Aziël

'Sluit haar op. In de isoleer, niet in haar eigen cel. Zeven dagen moet voldoende zijn.' Zeven dágen? Met een ruk keek Azura op en wierp een woedende blik op Daniël, maar een van die domme bewakers had haar al aan haar arm omhoog getild en sleurde haar mee naar de isoleer. De andere twee volgenden hem om te kijken of ze geen streken uit zou halen. Eenmaal uit het zicht van Daniël liet hij haar opeens weer vallen -iets waar ze dus echt niet op bedacht was- en draaide zich om naar zijn collega's.
'Nu Daniël het toch niet weet, kunnen we best wat plezier met die kleine uithalen. Ik bedoel, zij heeft ons al zoveel streken geleverd, ééntje terug doen is toch niet zo erg?' De grijns op de gezichten van de andere bewakers was genoeg voor Azura om te weten wat er ging gebeuren en een lichte kreun kwam over haar lippen. Moest dat nou? Was zeven dagen isoleer nog niet genoeg treitering? Het was nog veel erger dan wat ze dacht. Persoonlijk dacht ze gewoon dat ze een aantal flinke meppen zou krijgen en het daarna over was, maar ze werd opnieuw opgetild en tegen de muur gedrukt, waarbij haar topje met een mes aan flarden werd gescheurd, het duurde niet lang voordat ze ook nog eens helemaal naakt was en ze had niet eens de puf om er wat tegen te doen. Kwam door die Daniël die net haar energie weggebrand had. Opeens voelde ze de punt tegen haar buik en langzaam werd het mes erin gedrukt, door de pijn liet ze een hoge, gekwelde gil horen en kreunde nogmaals, wetend dat ze nog wel even door deze hel moest gaan voordat het over was.

Hij wilde zich net gaan omkleden toen hij de gekwelde gil hoorde, die kon drie cellenblokken verderop waarschijnlijk ook nog gehoord worden. Drie maal raden wie het was en nog eens extra raden wat er aan de hand was. Godsamme, het ging ook nooit goed. Hij liep de gang weer op, eerst naar het punt waar hij de mannen weggestuurd had met het meisje en toen die gang door, om ze inderdaad in een volgende gang aan te treffen. Een naakte Azura was tegen de muur gedrukt met de punt van een mes in haar buik en flarden van haar kleren lagen om haar heen. Ze leek nauwelijks nog energie te hebben, wat hij op zich wel kon plaatsen, aangezien hij haar vleugels aan stukken had willen branden en dat was de bron van haar energie. Dat maakte het wegbranden van vleugels een goede oplossing voor tegenstribbelende slaven, maar dat was nu eventjes niet van toepassing. 'Dat dacht ik dus eventjes niet,' gromde hij en één van de bewakers keek geschrokken op bij het horen van de stem van de celopzichter. Oeps. Niet dat deze de kans kreeg om wat dan ook te doen, hij knakte zijn vingers slechts razendsnel en daarna werden enkele vuurbollen afgevuurd. Had hij nog geluk dat geen van hen een waterstuurder was, anders was dit grapje wel anders afgelopen. Hij liep naar de ongelukkige bewakers toe en griste het mes dat ze gebruikt hadden om de slaaf pijn mee te doen, uit de handen van één van hen. 'Jullie kennen de regels en houden jullie er niet aan. Wat dachten jullie van wat isoleer voor jullie?' Hij drukte het mes in de rug van de ene en de andere twee kregen gewoon een hand die vuur beheerste op hun gericht, waarna ze meeliepen. Het duurde niet lang voordat de drie cellen afgesloten waren en daarna liep hij weer terug naar het meisje, dat er niet al te best uitzag en dat was natuurlijk in eerste instantie zijn eigen schuld geweest, het was zijn schuld dat al haar kracht weg was en als dat niet het geval geweest was, zouden die mannen die hij net in de isoleer gestopt had, dit heus niet geprobeerd hebben. Hij hurkte voor haar op de grond neer, aangezien ze ongeveer tegen de muur ineengezakt was nadat ze haar los hadden moeten laten. 'Azura?'

'Dat dacht ik dus eventjes niet,' Azura hoorde Daniëls stem van heel ver weg komen, maar realiseerde zich daarmee niet dat hij ook echt in de buurt was. Alles was namelijk een beetje wazig geworden sinds het moment dat dat mes in haar buik gestoken was. Dus haar energie was weggebrand, ze moest zeven dagen in de isoleer spenderen, ze was uitgekleed door bewakers en had ook nog een mes in haar buik gekregen, kon het nog beter? 'Jullie kennen de regels en houden jullie er niet aan. Wat dachten jullie van wat isoleer voor jullie?' ''Isoleer'' was het enige woord dat ze eruit hoorde en haar lichaam trilde, maar zodra ze los gelaten was zakte ze naar beneden en zat half tegen de muur, maar lag ook deels.
'Azura?'
'Ga weg,' ze kreunde en had in feite niet meer door tegen wie ze het had, het enige dat ze wist was dat ze haar met rust moesten laten en dat niet deden, dus mopperde ze. Ja, ze mopperde. Dat deed ze alleen als er iets niet helemaal naar haar zin ging, maar zo af en toe deed ze het wel. En om eerlijk te zijn ging er op dit moment niets naar haar zin, dus had ze er ook nog eens het recht op. Stomme, seksistische bewakers. Stomme Daniël, hij was de regelrechte aanleiding van dit alles met zijn klote vuur.

