Arya & Levi voor de zoveelste keer

Het was niet makkelijk om tot het meisje door te dringen, die leek te denken dat ze hier écht weg zou kunnen komen. Maar goed, hij zou nog wel een paar feiten op haar neus drukken. 'De reden dat jij Ryan uit moest breken, was omdat ze jou vertrouwden in die gevangenis. Je denkt toch niet echt dat er hier ook maar één iemand is die echt oprecht vertrouwen in jou heeft?' Hij snoof eventjes. 'Als je iemand hier zou proberen te vertellen dat je iets wilde doen, naar binnen of naar buiten wilde, zou diegene eerst naar mij toekomen om mijn toestemming te vragen. Niemand hier wil in de problemen komen en problemen krijgen ze vaak alleen met mij. Dus als ik jou was zou ik mijn hoofd maar niet proberen te breken om een manier om uit te breken te verzinnen, die ga je waarschijnlijk toch niet ontdekken.'
Gezien ze geen antwoord had gegeven op zijn vraag over het drankje, wenkte hij één van de mannen dichterbij. 'Igor, wodka voor mij graag. En iets wat meer verfijnd is voor deze jongedame, ze heeft het nodig. Misschien moeten we ook vragen of ze honger heeft, anders zijn we wel heel onbeleefd.' Hij ging weer zitten, nam de laatste slok van zijn wodka en knalde het glas weer op tafel, net iets te hard om per ongeluk te gaan. Toch verloor hij de glimlach op zijn gezicht niet en keek hij naar het meisje. 'Neem plaats Arya, zoals ik al zei zal je niets overkomen zolang ik daar geen opdracht toe geef. We verwachten van jou en Sarah dat jullie je als voortreffelijke gasten gedragen en dat we zo af en toe mogen genieten van je heerlijke persoonlijkheid in ons gezelschap. Niet eens op seksuele manier. Daar hebben we andere vrouwen voor.' Er ging een lachje op in de groep mannen, maar het was maar zwakjes.

Ze geloofde geen woord van wat hij zei, er zat waarschijnlijk nog veel meer achter en ze was dan ook niet van plan om erop door te gaan. Hij ging haar toch geen gelijk geven en vice versa, waarom dan moeite doen? 'Wat jij wilt, Levi, laat ik je dan een tip geven, zorg dat de deuren waar ik niet mag komen op slot zitten. Ik ben nieuwsgierig ingesteld. O, sorry, dat wist je natuurlijk al, aangezien je álles van me weet!' Ook hij kreeg een arrogante blik, zeker toen hij begon over de drank. Natuurlijk dronk Arya ook, welk meisje van haar leeftijd deed dat niet en misschien had hij nog wel gelijk over dat ze het nodig had, maar dat betekende niet dat hij besloot wanneer zij dronk. 'Als gást kan ik zelf wel beslissen wat ik nodig heb en wanneer ik drink, of niet. Of je moet natuurlijk ervoor kiezen me te dwingen?' Eventjes zette ze grote ogen naar hem op, schudde haar hoofd en draaide om. Ze was wel degelijk van plan om de andere kant op te lopen, alleen moesten die mannen dan nog even aan de kant gaan. Overigens hoorde ze de ''neem plaats'' wel, maar ze deed net alsof ze Oost-Indisch doof was en besloot om niet op hem te reageren.
'Word ik gedwongen om plaats te nemen of gaan jullie even aan de kant? Ik kan ook gewoon tussen jullie benen door kruipen hoor, geen probleem, ben ik klein genoeg voor, maar het is zoveel minder moeite als jullie je gewoon even leuk gedragen.' Aan de ene kant had ze een bloedhekel aan Levi, maar hij had tot op zekere hoogte dan nog haar respect, hij had al die mannen onder hem. Deze mannen kregen geen respect. Schoothondjes dat het waren.

