Roy VS. Haily

Oh dear god, please help us. Dit gaat nooit goedkomen tussen die twee EN LAAT WAT VAN HAAR HEEL WIL JE, ZE MOET TENMINSTE NOG KUNNEN LOPEN ALS ROY KLAAR IS, IS DAT DUIDELIJK?!

Daar stond ze dan, recht tegenover de grootste crimineel aller tijden, die nu niets, maar dan ook echt niets, meer kon doen. O, in zijn ogen zag je wel dat hij bij bewustzijn was hoor, daar was geen twijfel over mogelijk. Maar zijn ketenen gaven hem geen mogelijkheid om te bewegen, lieten niet toe dat hij ervan door zou gaan en stonden niet eens toe om op te staan. Glimlachend keek ze hem aan. Alsof ze onschuldig was, net zo onschuldig als hij ooit geweest was. Toen hij kleiner was, misschien, maar zelfs daar twijfelde ze aan. Hij was een moordenaar, een ooit gezochte moordenaar, maar nu zat hij hier in dit gekkenhuis opgesloten. Dag en nacht volgepompt met medicijnen, alleen had Haily er dit keer voor gezorgd dat hij bij bewustzijn was. Een infuus? Nah, geen bal aan, die trok je zo uit zijn been en weg waren de medicijnen. Uurtje wachten, voilá. Het was bijna gewoon te simpel. Niet dat hij bij bewustzijn hoefde te zijn als ze hem mee ging slepen, geen sprake van, maar hij moest zien dat een klein, simpel meisje hem net zo goed kon pakken. Hij kon toch nergens heen. Langzaam boog ze naar voren, drukte een zachte kus op zijn lippen en grijnsde tegen zijn lippen aan. 'Weltrusten,' de woorden werden in zijn oor gefluisterd, waarna ze een spuit diep in zijn been prikte en het verdovende spul in zijn bloedbaan liet lopen.

Volgens mij is het Haily die op dit moment de touwtjes in handen heeft, maar als ze ook maar iets doet dat mij niet aanstaat met Roy, dan zorg ik er persoonlijk voor dat jij, Elke, de rest van je leven spijt hebt:) 

Zijn lichaam was weken, maanden geleden gebroken door een tekort aan beweging en training. Zijn geest was dan wel intact, maar leek gedeeltelijk afgestorven zijn door de vele dagen dat ze hem aan de medicatie gelegd hadden, de vele dagen dat ze hem onder bedwang hadden moeten houden omdat hij anders afschuwelijke dingen gedaan zou hebben. Afschuwelijke dingen, dat waren niet zijn woorden. Nee, de behandelende artsen gebruikten die woorden graag. Hijzelf noemde het een passie voor iets dat niet in de maatschappij geaccepteerd werd. Een flauw lachje zou nu over zijn gezicht glijden, mits hij volle macht over zijn eigen lichaam had. Gebroken, kapot. Het meisje tegenover hem had iets met hem gedaan, hoewel hij niet wat. Het was alsof hij zich voor het eerst in weken weer lichtelijk bewust was van zijn omgeving, van wat hij zag. Maar wat deed zij hier? Daarover nadenken bracht steken in zijn hoofd, wat voor hem niet prettig was. Wat deed ze hier en waarom hadden de artsen haar binnen gelaten? Nee, ze hadden haar niet binnen gelaten. Het was ten strengste verboden om hem te bezoeken, niet dat er iemand was die bij hem op bezoek wilde komen. Behalve zij dan, hoewel hij niet wist of hij dat nu wel zo prettig moest vinden. Wie was ze, waarom was ze hier? Verdomme, de steken in zijn hoofd branden nu zo erg dat hij zijn ogen sloot voor de omgeving, in de hoop ze straks open te kunnen doen en erachter te komen dat ze weg was. Doordat hij niet keek, was hij dus ook niet voorbereid op de steek in zijn been, die zijn gedachten direct weer liet vervagen. Een prettige witte waas die alles verdreef, dus ook de nare vragen. Rust, rust. Gewone stilte, hij hoefde zich even nergens druk om te maken.

Oké, hij was dan nu misschien buiten bewustzijn, maar dat wilde niet zeggen dat het makkelijk ging zijn om hem mee te nemen. Helemaal niet makkelijk, om eerlijk te zijn. Heel moeilijk. Nu was hij namelijk veranderd in een dood gewicht en hoewel Haily heel erg lenig was, was ze niet zo heel sterk dat ze hem gewoon mee kon slepen. Nee, dat viel erg tegen. Uiteindelijk sleurde ze hem toch maar over haar schouder en viel bijna om, om daarna het raam open te gooien en hem gewoon beneden in een berg bladeren liet vallen. Je hoefde niet moeilijk te doen als je ervoor zorgde dat alles klaar stond, alleen nu moest ze hem dalijk nog de muur over krijgen. Werd lastig, maar ze kon het. Haily kon alles, dat moest zo nu en dan toch kenbaar worden. Zeker omdat ze in Italië al jaren gezocht werd, Frankrijk en Spanje trouwens ook. Dat waren gewoon leuke landen om gezocht te worden, hoe erg ze ook hun best deden, zij was ze altijd een stap voor. En nu was ze hier, klaar om ook nog eens gezocht te gaan worden in Amerika. Het ''kleine meisje'' dat Roy had laten ontsnappen. Hielp ontsnappen. De vlees geworden dood die dan weer op vrije voeten was. Hoewel, vrij? Hij zou van haar zijn en daar moest hij maar mee leren leven.

