Aziël

Hij gaf zijn kostbare lading af aan de aardstuurder, die het meisje op een bed legde, vastmaakte en daarna terugliep naar hem met een flesje rotzooi. Nee, het was geen rotzooi. Slaapdrank, spul dat ervoor zou zorgen dat hij een goede rust kon nemen zonder gestoord te worden door anderen. Door wat dan ook. Dat vond hij niet eens zo'n heel slecht idee en hij wilde net weglopen toen Azura met haar vleugels actie ondernam. Hij zuchtte, maar deed eigenlijk verder niets. Ze maakte het alleen maar moeilijk voor zichzelf omdat ze zo verschrikkelijk koppig was, maar het toch nooit zou kunnen winnen. Hij knikte nogmaals naar de aardstuurder die tegen hem zei dat hij echt moest rusten, waarna hij naar de achterliggende ruimte liep, waar ook meerdere bedden stonden. Sommigen waren al bemand, dan lag er al een uitgetelde waterstuurder op bijvoorbeeld, maar voor het grootste gedeelte waren de bedden nog leeg en enkele aardstuurders liepen rond om te kijken of alles goed was, wat wel het geval was. Aardstuurders waren de helers, die nu dus heel erg van pas kwamen. Alles kwam van pas in dit soort situaties, situaties waar niemand op voorbereid was. Een man wees Daniël een bed aan waar hij op ging liggen, om daarna maar gewoon het goedje in te nemen. Het smaakte in een woord ranzig, maar dat was met ongeveer alle medicijnen wel zo en toen hij het eenmaal ingenomen had, voelde hij wel direct een slaperig gevoel optreden, een gevoel dat hij natuurlijk al gehad had door alle vermoeidheid, maar dit was iets dat hem dicht bij bewusteloosheid leek te brengen en daar had hij echt geen problemen mee, alles beter dan in deze heisa te moeten functioneren alsof alles goed was. Hij zou vast wel weer problemen op moeten lossen, maar nu nog niet. Eerst mocht hij uitrusten, wat dus ook gebeurde. Zelfs met alle hectiek in zijn omgeving lukte het hem om weg te zakken in diepe slaap.

Een zacht getik maakte Azura wakker, het leek net alsof ze weer terug was onder de waterval waar ze meerdere keren had geslapen, dan had ook zacht getik haar wakker gemaakt. Echter, dat getik was water op de rotsen geweest, dit was getik op haar vleugels en zodra ze dat merkte, vlogen ze open en met een ruk kwam ze overeind. In diezelfde beweging kwam haar pols klem te zitten en kreunend bewoog ze een stukje terug, op die manier zat haar pols niet meer in de verdrukking en kon ze de aardmeester zien die net op haar vleugels getikt had.
'Ik gok dat ze nog wel leeft,' mompelde een van de mannen, want het viel nu pas op dat het er meerdere waren. 'De enige overlevende die we hier nog hebben van Daniëls team en niet de meest sterke zo te zien, maakt niet uit. We vinden wel een nieuwe gang voor hem, misschien krijgt hij zelfs promotie.'
'Kan hij haar als huishoudster houden zeker,' lachte een andere en Azura had de neiging om woedend te worden, maar ze deed het niet. Ondertussen was een van de mannen naar de vertrekken gelopen waar Daniël lag, de ander bleef bij haar staan en wilde duidelijk wat medische onderzoeken uitvoeren. Nee, niet dus. Zodra hij probeerde haar pupillen juist te kunnen bekijken, beet ze hard in zijn vingers en keek hem boos aan. Als hij nou gewoon lief had gevraagd of ze wilde meewerken, maar nee hoor, hij moest haar meteen weer aan gaan raken. Daar hield ze niet van. Aan zijn ogen kon je zien dat hij besloot het nu hardhandig te gaan doen en hij drukte haar tegen het matras, maar haar energie was voor een groot deel toch en haar vleugels klapperden en haalden venijnig naar hem uit. 'Kan iemand die dingen eraf halen?' Gromde de man, hoewel dat toch niet zou gebeuren. Azura zou het besterven als iemand haar vleugels van haar lichaam haalde, dan hadden ze weer een Mand'iren minder.

Hij was al een halfuurtje wakker, ongeveer. Hij wist echt niet precies hoe lang, het leek tijdloos te zijn momenteel en hoewel een groot gedeelte van zijn energie weer terug was, gold dat niet voor de gebouwen. Die waren nog steeds zo vernield als de voorgaande dag en dat was natuurlijk een zeer trieste zaak. Een volgende trieste zaak was het feit dat ongeveer de helft van alle manschappen, zowel slaven als bewakers, overleden was en nog een kwart van de Mand'iren was weggevlucht. Er was vrijwel niets meer over dus. Dit allemaal weer opbouwen zou veel, heel veel tijd kosten en de vraag was of men die tijd erin wilde steken. Daniël geloofde eigenlijk van wel, deze mijn was te kostbaar om achter te laten. Dus ze zouden alles opbouwen, nieuwe slaven zoeken en nieuwe bewakers aanstellen. Zo simpel was het. Hij zat rechtop in zijn bed, tegen de muur aangeleund, niet echt met lust overeind te komen. Wel zag hij de mannen die de ruimte binnen kwamen, naar hem zochten en daarna in zijn richting kwamen lopen. 'En?' vroeg hij, zonder enkele verdere beleefdheden. De man schudde zijn hoofd, bleef bij het bed staan. 'Alleen het meisje hiernaast is nog over van jouw cellenblok, de rest is allemaal gevlucht of gestorven.' Dat was niet onverwacht, moest hij toegeven. Zonde was het wel, zijn cellenblok was over het algemeen gevuld met sterke en nog vrij nieuwe slaven, die goed hun best deden. Nou ja, nu dus niet meer. Dood of gevlucht, alleen Azura was nog hier en dat was ook alleen maar aan hem te danken, aangezien hij haar cel opengegooid had. Natuurlijk had ze toen ook weg kunnen vluchten, maar dat had ze niet gedaan en nog steeds zette hij daar zijn vraagtekens bij. 'En nu?' De man schudde zijn hoofd. 'Verder is er nog steeds niets bekend, de schade wordt nog steeds opgenomen.'

