Samuel Haily Jace Alia

Opeens legde hij zijn vinger zo op haar lippen, dat ze niet eens meer de mogelijkheid had om door te praten, anders zou het namelijk wel heel vreemd gaan klinken. Ugh, klootzak. 'Dus, jij weet helemaal niets meer van gisteren?' Hun verstrengelde vingers, zijn tong op haar huid. Het deed haar helemaal niets, maar zodra hij zachtjes met zijn tanden in haar lip deed, was alles in een flits terug. 'Jammer, het was nochtans heel erg fijn met je gisteren.' Ze zag in een soort terugblik hoe ze op zijn schoot had gezeten, dat ze hem gepijpt had en dat hij haar naar zijn eigen bed had gedragen. Haily voelde de kusjes van de vorige dag op haar lichaam en rilde, terwijl ze niets ziend in de verte staarde. Daarna zag ze hoe ze hem zelf had uitgedaagd om een tatoeage op haar borst te zetten, om later bij hem in bed te belanden. En ze had het allemaal vrijwillig gedaan. 'Nee, ik herinner me er niets van.' Hij hoefde niet te weten dat dat ondertussen de waarheid niet meer was. Niet meer. 'Ik waarschuw je, als je me te hard gaat irriteren bind ik je weer vast en krijg je voedsel via een infuus, goed?' Ze was los, o god ze was los en hij begon meteen met dreigen. Naalden. Hij wist haar zwakke plek. Stom, iewl. Nee, mocht niet. Oneerlijk. Eventjes kreunde ze, kwam uit de irritante positie waar ze in had gezeten en trok wat aan. Dat was in ieder geval beter dan niets, hoewel ze hem er ook wel voor aan zag om het zo weer bij haar uit te trekken.

Uiteindelijk was Jace van Samuel en Alia af, dus kon hij doen wat hij zelf wilde. Wat gelijk stond aan trainen en daarna kijken wat dat kind aan het uitspoken was, want die was wel heel erg lang boven en eigenlijk vond hij dat niets voor haar. Maakte niet uit. Hij wilde trainen en eindelijk stonden de doelen ook op de goede plaats. Moeilijk, maar niet onmogelijk. De messen had hij in eerste instantie in zijn zak gedaan, maar nu pakte hij in iedere hand een stuk of drie messen en sloot zijn ogen. De messen vlogen in een rap tempo naar de doelen, terwijl Jace z'n lichaam mee bewoog op de benodigde bewegingen, hij wide namelijk niet echt zijn eigen lichaam raken, daar had hij geen behoefte aan. Eenmaal alle messen uit zijn handen waren verdwenen, opende hij zijn ogen weer en zag dat ze allemaal perfect in de roos waren. Mooi, dan hoefde hij daar ook geen moeite meer voor te doen. Hij was weer klaar hoor, nu moest hij alleen nog alles opruimen. Langzaam liep hij langs de doelen, trok de messen eruit en liet verder alles staan. Eerst maar eens wat te drinken pakken (dat wil ik zelf ook doen omg) en daarna zou hij wel weer zien wat er ging gebeuren. Misschien eerst maar eens Alia met een bezoek vereren.

Hij lachte even, waarna hij zijn gezicht weer in de plooi hield. 'Misschien herinner je het op een dag weer. Ik weet zeker dat jij het ook fijn vond.' Hij glimlachte weer even, heel even maar, omdat het simpelweg een glimlach was die hij niet op zijn gezicht wilde. Tijd voor wat leuks, wat anders? Ja, kon wel. 'Wat wil jij nog leren, Haily?' Tja, moest wel iets zijn wat hij haar kon leren. Maakte niet echt uit, hij vond sowieso wel een andere bezigheid voor het meisje tot het eten er was. Lag eraan wanneer Jace dat zou bestellen, ach. Kon nog wel een tijdje duren, des te meer tijd hij voor Haily had. Mits ze reageerde, was ook weer zoiets. Was ze namelijk ook goed in, antwoord geven op alles behalve de eigenlijke vraag. Ach, zou ze misschien nooit leren. Leren, ironisch. Nou ja. 'Wil je trouwens iets specifieks eten? Dan kan ik dat wel even aan Jace vragen. Chinees trouwens, dus kies maar wat je daarvan graag eet.' Om eerlijk te zijn vond hij dit wel een lieve actie van zichzelf, hij kon haar evengoed wat restjes geven. Kreeg ze misschien nog wel, als ze irritant deed. Nou ja, ze zou zelf ook wel weten dat dit niet het moment was om vervelend te gaan doen. Ze was niet dom, zeker niet. Had ze al vaker bewezen en hij moest het toegeven, alleen aan zichzelf. Niet aan haar. Nee, hij biechtte nooit wat op aan hen. Heel soms een keer, maar daar voelden ze zich nooit echt beter door. Misschien heel soms, maar dat was dan al een tijdje geleden. Eens zien hoe Haily er misschien mee om zou gaan, ooit.

Het was gelukt om de doos tot in haar kamer te krijgen, waarna ze hem vrijwel meteen weer open had gedaan en nieuwe blaadjes begon te lezen, soms zat er zelfs een bundeltje tussen. Ze vroeg zich trouwens wel af of Jace door zou hebben dat ze zo lang boven was. En ze moest de badkamer nog opruimen, straks misschien. Eerst lezen. Of nee, badkamer. Met tegenzin stond ze op, liep ze naar de plek waar ze eerder een geweldige douche had genomen. De handdoek werd netjes opgehangen, de spullen werden weggelegd en ze grinnikte toen ze Jace's shirt weer zag. Ze nam hem in haar handen, rook er nog even aan en glimlachte. Ja, ze kon niet ontkennen dat hij een aangename geur had. Ze grinnikte even, waarna ze met zijn shirt naar haar kamer liep en hem onder de lakens stopte. Ze werd wel bijna een dievegge, maakte niet uit. Ze wilde niet alleen zijn wanneer ze sliep, dus een andere geur in de buurt was wel een optie. Zolang Jace zijn shirt maar niet terug wilde. Goed. Ze liet zich weer op het bed vallen, waarna ze weer in de doos graaide en daar het iets dikker bundeltje uit viste. Kon ze wel even mee verder, tot iemand haar nodig zou hebben. Jace, welteverstaan. Zag ze dan wel weer, voorlopig was dit prima.

'Misschien herinner je het op een dag weer. Ik weet zeker dat jij het ook fijn vond.' Misschien vond ze het wel fijn, maar dat wilde niet zeggen dat ze het nu nog steeds zo leuk vond. Nee, ze vond het helemaal niet leuk en als hij niet zo verdomde blind was, dan had hij dat ook wel aan haar gezien. Hij was blind. Duidelijk. 'Wat wil jij nog leren, Haily?' Moest ze daar nou antwoord op ging geven? Dat ging hij niet leuk vinden, écht niet leuk. 'Ik ben aan het leren hoe je pijn uitschakelt en hoe je een man die je ontvoerd, verkracht en mishandelt kan doden. Zal nog wel even duren voor ik dat onder de knie heb, maar de eerste hoofdwond is al gemaakt, vooruitgang.' Vals keek ze hem aan, maar bewoog verder niet en zei ook niets meer. Ze had besloten alleen nog maar antwoord te gaan geven op de vragen die hij stelde, dan moest hij haar constant alles vragen en mensen werden daar na een tijdje ook compleet gek van. 'Wil je trouwens iets specifieks eten? Dan kan ik dat wel even aan Jace vragen. Chinees trouwens, dus kies maar wat je daarvan graag eet.' Gadverdamme, Chinees. 'Ik lust rijst, of die slierten dingen, maar verder maakt het me niet zoveel uit.' ''Ik geloof toch niet dat ik het ooit te eten van je ga krijgen dus wat boeit het wat ik lekker vind?'' Wilde ze er nog achteraan zeggen, maar dat deed ze maar niet.

Het was echt bijna te stil boven, je hoorde misschien af en toe Samuel en Haily voorbij komen, maar de douche hoorde je niet meer en zelfs hoorde je geen kleine voetstappen die van Alia konden komen. Misschien was het niets, maar hij was er wel nieuwsgierig naar en zodra hij dat bedacht, zette hij zijn drinken weg en liep naar boven toe, haar kamer in. Zodra hij de papieren zag trok hij zijn wenkbrauwen ongeveer een meter omhoog. 'Bevalt het je?' Hij had ook nog net gezien dat ze zijn shirt verstopte en dat was dan ook vrij vreemd, maar hij was niet van plan om daar nog iets over te zeggen. Daar had hij niet eens zin in, maakte hem gewoon niets uit. Als zij dat shirt wilde hebben dan mocht dat van hem. Het was niet bepaald een shirt dat hij vaak droeg, dus erg was het niet. Waarom zou het erg zijn? Hij kon het toch zo weer van haar lichaam afscheuren als hij dat wilde en nee, daar zou hij geen problemen mee hebben. Zij, misschien, maar dat had niet heel erg veel nut. Jammer dan, nu wilde hij wel eens weten waarom ze die oude papieren van zolder had gehaald.

