet je zeker dat ze me niets doen?' Glimlachend knikte Jace. 'Als ze al iets bij je proberen, dan zorg ik er persoonlijk voor dat ze ermee ophouden en ze zullen niets proberen. Dat beloof ik je.' Waarschijnlijk had ze nog wel meer vragen, maar hij wist dat dit de belangrijkste was en dat was ook te zien aan haar gezicht. Niet dat dat betekende dat ze de rest van de vragen niet mocht stellen hoor, hij wilde graag weten wat er in dat koppie om ging, want er mochten die avond geen misverstanden ontstaan. Niet als Black erbij was. 'Gaat het andere meisje ook bedienen?' Dat was dan weer een vraag die Jace liever niet gehad had, maar daar kon hij niets aan doen. 'Nee, waarschijnlijk niet maar dat ligt eraan wat Sam met haar afspreekt. Ik gok dat zij gaat dansen voor de mannen, maar dat hoef jij echt niet te doen. En ja, het is echt alleen bedienen, niets dubbelzinnigs of wat dan ook. Bedienen, eten rondbrengen, drankjes maken. Niets bijzonders, gewoon bedienen.

Niets meer dan bedienen, niets meer. En als de mannen iets probeerden, zou Jace daar een stokje voor steken. Of twee. Drie. Was een belofte. Het andere meisje ging dansen, maar zij hoefde dat niet te doen. Hoefde en wilde dat niet. En blijkbaar wilde Jace dat ook niet, wat haar enigszins verwarde. Verder was het gewoon bedienen, dus knikte ze even en glimlachte. 'Dan wil ik het wel doen,' fluisterde ze. Ze geeuwde opnieuw, voelde dat ze wel echt moe was en liet haar hoofd zachtjes op zijn schouder vallen, bleef zo liggen, waarna ze haar ogen voorzichtig sloot. Een normaal mens zou haar voor gek verklaren, nog gekker. Een normaal mens zou dit niet eens doen, maar zij was niet normaal en als Jace dat nog niet doorhad, wist hij het nu. Ongeveer. Ach, wat maakte het uit. Niets wat ze deed, maakte uit. Ze kon zichzelf alleen pijn en leed besparen en wat dit voor effect zou hebben, wist ze niet. Ze ging hoe dan ook dood, of ze het hiermee nu versnelde of net niet hing niet van haar af. Of ja, een beetje. Eerder van hem. Zij kon niet denken, wist niet wat goed was. Te veel, te weinig. Flashbacks. Ook minder aangename. Veel minder aangename, maar toch bleef haar hoofd op zijn schouder liggen, hield ze haar ogen gesloten en ademde rustig in en uit. Een dagje vrij, geen pijn, geen vernedering. Een dagje. Het was een dag langer, ja, maar het was een goede dag, een dag waarin ze zichzelf kon zijn. Zo ongeveer. Ze liet haar hoofd nog iets steviger op zijn schouder rusten, afwachtend wat hij wel of niet zou doen. Maakte niet uit, niet meer. Niets maakte haar nog uit, want veel erger kon het toch niet meer worden.

