Aziël

O, dus hij kon wel lachen? Dacht maar niet dat die kleine glimlach op zijn gezicht haar ontgaan was hoor, zo blind was ze nou ook weer niet en ze merkte ieder klein detail op. Dat moest ook wel in het moordenaarswereldje, maar daar ging het nu even niet om. Ondertussen waren ze bij de mijnen aangekomen en waarschijnlijk zou iedereen haar voor gek verklaren, maar Azura vond het leuk om alles te bekijken en vrijwel automatisch speurde ze naar uitgangen. Er was een lift, vele gangen en ook heel erg veel fakkels met vuur. Dat laatst genoemde vond ze dan weer niet zo leuk, want het was algemeen bekend dat geen enkele Mand'iren het had op vuur en ze wist zeker dat die stomme Aeckt'hen het expres deden, afgezien van het feit dat je die dingen nodig had om te kunnen zien waar je liep, dat maakte niet uit. De neiging om haar vleugels uit te slaan, die dingen uit te blazen en er dan vandoor te gaan was zeer, zeer aanwezig maar ze wist ook dat het niet ging lukken. Tot ze opeens vol verbazing de uitgemergelde lichamen zag van de Mand'iren die hier, blijkbaar, al lange tijd aan het werk waren. Sommige keken nog op bij het zien van een nieuwe ploeg, anderen richtten hun aandacht vol op de stenen en bijna kreeg Azura medelijden met ze. Als zij iemand ging doden, dan kon het best een aantal uur duren voordat diegene daadwerkelijk overleden was, maar het duurde zeker een paar maanden om iemand zo ver heen te krijgen en dat was toch anders dan wat zij gewend was. Dat was echt nog een gradatie hoger moorden, hoewel het op de slavernij ladder zeker ook hoog in aanzien stond. Een heel volk aan je willen onderwerpen. 'Hebberig, idioot en barbaars, meer kan ik er niet van maken.' Eén van de bewakers sloeg de zweep naar haar uit en die ontweek ze makkelijk, blies naar hem en keek de andere kant weer op. Puh.

De eerste keer waren ze allemaal stil als ze hier in de mijn kwamen, geschokt door het zien van uitgemergelde lichamen die op het randje van sterven lagen. Zo was ook Azura duidelijk geschokt en nou ja, hij kon niet zeggen dat hij genoot van die blik. Dode slaven leverden niets op en ze waren soms niet echt vervangbaar, omdat ze er bij bosjes neervielen in een tempo dat moeilijk te evenaren was, maar daar zou hij zich verder niet over uitlaten. Het had erger kunnen zijn en daar kwamen de slaven altijd vanzelf achter. Nou ja, ze kwamen in de toegewezen schacht en werden aan het werk gezet. Losgemaakt van kettingen en bewakers die alles in de gaten hielden. Hijzelf besloot een oogje op Azura te houden, die stenen zou moeten gaan verslepen. Hij vertrouwde haar daar helaas niet helemaal mee maar een andere taak had hij nu eenmaal ook niet voor haar, dus het moest maar. Zelf ging hij vrij nonchalant staan, liet zijn ogen even over alle slaven glijden maar richtte zich daarna weer op het meisje, dat nu verlost was van alle ketens. Hij was benieuwd hoe lang ze nog braaf zou zijn, hij gokte erop dat ze over enkele minuten of misschien nog wel minder een eerste ontsnappingspoging zou doen. Of ze zou proberen de jongeman die klikte om het leven te brengen, was ook nog heel goed mogelijk. Nou ja, hij maakte zich er niet al te veel zorgen om want hij stond al klaar om in te grijpen en dit keer was de kans dat ze tien centimeter haar verloor nog wel een stukje groter dan het de eerste keer geweest was. Hij kon niet mild op blijven treden en als ze door bleef gaan met het terroriseren van alles, zou hij haar tot as moeten verbranden en waarschijnlijk zou haar gemeenschap dat niet eens erg vinden want ja, ze klikten wel heel gemakkelijk over het meisje dat meerdere Aeckt'hen vermoordde. Was toch wel een interessant volk hoor, die gekke elven.

Zijn ogen brandden eigenlijk gewoon in haar rug en ze wist dat hij haar in de gaten zou blijven houden tot ze iets zou doen wat niet mocht en hij haar daarvoor kon straffen. 'Jij bent al net zo erg als die bewakers van je, je lokt het gewoon uit dat ik me niet aan je regels houd.' Haar ogen vlogen over de stenen, de mensen die moesten hakken en toen keek ze eens naar de stenen die ze moest gaan versjouwen en schoot in de lach. Dat ging haar niet eens lukken, die dingen wogen waarschijnlijk hetzelfde als dat zij woog en zo sterk in haar armen was ze nou ook weer niet. 'En jij gelooft überhaupt al dat ik zo'n steen op kan tillen? Ik heb zat kwaliteiten die van pas komen hoor, maar ik weet niet of je ooit naar mijn niet zo erg dikke armen hebt gekeken, spieren zijn namelijk niet echt iets waar ik veel van heb en ik was ook niet van plan ze te kweken. Ik vind mezelf klein, dun en onschuldig wel leuk.' Zeker bij dat onschuldig lachtte ze ''onschuldig'' naar hem en liep toen weg van de mannen die bij haar stonden. Meteen knalde er een zweep over haar rug heen en woedend draaide ze zich om, wikkelde haar arm om de zweep en trok hem uit zijn handen. Hij had het niet aan zien komen en dat was de enige reden dat ze de zweep te pakken kreeg, maar ze hoefde dat onding niet en liet hem gewoon op de grond vallen, waarna ze met een kille blik in haar ogen op de bewaker af liep. Hij bleef gewoon staan, met gebalde vuisten, tot ze opeens een kus op zijn lippen drukte en daarbij met haar tanden een stuk lip af trok. Hij schreeuwde bijna van nijd, mepte haar tegen de rotsen aan -katten komen altijd op hun pootjes terecht voor het geval je dat wilde weten- en greep naar zijn mond. Glimlachend likte Azura haar tanden af, waar flink wat bloed van de man op zat. 'Klein kreng dat je bent, ik zal je.' De woedende blik in zijn ogen zei genoeg en hij stormde op haar af, maar lenig klom ze naar boven en zakte langs Daniël weer neer. 'Zo, ik ben stout geweest, wat gaat er nu gebeuren?'

