Roy VS. Haily

Hij had zich de voorgaande nacht al snel naar bed begeven en de volgende avond -zijn dag- en nachtritme waren natuurlijk omgedraaid- was hij voor zijn doen weer gewoon topfit. Hoe zou hij het vanavond aanpakken? Hij had nog geen precies idee wat hij moest gaan doen, of wat Haily zou gaan doen, maar daar kwam hij vanzelf wel achter, bedacht hij zo. Nee, hier hoefde hij zich niet al te druk om te maken, Haily kon prima zelf beslissen wat er zou gaan gebeuren, hoewel ze dat misschien zelf niet doorhad. Ze zou beslissen door haar daden en daar zou ze vanzelf wel achter komen, hoewel hij zich misschien eerst moest voorbereiden op de volgende ontmoeting met het meisje, dat nu gesierd zou zijn met enkele nieuwe wonden langs haar mondhoeken. Wat enig, misschien zou hij dan toch eens moeten vragen hoe ze daaraan kwam, want hij was er wel heel nieuwsgierig naar hoor. Nee, eigenlijk gewoon niet en hij moest niet gaan doen alsof hij dat wel was, dat was namelijk wel een beetje onvriendelijk, straks kreeg lieve Haily nog verkeerde gedachten over hem. Stop, terug naar de realiteit nu. Hij maar eens wat speeltjes klaarzetten in de kelder voor als zijn nieuwe beste vriendin op bezoek kwam, anders kon hij nog wel eens voor onverwachte verrassingen komen te staan en dat zou waarschijnlijk niet zo goed uitpakken. Nee, hij kon zijn kelder in enkele minuten klaarmaken en daarna zou hij de straat opgaan, hopend op een gelukstreffer. Hij had namelijk meegekregen dat er een huis in de fik was gevlogen en het adres van dat huis kwam hem zwaar bekend voor, dus hij was al haar sporen weer kwijt en moest ze terug gaan vinden. Nou ja, hij had alle tijd van de wereld en die zou hij ook gebruiken ook, daar hoefde niemand zich zorgen om te maken en al helemaal Haily niet. Met haar had hij nog een rekening te vereffenen en dat zou ze weten ook.

De wonden op Haily haar gezicht waren nog maar amper zichtbaar, als je heel dichtbij stond kon je nog net een heel dun, klein wit litteken zien, maar het viel niet op. Nate had altijd al een oogje gehad op het kleine meisje, dus daar had ze mooi gebruik van gemaakt en hij had meteen een dokter laten komen om haar wonden te verzorgen. Nu was ze onderweg naar een slachtoffer, gewoon even het huis binnen gaan en hem doden, dan kon ze weer terug naar de club en haarzelf terugtrekken. Het was geen moeilijke klus of in feite, maar het moest wel gebeuren, hoewel ze er helemaal geen zin in had. Jammer. Nate had haar gevraagd of ze dat wilde doen en ze moest wel, anders dan kon de club wel eens opgedoekt worden door die stomme agent. Dat kon en mocht niet gebeuren, want Haily vond het leuk om al die domme mannen daar te bespelen en bestelen. Maakte niet uit, ze moest eerst die agent maar even dood gaan maken en dan kon ze weer verder met wat ze leuk vond om te doen. Tot ze opeens doodstil stond, gezien dat Roy een stuk voor haar liep. Eerst maar eens kennis maken met de gevaarlijke Roy, in plaats van de man die ze uit het gekkenhuis had gehaald. Heel even speelde ze met het mes in haar hand, waarna ze hem pijlsnel erg diep in zijn schouder gooide en lieflijk zwaaide.

Zonder ook maar een spier te vertrekken haalde hij het mes uit zijn schouder en hij draaide zich naar het meisje toe, met een lachje. 'Wat een toevalstreffer,' mompelde hij zachtjes, waarna hij haar mes wegstopte, aangezien het een prima mes was en hij er nog best wel eens veel schade mee aan kon richten, hoewel niet nu. 'Een goedendag Haily,' siste hij tussen zijn tanden door, waarna hij naar haar toe liep, haar aan haar haren omhoog trok en er daarbij zorgvuldig voor zorgde dat ze hem niet kon slaan of trappen. 'Wat enig jou ook weer eens te spreken, ik was al naar je op zoek.' Hij pakte twee voorwerpen uit zijn zak en pinde het meisje door haar schouder heen in het cement van de muur achter haar, enkele tientallen centimeters boven de grond, waarna hij dit herhaalde met de andere pin, die hij door haar andere schouder heen ramde tot hij door het cement heen ging. Geweldig, nu zat ze dus een stukje boven de grond in een muur gepind en was ze totaal machteloos, want hij was al zo ver bij haar vandaan dat ze hem niet zou kunnen raken met wat dan ook, niet in deze positie. Hij stak zijn hand naar haar op, liep weer verder. Wat had hij ook al weer gezegd? Oh ja, hij had haar willen doden en pesten en zorgen dat ze stierf. Maar hij had ook alle tijd van de wereld, dus waarom haasten? Over een paar uur was het ook nog nacht en er was niemand anders die zijn nagels naar Haily uit durfde te halen. Niet dat hij snapte waarom, zo gevaarlijk was ze tot nu toe nog niet geweest, de wond in zijn schouder zou namelijk zonder al te veel moeite te hoeven doen, toch wel helen. Misschien dat hij het straks even ontsmette, maar daar bleef het dan ook bij. Wat enig zeg, om het meisje dat hem uit het gesticht gehaald had weer te ontmoeten. Het was ook al zo lang geleden dat ze elkaar spraken.

'Een goedendag Haily. Wat enig jou ook weer eens te spreken, ik was al naar je op zoek.' Het deerde haar totaal niet dat ze aan haar haren omhoog werd getrokken, dat gebeurde wel vaker en het maakte haar niet zoveel meer uit. Sterke wortels aan haar haren, dat was haar geheim. Tsjah, mannen geilden er blijkbaar op om te laten zien hoe klein ze was in vergelijking met hen. Was niet meer interessant, voor haar niet tenminste. Opeens zette hij haar met pinnen vast aan het cement, maar dat was niet wat zij had gezien achter hem. Nate was haar gevolgd en probeerde nu zijn pistool in te stellen. Het feit dat die niet normaal ingesteld was om te gebruiken als dat nodig was, zei eigenlijk al genoeg, maar daar ging het nu niet om. Haily kon zelf al niet tegen Roy op, Nate zou dat nooit kunnen. O, het was een lieve gast hoor. Hij vond haar duidelijk geweldig en daar maakte ze handig misbruik van, maar hij paste gewoon niet in het wereldje waar Haily half in zat en waar Roy aan de top stond. Dat kon hij niet en hij zou het ook nooit kunnen. Zodra Roy weer weg liep, rende hij op haar af en maakte haar los. 'Idioot, ga naar huis,' siste ze hem woedend toe en tot haar schrik vuurde hij ook nog eens op Roy. Zuchtend sloeg ze tegen haar hoofd aan, de idioot schoot nog mis ook en hij moest gaan reloaden. 'Ik dacht echt dat je slimmer zou zijn, nu rénnen!' Grauwde ze naar hem.