Uiteindelijk waren er twee Aeckt'hen nodig geweest om Azura in bedwang te houden en dan nog eentje die haar een medische controle ging geven. Geweldig, nu kon ze dus niet eens meer tegen stribbelen terwijl hij haar lichaam overal en nergens aan raakte. Was ze het niet mee eens, wat wel overduidelijk was maar daar ging het nu niet om. 'Kan je tenminste proberen om stil te liggen? Ik ben je niet aan het betasten, liever zou ik je ook gewoon zo weer een cel ingooien en misschien de sleutel laten verdwijnen klein kreng, maar er is mij gezegd je een medische controle te geven om te zien of we je lichaam nog kunnen gebruiken.' Natuurlijk was haar lichaam te gebruiken, wat wilden ze daar nou mee zeggen? Uiteindelijk waren ze dan toch met haar klaar en de man pakte een soort handboei van de tafel, maar het had maar één gat om iets in vast te maken en dat ging om haar nek. Was ze een hónd?!
Een van de mannen keek verbaasd op toen haar pols wel weer los gemaakt werd en eventjes wreef ze erover, maar toen ze de klem om haar nek los wilde maken kreeg ze een schok. Haar schouders bewogen er lichtjes van op en neer en zoveel pijn deed het niet, maar dat was waarschijnlijk omdat ze meteen los gelaten had. Hoe langer ze zou proberen dat ding los te krijgen, hoe meer pijn de schokken zouden doen. Opeens werd ze omhoog getrokken, aan haar nek, om grommend met hem mee te lopen. Daar zou hij spijt van krijgen. 'Geef haar aan Daniël zodra hij hier komt en vertel hem dat de baas hem verwacht. Echter, zij is wel opgeknapt en we hebben niet genoeg plaats om haar hier te houden, dus ze moet met hem mee.' O, als hij haar als een hondje ging gebruiken hè, hij was zo dood. Maakte niet uit hoe leuk hij kon zijn, hij was dood als hij dat deed.

De mannen vertrokken weer, maar het duurde niet al te lang voordat er nieuwe mensen de ruimte binnenkwamen, onder andere de enige overlevende gevangene van zijn cellenblok en zijn wenkbrauwen rezen van verbazing toen hij zag op welke manier ze het meisje geketend hadden. In eerste instantie wist hij niet hoe te reageren, maar hij zag de ontevreden uitdrukking op het gezicht van het meisje en daarnaast de geïrriteerde begeleider. Daniël kwam overeind, liep naar hen toe en na een zeer korte woordenwisseling waarin gezegd werd dat hij naar de grote baas moest -Oh god elke wat heb je nu weer verzonnen- verdween de man weer en bleef hij met Azura achter, die echt totaal niet blij was met het ding dat ze om haar nek gekregen had. Hij schudde zijn hoofd, liep op het tengere meisje toe en bekeek het ingewikkelde mechanisme. Het was zo gemaakt dat alleen zij er schokken door zou krijgen wanneer zij het aanraakte, anderen konden het ding wel van haar hals af halen. Hij zou dat dus ook kunnen doen, maar niet nu. Hij vond trouwens niet dat het echt bevorderlijk was voor haar uiterlijk hoor, dat ding om haar nek. Oh, had hij dat nog niet gemeld? Azura was een beeldschone verschijning, of ze nu doodmoe en afgepeigerd was, of brutaal en koppig. Kon hij alleen niet toegeven, was nu eenmaal raar want ze behoorde tot een geheel ander ras dan hij en verder zou hij er geen gedachten of woorden aan wijden. Hij wenkte haar mee naar buiten te lopen, zei er even niets bij omdat hij echt geen idee had wat hij hier nu weer over moest gaan zeggen zonder haar kwaad te maken. Kwaad maken, kwetsen, hoe je het ook wilde noemen. Hun relatie was net van 'Haten' veranderd in 'Kunnen in elkaars omgeving verblijven' en dan wilde hij eigenlijk nog wel zo houden. Misschien dat hij dat ding straks nog wel van haar hals los maakte, ze wist dat hij geen halsbanden nodig had om zijn wil te laten gelden en het was aan haar de keuze mee te werken of niet.

O, dus hij wenkte haar? Ze duwden het uiteinde in zijn handen en hij besloot haar maar te wenken? 'Waarom sleur je me niet meteen mee, we weten allebei dat het je toch geen ene fuck uit maakt.' Zonder dat ze eigenlijk door had wat ze zelf van plan was, sloegen haar beide vleugels ver uit en mepten hem een paar meter verderop. Daar kwam hij neer tenminste, ze mepten hem wel terwijl hij nog naast haar stond. Ja, ze had haar energie weer op zo'n level dat ze hem kon meppen en dat zou ze doen ook. 'En nu wat? Ga je mijn vleugels eraf branden terwijl ik gisteren heb geholpen jullie geliefde gevangenis te redden? Of nee wacht, gebruik me maar als een hondje om aan de baas te laten zien dat het zo geweldig is. Je moordenares is nog in leven, maar je zal hem vast niet vertellen dat ik mijn energie naar je getransporteerd heb, nee want dat is beschamend. Die grote vuurstuurder kon het niet zonder de energie van een klein Mand'iren meisje, wat grappig.' Haar ogen schoten vuur, alsof Daniël het vuur erin zou kunnen sturen. Haar lichaam was elektrisch geladen door de woede die in haar zat en nee, dat kwam niet alleen door die stomme halsband die ze nu aan had. 'Doe het dan, brand ze eraf.' Hij zou het toch niet doen en dat wist ze, ze wist het zeker. Punt een omdat hij er al zo vaak mee gedreigd had en het bijna had gedaan dat ze niet geloofde dat hij het wilde doen, omdat hij het gewoon nooit deed. Punt twee omdat zij hen geholpen had, zonder haar was het vuur misschien wel niet in bedwang gehouden door hem en dan waren ze nog verder van huis geweest. Uitdagend spreidde ze haar vleugels op zo'n manier dat ze er vandoor kon gaan, kijkend wat hij zou doen. En ach, zullen we het nog wat leuker maken en zeggen dat er net een aantal mannen naar buiten gelopen kwamen? Nee, laten we dat is niet doen en dit leuk privé houden tussen Daniël en Azura. Eens kijken hoe dit opgelost gaat worden, wordt vervolgd door Sterre!