Hij keek haar bedenkelijk aan na haar antwoord, alsof het zijn schuld was dat ze niet kon stappen. Nu, deels was dat wel zo, hoor, maar deels was het ook gewoon haar eigen schuld. Hij ging een beetje dichter bij het meisje zitten, nam voorzichtig haar kin vast en trok deze iets dichter naar zich toe. 'Ik denk dat je die pijn kan verbijten, lieve schat, tenzij je liever geneukt wordt door vier mannen tegelijkertijd. Dat laatste duurt trouwens nog eens zo lang, dit is maar een uurtje of twee, denk er nog eens over na. Je kan in die paar dagen die je misschien krijgt ook weer herstellen en anders heb je die dagen ook niet.' Hij drukte een kus op haar wang en streelde toen een lok achter haar oor. 'Je maakt het jezelf echt moeilijk, je bent een harde tante en dat bewonder ik. Dat intrigeert me, weet je. Je moed, je grote mond die nog steeds niet weggevallen is. Denk er eens over na.' Hij liet haar kin voorzichtig los, stond toen op en liep de kamer uit, maar liet de deur wel openstaan, op een kiertje. 'Roep maar als je weet wat je gaat doen, stel me niet teleur.' Hijzelf liep de ruimte uit, liet zichzelf op de bank zakken en zette de televisie aan. Als ze nog de moed had om op te staan, kon ze gerust meekijken. Vond hij niet erg, hoor. Deden ze soms wel vaker. De ene wat angstiger dan de andere, maar vaak waren ze achteraf wel opgelucht, deels. Lag er een beetje aan welke film het precies was, of welk programma. En als ze dorst had, of honger, mocht ze dat natuurlijk ook even vragen. Al had ze eerder wel duidelijk gemaakt dat ze in hongerstaking ging, maar goed. Ze gedroeg zich nu wel en dat stemde hem tevreden, waardoor hij meteen ook toegeeflijker was. En hij hoopte voor haar dat ze de juiste keuze maakte, straks. Niet dat het de mannen veel zou uitmaken, maar hem wel, aangezien hij de meisjes niet echt wilde delen en zeker Haily niet, aangezien hij haar vanaf het begin al heel speciaal vond en dit haar magie zou wegnemen.

Waarom moesten mannen altijd aan haar zitten als ze iets duidelijk probeerden te maken? Kijk, dat hij ervoor wilde zorgen dat ze oplette als hij iets vertelde, daar kon ze nog wel inkomen. Maar het feit dat hij daarvoor haar kin vast moest pakken... Nee, dat was nergens voor nodig en zou ook nergens voor nodig moeten zijn. 'Je maakt het jezelf echt moeilijk, je bent een harde tante en dat bewonder ik. Dat intrigeert me, weet je. Je moed, je grote mond die nog steeds niet weggevallen is. Denk er eens over na.' Wat had ze eraan dat ze hem intrigeerde als ze amper kon lopen en hij dan dit van haar vroeg, helemaal niets. Stomme lul dat het was. Uiteindelijk verliet hij toch de kamer, riep dat ze maar moest komen als ze besloten had en liet daarbij ook nog eens de deur open. Haily wist dat ze in feite geen keus had, als ze het niet deed dan zou er vier keer zoveel pijn aankomen als dat hij al had gedaan. Zuchtend trok ze zichzelf overeind, waarbij haar tanden knarsten van de pijn, om de deur open te doen en hem recht aan te kijken. 'Oké, ik doe het. Maar alleen als je me een dosis pijnstillers geeft. O, ik wil dan trouwens ook mijn hakken terug, een zwart leren short en een topje dat alleen mijn borsten bedekt. Geen bandjes, dat is niet mooi. Als ik het doe, dan doe ik het goed.' Ja, wat moest ze nou verder nog zeggen. Van de kleding ging ze ervan uit dat hij er geen problemen mee zou hebben, want dat zorgde er alleen maar voor dat haar vormen geaccentueerd werden en hij wilde toch dat ze met haar kontje ging zwaaien? Die pijnstillers daarentegen, dat kon nog wel eens een probleem vormen, maar zonder ging ze het echt niet volhouden. Normaal gesproken met een optreden deed ze het al niet zonder pijnstillers, laat staan nu.

'Dan wil ik het wel doen,' het was niet dat ze echt een andere keus gehad had, maar dat lieten we maar even achterwege. Net toen Jace op wilde gaan staan om wat dan ook te doen -er waren vast wel dingen die hij nog moest voorbereiden- viel Alia zo ongeveer in slaap op zijn schouder. Wat? Wat was er in godsnaam in dat hoofdje van haar gebeurd dat ze op zijn schouder in slaap viel? Er klopte echt iets niet hoor, nu niet tenminste. Klopte niet. Eng. Heel eng. En Jace vond niet snel dingen eng hoor, daarbij kwam ook dat het misschien niet eng was, maar wel heel vreemd. Hij had tenminste nog nooit mee gemaakt dat een slachtoffer van hem -die hij ook al flink pijn had gedaan- op zijn lichaam, schouder in dit geval, in slaap viel. Het was gewoon een beetje vreemd, vond je ook niet? Langzaam legde hij het -inmiddels slapende- meisje naast zich neer, legde de deken over haar heen en verdween uit zijn kamer. Voor als ze wakker zou worden had hij nog even wat boeken naast haar gelegd, dan hoefde ze zich ook niet te vervelen. Eenmaal beneden moest hij toch eens gaan afspreken met Sam waar ze dat kind lieten dansen, maar het zou wel makkelijk zijn als die meid van hem daar ook bij was. Zij wist hoe het moest en hoeveel ruimte ze nodig zou hebben, dat was tenminste één ding wat Sam en Jace niet wisten. Kalm stuurde hij een sms'je of Sam naar beneden kon komen met dat wicht van hem, waarna hij zelf eerst de keuken in ging, op jacht naar voedsel.

