Levi, Arya, Chris en Roran vs. The world.

We weten het welllllllllll omg party hard ik heb ze gemist.

I missed them tooooooooooo♥

Arya rende heen en weer, eerst naar de voordeur, toen naar de keuken en daarna weer de trap op, om meteen weer terug naar beneden te rennen. Ze was altijd al een sloddervos, maar ze kon nu gewoon haar speldjes niet meer vinden, ze had ze werkelijk nodig voor haar haren. Alles moest vandaag perfect zitten, anders kon ze toch nooit niet opvallen? Ugh, had zij weer hoor. 'Chris, weet jij waar m'n speldjes zijn? Mijn haar is slap, uitgerekend vandaag! Ik heb ze nodig maar kan ze niet vinden.' Dat moment viel Arya van de laatste paar treden van de trap af en bleef versuft zitten. Het was maar goed dat ze haar jurk en accesoires nog niet had aangedaan, anders was de bom ontploft. Catastrofe.

Roran wist dat het Levi Rozalie en Arya wilde zien, maar hij wist niet of het nou zo'n goed idee was. Wat nou als Arya zou flippen als ze hem zag? Levi had Rozalie pas één keer eerder gezien en dat had Arya niet geweten, gezien dat ze ook niet wist dat ze wisten waar zij en Chris woonden. Hadden ze toch iets beter moeten uitkijken met die beroemdheid, daardoor waren Levi en Roran erachter gekomen waar die twee woonden. Niet dat ze het anders niet geweten hadden, dan waren ze er wel op een andere manier achter gekomen, maar het ging om het idee. 'Weet je zeker dat je dit wilt?'

Chris grinnikte toen ze Arya haar stress zag, op deze manier zou ze Rozalie nog wakker maken, die op dit moment rustig lag te slapen. 'Ze liggen in de badkamer,' meldde ze rustig, waarna ze voorzichtig de laatste hand aan haar haar legde. Zij was al helemaal klaar voor vanavond, ze was hier gewoon een tijd eerder heengegaan om zich samen met Arya klaar te maken. En nou ja, ze was twee uur geleden hier gekomen en nog steeds was ze bezig met haar make-up. Ineens hoorde ze een bonk en toen ze naar de trap liep, zag ze dat Arya daar een beetje versuft lag. Ze grinnikte. 'Doe nou rustig, die gasten komen pas als jij er klaar voor bent.' Net zoals Roran en Levi, die ook zouden komen. Was best raar, ze hadden elkaar al een jaar niet meer gezien. Nou ja, heel af en toe spraken Chris en Roran elkaar nog wel, maar meestal was hij te druk met zijn werk en zij ook. Daar baalde ze van, vooral omdat ze elkaar niet in het openbaar konden ontmoeten.

'Ja, ik weet het zeker,' mompelde Levi koppig. Arya had hen zelf uitgenodigd. Waarom, dat wist hij niet, maar ze had het gedaan en eigenlijk wilde Levi zijn nu drie maanden oude dochter wel zien. Hopen dat Arya er niet zo veel problemen mee had, dat zou het makkelijker maken. Hij zuchtte eventjes en merkte dat zijn handen trilde. Dit was vele malen erger dan opdrachten. Veel erger. Aangezien hij nu met echte mensen om moest gaan. Beroemdheden. Mensen boven zijn stand. Een ander soort beroemd dan hij. Hij was berucht.

'Ze liggen in de badkamer,' En er was absoluut geen mogelijkheid dat ze dat eerder had gezegd? Of dat Arya daar gekeken had, want dat was eigenlijk de meest logische plek, maar hè, zo was Arya. Goede smoes. 'Doe nou rustig, die gasten komen pas als jij er klaar voor bent.' Wat bazelde dat kind nou weer. 'Nee, de gasten zijn er over een uur en ik heb alleen mijn make-up nog maar zitten. Kom me eens helpen met m'n haar jij.' Arya stond op en rende weer naar boven, zich er niets van aan trekkend dat ze bijna over de kat heen viel, die boos naar haar blies. Maakte het haar uit, moest die stommeling maar niet midden op de trap gaan liggen, dan vroeg je er ook om.

