Aziël

Tadam, hij had het kunnen weten. Pech voor haar dat hij erop voorbereid was en moeiteloos uit de enorme stofwolk kon rollen, waardoor hij zicht kreeg op het meisje dat zich steeds verder van hem verwijderde. Helaas voor haar had hij zijn energie die gisteren verspild was weer terug en dus duurde het nog geen tel voordat grote vlammen uit de zwarte vleugels sloegen. Haar eigen schuld, als ze er nu af brandden had ze pech want dan had ze er te lang over gedaan om weer bij hem op de grond te landen. Vrijheid had ze, maar niet zo veel dat ze er echt vandoor mocht gaan. Helaas voor haar, gelukkig voor hem. De vlammen sloegen trouwens wel hoog op hoor, het was ongelooflijk dat die pennen zo konden fikken dus als ze niet snel landde, was ze gewoon haar veren kwijt en dan hoefde ze ook geen andere kleren aan te doen. Simpel zat, hij had nog zo gehoopt dat ze gewoon kon meewerken en zou genieten van dit dagje, zonder dat ze verdere ontsnappingspogingen zou doen want zeg nou zelf, wie probeerde er nou te ontsnappen? Nah, hij hoefde het eigenlijk niet te vragen want hij wist het antwoord op die vraag al. Zij probeerde het en eigenlijk had hij niet anders van haar verwacht, opstandige slavin die ze was. Hij zuchtte, wachtte nog eventjes tot ze eindelijk landde. Hierna moest ze maar direct terug naar haar cel want het was wel duidelijk dat ze niet vertrouwd kon worden met deze mate van vrijheid. Zonde voor haar, zonde voor hem. Zijn rustige dagje buiten was nu ook weer voorbij en daar baalde hij toch wel lichtelijk van. Hop, dat kind moest landen anders zou hij luchtmeesters moeten halen die haar uit de lucht haalden, maar daar had hij al helemaal geen zin in. Zij waarschijnlijk ook niet, dus ze zou zo wel landen, of hij zou haar dwingen. Leek hem wel aardig eerlijk.

Een kreun rolde over haar lippen zodra ze de eerste vlammen in en op haar vleugels voelden. Ze wist dat als ze niet heel snel de grond zou bereiken, ze haar vleugels zou verliezen, maar ze was er niet zeker van dat hij dan zou stoppen met ze eraf branden. Er was nou niet bepaald liefde verloren tussen Daniël en die vleugels van haar. Er zat niets anders op, opnieuw verliet een zucht Azura's lippen, waarna ze haar vleugels inklapte en als een baksteen naar beneden stortte. Echter, katjes en vervelende krengen kwamen altijd op hun pootjes terecht en hoewel het pijn deed, kwam ze lenig weer op de grond en keek heel, heel vals naar Daniël. Er was trouwens wel één probleem en dat was ook de reden waarom ze hem zo strak in de gaten hield, maar ook heel strak waar hij precies naar keek. Door de vlammen was haar topje namelijk zodanig beschadigd dat hij bij de val van haar lichaam af gegaan was, waardoor haar bovenlichaam naakt was en ze hield er niet zo van dat Daniël daar vol zicht op had. Ja, hij kon haar borsten zien en daar was ze niet van gediend, oké? En dalijk zou ze ook nog eens door die cellen heen moeten lopen, dus kon iedere bewaker en iedere gevangen Mand'iren haar borsten zien. Allemaal. Om eerlijk te zijn vond ze het nog niet zo erg als vrouwen dat zagen want die hadden ze ook, maar er zaten vooral mannen in die kut gevangenis en die zouden het niet erg vinden om daarnaar te kijken. Azura wist namelijk ook echt wel dat ze misschien een klein moordenaarskreng was, maar ze was niet lelijk en niemand zou een opmerking maken over haar borsten. Maar dat wilde nog niet zeggen dat iedereen ze hoefde te zien?! Stomme Daniël, allemaal zijn schuld.

Nou, in ieder geval was ze zo slim haar vleugels te sparen en zo snel mogelijk op de grond te landen, anders was het allemaal nog wel wat erger voor haar geweest. Hoewel, dit moest ook zeer vernederend voor haar zijn, haar shirt was nu geheel naar de klote en lag in repen op de grond. Azura had blijkbaar niet van een bh gehoord want haar borsten waren ontbloot. Dus hij moest heel snel wat voor haar vinden anders was er vast wel een bewaker die zich aan haar te goed wilde doen, om het maar even zo te nemen. Ja, dat was ook een strafmethode hoewel hij niet zo vaak toegepast werd, bleef hij altijd in de hoofden van de bewaking. Niet dat de meeste Mand'irenmeisjes nu echt waren wat ze zochten, de tengere creaturen waren ze over het algemeen veel te breekbaar. Niet dat Azura echt makkelijk te breken leek te zijn, wat alleen maar in haar nadeel zou werken als ze inderdaad topless weer naar haar cel gebracht werd. Hij zuchtte, trok zijn shirt uit en wierp het haar toe. 'Als je nog de maagd wilt blijven die je bent, trek je die aan want er zijn mannen die het wel interessant zouden vinden om jou te nemen en dan kan ik ze niet tegenhouden. Het is een tijdelijke oplossing.' Ze zou naar haar cel gebracht worden en aangezien over niet al te lange tijd de nieuwe kleding kwam, zou het gehele probleem dan opgelost zijn want ja, hij kon haar niet in zijn shirt rond laten lopen. Nu hij het erover had, hij moest zelf straks ook weer kleren gaan zoeken want ja, hij kon niet zomaar de hele dag zonder bovenkleding door de cellen lopen, dat was nu eenmaal ongemakkelijk voor de gevangenen. Niet dat hij zich veel zorgen om die kinders maakte hoor, maar het zou sowieso prettiger zijn. 'En nu naar je cel, dat beetje vrijheid dat ik je gunde heb je nu ook verkwist. Straks komen ze nieuwe kleding brengen en dan krijg je weer een passend bovenstuk in plaats van iets wat te groot is.' Want ja, ten eerste was hij een man en die zijn sowieso al breder en ten tweede was hij een Aeckt'hen, die een stevigere en meer gespierde bouw hadden dan Mand'iren. Hij kon er verder niet aan doen, maar nu moet ze maar naar haar cel gaan.