Het schot was al gelost en als het een goede schutter geweest was, zou Roy nu dood zijn of in ieder geval bijna dood. Helaas was de schutter nog slechter dan bagger en toen hij zich omdraaide om te zien wie het was, zag hij dat de man zijn uiterste best deed om zijn pistool te herladen en tegelijkertijd probeerde niet bang te zijn, want natuurlijk was hij nu herkend. Wie herkende de zwaar getatoeëerde man die uit een gesticht ontsnapt was nu niet? Natuurlijk was hij niet echt ontsnapt, maar dat was het verhaal dat rondverteld werd en hij voelde geen lust om er iets aan te doen. De man had Haily losgemaakt en deze probeerde hem nu duidelijk te maken dat hij ervandoor moest gaan, maar daar was Roy het niet zo mee eens. 'Dat dacht ik niet, mijn liefste Haily. Één van jullie mag hier levend weggaan en ik ken jou dan wel niet zo goed, jij geeft niet genoeg om die arme jongen om jezelf voor hem op te offeren en aangezien hij dat wel om jou doet, ga jij hier nu weg en mag ik hem hebben.' Niet dat hij echt interesse in de man had, dat niet. Die zou een snelle maar zeer pijnlijke dood sterven als het aan hem lag. Hij haalde het mes van Haily weer tevoorschijn, om de eerste die ervandoor probeerde te gaan te belemmeren in het vluchten en hij glimlachte eventjes, terwijl hij dichter naar het tweetal toeliep. 'Natuurlijk kunnen jullie ook gezamenlijk blijven, maar dan kan ik geen garantie geven dat één van jullie hier nog leven wegkomt,' vulde hij zichzelf bedachtzaam aan en hij haalde met zijn vrije hand een ander mes tevoorschijn, dus dubbel zo gevaarlijk want Roy was gevaarlijk met messen, hij was snel en secuur. Er zou sowieso één iemand sterven en aan Haily de eerste keuze: Zij, of haar vrijer. Zo simpel was het leven nu eenmaal en hij hoopte dat het meisje de juiste keuze maakte.

'Dat dacht ik niet, mijn liefste Haily. Één van jullie mag hier levend weggaan en ik ken jou dan wel niet zo goed, jij geeft niet genoeg om die arme jongen om jezelf voor hem op te offeren en aangezien hij dat wel om jou doet, ga jij hier nu weg en mag ik hem hebben.' Geschrokken keek Nate heel eventjes naar Haily en de blik in haar ogen zei genoeg. 'Natuurlijk kunnen jullie ook gezamenlijk blijven, maar dan kan ik geen garantie geven dat één van jullie hier nog leven wegkomt.' Ugh, de blik in zijn ogen zou haar bijna een schuldgevoel geven. Maakte niet uit, hij wist wat ze zou kiezen als ze echt moest kiezen. 'Ga maar Haily, ik ken je keuze,' mompelde hij, bijna als een zielige puppy die het nest moest verlaten naar een enge plek. Zonder op Roy te letten sloeg Haily haar armen om Nate heen, zoende hem vol op zijn mond en streelde met één van haar handen over zijn geslachtsdeel heen. 'Bye bye Nate,' fluisterde ze in zijn oor, waarna ze in de steegjes verdween en haarzelf schuil hield. Wachtend tot Roy klaar zou zijn met hem, het was misschien fout, maar ze wilde zien hoe haar ''vriend'' zijn leven zou verliezen. Het maakte haar niet eens zo heel erg veel uit, haar hele leven verloor ze al vrienden en familie, dus het was niet erg om toe te kijken. Plus hij had een kus van haar gehad en dat wilde hij al zijn hele leven, hij kon vredig sterven. En zij kon vredig wachten tot Roy met hem klaar was en naar haar toe zou komen. Misschien zag hij haar zelfs wel staan, ze stond alleen wel zo dat Nate haar niet kon zien.

Hij had precies gelijk gehad, aangezien Haily er inderdaad vandoor ging en Nate -zo heette die boerenkinkel met zijn pistool dus blijkbaar- achterliet na een zogenaamd emotioneel afscheid. Hij liep naar de jongen toe en zonder ook maar een aarzeling, sloeg hij hem met zijn hoofd tegen de bakstenen muur die toevallig in de buurt stond. Daarnaast stal hij ook zijn pinnen terug. 'Ze gaf niet om je,' siste hij zachtjes, 'je was toevallig goed bruikbaar voor dr, maar verder gaf ze geen ene fuck om je en eigenlijk weet je dat ook wel.' Opnieuw ramde hij de jongen met zijn hoofd tegen de muur en deze kermde van pijn, maar Roy was al klaar met de muur en hij liet het gepijnigde lichaam op de grond vallen. Dit zou zijn eerste slachtoffer in tweeënhalf jaar worden, dus wilde hij het wel goed doen. Ze zouden er een spelletje van maken, een kort spelletje want hij had niet al te veel tijd. Dus hij pakte het mes wat beter vast en zette deze in zijn mondhoek. Niet zoals bij Haily, nee. Bij deze jongen zou hij gewoon een stuk wang openrijten aan beide zijden van zijn mond, zoals een echte bloederige chelsea grin moest zijn. Dus, bloed droop er vanaf aan alle kanten en dat plezierde hem eigenlijk wel wat, hoewel dit maar een kleine overwinning was op het meisje dat hem zo irriteerde. Één van haar vrijers werd nu om het leven gebracht en dat was goed, goed goed. Nu kraste hij nog zijn initialen in de borst van de jongen, die toch al leek te sterven van pijn, waarna het mes zijn hals opensneed, waar ook bloed uit spatte. Een prachtig schouwspel, al zei hij het zelf. En de man had geluk gehad, het had allemaal veel langer en veel pijnlijker kunnen zijn. Nu was zijn leed al vroeg beëindigd.