'Ja, ik weet het zeker,' Dan moest Levi het echt zelf weten. 'Oké dan, jouw keus.' Roran mompelde het, verliet het pand en liep naar de auto, waar hij op de bijrijdersstoel ging zitten. Levi reed, dat was altijd al de afspraak geweest. Iedereen dacht ook dat Levi duidelijk de baas was en Roran maar een of ander slaafje, maar niets was minder waar. Levi had nooit zo'n reputatie op kunnen bouwen zonder Roran, dus ze waren eigenlijk meer partners. Echter, Roran vond het wel best zo, want dan werd hij sneller onderschat en kon toeslaan op de momenten dat hij het wilde.

'Eerst je jurk aan, anders verpest je daarna je haar weer,' beval Chris. Ja, ze wist onder de hand wel wat van haar en kleding. Kwam vanzelf als je werk als model deed, of je nu wilde of niet. Ze legde de laatste hand aan haar make-up en legde Arya's speldjes zo neer dat ze alleen maar gezien konden worden, dan was zij ook weer tevreden. Op de opmerking over de gasten ging ze niet in. Zo te horen was Arya vergeten dat beroemdheden altijd te laat komen. Hoe heette dat ook al weer? Fashionable laat, of zo. Nou ja, maakte ook niet uit. Zij wist het wel.

'Jij vind het ook wel leuk dat je weer met Chris kunt praten hoor,' gromde Levi, die heus wel zag dat Roran zijn twijfels had. Snel ging hij op de bestuurdersstoel zitten en hij reed langzaam de weg op, naar het adres van het feestje. Arya haar huis. Het was nog wel een stuk rijden, dus op zich was het maar goed dat ze ruim op tijd vertrokken waren. Laatkomers worden meestal niet geapprecieerd, dacht hij. Dat was wat hij altijd gedacht had. Tja. Was op opdrachten zo, was waarschijnlijk in de upper class van deze wereld net zo.

'Eerst je jurk aan, anders verpest je daarna je haar weer,' Verbaasd keek Arya op toen Chris dat opeens zei, het duurde ook eventjes voordat ze door had waarom, maar toen snapte ze dat het vrij logisch was. Ze was dan misschien een ontwerpster en stond vrij vaak te midden van modellen, dat wilde niet zeggen dat ze zelf de trucjes van dat vak kende. Chris wel, maarja die was ook niet voor niets model en een van haar vaste catwalkers. Ze waren een soort van samen op gekomen. Arya maakte zich eigenlijk niet zo heel druk om de bekende gasten, maar meer om de beruchte gasten. Roran en Levi. Als dat maar goed zou komen, iemand hoefde ze maar te herkennen en er zou drama uitbreken. Ze had ze nooit uit moeten nodigen.

'Jij vind het ook wel leuk dat je weer met Chris kunt praten hoor,' Roran grinnikte. 'Ja, maar ik weet dan ook zeker dat ik niet in m'n gezicht geslagen ga worden, terwijl ik daar bij Arya niet zeker over ben of jij geslagen gaat worden.' Het meisje had soms namelijk nogal losse handjes en Chris een stuk minder, dus dat zei al iets en daarbij was Arya duidelijk chaotischer. Roran keek, ongeïnteresseerd, het raam uit en volgde de weg met z'n ogen. Het pak dat hij nu aan had zat wel vol met wapens, maar niet zo dat mensen het konden zien. Hij had geen zin in problemen onderwerg óf daar op het feest, ze zouden het toch al lastig krijgen met hun identiteit niet te laten zien.

'Hop, doe die jurk nou maar aan, miss ongeduld,' mompelde Chris toen ze zag dat Arya haar gedachten weer afdwaalden. Ja, op deze manier had ze haar kleding en make-up inderdaad nooit op tijd in orde. Ze zuchtte eventjes en was blij dat Arya's dochtertje niet wakker geworden was van de herrie die er op dit moment gemaakt werd, dat zou de stress alleen maar verhogen. Arya was altijd gestresst, vooral op de momenten dat ze haar kleding moest laten presenteren, maar het was al in tijden niet meer zo extreem geweest. Ach, ze wisten beiden waarom het nu wel zo was. Hopen dat die twee niet vergeten waren dat het een gemaskerd feest was.