Goed, hij was dus weer weg. Ik moet echt een stuk gaan vullen over een bewusteloze verdoofde Roy, die al maanden, misschien al wel jaren -hij kon de tijd zelf natuurlijk niet meer bijhouden, te vaak buiten bewustzijn- aan een zware medicatie gelegd werd omdat hij anders alle mogelijkheden tot ontsnappen probeerde. Zijn lichaam was verwaarloosd, alleen de wekelijkse wasbeurt had ervoor gezorgd dat hij niet al aan het ontbinden was, zo weinig aandacht werd er aan hem besteed. Er was niemand die ook maar langer dan een halfuur in zijn omgeving wilde zijn, hoewel hij zo weerloos was als een pasgeboren kitten wier oogjes nog niet open waren. Dood of levend, het enige verschil was het nog regelmatig slaande hart dat zich in zijn borst bevond. Dat was het verschil. Voor de wereld was hij dood, velen geloofden dat hij gestorven was. Niemand die wilde horen dat hij nog leefde, want dood en opgesloten was veiliger dan levend en opgesloten. Voor de vlees geworden duivel was iedereen bang en pas als de vlammen van de hel hem kwamen halen, was het veilig. Zo lang ze geloofden dat hij er niet meer was, opgenomen in de hel, klopten de harten van slapende mensen rustig. Niemand mocht hen vertellen dat hij momenteel buitenlucht proefde, zelfs al was hij zich er zelf niet van bewust dat hij deed. De enige die wist van zijn nachtelijke ontsnapping was Haily, het meisje dat hem nu over het strengbeveiligde terrein sleepte. Zelfs hijzelf wist het niet, hij was zwaar verdoofd. Zijn lichaam leefde niet meer, zijn brein stond op nul procent. Hij lag tegen de dood aan, artsen hadden hem op het randje van leven gehouden. Ze mochten hem niet doden, dat was bij de wet verboden. Maar er was niemand die hen verboden had hem op de dood neer te leggen, niemand. Maar nu was hij vrij en het enige verschil was dat hij nu kon sterven, wat eerder niet kon. Hij kon weer sterven, terug naar de sterfelijkheid. Maar ook naar de vrijheid, vrijheid die hij niet kon ruiken door alle verdovende middelen in zijn bloed.

Nog steeds wist ze niet precies wat ze nou met die gast aan moest, hij was veel te zwaar om hem over het gehele terrein te gaan slepen, bovendien hield ze dat nooit vol. Ach, om het nog gezelliger te maken kwam er daar ook al een bewaker aan lopen die zijn nachtelijke ronde deed. Ze waren nog niet gezien, nog niet, maar dat zou niet lang meer duren. Afleiding. Dat had ze nodig. Hoe? Was niet moeilijk. Meteen pakte ze een tak op, gooide die aan de andere kant tegen de muur en je zag hem gealarmeerd opkijken om alarm te gaan slaan, maar eerst moest hij toch even checken wat er daar nou aan de hand was. Zeg nou zelf, hij kon toch geen alarm slaan als hij nog niet eens zeker wist wat er aan de hand was? Nee, onmogelijk. Mits het een slimme bewaker was, maar naar Haily's mening bestonden die gewoon niet. Tuurlijk, ze was ook een keertje bijna gepakt door een bewaker die zijn baan erg serieus nam en daardoor niet door had dat er binnenin vanalles gestolen werd. Tsjah, hij moest alleen de buitenkant bewaken. De sukkel. Terug naar Roy, vlees geworden duivel, dienaar van de hel. O, wat een leuke bijnamen had hij allemaal. Niet dat zij ze niet had hoor, in Europa hadden ze heel erg vlijende bijnamen voor haar verzonnen. De mensen die ze in bed had gelokt (om vervolgens te doden, niet voor seks) noemden haar een Gevallen Engel vanwege haar schoonheid, wat eigenlijk best wel klopte omdat ze ook de valsheid had van zo'n Engel, daar stonden ze om bekend. Door anderen werd ze gewoon hoer genoemd en de overheid noemde haar de dood op naaldhakken. Ja, dat was geen grapje, zo werd ze echt genoemd. Ondertussen had ze Roy al over het terrein gesleept, over de muur heen en was ze in het bos erachter gekomen. Zonder dat iemand het gemerkt had. Heerlijk, die bewakers.

Misschien was hij zelfs al dood, het zou niemand verrassen. Als hij dood was, was hij een stuk onschuldiger. Een dood gewicht, een dood lichaam. Weg van de ruimte waar hij al maanden of jaren verbleef, waar ze hem al tijden onder medicatie hielden. Weg, weg daarvan. Andere medicijnen die zich nu in zijn bloedbaan bevonden, ingespoten door de dood op naaldhakken. Natuurlijk, hij wist niet dat ze zo heette. Dat maakte niet uit, aangezien hij momenteel eigenlijk helemaal niets wist. Hij wist niet wie hij was, waar hij was, wat hij was, wat hij deed of hoe laat het was. Hij was nergens met zijn hoofd, maar overal tegelijk. Gekte die toegeslagen was, hem in zijn greep hield. Nee, Roy was niet meer de zoon van de duivel die hij geweest was. Of in ieder geval, dat was hij momenteel niet. En dat zou hij de eerste weken ook niet worden, aangezien hij zo zwaar gesloopt en gebroken was dat zijn lichaam zelfs de lichtste inspanningen nauwelijks uit kon voeren. De moordenaar, de dood hemzelf, werd momenteel vervoerd door een meisje dat in Europa crimineel was, maar hier nog niet zo veel betekende. Hij werd door het bos gesleept als een dood stuk vlees en dat was dan ook wat hij was. Een dood stuk vlees dat nog regelmatig ademhaalde. Een lichaam dat onbruikbaar was geworden door de medicijnen. Is mijn stuk nu al vol? Ik weet namelijk niets meer te vertellen dat je nog niet weet.