Hij gooide haar zijn shirt toe en verbaasd richtte ze haar blik op hem. 'Als je nog de maagd wilt blijven die je bent, trek je die aan want er zijn mannen die het wel interessant zouden vinden om jou te nemen en dan kan ik ze niet tegenhouden. Het is een tijdelijke oplossing.' Als in een reflex had ze het shirt gevangen, maar nu kon ze kiezen tussen twee soorten waardigheid. Ofwel trok ze het shirt aan en zou ze iets moeten dragen wat van een Aeckt'hen kwam (heel erg tegen haar zin in dus) of ze ging naakt door de gevangenis en dat was ook tegen haar principes. En eigenlijk wist ze wel wat het meeste tegen haar principes in ging, dus liet ze het shirt op de grond vallen en ontvouwde haar vleugels weer. Ze hingen als een soort schild om haar heen en iedereen die te dicht bij zou komen kon een mep verwachten. Heel effectief tegen bemoeiende bewakers die haar misschien wel voor specifieke doeleinden wilden gebruiken. Maakte niet uit, ze vond het wel prima om naakt door de gevangenis te lopen. Hadden de mannen ook weer een keer wat leuks te zien. Opeens liep er een tweede bewaker het veld op, recht op Daniël af en nieuwsgierig hield ze beide mannen in de gaten. 'Daniël, de baas heeft alle hoge meesters uitgenodigd om vanavond bij hem te komen eten. Ook heeft hij gezegd dat hij een speciaal team van Mand'iren wil maken die extra bewaking nodig hebben, omdat het makkelijker is om die gewoon in één gang te doen. Omdat jouw gang nogal... Verdund is heeft hij jou in gedachten, kan ik hem zeggen dat je zal komen?'

Oké, ze had dus geen zin om te luisteren en daarom raapte hij het shirt maar weer op, zonde om te laten liggen maar voordat hij ook maar iets tegen haar kon zeggen, werd hij al benaderd door één of andere gast die hij niet bij naam kende, maar deze gast kende hem blijkbaar wel bij naam. Zeer prettig hoor. Het betekende dus dat alle lastposten bij hem in het blok gedropt werden en als ze allemaal zo ernstig waren als Azura, zou hij nog wel eventjes zoet zijn met afbranden van vleugels. 'Ja, zeg maar dat ik er zal zijn,' mompelde hij ietwat zuur, waarna de man ervandoor ging. 'En jij gaat nu terug naar je cel, madamoiselle. Je hebt je vrijheid mooi verspeeld.' Hij kon haar nu niet oppakken doordat ze haar vleugels ervoor hield, maar als ze niet zou lopen kon hij altijd nog wel wat vuur op haar gebruiken. Naar haar cel dus en dan maar nieuwe kleren zoeken, zowel voor haar als voor hem, want hij had vanavond een etentje met de directeur, de grote baas. De echte, echt grote baas. De man die besloot over de cellenblokken en als hij wilde dat alle lastposten in cellenblok veertien kwamen omdat daar ruimte vrijgekomen was, zou dat gebeuren ook, of Daniël daar nu iets tegenin wilde brengen of niet. Nou ja, het zou vanavond dus blijkbaar besproken worden en dan zag hij wel verder, voor nu duwde hij het meisje voor zich uit, licht in gedachten verkerend. Omdat hij een vuurstuurder was, zouden ze de moeilijke gevallen bij hem achterlaten. Als dat gebeurde, zou hij vleugels af moeten branden, waarschijnlijk. Ze geloofden dat hij de koppige Mand'iren wel onder de duim kon houden en dat was ook zo, maar het was niet zo dat hij er echt zin in had of iets in die trant. Nee, het liefste hield hij het zoals het nu was, zonder alle moeilijkheden van nog meer koppigheden. Des te meer kans op een rebellie. Het was wel zo dat zijn cellen opnieuw gevuld moesten worden door de recente verliezen, daar kon hij niet omheen.

'Ja, zeg maar dat ik er zal zijn.' Ondertussen zag je de man twijfelen, hij wilde duidelijk nog iets zeggen maar Daniël had het gesprek al afgekapt en dus was het niet heel slim om dan weer over iets te beginnen. 'De baas had het ook over leedvermaak, alle lastposten die bij jou in de gang zouden komen worden mee genomen naar het etentje en daar in een kooi gezet. Ze zullen er niet uit kunnen komen, maar op die manier kan jij zien met wat voor beesten je te maken krijgt en de mannen willen weten hoe Mand'iren moordenaars op elkaar reageren. Misschien maken ze elkaar wel af.' Beesten, dus nu waren ze opeens beesten? Stiekem hoopte Azura wel dat Daniël haar mee ging nemen hoor, ze had ook wel eens zin in een verzetje om die andere ''moordenaars'' te zien. Vrijwel zeker zou ze Dervas, Marq en nog wel een aantal bekenden tegen komen, kon niet anders dan dat als ze gevangen waren dat het dan lastposten en herrieschoppers waren. De man was ondertussen heel snel weer weg gegaan, waarschijnlijk omdat hij bang was voor Daniël's reactie dat hij niet meteen was gegaan. Best grappig, als je het zo bekeek. 'En jij gaat nu terug naar je cel, madamoiselle. Je hebt je vrijheid mooi verspeeld.' O, maar dat had ze al wel door gehad dus dat maakte eventjes helemaal niet uit, want ze was vrijwel zeker dat hij haar mee ging nemen en mocht hij besluiten haar niet mee te nemen vanavond, dan zat ze toch al in zijn gang en zou ze zijn bewakers eens onder handen nemen. Die zouden niet blij worden dan. Glimlachend liep ze voor hem uit -hij duwde haar bijna maar ze liep steeds een paar centimeter voor hem omdat hij haar vleugels niet aan mocht raken, dan viel ze aan namelijk en dat zou ze niet winnen- de gevangenis binnen.