Hij trok een wenkbrauw op, alsof ze een keuze had in dit geval, wat niet zo was. Hij glimlachte eventjes en wilde net zeggen dat ze toch maar haar best moest gaan doen, toen er een zweep op haar rug knalde omdat ze wegliep en het feest pas echt begon. Hoewel hij moest toegeven dat ze wel heel snel en slim bezig was, maar dat zou hij niet hardop zeggen. Ten eerste niet omdat het momenteel niet gepast was en ten tweede omdat het sowieso geen uitspraak voor hem was. Hij zuchtte toen ze een stuk van een lip eraf beet en het sierde haar wel dat ze daarna naar hem toe kwam en deed alsof ze braaf haar straf afwachtte. Dat maakte het hele tafereel wel heel erg verwarrend omdat hij gewoon geen hoogte van haar kon krijgen. Nou ja, dat maakte verder niet zo heel veel uit. Ze stond naast hem en hij pakte haar op, zodat ze er in ieder geval niet weer vandoor kon gaan. 'Kies jij maar, ma chère. Een weekje in de isoleer, of heb je liever een muilkorf?' Dat laatste zou een stuk vernederender zijn omdat ze dan helemaal niets meer kon, maar een week isoleer zou haar ook wel aardig temmen, daar was hij zeker van. Hij beleefde niet direct plezier aan het straffen hoor, daar niet van. Het gebeurde nu eenmaal en het was de beste manier om de orde te handhaven. Vriendelijk toespreken werkte nu eenmaal niet en hij was sowieso niet ingesteld op vriendelijk toespreken. Hij knikte naar een toevallige bewaker. 'Neem de leiding over terwijl ik haar wegbreng,' beval hij deze man en toen dat voldaan was, begon hij naar boven te lopen. De muilkorven lagen boven en de isoleer was daar ook, dus ze moesten sowieso naar boven. Het was toch frappant dat ze maar verzet bleef bieden, het was namelijk iets waar ze nooit profijt van zou hebben. Ze zou alleen maar opnieuw gestraft worden en opnieuw verzwakken, maar sterven nog niet. De slaven gingen minstens een maand mee, de sterkeren twee maanden. Hij zou haar niet eerder dan dat dood laten gaan.

Opnieuw werd ze in haar nekvel gepakt en opgetild -op de een of andere manier voelde ze zich net een huisdier als hij dat deed, een stout huisdier- maar ze bleef wel stil hangen, hoewel het toch niet heel erg comfortabel was. 'Kies jij maar, ma chère. Een weekje in de isoleer, of heb je liever een muilkorf?' Een muilkorf? Had ze het nou net gehad over het feit dat ze zich een huisdier voelde bij hem in de buurt of niet? Blegh, ze wilde helemaal geen muilkorf, maar een week in de isoleer vond ze al helemaal niets. 'Neem de leiding over terwijl ik haar wegbreng,' hij zei wegbreng dus zou je zeggen dat ze niet terug ging komen en dus gokte ze erop dat hij haar naar de isoleer wilde brengen. Maar je wist het nooit met hem. Enfin, het maakte ook niet zo heel erg veel uit, als ze eerlijk was. Het was niet dat ze ook maar iets hoefde te doen tegen het feit dat ze aan haar nekvel werd gedragen, want zodra ze iets zou proberen dan zou hij waarschijnlijk vuur tegen haar gebruiken en dat wilde ze niet. Er was al ooit een vuurstuurder geweest die bijna haar vleugels eraf geschroeid had en die had ze om moeten kopen om dat niet te doen, door twee moorden voor hem te plegen en daarna was het verder goed geweest. Daarover gesproken, ze moest de twee andere kandidaten voor een hoge functie binnen een gevangenis vermoorden, zodat hij de enige was die die kans zou krijgen en hij was vastbesloten hem dan ook te houden. Zou ze hem hier tegen kunnen komen? Azura was er niet zeker van dat hij hier zou zitten, maar het was wel iets waar ze naar op zoek zou kunnen gaan. Het was leuk om mensen tegen te komen die je vroeger gekend had, hoewel het voor haar misschien iets minder leuk was. Maakte niet uit, haar nieuwsgierigheid speelde gewoon een beetje op. 'En, wat wordt het dan nu?'

Ze zweeg, antwoordde niet op de vraag die hij gesteld had. Begreep ze het niet? Nee, blijkbaar niet want ze vroeg wat het nou zou worden. Domme meid, ze had haar keuze nu wel aardig verspild. 'Eigenlijk had ik gezegd dat jij mocht kiezen, maar als je liever wilt dat ik kies stop ik je met een muilkorf in de isoleer.' Dat was ook leuk, om haar op die manier te pesten. Hij wist dat ze de isoleer echt niet leuk zou vinden want ja, daar had ze nu eenmaal niemand om mee te communiceren en er was niemand die naar haar keek. Nee, ze kon de isoleer gewoon niet appreciëren want zo was zij niet. Hij zou bijna glimlachen, want nu klonk het net alsof hij haar al jaren kende en eigenlijk kende hij haar slechts enkele dagen of niet eens, want ze had die enkele dagen doorgebracht in de isoleercel waar hij haar nu waarschijnlijk in zou gaan stoppen. Tenzij ze hem natuurlijk overtuigde om de muilkorf om te doen maar dat zou ze waarschijnlijk ook niet willen, want het was nu niet echt iets voor haar om met een muilkorf rond te gaan lopen. Oh, hij kende haar zo verdomd goed dat het wel heel opvallend werd. Dus liep hij maar door, tot ze aan het einde van de mijngangen kwamen en eventjes in het licht stonden dat de weg van het cellenblok naar de mijngang en vice versa verlichtte. Voor de meeste slaven de enige keer op de dag dat ze echt in het licht liepen dus, hoewel de zon 's avonds meestal al wel onder was. Dan viel er niet zo heel veel te zien in het prachtige buitenlicht, maar hij dwaalde af. Ze waren nu al ter hoogte van het vierde cellenblok en ze moesten naar blok veertien, want dat was waar hij heerste met ijzeren hand. Ja, dat klonk een heel klein beetje groter dan het eigenlijk was en dat wist hij ook heel erg goed. Nou ja, achter blok veertien lagen de isoleercellen en de andere strafvoorwerpen, dus het kwam wel goed als ze maar even door bleven lopen.