(Ik was me er niet van bewust dat er kettingen aan haar halsband vastzaten, hey verdorie dit had voorkomen kunnen worden) Het was wel duidelijk wie er deze nacht de meeste energie vergaard had en hij was het niet, want de klap waarmee hij tegen de muur enkele meters verder belandde, maakte dat hij direct duizeligheid op voelde komen, dit had er misschien ook mee te maken dat hij ongeveer met zijn hoofd tegen de muur geslagen was. Dit maakte ook dat hij niet geheel in staat was te antwoorden, in ieder geval niet op de waterval aan woorden die zij uit haar mond liet stromen. Het duurde zelfs eventjes voordat hij alles op zich in had laten werken en toen hij opkeek en het meisje zag, glimlachte hij flauwtjes. De kettingen, die hij vast had bij de uiteinden, waren losgeraakt van de halsband. 'Ga dan,' mompelde hij zacht, waarbij hij haar recht aankeek. Hij hief zijn handen, waar de losgeraakte kettingen dus in lagen, voor het geval ze het nog niet gezien had. De woorden die ze sprak hadden hem wel pijn gedaan, vooral omdat ze niet waar waren, maar hij ze hier niet kon ontkennen. Niet nu, want er kwamen van alle kanten mensen aangelopen. Bewakers die de opschudding gehoord hadden, nieuwsgierig waren geworden naar wat er nu precies aan de hand was. Daniël, die dankzij de halve hersenschudding die zij hem bezorgd had nauwelijks overeind kon komen en het meisje dat haar zwarte vleugels uitgeslagen had alsof ze er ieder moment vandoor kon gaan. Misschien was dat wel goed ook, als ze wegging. 'Je weet dat ik je nu niet tegen kan houden, je weet dat jij de kracht hebt om nu weg te gaan. Waarom zou je blijven, afwachten tot ik op je reageer?' Hij wendde zijn blik af, keek naar de groep bewakers die zich verzameld had. Mannen die hij al zijn hele leven kende, mannen die nu waarschijnlijk heel verbaasd waren. Hij had de kracht gewoon niet om wat dan ook te doen, hij kon er niets aan doen. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen maar weer, zijn hoofd bonsde rampzalig.

Het moment dat hij mompelde dat ze moest gaan, bleef Azura juist als versteend staan, maakte hij een grapje? Probeerde hij haar in de val te lokken dat ze weer pijn zou moeten lijden omdat hij haar daarna uit de lucht zou plukken? Onmogelijk. Ze had gedacht dat hij wel beter was dan dat, maar blijkbaar had ze het mis gehad. Hij kickte net zo erg op pijn als ieder ander hier, iedere andere Aeckt'hen dan. Over Aeckt'hen gesproken, er kwamen er wel een aantal aan gelopen om te kijken wat er hier allemaal aan de hand was en dat was zeer zeker niet in haar voordeel. 'Je weet dat ik je nu niet tegen kan houden, je weet dat jij de kracht hebt om nu weg te gaan. Waarom zou je blijven, afwachten tot ik op je reageer?'
'Maar wij hebben wel de kracht om haar tegen te houden, plus het feit dat alleen een Aeckt'hen de halsband af kan krijgen zou genoeg moeten zijn.' Een van de mannen die dichterbij haar kwam nam overduidelijk het woord, terwijl twee anderen naar Daniël liepen en hem overeind hielpen. O, dus alleen een Aeckt'hen kon die halsband losmaken? Fijn dat ze dat ook wist. 'Je bent gewoon een sadist en je weet het. Jullie zijn het allemaal, maar jij bent nog wel het ergste.' Ze grauwde het zo naar Daniël dat iedereen het kon horen en de minachting liet ze ook duidelijk doorschijnen, maar aan de andere kant meende ze het ook weer niet. Hij had iets dat haar aan trok, iets waarvoor ze gebleven was. En misschien was het wel de domste beslissing van haar leven geweest, misschien ook niet. 'Daniël, een boodschapper kwam net voor je. Jij krijgt huis veertien om daar te vertoeven terwijl de gevangenis opgeruimd wordt, je kan haar mee nemen als je bediende, je mag haar hier ook bij ons achter laten. Dat zijn orders van de baas, dus je hoeft niet meer naar hem toe te gaan.' (liefdesnest ftw)

Ze was gebleven, ze was gebleven. Hij wist niet wat het te betekenen had, maar toen hij weer op zijn benen stond, zij het met wat moeite, had hij wel al besloten dat hij het meisje niet hier zou laten. Hoewel ze hem -opnieuw- beledigd had door hem een sadist te noemen, aangezien dat geheel niet de reden was dat hij had gezegd dat ze dan maar moest gaan. Ze was gebleven en hij zou ervoor zorgen dat ze bleef. 'Ik neem haar wel mee,' zei hij tegen de bewaker, die de kettingen weer vast wilde maken aan de halsband. Helaas had hij daar wat tegen te zeggen en hij hield hem met zijn woorden tegen. 'Ja, haal die band inderdaad maar weer van haar nek. Die heeft ze net nodig.' Als hij haar toch mee mocht nemen als een bediende of dergelijke, dan maar zonder dat lelijke halsbandding. Niet dat hij iets van plan was met haar, daar niet van. Hij vond het alleen niet nodig om haar te ketenen, ze was net niet weggegaan en hij geloofde -hoopte- dat ze nu niet ineens van gedachten veranderde. Dat zou zonde zijn, dan moest hij de weinige kracht die hij nog in zijn lichaam had gebruiken om haar terug naar de aarde te branden en daar zou het nu eenmaal niet beter van worden. Aarzelend verwijderde de man die hij aangesproken had de halsband en toen dat ding eenmaal weg was, keek hij Daniël aan. 'Ze is jouw verantwoordelijkheid, wat er ook met haar gebeurt,' waarschuwde de man en Daniël haalde zijn schouders op. Gebouw veertien kende hij wel, dat was hier nog wel aardig in de buurt en hij zou er wel komen, hoewel hij hoopte dat hij geen moeilijkheden met Azura zou krijgen. 'Kom mee,' zei hij tegen haar en hoewel de woorden als een bevel klonken, waren ze niet uitgesproken als een bevel. Ook niet als een vraag, dat zou insinueren dat ze een keuze had. Het was gewoon niet zo hard, of zo. Hij had geen zin in nog meer strijd met het meisje dan hij al had.

