Levi, Arya, Chris en Roran vs. The world.

Ze voelde hoe de druk op haar polsen verdween, wat inhield dat iemand de handboeien losgemaakt had. Zo te horen was het Roran, aangezien ze zijn hartslag herkende en hij enkele tellen later ook wat zei tegen Levi. Ja, het was Roran en haar hoofd deed pijn, maar nu ging het al weer wat beter. Twee agenten die haar arresteerden zonder dat ze wist wat ze gedaan had, één die haar tegen een muur aan smeet en nu stonden ze op het punt om vermoord te worden. Nee, het ging helemaal lekker vandaag. Eigenlijk wel, want ze voelde hoe een paar armen haar optilde en wie kon dat anders zijn dan Roran? Kijk, dat was het lichtpuntje van de dag, dat viel niet te ontkennen. Ze draaide door, ze draaide nu echt door. Stomme muur.

Oh, ze had dus "iets" met een moordenaar? Dat hoorde hij dan ook voor het eerst, maar goed. Maakte niet dat hij het onprettig vond hoor, daar niet van. Ze ging er op zijn allervrolijkst vandoor en kwam terug met een stuk touw, waardoor hij een keuze moest maken. Even een knikje naar Roran dat hij het alleen afkon en daarna besloot hij Arya een snelcursus met een wapen omgaan te geven. 'Vasthouden en op die agent gericht houden, mocht hij een verdachte beweging maken schiet je, gewoon de trekker overhalen.' Hij legde het wapen in haar handen, pakte in diezelfde beweging het touw eruit en klemde haar vingers zo om het wapen dat ze het stevig vasthield. Daarna checkte hij de lengte van het touw en besloot dat het lang genoeg was om twee stroppen van te maken, wat hij dan ook deed. Aan iedere kant één, waarna hij de touwen aan het plafond vastmaakte, met wat ruimte ertussen. 'Dus, wie wil er eerst?' vroeg hij kalmpjes, hoewel hij niet echt verwachtte dat er een antwoord zou komen.

'Vasthouden en op die agent gericht houden, mocht hij een verdachte beweging maken schiet je, gewoon de trekker overhalen.' Eh, dus nu kreeg ze een geweer in haar handen geduwd? Dat was nieuw. Niet verwacht dat Levi dat aan zou durven met haar, dat had ze nooit aan zien komen. Nooit. Ooit zou hij het haar wel moeten leren enzo, maar gewoon een pistool geven en die zij dan op een agent gericht moest houden? Dom idee. Maakte niet uit, Levi was ondertussen een strop aan het maken voor die gasten en dat was eng, maar ergens ook wel weer spannend. 'Je weet toch wel dat je gewoon zijn pleziertje bent, zijn speeltje?' Kalm trok Arya haar wenkbrauw op naar de agent. 'Je hebt een enorm litte...' Verder kwam hij niet, want Arya's ogen spoten vuur en haar vinger ging al naar de trekker. Constant hield ze voor de rest die littekens verborgen en dan ging hij het verraden? Dacht het even niet.

Roran had geen benul wat hij nou met Chris, Arya, Levi en die agenten aan moest. Sowieso het feit dat Levi aan Arya zijn pistool gaf, was al iets waarover hij heel duidelijk twijfelde, omdat het niet gezond was dat kind een wapen te geven. En ze ging er nog mee dreigen ook. Daar kwam ook bij dat Levi een strop aan het knopen was voor de agenten en Chris half bewusteloos in zijn armen lag. Lekker stel was dat zeg. En Arya flipte hem. 'Ik zou me een stuk veiliger voelen als je dat pistool weer in je eigen handen nam,' mompelde hij Levi toe, vlak nadat die agent zijn zegje had gedaan. Plezier. Speeltje. Dat was ooit zo ja, maar nu allang niet meer. Hij wist wel dat Arya -en Levi waarschijnlijk ook- dat niet zo op prijs zou stellen. Moesten ze maar niet zo dom zijn om daarover te beginnen, toch?