'Eigenlijk had ik gezegd dat jij mocht kiezen, maar als je liever wilt dat ik kies stop ik je met een muilkorf in de isoleer.' Wát? Dus hij wilde haar met een muilkorf in de isoleer zetten. Wat had dat in godsnaam voor nut, behalve het feit dat het haar heel erg zou irriteren en ze hem een klap tegen zijn hoofd wilde geven. Beetje nutteloos gezien het feit dat ze toch al niemand had om mee te praten, maar nu kon ze niet eens met haarzelf praten, mocht ze daar interesse voor hebben. 'Wat wil je nu dat ik doe, je smeken om me niet met een muilkorf in die isoleer te zetten? Je smeken om alleen de muilkorf te doen? Je weet dat ik dat niet ga doen, daar ken je me ondertussen vast goed genoeg voor om dat te beseffen en dus zou je eigenlijk ook wel kunnen bedenken dat je niet hoeft te dreigen met beide. Want ik ben ook niet dom, als jij iets wilt dan krijg je het toch wel en ik kan niet zo heel veel terug doen. Je bent een stuk slimmer dan je mannen, helaas.' Die laatste zin zei ze een stuk zachter dan dat ze de rest zei, maar hij zou het vast wel kunnen horen en dat was ook de bedoeling. Ja, ze beledigde zijn mannen erg vaak, maar ze hadden het gewoon in zich om beledigd te worden. Tot ze opeens voelde dat de grond begon te beven (eigenlijk voelde ze dat Daniël beefde en begreep dat het de grond was) en een hoop geschreeuw kwam vanuit de mijn. Overal hoorde je roepen dat er een instorting was geweest en dat ze de mensen eronderuit moesten krijgen. Waarschijnlijk lagen er dan ook Aeckt'hen tussen, want voor haar soort alleen zouden ze dat niet doen. Nooit niet. Ging ze niet vanuit tenminste, zo vriendelijk waren ze nu ook weer niet. Opeens kwam er ook eentje terug gerend en die riep Daniël, zeggend dat het bij zijn mensen gebeurd was. Oeps.

Hij luisterde wel hoor, naar wat ze zei. Niet dat hij het verder echt interessant vond, maar hij luisterde wel en nou ja, die laatste, iets zachter gesproken zin zou heb vlijen in een normale situatie. In een normale situatie. Niet bij Azura want die was irritant als hel en hij moest zich nu echt gaan concentreren op wat er gebeurde, want toen het trillen van de grond eenmaal opgehouden was, kwam er al snel iemand aan die hem kwam halen. Natuurlijk had hij weer de pech dat het zijn cellenblok geweest was, dus moest hij de gangen weer in om te kijken wat er te redden viel. Probleem was dat hij een stout meisje in zijn hand had dat gestraft moest worden, maar hij had er nu eventjes geen echte tijd voor hoor. Dus, wat moest hij doen? Het was eventjes diep nadenken maar uiteindelijk besloot hij het meisje neer te zetten. 'Je hoorde het zelf, ik moet naar mijn mensen toe en eigenlijk moest ik jou straffen. Laten we het erop houden dat jouw volk ook onder het puin ligt, dus het lijkt me niet meer dan redelijk dat je helpt om in ieder geval hen eronderuit te halen, anders stop ik je alsnog in de isoleer.' Nou, dat mocht wel aardig duidelijk zijn. Hij draaide zich om, gaf haar een duwtje in de richting van de mijn -zonder echt hard te duwen trouwens, zo sociaal was hij dan weer wel- en begon zelf erheen te lopen. Ze had niet veel keuze, als ze wegrende verbrandde hij haar voeten wel en dan had ze pech. Nu, snel richting de mijn, waar slaven in groepen uitgeleid werden omdat het te gevaarlijk was om ze nog langer binnen te houden. Behalve dan de groep uit cellenblok veertien, die was grotendeels bedolven onder puin. Nah, er zouden zo wel slaven gestuurd worden om puin te ruimen hoor, daar niet van. Eerst maar eens even kijken hoe groot de schade was. Door de instorting waren de vlammen uitgegaan en een normaal mens zou geen hand voor ogen zien, maar hij wel want ja hij stak gewoon een nieuwe vuurbol aan, die op enkele meters voor hem zweefde en licht verspreidde. Azura volgde hem gelukkig nog.

Oké, dus de mede gevangen van haar waren onder het puin bedolven en Daniël moest ze nu gaan redden. Wat heldhaftig. Eigenlijk was ze wel blij dat ze ''stout'' geweest was, anders lag zij daar misschien ook onder en dat was niet precies wat ze zich voorstelde bij werken. Doodgaan. Nah, gewoon liever nog niet. 'Je hoorde het zelf, ik moet naar mijn mensen toe en eigenlijk moest ik jou straffen. Laten we het erop houden dat jouw volk ook onder het puin ligt, dus het lijkt me niet meer dan redelijk dat je helpt om in ieder geval hen eronderuit te halen, anders stop ik je alsnog in de isoleer.' Geïrriteerd keek ze hem aan, maar volgde hem wel de mijnen terug in. Heel eventjes deinsde ze achteruit toen hij vuur ontstak, wierp een woedende blik op hem en daarna zag ze pas de puinhoop die gemaakt was door de instorting. Overal zag je Mand'iren en Aeckt'hen (maar meer van haar soort hoor) die onder het puin lagen die stomme bewakers dachten natuurlijk alleen aan hun eigen soort. 'Stelletje hypocrieten,' grauwde ze, waarna Azura lichtvoetig de berg stenen op sprong en heel eventjes moest oriënteren. 'Help me, alsjeblieft,' het was een meisje, echt nog een meisje. Azura schatte haar ongeveer even oud als zijzelf en ze lag kreunend onder een stapel flinke stenen, alleen haar hoofd en armen waren nog zichtbaar, maar ze had duidelijk niet de puf om ze te gebruiken. Misschien waren ze gebroken, was heel goed mogelijk. Enfin, zo slecht was ze nou ook weer niet en zodra ze het meisje opgemerkt had, was ze in een paar stappen bij haar en liet de kracht van haar vleugels in haar armen komen. Zo was het veel makkelijker om die stenen op te pakken en ze weg te slepen en het duurde ook niet zo lang voordat het meisje los was.

