Levi, Arya, Chris en Roran vs. The world.

Hij fronste eventjes toen Arya de sleutels van de wapenruimte en zijn vertrekken op kwam eisen. Even aarzelde hij, niet geheel wetend wat hij moest doen en wat slim was. Hij was sowieso niet van plan haar de sleutels van de wapenruimte te geven, dat moest ze zelf ook wel inzien. Niet voordat ze echt met een wapen om kon gaan, in ieder geval. Er moest toch een moment komen dat hij haar totaal vertrouwde met wat hij haar dan ook in handen gaf -nee dat is niet dubbelzinnig- maar dat moment was nu nog niet. Kwam niet door hem, maar door alle streken die het meisje hem al geleverd had. Hij haalde de sleutels van zijn kamers tevoorschijn en keek haar aan. 'Als je echt graag in mijn vertrekken wilt rondsnuffelen moet je dat vooral doen,' antwoordde hij en hij reikte haar de sleutels aan.

Ze glimlachte eventjes door de verbaasde blik toen ze wat zei, hij had blijkbaar nog niet gemerkt dat ze bij bewustzijn gekomen was en weer in staat was een beetje te functioneren. Een beetje, niet geheel perfect. Dat leek hij ook wel door te hebben want de ijskoude doek tegen haar vrij gevoelige hoofd hielp wel de pijn iets te doen verminderen, dat moest ze toegeven. 'Ik hoef niets, al helemaal geen drank,' antwoordde ze, met een flauw lachje. 'Ik heb al hoofdpijn, daar hoeft van mij geen kater bovenop. Misschien straks wel, maar zo laat is het toch nog niet?' Ze keek even rond, maar zag zo snel geen klok. Nou ja, het was nog licht. Zo laat kon het niet zijn.

'Als je echt graag in mijn vertrekken wilt rondsnuffelen moet je dat vooral doen.' Dus daar had ze de sleutels alvast van, maar er waren vast nog veel meer kamers die niet bij zijn vertrekken hoorden, maar daar wilde ze de sleutel ook nog van hebben. 'Ik kom straks wel terug voor de rest, dat je het maar weet, ik krijg m'n zin toch wel.' Glimlachend gaf ze Elena terug aan Levi en huppelde vrolijk de kamer weer uit, terug naar boven. Niet dat Arya het erg vond als Levi besloot de sleutels niet te geven, op welke manier dan ook, die sleutels ging ze krijgen. Desnoods ging ze bovenop hem zitten en de sleutels van zijn lichaam afhalen om ze te pakken te krijgen. Was misschien nog niet eens een heel slecht idee. Ondertussen had ze Levi's kamer gevonden, om de deur te openen en nieuwsgierig naar binnen te lopen.

'Ik hoef niets, al helemaal geen drank. Ik heb al hoofdpijn, daar hoeft van mij geen kater bovenop. Misschien straks wel, maar zo laat is het toch nog niet?' Roran lachte, zo laat was het inderdaad nog niet, maar dat maakte ook niet uit. 'Ik leg je wel even op bed, dan ben je vanavond weer beter en zul je ook niet meer zoveel last hebben van je hoofd.' Glimlachend tilde hij haar op, liep langs een huppelende Arya heen en ging zo door naar zijn kamer.

Hij geloofde direct dat ze nog wel terug zou komen voor de rest van de sleutels, aangezien ze niet zo dom was om te geloven dat dat alles was. Nee, daar maakte hij zich geen zorgen om. Hij zou haar alleen niet zonder begeleiding naar de kelder laten gaan. Nu kon ze eerst gaan genieten van dingen die ze misschien wel herkende in zijn slaapkamer, denk hierbij aan boeken met Russische titels en dergelijke, die had hij meegenomen toen ze verhuisd waren naar dit optrekje. Zo lang ze ze niet in de fik stak, maakte het hem niet zo uit. Nee, ze zou wel een aantal elementen herkennen wanneer ze de ruimte betrad. Hij snapte niet zo waarom hij graag in zijn kamer rond wilde snuffelen, maar als zij daar gelukkig van werd zou hij het haar niet ontzeggen. Ondertussen zat Elena al weer op zijn rug en heel eventjes voelde hij zich een normale vader. Gewoon, met een klein kind. Heel eventjes. Hij wist heus wel dat dat alles behalve het geval was.

