Aziël

'Ze gaan de gevangenis zo goed en kwaad als mogelijk weer opbouwen, maar dat kan wel maanden duren. Dan laten ze nieuwe krachten komen en nieuwe slaven importeren, waarna het leven weer verdergaat alsof er niets gebeurd is. De slaven, waaronder jij dus, die hier gebleven zijn, zullen vastgehouden worden en later weer in een cel verdwijnen, om te mengen met de nieuwe krachten.' Natuurlijk, daar had ze al vanuit kunnen gaan. Waarom zou ze ook denken dat er maar iets anders zou worden na gisteren en vandaag. Na het feit dat ze niet meer bij elkaar in het krijt stonden en zij weer alleen maar een Mand'iren slavin was. Fijn dat hij het nog even wat duidelijker maakte. 'Dat wist ik eigenlijk wel,' haar stem was zacht en zonder nog wat te zeggen stond ze weer op en verliet de kamer, Daniël alleen achter latend. Ja, ze liep naar beneden en ging daar op de bank liggen, om een kussen over haar hoofd heen te trekken. Zo hoefde ze niet te zien wat er gebeurde. Ze had ook niet moeten verwachten dat hij er iets aan ging veranderen, waarom zou hij? En dan riskeren dat hij zijn baan kwijt zou raken, dat zijn eigen volk op hem ging jagen. Moest ze van hem verwachten dat hij alles op zou geven om haar haar vrijheid te geven? Kon ze hem niet laten doen, ging gewoon niet. Hoewel ze het wel graag zou willen.

Het brak hem misschien een héél klein beetje, dat zachte stemmetje dat zei dat ze dat eigenlijk al wel geweten had. Een heel klein beetje heel erg veel. Hij vond het verschrikkelijk dat te horen en met alle liefde van de wereld zou hij er iets aan doen, maar god wist dat hij dat niet kon. Hij had haar liever vrolijk en brutaal dan in de stemming waarin ze nu was. Hij beet op zijn lip, kwam daarna overeind en liep naar de deur waar zij ook net doorheen gelopen was. Hij was dan wel niet zo geruisloos als zij, toch volgde hij wel ongeveer dezelfde bewegingen als zij. Naar beneden, de trap af en de woonkamer in, waar hij het meisje op de bank zag liggen. Met een kussen over haar hoofd, alsof dat zou helpen om alles buiten te sluiten. Nou ja, hij begreep heus wel dat ze hier niet echt trek in had, maar wist niet wat hij anders moest doen, wat hij kon doen. Niets, hij mocht dan wel bij de belangrijkere helft van de gevangenis horen, hij had geen inspraak wat betreft slaven. Niets. Hij kon niets doen. Niet naar zijn eigen weten, in ieder geval. Hij liep naar haar toe en merk daarbij op dat hij voor een Aeckt'hen wel heel zachtjes liep, waarna hij op zijn hurken voor haar ging zitten en het kussen voor haar gezicht weghaalde. 'Als ik de macht had, zou ik iets voor je doen, maar dat kan niet,' zei hij tegen haar, waarna hij gedachteloos een plukje van haar haren uit haar gezicht veegde. 'En dat spijt me, want ik weet dat je hoopt, verwacht, dat ik dat wel kan doen.' Hij kon nu weer gaan zitten wachten op een uitbarsting van haar kant, omdat hij het vriendelijke moment van net misschien wel grotendeels of helemaal verpest had. Of een klap tegen zijn wang. Wist hij veel. Met haar kon je het nooit zeker weten, ze was zo veranderlijk als het weer en het was telkens weer een verrassing hoe ze op dingen zou reageren, daardoor was het ook lastiger om dingen tegen haar te zeggen. Niet wetend hoe ze zou reageren.

Het was overduidelijk dat hij naar beneden gelopen kwam, gezien hoe hard hij stampte. Oké nee, dat viel best wel mee maar in vergelijking met haar stampte hij dus wel. Het kussen werd van haar hoofd af getrokken en Daniël zat naast haar, naast de bank eigenlijk. 'Als ik de macht had, zou ik iets voor je doen, maar dat kan niet,' haar haren werden uit haar gezicht gestreken en ze keek hem recht in zijn gezicht aan. 'En dat spijt me, want ik weet dat je hoopt, verwacht, dat ik dat wel kan doen.' Een lichte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze zich omdraaide en zorgde dat Daniël haar dus niet aan kon kijken. 'Ik weet dat je niets kan doen, maar ik ben het ook een beetje zat om te leven te midden van Aeckt'hen die doen alsof ik hun slaaf ben. Wat ik in feite ook bén, maar dat wil niet zeggen dat ik er erg vrolijk van word. Dus het spijt me, maar ik ben hier weg binnen een paar dagen. En probeer me maar eens tegen te houden.' Opnieuw kwam Azura overeind en keek hem recht in zijn ogen. 'Ga je me tegen houden?' Haar ogen boorden zich in die van hem. 'Zo ja, dan wens ik je veel succes.'