'Ik weet ook zeker dat Arya me niet gaat slaan hoor,' antwoordde Levi. Niet als al die gasten er zijn, sowieso niet. Hoewel ze het misschien wel zal willen. Waarschijnlijk wel, aangezien ze niet met vriendelijkheid uit elkaar gegaan waren. Als je het uit elkaar gaan kon noemen. Eerder vrijlating na dwang. Tja. Een jaar, zoiets was het. Natuurlijk, zijn broer had haar wel in de gaten gehouden, maar zelf was Levi niet in de buurt geweest. Had hij niet eens gemogen. Zijn dochter was nu drie maanden oud. Drie maanden.

'Hop, doe die jurk nou maar aan, miss ongeduld,' Zo ongeduldig was ze nu toch niet? Het viel nog best mee, het werd straks waarschijnlijk nog veel erger, hoewel ze dat niet aan Chris ging vertellen. Die zou ze wel in de waan laten dat dit het hoogtepunt was. Toen Arya eindelijk klaar was met haar haren, jurk en make-up, oftewel helemaal klaar, liep ze samen met Chris weer naar beneden en ging stijf op de bank zitten. Ze wist echt wel dat de gasten meestal een halfuur tot een uur te laat zouden zijn, maar Roran en Levi kenden fashionable laat niet, dus die zouden wel op tijd komen. En dat was nú.

'Ik weet ook zeker dat Arya me niet gaat slaan hoor,' Roran schoot in de lach. 'Als er mensen bij zijn niet nee, maar zo te zien is er nog niemand.' Mompelde hij, maar wel zo dat Levi het ook kon horen. Ze waren ondertussen bij het huis aan gekomen en Roran wierp nog een laatste blik op Levi, waarna hij zijn masker opzette en de auto uit stapte. Het vergde flink wat van hen om zo in het openbaar aan te komen, maar er begon niemand te gillen toen ze hem zagen, dus het zou waarschijnlijk wel goed komen. Dat hoopte hij dan, hij hoopte het zeer zeker.

Oh nice, ik voel een awkard moment aankomen

Chis zelf was al helemaal klaar, met har haren opgestoken en haar masker al op. Niet dat het ervoor zou zorgen dat mensen haar niet herkenden, hell no. Ze was sowieso een opvallende verschijning en al helemaal als ze bij Arya was, viel ze op. Nu zaten beiden op de bank te wachten, aangezien het nu tijd was en ze dus nog een halfuur hadden voordat de mensen arriveerden, maar alles wel al klaar stond. Ze hoefden dus niets meer te doen behalve wachten en dat was misschien nog wel erger dan de andere dingen.

Ja, dat had Levi wel gehoord, maar hij verkoos het niet te antwoorden op deze opmerking en nadat hij de auto geparkeerd had, zette ook hij zijn masker op en stapte hij uit. Er was niemand die hen zou herkennen, dat wist hij zeker. Daar zagen ze er op dit moment veel te beschaafd voor uit, alsof ze normale mensen waren. 'Allemaal fashionable late,' merkte hij zachtjes op, waarna hij met een koel gezicht aanbelde. Belachelijke modewereld.

Arya verstijfde toen ze de deur hoorde, eigenlijk was ze al helemaal verstijfd, maar dat maakte niets uit. Zij kon makkelijk verstijfd zijn en dan nog een keertje verstijven. Kon iedereen. Nee oke, niet iedereen, maar wel ieder beschaafd mens dat gewoon met criminelen omging. Er een kind van had. Ach, wat maakte ze zichzelf wijs, Arya was helemaal niet beschaafd. Het liefste liep ze af en toe nog naakt rond ook, maar daar ging het nu niet om. Langzaam, niet te snel want anders dan waren ze zo snel binnen, liep Arya naar de deur, opende hem en keek recht in Levi's gezicht. Nou, oke, het masker van Levi, maar door de bouw van de man wist ze dat het Levi was. Meteen draaide ze zich weer om, liep naar binnen en gebaarde hen mee te komen.