'Ze gaf niet om je, je was toevallig goed bruikbaar voor dr, maar verder gaf ze geen ene fuck om je en eigenlijk weet je dat ook wel.' Nee, eigenlijk klopte het wel wat hij te zeggen had, gezien het feit dat ze nooit een fuck om wie dan ook gaf. Niet om haar ouders, niet haar ''vrienden'', niet haar vrijers en niet haar bazen. Ze bleef bij je zolang ze je kon gebruiken en daarna was het finito, dat had Roy heel snel en goed door gehad, maar daar ging het nu niet om. Het duurde anders ook niet heel lang voordat Nate dood op de grond was en Haily weer uit de schaduwen kwam, naar Roy toe liep en op zo'n twee meter afstand weer tegen de muur leunde. 'Je weet dat ik alleen maar de opdracht uitvoerde die een vriend van jou me gaf? Ik moet zeggen dat het goed betaalde om je uit dat gekkenhuis te krijgen en het was nog niet eens heel moeilijk. Maar oké, dat zal wel anders zijn voor een meisje, I suppose.' Eventjes glimlachte ze naar hem -niet oprecht hoor, maar ook niet heel erg vals, eigenlijk gewoon een beetje neutraal- om daarna om te draaien en weg te lopen. De steegjes weer in. Misschien zou hij haar volgen, misschien niet. Misschien zou hij haar een mes in haar rug gooien, misschien niet. Misschien zou hij haar weer vastpinnen aan de muur met die irritante werktuigen van hem, misschien niet. Misschien, misschien, misschien. Het eerste waar ze voor gewaarschuwd was toen ze hem moest gaan bevrijden, was zijn koppigheid en zijn onvoorspelbaarheid. Dat klopte tot zoverre wel hoor. Maar misschien besloot hij haar verder met rust te laten omdat ze toch alleen maar de opdracht van een vriend had uitgevoerd. Of misschien ook niet. Vraagtekens, overal vraagtekens.

Voordat ze de steeg ook maar uit was, trok hij het bloederige mes dat hij net op haar vrijer gebruikt had, weer tevoorschijn en daarmee raakte hij haar diep in haar kuit, wat ervoor zou moeten zorgen dat lopen niet meer zo gemakkelijk ging. Nou ja, het zorgde er in ieder geval voor dat hij haar in kon halen voordat ze echt weg was en de twee pinnen die hij teruggejat had, zou hij nu weer kunnen gebruiken op het meisje, aangezien ze de gaten van de vorige keer ophangen nog in haar schouders had zitten. Dus hop, optillen die handel. Hij pinde haar aan een schouder vast aan de muur -waarbij hij ervoor zorgde dat hij de pin precies door het eerder gemaakte gat in haar schouder stak- en daarna stak hij ook de andere pin weer op zijn plek. Nu waren er geen irritante lastposten meer die haar zouden bevrijden, dus was het spelletje makkelijk voorbij. Hij keek of ze goed vast zat, blies een handkusje naar haar toe en liep weg. Het meisje hing gezellig aan een muur en hij was op weg naar huis. Zijn eerste moord van het nieuwe seizoen was gepleegd en dus was hij tevreden, kon hij weer terug naar huis. Wat enig zeg, dat hij toevallig Haily tegengekomen was vandaag. Dat mes dat in haar enkel zat trouwens, dat had hij wel weer teruggejat. Zat nu onder het bloed van Haily en onder het bloed van die Nate, was een leuke combinatie. Misschien moest hij het wapen maar inlijsten, dan waren ze zelfs in hun dood nog samen. Zou Nate wel leuk vinden en wat Haily ervan vond kon hem eigenlijk vrij weinig boeien, aangezien zij toch ook dood zou zijn. Een flauw lachje speelde rond zijn lippen toen hij de straat uitliep. Het was weer een gezellig nachtje geweest hoor, het begin van een nieuwe rits moorden. Hij had er zin in.

Een kreun rolde over Haily's lippen zodra ze een mes in haar kuit voelde, maar hij sneed nog net niet door haar achillespees heen. Dan had ze waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen en dan was haar leven pas echt een hel geworden. Ja, dan pas want dit telde ze nog niet mee. Roy was misschien wel op haar dood uit, maar dat kon ze nog wel als een spelletje zien, nu nog wel. Opnieuw werd ze van achteren opgetild -oké Haily wist heel goed dat ze klein en wendbaar was, maar om nou constant opgetild te worden ging haar echt iets te ver hoor- en weer werd ze tegen de muur aan gedrukt. Ook de pinnen die hij door haar schouders ramde waren geen verrassing meer voor het meisje en zuchtend wachtte ze af tot hij er weer vandoor zou gaan. Een handkusje, wat ontzetten charismatisch en hij verdween weer uit het zicht. He he, eindelijk was ze van hem af en langzaam plaatste ze haar voeten recht tegen de muur, zette af en schoot op die manier naar voren. Nu zaten de pinnen nog in de muur en Haily was daar weg, hoewel het wel verrektes pijn had gedaan naar haar mening, dat was niet lief. Niet dat ze er niet mee kon leven hoor, zo erg was het nou ook weer niet, alleen nu moest ze opnieuw een plaats vinden om te overnachten en ze zou ergens geld moeten vinden. Was niet erg, ze kon altijd nog dat kleine vriendinnetje van Roy met een bezoek vereren, misschien dat als zij om het leven kwam Roy ook zou instorten. Of hij flipte en martelde haar net zo lang tot hij klaar was met haar. Maar wat ze ook kon doen was gewoon op klaarlichte dag hem confronteren. Ze had zijn adres allang opgezocht -voor zover je het een adres kon noemen, waarschijnlijk was het meer een schuilplaats- en daar moest ze dan maar eens heen gaan. Kon ze meteen kijken hoe hij precies leefde, was wel interessant.