Weggaan, hij peinsde er niet over. Ze was zo goed als dood als hij haar hier een nacht liet liggen want er waren wel meer bewakers die hier 's nachts langskwamen. Aangezien ze toch niet meer echt kracht in haar lichaam had, zou ze hier ook niet echt tegenin kunnen gaan, want hij tilde haar voorzichtig op van de grond en nam haar mee naar zijn vertrek, aangezien het grootste gedeelte van het gebouw nu in diepe rust, voor zover dat kon zijn na het gegil van het meisje dat slap in zijn armen lag, maar hij had geen zin om nog meer mensen wakker te moeten maken. Dus hij nam haar mee naar zijn kamer, legde het meisje op zijn bed en keek toen naar de steekwond in haar buik. Nu we het erover hebben, ze was dus naakt maar momenteel had Daniël daar maar weinig interesse voor aangezien ze dood lag te gaan. Wel, hij liep naar zijn kast en haalde er een simpele EHBO-trommel uit, waar ontsmettingsmiddel en verband in zat. De wond was diep genoeg om veel pijn te doen, maar gelukkig niet diep genoeg om vitale organen geraakt te hebben en toen hij eenmaal klaar was met ontsmetten en verbinden, legde hij de dekens over haar heen en ruimde hij de spullen weer op. Nu kon hij zich eindelijk eventjes omkleden, dat had hij nog niet gedaan. Daarna ging hij wel in een leeg bed liggen in de slaapzaal van de bewakers, kwam wel goed. Vlak bij zijn kantoor want daar lag toch nooit iemand, waren allemaal bang dat hij ineens binnen kwam en kwaad werd op alles en iedereen. Nee, dat was gewoon niet de bedoeling. Nou ja, hij kleedde zich dus even snel om en wierp nog een laatste blik op het meisje, dat vrij vredig in zijn bed lag. Ze waren te ver gegaan daar op die gang, de enige die zijn slaven wat aan mocht, doen, was hijzelf en hij was niet van plan ze zomaar de dood in te jagen. Hoewel hij het had moeten voorzien, want hij wist hoe graag die mannen haar wilden en haar wilden breken. Nee, ze kregen haar niet, verdomme. Klonk wel een beetje raar nu, maar ach.

Eerst het ene ooglid, daarna het andere. Op een of andere manier lag Azura in een vrij groot, zacht bed en dat was de reden dat haar eerste gedachte was dat ze dood was. Verkeerd gedacht, ze geloofde niet dat er in de dood nog zoveel pijn in haar buik zou zitten en toen ze de dekens weg wilde leggen, merkte ze dat er verband omheen zat, plus dat ze naakt was. O, kon iemand haar dan ook nog even uitleggen wat dit allemaal te betekenen had? En waarom ze zich zo futloos voelde kon er dan ook nog wel bij. Opeens schoot er een flits door haar lichaam, Daniël die grommend een drietal bewakers weg leidde. Daniël die haar hier neer legde en verzorgde, om daarna weer uit de kamer te verdwijnen. De meest logische conclusie om te trekken was dat de bewakers te ver gegaan waren en dat Daniël daar een stokje voor had gestoken, maar dat snapte ze niet helemaal. Hij wilde haar toch dood of in ieder geval een beetje tam? Dan had hij haar gewoon weer terug in de cel of de isoleer kunnen gooien, dood was ze waarschijnlijk en mocht dat niet het geval zijn, dan was ze wel een heel stuk tammer geweest. Wilde hij dat echt niet? Azura snapte nu dus geen ene fuck meer van de jongeman die constant de baas over haar speelde en ze ging omhoog zitten om de kamer rond te kijken, maar hield wel de dekens om haar lichaam. Ze was al een keertje naakt gezien, één keer was genoeg.

Hij had die nacht dus maar plaatsgenomen op een iets minder comfortabel bed in de slaapruimte van de normale bewakers en hij maakte een notitie voor zichzelf dat hij dat maar niet meer moest doen, de volgende keer pikte hij wel gewoon een stukje matras. Het was trouwens sowieso bullshit, wat hij die nacht gedaan had. Ze had straf moeten krijgen en hij had haar dus niet moeten vertroetelen als een lieve kitten, want dat was ze dus alles behalve en hij vroeg zich af of ze zijn kamer heel zou laten als ze de volgende morgen wakker werd. Maakte niet zo heel veel uit, hij was ook al vroeg op en liep eerst maar eens naar de ruimte waar de kleding werd bewaard, aangezien Azura -alweer- nieuwe spullen nodig ging hebben. Niet dat zij er ditmaal echt wat aan kon doen, nee. Dat was de schuld van de drie bewakers die hij gisteren in de isoleer opgesloten had. Wacht, wat? Ja, dat had hij dus gedaan en toen hij met de spullen terugliep naar zijn kamer, was hij blij dat verder iedereen nog zo ongeveer sliep. Nou ja, bijna iedereen. Het meisje zat rechtop in zijn bed en hoewel ze er nog niet uitzag alsof ze een wereld kon terroriseren, was het al een stuk beter dan de voorgaande dag. Hij legde de kleren dan ook bij haar neer en zocht daarna in zijn eigen kledingkast naar spullen die hij aan kon gaan trekken. Gewoon uniform moest hij aandoen, dus veel keuze had hij eigenlijk niet. 'Ik vraag je bij deze vriendelijk om die spullen aan te doen, anders krijgen we daar ook weer heisa over.' Ongegeneerd kleedde hij zich om in haar bijzijn, waarna hij zich naar haar omdraaide. 'En ik vroeg me af of je je nog een beetje voelt of je leeft, of dat je het gevoel hebt dat je vannacht gestorven bent. Ik kan namelijk niet ontkennen dat je er niet geheel goed aan toe was toen ik je optilde en meenam.' Hoeveel wist ze daar eigenlijk nog van? Deed er niet zo veel toe, gebeurd was gebeurd en dat zou nu eenmaal zo blijven, wat er ook tegenin gebracht werd.

Opeens kwam Daniël binnen en meteen keek ze hem met een argwanende blik aan, maar ze keek vooral argwanend naar de kleding die hij in zijn handen had en die op het bed werden gelegd waar zij op dit moment in zat. 'Ik vraag je bij deze vriendelijk om die spullen aan te doen, anders krijgen we daar ook weer heisa over.' Zelf kleedde hij zich ook om en omdat hij haar in bed had laten slapen -wat voor hemzelf een hele opoffering geweest moest zijn- deed ze voor deze ene keer wat de bedoeling was. Elegant, hoewel toch een beetje wankel, stapte ze het bed uit en trok de kleding aan. Heel eventjes twijfelde ze bij het shirt, maar ze deed hem wel aan om daarna naar Daniël te lopen dat hij het shirt dicht moest maken. Dat kon ze zelf natuurlijk niet, anders zou ze hem namelijk ook open moeten krijgen en dat kon niet, dus dit ook niet.
'En ik vroeg me af of je je nog een beetje voelt of je leeft, of dat je het gevoel hebt dat je vannacht gestorven bent. Ik kan namelijk niet ontkennen dat je er niet geheel goed aan toe was toen ik je optilde en meenam.'
'Jij hebt die bewakers van me weggehaald, of niet?' Heel eventjes twijfelde of ze er goed aan deed, maar het kon niet zo heel veel kwaad. Hoopte ze. 'Dankjewel,' je moest goed luisteren wilde je werkelijk kunnen verstaan dat ze hem bedankte, maar ze deed het en hij moest weten wat voor een opoffering dat was.