Hij wist heus wel dat het vuur haar niet blij maakte maar ach, het duister ging ook nergens over. Dus hij liet de vuurbol -die nogal wat energie vergde- naar het plafond stijgen waar deze feller ging schijnen. Aeckt'hen die net in het donker hadden moeten werken omdat er simpelweg geen licht meer was na de instorting. Nou ja, dat licht in stand houden lukte hem wel hoor en hij begon ook puin te verplaatsen, zowel puin dat over de Aeckt'hen heen lag als wat over Mand'iren lag. Nou ja, als hij slaven had zonder bewakers kon hij niets maar als hij bewakers had zonder slaven viel er nu eenmaal niets te bewaken. Hij schudde zijn hoofd en besloot dat het nutteloos was wat hij nu dacht. Dus hij gromde naar een Aeckt'hen die toch niets aan het doen was dat deze versterking moest halen en dan het liefste enkele aardstuurders aangezien dat puinruimen kan versnellen. Het duurde allemaal veel te lang en er zouden iedere minuut levens verloren gaan en of dat nu slaven of bewakers waren, dat maakte niet uit. Hij versleepte enkele steenblokken en trok daarna een zwaargewonde slaaf onder de stenen vandaan, die hij aan de kant zette. Niet dat het wezen lang niets hoefde te doen, er kwamen al versterkingstroepen aan, als je het tenminste troepen kon noemen. Nee, het waren mannen die kwamen helpen met het verschuiven van puin en tegelijkertijd waren er luchtstuurders bezig met het verplaatsen van de al bevrijde lichamen en nou ja, het was niet zo dat Daniël stopte om te blijven kijken, hoewel hij wel het gevoel had dat zijn krachten lichtelijk opraakten, deels omdat er geen enkele andere vuurstuurder was die licht kon verzorgen en deels omdat de steenblokken uiteindelijk steeds zwaarder leken te worden. Maar hij kon niet weg, dit waren zijn slaven, zijn bewakers. En zelfs het moordmeisje was nog bezig dus dan kon hij ook niet stoppen, alsjeblieft zeg.

Er kwamen nog meer mannen de mijn binnen gerend en heel even richtte Azura haar blik op hen, maar ging daarna verder met het uitgraven van haar volgende slachtoffer. Dat was ook waarom ze het vliegende rotsblok niet aan zag komen en met een klap vloog ze achteruit. 'Verdomme, jullie moeten hen uitgraven, niet mij bégraven!' Geïrriteerd duwde ze het rotsblok van haar af, wierp een woedende blik op de aardmeester die dat gedaan had en ging daarna verder. In eerste instantie viel het haar niet op, maar na een paar minuten graven merkte ze dat er geen tegenstand was bij haar vleugels. Meteen strekte ze eerst de ene, daarna de andere en klapte eens met haar enorme vleugels, zodat iedere Aeckt'hen door had dat zij weer kon vliegen. Dat voelde goed. Niet dat ze het waarschijnlijk lang zou volhouden, ze kon namelijk niet de grot uit vanwege de vele Aeckt'hen die ervoor stonden en bovendien zou ze dan een schuldgevoel ontwikkelen. Echter, nu haar vleugels gestrekt waren, kon ze haar kracht beter inzetten en zo kwamen de mensen een stuk sneller onder het puin vandaan.
Ongeveer een uurtje later waren alle Mand'iren en Aeckt'hen onder de grond vandaan, al dan niet dood of levend en Azura liet haarzelf neerzakken op één van de stenen. Haar armen waren niet gemaakt om zoveel te sjouwen en dan te bedenken dat ze dalijk waarschijnlijk ook nog straf ging krijgen ook. Gezien het feit dat haar vleugels nog steeds overduidelijk zichtbaar waren en ze natuurlijk net eigenlijk al straf had moeten krijgen. Sowieso was het al straf voor haar als ze een nieuw shirt zouden geven want ze hield van haar vleugels en wilde ze nog niet kwijt. Heel even wierp ze een blik over de mensen heen, maar niemand leek op haar te letten, dus kon ze haar vleugels nog wel even zichtbaar houden.

Toen alle gewonden en doden onder het puin vandaan waren, was hij gesloopt. Nu was het uitruimen van dit dan wel klaar, er was natuurlijk niemand die eraan gedacht had dat een licht handig zou zijn, aangezien hij de gehele galerij had verlicht zodat iedereen kon zien wat er gebeurde. Nou ja en het kon niet uit want er waren nog steeds veel mensen hier en hij had geen kracht meer om én het licht brandende te houden én Azura mee te nemen om haar gepast naar de situatie te behandelen. War was dat kreng trouwens? Nee, het was een beetje onvriendelijk om haar een kreng te noemen, vooral omdat ze net zo hard als hijzelf en harder dan enkele bewakers stenen had lopen verplaatsen om haar volk onder het puin vandaan te halen. Maar goed, hij moest haar wel zoeken en dan naar boven gaan, dat was misschien wel nodig. Nee, eerst een luchtstuurder hierheen laten komen. 'Maak toortsen aan,' beval hij geïrriteerd en nou ja, moe. De bewaker keek verbaasd en wilde waarschijnlijk zeggen dat het al licht was, maar toen hij de lichtbron zag begreep hij het en al snel werden er verschillende toortsen aangestoken in dit gebied, wat de vlam nogal overbodig maakte en dus doofde hij het vuur. Godsamme, dat was vermoeiend geweest. Nou ja, maakte niet uit. Azura zoeken, wat niet zo moeilijk was tussen de zware en grote lichamen van Aeckt'hen die bezig waren met bijna gestorven slaven. Het meisje zat namelijk op een rotsblok en toen hij goed keek zag hij de grote zwarte vlekken achter haar, die verdomde veel op vleugels leken. Dus op één of andere manier was het shirt kapot gegaan en had ze haar vleugels uitgeslagen, maar ze was niet weggevlogen. Nee, ze was hier nog gewoon. Dat verraste hem ten zeerste, om eerlijk te zijn. Zei aardig wat over het meisje, dat ze toch zo veel om haar eigen volk gaf, terwijl dat volk haar uit leek te spugen. Hij kwam overeind, liep naar haar toe en zei maar even niets over de vleugels. 'Meekomen,' zei hij tegen haar, hoewel het meer een verzoek was dan een opdracht. Ze leek net zo moe te zijn als hij zich voelde dus wegvliegen zag hij haar nog niet doen en anders brandde hij haar wel uit de lucht, hoe hondsmoe hij ook was.