Na enkele honderden meters lopen was hij in de straat waar hij woonde en na nog enkele passen, stond hij voor zijn eigen voordeur. Hij opende deze, liep naar binnen en sloot hem direct daarna weer, aangezien hij geen trek had in pottenkijkers en aangezien de ramen hier allemaal dubbel beveiligd waren, kon er niemand naar binnen komen wanneer de ramen en deuren gesloten waren. Simpel als dat. Het had hem trouwens wel lichtelijk vermoeid hoor, deze moordactie. Hij had het gevoel weer topfit te zijn, weer klaar voor de wereld, maar dit gaf maar al te duidelijk aan dat hij nog een lange weg te gaan had voordat hij weer helemaal in orde zou zijn. Niet dat hij anders had verwacht, hij had lang genoeg vastgezeten. Hij was weer goed genoeg op de been om te kunnen leven, functioneren, maar hij kon het niet te bont maken want dat zou hem de kop kosten. Letterlijk, als Haily te dicht in de buurt kwam. Niet dat hij echt bang voor haar was hoor, welnee. Hij glimlachte eventjes, liep daarna de trap op naar boven. In dit huis lagen allerlei herinneringen verborgen, herinneringen die hij niet op wilde halen omdat ze hem langzaam maar zeker zouden breken. Nee, stop. Dit waren dingen die niet voor nu bestemd waren, niets was voor nu bestemd. Hij was weer terug, zou binnen de kortste keren horen hoe de alarmdiensten ingeschakeld werden, hoe ze het lichaam van de man zouden vinden. Hij zou ervan genieten, vanaf een afstandje. Hij zou toekijken hoe angst zich langzaam weer over de stad verspreidde, want er was zorgvuldig stilgehouden dat hij ontsnapt was. Iedereen van de FBI en dergelijke wist dat hij op vrije voeten was, maar tot nu toe hadden de gewone burgers het nog niet geweten. Nu wel, hij was weer terug. Mensen zouden een verklaring willen waarom dat lijk gevonden was en hij zou het graag willen geven. Terug in deze wereld zijn, dat wilde hij. Maar nu nog niet, eerst weer uitrusten. Trainen, sterker worden. Hij zou alles moeten verdelen, anders vielen er gaten en ging hij fouten maken, want natuurlijk niet de bedoeling was. Dan zou hij weer vast komen te zitten en het was niet dat hij daar zin in had.

Langzaam liep ze door de straten, goed rond kijkend of ze iets of iemand zag die op Roy leek, want het was niet leuk als hij haar al zou zien voordat ze in zijn huis was. Nee, dan was er geen lol meer aan het binnendringen, dus dat ging niet gebeuren. Eigenlijk wilde ze gewoon naar zijn huis toe lopen, de deur openbreken en hem in huis opzoeken. Niet dat hij het niet zou merken als ze de deur open brak, maar dan was het toch al te laat. Terwijl ze zo in gedachten verzonken was, merkte Haily niet dat ze ondertussen voor zijn huis/schuilplaats stond en verbaasd keek ze op. Dit was het? Oké, ze had niet verwacht dat het er spik en span uit zou zien, maar iets florizanter mocht toch wel? Was niets mis mee, hoor. Daar moest Roy alleen overduidelijk nog achterkomen. Dat Nimue er niets aan gedaan had toen ze bij hem was, of het moest aan de binnenkant veel beter zijn, maar dat betwijfelde ze toch ten zeerste. Gezien het slot was dat ook niet heel moeilijk open te breken -waarschijnlijk ging de dood hemzelf er niet vanuit onverwacht bezoek te krijgen of iets in die trant- en Haily had hem al snel open gewrikt met haar mes. Eenmaal binnen sloot ze de deur weer en liep nieuwsgierig het huis binnen. Roy's huis binnen.

Het duurde niet lang of hij hoorde voetstappen achter zich, of in ieder geval beneden. Hij zuchtte geruisloos, waarna hij het dichtstbijzijnde wapen oppakte, een kruisboog in dit geval. Vijf pijlen bij de hand, moest voldoende zijn. Hij verliet de bovenste verdieping, daar had hij zich namelijk bevonden hiervoor en eenmaal beneden, was hij niet geheel verrast om het meisje Haily te zien. Natuurlijk wist ze waar hij woonde, natuurlijk wist ze dat. Ze was niet gek en had nu eenmaal zo haar contacten, maar dat kon hem niet schelen. Hij had haar kans gegeven om weg te komen en die had ze niet genomen, dus nu schoot hij zijn pijl precies in de kuit die hij net geraakt had met een mes, helaas voor haar raakte hij nu nog dieper en als hij het niet verkeerd gezien had, zou het kleine wapen nu haar achillespees doorboord hebben. Niet dat het hem veel kon schelen, ze had gewoon weg kunnen rennen en dat had ze niet gedaan, ze was teruggekomen. Hij hing zijn wapen weer om en liep naar het meisje toe, die hij bij haar haren vastgreep en daarna over de grond naar de kelder begon te slepen. Kelders waren zo'n standaard kenmerk van zijn soort en dat wist hij wel, hij had geen tijd gehad om het anders in te richten, helaas. Hij duwde haar tegen de muur aan, zette haar handen vast in handboeien en haar voeten in voetboeien, waardoor ze dus ongeveer hulpeloos was. Zijn kruisboog legde hij nu op de tafel en een glimlach speelde rond zijn lippen. Ze was naar hem toegekomen, ze had haar eigen doodvonnis getekend. Aan hem de keuze hoe hij het zou doen, hoe lang ze zou mogen lijden. Lang, dat sowieso. Hij had haar niet voor niets achtervolgd, hij had haar niet voor niets al enkele dingen toegebracht. Een lachje rond zijn lippen, nog steeds. Het was zo leuk dat ze in zijn val liep, zelfs zonder dat hij ze op hoefde te zetten. Ze zou toch beter moeten weten, als ze zo gevaarlijk was als men zei dat ze was. Blijkbaar dus niet, anders had ze wel beter haar best gedaan om uit zijn huis te blijven. Dit was zijn terrein, zijn speelplaats. En zij was het speelgoed.

Het duurde niet lang of het eerste wapen werd al op haar af gevuurd en nu was haar achillespees inderdaad wel dood, ging lekker dit. De persoon die haar deze opdracht had gegeven kon beter niet in geesten geloven, anders kwam Haily hem wel eens eventjes opzoeken. Zodra Roy haar gedood had want dat ging waarschijnlijk wel eens gebeuren. Zo jammer, er lag nog een hele moordvolle toekomst voor haar, als het niet aan die ene kutopdracht gelegen had. Ondertussen werd ze aan haar haren naar zijn kelder -hoe ironisch dat hij werkelijk een kelder gebruikte- gesleept, om daar vast gezet te worden en hem ongeïnteresseerd aan te kunnen kijken.
'Heb je dan nu tijd om te luisteren naar waarom ik je in eerste instantie uit dat gekkenhuis heb laten gaan of ga je me nu proberen te pijnigen, later vermoorden en er dan achter komen dat als ik over 48 uur niet terug ben, Nimue onder vuur genomen wordt?' O, ze kende zijn zwakke plek wel hoor, Haily deed haar research heel erg goed, zeker als ze een beroemde vijand had en het dus niet kon winnen met martel- of moordkwaliteiten. Bovendien was het waar van Nimue, ze had iemand verteld dat als ze over zoveel uur niet terug was, hij en zijn maten haar moesten gaan doden. Het waren misschien niet van die hele vaardige jongens, maar als Roy haar niet zou beschermen, dan was ze er zeker te weten geweest. Ja, Haily koos haar informatie goed en wist dat dit een voltreffer geweest was. Nu nog op zijn reactie wachten.

