Arya & Levi voor de zoveelste keer

'Was je ooit nog van plan om dat hokje uit te komen, Arya, of blijven we hier tot de winkel sluit? Voor het geval je het nog niet door had, je zit daar namelijk al bijna drie kwartier en ik wil wel eens zien wat je aangetrokken hebt.' Chagrijnig leunde Sarah tegen de muur, wachtend tot ze een keer antwoord van haar vriendin kreeg. Over het algemeen was het erg leuk om samen te gaan winkelen, echter had Arya's vader haar gedwongen om een jurk te gaan kopen voor het komende feest. Daar hield ze niet van. Al bijna een uur lang was ze jurken aan het passen en ze weigerde daarbij ook nog om ze aan Sarah te laten zien, aangezien ''alles verschrikkelijk stond en haar figuur totaal niet complimenteerde''. Persoonlijk dacht Sarah dat het wel mee zou vallen, zo erg kon het toch niet zijn? Ze wist, net zo goed als Arya dat wist, dat ze een prachtig figuur had en de jurken prima waren, dat ze een hekel aan jurken had, was gewoon het probleem.
Uiteindelijk, na nog een half uur, kwam ze met een chagrijnig gezicht uit het pashokje, dumpte alle jurken en liep met grote passen de winkel uit. 'Waarom moeten vrouwen per se jurken dragen op van die chique gelegenheden? Ik bedoel, een broek staat me honderd keer beter en ik kan er tenminste in bewegen!' Zuchtend rolde ze met haar ogen, richtte haar blik op Sarah en pruilde even. 'Het spijt me van je tijd Sar, zal ik op Italiaans trakteren, om het goed te maken?' Op beide gezichten kwam een glimlach te staan, Italiaans was altijd de optie om alles weer goed te maken. Eten. Voornamelijk pasta, aangezien de pizza niet zo aan hen besteed was. Kletsend liepen ze richting het restaurantje in kwestie, het begon al avond te worden en hoewel ze nog steeds niets gekocht hadden, kon het toch best een leuke dag worden. Tenminste, als het eten een beetje zou smaken en het niet ontzettend druk was, dat gebeurde ook wel eens en daar was Arya niet van gediend. Ze was een graag geziene gast en kreeg dan ook altijd wat ze wilde, zelfs als dat betekende dat andere mensen wel heel snel moesten eten. Het had wel een voordeel om de dochter van een belangrijk man te zijn, hoewel ze dan toe moest geven dat het meer nadelen dan voordelen had.

Levi was er nog steeds niet zo van gediend dat ze zijn rechterhand opgepakt hadden en dat die vent nu in een kleine cel in een goed beveiligde gevangenis zat. Hij was er ook niet zo van gediend dat de mannen die hij had bevolen om het meisje mee te nemen, zijn hulp daarbij nodig hadden. Nu volgde hij haar al een middag terwijl ze met een vriendin aan het winkelen was. Niet dat ze iets kochten hoor, de kleding die ze hier hadden was waarschijnlijk toch niet goed genoeg voor madame. Hij snoof, wenkte naar een schaduw die zich had verborgen en binnen enkele tellen was hij omringd door vier van zijn meest vertrouwde handlangers. 'Het is tijd,' zei hij zachtjes. Dat moest genoeg zijn, het meisje en haar vriendin liepen nu richting het Italiaanse restaurant waar ze wel vaker heen ging, waarschijnlijk om pasta te eten. Oh, Levi had goed opgelet de afgelopen dagen. Hij had dit meisje nodig, dus het was zeer belangrijk dat hij precies alles van haar wist. Arya. Rijk meisje, haar vader was directeur van een gevangenis. De gevangenis waar Ryan op dit moment opgesloten zat. Levi gromde eventjes toen hij daaraan dacht, maar zette het al snel weer van zich af. 'Hop, voordat ze binnen zijn. Anders is de kans verkeken!' Hij blafte het naar zijn mannen, ging zelf op een bankje zitten met uitzicht op het restaurantje. Gelukkig was het eind november en vroeg donker, anders zou het veel drukker zijn geweest in de winkelstraat. Nu waren er veel minder mensen, dus zijn mannen konden de meisjes moeiteloos dwingen mee te lopen. Dat deden ze dan ook en Levi keek toe hoe het viertal de twee meiden insloot en ze bij elkaar drong. Hij sloot zijn ogen eventjes. Hoe had hij dat met zijn jongens afgesproken? Vertel ze te zwijgen, dat er anders hele vervelende dingen met hun families gebeuren. Neem ze daarna mee, vertel ze niet tegen te stribbelen. Dat leek best redelijk te gaan zo. Het vriendinnetje moesten ze nog wel even ergens dumpen, maar daar zat Levi niet zo mee. Hij stond weer op, slenterde naar de zwarte wagen die enkele honderden meters verderop in een straat geparkeerd stond. Hier zou hij de meiden kunnen ontvangen.

De twee meiden waren allebei bezig met het gesprek waarin ze zich bevonden, het was namelijk cruciaal dat Arya een geschikte jongen voor Sarah zou vinden en niet die vervelende stalkers die ze zelf altijd opduikelde, waardoor geen van beide de mannen om hen heen opgemerkt had. Met een ruk stond ze opeens stil, de mannen hielden ook in en ze werden onmiddellijk ingesloten. Voordat Arya een reactie kon geven, hoorde ze een hele bekende klik. De veiligheidspal werd van een pistool afgehaald en hoewel ze dit pistool niet kon zien, wist ze vrij zeker dat alle mannen er waarschijnlijk wel eentje bij hadden. 'Er wil gewoon iemand even met jullie praten, loop rustig mee en dan is er niets aan de hand, maar blijf wel stil, het zou zo zonde zijn als we geweld moesten gebruiken.' Sarah had dit soort situaties nog nooit meegemaakt, ze stond te trillen op haar benen en klemde haar armen om die van Arya. De laatstgenoemde had hier wel training in gehad, maar er was vrij weinig dat ze nu kon doen. Als het alleen om haar leven ging, had ze wel het lef om een grote mond op te zetten en te waarschuwen dat ze hier echt niet mee weg gingen komen, echter was Sarah er nu ook. Ze was niet van plan het leven van haar vriendin op het spel te zetten en dus liepen beide meisjes tussen hen in, door een aantal steegjes, tot ze uiteindelijk bij een auto uitkwamen. De mannen weken uit, maar bleven wel zo staan dat de meiden er niet zomaar vandoor konden gaan.
Arya herkende de persoon onmiddellijk die bij de auto stond. Levi. Hij was een berucht crimineel en ze wist dat haar vader hem op het spoor was. Tenminste dat probeerde hij, ze wist niet of het al lukte. Wat ze wel wist, was dat een van zijn mannen nu bij hen in de gevangenis zat en dat zou best eens de reden kunnen zijn dat zij nu met een bezoekje vereert werd. 'Levi,' ze proefde de naam op haar lippen en keek hem recht aan.