Natuurlijk wilde ze ervandoor gaan en ze wist net zo goed als hij dat ze niet weg zou komen als hij haar hier vasthield, qua kracht haalde ze het gewoon niet bij hem en feitelijk gezien zou hij haar tegen moeten houden, dat was zijn werk en hij had de verantwoordelijkheid over het meisje gekregen doordat hij besloten had haar mee te nemen als zijn persoonlijke slaaf. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ga je niet tegenhouden.' Hij kwam weer overeind, liep weg. Naar de keuken, waar hij een glas met water vulde en daar slokjes van nam. Hij zou haar niet tegenhouden, want hoewel hij haar graag bij zich zou houden, wist hij dat dit niet voor haar weggelegd was en hij had de taak om haar hier te houden, tegen haar zin. Maar ach, hij zou vast wel wat kunnen bedenken, een leugen of iets in die trant. Het zou niemand verbazen als Azura de benen nam en het zou best nog wel eens kunnen dat ze hem door een verrassingsaanval overrompelde, ervandoor ging. Hij zette het glas weer weg, liep daarna weer naar boven, omdat er toch niet met het meisje te praten viel. Natuurlijk wilde hij haar tegenhouden, hij had al eerder aangegeven dat hij haar bij zich wilde en dan niet als slaaf, maar als... Ja, als wat eigenlijk? Huisgenoot was misschien wel een interessante verwoording, maar hij wist niet of dat de lading geheel dekte. Nee, stop. Ze bezorgde iedereen veel last en het was beter als ze gewoon weg was... Hoewel dat niet al te lief klonk. Hij bedoelde het wel goed hoor, echt. Een flauw lachje speelde rond zijn lippen, niet geheel vrolijk. Hij was nu weer in zijn eigen kamer, besloot even te kijken wat er eigenlijk nog qua eigendommen in deze ruimte was. Vooral kleding in de kast, zijn eigen kleding en niet de standaard werkkleding die iedereen hier moest dragen. Nee, hij was echt wel blij dat hij hier weer even kon zijn, voor enkele maanden misschien wel. Dat was een klein voordeeltje. Een heel klein voordeel.

Hij zei dan tenminste nog dat hij haar niet tegen zou houden, maar nu was er iets veel belangrijkers te doen en dat was eten. Al lange tijd had ze geen enkel fatsoenlijk eten gehad, ze had zelfs een aantal maaltijden moeten skippen omdat ze niet lief geweest was. Zonder enige verdere aanleiding liep ze dus maar naar de keuken en begon spullen te verzamelen. Voor haarzelf zou ze gewoon een salade snijden met wat blokjes rauw vlees, gezien dat ze geen gebraden, gekookt of gebakken vlees at. Dan moest je in de buurt van vuur komen en dat ging niet gebeuren. Nou oké, misschien moest ze ook iets voor Daniël maken, dat zou wel aardig zijn. Snel legde ze een flinke biefstuk in de pan en besloot daarna dat ze dus echt geen vuur aan ging steken, in feite kón ze dat niet eens. Geërgerd liep ze achter Daniël aan, pakte hem bij zijn pols en sleurde hem mee naar beneden. 'Maak je eten gaar, zolang je dat vuur maar uit mijn buurt houdt, of ik mep je.' Eventjes glimlachte ze naar hem, waarna ze verder ging met haar eigen salade en het rauwe vlees erin gooide. 'En waag het niet mijn vlees gaar te maken, dan prop ik het in je broek en dat was geen grapje.' Zou hij het raar vinden dat ze rauw voedsel at? Maar sla at je toch ook rauw? Nah, maakte niet zoveel uit, enige dat uitmaakt is dat ik nu echt niets meer weet en Sterre trots op me moet zijn dat ik getypt heb terwijl ik dood ben van 10 uur lang werken.

Hij kon zo nog wel even liggen mijmeren, eigenlijk dus denken aan niets, maar daar was hij ook al betrekkelijk snel niet meer toe in staat doordat het meisje hem ruw kwam wekken uit zijn gedachten. Of ja, zo ruw was het eigenlijk nog niet omdat ze heel andere dingen had kunnen doen om hem weer met zijn gedachten bij het hier en nu te brengen. Hij liep met haar mee naar beneden, de keuken in, waar hij eventjes verbaasd opkeek toen hij zag dat het meisje bezig geweest was met het maken van eten en dat zelfs voor hem gedaan had, of ja, had willen doen. Of zo. Ze had niet met vuur willen spelen, waarschijnlijk. Snapte hij ook wel, Mand'iren hadden sowieso geen connectie met vuur en na alles wat ze ermee meegemaakt had, zou hij ook liever uit de buurt van de vlammen blijven. Als hij haar was, tenminste. Vuur was zijn element en dus was het raar om zoiets te denken. Niet aan denken dus, hij keek slechts naar het vlees dat in de pan lag en fronste eventjes, waarna de pan verhitte en het vlees langzaam begon te garen. Geen zichtbare vlammen, die had hij niet nodig om zijn vlees goed te krijgen. Ondertussen was hij maar tegen de muur gaan staan, ontspande hij lichtelijk terwijl het vet in de pan begon te knapperen en de geur van het vlees zich door de ruimte begon te verspreiden. Hierbij probeerde hij het zo veel mogelijk in te tomen, zodat Azura er geen last van zou hebben en hij dacht dat dat wel aardig lukte, hoewel hij zich erover verbaasde dat ze haar vlees rauw at, aangezien dat best wel eens ongezond kon zijn. Nou ja, dat lag natuurlijk ook aan het soort vlees dat je had, maar in de meeste gevallen was het schadelijk voor je gezondheid om het rauw te eten. Ze wist vast wel waar ze mee bezig was hoor en anders kwam ze er later wel achter dat het niet geheel slim geweest was, daar hoefde hij zich nu geen zorgen om te maken vond hij.