Geweldig. Grandioos. Het was al zo ongeveer besloten dat hij de koppige moordenaars zou krijgen en hij zou vanavond kennis mogen maken. Nou, hij kon zelf ook wel iemand aan het groepje toevoegen en die iemand liep momenteel voor hem met haar vleugels om zich heen geslagen. Hij zou er nog wel even over nadenken, maar eerst moest zij in haar cel en dan kon hij tijdens het regelen van nieuwe kleren, even rustig nadenken over wat de volgende stap zou zijn. Of de volgende stappen, beter gezegd. Want nu moest er goed vooruit gepland worden, anders zouden er fouten gemaakt kunnen worden die fataal zouden zijn. Nee, uiterste voorzichtigheid was een vereiste en toen hij Azura eenmaal opgesloten had in haar cel, liep hij weer weg uit het cellenblok. De bewaker die bij haar cel stond keek eerst wat vreemd, maar vroeg niets en dat was maar goed ook, Daniël was momenteel niet echt aanspreekbaar of zo. Eerst maar eens ijken of de kleding er al was en zo ja, dan zou hij het moeten zoeken naar passende maten voor hem en daarna een shirt in de maat van Azura. Hij zou haar vanavond wel meenemen, misschien kon ze een aantal van die anderen afmaken zodat het minder hels zou worden in het cellenblok. Of, misschien maakte iemand haar wel af. Dat was ook een interessante gedachtegang, dat kon hij niet ontkennen. Nou, nu moest hij stoppen, zich concentreren. Kleren voor zichzelf had hij al snel gevonden en hij kleedde zich om, een shirt voor Azura was moeilijker omdat ze zo tenger en klein was, zelfs voor een Mand'iren. Maar aangezien ze al eerder spullen voor haar hadden gehad, vond hij uiteindelijk toch de juiste spullen en die nam hij maar mee. Ze had haar vrijheid en nu ook haar vleugels verspeeld, wat jammer voor haar. Niet dat ze die ondingen nog nodig zou hebben, dat niet. Ze zou strak in de gaten gehouden worden vanaf nu, nog beter dan eerst. En dat zou ze weten ook.

Heel liefjes, zelfs heel braaf liep Azura naar haar cel en liet zich ook nog eens vrijwillig opsluiten ook. Er was toch niets wat ze kon doen, hoewel ze heel erg de neiging had om iedereen die floot of iets riep een klap met haar vleugels te geven. Ze hield ze namelijk wel voor haar, maar het zicht op haar borsten was er nog steeds. Tsja, mannen bleven altijd mannen. 'Zeg Azura, nooit geweten dat je ook aan strippen deed?' Een of andere vent dacht blijkbaar dat hij erg grappig was op deze manier en een kille blik vestigde zich op zijn gezicht. 'Als dat het enige is wat jullie nog op kan winden terwijl je in de gevangenis zit, dan is het toch alleen maar heel lief en meelevend dat ik jullie een blik heb laten werpen op mijn borsten. Wie zei ook alweer dat ik een koud, zwart hart had? Ik vind mezelf persoonlijk heel erg aardig op dit moment. Net zo aardig als wanneer je de volgende keer in de mijnen toevallig een hand kwijt raakt, of je privé deel, lijkt dat je niet leuk?' Een van de bewakers was het ondertussen helemaal zat en mepte tegen de tralies van haar cel aan, om te laten weten dat ze stil moest zijn. Wat hij wilde. Azura vouwde haar vleugels helemaal om haar heen en ging erbij liggen, eigenlijk had ze wel zin om te slapen want er was toch helemaal niets anders te doen en het was rustig in de gevangenis. Daarna kwam Daniël weer terug met een shirt voor haar en ze hield expres haar vleugels om haar lichaam gevouwen. Ze deed net alsof ze niet door had dat hij er ook was, want ze wilde dat verrekte shirt niet weer opnieuw aan doen. Waarschijnlijk zou hij dalijk weer vuur op haar gaan gebruiken, maar dan zag ze wel weer wat er ging gebeuren.

Oh ja, grandioos. Het werd bijna saai en voorspelbaar, wat ze deed. vleugels om zich heen slaan en dus niet meewerken. Hij wenkte een bewaker die haar armen vast zou moeten pakken wanneer ze haar vleugels introk en als ze ze uitsloeg, fikte hij ze er echt af. Nou, eerst maar eens vriendelijk vragen, want dat was nu eenmaal een regel. Of ja, hij vond het beleefder om het eerst te vragen dus dat zou hij doen. 'Azura, wil je je vleugels even intrekken?' Niet dat hij verwachtte dat ze het ging doen hoor, daar niet van. Als hij haar ook maar een beetje kende, was ze zo koppig dat ze nee deed en daarom liet hij de vuurbol die hij eerder opgeroepen had om een gang te verlichten, nu haar cel binnengaan en rond haar heen cirkelen. Wat ze ook zou doen, ze voelde de hitte van het ding en er zou niets gebeuren, tot ze bewoog. Dan zou het ding gewoon tegen haar aanbranden. Nou ja, hij wachtte wel eventjes af. Dat etentje was pas vanavond en het was nu nog niet eens middag, dus hij kon mooi rustig aandoen. Een etentje met de belangrijke mensen, dus de leiders van de andere cellenblokken en de baas. Ongeveer zijn gelijken. Nee, niet zijn gelijken. Hij was gewoon niet ervaren genoeg om zich echt te kunnen meten met de andere leiders, maar hij zou doen alsof hij dat wel kon. Hij was en bleef nu eenmaal een vuurstuurder en daar waren er nog maar weinig van, dus ze zouden sowieso met respect tegen hem spreken, zelfs al ze eigenlijk vonden dat hij dat niet verdiende. Hij grinnikte eventjes, maar kwam toen weer terug uit zijn gedachten. Eerst moest hij zich concentreren op het meisje, dat niet reageerde op wat hij deed en dat was niet al te prettig, want dan moest hij haar vleugels verbranden en het was heus geen echt pretje om naar een creperende slaaf te kijken die haar vleugels verloor. Nah, het was beter als ze gewoon luisterde, want ditmaal zou het niet bij waarschuwen blijven. Jammer voor haar en het was ook niet precies wat hij wilde, maar regels waren regels en hij was al vrij mild geweest bij haar. Drie, twee één. Nu mocht ze wel gaan luisteren, op zich. Anders moest hij haar laten luisteren.

Het was echt niet aan haar ontglipt dat Daniël en zijn crew ondertussen bij haar in de cel waren, hoor. Dat wist ze heel goed en door haar vleugels een klein beetje open te vouwen, kon ze goed zien dat hij nogal geïrriteerd was door het feit dat haar vleugels -alweer- in de weg zaten. 'Azura, wil je je vleugels even intrekken?' Nou nee, eigenlijk niet. Was dat een probleem? Vast wel, was het voor haar een probleem? Nou... Ja, toen ze de vuurbol zag die hij maakte en om haar heen liet cirkelen, was het overduidelijk wel haar probleem geworden. Twijfelend bekeek ze die zwevende bol eens goed, richtte haar blik op Daniël en keek daarna weer terug naar de vuurbol. Dat kon nog wel eens een probleem worden, dus moest ze maar gaan luisteren. Alweer. Het begon een beetje een sleur te worden, maar ze zou er nog wel uitkomen hoor, daar was ze uitermate zeker van. Haar vleugels gingen stukje bij beetje terug naar binnen en daarbij hield ze heel goed in de gaten dat ze niet in aanraking kwam met die bol, gewoon voor de zekerheid want ze wist niet zeker of hij haar vleugels anders alsnog zou laten ontvlammen en daar had ze het niet zo op. Zodra haar vleugels weg waren schoten twee mannen tevoorschijn en pakten haar armen, waarna een ander met het shirt aangelopen kwam. 'Als je bijt dan ben je echt niet meer veilig voor verkrachting, dus houd je alsjeblieft in, of doe maar niet, we zijn allemaal wel benieuwd hoe snel je gebroken zou zijn.' Wauw, wat was dat voor dreigement? Hij fluisterde het ook nog eens in haar oor omdat hij bang was dat zijn baas het hoorde, nu was ze echt bang. Ondertussen werd het shirt aangetrokken en even later was ze weer los. 'Als je me dan toch wilt bedreigen, doe het dan goed.'

