Levi, Arya, Chris en Roran vs. The world.

Arya keek met grote ogen naar Chris en besloot toen dat ze ervandoor ging. Met een paar snelle stappen stond ze bij het andere meisje en voordat iemand anders kon bewegen, had ze die de woonkamer al in getrokken. Nu konden ze in ieder geval niet meer op hen schieten. 'Ben je gek geworden? Waarom deed je dat nou?' Trillend keek ze naar haar vriendin, die -hoe toepasselijk- ook stond te trillen op haar benen. Geweldig. Ze kwamen voor hen. Dus als Roran en Levi er toevallig niet ook geweest waren, dan waren ze nu ontvoerd? Nee, dit was echt het feestje zoals gepland. En toen begon Elena te huilen, ze hoorde het van boven en een diepe zucht rolde over haar lippen. Verdomme.

'Dat lijkt me niet echt een eerlijke deal,' Roran wachtte erop tot Levi iets zou doen, want hij had al gezien dat Arya Chris had meegetrokken naar de woonkamer. Eerste goede beslissing van het meisje, als hij eerlijk was, heel eerlijk. Maakte niet uit, Levi moest snel iets gaan regelen wilde hij ervoor zorgen dat de meisjes -en zijzelf maar vooral de meisjes- veilig waren. En hij hoorde ook het gehuil van Elena, iets wat de mannen ook alarmeerde, misschien waren ze haar eventjes vergeten, maar nu sowieso niet meer.

'Ze gingen ons toch niet neerschieten, één verkeerd schot en we zijn dood, hebben ze geen chantagemateriaal,' siste Chris naar Arya. Nou ja, ze trilde wel hoor, daar niet van. Knikkende knieën. Dus ging ze zitten op de bank, of zo. Elena huilde. Dat was niet handig. 'Misschien kunnen we beter boven gaan zitten, bij Elena,' stelde ze voor. Ze konden trouwens ook naar de keuken lopen via de tussendeur en daar wat keukenmessen pakken. Ze had al vaker een mes tegen anderen gebruikt. Arya ook, die had een keer iemand doodgegooid met een mes. Op zich kon alles nog.

Elena. Bovenverdieping. Verdomme, dat zou nog eens wat worden. Dat kleine meisje was het perfecte doelwit voor dit gore spel en dat wisten ze. Maar ach, door het gehuil waren ze even afgeleid en dat maakte dat Levi heel snel in beweging kon komen. Pistool van de grond pakken, richten, schieten. Driemaal achter elkaar schoot hij door handen heen. Geen doden, alleen handen die nu geen pistool meer vast konden houden. Nog drie over, maar dit was nauwelijks nog overmacht te noemen.

'Ze gingen ons toch niet neerschieten, één verkeerd schot en we zijn dood, hebben ze geen chantagemateriaal. Misschien kunnen we beter boven gaan zitten, bij Elena,' Het maakte Arya al helemaal niets meer uit wat Chris te zeggen had, ze zat met haar gedachten bij haar eigen kleine meid. Waarom was ze niet naar boven gerend? En toen hoorde ze pistoolschoten, maar ze wist dat alleen die mannen nog pistolen hoorde, dus geschrokken wilde ze terug naar de gang rennen. Kijken wat er aan de hand was, hoewel dat niet als een erg intelligente actie gezien kon worden.

Roran zag hoe Levi het pistool oppakte en begon te schieten, maar Roran kon niet bij zijn eigen pistool omdat ze dat van hem weg getrapt hadden. Dan maar met het volle gewicht erin. Met een klap kwam hij tegen een van de mannen aan die net zijn pistool op Levi had gericht, pakte zijn handen vast -probeerde ze ook vast te houden- en ramde ondertussen zijn elleboog meerdere keren in het gezicht van de man. Die versuft achteruit viel en Roran had het pistool te pakken. Nu was het twee tegen twee, dat konden ze wel winnen.

Pistoolschoten. Drie keer. Drie keer? Waren er zo veel kogels nodig om mensen van kant te maken? Ze voelde hoe de haartjes op haar armen overeind gingen staan en hoewel haar knieën nu niet meer knikten, maakte dat niet dat ze niet bang was voor wat er in de gang gebeurde. Schoten. Kon nooit goed zijn, naar haar mening. Elena zou het ook nog eens allemaal meekrijgen. Verdomme, dit verklootte een heel leven. Gewoon. Nog erger kon het waarschijnlijk niet worden. Nee, dat moest ze al helemaal niet denken. Tien tegen één dat het wel kon.

Twee tegen twee. Zie je nou wel? Het kon prima. Hij glimlachte even, richtte zijn pistool op de man waarop Roran zijn pistool niet gericht had. Beiden onder schot. 'Jullie hebben tien tellen om ervandoor te gaan, alle zes. Er wordt hier zo een feestje gegeven en het zou de pret drukken als we eerst moesten gaan lijkenruimen. Tien tellen.' Zijn vingers speelde rond de trekker van zijn pistool, meer als dreiging dan alsof hij ging schieten. Hij had nog zeven kogels erin zitten, dus het kon op zich wel. Tien tellen. Negen, acht, zeven, zes...

