ORPG met Tinn

Samuel
Ik keek even naar haar angstige gezicht en de vlammen die steeds dichter bij haar kwamen. Nu ik wist waar ze bang voor was, had ik ook alle macht over haar. Ze smeekte me haar weg te halen, maar dat zou ik niet doen. Deze kamer was te leuk om zo maar te verlaten, nou, buiten Aiden gerekend. Hij zou mijn enkelband vast in de controlekamer achtergelaten hebben. Tijd voor een uitstap dan maar. Ik nam wat water en deed dat op de vlammen, die allemaal doofden. Ik tilde Haily de lucht in en opende de deur, ze was echt niet zwaar dus ik kon haar best houden. Ik had nog lucifers bij me in het geval dat ze moeilijk deed. De controlekamer was niet ver, een paar kamers ernaast. Romey en Aiden waren er ook, in een ander stuk dan en inderdaad, de enkelband lag er. Ik nam hem en deed hem meteen bij Haily om, nam de afstandsbediening en liep de kamer weer uit. Terug naar onze ruimte, waar ik Haily's touwen doorsneed. 'Onthoud, één verkeerde beweging en de prijs zal duur zijn'. Ik grijnsde en stak een lucifer aan, die ik meteen weer uitblies.

Romey
Het voelde raar om op te staan, maar nu had ik tenminste wat bewegingsvrijheid. Ik kon wel proberen te ontsnappen als hij met iets anders bezig was, mij even niet in zijn ooghoeken had. Ik keek even de kamer rond, veel stappen kon ik hier niet doen. Ik besloot gewoon even uit te rusten op een comfortabel uitziende sofa, wat kon ik hier anders doen? In de hoek van de kamer stond er één, waar ik me in liet neerploffen. Ik draaide wat krullen in mijn haar met mijn vingers en telde de gaatjes in de muren, dit was al best een oud gebouw. Op de één of andere manier was dit niet zo eng, ik zat gewoon neer, maar toen ik naar beneden keek en de enkelband zag, wist ik weer waarom ik hier was. Zijn woorden zaten nog zo vers in mijn geheugen. Dat ik zijn persoonlijke pleziertje was. Ik rilde en trok mijn benen omhoog op de sofa.

Pas toen hij de vlammen had gedoofd, ontspande ze weer een heel klein beetje. Er was niet zoveel dat ze nu nog kon doen, niet nu hij haar grootste angst wist, iets wat ze hem liever niet had laten merken. Verbaasd keek ze naar de grond toen ze opeens over zijn schouder lag, wat had dit nou weer te betekenen? Waarom in godsnaam gingen ze wandelen, dat wilde ze helemaal niet. Eigenlijk wilde ze hier niet eens zijn, maar dat was vast ondertussen al wel duidelijk. Eenmaal in een of andere kamer met allerlei camera's, schermen en technische spullen, deed hij een of andere band bij haar om en tilde haar opnieuw op, om terug naar de vorige kamer te lopen. Nog steeds snapte ze niet waar dit nou allemaal goed voor was, zelfs als hij haar daar had laten zitten, dan was wegkomen onmogelijk geweest. Nog steeds zat ze namelijk vastgebonden en dan was lopen, of überhaupt bewegen, erg lastig. 'Onthoud, één verkeerde beweging en de prijs zal duur zijn.' Hij had haar touwen door gesneden, dat wel, maar hij maakte ook duidelijk dat ervandoor gaan geen optie was. 'Schoft.' Siste ze terug.

Het was wel duidelijk dat ze niet precies wist wat ze hiervan moest denken, dus liet ze zich in een van de sofa's vallen, iets waar hij geen problemen mee had. 'O, voor het geval je nog niet precies snapt waar deze band voor dient, heb je hier een voorproefje.' Hij drukte het knopje in dat haar de minste schade zou doen, maar wel een aantal flinke stroomschokken zou geven. 'Snap je? En het kan nog veel erger, dus beter doe je gewoon wat ik zeg.' Gromde hij erachteraan. Heel erg hield hij niet van meisjes die altijd wegliepen en die hielden het dan ook een stuk minder lang bij hem uit, dan meisjes die af en toe gewoon deden wat hij wilde. Altijd doen wat hij wilde was ook niet leuk meer, dan hoefde hij niet eens te dreigen en meestal ging hij dan steeds meer en steeds erger martelen.

Samuel
Ik grijnsde en keek even rond in de kamer. Ik kon haar nu wel even met rust laten, maar dat zou ik niet doen. Als zij haar grote mond wou opentrekken, zou ik ook doen wat ik van plan was. Ik nam een product uit de kast, geen idee wat het was. Ik keek even op de keerzijde, allesreiniger dus. 'Even testen hoe goed dit werkt' zei ik toen ik een lucifer aanstak en daar een zwarte veeg op haar buik mee tekende. Ik liet een beetje product op haar buik landen, die meteen rood uitsloeg. 'Blijkbaar niet geschikt voor zo'n zachte huid als de jouwe.' zei ik toen ik een kus net onder de geïmiteerde huid zette. Ik nam even een stoel en ging daar op zitten, voorlopig mocht ze wel even doen wat ze wilde.