De mannen die het dichtst bij Arya stonden, reageerden direct op het gebaar dat Levi maakte. Ze werd bij haar armen gepakt en voordat ze de tijd had om tegen te stribbelen, was ze op haar plek gezet. 'Als ik zeg neem plaats,' begon Levi, bij wie nu de geveinsde vriendelijkheid uit zijn stem verdwenen was, 'bedoel ik ook echt neem plaats. Ik denk dat je sommige gedragsregels nog even moet naslaan, anders gaan wij, als gast en gastheer, nog veel problemen krijgen. Uiteraard wil ik je verblijf hier niet onprettiger maken dan het al is, maar het zou zonde zijn wanneer we Sarah bij je weghaalden en haar ergens anders onder zouden brengen, niet? Dan is al je kans op haar hier wegkrijgen, verkeken.' Een onaangename glimlach verscheen nu op zijn gezicht. 'Ik zou, als ik jou was, mijn best gaan doen om de regels te leren. Want de regels die je niet op tijd onthoud zullen we.. goed in je geheugen moeten graveren.' Letterlijk. Levi had genoeg mannen die het de eerste tijd niet zo serieus hadden genomen. Deze mannen hadden, naast de tatoeage van loyaliteit, een korte lijst met regels op hun buik staan. Hij zou het jammer vinden als zijn gast het zo bont maakte dat hij dat haar ook aan zou moeten doen, maar het was haar eigen keuze. Levi ontspande, ging achterover zitten in zijn stoel en nam een slok van het nieuwe glas wodka, dat direct bij hem neergezet was toen het oude glas leeg was. 'Maar nu je hier toch bent, Arya, vraag ik me af waar je trek in hebt. We weten dat je van plan was om iets te eten klaar te maken toen we je op kwamen pikken, het zou zonde zijn om je zonder eten weer naar boven te moeten sturen.'

Heel even scheen er een andere Arya door, ze was nog vrij rustig geweest sinds ze naar beneden was gekomen, maar het vuur dat door haar ogen speelden zodra ze aangeraakt werd, was duidelijk zichtbaar. Stijf, ietwat arrogant, bleef ze zitten terwijl ze met samengeknepen ogen richting Levi keek. 'Ik wist niet dat moordenaars ook volgens regels leefden, weer wat nieuws geleerd.' Je kon het venijn in haar stem horen, maar ze wist ook al snel haar blik weer iets ''liever'' te krijgen, voor zover dat in haar geval mogelijk was. Ze had best een schattig uiterlijk, dat wist ze ook wel, maar de blik in iemands ogen zei meer dan de egale huid of de rode haren die om haar gezicht heen vielen. 'Maar als je een regellijst voor me hebt, zou dat wel helpen, zal ik voor jou het wetboek uitprinten dan?' De haat was voor het grootste gedeelte weer uit haar stem verdwenen, ze hield er gewoon niet van wanneer mensen haar, ongewenst, aanraakten. Misschien had ze dat niet zo duidelijk moeten maken, punt was, het maakte hen toch niet uit en het was haar niet gelukt om haar reactie binnen te houden.
'Levi, ik eet níets, ik drink níets en ik neem níets aan, zonder dat ik zelf heb kunnen zien waar het vandaan komt, hoe het eten klaargemaakt is en wat ermee gedaan is. Je kent me zo goed, ik ben kritisch met mijn eten, dus denk je serieus dat ik ga eten wat júllie klaarmaken? Ik kom uit een rijk gezin, ik weet vrij zeker dat ik beter gewend ben dan die zooi van jullie.' Zelf kon ze enorm goed koken, dit had ze moeten leren doordat haar moeder een paar jaar na haar geboorte was gestorven. Haar vader kon echt niet koken, wat een van de redenen was dat ze begon met het koken, maar ze vond het leuk en dan wist ze ook precies wat er in haar eten zat. Arya was een beetje doorgeslagen in wat ze wel of niet at, ze was geen slechte eter en had zeker geen anorexia, maar ze vertrouwde mensen gewoon niet als het om eten ging. Dat Italiaanse restaurantje waar ze met Sarah heen had willen gaan, was dan ook het enige restaurant in de omgeving waar ze wel eens ging eten, anderen voldeden niet aan haar standaard.