O, blijkbaar had Daniël haar dus wel opgemerkt en hij kwam eventjes naar haar toe lopen, om haar te dwingen mee te komen en verveeld keek ze hem aan. Nee, niet verveeld, meer alsof ze gewoon geen zin had en hier wilde slapen of iets. Want ja, ze wilde slapen en als het even kon snel ook. Azura was helemaal niet zo heel erg slecht als dat iedereen dacht, als mensen onschuldig waren en er gebeurde iets wat ze hen echt niet gunde, dan zou ze echt wel helpen hoor. Enige dat ze jammer vond was het feit dat die klikspaan er ook levend onderuit gekomen was, maar daar zou ze nog wel iets op vinden, daar kon hij van op aan. Ondertussen stond Azura maar gewoon op en liep achter Daniël aan, niet wetend wat er zou gebeuren, tot ze opeens keihard een rotsblok in haar maag kreeg en achterover klapte. Het was de Aeckt'hen waarvan ze de lip voor een deel af had gebeten en die vond dat hij nu wel wraak kon nemen. 'Wat ben je stoer hoor,' kreunde Azura terwijl ze de rotsblok van haar af tilde, met trillende armen. 'Echt geweldig knap, een meisje met een rotsblok vloeren terwijl ze net gedaan heeft wat er van haar gevraagd werd, ze doodop is en waarschijnlijk niets terug zal doen omdat ze haar vleugels dan kwijt raakt. Trots op je dat je zo stoer bent, ik hoop dat je de volgende keer het lef hebt om me in open veld toe te treden, dan wil ik nog wel eens zien of je net zo stoer bent en dan wil ik ook nog wel eens weten wie van ons er zou winnen. Maar ach, gebeurt toch niet omdat jullie me nooit wapens zouden geven, lafaard.' Het duurde even, maar Azura was weer opgestaan en hield de man voor eventjes in de gaten, daarna liep ze vermoeid weer naar Daniël toe en zei of deed verder niets.

Eigenlijk had Daniël de man al neergeslagen voordat hij de kans kreeg ook maar iets tegen het meisje te zeggen of verdere actie te ondernemen. Hij knielde bij het nu machteloze lichaam van de bewaker en glimlachte eventjes. 'Wanneer je wraak wilt nemen op iemand, wordt dat eerst met mij overlegd want ik ben en blijf jouw meerdere. Dat meisje dat jij nu niet ongeveer aangevallen hebt, heeft meer werk verzet dan jij qua het bevrijden van de slaven, aangezien jij je arme lip aan het behandelen was. Dus doe dat maar niet meer anders voel ik me genoodzaakt jou ook straf te geven.' Hij gaf de man een klopje op zijn hoofd en kwam toen overeind, wachtte tot Azura uitgeraasd was en weer overeind gekomen was, waarna hij verder liep, de gangen door totdat ze opnieuw het licht bereikten. Het enige verschil met anderhalf uur geleden was dat ze nu niet door hem gedragen werd maar zelf liep en hij zijn tempo aan haar aanpaste voor zo ver dat nodig was. Verder liep hij zwijgend verder, deels omdat hij zelf moe was en deels omdat er niets te zeggen viel. Ze moest zo maar eens even in zijn kantoor komen zitten, dan kon hij misschien nog iets met haar overleggen over hoe en wat. Ook het geval van haar vleugels moest besproken worden, want eigenlijk kon hij haar niet zo rond laten lopen en hij was ook niet van plan dat toe te staan, maar ze wegbranden omdat ze ze losgewerkt had was ook zoiets. Het feit dat ze ze losgekregen had lag meer aan de door hun ontworpen kleding dan aan haar, hoewel ze zelf natuurlijk telkens probeerde die zwarte gevaartes los te maken. Nee, daar hoefde hij nu niet over na te denken. Met één oog op het meisje gericht en een ander oog op de weg die ze nog af moesten leggen naar het cellenblok, liep hij door en voelde hij vermoeid hij eigenlijk wel niet was. Nou ja, hij zou zo wel even gaan liggen of zo, iets beters kon hij ook niet bedenken.

'Wanneer je wraak wilt nemen op iemand, wordt dat eerst met mij overlegd want ik ben en blijf jouw meerdere. Dat meisje dat jij nu niet ongeveer aangevallen hebt, heeft meer werk verzet dan jij qua het bevrijden van de slaven, aangezien jij je arme lip aan het behandelen was. Dus doe dat maar niet meer anders voel ik me genoodzaakt jou ook straf te geven.' Azura pikte precies het meest belangrijke woordje van alle zinnen eruit; ook. Dus ze ging wel degelijk straf krijgen en het maakte haar eigenlijk nog niet eens uit ook. Ja, wat moest ze dan. Flippen omdat ze straf ging krijgen terwijl ze dat toch allang wist? Nah, daar had ze de puf en zin niet voor. Pech gehad. Azura merkte trouwens echt wel dat Daniël op haar tempo was gaan lopen gewoon omdat ze moe was en niet de spieren had die hij gekweekt had, maar ze zei er niets over en liep gewoon achter hem aan. Wat moest ze dan? Zij was gebouwd op snelle aanvallen, iemand besluipen en vooral géén zwaar lichamelijk werk. Dat stenen sjouwen had best wel wat van haar geëist en dat kon je goed zien ook, want als ze nog veel langer had moeten sjouwen dan was ze waarschijnlijk gewoon omgekieperd en was niet meer opgestaan. Ondertussen kwamen ze aan bij de gevangenis en heel even stond ze stil, twijfelde of ze nog het lef en de energie had om ervan door te gaan, niet proberen was ook zo iets. Maar Daniël was nog steeds een vuurmeester en kon haar makkelijk terug halen, hoewel hij ook vermoeid was, dus het zou toch geen zin hebben. Een lichte zucht verliet haar lippen waarna ze mee naar binnen liep, zijn kantoor binnen en haar vleugels wat kleiner maakte, anders paste het niet eens.

Hij vond het prettig dat ze er niet vandoor probeerde te gaan en hij vond het prettig dat ze zonder echte moeilijkheden bij het cellenblok aankwamen. Als Azura het echt gewild had, zou ze haar vleugels gewoon uit kunnen slaan en hem ermee aan de kant meppen, maar dat had ze dus niet gedaan en eenmaal in zijn kantoor ging ze dat ook niet doen, er was te weinig ruimte voor haar vleugels en met die spanwijdte van haar zou ze sowieso een aantal vleugelpennen breken. Hij wist niet alles van Mand'irenvleugels hoor, maar toch aardig veel aangezien het in zijn opleiding inbegrepen had gezeten. Of ja, voor zover je het een opleiding kon noemen. Het was niet zo officieel geweest namelijk. Hij gebaarde haar plaats te nemen op de gemakkelijke stoel die voor het bureau stond, waarna hij plaatsnam op de andere die achter het bureau stond. Vanuit een la haalde hij een kladblaadje, waarop hij dingen neerkrabbelde die hij even moest onthouden. Daarna keek hij het meisje aan, besloot dat hij maar eens goeie woorden moest gaan zoeken en dit aan haar voor moest leggen. 'Feit is dat ik je moet straffen omdat je ongehoorzaam bent geweest. Ander feit is dat je harder hebt gewerkt dan vele Aeckt'hen om de slaven onder het puin vandaan te halen en als laatste punt ben je ook nog eens onterecht onder handen genomen door een bewaker.' Hij noemde het zo even snel op en zweeg heel eventjes, opnieuw zoekend naar de juiste woorden. 'Daarom stel ik voor de straf te laten vervallen en aangezien morgen pas weer een nieuwe lading kleding komt, lijkt met me een goed idee je vrijaf te geven en tot die tijd heb je je vleugels, morgen moet je je kleding weer aan. Ik begrijp best dat je het niet prettig vindt om geen gebruik te mogen maken van je vleugels, maar regels zijn regels en jij bent dodelijk met die dingen.' Nou, hij vond eigenlijk dat hij haar hierin al aardig tegemoet kwam aangezien hij ze niet van haar rug af zou schroeien. 'Dat houdt ook in dat je morgen ongeveer vrij bent, hoewel ik in de buurt zal blijven om een ontsnappingspoging te voorkomen tot je weer nieuwe kleren hebt.'