Hij grinnikte even om haar opmerking, waarna hij de pols van het meisje greep, deze een kwartslag naar links draaide terwijl zijn andere hand haar arm vasthield. 'Het is niet omdat je los bent, dat je een grote bek op moet zetten. Dan zijn de gevolgen misschien net iets zwaarder.' Hij draaide haar pols nog een klein beetje verder, net op de rand van breken, waarna hij zijn greep loste. 'Begrepen?' Hij stond op, waarna hij naar de woonkamer liep en Jace een berichtje stuurde met de boodschap wat extra rijst en mihoen (ja zo heten die slierten) mee te brengen. Voor hem het gebruikelijke. Hij liep weer naar de kamer, waarna hij opnieuw grinnikte. 'Sorry, ik bedacht me,' fluisterde hij, waarna hij de linker pols van het meisje beetnam en deze in een ruk omdraaide, waarna hij de botten hoorde kraken. 'Volgende keer is het meer dan alleen je pols, begrepen? Ik zou je grote mond maar voor jezelf houden, beschouw dit,' hij trok nog even aan haar pols, 'als een waarschuwing.' Hij zou het wel gaan verzorgen, wanneer ze weer wat aardiger deed. Hij had wat zalfjes die het genezingsproces versnelden, samen met wat gips. 'Dus, vertel me, wat wilde je leren voor je hierheen kwam?' Hij glimlachte, ietwat vals, ietwat oprecht. Het verschil zou voor haar moeilijk te merken zijn, aangezien hij al vaker had gemerkt dat ze hem niet kon inschatten. Niemand kon dat, eigenlijk. Zelfs Jace had het er soms moeilijk mee, maar dat werkte wel altijd in zijn voordeel. Hoewel hij Jace nog nooit bedot had, anderen hadden al vaker last gekregen met zijn onvoorspelbaar gedrag.

Ze schrok op toen Jace in de deuropening stond, waarna ze overeind schoot en hem aankeek, het bundeltje terug in de doos stopte en de doos onder haar bed schoof. 'Uh, ja,' aarzelde ze, 'ze zijn... Mooi. Heel mooi.' Het duurde even voordat ze zich kon herpakken, maar uiteindelijk lukte het haar toch. 'Heb jij ze geschreven?' aarzelde ze. Ze trok haar knieën op, keek een beetje ongemakkelijk heen en weer, waarna haar blik weer bij Jace bleef hangen. Ze hoopte dat hij de doos niet weer mee zou nemen, aangezien zij er nog wat uren zoet mee zou zijn. Of ja, alleen vandaag dan nog. Ze wist namelijk niet of ze morgen nog vrijaf had, als gisteren ook als een dag telde. Ze hoopte dat hij het niet erg vond dat ze de doos mee had genomen. Ze hoopte dat hij het niet erg vond. Niet dat hij haar er vandaag iets om zou doen, maar morgen kon misschien anders zijn. Of overmorgen. 'Bedankt voor de kleding trouwens. En de douche, ik heb altijd al een regendouche willen hebben.' Ze duwde met haar voet zijn shirt nog iets verder onder de lakens, ze had namelijk geen idee of hij dat ook had gezien. Dat zou pas ongemakkelijk zijn. Sowieso was ze al en beetje vreemd en dat had hij vast al gemerkt, ze had verschillende, onverklaarbare reacties gegeven en verschillende, vreemde en misplaatste dingen gedaan. Ach, misschien werkte dat alleen maar in haar voordeel. Kon ze hopen, met een beetje hoop was uiteindelijk niets mis.

Geschrokken richtte Haily haar blik op Samuel toen hij opeens haar pols vast pakte en deze een stuk naar links draaide, wat sowieso al flink wat pijn deed, maar hij mocht hem niet breken. Oké, het was niet de arm waar ze dingen mee gooide of mee schreef, niet de pols die ze het meeste nodig had, maar dan nog hoefde ze hem niet gebroken te hebben. 'Het is niet omdat je los bent, dat je een grote bek op moet zetten. Dan zijn de gevolgen misschien net iets zwaarder. Begrepen?' Angstig keek ze hem aan, knikte bijna onzichtbaar en was weer verbaasd toen hij de kamer uit verdween. Wat ging hij doen? 'Sorry, ik bedacht me.' Huh, waar had hij... Een gil rolde over haar lippen en ze kermde van de pijn toen hij in één ruk haar pols brak. Tranen liepen vrijwel onmiddellijk over haar wangen en ze klapte dubbel van de pijn. Hoe kón hij?! Dit was niet eens meer mishandelen, dit was gewoon om ervoor te zorgen dat ze bang van hem werd. Doodsbang. 'Volgende keer is het meer dan alleen je pols, begrepen? Ik zou je grote mond maar voor jezelf houden, beschouw dit,' opnieuw kermde ze van de pijn toen hij aan haar pols trok, 'als een waarschuwing.' Nou, die waarschuwing was voor haar part niet nodig geweest, maar daar zou hij zich vast niets van aantrekken. 'Dus, vertel me, wat wilde je leren voor je hierheen kwam?' Haily was nog steeds dubbel geklapt geweest van de pijn en kwam nu weer omhoog, met betraande ogen en ze keek hem beschuldigend aan, maar gaf geen antwoord. Ze zou het vast niet lang volhouden, maar ze gunde hem het niet om haar stem nog te horen, behalve als hij haar aan het gillen kreeg.

'Uh, ja, ze zijn... Mooi. Heel mooi. Heb jij ze geschreven?' Ja, hij had ze geschreven, alleen deed hij dat al heel erg lang niet meer. Waarom zou hij ook? Hij had nu andere dingen om zich mee bezig te houden, dan hoefde hij zijn gedachtes niet meer op papier te zetten. Hij had in het begin ook fictie verhalen geschreven over de slachtoffers die hij had, die dan als ze stierven in Engelen veranderden en naar de hemel gingen. O, zijn fantasie was echt fantastisch, om het even cliché te zeggen. Maar enfin, daar ging het nu even niet om, het ging erom dat Alia zijn geschriften had gevonden en hij wist niet precies of hij het daar nou wel mee eens was. 'Ja, die heb ik geschreven,' mompelde hij na een tijdje maar, niet wetend wat anders nog te zeggen. 'Bedankt voor de kleding trouwens. En de douche, ik heb altijd al een regendouche willen hebben.' Hadden ze een regendouche dan? Dat had hij niet eens gemerkt, gezien het feit dat hij er toch wel genoeg onder stond, maar daar ging het nu niet om. 'Graag gedaan, maar wat wil je met mijn geschriften?'

Ze gaf geen antwoord, wat op zich best een normale reactie was. Goed, hij verwachtte een antwoord, dus haar betraande gezicht was niet genoeg geweest. O ja, zielig. Ja, het was zielig, nou goed? Toch wilde hij nog steeds een antwoord. Hij veegde de tranen weer op. 'Houd maar op met huilen,' mompelde hij. 'Het brengt je nergens.' Hij begreep het wel, hoor, maar huilen om pijn was een teken zwakte, huilen om gevoelens daarentegen, dat was het ook. Hij had het geweten, het bracht je nergens. Je moest jezelf over je zwaktes heen zetten. Ach. 'Doe nou maar rustig,' fluisterde hij, waarna hij de nieuwe tranen op haar wangen wegveegde. Hij ging op het bed zitten, legde zijn armen om het meisje heen en trok haar dichter naar zich toe. Ach, hij verzon zelf wel wat. Straks. En dan zou hij straks ook haar pols wel even onder handen nemen, lag eraan hoe ze zich gedroeg. Hij liet het meisje weer los, waarna hij de spullen die hij eerder op de kast had gezet weer meenam en opnieuw opborg in een andere kamer. De deur van Haily's kamer mocht open blijven staan, het lag ongeveer aan haar of haar pols al dan niet sneller zou genezen, moest ze het maar even komen vragen. Was voor haar misschien nog een uitdaging. Ach, zag hij dan wel weer. Het boeide hem niet echt, eerst maar eens kleding aantrekken. Hij liep naar zijn slaapkamer, trok de kleerkast open, waarna hij een zwarte broek, een grijs shirt en een leren jack eruit haalde. Zou wel voldoende zijn, was voldoende. Weer terug naar de woonkamer, waarna hij zich op de bank liet vallen.

Wat wilde ze ermee? Goede vraag. Ze grinnikte even, ging wat beter zitten en keek hem weer aan, terwijl ze zachtjes op haar lip beet, proberend het antwoord op een goede manier in haar hoofd te formuleren. 'Als ik niet kan slapen, lees ik meestal en ik vind dit leuker dan alleen boeken, omdat ze persoonlijk zijn en...' En nee, goed. Genoeg. Ze hoefde niet meer te vertellen, hoefde hij ook niet te weten. Net zoals hij niet hoefde te weten dat zijn shirt zich op dit moment onder haar lakens bevond. Mocht hij niet weten, dat zou ongeveer een verkeerde indruk wekken en dat was niet haar bedoeling. 'Dus als ik ze mag houden,' fluisterde ze, 'zou dat heel fijn zijn.' Kans was wel klein, trouwens. Ze dacht niet echt dat hij haar zomaar in zijn persoonlijke geschriften zou laten neuzen, maar het was altijd het proberen waard. Uiteindelijk was alles het proberen waard. Ze stond langzaam op, ervoor zorgend dat het shirt buiten het zicht bleef en ging toen tegen de kleerkast staan, plaatste haar handen ertegen en keek toen nog even naar Jace. Wanneer hij wegging, zou ze ook volgen. Deze kamer was alleen een plek om te slapen, hoefde ze overdag niet echt te zijn.