Een glimlachje speelde rond zijn lippen. 'Arya Consinealis,' reageerde hij. Daarna richtte hij zijn ogen op het andere meisje. 'En een vriendin, zie ik. Die lieve schat heeft hier niets mee te maken, dus zorg dat ze niets meekrijgt.' Één van de mannen ging er met het meisje vandoor, zou om de hoek met haar wachten. Een pistool tegen haar hoofd, dat wel. Hij wilde niet hebben dat ze per ongeluk om hulp zou schreeuwen, nee. Toen ze eenmaal de hoek om waren, ontspande hij iets. Voor het meisje was hij niet bang, ze zou niets doen. Zo slim was ze wel. Hij boog zich naar haar toe, keek haar recht aan. 'Je hebt een leuke vriendin. Ik neem aan dat je liever hebt dat ze in een stuk blijft, niet?' Hij grinnikte. 'Uiteraard, je bent aan deze dreigementen gewend. Niets nieuws voor je. Maar je kent me en ik ken jou, dus we kunnen een gesprek voeren op niveau. Jouw vader heeft iets, of beter gezegd iemand, die bij mij hoort. En die wil ik graag terug. Nou snap ik heel goed dat jij mij liever niet helpt, maar als ik het goed onthouden heb, is dat meisje om de hoek in mijn macht. Zijn we duidelijk?' Hij keek haar aan met een donkere blik, wachtte haar antwoord af. Ze was niet dom, ze had hier waarschijnlijk wel een training voor gehad. Nu was Levi heel benieuwd of ze kon laten zien dat ze echt wist hiermee om te gaan. Hij zou het vanzelf zien.

Strak hield ze in de gaten wat er met Sarah gebeurde, echter gingen ze al snel de hoek om. Niet dat haar vriendin dan vrijgelaten werd, daar ging ze niet vanuit, ze wist ook vrij zeker dat Levi geen van beide zou laten gaan voordat hij zijn bezit terug eigende. Als je een mens al bezit kon noemen, het ging wel degelijk om de jongeman die laatst bij hen in de gevangenis was gekomen. Natuurlijk wilde Levi hem terug, het scheen een hooggeplaatste te zijn in zijn bende -of vriendenkring, het was maar hoe je het wilde noemen- en daarom waren ze juist zo blij geweest tijdens zijn arrestatie. 'Je wilt dat ik je help Ryan te bevrijden?' Haar stem was neutraal, terwijl ze hem aan bleef kijken. Er spookten allerlei ideeën door haar hoofd, echter hadden ze allemaal de uitkomst dat Sarah of zij neergeschoten werden, bij sommige zelfs allebei. Geen opties. 'Realiseer je je dat hij momenteel in het stuk zit waar de meeste bewakers rondlopen, hij dag en nacht in zijn cel zit, als in hij mag niet naar buiten, plus dat er een slot op zijn cel zit die de vingerafdrukken van bepaalde mensen nodig heeft om open te gaan. Ik betwijfel ten zeerste dat je hem eruit zou krijgen, zelfs als ik je kon laten zien hoe je ongemerkt naar binnen komt.' Arya had er geen probleem mee om te vertellen hoe Ryan bewaakt werd, het was niet alsof ze heel veel met die informatie konden en daarbij schrok het hen misschien wel af. Vast niet, maar het was de moeite waard?
'Daarbij, waarom kies je mij uit? Ben ik makkelijk te chanteren of was een bewaker gewoon te moeilijk om te pakken te krijgen?'

Ze vertelde hem niets nieuws. 'Ik denk dat je me niet helemaal begrijpt lieve Arya. Ik ben niet degene die hem gaat bevrijden, dat ben jij. Of niet, maar ik denk dat je wel begrijpt dat zowel Sarah als je vader daar niet al te gelukkig van zouden worden.' Levi leunde gemakkelijk tegen zijn wagen aan. Het was een mooi ding hoor, hoorde bij het vak. Snel, met verduisterde ramen en een heerlijk grommende motor. Levi hield wel van deze wagen, daarom leende hij hem ook niet uit voor simpele klusjes. 'Fijn dat je me alvast verteld hebt wat je allemaal doen, uiteraard kunnen er regelingen getroffen worden wanneer je deze taak met succes volbrengt.' Nu glimlachte Levi echt onaangenaam en hij kwam dichterbij. 'We weten alles over jou Arya, maak je maar geen illusie. Als jij niet kunt doen wat ik wil, zal je daarvoor gestraft worden. En de mensen om je heen ook. Als het je lukt, kunnen we afspraken maken over de toekomst. Misschien zit er nog wel wat voor jou in.' Hij bewoog een hand, één van de mannen kwam dichterbij. Nee, geen man. Het was een vrouw met een gespierd lichaam, koele ogen en korte haren. Maar vrouwelijk, verdomd vrouwelijk. Levi vond haar een geweldige vrouw en dat was de reden dat ze bij dit elite-groepje zat. En uiteraard omdat ze goed was. 'Dit is Karin, vanaf nu is ze je nieuwe vriendin. Probeer haar niets te flikken, ze is net zo sterk als die bewakers in de gevangenis van je vader. Ze zal telefonisch contact met je houden en probeer maar geen plannen te maken, het telefoonnummer dat ze gebruikt zal je niet te weten komen.' Hij duwde de vrouw, Karin, naar Arya toe. Karin glimlachte vriendelijk, hoewel de glimlach haar ogen niet bereikte. 'Je eigen vriendin krijg je terug op het moment dat ik mijn vriend terug heb. Er wordt over twee dagen contact met je opgenomen, beter heb je tegen die tijd wat vooruitgang geboekt. Anders zou het zomaar kunnen gebeuren dat het arme meisje een vinger of wat kwijtraakt.' De pistolen werden opgeborgen, Karin stond nu naast Arya en het tweetal mannen bewoog zich naar de auto. De derde kwam weer tevoorschijn, samen met het vriendinnetje van Arya. Die zouden de auto ingaan, hij zou Arya aan haar taak overlaten. 'Begrijp me niet verkeerd Arya, het is niets persoonlijks. Niet jegens jou, in ieder geval. Je staat stevig tegenover de directeur van de gevangenis, de bewakers zullen je respecteren als je iets eist. Het lijkt mij dat je heel geschikt bent.'

