Aziël

Omdat we weer iets nieuws wilden shippen.

De lading nieuwe rekruten zou binnen enkele minuten -of misschien zelfs tellen- binnen komen en de cellen voor deze tere en makkelijk breekbare creaturen waren al gereed. Niet dat er veel in gereedheid te brengen viel, het enige wat er geregeld moest worden waren kledingstukken, zodat de slaven goed herkenbaar zouden zijn voor de bewakers. Alsof ze dat anders niet waren, door hun tengere lichaamsbouw waren de Mand'iren zo makkelijk te herkennen dat de speciale kleding eigenlijk overbodig was. De kleding belette hen echter ook om zomaar hun vleugels uit te slaan, een soortspecifieke eigenschap waar de tengere, elfachtige wezens wel over beschikten en zijn soort, de Aeckt'hen, bezaten dit privilege niet. Dat maakte niet uit, want hoewel de elfachtige wezens vleugels hadden, hoorden zij bij het sterkere ras, het ras dat elementen beheerste en vele malen krachtiger was dan de ander. Hij glimlachte, wachtte bij de ingang van dit cellenblok en zag in de verte al een grote groep aankomen. Ja, hij had al gehoord dat het er veel zouden zijn, er was veel vervanging nodig doordat vele slaven oud werden, of gewoon stierven van uitputting. Nou ja, feit was dat er nieuwe rekruten nodig waren en aangezien de Mand'iren geen kans maakten tegen hen, was er geen mogelijkheid dat ze zich echt konden verzetten. Hij zuchtte toen hij vond dat het veel te traag ging, die nieuwe rekruten moesten dus nog leren wat doorlopen was. Nou ja, hij moest nog maar even geduld hebben en ach, de sigaret die hij aan het roken was, was toch nog niet geheel op. Nog twee trekjes en hij liet de smeulende peuk doven, waarna hij deze nonchalant op de grond liet vallen. Als hij de keuze gehad had, zou hij toch echt voor het element vuur gekozen hebben, boven de vleugels. Nog heel even en dan zouden de nieuwe slaven in hun cellen verdwijnen.

Stapje voor stapje ging het vooruit en Azura werd compleet gek van het tempo waarin ze moest lopen. Oké, ze wist dat haar soort het vaak rustig aan deed en zij had ook geen zin om aan de slag te gaan in die mijnen. Maar doorlopen zat er toch nog wel in?! Het duurde zelfs naar haar zin te lang en dat kon je zien aan de bewakers om hen heen, want een man voor haar struikelde en gelijk werd er met een zweep geslagen. Vrijwel meteen kwamen Azura's vleugels tevoorschijn en die wikkelden zich om de man voor haar en dus ook om haar, waarna het gevloek duidelijk te horen was. Het was niet de bedoeling om je vleugels uit te slaan bij die vervelende element bestuurders, de meesten waren gewoon jaloers dat zij wel kon vliegen en de rest niet. Opeens voelde ze een klap op haar vleugels en daar was ze het niet mee eens, met een klap vlogen ze de andere kant op en de bewaker die haar geslagen had kwam met een klap tegen de boom aan, om daarna haar vleugels weer op te bergen. De man voor haar knikte als dank en snel sloot hij weer aan, maar nu stond dus de hele groep stil en de mensen hadden haar herkend. Het was ook niet moeilijk om die pikzwarte vleugels van haar te herkennen, niet veel Mand'iren hadden die en anders waren het meestal mannen, geen meisjes van haar leeftijd. Ze was al wel negentien trouwens?! Viel waarschijnlijk nog steeds onder jong, maakte niet uit. Niet voor Azura. Zij had al meer levens genomen dan dat iemand haar na zou doen -tenminste als je sprak over haar eigen volk hè- en daarom was ze zowel beroemd als berucht. Daar gingen die vervelende Aeck'then nu ook achter komen. Eindelijk.

Oh, blijkbaar was er een herrieschopper en in plaats van een goede bewaker mee te sturen, hadden ze alleen irriterende luchtstuurders en een enkele waterstuurder meegestuurd met deze groep gevangenen. Dan kon je ervan op aan dat er heisa zou komen, dus hij liep de groep maar alvast tegemoet en daardoor vielen de zwarte vleugels van de tengere dame in het midden van de groep hem dus ook direct op, hoewel zij ze al direct weer inklapte. Blijkbaar was het niet gebruikelijk, die vleugels van haar, want de hele groep met slaven keek op en dat veroorzaakte nog meer oponthoud. Dus, wat hij deed was de eerste in de rij een klap voor zijn kop verkopen. 'Lopen, voor luieren heb je 's nachts tijd,' gromde hij en de man probeerde vooruit te komen, wat langzaam gebeurde omdat de rest van de groep ook nog in beweging moest komen. Godsamme, moest hij vuur in hun reet steken of wat? Hij haatte het als ze allemaal zo langzaam en sloom waren, dan had hij nog een hele klus met ze 's ochtends en 's avonds naar en uit de mijnen begeleiden. Want ja, cellenblok veertien was zijn cellenblok en daar droeg hij de verantwoordelijkheid over, hoewel er nog mensen onder hem stonden, wat betekende dat hij niet in zijn eentje een groep van ongeveer... wel, laten we het houden op véél Mand'iren, onder bedwang hoefde te houden. Dat had hij wel gekund hoor, gewoon één in vlammen op laten gaan en ze luisterden wel, over het algemeen. Bij voorkeur ook nog eens de grootste onruststoker, wat in deze groep het kleine, tengere kind leek te zijn. Het was apart dat ze zo aangestaard werd, aangezien ze juist apart klein leek te zijn. Het kwam vast niet alleen door die vleugels, maar hij maakte zich er verder niet druk om. 'Doorlopen.' Nee, hij had geen zin om hier de rest van zijn dag te staan verknoeien, dat kon hij ook wel doen als ze in hun cellen zaten en dan was hij weer geoorloofd teisteringen uit te voeren om ze onder bedwang te houden. Stelletje slome duikelaars, maar zijn bevelen leken wel te helpen. De groep naderde het cellenblok nu in ieder geval sneller.