Ze vond het helemaal niet erg om door Roran opgetild te worden en meegenomen te worden naar zijn slaapkamer, eigenlijk. Ze kon zo ook wel een tijdje in zijn armen blijven liggen, was voor haar voldoende. Nou ja, was voor hem misschien wat minder. Ze was nu eenmaal geen veertje en hoewel hij redelijk (lees: heel erg) sterk was, kon hij haar waarschijnlijk niet de hele tijd vast blijven houden. In ieder geval niet zo. 'Kom je bij me liggen dan?' vroeg ze zachtjes en ze keek hem aan terwijl hij door bleef lopen naar wat waarschijnlijk zijn slaapkamer was. Ze moest toegeven dat het een heel groot huis was, tenzij hij een geweldige omweg nam. Was ook mogelijk, maar eigenlijk zag ze hem er niet zo voor aan om dat te doen.

Eigenlijk was Levi's kamer helemaal niet zo heel interessant, behalve dan het feit dat er een aantal verloren messen rond zwierven -nee oke ze trok ze uit de laatjes die ze aan het openen was- en die stak ze mooi in haar eigen broekriem. Wel ervoor zorgend dat Levi ze niet meteen zou zien, het was bovendien toch voor zelfbehoud? Nu kon ze een man pakken als hij haar iets flikte, niet dat dat bij Levi het geval was, maar toch. Maakte niet uit! Ze was bij Levi in huis en ze vond het geweldig. Zo leuk, dat toen alle kamers uitgepluisd waren, ze vrolijk weer naar beneden kwam en de woonkamer weer in liep. 'Dag Arya, zorg goed voor je gezin.' Een aai over haar hoofd en toen liep die spion de kamer weer uit, om op straat zo ongeveer te verdwijnen. 'O en laat het hem gewoon zien, het is niet dat hij er nooit achter zal komen, je kan er niet altijd foundation op smeren.' Hij stond opeens weer achter haar, waardoor ze geschrokken een stap naar voren zette, om te zien dat hij er weer vandoor was gegaan. Klootzak.

'Kom je bij me liggen dan?' Glimlachend keek hij het meisje aan, waarna hij haar op bed legde en er zelf ook bij kwam liggen. Zachtjes trok hij haar tegen zich aan, om zijn gezicht in haar haren te verbergen. 'Wil je dat dan?' De lach zat in zijn stem verborgen, iets dat Chris ook zeker kon horen, want hij vond het geweldig om zo naast haar te liggen. Het was beter dan wat hij meestal deed met z'n leven. Niet dat dat wilde zeggen dat hij niet perfect hoorde wat er in de rest van het huis gebeurde, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Dat Arya iets achter hield, waren Levi en Roran al achter, ze wisten alleen niet precies wat het was. Maakte niet uit, was niet zijn probleem. Alleen Chris was zijn probleem en dan vooral het feit dat ze maar snel weer bij moest komen.

Na een kort gesprek over wat er eerder die dag gebeurd was, ging zijn broer weer weg en omdat Levi nu eenmaal heel sociaal was -niet lachen hè- liep hij met hem mee, tot ze op Arya stuitten die net van boven kwam en dus blijkbaar klaar was met het inspecteren van de ruimtes die nu ontsloten waren voor haar. Na een kort afscheid tussen zijn broer en haar leek deze eerste verdwenen te zijn, hoewel dat niet het geval bleek te zijn aangezien hij nog een opmerking maakte en achter Arya stond. Niet dat Levi echt iets van die opmerking begreep, maar aangezien zijn broer er alweer vandoor was, had hij geen mogelijkheid om echt om duidelijkheid te gaan vragen bij zijn familielid. Nou ja, als het echt wat betekende zou Arya er heus zelf wel mee komen. Of in ieder geval, dat hoopte hij. Anders zou hij stiekem wel nieuwsgierig blijven.

Eenmaal liggend op het bed, met Roran naast zich en tegen zich aan, lachte ze zachtjes. Of ze dat wilde? 'Zou ik het anders aan je gevraagd hebben?' vroeg ze plagend, waarna ze haar armen rond hem heen legde en haar ogen sloot. Normaliter hadden ze niet vaak van dit soort momenten, gewoon omdat hij lang niet altijd bij haar kon zijn en ook omdat, als hij er dan was, hij heel snel weer weg moest. Altijd maar haasten, korte momenten. Nu was dat eens een keer niet zo, aangezien zij bij hem was en niet meer weg zou gaan, niet voordat hij haar met geweld wegjaagde. Maar ze geloofde niet dat hij dat zomaar zou doen, nee. Eigenlijk geloofde ze sowieso niet dat hij dat zou doen, want daar zag ze hem niet voor aan. Ze lag zo prima en wilde dat hij ook zo bleef liggen, dat zou even een perfect moment betekenen.