'Ik heb geen tijd voor jouw vuilspraak, klein kreng,' gromde hij, waarmee hij haar probeerde te onderbreken. Dat lukte natuurlijk niet want ze kon haar snater weer eens niet houden, maar wat ze zei stak hem wel vanbinnen. Als het echt zo was dat ze mensen op Nimue afstuurde als ze niet binnen enkele uren terug was, dan zou het wel eens slecht voor hem af kunnen lopen. Ja, voor hem. Als het kleine meisje, de vogel, gestorven was, zou hij ook instorten en dat leek de heks te weten. Oh, dat wist ze dondersgoed en hij zou haar daar geen plezier aan geven. 'Nog een enkel woord, smerig serpent, daarna hak ik je giftige tong uit je bek zodat spreken onmogelijk wordt.' Het had hem wel geraakt en ze zou het weten ook, omdat hij anders veel onverschilliger gereageerd zou hebben. Hij zag het leedvermaak gewoon al van haar gezicht afdruipen, maar het kon hem niet schelen. Geweldig voor haar, dat ze die beelden en die woorden mee zou kunnen nemen in haar dood. Het kon hem niet schelen, ze was maar een pion in een meesterlijk schaakspel met de dood. Hij kon er alleen geen glimlachje om laten, aangezien deze situatie te serieus was om spelletjes mee te spelen. Het leven van de vogel hing ervan af en daarmee mocht niet gespot worden. Hij gromde eventjes ontevreden, douwde een prop in haar mond en zorgde dat ze die niet uit zou kunnen spuwen. Nadat hij haar gecontroleerd had op wapens en dergelijke, waarbij hij dingen waarmee ze zichzelf vrij zou kunnen maken verwijderde, liep hij naar de trap naar boven. Zij zou wel blijven hangen, zou toch niet kunnen schreeuwen om hulp. Niemand zou haar horen. Hij zou eerst Nimue hierheen moeten halen, hij zou haar in veiligheid moeten brengen en het zou misschien nog wel een lastig klusje worden haar ervan te overtuigen dat ze echt met hem mee moest komen, de laatste keer dat ze in zijn huis verbleef was niet geheel goed afgelopen. Nee, stop. Ze vertrouwde hem nog wel, moest hem vertrouwen. Hij verliet het huis en ging naar haar op weg. En zonder haar zou hij niet terug komen, want als het nodig was bleef hij bij haar thuis. De kruisboog hing nog op zijn rug en enkele messen staken in zijn kleding, dus het was een optie wanneer ze echt niet meewilde. Hij betwijfelde trouwens of ze echt tegen zou stribbelen.

Zeg, zo klein was ze toch helemaal niet? Oké, ze was een stuk kleiner dan dat Roy dat was, maar in haar ogen was hij dan weer absurd groot dus waarom moest haar lengte er altijd bij geroepen worden? Er was trouwens een reden hoor dat ze altijd naaldhakken droeg, dan leek je groter en op de een of andere manier vonden mensen je dan imposanter. Interessant hoor, maar dat was wel de minste van haar zorgen op dit moment, want ze had een scheurtje zien ontstaan in Roy's façade en dat plezierde haar heel erg. 'Nog een enkel woord, smerig serpent, daarna hak ik je giftige tong uit je bek zodat spreken onmogelijk wordt.' Ach wat waren we weer lief, net zo lief als toen hij daarna besloot een prop in haar mond te stoppen en daarna de kamer weer te verlaten. Nee, het was geen kamer, het was een kelder. Fijn, nu had hij dus haar wapens afgepakt, een prop in haar mond geduwd en hing ze in zijn kelder te creperen. Waarschijnlijk was hij op weg naar Nimue om haar in veiligheid te brengen, misschien wel mee hierheen te nemen, maar dan was Haily toch wel benieuwd hoe het meisje erop zou reageren als Roy een slachtoffer in de kelder had hangen. Misschien zou ze flippen, misschien liet het haar wel denken aan de tijd dat zij gedwongen bij Roy was. Leek Haily wel leuk hoor, konden ze in relatietherapie.