Nou, dat ging meteen al goed. Het leek uren te duren voordat de deur open gedaan werd en daarna zei Arya nog niet eens iets, ze liet hen alleen binnen en gebaarde de deur dicht te doen. 'Succes met haar, je zal het nodig hebben.' Roran plaagde Levi maar wat, maar hij meende het voor een deel wel, Arya was onvoorspelbaar. Chris ook, maar die kende hij ondertussen al een stuk beter. Makkelijk glipte hij langs Levi naar binnen en liep de kamer in, waar hij zijn armen om Chris heen sloeg. Van achteren, dat wel. En een kus in haar nek drukte.

De deurbel ging, Arya liep er langzaam heen en deed de deur open. Nou, Chris had eigenlijk al wel geraden wie er voor de deur stonden en de man die zijn armen om haar middel heen sloeg en zijn lippen in haar hals drukte, bevestigde dat alleen maar. Levi en Roran. Vooral Roran. Ze draaide zich om, keek hem aan. Zijn gezicht was dan wel gemaskerd, nog steeds herkende ze verschillende bekende trekjes en ze was blij dat hij er was. 'Is het normaal om een vrouw zo te laten schrikken?' plaagde ze hem vrolijk.

Oh, het leek nu alsof het gezellig ging worden. Voor Roran en Chris, in ieder geval. Roran zijn plagende succeswens leek nog best wel eens toepasselijk geweest te kunnen zijn, aangezien Arya er niet toeschietelijk bijliep. Ja, het was Arya. Hallo, zoiets vergeet je niet. Als hij dat vergat, was hij wel heel diep gezonken. Nou ja, hij volgde haar maar naar binnen, waar Roran ervandoor ging en zich bij Chris verschanste. Hijzelf had niet veel meer keuze dan gewoon naar binnen lopen.

Arya gebaarde naar Levi dat hij mee moest komen naar de keuken, ze wilde hem eventjes iets duidelijk maken omtrent de gasten die gingen komen. Ze wilde hem laten weten dat hij zich gedeisd moest houden, niet teveel opvallen en al zeker geen Levi achtige opmerkingen maken. Levi achtige opmerkingen, hoe kwam ze daar nou weer bij? Het was een vreemde zin, om het zo maar te zeggen, maar hij wist vast wel wat ze ermee bedoelde. En anders had hij pech. Eenmaal in de keuken aangekomen draaide ze zich om en leunde tegen het aanrecht aan, wachtend totdat Levi ook zou komen.

'Is het normaal om een vrouw zo te laten schrikken?' Een ondeugende grijns kwam op Roran's gezicht te staan, waarna hij in een vlugge beweging Chris' benen onder haar uit trok en het meisje in zijn armen opving. Nu hing ze dus als een soort prinsesje en hij wist bijna zeker dat ze het leuk vond, maar niet al te lang, daar kende hij haar goed genoeg voor. Of hij moest er heel erg naast zitten, dat kwam ook nog wel eensvoor, maar dat maakte eventjes niet uit. 'Tsjah, ik ben en blijf een crimineel he?' Hij gaf haar een tedere kus op haar lippen en glimlachte daarna, maar zette haar nog niet op de grond.

Ze schrok even van wat hij aan het doen was, maar toen ze eenmaal in zijn armen lag, was het weer goed. Hoe lang was het geleden dat ze elkaar voor het laatst echt gesproken hadden? Wist ze niet meer. Dat betekende dat het echt niet goed was, nee, nee. Dus was ze momenteel wel even blij om in zijn armen te liggen, hoewel hij zelf ook wel wist dat ze daar over het algemeen niet heel erg van gediend was. Van zijn lippen die ze nu voelde, was ze wel gediend, daarentegen. 'Niet te opvallend doen hoor,' grinnikte ze.

Oh, hij moest meelopen naar de keuken. Supergezellig. Voor Roran en Chris. Die twee hadden nu al lol samen, dat kon zelfs hij horen en hij had geen bovennatuurlijk gehoor. Nonchalant kwam hij de keuken binnen, besloot dat deze net zo stijlvol was als de woonkamer, wat alleen maar kon betekenen dat het hele huis stijlvol moest zijn. Nou ja, kon ook niet anders. Arya. Haar blik was nog steeds niet heel toeschietelijk, wat maakte dat hij zich toch wel aardig zorgen begon te maken over wat ze hem te melden had. Was niet goed, maakte niet uit.