Hij luisterde mee naar wat de agent zei, maar aangezien deze afgekapt werd halverwege zijn tweede zin, was zijn nieuwsgierigheid gewekt. Nou ja, voor later dan. Eerst kreeg de agent in kwestie een trap tegen zijn hoofd. Speeltje. Hij snoof tilde de man aan zijn haren op. 'Ik ben blij dat ik een vrijwilliger gevonden heb,' gromde hij ijzig en hij stak het hoofd door de strop, om daarna in een snelle beweging ervoor te zorgen dat de eerste agent aan het touw hing. Daarna stak hij zijn hand uit naar het pistool dat Arya nog steeds in haar handen hield en haakte haar vinger van de trekker af, waarna hij het wapen weer wegstopte. Hij had heus wel gezien dat het meisje nogal pissig was geworden door de woorden van de agent die nu aan een touw dood hing te gaan, maar zoals al eerder vermeld: Daar zou hij later nog wel op terugkomen. Was nu niet interessant genoeg, er lag een agent met grote ogen naar zijn stervende collega te kijken. Maakte dat Levi makkelijk naar hem toe kon gaan, op zijn hurken voor de man ging zitten en zijn hoofd optilde zodat hij hem recht in de ogen keek. 'Geef maar door aan je baas dat hij aan de tweede strop komt te hangen als de dames en wij niet met rust gelaten worden,' gromde hij, waarna hij de agent overeind trok. 'En nu oprotten voor mijn wapen je inhaalt.'

Arya kon gewoon zien dat Levi's nieuwsgierigheid gewekt was bij de woorden van de agent, maar misschien had hij nog niet door dat ze een sjaal om haar litteken had gewikkeld en dat de rest nog onder de foundation verstopt was. Misschien, maar met een persoon zoals Levi, dan wist je het nooit. 'Ik ben blij dat ik een vrijwilliger gevonden heb,' stiekem moest Arya glimlachen, maar dat ging ze toch maar even niet doen. Was misschien niet zo'n heel goed idee, want het kon zomaar heel erg sadistisch opgevat worden dat ze glimlachte, terwijl die agent daar dood hing te gaan. Toch besloot ze maar om verder niet meer naar de half dode agent te kijken, er was iets engs in zijn ogen. 'Litteken,' heel zachtjes hoorde ze de woorden nog en ze zag dat Roran ze ook gezien had. Woedend keek ze de man aan, maar aangezien hij toch al bijna dood was, hoefde ze het niet te versnellen. Was niet geheel nodig.

Er klonk nog wat gebrabbel uit de mond van de stervende agent en de ander was er met zijn handen op zijn rug -zonder de juiste sleutel- vandoor gegaan. Rende voor zijn leven, terwijl de andere langzaam het leven verliet. Het was best een interessant fenomeen, moest hij toegeven. Wacht, wat brabbelde de gehangene nu weer? Iets over littekens. Levi kneep zijn ogen even dicht en op zich ging er vrij snel een belletje bij hem branden, maar dat maakte niet uit. Op een gegeven moment was de lol er vanaf en negeerde hij de dode. 'Arya, pak je je spullen? Dan kunnen we hier weg. Misschien is het niet zo'n goed idee om kleding voor Christianne op te halen want het kan best zijn dat er daar ook politie staat. Hoe eerder we hier weg zijn, hoe beter. Voor zowel jou, Christianne mij en Roran als Elena, want ik denk dat dit vrij traumatiserend kan zijn.' Zo, volgens mij was dat het wel. Hij wierp een blik op Roran en de vrij bewusteloze Christianne, maar daar viel nu even niets aan te doen want ze moesten wegwezen. Hij had er niets op tegen om een aantal politiemannen af te maken, maar het zou de aandacht wel een beetje op hem vestigen. Een klein beetje maar. Wegwezen dus.

'Arya, pak je je spullen? Dan kunnen we hier weg. Misschien is het niet zo'n goed idee om kleding voor Christianne op te halen want het kan best zijn dat er daar ook politie staat. Hoe eerder we hier weg zijn, hoe beter. Voor zowel jou, Christianne mij en Roran als Elena, want ik denk dat dit vrij traumatiserend kan zijn.' Ze sliep, hoe kon iets dan traumatiserend zijn? Maar dat zou dan wel weer aan Arya liggen hoor, kon niet liggen aan Levi's vreemde denkwijze. 'Geen zorgen, ik pak wel snel wat lappen stof en mijn naaiset, dan hebben Chris en ik in een rap tempo weer kleren.' Arya vloog van hot naar her met het pakken van haar naaispullen, tekenblok, lappen stof en Elena's koffertje dat ze had ingepakt. De helft duwde ze -zonder ergens over na te denken- in Levi's handen en pakte daarna Elena uit haar bedje. Zij was ook in lappen gewikkeld, wat eigenlijk dekentjes waren, om het kleine meisje warm te houden. 'Oké, ik ben klaar.' Wel stond ze met haar rug naar Levi toe, want mocht Elena wakker worden, dan zou ze op deze manier het lijk niet te zien krijgen.