Romey
Ik stond op door de kleine schok. 'Waar was dat nou weer voor nodig' siste ik. 'Ik weet heus wel wat dit ding doet.' Ik trapte tegen de kast aan door een kleine naschok en liet me toen weer in de sofa vallen. De enkelband zat best strak, vast voor het beste effect. 'Hebben ze dit ook bij jou gedaan, is het daarom dat je dit doet?' vroeg ik geërgerd. Ik kon beter mijn mond houden, hij was toch zo onredelijk om bij het minste geklaag de stroom om z'n hoogst te zetten. Dat zou wel wat langer pijn doen. Ik keek even rond en zag toen een kleine koelkast staan. 'Mag ik?' toen ik ernaar wees. Ik had best veel dorst en een mens kon niet langer dan 3 dagen zonder drinken. 'Tenzij je wil dat ik over 3 dagen al dood ben, of is dat je plan?' vroeg ik.

Angstvallig hield ze hem in de gaten, terwijl hij duidelijk die hele kamer aan het inspecteren was, zocht hij iets? En zo ja, wat zocht hij? Ze kon er niet tegen dat ze dat niet wist, jammer genoeg. 'Even testen hoe goed dit werkt' Ze kon nog niet zien wat hij nou precies in zijn handen had, een fles, maar wat voor fles wist ze niet. Pas toen hij dichterbij kwam, zag ze dat hij allesreiniger in zijn handen had. Een goedje dat verschrikkelijk op de huid brandt. 'Waag het..' Voordat ze haar zin ook maar kon afmaken, was hij al met een lucifer langs haar buik gegaan en gooide het spul erop. 'Blijkbaar niet geschikt voor zo'n zachte huid als de jouwe.' Hij gaf een kus op de geïrriteerde huid, wat haar ergerde en woedend keek ze hem aan. 'Wat wil je nou van me? Pijn lijden, dat het enige?'

'Waar was dat nou weer voor nodig. Ik weet heus wel wat dit ding doet.' Een grote mond, dus toch. Ach, hij zou er minder last van hebben dan zij zelf, want zij zou de consequenties moeten dragen. 'Hebben ze dit ook bij jou gedaan, is het daarom dat je dit doet?' Een lach ontsnapte uit zijn mond, natuurlijk hadden ze dit niet bij hem gedaan, dat zou hen nooit lukken. Met een ruk draaide hij zich om, krulde zijn vingers om de tere nek van het meisje en trok haar omhoog, waardoor ze een stukje boven de grond zweefde. Ook kreeg ze nu geen adem meer en begon ze al ietwat rood te zien. 'Is het nou echt nodig dat ik duidelijk moet maken dat je niet zo tegen me praat, of snap je het ondertussen?' Met een emotieloze uitdrukking keek hij haar aan en wachtte op haar knikje, omdat praten zonder zuurstof vrijwel onmogelijk is.

OKE TINN IK KAN ER NIET MEER TEGEN je typt de hele tijd ''wou'' terwijl het ''WILDE'' is

Vlaamse spreektaal girl ((((

Samuel
Ik grijnsde en moest even lachen. 'Zou ik dit anders doen?' vroeg ik. Het was het enige waar ik een goed gevoel uit kon halen, dat zou ze onderhand toch al moeten weten. Ik liep naar einde van de kamer, waar ik net nog iets drinkbaar had zien staan. Voor mij en voor haar, al was dat van mij wel wat beter van smaak. Een flesje water voor mij en voor haar wat fruitsap, vervallen maar zo erg was het vast niet. 'Dorst?' vroeg ik toen ik het flesje haar richting uitgooide. Ik dronk het mijne in een paar seconden leeg, al dat pijn doen was ook vermoeiend. Mede omdat ik dit niet vaak deed, maar als ik het deed gaf het zo'n voldoening. Aiden, die zou vast al veel meer slachtoffers gemaakt hebben. Niet dat ik jaloers was, integendeel.

Romey
Ik probeerde te knikken met mijn hoofd, wat enorm moeilijk ging onder zijn greep. Nog iets langer en ik lag bewusteloos op de grond, misschien was dat de bedoeling want ik voelde hoe ik langzamerhand aan het wegzakken was. 'Mhhmh mh mmm' was het enige geluid dat ik er nu nog uit kreeg. Laat me dan toch los, dat moest het zijn. Ik probeerde te spartelen met mijn voeten maar zijn greep was te sterk, deed hij dit nou gewoon met opzet? Ik probeerde nog eens te knikken, deze keer ging mijn hoofd wel naar beneden en terug naar boven. Hopen dat het zou werken.

'Zou ik dit anders doen?' En daar was dus haar antwoord. Het enige wat hij van haar wilde was pijn lijden, de sadist. Echter, kon zij ook wat hij kon, ze zou hem in ieder mogelijk opzicht dwars gaan zitten. 'Oké, ik ben toch over twee dagen dood, is het niet door jou, dan heb ik het zelf wel gedaan. Have fun.' Haar toon was snerend, vals en zo keek ze hem ook aan. Het flesje dat hij naar haar gooide, ving ze niet op waardoor het op de grond terecht kwam. Wat ze bedoelde met dat ze wel binnen twee dagen dood zou zijn, was dat ze niet ging eten of drinken. Na een tijd zou haar dat opbreken, werd ze zwak en daarna zou ze binnen onafzienbare tijd sterven. Zo simpel was het. Hij kon haar niet dwingen te eten of te drinken en ze wist bijna zeker dat hij dat ook niet zou doen. Bijna, niet helemaal.

