Arya & Leviii ♥

Hij kon alleen maar hartelijk lachen om haar brutale woorden en haalde zijn schouders op. Hoewel ze nog steeds gestraft ging worden voor wat ze had gedaan, kon het geen kwaad om te vertellen waarom ze antwoord zou moeten geven. 'Als je ervaring hebt op het gebied van vechten, gaan we kijken of we daar meer mee kunnen doen. Je beter leren omgaan met messen, je met een pistool om laten gaan en wat al niet meer. Dat zou betekenen dat je minder tijd ónder mij doorbrengt, maar meer tijd mét mij om te proberen me neer te steken, terwijl ik alle mogelijke trucs ga gebruiken om jou te leren hoe je je talenten, als je die inderdaad bezit, kunt gebruiken. Het gebeurt niet vaak dat een klein meisje een mes in de schouder van één van mijn mannen kan steken.'
Levi was er heel goed van op de hoogte dat dit een gevaarlijk idee was. Als zij dingen leerde en later besloot die tegen hem en zijn mannen te gebruiken, was dat een groot probleem en dat was dan ook het grootste bezwaar wat Reynold had gehad, hoewel zijn rechterhand dat niet hardop had gezegd. Levi zou de training van dit meisje zelf op zich nemen als dat hem een waardevolle investering leek, wat haar tot één van de best opgeleide mensen in de organisatie zou kunnen maken. Mits ze meewerkte. Oh, hij zou zo veel meer met haar kunnen als dit werkte! Niemand verwachtte een klein, onschuldig lijkend meisje met een pistool. Als ze met een wapen om kon gaan, zou hij haar voor een heleboel verschillende doeleinden kunnen gebruiken, naast de seks die hij af en toe van haar zou verlangen. Niet dat hij haar daarover ging vertellen, nog niet. Hij liep veel te hard van stapel, hij moest eerst te weten komen of ze inderdaad potentie had. Of ze echt ervaring had met vechten, wist hoe ze haar lichaam moest concentreren en iets meer kon dan een mes een toevalssteek maken. Het zou interessant worden, gezien Levi nog nooit een meisje in opleiding had gehad. Dat zou eigenlijk een andere aanpak vereisen, maar hij wist nog niet of hij die daadwerkelijk zou gaan toepassen. Oh, de mogelijkheden waren onbegrenst en het enige wat hem nog tegenhield zijn ideeën de vrije loop te waren, was de informatie die zij hem moest gaan verschaffen. Of ze kon vechten. Of ze ervaring had. Of ze iets zou kunnen bereiken als er met haar geoefend werd. Als hij haar meer als een gelijke zou gaan behandelen op het moment dat ze samen gingen oefenen. Zou het uitmaken? Hij wist het niet. Wist niet eens of ze wel van plan was eerlijk te zijn. Maar hij zou het binnen enkele momentne weten.

Een zucht verliet haar lippen en Arya wist niet of ze er goed aan zou doen om hem ook daadwerkelijk antwoord te geven, maar hij ging wel een antwoord krijgen. 'Als je zelf oplette, dan had je allang gemerkt dat ik wel degelijk in staat ben tot vechten. Misschien niet met jou, dat klopt, maar de enige zwakke plek die jij hebt, je keel, wist ik wel te raken en voor een moment had je geen adem meer. Dat was het eerste waar je het aan kon merken. Daarnaast studeer ik gedragswetenschappen van de mens, ik wist dat ik dat mes in zijn schouder kon boren, door de manier waarop hij naar me keek. Hij zag me als het kleine, onschuldige meisje dat ik niet helemaal ben, hij dacht dat ik gewoon nieuwsgierig door de keuken aan het gaan was. Wat hij niet dacht, was dat ik hem neer wílde steken, dat is niet bepaald iets dat in het hoofd van iemand opkomt wanneer ik voor je sta. Dus ik kon hem neersteken. Gedrag is heel complex, maar als je het kan voorspellen, is het handig in het gebruik. Daarnaast, ja, ik heb vaak genoeg gevochten, alleen niet op de manier die jij wilt horen en dit was de eerste keer dat ik daadwerkelijk iemand neerstak. Vechten deed ik op de middelbare, voornamelijk dan, en in steegjes waar niemand het zag, aangezien ik geen strafblad wilde voor orde verstoring. Dat is alles, blij dat je een antwoord hebt?'
Arya had veel langer gesproken dan dat ze in eerste instantie van plan was geweest, echter wat ze zei, was wel de waarheid. Het klopte dat ze gedrag gebruikte om bewegingen van mensen te achterhalen. Dat was gedeeltelijk ook wat ze bij Levi probeerde, alleen was hij meer bedreven in het criminele wereldje dan de man die ze neergestoken had en dat werd dus een stuk lastiger. 'Dat is gedeeltelijk ook waarom ik jou altijd in de gaten hield terwijl ik op het veld of achter glas was. Moet je toch opgevallen zijn. Het was zo duidelijk dat jij daar de baas was, zelfs met die handboeien en ik wilde weten tot hoe ver die invloed ging. Hoe ver jij zou kunnen gaan bij die mensen, tot ze het niet meer pikten en als het ware hun leider van zijn troon gingen stoten. Natuurlijk was ik wel van plan daarbij te helpen wanneer ze dit niet uit henzelf deden, hoewel je mijn plannen een beetje in de war geschopt hebt.'

Haar antwoord amuseerde hem allermeest. Dus ze gebruikte gedrag bij het anticiperen wat ze wel en niet kon maken. Dat was alleen maar een voordeel. Hij kon uit haar reactie dan wel niet opmaken of het haar tegenstond om er meer mee te doen, maar hij zag ook niet dat het haar heel erg afschrikte. Hij was dan wel geen gedragspsycholoog, hij wist wel iets van de wereld en van het gedrag dat mensen vertoonden. Hij wist dat dit meisje geen actrice was, hoewel ze niet slecht was. Hij wist dus ook dat het zeker wel iets kon worden met haar, als ze leerde haar snelle gedachtegang toe te passen op het gevecht. Een mes in de schouder van een man die het niet verwachtte steken was misschien niet zo'n bijzondere prestatie, maar het feit dat ze sterk genoeg was geweest om dat te doen, was al een mooi begin. En haar antwoorden stemden hem toch grotendeels tevreden, hoewel hij hardop lachte toen ze het had over hem van zijn troon stoten. 'Ze waren je nooit gevolgd als dat je idee was geweest, Arya. Ik heb mijn gezag zwaar laten gelden daar en telkens als er iemand besloot dat hij meer te zeggen had dan ik, heb ik hem hartelijk de les gelezen. Maar mensen die luisterden hadden niets te vrezen. Waarom zouden ze in opstand komen tegen een leider, zoals jij het noemt, die hen niets misdoet?' Hij was wel benieuwd wat ze hierop te zeggen had, als ze zijn gedrag bestudeerd had moest ze namelijk ook weten dat het waar was wat hij zei. Hij was eigenlijk een vrij goede leider geweest, voor zover dat in een gevangenis het geval was. Net zoals hij hier, in zijn eigen familie, een goede leider was. Maar dat was irrelevant.
'Ik ben zeker blij met dit antwoord, Arya. Je bent veel... bruikbaarder dan ik in eerste instantie van je had verwacht. Niet om het geld wat je waard bent, maar om de talenten die je blijkbaar bezit.' Hij glimlachte eventjes, maar ging toen door. 'Dus, wat zou je ervan vinden als ik je inderdaad de kans geef om meer te leren. Je leren hoe je dat mes écht kunt gebruiken, je zelfs kan leren hoe je een pistool kan gebruiken. Het zou je veel gevaarlijker maken en ik weet dat ik daar dan dus een risico mee neem, de voorwaarde is dan ook dat je die vaardigheden zult gebruiken om met ons te werken. Uiteraard zal je niet volledig opgenomen worden tot we je volledig kunnen vertrouwen, áls dat al het geval is, maar het zal je in ieder geval sterker maken dan je nu bent. Minder... weerloos. Hoewel je niet echt weerloos te noemen bent.' Hij glimlachte eventjes. Natuurlijk was het een enorm risico wat hij nam met haar leren om te gaan met wapens, maar misschien was het het wel waard, als ze zich daarna bij hen aansloot. Als hij haar kon vertrouwen met opdrachten die anders moeilijk uit te voeren waren. En zoals hij al terloops had gezegd, het zou voor haar ook minder erg zijn, aangezien ze niet zo vaak meer door hem verkracht zou worden. Ze hadden wel andere dingen om druk mee te zijn dan.