Misschien zou hij in een normale situatie geprotesteerd hebben tegen het feit dat hij als pakezel werd gebruikt, maar daar was nu niet al te veel tijd voor en het was ook totaal niet handig om te doen, aangezien Roran zijn handen vol had, Arya haar handen vol had en Christianne bewusteloos was. Geweldig dit, veel keuze had hij niet. 'Laten we dan maar gaan,' mopperde hij en gezamenlijk liepen ze naar buiten, Arya moest maar zien of ze de deur afsloot of niet. Het was nog geen vijftig meter lopen naar de auto omdat deze wel iets verder weg stond, maar niet echt ver weg. Het had veel erger gekund en met een druk op de knop van de sleutel ontgrendelde de kofferbak, waar hij Arya haar spullen inlegde. Hij had alleen geen zitje voor Elena, maar die sliep toch en als ze aangehouden werden was het heus niet omdat het kind niet in een stoeltje zat. Arya zou haar wel bij zich houden, Levi wist alleen niet wat hij met de bewusteloze Christianne aanmoest. Dat moest Roran dan maar bedenken, hij gebaarde dat ze in konden stappen en zelf nam hij plaats op de stoel van de bestuurder, wachtend tot hij hier weg kon gaan. Was wel het beste idee, hier snel vandoor gaan. Kans was dat ze heel snel met versterking kwamen.

Levi zei er helemaal niets van dat Arya gewoon alle spullen in zijn handen duwde, moest hij ook niet doen want dan werd ze boos, plus het feit dat hij Elena niet vast mocht houden. Niet nu, want hij moest rijden, dus was dat gewoon onmogelijk. Ondertussen waren haar spullen al achterin gedumpt, was Roran met de bewusteloze Christianne achterin gaan zitten en spreidde haar uit op de achterbank, waardoor Arya met Elena in haar handen, voorin ging zitten. 'Sorry van wat ik net zei,' zachtjes mompelde ze het hem toe, waarna ze de deur achter zich dicht klapte en Elena stevig vast hield. Haar blik was niet op Levi gericht, maar meer op het meisje en anders nog eerder naar buiten, dan naar Levi. Maakte niet uit, vond hij vast niet erg, het idee was er. En als hij het wel erg vond, dan nog, wat was het probleem? Ze bood haar excuses aan, dat zou genoeg moeten zijn. Zat en de genoeg. Heel erg genoeg, want Arya bood niet zo snel haar excuses aan.

Toen allen ingestapt waren en ongeveer goed zaten, drukte Levi de sleutel in het contact en liet hij de motor even draaien, hoewel deze nog wel warm was van enkele momenten daarvoor. Mooi zo, dan kon hij vrij snel wegrijden, wat hij dan ook deed. Pas toen ze op de weg waren, reageerde op Arya haar excuses, die op hem toch vrij nutteloos overkwamen. Hij had het niet erg gevonden, dus waarom excuses? Nou ja, het was al aardig wat dat ze er überhaupt aan dacht om haar excuses voor zoiets aan te bieden, dus hij zou ze wel accepteren. Hij draaide de wagen een bocht door en wierp toen even een blik op Arya, die hem niet recht aan leek te kunnen kijken. Je zou het bijna schattig noemen, als hij niet beter wist. Arya was niet schattig, dus hij zou haar nooit schattig noemen. Waarschijnlijk vond ze dat niet eens leuk. 'Ik vond het niet erg,' antwoordde hij rustig en hij richtte zijn ogen weer op de weg. Zo had hij haar excuses geaccepteerd en tegelijkertijd toch duidelijk gemaakt dat het niet geheel nodig was geweest om te doen. Een blik in zijn achteruitkijkspiegel maakte dat hij zeker wist dat ze niet gevolgd werden, nog niet. Gelukkig was het adres waar ze naartoe gingen onbekend, zowel bij de gewone bevolking als bij de politie.

'Ik vond het niet erg,' ergens was het wel grappig hoe hij reageerde, maar daar zou ze maar niet op in gaan. Sowieso had ze geen zin in een gesprek, dus dat was makkelijk opgelost. Zelfs Elena was ondertussen wakker geworden en nieuwsgierig keek ze om zich heen, om eerst haar handje naar Arya uit te steken, maar daarna kreeg ze Levi in het vizier. Arya had allang door dat het kleine meisje haar vader erg interessant vond, alleen wist Levi dat nog niet echt. Misschien vond hij het ook wel niet handig, want waarschijnlijk ging Elena als een schaduw achter hem aan waggelen, daar kende ze haar kind goed genoeg voor. Vrijwel meteen nadat Elena Levi zag, probeerde ze uit haar moeders armen te wringen en strekte haar kleine armpjes uit naar vader. Glimlachend hield Arya het meisje vast, die het daar overduidelijk niet mee eens was. 'Ik waarschuw je vast voor die kleine, ze heeft mijn karakter.' Ja, ze moest lachen, het was ook grappig. Elena had voor een groot deel Levi's uiterlijk -in vrouwelijke vorm- maar heel duidelijk Arya's karaktertrekken.