Ja, het was duidelijk, tenminste ze knikte dus dan zou het wel duidelijk zijn. Ruw liet hij haar weer vallen, waardoor ze zittend op de grond terecht kwam. Langzaam knielde hij bij haar, pakte haar kin in zijn hand en keek kil in haar ogen. 'Sla nooit meer zo'n toon tegen me aan, snap je dat? De volgende keer gaat het heel wat pijnlijker zijn.' Gromde hij, waarna hij haar losliet. De lades trokken hem opnieuw aan, gewoon omdat hij weer iets wilde hebben om haar pijn mee te doen. Hij was nu het zachte gedoe zat, ze zou gaan merken wat hij kon, wat hij wilde en wat hij deed. Want als hij iets wilde, dan kreeg hij het ook. In welk opzicht maakte hem niets uit. Hij kreeg wat hij wilde.

TOCH IS HET WILDE WILDE WILDE

Samuel
Koppig, hoe kan het ook anders. 'Denk je dat ik je door uitdroging zou laten sterven?' Ik liep even naar de kast en haalde een trechter uit een lade. 'Er bestaan ruwere manieren om iemand te doen drinken, maar voorlopig kan je zelf nog steeds je handen gebruiken, niet?' Mijn stem klonk dreigend, anders dan hoe ik altijd tegen haar praatte. Het was tijd geworden voor wat actie, met mijn vinger tilde ik haar hoofd mijn kant op. 'Wij,' zei ik toen ik in haar ogen keek, 'gaan plezier maken.' Ik gaf haar een kus, duidelijk tegen haar zin en nam mijn mes weer boven. Voorzichtig maakte ik kleine streepjes in haar lip, lippen waren één van de vervelendste dingen om te laten genezen. Ik likte het bloed van haar lippen af en beet soms eens op een wonde om er meer bloed uit te laten komen. De afstandsbediening van haar enkelband had ik in mijn hand, voor het geval ze me weer een trap zou verkopen.

Romey
Ik nam snel een hap adem voor ik met een smak op de grond kwam. Toen ik hem weer naar de lades zag lopen, was mijn eerste instinct om weg te rennen, maar die enkelband was denk ik wel pijnlijker dan wat hij zou gaan doen. Die eerste schokken waren al zo erg. Ik had geen zin meer om te doen wat hij wilde () maar zoals hij al duidelijk had gemaakt, ik moest wel, anders werd hij alleen maar agressiever. Uiteindelijk zou ik toch wel bezwijken, maar hoeveel pijn kon ik aan voordat ik eraan zou bezwijken? Veel, volgens mij. Heel veel. Aiden was vast ook niet zo dom een fout te maken, die zou wachten tot het bittere einde. Tot hij niets meer aan me had.

'Denk je dat ik je door uitdroging zou laten sterven?' Het was toch echt een poging waard. Bovendien liet ze zich echt niet zo snel beheersen, hij zou veel moeite moeten doen wilde hij haar laten drinken. Dwingen zou de enige optie zijn, maar dan nog zou dat niet zonder moeilijkheden gaan. 'Er bestaan ruwere manieren om iemand te doen drinken, maar voorlopig kan je zelf nog steeds je handen gebruiken, niet?' Hij was aan het dreigen, hij was heel duidelijk aan het dreigen. Zijn toon maakte duidelijk dat hij geen tegenspraak duldde, tegenspraak die hij nu ook nog niet kreeg, pas als hij haar ging proberen te laten drinken. Verbaasd keek ze hem aan terwijl hij haar hoofd optilde, wat wilde hij nu weer? 'Wij,' zei hij toen hij in haar ogen keek, 'gaan plezier maken.' De kus op haar lippen had ze niet verwacht, waardoor ze onmiddellijk haar hoofd terug trok. Alhoewel hij de sneetjes al wel had gemaakt in haar lip, maar hij er nu niet bij kon. Ze stond op van de stoel en deed een paar stappen achteruit. 'Dacht het niet.' Gromde ze hem toe, duidelijk makend dat ze niet ging meewerken.

Hij had het idee dat het nu wel echt duidelijk was, dus wilde hij haar best een beetje vrijer laten, dan kon ze ook ervaren dat goed gedrag beloont werd. 'Kom.' Zijn toon, gezicht en houding waren emotieloos toen hij haar van de grond plukte. Hij hield haar arm vast, liep naar de deur en verdween samen met het meisje de gang op. Ze zouden naar de controlekamer gaan, want hij moest daar nog wat dingen regelen en hij had nog niet heel erg veel zin om haar hier vrij te laten. Eenmaal daar aangekomen opende hij de deur met de sleutel, sleurde het meisje zo ongeveer naar binnen en gooide de deur achter hen dicht. 'Ga maar zitten, pak wat te drinken of eten uit de koelkast en houd je stil.' Nog steeds emotieloos, maar het was een soort van beloning voor haar voor het feit dat ze had toegegeven dat hij de baas was.

Samuel
Alsof ik dat niet verwacht had. Ik nam de afstandsbediening en draaide de knop naar stand 2, niet zo heel pijnlijk maar toch genoeg om haar even het zwijgen op te leggen. Ze moest maar meewerken, dan zou dit niet gebeuren. Ik keek even naar de rode knop, waar de stroom zou worden geactiveerd. Ik liet mijn vinger er op drukken en keek toe hoe het spektakel begon. Ik zou wel kunnen testen hoe sterk ze was, ik wist al dat ze doodsbang was van vuur, wat goed in mijn voordeel kon spelen. Ik nam een lucifer en gooide die naar de plek waar ik dacht dat ze zou vallen, de stroom kwam meestal pas een paar momenten nadien. Om even de hoop op te laaien dus. Het tapijt vatte meteen vlam en de vlammen gingen als een bezetene bewegen. Een geamuseerde grijns kwam op mijn gezicht toen de stroom zijn werk leek te doen.