Arya stond te wachten tot Levi ook in de keuken was -wat ging dat sloom zeg- zodat ze hem kon zoenen zonder dat Chris zag hoe blij ze was om hem te zien. Opeens bedacht ze iets wat ze veel leuker vond om te doen, met hém te doen. Meteen pakte ze zijn hand, sleurde hem mee naar boven en trok hem haar kamer in. Niet lettend op wat hij deed, liep ze naar het kleine meisje dat daar in de wieg lag en tilde haar op. Langzaam draaide ze zich om naar Levi en gebaarde hem te komen. Ondertussen opende het kleine meisje haar oogjes en rekte zichzelf uit. Als Levi lief was mocht hij zijn dochtertje zelfs vasthouden.

'Niet te opvallend doen hoor,' Roran schoot in de lach terwijl hij haar op de bank neerlegde en nog een kus op haar lippen gaf. 'Ik heb iets voor je en geloof me, je loopt geen gevaar want het is niet gestolen.' Grinnikend stond hij op, haalde een klein doosje uit zijn zak en stak het haar toe. Binnenin zat een zilver kettinkje met een hanger in de kleur van haar jurk. Ja, hij had haar bespied om achter de kleur te komen, anders kon hij nooit iets matchends vinden.

Ze bleef eventjes liggen, maar toen hij zei dat hij wat voor haar had, kwam ze overeind, ging ze weer normaal zitten en nam ze het kleine doosje aan. Ze kende dit soort doosjes wel, zo ongeveer. Zaten meestal niet de goedkoopste sieraden in. Voorzichtig opende ze het, bekeek de inhoud ervan en kon er niets aan doen dat ze eventjes sprakeloos was. De kleur was perfect, de hanger was niet te groot, de ketting was precies dun genoeg. Voorzichtig pakte ze hem op, keek Roran aan. 'Bedankt,' zei ze zachtjes, 'wil je hem bij me omdoen?'

Nou, hij was in de keuken hoor. Niet dat hij daar lang bleef, zijn hand werd vastgepakt en hij werd zo'n beetje de trap opgesleurd, naar boven. Wat was ze van plan? Op één of andere manier ging dit niet helemaal zo zoals hij het gedacht had, maar heel erg vond hij het momenteel nog niet. Al helemaal niet toen ze Arya haar kamer in gingen en zij naar de wieg liep. Natuurlijk, hij bleef aarzelend op afstand staan, maar hij was hels nieuwsgierig. Hij wist wat ze daar had. Een kind, haar kind. Zijn kind. Hun kind. Vooral dat van haar. Zachtjes kwam hij dichterbij, keek naar het kleine meisje dat haar ogen open deed. Zo klein, zo onschuldig.

Arya wist niet precies wat ze nou van Levi's reactie moest denken, hij kwam wel dichterbij, maar het leek net alsof hij haar niet aan durfde te raken. Wat heel goed kon zijn, want Arya was nogal fel als het erom ging dat iemand haar kind aanraakte. Maar het was ook zijn kind, hun kind, van hen beiden. Hij mocht haar wel aanraken, ooit. Nee niet ooit, nu mocht het ook. Twijfelend stak ze haar armen -met het kindje erin- naar hem uit en nodigde hem daarmee uit om haar aan te pakken. Dat zou de eerste keer zijn dat hij z'n dochter vast kon houden. Was vast ook wat waard voor hem.

'Bedankt,' zei ze zachtjes, 'wil je hem bij me omdoen?' Het moment dat Roran haar gezichtsuitdrukking had gezien, wist hij dat het de goede ketting was geweest. Hij was een man en had dus -zacht uitgedrukt- niet bepaald een formidabele smaak, maar hij had het in ieder geval geprobeerd en het ging goed. Ze vond het mooi. Zijn vingers haalden haar haren weg van haar nek, lieten ze op haar ene schouder glijden en toen deed hij het kettinkje kalmpjes bij haar om, maar stiekem vond hij het geweldig. Daarna drukte hij nog een korte, tedere kus in haar nek en glimlachte.