'Dat zal dan nog wel gezellig worden,' mompelde hij, met een lachje rond zijn lippen. Eigenlijk wist hij niet zo goed op wat voor een manier hij daarop moest reageren, hij was al lang blij dat moeder het kind niet zorgvuldig bij hem vandaan probeerde te houden, hoewel ze Elena nu natuurlijk wel vast moest houden in verband met het autorijden en dergelijke. Kon hij best mee leven, hoewel hij vanuit zijn ooghoek heel duidelijk zag dat de aandacht van het meisje op hem gericht was. Dit was.. anders dan wat hij gewend was. Bijna angstaanjagend, om op zo'n manier bekeken te worden. Gewoon omdat hij het niet gewend was, van niemand niet. Het was kinderlijke interesse in een persoon die ze niet kende, zo zou je het het beste kunnen omschrijven. En kinderlijke interesse was hij al helemaal niet gewend, dus na nog een laatste blik op het meisje geworpen te hebben, richtte hij zich weer helemaal op de weg, aangezien ze, wanneer ze eenmaal van de snelweg af waren, een aantal vrij moeilijke weggetjes en kronkelbochten moesten nemen. Weinig mogelijkheid om ondertussen aandacht aan een klein kind te geven, al was het al door alleen maar te kijken.

Kon ze dat als een belediging opvatten? Ja, ze dacht eigenlijk van wel, maar ze zou er maar niet op in gaan. Dat was toch slim? Meestal was ze er namelijk wel op in gegaan, maar nu was ze lief, aardig, slim en enorm bescheiden, dat moest je ook niet vergeten. Bovendien kon ze dalijk met naald en draad aan de slag om kleding voor haar en Chris te maken, dus had ze geen zin in ruzie. Die zou ze zo wel krijgen, aangezien Levi haar manier van werken niet leuk ging vinden, dat wist ze wel zeker. Vooral omdat ze altijd haar spullen op dat moment door de kamer heen gooide, in kleermakerszit op de grond ging zitten en niemand haar mocht storen. Bij voorkeur in de woonkamer, trouwens. Alleen Elena en Chris mochten binnen komen, Elena omdat die toch wel om haar moeder heen drentelde -hoewel ze nu wel eens druk met Levi kon zijn- en Chris omdat ze natuurlijk de gemaakte kleding moest passen. Roran en Levi? Nee, oprotten die handel. Maakte niets uit dat het hun huis was, daar zat ze totaal niet mee. Het was toch zeker hun schuld dat ze niet meer naar Chris d'r huis konden?

'Dat was geen belediging,' vulde hij zichzelf nog aan, waarna hij de afslag nam en op een rustigere weg terecht kwam. Nog honderdenzevenennegentig afslagen te gaan, bij wijze van spreken. Ondertussen leek Elena alle aandacht voor haar vader nog niet kwijtgeraakt te zijn en Levi moest hard zijn best doen zich niet af te laten leiden door het kleine meisje op de schoot van haar moeder, want het was oppassen geblazen op deze wegen. Te smal, slecht wegdek en totaal in de middle of nowhere. Geweldige basis om niet op te vallen en de omgeving was nog vrij mooi en rustig ook, dus dat zou fijn zijn voor kleine Elena, maar het was wel onhandig als je ergens heen moest. Nou ja, maakte niet zo veel uit. Ze hadden wel een ander adres, maar dat was te klein om met vijf, -eigenlijk vierenhalf- personen te gaan wonen. Dus dit was de bedachte oplossing en na nog een afslag werd de villa zichtbaar. Ja, je kon het wel een villa noemen. Als je wilde kon je een hele dag door het huis lopen en alsnog niemand tegenkomen, omdat er zo veel manieren waren om erdoorheen te lopen. Was zeer interessant.

Geen belediging? Vast niet, maakte niet uit ook. Niets maakte uit, want op dat moment had Elena de radio in de gaten gekregen, die keihard aansprong -zie je wel dat Arya niet de enige was die niet met die dingen overweg kon (en ja, dit gebeurde ook al in het oude deel van de orpg)- en Arya trok meteen het meisje weer weg, om de radio ook uit te zetten en onschuldig naar Levi te glimlachen. 'Ik zei toch dat ze heel erg op mij lijkt? Dat was écht niet overdreven.' Glimlachend keek ze hem aan, tot Arya zelf het huis in zicht kreeg en haar mond bijna open viel. Bijna, niet helemaal. Dat huis was misschien nog wel groter dan dat van Arya zelf, dus te klagen had ze sowieso niet. Nu kon ze makkelijk een hele woonkamer in beslag nemen, waarschijnlijk hadden ze er gewoon nog eentje, dat zou geen probleem zijn. Enige waar ze wel voor uit moest kijken, was het feit dat ze Elena binnen de kortste keren kwijt was, die kleine begon namelijk al te lopen, kruipen voornamelijk, dus die ging vast wel een keer op verkenning. Geweldig.