Hij had zijn huis verlaten, was nu bij dat van haar aangekomen en belde aan. Zij opende de deur, ietwat slaperig omdat ze waarschijnlijk net wakker was, maar haar ogen waren direct waakzaam toen hij haar zag. Hij beet op zijn lip, wist heus wel dat dit nogal moeilijk ging worden. Toch liet ze hem binnen en ze sloot de deur, waarna het tweetal doorliep naar de woonkamer. Eenmaal daar ging zij op de bank zitten en ging hij in een stoel zitten, om de lichte afstand te bewaren. Dit ging geheel onnatuurlijk, omdat zijn lichaam nog steeds naar haar smachtte en hoewel ze samen gezegd hadden dat ze elkaar met rust zouden laten, dat dit gewoon niet de bedoeling was van een relatie, zou hij het toch nooit kunnen vergeten. Hij keek haar recht aan, haalde diep adem. 'Weet je nog, dat meisje Haily? Die me bevrijdde en waarvandaan ik toen naar jou gevlucht ben?' Ze knikte, natuurlijk was Nimue dat niet vergeten. Hij haalde eventjes diep adem, masseerde met zijn vingertoppen zijn slaap. 'Ik moest nog wraak op haar nemen van wat ze heeft gedaan die nacht, toen ik nauwelijks kracht had. Dus ze hangt ik mijn kelder, maar op één of andere manier heeft ze het voor elkaar gekregen erachter te komen wat er tussen ons... speelde.' Hij maakte heel zorgvuldig gebruik van de verleden tijd, zoals hij altijd zorgvuldig was met woorden. Niet verspillen, die dingen. Hij had in zijn leven niet veel hoeven spreken en hij was niet van plan dat te gaan doen, maar vereiste gewoon een duidelijke uitleg. 'Binnen achtenveertig uur staan er hier mensen die jou om het leven willen brengen, omdat zij in mijn kelder hangt te creperen.' Hij zag haar ogen groter worden en de vraagtekens die daarachter zaten, werden duidelijk groter. Hij lachte eventjes sarcastisch tegen zichzelf, waarna hij zijn hoofd schudde. 'Ik beloofde je met rust te laten, maar dat gaat hem niet worden als je gevaar loopt. Daarom vraag ik je nog een laatste keer om met me mee te gaan, tijdelijk bij mij te blijven. Ik wil niet dat ze je afmaken en ik zal ervoor zorgen dat je geen last van Haily hebt.' Het klonk wel cru, dat laatste wat hij zei. Maar ze kon het wel aan, daar was hij zeker van. Mits ze in eerste instantie in durfde te stemmen met zijn voorstel, dat was wel een vereiste anders ging het hem gewoon niet worden. Aarzelend knikte ze en ze kwam overeind, wat maakte dat hij gelijk met haar opstond en zijn armen om haar heen sloeg. Nee, dit viel niet binnen de regels die ze samen opgesteld hadden. Toch beantwoordde ze deze aanraking, waarna ze hem weer losliet. 'Ik moet even wat spullen pakken, wacht hier en dan gaan we,' mompelde ze zachtjes. Hij knikte, wachtte inderdaad enkele minuten tot ze weer naar beneden kwam met wat spullen. Ze liepen gezamenlijk naar buiten, waarna ze de deur afsloot en zijn hand pakte. Alsof alles was als vroeger, wat niet het geval was en dat wisten beiden maar al te goed. Toch was Roy momenteel in staat dat te negeren als een blinde en een zacht kneepje in haar hand te geven, terwijl ze op weg waren naar zijn huis. Ze kon wel in de logeerkamer liggen, als ze dat wilde. Hij verwachtte namelijk niet dat ze op zijn kamer wilde liggen en dat vroeg hij ook niet van haar, hij vroeg haar alleen maar om het hem te vergeven dat hij een slachtoffer in huis had. Of in ieder geval, een soort van slachtoffer. Haily was zelf aan komen lopen, hij had haar niet eens hoeven vangen. Nee, daar ging het nu niet om. Ze moesten maar snel zijn huis bereiken, des te beter voor hen beiden. Nimue zou zijn huis nog wel herkennen, hij had er nauwelijks iets aan veranderd in de tijd dat ze er niet geweest was en dat was niet gek ook. Het grootste gedeelte van de tijd was hij er niet geweest en toen hij er wel was, had hij andere dingen aan zijn hoofd. Nee, niet aan denken. Hij opende de deur, liet het meisje naar binnen. 'Kies maar welke kamer je je spullen wilt laten,' mompelde hij zachtjes. Het was al heel wat dat ze met hem meegegaan was zonder dat hij haar echt over had moeten halen.

Haily was trouwens wel benieuwd hoe Nimue eruit zou zien, hoor. Ze wist zo ongeveer wat het meisje voor Roy betekende, wist wat er tussen hen gebeurd was, wist waar ze woonde, maar ze kende haar niet en ze had geen flauw idee van hoe ze eruit zou zien. Knap, ging ze wel vanuit, Roy zelf was ook niet lelijk en ja, dat durfde ze best toe te geven. Hoewel zijn tatoeages je af konden schrikken, dat was ook weer zoiets. Eigenlijk vroeg ze zich ook wel af waarom hij had besloten die allemaal te laten zetten, plus dat ze wilde dat hij er ook eentje bij haar zou zetten. Wel eentje die ze zelf koos hoor, want ze hoefde niet zijn initialen of iets afgezaagd. Nee, Haily wist nog niet precies wat ze voor tatoeage zou willen. Misschien wilde ze wel iets dodelijks vereeuwigd op haar schouder. En nee, dan niet een mes, zweep of pistool, maar iets waarbij je kon zien dat ze niet terug deinsde voor dingen. Nergens voor. Ooit had ze een plaatje gezien waarbij een witte en zwarte draak door elkaar vlogen en daarbij samen kwamen als een of ander yin yang teken. Het klinkt misschien heel erg vreemd, maar op de een of andere manier sprak het teken haar aan, het sprak haar aan op een manier die ze nooit eerder had gezien en op dat moment wist ze dat het iets betekende. Niet dat het nu uitmaakte, gezien het feit dat ze Roy terug hoorde komen met waarschijnlijk Nimue erbij. Interessant, misschien zou het meisje ook wel even komen kijken, kon Haily haar meteen bestuderen voor wanneer ze hier nog eens weg zou komen.

Zij ging naar boven, hij volgde haar even met zijn ogen waarna hij haar met rust liet. Het was niet de bedoeling dat hij te veel tijd met haar door zou brengen. Begreep hem niet verkeerd, het liefste was hij dagenlang bij haar en zou hij haar nooit meer loslaten, maar ze wisten beiden heel erg goed dat dat hem gewoon niet kon worden, dat dat niet binnen de afspraken zou vallen. Hij beet op zijn lip, schudde toen zijn hoofd. Nee, hij zou haar met rust laten. Zij wist waar ze alles kon vinden en dat zou ze ook, klaar. Ze had hem niet nodig, hij zou er alleen voor zorgen dat haar niets overkwam. Dus bewoog hij zich naar de kelder, sloot de deur achter zich toen hij eenmaal op de trap naar beneden stond en glimlachte toen hij Haily zag hangen, de ontevreden blik op haar gezicht die hem zei dat ze niet geheel tevreden was met deze situatie. Hij was er wel tevreden mee, aangezien hij alles waar hij om gaf nu in zijn buurt had en ze hem nergens mee zou kunnen raken. Hij glimlachte dus, haalde de prop uit haar mond en bekeek zijn arsenaal aan martelwerktuigen. Hij kon natuurlijk al direct beginnen met het eruit knippen van haar tong, klonk niet verkeerd. Ze was nu toch al ten dode opgeschreven, aangezien ze in zijn kelder, aan zijn muur hing. Heerlijk gevoel was dat, hij had er niet eens echt moeite voor hoeven doen, ze was gewoon naar hem toe komen lopen en dat vond hij zeer zeker niet onprettig. Hij besloot nog niet te beginnen met haar tong, dat was zonde als ze nog iets wilde zeggen. Niet dat het hem heel erg veel kon schelen wat zonde voor haar was en wat niet, maar ach. Ze zou over enkele dagen, misschien uren, dood zijn en het was zo jammer als ze dan niet de kans kreeg haar laatste woorden uit te spreken. Of te schreeuwen. Lag er maar net aan hoe je het wilde zien, wat zij van plan was. Niemand zou haar horen, of misschien Nimue. Dan zou hij het meisje daarna wel kalmeren, voor zo ver dat mogelijk was. Dat zou later wel duidelijk worden, hij had nu nog geen zin om daarover na te denken. Hij nam een mes in zijn hand, liet de snijkant hiervan eventjes langs Haily haar wang glijden en besloot dat het scherp genoeg was. Een dunne, niet al te diepe snijwond was namelijk ontstaan in haar huid en dat vond hij geheel niet erg om te zien. Zelfs heel vermakelijk, hoewel zij er geen pijn aan ondervond. Dat was dan weer wel zonde. Bevestigde wel dat het nog steeds een goed, scherp mes was. Dat hij het niet eerst hoefde te slijpen.