'Houd maar op met huilen. Het brengt je nergens.' Hij had nog het lef om haar tranen weg te vegen ook. Waarom. Wat had ze hem ooit zo misdaan dat hij haar leven tot een hel moest maken? Oké, ze was nooit het lieve, brave meisje geweest dat anderen wel waren, maar ze wist heel erg zeker dat ze dit ook niet verdiend had hoor. 'En waar brengt het jou om mij te mishandelen?' Het maakte haar nu even niets uit dat het dom was om op zo'n toon tegen hem te praten of deze woorden te gebruiken. Hij had verdomme haar pols gebroken en het deed verrekte pijn. 'Doe nou maar rustig,' en hij had ook nog het lef om haar tegen zich aan te trekken. Ging niet gebeuren. Met haar goede hand probeerde ze hem terug te duwen en zodra hij de kamer uit verdween, ging ze in de hoek tegen de muur zitten en krulde haar benen op. Hij kon nog steeds doen wat hij wilde met haar, maar hij zou zelf ook wel door hebben dat ze banger was geworden omdat hij zo nodig haar pols had willen breken. Hij liet zelfs de deur open staan zodat ze naar buiten kon komen, maar daar dacht ze toch echt even anders over. Of ja, ze zou wel naar buiten komen hoor en ze stond ook op, maar zodra ze bij hem in de kamer was, sloot haar goede pols zich om het eerste beste boek dat ze te pakken kreeg. Met een zwaai smeet ze het keihard naar Samuel's hoofd, zodat het met de punt terecht kwam in de eerdere wond die ze met de glaasjes had veroorzaakt. Het was echt zijn eigen schuld, want hij was begonnen met haar pols te breken, dus keek ze nu glimlachend naar hem. Eens zien wat zijn reactie zou zijn, want haar hand sloot zich al om het volgende boek.

'Als ik niet kan slapen, lees ik meestal en ik vind dit leuker dan alleen boeken, omdat ze persoonlijk zijn en...' Dat kocht hij niet. Aan haar gezicht zag hij dat ze ook gewoon nieuwsgierig was naar wat hij geschreven had, bovendien had ze nog een reden willen geven en die had ze afgekapt zodra ze er ook maar aan begon. 'En?' Mompelde hij haar toe, met één wenkbrauw opgetrokken terwijl hij haar strak in de gaten hield. O, ze mocht ze best lezen van hem hoor, daar had hij totaal geen problemen mee, maar hij wilde wel de precieze redenen weten waarom ze het zo nodig wilde lezen. 'Dus als ik ze mag houden,' fluisterde ze, 'zou dat heel fijn zijn.' Na-ah, eerst antwoord op zijn vraag geven en dan kon hij er wel eens over na gaan denken. Misschien dat het mocht, misschien niet. Niet dat het iets uitmaakte wat zij ervan zou vinden, het was niet bepaald geweldig geschreven of iets, maar het was een soort van privé en hij had geen zin om haar dat te geven zonder enige uitleg waarom ze het wilde lezen. 'Geef eerst maar even antwoord op mijn vraag, dan zal ik er daarna over nadenken of je het daadwerkelijk mag houden.'

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij het meisje aan nadat ze met de boeken begon te gooiden. Dat was dom en dat was niet de reden waarom hij de deur open had laten staan. Met drie grote passen stond hij voor het meisje, klemde zijn handen om beide polsen - dus ook de gebroken pols - en keek haar doordringend aan. 'Ben je echt zo dom of hoe zit het?' Hij duwde haar naar achter, zodat ze tegen de muur aan kwam te staan en pinde haar handen tegen de muur. 'Je maakt misbruik van de vrijheid die ik je geef, Haily. En dat werkt alleen in je nadeel, mocht het nog niet duidelijk zijn,' siste hij. Hij verplaatste zijn hand, zodat deze steviger om de reeds gebroken pols kwam te zitten en zette met zijn duim en wijsvinger behoorlijk wat druk op het lichaamsdeel. 'Begin eens na te denken.' Hij keek even de kamer rond, waarna zijn blik op de verschillende soorten alcohol viel. 'Vertel eens, wat is je favoriete, alcoholische drank?' Het was tijd voor een spelletje, ongeveer. 'Ach, wat maakt het uit.' Hij liet het meisje los, sleurde haar mee naar de bank en duwde haar daar neer. 'Tijd voor een spelletje, jij drinkt elk glas dat ik je geef en wanneer je dat niet doet, zet ik ergens op je lichaam een streep met een mes, waarna een irriterend middel, gelijk aan de hoeveelheid afgewezen alcohol, erin verdwijnt.' Hij glimlachte even. 'Ik stel je soms ook vragen, hoe meer je weigert te antwoorden, hoe meer alcohol ik ingiet en hoe meer irriterend middel je lichaam te verduren krijgt. Goed, we beginnen makkelijk. Had je huisdieren?' Hij schonk alvast een glas met één van de sterkste dranken die hij had in en zette het daarna op de tafel.

En? Hij verwachtte dus nog een antwoord. Ze zuchtte, aarzelde even en keek weg van Jace. 'En omdat ik dan een stukje van jou bij me heb, ongeveer. Ik zei al dat ik niet alleen kan zijn en als ik iets heb wat van jou is, door jou geschreven, helpt dat soms wel eens aardig.' Zo, was dat het antwoord dat hij wilde? Nee? Pech, dit was niets anders dan de waarheid en dat moest hij maar geloven. Ze wilde de doos nog steeds houden, hoor, maar dan moest Jace tevreden zijn met dit antwoord of zij moest de doos opnieuw zien te vinden, wat misschien net iets moeilijker zou worden. Hij zou het dan vast heel goed verstoppen, zodat de kans om de schrijfsels ooit weer te vinden bijna nihil was. Voor zoverre ze al hoogte had gekregen van de jongen, zag ze hem er wel voor aan om een goede verstop plaats achter de hand te hebben. 'Meer niet,' mompelde ze er nog achteraan, om er nog eens extra de nadruk op te leggen dat er niets meer achter zat. Of ja, dat er verder niet meer redenen nodig waren. Ze zuchtte, keek Jace opnieuw aan en probeerde met een ietwat angstige blik zijn reactie te peilen.

Hij noemde haar dom en dat was al het eerste waar ze het niet mee eens was, tot hij opeens haar polsen vast greep en ze bijna kermde van de pijn. Verdomme, kon hij haar gebroken pols niet gewoon met rust laten? O, ze werd ook nog even tegen de muur aan geduwd, wel ja, alsof het niet nog erger kon. 'Je maakt misbruik van de vrijheid die ik je geef, Haily. En dat werkt alleen in je nadeel, mocht het nog niet duidelijk zijn.' Dat was wel duidelijk hoor, maar het was meer dat het haar geen ene fuck meer interesseerde omdat ze toch dood zou gaan. Vroeger of later, liever vroeger dan, dan had ze ook minder pijn te voortduren. Daarna begon hij ook nog eens over haar favoriete alcoholische drank, interessant. 'Tijd voor een spelletje, jij drinkt elk glas dat ik je geef en wanneer je dat niet doet, zet ik ergens op je lichaam een streep met een mes, waarna een irriterend middel, gelijk aan de hoeveelheid afgewezen alcohol, erin verdwijnt. Ik stel je soms ook vragen, hoe meer je weigert te antwoorden, hoe meer alcohol ik ingiet en hoe meer irriterend middel je lichaam te verduren krijgt. Goed, we beginnen makkelijk. Had je huisdieren?' Het eerste glas had hij al ingeschonken en terwijl ze haar schouders ophaalde, pakte ze het vast en goot het in één keer naar binnen. Hoe langer je over alcohol deed om het op te drinken, hoe meer invloed het had op je lichaam en hoe sneller je dronken werd. 'Ik had ooit een hond toen ik bij mijn ouders woonde, maar die is ondertussen dood. Op mezelf had ik een vis, maar ik geloof dat ik die een keer heb laten verhongeren toen ik op vakantie ging. Dus nee, het moment dat jij me van straat plukte had ik geen huisdieren.' Glimlachend keek ze hem aan, wachtend op het volgende drankje. Wat hij niet wist was dat Haily heel erg goed tegen alcohol kon, ze werkte nota bene in een club waar je altijd spul aangeboden kreeg. Dit spelletje was wel iets voor haar.