Ergens was Azura toch wel verbaasd dat hij haar mee ging nemen en zei dat ze haar halsband af moesten doen, maar ze kon ook zien aan hem dat mocht ze ervandoor gaan, hij haar zonder moeite weer terug zou halen. Oké nee, misschien wel met moeite want hij had niet zo heel erg veel energie over, maar hij zou haar wel terug kunnen halen en daar had ze niet zoveel behoefte aan. Maakte niet uit, daar ging het nu dus echt niet om want ze had de neiging om met hem mee te gaan en dan als er verder niemand meer bij was behalve hij, stennis te gaan schoppen. Altijd leuk. Enfin, om maar weer eens een braaf meisje te zijn liep Azura zonder verder te mopperen met Daniël mee en in de verte zag ze het huisje al aankomen. Nieuwsgierig probeerde ze in eerste instantie alle uitgangen in zich op te nemen en automatisch vloog ze een stukje de lucht in, dan kon ze veel beter kijken wat ze allemaal kon gaan slopen, hoewel ze snel weer op de grond terecht kwam. Gezien het feit dat ze niet wilde dat Daniël haar uit de lucht besloot te branden, plus het feit dat ze nog steeds wraak moest nemen op hem. Ze zou haar wraak krijgen. Geen zorgen.

Ze steeg een stukje boven de grond toen het hem toegewezen huis in zicht kwam, maar dat kon hij nog wel aan. Het was al heel wat dat ze zonder tegenstribbelen met hem meegelopen was, hoewel ze niet echt veel keuze gekregen zou hebben. Hij haalde rustig enkele malen adem, probeerde de kloppende hoofdpijn uit zijn hoofd te verbannen en tegelijkertijd haalde hij de sleutel die bij het huisje hoorde uit zijn zak, opende de deur. Cellenblok veertien, huis veertien. Het huis waarvan hij nu de deur geopend had, was dan ook het huis waar hij voor zijn toewijzing aan het cellenblok gewoond had. Niet dat er heel veel persoonlijke dingen van hem stonden, zeker niet. Misschien wat foto's op een kastje, wat kleding in een kledingkast. Meer dan dat ook echt niet, hij had nauwelijks spullen van voor zijn tijd hier en dat bleek wel weer uit de inrichting van het huis, die nog bijna precies zo was als de eerste keer dat hij hier binnengelopen was. Hij was al bijna vergeten dat Azura ook nog meeliep, maar toen zij eenmaal binnen was, sloot hij de deur weer achter hen en hij kon niet ontkennen dat een glimlach rond zijn lippen speelde. 'Het is lang geleden dat ik hier geweest ben,' mompelde hij zachtjes, hoewel hij niet was of zij überhaupt luisterde. Hij wist niet eens of hij wel echt tegen haar sprak, voor hetzelfde geld sprak hij gewoon tegen zichzelf, dat was ook heel goed mogelijk. Sentimenten van vroeger, om het maar even zo te noemen. Zijn vingers gleden over een mahoniehouten kast en lieten daar lichte strepen achter doordat hij wat stof weggepoetst had en zijn gezicht vertrok even. 'Aan het stof is wel te zien hoe lang,' mopperde hij. Na hem was hier niemand meer geweest, had hier niemand meer gewoond. Was maar goed ook, hij had zichzelf dit huis toegeëigend. Een begane grond, een kelder en een eerste verdieping. Hij had hier eerst alleen gewoond en nauwelijks van de extra ruimte gebruik gemaakt, maar nu kwam het misschien wel van pas dat er nog een extra slaapkamer was. Wat was hij toch galant.

Fijn, nu moest ze dus met hem mee naar een huis en waarschijnlijk zou hij haar dan als bediende rond kunnen commanderen. Eenmaal binnen in het huis, flipte ze bijna en liep naar hem toe, om hem meteen een klap in z'n gezicht te geven. 'Wat wíl je nou? Ja hoor, het is duidelijk dat ik hier niet weg kan en het is duidelijk dat je de baas over me bent. Is dat wat je wilt, dat ik kruip op je bevel en doe wat je dan ook van me verlangt? Je wéét dat dat niet gaat gebeuren en je bent zo verrekte blind, Daniël. Blind, verdomme.' Er lag een traan verscholen in haar ooghoek en zonder hem nog een blik waardig te gunnen rende ze de trap op, naar boven. De eerste de beste kamer binnen die ze kon vinden en meteen smeet ze de deur dicht, om die ook op slot te doen en de kast ervoor te schuiven. Trillend liet ze zichzelf op het bed vallen. Waarom, o waarom was hij zo dom, zo blind? Had hij dan werkelijk niet door dat ze hem niet zo haatte als dat ze eerst deed, dat ze hem dankbaar was haar gered te hebben van de bewakers en dat hem energie geven haar actie was om dat recht te trekken. Was hij echt zo stom om niet door te hebben dat ze dat voor niemand anders gedaan zou hebben, dat je speciaal moest zijn wilde Azura iets voor je doen, zonder dat ze er echt iets voor terug zou krijgen? Sterker nog, ze kreeg er alleen maar meer gezeik en gezanik voor terug. Plus dat mannen haar aanraakten en ze waarschijnlijk weer in de cellen in moest, om daarna ook nog de grotten weer in te gaan. Zak dat het was.