oke ja ik doe dus ts enzo

Het was al laat in de avond, normaal gesproken zou Arya het terrein van de gevangenis niet meer oplopen, maar ze wilde Sarah erg graag terug in haar leven hebben en dat ging niet gebeuren, tenzij ze Ryan op vrije voeten wist te krijgen. Je kon het bijna een leven voor een leven noemen, hoewel het in dit geval meer om vrijheid ging. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze richting de balie, verbaasd keek de bewaker op. 'Ik ben mijn portemonnee hier gisteren vergeten, heb ons hele huis af moeten zoeken, komt m'n vader opeens aan dat hij hem op zijn bureau had gelegd. Natuurlijk zegt hij dat nu pas, alsof ik nog zin had om hier te komen!' Lachend schudde de bewaker zijn hoofd. Iedereen wist dat Arya nogal een chaoot was, het zou niet de eerste keer zijn dat ze hier iets liet liggen of verloren was, dus ze keken er in ieder geval niet meer vreemd van op.
'Ga maar snel,' hij gebaarde dat de deuren open waren, een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht terwijl ze naar hem knipoogde en snel doorliep. Dit was het makkelijkste gedeelte geweest, nu kwam het moeilijkere stuk. Een van de bewakers liep door het stuk van het gebouw waar ze moest zijn en even hield ze halt voor Ryans cel. Hij keek haar met samengeknepen ogen aan, maar ze maakte een gebaar met haar hand dat Karin haar geleerd had, waardoor hij toch overeind kwam.
'Zodra de bewaker bewusteloos is, laat je mijn keel weer los en breng ik je naar de uitgang, duidelijk?' Je kon zien dat geen van beide elkaar vertrouwden, maar het gebaar was goed genoeg en zonder pardon legde hij zijn hand om haar keel. Een ijzingwekkende gil verliet Arya's lippen, terwijl ze haar nagels in zijn hand zette en ''uit alle macht'' los probeerde te komen. Onmiddellijk verscheen de bewaker in kwestie, een grom verliet zijn lippen toen hij zag wat er aan de hand was.
'Ryan, laat haar gaan,' hij pakte een pistool en richtte dat op de jongeman, echter voordat hij zou kunnen schieten, trapte Arya het wapen uit zijn handen en kwam het terecht in Ryans cel. Hij schoot erop af, klikte het veiligheidspal eraf en schoot de bewaker recht door zijn hoofd heen. Opnieuw gilde Arya, hoewel het deze keer gemeend was.
'Ik zei bewusteloos, stomme idioot!' Met grote ogen staarde ze naar het lichaam van de bewaker. 'Sven,' haar lip trilde, maar ze wist dat haar klus nog niet geklaard was en daarbij voelde ze Ryans ogen in haar rug branden. Zo goed mogelijk trok ze de bewaker omhoog, legde zijn hand op het paneel en toetste daarna een code in. Langzaam opende de celdeur zich. 'Kom mee,' hij mocht het pistool houden, ze ging geen moeite doen om dat van hem af te pakken. Samen renden ze door de vele gangen en kwamen uiteindelijk uit bij een van de vrijwel altijd gesloten deuren, Arya was een van de weinigen met een sleutel en dat was alleen omdat ze die van haar vader gestolen had. Het slot roestte een beetje, maar met hulp van Ryan wist ze de deur open te schuiven en daarna ook weer te sluiten. Opnieuw renden ze weg, door de bossen heen, naar de weg waar Levi met zijn mannen zou staan. 'Geef me Sarah terug,' ze zag Karin als eerste en hield de vrouw strak in de gaten, terwijl ze besloot dat het nu wel eens tijd werd om te eisen.

Die Arya was geen held in stil zijn, had Karin al gezegd. Levi grinnikte toen hij de takken hoorde breken, maar liet zijn mannen zich stil houden. Karin stond enkele meters verderop, zou dus het eerste zijn wat Arya en hopelijk Ryan, zouden zien. Levi was geen slechte man hoor, hoewel zijn werk deed vermoeden dat hij koel en harteloos was. Hij was op de hoogte van de relatie die Ryan met Karin had, dus was hij zo vriendelijk geweest Karin een belangrijke rol te laten spelen. Een goede keuze, zou blijken. De krakende takken leken steeds dichterbij te komen, toen kwamen de voetstappen de verharde weg weer op. Karin slaakte een gilletje, verliet haar positie en vloog Ryan om de hals. Deze liet het pistool in zijn handen bijna vallen, maar kon deze nog net op tijd wegstoppen voordat Karin hem vast had. Zij huilde, hij fluisterde troostende dingen. En Levi negeerde het grotendeels, knikte naar de mannen bij het busje. Ditmaal hadden ze het busje maar genomen, daar was meer ruimte in. De deuren zwaaiden open en één van de mannen nam het meisje mee naar de straat. Geblinddoekt, maar verder in dezelfde staat als ze afgeleverd was. Levi vond dat zijn mannen het meisje nog best goed behandeld hadden, voor hun doen. Hij had zelfs nog een paar keer met haar gepraat, gemerkt dat ze een stuk minder brutaal was dan Arya. Dat had ook geholpen bij haar vriendelijke behandeling, trouwens. Hij maakte persoonlijk de blinddoek en de touwen die haar handen bij elkaar hadden gehouden los, waarna hij het meisje een klein, niet onvriendelijk duwtje richting haar vriendin gaf. 'Je hebt geen slecht werk geleverd Arya, nog moeilijkheden veroorzaakt? Of heeft Ryan je onredelijk behandeld?' Hij wierp een niet al te strenge blik op de man die zijn rechterhand was, maar die was toch niet goed zichtbaar in het donker.