Het moment dat Arya aankwam in de hal, zag ze dat Levi en Roran alles al onder controle hadden. Handig. 'Jullie hebben tien tellen om ervandoor te gaan, alle zes. Er wordt hier zo een feestje gegeven en het zou de pret drukken als we eerst moesten gaan lijkenruimen. Tien tellen.' Arya was ondertussen naar boven gerend -geen acht slaand op wat de rest deed- naar Elena toe. Het meisje huilde nog steeds, hoewel het een stuk zachter was dan eerst. Een heel stuk zachter. Sussend tilde ze het kleine meisje op haar schoot, ging op het bed zingen en zong zachtjes weer een slaapliedje. Hopelijk viel ze snel in slaap, want Arya had al wel genoeg aan haar hoofd, als ze eerlijk was.

Net als Levi hield Roran zijn pistool gericht op de mannen die daar stonden, maar er daarna ook vandoor gingen. Gelukkig waren al die gasten zo fashionable late, dat er nog niemand was en ze dus nog tijd hadden om de bloedvlekken uit het tapijt te verwijderen. Hoewel Roran wel heel graag die mensen dood had geschoten, want ze hadden Chris bedreigd en dat pikte hij niet. Echter, Chris was ook de reden dat hij niet schoot, want hij wilde niet voor haar ogen iemand vermoorden.

Het was weg. Dacht ze. Arya was in ieder geval naar boven toe, dus het zou wel veilig zijn. Ze kwam de woonkamer uit, keek naar de vloer van de gang. Een aantal rode vlekken, die totaal niet matcheten met de kleuren die verder in het huis terugkwamen. Fijn. Aangezien Arya met Elena bezig was en het misschien vijf minuten zou duren voor de gasten kwamen, besloot Chris om maar alvast aan het werk te gaan met schoonmaken. Misschien kreeg ze het dan weg voordat het in de vloer trok. Moest ze wel oppassen met haar kleding.

De eerste twee waren snel weg, de andere vier iets minder snel door de toegebrachte verwondingen. Nou ja, ze waren in ieder geval weg. Arya kwam langs rennen, die ging waarschijnlijk naar Elena. Ja, hij had gelijk. Het meisje begon wat minder hard te huilen, na een tijdje leek het daarboven zelfs weer stil te zijn. Zelf stopte hij zijn wapen weg en hij keek nog even naar de twee wapens die Roran nu had. 'Opbergen die handel, voor de modemensen komen,' mompelde hij. Ja, nu moest hij ook nog een act opvoeren. Zou wel goed komen hoor.

Arya vond het niet meer leuk zo, haar gehele leven was een leugen. Oké, dat was misschien overdreven, maar erg normaal was het ook niet, of wel? Nee, zeg maar nee. Met Elena in haar armen liep ze weer naar beneden en gebaarde dat Chris haar eventjes moest volgen. 'Laat die bloedvlekken maar, ik heb toch geen zin in een feestje.' Mompelde ze het andere meisje toe, terwijl ze naar de keuken liep en ervanuit ging dat Chris haar wel zou volgen. Nouja, anders sleurde Arya haar wel mee, daar had ze namelijk geen problemen mee. Totaal niet.

'Opbergen die handel, voor de modemensen komen,' Roran vond het allemaal maar grappig eigenlijk, maar toch verborg hij zijn wapen en keek verbaasd op toen Arya naar beneden kwam. Dat kind was iets van plan en hij wist niet wat, misschien wilde hij het ook niet weten. 'Wat is er met haar allemaal aan de hand?' Verbaasd keek hij naar Chris en Levi, maar hij kreeg nog niet echt antwoord. Die wisten het dus ook niet, lekker handig. Het kind was gewoon irritant en ze moest altijd krijgen wat ze wilde, daar hield Roran niet van.

Jammer voor Arya, maar Chris maakte eerst af waar ze aan begonnen was dus het kind moest twee minuten wachten. 'Als één van jullie die emmer leeg kan gooien?' vroeg ze daarna aan Levi en Roran, waarna ze naar Arya liep, die in de keuken stond, met Elena in haar armen. Nou, ze was benieuwd wat er nu zou komen hoor. Waarschijnlijk één of andere gewaagde actie die hun leven nog meer overhoop zou gooien dan het al was. Ja, daar zag ze Arya wel voor aan. En Elena dan? Het arme kind kon zo niet eens normaal opgroeien, maar dat lukte toch al niet in een modehuis.

Arya en haar kuren. Wat was ze nu van plan? Nou ja, ze wilde Chris spreken, niet hem of Roran. Niet één van hen. Nou, dan moesten zij maar even afwachten. Er zou vast wel iets interessants gebeuren, haar kennende. Dat kind hield het hier wel levendig, op haar eigen manier. Trouwens, was nergens voor nodig. Die mannen hadden dat ook al heel goed gedaan, was helemaal niet nodig om daar nog meer bij te verzinnen. Maar ach, Arya was Arya en dat was het enige wat ze van haar konden verwachten. Afwachten dus maar.