Blijkbaar was een van die gasten het er niet mee eens dat er zo sloom gelopen werd en toen ze langs hem kwam, klapte ze binnen een seconde haar vleugels uit, mepte hem keihard in zijn gezicht ermee en voordat hij kon reageren waren ze al weer ingeklapt. Niemand die haar vleugels nu nog aan zou kunnen raken, want zodra ze ingeklapt waren, waren ze ook praktisch onzichtbaar voor de rest van de wereld. Hooghartig wierp ze haar hoofd omhoog, haar haren zwaaiden mee en ondertussen liep ze gewoon door, achter de rest van haar soort aan. Eenmaal, andermaal, ze kwamen aan bij de cellen en liepen ondertussen binnen. De mensen voor haar werden één voor één los gemaakt en dan kregen ze allemaal speciale kleding aan. Kleding die ervoor zorgde dat je je vleugels niet meer kon gebruiken en dat ging niet gebeuren. Zodra ze bij haar aankwamen en haar handen los waren, brak ze de hand van een van de mannen en haar vleugels ontvouwden zich -opnieuw- in een rap tempo. Met een klap vlogen twee van de andere mannen tegen de muur aan en een hoop gevloek -ook opnieuw dat deed ze goed hoor- hoorde je door de gang heen. 'Haal Daniël,' siste een van de mannen en verbaasd hield ze haar hoofd schuin. Wie was dat nou weer? Waarschijnlijk een van de mannen die hierboven zou moeten staan, of de baas van dit cellenblok. Azura was benieuwd wat voor element hij zou besturen, het was namelijk altijd leuk om mannen te kunnen pesten met het feit dat ze geen ene fuck gaf om hun kleine elementje. Alleen vuur kon haar pijn doen en dat was het enige waar ze echt bang van was, maar niet veel hadden die gave en daar was ze dus ook niet bang van. Niet van hen.

Hij had er flink de pest in dat het kleine meisje met de zwarte vleugels ze naar hem dacht uit te kunnen slaan, maar aangezien ze te snel was kon hij haar niet te grazen nemen door die zwarte ondingen in de fik te steken. Zonde. Nou ja, hij liep achter de groep aan, zorgde ervoor dat de slaven aangepakt werden en eenmaal bij het cellenblok, verdween hij in het luxueuze kantoor dat hij het zijne mocht noemen. Helaas had hij niet al te veel tijd om te genieten van de rust, er klonk geluid op en een stem die beval dat hij gehaald moest worden, maar aangezien hij nu al gealarmeerd was, hoefde hij niet meer gehaald te worden en hij verliet zijn kantoor, wuifde de gestuurde Aeckt'hen weg. De reden dat hij een hoge functie zoals deze gekregen had, was niet alleen te wijten aan zijn kwaliteiten, maar zeker ook aan de gave die hij bezat. Vuurstuurders werden schaarser, hoewel ze er nog genoeg waren. Goede vuurstuurders, daar was een licht tekort aan. Nee, iets zwaarder dan licht. Ging het niet om, hij moest dus blijkbaar te hulp schieten en dat was deels om zijn element en deels omdat hij de baas was, maar ja. De man die hem was komen halen was ervandoor gegaan om zijn gebroken pols te laten helen, toen hij richting de plaats liep waar de onrust veroorzaakt was, zag hij twee collega's tegen een muur liggen, duidelijk aan de kant geslagen. Dat kon alleen maar betekenen dat er een slaaf geweest was die zijn of haar vleugels uitgeslagen had, anders konden zijn mannen niet zomaar overmeesterd worden. En nou ja, hij had gelijk. Van een afstandje zag hij de zwarte vleugels die eerder in zijn gezicht geslagen hadden weer en nu was hem ook duidelijk dat hij gelijk had gehad. De onruststoker was inderdaad het kleine meisje, maar aangezien ze haar vleugels nog als makkelijk mikpunt had, concentreerde hij zich daarop terwijl hij dichterbij liep. Piepkleine, maar toch felle vlammetjes likten nu aan de zwarte veren en hij genoot ervan. Altijd leuk om ze te zien schrikken van een vuurstuurder.

Nog steeds wist Azura niet zeker wie er nou gehaald ging worden, tot ze opeens die ene aan de andere kant van de gang zag en hij kwam eraan lopen met een statigheid die je meestal verwachtte van mensen die de baas waren over anderen. Als ze het niet dacht, daar kwam hij hoor. En hij liet ook meteen duidelijk merken dat hij aanwezig was door wat vuur aan haar vleugels te laten likken. Verdomme, dat ging hem niet worden. Azura was namelijk aan niet veel mensen ondergeschikt en ze was ook niet van plan om ondergeschikt aan velen te worden, maar een vuur stuurder was toch wel iets anders dan zo'n domme lucht stuurder. Stom. Onhandig. Oneerlijk. Nee, niet oneerlijk, het maakte niet zo heel erg veel uit of hij een vuur stuurder was of niet, ze zou hem toch nog wel een keer krijgen voor het feit dat hij nu besloot om haar vleugels in brand te zetten. Ze wist ook dat het nog veel erger kon dan wat hij nu deed, dus was ze slim en klapte ze haar vleugels in. Echter, niet voordat ze zijn overige -nog staande- mannen ook allemaal tegen de muur aan had gesmeten en ze allemaal erg versuft lagen te kijken naar hoe die baas naar haar toe kwam. Enfin, haar vleugels waren al ingeklapt en glimlachend keek ze hem aan. Eens zien wat voor vent hij was, eens zien of hij wel het lef had om haar eronder te houden. Ze wist het niet zeker, hoewel hij wel een bepaalde uitstraling had. Dat kon nog leuk worden.

Hij glimlachte eventjes. Ja, duivelse dame. Ze had inderdaad door gehad dat hij een vuurstuurder was en toen al zijn mannen versuft tegen de muren lagen, klapte ze haar vleugels in om te zorgen dat deze niet beschadigden door het vuur dat brandde. Nou ja, helemaal dom was ze dus niet, anders had ze het ook nooit voor elkaar gekregen al zijn mannen op de grond te werken. 'Goed gedaan, ma chère,' mompelde hij zachtjes, waarna hij met een geïrriteerd gebaar wenkte dat de rest ook een keer overeind moest gaan komen, de mannen hadden lang zat tegen de muur gelegen en er wachtten nog wel meer slaven die in cellen gezet moesten worden. 'Haal haar van de rij af, blijf haar vasthouden. Laat vooral niet los.' Hij sprak de bevelen razendsnel uit en drie ondergeschikten van hem krabbelden overeind en grepen haar bij haar armen, terwijl een derde haar van de rij afhaalde. De rij met overige slaven werd nu verder geleid en zij bleef achter, vastgehouden door een aantal sterke mannen, hoewel hun kracht het niet haalde bij die van haar vleugels. Maar die zou ze niet meer gebruiken, anders zou hij ze persoonlijk van haar rug schroeien tot ze net zo nutteloos was als een mier. Hij glimlachte flauwtjes om die gedachte, maar werd weer serieus. 'En nu ga jij dat pakje aantrekken, ander voel ik me genoodzaakt om je vleugels van je rug af te schroeien. Of gewoon jou helemaal tot as te verdoemen. Voor mij is het om het even.' Ze moest toch wel wat om haar vleugels geven, anders was ze straks een dode slaaf en nou ja, of hij er nu vijftig of negenenveertig in de gaten moest houden, dat maakte niet zo heel veel uit. Hij wenkte een andere versufte bewaker dat hij haar kleding moest gaan pakken en deze kwam al snel aangelopen met de outfit die haar vleugels toch zou blokkeren. 'Dat ding gaat alleen uit tijdens de wekelijkse wasbeurt en mocht je mogelijkheid zien je vleugels erdoorheen te krijgen, brand ik ze er alsnog af,' lichtte hij toe en de kleding werd haar aangeboden. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte in opperste staat van paraatheid wat haar keuze zou zijn.