Ach, misschien moest ze hem dan toch maar laten zien wat dat gedoe over littekens steeds te betekenen had. 'Ik wilde het je niet laten zien, omdat ik niet wilde dat je je schuldig voelde. Je hebt me namelijk een paar littekens bezorgd, die ik normaal gesproken met foundation bedek, maar die ben ik vergeten mee te nemen dus dat is sowieso onmogelijk.' Ondertussen haalde ze de sjaal van haar arm, spuugde even in haar hand en begon de foundation eraf te halen. Vrijwel meteen trok ze ook haar shirt uit en haalde op haar borst de foundation weg, waardoor de V die hij daar geplaatst had, zichtbaar werd. 'Dat was in die steeg, toen ik de politie op je af had gestuurd en je heel erg boos op me was.' Mompelde ze er nog achteraan, niet precies wetend wat ze moest doen, aangezien ze geen idee had hoe Levi hierop ging reageren. Misschien wilde ze het niet eens weten.

Roran luisterde goed mee naar wat er beneden gezegd werd en ergens had voelde hij medelijden voor Levi. Levi, niet Arya. Hij kende zijn vriend goed genoeg om te weten dat hij spijt ging hebben, dat was logisch, daarvoor gaf hij ook teveel om dat kreng om geen spijt te hebben. 'Zou ik het anders aan je gevraagd hebben?' Glimlachend liet hij toe dat het meisje hem stukje bij beetje aan de kant duwde, tot ze eindelijk goed leek te liggen en in een soort holletje bij hem lag. Hij vond het prima, voelde goed, voelde vertrouwd. Meestal kon hij dit niet doen met Chris, nu wel. 'Je weet toch dat nu je hier woont, ik iemand heb om voor me te koken, schoon te maken, het huis netjes te houden, mijn schouders te masseren...'

De littekens. Ja, eigenlijk wist hij dat nog wel. Hij was toen zo woedend geweest dat ze de politie op hen afgestuurd had en er daarna met Christianne vandoor probeerde te gaan.. Ja, dat wist hij nog heel goed. Zijn vinger gleed, na een korte aarzeling, over de nu duidelijk zichtbare lijnen. Eerst die op haar arm, die hij volgde tot de lijn niet meer zichtbaar was. Hij was lang, lang. Een lang litteken dat niet meer zou verdwijnen. Daarna schudde hij zijn hoofd, keek weg. 'Het spijt me,' fluisterde hij zacht, beschaamd. Het speet hem, het speet hem heel erg. Hij had de wonden veroorzaakt en was ze daarna vergeten, had er nooit meer aan gedacht. Maar zij wel, ze had ze iedere dag moeten zien en dat was, toen hij ze veroorzaakte, ook de bedoeling geweest. Maar nu? Nu niet meer, nu vond hij het verschrikkelijk dat hij dat gedaan had.

Ze giechelde zachtjes, bijna onschuldig, toen ze hoorde wat hij zei en keek iets op, opende haar ogen dus. 'Als dat een hint was was hij zeer slecht en als het een opdracht was was hij niet oké en als het een vraag was mis ik het vraagteken.' Nu ze toch haar hoofd weer verlegd had, kon ze hem trouwens wel een kus in zijn hals geven, waarna ze haar ogen weer sloot. 'Desalniettemin vind ik het prima hoor, ik masseer met liefde je schouders en weet ik veel wat je nog meer voor me in petto hebt.' Nou ja, het gedeelte van schoonmaken zou ze misschien wat minder leuk vinden, maar daar vond ze wel wat op. Kwam wel goed, ze hadden hier zat geld voor een schoonmaakster die haar mond kon houden. Of ze sloten haar gewoon op. Chris, waar kwamen die gemene gedachten nou vandaan? Dat was ook niet netjes.