'Sommige mannen zaten daar al meer dan tien jaar, Levi. Tien lange, slopende jaren, zonder in die tijd een vrouwelijk wezen te zien. Ik was de eerste. De manier waarop ongeveer iedereen naar me keek, zei genoeg over jullie intenties en daar zou ik gebruik van gemaakt hebben. Neem een aantal mannen apart, zogenaamd om hun gedrag te bestuderen, trok je topje uit en maak hen een deal. Kijk of ze daadwerkelijk in opstand durven te komen voor hun eigen gewin. Wat de uitkomst ook zou zijn, ik zou altijd winnen. Hebben ze het lef om jou van je troon te stoten, dan kon ik jouw gedrag weer gaan bestuderen en hun gedrag was makkelijk. Deden ze dit niet, dan zei het genoeg over de angst die zij bezaten en zou ik me op jou gaan richten. Ik ben niet bang om mijn lichaam te gebruiken wanneer ik ergens beter van word, misschien gaat seks of verkrachting in jouw geval wel iets te ver, maar het doet mij niets als ik mijn top uit moet doen om iets voor elkaar te krijgen. En over het algemeen, doet het mannen wel iets wanneer ik die top uit trek.' Het maakte niet uit of hij wist dat ze op sommige punten manipulatief was, Arya wás het ook daadwerkelijk en daar ging hij niet onder uit komen. Nog iets dat ze op zijn familie los kon laten wanneer ze haar zin niet kreeg.
Echter sloeg hij haar wel een beetje uit het veld met zijn aanbod. Hij wilde een wapen van haar maken? Haar gedeeltelijk opnemen in zijn familie? Realiseerde hij zich dat ze net zijn man neergestoken had, omdat ze een grote hekel aan hem had? 'Ja, ik wil leren met wapens om te gaan en ja, ik zal die kunsten, als ik die ontwikkel, voor je gebruiken. Krijg ik daarvoor dan terug dat je niet achter mijn vaders geld aan gaat?' O, ze wist dat het waarschijnlijk geen onderhandeling was, maar ze moest het vragen. 'Je kan met mij al doen wat je wilt, laat alsjeblieft mijn vader hierbuiten.' Hem smekend aankijken ging haar dan net weer iets te ver, dat zou ze niet doen, maar hij kon in haar stem wel horen dat ze het meende.
'Mits je mijn vader met rust laat, heb ik anders ook nog wel wat trucjes die ik jóu kan leren,' haar stem was heel ondeugend geworden en met twinkelende ogen keek ze hem aan. Ze was goed in bed, dat had hij kunnen merken en ze was nog veel beter als ze wilde, maar dan zou Levi dat wel moeten verdienen.

Hij negeerde de terugspeling die ze maakte op zijn tijd in de gevangenis, daar zouden ze het waarschijnlijk helemaal niet snel over eens worden. Echter, het verbaasde hem toen ze vrij enthousiast reageerde op zijn aanbod om andere dingen met haar te gaan doen. Ze had zelfs het lef om er een onderhandeling van te maken, maar dat ging hem net te ver. 'Als je erbij wilt horen, moet je er zelf voor zorgen dat je vader hierbuiten blijft. Ik kan veel geld aan je verdienen, door je vader hierbij te betrekken of door je in te zetten voor andere zaken. Als je wilt dat je vader hierbuiten blijft, zul je dat geld op een andere manier moeten verdienen en aan je te horen, ben je bereid dat te doen. Maar het zal niet makkelijk worden als je vader mensen overal laat zoeken naar zijn geliefde dochter, daar kan ik niets mee. Daar zul je iets aan moeten doen.' Oh, hij doelde niet op iets verschrikkelijks hoor. Maar het was wel de bedoeling dat de zoektocht naar het meisje gedeeltelijk gestaakt werd. Er waren veel mensen die die ton wel wilden verdienen, hij was echt niet de enige die iets zou proberen en hij had echt geen zin in honderd mensen die op zoek waren naar het meisje.
Verder was zijn interesse wel gewekt, om eerlijk te zijn. Ze wilde van hém leren, leek dat zelfs heel graag te willen en zou in ruil daarvoor ook dingen met hem doen.. uit vrije wil. Dat verbaasde hem ten zeerste, maar niet op een onprettige manier. Hij was erg benieuwd wat ze aan hem kon leren over bepaalde dingen, waar hij wel een vrij goed beeld van had. De ondertoon in haar stem was onmiskenbaar en het maakte dat hij nu al uitzag naar de tijd die ze in training zouden doorbrengen. Hij knikte. 'Dat lijkt me verder een goede afspraak. Zoals ik al zei, morgen vertrekken we naar één van mijn landhuizen die niet ontdekt zijn en daar gaan we aan het werk.' Hij was werkelijk benieuwd hoe lang het zou duren voordat ze het oppikte, hoewel hij vermoedde dat ze vrij snel zou zijn. Als ze echt zo slim was als ze leek te zijn, was het niet onmogelijk dat ze één van de snelste leerlingen zou zijn die hij gehad had. Dat zou heel interessant zijn. Hij liep weer terug naar de deur, keek daar nog even om. 'Zo lang je niet nog meer van mijn mannen neersteekt, vermaak je je de rest van de avond maar. Je kunt hier blijven of beneden komen, het is vrij rustig op dit moment. Ik denk dat ik even ga zorgen dat de auto van je vader ergens heel ver weg gevonden wordt.' Er was nog iets wat hij had willen zeggen, wilde zeggen, maar hij kon er zo snel niet op komen en dat frustreerde hem lichtelijk. Hij opende deur, verdween weer naar beneden en merkte dat de rust daar volledig wedergekeerd was. In het Russisch sprak hij één van de mannen aan en hij gooide de autosleutels naar hem toe, zodat de wagen weggebracht kon worden. Morgen zouden ze met een andere wagen vertrekken. Reynold drukte hem een papiertje in handen met de twee adressen die nog intact waren en verassend genoeg was Levi zijn favoriete plek daar één van. Een afgelegen landhuis, omgeven door bossen, ver weg van de beschaving. Hij knikte de man een bedankje toe en ging toen zitten. Nooit gedacht dat een ontsnapping uit de gevangenis zo veel drama met zich mee zou brengen.