'Feit is dat ik je moet straffen omdat je ongehoorzaam bent geweest. Ander feit is dat je harder hebt gewerkt dan vele Aeckt'hen om de slaven onder het puin vandaan te halen en als laatste punt ben je ook nog eens onterecht onder handen genomen door een bewaker. Daarom stel ik voor de straf te laten vervallen en aangezien morgen pas weer een nieuwe lading kleding komt, lijkt met me een goed idee je vrijaf te geven en tot die tijd heb je je vleugels, morgen moet je je kleding weer aan. Ik begrijp best dat je het niet prettig vindt om geen gebruik te mogen maken van je vleugels, maar regels zijn regels en jij bent dodelijk met die dingen. Dat houdt ook in dat je morgen ongeveer vrij bent, hoewel ik in de buurt zal blijven om een ontsnappingspoging te voorkomen tot je weer nieuwe kleren hebt.' Wauw, dat had ze niet aan zien komen. Hij kon zich dus wel als een normaal persoon gedragen en hij begreep zelfs nog dat ze haar vleugels wilde behouden, wat de enige reden was dat ze hem er nog niet keihard mee gemept had. Ook was ze niet op die stoel gaan zitten en had hem alleen maar aangekeken. 'Ben je klaar?' Gromde ze hem toe na zijn hele verhaal en liep al weer weg, op naar haar cel. Ja, Azura was moe en had geen zin in gezeik van wie dan ook. Tot ze opeens zag dat de andere slaven terug gebracht werden en wie liep voorop? De verklikker, plus het feit dat hij alweer over haar aan het praten was. Voordat de bewakers überhaupt iets konden doen -ze zagen aan haar gezicht dat ze aan ging vallen en begonnen al te roepen dat ze daar moest blijven- sloeg ze de man keihard tegen één van de tralies aan, greep zijn nek vast met haar hand en richtte haar felle ogen op zijn angstige gezicht. Heerlijk.

Ze liep al weer weg, wat hij als instemming met zijn plannen opvatte en aangezien hij voetstappen hoorde, besloot hij overeind te komen en te gaan kijken wat het was. De nog levende slaven dat het cellenblok werden teruggebracht. Ongeveer negentig procent was gehavend en vuil en een mijnongeluk ging je sowieso nooit in de koude kleren zitten. Hij bestudeerde enkele van de slaven en besloot dat ze morgen allemaal dood zouden gaan als ze aan het werk moesten, maar voordat hij dat uit kon werken, sprong het meisje dat hij net nog straf ontzegd had in beeld en ze besloot één van de weinige ongeschonden slaven te pakken. De klikspaan, die ze nog wraak beloofd had. Hij kuchte eventjes, concentreerde zich uit alle macht op haar vleugels om haar af te leiden en ondertussen gebaarde hij bewakers om dichterbij te komen. Doordat zij afgeleid raakte, konden ze haar pakken en als eerste in haar cel stoppen, deze op slot doen en hoewel ze zich waarschijnlijk afvroegen waarom ze überhaupt zichtbare vleugels had, was hij niet van plan dat uit te leggen. 'Stop ze allemaal in hun cel en daarna wil ik aantallen, hoeveel zijn er nog in leven, hoeveel zijn er gewond, hoeveel doden, hoeveel in staat te werken en hoeveel zijn voor de rest van hun leven verlamd?' Het waren stomme dingen om te vragen, dingen die je eigenlijk niet wilde weten, maar hij moest het toch weten. Het gevleugelde kind zat in haar cel de rest werd ook opgeborgen, dus hij liep al weer terug naar zijn kantoor. 'En een glas water zou ik ook appreciëren,' riep hij nog achterom en daarna sloot hij de deur achter zich, nam weer plaats in de gemakkelijke stoel. Het was vermoeiend werk hoor, zelfs als het soms makkelijk leek. Ruim de helft van de slaven was in zo'n slechte staat dat ze morgen niet de mijn in konden en dus moest hij wat verzinnen. Misschien moest hij dit maar naar de leiding van het project brengen, één van de weinige leidingen die nog boven hem stond. Niet dat dat in deze situatie veel uitmaakte, ze zouden wel redelijk zijn.

Opeens voelde Azura het vuur kietelen om haar vleugels en geschrokken wilde ze zich omdraaien, maar voordat ze dat überhaupt kon doen werd ze al door twee bewakers vast gegrepen en gewillig liet ze zich mee trekken. Rustig blijven, het kwam wel goed. Ze werd alleen in een of andere cel (háár cel) gegooid en daarna zou hij weer van haar vleugels af blijven. Hoopte ze. 'Stop ze allemaal in hun cel en daarna wil ik aantallen, hoeveel zijn er nog in leven, hoeveel zijn er gewond, hoeveel doden, hoeveel in staat te werken en hoeveel zijn voor de rest van hun leven verlamd?' Mooi, hij liet haar verder met rust en ging weer naar zijn kantoor. 'En een glas water zou ik ook appreciëren.' Ugh ja, want meneer was zóóó belangrijk dat hij gewoon kon doen en laten wat hij wilde. Dat wilde Azura ook, ze wilde verdomme haar vrijheid terug en met hem in de buurt ging dat nooit lukken. Stomme Daniël, kon hij niet gewoon oprotten en haar met rust laten of iets in die trant? Ze had al een hekel aan te dicht in de buurt van mensen komen, nu zat ze gevangen én hij wilde keer op keer haar vleugels verbranden als ze iets deed wat niet de bedoeling was. Wat voor onzin was dat? Zuchtend liet ze zich op de grond vallen, sloeg haar vleugels als bescherming om haar lichaam heen en sloot haar ogen. In feite lag er nu alleen nog maar een zwarte cocon op de grond, want Azura's lichaam was op geen enkel plekje meer zichtbaar en ze voelde gewoon de brandende ogen van mannen die niet zeker wisten wat ze nu met haar aan moesten. Laat ze maar denken, zij ging slapen. Vermoeid bewoog ze een beetje, knipperde en sloot daarna haar ogen weer. Slapen. Heerlijk. Had ze nodig.