Zijn vinger gleed over de duidelijk zichtbare lijn en je kon aan zijn gezicht zien hoe erg hij het vond, zo erg dat Arya bijna medelijden met hem kreeg. 'Het spijt me,' de blik in zijn ogen zou ze waarschijnlijk nog een flinke tijd onthouden, gezien het feit dat ze nog nooit echt die spijt in zijn ogen had gezien. Schaamte, leek het wel. Met afgemeten stappen liep ze op hem af en sloeg haar armen om zijn middel heen -wat er vrij vreemd uit zag gezien het feit dat ze een stuk kleiner is- ging op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang. 'Het is goed, Levi, ik ben er allang aan gewend. Dus, als je me nu de keuken wijst die ik nog niet gevonden heb, dan maak ik wat te eten voor ons, oké?' Wie weet wat hij ging antwoorden. Hij was zo onvoorspelbaar als de pest, net als Arya, dat was mede waardoor ze hem leuk vond, maar het was ook wel irritant, zo af en toe.

'Als dat een hint was was hij zeer slecht en als het een opdracht was was hij niet oké en als het een vraag was mis ik het vraagteken.' Hij schoot in de lach toen ze begon op te sommen wat er allemaal mis was aan zijn zin. 'Desalniettemin vind ik het prima hoor, ik masseer met liefde je schouders en weet ik veel wat je nog meer voor me in petto hebt.' Glimlachend gaf hij haar een kusje op haar neus, wat was het toch een gek kind af en toe. 'Het was een grapje lieverd, hoewel ik dat schouders masseren er nog wel eens in kan houden, dat vind ik een érg goed idee.' Hij plaagde haar gewoon een beetje, hoewel ze waarschijnlijk beter kon koken dan dat hij dat kon, dus twee meiden erbij in huis was dan een groot, erg groot voordeel.

Een heel flauw lachje gleed over zijn gezicht, hoewel het slechts een vage en nauwelijks zichtbare glimlach was. Voor Arya was het minder erg, leek het wel. Ze was eraan gewend, het was goed. Nee, het was niet goed. Als hij de mogelijkheid had om er iets aan te doen, zou hij dat direct doen. Maar die was er niet, littekens waren voor altijd. De omhelzing en haar zachte lippen tegen zijn wang verbaasden hem dan ook ten zeerste, maar hij.. Nou ja, hij liet het toe. Hij vond het totaal niet erg, als hij dat zou zeggen was het een leugen, een grote leugen. Toen ze hem losgelaten had verschoof hij Elena eventjes, die hem als klimpaal gebruikte en wenkte Arya mee te komen. 'Het is logisch dat je de keuken nog niet gevonden hebt, die ligt namelijk op de begane grond.' De woonkamer door, nog een ietwat smallere hal door en uiteindelijk kwamen ze in een vrij ruime en schone keuken. Levi was hier persoonlijk niet zo vaak te vinden, koken was nu eenmaal niet zijn sterkste vak.

'Dat is maar goed ook, want ik ben niet zo goed in opruimen,' mompelde ze zachtjes en ze verborg haar gezicht tegen zijn borstkas, waar ze bleef liggen en luisterde naar zijn regelmatige hartslag, die ongeveer gelijk liep met die van haar. Ze was moe, wat waarschijnlijk gewoon nog van die klap tegen de muur kwam en hoewel ze niet wilde slapen maar van dit moment met Roran wilde genieten, wist ze dat ze toch wel in slaap zou vallen. Kon niet anders, want anders zou ze de rest van de komende dagen een wrak zijn en dat was erger dan nu in slaap vallen. Ze wilde eigenlijk nog wat tegen hem zeggen, over wat er gebeurd was vandaag, maar zo ver kwam ze niet eens. Na enkele seconden zakte ze zachtjes weg.

'Het is logisch dat je de keuken nog niet gevonden hebt, die ligt namelijk op de begane grond.' Arya schoot in de lach toen hij haar eigenlijk daarmee het verwijt maakte dat ze alleen maar geïnteresseerd was in de bovenverdieping, wat in feite ook zo was. O, de kelder ook niet te vergeten! Maakte niet uit, ze waren ondertussen in de keuken aan gekomen en Levi had Elena vast, dus kon Arya de keuken door gaan zoeken. Alle kastjes vlogen open, dan snuffelde ze er wat in en daarna gooide ze hem weer dicht. Dit ging zo bij ieder kastje, allemaal om de beurt, want ze moest natuurlijk wel goed weten waar alles stond. Niet dat ze het zou onthouden, maar daar ging het nu ook niet om. Uiteindelijk kwam ze een flink pak eieren tegen en ze begon te glimlachen. 'Lust je eiersalade?'