Romey
Ik had niet verwacht dat hij me nog niets ging doen, nouja, voorlopig nog niet. Ik liep naar de koelkast, waar ik een flesje water nam en een stuk brood. Het zou me afleiden en het rommelend gevoel in mijn maag stoppen. Ik wist niet wat ik moest zeggen, dankjewel of gewoon mijn mond houden. Het had beiden een ander effect. 'Bedankt' mompelde ik. Ik wou mezelf voor het hoofd slaan, waarom zei ik dit? Misschien dacht hij nu dat ik dit niet eens erg vond. Ik nam een hap van het brood, wat nog verrassend vers bleek te zijn. Het water was ook nog onaangeraakt zo te zien, het zou maar raar zijn als hij er iets had ingedaan omdat hij zo'n type was dat me zelf zou willen vergiftigen.

Hij deed niets, pakte alleen een of ander apparaatje en draaide aan een knopje. Pas toen ze het apparaatje goed bekeek, besefte ze dat dat ding iets met haar enkelband te maken had. Dat moest wel, want anders zou het geen nut hebben. Het was ook niet heel moeilijk meer om in te schatten wat dat ding zou doen. Stroom. Elektriciteit. Schokken. En dat alles wilde ze niet, zeker niet toen hij opeens ook het tapijt vlak naast haar in brand stak. Gelukkig had ze een hele hoge pijngrens en bleef ze overeind staan, ook mét de schokken, ook al knarste ze met haar tanden van de pijn. Ze deed nog een aantal stappen achteruit, weg van het vuur dat zich snel aan het verspreiden was. Echter, ze bleef de hele tijd overeind, niet toegevend aan de pijn die de schokken haar bezorgden.

Hij hoorde haar echt wel een bedankje mompelen, maar ging er verder niet op in. Kalm switchte hij van beeld naar beeld en kwam toen Samuel met zijn meid tegen. Verbaasd keek hij naar de vlammen, het apparaatje en het gezicht van het meisje, het duurde niet lang voor hem om te beseffen wat Sam aan het doen was. Hij draaide een van de schermen zo dat Romey er precies uitzicht op had. 'Hier, kan je je vriendin bekijken.' Een lichte, valse glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij verder ging met waar hij mee bezig was. Een van de wapendealers waar ze wel eens contact mee hadden zou binnenkort weer in de buurt zijn, wat betekende dat ze beter alvast een bestelling door konden geven. Echter, wist hij natuurlijk niet wat Sam precies zou willen, die moest hij dan dalijk maar weer even een berichtje sturen.

Samuel
Ik draaide de knop naar stand drie, als ze nu niet zou neervallen wist ik het ook niet. De vlammen sloten haar ook volledig in en ik zou ze niet doven voor ze op de grond lag en me zou smeken dat ding uit te zetten, maar koppig zoals ze was bleef ze overeind staan. Misschien duurde het ook even voordat het ding zou overschakelen. In totaal had het zes standen, de zesde zorgde vast voor bewusteloosheid. Dat was nog niet voor nu. Ik hoorde een geluidje, van een camera, blijkbaar was Aiden de controlekamer ingegaan. Verder zou ik er ook geen aandacht aan besteden, of toch. Straks misschien, als ik zeker wist dat die andere meid er ook bij zat. Twee vliegen in één klap. Ik wist al waarom ze nog niet viel, ik moest de knop nog indrukken, dus deed ik dat maar even.

Romey
Geschokt keek ik naar het beeld, blijkbaar was Haily nog steeds zo koppig, maar voor hoe lang? Ik deed mijn ogen dicht toen ik de witharige jongen aan de knop begon te draaien, voor zover ik kon zien was het niet stand één, zoals ik die had gehad. Die deed al zo'n pijn, dus ik had verwacht dat ze nu wel neer zou gaan. Ik keek nog even, maar nog steeds stond ze koppig recht. Ik trok mijn beide knieën tegen mijn kin aan en begroef mijn gezicht erin, ik wilde haar geen pijn zien lijden. Niet voor Aiden, niet voor die andere. Voor niemand, zelfs niet voor mezelf. Alsof ik mijn vriendin ooit pijn zo doen.

De vlammen begonnen haar in te sluiten, uitwegen uit deze hel waren er niet en Haily kreeg het steeds benauwder. Toen ze voelde dat de schokken ook nog eens heviger werden, zakte ze door haar benen heen en belandde in de hoek, maar wel liggend op de grond. Ze zou niet gaan smeken om hem op te laten houden, dat weigerde ze. De vlammen mochten komen, dan was het gelijk afgelopen. En ook al wist ze dat hij haar niet zo snel dood zou laten gaan, toch zou het niet meer lang duren voordat de vlammen haar zouden bereiken. Haar lichaam maakte een aantal spastische, ongecontroleerde bewegingen, maar ze lette er niet eens meer op. Het deed echt pijn, maar misschien kon ze proberen het buiten te sluiten.

Aiden keek heel even om en zag toen dat ze niet meer naar haar vriendin keek, dat deed haar waarschijnlijk meer pijn dan zelf pijn te lijden. Zachtjes liep hij naar haar toe, omhelsde haar vanaf de achterkant en tilde haar hoofd op. Zo moest ze wel naar het beeldscherm kijken. 'Kijk naar de pijn die je vriendin lijdt, ervaar het.' Gromde hij, waarna zijn hand zich om haar keel sloot. Hij kneep hem nog niet dicht, maar dat zou dalijk misschien wel moeten. 'Waag het niet je ogen te sluiten, want dan zorg ik er persoonlijk voor dat je straks geen ogen meer hebt.' Vervolgde hij, terwijl zijn hand nog steeds langs haar keel ging. Hij wreef zachtjes met zijn andere hand over haar haren, bijna liefkozend, maar het was alleen om haar meer angst aan te jagen.