Hij incasseerde de klap zo goed en wel als in deze situatie mogelijk was, waarna hij het meisje gewoon liet gaan. Eventjes, tenminste. Hij gaf zichzelf enkele seconden om na te denken, om zijn emoties bij elkaar te stoppen en ze uit te pluizen. Duurde maar heel kort hoor, voor hem leek het duidelijk wat er was met het meisje en het was hem ook nogal duidelijk wat de situatie in het algemeen was. Dus na een korte tijd bewoog hij zich naar boven, de trap op en naar de kamer waar hij dacht dat ze zat. Ja, daar zat ze inderdaad want de deur was op slot. Toeval was dat ze zijn kamer gekozen had, de kamer die hij eerder gekozen had om in te verblijven. Niet dat hij dat tegen haar zou zeggen, daar zou ze echt niet blij van worden. Wat hij hierdoor wel wist, was dat de deur niet geluiddicht was en dus zou ze hem kunnen horen door de deur heen. Was wel niet zo gemakkelijk een gesprek voeren, maar toch. 'Als ik je bij die mannen gelaten had, was je óf in een cel beland, óf door één van hen gekozen als seksslaafje, bediende. Iets in die trant. Ik hoef jou niet als mijn bediende Azura, ook niet als mijn schoothondje of wat je ook denkt dat ik van je wil. Ja, ik wil één ding van je en dat is dat je die deur weer openmaakt, ik ben niet van plan je iets aan te doen. Geloof me.' Hij deed niets, bleef bij de deur staan. Gewoon, staan. En hopen dan maar, want hij had echt gemeend wat hij zei en daarbij hoopte hij dat ze dat gehoord had in zijn stem, anders waren ze weer even ver van huis als op het eerste moment dat ze de gevangenis binnen kwam lopen. En dat was ver, heel ver geweest. Ze had alle reden om zijn intenties te wantrouwen, maar dan had hij ook alle reden om haar duidelijk te willen maken dat het niet zo in elkaar zat als zij nu dacht. Vond hij tenminste.

Azura hoorde hem gewoon de trap op komen, maar daar reageerde ze gewoon niet op. 'Als ik je bij die mannen gelaten had, was je óf in een cel beland, óf door één van hen gekozen als seksslaafje, bediende. Iets in die trant. Ik hoef jou niet als mijn bediende Azura, ook niet als mijn schoothondje of wat je ook denkt dat ik van je wil. Ja, ik wil één ding van je en dat is dat je die deur weer openmaakt, ik ben niet van plan je iets aan te doen. Geloof me.' O, dus nu moest ze hem vertrouwen, van iedereen die ze kon vertrouwen? Nee, Azura was niet iemand die zomaar mensen ging vertrouwen. 'Waarom, dat je kan zien in wat voor een wrak ik veranderd ben sinds jullie een gevangene van me gemaakt hebben? Ik was een van de meest gevreesde mensen van ons hele land en ik ben níets meer, allemaal omdat jullie zo graag mensen afbeulen en ze in hoopjes niets veranderen. Waarom zou ik jou vertrouwen en die deur open doen, je bent wel net als de rest.' Nee, dat was hij niet, dat wist ze zelf ook maar daar ging het nu niet om. Hij was anders, maar toch ook weer dezelfde. Net zo goed als de rest had hij haar misbruikt om in de mijnen te werken, terwijl iedereen aan alleen haar lichaam al kon zien dat ze daar niet sterk genoeg voor was. En hij had gedreigd haar vleugels af te branden, hij had het zelfs bijna gedaan en dat zou ze hem sowieso nooit vergeven. Opeens trapte ze toch het kastje weg, haalde de deur van het slot en gooide hem open. Met een doodse blik keek ze hem aan, wachtend op wat hij dan ook ging zeggen. Ze was benieuwd.

Oh, weer was ze volkomen in haar recht bij het zeggen van deze dingen, maar dat maakte het er heus niet makkelijker op voor hem. Hij zuchtte eventjes, bereidde zich voor op nog een woordenwisseling via de deur, maar werd blij verrast toen hij een kast weg hoorde schuiven, waarna de deur van slot ging en het meisje met een koele blik naar hem keek. Kijk, dat was al meer dan hij had verwacht in eerste instantie, toen hij gehoord had wat ze zei. 'Als ik net zo was als de rest, zoals jij ze noemt, was ik dan niet al lang tot grof geweld overgegaan? Dan had ik de deur er gewoon uit kunnen branden, samen met de kast die jij net een andere plaats gegeven hebt. Verder lijkt het feit dat je alsnog die deur van slot gehaald hebt en naar buiten gekomen bent, ongeveer dan, me een aardig argument voor het feit dat je me vertrouwt. Je zou heus niet naar buiten gekomen zijn als je geloofde dat ik je vleugels..' Hij knikte even naar de zware, zwarte vleugels achter haar, 'eraf zou branden als straf.' Hij liet geen wittetandenglimlach zien waarmee hij arrogantie slechts zou bevestigen, hij bleef tegen de muur geleund staan en hield zijn ogen op haar gericht. Als ze ervandoor ging was hij natuurlijk genoodzaakt om maatregelen te nemen, maar anders zou hij dat niet uit vrije wil doen. Nee, correctie. Anders zou hij dat niet doen. Hij was blij dat ze uit zijn kamer gekomen was en dat deze nog grotendeels heel was, hij was ook blij dat hij haar zag, hoewel de koude, afstandelijke blik van hem ook best achterwege had mogen blijven. Hij kon altijd nog hopen dat deze zou verzachten en misschien nog draagbaar werd om naar te kijken, maar hij kon niet al zijn hoop daarop gaan vestigen.

Aan zijn gezicht kon je heel goed zien dat hij verrast was om te zien dat ze die deur toch nog open had gedaan. Dat kon je verrekte goed zien, maar het maakte voor Azura geen ene zak uit. Het enige wat zij op dit moment wilde was om de mannen hier in hoopjes niets te veranderen, hoewel ze betwijfelde of het haar zou lukken bij Daniël. 'Als ik net zo was als de rest, zoals jij ze noemt, was ik dan niet al lang tot grof geweld overgegaan? Dan had ik de deur er gewoon uit kunnen branden, samen met de kast die jij net een andere plaats gegeven hebt. Verder lijkt het feit dat je alsnog die deur van slot gehaald hebt en naar buiten gekomen bent, ongeveer dan, me een aardig argument voor het feit dat je me vertrouwt. Je zou heus niet naar buiten gekomen zijn als je geloofde dat ik je vleugels..' Hij knikte even naar de zware, zwarte vleugels achter haar, 'eraf zou branden als straf.' Eventjes zoog ze een hap adem naar binnen en een sarcastische lach rolde over haar lippen. 'Maar lieve Daniël, hoe tel jij dan alle keren dat je gedreigd hebt om mijn vleugels eraf te branden. Vergeten we gewoon even dat je ze al een keer bijna in lichterlaaie gezet hebt, toen jij terug kwam van dat etentje in de gang? Ja, je hebt me daarna ook geholpen en wat geweldig was dat. Van de regen in de drup. Jullie geven níets om levens van anderen, zelfs ik, een moordenares, geeft meer om het leven van onschuldigen. Ik heb nog nooit iemand gedood of door de hand van een ander dood laten gaan, mits diegene niets op zijn of haar kerfstok had. Jullie verslepen gewoon iedereen, random wie dan ook met welke leeftijd dan ook, hierheen omdat jullie vinden daar het recht op te hebben. Jullie denken dat het ''goed'' is om het leven van anderen te verwoesten, voor júllie groter goed. Het zal wel aan mij liggen hoor, maar dan ben ik liever een van de mensen die in een hoopje niets veranderd, dan zo'n arrogante blaaskaak die denkt dat hij het recht heeft om mensen in een hoopje niets te veranderen. En ga aan de kant,' de laatste zin grauwde ze hem letterlijk toe en ze klapte heel even haar vleugels in, om langs hem heen te rennen, de trap weer af. Waarbij het ook nog eens haar bedoeling was om ervandoor te gaan, niet dat ze wist hoe hij daarop zou reageren, maar op dit moment kon haar dat niets schelen. Hij was zo blind dat hij de waarheid niet zag, dan mocht hij moeite doen ook.