Arya was het er dan misschien niet mee eens dat Chris vroeg of één van de jongens er een emmer overheen kon gooien, maar ze wachtte -ongeduldig- af tot het andere meisje ook in de kamer was. 'Dit gaat zo niet, Chris. Ons leven wordt constant overhoop gegooid en ik ben het zat, ik wil niet dat stomme modemeisje zijn. Zo ben ik niet en ik wil mezelf ook niet pushen om het te zijn. Daarbij, wil ik bij Levi zijn samen met Elena en dat kan ook niet in deze wereld. Ik wil met hem mee, ik weet dat dat stom is, maar... Misschien kan het wel?' Oké, dat was eruit. Nu maar eens zien hoe Chris erop ging reageren.

'Als één van jullie die emmer leeg kan gooien?' Roran gooide gewoon de emmer over de vloer heen, niet heel tactvol, waardoor de hele vloer nu zeiknat was. Ach, daar moesten ze dan maar mee leren leven, de bloedvlekken trokken er namelijk wel uit. Verbaasd keek hij op toen hij hoorde wat Arya te zeggen had in de keuken. Hij wist niet of Levi het kon horen of al wist, dus misschien moest hij dat maar even gaan vertellen. 'Levi, wist je al dat ze met je meewil?' Twijfelachtig keek hij zijn vriend aan, benieuwd naar het antwoord.

Tatatam, Chris had gelijk. Ze zuchtte, schudde haar hoofd. 'En Elena dan? Laat je die opgroeien tussen de hoeren en schietgevechten?' Er zaten gaten in dat geweldige idee van Arya. Sowieso vond Chris het maar niets om weer van leven te veranderen, eigenlijk begon ze net gelukkig te worden. Tien tegen één dat Arya alsnog haar zin kreeg, wat zijzelf ook wilde. Maakte niet uit. Chris had eigenlijk helemaal geen zin om dit leven weer achter zich te laten, alsof ze een nomade was die nergens lang bleef. No, thanks. Ze bleef liever thuis. Maar natuurlijk zou Arya ervandoor gaan en dan zou zij meegesleept worden omdat ze haar vriendin niet alleen het gevaar in liet duiken. Wat was ze ook een held.

'Op zich had ik dit wel gehoord ja,' mompelde hij duister. Dat Arya niet het leven wilde dat ze had opgebouwd, oké. Maar om Elena mee te slepen? Was ze gek geworden, of wat? Nah, hoefde hij eigenlijk niet te vragen. Waarschijnlijk was ze inderdaad gek geworden. Zag hij haar eigenlijk wel voor aan. Hij zuchtte, was ergens wel blij dat Chris Elena aankaartte. Dat ging dus sowieso niet gebeuren. Hij mocht dan wel een vader zijn die zijn kind vandaag voor het eerst zag, hij kende de wereld waar Arya het kind in wilde brengen beter dan zij. Geen goed idee, totaal niet.

'En Elena dan? Laat je die opgroeien tussen de hoeren en schietgevechten?' Boos keek Arya naar haar vriendin en ze hoorde ook de woorden van Levi. Woedend gooide ze haar haren in haar nek en draaide zich om, waarna ze de kamer uit beende. 'Als jullie me niet mee laten gaan, dan ga ik zelf wel, simpel as fuck. En dan nu graag mijn huis uit, jullie hebben hier niets te zoeken, ik ga me omkleden.' Ze was chagrijnig like hell en dat liet ze maar al te goed merken. Maakte niet uit, niet voor Arya. Ze wilden haar niet geven waar ze om vroeg en dat was voor haar het punt om in staking te komen, was het altijd al geweest en uiteindelijk kreeg ze haar zin toch nog.

'Op zich had ik dit wel gehoord ja,' Verbaasd trok Roran een wenkbrauw naar hem op. En hem was niets verteld? Er klopte dan toch iets niet in het verhaal hoor, want meestal hadden Levi en hij geen geheimen voor elkaar, iets wat nu duidelijk wel het geval was. Erg vervelend, want als hij zelfs Levi niet kon vertrouwen, wie dan wel? Nou, Levi zou heus wel een goed excuus hebben waarom hij het verborgen hield, maar dat maakte niet uit. Het moment dat Arya kwam werd alles weer lekker gezellig, maar gelukkig zei het kleine meisje niets over de vloer, hopelijk Chris ook niet.