Levi kon een lach niet onderdrukken en lachte dus hardop. Niet op een bulderende, angstaanjagende manier, maar toch zeker wel een oprechte lach. Een wétboek? Het meisje had humor, betere humor dan hij had gedacht. 'Touché, hoewel ik de regels eigenlijk wel goed ken. Ik weet precies welke misdaden ik heb begaan, maar ik bega ze terwijl ik de gevolgen weet. Helaas geldt dat voor jou niet, dus ik geef je voor nu het voordeel van de twijfel. Er zijn een paar hele simpele regels Arya. De eerste is dat je je gastheer met respect moet bejegenen, anders zal hij dat ook niet bij jou doen. Ten tweede wordt er van je verwacht dat je je sociale plichten vervult, dan hoeven wij niet geneigd te zijn om je daartoe te dwingen.' Hij ging verzitten, keek het meisje even recht aan. 'Ten derde hoef je niet te verwachten dat we je een mes in handen gaan geven. Dat je wilt koken is prima, maar dan kook je maar samen met Karin. Die zal jou grotendeels je gang laten gaan, maar als het op het snijden van dingen aankomt, is zij degene die het mes vasthoud. Kunnen we daar een afspraak over maken?' Het was een oprecht aanbod van Levi, trouwens. Door haar humoristische opmerking van net, was hij iets van de spanning in zijn lichaam verloren en was hij weer in staat rustig te onderhandelen met het meisje. Nu was het maar de vraag of zij het oprechte genereuze in zijn aanbod herkende of het af zou doen als bedrog. Misschien realiseerde ze zich dat ze weinig keuze had, dat dit het beste wat ze zou kunnen krijgen. 'Qua ingrediënten kan er ook een boel voor je geregeld worden, ik ben ervan op de hoogte dat je geen slechte kokkin bent. Wat zeg je daarvan?' Hij trok een wenkbrauw op en keek het meisje afwachtend aan. Het was belachelijk dat hij überhaupt met haar onderhandelde, als hij haar kon dwingen, maar misschien was ze in de toekomst nog echt ergens nuttig voor. Sowieso moest hij voor Sarah het spelletje blijven spelen, dat ging nogal lastig als Arya onder de blauwe plekken zat.

Het was lastig om haar lach in te houden, die van Levi scheen heel aanstekelijk te zijn, zelfs al had ze het niet eens als een grapje bedoeld. Ze gokte tenminste dat hij lachte om het wetboek, dat was het enige ''leuke'' dat ze in haar woorden kon ontdekken, maar erg speciaal vond ze het niet. Leuk ja, grappig, niet bepaald. Een zucht verliet haar lippen terwijl hij de regels voor haar opnoemde. Deze waren vrij makkelijk te onthouden, dat kon ze vast wel, maar het punt was dat Arya niet zo op regels gesteld was. 'Weet je wat het is, Levi, ik ben niet zo goed met regels. Geloof me, ik doe mijn best en het was bijvoorbeeld ook helemaal niet mijn bedoeling om mijn vader iets te vertellen, maar op een of andere manier lukt het me gewoon niet. Nou, ja, mijn vader liet zijn verhoortechnieken op me los, dat is gewoon eng, alleen passen regels niet bij me. Ik vergeet ze, of ze zijn te lastig om me aan te houden en soms vind ik het gewoon leuk om ze te breken. Je kan wel zeggen dat je ze in mijn geheugen zal graveren, hoewel ik erg nieuwsgierig ben naar hoe je dat bedoelt, maar dat lukt je niet zonder het spelletje voor Sarah te verpesten. Ik ben nou eenmaal een heel irritant kind en ik heb er absoluut geen moeite mee om dit toe te geven.'
Jep, ze had genoeg zelfkennis om voor deze uitspraken. Arya was heel kalm, rustig en had zelfs een beetje medelijden met de mannen om haar heen. 'Je had voor een ander meisje moeten gaan, eentje die wél onder de indruk is als ze een pistool of mes ziet, aangezien mijn eerste reactie zal zijn om het wapen te pakken te krijgen.' Nog net zei ze er niet bij dat ze het dan ook tegen hen zou gebruiken, maar ze konden de zin vast wel afmaken. Achter haar hoorde ze een van de mannen zachtjes lachen.
'Alsof je daar sterk genoeg voor bent,' hij grinnikte nog even, stak wat van de andere mensen aan. Met een kille blik keek Arya richting Levi. 'Je hoeft niet sterk te zijn om iemand te verwonden, hm?'