Nou, hij kwam zijn eigen eten klaar maken, maar dat was dan ook echt alles en hij sprak geen woord tegen haar. Zelfs niet nadat ze gedreigd had, waarvan ze verwachtte wel een antwoord op terug te krijgen. 'Daniël luister, er is een maas in het contract dat je getekend hebt. Een maas dat ervoor zou kunnen zorgen dat ik hier kan blijven, maar niet als slavin.' Eventjes bedacht ze zich dat het best wel eens kon zijn dat hij die maas niet wilde gebruiken, het was nou niet bepaald een geweldige situatie, om eerlijk te zijn. 'En vraag me niet hoe ik dat weet, dat wil jij namelijk niet weten en dat kan ik je verzekeren.' Moest ze gaan vertellen dan dat zij ingehuurd was om de concurrentie uit te schakelen? Dat de baas van deze gevangenis, overduidelijk een Aeckt'hen, een Mand'iren had ingeschakeld voor de concurrentie? Nah, dat zou het idee van hun superieurheid wel flink naar beneden halen. Niet dat zij daar problemen mee had, maar wat ze hem dalijk zou gaan vertellen was al erg genoeg en daar hoefde ze niet nog eens bovenop te gooien wat ze allemaal geflikt had. Was gewoon niet nodig. Of wel?

Hij bleef met een neutrale blik gefixeerd op het vlees dat hij aan het bakken was, totdat Azura hem uit die concentratie haalde en hij keek haar aan. 'Wil je dat dan?' Hij was verbaasd dat er inderdaad een maas in zijn contract zat waar Azura van wist, maar hij was ook verbaasd dat ze het überhaupt vertelde. Hij geloofde niet dat ze hier wilde blijven, als slaaf of als iets anders. Hij geloofde niet dat ze dat echt wilde want geef zelf toe: Wat had ze hier? Zelfs als ze geen slaaf was, wat was er hier dat haar maakte dat ze hier wilde blijven, of in ieder geval iets in die trant? Hij wist het niet, had serieus geen flauw idee waarom ze het er überhaupt over had. Oh, je moet niet denken dat zijn interesse niet gewekt was hoor, want zoals hij al eerder gezegd had, vond hij het jammer dat ze weg zou gaan. Hij vond het jammer als ze zou vluchten, ontsnappen. Zorgvuldig verlaagde hij de temperatuur van het vlees, zodat hij zijn volle aandacht op haar kon richten en niet ondertussen op iets anders moest gaan letten. Nou goed. Een maas in zijn contract dus, die maakte dat ze hier kon blijven zonder een slaaf te zijn en hij snapte niet wat ze daaraan had, tenzij het voor haar de eerste stap naar echte vrijheid was. Geen idee of dat zo was, maar hij zou wel luisteren. Bijna alles om te zorgen dat ze niet weg hoefde te gaan, om te zorgen dat hij haar hier kon houden terwijl ze niet zijn slaaf was. Het kon ook zijn dat ze dan geheel onhandelbaar werd, maar nog steeds kon ze weg als ze geen slaaf was. Nee, stoppen. Hij had geen idee wat er aan de hand was, welke maas ze gevonden had, dus daar moest hij eerst naar luisteren voordat hij ook maar plannen zou bedenken, dingen zou verzinnen, voor een toekomst die absurd was. Waarom wilde hij haar ook al weer hier houden? Omdat hij haar leuk vond, hoewel hij niet met zekerheid kon zeggen op welke manier hij leuk bedoelde. Dat was zelfs voor hem een raadsel, lalala.

Ja, Azura was zeker benieuwd naar wat Daniël te zeggen zou hebben. Hij had namelijk wel gezegd haar hier te willen houden, bij hem, maar meende hij dat? Wilde hij haar echt in de buurt hebben of was het gewoon om haar niet te laten merken dat hij haar weg wilde hebben? 'Wil je dat dan?'
'Ja Daniël, dat wil ik. Jij hebt net toegegeven dat je me hier wilt houden, ook al weet je niet precies wat de reden is en ik zou graag bij jou in de buurt blijven, alleen niet als slavin. Daarom begon ik over die maas, er is alleen één probleem. Voor mij om te blijven zou jij tegenover al je collega's moeten toegeven dat je om een Mand'iren geeft... En met haar wil trouwen.' Zonder verder nog een woord tegen hem te spreken pakte ze haar eten en verdween naar boven. Azura was er liever niet bij als Daniël zou beseffen wat ze net gezegd had. Trouwen. Iewl. Nee oké, trouwen op zich was nog niet zo heel erg en ze vertrouwde hem daar ook wel op, maar het was nog niet echt dat ze een relatie of ook maar iets in die trant hadden en dan trouwen was wel heel erg ver vooruit. Dat was alleen wel voor haar de enige manier om hier een draaglijk leven te krijgen. Natuurlijk, ze kon ervandoor gaan en hopen dat ze haar niet te pakken kregen, maar dat was onmogelijk en ze zouden haar toch wel weer vinden. Hoe dan ook.