Zie je nou wel? Chris had gelijk gehad. Altijd. 'Succes met je feestje,' sneerde ze naar vriendin, waarna ze de gang inliep en daar de twee jongens zag staan, die ze aan de kant duwde zodat ze bij de voordeur kon komen. Arya wilde altijd, maar dan ook altijd, haar zin krijgen. 'Gezellig gesprek, of niet soms?' sneerde ze, vooral tegen Roran, omdat ze van hem zeker wist dat hij het gehoord was. Het was wel aardig gehorig natuurlijk, dus het kon goed zijn dat Levi het ook gehoord had. Stomme, stomme Arya. Stom wijf. Soms haatte Chris haar verschrikkelijk. Altijd maar haar zin willen krijgen en daar mensen in mee proberen te slepen.

Levi trok een wenkbrauw op toen hij Arya hoorde en ook zijn andere wenkbrauw ging omhoog toen Chris voorbij kwam, een bijtende opmerking maakte en ervandoor ging. Geweldig, dit werd nog een leuk feestje. Vraag was of hij moest blijven en proberen iets tegen Arya te zeggen, of dat hij moest luisteren en ervandoor moest gaan, samen met Roran. Of zonder Roran, die kon misschien nog wel achter Chris aangaan. Was misschien ook nog wel een goed idee. Wat een verschrikkelijk leuk feestje was dat, zeg.

Arya had bijna haar jurk kapot gescheurd, maar dat vond ze dan nog net wel zonde, dus trok ze hem maar wat voorzichtiger uit. Dan kon ze hem misschien ooit nog aantrekken, mocht ze dat willen en daar was ze dan nog niet zo zeker van. Woedend als ze was verdween ze in de badkamer en gooide de deur met zo'n klap dicht, dat de buren het waarschijnlijk konden horen, zo erg was het. Maakte niet uit, als Arya boos was dan mocht iedereen dat weten. 'Stom kreng, houdt nooit rekening met anderen, ze hoeft toch niet mee.' Ze grauwde tegen de douchekop en hoewel dat helemaal geen zin had, luchtte het wel op. Een klein beetje dan.

Chris kwam de gang in gelopen en hij kreeg meteen op z'n kop, wat was dit nou weer? 'Gezellig gesprek, of niet soms?' Verbaasd keek hij haar na terwijl ze naar de voordeur ging. Alleen was Roran het daar niet mee eens. Voordat Chris de deurklink ook maar vast kon pakken, had hij haar al opgetild -voorzichtig natuurlijk- en nam haar mee naar de woonkamer. Hij zette haar op de bank en hield eventjes goed in de gaten wat ze nu van plan was. 'Doe eens rustig, ik heb je niets misdaan.' Hij mompelde het en ging daarna een meter naast haar zitten, dan kon ze uithalen wat ze wilde, maar raak zou het niet zijn.

*Bericht van Sterre*

'Ga toch weg,' gromde ze kwaad, met over elkaar geslagen armen en ogen die expres hem vermeden. Ze wilde hem niet aankijken, niet in deze situatie. Hij had toch ook wel door dat niet kon? Wat Arya wilde? Ze mocht toch hopen dat hij het doorhad. Waarom mocht ze niet gewoon de straat op lopen, naar huis? Wist ze niet, alleen dat ze momenteel een hekel aan hem had, simpelweg door zijn bemoeizucht, terwijl dat nergens voor nodig was. Ze had geen zin om te praten over wat dan ook, niet meer. Zie je nu wel? Arya verpestte alles. Haar leven, Chris' leven, Elena's leven en waarschijnlijk ook dat van Roran en Levi als ze met hen mee wilde gaan. Dom wijf.

Hij besloot maar naar boven te lopen, aangezien Roran Chris had meegenomen naar de woonkamer en op zich had hij geen interesse dat mee te krijgen. Arya was boven en aangezien hij water door de pijpleidingen hoorde stromen, stond ze waarschijnlijk onder de douche. Alle make-up van haar gezicht aan het wassen? Zou goed kunnen. Hij kwam de kamer binnen, zag dat Elena in ieder geval in haar bedje lag. En aangezien hij het douchewater nu duidelijker hoorde, had hij gelijk gehad. Nou, hij had geen zin om in te breken in de badkamer, dus hij zou wel even wachten.

'Ga toch weg,' gromde ze kwaad, met over elkaar geslagen armen en ogen die expres hem vermeden. Ze wilde hem niet aankijken, niet in deze situatie. Hij had toch ook wel door dat niet kon? Wat Arya wilde? Ze mocht toch hopen dat hij het doorhad. Waarom mocht ze niet gewoon de straat op lopen, naar huis? Wist ze niet, alleen dat ze momenteel een hekel aan hem had, simpelweg door zijn bemoeizucht, terwijl dat nergens voor nodig was. Ze had geen zin om te praten over wat dan ook, niet meer. Zie je nu wel? Arya verpestte alles. Haar leven, Chris' leven, Elena's leven en waarschijnlijk ook dat van Roran en Levi als ze met hen mee wilde gaan. Dom wijf.