Zijn volgende woorden waren heel, op z'n zachtst gezegd, interessant. Als zij geld voor hem zou verdienen, zou hij haar vader met rust laten. Meende hij dat? Zou kunnen, Levi kwam niet bepaald over als iemand die loze beloftes maakte, niet tegenover haar, niet over geld. Ook sprak hij erover dat ze moest zorgen dat haar vader stopte met zoeken, dat kon ze wel. Het zou niet de eerste keer zijn dat Arya er met een jongen vandoor ging en ze kwam altijd weer terug. Misschien was deze ''jongen'' dan wel extreem, maar wat ze in gedachte had, zou wel werken.
Levi was ondertussen naar beneden gegaan, de kamer uit en Arya liep op hoog tempo achter hem aan. Haar volgende actie kon het hier maken of breken, ze hoopte op maken, aangezien ze nog wel wat trucjes achter de hand hield zodat ze ooit zelf kon proberen om ervandoor te gaan. Onderweg naar de trap, kwam ze de jongeman -Levi had hem Ryan genoemd- tegen die ze neergestoken had. Wijselijk ging het meisje aan de kant, maar dat was niet genoeg voor hem, aangezien hij haar keel beet greep en haar met een klap tegen de muur duwde. Zijn hand sneed haar luchttoevoer af. Happend naar adem klauwde ze met haar vingers in zijn hand, echter deerde dit hem totaal niet en hij schudde alleen zijn hoofd. 'Het is zo jammer dat je van hem bent, bid maar dat dit zo blijft, kleine meid, aangezien ik wel weet wat er gebeurt als hij je aan ons geeft.' Het was overduidelijk een dreigement en na nog heel even haar keel helemaal dicht geduwd te hebben, liet hij haar los en liep weer weg. Naar adem happend viel Arya op de grond. Woedend keek ze hem na, maar zelfs dit bracht haar niet van haar plan en ze liep toch naar beneden, de trap af. Hoewel dat wel iets minder snel of soepel ging, ze was een klein beetje duizelig.
Eenmaal beneden zag ze Levi op de bank zitten, liep ernaar toe en ging op het tafeltje voor hem zitten, benen gekruist, zodat ze hem recht aan kon kijken. 'Als je wilt dat mijn vader je met rust laat, is dat heel simpel. Zoek ergens aan de andere kant van de stad een verkeerscamera die niet geheel goed werkt, maar goed genoeg om beelden en gezichten te kunnen herkennen. Laat mij vijf seconden acteren en hij zal niet meer naar me zoeken, de politie misschien, maar hij trekt zijn bod dan in.' Even was ze stil en dacht na over hoe ze haar volgende zin zou formuleren. 'Je zei dat je op twee manieren geld aan me kon verdienen, via mijn vader, of ik moest het zelf doen. Toch? We weten allebei dat je niets aan me hebt zonder training, je noemde het net al een toevalstreffer, maar zeg me dan tenminste wat ik wél kan doen voor dat geld. Eerder noemde je ronselen al, daar heb ik toch geen training voor nodig?' Arya ging er alles voor doen dat hij haar vader met rust liet, zelfs als daar acties bij hoorden waar ze niet bepaald zin in had.

Levi was in gesprek geweest met één van zijn vrienden, mannen, werknemers, familieleden, hoe je het ook wilde noemen, maar keek op toen het meisje voor hem op de tafel ging zitten. Hij rondde het gesprek heel snel, doch beleefd af en richtte zich daarna op het meisje, die rode plekken rond haar keel had zitten. Levi dacht dat hij al wel snapte wat er aan de hand was geweest, aangezien Ryan nog iets had gezegd over "een appeltje schillen". Levi luisterde aandachtig naar de dingen die ze te zeggen had voordat hij reageerde. Het was een opluchting voor hem dat ze tenminste goed mee leek te werken nu, hoewel hij zeker wist dat ze hem nog steeds haatte en dat zou hij waarschijnlijk de komende dagen nog wel merken. 'Waarvoor heb je een verkeerscamera nodig? Of ga je dat geheim houden?' Hij glimlachte eventjes, maar werd direct weer serieus toen het over geldzaken ging. 'Je gaat de komende maand helemaal niets doen om geld te verdienen. Misschien tussendoor een keer een klein klusje om te oefenen, maar je gaat zeker geen grote opdracht doen waarmee je bakken geld kunt verdienen. Hoewel ik het bijzonder vind dat je ineens zo graag wilt werken. Wat familiebanden al niet kunnen doen.' Hij zuchtte eventjes, liet zijn blik door de kamer dwalen en richtte zich daarna weer op het meisje. 'Zoals ik zei, je begint morgen of overmorgen met trainen. De komende maand ga je alleen maar trainen. Dat geld verdien ik later ruimschoots terug, maar ik ga geen halfbakken nieuweling de straat op sturen omdat je zo graag geld wil verdienen.' En daarmee was de kous voor Levi af. Hij vond het bewonderenswaardig dat ze zo graag dingen wilde doen waar ze helemaal geen zin in had, maar hij meende wat hij zei. Haar vader zou hij toch wel met rust laten als ze zich aan haar belofte hield, maar anders kende hij nu toch de naam van de beste man en zou hij hem alsnog kunnen opsporen. Maar dat was een dreigement dat hij voor nu achterwege kon laten, hij had sowieso al een bron van inkomsten nu.

Het had Arya vrij weinig geïnteresseerd dat de mannen voor haar in gesprek geweest waren. Over het algemeen was het zo dat, wanneer er een idee ontstond in haar hoofdje, ze dit ook meteen uit ging voeren. Mensen moesten dan maar ophouden met wat ze aan het doen waren en luisteren naar haar voorstel, kijken wat ze deed of gewoon hun aandacht op haar gefocust hadden. In Levi's geval had hij moeten luisteren en haar vertellen wat ze wilde horen. 'Waarvoor heb je een verkeerscamera nodig? Of ga je dat geheim houden?' Hij zou haar nooit vertrouwen als ze het hem niet vertelde, maar ze wist heel zeker dat hij het ook niet zou geloven wanneer ze het hem vertelde. Lastig. Ondertussen sprak hij verder en haar gezicht betrok lichtjes toen ze te horen kreeg dat ze geen klussen ging doen. Moest ze dan de hele dag binnen zitten, wachten tot ze getraind werd en af en toe op bed gaan liggen? Was dat haar ''lot''? Een kleine zucht verliet haar lippen terwijl ze naar hem luisterde. Een máánd. Levi vertelde haar dat ze minstens een maand moest gaan wachten, getraind worden, tot ze echt geld kon verdienen en ze ergerde zich er onmiddellijk aan dat het zo lang zou duren. Wat verwachtte hij dat ze al die tijd deed? Arya was geen meisje dat stil kon zitten, daar was ze niet voor gemaakt en ze wist dat ze zich nu al ging vervelen als hij haar een avond alleen liet. Gedeeltelijk was dat ook de reden dat mannen, of jongens, het nooit lang met haar vol hielden. Ze had een onuitputtelijke energiebron, moest altijd sporten, bezig zijn. Desnoods koken, een gevecht -al dan niet in woorden of lichamelijk- uitlokken of gewoon hardlopen. Iets. Stilzitten? Kon ze niet.
Een ondeugende blik kwam op haar gezicht, misschien moest ze hem dan toch laten weten waar ze die camera voor nodig had. 'Tenzij je er natuurlijk iets op tegen hebt, was ik dit van plan,' voorzichtig kwam ze van de tafel af en ging op zijn schoot zitten, beide benen aan een andere kant van zijn lichaam. Haar armen sloeg ze om zijn nek, waarna ze hem op zijn mond zoende. Dit kon ze. Genoeg oefening had ze in ieder geval wel gehad. Plagend streek ze met haar tong over zijn lippen, voordat ze weer terug leunde en hem los liet. 'Of je moet daar heel veel tegen hebben?'

