Haily VS Matthew

Geblinddoekt. Vastgebonden. Kon het nog erger? Haar váder - of terwijl de man die een poging deed tot opvoeden - had dit nota bene gedaan en ze wist niet eens waar ze heen gingen. Wel wist ze dat Jonas haar over zijn schouder had geslagen toen ze weer uit de auto stapten, dus ervandoor gaan was sowieso geen optie. Wat moesten ze dan nou van haar? Aan de bewegingen van de jongeman waar ze op lag, merkte ze dat een of andere bestemming bereikt was en ze hoorde ook een deur open gaan. Waarschijnlijk liep haar vader nu naar binnen, met Jonas op zijn hielen, ze wist alleen niet of dat echt zo was. Het was natuurlijk de waarheid, de twee mannen liepen echt naar binnen en het meisje volgde automatisch, gezien het feit dat ze geen keuze had. 'Meneer, denkt u echt dat het slim is om gewoon binnen te lopen? Ik bedoel, hij staat er niet echt om bekend dat...' Onmiddellijk kapte hij zijn woorden af. Misschien had hij aan haar vaders gezicht gezien dat het niet heel erg slim was om tegen hem in te gaan. Misschien was er ondertussen nog een ander binnen gekomen, ze wist het niet. 'Het maakt me niet zoveel uit wat hij denkt, ik heb een afspraak met hem en daar dient hij zich aan te houden. Leg haar op de bank neer, dan is ze zijn probleem en vertrekken we.' Altijd leuk, als je vader (niet dat ze hem ooit zo noemde) je een last vond en de behoefte had om je ergens te dumpen. Maakte niet uit, Haily was wel wat meer gewend dan dat, hoewel ze erg benieuwd was naar wat er nu ging gebeuren. Met een smak kwam ze op de bank terecht en ze hoorde de twee mannen vertrekken. Nou, ook goedendag.

Twee mannen liepen de deur van de kamer uit en terwijl hij zijn hoofd schudde, liep hij de kamer binnen. Niet dat hij moest klagen hoor, maar hoe de mannen - waarvan één de vader van het meisje was - zich gedroegen en te werk gingen? Nee, dat stond hem niet helemaal aan. Als ze nou ook gewoon even uitleg zouden gegeven hebben aan de meid, zodat hij dat niet hoefde te doen. Ugh. Hij zuchtte, liep op het meisje af en verwijderde vrijwel meteen haar blinddoek, waarna de touwen om haar polsen en enkels volgden. 'Kijk, omdat je nu lost bent betekend niet dat je er meteen vandoor mag gaan, maar ik geef je de nodige vrijheid aangezien ik niet wil dat je tegen mij keert.' Hij legde zijn handen op de knieën van het meisje en keek haar strak aan. 'Ik vermoed dat ze je ook geen uitleg hebben gegeven? Typisch, natuurlijk. Sorry dat ik het zeg, maar je vader is echt een zak.' Hij gniffelde even, hield zijn handen nog steeds waar ze lagen. 'Kijk, je vader heeft mij gevraagd om je te trainen. Wapens, vechtkracht. Waarom weet ik niet en ik heb verder geen vragen gesteld. Mij is gezegd dat ik je moest helpen om vaardigheden te ontwikkelen die misschien handig zijn voor later, de nabije toekomst.' Hij hield zijn hoofd even schuin, keek haar bedenkelijk aan. 'Het is dus handig als jij goed luistert naar wat ik te zeggen heb, dan zal ik jou ook met respect behandelen.' Hij stond op, keek de kamer rond en grinnikte om de schampere hoeveelheid meubels die hier stonden. Een compleet ingericht huis zeiden ze dan. Ja, wow, hij was heel verbaasd hoor. Niet. 'Ik heet Matthew trouwens, jouw naam ken ik al dus die hoef je niet meer te vermelden. Spaar je adem voor de nuttige dingen.'