Het was niet dat ze echt sliep hoor, ze voelde hoe hij haar op het bed legde, een deken over haar heen trok en iets naast haar neerlegde en wanneer ze haar linkeroog een beetje opende, zag ze dat het een stapeltje boeken was. Ze glimlachte flauwtjes en wanneer Jace de kamer verliet, ging ze weer rechtop zitten en nam het eerste beste boek van het stapeltje af. Langzaam begon ze te bladeren, op zoek naar gemarkeerde delen die vrijwel altijd beschreven hoe een persoon werkelijk was. En gelukkig lieten ze niet lang op zich wachten, na  ongeveer vijf bladzijden zag ze stukjes oranje gemarkeerde tekst staan en enkel deze stukken las zij ook, waarna ze verder bladerde en alle gemarkeerde stukken las, om zo een beeld over de jongen die zich zo gemeen opstelde te krijgen. Gek, gek. De gekheid kon haar wel vaker helpen, want niemand die eraan dacht om alleen op de gemarkeerde delen die samen een verhaal vormden te letten. Niemand die eigenlijk überhaupt zou lezen, maar ach. Het was misschien een voordeel om lichtelijk anders te denken. Boek één uit, op naar boek twee. Precies hetzelfde, om er zo achter te komen dat de meest gruwelijke dingen niet gemarkeerd werden, maar enkel ietwat aardige, lieve en misschien zelfs charmerende dingen. Ze schudde haar hoofd, nam een derde boek. Nog geen gemarkeerde dingen, dus misschien kon zij wel even aan de slag. Wanneer ze opzij keek, zag ze een blauwe markeerstift liggen en met wat moeizame geluiden omklemde haar handpalm het voorwerp en trok ze het naar zich toe, waarna ze het boek opende en begon te lezen en elke zin die haar aansprak, een blauwe kleur gaf.

Ze liet eigenlijk niet lang op zich wachten, waarna ze ook de boodschap meedeelde dat ze het deed. Glimlachend kwam hij overeind, sloeg zijn arm om het meisje heen en drukte een kusje op haar wang. Hij was echter wel verrast met het feit dat ze ook precies de kleren aan wilde trekken die hierbij hoorden, al was ze daar absoluut niet verplicht toe. Hij liet het meisje weer los, liep naar zijn kamer en haalde daar de kleding uit die ze had beschreven, het waren echter wel een ander paar hakken aangezien hij geen zin had om de hakken van de hal te halen. Hij stak ze naar het meisje toe, glimlachte en haalde toen zijn mobiel uit zijn zak, om het berichtje van Jace te lezen. Hij antwoordde dat ze zo dadelijk kwamen en hij goed nieuws had, ja. Als Haily deze kleren echt wilde aantrekken zou dat de mannen ook gunstig stemmen. 'Hier krijg je trouwens wel een paar extra dagen mee, pijnstillers halen we zo op.' Hij liep weer naar de bank, had nu pas door dat het meisje nog steeds naakt door het huis liep en grinnikte even, om dan te wachten tot ze zich om had gekleed. Of ja, tot ze kleding aan had getrokken. 'Trouwens,' begon hij, 'als je na een uurtje geen zin meer hebt mag je dat ook gewoon komen zeggen, dan verzin ik wel een uitvlucht voor je. Na een uurtje in die kleding hebben ze vast wel genoeg gezien.' Ja, een uitvlucht. Gewoon omdat hij trots was op het meisje, omdat ze toch wilde doen wat hij van haar verlangde en er zelfs een schepje bovenop deed.