Zijn complimentjes hoefde ze in ieder geval niet, maar het zou wel aan haar liggen dat hij die gaf, want ze was natuurlijk enorm aantrekkelijk en imposant. Ja, geloof je het zelf. O, aantrekkelijk was ze misschien wel, maar niet op de manier waarvan dat ding van mannen stijf ging staan. Meer omdat mannen altijd wilden proberen haar eronder te krijgen en dat nog nooit gelukt was, erg grappig allemaal, maar hij zou wel eens de eerste kunnen worden. Vuurstuurders waren namelijk niet haar favoriete mensen, zacht uitgedrukt. 'Haal haar van de rij af, blijf haar vasthouden. Laat vooral niet los.' Twee mannen grepen haar armen vast, waarbij eentje verrassend hard kneep en ze siste vals naar hem. Haar vleugels mochten dan misschien rake klappen kunnen uitdelen, Azura zelf was nog best een tenger meisje en hield er niet van om hard vast gepakt te worden. 'En nu ga jij dat pakje aantrekken, ander voel ik me genoodzaakt om je vleugels van je rug af te schroeien. Of gewoon jou helemaal tot as te verdoemen. Voor mij is het om het even. Dat ding gaat alleen uit tijdens de wekelijkse wasbeurt en mocht je mogelijkheid zien je vleugels erdoorheen te krijgen, brand ik ze er alsnog af.' Als blikken konden doden dan was hij nu morsdood geweest, maar ze liet het toe dat de man met de kleding dichterbij kwam. Tot hij dichtbij genoeg was en ze haar been omhoog gooide, om hem keihard achterover te trappen in zijn maag. Hierbij gebruikte ze de kracht van haar vleugels via haar benen, maar die liet ze niet zien. Geen sprake van dat haar vleugels weer zichtbaar zouden worden met die vuurstuurder in de buurt. Enfin, de man was het er duidelijk niet mee eens en probeerde toen van de achterkant het pakje aan te doen. Wat ze op zekere hoogte toe liet, tot zijn hand heel even op haar borst bleef hangen en een woedende grauw haar lippen verliet. Daar ging hij spijt van krijgen, wanneer wist ze nog niet, maar hier kwam hij niet mee weg. Dat zweerde ze.

Hij vond het zelfs intrigerend, die woedende blik die ze hem toewierp. Nee, bang kon je hem niet echt noemen want hij kromp niet onder haar woedende ogen ineen en ook keek hij niet weg. Hij keek haar recht aan, glimlachte zelfs en toen ze opnieuw protesteerde, keek hij zwijgend toe. Ze hadden in ieder geval een slaaf met pit gevonden, dat was al meer dan ze normaliter in deze cellen hadden zitten en hij mocht misschien zelfs blij zijn dat ze in zijn cellenblok zat en niet in dat van iemand anders, uiteindelijk kon hij met de veren van het meisje gaan pronken. Figuurlijk dan, als er iets zou gebeuren met haar veren was het verbranden. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen ze grauwde naar zijn college en kuchte eventjes zeer onopvallend en totaal niet dreigend, waarna hij speelde met haar haren. Op afstand en met vuur natuurlijk, maar hij verbrandde het niet. Het was meer een dreigement, dat ze braaf moest zijn. Niet alleen haar vleugels, maar ook haar haren en andere dingen konden verbrand worden en dat mocht ze niet vergeten. Zou ze ook niet vergeten als het aan hem lag, maar goed. Uiteindelijk droeg ze de gewenste kleding en werd ze in haar cel geduwd, die zorgvuldig door hemzelf op slot werd gedaan. Natuurlijk zou hij uiteindelijk alle sleutels krijgen, maar deze wilde hij zelf controleren. Ze was de onruststoker van het blok en dat zou hij niet vergeten, was al aardig moeilijk om te vergeten. Ondertussen merkte hij dat de cellen nu bijna allemaal gevuld waren, op enkele rekruten na waren ze allemaal in hun cel gestopt en dat betekende dat hij zo zijn korte toespraak met regels mocht gaan houden. Zo slecht was het hier nog niet hoor, ze hadden het erger kunnen treffen. Er waren ongeveer twaalf gevangenissen zoals deze over het land verspreid en nou ja, velen waren nog erger dan deze. Hier kregen de slaven tenminste nog minstens twee keer per dag te eten, 's ochtends en 's avonds. Wel waren er duidelijke regels maar ach, die waren overal. Hij stopte de sleutel goed weg en wachtte af.

Hij glimlachte onder haar blik en dat deden de meesten al niet, maar dat zorgde er wel voor dat ze hem strak in de gaten hield en duidelijk benieuwd was naar wat hij verder nog wilde gaan doen met haar. Kwam ze snel genoeg achter nadat ze gegrauwd had trouwens, want ze voelde aan de hitte bij haar hoofd dat hij daar met vuur aan het spelen was en eventjes trok ze haar lippen naar hem op, liet haar tanden zien en daarna keek ze de cellen toch maar weer rond. Het duurde niet lang voordat de kleding goed zat en ze in een cel geduwd werd. Een cel die door hem persoonlijk op slot gedaan werd, alsof hij zelfs zijn eigen mannen niet vertrouwde. Wat jammer nou. En wat ging er nu gebeuren, een uitleg van hoe ze zich moesten gedragen en dan wel dat ze zich ook altijd naar de wensen van die domme Aeckt'hen moesten schikken? Nah, dacht het eventjes niet. Azura ging wel eens bekijken hoe ze die stomme beveilingen van de kleding kon omzeilen en haar vleugels eruit kon krijgen. Het maakte niet zo heel veel uit als die Daniël zal hoe ze dat deed, zodra het haar lukte zou ze het namelijk vaker doen. Zodra hij uit de buurt was. Heel lichtjes probeerde ze haar vleugels naar buiten te drukken en meteen kreeg ze een schok, niet dat ze ervan ging gillen, maar erg fijn voelde het ook niet aan. Wat was dat, elektriciteit? Dacht toch niet dat ze daar onder de indruk van was. Opnieuw probeerde ze haar vleugels uit te klappen en opnieuw lukte het niet, een zachte grom verliet haar lippen en daarna liet ze zichzelf gewoon achterover vallen. Lag plat op de grond, wachtend tot er iets ging gebeuren en ze weer wat mannen in de weg kon lopen. Dat was sowieso een van haar favoriete bezigheden en je kon wel zeggen dat er hier genoeg waren om voor de voeten te lopen. 'Zeg, gebeurt er nog wat of laat je me hier creperen?' Dit was de eerste keer dat ze haar stem liet horen aan een Aeckt'hen en waarschijnlijk zou die verbaasd zijn, want Azura was alles behalve schattig en dat zou je wel denken als je die stem van d'r hoorde.