Levi grijnsde toen hij zag hoe teleurgesteld het meisje leek dat ze een maand lang alleen maar zou trainen. Hij wist niet wat ze in gedachten had, maar een maand training met hem zou haar echt niet gaan vervelen. Condititetraining, krachttraining, reflexen, wapentraining, vechten.. In zijn hoofd kon Levi alles al langsgaan wat ze in een maand moesten doen en als hij goed rekende, waren er in die dertig dagen maar een stuk of vier waarop ze niets zouden doen. In ieder geval niet zouden trainen. Ja, hij had zwaar het vermoeden dat Arya het onderschatte. Geen zorgen, ze zou er wel achter komen dat het echt geen luie vakantie werd, die training die ze zou ondergaan. Al helemaal niet omdat Levi hem persoonlijk gaf, niet één van de mannen die hij normaal inzette om nieuwelingen te trainen. Hij wilde dit net tegen haar gaan zeggen, toen ze ineens besloot een demonstratie te geven van wat ze voor de camera zou doen. Hij trok een wenkbrauw op toen ze van de tafel kwam, de andere rees toen ze op zijn schoot ging zitten op een wel heel obscene manier. Niet dat hij protesteerde hoor, hij wist dat ze hem niets aan zou doen en hem überhaupt niets aan kon doen. maar het verbaasde hem wel dat hij ineens haar lippen op die van hem voelde, en niet omdat hij het wilde, maar omdat zij het deed. En dat bracht hem mentaal eventjes uit zijn evenwicht, maar niet voldoende om hem helemaal buiten werking te stellen. Heel even liet hij zich meeslepen door de lippen die hij voelde, maar daarna herpakte hij zich weer toen ze zijn lippen losliet. Hij kon het niet laten dat hij eventjes nodig had om de verbazing van zijn gezicht te vegen. Verdorie, ze kon in ieder geval goed zoenen als ze dat wilde. Maar wat wilde ze daarmee voor de camera doen? Wilde ze haar vader laten zien dat het oké was, of zo? Dat ze er vandoor was met iemand? Levi wist het niet precies, maar als zij dacht dat het zou werken zou dat wel zo zijn. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik denk niet dat ik hier veel op tegen zal hebben, als jij gelooft dat dit een oplossing is gaan we dat doen. Heb je een idee wanneer?'

'Het zou niet de eerste keer zijn dat mijn vader een filmpje krijgt waarop ik een jongen zoen, het is een soort van mijn merkteken dat ik aan het doen ben wat ik wil en hij niet zo panisch moet reageren. Hij zal ook begrijpen dat ik niet wil dat hij geld aan tips spendeert, aangezien hij toch al weet dat ik dat niet wil en daarbij is de hint dat ik wel voor mezelf kan zorgen, vrij duidelijk. Jij zei dat ik iets moest regelen om mijn vader op afstand te houden, voor die paar secondes dat je op film gaat staan, ben ík de baas en het zal duidelijk zijn dat ik doe wat ik wil. Ook al voel ik me al vies doordat ik het bedacht heb, maar ach, zoals je al duidelijk gemaakt hebt, niet iedereen heeft altijd een keuze.' Ze had wel een keuze en dit was de keuze die ze had gemaakt, maar dat was een heel ander idee en daar ging ze geen gedachtes aan vuil maken.
'Daarbij denk ik dat het het beste is om het zo snel mogelijk te doen, maar dat is aan jou. Ik heb geen weet van half kapotte verkeerscamera's die ons wel kunnen herkennen en ik weet ook niet hoe alles in jouw organisatie werkt. Zoals bijvoorbeeld geen sporen achterlaten, het zou zo zonde zijn als ik mijn vader dan de hint gaf waar hij naar zocht, hm?' Glimlachend trok ze een wenkbrauw naar hem op, waarna ze van hem af ging en de kamer door liep. Ze wist niet wat ze moest doen en ergerde zich er compleet aan. Het was niet alsof ze veel kón doen, dat was het grote probleem en ze wist bij lange na niet wat Levi toe ging staan. Hadden ze niet een tuin? Dan kon ze tenminste een beetje sporten, een zelf samengestelde work-out, mits het een grote tuin was, kon ze ook rondjes gaan joggen. Soms ergerde zelfs Arya zich aan haar onuitputtelijke bron van energie. Het was gewoon niet grappig om continue bezig te moeten zijn. Zonder het door te hebben was ze overigens rondjes gaan lopen door de kamer. Ja, het meisje verveelde zich en als iemand niet snel iets zou bedenken dat ze kon gaan doen, zou ze dat zélf wel doen.

Levi had besloten dat hij vroeg weg wilde en daarom had hij de vorige avond al weer uitgebreid afscheid genomen van zijn mensen. Reynold had een telefoon voor hem geregeld waarin de belangrijkste nummers stonden en hem verteld dat hij het in de gaten moest houden, want als er iets gebeurde zouden ze het aan Levi laten weten. Iedere week zou er iemand langskomen voor het brengen van boodschappen en het geven en vragen van updates, want Levi zelf kon natuurlijk niet al te makkelijk het huis uit de komende weken. Overal was politie, maar omdat dat 's ochtends nog wel meeviel, hadden ze gezamenlijk afgesproken dat hij al vroeg zou vertrekken. Hij had een andere auto en de route naar een verkeerscamera die toevallig ietwat vernield was, daarna zouden ze direct naar het landhuis doorrijden. Alleen Reynold zou beneden staan en Levi opende de deur van de kamer waarin Arya had geslapen. Alleen van het slot, ze wist dat ze over een kwartier beneden moest staan. Zelf liep hij al naar beneden, aangekleed en wel. De weinige spullen die hij hier had lagen al in de auto die ze gingen gebruiken en het enige wat hem nu nog restte was een vlug ontbijt naar binnen werken, iets anders dan die ongelofelijk ranzige cornflakes die ze hem drie jaar hadden gedwongen naar binnen te werken. Geen pretje. Hier kon hij in ieder geval van genieten, van een verse boterham met gebakken ei erop, speciaal klaar gemaakt door Reynold. De man had nog eenmaal geprobeerd het plan uit Levi zijn hoofd te praten, maar Levi had slechts zijn hoofd geschud. 'Je zult zien wat ze ons gaat opbrengen Rey, over een maand is ze gevaarlijker dan de meeste van de mannen hier.' Dit leverde hem een lachje op en een wanhopig hoofdgeschud, maar Levi negeerde dat. Over enkele minuten moesten ze weg, anders zou er te veel politie aanwezig zijn op de straten. Daarbij moest Arya rijden want als ze Levi achter het stuur zagen zitten was dat een veel groter probleem dan het roodharige meisje. Zij viel ook wel op, maar veel minder dan hij. Verdorie, ze mocht wel op gaan schieten als ze ook nog iets wilde eten voordat ze ervandoor zouden gaan. Levi had niet eeuwig de tijd.

Hoe laat het was, wist ze niet precies, maar dat het té vroeg was voor haar doen, was haar wel duidelijk. Ze werd wakker van de deur die van het slot werd gedraaid, maar een vriendelijk 'goedemorgen' leek teveel gevraagd. Waarom zou je dat ook zeggen als je op dit tijdstip al besloot haar te ontwaken, daar was werkelijk niets goeds aan. Ze gromde zacht en draaide zich even om, voordat ze zich met een zucht overeind duwde en nors naar de deur staarde, alsof die degene was die haar dit aandeed. Ze haatte het om vroeg op te staan en haatte het nog meer om zich vervolgens te moeten haasten als ze al vroeg op moest staan, twee dingen waar deze ochtend door niemand rekening mee werd gehouden. Best, ze konden een ochtendhumeur krijgen ook als ze dat zo graag wilden, dat was haar probleem niet. Ze zwaaide haar benen over de rand van het bed, gooide de dekens op de grond - kon haar niet schelen wie dat op moest ruimen, als ze er extra moeite aan hadden, was het alleen maar mooi meegenomen - en liep blootsvoets de gang op, waarna ze met sjokkende passen de trap afliep en naar de keuken liep, waar Levi was begonnen met het ontbijt. Zonder er woorden aan vuil de maken liep ze op hem af en plantte ze zich recht naast zijn bord op de tafel, waarna ze niet veel meer deed dan hem nukkig aanstaren terwijl hij zich met het eten bezig hield. Ze had niet de moeite gedaan om zich enigszins vertoonbaar te maken en vermoedde dat ze man het niet bepaald prettig vond om tijdens zijn rustige ochtend continu aangekeken te worden. Niet dat het haar iets kon schelen waar hij zich prettig bij voelde, dit was immers niet haar probleem en het was zijn schuld dat ze hem zo vroeg uit bed had gejaagd, dan zou hij zich maar neer moeten leggen bij de consequenties die dat met zich meebracht. Als hij iemand wilde die vrolijk eieren ging staan bakken, had hij maar een andere secretaresse mee moeten nemen. Dat gezegd, dat had hij sowieso wel mogen doen, want het was niet dat zij nou zo genoot van zijn aanwezigheid of haar huidige toestand.