Ze draaide zich zo dat hij er goed bij zou kunnen en voelde hoe het gewicht van de hanger na een kort moment in haar nek hing. Met haar vingers raakte ze het sieraad aan en ze kon er niets aan doen dat de lach op haar gezicht nog wat breder werd. Vooral toen ze zachte lippen haar nek voelde, maar daar deed ze al snel wat aan, door zich om te draaien en haar haar weer goed te doen. In plaats van dat hij haar kuste, kuste zij hem nu. Als bedankje. En omdat ze gewoon stapeldolverliefd op hem was, maar dat was niets nieuws. Nou ja, daar mocht ze hem vast ook nog wel voor kussen. Was geen slecht iets.

Hij aarzelde toen hij dichtbij haar stond, toen Arya hem het kind aanbood. Zijn dochter. Hun dochter. Nee, vooral Arya's dochter. Hij had er nogal weinig aan gedaan, de laatste paar maanden. Maar hij pakte het meisje wel aan, heel zorgvuldig. Hoewel hij niet wist hoe zwaar ze precies was en hoe hij haar het beste vast kon houden, hij probeerde het wel. Het was zijn kind, hun kind. Een klein meisje. En hij hield haar in zijn armen, iets wat hij eigenlijk niet eens had mogen dromen. Hij hield zijn eigen dochter in zijn armen. Verdomme, daarvoor was hij hier niet voor gekomen. Straks ging hij nog huilen. Maar ze zag er wel heel lief uit.

Arya glimlachte liefjes naar Levi en naar Elena, eigenlijk was het haar gezin. Tot ze de deurbel hoorde en helemaal verstijfde. 'Oh shit, shit, shit. Snel, doe je masker op en probeer te doen zoals een normaal mens zou doen.' Arya haalde Elena meteen uit zijn armen en legde haar terug, waarna ze bedacht dat haar woorden van net niet heel vriendelijk waren. 'Sorry zo bedoelde ik het niet, maar doe het nou maar. Hup, naar beneden jij.' Ze gaf hem een zetje de kamer uit en zelf rende ze al weer half de trap af, of viel. 'Chris maak jezelf los van Roran en wordt weer een gastvrouw.' Arya rende -huppelen kon ook- door naar de deur, stond stil en deed haar haren goed, waarna ze de deur opende en glimlachend haar eerste gasten aan keek. Het waren mannen, die ze niet kende. Geschrokken zette ze een stap achteruit.

Roran wilde net door gaan zoenen met Chris, toen de deurbel ging en Arya als een of ander hysterisch kind naar beneden kwam rennen. 'Chris maak jezelf los van Roran en wordt weer een gastvrouw.' Hoezo losmaken? Hij wilde haar helemaal niet loslaten. 'Nouja zeg,' mompelde hij, maar daarna grinnikte hij toch wel. Tot hij met Chris naar de deuropening liep en zag welke mannen het waren. Ze waren met zes, zes mannen die het op Levi en hem gemunt hadden. Geweldig feestje dit. Ze waren ondertussen ook nog eens binnen gekomen en jaagden Arya de woonkamer in, die Chris meetrok en achter Roran ging staan. Hij hoorde hoe de deur dichtviel en met een nonchalante blik keek hij hen aan. Levi deed het praten.

Ze wilde zich helemaal niet van Roran losmaken, het liefst bleef ze de rest van de avond zo zitten. Maar goed, aangezien de deurbel ging en Roran er vast wel zou blijven, maakte ze zich van hem los, met de nodige tegenzin. Kwam overeind, deed haar kleding goed en liep daarna naar de deur, samen met het groepje. Alle vier. Ook Levi, die er lichtelijk verstrooid uitzag. Waarom, dat wist ze natuurlijk niet. Ze had geen idee wat Arya gefikst had daar, maar het zou wel goed geweest zijn. Ging haar niet zo veel aan. De deur ging open, zes mannen kwamen tevoorschijn. Ongeveer dezelfde postuur als Levi en Roran, wat maakte dat ze even sidderde. Dat kon nooit goed zijn.

Hij had genoten van het moment, hoe kort het ook geduurd had. Masker op, nog een laatste blik op het meisje en daarna weer naar beneden, alsof hij een gewone gast was. Kreeg hij niet al te veel tijd voor, aangezien de deur open ging en daar een groep mannen stond. Oh, wat kende hij ze goed. Hoe ziek waren ze, zich ook nu in dit soort situaties begeven. Verdomme, waar was zijn wapen, wanneer hij het nodig had? Het ging ook nooit eens zoals hij het plande. 'Wat moeten jullie?' gromde hij.