Het was zo frustrerend dat zij er de hele vandoor ging nadat ze iets gezegd had dat vernietigend zou moeten zijn, omdat dat hem geen kans gaf om een passende reactie te geven op haar woorden en ja, dat was zeer frustrerend. Aan de andere kant was het eigenlijk ook wel weer goed, zo kon hij eerst rustig nadenken voordat hij wat dan ook zou hoeven ondernemen om haar over te halen terug te komen op haar mening. Of ja, in dit geval was het geen mening, maar slechts waarheid. Eigenlijk. Hij schudde zijn hoofd, liep achter haar aan en zag dat ze inderdaad op weg was naar de deur, die -helaas voor haar- gesloten was en de sleutel zat in zijn zak, buiten haar bereik dus. Hij liep op haar toe van achteren, ontweek de reusachtige vleugels die ietwat ingeklapt waren en sloeg van achteren zijn armen rond haar middel, maar klemde hiermee ook haar armen tegen haar lichaam, zodat ze niet nogmaals uit kon halen. De gevoelens die erachter zaten... wist hij veel wat ze betekenden? Of wat ze waren? Nee, hij wist helemaal niets en dat was oké, want anders zou hij zich zorgen gaan maken en die had hij eigenlijk al genoeg. Het enige waar hij zich nu zorgen om maakte, was het feit dat zijn adem in haar nek blies en dat ze nu eigenlijk wel heel dicht bij elkaar stonden. Nou ja, dat was niet zijn grootste zorg momenteel, hij wist niet wat hij moest zeggen om haar te kalmeren, om haar rustiger te maken en haar duidelijk te maken dat ze, hoewel ze grotendeels gelijk had, toch dingen over het hoofd zag. Hij wist niet hoe. Zijn leven lang was hij opgeleid om Mand'iren als slaven te behandelen en zijn krachten te gebruiken als dat nodig was, maar de vaardigheden om zo iemand te kalmeren, had hij blijkbaar weer niet aangeleerd, net zoals ze niet aangeboren waren voor hem. Het was geen geweldige situatie, dit. Hij kon het gewoon niet en normaliter zou dat vrij weinig uitgemaakt hebben voor hem, maar in deze situatie, met dit meisje, maakte het hem op één of andere manier wel uit. Meer dan in een normale situatie, hoewel de situatie in het algemeen ook niet echt normaal te noemen was.

Oké, Azura was dus onderweg geweest naar de deur op het moment dat ze Daniël naar beneden hoorde komen. Hij moest het lef eens hebben om haar doorgang te blokkeren. Niet veel later voelde ze zijn armen om haar middel, waarmee hij ook haar armen vast klemde en er zo voor zorgde dat ze geen enkele kant meer op kon. Woest probeerde ze met haar vleugels te slaan, te kronkelen in zijn armen, maar hij was veel te sterk en echt pijn doen wilde ze hem ook niet. Langzaam werd ze kalmer, haar hoofd leunde naar achteren, tegen zijn borst aan. 'Wat wil je nou van me Daniël?' Haar woorden waren zacht, pijnlijk bijna en ze meende ieder woord. Heel, heel graag wilde ze weten wat híj van haar wilde. 'Ik wil niet horen wat de bedoeling van je bazen is, of wat je zou moeten doen, maar wat wil jíj van me? Aan de ene kant lijk je zo je best te doen om me als slavin hier te houden, aan de andere kant is het soms alsof... Ik weet het niet oké, zeg het me?' Eigenlijk wilde ze omdraaien zodat ze hem recht in zijn ogen kon kijken, maar gezien het feit hoe hij haar vast had, was dat vrijwel onmogelijk. Jammer, ze had graag zijn gezicht, zijn fysieke reactie, kunnen zien. Kwam misschien nog wel, hij kon haar niet altijd op deze manier vast blijven houden. Toch?

Hij voelde hij ze tegenwerkte, zich los probeerde te maken uit zijn armen. Maar zoals al vaker bewezen, was hij nu eenmaal sterker dan zij en uiteindelijk werd ze dan ook rustiger, hoewel hij niet wist of dat was omdat ze haar krachten wilde sparen, of omdat ze écht rustiger werd. Hij hoopte op het laatste en liet haar heel voorzichtig los, nadenkend over de vraag die ze hem gesteld had. Wat hij van haar wilde? In eerste instantie, geheel aan het begin, vroeg hij om haar gehoorzaamheid. Was hij die gaan eisen, zelfs. Daar ging hij zo ver in dat hij haar vleugels bijna van haar lichaam gebrand had en zelfs toen was het niet veranderd. Wat wilde hij nu van haar? Niet zijn bazen, maar hijzelf? Dat klonk als een simpele vraag, een vraag die te beantwoorden moest zijn. Dat was hij ook wel, hij zou vast wel een antwoord kunnen bedenken, maar nu even niet. De vraag had hem overvallen, had hem voor het blok gezet. Hij wist het niet, maar moest gauw tot een antwoord komen, wilde hij haar aandacht houden. Enkele tellen sloot hij zijn ogen, waarna hij haar weer recht aankeek. 'Jou,' zei hij zachtjes, waarna hij direct opmerkte dat dit wel heel bezittelijk klonk. 'Niet als in een slaaf, maar jouw aanwezigheid. Jouw brutale karakter... is intrigerend. En ik denk dat ik die koppigheid toch leuk ben gaan vinden, op één of andere manier. Ik wil niet dat ze jou schaden omdat je niet zo slaafs bent als de anderen.' Hij had deze woorden bedenkelijk uitgesproken, wist niet of ze de juiste waren en hij wist al helemaal niet hoe Azura hierop zou reageren. Als ze haar eigen, temperamentvolle zelf was, zou ze van deze gelegenheid gebruik maken door hem een klap in zijn gezicht te verkopen en de sleutel te jatten, waarna ze er vandoor kon gaan. Was een optie die hij niet uitsloot bij dit meisje, hoewel hij hoopte dat ze dat niet zou doen. Meer kon hij niet, hopen was het enige.