Levi reageerde nauwelijks op de binnenkomst van het meisje, keek niet op toen ze naast zijn bord op tafel ging zitten en reageerde al helemaal niet op haar gestaar. Pas toen hij zijn ontbijt naar binnen had gewerkt, keek hij op en een verbaasde uitdrukking verscheen op zijn gezicht. 'Is dat echt hoe je voor je verkeerscamera wil verschijnen? Lijkt me niet zo heel charmant.' Hij wierp een blik op haar ongekamde haar en op haar blote voeten, kwam toen overeind en zette zijn bord op het aanrecht. Daarna gleed zijn blik naar de klok en die gaf aan dat het vijf minuten voor hun geplande vertrektijd was. Reynold grijnsde. 'Gevaarlijker dan de meeste van onze mannen? Op dit moment alleen onverzorgder.' De man lachte nu hardop en Levi kon een grijns niet onderdrukken. Hij was gewend aan vroeg opstaan vanuit de gevangenis en had daar zijn ochtendhumeur verloren, dus nu was hij ook al in een opperbest humeur. 'Je hebt vijf minuten om je cameraklaar te maken lieverd, die zul je nodig hebben als ik het zo zie.' Hij schonk voor zichzelf een glas sinaasappelsap in en leunde tegen het aanrecht, nog steeds geamuseerd door de griezelige ochtendverschijning van het meisje. Oh, hij had er zo ongelofelijk veel onvriendelijke opmerkingen over kunnen maken, maar hij hield zich nog in. Hij hield zich in. Hij was namelijk niet vergeten dat hij de komende maand met haar in een huis door zou brengen en dit gezichtje, poppig als het was, iedere ochtend tegen zou komen op weg naar de keuken. Hij had in ieder geval iets om naar uit te kijken dan. 'En als je ook nog wat wilt eten of drinken, zul je nog meer op moeten schieten. Hop, ik heb je hier gisteren nog over ingelicht.' Hij had op dit moment geen enkele reden om boos te zijn, toen hij vanmorgen wakker werd van zijn wekker had hij intens genoten van het vrije gevoel rond zijn polsen, van de kamer om zich heen. Iets anders dan een gore gevangeniscel. Hij genoot van zijn vrijheid.

'Jij haalt mij, god weet hoe vroeg, uit bed en je verwacht dat ik er dan chármant bij loop? Serieus? Is dat een grap? Heb je nooit geleerd dat je een meisje eerst moet vragen of ze normaal gesproken een ochtendhumeur heeft en daaraan besluiten of je haar ook daadwerkelijk wakker maakt in de ochtend?' Chagrijnig keek ze naar beide mannen die haar duidelijk belachelijk aan het maken waren. Het irriteerde haar dat ze er niets van kon zeggen, in principe kon dat wel, maar het zou haar positie niet bepaald beter maken.
'Gevaarlijker dan de meeste van onze mannen? Op dit moment alleen onverzorgder.' Heel even vergrootten haar ogen en wilde ze er fel tegenin gaan, tot ze besefte wat Reynold net gezegd had. Gevaarlijker? Blijkbaar had Levi gezegd dat ze gevaarlijker was dan de meeste van zijn mannen, of zou zijn. Dat was... interessant. Goed om te weten, in ieder geval.
'Je hebt vijf minuten om je cameraklaar te maken lieverd, die zul je nodig hebben als ik het zo zie.' Eventjes hapte ze naar adem, sprong van de tafel af en liep richting het keukenblad. Alle spullen die Levi, of Reynold ze wist niet wie er gekookt had, gebruikt had, stond er nog en zo ook een doosje met eieren. Een slinks plan begon zich in haar hoofdje te ontrafelen, het was zeker mogelijk, aangezien de man al weer met zijn rug naar haar toe stond en iets tegen Levi aan het zeggen was. Snel greep ze twee van de eieren, draaide zich om en zei zijn naam. Reynold draaide zich chagrijnig om.
'Wat moet je Arya?' Met een klap sloeg ze beide eieren kapot op de borst van de man. Ze had dit op zijn hoofd willen doen, maar daar was ze niet precies lang genoeg voor.
'Eí-genlijk, ben ik niet de persoon die hier onder de douche zou moeten gaan staan of in ieder geval een ander shirt aantrekken. Daarbij, jullie hebben tenminste andere kleding, ik moet het doen met deze zooi en ik weet niet meer waar mijn schoenen liggen aangezien Lévi die ergens door de kamer gegooid had toen hij me ging verkrachten.' Chagrijnig keek ze beide mannen aan. 'En zeg nu nog eens dat ik geen ochtendhumeur mag hebben.'

Reynold begon te vloeken en te tieren toen de eieren op zijn borst kapotgeslagen werden, maar Levi keek rustig op de klok. 'Tot zover je ontbijt, over drie minuten gaan we weg. Je schoenen liggen in dezelfde kamer waar ze uit zijn gegaan en het gaat me meer om je charmante gezichtsuitdrukking en het bijpassende kapsel, waar je misschien iets aan wilt doen. Badkamer is direct als je de trap op gaat, de vierde deur op rechts.' Levi keek even naar Reynold en moest een lach onderdrukken. Zijn rechterhand zat onder het eigeel en leek daar vrij boos om te zijn, dus Levi gaf hem een duwtje. 'Pak jij de andere badkamer maar, ik ruim de rotzooi hier wel op terwijl zij zich klaarmaakt. En maak je geen zorgen, ze zal op passende wijze gestraft worden hiervoor.' Er werd een blik van verstandhouding uitgewisseld tussen de twee mannen, waarna Reynold er met zijn met ei besmeurde shirt vandoor ging. Levi sloeg zijn armen over elkaar en keek het meisje streng aan. 'Ik meen het, maak jezelf een beetje toonbaar. Op de zolder liggen andere kleren als je daar behoefte aan hebt, gewoon de gigantische gang doorlopen en je komt vanzelf een trap tegen. Over tien minuten wil ik weg zijn, ochtendhumeur of niet. Luisteren moet je en de volgende keer dat je zoiets brutaals doet trek ik je haren allemaal, één voor één, uit je hoofd.' Hij wachtte niet af wat ze ging doen, maar begon met het opruimen van de eieren die nog heel waren. De koekenpan werd opgeruimd, de melk in de koelkast en daarna ruimde hij het eigeel wat op de grond gedropen was door Arya haar zogenaamde ingenieuze actie. Het was ochtend, het weer was mooi en hij was vrij. Het ochtendhumeur van de kleine meid kon hij dan ook niet begrijpen en hij kon er vrij weinig geduld voor opbrengen, omdat hij dit gisteren al tegen haar had gezegd en ze had zich hier dus echt wel op kunnen voorbereiden. Daarbij zou het heus niet veel makkelijker worden als ze hier eenmaal weg waren hoor. Levi had al een strakke planning voor de eerste week klaarliggen en daar was geen tijd voor ochtendhumeuren in opgenomen. Ze zou snel genoeg wennen aan het feit dat ze vroeg op moest staan. Anders zorgde hij er wel voor dat ze eraan zou wennen. Maar nu mocht ze best gaan opschieten.