'Wat moeten jullie?' Arya hoorde dat Levi tegen ze sprak en ook dat de deur weer dicht ging, maar het maakte haar niet zoveel uit, het enige wat ze nu deed was zich verschuilen achter Levi's rug. Heel handig, zo'n rug. Een van de mannen had zijn blik op Arya gefixeerd, een ander op Chris en de overige vier hielden Levi en Roran in de gaten. 'We wilden wel eens weten of het klopte dat je een vriendin had, zo te zien aanbidt ze je ook nog eens.' Een valse grijns kwam op het gezicht van de man te staan, terwijl hij eventjes Arya aankeek. 'Hij heeft tenminste een vriendin, iets wat jullie niet zullen krijgen en anders wil ik niet weten hoe ze eruit zien.' Heel eventjes betrok het gezicht van de man, waarna hij een ander het seintje gaf naar boven te gaan. Arya schrok zich dood. Elena. Dat was het moment waarop Arya probeerde om langs Levi te schieten, niemand kwam aan haar dochter.

Roran vond het zelf al vervelend dat de mannen hier waren, kon je nagaan hoe het voor Chris en Arya was. Die twee konden ook gewoon nooit een normaal leven opbouwen als het altijd zo moest gaan. Niet dat je een normaal leven kon hebben en tegelijk een relatie met een crimineel -of zelfs een kind- maar dat maakte eventjes niet uit. Die mannen moesten Levi en hem gewoon al met rust laten en dan zeker die twee meiden die achter hen stonden. Dat, maar ook omdat Roran geen zin had in gedoe en dat zeker ging gebeuren.

Godsamme, welkom in het leven van Chris en Arya. Een wereld waarin alles fout ging en niets leek zoals het was. Oftewel: Hoe goed ze ook haar best deed een normaal leven op te bouwen, niets was normaal met Roran en Levi. Alleen met Roran was het al moeilijk. Zo vaak zag ze hem niet eens en toch had ze de problemen in overvloed. Het verraste haar wel dat Arya zichzelf de vriendin van Levi noemde, maar daar had ze verder niet heel veel tijd voor om over na te denken. De mannen kwamen in beweging en hoewel ze eerst dacht dat ze Arya bij haar haren zouden grijpen, bedacht ze daarna dat er een grote kans was dat ze eigenlijk naar boven gingen. Elena.

'Gezien, klaar, dan kunnen jullie nu weer gaan,' antwoordde hij koeltjes. Hij merkte heus wel dat Arya nogal gespannen raakte toen één van de mannen naar de trap liep, maar daar wist hij nog wel iets tegen door in beweging te komen en voor de persoon in kwestie te gaan staan. 'Ik begrijp dat jullie heel graag nog wat langer wilden blijven, maar aangezien jullie weten wat er te weten valt, lijkt het me een goed idee als jullie ervandoor gaan.' Hij wachtte toch wel gespannen af wat er zou gebeuren, aangezien hij geen zin had om zijn pistool te pakken, dat hij nu binnen handbereik had. Het zou wel jammer zijn van het feestje, namelijk.

Doordat Levi ook bewoog kwam Arya opnieuw achter hem te staan, maar haar blik bleef wel hangen op de man die net naar Elena had willen lopen. Dacht toch niet dat ze dat gingen doen, niemand kwam aan haar kleine meisje. Niemand. Geschrokken verborg Arya zich echt achter zijn rug toen er een pistool op hem werd gericht. 'Ik moet je nageven, die twee zijn wel schattig, maar daar kwamen we hier niet voor. Ohja, zouden jullie je wapens even op de grond willen leggen voordat een van die meisjes een kogel in hun kop krijgt?' Alle mannen hadden nu hun wapens gepakt en maar twee daarvan werden op Roran en Levi gericht, vier hadden het gemunt op Chris en Arya. Ieder twee.

Roran vond het maar niets dat ze -in eerste instantie al- naar boven wilden gaan lopen en Levi ervoor moest gaan staan, daarna het gesprek en toen het feit dat er een pistool op Chris gericht werd. Nee, dan was je aan het verkeerde adres, die behoefte had hij nimmer. Echter, hij zei of deed niets, liet alles maar aan Levi over. Keek alleen heel erg vals.