'En omdat ik dan een stukje van jou bij me heb, ongeveer. Ik zei al dat ik niet alleen kan zijn en als ik iets heb wat van jou is, door jou geschreven, helpt dat soms wel eens aardig.' Wat was dat nou weer voor antwoord? Alleen omdat ze niet alleen kon blijven? Dat was nog vreemder dan hij van haar had kunnen verwachten en hij had best wel veel verwacht. 'Meer niet,' dus dat was nog niet vreemd genoeg in zijn opzicht? Nee, tuurlijk niet. Hij had al veel vreemde slachtoffers mee gemaakt, maar zij was echt in alle opzichten de ergste. 'Oké, je mag ze houden, maar ik vind het een beetje vreemd wel.' Ach, maakte niet uit, hij verliet de kamer maar weer om naar beneden te lopen en Alia uit zijn hoofd te zetten. Vreemd, raar kind. Dat was in feite dubbelop en het kon hem geen fuck schelen, geen ene fuck. Wat moest hij met haar? Hij wist het niet en misschien zou hij het ook nooit te weten krijgen. Jammer, ze intrigeerde hem wel hoor, maar hoe hij haar ooit ging ontcijferen moest hij nog achter komen.

Ze goot het glas soepel naar binnen, waarna hij antwoord kreeg op zijn vraag. Geen huisdieren op dat moment, prima. 'Broers of zussen?' Hij schonk een nieuw glas in, weer slechts een beetje. O, hij wist wel dat ze redelijk goed tegen alcohol kon gezien haar achtergrond. Maakte het spel eigenlijk niet minder leuk, het zou alleen wat langer duren voor ze echt dronken was. Des te meer vragen hij kon stellen, eigenlijk. Het was een goede manier om heel veel over haar mee te krijgen, alle kleine details die hij wilde weten en die hem interesseerden. Ze zou zelf ook wel moeten weten dat liegen ook niet zou helpen, hij wist namelijk al redelijk wat over haar. En ze had al eerder gemerkt wat liegen opleverde, dus als ze een beetje, echt een heel klein beetje verstand had, zou ze ook weten dat ze dat nu niet hoefde te doen. Hij glimlachte even, waarna hij voor zichzelf een glas nam en wat van dezelfde drank voor zichzelf inschonk. Niet dat het zijn bedoeling was om ook dronken te worden, gewoon een glas of twee, drie. Hij had er gewoon zin in, meer niet. Hij was wel benieuwd hoe ze precies reageerde op teveel alcohol, misschien had het wel hetzelfde effect als de drugs eerder. Alhoewel hij geen zin had in die dingen, ach. Was dan pech voor haar. Ze zou haar roes gewoon moeten uitslapen, hij was gewoon redelijk benieuwd wat voor effect het op haar zou hebben. Zou vast wel iets leuks zijn.

Ze mocht ze houden, dat was goed. Heel goed. En hij vond het vreemd, was logisch. Ze was ook vreemd. 'Zo ben ik nou eenmaal, zegt iedereen,' zei ze nog toen Jace de deur uitliep, waarna zij volgde. Nee, ze had geen zin meer om in de kamer te blijven zitten. Ze zou toch alleen maar lezen en dan had ze niet meer voor straks, vanavond. Wat ze nu ging doen wist ze niet, ze zag het wel. Ze geloofde niet dat hier echt heel veel te doen was, of ja, ze geloofde niet dat hier een spelconsole lag. Of misschien wel, maar dan dacht ze niet dat ze die mocht gebruiken. Ach. Ze liep de trap af, weer naar de keuken. Dorst, dorst had ze. Eenmaal daar trok ze de koelkast open, zocht een flesje bruiswater en nam alvast een paar grote slokken, wat meteen een hele verbetering was.

Tralalala ik wist niets

'Broers of zussen?' Haily wachtte totdat ze het glas opnieuw kreeg, goot het opnieuw in een slok naar binnen en twijfelde toen even. 'Ik weet niet of stiefbroers en -zussen tellen, maar als je die allemaal mee telt heb ik er een stuk of twintig. Mijn moeder kon nooit echt lang bij dezelfde vent blijven nadat mijn vader zichzelf verhangen had, dus iedere keer had ze binnen het jaar zo ongeveer een kind van een man erbij en dan verliet ze hem ook weer. Ik geloof dat ik één echte zus had, maar die is uit huis geplaatst met haar twaalfde en ik heb geen idee waar ze nu is. Of dat ze nog leeft. Misschien is ze wel net zo'n klootzak tegen gekomen als ik met jou heb, is goed mogelijk aangezien zij in een striptent werkt, nog erger dan wat ik doe.' Ze keek hem ondertussen afwachtend aan, wachtend vooral op het volgende glas drinken dat ze van hem zou krijgen, want dit ging niet zo snel. 'Als je wilt dat ik voor de avond nog dronken ben, dan zal je echt met sterkere drank moeten komen of je moet me meer in gaan schenken, want zo heb je me morgen pas dronken. Tenminste, wel als je zo door gaat. En ik wist ook niet dat je zo geïnteresseerd bent in mijn privé leven, wat lief van je, hoewel ik het idee heb dat je er al meer van weet dan dat ik graag zou hebben.' Haily wist persoonlijk heel goed hoe ze ging doen als ze écht dronken was en waarschijnlijk zou hij dat heel, heel erg grappig vinden. Het punt was namelijk dat als ze echt helemaal van de kaart was, ze doodsbang was van alles en iedereen die ze tegen kwam. Iedere spin, ieder mens, ieder pak kaarten om het zo te zeggen was eng en meestal ging ze in een hoekje zitten bibberen, tot ze de volgende ochtend weer wakker zou worden met een enorme kater en dan alles weer goed zou zijn.

'Zo ben ik nou eenmaal, zegt iedereen,' dat had hij ondertussen wel gemerkt ja, was niets nieuws in ieder geval. Niet meer, niet voor hem. Paste eigenlijk ook wel bij hem, wist je? Hij vond het wel intrigerend om een meisje in huis te hebben dat daadwerkelijk niet goed bij haar hoofd was en het kwam niet eens door hem. Oké, hij zou best willen toegeven dat het door zijn acties misschien wat erger geworden kon zijn, maar ze was ook al gek geweest voordat hij haar te pakken kreeg. Was niet vreemd ook, Jace viel altijd al op ietwat vreemde meisjes. Samuel ook, maar in Jace z'n opzicht viel hij gewoon op krengen die altijd een weerwoord moesten hebben en dat was helemaal niets voor hem. Hij vond het prima dat Alia af en toe bang voor hem was, maar wel het hele huis doorzocht en zijn kleding gebruikt. Vreemd, maar leuk.

Twintig, nou, dat was wel wat. Wat ze daarna vertelde was net iets interessanter en hij glimlachte even, waarna hij een slokje van zijn glas nam. 'Van mij mag je de hele fles in één keer opdrinken,' mompelde hij. 'Al vind ik dit gesprek voorlopig wel interessant.' Hij schonk haar glas deze keer volledig vol, aangezien ze duidelijk aangegeven had dat ze meer wilde. Maakte hem eigenlijk nog benieuwder. Goed, hij zag het wel. Moest ze eerst het glas leegdrinken en blijven drinken en hij wilde eigenlijk nog wat meer informatie uit het meisje krijgen. 'Een vriend?' Vast niet, maar hij kon het altijd nog vragen. Misschien nog een ideetje om die vriend dan even lastig te vallen, te vragen hoe erg hij zijn kleine Haily miste. Of was dat net iets te erg? Zag hij wel, eerst antwoord krijgen op zijn vraag. Dit was eigenlijk niet eens een spelletje meer, ze dronk uiteindelijk toch alles op. Jammer, hij had haar graag wat lichamelijke schade aangebracht. Volgende keer misschien, dat kon dan wel een spelletje met naalden zijn. Daar kon ze niet tegen, had ze al eerder laten merken. Hij grinnikte, dronk zijn eigen glas leeg en vulde dat opnieuw, waarna hij de fles iets naar voor schoof, als teken dat ze de rest op mocht drinken. En nu weet ik niets meer dus laat Haily maar dronken worden, dan wordt het ongeveer leuk enzo. Tralala.

Ze liep de woonkamer weer in, samen met het flesje bruiswater dat ze eerder had gevonden en besloot de kasten maar eens te doorzoeken. Na een tijdje niets interessants gevonden te hebben, vond ze een setje kwartetkaarten. Ze glimlachte, bekeek het doosje waar ze in zaten eens goed en liep toen weer de woonkamer uit, op zoek naar Jace. Kwartet, al een tijdje geleden dat ze dat had gespeeld. Een hele tijd geleden, eigenlijk. Eerst Jace maar eens vinden, misschien vond hij het ook wel leuk. Wat moesten ze anders? Ze liep het huis weer door, waarna ze hem opnieuw in de hal trof en alweer begon te lachen. Altijd in de hal. 'Je houdt van spelletjes, toch?' vroeg ze, waarna ze even met het doosje zwaaide. 'Ik heb deze gevonden, tenzij jij nog wat beters hebt.' Ze kon het voorstellen, hij moest zich nog niet verplicht voelen dan. En als hij nog iets beters wist, was het alleen nog beter. Iets dat misschien nog net iets langer duurde.