'Je hebt al tienduizend keer gezegd dat je me ging straffen, het spijt me dat ik je daar ondertussen niet meer in geloof. Punt is gewoon, je trekt mijn haren er niet uit aangezien ik dan een stuk minder knap ben en je maakt mij niet wijs dat je met een kaal meisje graag seks hebt óf dat ik dan nog van waarde voor je ben. Daarnaast is het al genoeg straf dat je me om, ik weet nog steeds niet hoe laat het is maar te vroeg in ieder geval, uit bed haalt en dan met je... familie grappen over me gaat maken. Mijn dag kan niet bepaald slechter zijn momenteel, dus straf me maar, ga je gang. Bedenk iets leuks, als je me überhaupt gaat straffen.' Zwakjes, chagrijnig, nog steeds, glimlachte ze naar hem en stampte de keuken uit, naar boven, richting de badkamer die Levi aangewezen had. Eenmaal binnen, het licht aangedaan en in de spiegel gekeken, snapte ze wel wat het probleem was. Haar haren waren net een bos stro, stonden alle kanten op en de make-up die ze de vorige dag op had gehad, was helemaal uitgelopen. Fijn. Nieuwe make-up had ze niet, daar zou ze Levi om moeten vragen, maar ze kon wel de zwarte lijnen met wat water weghalen. Ook haar haren werden met water gefatsoeneerd, er was geen kam, echter werkte het net zo goed wanneer ze haar handen gebruikte en hier had ze geen probleem mee. Eigenlijk had ze met vrij weinig dingen een probleem. Ja, haar aanwezigheid hier, maar dat had ze wel duidelijk gemaakt.
Op zolder aangekomen waren er rekken vol kleding, Arya wist niet eens waar ze moest beginnen, maar uiteindelijk besloot ze gewoon om een aantal kledingstukken uit de rekken te trekken en deze aan te doen. Wonder boven wonder lagen er ook schoenen. Die pasten. Had ze al gezegd dat dit een wonder was? Een lichte zucht verliet haar lippen terwijl ze weer naar beneden liep, er waren echt wel meer dan drie minuten voorbij, maar ze had ten eerste de trap naar zolder niet kunnen vinden en daarna de lichtknop niet. Levi moest daar maar rekening mee houden, het was niet haar schuld dat dit pand zo enorm was dat iedereen erin verdwaalde. Iedereen. Arya. Zelfde principe.

http://www.bumpinghanger.com/wp-content/uploads/2013/12/Amazingly-Cute-Fall-Outfit-Cant-Wait-Love-Fall.jpg

Levi grijnsde. Het was hem heel duidelijk dat Arya niet helemaal doorhad op welke manier hij haar zou straffen, maar dat zou ze nog wel doorkrijgen. Oké, misschien zou hij niet haar haren uit haar hoofd trekken omdat dat zonde was, maar hij had genoeg andere manieren om het meisje, dat toch al in zo'n goed humeur was, nog even extra het leven zuur te maken. En ze zou het merken, ze zou hem er waarschijnlijk alleen maar meer om haten. Niet dat dat Levi iets uitmaakte, hij wierp slechts een blik op de klok en constateerde dat het tijd was om weg te gaan. Nu had hij al verwacht dat Arya echt niet binnen drie minuten klaar zou zijn met omkleden, dus was het geen verassing dat het meisje nog niet beneden stond. Hij zou haar nog vijf minuten geven en anders wist hij wel wie hij van de zolder af moest gaan slepen, want het was een kans van negen op tien dat ze zich daar had verschanst, tussen de reusachtige kledingrekken. Nee, ze hadden geen complete kledingwinkels beroofd hoor. Nou ja, een aantal keer. Maar een groot gedeelte van de spullen was op een gewone, geheel legale manier aangeschaft via internet. Ze hadden momenteel zoveel inwonende hoeren hier (hij had het gisteren even aangekeken) dat het wel nodig was dat ze gigantische kledingrekken hadden.
Het werd verdomme wel eens tijd dat ze naar beneden kwam, de planning begon nu wel heel erg uit te lopen en daar hield Levi niet zo van. Hij was klaarblijkelijk vergeten hoe lastig vrouwen konden zijn, nu had hij ook nog een exemplaar gekozen dat excentriek lastig was dus dat hielp ook al niet mee. Nog eenmaal keek hij op de klok en toen hoorde hij de voetstappen op de trap, waarna het meisje beneden stond. Hij liep richting de voordeur en gaf haar in het voorbijgaan de autosleutels, want zoals hij al had gezegd was zijn kop waarschijnlijk heel bekend bij de politie. Dat maakte dan ook dat hij heel blij was met de donkere ramen van de auto die ze zouden nemen. Hij gebaarde naar Arya dat ze in moest stappen, wat hij zelf ook deed. Al direct voerde hij een adres in op de TomTom die in de auto lag, dit was namelijk de locatie van de half gemolesteerde verkeerscamera waar Arya om gevraagd had.

Nadat ze de trap af gelopen was en Levi in de kamer zag staan, kreeg ze al autosleutels in haar handen geduwd en verbaasd keek ze naar zijn rug, terwijl hij het huis verliet. Oké, blijkbaar was er besloten dat zij ging rijden. Goed om te weten, aangezien ze eigenlijk gedacht had dat ze nog wel even in de auto door kon slapen. Beetje jammer dit, het leek haar niet bepaald handig om te slapen terwijl je achter het stuur zat, namelijk. Een beetje geïrriteerd door de net gemaakte conclusie, liep ze achter Levi aan naar buiten en ging achter het stuur zitten. Hij zat er al, had zelfs de TomTom al ingesteld. Fijn, kon ze meteen gaan rijden.
'Gaat het een gewoonte worden dat ik rijd? Aangezien je dan misschien in kan voeren dat het níet zo verschrikkelijk vroeg is, mits je het niet erg vindt, maar ik rijd liever niet tegen een boom aan omdat ik achter het stuur in slaap val.' De vorige avond was Arya nog best meegaand geweest en had ze willen doen wat Levi zei, alles om haar vader hierbuiten te houden, maar momenteel was die gedachtegang een beetje verdwenen. Haar ochtendhumeur slokte alle andere gedachtes op en dat had Levi kunnen bedenken. Op z'n minst had hij kunnen vragen of ze 's ochtends te genieten was. Toch? Ondertussen startte Arya de auto en grommend kwam het ding tot leven. Om eerlijk te zijn was het geen slechte auto, sowieso was een auto met geblindeerde ramen over het algemeen vrij duur en ze ging er ergens wel vanuit dat Levi van dure, snelle auto's hield. Als je het kon betalen, waarom dan ook niet? De auto was gestart, ze zette hem in z'n één en reed weg, ondertussen schakelen terwijl ze sneller ging. 'Oké, het is heel simpel, je gaat gewoon een klein beetje in het zicht staan van dat ding, doe iets met je mobiel, in die richting, interesseert me niet en laat mij m'n ding doen. Dan zal mijn vader zijn bod intrekken en heb je alleen nog last van de politie. En ja, voordat je het gaat vragen, zelfs met een ochtendhumeur kan ik goed acteren. Het kan alleen zijn dat ik dan slechter zoen, maar slecht zoenen is dan wederzijds.'