Kreunend sleepte ze hem door de bossen en besloot dat ze hem wel eens het tegengif kon gaan geven, het duurde namelijk een uurtje ongeveer tot het werkte en dan was Roy weer bij bewustzijn. Over een uur hing hij echt al wel aan handboeien in haar kelder, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken en ze wilde graag zijn gezicht zien op het moment dat hij wakker werd. Naakt. Bijna glimlachte ze alleen al bij het idee, echter hield ze zich in, eerst dat dode lichaam eens bij haar thuis krijgen. Het was niet ver, gewoon wat dieper het bos in dan dat de meeste mensen durfden. Dat was alles.
Een halfuur later was ze bij haar huis aangekomen, trapte de deur open en sjouwde het lichaam naar de kelder, waar ze die gewoon van de trap af liet rollen en er moeizaam achteraan liep. Hij was echt veel te zwaar voor haar spieren, spieren die ze duidelijk niet genoeg had. Daarna moest ze ook nog zijn handen vastmaken aan het plafond en ging daarbij op een krukje staan, anders kon ze hem nooit omhoog houden en de handboei eromheen doen. Over zo'n kleine twintig minuten zou hij weer vol bij bewustzijn zijn, merken dat hij naakt aan het plafond hing en dan zou hij haar ook te weten komen. Ze was best wel nieuwsgierig naar hoe hij ging reageren, maar eerst had ze de neiging om iets te drinken. Op haar naaldhakken liep ze weer naar boven en schonk wat rode wijn in, heerlijk.

Misschien kwam het doordat de medicijnen al deels uitgewerkt waren, misschien kwam het door de verandering in zijn bloed, maar Roy, de vlees geworden duivel, kwam eerder bij dan Haily, de dood op naaldhakken, voorspeld had. Hoewel, kon men het echt bijkomen noemen? De hartslag van het vrijwel levenloze lichaam versnelde iets en daarmee werd de ademhaling ook weer wat duidelijker hoorbaar, maar verder trad er nauwelijks verandering op. In ieder geval, uiterlijk gebeurde er niets. Diep in het lang verwaarloosde lichaam begon iets te gebeuren, alsof een dode tot leven werd gewekt. Hij kreeg gevoel in zijn slap geworden spieren en het magere lichaam, dat ooit een normale postuur gehad had, kwam van binnen weer tot leven. Alsof het bloed sneller ging stromen, alsof alles weer langzaam aangezet werd. Alle uithoeken van zijn lichaam werden weer voorzien van zuurstof en uiteindelijk gebeurde er ook iets in zijn hoofd. Alsof een sprankje licht zich verspreidde, langzaam maar zeker hem weer vermogen tot denken gaf. Hij voelde weer echt, steeds beter en steeds duidelijker. Dingen van vroeger gleden langs zijn ogen voorbij, kwamen tevoorschijn als beelden en waren even snel weer weg. Langzaam, heel langzaam ging het. Een machine die jaren in een verstofte omgeving had gestaan, waar nooit meer naar om werd gekeken, maar nu ineens weer aangezet werd. Niet alleen kwamen er herinneringen in zijn oog, ook zijn hoofd werd opnieuw gevuld. Kleine dingetjes, feiten die een kind van twee kende. Een naam. Gevoelens. Dingen die uitgestaan hadden, zo lang dat hij het niet kon overzien. Angstige gezichten, het vonnis dat hem opgelegd was. Zware medicatie in een kliniek voor psychisch gestoorden. De vlees geworden duivel werd geketend aan de hel op aarde. Maar nu? Zijn ketens lagen niet verbonden aan de hel, maar aan de hemel. Zo voelde het, aangezien zijn polsen opgehouden werden door ketens die aan het plafond van een vrij duistere ruimte hingen. Dat wist hij toen hij zijn ogen met moeite opende. Er was nauwelijks iets zichtbaar.

Het duurde eigenlijk maar een paar seconden tot Haily het hele glas wijn achterover gekiept had en het weer weg zette, om haar lichaam te bedekken met messen en de kelder weer in te lopen. Ze hoefde niet eens het licht te zien om te weten dat haar nieuwe vriend al wakker geworden was, glimlachend liep ze op hem af en streelde met haar vingertoppen over zijn buik heen. 'Hallo daar, hoe voel je je?' In feite kon hij haar nu niets maken, trappen was een optie, maar Haily was snel genoeg om dat te ontwijken. Haar gebrek aan kracht werd namelijk gelijk gemaakt door haar snelheid en haar snelheid was wat haar gevaarlijk maakte om mee te spelen. Altijd was ze je net een stapje voor, om je er dan achter te laten komen dat je het toch niet van haar kon winnen. Niemand in Europa kon het, die agenten had ze allemaal al gehad en zelfs de criminelen had ze al gehad. Dus was ze maar hier gekomen en besloot meteen even de ergste crimineel aller tijden uit het gekkenhuis te halen. Was een mooie binnenkomer, toch? Zij vond van wel, hij vond het vast ook niet erg want als ze er geen zin meer in had dan verdween ze en ging hij ook vrijuit. Maar hij zou haar niet krijgen, daar was ze te snel voor. Niemand die haar kon pakken, niemand. 'Voel je je al wat beter dan net? Ik ga je namelijk nooit meer ergens naartoe slepen, je bent veel te zwaar, je moet maar weer wat gaan trainen want die spieren van je zijn ook niet veel maar waard.' Glimlachend keek ze hem aan, met een uitdagende en valse blik in haar ogen, waarna ze weer wegliep en haar messen op de tafel smeet. Eens zien wat ze als eerste op hem ging gebruiken.