'Van mij mag je de hele fles in één keer opdrinken,' mompelde hij. 'Al vind ik dit gesprek voorlopig wel interessant.' O, dus dat mocht wel? Mooi, zodra de fles weer op tafel stond, pakte ze die in haar hand en glimlachte onschuldig naar hem. Ze kon er ook niets aan doen dat alcohol heel erg bevrijdend werkte bij haar. Enfin, toen vroeg hij dus of ze een vriend had en op die vraag wilde ze eigenlijk geen antwoord geven. Er was namelijk wel iemand die niet officieel haar vriend was, maar waar ze wel mee bezig was geweest, om het even simpel te houden. 'Wat gebeurt er als ik geen antwoord geef op een vraag? Je hebt namelijk gezegd wat er gebeurt als ik de alcohol niet drink, maar niet wat ik kan verwachten als ik je vraag niet wil beantwoorden.' Ondertussen nam ze een flink aantal slokken van de alcohol en merkte toen pas op dat het sterke drank was, in plaats van de normale wijn die ze normaliter dronk. Oeps. Als ze zo door ging was ze wel heel erg snel dronken en dat was ook niet helemaal de bedoeling. Niet dat hij ook maar iets had aan een dronken Haily, want die was meestal zo bang dat ze het niet eens door had als je haar een vraag stelde en dus zou ze ook zeker geen antwoord geven. Oké focus, daar ging het nu niet om. Het ging om het feit dat Samuel niet alles over haar privé leven hoefde te weten en ze dus geen antwoord ging geven op zijn laatste vraag. Dan goot hij maar een of ander bijtend spul in haar lichaam, één keertje kon ze vast wel hebben, toch?

'Je houdt van spelletjes, toch?' vroeg ze, waarna ze even met het doosje zwaaide. 'Ik heb deze gevonden, tenzij jij nog wat beters hebt.' Verbaasd keek Jace op dat ze hem überhaupt al had gevonden en hij keek nog verbaasder toen hij het pakje kaarten zag. Wat. Was dit serieus? Grapje zeker? Of niet, het was natuurlijk wel Alia en dan kon je van alles verwachten. Ook dingen die je misschien liever niet verwachtte. Ach, maakte niet uit, hij kon wel een potje met haar kwartetten, misschien zou hij Samuel wel vragen om een keer met vier te kwartetten. Alleen dan in een slaapkamer, dat was toch een stuk interessanter en hij vroeg zich af wat Alia van dat spelletje ''kwartet'' zou vinden. Vast niet meer zo leuk als dat ze dit vond. Maakte niet uit, hij deed wel mee hoor. 'Sure, schud de kaarten maar vast op de tafel, ik ga eerst drinken zoeken in dit huis.' Waarschijnlijk moesten ze binnenkort weer boodschappen doen.

Ze zette de fles aan haar mond en de inhoud vloeide vloeiend () weg. Goed, hij was best tevreden dat het meisje eindelijk een keertje meewerkte aan zijn plan, spel, iets. De vraag die ze daarentegen echter stelde, maakte dat hij zijn tevredenheid meteen aan de kant kon schuiven. Was het werkelijk zoveel gevraagd om één keer te doen wat hij wilde, te antwoorden op de vragen waarop hij antwoord verwachtte zonder tegenvragen te stellen? Ach, moest zij weten. 'Wel, begon hij, waarna hij opstond en op zoek ging naar een naald die men meestal gebruikte om bloed te trekken, 'dan zullen we tergend langzaam bloed uit je aders halen. Zo langzaam dat de naald een tijdje moet blijven zitten en wanneer ik klaar ben, trek ik diezelfde naald er opnieuw tergend langzaam uit.' Een sadistische glimlach sierde zijn gezicht, waarna hij weer ging zitten. Dus, aan haar de keuze. Eigenlijk hoefde hij al geen antwoord meer, het behoorde toch niet meer tot zijn plan om vriendlief een update te geven over zijn kleine Haily. Zo konden ze alleen maar sneller aan zijn gegevens en locatie komen en belandde hij achter de tralies, bij de criminelen die zo dom waren om gepakt te worden. Nee, zo dom was hij niet echt. En het Jace ook in de problemen brengen, want wanneer ze hem vonden, vonden ze de andere jongen ook. Nou, jammer dan. Geen nieuwtjes voor vriendlief, mits ze die ook had.

Het was goed dus, geen ander spel, gewoon dit. En zij mocht de kaarten even schudden, verdelen. Goed. Met een glimlach op haar gezicht liep ze naar de woonkamer, waarna ze het pakje kaarten opende en deze begon te schudden. Alhoewel ze niet tegen haar verlies kon, zou ze nu toch niet vals gaan spelen. Niet kijken wie welke kaarten had, of zo. Gewoon eerlijk spelen en dan hopen dat Jace hetzelfde deed. Ach. Ieder acht kaarten, nog steeds zonder te kijken, waarna ze het stapeltje in het midden van de tafel zette en op de bank ging zitten, waarna ze naar achteren leunde, wachtend tot Jace terug zou komen. Hem kennende zou hij er ook zijn eigen spel van maken, maar zolang hij zich aan de regels hield was het voor haar niet echt een probleem. Ongeveer, het was tenslotte nog altijd haar vrije dag.

'Wel, begon hij, waarna hij opstond en op zoek ging naar een naald die men meestal gebruikte om bloed te trekken, 'dan zullen we tergend langzaam bloed uit je aders halen. Zo langzaam dat de naald een tijdje moet blijven zitten en wanneer ik klaar ben, trek ik diezelfde naald er opnieuw tergend langzaam uit.' Woedend keek Haily hem aan, het was niet eerlijk dat hij haar zwakke plek nu wist. Zij kon al niets terug doen, was al overgeleverd aan zijn grillen en dan wist hij ook nog dat ze doodsbang was voor naalden? En vuur. Vuur niet te vergeten, maar dat scheen hij wel vergeten te zijn. Beter. 'Ok fine, er is of was iemand waar ik mee bezig was, maar dat kan je nog niet echt vriendje noemen en verder dan zoenen of aanraken is het nog niet gegaan, nu blij?' Ze had het hem bijna toe gesnauwd, maar gelukkig wist ze zichzelf in te houden. Hij had het alleen maar grappig gevonden als ze zo ging reageren, maar voor de rest had hij nu gewoon pech. Ze wilde geen antwoord meer geven op de stomme vragen die hij ging stellen, hoewel ze de drank wel zou houden. Toen Haily opnieuw een slok wilde nemen van de fles sterke drank, merkte ze dat deze al leeg was en ze zette hem met een klap terug op tafel, waar ze Samuel strak bij aan bleef kijken. 'Geen zorgen, bij de volgende fles ergens zal ik wel dronken worden, ligt eraan hoe sterk de drank is die je me nu gaat geven.'

Hij haalde maar gewoon wat bier uit de koelkast, liep terug naar de woonkamer en zag Alia al klaar zitten met het kaarspel op tafel. Hij kon er wel om lachen hoor, zo'n sadist dat hij het plezier hiervan er niet in zag was hij niet, dus hij vond het niet erg. Alia maakte op een vreemde manier zijn dag goed. Alles aan haar was vreemd en dat was ook wat haar zo interessant maakte, zo leuk. HOewel hij nog nooit een meisje leuk had genoemd, had Alia een speciale manier van doen en ja, hij moest toegeven dat dat haar leuk maakte. Dus, hij wist niet precies wat er nu ging gebeuren. Het maakte ook niet uit. Hij ging gewoon zitten en pakte zijn kaarten, zag dat ze echt onmogelijk waren en grinnikte erom. 'Weet je zeker dat je niet vals speelt?' Mompelde hij haar met een knipoog toe, om daarna te gebaren dat zij wel mocht beginnen.

Geen vriendlief, beter. Dan was hij wel ongeveer klaar met zijn vragen en hij reikte haar een nieuwe fles toe, die iets minder sterk was dan de vorige. 'Klein beetje minder procent dan de vorige, maar nog steeds een sterkere soort.' Leek eigenlijk alsof ze dronken wilde worden nu, niet dat het hem uitmaakte. Het maakte hem enkel en alleen nog benieuwder. 'Trouwens, als je graag het hele verhaal van gisteren wilt horen, moet je dat ook even zeggen.' Hij wilde het haar gerust in detail uitleggen, aangezien ze het zich toch niet herinnerde. Of, dat beweerde ze. Of het echt zo was wist hij niet, maar zoveel maakte het nu niet uit. De alcohol zou zo zijn werk wel doen, misschien moest hij haar pols maar even verzorgen. Nee, wanneer de pret over was. Dan pas. Eerst zien hoe ze precies reageerde op dit spul, maar het feit dat ze het zélf wilde, verklaarde wel al dat het ongeveer iets leuks zou zijn. Hij liet zich naast haar op de bank vallen en keek haar glimlachend aan, waarna hij een kus op haar wang drukte. 'Je moet weten,' begon hij, 'dat hoewel ik dat vast niet laat merken, ik jou wel een heel tof persoon vind. Ik bedoel, moesten we niet in deze situatie zitten, zouden we het vast goed met elkaar kunnen vinden.' Hij grinnikte even. 'Maar als ik niet was wie ik ben, zou ik je nooit hebben leren kennen en daar heb ik tot op het heden nog geen spijt van.' Ja, hij meende wat hij zei hoor, maar of zij het zo fijn zou vinden, of lief, wat het ook was, wist hij niet. Maakte ze maar voor zichzelf uit, ze zou het misschien niet eens geloven.