Het was maar goed dat hij de vlammen onder het vlees in toom gehouden had, want toen hij hoorde wat het tengere meisje zei, werden zijn ogen groter en verloor hij de beheersing over het vuur, dat hij razendsnel moest doven aangezien het huis anders in de fik zou vliegen. Zijn eten was nu wel verpieterd, dus dat gooide hij maar snel weg, wat hem tijd gaf om na te denken over de gesproken woorden. Als zij met hem trouwde zou haar status veranderen van een slaaf in een op het terrein wonende vrouw van een vrij belangrijk lid van staf. Waarom in vredesnaam? Wilde zij bij hem blijven, zoals hij wilde dat ze dat deed? Maar dan zonder de restricties, zonder de regels en zonder dat er mensen waren die om het even konden beslissen wat ze moest doen. Dat was verwarrend om te beseffen, aangezien het nooit in hem opgekomen was. Hij kende zijn contract inderdaad precies en hij wist dat het hem toegestaan was om een vrouw op het terrein te laten wonen, zijn vrouw. Die zou dan niet onder de slaven vallen, wat logisch was. Natuurlijk was er niets vermeld over het ras van de vrouw in kwestie, of waar zij vandaan kwam. Iedereen ging er vanuit dat je, wanneer je je vrouw hier liet wonen, het een degelijke vrouw van je eigen ras was. Niemand die eraan dacht om een Mand'iren als vrouw te nemen, dat kwam in niemands hoofd op. Hij ruimde de laatste restjes op, waarna hij de route volgde die het meisje ook gelopen had, terwijl hij er niets aan kon doen dat hij maar bleef malen. Trouwen met het meisje zou hem veel commentaar opleveren, zijn baas zou raar opkijken en het was zelfs mogelijk dat mensen hem zacht zouden noemen, zijn gezag zouden ondermijnen. Was niet geheel onmogelijk. Daarnaast was er de persoonlijke kwestie dat hij geen relatie met haar had, het dus geen huwelijk uit liefde zou zijn. Hij opende deur van de kamer waar ze zich verschanste en keek het meisje aan. 'Waarom zou je er niet gewoon vandoor gaan als alles geregeld is en je vrij bent van de slavernij?' vroeg hij achterdochtig, zonder de kamer verder in te lopen. Hij had het voorstel nog niet afgewezen, maar hij had ook nog niet toegestemd. Een trouwerij met iemand die hij eigenlijk niet echt goed kende, daar kon hij niet zomaar ja of nee op antwoorden, was zijn persoonlijke mening.

Azura had haarzelf opgesloten in een van de kamers van het huis, maar Daniël had haar zo weer gevonden en hij opende de deur om te vragen waarom ze dat zou willen. Of nee, dat was niet echt wat hij vroeg, hij vroeg waarom hij haar zou vertrouwen of dat ze er niet gewoon vandoor zou gaan zodra ze vrij was. 'Mocht ik er dan vandoor gaan, dan vervalt de status dat ik jouw vrouw ben en dan mag er weer op me gejaagd worden. Wat zeker zal gebeuren omdat de meesten het geen goed idee vinden om mij op vrije voeten te hebben, waar ik ze geen gelijk in geef.' Het was ook gewoon niet slim om haar vrij te laten nadat je haar als slavin had gebruikt, dan kon je er gewoon op gaan wachten dat ze wraak zou nemen en waarschijnlijk zouden ze dan besluiten om maar meteen over haar aan te gaan. 'Maar laat maar, het was überhaupt al een onzinnig idee,' ze mompelde hem de woorden toe en glipte langs hem heen de kamer uit, om weer naar beneden te gaan, naar de deur toe. Om er daar achter te komen dat die nog steeds op slot zat en geërgerd zakte ze op de grond. Azura was te lui om nu een van de ramen kapot te gaan maken en zoals al eerder vermeldt, het had toch geen zin.

Het was tergend vermoeiend dat het meisje er telkens vandoor bleef gaan, hem nauwelijks mogelijkheid gaf om antwoorden te geven op de dingen die ze zei, om dingen te ontkennen. Het was onmogelijk, gewoonweg onmogelijk. Als ze zoiets als dit wilde doorzetten -wat blijkbaar niet het geval was want ze was er alweer vandoor gegaan- zouden ze hier toch wel een keer iets van een afspraak over moeten maken. Nou ja, eerst moest hij maar weer naar haar toegaan, aangezien dit gesprek nog niet voorbij was. In ieder geval niet wat betreft hem. Dus hij liep naar beneden, de trap die hij net beklommen had af, naar de voordeur. Daar vond hij het meisje weer, dat hij ditmaal maar oppakte om ervoor te zorgen dat ze er niet vandoor ging. Hij zette haar op de bank neer en keek haar fronsend aan, alsof hij verwachtte dat ze er toch weer vandoor zou gaan. Was niet geheel onterecht, vond hij. Ze was er tot nu toe al zo vaak vandoor gegaan dat het gewoon waarschijnlijk was dat ze het nog een keer zou proberen, maar ditmaal was hij niet van plan om dat toe te staan. 'Ik ben niet van plan te trouwen met een meisje dat er de hele tijd vandoor gaat,' begon hij rustig, zonder haar blik los te laten. 'Ik ben ook niet van plan om jou weer als slavin die mijnen in te laten gaan.' Deels om haar veiligheid, deels om de veiligheid van haar ploeggenoten, maar die waren momenteel geheel niet van belang. Hij ging op zijn hurken voor haar zitten. 'Besef je wat je van mij vraagt en besef je ook dat ik best toe wil stemmen, mits jij belooft een heel klein beetje mee te werken.' Hij hield haar blik nog heel even vast, waarna hij zijn ogen weer afwendde en naar zijn vingers keek, die hij zachtjes over elkaar heen wreef. Hij vond het persoonlijk nog wel een redelijke deal, hoewel hij natuurlijk niet wist wat zij onder redelijk verstond. Misschien vond zij het al redelijk dat ze hem niet al geslagen had, of iets in die trant. Hij zou blij zijn als ze dit kleine dingetje even wilde beloven, dat zou het wel makkelijker maken.