'Jou,' bijna begon ze hem uit te schelden voor van alles en nog wat, maar ze bedacht ook dat er misschien nog een deel achter de zin zou komen, dus heel eventjes zou ze nog haar mond houden. Eventjes maar. 'Niet als in een slaaf, maar jouw aanwezigheid. Jouw brutale karakter... is intrigerend. En ik denk dat ik die koppigheid toch leuk ben gaan vinden, op één of andere manier. Ik wil niet dat ze jou schaden omdat je niet zo slaafs bent als de anderen.' O, dat had ze niet aan zien komen. Dat had ze bij lange na niet aan zien komen en eigenlijk vond ze het wel fijn om te horen. Het klonk... Goed. Waarom? Geen idee, waarom moest je altijd een antwoord op die vraag hebben. Het voelde goed en daar zou ze het mee doen, hoewel het feit nu wel was dat ze niets terug te zeggen wist. Ze wist niets te zeggen en ze kon nergens heen. Dat nergens heen gaan was nog wel het ergste, want hoewel hij niet wilde dat ze haar pijnigden, gaf hij haar ook niet de vrijheid om te vertrekken. En dan had je ook nog het feit dat ze haar zo weer te pakken zouden krijgen, waarschijnlijk liepen er nog steeds patrouilles door hun land en daar zou ze nooit door komen. Echter, dan kon ze er wel weer een heleboel afslachten en dat zou ze bij nader inzien niet zo erg vinden.

Ze reageerde niet. Of ja, nauwelijks. Ze rende in ieder geval niet meer weg, had hem niet geprobeerd te slaan en ze was ook niet tegen hem gaan schreeuwen. Maar misschien was dat wel beter geweest dan wat ze nu deed, gewoon stilstaan en verder niets. Alsof ze wachtte tot hij nog iets zou zeggen en dan los zou barsten in een stortvloed van woorden, beschuldigingen en beledigingen. Hij zag haar ervoor aan, dat zeker. Dus zuchtte hij, ontspande zijn lichaam. 'Sorry,' zei hij botweg, waarna hij zich omdraaide en wegliep, de kamer uit. Weer naar boven, waarbij hij in eerste instantie naar zijn eigen oude kamer wilde gaan, maar dat daarna vermeed omdat Azura zich daar net opgesloten had. Nee, dan kom hij beter een andere ruimte zoeken en dat deed hij dan ook, hij liep de gang gewoon wat verder door en opende een kamerdeur, om een normale slaapkamer aan te treffen. Niets bijzonders, gewoon geheel standaard. Bed, kast, nachtkastje. Je kent het vast wel. Hij liet zich op het bed vallen, sloot zijn ogen. Wist hij veel wat hij net gedaan had, wat zij net gedaan had, wat er nu zou gebeuren. Eigenlijk was hij helemaal niet zo slim en hij kon ook al niet vooruit denken, dus nu zouden de poppen vast en zeker aan het dansen zijn. Ze kon niet weg via de deur, maar de ramen waar ook nog altijd een optie en als ze echt wilde, zou ze heus wel een paar krassen van glas riskeren. Nou ja, hij wist het ook allemaal niet meer. Wat deed hij eigenlijk nog hier? Het was zo duidelijk als wat dat hij dit eigenlijk geheel niet kon, dat hij een cellenblok niet kon leiden. Kijk wat ervan kwam, de enige vogel die niet gevlogen was had totaal geen reactie gegeven op zijn eerdere woorden en de rest was allemaal dood of weggevlucht. Nam hij ze niet kwalijk, maar het deed wel twijfelen aan zijn leiderscapaciteiten.

Met een ruk draaide ze zich om, waar was die sorry nou voor bedoeld? Hij liep zonder nog iets te zeggen weg, liet haar hier achter en ze wist dat ze achter hem aan moest gaan, ze wist ook dat ze achter hem aan wilde gaan, maar iets hield haar tegen. Hij wilde alleen zijn, zonder haar, toch? Nee, dat kon niet, niet na wat hij haar net had zitten vertellen. Kon niet, mocht niet. Onmogelijk. Zachtjes liep ze achter hem aan, tot ze voor een dichte deur kwam te staan, waarvan ze niet goed wist of die op slot zat of niet. Maakte niet uit, zonder enige moeite draaide ze om, gaf met haar vleugels een enorme klap tegen de houten planken aan en de deur vloog uit zijn scharnieren. Zo deed je dat. Eenmaal binnen zag ze hem op het bed liggen en glimlachte, klapte haar vleugels uit en ging er zonder enig geluid naast liggen. Duwde net zo lang tot ze in een holletje van zijn lichaam lag en sloot haar ogen. 'Het is maar goed dat ik zo vergevingsgezind ben, denk je ook niet?' Een lichte glimlach verscheen op haar lippen en ze ging toch maar op haar rug liggen -nadat ze zolang had geduwd tot hij op zijn zij naast haar lag- om hem schuin aan te kunnen kijken. 'Sorry van mijn uitbarsting net, die was niet helemaal verdiend.' Niet helemaal, want in een ander opzicht had hij het flink verdiend en dat wist hij zelf ook wel. Plus, ze sprak meestal wel de waarheid of in ieder geval de waarheid die zij vond dat klopte. Maar zelden zou je haar op een leugen betrappen, of ze moest je voorliegen vanwege dat je haar slachtoffer was. Toch, dat was net iets anders dan deze situatie.