Hij wachtte rustig af tot alle gevangenen in hun cellen zaten en hoorde toen de stem van het meisje. Het was toevallig zo dat hij nog vrij dicht bij haar in de buurt stond, dus hij kon nog omkijken naar haar en zelfs even glimlachen. 'Geduld, ma chère. Dat is iets wat je aan kunt leren en in jouw geval zal dat van levensbelang zijn.' Hij glimlachte eventjes, liep daarna weg. Hij moest eerlijk toegeven dat hij zelf ook niet al te geduldig was, maar hij kon tenminste doen alsof hij dat wel was in de meeste situaties, terwijl zij dat blijkbaar niet zo goed kon en nou ja, ze zou maar al te snel geduld leren, vooral als hij dat graag wilde. Eenmaal aan het einde van het blok met cellen, draaide hij zich weer om en verhief zijn stem. 'De regels zijn simpel. Jullie zitten hier als jullie niet in de mijn zitten, over het algemeen. 's Ochtends ben ik degene die jullie naar de mijn leidt en 's avonds breng ik jullie terug naar jullie cellen. Ongehoorzaamheid duld ik niet. Tweemaal daags krijgen jullie een maaltijd, 's ochtend voor we we weggaan en 's avonds na terugkomst. Hard werken en je gedragen wordt beloond met een extra maaltijd 's middags of een uurtje naar buiten, onder begeleiding natuurlijk. Eenmaal per week is er mogelijkheid tot wassen en dat is ook de dag dat jullie nieuwe kleding krijgen, dus dit zul je een week schoon moeten houden. Spreken is verboden, de eerste die het doet zal ik een vinger afschroeien en ik ben niet bang dat dreigement uit te voeren. Klikken is hier het hoogste goed, dus mocht je want interessants te melden hebben over je buren, meld het aan één van de bewakers die dag en nacht rondlopen en ik zal erop toezien dat je een gepaste beloning krijgt en dat degene die je verklikte een gepaste straf krijgt. Dat was het, volgens mij. Meerdere malen ongehoorzaamheid resulteert in de dood, mijn keuze of ik je snel tot as laat vergaan of dat ik je langzaam verbrand. Nu is de enige gelegenheid om vragen te stellen maar ik neem niet aan dat jullie die hebben. Morgen begint jullie eerste werkdag en in de mijn krijgen jullie uitleg over het precieze werk dat te verrichten valt. Namen doen er niet toe. Op iedere cel staat een nummer en dat is je naam. Cellenblok veertien, daar zitten jullie. Onthoud dat, plus je nummer. Dat was het.' Zo, hij had wel weer genoeg verteld en dat praatje had precies één keer langs de cellen lopen gekost, dus hij was nu weer bij zijn geweldige kantoor. Bewaking liep al langs en hij was klaar voor vandaag. Tot zover viel het nog best mee, in het cellenblok waar hij onderwezen was, was veel moeilijkheid geweest.

'Geduld, ma chère. Dat is iets wat je aan kunt leren en in jouw geval zal dat van levensbelang zijn.' Was dat niet al de tweede keer dat hij dat tegen haar zei? Fijn, dan had ze haar eerste koosnaampje al te pakken. Ondertussen liep hij alweer weg en begon aan zijn verhaal. Werken. Eten. Cel. Slapen. Best duidelijk allemaal voor de gewone mensen hier, maar aan Azura alleen al zou hij zijn handen vol hebben dus dat ging nog wat worden. En toen besloot hij over het klikken te beginnen. Een kreun verliet haar lippen zodra je van alle kanten gepraat hoorde komen en opeens één van hen begon te praten. Of tenminste, dat was zijn bedoeling. 'Ik snij je tong eruit,' grauwde ze hem toe, voordat hij ook nog maar een woord over zijn lippen had gekregen en hij trok wit weg. Echter, hij scheen het toch nog niet helemaal door te hebben. 'Die met de zwarte vleugels, Azura. Er is zat en de genoege over haar te vertellen, wil je dat weten of interesseert het je geen fuck?' Fijn, fijn. Klikken was echt weer iets voor haar volk hoor. Altijd, echt altijd moesten ze haar hebben. Oké, ze zei niet dat ze het niet verdiende, dat zou je haar echt niet horen zeggen maar daar ging het nu niet om. 'En wat wilde je tegen me doen, jij bent net zo goed gevangen als ieder ander. Hadden we eigenlijk niet van je verwacht, kleine moordenares.' Diezelfde persoon mompelde het tegen haar en misschien zou de rest het horen, maar haar lachen hoorden ze in ieder geval wel. 'Ik hoop serieus dat ik in hetzelfde stuk mijn moet werken als jij, want lieverd, ik kan je beloven dat de afdruk van je gezicht dan in het steen staat, je je geslachtsdeel kwijt bent en je zal smeken tot je uit de pijn verlost wordt. Mijn vleugels mogen dan weg zijn, mijn trucjes heb ik nog steeds. Is ook een spreekwoord voor en nu, houd je bek dicht of ik naai hem dicht de volgende keer dat ik je tegen kom. Dankje,' glimlachend keek ze de man aan, ging weer liggen en sloot haar ogen. Ugh, stomme vent, moest uitkijken dat hij niet meteen een steen in zijn keel gegooid kreeg.

Juist, hij had het dus goed gehoord. Het meisje dat blijkbaar de naam Azura droeg was de onruststoker en ze was niet geheel geliefd bij haar volk. 'Haal die jongeman die net sprak eens voor me op,' beval hij één van zijn ondergeschikten, een waterstuurder wier naam hij niet onthouden had, Nou ja, was niet nodig. De enige naam in dit cellenblok die onthouden moest worden was die van hem, maar dan ook echt alleen die van hem omdat het verder toch alleen maar cijfertjes waren en de bewakers zouden een dagwissel ervaren. Iedere dag een ander blok, terwijl hij iedere dag met zijn geliefde slaafjes was. Oh trouwens, hij moest ook iets tegen de brutaliteit van het meisje doen, aangezien ze nu al één van zijn nieuwe favoriete slaven bedreigde. Ja, hij had een zwak voor klikspanen, kon hij ook niets aan doen. Misschien moest zij de eerste maaltijd van de periode maar overslaan, dat hield in dat ze zonder eten naar bed zou moeten gaan. Dat zou voor haar misschien wat minder prettig zijn, maar zo werd wel direct duidelijk dat dit soort gedrag niet geaccepteerd werd. Relletjes zouden er toch wel komen, maar neerslaan was waarschijnlijk vrij makkelijk. Andere cellenblokken hadden er misschien moeite mee, maar aangezien hij een vuurstuurder was... Nou ja, het was in ieder geval extra kracht. Hij glimlachte eventjes toen de klikspaan van net binnenkwam. Nou ja, hij zag wel wat bleek aangezien het meisje hem net bedreigd had, maar dat maakte niet uit. De waterstuurder stond in de deuropening en Daniël gebaarde de man te gaan zitten. 'Vertel maar eens wat over die dame, jullie lijken haar allemaal te kennen. Hoe meer je weet te vertellen hoe langer je in die zeer gemakkelijke stoel mag blijven zitten en hoe groter de beloning zal zijn,' zei hij met een vriendelijke ondertoon. Ja, hij kon heel charismatisch zijn als hij wilde, hoewel hij dat lang niet altijd toonde. Niet aan zijn gevangenen in ieder geval, behalve in dit soort gevallen.