Samuel
Ik vulde een emmer met water en ging voor de vlammen staan. 'Je hoeft het alleen maar te vragen.' mompelde ik. De vlammen kwamen nog sneller bij haar voet toen ze een spastische beweging ging maken. Ik ging naar de andere vlammen en liet het water daar op stromen, echter, die aan haar voet zou nog even blijven branden. Het was wat ze er zelf van zou maken. 'Wel?' vroeg ik. Haar voet moest nu wel branden, of misschien gaf haar hal haar nog wat tijd om zich te bedenken. Ik liet mijn mes even door het vuur gaan en liep toen naar de kant van haar gezicht, waar ik een rode plek op haar gezicht duwde met mijn mes. 'Koppig' mompelde ik toen ik mijn mes langs haar kaakbeen liet glijden en zo een hele kras op haar gezicht kwam.

Romey
Ik hield mijn ogen strak op het scherm gericht, ik kon nergens anders heen kijken. Ik wilde dat wel, maar met zijn dreigement deed ik dat niet. Zijn greep was ook te sterk. De streling over mijn haar bezorgde me rillingen over mijn hele lichaam. Ik zag hoe een hele streep op Haily's gezicht kwam en een traan liep over mijn wang naar beneden, zo te zien recht op de vinger van Aiden. Ik wilde niet dat hij me als een zwak iemand zag, maar wat was ik dan wel? Hij voelde zich zo goed door andermans pijn, andermans tranen. Hij wilde niet anders, hij kreeg niet anders. Doe nou niet zo koppig Haily, je richt niet alleen jezelf schade aan, wou ik haar toeroepen, maar dat ging niet. Ze zou me niet horen, stel je voor wat Aiden zou doen. Nog steeds had ik rillingen over mijn hele lichaam bij elke aanraking die hij deed.

'Je hoeft het alleen maar te vragen.' Dat kon dan misschien wel kloppen, maar ze ging het niet vragen. Liet het vuur haar maar verteren, het zou een marteldood zijn, maar dan was ze er verder wel van af, iets waar ze nu heel erg veel voor over had. Ze zag dat hij een deel van de vlammen gedoofd had, maar bij haar voeten likten ze nog steeds, dichterbij en dichterbij kwamen ze. Haar ogen waren gesloten geweest, maar openden zich heel snel weer toen hij opeens bij haar gezicht was en er een ondiepe streep over haar kaaklijn heen zette. Opeens likten de vlammen aan haar broek, waardoor haar been omhult werd door het vuur en een gil verliet haar mond. Tranen van pijn liepen over haar wangen terwijl haar broek zwartblakerde en aan haar huid begon te kleven, maar nog steeds zou ze niet smeken.

Aiden vond het maar al te leuk dat, doordat Samuel dat andere meisje pijn deed, hij Romey kon laten lijden. Hij kon aan haar houding en aan de traan voelen dat ze het verschrikkelijk vond voor haar vriendin, maar dat ze er zelf ook angstiger van werd. Het voelde goed, voor hem dan tenminste. Na een tijdje liep hij weer terug naar het controlepanel. Hij wist heel goed dat ze, zodra hij weg was, zou stoppen met kijken. 'Blijf kijken.' Gromde hij terwijl hij ging zitten, hopelijk hoefde hij zijn dreigement niet af te maken, want hij moest eerst dingen regelen met die wapendealer.

Samuel
Zo was het wel genoeg, ik zou haar straks wel nog laten smeken. Toen ze meer pijn had dan nu, ik liet het water op haar been vallen en de vlammen verdwenen vrijwel meteen. Alleen nog een zwarte plek en hier en daar was er nog wat huid dat er niet meer gezond uit zag. Ik keek van haar been naar de kraan en besloot maar eens wat actie te ondernemen. Prikken zou het doen, irriteren niet echt. Dat was nog niet nodig. Ik vulde mijn, ondertussen lege, flesje met water en liep naar Haily's been toe. Ik liet er wat druppeltjes op vallen, die een ongezond geluid maakten. Daarna een slokje, dan weer wat druppeltjes. Het zou ook wel helpen om te genezen, maar het was mij vooral om haar pijn te doen.

Romey
Met mijn ogen strak op het scherm gericht keek ik toe hoe Samuel eindelijk de vlammen doofde, ik zou geen andere kant opkijken, misschien was het voor Aiden nog niet genoeg. Het was fijn om haar even geen pijn te zien hebben, al had ze dat vast wel. In een andere zin, dat bedoelde ik. Ik zag hoe de witharige jongen naar de kraan liep, waardoor ik meteen wist wat hij van plan was. Geschrokken nam ik een hap adem, waardoor ik een klein gilletje door de ruimte liet gallen. Ik zag de druppels op Haily's verminkte been vallen en deed mijn best om te blijven kijken, tot ik uiteindelijk mijn ogen dicht kneep.

Hij doofde de overige vlammen ook nog, maar hij 'vergat' de stroom uit te zetten. Ofwel deed het water dat haar been bereikte nu nog veel meer pijn, dan het ook al zonder de stroom had gedaan. Heel erg veel meer pijn. De pijn schoot als zweepslagen door haar lichaam heen en af en toe kronkelde ze, maar dan lag ze weer doodstil. Hij begon kleine druppeltjes te laten vallen op haar been, maar daar kon ze nog wel mee leven. Die hele stroom water was veel en veel erger geweest dan dit. Bovendien zou hij nu toch wel door moeten hebben dat ze een vrij hoge pijngrens had, iets wat niet zomaar verbroken werd. Hij zou haar nog vele malen meer moeten martelen wilde ze toegeven.