'Ik kan gaan uitleggen waarom er een bewaker dood is omdat die idioot zich niet kon gedragen zoals de bedoeling was, want nee, het is toch véél leuker om iemand neer te knallen. Dat zorgt er ook totaal niet voor dat ze alleen maar feller zullen zijn met de klopjacht die nu voort gaat komen. Sterker nog, die waarschijnlijk al begonnen is, je kan in de verte de sirenes van de gevangenis horen. Echt top, houd ik me eens aan iemands plan, doet een ander dat niet. Hoewel je natuurlijk wel snapt dat ik alles gooi op de ontvoering van Sarah en dat het nooit mijn bedoeling was dat er iemand gewond zou raken.' Over Sarah gesproken, zodra ze Arya in de gaten had gekregen, was ze haar kant op gerend en ze schuilde nu achter haar vriendin. Arya voelde haar lichaam trillen en ze wist dat het beter was om nu te vertrekken, geen van beide meiden had bepaald zin om hier nog veel langer te blijven.
'Maar ik heb me aan de deal gehouden, jij ook, wat me eigenlijk best verbaasd, dus wij gaan er eens vandoor. Leuk je ontmoet te hebben, ik hoop dat je snel genoeg weg bent voor mijn vader in de buurt komt.' Ze wierp nog een arrogante knipoog zijn kant op, waarna ze Sarah's hand pakte en haar meesleurde. De meisjes renden in de richting van de provinciale wegen, ergens daar zouden ze wel een lift krijgen en anders kon ze altijd nog in paniek haar vader opbellen. Hij kwam hen toch wel ophalen, wat er ook aan de hand was.

Levi was niet zo blij met het nieuws dat één van de bewakers dood was, maar kon er niet zo veel mee inzitten. 'Karin, Ryan, beter gaan jullie dat busje in of ik ram jullie erin. Tijd om naar huis te gaan.' Hij keek het tweetal nog even na toen ze wegliepen, maar daar was maar erg weinig tijd voor. Natuurlijk zou de beveiliging van de gevangenis achter haar aankomen, dat had hij wel verwacht. Hij stapte zelf als laatste in, achter het stuur van de bus, trapte het gaspedaal diep in en met een gegrom van jewelste trok de wagen op. Gelukkig was Levi wel gewend aan dit soort wilde toeren en de mensen achterin het busje ook, dus dat zou geen problemen opleveren. De waren nog niet luider gaan klinken, wat Levi een goed teken leek. Toch ging hij pas rustiger rijden toen hij de lichten helemaal niet meer kon zien en zijn snelheid werd pas weer helemaal normaal toen ze in de buurt kwamen van de schuilplaats die voor Ryan geregeld was. Die kon natuurlijk niet terug naar zijn eigen plek, die zou nu dag en nacht in de gaten worden gehouden door agenten. Nee, deze plek was veel veiliger. Een alles behalve opvallende groep huizen, aan de rand van de stad. Hier woonde het grootste gedeelte van zijn bende, op een aantal man na. Levi zelf had ook zijn huis hier niet, maar hij woonde hier toch negentig procent van de tijd, omdat dat gewoon praktischer was. Ze hadden wel meer van zulke plekken verspreid over het land, maar dit was de meest praktische op dit moment. Niemand zou verwachten dat Ryan zo dicht bij huis bleef, toch? Levi glimlachte, zette het busje op de handrem en stapte uit. De deuren van het busje werden opgegooid en geruisloos ging de groep naar binnen in het grootste huis. Daar waren de lichten nog aan en stonden de flessen drank al klaar. Het was tijd voor een feestje, een klein feestje.

weer een ts enzo


Zuchtend opende ze haar kamerdeur Het was een lange dag geweest en ze wilde het liefste gewoon meteen gaan slapen nu ze eindelijk klaar was met haar schoolwerk, echter wist ze ook wel dat het slimmer was om eerst wat te gaan eten. Een studie kostte af en toe zo ontzettend veel tijd, het was gewoon niet tof en haar lichaam had hier ook niet altijd zin in. Beter gezegd; haar lichaam had vrijwel nooit zin om de gehele dag aan statistieken en onderzoek te besteden, net als haar geest overigens, maar ze had daar gewoon niets over te zeggen. De tentamens kwamen eraan en ze moest dit inleveren, anders slaagde ze sowieso niet.
In haar joggingbroek, topje en oversized vest rende ze de trap af, richting de keuken. Snel wat vlees braden, misschien wat pastasalade erbij en nog even televisie kijken. Dan was ze vast ontspannen genoeg om te kunnen slapen. Op hoog tempo liep ze door het huis, langs het toilet, de woonkamer, richting de keuken. Halverwege bleef ze verbaasd stilstaan. Waarom had ze het licht aangelaten in de woonkamer? Dat was niets voor haar. Zodra ze echter de kamer binnen kwam, wist ze dat het niet haar schuld was dat het licht brandde, aangezien ze niet de enige was in huis. Levi. Met Ryan en nog twee andere mannen. Arya wist niet hoeveel mensen er nog in haar huis rond zouden lopen, of om haar huis, aangezien dat ook goed mogelijk was, dus ging ze er niet meteen vandoor. 'Het is echt heel onbeschoft om zomaar iemands huis binnen te komen en ze te verrassen, weet je dat?'

Ze waren nog niet zo lang binnen, eigenlijk pas enkele minuten. Karin had in de gaten gehouden of het licht boven nog brandde en dat was net uitgegaan, waaruit ze konden concluderen dat Arya naar beneden gelopen was. En daar stond ze dan, in een uiterst charmante outfit. Levi glimlachte eventjes toen hij zo zag staan en boog overdreven. 'Excuses voor ons abrupte binnentreden, mevrouw Consinealis.' Hij ging rechtovereind staan en direct liep Ryan naar het meisje toe. Voordat zij kon reageren pakte hij haar handen en draaide die achter haar rug, zodat ze volkomen weerloos was. Levi glimlachte opnieuw. 'Ik kan nog wel wat meer onbeschofte dingen verzinnen, Arya. Met betrekking tot onze eerdere overeenkomst ging ik er vanuit dat geheimhouding van onzer beide kanten vanzelfsprekend was. Helaas blijk jij je mond alsnog voorbij gepraat te hebben en nu zitten zowel Karin als Ryan in de problemen, als ze een zoektocht gaan organiseren. En laten we even wel wezen, Karin is een toffe meid en ze heeft je niets misdaan. Het zou zonde zijn als ze dankzij jou opgepakt wordt. Daarom,' ging hij verder, zijn toon veranderend naar een opgewekte, blije stem, 'heb ik besloten dat het beter is als je bij ons komt wonen. Dan kun jij dat veel te grote mondje van je niet meer voorbij praten en misschien begrijp je dan ook waarom ik liever geen problemen meer heb met de politie. Maak je geen zorgen, we hebben ook al met Sarah gesproken. Ze heeft aangegeven het helemaal niet erg te vinden om met jou mee te gaan, ze wacht al op je.' Een nieuw handgebaar, Ryan trok het meisje mee naar Levi toe. 'Meisjes met een grote mond hebben vaak de pech dat ze verkeerde informatie doorspelen, Arya.' Zonder nog aandacht te besteden aan de manier waarop ze gekleed was, ging het drietal naar buiten, waar vervoer al klaarstond. Domme, domme meid.