Levi stak zijn hand op om de man, die weer op Arya wilde reageren, de mond te snoeren. 'Als jij je niet als een voorbeeldige gast gedraagt, hebben wij het recht om je niet meer als een voorbeeldige gast te behandelen. Dus, niet alleen voor je eigen belang maar ook voor dat van Sarah, zou je je moeten gedragen. We kunnen de regels precies in jouw geheugen graveren, of in je buik met de nodige inkt. Of je gedraagt je gewoon en dan is de behandeling die je krijgt, naar omstandigheden nog heel redelijk.' Hij keek niet weg voor de kille blik van het meisje, glimlachte zelfs vriendelijk terug. 'Je zou iets moeten doen aan die lelijke bek die je nu trekt, daar lijk je zeer onaantrekkelijk door.' Er werd eventjes gelachen, waarna Levi zijn mannen weer tot stilte maande. 'Je hoeft je geen zorgen te maken om wapens, Arya Consinealis. Er is niemand hier die jou aan een wapen gaat helpen, gezien alle wapens voorzien zijn van initialen. Als jij rondloopt met het wapen van één van mijn mannen, zal hij gestraft worden. En dan ben jij degene die de kogel door zijn kop mag jagen, zodat je hem aan kunt kijken en ziet wat je hebt gedaan met een mensenleven, door dat wapen te krijgen.'
Dit was een keihard dreigement en hij kon zich niet voorstellen dat het meisje niet terug zou deinzen voor je reinste moord. Oh, hij meende het hoor. Hij zou haar dwingen het pistool tegen de man zijn hoofd te drukken en af te vuren. Hij maakte geen grapjes.

Verbaasd trok Arya haar topje omhoog en keek eens naar haar buik, daarna naar Levi, weer terug naar haar egale huid en uiteindelijk trok ze een wenkbrauw naar de man die haar buik bedreigde op. 'Ik denk niet dat er zoveel plaats is,' haar topje deed ze, misschien iets sneller dan anders, weer naar beneden. 'Als jij al die regels van je op mijn buik denkt te tatoeëren, tenminste ik gok dat je dat met inkt bedoeld, dan zal je wel heel klein moeten schrijven. Ik ben niet zo groot, mijn buik dus ook niet.'
'Wij hebben er anders geen problemen mee als je dat topje omhoog houdt hoor, kleintje.' Het was Ryan die dit keer sprak, het was geen serieuze opmerking, eerder een grap, maar hij wist dat het meisje hem waarschijnlijk nog het ergste vond. Hij had de bewaker neergeschoten en hij had gelijk dat Arya daar nog niet helemaal overheen gekomen was.
'Dat zal wel, aangezien jullie allemaal vulgaire, arrogante, vervelende,' midden in haar zin stopte ze, keek even de groep rond en haalde haar schouders op, 'eigenlijk weet ik geen scheldwoorden die erg genoeg zijn voor jullie soort, dus houd het maar gewoon op vulgaire ventjes die duidelijk niets beters te doen hebben met hun leven. Daarbij, ik weet dat ik aantrekkelijk ben, daar hoef je geen insinuaties naar te maken.' De arrogante blik was nog niet van haar gezicht gekomen, hoewel er ook twijfel doorheen speelde. Het liefste stond ze op en ging ervandoor. Dat was hoe ze de vorige keren wegkwam, door gewoon zo vaak weg te rennen tot het uiteindelijk lukte. Punt was dat ze dan Sarah achter zou laten en ze was bang een wapen nodig te hebben. Als het dan mislukte, kreeg ze ook nog Levi op haar dak met zijn wapenregel en daar had ze op z'n minst behoefte aan. Nee, dat was nergens voor nodig.