Levi grijnsde. Hij vond het heerlijk dat het meisje zo'n ochtendhumeur had. 'Even voor als je het vergeten was, ik heb vanaf mijn zeventiende in de gevangenis gezeten en hoewel ik kan autorijden, zou het toch een ongemakkelijke situatie opleveren als ze me ineens aanhouden voor controle en ik ten eerste de kop van een gevangene heb en ten tweede geen rijbewijs heb om me mee te identificeren. Daarbij zul je niet meer zo vaak achter het stuur te hoeven zitten, maak je geen zorgen. Het terrein waar we uiteindelijk heen gaan is groot, maar daar kan ik zelf ook gemakkelijk de auto besturen.' Hij ging ontspannen zitten terwijl Arya de ietwat onguur lijkende buurt uitreed en de opdrachten van de TomTom bestuurde. 'Daarbij kan ik niet geloven dat je het niet heerlijk vind om in een auto te rijden die maximaal driehonderd kilometer per uur kan halen.' Oh, hij hield inderdaad wel van de wat snellere auto's. Ze mochten dan wel duur zijn, maar het was het waard als je met gigantische snelheden over wegen kon scheuren, zodat politiewagens je nooit in zouden kunnen halen. 'Als we dat gedoe met die verkeerscamera gedaan hebben, zou je het eens moeten proberen op de afgelegen wegen. Zal vast tegen je ochtendhumeur helpen.' Hij had zwijgend geluisterd naar het plan dat Arya bedacht had, negeerde de snerende opmerking over dat hij niet kon zoenen (Hij wist toevallig dat hij daar wel heel goed in was) en keek door de donkere ramen naar buiten. Het was maar goed geweest dat ze vroeg waren vertrokken, het was nu inderdaad nog niet zo druk op de weg en de weinige politie die ze zagen, leek geen aandacht te besteden aan de wagen met geblindeerde ramen. Waarschijnlijk dachten ze dat het een druk zakenman was, op weg naar een vroege afspraak. Die moesten ze uiteraard niet gaan storen. Daarbij, wie verwachtte er nou dat Levi door deze stad reed? Ze hadden geen enkel idee van zijn locatie op dit moment en dus ook vrij weinig redenen om zomaar een wagen aan te houden. Maar je wist maar nooit.
Na enkele minuten rijden kwamen ze aan op de plek van locatie en Levi wees naar een parkeerplaatsje. 'Als je hem daar neerzet, kun je makkelijk bij de verkeerscamera dáár komen.' Hij wees nu op een goed verborgen camera, hoewel niet zo goed verborgen dat ze hem niet konden zien.

Haar blik schoot even naar Levi en ze trok een wenkbrauw naar hem op. 'Mocht het je interesseren, mijn rijbewijs ligt in mijn vaders auto en ik weet niet of jij hem daaruit hebt laten halen, maar ik heb dat in ieder geval niet gedaan. Daarbij, als we al aangehouden worden, herkennen ze je toch wel. Je hebt een vrij herkenbaar gezicht, zoals je het zelf noemt, een gevangenengezicht en daarbij zie ik er heel onschuldig uit, dus dan weten ze meteen dat er wat mis is wanneer ze ons samen zien.' Een sarcastisch glimlachje uitte ze zijn kant op, waarna ze haar blik echt weer op de weg voor haar moest focussen. De auto begon al een beetje te slingeren en ze wist dat dit kwam omdat ze niet goed genoeg oplette waar ze reed. Ochtend, hm?
Uiteindelijk, na uren leek het wel -hoewel ze nog geen half uur hadden hoeven rijden- kwamen ze aan op de plaats van bestemming. 'Als je hem daar neerzet, kun je makkelijk bij de verkeerscamera dáár komen.' Haar blik schoot naar de parkeerplaats en ze wilde de auto daar wel neerzetten, maar dit ging ze niet doen. In eerste instantie was het altijd haar plan geweest om naar Levi te luisteren, echter kon ze dit niet zomaar laten gaan en ze reed door, stopte de auto midden in het zicht van de camera en schoot eruit. Arya schreeuwde het adres waar ze de vorige dag heen gereden was, waar Levi's mannen waren en rende er toen vandoor, de kleinere straatjes in. Training zou waarschijnlijk niet meer in het pakket vinden, alleen dan zou Levi haar wel eerst moeten vinden. Hij had nog geen zender bij haar aangebracht, niet dat ze wist tenminste en dit zou ongeveer de enige optie zijn die ze ooit ging krijgen. Haar ochtendhumeur was geen truc geweest, het was handig dat dit hem afleidde van haar idee, dat wel, maar ze was echt chagrijnig geweest deze ochtend en ergens beïnvloedde dat haar gedachtes.
Het meisje rende alle kanten op, door de smalle straatjes waar een auto nooit zou kunnen komen, hopend dat de politie alle camera's in de gaten hield en ze er snel genoeg zouden zijn.

Levi trok een wenkbrauw op toen ze ervandoor ging. Niet geheel volgens plan, maar achter haar aangaan zou alleen maar meer verbazing opleveren van omwonenden. Hij pakte zijn telefoon op, zocht in de contactenlijst naar het nummer wat hij de vorige avond opgeschreven had en de telefoon ging over. Slecht tweemaal, toen klonk er een vermoeide, doch alerte mannenstem aan de andere kant. 'Meneer Consinealis, met David Summer.' Het Amerikaanse accent dat Levi hierbij opzette, klonk voor hem totaal niet natuurlijk, maar het zou niemand doen vermoeden dat het de half-Russische crimineel was die gisteren ontsnapt was. 'Over uw dochter.. Arya? Ik heb gisteren haar foto op het nieuws gezien en hoewel ik het gezicht van het meisje niet heel duidelijk kon zien, leek het alsof ze op de vlucht was voor iets. Het rode haar leek mij ook onmiskenbaar. Ik denk dat Arya ontsnapt is en op dit moment op de vlucht is.' Hij wisselde snel wat informatie uit met de man, die direct de politie zou bellen na het gesprek. Ook werd een bankrekening nummer doorgegeven, waarop een bedrag geld gestort zou worden als het inderdaad Arya bleek te zijn. 'Ik zou voor de politie liever anoniem blijven, mocht u daar geen bezwaar tegen hebben. Ik hoop dat het inderdaad uw dochter was, succes ermee.' Levi hing op, schoof daarna op de bestuurdersstoel van de wagen en reed langzaam weg. De TomTom werd uitgeschakeld, Levi draaide één van de minder drukke wegen op en zette daar zijn voet steviger op het gaspedaal. Ondertussen belde hij een ander nummer, het nummer van Reynold. 'Scherp de beveiliging rond het huis aan. Er is een fout ontstaan, zij zal zo snel mogelijk geëlimineerd worden. Let ook op de bankrekening die gisteren geopend is. Geen tijd voor een lang gesprek, scherp de beveiliging aan en zorg dat Burya het huis met rust laat.' Hij hing op, drukte het gaspedaal nog wat dieper in en de motor brulde nog wat harder toen hij over de plattelandswegen reed, richting het landhuis, wier locatie hij nooit aan Arya bekend had gemaakt. Helaas voor haar hadden ze genoeg veiligheidsmaatregelen genomen om niet opgepakt te worden wanneer de politie zou komen, Reynold had zijn gezicht namelijk altijd uit de kranten gehouden en had een alibi als Russische miljonair die in het land was komen wonen. Arme Arya zou voor gek worden verklaard.