Het sprak tegen hem. Het creatuur dat de kamer betreden had, sprak tegen hem op een manier die maakte dat hij direct een afgrijzen voor haar ontwikkelde. Een toon die hem vele malen te arrogant in de oren klonk, hoewel er voor hem geen mogelijkheid was te reageren op de zoetsappige woorden die zij sprak. Sarcastische opmerkingen als de uithalen van een moederpoes die haar kroost beschermde, hoewel hij als slachtoffer maar weinig voorstelde. Hij keek slechts, zweeg. Wist niet eens of hij nog kon spreken, aangezien zijn stembanden al lange tijd geen arbeid hadden hoeven leveren. Ze hadden het niet eens mogen leveren, nu hij erover nadacht. Nee, niet te veel nadenken. Hij kon het wel hoor, maar hij moest voorzichtig zijn. Langzaam opbouwen, niet te snel. Wie was ze? Hij had haar wel eens gezien, ze had een bekend hoofd. Maar niet van de Amerikaanse televisie en ook niet van de laatste maanden. Hij kon het, helaas voor haar, niet geheel thuisbrengen. Wel wist hij, gewoon door de blik in haar ogen, dat ze zeer zelfingenomen was met haar vangst. Dat hield in dat zij wel wist wie hij was, ook al kon hij zich haar naam niet herinneren. Haar woorden irriteerden hem nauwelijks, het waren oppervlakkige dingen die ze zei. Niet diepgaand genoeg om hem te raken, mits hij überhaupt nog geraakt kon worden. Medicatie had alles platgelegd en hij wist dat nog steeds niet alles op gang was gekomen. De machine, hij dus, werkte wel maar was nog steeds verstoft. Ze had gelijk, hij zou moeten trainen. Hij zou moeten trainen en ervoor zorgden dat het laatste stof ook weggeblazen werd, waarna hij weer opnieuw kon beginnen en dan wel met haar. Hij wist niet wie ze was, maar ergens op de wereld was vast wel iemand die een prijs betaalde voor haar hoofd, hoewel hij normaliter niet zo van het geldjagen was. Nou ja, hij moest ergens beginnen en misschien, misschien zou hij dit overmoedige meisje over een tijdje wel aankunnen. Zij zou hem in ieder geval niet aankunnen, dat maakte ze al duidelijk door aan te geven dat ze hem nauwelijks door het bos had kunnen slepen.

O, ze kon de gedachtes in zijn ogen bijna lezen. En nee, Haily was inderdaad niet sterk, misschien zelfs bijna slap. Maar snelheid was af en toe nog veel belangrijker, zeker als je de vitale delen wist te raken. Terwijl het leek alsof het haar niets uitmaakte wat er gebeurde en ze gewoon haar messen aan het rangschikken was, was dat niet helemaal de waarheid. Met een schok draaide ze zich om, vloog haar been zo'n 140 graden de lucht in en met een klap trapte ze hem hard in zijn maag. Het moest pijn doen, dat kon je zien aan het feit dat hij automatisch -misschien wilde hij het wel niet maar zijn lichaam deed het voor hem- naar voren klapte en hijgend adem moest halen. 'Ik ben inderdaad niet zo sterk als jij ooit was, maar ik ben snel genoeg om jou ook neer te halen, anders had ik je daar überhaupt al nooit weg gekregen.' Haar uitdagende blik was in een rap tempo naar heel, heel erg kil gegaan en ondertussen had ze ook al een mes in haar handen gepakt. Kleine handjes voor een moordenares, maar ze wist ze wel te gebruiken, daar hoefde je je geen zorgen over te maken. Echt niet. Kalm liep ze naar hem toe, hield halt zo'n halve meter voor hem en begon haar naam in zijn buik te krassen. ''Haily'' stond er nu met sierlijke letters tot bloedens toe in zijn buik gegraveerd. Stond hem goed, hoor. Het stond zelfs zo goed dat het er wel mocht blijven staan. Glimlachend haalde ze een potje zout van een van de planken, deed een flinke schep op haar hand en duwde het in de wonden op zijn buik. Nu zou haar naam voor altijd daar blijven staan, plus dat dit ook nog niet eens heel zachtjes ging. Leuk, leuk.

Op de automatische reactie van zijn lichaam op de klap na, reageerde niet op het meisje dat zijn aandacht probeerde te trekken. Ze wist wie hij was en doordat ze haar naam in zijn buik had gegraveerd, wist hij ook wie zij was. Haily. Hij had niet de kracht om diep na te denken over wat ze precies was en wat ze gedaan had, hoewel haar handelingen het eigenlijk wel duidelijk maakten. Niet dat hij reageerde, zoals hij eerder al aan had gegeven voelde hij nauwelijks iets. Hij zag het wel, maar leek geen interesse te tonen en ook het zout dat ze in de wond strooide, leverde geen reactie op. Lieve kleine Haily, hij zou nog wel eens in actie komen. Eerst maar eens zorgen dat hij meer controle over zijn lichaam kreeg, want hoewel hij het niet onprettig vond nauwelijks pijn te voelen van de dingen die ze hem nu aandeed, helemaal gezond was het niet en dat wist hij. Nou ja, hij was sowieso niet gezond te noemen. Als er nu iemand een test deed met zijn bloed, zou deze stijl achterover slaan van de hoeveelheid verdovende middelen. Het maakte dat hij bijna glimlachte, maar daar was dit niet het juiste moment voor. Hij zocht gewoon uit hoe ver hij kon gaan, hoe lang het zou duren voordat ze haar geduld verloor. Ze wist dat hij de grootste crimineel van Amerika was -dat betekende dat nog niemand hem van zijn troon gestoten had, mooi zo- en daarom had ze hem gekozen. Maakte dat hij weer op vrije voeten was en ze zou er nog wel achter komen dat ze een verkeerde keuze had gemaakt door hem mee te nemen, want ze onderschatte hem. Anders was ze wel zorgvuldiger geweest met de ketens die ze om hem heen had gehangen om hem vast te houden. Nee, hij was niet bang voor dit kleine meisje. Hij voelde slechts lichte minachting voor haar, dat ze zo oppervlakkig was. Dat ze zo omhoog gevallen was dat ze dacht dat ze hem had. Arrogantie.

Het duurde even voordat ze wist wat ze met hem ging doen, maar daarna had ze best wel een leuk ideetje. Een ideetje dat hem pijn zou doen, als hij tenminste iets voelde. O, wacht daar had ze eigenlijk helemaal niet meer aan gedacht. Uit haar zak haalde ze een flinke spuit, klom op de tafel en onderzocht zijn pols naar een ader. Eindelijk had ze een goede gevonden, ramde -zonder enige finesse- de naald erin en drukte het spul zijn bloedbaan in. Dat zou hem wel helpen om weer wat pijn te gaan voelen, want dit spul had ze uit de inrichting gestolen, een paar dagen eerder al. 'Als het goed is ontwaak je dalijk uit die toestand van je, want dit spul zou je gehele lichaam weer in normale staat moeten krijgen. Oftewel, je spieren terug en dan voel je tenminste pijn als ik wil dat je dat voelt.' De spuit had ze ondertussen ergens ver weg in de hoek gegooid, want ze had een verschrikkelijke hekel aan spuiten en als ze ze zelf vast had dan viel het nog wel mee, maar als iemand een naald op haar ging gebruiken? Nee, dan ging ze door het lint. Dat was een van de enige dingen die ze doodeng vond. Maar goed, dat wist hij nog niet en dat gingen we even zo houden. Wat we ook zo gingen houden was het feit dat Haily ondertussen honger had gekregen en hem dus achter liet in de kelder, de deur achter haar dicht gooide en naar de keuken liep. Eerst maar eens wat te eten zoeken, daarna keek ze wel verder.