Zie je, ze kon heel goed luisteren. Hij keek toe hoe enkele bewakers haar ongeveer hielpen met het shirt, terwijl zijzelf zo goed mogelijk niet tegen stribbelde. Of zo. De ene man zei wat en Daniël kon niet horen wat er precies gezegd werd, maar hij vermoedde dat het een dreigement was dat hij niet mocht horen, omdat hij nu eenmaal de baas was en hij had regels ingevoerd waar die bewaker het blijkbaar niet mee eens was, anders zou hij het niet zo stiekem proberen te doen onder zijn neus. Nou, Azura haar opmerking maakte wel extra duidelijk dat er dingen gezegd waren die niet gezegd mochten worden, dus toen ze allemaal uit de cel waren, liet Daniël de lichtbol gewoon weer verdwijnen in de lucht en pakte hij de bewaker in kwestie bij zijn kraag, nam deze mee naar zijn kantoor. 'Graag hoor ik wat je tegen de gevangene hebt gezegd,' beval hij op een poeslieve toon, waarna hij zag dat de bewaker nogal schuldig keek. Raak, maar nu moest hij nog weten wat precies. 'Ik kan natuurlijk ook de gevangene in kwestie erbij halen, ik denk dat zij graag zal vertellen wat jij tegen haar gezegd hebt.' Als er iets vernederender was dan op het matje geroepen worden als bewakers, was dat beschuldigd worden door een gevangene, dus hij zou met dit dreigement de bewaker wel aan het praten krijgen. 'Als je bijt dan ben je echt niet meer veilig voor verkrachting, dus houd je alsjeblieft in, of doe maar niet, we zijn allemaal wel benieuwd hoe snel je gebroken zou zijn. Dat is wat ik tegen haar zei, maar ik ben niet de enige die het hiermee eens is!' Dat maakte niet uit, Daniël zuchtte eventjes. 'Strafkamp en je weet wat dat inhoudt. Morgen kom ik je controleren, dus denk niet dat je eronderuit kan komen.' Hij schreef de naam op die op het uniform stond en daarna gebaarde hij de man zijn kantoor te verlaten. Nu mocht hij zich echt klaar gaan maken voor het etentje van de komende avond en daarna moest hij Azura maar aan de ketting leggen en meenemen alsof ze een beest was. Kon nog leuk worden.

'Dus ik ben niet de enige die je steeds in z'n kraag pakt,' mompelde ze zo dat verder niemand het kon horen, maar het was wel overduidelijk op Daniël gericht. Hij kon het trouwens ook niet horen hoor, maar daar ging het niet om. Ze dacht dat hij haar gewoon in d'r kraag pakte omdat ze ook nog eens makkelijk op te tillen was, blijkbaar deed hij het ook bij zijn bewakers, alleen tilde hij die dan net weer niet op. Wat jammer nou. 'Graag hoor ik wat je tegen de gevangene hebt gezegd,' oeps, die was erbij. Voor Azura was het wel grappig maar die bewaker vond er overduidelijk niets, helemaal niets aan. Maakte voor haar niet uit, Azura ging nu gewoon verveeld afwachten tot Daniël haar misschien mee zou nemen naar dat etentje. Misschien nam hij haar ook wel niet mee omdat ze toch al in zijn cellen zat, maar misschien zou hij ook wel willen pronken met het feit dat hij toch één van de lastigste had. Of ze moesten Derek, Nate en Gorz hier ook gevangen hebben, dan kon het nog wel eens leuk worden daar met z'n allen. Dan zouden die bewakers daar netjes zitten te eten en zij gingen elkaar vermoorden, gezellig! Want ja, voor het geval het nog niet helemaal duidelijk was, ze mocht die drie niet zo. Och, er waren heus ook wel wat mensen die ze mocht hoor, maar die drie waren ook gevreesde moordenaars en ouder dan zij, plus dat ze sterker waren. Normaal was ze slim genoeg om hen met trucjes om de tuin te leiden, maar als het op pure kracht aan zou komen dan zou ze flink het onderspit delven. Niet leuk. Zou hij nog komen? Azura was ondertussen op de grond gaan zitten en had geen zin meer om nog veel langer te wachten. Stomme, stomme Aeckt'hen hier.

Dat was afgehandeld. Zelf liep hij de deur door die aan het kantoor zat, naar de ruimte waar de bewaking sliep. Een bocht naar rechts en nog een deur door, daarna was hij bij zijn eigen slaapruimte gekomen. Dicht bij de cellen van de gevangenen, zodat je ze zou horen als er een rel uitbrak, maar niet zo dichtbij dat je niet in slaap zou kunnen komen door het geluid van de bewegende lichamen. In deze ruimte, die niet al te groot stond, stond een vrij gemakkelijk bed en ook een klerenkast was tegen de muur geplaatst. Daarin zaten enkele verschillende outfits, om het maar zo te noemen. Uniformen, maar ook de wat formelere kleding voor een diner als dit. Natuurlijk was het nog steeds gemakkelijk genoeg om snel mee aan het werk te kunnen wanneer dat moest, maar het was gewoon een stuk netter dan de normale kleding die hij droeg. Een blik op de klok boven zijn deur vertelde hem dat hij nog ongeveer drie kwartier had en dan moest hij er echt zijn, dus dat werd omkleden en Azura onder handen nemen, hij was er namelijk liever vijf minuten te vroeg dan vijf minuten te laat. Nah, moest hij zich nu iets minder druk om maken, hij kleedde zich om, waarna hij weer via de slaapruimte van de bewakers naar zijn kantoor liep, daarna naar het cellenblok zelf. Een andere bewaker, die op wacht stond bij Azura, kwam direct in actie en opende haar celdeur met de waarschuwing dat ze moest luisteren. Waarschijnlijk wist ze dat ook wel, maar ach. Hij liep naar haar toe, sloeg zijn armen over elkaar en wachtte tot ze de cel uit kwam lopen. Voor haar was dit misschien wel een van de weinige keren dat ze iets anders zou zien dan de mijn of haar cel en wie weet, misschien kwam ze wel bekenden tegen die ze af mocht slachten. Zou hem een zorg zijn, als ze eenmaal dood waren konden ze helaas ook niet meer in zijn cellenblok geplaatst worden. Zag je de verdrietige blik op zijn gezicht? Nee? Dacht hij ook, hij zou er totaal niet verdrietig om zijn namelijk. Nou ja, Azura zou wel luisteren. Anders had hij genoeg manieren om haar het leven zuur te maken, vooral met enkele vuurkunstjes en dat zou ze niet leuk vinden. Nah, ze luisterde wel naar hem.