De gil van het meisje alarmeerde Aiden dat ze haar ogen dicht gedaan zou moeten hebben. En inderdaad, toen hij zich omdraaide zat ze met dichtgeknepen ogen op de stoel. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij opstond, naar haar toeliep en haar optilde aan haar keel. Nu zweefde ze weer in de lucht, eens zien hoe lang ze het dit keer volhield. Hij zei niets, keek alleen maar met een doodse uitdrukking naar haar eigen gezicht, dat ondertussen al heel erg wit zag. Hij zou haar pas loslaten als ze bijna bewusteloos was, bijna, nog niet helemaal.

Samuel
'Tijd voor een beetje rust' zei ik toen ik de knop weer op nul draaide. Ik liet mezelf neerzakken op een stoel en keek naar de puinhoop in de kamer. We zouden wel een andere kamer zoeken als hier alle pret verdwenen was, wat voorlopig nog niet zo was. Ik keek even rond, toen ik nog wat middeltjes zag. Nou, volgens mij had ze eerder dorst. Ik rolde mijn flesje water haar richting uit. 'Zin om gewoon te drinken of moeten we de ruwe middelen erbij halen?' vroeg ik op een dreigende toon. Ze had nog geen zin om iets te zeggen blijkbaar, of ze was uitgeput. Ik ging voor haar zitten en hief haar kin omhoog. 'Wat zal het zijn?' vroeg ik toen ik op een paar centimeter van haar gezicht zat met het mijne.

Romey
Kort daarna ging ik weer de lucht in, deze keer was zijn blik nog killer, alsof hij niet zo loslaten voor ik bloed overgaf. Dat zou wel gebeuren als hij nog iets harder zou duwen. In zijn ogen zag ik al wat de bedoeling was, me gewoon bewusteloos laten worden zodat ik misschien helemaal opengesneden was als ik wakker werd. De lucht die nog eens uit mijn longen kwam doordat ik begon te hoesten, maakte het er niet veel beter op. Ik probeerde te spartelen, maar daardoor werd ik alleen maar sneller moe. Ik besloot gewoon te hangen en mijn handen om zijn handen te zetten, zodat ik toch niet zo ruw zou vallen als vorige keer. Ik voelde hoe ik steeds zwaarder moest ademhalen en toen uiteindelijk mijn ogen sloot en mijn hoofd begon te draaien.

'Tijd voor een beetje rust' Eindelijk, dat had in Haily's mening wel wat eerder mogen komen. De schokken hielden op en haar lichaam bleef eindelijk toch stil liggen. Rust. Stilte. Nou, niet echt eigenlijk want hij rolde het water flesje al naar haar toe. Niet dat ze ging drinken, ze weigerde het gewoon. 'Zin om gewoon te drinken of moeten we de ruwe middelen erbij halen?' Hij kwam voor haar te zitten en tilde haar kin op, die ze meteen weer uit zijn hand trok en haar lippen op elkaar perste. Dat moest toch wel een duidelijk signaal afgeven dat ze in ieder geval niet vrijwillig zou gaan drinken. Hoe dan ook, hij zou haar moeten dwingen als hij echt wilde dat ze iets dronk. Sterven door uitdroging was misschien geen fijne dood, maar dit ook niet, dus haar keuze had ze allang gemaakt.

Ze plaatste haar handen op die van hem, waarschijnlijk voor houvast of iets in die trant, maar dat hielp haar helemaal niets. Het moment dat ze bijna bewusteloos was, liet hij het meisje terug in de zetel vallen en knielde bij haar. Zachtjes streelde hij haar gezicht. 'Als ik zeg dat je je ogen open moet houden, dan doe je dat, begrepen?' Zijn stem was zacht, bijna meelevend, maar toch ook weer met de kilte van hemzelf erin. Hij speelde een psychologisch spelletje met haar, iets waar ze duidelijk niet tegen bewapend was. Sam deed het gewoon meteen fysiek, Aiden vond het altijd veel leuker om ze eerst mentaal kapot te maken, dat vergde ook meer energie en tijd, maar gaf het leukste resultaat.

Samuel
Ik moest even lachen. 'Dan proberen we het straks wel eens.' Ik ging voor haar op de grond zitten en nam haar arm bij me, waarvan het bloed alweer droog was. Ik wilde eigenlijk eens zien hoe diep die wonde was. Ik nam een doekje uit de kast achter me en weekte het in met water. Daarna plaatste ik het doek op haar arm en probeerde al het bloed weg te vegen, ongeacht hoeveel pijn het deed. Als ze wat liever was zou ik het ook zachter doen, maar ja. Toen ongeveer al het bloed weg was zag ik dat het niet zo'n hele diepe wond was. Tijd om haar weer even de mond te snoeren dus. Ik nam mijn mes en sneed nog wat dieper in de wonde, waarna een hele nieuwe en verse streep bloed uit haar arm kwam.