Zwijgend, maar met een flauwe lach rond zijn lippen, keek Levi toe hoe Arya alle kastjes begon te doorzoeken en ze daarna weer dichtsloeg. Hij had niets anders verwacht, eigenlijk. Waarschijnlijk zou ze alleen opkijken als ze echt iets interessants tegenkwam en nou ja, het was een keuken. Hij vroeg zich af wat voor een bijzondere dingen ze daar dacht te vinden, want hij kon zich zo snel niet echt iets bedenken. Elena begon ondertussen aan zijn haren te trekken en dat maakte dat hij haar lostrok van zijn schouders en weer gewoon vastpakte, wat weinig effect had omdat de dreumes direct opnieuw begon te klauteren. 'Ja, dat lust ik wel,' antwoordde hij, terwijl hij zijn best deed Elena niet te laten vallen en tegelijkertijd zijn ogen te beschermen, die ook interessant bleken te zijn voor het kleine meisje.

Vrijwel zonder moeite schoot Arya in de kookstand. Eieren werden in een pan met water gegooid toen het water eenmaal kookte, eerst moesten ze gaar worden maar omdat ze een speciale salade ging maken, hoefden ze niet hard gekookt te zijn. De sla werd uit de koelkast getrokken en -nadat ze haar handen had gewassen- helemaal uit elkaar getrokken om later in een bak geflikkerd te worden. 'Ik waarschuw je, ze bijt in je oren als je haar daar te dicht bij laat komen en hoewel ze nog niet hele scherpe tandjes heeft, kan dat best nog eens pijn doen.' Arya ging gewoon verder met haar kookkunsten, want de eieren waren klaar en die pelde ze, om daarna te bedenken dat ze geen bestek tegen was gekomen. Maakte niet uit, ze had die messen van Levi nog. Eentje pakte ze uit haar broekriem en begon daarmee de eieren te prakken, pletten en snijden. Hij had waarschijnlijk zat messen, dus deze ene die ze voor het koken gebruikte ging hij niet missen. Hoewel ze goed moest uitkijken, want hij was heel wat scherper dan wat ze normaal gebruikten. Ook werd er mayonaise, witte peper, zout en saffraan door de salade gegooid, tot slot nog wat fijn gesneden beenham en toen was de salade klaar. 'Tada, maar je moet niet denken dat ik altijd voor je ga koken, ik leer het je wel.'

Hij trok een wenkbrauw op toen hij dat hoorde en besloot dat Elena gevaarlijk was. Misschien nog niet zo gevaarlijk als haar moeder, maar aangezien ze én familie van Levi was én familie van Arya, was het eigenlijk onmogelijk om niet gevaarlijk te zijn. Nou ja, nu was het inderdaad nog niet zo rampzalig, maar hij liep liever niet met sporen van kindertanden in zijn oor rond. Leek nou niet zo heel stoer of zo, in je oor gebeten worden door een klein kind. Misschien werd ze zo wel moe, ze was toch nog niet zo oud? Nou, daar moest hij dan maar op gaan hopen, want anders kwam het totaal niet goed. Nu hij erover nadacht, iets van een wieg had hij dan weer niet voor het kleine meisje. Kon misschien nog wel problemen opleveren, maar daar maakte hij zich straks wel druk om. Nu richtte hij zijn blik op Arya die met een mes het eten te lijf ging en hij zuchtte even. 'Je bent net een ekster, of niet dan? Alleen dan niet met glimmende voorwerpen, maar met gevaarlijke voorwerpen. Liggen er nu überhaupt nog messen in mijn kamer of heb je ze allemaal maar meegenomen?'

'Je bent net een ekster, of niet dan? Alleen dan niet met glimmende voorwerpen, maar met gevaarlijke voorwerpen. Liggen er nu überhaupt nog messen in mijn kamer of heb je ze allemaal maar meegenomen?' Haar gezicht spleet in een bijna schattige glimlach, hoewel hij geen opmerking over schattigheid zou moeten maken, daar was ze het niet mee eens. 'Vroeger deed ik het met glimspul, maar messen zijn hier een stuk handiger, bovendien is glimspul niet interessant aangezien ik een soort van rijk ben. O, plus ik heb jullie en jij kan vást ook wel glimspul voor me regelen.' Grinnikend keek ze hem aan. 'En ik weet niet precies hoeveel messen er in je kamer lagen, maar...' Terwijl ze ''onschuldig'' de andere kant op keek, tilde ze haar shirt op en en daar hingen een stuk of zeven messen, allemaal een andere grote en allemaal verstopt. 'O, plus ik heb er nog eentje in mijn schoen en eentje in mijn beha, dus ik denk dat ik ze wel allemaal heb ja, maar het kan zijn dat je nog meer hebt, weet ik niet. In feite is het wel je eigen schuld, want jij wilde me de sleutels van de wapenkamer niet geven, dus haal ik het ergens anders vandaan.'