Die gast zou zo dood gaan als hij het lef had over haar te klikken en hij werd ook nog eens opgehaald, dus wauw, het was niet moeilijk te raden wat er ging gebeuren. Hij ging spijt krijgen, zo veel spijt dat hij er dood aan zou gaan. Ondertussen was de man dus bij Daniël gebracht en die dwong hem op deze manier bijna om te gaan spreken, maar dat had hij ook wel gedaan zonder dwang, omdat Azura nou niet bepaald geliefd was onder de Mand'iren. 'Haar naam is Azura, maar verder weet eigenlijk niemand haar achternaam. Ze is een beruchte huurmoordenares en niemand weet haar methodes, omdat niemand het ooit overleefd heeft. De ''onderwereld'' gebruikt haar als een slaafje, tenminste dat is wat ze zeggen maar het schijnt te zijn dat zij hen gebruikt om alles over iedereen te weten te komen. Ze is één keer opgepakt door het regime, werd in de koninklijke cellen gegooid en binnen een paar uur was ze er alweer uit, waarna de commandant die verantwoordelijk was voor het oppakken van haar, van het dak af viel. Zonder vleugels. Het schijnt ook dat ze zoveel martelmethodes kent dat ze die nog niet eens allemaal heeft kunnen gebruiken op mensen en ze bijt. Je zag hoe ze net grauwde en haar tanden liet zien? Ze heeft een keertje iemand vermoord met die tanden en gewoon zijn hart eruit getrokken.' Ach, wat lieflijk, het gewone volk dat allerlei verhalen opdirkte totdat ze zo mooi waren dat niemand ze zou geloven. Tenminste, geen vent die een beetje goed bij zijn hoofd was en die Daniël zag er tenminste niet heel erg dom uit. Nee, dat was hij niet, misschien wel idioot maar dat was een beetje iets anders. Enfin, er zat wel een kern van waarheid in de verhalen die hij vertelde hoor. Ze beet inderdaad, had die commandant inderdaad vermoord en ze kende heel wat martelmethodes, maar zo veel had ze niet te doen met de onderwereld. Af en toe huurden ze haar in om wat mensen te doden, zij kreeg wat ze ervoor wilde en daarna lieten ze elkaar weer met rust. 'En toen uw mannen het dorpje Charistar aanvielen en zij daar toevallig was, heeft zij de lijkenstapel Aeckt'hen veroorzaakt.' Ach, dat was ze bijna vergeten! Ze wist inderdaad nog wel dat dat ook gebeurd was, jammer genoeg voor hen was er toen namelijk geen vuurstuurder bij geweest en dat was wel handig als je haar onder de duim wilde houden. Maakte niet uit, Daniël wist nu wel weer genoeg over haar en de man hield zijn mond verder, niet wetend wat hij nog kon of moest vertellen.

Hij wist heus wel dat dingen die door het volk verteld werden negen van de tien keer met een korreltje zout genomen moesten worden en ook nu deed hij dat, hoewel hij het bloedbad nog wel kende. Hij was er niet persoonlijk bij geweest, maar had wel verhalen gehoord. Maar ach nee toch, ze hadden toch niet dat meisje ineens in hun gevangenissen zitten? Dat zou wel heel erg leuk zijn en het kon best nog wel eens kloppen. Nou, in ieder geval was hij nu tevreden over wat de man verteld had en de volgende instructies moesten dus maar gegeven worden. 'Lieve Azura wordt dubbel bewaakt, deze jongeman hier krijgt morgen vrijaf en gaat met een aardstuurder een rondje buiten lopen in de tijd dat zijn soortgenoten in de mijn zitten,' instrueerde hij de waterstuurder en deze knikte, waarna de klikspaan overeind moest komen en teruggeleid werd naar zijn cel. Heerlijk toch, als hij maar interessante beloningen uitdeelde zou alle kans op een rebellie verkeken zijn want niemand die een ander vertrouwde, alles voor de beloning. Oh, misschien was dit wel een wat extreem begin hoor, maar hij zou vanzelf wel zien hoe het uitpakte. Op een briefje krabbelde hij wat voor de kok van het cellenblok, namelijk dat de dame Azura geen avondmaaltijd kreeg. Tja, was haar eigen schuld en hij kon er ook maar vrij weinig aan doen. Hij liep zelf nu ook zijn kantoor uit, aangezien er verder toch niet zo heel veel te doen was. Langs de cellen, langs de bewakers die patrouilleerden. De meesten waren hier al langer in dienst dan hij maar ach, je zou hem een reizende ster kunnen noemen. Want nou ja, hoe oud was hij ook al weer? Eenentwintig, hij had vijf jaar ervaring hier. Op zijn zestiende in een gevangenis gezet om te leren door zijn talent voor vuur en nou ja, verder had hij niets anders gedaan. Mannen hier waren al twintig jaar in dienst en deden nog steeds niet anders dan patrouilleren, maar hij kon er niets aan doen dat hij én charismatisch was én een talent was met vuur, toch? Het leven had hem gewoon toegelachen.