Romey
Tot mijn verbazing was ik wel nog bij bewustzijn en zat ik alweer in de sofa, waarna zijn hand weer mijn gezicht aanraakte. 'Als ik zeg dat je je ogen open moet houden, dan doe je dat, begrepen?' Zijn stem was anders dan de manier waarop hij altijd tegen me sprak, was hij misschien plots een ander mens geworden? Nee, vast niet. Dat wilde hij me gewoon laten geloven. Ik gaf een zachte knik met mijn hoofd om te laten zien dat ik hem begrepen had, mijn ademhaling was nog steeds zwaar en gejaagd. Het zou nog wel even duren voor die weer normaal was. Mijn flesje water lag nog naast me, mijn keel voelde kurkdroog maar ik wist niet of ik wel zou durven om het te pakken, met Aiden nog steeds zo dicht in de buurt. Langzaam boog ik opzij en mijn vingers omknelden het flesje.

'Dan proberen we het straks wel eens.' Nee helemaal niet, Haily was niet van plan om het nu te weigeren en het dan straks te doen, ze zou gewoon niets drinken. Was dat nou zo moeilijk om te begrijpen? Blijkbaar wel, voor hem dan. Schuw hield ze hem in de gaten terwijl hij haar arm schoon begon te maken, maar toen ze die probeerde weg te trekken, liet hij niet los. Vervelende schoft dat hij was. Ze zag het mes al aankomen en sloot haar ogen, haar ademhaling was gejaagd toen hij het verder open sneed, maar ze zei of deed niets. Keek hem niet eens aan. Opeens schoot ze overeind, krabte met haar nagels over zijn gezicht heen, waardoor ze daar een aantal rode striemen achterliet waaruit kleine druppeltjes bloed kwamen. Toen liet ze zichzelf weer achterover vallen, een gejaagde ademhaling en gesloten ogen.

Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd, waarna hij zich omdraaide. 'En vergeet niet, ogen op het beeldscherm want de volgende keer ben je wel bewusteloos. Of erger.' Dat ''of erger'' zei hij er expres iets zachter achteraan, maar wel zo dat ze het kon horen. Het gaf een leuk effect om zo met mensen te spelen, te kijken naar hun reacties. Opeens sprong het beeldscherm heel eventjes op blauw, wat betekende dat ze een mailtje hadden van de wapendealer. Meteen stuurde hij Samuel het berichtje ook hierheen te komen en desnoods zijn meid mee te nemen, dit was onmogelijk alleen af te handelen.

Samuel
Ik ging met mijn hand over mijn gezicht, waar een hele veeg bloed op zat. Ik grijnsde en liet mijn bebloede hand even over haar gezicht glijden, waardoor zij nu ook een hele veeg over haar gezicht had. Op dat moment voelde ik mijn mobiel weer trillen, het was Aiden, wie anders. 'Tijd voor een uitstap' zei ik toen ik ruw Haily's arm nam. Ik haakte mijn vingers in haar wonde, zodat ze zeker niet zou weglopen. 'Je ziet je vriendin misschien weer.' zei ik, waarna ze even leek op te fleuren, of dat was gewoon een illusie. Kan ook. Ik liep de kamers door, zonder moeite eigenlijk. Ik tilde Haily alweer op, ging vast veel sneller. Toen we de controlekamer binnenkwamen gooide ik haar naast de sofa waar de andere meid zat, blijkbaar had Aiden haar nog niet zoveel fysieke schade toegebracht, zo leek het tenminste. Zij dronk blijkbaar wel gewillig, misschien had ze die invloed ook op Haily. Ik ging naast Aiden zitten. 'Waarom moest ik hierheen komen?' vroeg ik.

Romey
Het was nu wel duidelijk dat ik echt moest doen wat hij zei als ik niet te veel pijn wilde lijden. Ik nam een slok van mijn flesje, tot ik opeens Haily in de deuropening zag, met de andere jongen. Haily werd naast me gedropt en had zo te zien veel meer pijn gehad dan ik, dat zag ik aan haar arm, haar been en haar gezicht. In het echt leek het nog erger dan op het beeldscherm. Ik nam haar arm vast en keek er met grote ogen naar. Ik besloot naast haar op de grond te gaan zitten en haar een slokje van mijn water aan te bieden, misschien had ze nog niets gedronken, mijn brood was helaas al op. Ik sloeg mijn armen om haar heen. 'Wat heeft ie met jou gedaan?' vroeg ik verontwaardigd.

De veeg bloed die hij op haar gezicht smeerde, deed Haily niets. Het deed haar geen pijn, het was alleen maar bloed. Alleen maar bloed. Normaal gezien zou ze dat nooit gezegd hebben, maar nu waren er ergere dingen dan zijn bloed op haar gezicht. 'Tijd voor een uitstap.' Verbaasd keek ze op, maar ze liep snel mee toen hij zijn vingers in haar wonde haakte en meesleurde. Hij trok de wond gewoon weer helemaal open, maar tilde haar daarna toch op. Een lichte grom kwam uit haar mond, zelf kon ze ook lopen, ze was geen schoothondje. Eenmaal in de kamer waar ze, blijkbaar, heen gingen, zag ze daar Romey ook zitten en voor ze het wist was ze op de grond gedumpt. Zachtjes hapte ze naar adem, waarna ze opzij keek naar Romey. 'Wat heeft ie met jou gedaan?' Een lichte zucht verliet haar lippen, maar ze weigerde wel het water van Romey. 'Ik geloof dat hij me mijn koppigheid probeert af te leren, wat tot nu toe nog niet gewerkt heeft.'

Het duurde even, maar uiteindelijk kwamen Samuel en het meisje, dat hij over zijn schouder droeg, toch ook binnen. Meteen dumpte hij haar naast Romey en kwam terug naar hem. 'Waarom moest ik hierheen komen?' Aiden wierp niet eens een blik op hem, maar deed eerst nog wat dingen op de computer. Gewoon aanpassingen in het systeem, niets bijzonders. 'De wapendealer wil dat we opgeven wat voor wapens, hij is binnenkort weer in de buurt.' Gromde hij, terwijl hij gewoon verder ging met de updates op de computer. Eerst moest hij toch overleggen met Sam welke wapens ze gingen gebruiken, dus veel meer kon hij nu nog niet doen.