Hij besloot maar naar boven te lopen, aangezien Roran Chris had meegenomen naar de woonkamer en op zich had hij geen interesse dat mee te krijgen. Arya was boven en aangezien hij water door de pijpleidingen hoorde stromen, stond ze waarschijnlijk onder de douche. Alle make-up van haar gezicht aan het wassen? Zou goed kunnen. Hij kwam de kamer binnen, zag dat Elena in ieder geval in haar bedje lag. En aangezien hij het douchewater nu duidelijker hoorde, had hij gelijk gehad. Nou, hij had geen zin om in te breken in de badkamer, dus hij zou wel even wachten.

Arya was alles en iedereen helemaal zat. Zij wilde gewoon mee met Roran en Levi, ze kon niet haar hele leven met de snobs van dit wereldje omgaan. Dat weigerde ze. Eenmaal ze onder de douche klaar was, eronderuit kwam en naakt over de bovenverdieping liep, zag ze Levi in één van de kamers staan. 'Als je me denkt te verbieden mee te komen, ga je gang, maar ik vind toch wel een weg dat wereldje in. En dan is het jouw schuld op welke manier ik daar kom.' Heel goed wist ze dat het een gemene opmerking was, want je kwam als vrouw dat wereldje niet in, alleen als hoer en dat ging Levi nooit toelaten. Daarvoor kende ze hem ondertussen goed genoeg. 'En ik wil dat je van Elena af blijft, je hebt een slechte invloed.' Beetje dubbelop, want Arya hier was degene die altijd alles overhaast deed, maar het maakte haar op dit moment allemaal niet meer uit. Zonder te kijken wat ze uit de kast trok, deed ze een slipje, bh en flodderjurkje aan.

Chris gromde naar hem dat hij weg moest gaan, maar Roran weigerde aan de kant te gaan. 'Chris luister nou even naar me, daarna mag je zelf bepalen wat je doet, alsjeblieft?' Smekend keek hij haar vanonder zijn wimpers aan, ze moest naar hem luisteren. En nou, ze had ook niets te kiezen want hij zou zijn zegje toch wel doen. 'We weten allebei dat Arya nou eenmaal niet iemand is die stil kan zitten, dat kan ze niet en jij kan dat ook niet. Wat nou als Levi en ik zorgen dat we ergens ver afgelegen in de bossen een huis kunnen krijgen. Daar gaan we met z'n vijven heen. Arya, Levi, Elena, jij en ik. Daar kunnen wij dan best onze zaakjes regelen, jullie kunnen meedoen als je wilt en Elena's leven wordt niet weggegooid.'

Haar eerste intentie was koppig haar hoofd schudden, maar dan kwam ze net zo over als Arya en dat was momenteel echt niet haar bedoeling. Echt niet gewoon, aangezien die vriendin net het bloed onder haar nagels vandaan gehaald had en ze niet wilde dat zijzelf dat bij anderen zou doen, niet nu ze wist hoe bloedvervelend dat was. Ze ontspande haar gespannen spieren iets, keek hem nu wel aan en zocht naar woorden die niet direct een aanval waren, niet direct afwezen. 'Maar wat nou, als ik dat helemaal niet wil?' Haar ogen zochten die van hem nog eens op, sloten toen ze zijn blik vonden. 'Wat nou als ik eigenlijk heel tevreden ben zo en het dankzij Arya is dat ook mijn leven weer overhoop ligt?' Ja, ze noemde het overhoop. En dat was niets persoonlijks voor Roran. Hopen dat hij dat wel begreep, anders was het volgende probleem ook binnen. Daar zat ze dus echt niet op te wachten.

'Wie zegt dat ik van plan was jou iets te verbieden?' vroeg hij kalmpjes, waarna hij eventjes glimlachte. Hoewel, ze was wel heel bezitterig over haar dochter. Niet dat hij echt van plan was dat tegen haar te gaan gebruiken, maar het viel wel op. 'Ik kan je wel aanraden om me wel bij Elena in de buurt te laten komen, aangezien het enige wat ik doe in haar buurt haar beschermen is.' Hij was trouwens wel zo beleefd geweest niet naar haar lichaam te kijken toen ze naakt over de vloer liep -hoewel hij er niets aan kon doen dat hij wel iets van de mooie vormen gezien had- maar nu ze zich weer aangekleed had, was er geen reden tot wegkijken meer.

'Wie zegt dat ik van plan was jou iets te verbieden?' Arya mompelde iets dat leek op ''ik ken je toch'' maar ging verder niet op zijn antwoord in, dat was het op dit moment niet waard, nog niet tenminste. 'Ik kan je wel aanraden om me wel bij Elena in de buurt te laten komen, aangezien het enige wat ik doe in haar buurt haar beschermen is.' Het was niet eerlijk, ze ging hem kwetsen en toch deed ze het. 'Als jij in de buurt van mijn dochter zou willen komen, dan moet je eerst je verantwoordelijkheid tonen. Waar was je toen ik negen maanden lang jouw kind droeg? Waar was je toen ik naar het ziekenhuis moest om haar überhaupt op de wereld te krijgen? Waar was je de eerste paar maanden van haar leven?! Zeg niet dat ik je bij haar in de buurt moet laten als ík dat niet wil. Ik ben haar moeder en Chris is haar tweede moeder, maar jij bent niet haar vader. Dat zal je eerst moeten verdienen.' Met een kille blik keek ze recht in zijn ogen, een blik die hem verbood een stap dichter naar Elena te doen, anders zou hij problemen krijgen, dat was zeker.