Opeens werd haar blinddoek verwijderd, wat ervoor zorgde dat haar pupillen iets vernauwden en ze de jongeman voor haar eens goed op nam. 'Kijk, omdat je nu lost bent betekend niet dat je er meteen vandoor mag gaan, maar ik geef je de nodige vrijheid aangezien ik niet wil dat je tegen mij keert.' Die handen op haar knieën waren geheel onnodig. Haily hield er niet zo van als iemand haar aanraakte, terwijl ze die persoon niet kende en niet wist wat hij van haar moest. Nee, daar maakte hij geen vrienden mee, maar hij zag er ook niet uit alsof hij vrienden wilde maken. 'Ik vermoed dat ze je ook geen uitleg hebben gegeven? Typisch, natuurlijk. Sorry dat ik het zeg, maar je vader is echt een zak.' Onmiddellijk schoot haar hoofd omhoog. 'Hij is mijn vader níet.' Er brandde een vuur in haar ogen wat duidelijk zou moeten maken dat ze niet wilde dat hij die vent nog een keer haar vader noemde. Wel was ze nieuwsgierig naar de rest dat hij te vertellen had. Trainen, wapens, vechtkracht? Dat ging allemaal heel erg ver, veel verder dan wat ze zelf kon en eigenlijk had ze de zin ook niet om het te trainen. Ondertussen stond hij op, waardoor Haily haar armen op de leuning van de bank plaatste, haar lichaam omhoog gooide en aan de achterkant weer neer kwam. Kracht had ze niet, lenigheid wel, hoewel dit niet eens was om te showen wat ze kon. Hij hoefde gewoon niet zo dichtbij te komen. Hij. Matthew. 'En waarom zou ik naar jou luisteren? Ik wil hier niet zijn, meestal doe ik waar ik zelf behoefte aan heb en aangezien ik nooit iets doe wat die vent voor me geregeld heeft, doe ik dit ook niet. Geef me een goede reden om te blijven.' Arrogant, bijna hooghartig keek ze de jongeman aan. Hij zag er wel iets ouder uit, maar ze kende hem niet, dus wist ze ook -behalve zijn naam- helemaal niets van hem.

Hij lachte spottend, waarna hij zich naar het meisje draaide. 'Denk je dat ik dit wil? Ik leid ook liever mijn eigen leven, maar je wilt een reden? Goed. Ik heb er twee.' Hij ging op een stoel zitten, waarna hij zich half omkeerde. 'Nummer één, als je weggaat komen ze achter mij én jou aan, waarna het ritueel zich zal herhalen tot je uiteindelijk wel gaat luisteren. En geloof me, ik denk dat ik wel begripvoller ben dan anderen.' Hij stond opnieuw op, wat één van zijn trekjes was. Echt stilzitten kon hij niet, was ook wel logisch. 'En ten tweede, al die kennis kun je op je...' Hij gniffelde even. 'Op hem gebruiken.' Hij liep op het meisje af, legde zijn handen op de rug van de hare en hield zo haar beide handen tussen zijn handpalmen. 'Dus, wat denk je. Blijven we hier, of heb je liever nog meer ellende?' Na deze woorden liet hij haar handen weer los en verliet hij de kleine kamer, waarna hij - gelukkig - een beter gemeubileerde ruimte vond en een glimlach zijn gezicht sierde. 'Als je honger of dorst hebt, zoek de keuken maar op en neem wat je wilt, kan me niet schelen.' Hij verkende ondertussen deze kamer en vond al snel de wapens die hier opgeborgen waren, handig, maar die zou hij nu nog niet gaan gebruiken. Stokken waren voor de eerste lessen altijd beter, dus misschien moest hij maar even op zoek gaan. Een botte voor haar, een scherpe voor hem. Ze zouden wel een keertje wisselen en dan overstappen op de wapens, als ze bleef dan. Eigenlijk had ze niet zoveel keuze en de beste manier om van haar 'vader' af te raken, was bij hem blijven. Ook al wilde hij zijn eigen procedure volgen, veranderingen konden niet zoveel kwaad.