Samuel
Een wapendealer dus, ik kon wel wat dingen gebruiken om haar de mond te snoeren. 'De jouwe is blijkbaar braaf geweest' zei ik met een grijns toen ik probeerde enige schade te ontdekken, het enige wat me opviel was dat haar hals een beetje rood zag, dus toch. Haily wees ook water af dat de andere haar aanbood, koppig. Zo koppig, maar dat zou wel veranderen. Ik keek weer even mee naar de schermen, waar Aiden druk bezig was met het updaten, programmeren en herprogrammeren van de computer. 'Wat heeft ie zoal bij zich?' vroeg ik, zo kon ik misschien plannen wat ik zou nemen en wat ik ermee zou doen.

Romey
Ik keek bezorgd en vrolijk tegelijkertijd, vrolijk omdat ik haar nu even bij me had, dat ze nog steeds dezelfde Haily was, maar bezorgd omdat dat haar misschien duur zou komen te staan. 'Haily,' begon ik, 'ik denk dat je meer kans hebt als je doet wat hij vraagt, bij mij is het nog zo erg niet.' Ik liet haar mijn buik zien, waar alleen nog enkele rode puntjes op te zien waren en nam haar arm. 'Dit,' zei ik toen ik naar mijn buik wees, 'is lang zo erg niet.' Ik keek even naar omhoog. 'Misschien komen we hier niet weg, maar dan is het beter als we niet te veel pijn hebben geleden. Snap je dat?' vroeg ik. Dit klonk vast zo dom, zeggen dat we geen pijn zouden lijden, kijk naar haar arm. Misschien kon ik deze jongens gewoon niet inschatten en zou ik het ook nog hard te verduren krijgen.

'De jouwe is blijkbaar braaf geweest.' Verbaasd trok Aiden een wenkbrauw naar hem op, waarna een zachte grinnik uit zijn mond kwam. 'Of ik heb mijn regels gewoon duidelijker gemaakt, want die van jou schijnt het nog niet helemaal te snappen.' Hij klikte een van de openstaande tabbladen aan en liet zien wat voor dingen er in het aanbod van de dealer zaten. Dit keer waren het vooral beretta's en een paar glock 9mm's, maar er zaten ook flinke martelwerktuigen bij. Aiden zag gelijk al dat Samuel dat wel wat voor zijn meisje zou vinden. 'Weet je, je kan haar ook gewoon als persoonlijke slaaf gebruiken. Dat is waarom die van mij nog niet op sterven ligt, ik ga haar gebruiken voor het huishouden en als ze niet doet wat ik wil, voor eigen plezier.' Het was een idee, maar het feit was wel dat die van hem sowieso al beter luisterde, dus misschien was het voor Sam's meisje geen oplossing.

'Haily,' begon ze, 'ik denk dat je meer kans hebt als je doet wat hij vraagt, bij mij is het nog zo erg niet.' Nee, natuurlijk was het bij haar nog niet zo erg, Romey was altijd de braafste van de twee geweest. 'Misschien komen we hier niet weg, maar dan is het beter als we niet te veel pijn hebben geleden. Snap je dat?' Een zucht verliet haar lippen, ze snapte het niet, ze snapte er helemaal niets van. 'Romey heb je enig idee waarom we hier zijn? Het zijn sadisten, ze leven ervoor om anderen pijn te doen, dat accepteer ik niet. En dan heb jij nog misschien niet zo heel veel te voorduren gehad, dat komt nog wel. Heb je enig idee wat ze gewoon al met ons kunnen doen zonder gepakt te worden? Alles, alles Romey, je snapt het echt niet.'

Samuel
Het aanbod leek me wel interessant. 'Die metalen klemmen lijken me handig' zei ik toen ik even achterom keek, waar de twee duidelijk wat te bespreken hadden. 'Weet je, je kan haar ook gewoon als persoonlijke slaaf gebruiken. Dat is waarom die van mij nog niet op sterven ligt, ik ga haar gebruiken voor het huishouden en als ze niet doet wat ik wil, voor eigen plezier.' Ik haalde mijn schouders op. 'Die van mij is daar nog een beetje te koppig voor, niet meer voor lang denk ik.' Ik keek naar het scherm. 'Zo'n beretta kan ik ook wel gebruiken.' Zou nog van pas komen om haar sneller neer te halen. 'Als jij nog een aanvulling hebt, hoor ik het graag.'

Romey
Ik keek met gefronste wenkbrauwen. 'Je hebt vast gelijk, maar ik ga mezelf wel in de hand houden.' Ik liet een zucht ontsnappen en keek voor me uit. 'Zeker dat je geen dorst hebt?' Er zat nog een klein slokje in het flesje, ik had niet echt dorst meer. De twee jongens waren druk bezig met hun beeldscherm, al kon ik van hier uit niet zien wat het precies was. Ik keek even naar haar enkelband. 'Deed het pijn?' toen ik naar haar enkelband wees. Stand één deed me al even opschrikken, bij haar was het geloof ik stand drie. Ik weet het niet meer, het enige wat ik wel wist is dat ze neerging en ik moest blijven kijken. Ik rilde bij de gedachte dat ik net nog zat te kijken hoe ze pijn had geleden.