Het verbaasde heb eigenlijk best wel om te zien dat ze echt deed wat hij haar vroeg, dus toen hij helemaal klaar was met omkleden, maakte hij zorgvuldig, zonder onnodig ruw te zijn, het shirt helemaal vast zodat haar gepijnigde vleugels niet meer zomaar uitgeslagen konden worden. Haar volgende woorden verbaasden hem wel hoor, daar niet van. Ze stelde een vraag en hoewel het echt als een vraag klonk, leek ze al direct aan te nemen dat hij dat inderdaad gedaan heeft, want ze mompelde een bijna onverstaanbaar bedankje, waardoor hij licht in de lach schoot. Niet op een gemene manier, hij lachte eventjes op een hartelijke manier, waarna hij zijn kast weer sloot, want die had hij open laten staan toen hij zijn kleding gepakt had. 'Het is wel goed hoor, het is meer mijn schuld dan die van jou of van enig ander dat je daar belandde gisteren.' Als ze nu wilde, mocht ze dat best beamen hoor, vond hij niet erg. Het was gewoon zo en ontkennen was niet eerlijk. Hij glimlachte eventjes onzichtbaar voor het meisje, waarna hij haar eventjes aankeek. 'En dat spijt mij.' Kijk, een bedankje van haar kant en een uiting van spijt van zijn kant. Het moest niet gekker worden, de dag was namelijk nog maar net begonnen en over enkele minuten zou men merken dat het meisje Azura uit haar cel verdwenen was. Dan moest hij haar eigenlijk weer terugbrengen, of hij moest haar nog een dag hier in zijn kamer houden, maar dat was ook zo wat. 'Ga je mee naar je cel of moet ik je naar de ziekenzaal brengen?' vroeg hij haar, aangezien hij ervan uitging dat ze niet zou liegen, maar gewoon eerlijk aan zou geven of het nodig was of niet. Oké, hij ging er niet echt vanuit maar hij hoopt het wel gewoon, dat zou de zaken allemaal een stuk makkelijker maken. Naar de cel of naar de ziekenzaal, lag eraan hoe ze zich momenteel voelde. Als ze echt heel graag wilde, kon hij haar ook nog wel een dag in zijn kamer laten rusten maar dan ging de deur op slot. Niet omdat hij haar niet vertrouwde, -hoewel hij dat niet totaal deed- maar ook om bewakers uit zijn kamer te houden. Die vertrouwde hij nu ook niet meer met haar.

Ze hoorde hem lachen en op een of andere manier klonk het vertrouwd in haar oren, alsof het goed was hem te horen lachen en vraag niet waarom, maar het was ook echt goed. Ik zei toch, vraag niet waarom, zelfs Azura wist het antwoord daar niet op en waarschijnlijk wilde ze het ook niet weten. 'Het is wel goed hoor, het is meer mijn schuld dan die van jou of van enig ander dat je daar belandde gisteren.' Dat kon ze dan weer niet helemaal herinneren, dus ging ze er niet naar vragen ook. Nog steeds kon ze namelijk wel voelen dat hij haar vleugels flink beschadigd had en hiermee haar energie voor het grootste gedeelte weggeslagen was, maar ze wist niet meer precies hoe het gisteren allemaal gebeurd was en ze wilde het ook niet weten. Niet nu. Nee. 'Ga je mee naar je cel of moet ik je naar de ziekenzaal brengen?' Nooit van d'r leven dat ze naar de ziekenzaal zou gaan.
'Breng me maar naar de cel, dat is toch waar ik thuis hoor,' het laatste gedeelte van de zin kwam er een klein beetje grauwend uit en het was niet eens echt haar bedoeling geweest. Ze kon het gewoon niet laten om er zo over te praten, ze hoorde een vrije Mand'iren te zijn die deed wat ze wilde en zich geen fuck van anderen aan trok. Dat was al een tijdje niet meer het geval.

Hij hoorde de licht snerende ondertoon in haar stem heus wel en ach, kon hij haar echt ongelijk geven? De cellen waren niets voor haar, de cellen waren voor niemand iets. Feit was alleen dat die dingen broodnodig waren voor de productie van mijngoederen en anders was ongeveer de halve mannelijke bevolking zijn baan kwijt. Nou ja, er waren nog wel ergere dingen die konden gebeuren, maar daar zou hij het nu eventjes niet over hebben want goh, zijn leed was zo erg vergeleken met wat er gisteren met Azura was gebeurd. Hij opende de deur van zijn slaapkamer, liep samen met haar langs enkele bedden van slapende bewakers en daarna naar het cellenblok, dat zich ook nog in aardige rust bevond. Vond hij helemaal niet erg, gaf hem juist de mogelijkheid om haar weer in haar cel te zetten voordat iemand merkte dat ze eigenlijk de hele nacht op zijn kamer had gelegen. Niet dat hij het echt erg vond, maar het was gewoon heel waarschijnlijk dat er een roddel verspreid ging worden en daar had hij totaal geen zin in. Hij was trouwens heel erg blij dat Azura nauwelijks tegengewerkt had, dan hoefde hij ook niet al te streng tegen haar te zijn, was gewoon beter. Hij vroeg zich wel af hoelang ze dit vol gingen houden en al helemaal toen hij haar cel op slot deed had hij het gevoel dat het wel weer ongeveer voorbij was, vooral toen de wissel van wacht plaatsvond en bewakers gestationeerd werden in de gangen voor de dagdienst. Hijzelf liep ook weer weg bij haar cel zonder echt iets te zeggen, maar dat was meer omdat hij het gewoon even niet meer wist dan omdat hij zin had om koppig zijn mond te houden. Hij knikte even naar enkele bewakers en wandelde toen zijn kantoor binnen. Het leven ging gewoon verder, of niet dan? Hij zou straks wel verder zien, vandaag was eigenlijk weer een mijndag, maar het was de vraag of de gangen alweer voldoende gestut waren voor zijn ploeg om aan het werk te gaan. Hij kon niet nog meer gevangenen verliezen aan een instorting, dan bleef er straks niets meer van zijn groep over.