Het irriteerde hem dat de kleine meid alles dacht te kunnen flikken bij hem, maar momenteel kon hij er vrij weinig aan doen. Het irriteerde hem niet dat ze hem inspoot met een middel waar hij wel eens van gehoord had in de kliniek, een middel dat zijn lichaam in no-time zou herstellen van maanden of jaren niets. Hij wist trouwens niet voor hoe lang, maar het zou hem genoeg kracht geven om hier weg te komen. Moeiteloos ontsnappen uit deze ruimte. Hij glimlachte eventjes, hief zijn hoofd op toen het figuur de ruimte verliet. Haily nogwattes. Het kon hem niet schelen wat haar volle naam was, aangezien ze toch niet veel langer in leven kon blijven. Met moeite trok hij zichzelf zo op dat zijn voeten op de tafel stonden en toen kon hij makkelijker bij de handboeien die zijn lichaam in de lucht lieten hangen. Na een aantal moeilijke bewegingen waren zijn polsen bevrijd van de ongemakkelijke ringen en hij landde geruisloos op de grond, testte zijn herverworven kracht uit. Het was niet zoals het geweest was, maar beter dan het een halfuur geleden was. Hij glimlachte opnieuw, liep naar de verzameling messen op tafel toe. Nee, voordat hij dat deed zocht hij in de kasten van zijn slachtoffer naar interessante voorwerpen, hieronder viel ook een stofje dat de gezouten wond op zijn lichaam zou schoonmaken. Misschien dat hij dan nog aan een litteken kon ontkomen, hij vond het zonde van de inkt op zijn huid om er lijnen doorheen te zetten. Snel gebruikte hij het spul en het verlichtte wel direct, wat alleen maar positief was. Oh, nu we het er toch over hadden, hij geneerde zich niet voor zijn naaktheid. Naaktheid was maar relatief en liever dit dan een jurk. Hij liep naar de tafel toe, bestudeerde de scherpe messen die op tafel lagen. Pakte er uiteindelijk enkele, stopte ze weg. Lieve Haily nogwattes zou het nog zwaar te voortduren krijgen, hoewel ze nu nog mocht genieten van wat ze dan ook aan het doen was. Hij had tijd genoeg om haar op te wachten, hier beneden.

Haily had toch maar de fles rode wijn van het aanrecht geplukt en zette die aan haar mond, wachtend tot haar ''slachtoffer'' zou ontsnappen aan zijn ketenen en tot het spelletje echt kon beginnen. Een spel op leven en dood. Een spel waarbij haar leven opeens een stuk meer in gevaar was dan dat ze normaal gesproken gewend was. Ah, hoorde ze nu al ketenen rammelen? Wat gezellig, hij was dan toch los gekomen. Het was trouwens wel een tegenvaller geweest als hem dat niet gelukt was hoor, dan had ze hem duidelijk overschat en misschien had ze dan wel meteen een mes door zijn hart geramd. Anders was er toch niets aan? De andere persoon moest het spelletje ook meespelen, anders zou Haily ook niet meer aardig zijn en dan beëindigde ze het op een erg ruwe manier. Was niet nodig. Niet bij Roy, de vlees geworden duivel, hel op aarde. Hoe je hem ook wilde noemen. Haily zou hem gewoon Roy noemen, benieuwd naar wat hij ging proberen terug te doen, gezien dat hij flinke tijd eruit was geweest en zijn spieren nog niet helemaal optimaal waren. Natuurlijk een stuk beter dan zo'n uur geleden, maar nog steeds niet helemaal perfect. Ondertussen was Haily weer terug naar de kelder gelopen, bleef bovenaan staan en nam nog een slok uit de fles wijn. In de kelder kon je het figuur van een man onderscheiden en ze glimlachte. 'Hoe voelt het om weer zelf te kunnen lopen?' De valsheid in haar stem was duidelijk hoorbaar. 'En dat door een klein, betekenisloos meisje dat alleen in Europa bekend is.'

Hij lachte slechts toen ze de kelder binnenkwam. Ze had het zelfs zo gepland, dat was misschien wel heel dom van haar. Hij was namelijk nog steeds scherp en hoewel niet zo optimaal fit als hij vroeger geweest was, nog steeds niet om mee te spotten. Hij bewoog niet, bleef slechts staan. Liet zich niet op de kast jagen door Haily, het Europese meisje. Als ze het zo zei, maakte het dat hij haar bijna dankbaar was. Helaas kende hij haar nu al beter dan dat, dus dat was niet zo moeilijk om doorheen te kijken. 'Mijn liefste Haily, je hebt iets fout gedaan,' antwoordde hij zachtjes. Hij wist dat zijn worp niet zuiver zou zijn en daarom richtte hij naast het punt dat hij wilde raken. Zijn ogen en mes waren gericht op het hart van het meisje, waarna zijn mes met razende snelheid in haar schouder landde en haar tegen de muur aan pinde. Hij glimlachte, liep razendsnel naar haar toe en zette haar klem tegen de muur. Zijn knie hield haar benen tegen, zijn onderarm drukte haar hals een stukje dicht. Dat betekende dat hij nog een hand over had en deze haalde het mes uit haar schouder, zag dat er enkele bloeddruppels aan bleven kleven. Hij rook voorzichtig aan de vloeistof en besloot dat als ze haar bloed zouden testen, de onderzoeker steil achterover zou vallen door het hoge alcoholpercentage in haar bloed. Hij vond het toch wel aardig geestig, maar daar ging het niet om. Nee, hij had een tijd niet meer aan dit soort dingen gewerkt. Lang geleden dat hij een meisje bewerkt had. Zonder ook maar een spier te vertrekken zette hij het mes tegen haar mond aan, aan de zijkant. Hij trok een bloederige streep van haar mondhoek tot haar oor, gooide wat toevallig gevonden zout in de wond. Een halve chelsea smile, stond haar zeer goed. Daarna duwde hij haar tegen de grond en daar liet hij het bij, aangezien het tijd was te vertrekken. Hij verplaatste zich naar boven, de kelder uit. Hij moest hier weg, een natuurlijke kracht heropbouwen. Dan kon hij zijn wek weer afmaken. In plaats van de deur te nemen, besloot hij om het raam te nemen, dat brak bij aanraking met zijn huid, toen hij tegen het glas aangesprongen was.