De man werd terug gebracht en zo ongeveer tegelijk met hem kwam er ook opeens een bewaker voor haar cel staan. O, interessant. Dat kon nog wel eens leuk worden. 'Wat mot je van me,' gromde ze hem toe, expres op een toon alsof het haar geen zak interesseerde en dat was juist wat ervoor zorgde dat hij erin trapte. 'Nou aangezien je blijkbaar een moordenares bent en het schijnt dat jij dat bloedbad van Aeckt'hen in Charistar hebt veroorzaakt, wil Daniël dat we je extra bewaken en...' En toen kreeg hij een klap van een andere bewaker tegen zijn hoofd die hem eens flink instrueerde dat het níet de bedoeling was om haar te vertellen wat Daniël bevolen had. Lachend lag het meisje in haar cel, wachtend tot er überhaupt iets zou gaan gebeuren en op dat moment zag ze hem langslopen. Daniël. De baas hier. 'En vond je de verhalen die je over me hoorde leuk?' Het was niet dat ze trots was op de levens die ze al had genomen hoor, maar ze vond het wel leuk dat hij er dus blijkbaar ook achter was dat heel veel van zijn soort door haar handen omgekomen waren. Maakte haar ook niet zo heel erg veel uit wat ieder ander ervan zou vinden, zij vond het leuk en dat zou ze laten merken ook. Wat ze om eerlijk te zijn ook heel erg leuk vond was het feit dat hij bijna geen dommere bewakers kon hebben. De ene vertelde haar gewoon zo ongeveer alles wat ze wilde weten en de andere die bleef haar maar boos aankijken, wat haar in feite geen fuck boeide. Lekker stel was het. 'En je krijgt trouwens ook geen eten,' mompelde een van de bewakers opeens. Het speet haar, maar ze kon het niet helpen om in de lach te schieten en een lach als klokjes klonk door het gebouw. 'Geweldige bewakers heb je hoor, ik mag ze nu al.' Het was echt niet haar schuld, ze had maar één keer gevraagd wat hij nou precies wilde en hij was er toen zo op in gegaan. Tsjah, betere bewakers aanschaffen de volgende keer dan maar.

Dat had hij natuurlijk weer, de bewaking die hij neer had gezet bij haar cel was te spraakzaam. Hij gromde, liep naar de man toe. 'Spreken is voor de gevangen verboden, daarvoor bestaat een gepaste straf en dat weet je. Het is niet de bedoeling om op ze te reageren.' Een korte stilte, waarin Daniël de man strak aankeek tot deze knikte en star leek te worden, zoals alle bewakers hier zouden moeten zijn. 'Mocht ze nog een keer wat zeggen stuur haar dan maar naar mijn kantoor toe.' Dan zou hij haar het vuur aan de schenen leggen, zoals ze dat zo mooi zeiden. Hoewel, er was een redelijke kans dat hij het letterlijk zou doen en dat was toch wel iets anders dan de spreekwoordelijke betekenis. Nou ja, op Azura na was iedereen vrij braaf, ze waren voordat ze hier überhaupt binnenkwamen al gefouilleerd en van wapens ontdaan dus feitelijk was iedereen machteloos. Niet alleen feitelijk, het bleek ook in de praktijk dat ze niets uit konden halen en eenmaal aan het einde van de gang keerde hij om, liep terug langs alle cellen en keek af en toe naar binnen. Wezens vanaf achttien jaar, kinderen namen ze niet mee aangezien die te snel in zouden storten en dat zou zonde zijn. Nu hij het toch over kinderen had, er moesten een aantal vrouwen en mannen van de Mand'iren gekozen worden, het liefst de sterksten, zodat er voor nieuwe slaven gezorgd kon worden zonder dat ze die eerst moesten vangen. Natuurlijk kostte dat laatste minder tijd, maar als een kind in gevangenschap werd geboren was er minder kans op rebellie. Hij glimlachte nonchalant toen hij weer richting zijn kantoor liep en daar binnen ging zitten. Stomme bewakers, zeg dat wel. Gelukkig was er morgen een shift en het enige wat hij dan moest doen was duidelijk maken dat de kleine heks genegeerd moest worden, tenzij ze sprak. Nou ja, dat waren zorgen voor morgen en nu was het slechts afwachten tot het avondeten zou komen.

Oeeh, hij gromde. Duidelijk was het in ieder geval wel dat hij het niet met de bewaking eens was en die zag dat ook meteen, omdat hij een stuk stijver stond dan normaal en zachtjes moest ze erom lachen. 'Spreken is voor de gevangen verboden, daarvoor bestaat een gepaste straf en dat weet je. Het is niet de bedoeling om op ze te reageren. Mocht ze nog een keer wat zeggen stuur haar dan maar naar mijn kantoor toe.' Daniël liep ook gewoon weer weg en het maakte Azura niet zo heel veel uit, maar aan het gesmoes van de bewakers te horen zaten ze duidelijk op een plannetje te broeden, alleen wisten ze nog niet hoe ze het aan moesten pakken. 'Als je wilt dat ik praat zodat je me naar die baas van je kan sturen, hoef je het alleen maar netjes te vragen hoor.' Vrijwel meteen ging de celdeur open en liep één van de bewakers naar haar toe, echter lag ze nog steeds op de grond en dat ging niet veranderen, dus hij wist niet precies hoe hij dit aan ging pakken. Zuchtend liep zijn collega ook de cel in, waarna Azura overeind vloog, de cel uit. Meteen smeet ze hem dicht en gooide de sleutels aan de kant, ze wist heus wel dat ze hier niet mee weg zou komen hoor, vanaf de uitgang kwamen al allerlei mannen aangerend, maar zij ging een bezoekje brengen aan Daniël.
'Ik meen het hoor, als ik jou was zou ik andere bewakers nemen want ik geloof niet dat het de bedoeling is dat zij opgesloten zitten in míjn cel. Of ik moet het principe natuurlijk helemaal verkeerd begrepen hebben. Enfin, ik moest naar jou komen vanwege praten, leg me mijn sanctie maar op en bevrijd daarna die bewakers van je. Zijn we daar ook weer mee klaar.' Azura stond gewoon in zijn deuropening en leunde tegen de deurpost, wachtend op wat hij zou gaan doen. Waarschijnlijk iets met vuur en misschien zou hij ook wel boos zijn, maar dat maakte voor haar opzich niet zo heel erg veel uit. Haar haren werden vast nog niet verbrand en bij haar vleugels kon hij op dit moment niet. Niets om bang van te zijn.