Azura zat zich al af te vragen wat voor een streek ze uit zou gaan halen, mocht Daniël haar niet mee nemen. Dan waren al die bewakers hier namelijk zonder zijn bescherming en daar kon ze erg, erg leuke dingen mee doen. Tenminste, daar was ze mee bezig tot het moment dat haar celdeur opeens open ging, ze verbaasd haar wenkbrauwen op trok -zo snel had ze het niet aan zien komen- en Daniël voor haar kwam te staan, om ook nog eens zijn armen over elkaar heen te slapen. Indrukwekkend. De bewaker sneerde haar nog toe dat ze zich moest gedragen en eigenlijk kon ze er wel om lachen.
'Wat, net zoals jullie je zo geweldig gedroegen toen ik met een naakt bovenlichaam door de gangen liep?'
'Dat heeft er niets mee te maken!' Je kon de schok en agressie zien in de ogen van die domme bewaker en Azura gooide alleen maar haar haren in haar nek en lachte. Ondertussen stond ze trouwens wel op hoor en keek eigenwijs naar Daniël. Zou hij haar ergens aan vastbinden, meenemen aan een touw of werd het toch weer met vuur spelen? Als ze moest kiezen dan koos ze het touw, echter zou hij waarschijnlijk voor haar kiezen en ze wist heel goed dat hij voor het vuur zou gaan. Vrolijk huppelde ze de cel uit, waardoor de bewaker dacht dat ze ervandoor ging en meteen met zijn mes naar haar uit haalde. Binnen een seconde had ze zijn pols vast, draaide die in een pijnlijke positie en had de lange dolk uit zijn vingers gehaald. Minachtend liet ze die op de grond vallen. 'Ik mag dan misschien gevangen zijn, ik heb niet voor niets een reputatie.' Grauwde ze hem toe, om daarna om te draaien en op Daniël te wachten. Hij kwam wel.

Hij negeerde het gedoe met de dolk en de verdraaide pols maar, aangezien de klok door bleef tikken en het wel zo'n vijf minuten lopen was naar het gebouw waar het diner plaats zou vinden. Geen tijd dus voor moeilijke straffen en toespraken, hij moest doorlopen en dat deed hij dan dus ook, hoewel hij ervoor zorgde dat hij Azura niet uit het oog verloor. Geen moeilijke dingen met kettingen of dergelijke dingen waarmee je een slaaf kon ketenen, dat was nergens voor nodig. Als ze niet luisterde wist ze wat ervan zou komen, maar als ze luisterde zag hij geen nood tot het gebruiken van zijn magie, die hij liever spaarde voor als het echt nodig was. Gisteren bijvoorbeeld, toen was het heel erg nodig geweest. Vandaag, iets minder. Alleen om het meisje telkens mee terug te halen als ze ervandoor ging, maar misschien leerde ze dat binnenkort ook af, als ze erachter kwam dat wegrennen hem toch niet zou worden. Hij schudde eventjes zijn hoofd, gebaarde naar Azura dat ze mee moest gaan lopen en in welke richting ze dan moest lopen. Langs de dertien andere cellenblokken, naar het luxueuze gebouw dat naast de toegangspoort van deze gevangenis lag. Het had een hele simpele indeling, dit terrein. Het hoofdgebouw met de meeste luxe en daarna veertien cellenblokken, oplopend van één tot veertien vanaf het hoofdgebouw. Niet moeilijk dus. Om het terrein lagen de mijnen en aan de andere kant bossen, maar het terrein en de omgeving werden gescheiden door hoge hekken waar Mand'iren zonder vleugels nooit overheen zouden kunnen komen, ook omdat er vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week, stroom op stond. Was nu niet van belang, ze waren al ongeveer op weg en hij vroeg zich af wat Azura hier nu eigenlijk van vond. Wat ze ervan dacht. Was raar voor hem, om zich af te vragen wat een gevangene dacht, maar ach. Misschien kende ze wel anderen, misschien zouden ze elkaar in elkaar slaan. Er zaten toch al verschrikkelijk veel gewonden in cellenblok veertien.

Hij gebaarde -tenminste daar leek het op maar echt gebaren kon je het niet eens noemen- dat ze achter hem aan moest lopen en een zucht verliet haar lippen, maar ze deed het toch wel. 'Weet je, je kan ook gewoon vragen of ik achter je aan wil lopen, je weet best dat ik nieuwsgierig ben en echt wel kom, maar dat wil nog niet zeggen dat je je als een klootzak moet gedragen,' heel even was het stil, 'hoewel je dat natuurlijk wel bent.' Het laatste zei ze op precies dezelfde toon als het eerste en het was inderdaad beledigend bedoeld, maar dat maakte voor haar niet zoveel uit. Onderweg kwamen ze langs allerlei cellenblokken en op dat moment zag ze hoe een andere Mand'iren man uit de cel gehaald werd. Vrolijk vloog ze -neem dit niet te letterlijk, ik bedoel gewoon dat ze heel snel ging- naar de man toe en sprong hem in de armen, die door de plotselinge beweging een aantal stappen achteruit deed en toen begon te grijnzen.
'Zo zo kleintje, dus jij was ook niet veilig voor ze? De o zo geweldige Azura is gepakt door het Aeckt'hen leger?' Lachend keek hij haar aan.
'Moet jij nodig zeggen, jij hoort het goede voorbeeld te geven weet je nog? Ik heb alleen maar jouw voorbeeld gevolgd, jij was toch zeker als eerste gevangen? Wie zijn er hier trouwens nog meer die ik ken, toch niet die drie he? Anders wordt het dalijk zeker knokken en dan komt Daniël me weer pesten.' Ze zag zijn wenkbrauwen omhoog gaan toen ze Daniël noemde en wees naar achteren. 'Vuurstuurder en erg irritant, hij is ook degene die ons onder controle moet gaan houden dus gedraag je een beetje, voor zover je dat kan.' Ondertussen waren er twee bewakers tussen beide gekomen en Raze zette haar kalm neer.
'Blij dat ik van deze hier af ben, ze hebbben de vreemde neiging om me te slaan als ik iets doe waar ze het niet mee eens zijn. Erg vervelend allemaal. Maar laten we dan maar eens naar die Daniël van je gaan, vast gezellig.' Azura schoot in de lach en trok hem mee, maar de verantwoordelijke voor het cellenblok waar ze nu zaten hield hen tegen. Eventjes wenkte hij naar Daniël, maar daarna richtte hij zijn blik weer op het tweetal. En hij liet ze er niet langs. 'Dus hier zijn ze ook al zo onbeschoft? Tss, echt typisch Aeckt'hen hoor.'