Ze moest moeite doen om niet te lachen, maar uiteindelijk was de korte lachbui niet te onderdrukken. 'Nee, nee,' mompelde ze. 'Dit is werkelijk de eerste keer dat ik niet vals speel. Geloof me maar.' De knipoog had haar, zonder dat ze het echt wilde, wel even gloeiende wangen bezorgd. Nou ja, hij kon ook denken dat het door het lachen kwam. Goed, zij mocht beginnen. 'Je hebt wel al laten merken dat je kaarten niet echt goed zijn,' grinnikte ze. 'Jezelf verraden is niet goed, pokerface behouden, lieve Jace.' Zij had wel goede kaarten trouwens, drie van een en dezelfde reeks. Drie van de vier kaarten van Winnie The Pooh, alleen tijgertje ontbrak nog. 'Heb je tijgertje?' vroeg ze, waarna ze weer even grinnikte. Een Disneykwartet. Nee, dat had ze niet echt verwacht van Jace. Vond ze om eerlijk te zijn wel... Schattig. Was dat het juiste woord? Ja, kon wel. Zij hield ook wel van Disney, hoor, maar ze had niet verwacht dat Jace ook werkelijk een kwartet van Disney had liggen. Misschien lagen er dan ook nog films, ergens. Met een glimlach op haar gezicht wachtte ze Jace's antwoord af, waarna ze nogmaals naar haar kaarten keek. Pokerface, zoals ze net gezegd had.

Ze kreeg wel meteen een nieuwe fles, dus hij wilde haar wel nog steeds dronken hebben. Dat was maar goed ook, want dat ging gebeuren als het aan haar lag. Mocht hij zien in wat voor zielig hoopje mens ze dan veranderde, vond hij vast wel intrigerend. 'Trouwens, als je graag het hele verhaal van gisteren wilt horen, moet je dat ook even zeggen.' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan, verbaasd naar wat hij nu weer te zeggen had. 'Zie ik eruit alsof ik dat wil weten in godsnaam? Nee, ik hoef niet te weten hoe jij mijn lichaam besmeurt met dat van jou. Duidelijk, dank je.' En hij kwam ook nog eens naast haar zitten, wat gezellig. 'Je moet weten, dat hoewel ik dat vast niet laat merken, ik jou wel een heel tof persoon vind. Ik bedoel, moesten we niet in deze situatie zitten, zouden we het vast goed met elkaar kunnen vinden. Maar als ik niet was wie ik ben, zou ik je nooit hebben leren kennen en daar heb ik tot op het heden nog geen spijt van.' Eventjes kwam er een hoestbui op in Haily's keel, die ze al snel daarna weer weg slikte en verbaasd naar hem keek. 'Ik had je toch liever niet willen...' Zwart. Met een klap viel de fles op de grond, spatte uit elkaar en Haily viel half bewusteloos op Samuel's schoot. Haar ademhaling was heel erg gejaagd opeens en ze wist niet precies wat er nu aan de hand was. Oké ze wist het wel, ze had teveel gedronken omdat ze die tweede fles ook al bijna leeg gehad had en nu speelde het met zo'n klap in op haar hersenen, dat ze half en half bewusteloos was gevallen. Kreunend duwde ze zichzelf weer overeind en viel de andere kant van de bank op, maar zo lag ze tenminste niet meer op Sam's schoot. Hele verbetering.

'Nee, nee. Dit is werkelijk de eerste keer dat ik niet vals speel. Geloof me maar. Je hebt wel al laten merken dat je kaarten niet echt goed zijn,' grinnikte ze. 'Jezelf verraden is niet goed, pokerface behouden, lieve Jace.' Hij schoot in de lach toen hij hoorde dat ze niet vals zou spelen, maar dat wilde niet zeggen dat hij heel erg eerlijk ging doen. 'En wat nou als ik dat expres zei, om jou te laten denken dat ik hele slechte kaarten heb?' Hij keek haar uitdagend aan en schudde van nee, hij had geen tijgertje. Oké, als hij eerlijk zou spelen dan had hij tijgertje aan haar gegeven, maar niemand zei dat hij eerlijk moest spelen en ze ging er niet achter komen ook. 'Kaart pakken,' lachte hij haar toe, totaal niet expres of iets in die trant. Nee, hij was dalijk aan de beurt. 'Oké, heb jij Assepoester van de Disney prinsessen?' Als Samuel hem nu zou zien zou hij hem uitlachen, maar hij moest wat te doen hebben.

Ze wilde wat vertellen, iets wat voor hem al wel duidelijk was, maar net op dat moment besloot ze te vallen. Op zijn schoot dan nog. De fles lag kapot op de grond, de overige inhoud vormde een plas op de grond. Hij zuchtte en net toen hij het meisje van zijn schoot af wilde halen, deed ze het zelf al. Nou ja, moest ze ook niet op hem gevallen zijn. Niet dat ze er wat aan kon doen, maar dan nog. Hij zuchtte, legde het meisje wat beter op de bank en legde een lakentje over haar heen. 'Gaat het verder goed?' vroeg hij, waarna hij hurkte en met zijn hand zachtjes over haar arm streelde. Hij was eerlijk gezegd heel even geschrokken van de plotselinge beweging, alsof haar lichaam in een shock ging, zoiets. Nu zag ze er wel weer beter uit, ongeveer. Ze was dronken, dat wel. Stomdronken. Wat op zich ook zijn doel was geweest, gewoon om te zien hoe ze reageerde. Hij hoopte wel dat ze nog zou reageren, misschien had ze net iets té veel gedronken. Nee, vast niet. Best vreemd dit, dat bezorgde gevoel. Niet dat zij hier morgen nog iets van zou herinneren, was misschien maar goed ook. 'Hey, Kiddo,' begon hij, 'leef je nog?' Hij streelde een lok haar achter haar oren, waarna hij even glimlachte. 'Je moet weten dat ik je haar nooit zal knippen of kleuren,' aarzelde hij. 'Het is de reden waarom ik jou wilde en niet de andere meid en ik heb nog geen spijt gehad van mijn beslissing. Jij misschien wel en dat begrijp ik.' Hij trok het laken nog wat hoger op, keek het meisje bezorgd aan. 'Sorry,' mompelde hij, waarna hij zuchtte. 'Sorry, meer kan ik niet zeggen.'

'Als je dat zou doen ben je de eerste die me liggen heeft,' mompelde ze hem toe, waarna ze met tegenzin een kaart van de stapel nam. Assepoester. 'Ja, die heb ik wel,' mompelde ze, waarna ze hem de zojuist genomen kaart toereikte. 'Ik meen het hoor, als je vals speelt krijg je een vuist tegen je schouder. Twee zelfs. Ligt eraan.' Ze glimlachte weer en keek opnieuw naar haar kaarten. 'Wendy van Peter Pan?' vroeg ze, waarna ze hem doordringend aankeek. Ze wist niet hoe, maar ze zou erachter komen wanneer hij vals speelde. Desnoods keek ze achteraf even naar zijn kaarten. Ze vond het best aardig dat hij wilde spelen, het was tenslotte nog altijd een kaartspel van Disney. Misschien vond hij het te kinderachtig of zo, maar toch. 'Fan van Disney, trouwens?' vroeg ze, waarna ze even op haar lip beet en in zijn ogen keek. 'Ik bedoel, je hebt niet zomaar even een Disneykwartet in huis liggen, of wel soms?' Ze giechelde even. 'Je mag het gerust zeggen, hoor. Ik vind Disney ook heel leuk, dus ik lach je niet uit.'

'Gaat het verder goed?' Ze hoorde de woorden wel, maar het was alsof er water in haar oren zat en ze kreeg niets meer helder binnen. Haar hoofdpijn nam haar lichaam over en zachtjes trok ze samen, waarna haar ogen open vlogen en ze hem doodsbang aan keek. Er liep een traan over haar wang terwijl ze hem aankeek, om ondertussen achteruit tegen de leuning van de bank te kruipen. Haily's gehele lichaam was aan het trillen en waarschijnlijk had ze het niet eens door. 'Hey, Kiddo, leef je nog? Je moet weten dat ik je haar nooit zal knippen of kleuren. Het is de reden waarom ik jou wilde en niet de andere meid en ik heb nog geen spijt gehad van mijn beslissing. Jij misschien wel en dat begrijp ik. Sorry. Sorry, meer kan ik niet zeggen.' Het maakte niet uit wat Sam zou zeggen, maakte niet uit wat hij deed of zou willen. Haily kreeg het toch niet binnen. Ze merkte niet dat hij voor wat dan ook zijn verontschuldigingen aan bood, dat hij haar haren toch nooit zou verven of dat hij geen spijt had van zijn beslissing om haar te kiezen. En wat zou het ook als ze het wel merkte? Het deed er niets aan af dat ze nog steeds zijn gevangene was, dat ze net zo lang bij hem moest blijven totdat hij genoeg van haar kreeg en haar bij het afval dumpte. Tenminste, haar lijk zou bij het afval gedumpt worden, zelf kreeg ze het niet eens meer mee dan. Net zoals ze dit niet mee kreeg. Het enige wat je aan Haily kon zien was een huilend, trillend en verschrikkelijk angstig hoopje mens. Misschien dat hij eindelijk een geweten ging ontwikkelen.