Hij nam het haar niet kwalijk dat ze er zo over dacht -zou hij ook niet moeten doen want hij wist heel goed waarom ze er zo over dacht en ze had nog eens gelijk ook- maar nam haar wel mee naar haar cel en sloot haar op. Geweldig, weer een dag dat ze niets zou doen en zich dus de gehele dag in haar eigen, persoonlijke cel ging vervelen. Of toch niet. Azura was ondertussen op de grond gaan zitten, leunend tegen de muur toen er een andere gevangene binnen gebracht werd. Derek. Wat leuk hem ook weer te zien. In eerste instantie merkte hij het meisje niet eens op, hij was veel te druk bezig met het lastig maken voor zijn bewakers en dat vond Azura maar al te grappig.
'Hè hoer,' ze was dus wel herkent, 'hoe komt het dat je gisteren niet op ons feestje aanwezig was? Of ben je plotseling veranderd in zo'n braverik die alles doet wat er gezegd wordt om te doen, dan weet ik ook nog wel een paar dingen hoor.' Een doodse blik richtte zich op zijn grijnzende gezicht terwijl de bewakers probeerden hem mee te krijgen.
'Integendeel, ik was te lastig om mee te nemen en houd je bakkes nu eens dicht, ik heb koppijn.' Je kon gewoon zien dat hij het leuk vond, hij vond het geweldig om haar in pijn te zien en ja, nu had ze pijn hoewel het niet door hem kwam. Dus zo leuk kon hij het nu ook weer niet vinden. Over pijn gesproken, hopelijk zou Daniël zijn vleugels er helemaal afbranden, dat verdiende hij. En hopelijk kon hij snel genoeg in de isoleer zodat zij van hem af was, want hij maakte het zijn bewakers ondertussen zo moeilijk dat het voor hen vrijwel onmogelijk was hem ook de cel in te krijgen. 'Zijn zwakke plek is die vreemde moedervlek in zijn hals, het doet hem heel erg pijn als je daar een keer flink op mept, gewoon een tip.' Grommend keek Derek om en de bewaker probeerde het meteen, waarna er een kreun over zijn lippen rolde en hij de cel in geduwd werd. Misschien had ze er zo voor gezorgd dat hij haar zwakke plekken ook door ging lullen, maar op dit moment maakte ze zich daar niet al te veel zorgen om.

Dus hij liep maar weg, het cellenblok uit. Op die weg kwam hij de enige overlevende van de voorgaande avond tegen, maar veel aandacht besteedde hij niet aan de man die nu naar zijn cel geleid werd. Een kort overleg met enkele andere celbeheerders werd gevoerd en daarna werd besloten dat de gangen nog niet veilig waren, in ieder geval niet het gedeelte waar zijn groep, groep veertien dus, normaliter werkte. Dat hield in dat ze nog een dag vrij krijgen en dat was nogal bijzonder, dit was namelijk al de tweede dag en meestal was het al heel wat wanneer ze een extra dag vrij kregen om een instorting. Waarschijnlijk was het ook om de nieuwe gevangene te laten wennen, maar ach. Hij had er persoonlijk geen problemen mee hoor, om nog een dagje uit die mijn te blijven. Het was nu eenmaal niet zijn favoriete plek om te zijn, want hoewel het zijn werk was, liep hij niet al te graag rond in de donkere gangen van de mijn. Het verdiende goed hoor, daar niet van. Hij had het ook nog niet eens zo heel zwaar, het had namelijk veel en veel erger gekund. Maar dat was dus niet het geval en eigenlijk mocht hij ook niet zeuren, wat hij dus niet meer deed en hij liep terug naar zijn cellenblok, om daar te zien dat de nieuwe rekruut in zijn cel gestopt was. Nou, dat was makkelijker gegaan dan hij verwacht had, aangezien Azura veel meer moeite had gekost de eerste keer. Toch had deze man de strijd gisteren overleefd en was hij gevaarlijk, dus uit het oog verliezen was gewoonweg geen optie met dit rare gevalletje. Hij grinnikte eventjes om zichzelf, liep daarna zijn kantoor in. Tenzij er herrie geschopt ging worden, zou dit een rustig, maar lang dagje worden. Ach, hij mocht niet klagen en dat wist hij ook wel. Dat had hij namelijk zelf ook al gedacht enkele minuten geleden. Rustig ging hij aan zijn bureau zitten, pakte hij wat papieren en werkte die maar bij want ja, dat moest nu eenmaal gebeuren.

Zo te merken ging er vandaag nog helemaal niets gebeuren en kon Azura dus doen en laten wat ze wilde, hoewel haar gedachten een beetje verstoord werden door onrust in de cellen. Sommigen hadden Derek herkend en velen waren bang van hem, dus het gefluister dat er nu twee bekende moordenaars in hun cellenblok zaten, ging de hele gang door. Erg interessant al dat gefluister, maar persoonlijk had ze er geen behoefte aan en het meisje krulde zich helemaal op, wilde niet horen wat er voor lelijks nu weer over haar gezegd werd. Wilde niet weten wat voor snerende dingen Derek naar haar riep en wat dan ook. Ugh, toen mepte de bewaker ook nog eens tegen de tralies om te zien of ze nog wel bij hen was, wat hem een woedende blik opleverde en chagrijnig legde ze haar hoofd weer op haar knieën. Werkelijk waar, ze zat helemaal ineen gedoken in de cel en bijna vielen haar ogen dicht, totdat Derek haar toe riep dat Raze dood was. Dat wist ze al. Alle lastposten waren bij elkaar gezet met de reden om elkaar te doden, dat was goed gelukt en dat Derek het overleefd had, als enige, verbaasde haar eigenlijk niets. Hij was inderdaad een erg sterke Mand'iren -bijna nog een kop groter dan Azura, hoewel zij ook wel klein was voor hun soort- en zijn spieren kon je dan misschien niet meten met die van een Aeckt'hen, maar hij was waarschijnlijk wel een van de sterksten die je binnen hun soort kon vinden. Zeker nu al die andere herrieschoppers het leven hadden gelaten, waaronder Raze. Misschien zou hij nu rust vinden? Azura had persoonlijk geen idee hoe het volgend leven eruit zou zien, of dat alles gewoon een grote afgrond was waar je instortte en waar je levend verbrandde. Ach, dan kon ze dat net zo goed Daniël eerst laten doen, was ze meteen van het gezanik en gedoe af. En het geschreeuw hier ondertussen, want de Mand'iren waren het weer eens ergens niet mee eens. O, de bewakers zorgen er wel voor dat het weer stiller werd, maar het gefluister bleef en ze kreeg er verrekte koppijn van. Nooit, echt nooit kon iemand z'n mond houden als zij hoofdpijn had. Ugh.