'Ik vroeg je al vriendelijk om mee te werken toen je shirt aanmoest, dat werkte ook alleen maar omdat er een vuurbol rond je hoofd zweefde,' antwoordde hij rustig, waarna hij doorliep en verrek, het kind ging ervandoor. Voordat hij ook maar iets kon doen, was ze een cellenblok ingerend en op één of andere manier in de armen van een andere gevangene beland, eentje die hij niet kende, maar die heel waarschijnlijk uit dezelfde streken als zij kwam. Uit dezelfde gemeenschap. Maakte hem niet uit, hij liep op een geheel kalme manier naar het tweetal toe, dat druk in gesprek leek te zijn en zelfs lol had. Nou, dat werd nog wat straks, dit was namelijk nog maar één gevangene uit één ander cellenblok. Hij had er zin in. Oh, kijk. De twee wilden al naar hem toelopen maar werden tegengehouden door een bewaker van het cellenblok, Daniël wist zelf niet zo snel of het de opzichter of slechts een bewaker was. Geen flauw idee, maar hij liep er toch al heen en het duurde dan ook maar enkele tellen voordat hij er echt was, nu kon hij de andere gevangene dus ook beter zien. Een man, iets ouder dan Azura en aardig lang voor een Mand'iren. Nou ja, als dat een moeilijk geval was, zou hij het nog wel aankunnen. Allemaal de vleugels eraf branden was nog steeds een optie, maar daar wilde hij zich nog niet direct aan wagen want dat was dan weer gevangenenmishandeling. Slaan was toegestaan, schoppen, verkrachten.. Alles. Vleugels afbranden was alleen voor de extreme gevallen en laat het nu net het geval zijn dat hij die extreme gevangenen in zijn cellenblok kreeg. Nou ja, dat was in ieder geval zeer waarschijnlijk. 'Wat is er?' vroeg hij aan de bewaker die hem gewenkt had, waarna hij een blik op Azura wierp. Ja, die was weggerend zonder naar hem te luisteren, hoewel hij haar nooit echt verboden had naar een cellenblok te rennen. Nou ja, hij was hier toch dus pech voor haar en haar Mand'irenvriendje.

'Wat is er?' Azura stond nu te midden van een stuk of vijf mannen en ze vond het erg amusant, om eerlijk te zijn. Er stonden twee verantwoordelijken die duidelijk ook naar het etentje zouden moeten, dan nog Raze en nog twee andere bewakers, die gewoon random waren en geen idee hadden wat ze moesten doen.
'Ik dacht dat jullie naar een etentje moesten, op deze manier kom je zeker te laat. Kom Raze, ik wil de rest zien.' Zonder ergens naar te kijken pakte ze Raze z'n pols vast en trok hem mee tussen Daniël en die andere gast door, om vijf stappen later te merken dat ze nergens anders heen kon. De lucht voor haar was samengepakt en zorgde ervoor dat ze er niet verder kon lopen. Wat was dit nou weer voor onzin? Achter haar hoorde ze Raze lachen en geërgerd draaide ze zich om, om pas een paar seconden later te beseffen dat die andere gast een luchtstuurder moest zijn. Oké, om eerlijk te zijn had ze die niet aan zien komen want als Daniël wilde dat ze stopte dan werd er gewoon wat vuur rond haar heen geslingerd en kwam ze wel weer terug, maar hierbij kon je niet zien dat hij je tegen hield en het had serieus waar lang geduurd voordat ze het door had.
'Jullie kunnen weer gaan, houd de rest hier in de gaten terwijl ik weg ben. Daniël is dat het kind dat je mee gaat nemen of moet ze nog terug, anders kunnen we gaan?'
'Ja ik ben het kind dat meegenomen moet worden en haal nu verdomme die luchtprop weg of ik bijt je hand eraf!' Azura snauwde het hem toe en dat zorgde ervoor dat Raze alleen nog maar meer ging lachen. Hij had het opvliegende karakter van haar erg gemist en vond het leuk te zien dat ze nog net zo was als dat ze zich altijd gedroeg. Echt iets voor Azura om te gaan dreigen terwijl iedereen hier wist dat ze er toch niets tegen kon doen.

Het gesprek ging wel razendsnel en hij kreeg er persoonlijk geen woord tussen, wat ook niet echt de bedoeling leek te zijn. Toch besloot hij dat dit niet het feestje van Azura ging worden en hij pakte haar bij haar haren, dus niet bij haar kraag. 'Ik bedacht me, kleine meid,' zei hij ijzig, waarna hij terugliep naar het cellenblok waar ze oorspronkelijk vandaan kwam. Het kon hem niet schelen dat hij nu een lastig geval thuis hield, als ze toch allemaal in zijn cellenblok kwamen kon het hem niet schelen dat er een meer of minder bij was. En hij was klaar met het irritante, veel te vrolijke gedrag van het meisje. Dus, ze liepen terug naar cellenblok veertien en daar keek een bewaker heel verbaasd op toen hij zag dat Daniël terug kwam lopen, maar dat maakte niet uit. 'Maak haar cel los,' gromde hij kwaad en dat gebeurde dus, waarna hij het meisje in haar cel duwde en de deur weer op slot deed. Het kon hem niet schelen wat ze nu ging doen. 'Negeer haar, wat ze ook doet. Ze heeft een soort van straf.' Straf voor te vrolijk zijn, bedoelde hij daarmee. Hij had geen zin in haar irritante gedoe en daarom mocht ze in haar cel gaan zitten terwijl haar Mand'irenvriendje mee mocht en wist hij veel wat er verder ging gebeuren. Het kwam wel. Hij hoefde zich nu in ieder geval geen zorgen te maken over het stomme Mand'irenmeisje, zoals hij al enkele dagen deed en hij werd er niet goed van. Hij verliet zijn cellenblok weer, merkte dat hij bijna te laat was maar ach, hij redde zich er wel uit met een smoesje. Nee, geen smoesje. Pure waarheid. Problemen met de gevangenen. Hij grinnikte eventjes in zichzelf, waarna hij het luxueuze hoofdgebouw bereikte en naar binnen liep. Op de vraag of hij niet een gevangene meegenomen had, antwoordde hij dat dat niet doorgegaan was omdat het gedrag omgeslagen had. Er werd zelfs hartelijk om gelachen en dus liep hij de eetzaal binnen, waar hij blij verrast merkte dat hij nog niet eens te laat was. Hoe gezellig, er zaten al enkele gevangenen in een groot hok en ze leken niet al te blij met elkaar. Wat enig, nog wat kijkvermaak tijdens het eten.