De volgende morgen was alles geregeld. Voor zo ver regelen mogelijk was tenminste, maar goed. De gang waar cellenblok veertien aan het werk zou moeten was toch ingestort, dus er was geen werk te doen. Hij liep met grote passen door de gang, waarbij hij iedere cel inkeek. De meeste slaven leken zo goed als dood en hoewel ze gisteren al grotendeels behandeld waren en weer verder zouden moeten kunnen, waren ze daar nu echt nog niet sterk genoeg voor. Hij haalde diep adem en keek nog eens op de klok, over tien minuten zou de bel gaan en dan was iedereen die nu nog sliep toch wakker. 'Vandaag is jullie vrije dag,' begon hij en er klonken lichte vraagtekens op, die hij negeerde. 'Gisteren zijn er door de instorting gangen geblokkeerd geraakt en velen van jullie zijn gewond, ik kan geen halve groep de mijn in brengen, dus vandaag zullen er enkele helers langs komen voor de verwondingen en verder vermaken jullie je wel door te slapen of door niets te doen. Wanneer de bel gaat hoef je dus niet overeind te komen, dat is verspilling van energie. Spreken is toegestaan vandaag, de bewaking mag niet aangesproken worden mits het om iets interessants gaat en zij luisteren mee. Als gesprekken uit de hand lopen zal je alsnog gestraft worden. Dat was het.' Hij was nu al weer ter hoogte van zijn kantoor en op het moment dat hij die deur achter zich sloot, ging de bel die aangaf dat de werkdag begon. Heerlijk, hij had zo'n perfecte timing ontwikkeld dat het bijna leek alsof hij het expres deed, maar dat was niet het geval want als hij een tel eerder was begonnen met praten was de bel ook niet zo synchroon met zijn deur gegaan. Interessant hoor, dat hij dat zomaar deed. Nou ja, hij zou Azura zo wel naar buiten brengen omdat hij het er nooit over had gehad dat haar beloning weer ingetrokken was. Zou niet helemaal fair zijn en dat wist hij ook wel, dus hij hield zich gewoon aan zijn afspraken. Sowieso kon hij haar met die vleugels niet aan de rest van het cellenblok blootstellen.

'Vandaag is jullie vrije dag. Gisteren zijn er door de instorting gangen geblokkeerd geraakt en velen van jullie zijn gewond, ik kan geen halve groep de mijn in brengen, dus vandaag zullen er enkele helers langs komen voor de verwondingen en verder vermaken jullie je wel door te slapen of door niets te doen. Wanneer de bel gaat hoef je dus niet overeind te komen, dat is verspilling van energie. Spreken is toegestaan vandaag, de bewaking mag niet aangesproken worden mits het om iets interessants gaat en zij luisteren mee. Als gesprekken uit de hand lopen zal je alsnog gestraft worden. Dat was het.' Chagrijnig vouwde Azura haar vleugels open en rekte zichzelf uit, moest hij nou zo vroeg beginnen met praten? En dan ook nog eens die irritante bel erachter dat ze wel uit bed moest komen. Vervelend joch dat het was. Ventje. Man. Gast. Whatever. 'Hè, waarom mag dat kreng wel haar vleugels uit hebben en wij niet? Dit is oneerlijk!' Verbaasd richtte Azura haar ogen op en het kon ook niet anders hoor, meneer klikspaan. 'Jij wilt echt dood, of niet?' Gromde ze hem toe, waarna ze omdraaide en verstijfde vanwege zijn laatste opmerking. 'En hoe wil je dat doen? Je bent net zo hulpeloos als wij.' Het bloed kookte in Azura's lichaam en bijna wilde ze hem dwars door de tralies heen aanvliegen, maar net niet. Lief toch? 'Ik wil nog wel een keer met je praten als die vuurgast niet in de buurt is. Of anders, waarom stel je niet voor om ons even samen in een cel te zetten, laten we dan even kijken hoe lang je dat miezerige leventje van je volhoudt.' Ondertussen was één van de bewakers boos geworden en hij maande hen alletwee tot stilte. 'Als je elkaar zo nodig af moet maken dan doe je dat maar in de mijnen, niet hier.' Meteen lichtten haar ogen op in het donker. 'Geen zorgen,' mompelde ze.

Dat kreng. Oh ja, hij had van tevoren geweten dat daar discussie over zou komen, maar hij nam even rustig de tijd om het glas water op zijn bureau leeg te drinken en daarna liep hij de gang weer op, aangezien ze vrij mocht vandaag. 'Het kreng, zoals jij haar noemt, heeft een kapot kledingstuk waardoor ze helaas haar vleugels uit kan slaan en omdat het komt doordat een bewaker lomp geweest is, zal ik haar er niet voor straffen. Verder heeft ze ongeveer de helft van jullie gisteren gered en daar mogen jullie heel blij mee zijn, als jullie zo tegen mij gedaan hadden zou ik jullie allemaal onder dat puin laten liggen.' Hij negeerde de verdere opmerkingen die heen en weer geslingerd werden en opende de cel van het meisje, waarna hij gebaarde dat ze eruit moest komen. 'Verkeerde beweging maken en ik schroei ze er alsnog af, maar dat wist je al.' Nou ja, na die waarschuwing gegeven te hebben liet hij de opening van de cel open en de bewaker die hij speciaal bij haar neergezet had, leek te aarzelen, maar daar was Daniël niet echt in geïnteresseerd. 'Jij houdt het cellenblok in de gaten met de rest, ik houd haar in de gaten. Mochten er problemen in weet je me wel te bereiken.' Hij knikte eventjes, daarna nam Daniël het meisje mee het cellenblok uit, naar het grote en open terrein waar de cellenblokken en de mijningang lagen. Je kon nog steeds enkele slavenrijen naar binnen zien gaan, de bel was dan ook maar enkele minuten geleden gegaan en dus was het logisch dat ze er nog niet allemaal waren, maar de werkdag zou ook voor hen zo beginnen.
Stiekem was hij heel erg blij dat hij het meisje deze beloning had gegeven, want op deze manier profiteerde hij er ook zelf van. Ja, hij zorgde er gewoon voor dat hij ook kon genieten van haar beloning op zo'n manier dat hij eigenlijk nog steeds aan het werk was. Begreep het niet verkeerd, hij hield van zijn werk en van het in toom houden van een horde slaven, maar zelfs hij was graag buiten zonder alle stress van het leidinggeven, hoewel hij dat niet gemakkelijk toe zou geven aan wie dan ook, er was toch niemand waar hij echt heel hecht mee was en wie hij dat allemaal kon vertellen. Ging hij ook nooit worden, hecht met iemand. Zo was hij nu eenmaal niet geboren en aan zo'n eigenschap kon je niet zo heel veel veranderen. Hij genoot van de frisse lucht.