Het was exact een jaar geleden dat Levi haar meegenomen had, zou hij dat weten? Zou de man herinneren dat hij precies een jaar vrij was, na drie jaar gevangen gezeten te hebben? Wist hij haar naam nog? Zoveel vragen, waar ze waarschijnlijk heel snel antwoord op zou krijgen, zeker als ze besloot naar binnen te lopen en ze zelf te stellen. De schaduw hield haar voor nu nog verborgen, echter wist ze dat dit niet lang het geval zou zijn. De zon was aan het draaien, ze had hooguit nog een uur om te beslissen wat ze wilde doen en dit duurde, als ze heel eerlijk was, al een half uur.
Het afgelopen jaar was er enorm veel gebeurt, ze was pas een paar weken thuis geweest toen haar vader aan een hartaanval gestorven was. Arya erfde alles, het huis, het geld. Letterlijk alles en ze wist niet wat ze ermee moest doen. Nu had ze alles, maar ook weer niets. Beide ouders waren weg, uit verdriet had ze iedereen buiten gesloten en was ze gaan trainen. Haar aanvaring met Levi en zijn mannen was ze nog niet vergeten, nooit meer wilde ze zo zwak zijn. Verdomme, hij had haar kunnen verkrachten en ze was überhaupt te slap geweest om één goede klap uit te delen. Nee, nooit meer. Toch stond ze hier, kijkend naar het huis waar dat gebeurt was, nieuwsgierig of het verandert zou zijn van de binnenkant en hoe ze op haar zouden reageren. Het meisje nam een diepe teug adem, kwam uit de schaduw en liep naar het huis toe. Met een klap trapte ze het slot kapot en opende kalmpjes de deur. Binnen hoorde ze onmiddellijk mannen schreeuwen, indringer. Was ze een indringer? Ze wist de locatie, Levi had deze zelf aan haar gegeven, dan was het ook zijn probleem dat ze er gebruik van maakte.
Een van de mannen verscheen voor haar, meteen herkende ze hem en glimlachte lichtjes. Ryan. De jongeman die ze ooit neergestoken had en dat zonder training, laat staan wat ze nu met hem kon doen. Hij rende op haar af, herkende haar in een fractie van een seconde en hield even in, wat zijn fout was. Arya schopte haar rechter been omhoog, trapte hem in zijn buik en ramde haar vuist tegen zijn keel. Ryan viel met een klap op de grond. Twee mannen kwamen alweer op haar af, de eerste wist ze ook te vloeren en van de tweede kreeg ze het pistool afgepakt, richtte het op zijn hoofd en klikte de veiligheidspal eraf. Juist op dat moment kwam Reynold binnen, gebaarde dat alle wapens op haar gericht moesten worden en ze hoorde het bekende klikken. Dit kon nog wel eens leuk worden.

Levi had het afgelopen jaar veel in het landhuis gewoond waar hij in eerste instantie met Arya naar toe had willen gaan. Nu had dat plan zich ietwat aangepast, maar de drie ton die op zijn bankrekening gestort was toen Arya gevonden was, had dat ongemak ietwat verzacht. Drie ton was meer dan hij verwacht had, maar de vader van het meisje had blijkbaar veel waarde aan zijn dochter gehecht. Niet dat het Levi nog wat kon schelen, vandaag was het een feest en dat was de enige reden dat zijn gedachten eventjes naar het roodharige meisje gegaan waren. Hij had haar het afgelopen jaar helemaal met rust gelaten, maar had er niets aan kunnen doen dat hij bij de overlijdensberichten de naam van haar vader had zien staan. Zonde, de man die hen zo veel geld had gegeven was overleden aan een plotselinge hartaanval en had zijn dochter alles nagelaten. Maar verder was dat het.
In een jaar tijd was er veel gebeurd. De criminele organisatie was weer terug in de wereld, normale mensen huiverden bij het horen van de naam Rötski, criminelen hadden respect voor hem. Hij was nu bijna tweeëntwintig jaar oud en één van de meest ongrijpbare en gevaarlijkste leiders van de criminaliteit. In een jaar tijd had hij ook veel van zijn oude kracht, fysiek gezien, teruggewonnen. In de gevangenis had hij nauwelijks iets aan training mogen doen, zo bang waren de bewakers dat hij te sterk zou worden. Maar nu, nu hij een jaar vrij rondgelopen had, was hij bijna onherkenbaar. De spieren in zijn lichaam waren veel beter zichtbaar, zijn conditie was ongelofelijk verbeterd en ook wat andere uiterlijke kenmerken waren veranderd. Hij had meer tatoeages op zijn lichaam, zijn haar had een geheel andere stijl gekregen en hij voelde zich gewoon veel sterker dan vroeger. Wat hij was, terwijl hij toen al door veel mensen angstaanjagend gevonden werd.
Hij parkeerde zijn auto op de oude parkeerplaats, zette de motor uit en bleef even in de wagen zitten. Een jaar geleden. Vandaag was het feestje en het zou, geheel in sfeer, bij Reynold gehouden worden. Het feest zou vooral inhouden dat er gedronken werd, met hoeren geneukt zou worden en dat zijn prestaties de hemel in geprezen zouden worden. Het was een gouden jaar voor de organisatie geweest.
Hij wilde net uitstappen toen hij de openstaande deur zag. Fronsend pakte hij het pistool dat naast hem op de bijrijdersstoel lag en liep naar het huis, opende de deur en het kostte hem maar een seconde om de situatie in zich op te nemen. Drie mannen op de grond, één meisje in het midden en een tiental mannen dat hun wapens op haar gericht had. Levi zelf stond veel dichter bij het meisje dan de anderen, klikte de veiligheidspal aan de kant en drukte de koude loop van het wapen tegen haar hoofd aan. 'Ik herinner me niet dat ik jou had uitgenodigd voor mijn feestje, Arya,' zei hij ijskoud, 'maar volgens mij hebben wij hier allemaal nog een rekening met jou te vereffenen vanwege het doorspelen van onze locatie aan de politie.'

Een glimlach kwam op haar gezicht te staan toen ze de loop van Levi's geweer tegen haar hoofd kreeg. Ze wist heel goed wiens pistool het was, maar dit werd nogmaals bevestigd toen hij begon te spreken. Schijnbaar was ze niet uitgenodigd, wat jammer nou. Arya klikte de veiligheidspal weer op het pistool, gooide deze op de grond, voor de voeten van Reynold, waarna ze omdraaide en Levi aankeek. Ze haalde een pakketje uit haar borstzak en gooide deze op de tafel, nog steeds glimlachend. 'Je zei eens dat ik gevaarlijker zou zijn dan je mannen wanneer ik getraind was, ik heb de vrijheid genomen om mezelf te trainen. Alleen was ik nieuwsgierig hoe het nu met je ging, of jullie hier nog woonden na mijn stunt. Wat overigens wel jouw schuld was, jij gaf me er de mogelijkheid toe, nietwaar? Maakt niet uit, jullie zijn niet dood, dus die schuld valt ook wel mee.'
Arya knoopte haar haren even in een staart en wierp hem een washandje toe. 'Heb je me niet gemist?' Grinnikend streelde ze zijn wang, plagend.

Levi glimlachte op een alles behalve toeschietelijke toon. 'Och lieve meid, wat onderschat je onze wereld.' In één snelle beweging beveiligde hij zijn wapen, greep het meisje bij de armen en draaide haar zo om dat ze recht naar de wapens keek die op haar gericht waren. Een stuk of tien. Misschien was ze sterker geworden, Levi was dat ook en hij zou altijd sterker blijven dan zij, simpelweg omdat hij een man was, langer was dan zij en zijn bouw liet veel meer ruimte voor spiermassa. Dus ze kon doen wat ze wilde, van Levi ging ze het niet winnen en al helemaal niet als hij haar in deze greep hield. 'Je hebt zowel Reynold, Ryan en de twee andere mannen die hier op de grond liggen een vervelende situatie in geholpen. De rest hier heb je gedwongen ongelofelijk voorzichtig te zijn, hun normale ritme verstoord door Burya op ons af te sturen. Geef me één goede reden om je niet direct door het hoofd te schieten. En daarbij geloof ik niet dat je slechts voor een gezellig bezoekje langskomt.' Hij stond nu achter haar, klemde met één hand haar beiden handen vast en pakte met zijn andere hand haar kin, die hij naar boven duwde, zodat haar zachte hals zichtbaar werd. Één van de mannen haalde een mes tevoorschijn, liep op haar toe en keek Levi vragend aan. Deze stuurde een veelbetekenende blik naar de man, die het mes wel op de keel van het meisje zette maar er nog niet op drukte. Pas als Levi een teken gaf zou hij dat doen, maar dat was Levi nog niet van plan. Hij was wel benieuwd waarom ze zich in het hol van de leeuw waagde, het zou echt niet zijn om haar nieuwe vechttechnieken te showen, zo dom kon ze niet zijn. Ze had een doel en hoewel hij zeer nieuwsgierig was wat er in het pakketje zat wat ze op tafel had gegooid, ging hij haar niet uit het oog verliezen. Niet op dit moment, niet nu hij wist waar zij toe in staat was.