Verschillende stemmen klonken op vanuit het cellenblok, gefluister en geritsel. Hij wist wel wat het was hoor, er was een probleemgeval bijgekomen en natuurlijk moest daar weer van alles over gezegd worden. Zo heilig waren die lieve kleine Mand'iren heus niet hoor, stiekem waren ze schijnheilig en verraadden ze elkaar voor enkele koperen munten. Minder zelfs, als ze maar konden praten. Nee, dan kon hij bijna blij zijn dat hij bij deze mensen hoorde en niet bij het andere ras. Was hij eigenlijk sowieso al, anders was hij nu degene die in de mijn moest werken en daar had hij echt geen zin in. Sowieso had hij geen zin in werken, eigenlijk. De enige reden dat hij hier zat was omdat het goed verdiende en ze alle vuurstuurders maar al te hard nodig hadden. Tja, wat kon hij ervan zeggen? Het had erger kunnen zijn, dat sowieso. Hij ging even ontspannen zitten en sloot zijn ogen even, want echt veel nachtrust had hij nou ook weer niet gehad. Helaas was dit momentje maar van korte duur, want er wilde duidelijk iemand zijn kantoor binnen, klopte op de deur. 'Binnen,' mompelde hij, waarna hij weer normaler op zijn stoel ging zitten, de laatste formulieren aan de kant legde en een collega van hem naar binnen zag stappen. 'We missen drie bewakers, ze hadden gisteren dienst bij jou,' deelde deze mee en Daniël grinnikte eventjes. Oh ja, die had hij gisteren opgeborgen in de isoleercellen die eigenlijk voor de de gevangenen bedoeld waren. 'Ik zou de isoleercellen proberen, daar heb ik ze voor het laatst gezien,' mompelde hij nonchalant en hij zag gewoon hoe zijn collega raar opkeek, iets wilde zeggen. Helaas kreeg die daar de kans niet voor want met een handgebaar dwong Daniël hem de deur uit, wat uiteindelijk dus ook gebeurde. Kijk, dat vond hij dan weer leuk aan zijn werk. Een beetje mensen rondbevelen en altijd het hoogste woord mogen voeren. Dat hij dan in een gevangenis moest werken zonder vrouwelijk schoon van zijn eigen ras, oké. Dat kwam er nog wel bij, zo aantrekkelijk waren zij toch niet. Te breed. Nee, daar hoefde hij nu ook niet aan te denken. Hij kwam overeind uit zijn stoel, verliet het kantoor en stond nu dus op de gang. Het was hier al een stuk rustiger dan enkele momenten eerder, wat maar goed was ook want anders had hij enkele maatregelen moeten nemen. Hij was ook verbaasd om te zien hoe rustig Azura was, maar ach. Misschien was het wel logisch, omdat ze nog aan het herstellen was van gisteren. Niet dat hij het erg vond, twee lastposten te gelijk zou nog wat worden. Kwam nog wel, mocht hij zich eerst op voorbereiden.

Azura lag half in slaap in haar cel en haar ogen vielen steeds verder dicht, maar helemaal slapen ging gewoon niet door die vervelende mensen die haar niet met rust wilden laten. Echt heel irritant en het was nog niet eens expres, maar ze wilde dat het doodstil was, niet dat vervelende gefluister iedere keer in haar oren. Opeens begon de grond een klein beetje te trillen, waarbij ze verdwaasd overeind kwam en naar de celdeur liep. De eerste bewaker binnen haar grijpgrage handjes werd aan zijn kraag gepakt en keihard tegen de tralies getrokken, om hem daarna suf weer naar haar te laten kijken. Chagrijnig keek ze terug en net toen ze om wilde draaien, begon het. Met een harde klap vloog ze naar voren en kwam tegen de muur aan. Kreunend keek ze om en zag, hoorde meer eigenlijk maar toch, dat zo rond het midden van de gevangenis alles in lichterlaaie gezet werd. Vuur. Iemand had er een bom op gedropt en de schokkende aarde was daar een eerste teken van, maar ze had er niet op gerekend dat Mand'iren, met hun kwetsbare vleugels, met vuur gingen spelen. Onmogelijk. Of een groep Aeckt'hen had dit gedaan, maar dat ws ook kinda vreemd geweest dan. Enfin, Azura had nu wel iets anders om over te piekeren, want het vuur was zich aan het verspreiden en overal begon het plafond in te storten, ook voor haar cel. In haar cel. Net niet snel genoeg om aan de kant te springen zorgde ervoor dat haar rug geschaafd werd, maar nu was haar shirt wel weer los en vrijwel onmiddellijk klapte ze haar vleugels uit, om die ook meteen weer in te klappen. Als die zouden beschadigen dan kon ze niets meer, helemaal niets en dat beangstigde haar. Oké, als iemand haar hier nu uit kon gaan halen dan werd ze daar heel blij van, want dit werkte op haar zenuwen.

Het was rustig, ja. Niet geheel rustig, daar was nog te veel herrie voor. Maar beter dan dit hoefde het van hem niet te worden, hij zou het ook niet beter krijgen tenzij hij vleugels af ging branden en dat was gewoon niet iets waar hij zin in had, hij had het hele cellenblok gisteren al gewaarschuwd. Een waarschuwing, net zoals dat de trillende grond een waarschuwing moest zijn. Een waarschuwing die hem angst aanjoeg, maar meer omdat hij niet wist wat er ging gebeuren dan omdat hij wist wat er ging gebeuren. Hij wist namelijk niet wat er ging gebeuren. Of ja, hij wist het op het moment dat het al te laat was, want de harde klap wierp ook hem omver en heel even was hij verbaasd, geschrokken. Wat was er gebeurd? Niet veel kans om daarover na te denken, er kwamen scheuren in het plafond en hier en daar begonnen dingen in te storten. Een bom? Maar waarvan dan? Hij wist het niet, wist ook dat er niet heel veel tijd was. Hier en daar zag hij een bewaker angstig wegrennen, maar sommige anderen bleven en bevrijdden de gevangenen. Of ja, op enkele na werden ze allemaal losgemaakt. Niemand die een vinger naar Azura uit durfde te steken, al helemaal niet in deze situatie. Had ze nog geluk dat hij in de buurt was, want als hij dat niet geweest was zou hij het risico niet genomen om zich naar de brekende plafonds toe te bewegen. Hij tastte naar de sleutel, opende de celdeur en gebaarde het meisje eruit te komen. Hierbij viel hem op dat haar shit -alweer- kapot was en ze dus haar vleugels had, weg kon vliegen. Mocht ze doen. Zou hij ook doen als hij in haar situatie zat, was gewoon een goeie optie. Hij zorgde dat de deur goed open was, bewoog zich daarna weg van het cellenblok. Over enkele tellen zou het toch instorten en het enige wat ze nu nog konden doen, was zorgen dat het vuur zich niet over de omliggende omgeving verspreidde. Daarvoor waren de waterstuurders natuurlijk erg belangrijk, maar over enkele tellen zou er vast ook iemand komen die hem wilde hebben zodat hij het vuur kon temmen. Hij zou hierna vervroegd pensioen vragen hoor, hij begreep maar al te goed waarom er zo weinig vuurstuurders waren. Niemand die al dat werk wilde doen, daarom waren ze zo blij met hem geweest. Hij was nu in ieder geval buiten, kon overzien wat er nou precies gebeurd was. Een reusachtige bom, dat sowieso. En de werper was al weer weg, dat was ook wel logisch. Weg. Hij hoestte even wat omdat hij rook inademde, bewoog zich toen naar de groep waterstuurders toe.