Hij schudde zijn hoofd toen ze haar schattige, onschuldige glimlach op hem losliet en was lichtelijk verbaasd om te zien dat ze inderdaad al zijn messen uit zijn kamer gejat had. Hij moest toegeven dat ze het goed gedaan had en besloot het te onthouden, aangezien het nog wel eens van pas zou kunnen komen op een later moment. 'Goed gedaan, mag ik ze nu weer terug?' Hij verschoof Elena zo dat hij haar op één arm had, voor zo lang dat mogelijk was tenminste en stak zijn andere hand uit naar Arya, hoewel hij de kans dat ze de messen zomaar zou geven zeer klein achtte. Het was maar goed dat Elena zachtjes begon te gapen, die zou binnen no time slapen en dan hoefde hij daar in ieder geval niet op te letten, de helft van het helse huishouden was dan in slaap gevallen. Hoewel, hels was misschien wel een beetje overdreven. Hij vond ze best aardig. Nee, wel meer dan aardig. Eerst zijn messen terug, anders moest hij ze terug gaan halen. Niet dat hij daar problemen mee had, hij wist alleen niet hoe Arya daar tegenover stond.

'Goed gedaan, mag ik ze nu weer terug?' Verbaasd, onschuldig en met een pruillipje keek ze hem aan. Haar hoofd kantelde ze iets naar beneden en vanonder haar wimpers richtte ze haar blik op hem, om zo heel zielig, als een puppy, te kijken. 'Die heb ik eerlijk van je gepikt hoor, dan moet je maar beter op je spullen letten.' Lachend gooide ze haar haren weer naar achteren, pakte de eiersalade, twee lepels en liep terug naar de woonkamer. 'Bovendien, als je ze zo graag terug wilt, dan kom je ze maar halen. Dat mes van je op het aanrecht mag je alvast terug hebben, dan hoef ik hem niet schoon te maken.' Arya meende dat ze het leuk zou vinden als Levi de messen kwam halen, dan kreeg ze aandacht van hem en ze zou het nooit zomaar toegeven, maar dat was wel wat ze wilde. Wat ze de hele tijd wilde. Elena was intussen in slaap gevallen en toen Arya de salade op de salontafel had gezet, pakte ze het meisje uit Levi's handen en legde haar rustig op een leunstoel neer. Daar zou ze wel even kunnen slapen. Enige punt was wel dat ze nu met haar rug naar Levi stond en niet kon zien wat hij deed, maar daar lette ze niet eens op.

Het verbaasde hem lichtelijk, die laatste opmerking, maar verder antwoordde hij er niet op. Nog niet, in ieder geval. Toen ze Elena uit zijn handen tilde en in een leunstoel legde, dus met haar rug naar hem toe stond, liep hij geruisloos naar haar toe en sloeg zijn armen rond haar middel. 'Dus ik moet ze zelf terug komen halen?' fluisterde hij zachtjes in haar oor en hij liet zijn handen rond haar heupen glijden, waar ze stukjes mes, maar ook stukken huid aanraakten. Het was haar eigen schuld, ze had hem nu eenmaal uitgedaagd en zelfs als ze zich er niet van bewust geweest was, was haar lichaam dat zeker wel geweest en daarom was hij erop ingegaan. Ze kon hem nu niet de schuld van wat dan ook geven, nou ja in ieder geval niet hierom. Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar hals en besloot dat hij haar liefhad, eigenlijk had hij dat altijd al gehad. Alleen had zij niet om hem gegeven en dat begreep hij zeer goed, hij zou in eerste instantie ook niet om hem geven als hij haar geweest was, hoewel dat een aparte beredenering vormde. Hij glimlachte eventjes in zichzelf.