Geen belediging? Vast niet, maakte niet uit ook. Niets maakte uit, want op dat moment had Elena de radio in de gaten gekregen, die keihard aansprong -zie je wel dat Arya niet de enige was die niet met die dingen overweg kon (en ja, dit gebeurde ook al in het oude deel van de orpg)- en Arya trok meteen het meisje weer weg, om de radio ook uit te zetten en onschuldig naar Levi te glimlachen. 'Ik zei toch dat ze heel erg op mij lijkt? Dat was écht niet overdreven.' Glimlachend keek ze hem aan, tot Arya zelf het huis in zicht kreeg en haar mond bijna open viel. Bijna, niet helemaal. Dat huis was misschien nog wel groter dan dat van Arya zelf, dus te klagen had ze sowieso niet. Nu kon ze makkelijk een hele woonkamer in beslag nemen, waarschijnlijk hadden ze er gewoon nog eentje, dat zou geen probleem zijn. Enige waar ze wel voor uit moest kijken, was het feit dat ze Elena binnen de kortste keren kwijt was, die kleine begon namelijk al te lopen, kruipen voornamelijk, dus die ging vast wel een keer op verkenning. Geweldig.

Hij had zich nogal geconcentreerd op de weg en schrok dus ook lichtelijk toen de radio aansprong en het geluid daarvan de hele wagen vulde, maar aangezien Arya dit heel snel op wist te lossen, hoefde hij zich er niet over op te winden. Sowieso zou hij niet zo snel kwaad worden op de kleine Elena, aangezien ze, hoewel ze duidelijk een aantal trekken van hem had, toch veel weg had van haar moeder. En nee, niet alleen omdat ze vrouwelijk was. Hij schudde even zijn hoofd en zuchtte, ietwat overdreven misschien. En ja, dat was op intentie. 'Dat wordt nog wat, met jou twee keer in huis rondlopen,' mompelde hij. En ja, alweer was dit geen belediging. Het was eerder plagen, maar als zij het als een belediging op wilde vatten mocht ze dat van hem best doen, daar niet van. Nee, het was niet overdreven dat kleine Elena op haar moeder leek. En dat was maar goed ook, want anders had ze meer op hem geleken en dat was nou niet echt een geweldig compliment. Niet bij hem. Ze reden de vrij brede oprijlaan op en eenmaal op deze laan keek hij even naar Roran en Christianne, die nog steeds achterin zaten. Ze zou zo wel bijkomen en dan zou Roran wel zorgen dat ze een plek kreeg, dat was in ieder geval wat hij van hem verwachtte. Christianne was zijn zorg, in eerste instantie. Hij probeerde er wel voor te zorgen dat Arya niet in zeven sloten tegelijk rende.

'Dat wordt nog wat, met jou twee keer in huis rondlopen.' Zachtjes moest ze lachen toen hij die opmerking maakte, daar had hij wel gelijk in, hij had altijd al genoeg gehad aan haar onder controle houden en dan ook nog eens veilig, met die kleine erbij werd dat nog twee keer zoveel werk. Ondertussen had Levi de auto ergens neer gezet, waardoor Arya meteen uitstapte, met Elena in haar handen, om de deur dicht te gooien. Ondertussen was ze, zonder op Levi te wachten, al op verkenningstocht gegaan over het kleine pleintje waar ze nu stonden. De straatjes wilde ze wel graag in, maar dat deed ze niet, dat was geen slim idee met Elena in haar handen. Kijk, zonder het meisje zou dat best wel eens een mogelijkheid worden, maar mét? Nee, ze ging haar kleine meid niet in gevaar brengen. Opeens bedacht ze iets waar ze eigenlijk heel veel plezier in had, meteen liep ze naar Levi's deur, opende deze en zette Elena op zijn schoot. 'Ik pak de spullen wel, houd jij je dochter maar vast.'