Ze was nog van plan om achteruit te deinzen toen Ryan eraan kwam, echter was ze niet snel genoeg en wist de man haar armen erg pijnlijk op haar rug te draaien. Met ietwat vergrootte ogen keek ze naar Levi, terwijl ze letterlijk iedere beweging die hij maakte in de gaten hield. Het was niet goed dat hij hier nu was, sowieso voorspelde zijn aanwezigheid niets goeds, de vorige keer was er een bewaker bij omgekomen en ze betwijfelde dat hij daar ook maar een seconde mee gezeten had. Daarbij was het al niet bijzonder aangenaam dat hij haar naam wist, maar dat was dan weer een ander punt.
Betekende overigens nog steeds niet dat ze snapte wat de bedoeling was. Ja, ze had alles aan haar vader op moeten biechten, maar wat hadden ze dan verwacht? Daarbij werden ze toch wel gezocht, of dat nu met extra reden de ontvoering van Sarah en het uitbreken van Ryan had, maakte niet erg veel uit. Pas op het moment dat zijn toon veranderde, de koude rillingen liepen over haar rug, en hij besloot dat ze met hem mee moest gaan, brak hij door de façade van het meisje. 'Néé!' Woede gepaard met angst zorgde ervoor dat ze uit Ryan zijn greep probeerde te komen. De jongeman was alleen veel sterker dan Arya en hij sleurde haar zonder pardon mee naar de wagen, waar ze achterin het busje geduwd werd. 'Wat verwachtte je dan van me? Het is niet mijn schuld dat hij zo nodig een bewaker neer moest schieten, als dat niet was gebeurd, dan had ik niets hoeven te vertellen.' Ryan raakte haar nogmaals aan, duwde haar in een van de hoeken en uit venijn haalde ze naar hem uit. Haar nagels krasten over zijn wang. Beide personen waren verbaasd dat dit gelukt was, totdat de verbazing overging in een andere emotie en Arya een harde klap in haar gezicht kreeg. 'Dit was niet de deal, het is niet mijn schuld dat de deal anders verliep, jij vuile leugenaar.'

'Kijk, dat noem ik nou onbeschoft,' zei Levi opgewekt. 'Zowel Ryan als jij zijn hun manieren vergeten. Wat een vervelende toestand. Ryan, zeg eens sorry tegen de jongedame. Arya, zeg jij ook maar even sorry tegen Ryan. Wie weet wat voor een vieze infectie hij op kan lopen door jouw griezelige nageltjes.' Ryan zijn ogen spuwden vuur, maar hij gromde toch een soort van excuus. Levi glimlachte opnieuw, alsof ze allemaal vrienden waren. Natuurlijk had hij dit van tevoren allemaal met zijn vriend besproken, maar de man was een erg goede acteur en daar had Levi wel respect voor. Hij geloofde trouwens niet dat zij sorry tegen Ryan ging zeggen hoor, maar daarmee zou ze het alleen maar lastiger voor zichzelf maken en daar zou ze vanzelf achter komen. Sarah had dan toch meer hersentjes dan haar rijke vriendinnetje, hoe interessant. Hij floot even naar de donker wordende lucht en binnen enkele tellen landde er iemand op de grond, vlak naast het busje. 'Ik dacht al dat je me nooit terug zou roepen,' mompelde Karin geïrriteerd. 'Je moet toch begrijpen dat ik liever niet in bomen zit, Levi.' Hij klopte de vrouw op de schouder en gebaarde naar haar dat ze alvast naar de bijrijdersstoel kon vertrekken. 'Excuses, Karin. We zullen zo vertrekken. Heb je nog iets gehoord van de groep die Sarah is gaan halen?' De vrouw haalde haar schouders op. 'Ze zijn veilig teruggekomen en dat zou ik graag ook doen, als het mag.' Ze liep weg zonder ook maar naar Arya te kijken, verdween uit Levi zijn zicht. Deze richtte zich weer tot het meisje in het busje. 'Ryan zal je de rest van de weg gezelschap houden Arya, blijf alsjeblieft een beetje stilzitten of ik rijd deze wagen nog per ongeluk een sloot in. Zou zonde zijn van dit monstertje.' Hij klopte op de zijkant van de wagen, met nog steeds die onschuldige glimlach.

Zijn toon stond haar helemaal niet aan. Levi was veel te opgewekt, te vrolijk, te zelfzeker. Alsof hij al helemaal uitgedacht had wat er met haar ging gebeuren en het was natuurlijk uitermate leuk dat zij dit nog niet wist. Een paar minuten geleden had ze niet eens geweten dat ze in haar woonkamer waren, laat staan dat Levi besloten had om haar mee te nemen. 'Jullie realiseren je natuurlijk wel dat het overduidelijk is wie Sarah en mij ontvoerd heeft, hm? En dat mijn vader de middelen heeft om het leger in te schakelen, aangezien het niet toelaatbaar is dat er nog meer slachtoffers vallen dankzij jouw handen? Zeker niet nu je de dochter van een belangrijke man gepakt hebt. Maar ach, dat heb je zelf natuurlijk allemaal al bedacht! Zo slim ben je wel, of niet, kom je dan nog wel achter wat voor een fout je nu maakt.'
'De enige fout die ik kan ontdekken, is dat jij je mond nog niet houdt,' Ryan trok een verveelde wenkbrauw op naar het meisje en schudde zijn hoofd, terwijl de deur van het busje dicht getrokken werd en al snel de motor grommend aanging. Levi, of Karin, het was maar net wie er reed, trok ontzettend snel op, waardoor Arya als een bowlingbal tegen de achterwand van het busje ketste. Een zachte kreun verliet haar lippen. Ze hield al niet van achtbanen, dit voelde exact hetzelfde. 'Zeg, Levi, schiet eens op, ik heb geen zin om een aantal uur met dat wicht opgescheept te zitten.' Daarbij was hij van mening dat ze vast haar mond wel zou houden als ze gedumpt werd tussen alle mannen die Levi volgden. Nu dacht ze misschien dat het haar hielp om een grote bek op te zetten, dan zou ze nog wel een keer na moeten denken.