Hij had haar door, ze had aandacht nodig. Veel aandacht. En als ze geen reactie kreeg, zou het misschien nog wel eens heel zwaar voor haar kunnen worden. Hij negeerde haar dus totaal, behalve dan dat de lange, donkere haren van het meisje vlam vatten en hij haar in haar nekvel pakte. 'Isolatie,' beval hij één van de mannen die aan kwam lopen, waarna hij een andere de sleutels van Azura haar cel toewierp. Die kon dan mooi de bewakers verlossen en ondertussen liet hij het vuur aan haar haarpunten kietelen, zonder haar echt kaal te branden. Oh het was wel warm hoor, daar niet van. Maar het was kunstmatig vuur en hij beheerste het totaal dus het lag aan haar wat er met haar haren zou gebeuren. Nou ja, hij sleepte haar in ieder geval een stuk boven de grond en werd omringd door drie andere bewakers zodat er in geval van nood ingegrepen kon worden. Niet dat hij makkelijk onderuit zou gaan van een klap of een trap hoor, daar niet van. Nee, hij liep het cellenblok uit, naar een apart staand blok met ongeveer tien cellen. Kleine cellen, die vanbinnen wit waren en het enige dat die monotone kleur verbrak was het minuscule lichtgaatje in de deur. Dus hij knikte naar de bewaker die hij net vooruit gestuurd had en smeet het meisje met een aardige kracht door de open deur. Hij zou haar wel weer een keer komen halen, als hij daar zin in had. Ze zou wel te eten krijgen hoor, daar niet van. Drie dagen isolatie zou haar wel iets temperen. Deur dicht, sleutels in het slot en nu dus de deur op slot. 'Veel plezier, ma chère,' zei hij op een niet eens onvriendelijke toon en daarna liep hij weg, samen met de aanhang. Even controleren of de oerstomme bewakers bij haar cel nog in leven waren of per ongeluk waren verdronken of zo. Was ook nog goed mogelijk. Hij zou er wel een klein beetje verdrietig van worden, maar ach het was mogelijk. Volgende keer hoopte hij op betere bewakers en anders moest hij daar zelf maar gaan staan, hoewel hij niet van het vuile werk was.

Nu al drie dagen zat Azura in de isoleercel -vraag maar niet hoe ze het voor elkaar gekregen had om binnen het eerste uur dat ze in de gevangenis was daarin terecht te komen, maar op deze manier had ze wel mooi de eerset drie dagen niet hoeven werken in die mijnen en misschien vond ze de isoleer dan nog niet eens zo erg- en ze verveelde zich stierlijk. Er was geen enkele bewaker die ze kon pesten, geen mensen die haar aanstaarden en waar ze dan tegen kon grommen en ze mistte haar vleugels. Stomme Daniël, ze wilde haar vleugels terug. Natuurlijk had ze ook wel geprobeerd de kleding met haar tanden of nagels kapot te krijgen, maar zelfs tegen die van haar waren ze bestand en dus ging iemand ervan lusten. Zodra haar cel open ging, want hieruit kon ze dus niet zomaar ontsnappen en dat pleziertje was dus ook nog eens weg. Bovendien wist ze nu niet wat mensen misschien nog wel over haar hadden lopen verklikken en... Over klikken gesproken, die man moest nog gestraft worden voor het feit dat hij over haar had lopen praten tegen Daniël. Want als hij dacht daar ongestraft mee weg te komen, dan had hij het heel erg mis. Ze zou zijn keel openrijten met haar tanden en hem diep in de mijnen achter laten, waar die domme Aeckt'hen hem dan eerst nog konden gaan zoeken en zij misschien tijd had om weg te komen. Leuk, leuk. En nu wil ik dat je Azura godverdomme uit die isoleercel haalt want ik weet niets meer voor haar te typen en dus lul ik het maar met dit stukje vol DUS DOE IETS. Oke ja ze laat het misschien niet zien maar als ze hier nog een dag langer zit dan wordt ze panisch dus haal haar hier WEG.

Drie dagen en de slaven waren al grotendeels ingewerkt. Enkele straffen waren uitgedeeld, enkele beloningen waren gegeven. Het was verbazingwekkend wat een straf-beloonsysteem met mensen kon doen en hij maakte er graag misbruik van. Nu alleen even niet, het was tijd voor het moordenaarselfje om haar cocon te verlaten en weer uit te vliegen naar haar cel. Of ja, uitvliegen kon je het niet echt noemen, hij zou haar tillen en ondertussen zou hij erop toezien dat er geen stomme bewakers in de buurt kwamen. Nee, hij had om betere mannen gevraagd en die had hij gekregen, hoewel ze natuurlijk nog steeds voor hem onderdeden. Vuurstuurders waren schaars en konden niet zomaar aan een gevangene toegewezen worden. Nou ja, maakte niet uit. Na drie dagen ging de cel waar hij het meisje ingegooid had weer open en het was wel aan haar te zien hoor, dat ze hier had gezeten in totale eenzaamheid. Daar kon ze dus niet zo heel goed tegen en hij genoot ervan om te weten dat dat haar zwakke punt was. Eenzaamheid, stilte. Geen reactie op haar acties. Het was heerlijk en nu dus ook, toen hij het meisje zonder medelijden opraapte uit haar cel, (Het was letterlijk oprapen want hij sloeg gewoon een arm om haar middel en droeg haar horizontaal) waarna hij de cel weer uitliep en enkele bewakers zich bij hem voegden. De twee die opgesteld zouden staan bij haar cel, om precies te zijn. Hij had ze al uitgebreid geïnstrueerd over hoe ze behandeld moest worden en wat ze moesten doen, dus dat was niet meer nodig. Nu liepen ze slechts zwijgend naar haar cel en nou ja, zonder medelijden werd ze daar weer ingegooid. De deur op slot en mannen die hun post innamen. 'We hebben je gemist, ma chère,' zei hij met een licht onvriendelijke glimlach, waarna hij naar zijn kantoor liep. Over niet al te lange tijd begon de mijndienst weer en zou ze voor het eerst de mijn in mogen, met haar persoonlijke bewakers. Wat enig. Hij zou ook wel meegaan hoor, dus ze had geen vrij spel. Niemand had vrij spel, sowieso niet.

Verbaasd lichtten haar ogen op toen opeens de celdeur open ging en een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Eindelijk kon ze weer mensen gaan treiteren, eindelijk. Azura zou straks wel even duidelijk maken dat ze ook weer in de gevangenis was, maar eerst wilde ze het mijnwerken een keertje meemaken. Had ze ook wel zin in want daar kon je vast en zeker ook erg goed herrie schoppen. Echter, die glimlach was van korte duur, want zodra Daniël haar optilde rolde een diepe zucht over haar lippen. Als dit de manier was waarop ze gedragen ging worden, dan hoefde hij haar niet meer te tillen hoor, dat was één ding dat ze tenminste zeker wist. Het was irritant bij haar maag, haar voeten sleepten een heel klein beetje over de grond -kan je nagaan hoe klein ze dan eigenlijk wel is- en ze zag niet waar precies ze nou heen gingen, hoewel dát niet moeilijk te raden was. Zodra ze in haar cel gegooid werd (en expres even met haar ogen rolde) werd de deur weer dicht gesmeten en starende blikken werden geworpen vanuit de andere cellen. Eindelijk, dat had ze nog wel het meeste gemist. 'We hebben je gemist, ma chère,' zou het slim zijn om al meteen een gevat antwoord terug te geven of niet? Waarschijnlijk was het niet heel slim en misschien zou ze dan meteen weer in de isoleer terecht komen. Oké, dan deed ze het niet en bleef gewoon liggen waar ze was, bekeek de stenen eens goed en verveelde zich meteen al weer te pletter. Tot ze ongeveer een half uurtje later een soort bel hoorde en alle Mand'iren als automatisme opstonden. Azura niet hoor, die ging alleen rechtop zitten om te kijken wat er nou allemaal gebeurde. Zouden ze naar de mijnen moeten? Misschien, het was wel een mogelijkheid als iedereen zo dwangmatig op zou staan, maar zij had de instructies niet gekregen dus wachtte ze heel ''braaf'' af wat er ging gebeuren.