'Ik ben niet van plan te trouwen met een meisje dat er de hele tijd vandoor gaat.' Azura moest toegeven dat dat misschien niet een van haar beste eigenschappen was, maar ze was het zo gewend. Als je had gezegd wat je moest zeggen, wat je kwijt wilde, dan ging je ervandoor voordat iemand kritiek op je kon geven. 'Ik ben ook niet van plan om jou weer als slavin die mijnen in te laten gaan.' Kijk, nu ging het gesprek eens de goede kant op, hoewel ze benieuwd was naar de rest van zijn woorden. 'Besef je wat je van mij vraagt en besef je ook dat ik best toe wil stemmen, mits jij belooft een heel klein beetje mee te werken.' Oh, dat zag ze niet aankomen. 'Als jij zou toestemmen, dan moet ik wel meewerken want zodra ik een Aeckt'hen zou doden of ervan door zou gaan, dan zou het niet meer gelden en kan ik weer als slavin gebruikt worden, maar daar gaat het even niet om. Ja, ik zou meewerken en waarschijnlijk zou ik het nog niet eens heel erg vinden, hoewel je me niet te vaak klem zal moeten zetten want dat ik nu blijf zitten druist tegen alles van mijn natuur in.' En dat laatste klopte. 'De reden dat ik er net steeds vandoor ging was omdat ik dacht dat jij het niet zou willen,' haar ogen fixeerden zich op die van hem en nieuwsgierig keek ze hem aan. Gewoon nieuwsgierig, naar wat hij te zeggen had dan hè.

Een flauw glimlachje speelde rond zijn lippen en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd, waarna hij weer overeind kwam. 'Het doden van een collega of het wegvluchten, daar doelde ik nog niet zo zeer op. Je leeft de rest van de tijd dat we hier zijn met mij in een huis en zelfs als ik hier wegga, zit je aan me vast. Ik hoef geen haat-haatrelatie met de vrouw waarmee ik straks getrouwd ben.' En ja, dat was een soort van instemming met haar voorstel, hoewel hij niet wist hoe gelukkig hij hier op de lange duur van zou worden. Ze was een vermoeiend type en hoewel hij echt wel dingen voor haar voelde, wist hij niet hoe serieus dat was en hoe lang dat stand zou houden tegenover de collega's die hij hier had. Het was best nog wel eens mogelijk dat we ze wilden dat hij met haar sliep, hoewel met slapen niet echt slapen bedoeld werd. Gewoon omdat ze wilden weten of het echt was. Nee, geen dingen om nu over na te denken. Later pas. God, was hij echt zeker dat hij dit door wilde zetten? Kon hij dit echt doen? Was hij zo gestoord dat hij inderdaad de status die hij had op ging geven door te trouwen met een meisje dat dat alleen maar wilde om haar vrijheid te vergaren? Blijkbaar wel, anders zou hij het niet eens overwogen hebben en het idee direct afgekeurd hebben. Nu had hij dat dus niet gedaan en hij wist niet hoe goed dat zou zijn, hoe dit alles uit zou pakken. Maakte hij zich zorgen om die dingen? Ja. Maar het bleef toekomst, eerst moest hij het aan zijn baas gaan melden en daarna zouden er dingen geregeld moeten worden, hoewel het geen groot feest zou worden. Nee, geen duizend uitnodigingen versturen, god nee. Daar was dit zogenaamde huwelijk toch veel te onzedelijk voor, een Mand'iren met een Aeckt'hen. Stoppen nou, zo ver waren ze nog niet. Hij stond nu zo, dat ze er vandoor kon gaan wanneer ze dat wilde. Nu mocht het, hij was tijdelijk uitgepraat. Merkte trouwens wel dat hij honger had, misschien moest hij toch maar iets nieuws in elkaar flansen.

Eventjes glimlachte ze toen hij een kus op haar voorhoofd drukte, dat was ergens wel schattig en ze vond het totaal niet erg. 'Het doden van een collega of het wegvluchten, daar doelde ik nog niet zo zeer op. Je leeft de rest van de tijd dat we hier zijn met mij in een huis en zelfs als ik hier wegga, zit je aan me vast. Ik hoef geen haat-haatrelatie met de vrouw waarmee ik straks getrouwd ben.' Haar ogen lichtten op toen ze daarmee hoorde dat hij het zou doen en zonder dat ze er erg in had, vloog ze op, sloeg haar armen om zijn nek en drukte een kus op zijn mond. Pas een paar seconden later besefte ze wat er aan de hand was, wat ze net gedaan had. Geschrokken kwamen er wat blosjes op haar wangen en ze rende snel de keuken weer in, dat was beschamend. Ze had hem dus net een kus op z'n lippen gegeven, hoe in godsnaam had ze dat ooit kunnen doen? Een kus. Iewl. Nee, niet iewl, eigenlijk vond ze het best fijn en om eerlijk te zijn zou ze het zo nog een keer doen, maar dit had ze in een opwelling gedaan en dat was misschien niet het beste moment. Zeker niet omdat het er al om ging dat ze niet echt een relatie hadden. Dus kuste ze hem maar even, tuurlijk, deed ze goed.