Arya moest toch wel glimlachen dat Levi de uitdaging aannam, om naar haar toe te komen en zijn handen om haar middel te slaan. 'Dus ik moet ze zelf terug komen halen?' Natuurlijk moest dat, anders had ze bij lange na niet zo uitdagend gedaan, maar dat ging ze even niet zomaar terug zeggen. 'O, hoe wil je dat gaan doen dan?' Opeens dook ze naar onderen, verdween uit zijn armen en stond aan de andere kant van de bank. 'Kom me maar halen dan,' onschuldig glimlachend keek ze hem aan, maar je kon aan haar blik duidelijk zien dat ze helemaal niet zo heel onschuldig is. 'Laten we het spelletje wat leuker maken,' snel pakte ze één van de messen en gooide hem hoog in de hoek, de muur in, waardoor je hem bijna niet meer kon pakken. 'Hoe langer het duurt, hoe meer messen ik in je muur ga gooien.' Haar toon klonk zangerig, maar haar blik was uitdagend. Heel erg uitdagend. Hij moest haar maar komen halen, maar zonder dat hij nog maar een stap gezet had, danste ze al de andere kant op. Lachend.

'Zonde van de muur,' mompelde hij zachtjes, maar hij zag de lol hier wel van in, dat moest hij toegeven. En hoewel hij er misschien niet zo uitzag, Levi was net zo snel of sneller dan Arya, hoewel die laatste een stuk lichtvoetiger door de kamers kon dansen dan hij. Maakte niet uit, op een gegeven moment had hij haar al weer te pakken en ditmaal hield hij haar iets steviger vast, zorgde dat ze niet zo makkelijk weg kon komen als daarvoor. Zijn vingers gleden zacht over haar huid, naar haar middel, en trokken daar enkele messen weg, die hij zelf wegstopte. 'Die in je bh bewaar ik voor het laatst,' fluisterde hij in haar oor, waarbij hij zachtjes lachte. Stel je hierbij zo'n sexy hese stem voor of zo, dan kom je er wel bij in de buurt. Zijn handen lagen nog steeds stevig rond haar lichaam, hoewel hij haar nu andersom vasthield dan daarvoor, dus met haar gezicht naar hem toe in plaats van de andere kant op.

Het duurde niet heel lang voordat hij haar alweer te pakken had en wat messen van haar stal, maar Arya had al een veel leuker, interessanter doel op het oog. 'Die in je bh bewaar ik voor het laatst,' bijna, bijna schoot ze in de lach, nog net deed ze dat niet. Maar aan de twinkeling in haar ogen kon je zien dat ze er plezier in had. Langzaam boog ze haar mond naar zijn mond toe. 'Succes ermee,' mompelde ze om daarna onder zijn benen door van hem weg te dansen. Onderweg had ze uit zijn kontzak een aantal papieren gestolen, de interessantere voorwerpen dus. 'Ben benieuwd wat hierop staat, zou het belangrijk zijn?' Nog geen vijf seconden later gooide ze een ander mes in het plafond, het hoogste stuk waar ze kon raken en glimlachte liefjes, uitdagend naar Levi. 'Je moet echt sneller zijn om me te pakken, of slimmer, die keuze is aan jou.' Een tinkelend lachje verliet haar lippen en Arya draaide rondjes door de kamer, wachtend tot Levi haar zou komen halen, want ze vouwde het papier al open en het zag er nog best belangrijk uit.

Hij wist even niet wat er op de papieren stond, maar als hij ze bij zich bewaarde dan moest er wel iets belangrijks in staan. Nee, hij wist echt niet wat het moest zijn, maar als Arya het in haar handen had en wilde gaan lezen, was het sowieso niet goed. Nou ja, hij zou haar eerst weer eens moeten vangen en daar zou hij dan wel niet al te veel moeite mee hebben, het vasthouden zou moeilijker zijn. Of.. Nee, hij had wel een idee en het was Arya haar eigen schuld dat hij het uit moest gaan voeren. Haar ogen waren op het papier gericht en dat gaf hem de kans om haar opnieuw te vangen, ditmaal pakte hij haar bij haar polsen, zodat ze de papieren moest laten vallen. 'Belangrijke dingen zijn niet voor nieuwsgierige neuzen bedoeld,' antwoordde hij en hij drukte een zachte kus op haar neus, waarna hij haar optilde en op de bank legde, met haar rug tegen het bankoppervlak. Daarna zette hij zijn knieën naast haar in de stof en ging boven haar hangen, onschuldig lachend. Ja, dat trucje kende hij ook.