Heel eventjes schrok Azura van de plotselingen beweging die Daniël maakte en waarbij hij haar aan haar haren pakte. Hierdoor ging automatisch haar hoofd naar boven -het doet pijn als iemand je haren pakt oké?- en vals wilde ze hem aankijken, maar dat ging nu natuurlijk weer niet. 'Ik bedacht me, kleine meid,' waar had hij het over? Nou, ze kwam er snel genoeg achter dat hij haar niet mee ging nemen naar dat etentje en een verwaardigde blik verscheen op haar gezicht. Zeker toen ze ook nog eens aan haar haren mee gesleept werd, dat deed pijn ja?! Dan had ze toch liever dat hij haar in haar kraag pakte en daaraan optilde, daar merkte ze persoonlijk niet zo heel erg veel van.
'Negeer haar, wat ze ook doet. Ze heeft een soort van straf.'
'Dus nu heb ik straf omdat ik met je mee liep, voor het grootste deel, maar vooral omdat je er niet tegen kan dat ik een kennis zag? Ugh, wat ben jij voor een zielig persoon.' Dus... Dan werd het nu wachten op de overige kandidaten die als moeilijk, lastig en onhoudbaar bestempeld werden om bij haar los gelaten te worden en dat vond ze heel leuk. Sowieso kwam er dan wat meer leven in de brouwerij, want dan had ze mensen om mee te praten en kon ze Daniël nog erger irriteren. Die ging het meemaken trouwens hoor, hij durfde haar zo te laten alsof ze niet irritant genoeg was, terwijl ze eigenlijk juist té irritant was. Dat was niet de afspraak en het was oneerlijk. Beter kwam hij snel terug van dat facking etentje want als hij er niet heel snel zou zijn, dan ging Azura herrie trappen. Te beginnen met een erg zenuwachtige bewaker bij haar celdeur. Hij had echt de blik in haar ogen wel gezien en daar kon je best nerveus van worden ja. Mits Azura op oorlogspad was dan kon je beter een blokje omlopen, anders kon je niet meer lopen.

Het was best leuk hoor, om te zien hoe de paar gevallen elkaar aan het afmaken waren, met de blote hand. Natuurlijk kregen ze geen wapens aangereikt, dat zou wel wat ver gaan. Wat namelijk het geval was, alle moeilijke gevallen werden bij elkaar gestopt hier en zo werd dat aantal gewoon uitgedund, uitgemoord. Degenen die het overleefden werden meestal of vermoord, of een zwijgplicht opgelegd. Dus eigenlijk mocht Azuralief blij zijn dat ze thuisgebleven was, want haar mond zou ze toch niet kunnen houden. Hij glimlachte eventjes en liet zich wijn inschenken, waarna hij een gesprek aanknoopte met de man naast hem. Dat was de baas van het cellenblok waar hij net met het meisje geweest was en de moeilijke gevangene, die Mand'iren die wat groot uitgevallen was, zat momenteel in een hok te vechten voor zijn leven want nou ja, hij werd nu eenmaal aangevallen. Zonde, het was volgens hem een best wel sterke kracht. Nou, als hij echt zo sterk was, zou hij vanavond overleven en was hij niet zo sterk, dan was hij binnen de kortste keren dood. Net zoals het gesprek dat Daniël gevoerd had, dat was ook doodgelopen toen enkele slaafse Mand'irenmeisjes voedsel binnen kwamen brengen op grote schalen. Je kon het zo gek niet bedenken of het zat er bij en als het er toch niet bij zat, zouden ze het voor je gaan halen. Niet dat hij niet tevreden was, hij schepte wat etenswaren op zijn bord en begon rustig te eten. Een etentje met de baas, ammehoela. Hij zag de hongerige blikken van de losgeslagen gevangenen en besloot olie op het vuur te gooien. Bijna letterlijk. Een kippenpoot werd richting de kooi gegooid en direct dook er een gevangene op, die dan weer bestormd werd door een tweede en een derde. Effectieve manier om de boel een beetje op te stoken en de mannen aan de tafel leken er alleen maar meer plezier aan te beleven. Nou, nu moest hij maar nieuw vlees halen want ja, zijn vlees had hij net aan de hongerige beesten gevoerd. Beesten, dat was precies de juiste benaming voor deze wezens. Ze vraten als beesten en vochten als beesten. Afschrikwekkend bijna.

Azura wist wat ze moest doen om voor elkaar te krijgen dat die verdomde bewaker naar haar toe zou komen en ze wist ook dat hij het zou doen, wat er ook gebeurde, hij zou het doen. Mannen konden zo verschrikkelijk voorspelbaar zijn namelijk. Opeens zakte ze door haar enkel heen, viel met een klap tegen de muur aan en zachtjes kermde ze. Verbaasd draaide de bewaker zich om en o, hij wist niet meer wat hij moest doen, wat jammer nou. 'Als je me niet helpt, dan zeg ik Daniël dat jij dit hebt gedaan met je stuurkracht. Hij zal me geloven want hij weet dat jullie me allemaal erg graag dood willen hebben. Dus help me even overeind, als het kan?' Je zag de twijfel op zijn gezicht, maar dankzij haar voortreffelijk liegen opende hij toch de deur en liep naar het meisje toe, om haar overeind te tillen. Met een sprong stond ze aan de andere kant van de cel, trapte hem hard tegen zijn hoofd en toen was het zijn beurt op tegen de muur aan te knallen. Het mes had ze ondertussen uit zijn handen gewrikt -domme jongen- en sneed in één haal haar shirtje kapot, om twee reusachtige vleugels uit te slaan. Nog een sprong en ze was uit de cel, om deze dicht te gooien en daarna naar hem te glimlachen. 'Nooit, maar dan ook nooit luisteren naar een gevangen moordenares. Die zijn gewend om voor hun beroep te liegen, weet je nog?' Haar glimlach was voor deze ene keer oprecht, hoewel hij ook als beangstigend bestempeld kon worden en lachend draaide ze zich om. Alle andere bewakers waren op één of andere manier ook feest aan het vieren, waarschijnlijk hadden ze niet eens door wat er gebeurd was. Leuk toch? Langzaam vloog ze naar het uiteinde van de gang, ging op de grond zitten en sloeg haar vleugels helemaal om haar lichaam heen. Nu zag je alleen nog maar een zwarte cocon op de grond zitten en Daniël zou weten dat het zijn schuld was dat ze ontsnapt was. Plus dat hij waarschijnlijk met de nieuwelingen van blok 14 zou komen en ja, die konden dan ook meteen de procedure zien.