'Denk je dat ik dit wil? Ik leid ook liever mijn eigen leven, maar je wilt een reden? Goed. Ik heb er twee.' Zijn redenen hoefde ze verder eigenlijk niet te horen, want ze had er ook totaal geen interesse in. Natuurlijk had hij best wel gelijk dat ze zo weer terug gehaald zou worden, want haar vader had genoeg mensen die haar in de gaten konden houden en dus ook weer terug brengen, mocht ze besluiten ervandoor te gaan. 'Dus, wat denk je. Blijven we hier, of heb je liever nog meer ellende?' Hij raakte haar aan. Automatische reactie was dat ze haar handen onmiddellijk weg trok en haar ogen naar hem samen kneep. Dat was al de tweede keer in nog geen tien minuten dat hij haar aan raakte, waarom in godsnaam? Was hij handtastelijk of wat? 'Als je honger of dorst hebt, zoek de keuken maar op en neem wat je wilt, kan me niet schelen.' Haar wél. 'En waarom zou ik jou vertrouwen? Ik vertrouw die vent niet en zijn mannen ook niet, jij werkt, een soort van tenminste, voor hem en dus ben je niet betrouwbaar.' Ja, Haily was erg achterdochtig als je voor die vent werkte. Eigenlijk had Haily niet de behoefte om te blijven, maar ze was wel nieuwsgierig en begon het huis te verkennen. Het was erg minimaal ingericht, wat er meteen voor zorgde dat ze de touch van Jonas herkende, bloemetjesgordijnen. Verschrikkelijk.

Hij negeerde haar verdere opmerking en na een ronde door het kleine huis, liep hij weer naar buiten, raapte twee stevig uitziende stokken van de grond en nam deze weer mee naar binnen, de keuken in. Hij ging op een simpel krukje zitten en begon met één van de messen de punt te slijpen. Zoals hij eerder al had gezegd : alleen de zijne. Was leuker, voor hem. Voor haar waarschijnlijk niet. Ach. Zo'n tien minuten later was hij klaar, nam hij beide stokken mee naar de kamer waar Haily nog zat en ging voor haar zitten. 'Vertel eens, hoe zou jij iemand vermoorden? Beschrijf je tactiek, wapen, de manier waarop. Alles.' Hij glimlachte even, waarna de stokken achter zich neerlegde. Hij was best benieuwd naar wat ze nu zou zeggen, eigenlijk. Meestal ging het hier al fout, al had hij bij dit meisje een ander gevoel. Of ja, niet dat hij al zoveel leerlingen had gehad, maar wel gewoon andere mensen aan wie hij precies hetzelfde vroeg. Voor de meesten was het niet vreemd, want ze kenden hem, wisten dat hij niet helemaal normaal was, maar meer wisten ze ook niet. Dat wist bijna niemand en de personen die dat wél wisten, daar stelde hij geen vragen aan. Ingewikkeld? Ach, nee. Hij keek de kamer nog eens rond, zuchtte even diep en keek het meisje toen weer aan. 'Vind jij die bloemetjesgordijnen ook zo lelijk?' vroeg hij, zonder echt een antwoord te verwachten. Hij vond ze afschuwelijk, de persoon die ze hier had opgehangen was de meest idiote persoon die hij zich kon inbeelden. Bloemetjespatronen, voor hem? Kom op, denk een keer na. Back to the point, de gordijnen vernielde hij later wel een keer.

Verbaasd keek ze op toen hij de kamer weer binnen kwam en tegenover haar ging zitten. Wat moest hij nou weer? Het was heel erg duidelijk dat ze niets met hem te maken wilde hebben, wat in feite betekende dat hij moest oprotten, niets meer en zeker niets minder. 'Vertel eens, hoe zou jij iemand vermoorden? Beschrijf je tactiek, wapen, de manier waarop. Alles.' Nou, dat was niet heel moeilijk hoor, tenminste niet als je een man moest vermoorden. 'Easy, je lokt hem met je lichaam een kamer in, zorgt dat hij naakt in bed komt te liggen zonder zijn eigen wapens, dan pak je een mes en steekt het door zijn keel heen. Ligt er trouwens aan hoe slim het slachtoffer is, maar dat maakt niet zo veel uit, alle mannen denken maar aan één ding.' Ze keek hem niet recht in de ogen, maar haar blik was gefocust op de takken die hij in zijn handen had, omdat ze nog niet precies wist wat hij daar mee wilde gaan doen. Handig om te weten, dat wel. Duidelijk had één daarvan een scherpe punt, de ander weer totaal niet. O, Haily wist wel wat de verdeling zou zijn hoor, hij zou haar letterlijk prikkelen om aan te vallen en zo in zijn klem te komen. Zo trainden de mannen van haar vader ook en daar was ze vaak zat al met blauwe plekken vandaan gekomen -niet dat haar vader wist dat ze daar af en toe trainde- omdat je haar met sommige woorden heel erg agressief kon maken en dan dacht ze niet helemaal meer na. Tsjah, moest je gewoon niet doen dan.