'Mijn liefste Haily, je hebt iets fout gedaan,' Haily deed altijd zoveel fout, maar deze actie rekende ze daar eigenlijk niet bij, jammer genoeg voor hem niet. Foute opmerking gekozen dus, nieuwe ronde nieuwe kansen! Het mes in haar schouder -dat duidelijk ergens anders gericht was- pinde haar aan de muur, maar ze liet het gewillig toe en hield zelfs de fles alcohol nog in haar handen vast. Ook maakte het haar niets uit toen hij met zijn been die van haar in de houdgreep hield, ze vond het zelfs niet erg dat hij haar gezicht bewerkte en er zout in strooide. Haily glimlachte aleen maar, want toen hij weer weg was smeerde ze snel wat spul uit een potje op haar wang en ze voelde het zout wegtrekken en de wond dichten. Daar zou je bijna niets meer aan over houden, net als dat hij niets over zou houden aan dat ze haar naam op zijn buik gekerfd had. Met een sprong kwam ze op de trapleuning terecht en via een erg snelle arabier (idk hoe het heet en idc either) bij het raam. Daar zag je hem nog rennen, erg sexy dat moest ze wel toegeven. Glimlachend gooide ze vliegensvlug twee messen van haar, eentje kwam in zijn kuit terecht en de ander in zijn zij. De messen boorden zich diep in het lichaam en Haily kon er wel om lachen, maar daarna draaide ze toch om en liep weer naar boven. Eerst maar eens die schouder verzorgen en terwijl ze, opnieuw, een slok wijn uit de fles nam, ging Haily op zoek naar de verbanddoos waarvan ze niet precies wist waar ze die gelaten had. Altijd handig, zo'n sloddervos.

Drie maanden. Één, twee, drie. In deze drie maanden had hij ingehaald wat hij in twee volle jaren gemist had. Twee volle jaren in drie maanden was dan wel krap, het was hem gelukt. Natuurlijk was het hem gelukt, hij had zich vrij gedeisd gehouden en was langzaam weer op volle krachten gekomen. In eerste instantie had hij veel hulp nodig gehad van een goede vriendin van hem, de enige die hij vertrouwde en de enige die hem vertrouwde, hoewel haar vertrouwen misschien onterecht was. Het litteken op haar pols bevestigde dat en hoewel ze het soms vergeten leek te zijn, zou hij het niet vergeten. Helaas was dat allemaal verleden tijd, sinds enkele dagen was hij weer de straat opgegaan, nadat hij het meisje heel warm bedankt had. Het was gewoon niet goed voor haar om te lang in zijn omgeving te blijven eigenlijk, eigenlijk moest ze dat wel weten. Nu sloop hij 's nachts door de straten en overdag sliep hij in een huis dat nog niet door de politie ontdekt was. Of ja, ze wisten wel dat het huis er stond, maar waren zich er niet van bewust dat de persoon die daar woonde eigenlijk de vlees geworden duivel was. Hij kon er niets aan doen dat die titel een flauwe glimlach op zijn lippen deed verschijnen. De duivel was weer los en mensen renden alsof het hellevuur ieder moment onder hun voeten kon gaan branden, wat niet het geval was. Drie maanden lang van hard trainen en zichzelf weer aansterken, drie maanden van oefening, van herstel. Nu was hij klaar voor de wereld, hoewel de wereld nooit klaar voor hem zou zijn. Nee, eerst zou hij zijn laatste rekening vereffenen. Kleine Haily, het meisje waar hij onderzoek naar had gedaan. De terrorist van Europa, de dood op naaldhakken. Hij kende haar beter dan hij eerst gedaan had en wist ook dat ze gevaarlijk was, hoewel niet zo gevaarlijk als hij. Niemand was net zo gevaarlijk als hij. Een frisse bries liet hem weten dat het vroeg in de morgen moest zijn, rond vier uur ongeveer. Tijd om naar binnen te gaan dus.

Nadat Roy ervandoor gegaan was, had Haily haar geld erg snel gekregen en vond ze het verder niet meer zo interessant wat hij met zijn leven ging doen. Ze was betaalt om hem eruit te krijgen en moest even weer wat gevoelens van hem aanwakkeren, dat had ze gedaan en haar taak was voorbij zodra hij haar pand verlaten had. Niet lang daarna had ze haar geld gekregen en verder boeide het niet wat er gebeurde, ze ging nu gewoon weer doen wat ze in Europa ook gedaan had, slachtoffers maken. Op dit moment hing er ook één of andere man in haar kelder die ze persoonlijk niet kende, maar haar merkteken was al diep in zijn maag gegraveerd, ze had de huid van zijn geslachtsdeel eraf getrokken en hij mistte ondertussen een oog. Ze had hem nu wat, een paar uur? Ja, ze had er zin in gehad. Hij was nog niet eens lelijk en dat trok haar aan, ze had hem namelijk eerst gewoon gepijpt en daarna besloten dat geen enkele vrouw hem ooit nog plezier zou schenken. Vond hij niet zo leuk. Net als dat hij het niet leuk vond toen ze zijn achillespees door sneed, hij scheen het genoeg te vinden dat hij aan zijn handen opgehangen was. Nu kon hij ook niet meer lopen. Ach, wat was het verschil. Op dit moment lag Haily op de bank te kijken naar een worstelwedstrijd tussen twee zeker niet lelijke mannen, de muziek stond op keihard en het was dat ze geen buren had, anders waren er zeker klachten gekomen. Ook had ze in haar hand een, ondertussen, half lege fles die ze een uur geleden ongeveer open had gemaakt en af en toe een flinke slok nam. Het voelde geweldig. Een roes die zich door haar lichaam verspreidde en daar had ze totaal geen problemen mee. Over een paar uur zou ze wel weer met haar slachtoffer verder gaan, nu mocht hij even rusten, voor zover dat mogelijk was in zijn positie.