Ze moest toegeven dat ze comfortabel had gelegen, voor zo ver dat mogelijk was. Niet dat ze zich echt wat herinnerde van het liggen hoor, dat niet. Het laatste wat ze nog zo ongeveer mee had gekregen was dat Roran haar optilde en verder niets meer, maar nu lag ze op een achterbank, met Levi op de stoel van de bestuurder en voor de wagen was een groot huis, een villa-achtig gebouw. Ze kon er niets negatiefs over zeggen, dat zeker niet. Voorzichtig ging ze wat meer overeind zitten en ze merkte dat haar hoofd bonsde, maar ze kon er maar vrij weinig aan doen. Nee, ze kon er niets aan doen. Ze hoopte maar dat er hier iets was tegen hoofdpijn of zo, daar had ze niets op tegen. Waar waren ze eigenlijk? Bij een grote villa dus, maar was dit het huis van Roran en Levi? Dan hadden ze wel heel veel ruimte, moest ze toegeven. Was totaal niet verkeerd, dat huis.

Arya was al uitgestapt voordat hij de motor afgezet had, maar dat had hij eigenlijk ook wel kunnen voorspellen aangezien ze een ongeduldige kip was die er razendsnel vandoor ging als je haar niet vast bond. Had hij al eerder moeten ervaren, zou hij nu waarschijnlijk opnieuw ervaren. In tweevoud, met kleine Elena erbij. Nou ja, die kon je nog makkelijk ergens houden door een deur dicht te doen, Arya die kwam toch wel overal weg. Zo in gedachten verzonken keek hij naar het meisje en haar dochter, die bijna op ontdekkingstocht leken te gaan. Nee, toch niet. Ze kwamen terug en hij kreeg Elena op zijn schoot gedrukt, die kraaide van plezier toen ze zag bij wie ze op schoot zat. Ja, ergens vond hij het best wel schattig, dat moest hij toegeven. Hij hield het kind goed vast terwijl ook hij uitstapte, na nog een blik op Roran en Christianne geworpen te hebben. Die laatste leek zo ongeveer bij te komen, dus dat was mooi. Naar binnen verhuizen was misschien wel een goed idee.

Arya hoorde heel goed hoe leuk Elena het vond om bij Levi op schoot te zitten en dat kon ze haar niet echt kwalijk nemen. Stiekem zou ze er zo naast gaan zitten, maar dat ging toch echt even niet door, was niet haar bedoeling. Was niet dé bedoeling. Maakte niets uit. Niets maakte uit. Zo weinig. Ondertussen stond ze al bij de autoklep, die ze open trok en haar spullen begon te pakken. 'Hallo Arya, lang niet gezien,' met een gil draaide ze zich om, stootte haar knie tegen de auto en keek met geschrokken ogen, recht in de blik van Levi's broer. 'Wát doe jij hier en waarom laat je me schrikken? Ik schrik me dood, jezus doe dat bij iemand anders, maar niet bij mij.' In zijn ogen zag je de glimlach, die je op zijn gezicht niet zag. Hij en Arya konden best goed met elkaar door een deur, maar ze wist niet of Levi en hij dat konden.

Roran staat op, gooit chris over schouder en loopt naar binnen. Oke nee joke, hij tilt haar heeeeel lief op, oke?? Nou ik ben lief, Roran loopt met Chris naar binnen en nu ga ik Tinn d'r zin geven. Kusje kusje

Volgende keer ga je weer een normaal stuk voor Roran typen jij anders laat Levi Elena per ongeluk vallen. Just that u know.

De gil die Arya slaakte zou hem op een normaal moment alarmeren, maar aangezien ze op eigen terrein waren met hekken om het gebied heen en een poort die alleen geopend kon worden door bepaalde mensen, sloegen de alarmbellen niet echt op hol. Hij liep wel naar de achterkant van de wagen toe hoor, daar niet van. Hij zuchtte even toen hij zag wie de schade aangericht had. 'Vond je dat nou echt grappig?' vroeg hij, met een serieuze blik maar een ietwat vrolijkere ondertoon in zijn stem en de lach die in zijn stem verborgen was, viel niet echt te verbergen. Hoefde ook niet. In het jaar nadat hij Levi bevolen had Arya te laten gaan, waren zijn broer en Levi hechter geworden dan daarvoor. Niet als een echte broer en broer, maar ze duldden elkaar tenminste in hun omgeving. 'Op welke wegen hebben je spionnen ons gezien, dan moet ik daar in het vervolg wat meer op letten.' Toch wel handig, als je broer een spionagebedrijf had. Je wist altijd op welke punten je meer moest gaan letten. Wat gezellig, dat ze er nu allemaal waren. Zo lang de onvriendelijke opmerkingen maar achterwege bleven, tenminste. Zou het wel gezelliger maken. Gezelliger houden. Nou ja, anders kon hij Elena altijd nog loslaten, die was ook zo geweldig vrolijk momenteel. En nee, dat was niet sarcastisch.

Maar ik weet niets voor Roran ( En als Levi Elena laat vallen, dan flipt Arya en kon ze nog wel eens heel, heel gevaarlijk worden. Hij leerde haar hoe een pistool werkt, don't forget that.