Toen Levi opeens haar polsen vastpakte -waar was die gast nou weer vandaan gekomen?- liet ze van schrik de papieren vallen en glimlachte vanwege het feit dat hij zo dichtbij was. 'Belangrijke dingen zijn niet voor nieuwsgierige neuzen bedoeld,' het kusje op haar neus was wel zo lief, dat Arya prompt begon te blozen en het was heel wat als je dat voor elkaar kreeg. Trouwens, zijn nieuw gekozen aanpak scheen erg handig te zijn, omdat ze nu op haar rug lag en door hoe hij boven haar zat, ze nergens meer heen kon. 'Hè, jij speelt vals, nu kan ik niet meer weg.' Grinnikend probeerde ze uit zijn greep te komen, maar het lukte niet en dus bleef ze stil liggen. Om de laatste twee messen in haar handen te pakken en ze nog heel snel in het plafond erbij te gooien. 'Het lijkt erop dat je toch nog iets sneller moet worden Levi, anders heb je straks een plafond bezaait met messen, wat moet de rest daar wel niet van denken?' Plagend stak ze haar tong naar hem uit en ging nog wat beter liggen. Hij zou wel komen, zij zag er uitdagend genoeg uit en je kon zien dat hij het wilde.

'Dat heet geen valsspelen, dat heet slim zijn,' grinnikte hij en toen de laatste twee messen in het plafond belandden, haalde hij zijn schouders op. 'Er zijn wel belangrijkere dingen waar ik me nu druk om moet maken.' Hij vond dat ze er veel te onschuldig bij lag en hij wist dat zij dat wist, aangezien ze zelf was gaan verliggen en verdomme, waar was ze mee bezig? Het onschuldige schuldige meisje uithangen zeker, daar was ze wel aardig goed in. 'Verdomme, Arya,' siste hij tussen zijn tanden door en hij ging nu boven haar hangen, zette zijn handen aan de zijkant van haar lichaam neer en drukte zijn lippen op die van haar. Nog steeds voelde het raar om geen tegenstribbelend lichaam onder zich te voelen, maar hij kon niet zeggen dat hij klaagde. Het was een ietwat ruwere kus dan de zachte zoenen die zal in haar hals gehad had, maar eventjes maakte hij zich daar nauwelijks druk om. Lees: Hij maakte zich er totaal niet druk om. Nu even niet. Hij zou vanzelf de grens wel vinden.

'Dat heet geen valsspelen, dat heet slim zijn,' hij was zo leuk als hij lachte, dat was haar al eerder opgevallen, maar het was ook echt gewoon de waarheid. 'O, iets te slim naar mijn mening dan,' nog steeds keek ze hem uitdagend aan en ze merkte vrijwel meteen dat het effect had. Oké, hij schold eventjes, maar waarschijnlijk was dat meer uit genoegen en het feit dat hij haar heel graag wilde, dan het feit dat hij dit niet wilde. Plus, als hij het niet wilde, dan gebeurde het niet. Zij was niet sterk genoeg om ervoor te zorgen dat hij iets wel deed, of ze moest heel erg op zijn geweten inspelen, maar dan was dat bij dit soort dingen nog steeds uitgesloten. Lippen drukten ruw op die van haar, waarbij haar mond een stukje open ging en na een paar tellen langzaam die van hen begon te verkennen. Haar tong dan, niet haar mond, dat zou een beetje vreemd zijn. Dit was hun eerste kus. Eerste zoen, om het beter te zeggen. Eerste keer dat Arya vrijwillig sensueel met hen in contact kwam. Ze hield ervan. Wilde niets liever. Ja, wilde wel iets liever en dat liet ze duidelijk merken toen haar hand zachtjes onder zijn shirt schoof en zijn beblokte buik streelde.

Hij was al heel tevreden toen hij voelde hoe haar lippen toestemden in verdere verkenningen en hij haar tong bij die van hem voelde, een beweging die hij met veel plezier wilde beantwoorden, wat hij dan ook deed. Dit leidde hem niet af van de vingers die onder zijn shirt verdwenen waren, de vingers die nu de huid deden verschroeien waar ze zijn lichaam aanraakten. Verdomme Arya, verdomme. Als er nog sprake geweest was van enige voorzichtigheid, was die nog verder verdwenen. Steunend op zijn ene hand, liet hij zijn andere over haar gladde buik glijden, tot deze bij de ronding van haar borsten kwam, hoewel deze nog beschermd werden door de bh die ze droeg. Op zich, als zij het niet al te erg vond, mocht die van hem best uit. Daar had hij totaal geen problemen mee, alleen als zij dat had. Goddamn, dit was ziek en niet normaal. Hij had wel lichamelijke lusten gevoeld, maar niet zo'n diepgeworteld verlangen als hij nu voelde.