Hij raakte alles behalve geïntimideerd door de dreigementen van het meisje, waar hij zich al op voorbereid had. Toen ze eenmaal op de provinciale weg reden, keek hij door het raampje dat het laadruim van de kabine scheidde en knipoogde naar Arya. 'Sarah heeft een mooie brief voor haar ouders geschreven, waarin ze zegt nier naar haar op zoek te gaan, omdat ze samen met jou op wereldreis is gegaan, een spontane actie. Haar ouders zullen het tegen jouw papa vertellen en die zal gerustgesteld zijn. Wat moet jij blij zijn met een vriendin als Sarah.' Levi lachte nogmaals, drukte het gaspedaal weer dieper in en grommend sprong het busje vooruit over de provinciale weg. 'Ryan, zorg ervoor dat ze de weg niet zal onthouden,' raadde Karin haar vriend aan, die daar instemmend op reageerde maar niet exht iets deed. Arya leek niet zo'n fan van achtbanen of wilde tripjes met het busje, dus echt nodig was het niet om haar de rest van haar richtingsgevoel te ontnemen. Daarbij, over een kleine tien minuten zouden ze er al zijn. 'Wordt vooral niet boos op Sarah trouwens, het meisje doet haar best om jullie beiden te beschermen,' zei Levi nog tegen Arya. Daarna focuste hij zich weer op de weg en nam hij een ietwat krappe bocht met onnodig veel geweld. Omdat hij dat nu eenmaal kon.

Fijn. Levi wist overduidelijk dat het veel makkelijker was om Sarah te intimideren. Haar vriendin had geen training gehad, zag niet al haar gehele leven opgesloten criminelen en stond ook nooit oog in oog met ze. Tenminste, dat was het geval geweest totdat Levi besloot op te komen dagen en hun plannen nogal door de war gooide. 'Je bent een zak,' zachtjes gromde ze hem de woorden toe, terwijl ze misselijk op de grond van het busje bleef liggen. Natuurlijk hoorde ze wat Karin zei, maar haar intenties waren niet eens om te kijken waar ze heen gingen, dat zou alleen maar meer misselijkheid veroorzaken. Overigens kon ze tegen de meeste dingen heel goed en ze was ook wel een waaghals, maar die vervelende, hobbelende bewegingen konden haar gestolen worden.
Een tiental minuten later ging het busje eindelijk langzamer, tot ze uiteindelijk stil stonden en Arya weer overeind durfde te komen. Langs haar opende Ryan de klep, pakte haar bovenarm vast en sleurde haar het busje uit. Net op dat moment kwam ook het busje met Sarah erin en ze wilde op hen afgaan, maar had bier niet de mogelijkheid toe, in verband met een erg vervelende jongeman die haar niet los wilde laten. 'Zeg het maar, Levi, gun je ze een hereniging of wil he eerst nog wat tijd apart met ze doorbrengen? Ik denk niet dat de rest er een punt van maakt als ze hen welkom mogen heten, of je moet dit natuurlijk graag zelf willen doen.'

Levi schudde zijn hoofd. 'Je snapt het niet zo goed Ryan, deze twee zijn onze gasten. We moeten ze hoffelijk behandelen.' De glimlach op zijn gezicht leek oprecht, ware het niet dat zijn ogen nog steeds zo kil stonden als altijd. Alsof alle emotie eruit gespeend was, hoewel zijn gezicht glimlachte. Hij liep naar de andere bus toe, opende deze en warempel, daar kwamen Sarah en één van zijn mannen tevoorschijn. Ze zagen er beiden minder door elkaar geschud uit dan Arya, die zich blijkbaar niet gerealiseerd had dat er handgrepen in de laadruimte waren, waardoor ze niet zo door elkaar geschud had hoeven worden. Ach, misschien was Ryan het ook vergeten te vertellen. Tussen aanhalingstekens uiteraard, ze vergaten nooit zomaar dingen. Levi maakte een al te bekend handgebaar en beide meisjes werden losgelaten. Er was geen enkele angst dat ze zouden proberen te ontsnappen, omdat het simpelweg onmogelijk zou zijn. Er waren enkele mannen in de omgeving, die konden hen direct onderscheppen. Ook was dit een wijk die de meisjes onbekend was, dus zouden ze onmogelijk in één keer weg komen. Nee, Levi maakte zich er maar weinig zorgen om. 'Mochten ze zich misdragen, dan zullen we gepaste maatregelen nemen. Je begrijpt me wel. Voor nu denk ik dat jij je beter met Karin bezig kunt houden, er is genoeg te regelen, niet? Hij knipoogde naar de jonge vrouw, die haar ogen snel afwendde. Ze konden het goed vinden hoor, maar Karin hoorde meer bij Ryan dan bij Levi. Soms vrij vervelend, maar vaak was het geen enkel probleem, omdat de mensen onder Ryan automatisch ook bij Levi hoorden.
In ieder geval vertrok het tweetal naar binnen, waardoor Levi met een drietal mannen buiten achterbleef, plus de twee meiden. Het zou nog een interessante periode worden, gezien het opvliegende karakter van Arya en de onwetendheid van Sarah. Ze konden nog veel plezier hebben met zijn allen, mits de dames zich een beetje konden gedragen. Dat was nog maar de vraag.

Arya was enorm blij dat RyanH de opdracht kreeg om haar los te laten, bijna uitte ze die energie door op een kinderlijke wijze haar tong uit te steken, maar ze wist zich nog net in te houden.Het was niet alsof het een slim idee was om Ryan tegen je in het harnas te jagen, uit de verhalen had ze nog steeds begrepen dat hij Levi zijn rechterhand was en waarschijnlijk dus ook genoeg over hen te zeggen had.
'Zeg Levi, als ze dan toch onze gasten zijn, dan moeten we ze wel een beetje thuis laten voelen, niet? Waarom spenderen ze niet gewoon de avond met ons?' Een van de mannen trok een wenkbrauw op richting Levi en glimlachte. Hij bedoelde niet eens dat ze ergens voor gebruikt zouden worden, maar waarschijnlijk zouden de meiden het al niet tof vinden om tot laat in de nacht bij hen in de woonkamer te zijn, laat staan wanneer alle mannen dronken werden. Overigens konden ze dan ook meteen testen hoe die twee op alcohol reageerden, dat was altijd een leuke om uit te proberen. Het zei veel over mensen wat voor alcohol en vooral hoeveel ze dronken. Arya ondertussen had al geen aandacht meer voor de mannen. Sarah was op haar afgerend en schuilde nu achter haar rug, terwijl ze iedereen strak in de gaten hield. Zag er vast schattig uit, ware het niet dat beide meisjes niet bepaald op hun gemak waren.