Levi kwam naar voren gelopen met een opmerking naar zijn broer toe, maar Arya wist heel goed dat ze allang een stuk beter met elkaar door een deur konden, dus trok ze zich er niet zo heel veel van aan. 'Zeg, we gaan voortaan niet de grapjes ten koste van mij maken hoor, ik prik een naald in je oog.' Er werd bij de broer een gevaarlijke wenkbrauw omhoog getrokken en hij wierp een blik op Levi. 'Als ze dat al doet met naalden, geef haar dan alsjeblieft geen scherpe messen.' Eventjes knipoogde hij naar Arya, om zich daarna weer terug op Levi te richten. 'En als je het wilt weten, ik zet nooit mannen in om jou of Arya te bespioneren, dat doe ik bij voorkeur zelf of ik zet een meisje in, maar meestal zelf. Aangezien mijn mannen jouw praktijken niet hoeven te zien en Arya is voor hen sowieso uit beeld gebleven. Plus, zodra ik hoorde over politie in een groot huis, bij dat designerwijf,' eventjes keek hij Arya aan, 'sorry Arya dat waren niet mijn woorden, toen wist ik dat jullie hier zo aan zouden komen, dus ben ik hier maar heen gekomen.' Vrij logisch, zou je zeggen, hoewel Arya het niet zo leuk vond om dat ''designerwijf'' genoemd te worden. Dat voelde erg ondergewaardeerd.

Enige probleem is dat ze geen pistool heeft, of niet dan??????

'Ze heeft vandaag voor het eerst een pistool in haar handen mogen houden, na een snelcursus politieman onder schot houden,' antwoordde Levi nonchalant. 'Dus je moet haar serieus gaan nemen, anders kan ik niet voor je leven instaan.' Natuurlijk wist hij net zo goed als de rest dat Arya zijn broer nooit een oog uit zou steken of neer zou schieten, dus op zich hoefde die zich niet zo veel zorgen te maken. 'En er zit nog best een aardig verhaal aan vast, dat waarschijnlijk morgen in de krant staat omdat ik een soort van dreigsignaal afgegeven heb. Maar als je wilt, mag je het verhaal ook uit eerste hand horen.' Het was een soort van goed verborgen uitnodiging, maar ach. Hij kon het de laatste tijd met zijn broer vinden, dus waarom zou Levi hem niet uitnodigen? Het was niet zo dat hij er echt veel aan zou hebben, aangezien er een vrij grote kans was dat er morgen in de krant stond dat er een politieagent bij het designerwijf opgehangen was. Zou vrij plezant zijn. 'Dan kan je Arya meteen helpen met die tassen van haar, ze heeft aardig wat ingepakt.'

'Ze heeft vandaag voor het eerst een pistool in haar handen mogen houden, na een snelcursus politieman onder schot houden. Dus je moet haar serieus gaan nemen, anders kan ik niet voor je leven instaan.' Glimlachend keek Arya naar de twee mannen, waarvan Levi de ander ook nog eens uitnodigde om binnen te komen. Vond ze niet erg, was wel gezellig. 'Zeg Levi, aangezien ik je huis nog niet ken, ga ik die sowieso verkennen maar daar ging het niet om, moet jij zorgen dat we Elena niet kwijt raken. En zorg dat je niet op haar stapt als ze achter je aan huppelt, aangezien ik je dan een klap verkoop, geheel gratis. Plus, ik heb geen zin in een huilend kind, want jíj weet niet hoe je dat op moet lossen.' Eventjes knipoogde ze naar beide mannen, waarna ze haar spullen pakte, naar de voordeur liep en erachter kwam dat die ook nog eens open was. Ze zag ook dat Roran en Chris ondertussen naar binnen kwamen, tenminste Roran liep en hij droeg Chris, dus dat was wel handig. Arya kwam aan in een enorme hal en glimlachend keek ze om zich heen. Dalijk zou ze eens op zoek gaan naar de perfecte kamer om iedereen in de weg te zitten, dan kon zij gaan naaien. En zorgen dat Levi niet achter haar geheimen kwam, dat was ook nog zo iets.