'Als je dat zou doen ben je de eerste die me liggen heeft.' Liet hij maar even niet letterlijk op dat antwoord in gaan, aangezien hij haar met een vinger nog neer kon leggen, maar daar ging het niet op. Toen ze hem de kaart had gegeven en om Wendy vroeg, gaf hij haar heel onschuldig Tijgertje van het vorige kwartet. HIj had ondertussen nog geen kaart hoeven pakken, dus ze zou weten dat hij vals had gespeeld en hij kon er wel om lachen, nu hopen dat Alia dat ook kon. 'Ik bedoel, je hebt niet zomaar even een Disneykwartet in huis liggen, of wel soms? Je mag het gerust zeggen, hoor. Ik vind Disney ook heel leuk, dus ik lach je niet uit.' Hij schoot in de lach, klein nieuwsgierig meisje dat het was. 'Vroeger was ik heel erg fan van Disney, ik heb ook nog bijna alle Disney DVD's omdat ik ze gewoon niet weg wilde gooien. Het was een soort obsessie van me, maar geen zorgen, zo obsessed ben ik niet meer.'

Het meisje kroop achteruit, drukte zich tegen de leuning van de bank aan en begon te trillen, te huilen. Ging het goed? Nee, zowel niet met hem als met haar. Of ja, met hem ging het goed hoor, behalve het feit dat hij geen idee had wat hij nu met Haily moest doen. Haar troosten was geen optie, want ze had al eerder duidelijk gemaakt dat ze een grondige hekel had aan het feit dat hij haar vaker aanraakte dan nodig, al was het hier ongeveer wel nodig. 'Rustig,' mompelde hij. 'Het is niets, ik doe je niets.' Hij aarzelde even, maar legde zijn hand daarna op haar been. 'Rustig.' Zoals hij eerder had gedaan, veegde hij nu met zijn duim de tranen weg. Misschien moest hij haar hier laten liggen, of niet. Nee, wacht. Hij schoof zijn handen voorzichtig onder het meisje, tilde haar toen op en drukte zich tegen haar aan. 'Niet huilen, kiddo,' mompelde hij. Hij liep naar zijn slaapkamer, waarna hij het meisje opnieuw in zijn bed legde. Nee, hij ging deze keer niet bij haar liggen. Hij ging wel even wachten tot ze sliep, hij had haar tenslotte niet voor niets dronken gevoerd. Hij ging dus naast haar op het bed zitten, waarbij hij de afstand tussen hun lichamen ongeveer probeerde te bewaren. Het was haar keuze of ze dichterbij kwam, niet de zijne. En als ze niet wilde, was dat goed. Voor deze ene keer. Hij wist ook niet wat het met hem was, hoor. En als hij het wist, liep hij nog liever tegen een muur aan om het weer te vergeten. Hij wilde het niet weten en misschien was dat wel goed, voor even. 'Ga jij maar slapen, ik maak je wel wakker wanneer je wat kan eten.' Hij keek het meisje aan, niet omdat zij echt terugkeek, ze lag met haar rug naar hem toe, maar gewoon. Hij vond het prettig om naar haar te kijken, op de één of andere manier.

Haar mond viel even open toen ze Tijgertje kreeg, waarna ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aankijk. 'Jij vieze, kleine, nee, grote, valsspeler,' zei ze, waarna ze met haar hand tegen zijn schouder duwde en daarna lachte. 'Dan speel ik een keertje niet vals, krijg je dit. Dacht ik ook ja.' Ze zei het niet gemeen of zo hoor, nee, ze lachte toen ze de woorden sprak. Ze glimlachte nog steeds na het horen van zijn antwoord. 'Nou, misschien kunnen we die ooit nog kijken, als jij dat wilt tenminste. Ik vond, vind, Disney nog steeds leuk.' Ze keek weer even naar haar kaarten, waarna ze weer glimlachte. 'Mijn favoriet is altijd al Belle en het Beest geweest. Die film leert je de negatieve en lelijke kanten van mensen te negeren, hun mooie kant te zien. Hoe lelijk of hoe slecht ze ook zijn, binnenin al dat slechte zit iets goeds, wat niemand weet wanneer diegene niet probeert.' Ja, ze zei dit heel bewust, omdat ze wist dat Jace niet was wie hij scheen te zijn, wie hij wilde zijn. Als hij écht was wie hij aan de buitenwereld toonde, had hij haar nooit vrije dagen gegeven. Hadden ze dit nu niet gedaan. 'Het is vreemd dat films zoveel gelijkenissen hebben met het echte leven.' Ze keek Jace recht aan, om nog eens extra duidelijk te maken dat ze om hém doelde, waarna ze naar het stapeltje kaarten keek. 'Jij mag een kaart vragen.'

Een persoon die in een normale staat van functioneren zou zijn, zou de twijfel op Samuel's gezicht kunnen zien en weten dat hij werkelijk geen benul had wat hij met het meisje aan moest. Alleen was Haily nu niet in een normale staat van functioneren, bij lange na niet en het zou ook nog wel even duren voor dat weer terug was. Hij kon dan ook nog zo graag willen dat ze rustig was, hij kon haar nog zo goed proberen te kalmeren, het had geen zin. Het kwam om eerlijk te zijn niet eens bij haar binnen, het enige dat wél bij haar binnen kwam was het feit dat hij haar optilde en meteen begon ze te spartelen in zijn armen. Hierbij kwam haar gebroken pols in de verdrukking te zitten en een gil verliet haar lippen, gevolgd door een zacht, kermend geluidje en nog wat tranen rolden over haar wangen. Ja, hij deed haar pijn. Morgen of vanavond zelfs al zou ze het niet meer weten, nu wel, het enige wat ze nu wist was de pijn en de angst die door haar bloedbaan schoten. Hierdoor voelde ze ook niet dat hij haar op een bed legde en zei dat ze wel kon gaan slapen. Haar ogen vielen wel langzaam dicht hoor. De angst en spanning zorgden ervoor dat ze ze niet open kon houden, maar nog steeds was ze doodsbang. Als een hoopje mens viel ze in slaap, nog niet wetend of ze wel wakker wilde worden over een paar uur.

'Jij vieze, kleine, nee, grote, valsspeler. Dan speel ik een keertje niet vals, krijg je dit. Dacht ik ook ja.' Hij moest er oprecht om lachen dat Alia hem een stomp tegen zijn schouder durfde te geven en hij knipoogde terug. 'Maar ik heb nooit gezegd dat ik niet vals zou spelen,' grinnikte hij. 'Mijn favoriet is altijd al Belle en het Beest geweest. Die film leert je de negatieve en lelijke kanten van mensen te negeren, hun mooie kant te zien. Hoe lelijk of hoe slecht ze ook zijn, binnenin al dat slechte zit iets goeds, wat niemand weet wanneer diegene niet probeert.' O, Jace had heel erg goed door wat Alia hier mee probeerde te bereiken en bijna had hij haar over tafel een klap gegeven. 'Dat ik je nu niets doe, betekent niet dat ik niet van gedachten kan veranderen.' Mompelde hij haar toe, terwijl hij strak in haar ogen keek en daarna naar de deur liep, gezien dat de bel net gegaan was. Oké, hij moest toegeven dat hij lui geweest was en gewoon de Chinees had besteld. Niemand hoefde zich zorgen te maken hoor, dit was een soort service die je als crimineel kon krijgen. Eten tegen betaling, alleen dan in de criminele wereld. Werkte heel goed.

Haar ademhaling vertraagde, ze viel in slaap, duidelijk. Hij gunde het haar wel, hoor, alleen ging net op dat moment de bel en werd hij gedwongen om haar straks weer wakker te maken. Straks. Ze mocht boven wel eten of hij bewaarde het voor morgen en warmde het dan op, kon hij ook doen. Eerst maar even het eten halen dan. Zo stil mogelijk liep hij de kamer uit, trap naar beneden, naar de voordeur. Jace had de mannen net betaald en had nu het eten in zijn handen. 'Geef maar mee naar boven, Haily slaapt.' Tja, Jace zou het wel vreemd vinden, maar dat maakte hem nu niet echt veel uit. Een blik op de woonkamer vertelde hem zelfs dat hij gewoon een spelletje zat te spelen. Een kwartet, met Disneykaarten. Wacht, wat? Sam proestte het bijna uit, maar wist zich nog net in te houden. 'Cheesy hoor, Jace,' mompelde hij, waarna hij zijn deel van het voedsel uit het zakje haalde en daarbij ook de kroepoek meenam. Jace had deze de vorige keer gekregen, dus nu was het zijn beurt. 'Veel speelplezier nog,' zei hij met een knipoog, waarna hij weer naar boven liep en voor Jace uit het zicht verdween. O ja, bestek. Weer naar beneden, waarna hij snel de keuken inliep en daar de benodigde dingen haalde, waarna hij overdreven naar Jace glimlachte en nu echt naar boven verdween. Eenmaal daar was hij weer een stuk stiller, zo ook in het openen van zijn maaltijd. Haily mocht gewoon verder maffen, deed het kleine meisje misschien goed. En hij moest straks ook even haar pols verzorgen, zag hij wel weer. Eerst slaaptijd voor de kleine meid.