Een glimlach speelde rond de lippen van Levi toen zijn mannetje dat voorstelde. Ach, misschien was dat wel een goed idee. Misschien zouden de meiden het wel leerzaam vinden om een avondje met de grote jongens mee te spelen. Er zou ze niets overkomen hoor, nog niet. Daar moest Levi op toezien, want het in goede gezondheid houden van de twee meisjes was cruciaal. Als dit overtuigend over moest komen als een wereldreis, moesten ze nog een keertje een videoberichtje voor hun ouders achterlaten, maar dat was iets voor de toekomst. Voor nu knikte hij naar de man die het voorstel had gedaan en na de kleine hereniging die Arya en haar vriendin hadden mogen hebben, werden ze naar binnen begeleid. In feite was het tweetal nu gijzelaar, maar Levi paste ervoor op om dat woord in de buurt van Sarah te gebruiken. Arya was er al van op de hoogte hoe het in elkaar stak, maar zolang ze Sarah onder de duim konden houden, zou Arya geen probleem vormen. Op die manier zou Levi handelen.
Eenmaal binnen bleven ze niet hangen in de woonkamer, maar gingen ze rap door naar boven, de trap op. Daar waren drie slaapkamers en een deur die ze in het volgende huis zou brengen. De gangen waren namelijk in hun geheel met elkaar verbonden door de wijk heen, maar verder waren het aparte huizen. 'Dit wordt jullie slaapkamer. Er zit een slot op dat zowel van binnen als van buiten op slot te doen is, zowel voor jullie privacy als die van ons. Een badkamer is met een deur aangesloten op de slaapkamer. De ramen hier zijn van verstevigd glas, dat zal niet zomaar kapotgaan. Kleding is ook aanwezig, in jullie maat. Mochten jullie iets nodig hebben vraag het aan Renzo, die maakt gebruik van de kamer naast die van jullie en zal jullie kunnen horen. Fris je even op, over een uur wil ik dat jullie kennis komen maken met de rest van onze familie.' Hij knikte naar de man naast hem, die Arya een paar sleutels overhandigde van de kamerdeur. 'Op dit moment nog vragen?'

Gewillig liet Arya toe dat ze naar boven gingen, ze voelde hoe Sarah zich aan haar vast klampte, maar het meisje was toch ook nieuwsgierig genoeg om naar binnen te lopen toen ze eenmaal een kamer hadden gekregen. Na nog een aantal instructies ontvangen te hebben, verliet iedereen de kamer en bleven de twee meiden over. Er waren geen vragen geweest. Onmiddellijk begon Sarah te gapen, ze had vandaag gewerkt en zou het liefste op bed gaan liggen, maar ze wist nog niet precies hoe dit alles zou werken en ze zou wel naar beneden moeten straks. 'Ga even slapen Sar, ik maak je over een uurtje wel wakker. Daarbij, we zijn hun gasten, weet je nog, plus het is midden in de nacht. Niemand neemt het je kwalijk als je alvast gaat slapen.' Arya wuifde dat haar vriendin gewoon op het bed moest gaan liggen, ze zag de aarzeling heus wel in Sarahs ogen, maar ze was te moe om er iets mee te doen.
Het had echt niet lang geduurd voordat Sarah in slaap was gevallen en zonder nog iets aan haar eigen uiterlijk te doen, verliet Arya de kamer en liep ze weer terug naar beneden. Haar haren hingen nog steeds half in een knot, half erbuiten en ze had niet eens schoenen aan -wie liep er nou op schoenen in huis?- aangezien ze daar niet de tijd voor had gekregen. Eenmaal beneden ging ze voor de eerste de beste man staan die langs gelopen kwam. 'Waar is Levi?' Je kon de verandering in haar toon merken. Er waren meerdere opties wat haar toon betrof. De eerste, de liefste wat dat betrof, gebruikte ze met Sarah -hoewel ook niet altijd- en dan had ze er ook nog eentje waar gedeeltelijk respect in verborgen zat, die had Levi de laatste paar keren ontvangen. Punt was dat ze deze man niet kende en ze achtte hem ook niet erg hoog, wat resulteerde in een neerbuigende, arrogante toon, terwijl ze eigenlijk nog eiste dat hij haar vertelde waar Levi was. 'O, je hoeft het niet te vertellen hoor, ik kan ook zelf op onderzoek gaan. Geen punt, dan hoop ik alleen dat je geen sleutels, of wapens of andere leuke hebbedingetjes rond hebt slingeren.' Liefjes glimlachte ze naar de man, om langs hem heen te lopen en op zoek te gaan naar de man die ze wél wilde spreken.

Levi had zich maar beneden geïnstalleerd toen hij de meiden boven had achtergelaten, met een glas Russische wodka en een goed gezelschap van mannen die bij hem wel hoog in het vaandel stonden. Ach, hij had het best naar zijn zin en al helemaal toen Ryan erbij kwam zitten, de mededeling deed dat Karin sliep en een interessante anekdote begon te vertellen over zijn tijd in de gevangenis. Oh, het was een hel voor hem geweest hoor, maar nu hij eruit was, kon hij best nog leuke dingen vertellen over dat verschrikkelijke gat. Levi vermaakte zich en de mannen waarmee hij zat vermaakten zich ook. Er was niet eens vrouwelijk gezelschap deze avond, maar toch leek het allemaal soepel te verlopen.
Of toch niet, hij hoorde namelijk een arrogante stem die naar hem vroeg. En een bedreiging naar één van zijn mannen. De groep week even uiteen zodat Levi kon zien wat precies gebeurde, niet zo fraai maar ach. De man, die net door Arya beledigd was, greep het meisje in haar kraag en het leek hem niet te deren dat hij een stuk huid meenam in die greep. Hij trok haar van de grond af en bracht zijn mond naar haar oor. 'Als ik jou was, zou ik maar wat meer respect hebben voor je nieuwe huisgenoten. Je kunt maar beter niet vergeten dat we de sleutel van jouw kamer in onze handen hebben.' Hij lachte, duwde het meisje in de richting van Levi en ging weer door met waar hij mee bezig was geweest, alsof hij niet net bedreigd was door een klein meisje met een te grote bek voor haar welzijn. Levi zuchtte licht en wenkte de groep om haar in te sluiten. Als ze wilde praten, kon ze dat doen. Hij had er dan wel geen zin in, hij praatte wel. Erg benieuwd naar wat ze hem te zeggen had. Een deal? Een dreigement? Hij zou het vanzelf horen.