Hij wist nog wel waar ze woonde, hij wist precies hoe hij er moest komen. Maar niet nu, hij zou niet nu naar haar toe gaan. Later pas, of hij zou wachten tot ze naar buiten kwam. Was ook nog een mogelijkheid, aangezien hij toch alle tijd van de wereld had en zij vaak genoeg naar buiten kwam om nieuwe slachtoffers te vinden. Hij moest zeggen dat hij haar stijl van werken wel interessant vond, aangezien ze altijd mannen koos en die altijd op ongeveer dezelfde manier om het leven bracht. Verder was ze gewoon een goedkope hoer hoor, daar niet van. Hij schudde zijn hoofd, liep nog steeds door. Terug naar huis? Ja, eigenlijk was dat wel een goed idee, maar niet iets dat hij tot uitvoer zou brengen. Nog niet, hij kon misschien eerst wel een bezoekje brengen aan zijn lieve vriendin, die rond dit uur waarschijnlijk stomdronken was. Of niet, maar dan wachtte hij nog wel eventjes tot ze dat wel was. Zijn voeten veranderden van richting, brachten hem terug naar het adres van drie maanden geleden alsof het gisteren was. Hij was ditmaal alleen veel beter voorbereid en daarbovenop was hij ook nog eens gekleed. Hmmn. Al snel had hij het centrum van de stad verlaten en liep hij door een bos, omringd door bomen die hun duistere takken grimmige schaduwen lieten werpen op de grond. Het was een fenomenaal uitzicht, maar hij besteedde er maar weinig aandacht aan, momenteel. Hij had wel betere dingen te doen en na enkele minuten lopen, zag hij in de verte licht. Het was precies zoals hij gedacht had, Haily was zich aan het bezatten in de woonkamer of iets dergelijks. Het zou hem niet verbazen en het zou hem wel goed uitkomen, om eerlijk te zijn. Hij was zeer benieuwd hoe ze op zijn komst zou reageren, of ze het van tevoren gepland had of dat hij haar kon verrassen. Wie wist het?

De wedstrijd was écht een van de saaiste die ze ooit had gezien. Het was langdurig, ze ontweken alleen maar en heel af en toe werd er een klap uitgedeeld, maar verder gebeurde er helemaal niets. Niets. In een worstelwedstrijd nota bene, dan zou je toch zeggen dat bloed en gebroken botten aan de orde waren. Dat was waarom Haily zo'n wedstrijd ging kijken, maar het was al wel duidelijk dat zij zelfs beter kon worstelen dan deze twee, zelfs met haar mini spieren. Enfin, maakte niet uit. Ze was zich toch al lam aan het zuipen (gezien dat dit haar tweede fles wijn al was die avond en ze het meestal bij eentje hield, maar daar ging het nu niet om) en deze fles was ook al weer bijna leeg. Wat gewoon betekende dat Haily dalijk haar roes uit ging slapen en niet meer aan iets anders zou denken. Echt dronken zou ze niet worden, dan had ze nog wel een fles erbij nodig, maar ze was anders aardig aangeschoten en als haar slachtoffer nu zou ontsnappen, dan zou ze niet eens de moeite doen om hem terug te halen. Dan de volgende dag maar een kogel door zijn kop, dat was een stuk makkelijker dan in deze toestand achter hem aan gaan. Bovendien had ze daar toch helemaal geen zin in? Ze had nergens zin in, niet nu. Uiteindelijk was de fles toch leeg, zette ze de televisie uit en sloeg een deken over haar lichaam heen. De bank lag prima, ze was zelfs te lui om naar haar bed te lopen. Binnen mum van tijd sliep er een vredig meisje op de bank, waarbij haar spieren ontspanden en een lichte glimlach op haar gezicht verscheen.

Nee, ze sliep.. Het oh zo gevaarlijke meisje, dat van Europa naar Amerika gevlucht was, lag te slapen als een onschuldig kind, met een lieve glimlach p haar gezicht en haar spieren ontspannen. Een normaal persoon in een normale situatie zou niet geloven dat zij echt Haily was, de oh zo gevaarlijke troela. Hij wist het wel, hij was er zeker van. Het was verrassend trouwens, hoe makkelijk hij binnen kon komen. De deur stond namelijk gewoon open en waarschijnlijk was dat omdat er hier toch nooit iemand kwam. Of ja, er kwamen hier wel mensen. De slachtoffers van het meisje, bijvoorbeeld. Maar verder? Nah, alleen hij kwam hier maar hij was een uitzondering, hij zou hier dan ook niet veel vaker terugkomen. Geluidloos boog hij zich over het vredige gezichtje van het meisje en zag dat er nauwelijks een litteken op haar huid stond, net zoals bij hem de littekens op zijn buik niet bleven. Nog steeds zonder ook maar een geluidje te maken, haalde hij het scherpe mes tevoorschijn. Ze sliep, vrij diep. Moest ook wel, er lagen twee lege flessen op de grond waar tot voor kort nog wijn ingezeten had en ze stonk naar drank. Hij haatte het, zulke mensen. Zuipen neuken sterven, dat was het enige wat goed was voor hen. Het scherpe mes werd tegen haar mondhoek geplaatst en doorgetrokken over de huid, waardoor een wond ontstond waar direct bloed uit opwelde. Dit herhaalde hij aan de andere kant van haar gezicht en toen besloot hij haar handen maar even vast te binden, voordat ze besloot om weer dat leuke middeltje te gebruiken waardoor de littekens verdwenen. Zo gezegd, zo gedaan en het touw dat hij toevallig had gevonden, kwam nu erg goed van pas. In enkele snelle bewegingen was ze vastgebonden en droop bloed over haar kin, maar dat maakte niet zo uit. Ze zag er prachtig uit, maar om het beeld nog even af te maken, strooide hij wat zout in de wonden langs haar mond. 'Slaap lekker Haily,' fluisterde hij, waarna hij het huis weer verliet, net zo geluidloos als hij binnengekomen was.