Ze was best geschrokken van zijn reactie, maar gelukkig verdween hij toen de bel ging, al kon ze het niet laten om toch nog wat te zeggen. 'Ik doelde er eerder op dat je niet door en door slecht bent, zoals ik al eerder zei : ik weet dat ik hier niet levend uitkom. Is wel duidelijk.' Ze zuchtte. Boem, weg sfeer. Hallo, drama. Ze liet zichzelf op de bank vallen, waarna ze de kaarten over haar hoofd verspreidde. Trouwens, iets in deze kamer had een heel onaangename geur en toen ze doorhad dat er een blikje bier stond, was het ook wel weer duidelijk. Ze raapte een pen van de tafel, waarna ze deze naar het blikje gooide en het op een haar na miste. 'Wel verdomme,' siste ze, waarna ze terug ging liggen en opnieuw de kaarten op haar hoofd legde, deze keer ook twee op haar neus op de geur te verdoezelen. Jace de sfeerverpester. Goede bijnaam, al zei ze het zelf. Ach, nu kreeg ze tenminste wel wat te eten. Chinees, altijd lekker.

Nja jij stemde toe om Haily over te slaan, dus die slaapt, lekker gezellig.

Samuel had heel goed gehoord dat het eten er al was, dus die was erg snel weer beneden, maar zonder het meisje en dat verbaasde Jace ergens wel. Ze sliep. Oké, nog meer verbazing. Sinds wanneer gaf Sam zijn meisjes de tijd om overdag te slapen, vond hij het goed en gaf ze ook nog eten? 'Cheesy hoor, Jace,' en dan ook nog iets zeggen over dat hij met Disney kwartet bezig was, hij ging wel lekker hoor. 'Ik doelde er eerder op dat je niet door en door slecht bent, zoals ik al eerder zei : ik weet dat ik hier niet levend uitkom. Is wel duidelijk.' Kon hij niet gewoon de Chinees over haar hoofd heen gooien en dan klaar zijn met dit verrekte irritante kind? Hij had niet eens meer zin om iets met haar te doen, dus ging gewoon de televisie aan. Vechtfilm. Nee, geen Jackie Chan shit of iets in die trant, het was gewoon puur Actie en Thriller, ze kon de pot op als ze het daar niet mee eens was. 'Hier, je eten en als je nog eens zo'n opmerking maakt, dan kan je dat morgenavond wel eens duur komen te staan, duidelijk?' Hij keek haar niet aan, opende gewoon zijn eten en begon het te roeren. Dan werd alles weer een beetje warmer en zo verspreidde je de groenten en het vlees. 'Borden en bestek in de keuken, als je dat überhaupt nodig hebt.' Mompelde hij haar toe, chagrijnig omdat dat kind gewoon nooit haar mond kon houden.

Het eten was best lekker geweest, alhoewel het naar zijn zin net iets te snel op was. Ach. Hij gooide zijn bakje weg, waarna hij zijn bestek op de kast legde om straks mee te nemen. Eerst een middeltje voor haar pols en dan hopen dat hij haar niet opnieuw wakker maakte. Misschien gebeurde dat wel, maar ach. Haar pols moest worden verzorgd en dat wist ze ook wel. Hij haalde een zalfje en een verband uit de kast, waarna hij naar het meisje liep en zo voorzichtig mogelijk haar pols naar zich toetrok, waarna hij de zalf op de gebroken pols uitsmeerde en daarna het verband er omheen wikkelde. Zo moest het snel beter worden, ongeveer. Vast wel, als zij er rustig mee was toch. Ze mocht er niets mee doen, maar dat was ook ongeveer logisch, niet dan? Het was niet dat ze er opeens gewichten mee ging heffen, of zo. Ach. Nu mocht ze wel verder slapen, hij was eigenlijk ook redelijk moe, maar hij had geen flauw idee hoe laat het was. Nog niet slapen, daar was het te vroeg voor. Hij liep weer naar de kast, haalde daar wat schetspapier uit en ging weer op de bank zitten. Hij wist niet wat hij ging tekenen, hoor. Gewoon wat schetsen, vanzelf wel zien wat er gebeurde. Hij zag vanzelf wel wat het zou worden, misschien ook wel helemaal niets. Had hij wel vaker, dat het uiteindelijk gewoon echt een schets bleef.

Ze zuchtte diep, waarna ze het eten aanpakte en naar de keuken ging om een vork te halen, waarna ze zich weer op de bank liet vallen. Ze nam haar kaarten van de bank af en legde die met de slechte kant naar boven. 'Hier, je zou toch winnen. Ik had slechte kaarten,' mompelde ze, waarna ze begon te eten en de film probeerde te volgen. Of het ook werkelijk iets voor haar zou zijn, wist ze niet. Vast niet, maar een andere film kwam er vast niet aan. Wat maakte het ook uit, niets maakte nu uit. Alleen eten, want ze had honger. En Chinees was lekker, dus je hoorde haar niet over het voedsel klagen. Na een tijdje had ze ook haar bakje leeg geschraapt en stond ze op, om het weg te gooien en haar vork in de wasbak te leggen, waarna ze naar boven liep en zich op het bed liet vallen. Boeide haar niet wat Jace nu van haar gedrag vond, was zijn eigen schuld.

Verbaasd opende Haily haar ogen, iets of íemand zat aan haar pols en dat had ze vrijwel meteen gemerkt. Wat ze ook heel erg snel door had was de onnoemlijke hoofdpijn die ze voelde en ook wist ze waardoor dat kwam. Opeens schoten Sam's eerdere woorden door haar hoofd, de woorden dat hij haar haren nooit een andere kleur zou geven of zou afknippen. Eens zien of hij daar de waarheid bij had gesproken. Kreunend kwam ze overeind, wierp een sarcastische blik de kamer rond en zag dat Samuel daar ook zat. Met Chinees eten en ze had heel erg de neiging om het allemaal in zijn haren te gooien. 'Dus je geilt op mijn haar?' Voor ze überhaupt door had dat ze het wilde zeggen, had ze het al gezegd en dat was misschien niet helemaal het handigste wat ze gedaan had. Maakte niet uit, niemand had ooit gezegd dat Haily heel slim was en hij had haar pols toch al verbonden. Niet dat ze er iets aan had want hij had er duidelijk alleen zalf op gesmeerd en wat verband eromheen gedaan, er moest gips om als je het goed wilde laten genezen en dat ging waarschijnlijk niet gebeuren zolang ze in zijn huis was. Zou ze hem moeten bedanken voor het feit dat hij haar niet nog meer pijn had gedaan dan hij had kunnen doen? Nah, was niet nodig en daar ging hij ook vast niet vanuit. Waar zou hij eigenlijk wel vanuit gaan, met haar in zijn kamer? 'Wat wil je nou eigenlijk nog verder met me?' Ja, hier had ze over nagedacht. 'Oke, pijn doen maar dat weet ik al. Is er ook een tijdschema voor wanneer ik bij het oud vuil beland of zie je wel wanneer je geen zin meer in me hebt?'

'Hier, je zou toch winnen. Ik had slechte kaarten.' Jace werd heel, heel erg chagrijnig van het meisje dat haar spullen ondertussen had opgeruimd en naar boven verdwenen was. Hij smeet zijn overige eten (dat hij niet meer hoefde want hij had genoeg gegeten) in de prullenbak en zijn bestek liet hij gewoon in de vaatwasser vallen, maakte niet uit hoe het terecht zou komen. Daarna liep hij achter het meisje aan, naar boven en zijn hand sloot zich om haar keel heen, zodra hij haar kamer binnen was gekomen. Langzaam tilde hij haar op, drukte haar tegen de muur en keek haar recht in haar ogen aan. 'Luister Alia, je hebt inderdaad nog vrij vandaag en een deel van morgen ook, maar zet nog één keer een grote mond op en ik zorg ervoor dat je niet meer kan bewegen vanaf dat moment? Je hoeft niet te vragen hoe, waarschijnlijk door verkrachting, het breken van je botten of ik hang je gewoon ergens op, maar ik meen het wel. Houd die grote bek voor je, duidelijk?' Jace was woedend. Het kreng moest maar eens op haar plek gezet worden en daar blijven, want ze werd veel te vrijpostig om nog goed mee om te gaan. 'Ik ben nog steeds de baas over jou, dus je gedraagt je of ik besluit gewoon je vrijheid weer in te nemen. Ik hoop dat het duidelijk is.'