Hij had het etentje leuk gevonden. Eindelijk had hij eens een keer geen zorgen om het helse kind in zijn cellenblok en eindelijk kon hij genieten van het feit dat het in de andere blokken blijkbaar nog erger was dan het bij hem was. Wat enig. Gezamenlijk liepen ze naar buiten, zonder de gevangenen natuurlijk. Er was wel een overlevende hoor, maar die zat nog binnen want die ging ietwat opgelapt worden en moest daarna heel duidelijk gemaakt worden dat één verkeerd woord zijn dood zou betekenen. Aan Elke de keuze of het Raze is of iemand ander idgaf. Nou ja. Van de veertien mannen die op weg waren naar hun slaapruimte, was er aan het einde nog maar één over, die in de richting van zijn eigen vertrouwde blok veertien liep. Daniël dus en hij had een vuurbol ontstoken zodat hij kon zien waar hij liep, hij had namelijk wel aardig wat gedronken en dan kon hij niet gebruiken dat hij struikelde en op de buitengrond in slaap viel. Hij wilde net naar binnen lopen toen hij de zwarte bol veren zag en hij zuchtte eventjes. Duidelijk wat  hij nu moest doen dus, of ja dat was het voor zijn licht aangeschoten hersenen. Zonder verdere waarschuwing zette hij de vleugels van het meisje in lichterlaaie en hoewel het hem wat moeite kostte doordat hij aangeschoten was, lukte het hem prima om een vuurtje te bouwen dat tot het plafond rees en in de hele gang klonk ineens geschreeuw op. De slaven, die eerst vrij vredig hadden liggen slapen, waren nu wakker geworden van het felle licht en doodsbang naar achteren gekropen, bang voor wist hij veel wat. Die veren van haar brandden trouwens wel lekker, het vuur begon een aardige temperatuur te krijgen en natuurlijk beheerste hij de vlammen nog steeds, hij was een vuurmeester en hij zou alleen haar vleugels afbranden, niet haar hele lichaam. Daarna moest hij maar eens uitzoeken wat er met de bewaker van haar cel gebeurd was. 'En dit is waarom je moet luisteren,' gromde hij op een toon dat iedereen het zou kunnen horen, hoewel het aan Azura gericht was. Ze kreeg straf, straf. En ze zou lijden.

Azura zat al best een tijdje te wachten en nog geen enkele bewaker had haar gezien, wat erg jammer was want een neergestoken bewaker langs haar hebben liggen gaf ook wel een mooi contrast. Leuk effect, weet je wel? Opeens voelde ze de hitte, pijn verspreidde zich over haar vleugels en zelfs erdoor, maar de pijn was niet zo intens, het was alsof hij niet alles op haar los liet wat hij had en daar zou ze blij mee moeten zijn. Kermend van de pijn sloeg ze haar vleugels weg en trok ze weer in, op dat moment gooide ze ook het mes naar zijn hart toe. Jammer genoeg kon ze niet goed mikken door de pijn die ze nog steeds had, maar hij schampte Daniëls schouder en bloed liep langs zijn arm naar beneden. De woorden over het luisteren had ze wel gehoord hoor, echter reageerde ze er niet op want de pijn was enorm en hoewel haar vleugels gered waren, lag ze kreunend op de grond. Hij had serieus haar vleugels eraf willen branden, asshole dat het was. Plus, nu ze een beetje beter naar hem keek zag ze dat hij ook nog eens licht aangeschoten was. Och, tot overmaat van ramp kwamen daar ook nog eens drie bewakers aangerend en één van hen gaf haar keihard een trap in d'r maag. Duidelijk de bewaker die ze had opgesloten in haar eigen cel, maar dat was niet haar schuld. Bovendien had Daniël dit aan zichzelf te danken, had hij haar maar mee moeten nemen.

'Sluit haar op,' gromde hij ietwat moeizaam, aangezien hij zijn hand tegen zijn schouder drukte en de pijn nog steeds weg probeerde te houden. Opsluiten. Niet meer aanzitten. 'In de isoleer, niet in haar eigen cel. Zeven dagen moet voldoende zijn.' Voldoende om haar gek te krijgen, of om haar te temmen? Hij wist het niet, maar het mes dat naar hem toegeworpen was, kreeg ze in ieder geval niet meer terug. Hij zou het wel bewaren en teruggeven aan de bewaker aan wie het mes eigenlijk toebehoorde, morgen. Nu was het tijd voor hem om naar bed te gaan want ja, hij was moe. En ja, hij was licht aangeschoten. Eerst maar even een glas water in zijn gezicht gooien dan, misschien hielp dat om de vage waas voor zijn ogen iets te vervagen. Hoefde niet eens helemaal te zijn hoor, maar hij haatte het om te gaan slapen met een soort van half-aangeschoten kop. Was niet handig gewoon. Hij liep door naar zijn slaapkamer, om het maar even zo te noemen, maakte van zijn handen een kommetje dat hij vulde met water en gooide dit daarna in zijn gezicht. Het hielp wel iets, maar beter dan dit zou het echt niet worden. Hij was trouwens van plan om de dagen isoleer vanaf morgen te gaan tellen, vanavond was maar een avond en dat telde gewoon echt niet als een dag. Wanneer het middag was twijfelde hij nog wel eens of het wel of niet als een dag moest gelden, maar dit was sowieso geen dag. Dus zeven dagen en enkele uren zou zij in de isoleercel zitten en ach, dat vond hij toch zo verschrikkelijk jammer voor haar? Nee, eigenlijk niet dus en hij wierp een blik op de spiegel, die hem toonde dat hij er vermoeid uitzag. Vond je het gek, dit was nu niet precies het meest rustige avondje van de week geweest, naar zijn mening. Er waren aardig wat dingetjes voorgevallen en zeker niet allemaal positief, maar ach. Shit happens all the time.