'Maar wat nou, als ik dat helemaal niet wil? Wat nou als ik eigenlijk heel tevreden ben zo en het dankzij Arya is dat ook mijn leven weer overhoop ligt?' Als ze tevreden was op deze manier, de manier waarop ze hem maar een paar keer per aantal maanden zag, dan was dat haar keuze maar hij betreurde het. In zijn hart voelde hij het steken en langzaam sloot hij zijn ogen. 'Als jij zo gelukkig bent, dan houden we het zo. Ik weet niet wat Arya en Levi doen, of wat ze met Elena doen, maar ik zal je niet tegenhouden als jij hier wilt blijven. Hopelijk word je gelukkig.' Zijn ogen openden zich op het einde weer en hij keek haar recht aan. 'Wil je Levi zeggen dat ik in de auto wel op hem wacht?' Met afgemeten bewegingen boog hij naar voren, gaf Chris een kus op haar voorhoofd en verliet toen het huis. Eenmaal in de auto ramde hij met zijn vast tegen het kastje aan en gromde.

Toen hij eenmaal de kamer verlaten had, boorde ze haar nagels in de bank. Diep in de leuningen, tot ze de ondingen voelde en hoorde breken. Waar was ze in godsnaam mee bezig, wat had ze gedaan? Ze had net ongeveer aangegeven dat ze liever het modelletje bleef spelen dan bij Roran te zijn. Dát was wat ze had gedaan en ze deed zichzelf er heel veel pijn mee. In godsnaam, wat had ze gedaan? Ze trok de restanten van haar nagels uit de bank, merkte dat de kartelige randen erg scherp waren en liep naar de keuken, omdat ze wist dat Arya daar wel een schaar had liggen waarmee ze ze gelijk kon knippen. Tien nagels te gaan en dus tien keer knippen om na te denken. Wat had ze gedaan? Knip, knip. En wat ging ze doen? Wat was een wijze actie, wat was domheid? Nee, domheid was verleden tijd. Domheid was van net, wijsheid van nu. Voor zo ver je het wijsheid kon noemen. Knip, knip, knip. Dat was al één hand. Wat moest ze nou doen? Het was niet dat ze dit echt wilde hoor.

Hij stak zijn armen slechts in de lucht, alsof hij zich overgaf. 'Het is niet zo dat mijn broer me verbood ook maar een blik op je te werpen, de eerste en de laatste maanden van je zwangerschap,' was een kalme reactie. Verder niet zo veel. Hij verzette geen stap, bleef op zijn plaats staan. Nee, hij was niet gek. Niet helemaal. Hij kende Arya langer dan vandaag en wist ook dat iedere beweging verkeerd kon zijn. Waarschijnlijk was iedere beweging sowieso verkeerd, aangezien dat nu eenmaal gebeurde. 'Maar als dat je eis is, wil je me dan wel een kans geven dat vaderschap te verdienen?' Niet dat hij de wens met zich droeg een vader te zijn hoor, dat niet. Maar veel keuze was daar niet meer in, weglopen zou heus niets beter maken en dat wist Arya net zo goed als hij dat wist. Dus zouden ze tot een compromis, een afspraak, moeten komen.

'Het is niet zo dat mijn broer me verbood ook maar een blik op je te werpen, de eerste en de laatste maanden van je zwangerschap.' Wat was dat voor onzin? 'En sinds wanneer trek jij je iets aan van anderen of van wat ze van je willen? Ik heb anders nooit gemerkt dat je het erg vond als je aan me zat terwijl ik dat niet wilde, dus wat maakt het uit wat jouw broer denkt, doet of eist? Niet zo veel volgens mij. De gróte, berúchte Levi doet toch wel wat hij zelf wil.' Ja, Arya was in een hele slechte bui, daar was hij vast al wel achter. 'Maar als dat je eis is, wil je me dan wel een kans geven dat vaderschap te verdienen?' Nee, dat wilde ze niet, maar Elena verdiende dat wel. 'Nee, ik wil het niet, maar je krijgt het wel. Alléén omwille van Elena en dat ik wil dat ze een vaderfiguur in de buurt heeft en je krijgt maar één kans. Duidelijk?'

Verslagen leunde Roran naar achteren, tot hij opeens een berichtje kreeg van een opdrachtgever van hen. Hij wilde ze over een uur zien achter de molen, anders dan kregen ze hun beloning niet. Fuck. Snel stuurde hij Levi het bericht dat hij naar de auto moest komen, want de molen was ongeveer veertig minuten rijden en je wilde daar niet te laat komen. Niet met deze opdrachtgever. En hij wilde de beloning niet mislopen, want ze hadden er een aantal mensen voor moeten doden en het zou een flink geldbedrag zijn dat ze kregen, maar dan moesten ze er wel zijn. Levi moest alles met Arya maar in een rap tempo afhandelen, want anders hadden ze straks weer niets en zaten ze opnieuw in de problemen. Plus dat die opdrachtgever ze dan nooit meer in zou huren en dat was niet de bedoeling.