Het kon Roran allemaal niets schelen dat die broer van Levi er weer was, dat Arya schrok en dat Levi hem uitnodigde om binnen te komen. Het enige waar Roran op dit moment om gaf was het feit dat Chris nog steeds half bewusteloos in zijn armen lag, iets waar hij niet blij mee was. Waarom had die agent haar in godsnaam zo hard tegen de muur geslagen? Dat was verrekte onzin en eigenlijk had Roran hem van kant moeten maken, maar Levi was hem voor geweest. Een van de weinige keren dat Levi iets deed waar Roran het niet mee eens was, maar daar viel nu toch niets meer aan te doen. Verleden tijd. Gebeurd is gebeurd. Laatste woord was gevallen. Aangezien Roran het niet opnieuw ging ophemelen, daar had hij totaal geen zin in. Hij had nergens zin in, dus was hij gewoon uitgestapt met Chris in zijn armen en liep het huis binnen, langs Arya heen en legde Chris in de woonkamer op de bank.

Hoewel ze nu wel weer rond kon kijken en zich ongeveer bewust was van haar omgeving, kon ze niet zeggen dat ze zich helemaal optimaal fit voelde. Nah, dat kon ze sowieso niet. Haar hoofd voelde zeer gevoelig aan en iedere te snelle beweging zorgde voor pijnschokken door haar hele lichaam, niet alleen door haar hoofd, hoewel dat ook erg gevoelig was. Roran had haar opgetild en haar zo voorzichtig mogelijk naar binnen gedragen, dat wist ze wel. Dat had ze gemerkt en gevoeld, aangezien ze lichtelijk tegen hem aan gekropen was. Ze had het gevoel dat hem iets dwars zat, maar op dit moment geloofde ze niet dat ze echt op haar gevoel af kon gaan. Nee, waarschijnlijk kon ze dat beter niet doen. 'Zijn we bij jullie thuis?' vroeg ze daarom maar, hoewel het antwoord op die voor de hand liggende vraag waarschijnlijk "ja" zou zijn. Nou ja, maakte ze zich niet al te veel zorgen om. Niet nu.

Met een frons keek Levi het meisje na, dat huppelend naar binnen ging. Ze zou het hele huis gaan verkennen, dan was het maar goed dat een aantal ruimtes op slot zaten. De ruimtes waar de meest dodelijke dingen lagen, waren op slot gedaan en ook zijn kamers -ja, hij had er meerdere- waren op slot gedaan. Geen reden tot paniek dus, als Arya het huis wilde verkennen mocht ze dat gerust doen. Hij gebaarde zijn broer maar mee naar binnen te komen en nadat de auto gesloten was, liepen ze samen naar binnen, om Roran en Christianne aan te treffen in de eerste zitruimte die ze op hun weg tegen kwamen. Arya? Die was al lang verdwenen en Levi wist dat die pas weer tevoorschijn zou komen wanneer ze daar zelf zin in had. 'Jullie moeten zelf maar beslissen of jullie een kamer delen of dat Christianne een eigen kamer krijgt, maar dat snapte je vast al wel,' zei hij en hij nam plaats op een gemakkelijke stoel, wat erin resulteerde dat Elena tegen zijn borst op begon te klimmen.

Arya was allang naar boven verdwenen, want op de verdiepingen vond je meestal interessantere dingen. Beneden was niet veel te beleven, behalve als er een kelder was, dat kon ook nog wel eens leuk zijn. Nee, eerst boven. Mensen bewaarden de meest vreemde dingen en ze wist zeker dat Levi en Roran ook spullen zouden hebben die haar interesse gingen wekken. Dat moest wel. Alleen kwam ze al heel snel achter het feit dat ze slimmer waren dan dat Arya dacht, gezien dat heel erg veel deuren op slot waren. Iets waar Arya persoonlijk niet van gediend was. Onmiddellijk draaide ze zich om, liep terug naar beneden en tilde Elena van Levi's rug af, waarna ze hem strak aan keek. 'Ik wil de sleutels hebben, anders is er niets aan voor mij.' Dwingend stak ze haar hand naar hem uit, waarbij ze lieflijk -schijn bedriegt- glimlachte. Achter haar schoot die broer in de lach, maar zei verder niets, hij wist wel dat dat niet slim was.

'Zijn we bij jullie thuis?' Verbaasd keek Roran op toen Chris opeens iets zei, maar glimlachend knikte hij. 'Ja, we zijn bij ons thuis. Als je je straks weer wat beter voelt, dan geef ik je wel een rondleiding.' Maar eerst, legde hij haar wat comfortabeler neer op de bank, verdween in de keuken en kwam weer terug met ijsklontjes, gewikkeld in een handdoek, voor haar hoofd. Zachtjes legde hij die erop, zodat de pijn misschien wat af zou nemen en ze ook weer wat helderder ging zien. 'Lust je wat te eten? We hebben zo ongeveer alles wat je kan willen, pizza, spaghetti, noedels, groenten en drank, maar ik denk niet dat dat zo'n goed idee is.' Bovendien was het geen eten, maar dat maakte voor hen niet zoveel uit. Meestal niet, tenminste.