Ze had allang beseft dat niemand haar zou helpen en ze ging net op de grond zitten, toen Daniël voor haar cel verscheen en deze opende zodat ze eruit zou kunnen, waar ze geen twee keer over na hoefde te denken. Echt niet dus, want haar vrijheid was iets wat ze heel erg graag wilde hebben, maar ze kon ook niet al die onschuldige mensen hier laten verbranden en dat wist ze. Kijk, als iemand haar betaalde om een ander persoon te doden, of als ze iemand niet mocht, dan had ze geen probleem als diegene dood ging, maar bij een onschuldig persoon was dat niet eerlijk. Die hadden niets misdaan, zouden misschien ook wel nooit iets doen en moesten dan toch dood. Nee, dat mocht niet, kon niet. O, iedereen dacht altijd dat Azura geen hart had, maar dat had ze wel en daarom kon ze er nu ook niet zomaar vandoor gaan. Niet zonder geprobeerd te hebben om te helpen. Ugh, waarom dacht ze ook alweer zo? Op dit moment voelde ze zich echt een watje, maar daar ging het nu niet om. Het plafond begon in te storten en Azura schoot met haar vleugels uit naar buiten, om daarna hoog de lucht in te stijgen en te zien hoe groot het vuur eigenlijk al was. Daar moesten minstens een paar honderd al in omgekomen zijn, voornamelijk Mand'iren en dat was precies waarom Azura niet kon begrijpen dat iemand van haar soort dit had gedaan. Je ging toch niet je eigen mensen zo laten lijden, je wist hoe bang ze waren voor vuur en dat het hen panisch zou maken.

Hij had geen aandacht meer aan Azura besteed nadat hij haar celdeur opengegooid had, momenteel was het belangrijker de nog overeind staande delen van het gebouw te redden dan te zorgen dat één gevangene hier bleef. Niets tegen de gevangenen hoor, daar niet van. Hij was hier alleen iets meer nodig dan bij Azura, die zou er toch wel vandoor gaan als niemand haar tegen de grond hield en er was toch niemand die dat nu ging doen, daar was ze nu ook weer niet belangrijk genoeg voor. Stop, concentreren. Het was echt een reusachtig vuur, dat moest hij toegeven en hoewel er nog enkele andere vuurstuurders waren op dit terrein, kon hij ze zo snel niet vinden. Nou ja, het waren er toch maar twee, op hem na. Misschien drie. Als die niet al weggegaan waren toen het ze te heet onder de voeten werd. Te heet onder de voeten. haha, wat een humor had hij toch weer. Nee, even terug naar het serieuze gedoe. Waterstuurders probeerden het vuur te blussen, terwijl hij op zoek was naar andere vuurstuurders. Niet gevonden, dus hij moest het zonder hulp maar fiksen en dat zou heel veel energie kosten, hij wist niet eens of hij dat wel kon in zijn eentje. Nou ja, hij had niet echt veel keuze want de vlammen sloegen steeds hoger uit. Eerst grip op het vuur krijgen, wat al een hele klus bleek te zijn omdat het zo bewegelijk was, hij kreeg de verschillende vuurtongen maar heel moeilijk klein en toen dat eenmaal gebeurd was, was zijn energie al grotendeels op. Hey, het was niet zo dat hij nu kon stoppen want de vlammen sloegen nu niet meer ongecontroleerd uit de gebouwen en dat was positief, hield in dat het effect gehad had. Hij moest nu alleen nog zorgen dat de grootte van het vuur ook verminderde, een zwaardere klus waar hij gelukkig de hulp van alle waterstuurders bij kon gebruiken, die met veel meer waren en zo verkleinden ze het vuur. Één iemand die de macht over het vuur had en minstens twintig die het water beheersten. Wat was de wereld eigenlijk oneerlijk verdeeld.

O, ze wist echt wel dat ze waarschijnlijk de enige Mand'iren was die zou blijven om te helpen het vuur te blussen, maar ze kon het niet aanhoren dat er mensen van haar soort daarbinnen aan het verbranden waren. Dat de leiders dat besloten hadden was gewoonweg verschrikkelijk en dat zou ze hen nooit vergeven, er gingen doden vallen daar, maar eerst hier helpen. Langzaam gingen haar vleugels op en neer en steeds minder klapten ze, tot Azura bijna bewegingloos in de lucht hing en haar hoofd naar achteren kantelde. Haar vleugels hoorde je nog zachtjes ritselen, terwijl haar energie langzaam door de lucht stroomde. Eerst breidde het zich wat uit naar buiten, om de lucht eromheen af te tasten, maar daarna kon ze het makkelijker sturen en het ging recht op Daniël af. Nee, niet om hem te doden, om te helpen. De energie die uit haar lichaam stroomde, naar Daniël toe, zorgde ervoor dat hij meer kracht zou hebben om het vuur in bedwang te houden en zo konden die waterstuurders makkelijker het vuur doven. Deed ze toch nog iets goed, toch? Met een klap viel ze op de grond, maar haar energie bleef stromen en gejaagd haalde ze adem. Dit kon ze wel. Echter, als ze haar hierna weer op zouden sluiten in zo'n cel, dan was ze niet te houden. Ze zou iedere bewaker net zo lang verleiden tot ze van hun stijve neer vielen, Daniël zou sterven met een flink aantal messen in zijn keel -hoewel ze dat helemaal niet van plan was want zo verschrikkelijk was hij niet- en de bazen zouden weten wat ze haar geflikt hadden. Nee, zij vond wel dat ze het verdiende om met een beetje respect behandeld te worden als het vuur gedoofd was. Wat al bijna het geval was, yippie, dan kon ze gaan wachten op de reactie van ieder ander die het overleefd had, terwijl de meeste van haar soort allang gevlucht waren. De vogels waren gevlogen. Gevlogen, ha-ha.