Hij hoorde de zachte voetstappen niet, maar de deur die uit zijn voegen gemept werd, was moeilijk niet te horen. Hij bereidde zich voor op een woedende preek van het meisje over het feit dat hij zo bezittelijk was als de pest, maar hij hoorde haar niet meer en dat verwarde hem. Voordat hij echter kon kijken waar het meisje was, voelde hoe iets naast hem kwam liggen en net zo lang bleef duwen tot ze een soort van holletje gevonden had om in te liggen. Azura, kon niet anders. Ook met die opmerking alleen al, het verbaasde hem ten zeerste, maar hij zou die verbazing niet al te zeer uiten, omdat hij het geheel niet erg vond dat ze hier was, op deze manier. Heel eventjes bleef het zo, maar daarna werd hij op zijn zij geduwd en voelde hij hoe ook zij van houding veranderde, hoewel het haar niet gelukt zou zijn hem om te duwen als hij niet zelf meegewerkt had. Hij vond haar excuses alleen onterecht en schudde dan ook zijn hoofd, zo goed en kwaad als dat ging wanneer je op je zij op een bed lag. 'Het was wel verdiend, in die woorden zat meer waarheid dan ik de afgelopen tijd gehoord heb.' Dat was geen leugen, aangezien de bewakers en de leiding van de cellenblokken altijd voorgehouden werd dat de gevleugelden nummers waren, slaven om te dienen voor hen, verder niets. Niet dat hij dat aan Azura zou vertellen, dat zou ze heus niet appreciëren. Was ook niet echt van belang, vond hij persoonlijk. Wat wel van belang was, was het feit dat ze hier was, vrij dicht bij hem en dat zonder dat hij haar ergens toe gedwongen had. Dat was belangrijk, aangezien het geheel anders was als hij vijf minuten geleden gedacht had. Beter, vele malen beter. Heel eventjes had hij het gevoel dat ook hij gelukkig mocht zijn en daarom was hij dat ook, wachtende tot dit moment voorbij zou zijn en dat alles weer zou worden zoals het eerder geweest was. Hij zou er niet raar van opkijken.

Azura voelde echt wel dat hij mee werkte toen ze hem weg probeerde te duwen, maar dat moest ook wel, anders had ze net zo goed tegen een steen aan kunnen duwen. 'Het was wel verdiend, in die woorden zat meer waarheid dan ik de afgelopen tijd gehoord heb.' Ps, ik zie nu een leuke reclame, hihi. 'Dat er waarheid in zit, wil niet zeggen dat die hardop uitgesproken moet worden. Ik doe niet aan liegen, maar niet alles wat in mijn ogen klopt, hoeft hardop gezegd te worden.' Dat klopte wel, daar kon hij niets tegenin brengen en dat zou hij zelf ook wel beseffen, hoopte ze. Maakte niet uit, op zich lag ze namelijk wel lekker en nu was het alleen maar hopen dat ze gewoon even konden blijven liggen. 'Maar wat gaat er nu gebeuren? Ik ben nog steeds een slaaf hier, of tenminste, dat vinden de meesten hier. Dus, wat gaat er met míj gebeuren?' Geen doekjes eromheen wenden, gewoon rechttoe, rechtaan vragen wat er nu gaat gebeuren werkt toch altijd het beste. Echter, ze was nu wel benieuwd naar wat Daniël ging antwoorden en hoe lang het zou duren voordat ze antwoord had. Het was voor hem waarschijnlijk geen makkelijke vraag en misschien zou hij even tijd hebben om over na te denken, maar dat maakte voor haar niet uit, ze krulde zich alweer in een holletje van zijn lichaam en op die manier kon ze zijn gezicht niet meer zien. Haar ogen sloten, wachtend op wat hij zou gaan zeggen.

Alweer had ze gelijk en hij glimlachte. Wie had gedacht dat er achter die grote bek zo'n intelligent meisje zou zitten? In eerste instantie hij in ieder geval niet, anders zou hij wel beter opgelet hebben. Of zo, wist hij ook niet nu want het was allemaal al gebeurd en aan het verleden kon hij niets veranderen, zelfs als hij dat zou willen. Alles was noodlot. Nee, stop. Hij legde bijna als vanzelfsprekend een arm om haar heen toen ze weer in bolletje kroop, tegen hem aan ging liggen. Waarom deed ze dat eigenlijk? Het verwarde hem, alsof er meer speelde dan er eigenlijk speelde. Of ja, alsof er meer speelde dan hij dacht dat er speelde. Hij kon niet zeggen wat er echt speelde, simpelweg omdat hij het niet wist. Het glimlachje rond zijn lippen verstrakte echter iets toen hij haar vraag hoorde, een vraag die vroeg om een direct antwoord en niet om het eromheen draaien. Hij wist wel wat er zou gebeuren, wat de bedoeling zou zijn voor in de toekomst. Hij wilde het niet zeggen alsof het niets was, maar haar vraag wilde een duidelijk antwoord en als ze dat echt wilde, kon hij dat alleen maar geven. 'Ze gaan de gevangenis zo goed en kwaad als mogelijk weer opbouwen, maar dat kan wel maanden duren. Dan laten ze nieuwe krachten komen en nieuwe slaven importeren, waarna het leven weer verdergaat alsof er niets gebeurd is. De slaven, waaronder jij dus, die hier gebleven zijn, zullen vastgehouden worden en later weer in een cel verdwijnen, om te mengen met de nieuwe krachten.' Goed, dat was dus alle eerlijkheid geweest. Geen leugens, geen dingen die niet waar waren. Of in ieder geval, geen dingen waarvan hij dacht dat ze niet waar waren. Hij kende de precieze plannen natuurlijk niet en daarom was niets wat hij zei honderd procent zeker, maar het was wel het meest voor de hand liggende wat ze konden gaan doen. Dus Azura zou gewoon weer een kutleven krijgen, over enkele maanden. Tot die tijd was ze zijn persoonlijke slaaf, bediende... zoals de buitenwereld het noemde. Hij was niet van plan het zo te zien, tenzij ze dat heel graag wilde. Niet dat hij dat geloofde.