In gedachten verzonken. Niet zo diep dat hij niet merkte dat het meisje overeind kwam, maar wel zo ver dat hij te verrast was om te reageren op haar lippen, die ineens tegen die van hem lagen. Niet dat dat heel lang duurde hoor, daarna liet ze hem heel gauw weer los en voordat hij ook maar iets kon zeggen, was ze de keuken in gelopen. Niet dat dat veel verschil maakte, hij voelde haar zachte lippen nog steeds tegen die van hem en het gevoel daarbij was zeker niet vervuld van afkeer. Nee, het voelde eerder alsof er vlinders door zijn buik dansten, net verlost uit de cocons waar ze voor die tijd in hadden gezeten. Oké, dat klonk als hij heel poëtisch was, wat hij nu eigenlijk niet was. Maakte niet uit, had nu geen prioriteiten. Wat wel waarheid was, was dat het meisje nu in de keuken verscholen zat en hoewel hij dus -alweer- achter haar aan moest nu, zou hij dat doen zonder morren. Vrij geruisloos (ja nu echt geruisloos) bereikte hij de keuken en eenmaal daar zag hij dat ze met haar rug naar hem toe stond. Was alleen maar goed, aangezien hij nu zijn armen rond haar middel kon leggen, niet om haar tegen te houden maar om haar gewoon even vast te kunnen houden. Zijn lippen bereikten haar hals al voordat hij er echt erg in had wat hij aan het doen was en nu raakte hij zachtjes de huid daar aan, kuste de mooie huid van haar hals zonder dat hij dacht aan de consequenties. Eventjes dan. Heel eventjes, aangezien hij zich snel bewust werd waar hij mee bezig was en hij had nauwelijks een idee van wat zij ervan vond. Of ja, hij had geen idee. Aan haar eerdere actie te zien was dat van haar ook een opwelling geweest, een fout waar ze zich nu voor schaamde. Dus hij had geen flauw idee wat er nu in vredesnaam zou gaan gebeuren. Altijd die onzekerheid met dit meisje, maar ergens vond hij dat helemaal niet erg. Bleek dat hij niet geheel arrogant was. Zijn armen lieten haar weer ongeveer los, aarzelend.

Azura was naar de keuken gelopen omdat ze zich schaamde, bang was dat hij niet zou willen dat ze hem een kus had gegeven. Het was ook gewoon stom geweest. Hij had net toegestemd om met haar te trouwen onder de voorwaarde dat ze zich zou gedragen en het eerste wat ze doet is hem een kus -op zijn lippen nog wel- geven? Ugh, wat kon ze af en toe stom doen. Opeens voelde ze een tweetal armen om haar middel en het was overduidelijk van wie die waren. Niet alleen het feit dat er niemand anders in huis was, maar ook de spieren en de vorm verraadden dat Daniël zijn armen om haar heen had. Was dit nou liefkozend bedoeld of was hij iets heel anders van plan? Haar hersenen werkten niet meer op het niveau waarop ze normaal functioneerden en eigenlijk vond ze dat helemaal niet erg, zeker niet toen hij zachtjes een kus in haar nek drukte. Wat wel erg was, was het feit dat hij opeens weer weg ging. Dat was niet afgesproken? Nu had ze een paar keuzes, of ze kon hem zich gewoon terug laten trekken en dan zou er nooit meer iets tussen hem gebeuren, of ze draaide zich om en zoende hem. O, ze kon ook nog kiezen om hem een klap in zijn gezicht te geven vanwege wat hij net geflikt had, maar dan zou de klap eerder zijn omdat hij het waagde zich terug te trekken. Enfin, ze koos dan toch maar voor het tweede, hè. Snel draaide ze zich om, worstelde ze zich terug in zijn armen en sloeg haar armen om zijn nek. Nu moest ze zichzelf wel een stukje omhoog trekken -of hem naar beneden- anders zou het haar nooit lukken om bij zijn lippen te komen, dat verschil in lengte was misschien toch niet zo handig. 'Misschien moet ik hakken gaan dragen,' zachtjes fluisterde ze het in zijn oor en gaf hem daarna een kus op z'n mond. 'Of jij moet ietsje krimpen,' haar ogen twinkelden, benieuwd naar hoe hij ging reageren.