Hè, wat leuk dat Roy ook weer naar beneden gelopen kwam, zodra hij Nimue in huis gehaald had. Dat bevestigde een vermoeden dat Haily bij lange na niet gehad had, maar nu wist ze dus wel dat die twee toch niet echt meer iets met elkaar te maken hadden. Ja, ze was hier voor haar veiligheid en Haily hoopte het meisje een keer te zien, maar ze was niet hier omdat ze het zo gezellig vond met Roy. Niet te vergeten was ze ook ooit een slachtoffer van hem geweest, dat kon oude herinneringen ophalen. Persoonlijk was ze in gedachten verzonken, tot ze opeens iets over haar wang voelde glijden en hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek.
'Wat zou het Nimue doen als ik hier ging gillen alsof je me al dagen martelde, pijnigde zoals nooit tevoren? Ook al zou het niet echt zijn. Zou haar dat herinneren aan de tijd dat ze bij jou was, zou het haar terugblikken of angst bezorgen? Sure, ga je gang, prop die doek maar weer in mijn mond, maar je weet toch wel dat zij weet waar je mee bezig bent en ik kan me niet voorstellen dat ze zich er gemakkelijk bij voelt. Bij de dood hemzelf in huis, met nog een slachtoffer in de kelder. Ach gossie.' O, Haily wist wel dat dit de beste manier was om haar tong kwijt te raken hoor. 'En je weet zeker dat je nog steeds niet wilt weten waarom ik de opdracht kreeg je te bevrijden, om je daarna weer te laten gaan? En je eerst boos op me te maken hoewel ik denk dat ik dat deel niet zo heel erg leuk vind, voor mij heeft het iets slechter dan verwacht uitgepakt.' Glimlachend keek ze hem aan en haar ogen twinkelden, eens zien of ze een antwoord uit hem kon krijgen.

Hij trok een wenkbrauw op bij het horen van de woorden die zij tegen hem sprak, ze maakten slechts dat een glimlachje rond zijn lippen speelde. Hij was niet bang voor haar woorden, ze konden haar niets doen. Hij was er niet bang voor. Het maakte enkel dat hij zijn vingers rond haar keel drukte, deze zachtjes dichtkneep tot hij zeker wist dat ze geen adem meer zou krijgen. Ook daarna glimlachte hij nog steeds. 'Geloof me, jij zult niet leven om die dingen mee te maken,' fluisterde hij zachtjes. Hij hoefde geen dingen te weten die haar giftige serpententong verlieten. Nou ja, ze maakte het zichzelf wel heel makkelijk op deze manier, hij had alleen nog geen behoefte om haar hals los te laten, hoewel hij wist dat ze binnen enkele tellen bewusteloos zou zijn en eer ze dat was, zou hij misschien toch maar moeten beginnen met het wegknippen van haar tong, hoewel dat nog wel eens een bloedbad op zou kunnen leveren. Nou ja, dan moest hij daar nog maar eventjes mee wachten. Hij had al wel een ander idee hoor, wat hij al vaker uit had willen voeren. Hij merkte dat ze nu wel ongeveer al haar bewustzijn verloren had en tilde haar gezichtje op, zag het dunne litteken dat hij eerder achtergelaten had en sneed precies over die lijn heen, alleen iets dieper. Iets maar. Dit herhaalde hij aan de andere kant, een lijn die in het spiegelbeeld van de ander liep. Net zo diep, ze zou er nu ook niets meer op kunnen smeren om het te verdoezelen. Daarna ramde hij de prop weer in haar mond, waarbij hij haar mondhoeken zee per ongeluk nog een stuk verder uitscheurde dan hij al gedaan had door het mes in haar huid te zetten. Oeps, dat zou pijn doen. Helaas voor haar zou ze niet kunnen gillen als ze de pijn echt voelde, er zat namelijk een prop in de weg en het kon hem niet al te veel schelen. Niets kon hem schelen, hoewel de bloeddruppels die in een regelmatig tempo op de grond druppelden vanaf haar wangen, hem wel intrigeerden. Ach ja, daar kon hij ook niets aan doen. Bijzondere hobby, zo kon hij het wel noemen.

Haily glimlachte nog steeds lichtjes en ging gewoon door met glimlachen, ook al voelde ze zijn vingers om haar keel heen. Ze wisten beiden dat hij haar nog niet zou doden, hij wilde eerst haar lichaam verminken, haar martelen. Pijnigen. Dan doodde hij haar natuurlijk niet meteen, anders kon dat gewoon niet. 'Geloof me, jij zult niet leven om die dingen mee te maken.' Daar dacht Haily toch heel anders over, want hoewel er al vlekken voor haar ogen verschenen, deerde het haar geen ene zak dat ze bewusteloos gemaakt werd. Eigenlijk vond ze het wel leuk hoor, was weer eens iets anders dan die pinnen in haar schouders. Ach, niet te vergeten dat ze daar ook nog wondjes van had en dat die nog steeds in dat steegje lagen. Wilde hij die niet terug? Ondertussen waren die zwarte vlekjes voor haar ogen zich aan het uitbreiden en Haily kreeg nog steeds haar adem niet terug, nu kon ze er dus wel vanuit gaan dat hij haar bewusteloos wilde. Die had ze niet aan zien komen. Meestal vonden mannen (of vrouwen) het toch leuk om de reactie van hun slachtoffer te zien. Meestal, hij overduidelijk niet. Wel jammer, Haily zou graag meemaken wat er ging gebeuren terwijl ze bij haar volle bewustzijn was. Echter, haar gedachten gleden al weg en haar ogen vielen ondertussen ook dicht. De vlekken besloegen nu haar gehele zicht en een paar seconden later hing er alleen nog maar een bewusteloos meisje. Een bewusteloos meisje dat trouwens wel door had dat Roy iets met haar gezicht aan het doen was, want ze mocht dan niet kunnen kijken, horen of wat dan ook in die trant, haar lichaam liet pijn doorschemeren en dat was waardoor ze wist wat er gebeurde. Hij zette, voor de derde keer alweer, zo'n ding op haar gezicht en dit keer zou ze er niet vanaf komen. Wat jammer nou.