Eigenlijk sliep Haily helemaal niet zo heel diep en zodra Roy weer weg was, vloog ze overeind. Bastard dat het was. Klootzak. Asshole. Ze had hem verdomme bevrijd uit dat klote gekkenhuis en dan moest hij haar hebben? Dacht het toch even niet. Oké, haar handen waren op haar rug gebonden, maar Haily had altijd over haar gehele lichaam mesjes verstopt zitten en zo ook in haar mouwen. Het mesje schudde ze meteen uit haar mouw, gebruikte het om de touwen van haar polsen te krijgen en na zo'n kwartier lang moeilijk doen, vielen ze eindelijk van haar polsen af en ze vloog overeind. Weg. Die chelsea dinges (ze wist niet hoe het heette maar het principe was er) moest van haar gezicht af. Weg. Ksst. Enfin, meteen smeerde ze het spul in grote mate op haar gezicht en ze voelde het intrekken. Hier ging hij spijt van krijgen, heel erg veel spijt. Eerst maar eens beneden haar slachtoffer afmaken, dan had ze daar ook geen last meer van. Erg chagrijnig sprong ze de keldertrap af, zag de schrik in de ogen van de hangende man en binnen een flits zat één van haar messen in zijn keel. Een snelle, pijnloze dood. Tenminste, de dood was pijnloos, alles wat ze hem daarvoor had aangedaan was helaas voor hem niet zo pijnloos geweest, maar dat maakte niet uit. Ze had geen tijd om aandacht te besteden aan een slachtoffer terwijl ze Roy bezig moest houden.

Hij was benieuwd welke wraakactie dit bij het meisje zou ontlokken, maar erg angstig was hij er niet voor. Het was een spelletje en op dit moment was hij zwaar in de overmacht. Niet alleen door de reputatie die hij had, maar ook doordat hij weer maanden actief was. De jaren die hij in de kliniek doorgebracht had, waren slechts een vage herinnering. Nee, niet eens een herinnering. Een witte, vage veeg in zijn geheugen, dat was het enige wat ervan over was. Was niet raar ook, aangezien hij zwaar onder de medicijnen had gezeten en dat was nu niet meer het geval, dus was alles veel helderder. Dat was maar goed ook, want halve zintuigen kon hij niet gebruiken. Hoewel Haily geen echte uitdaging voor hem was, wilde hij het wel goed doen. Goed slecht dus, hij had al enkele ideeën voor dat mooie koppie van dr. Oh ja. hij zou zich enig vermaken met het meisje, het Europese meisje dat het hogerop zocht in Amerika. Niet dat ze het hier nog lang vol zou houden, hij zou een stop aan haar terreur brengen en daarna glimlachend verder gaan. Ja, dat was nog een een strak plan. Hij glimlachte, wierp nog een blik over zijn schouder en zag het huis van Haily verdwijnen achter enkele bomen, in de schaduwen. Op weg naar zijn eigen optrekje dus maar, voordat ze achter hem aan kwam. Dat zou namelijk wel een probleem opleveren, aangezien hij nu nog geen zin had een mes door haar keel te steken. Nee, daar wilde hij graag nog even mee wachten en hij nam aan dat het meisje ook nog niet dood wilde. Stop, niet te veel aandacht gunnen die meid. Hij was al bijna thuis en opende zijn huisdeur, die hij sloot toen hij eenmaal binnen was. Hier was het rustig, stil. Heel prettig en meer zijn omgeving. Zo lang Haily hier niet binnen kwam stampen was hij hier zelfs lichtelijk gelukkig.

Haily hield niet zo heel erg van bemoeials, wat dus ook betekende dat die Roy haar met rust moest laten. Maakte niet uit, ze wist al wat haar volgende bestemming zou zijn. Het was een normaal rijtjeshuis, maar wel met een flinke kelder om haar spullen in te bewaren, tot opeens haar telefoon rinkelde. Meteen pakte ze hem op, gromde haar naam erin en haar wenkbrauwen schoten omhoog toen ze de opdracht hoorde. 'Je wilt dat ik wát doe, ik ben z'n persoonlijke slavin niet. Ik ga hem niet opzoeken om dan zeker vermoord te worden, ik had hem vandaag al over de vloer gezien het feit dat hij me niet zo mag en laten we zeggen dat ik daar niet vrolijk van werd. Dus nee, ik ga hem niet voorstellen aan wie dan ook, ze nemen zelf maar contact met hem op. Voor je ook maar begint over dat ik mijn reputatie uit moet breiden, je kan opfucken, het gebeurt niet. Dág,' woedend ramde ze de telefoon tegen de muur aan, die onmiddellijk aan diggelen viel. Snel zocht ze haar messen, wat zalf en een fles wijn bij elkaar, om de wijn in het gehele huis te verspreiden, net als wat benzine die ze gevonden had. Zuchtend liep ze het huis uit, gooide een lucifer naar achteren en eerst was het een heel klein vuurtje, maar zodra ze ver genoeg was, ontplofte haar gehele huis. Dat was al het zoveelste dat ze op blies, eerst maar eens naar Nate's club om te kijken wat hij voor haar te doen had. Was altijd gezellig met hem.