Oké Sterre het spijt me dat ik niet eerder getypt heb en ik weet het dit stukje faalt, maar meer kon ik er nu echt niet voor je uit krijgen. Het spijt me dat ik net over WAt begon, maar je weet dat ik dat in eerste instantie al niet leuk vond en nja, ik vond het niet leuk om te horen dat ik jury had kunnen zijn omdat jij toch stopte. Enfin, daar gaat het nu niet om. Ik wil geen ruzie met je en het voelt echt heel kut dat we dat nu wel hebben. Misschien wil je dit nu helemaal niet lezen, misschien lees je het pas over een paar dagen als je niet meer boos op me bent. Mja, dan weet je in ieder geval dat het me spijt. Kusjes

Verbazing, duizendmaal verbazing. Zo ver dat mogelijk was. Misschien had hij, juist omdat het zo onverwachts was, moeten verwachten dat Azura hiertoe in staat was. Misschien was het feit dat hij het niet wist, een teken dat ze slim speelde. Of het was oprecht. Ja, het was oprecht. Daar twijfelde hij niet aan, omdat hij haar wel ongeveer een beetje kende en hij wist dus ook dat ze zoiets echt niet zomaar ging doen. Of ze wilde hier heel graag weg, of ze wilde graag goed meewerken. Of ze meende deze kussen echt, dat was de derde optie. Nee, hij geloofde in het derde en bij het horen van haar woorden, glimlachte hij eventjes. Niet dat hij het daarbij liet, hij legde zijn armen opnieuw stevig om haar middel en tilde haar daarna op, zodat ze wel op gelijke hoogte met hem was. 'Of ik til je gewoon de rest van de tijd,' mompelde hij zachtjes, waarna hij haar benen rond zijn middel klemde. Dat gaf hem iets meer vrijheid en zij kon dat echt wel volhouden. Opnieuw vonden zijn lippen de hare en ditmaal hield hij ze langer vast, gewoon omdat hij ze nog niet kwijt wilde. Hij had trouwens niet gelogen, hij zou haar zo de rest van de tijd tillen. Moeiteloos. Ze woog niet veel en het zou voor hem maar al te leuk zijn om het meisje de hele dag bij zich te kunnen houden, haar de hele dag te kunnen dragen en te plagen. Maar nee, daar was ze veel te zelfstandig voor. Eigenlijk wist hij dat ook wel, aangezien hij dat al meerdere keren had gemerkt. Een zelfstandig, zeer koppig meisje. En op een of andere manier was hij ervan gaan houden, van haar koppige manier van doen. Van de tengere vormen van haar lichaam, van de kleine oneffenheden in haar huid. Van haar verder oh zo mooie hoofdje en haar nog scherpere tong. Hij wist niet hoe het kwam, maar het was wel zo.

Nou, Daniël had een vrij makkelijke oplossing voor het feit dat ze er niet zo goed bij kon. Hij tilde haar makkelijk op, zodat zij haar benen om zijn middel kon slaan en zo hoefden ze beide niet al te veel moeite te doen. Handig toch? 'Of ik til je gewoon de rest van de tijd,' nou nee, dat ging dus echt niet door. Het was prima als hij besloot haar af en toe op te tillen -zeker als ze dan beter bij zijn lippen zou kunnen- maar het ging echt wel te ver als hij dacht haar constant op te kunnen tillen. Gebeurde niet. Nooit. Het voelde goed dat hij haar terug zoende, want in eerste instantie kwam het steeds van een van hen. Eerst had zij hem gezoend, daarna had hij een kus in haar nek gedrukt, toen was zij weer begonnen met zoenen en nu deden ze het samen. Nee, niet 'het', gewoon, zoenen. Gewoon zoenen, bestond dat eigenlijk wel? 'Daniël, je weet dat als er nu iemand naar je op zoek is en ze hierachter komen, dat zelfs die maas in het contract één mijn leven niet redt en twéé jij ontslagen zal worden?' Ze fluisterde het in zijn oor zodat ze daarna er een kusje op kon geven, maar het klopte wel. In feite maakte het niet uit als een Aeckt'hen iets deed tegen de zin van een Mand'iren in, maar de meeste leiders waren er niet van gediend als hoog geplaatste Aeckt'hen dat deden. Ja, ze was goed op de hoogte van hoe dingen hier werkten, ze was dan ook erg getalenteerd in het doden van mensen en het opzoeken van informatie. Wat nou? Het waren echt niet alleen Mand'iren die haar hulp inriepen, ze was vaak zat ook door die leeghoofden ingehuurd om iets uit te zoeken of een van hen te vermoorden. Dat was voor haar niets nieuws, zolang er betaald werd zoals afgesproken was het allemaal prima.

'Ik heb een contract, ze mogen me niet zomaar ontslaan,' mompelde hij zachtjes, zijn ogen gesloten en zijn voorhoofd tegen het hare aan. Natuurlijk was dat voor haar niet zo'n geruststelling, dus hij drukte een kusje op haar neus, glimlachte eventjes. 'De deur is op slot, ze zullen niet zomaar binnen komen en ons verrassen.' Als ze naar hem zochten, dan zouden ze voor een dichte deur moeten wachten tot hij haar losgelaten had en dat zou hij pas doen als het echt nodig was, eigenlijk. Ontpopte vlinders die in zijn buik vlogen, hoewel dat de lading niet helemaal wist te dekken. Toch apart, zou men denken. De gevangenisbewaker en het koppige slaafje, een rare combinatie. Niet dat dat hem nu even iets uitmaakte, nu niet. Nu hij zeker was dat de dingen die hij opgaf om haar vrijheid te geven, het waard waren. Nu maakte het niet uit. Zijn handen hoefden haar middel nu niet meer te omklemmen, dus één hand liet hij zachtjes in haar nek rusten. Wonderlijk, dat ze hier zo stonden. Of ja, hij stond in ieder geval. Zij hing aan hem, klemde zich aan hem vast. Een aapje. Nee, ze leek niet op een aapje. Eerder op een wilde kat, maar ze had haar nagels in ieder geval niet uitgeslagen toen ze hem omklemde om niet te vallen. Dat was al heel wat, ja. Ach, eigenlijk was alles "al heel wat" op dit moment. Nog geen halfuur geleden had ze hem ongeveer door een kamer gesmeten met de kracht van haar vleugels en dat was een geheel andere situatie geweest dan deze nu. Alles was heel anders geweest toen, hoe snel konden dingen veranderen? Het bleek wel weer hoe snel dat was, vooral als er geen andere ogen op je gericht waren. Slechts zij tweeën, geen toeschouwers die dingen verwachtten. Niet dat ze dit nog lang zo zouden houden, hij moest haar toch door die maas van zijn contract heen zien te krijgen en dan moest het zeker bekend worden. Dat moest hij dan later maar kijken, uitvinden. Ze zouden hem toch verachten omdat hij dit deed. Ze leerden er wel mee leven, zijn gave deed zijn gezag wel gelden.