Natuurlijk deed het haar pijn dat hij wat van haar huid meenam in zijn greep, maar ze was niet van plan om hem de voldoening te geven erop te reageren. Sterker nog, ze weigerde een reactie op zijn woorden te geven. Ze had al genoeg van haar tijd verspild door met hem te ''praten'' en ging dit dan ook niet veel langer volhouden. Vervelend mannetje. Nog even trok ze een wenkbrauw naar hem op toen hij besloot haar weer neer te zetten, om daarna richting Levi te lopen en op een meter afstand van hem te blijven staan. Dat was dichtbij genoeg. Bovendien sloten alle mannen haar in, dus erg veel kanten kon ze ook niet meer op. 'Hoe lang denk je dat ik Sarah voor ga houden dat alles wel goed komt? Het klopt dat zij niet echt bekend is met dit... protocol, of hoe je het ook wilt noemen, maar ik heb er geen problemen mee om dat haar enorm duidelijk te maken. Je weet dat ik maar gewoon naar buiten hoef te lopen en je houdt me tegen, waarschijnlijk met geweld, erg gástvrij. Misschien denk je dat het slim is om haar erbij te hebben, maar het zorgt er alleen maar voor dat ik nog meer m'n best ga doen om haar weg te krijgen.' Met een ietwat doodse blik keek ze hem aan. Hij zei dat hij ''alles'' van haar wist, dan moest hij ook weten dat dit niet de eerste keer was dat iemand haar ontvoerde en het zou ook niet de eerste keer zijn dat ze daar weer heelhuids uit kwam.
'Overigens slaapt ze en als je die lieve act van gastheer vol wilt houden, dan zal je dat toe moeten laten.' Ze wist dat hij het er waarschijnlijk niet mee eens zou zijn dat Sarah was gaan slapen, ook al kon iedereen bedenken wie daarvoor verantwoordelijk was, maar ze betwijfelde of hij er iets tegen zou doen.

Een soort dreigement dus, dat betrekking had tot Sarah. Levi haalde zijn schouders nonchalant op. 'Probeer maar eens naar buiten te lopen, Arya. Vertel Sarah maar wat voor ene verschrikkelijke dingen wij doen en hoe wij haar vrijheid beperken. Ik heb het al vaker gezegd, je bent onze gast. Maar als jij je niet als een gast gedraagt, zal onze houding ten opzichte van jou veranderen. Dat moet je kunnen begrijpen.' Hij glimlachte, nam een slok van de wodka. 'Wil je ook een glaasje? We hebben ook genoeg zonder alcohol, als je dat liever hebt.'
Hij zette het glas neer, keek haar met een schattende blik aan. Toen besloot hij dat het allemaal niet uitmaakte. Ze was wel vaker ontvoerd geweest, maar door amateurs. Dat bleek wel, ze leek totaal niet door te hebben met wie ze te maken had. Jawel, ze wist dat hij gevaarlijk was. Meer dan dat wist ze niet. Ze had geen idee van het gevaar waar ze zich in bevond, of het gevaar waarin ze Sarah plaatste als ze probeerde het rollenspel te doorbreken. Hij kwam overeind en nu was het lengteverschil tussen de twee echt zichtbaar. Hij was bijna twee meter, zij was rond de één meter zestig. Kleiner dan hij, veel kleiner. Als hij wilde, kon hij haar met één vuist tegen de grond slaan en verpletteren, maar daar zag hij geen overwinning in. Hij liep naar het meisje toe, dat geen manier had om weg te komen, omdat zijn mannen om haar heen stonden. 'Mocht jij het nodig vinden om Sarah in te lichten over de situatie waarin zij zich bevindt, zal het je slecht bevallen. Ze zal doodsbang zijn, je zult haar alleen maar onnodig angst aanjagen. Als je vlucht en daadwerkelijk wegkomt, wat ik betwijfel, zullen we Sarah hier houden en is het spelletje ook voorbij. Wil je je vriendin in leven houden of niet, Arya? Dat ligt in jouw handen.'

Waarschijnlijk probeerde hij haar te intimideren door op die manier voor haar te gaans taan. Ja, ze moest omhoog kijken om zijn gezicht te kunnen zien, maar het was niet alsof dat een nieuw aspect voor haar was. Vrijwel iedereen was groter en bijna alle mannen die ze kende, waren ook gespierder. Op een gegeven moment raakte je daar wel aan gewend. Je kon het sowieso al zien aan de relatie met haar vader, hij was ook tien keer zo lang, maar zij was echt de baas in huis. 'En wat als het me lukt om Sarah hier weg te krijgen? Ik bedoel, je praat wel tegen het meisje dat je nodig had om Ryan uit een van de best bewaakte gevangenissen van het land te krijgen, ik denk wel dat het me lukt om nog iemand uit te breken.' Liefjes knipoogde ze naar hem. Het was zijn eigen schuld dat hij haar in dat opzicht meer vertrouwen had gegeven. Levi was degene die had gezegd dat ze het moest doen, maar ook dat ze dit zou kunnen en toen het haar lukte, was dat een enorme boost geweest voor haar zelfvertrouwen. Waarschijnlijk zou het lastiger worden om Sarah uit te breken, Arya was niet dom, maar ze kon het op z'n minst proberen.
'Daarbij ben ik wel nieuwsgierig wat je precies van je gasten verwacht, aangezien je op je buik kan schrijven dat ik ook maar één vinger uitsteek om te doen wat jij van me verwacht. Hoewel je dat vast al wel had bedacht, je bent een intelligente jongen, nietwaar, Levi?' Als hij op een minachtende toon kon praten, dan wilde ze best haar toon en volume daarop aanpassen. Er was niets mis mee om te praten op het niveau van de ander, toch?