Ze was wel een meesterwerkje hoor, dat moest hij toegeven. Een mooi lichaam en mooie lange lokken die rond haar gezicht dansten wanneer ze deze bewoog. Helaas zou dat haar niet redden en hij zat al na te denken wat hij nog meer kon doen. Een oog was misschien ook wel interessant, maar dat zou dat mooie gezichtje van haar misschien niet meer zo mooi zijn en dat was natuurlijk zonde. Hij glimlachte eventjes, gewoon omdat hij dat kon. Omdat hij de macht had dit zo lang of kort te maken als hij wilde, zonder dat zij daar ook maar een woord over te zeggen had. Ze had sowieso geen woord meer te zeggen, er zat een prop in haar mond en als ze het voor elkaar kreeg toch te spreken, wist hij heus wel hoe dat op te lossen. Hij had momenteel de macht, dus zij had geen inspraak. Simpel genoeg. Hij zou alleen nog even op zoek moeten gaan naar leuke marteltuigen, daar had hij er toch genoeg van. Het enige waar hij op moest letten, was dat Haily niet te veel herrie produceerde. Als dat gebeurde, zou het Nimue aan het schrikken maken, zou het haar bang maken. Dat wilde hij niet bereiken, hij wilde juist dat ze veilig bleef en hoewel hij alles aan haar uitgelegd had, kon hij niet met zekerheid stellen dat ze echt zou luisteren. Hij zuchtte eventjes, richtte zijn blik op het ongeveer bewusteloze lichaam van Haily. Wat was de volgende stap? Hij had geen stappen, geen voorbedachte plannen. Hij begon gewoon, maakte het af. Zij maakte het alleen anders, hij moest er voor haar een show van maken. Anders was het niet goed genoeg, zou hij nooit tevreden zijn met wat hij deed. Deze show moest een klapper zijn, ervoor zorgen dat iedereen die nog niet in slaap viel met zijn of haar ogen open in de nacht, dat wel zou doen. Het was de bedoeling dat de stad weer zou sidderen, weer in angst zou leven. En wat zou daarin beter helpen dan het zwaar verminkte lichaam van één van de grootste levende duivels hier? Haily, vanuit Europa hierheen gekomen. Diende ze toch nog voor een groter goed dan het doden en pijnigen van mannen. Wat zou ze daar gelukkig van worden. Of niet, ze was dan toch al dood.

Langzaam ging eerst haar ene oog open, daarna haar andere en ze knipperde even om weer een goed beeld te krijgen. Niet veel later doemde Roy voor haar ogen op en ze wist dat haar beeld klopte, omdat ze in zijn kelder hoorde te hangen en hij er blijkbaar nog steeds was. Interessant. Het viel haar trouwens nog mee hoe erg hij haar verminkt had ondertussen, alleen maar twee streepjes over haar wangen en weer die domme prop in d'r mond. Kon erger, toch? Opeens schoot haar hoofd omhoog, Haily hoorde voetstappen vlak bij de kelder deur en er werd ook nog eens op geklopt. Dat moest Nimue zijn en nu hoopte Haily dus heel erg dat het meisje de kelder binnen zou komen. Nog steeds wilde ze weten hoe de meid eruit zag die het voor elkaar gekregen had om Roy spijt te laten krijgen, dat hij haar had laten gaan. Dat was een hele prestatie had ze zo het idee en waarschijnlijk had haar uiterlijk er ook wel wat mee te maken, maar dat kon toch niet alles zijn. Er moest nog iets anders zijn en Haily wilde écht weten wat er nou zo speciaal aan haar was. Eigenlijk had ze gewoon eerst dat meisje op moeten zoeken voordat ze naar Roy kwam, dan was het spelletje een stuk leuker geweest, hoewel Haily uit principe meisjes niets aan deed. Zeker niet als ze onschuldig waren en ja, dat was ze, ook al had Roy haar laten gaan. Nog steeds onschuldig. Om eerlijk te zijn doodde Haily alleen maar mannen en het was ook gelogen dat er mensen naar Nimue toe zouden gaan, ze had het alleen gezegd om zijn reactie te peilen en dat was nog eens goed gelukt. Enfin, maakte even niet uit, er werd namelijk opnieuw geklopt en Haily was nieuwsgierig naar Roy's reactie. Nah, Haily was helemaal nooit nieuwsgierig naar wat dan ook hoor, hoe kom je er toch altijd bij?

Hij keek eerst naar Haily, die langzaam bij leek te komen. Toen werd hij natuurlijk afgeleid door het zachte geklop op de kelderdeur, dat maar van één iemand afkomstig kon zijn. Hij wist dan ook niet zo goed wat ze precies wilde, maar kwam wel in beweging toen er nog een tweede keer geklopt werd. Liep naar de kelderdeur, opende deze en zorgde ervoor dat hij precies voor Haily stond, zodat de meisjes elkaar niet konden zien. Dat was misschien maar beter ook, want hij wist niet hoe Nimue op Haily zou reageren en al helemaal niet wat Haily zou doen. Hij duwde het meisje dan ook zachtjes weg bij de kelderdeur en sloot deze achter zich toen ze eenmaal in de hal stond, wat betekende dat Haily nu alleen in de kelder was. Niet dat ze daar iets aan had hoor, ze hing aan vier verschillende boeien vast en haar achillespees was onherstelbaar beschadigd, dus lopen ging hem ook niet worden. 'Wat is er?' vroeg hij aan het meisje, aangezien ze waarschijnlijk niet voor niets naar de kelder was gekomen. Hij wist zelf maar al te goed hoeveel haat ze voelde voor deze ruimte en dus wist hij ook dat ze nooit zonder goede reden daar in de buurt zou komen. Ze haalde haar schouders op, glimlachte. 'Bedankt,' mompelde ze zachtjes en hij ontspande, gewoon simpelweg door dat bedankje. Het gaf aan dat ze zijn moeite fijn vond, dat ze het niet erg vond dat hij zich zo met haar leven moest bemoeien. 'Geen dank,' fluisterde hij zachtjes, 'het was wel het minste wat ik kon doen.' Ze knikte bedenkelijk, maar zei verder niets meer. 'Je weet waar alles staat, je bent vrij dingen te pakken,' mompelde Roy zacht, waarna een zachte kus op haar voorhoofd drukte en daarna liep ze weg, naar de woonkamer. Misschien wel naar de piano die daar stond, zou hij niet erg vinden. Hij had haar muziek namelijk heus wel gemist hoor, hoewel hij het soms liet lijken alsof dat niet zo was. In ieder geval was het nu goed en kon hij in principe weer terug naar de kelder, hoewel hij eigenlijk helemaal geen zin had in Haily haar gezelschap, niet zolang Nimue hier was.