'Ik heb een contract, ze mogen me niet zomaar ontslaan.' Ja, wat precies had zíj aan dat antwoord? Niet dat hij het toe zou laten als ze haar iets aan probeerden te doen, daar ging ze tenminste niet vanuit nu hij had toegestemd om met haar te trouwen, maar toch. Azura had het niet zo op de bewakers hier -met een enkele uitzondering in wiens armen ze nu hing- en daarom wantrouwde ze hen ook. 'De deur is op slot, ze zullen niet zomaar binnen komen en ons verrassen.' Oké dan, daar kon ze wel mee leven, als het moest. 'Wees dan eens een vent en zet een paar stappen naar boven, anders gebeurt er nooit iets,' de glimlach op haar gezicht gaf aan dat ze hem aan het plagen was, maar ze meende het wel. Opeens bedacht ze iets veel leukers, wurmde zich uit zijn greep en sprong op de grond, hem ondertussen de woonkamer in duwend, de bank op. Voor hij ook maar iets terug kon doen -ze gebruikte de kracht van haar vleugels in haar armen- duwde ze hem neer en klapte haar vleugels uit. Zo werd alles donker om hen heen, slechts een klein beetje licht scheen erdoor en zo kon hij haar zien zoals ze privé was. Haar zwarte haren hingen losjes om haar gezicht en lachend keek ze hem aan. 'Kies maar, hier of je moet me naar boven dragen.' Ondertussen was ze op de grond naast hem komen zitten en streek kietelend over zijn buik heen. Het was om hem te pesten en dat kon ze goed, maar wie weet wat hij zou kiezen. Het kon nogal beangstigend zijn voor vreemden om dan omgeven te worden door pikzwarte vleugels, de meesten vonden ze van de buitenkant al eng, wie weet wat er zou gebeuren als je erdoor omringd werd. Het enige waar ze wel voor moest uitkijken was dat hij de littekens niet zag. Alle schroeiplekken die hij had gedacht te maken, waren aan de buitenkant niet zichtbaar, maar aan de binnenkant wel en in dat drama had ze nu geen zin.

De bewakers, zijn collega's dus, zouden hen niet meer verrassen. Azura kon dat nog wel doen en dat deed ze, met een kracht die hij inderdaad niet achter het meisje zocht. Grote kans dat het de energie van haar vleugels was, maar dat wist hij natuurlijk niet zeker. In ieder geval was hij er zo door verrast dat hij zich er niet tegen kon verzetten en eigenlijk wilde hij dat ook niet, omdat hij niet bang was dat ze hem aan zou vallen. In ieder geval belandde hij uiteindelijk de bank en nog steeds stribbelde hij niet echt tegen. Pas toen de donkere vleugels hen omringden, voelden hoe zijn hart iets ineenkromp van angst. Nee, hij had geen last van claustrofobie. Maar deze vleugels waren toch een beetje benauwend, vooral omdat het niet zijn vleugels waren en hij ze niet aan de kant kon doen wanneer hij wilde. Toch bewoog hij nog eventjes niet, liet zich aan de dingen wennen en besloot dat het eigenlijk niet zo rampzalig was als hij had gedacht. Toch prefereerde hij een bed, dus hij kwam weer overeind, waarbij hij ervoor zorgde de vleugels niet aan te raken. Hij tilde het meisje opnieuw op, opnieuw zorgvuldig op haar vleugels lettend. 'Ik denk dat boven gemakkelijker ligt,' mompelde hij zachtjes, waarna hij nog een kus op haar kaak drukte. Daarna liep hij met het tengere lichaam met enorme vleugels naar boven, aangezien hij de weg toch blind kende. Trap op, zijn kamer in. Die was nog steeds in erbarmelijke staat door wat zij de meubels eerder aangedaan had, maar daar maakte hij zich niet heel erg druk om. Met de grootste zorgvuldigheid legde hij het meisje op haar rug neer, waarna hij boven haar ging hangen en opnieuw zijn lippen in haar nek drukte, meerdere kusjes gaf op de zachte huid voordat hij terugging naar haar lippen, deze weer kuste. Zijn handen waren naast haar op het matras geplaatst, ook weer zorgvuldig zo dat ze haar vleugels niet raakten. Ja, hij kon ze verbranden maar hij kon er ook zeer voorzichtig mee omgaan. En dat laatste, dat deed hij eigenlijk veel liever dan het eerste.