Knip, knip, knip, knip, knip. Tien. Geen nagels meer over. Dus nu kon ze niet meer terug, was haar beslissing gevallen. Wat, ze kon niet echt iets anders doen. Ze schoot de trap op, naar de ruimte waar ze zich eerder vandaag omgekleed had. Hoeveel minuten had ze nodig? Als ze haar haren en make-up liet zitten, was ze met vijf minuten omgekleed en daarvoor moest ze het maar doen. Van balprinses weer terug naar keukenmeisje, maakte haar niet uit. Er waren belangrijkere dingen. En daarmee doelde ze niet op het gekibbel van Arya en Levi in een aanliggende ruimte, maar weer op zichzelf. Dus hop, de trap af en weer naar beneden, de deur door naar de auto die voor de deur geparkeerd stond. Waar Roran in zat. Als het goed was. Eh, wat nu?

Hij besloot maar niet te reageren op haar, dat zou alles alleen maar erger maken en dat wist hij heel goed. Goed, één kans. En een mobiel die trilde, die hij pakte, om het bericht te lezen. Fijn, ze moesten nog opschieten ook. 'Als je nog mee wilt moet je opschieten, aangezien we over een uur een afspraak hebben ergens om geld te innen en daarna wil ik niet meer terug hoeven komen. Je keuze is definitief.' Hij was benieuwd of ze, nu puntje bij paaltje kwam, nog steeds zo zeker wist dat ze dit wilde. Waarschijnlijk wel, ze was nu eenmaal Arya en die veranderde niet zomaar van mening, behalve als het haar beter uitkwam. Nou, dan mocht ze wel opschieten, aangezien hij er over een paar minuten vandoor wilde. Haar keuze, nu of nooit. Aftellen tot de tijd voorbij was.

Arya wilde nog een venijnige opmerking maken, maar hij gaf haar daar de kans niet eens voor. 'Als je nog mee wilt moet je opschieten, aangezien we over een uur een afspraak hebben ergens om geld te innen en daarna wil ik niet meer terug hoeven komen. Je keuze is definitief.' Heel eventjes wilde ze meteen zeggen dat ze mee ging, waarna ze haar woorden ook meteen weer inslikte. Dat kon ze niet doen. Elena en Chris kon ze niet binnen vijf minuten achter laten en dat wist hij, daarom zei hij dat. 'Je weet dat ik niet stand te pede weg kan, maar ga maar. Jij hebt je keuze dus ook definitief gemaakt, je hebt Elena en mij uit je leven geband. Nu wil ik dat je mijn huis verlaat en niet meer terug komt, Levi. Ik bouw wel een bestaan op zonder jou, een bestaan zonder vader voor Elena. Gá.' Hij had toch zelf de keuze gemaakt en de blik op Arya's gezicht gaf aan dat ze het meende, hij moest nu vertrekken want hij had haar zelf ook de keuze laten maken. Beiden hadden gekozen. Ze hadden dit gekozen.

Te zien aan het feit dat Levi het sms'je wel degelijk gelezen had, wist Roran dat hij er zo wel aan zou komen. Oké, misschien duurde het even vanwege gedoe met Arya, maar hij zou wel op tijd zijn. Desnoods braken ze alle snelheidslimieten om op tijd te zijn, te laat zouden ze nooit ofte nimmer komen. Nooit. Hij weigerde het. Anders dan gooide hij Arya gewoon op de achterbank met haar mond dicht gebonden, dan had hij daar ook geen last van. En over Chris hoefde hij zich niet eens zorgen te maken, ze wilde toch niets met hem te maken hebben, haar keuze was gevallen op een leven zonder hem en tuurlijk deed dat pijn, maar hij ging haar niet dwingen. Hij zou haar nooit dwingen om met hem te leven als ze dat niet wilde, niet nog een keer. De eerste keer zou al voor altijd in haar geheugen gegrift staan, daar hoefde geen tweede keer bij.

Ja, daar zat Roran. Zeker weten. Nu wel. Hoe ging ze dit aanpakken? Ze was eigenlijk niet zomaar iemand die met gebogen hoofd terugkeerde. Niet nu, vooral niet nu. Ze wist heus wel dat ze hem gekwetst had en dat wilde ze niet, dat wilde ze niet. Nee. Dus haalde ze diep adem, tikte even op het raam en opende de deur daarna. En nu? Ze was hier totaal niet goed in. Liet haar maar zwijgend op hakken van dertig centimeter lopen, geen probleem. Dit was duizend keer moeilijker. Omdat ze hem pijn had gedaan en dat niet wilde. En nu terugkwam, met hangende schoudertjes. Bij wijze van spreken. Moeilijk, dat was het. Nou ja, de deur was open en ze stond hier nu. 'Als jij me nog een kans geeft, wil ik terugkomen op wat ik zei,' fluisterde ze zachtjes. Keek hem er niet bij aan, dat zou nog meer schaamte opleveren dan ze al had. Schaamte? Waar sloeg dat op?