Het was vermoeiend. Oh zo verdomde vermoeiend. Zijn inspanningen bleven niet onopgemerkt, maar er was niemand die hem hiermee kon helpen omdat ze nauwelijks weet hadden van de kracht die hij moest kanaliseren. Hijzelf ook niet, want hij wist dat hij zichzelf overwerkte op dit moment, dat de kans dat hij over enkele minuten gewoon in zou storten, groot was. Misschien nog wel eerder, wanneer hij heel veel pech had. In ieder geval was het vuur nu al verder gedoofd en aangezien de vlammen nu niet meer zo groot waren, werd het voor hem ook makkelijker. Dat was maar goed ook, want het zweet gutste over zijn lichaam en zijn armen trilden terwijl hij zich bleef concentreren, meer energie had hij gewoon niet. Het verbaasde hem dus ook zeer toen er nieuwe energie in zijn lichaam gekanaliseerd werd, energie die voor hem dan wel heel vreemd voelde, maar hem toch kracht gaf door te gaan. Moest ook wel, dit was energie die hij niet kende, maar wel sterker dan wat hij tot nu toe altijd in zijn lichaam gevoeld had. Hij gaf zichzelf heel even de gelegenheid om een blik op de mensen, de menigte, achter hem te werpen en zag dus ook een flits van de bol veren die op de grond lag en aangezien het zwarte veren waren, kon het maar één iemand zijn. Azura, die blijkbaar niet gevlucht was en aangezien ze op de grond lag alsof ze heel veel concentratie verbruikte, was ze óf ingestort, óf kanaliseerde ze haar energie naar hem. Hij zou het onmogelijk achtten dat ze dat zou doen als hij niet de vreemde energie in zijn lichaam gevoeld had. In ieder geval richtte hij zich weer op de vlammen, die steeds verder doofden. Nu hij weer sterker was, werd het allemaal veel gemakkelijker en waren de vlammen na enkele tientallen seconden alweer gedoofd. Grotendeels doordat hij het vuur had weten te temmen en dat kwam dan weer doordat hij veel energie van het meisje geleend had. Niet dat daar nu nog echt veel van over was om naar haar toe te gaan, haar te bedanken. Zijn lichaam voelde alsof hij drie dagen lang alleen maar gerend had, op topsnelheid.

Vermoeid lag Azura op de vloer, het enige restje energie dat ze nog over had was ondertussen weg en ze kon amper nog bewegen. Om haar heen was de paniek nog in volle gang, hoewel het vuur ondertussen gedoofd was en ze merkte dat iemand op haar af gelopen kwam. Eventjes gaf hij haar een trap tegen haar zij, kijken of ze nog wel in leven was, of iets dat daar op leek. Het moment dat er een kreun over haar lippen rolde leek hij verbaasd te zijn, maar hij liet haar wel gewoon liggen en ging op zoek naar iemand die het bevel kon geven. Bevel over wat er met de overige Mand'iren moest gebeuren, alleen had zij geen idee wie dat bevel nu ging geven en wat er met haar zou gebeuren. Het meest waarschijnlijke was dat ze haar opnieuw in een of andere cel zouden gooien of haar gewoon hier dood lieten gaan. Niet dat ze zou sterven, eerst zou ze flink wat energie op moeten doen, maar ze zou wel in leven blijven.
'Alle overlevenden moeten worden gebracht naar de bijgebouwen, zorg dat ze vast geketend worden en dat de gewonden verzorging krijgen. We hebben daar geen cellen, dus let heel goed op dat er geen enkele vandoor gaat!' Het was overduidelijk een of andere hoge baas, die dus het zware werk aan de rest over zou laten en zelf zijn handen niet uit de mouwen zou steken. Helaas voor hen was het wel leuk wat Azura hoorde. Alleen een handboei zou haar niet tegen houden wanneer ze eenmaal weer sterk genoeg was en mits ze goed verzorgd zou worden, zou dat niet eens zo heel lang duren. Lag er eigenlijk wel aan of Daniël in de buurt was, hij kon haar makkelijk tegen houden en dan zou ze hem wel aan moeten vallen, dan was het alles of niets. Nee, ze wilde hem niet aanvallen, daar was hij te schattig voor. Schattig op zijn eigen manier dan, niet schattig op de manier waar de meeste aan denken.

Nee, hij kon nu niet instorten, niet nu. Niet nu het vuur geblust was, dan kon hij nu niet de handdoek in de ring gooien en besluiten dat hij hier ging zitten, zou blijven zitten. Hij keek naar wat er over was van de gebouwen en met een soort van knoop in zijn maag schoot er door zijn hoofd dat het hele cellenblok dat hij zijn thuis genoemd had, nu van de grond weggevaagd was. Niet dat hij het echt een warm hart toegedragen had, dat kon hij met een zekere stem zeggen. Maar het was wel een soort van thuis geweest, een ruimte waar hij kon wonen. Nee, stop. Hij keek op bij het horen van de man die bevelen gaf. Bevelhebber van het eerste cellenblok, dat grotendeels onbeschadigd gebleven was. Die zak had waarschijnlijk het meest geluk gehad van allemaal, weinig slaven verloren en ook heel weinig schade. Zijn leventje zou grotendeels blijven zoals het geweest was, terwijl voor anderen alles zou veranderen. Nee, focus. Hij richtte zijn ogen op de plek waar hij net de verfomfaaide hoop veren had gezien en aangezien deze daar nog steeds lag, bewoog hij zich erheen. Niemand die erop lette, waarschijnlijk dacht iedereen dat ze bezweken was aan rook of vuur toen ze probeerde te vluchten. Niemand die eraan dacht om dat halfdode voddenbaaltje even op te pakken en ach, hij snapte het wel. Hun eigen levens waren namelijk zo veel kostbaarder dan dat van slechts slaven, zo dacht hij er over het algemeen ook over, hoewel hij dat nooit hardop zei. Eenmaal bij de hoop veren aangekomen, ging hij op zijn hurken zitten, veegde de haren uit haar gezicht en tilde haar toen in zijn armen, aangezien ze nooit in staat zou zijn om zelf te gaan lopen. Het was trouwens wel zwaarder dan hij verwacht had, haar vleugels gaven ook een beetje extra gewicht. verder woog ze eigenlijk niets, dus zo moeilijk was het niet om haar langzaam naar een bijgebouw te brengen, zoals iedereen vrij langzaam bewoog. Hij verplaatste haar zo in zijn armen dat haar oor dicht bij zijn mond lag, in ieder geval dichtbij genoeg om te kunnen fluisteren en dat ze, mits ze bij bewustzijn was, het toch zou kunnen horen. 'Bedankt,' mompelde hij zacht, zonder er nog verdere woorden aan vuil te maken. Ze zou vast wel weten waarvoor.