'Het kreng, zoals jij haar noemt, heeft een kapot kledingstuk waardoor ze helaas haar vleugels uit kan slaan en omdat het komt doordat een bewaker lomp geweest is, zal ik haar er niet voor straffen. Verder heeft ze ongeveer de helft van jullie gisteren gered en daar mogen jullie heel blij mee zijn, als jullie zo tegen mij gedaan hadden zou ik jullie allemaal onder dat puin laten liggen.' Nam hij het nou serieus voor haar op, nee toch? Je zou zeggen dat ze dat verkeerd moest begrijpen, maar die verklikker hield wel zijn mond en kuchte iets wat op lievelingetje leek, waardoor Azura haar lachen in moest houden. Zij was alles behalve het lievelingetje van Daniël en dat wisten ze allemaal wel, dus dat was echt een belachelijke opmerking. Ondertussen werd haar cel open gedaan en hij waarschuwde haar dat ze geen onverwachte -of wat hij er ook mee bedoelde- bewegingen moest maken of hij zou haar vleugels eraf schroeien. Lekker dan, begon weer vriendelijk hoor. Het moment dat ze buiten kwam, klapte Azura meteen haar enorme vleugels uit en vloog een stukje boven de grond, maar ging meteen weer naar beneden omdat ze wel door had hoe Daniël erover zou denken. 'Gewoon een gokje, het is niet de bedoeling dat ik vlieg?' Mompelde ze hem chagrijnig toe, wat was dan in godsnaam het nut van hier buiten zijn? Ze kon toch niets, lekker boeiend dan.

Hij trok een wenkbrauw op, glimlachte zelfs eventjes toen hij haar hoofd zag. Niet geheel tevreden, dat bleek wel weer. 'Als je niet eens je vleugels mag uitslaan, wat is dan het nut van naar buiten gaan? Als je te ver weg vliegt merk je het vanzelf wel.' Oftewel, ze was vrij tot de grenzen van het terrein en een aantal meters in de lucht. Ging ze te ver zou hij haar vanzelf terughalen en dat zou ze merken ook, dus ze zou wel in de buurt komen. Het enige wat ze met ongehoorzaamheid verkwistte was vrijheid en die was hier al schaars, ze was nu eenmaal een slaaf van zijn volk en dat zou waarschijnlijk niet al te snel veranderen. Dat ze vandaag echt vrij mocht zijn was al iets bijzonders en al helemaal omdat de enige reden dat ze kon helpen geweest was dat ze straf had. Nou ja, het leven zat vol aparte wendingen, dat bleek wel weer. Niet dat hij zich ergens druk om hoefde te maken, zijn leven was momenteel prima en hij had alles wat zijn hartje begeerde. Oh, dat klonk wel heel lief en ik moet dus serieus nog een stuk vol gaan lullen doordat jij niets te vertellen had stomme Elke. Nou, hij ging rustig in het gras zitten, aangezien hij ervan uitging dat het meisje wel een beetje zou luisteren en aangezien hij geen zin had in machtsvertoon hoopte hij ook gewoon even te kunnen genieten, dat was de reden dat hij had besloten om zelf met haar mee te gaan. Of ja, één van de redenen. Er waren nu eenmaal maar weinig mensen die haar makkelijk onder de duim konden houden en als vuurstuurder was hij in de positie haar gewoon te laten luisteren. Tot nu toe had hij nog niet eens echte veren hoeven verbranden en ook haar haren waren nog intact, dus het ging betrekkelijk goed als je het hem vroeg. Hoe zij erover dacht hoefde hij eigenlijk niet te weten, dat zou waarschijnlijk toch alleen maar negatief zijn.

'Als je niet eens je vleugels mag uitslaan, wat is dan het nut van naar buiten gaan? Als je te ver weg vliegt merk je het vanzelf wel.' O, dus dat betekende dat het wel mocht. In een flits schoten haar vleugels nog verder dan eerst uit, waarbij ze Daniël bijna ramden en ze klapwiekten ongeduldig. Azura wist heel goed dat als ze eenmaal in de lucht was, ze zou proberen om ervandoor te gaan. Dat zou iedere Mand'iren doen en ze wist ook dat hij het daar niet helemaal mee eens zou zijn. Pech gehad dan, Azura vloog de lucht in en draaide een paar rondjes, om daarna eens flink stof te laten opwaaien. Haar vleugels klapperden zo hard alle kanten op dat het zand onder Daniëls voeten op begon te waaien en er steeds meer stofwolken ontstonden. Het stof ging natuurlijk alle kanten op, maar het moest eerst ervoor zorgen dat zijn zicht volledig weg zou zijn, voordat ze ervandoor kon gaan. Ja, eerst zijn zicht weg, dan ervandoor. Goed plan, toppie. Nja, eigenlijk was het verre van perfect en normaal gesproken zou ze het ook echt niet voor zo'n plan gedaan hebben, maar nu moest ze improvisren en dit was het enige dat ze dan kon bedenken. Het stof stond inmiddels tot zijn nek en na nog een paar krachtige slagen van haar vleugels bedekte dat domme stof het hele veld en zou Daniël haar niet meer zien. Zo kon hij dus ook geen vuur op haar af schieten, gooien, branden of hoe je het ook wilde noemen, want hij wist niet precies waar ze was. Misschien was haar plan nog niet eens zo heel erg slecht, maar daar ging ze pas over oordelen als ze ontsnapt was. Heel eventjes haalde ze diep adem en toen schoot ze weg. Haar vrijheid tegemoet. Hopen dat ze die ook te pakken kon krijgen.