De bel ging en dat maakte dat Daniël een lachje niet kon onderdrukken. De eerste keer dat het moordmeisje de mijnen in moest en ze zou niet weten wat ze moest doen, kwam ervan als je drie dagen miste. Nou ja, was niet zijn schuld hoor. Hij liep langs de cellen, waar inderdaad alle slaven stonden te wachten om uit hun cel gehaald te worden en aan de loopketting vastgemaakt te worden. Op één na en hij had al kunnen raden dat dat zou gebeuren, Azura had namelijk niet geleerd hoe het in elkaar stak dus zou ze extra uitleg vereisen, die hij alleen gaf omdat het anders moeilijkheden zou veroorzaken en hij haar gewoon graag in de mijnen wilde zien. Nou goed, de slaven werden één voor één vastgemaakt terwijl hij stopte bij de cel van het meisje, glimlachte. 'De bedoeling is dat je overeind komt en wacht tot jij aan de beurt bent om vastgemaakt te worden,' legde hij geduldig uit. Of ja, geduldig... Het moest maar. 'Als iedereen vast is gaan we naar de mijn en daar mag je stenen gaan slepen.' Of ja, dat had hij voor haar verzonnen want het leek hem geen goed idee om haar met gereedschap rond te laten lopen en die stenen waren zo zwaar dat ze ze waarschijnlijk nauwelijks op kon tillen. 'Dus hop, overeind komen anders kunnen we je niet vastmaken en moet ik je direct weer in de isoleer gooien, ma chère.' Zo, dat moest duidelijk zijn en ondertussen vorderde het vastmaken van de slaven al prima. Eigenlijk had hij nauwelijks problemen met deze groep, ze wilden allemaal graag nog even leven en eigenlijk konden ze dat makkelijk. Zoals hij al eerder opgemerkt had, ze hadden het hier nog aardig goed vergeleken met andere gevangenissen en instellingen zoals deze. Nou ja, maakte niet uit. Nog enkele slaven en Azura, daarna konden ze naar beneden gaan en werd iedereen aan het werk gezet. De slaaf die geklikt had enkele dagen geleden, leek alleen ietwat nerveus, wat waarschijnlijk te maken had met Azura. Niet dat ze de kans zou krijgen hem iets te flikken...

Daniël stond binnen mum van tijd weer bij haar cel, of zo leek het tenminste en ze zag al aankomen dat er weer een uitleg-sessie aan te pas kwam. Heerlijk toch, dingen die je werden verteld die je niet eens wilde weten? 'De bedoeling is dat je overeind komt en wacht tot jij aan de beurt bent om vastgemaakt te worden. Als iedereen vast is gaan we naar de mijn en daar mag je stenen gaan slepen. Dus hop, overeind komen anders kunnen we je niet vastmaken en moet ik je direct weer in de isoleer gooien, ma chère.' Dat koosnaampje kon hij in zijn strot duwen als het aan haar lag, maar ze kwam wel met een zucht overeind. Het was een slechte eigenschap dat ze zo nieuwsgierig was als de pest, maar ergens ook wel weer een goede. Zo kwam ze alle mogelijke ontsnappingen te weten en ze wist zeker dat ze dat ooit nodig zou hebben. Ook zag ze op dat moment de verklikker, die nogal nerveus naar haar keek. Lachend blies ze hem een handkusje toe en liet daarna even haar tanden zien, waarna hij snel een andere kant op keek. Ondertussen was één of andere bewaker -die blijkbaar haar vaste geworden was ofzo, moest hij zelf weten- haar cel binnen gekomen en trok haar aan haar pols mee naar buiten. Bijna, echt bijna hapte ze naar hem, maar het bleef voor eventjes bij grauwen. Ze hield er niet zo van als mensen aan haar zaten, maar ze wilde nog steeds die mijn in en dus moest ze zich gedragen. Nooit gedacht dat dat zo moeilijk zou zijn. Zo jammer. Enfin, Azura werd ook aan de rij vast gemaakt, maar wel aan het einde zodat de mannen haar goed in de gaten konden houden en daarna gingen ze in een echt Mand'iren tempo naar de mijnen toe. 'Als er iets is waarvoor je mijn soort toch zou haten,' gromde ze de mensen voor haar toe en blijkbaar waren de Aeckt'hen het voor deze keer met haar eens, want een paar zwepen sloegen en het tempo werd opgevoerd.

Hij kon er niets aan doen dat het verplicht was die uitleg te geven en nou ja, ze kon in ieder geval een beetje luisteren want ze kwam overeind, waarna Daniël een eindje wegliep en bleef staan wachten tot ze vast zat. Op het moment dat ze het luchtkusje naar de slaaf blies kuchte hij eventjes als waarschuwing, maar daar bleef het dan ook bij. Nou ja, uiteindelijk zat iedereen vast en gaf hij het teken dat ze mochten gaan lopen, hoewel het slakkentempo hem niet echt aanstond maar dat hoefde hij niet te zeggen, de bewakers zelf vonden dit ook en dus werd het tempo opgevoerd. Hij liep toevallig naast het moordmeisje en hoorde dus wat ze zei en nou ja, zijn gevoel voor humor was niet zo slecht dat hij geen glimlachje kon laten om wat ze zei, hoewel hij er verder niet op in ging. Zo veel moeite zou hij nu ook weer niet in haar steken hoor, dat was wel wat overdreven. Nou ja. De weg naar de mijn was in ieder geval niet heel lang, al snel gingen ze van het cellenblok naar een donkere grot die stijl naar beneden afliep. Nee, ze gingen de lift niet gebruiken voor een stelletje slaven, maar hij was er natuurlijk wel voor noodgevallen. De fakkels die hier brandden zorgden ervoor dat je kon zien waar je liep en er was dus geen mogelijkheid om te struikelen, zelfs al liep het heel stijl. Nou ja, hoe verder ze naar beneden gingen, hoe beter verlicht het werd en hoe meer geluid opklonk. Deze gangen waren altijd in gebruik en er waren altijd groepen slaven aan het werk, altijd zichzelf aan het uitputten tot ze erbij neervielen en ofwel verbrand werden, ofwel naar boven gebracht werden om opgelapt te worden. Meestal het eerste, soms het tweede. Hij glimlachte even, zag de vertrouwde mijnschachten en gaf een teken dat aangaf welke schacht hen toegewezen was voor vandaag. Werd nog interessant met die koppige bok die ze mee hadden.