Een blik door het raam bracht een glimlach op zijn gezicht. Christianne, die bij de wagen stond. Geen idee wat ze aan het doen was, maar hij zou het waarschijnlijk wel kunnen noemen. Het zou waarschijnlijk aardig positief zijn. 'Dus nu heeft Chris voor niets besloten toch mee te gaan?' vroeg hij, nonchalant. Nou ja, nonchalant? Het hing hier wel een beetje vanaf hoor. Hij zag wel dat ze momenteel heel koppig deed, maar ergens hoopte hij er wel op dat haar vriendin iets aan de situatie zou veranderen. En ze begreep hem blijkbaar ook weer totaal verkeerd. Hij had geen enkele keuze gemaakt vandaag. Vandaag nog niet, zou ook nog niet zo snel gebeuren. Het was Arya die alles om liet slaan met haar stemmingen.

Hij glimlachte. Verdomme, hij glimlachte. Wat zag hij dat zij niet kon zien? Vast iets waarmee hij haar argumenten onderuit ging halen, maar daar zou ze vast heel snel achter komen. 'Dus nu heeft Chris voor niets besloten toch mee te gaan?' O, van alles wat had gekund, zag ze die niet aankomen, maar waarschijnlijk was het ook niet waar. 'Als Chris al mee zou gaan, wat ik ten zeerste betwijfel Chris kennende, dan nog kan ik niet meteen met je mee gaan. Oké, ik zei dat ik mee wilde, maar ik kán Elena niet meenemen. Niet als jij geen huis hebt om haar te verzorgen, dus dat gaat niet. Dat wéét je. Dus, kan je nu alsjeblieft mijn huis verlaten? Ik ben je een beetje zat aan het worden, doe wat je broer zegt en kom niet terug, alsjeblieft.' 

Natuurlijk had Roran allang gemerkt dat Chris eraan gelopen kwam, want vanuit zijn ooghoeken kon hij dat makkelijk zien, daar hoefde je geen Levi voor te zijn. Zelfs toen ze naast zijn deur stond, deed hij nog alsof hij haar niet zag, pas reagerend toen ze de deur open deed. 'Als jij me nog een kans geeft, wil ik terugkomen op wat ik zei.' Hij keek haar recht in haar gezicht aan en sloot zijn ogen, ademde diep in en opende ze ook weer. 'Je koos voor een leven zonder me, als dat echt is wat je wilt dan zal ik je niet tegen houden.' Het was de waarheid, opnieuw, maar nu ze hier zo stond had hij het idee dat ze het zelf niet eens gemeend had. Dat moest ze dan maar even duidelijk maken.

'Nee.' Nee, dat had ze niet gekozen. Geen leven zonder hem. Hoeveel was hij haar precies waard? Meer, meer dan ze ooit beseft had. Ze besefte het pas nu ze op de rand van de afgrond stond, om het maar even figuurlijk te zeggen. En de enige die haar daar weg mocht trekken was Roran. Maar nu verloor ze de grip die ze had op de werkelijkheid. En dat was totaal niet handig. Dus keek ze op, zocht ze zijn ogen weer op. 'Ik wil niet bij je weg. Ik wil niet dat het hier over is. Ik wil niet dat je teleurgesteld, kwaad, verdrietig bent om mij. Ik wil gewoon bij je zijn. Echt waar.' Was het genoeg? Was het te weinig? Dat hing van hem af. Nu was het zijn beurt om iets te doen. Het speet haar echt. Zag hij dat in? Ze wilde hem gewoon niet kwijt, ze wilde dat hij bij haar bleef. Dat zij bij hem bleef. Vice versa.

'Het ziet er toch naar uit dat ze zo in die auto gaat stappen hoor,' was het nonchalante antwoord op de kwestie Christianne. Nou ja, daarna wendde hij zijn blik weer van het raam naar Arya toe, hoewel zijn lichaam verder nog geen centimeter bewogen had. Hij was niet gek, hij had nu zijn zinnen hierop gezet en ging er nog even zijn best voor doen. 'We hebben een huis. Waar denk je anders dat we verblijven als we niet aan het werk zijn? Als je niet wilt mag je dat best zeggen, want daar lijkt het nu op. Maar de dingen die je nu  aandraagt zijn niet geheel relevant.' En ja, hij had nog maar even wat Nederlands bestudeerd de laatste maanden. Wist hij veel waarom, te veel vrije tijd. Misschien hielp het nu. Of zo. Misschien ook wel totaal niet en was het klaar zo. Was neit de bedoeling, dat niet. Zouden ze vanzelf wel achter komen.