Het was ook nooit goed hè? Ze had kunnen weten dat het niet zo gemakkelijk zou zijn. Natuurlijk werden er weer pistolen op haar gericht. Natuurlijk moest ze weer bedreigd worden en net zoals eerdere keren, zouden Levi en Roran ze echt niet om Arya en haar laten schieten. Oh, wat was het leven moeilijk. Ze had gewoon standaard een wapen in haar kleding moeten verbergen voor zulke situaties. Maar nee, dat vonden ze dan weer niet goed. Had ze geen vergunning voor en ze kon eigenlijk niet eens met een pistool omgaan.

Nonchalant legde hij zijn pistool op de grond, aangezien hij de veiligheid van de twee meiden niet ging riskeren. Mocht het fout gaan, zou Roran hem namelijk voor altijd haten. Nou ja. 'Wat moeten jullie hier dan?' vroeg hij, met op elkaar geklemde kiezen. Hij had hier echt totaal geen zin in en niemand was hier nu nog echt voor zijn of haar plezier, dus konden ze dit maar beter zo snel mogelijk achter de rug hebben. Als Roran zijn wapen nu ook even op de grond legde, zouden ze al een stuk verder op weg zijn.

Arya hield alles met grote ogen van schrik goed in de gaten, want ze had geen zin in het feit dat er straks geschoten werd en zij daar middenin stond. Hoewel er van Levi geen schoten meer zouden komen, die oelewapper had zijn pistool neergelegd. 'Wat moeten jullie hier dan?' Arya gluurde ondertussen mee vanachter zijn rug, maar zorgde er wel voor dat ze geen heel groot doelwit was, daar had ze persoonlijk niet zo'n behoefte aan. Wat best wel logisch was, want wie wilde er nou neergeschoten worden? Ja, een of andere idioot zeker, maar dat was ze niet. Meestal niet.

Roran zag vanuit zijn ooghoeken hoe Levi zijn pistool op de grond neerlegde, dus hij dumpte het gewoon daar op de grond, zonder moeite te doen het netjes neer te leggen. Hij was geërgerd en dat mochten ze weten ook. 'We waren opzoek naar iets om jullie te chanteren, jullie business wordt weer een stuk groter en voor ons zou dat dan een goede investering zijn. Wat we willen? De meisjes die zich achter jullie rug verschuilen.' Een lichte, valse grijns stond op zijn gezicht terwijl hij Levi aankeek. Benieuwd naar het antwoord van de ander.

Wat, ze wilden haar en Arya hebben? Om Levi en Roran onderuit te halen. Ze voelde hoe ze begon te trillen en hoewel ze haar best deed dat zo veel mogelijk te verbergen, ging dat niet helemaal als gepland. Wacht, ze wilden haar. En Arya. Levend, waarschijnlijk. Niet dood. Één verkeerd schot en er was niets meer om Roran en Levi mee te chanteren, dat moesten zij zich ook bedacht hebben. Durfde ze het risico te nemen? Eigenlijk niet. Als ze doodging, had ze niets meer. Dan was ze dood. Durfde ze dat? Ze konden haar ook neerschieten. Nee, dat zouden ze niet doen. Één verkeerd schot en ze was dood. Niets om Roran mee te chanteren. Was misschien maar beter ook. Ze kneep haar ogen samen, kwam achter Roran zijn rug vandaan. Niet bang zijn voor de wapens, die durfden haar niets te doen.

Oh nee. Het eerste wat door hem heen schoot. Dat gingen ze eventjes niet doen. Over zijn in stukken geschoten lijk. 'Dat lijkt me niet echt een eerlijke deal,' gromde hij, nog steeds met zijn kaken op elkaar. Anders had hij waarschijnlijk al lang naar één van de mannen uitgehaald. Die die voor hem stond, bijvoorbeeld. Ook zonder wapens kon hij wel aardige verwondingen veroorzaken, hoor. Hij probeerde dus zijn kalmte te bewaren, wat niet helemaal ging zoals gepland. Vanuit zijn ooghoek zag hij dan ook bewegingen en daar was hij niet zo blij mee, want het was Chris die zich niet meer achter Roran verschuilde.