Een lichte kreun rolde over haar lippen zodra Azura voelde dat ze door iemand werd opgetild. Echter, de armen waar ze nu in lag voelden erg bekend aan en het duurde ook niet lang tot ze werkelijk door had dat ze in Daniëls armen lag. Het voelde niet verkeerd hoor, dat zou ze nooit aan hem of wie dan ook toegeven, maar het voelde echt niet verkeerd. Ach, wat lief, hij bedankte haar. Niet dat ze er zelf ook maar wat aan had dat ze geholpen had hoor. Dalijk zou ze toch weer verdwijnen in de gebouwen van de sterkere, superieure Aeckt'hen die denken dat ze alles zijn. Haar leven zou weer miserabel worden, zeker omdat Daniël haar niet zou laten gaan. Niet omdat hij het niet zou willen, misschien zou hij haar wel willen laten gaan, maar het zou hem in verschrikkelijk veel problemen brengen als hij haar zou laten gaan en dat kon gewoon niet. Het zou zelfs zijn eigen dood kunnen betekenen, maar dat lag aan hoe de regels hier waren. Eigenlijk wist ze alleen maar wat zijn regels voor haar waren, die een stuk strenger leken te zijn dan dat ze voor anderen waren, hoewel dat ook kon liggen aan het feit dat zij alle grenzen op zocht en de rest niet.
Opeens zag ze een ander gebouw voor haar opdoemen en instinctief wist ze dat dat het bijgebouw moest zijn, maar aangezien er meerdere schenen te zijn, was dit niet de enige. Overal liepen Aeckt'hen, de meeste met gewonden in hun handen -maakte niet uit welke soort- en anderen met een rij vastgebonden Mand'iren. Ze kon wel meppen. Kon toch niet dus ze deed ook geen moeite. 'En nu?' Mompelde ze Daniël toe, benieuwd of hij iets meer wist dan dat zij wist en of hij het ook nog eens met haar zou delen.

Ze leek in ieder geval bij bewustzijn te zijn en dat was goed, dat betekende dat ze genoeg energie had om niet dood te gaan. Niet dat hij haar ervoor aanzag om snel het loodje te leggen, dat geloofde hij niet van haar. Vechter, moordenares. Geen stervende. Hij liep nog steeds in rustig tempo door, merkte dat hij niet de enige was die een gewonde droeg. De explosie was voor iedereen onverwacht gekomen en dus waren er nu eenmaal veel slachtoffers, onder beide rassen waren veel verliezen geleden en hij had echt geen flauw idee wat er nu zou komen, wat hij dus ook kon antwoorden op haar vraag. 'Ik heb werkelijk geen flauw idee wat er nu gaat gebeuren, maar als ik mag gokken proberen ze de gevangenen straks over de onbeschadigde cellenblokken te verdelen, wanneer wordt aangegeven dat het echt veilig is. Maar daar moet jij je niet druk om maken, jouw energie heeft meer bewerkstelligd dan die van tien waterstuurders. En dat is veel.' Hij fronste, liep toen een gebouw binnen, waar al iemand een positie ingenomen had. Deze leek iedereen te wijzen naar plaatsen waar ze heen moesten, dus toen hij met het niet geheel energieke meisje aan kwam lopen, werd hij naar de ruimte links van hem verwezen en dat was dan ook waar hij heen ging, naar die ruimte en het was verrassend hoe snel daar een soort van noodziekenruimte opgezet was, waar al enkele slachtoffers van de explosie lagen. Nu was het voor Azura niet zo dat ze zwaargewond was, maar nachtrust was wel iets wat ze waarschijnlijk goed kon gebruiken, hoewel het natuurlijk geen nacht, maar dag was. Maar dat maakte niet uit, slaap was slaap en dat was nodig, nu maakte het eventjes niet uit wie een Mand'iren was en wie een Aeckt'hen. De aardstuurder die hier rond rende om iedereen te verzorgen mocht trouwens wel opschieten, hij had zelf ook niet echt veel energie over.

Haar hoofd lag zachtjes tegen Daniëls borst aan, gewoon omdat ze de kracht niet meer had om hem op te tillen en ergens naar te kijken. Dat kón ze niet en het ergerde haar verschrikkelijk, maar zolang ze in zijn armen lag kon het er wel mee door. Bij ieder ander was dat niet gelukt hoor, die konden oprotten. 'Ik heb werkelijk geen flauw idee wat er nu gaat gebeuren, maar als ik mag gokken proberen ze de gevangenen straks over de onbeschadigde cellenblokken te verdelen, wanneer wordt aangegeven dat het echt veilig is. Maar daar moet jij je niet druk om maken, jouw energie heeft meer bewerkstelligd dan die van tien waterstuurders. En dat is veel.' En had ze daar wat aan? Nee, helemaal niets. Op het moment dat ze wilde gaan antwoorden kwam die stomme aardstuurder naar hen toe gelopen en begon iets te brabbelen tegen zijn assistentes.
'Daniël hiernaast is de rustplaats voor Aeckt'hen, ga wat rusten, je ziet er afgepeigerd uit. Ik zorg wel voor deze hier, ze is niet gewond, maar ze moet wel slapen. O, voor het geval dat, hier is een middeltje waar je sneller van in slaap zal komen.' Azura voelde hoe ze in de armen van iemand anders te liggen kwam en haar lichaam vertrok bij iedere beweging die die man maakte. Ze werd neer gelegd op een bed en vrijwel meteen werd haar rechterpols in een handboei gedaan, dat ze er in ieder geval niet meer vandoor kon gaan. De aardstuurder gaf Daniël nog een flesje met het spul en liep toen op haar af, met nog zo'n soort flesje. 'Rustig oké, het is niet erg...' In feite kon hij zijn zin nog niet eens afmaken of hij kreeg al bijna een mep van haar vleugels, wat heel erg veel pijn deed, maar ze ging dat middel niet nemen. Geërgerd keek de man haar aan, besloot daarna dat het ook op de harde manier kon en hij zorgde er gewoon voor dat ze het middel nam. Nadat hij weg was sloeg ze onmiddellijk haar vleugels om haar heen, hoewel ze niet helemaal dicht konden door haar hand die nog vast zat. 'Daniël ga slapen, over een paar uur maken we je wel wakker als er meer bekend is.'