Er klikte ergens een veiligheidspal en voordat Levi de tijd had om ook maar iemand tegen te houden, was er een wapen tegen het voorhoofd van Arya gedrukt. De man die het wapen in zijn hand hield was een onbeduidend iemand, Raznigov of iets in die trant. Blijkbaar had Arya iets gezegd waar hij niet van gediend was, normaal gesproken hield hij zich wel iets beter in dan dat. 'Jij hebt geen idee waar je over praat, kleine meid,' siste hij tegen het meisje, waarna hij nog een keer met zijn wapen tegen haar voorhoofd duwde. Levi maakte een onopvallend gebaar naar Ryan, maar bewoog verder niet. Hij was op de hoogte van het opvliegende karakter van Raznigov en er was best een kans dat hij de trekker over zou halen om het meisje door haar hoofd te schieten, als er een verkeerde beweging werd gemaakt. 'Raznigov, je kent de regels,' zei hij met een rustige, maar zekere toon. 'Als jij dat meisje ook maar iets aandoet, zal ik gedwongen zijn om jou daarna te executeren en dat weet je.' De man die het wapen tegen Arya haar hoofd had gedrukt, keek bijna schuimbekkend om en porde nog een keer met het pistool tegen haar hoofd aan. 'Ze weet niets, Levi! Ze kijkt op ons neer, ze weet niets. Ze zal het niet begrijpen, nu niet en nooit niet!'
'Je spreekt tegen je leider. Leg dat wapen neer, of ik zorg ervoor dat je het door je eigen hoofd schiet.' Ryan was opgedoken achter Raznigov en greep deze in een razendsnelle beweging vast, waardoor het wapen uit de handen van man viel. Er schoot direct iemand op af om te voorkomen dat het wapen de grond zou raken en daardoor af zou gaan, dus dat kwam goed. Met Raznigov daarentegen zou het niet zo goed aflopen. Levi keek neerbuigend naar de man. 'Met jou voer ik straks nog wel een goed gesprek. Ryan, berg hem op.'

Haar lichaam werd helemaal stijf toen ze het pistool tegen haar hoofd aan voelde. De koude loop drukte vrij hard tegen haar voorhoofd en ze zag dat de man dit meende. Met grote ogen staarde ze hem aan, het enige wat ze nu kon doen was wachten tot Levi hier iets aan deed. Of niet. Niet was namelijk ook een optie, maar probleem was dan wel dat ze niet zeker wist hoe Arya dit zelf op moest lossen. Gelukkig voor haar besloot Levi er toch wat aan te doen, samen met Ryan dat wel, waardoor uiteindelijk het pistool niet meer op haar hoofd gericht was.
Arya schoot overeind en ging ervandoor, reinste dat was de planning, maar een van de mannen sloeg zijn armen om haar heen en hield haar op deze manier staande. De actie was in geen enkel opzicht sensueel te noemen, hij zorgde er gewoon voor dat ze niet weg kon, maar toch voelde het niet bepaald prettig. Er waren heus wel dingen waar Arya ook niet tegen kon, zoals mannen die een pistool op haar richtten, en ze was opeens een stuk minder stoer. Maakte niet uit, ze wisten heus wel dat ze hier niet op gerekend had. Konden ze haar nu gewoon niet naar boven laten gaan? Richting Sarah zodat ze ook kon gaan slapen? Dan zou ze de volgende dag het spelletje wel weer spelen, nu was ze er klaar mee.

Niemand had verwacht dat Arya stil zou blijven staan als dat pistool van haar hoofd weggehaald werd. Het was dan ook niet gek dat er direct iemand was die haar tegenhield en terugbracht naar Levi, zodat ze weer voor hem stond. Hij bestudeerde haar eventjes en merkte de verborgen angst in haar ogen echt wel op. Hij zuchtte, stond op en boog overdreven. 'Mijn excuses voor het gedrag van Raznigov. Ik zal hem op gepaste manier straffen en wil je vragen hem zijn slechte manieren te vergeven.' Hij stond weer strak overeind en keek haar recht aan. Ze zou wel begrijpen wat Levi zijn manier van straffen was, als ze gewend was aan ontvoerders en bedreigingen. De man die Arya stevig vast had gehouden, liet haar nu wat losser. Zou voor haar ook prettiger zijn. 'Begeleid haar naar boven, mocht ze iets willen eten of drinken, zorg dat in haar wensen wordt voorzien. Wil ze zelf iets klaarmaken, licht dan Karin in. Die zal haar wel assisteren.'
De man knikte en duwde Arya -op een niet eens zo onvriendelijke manier- in de richting van de trap. Levi keek hen nog even na, maar draaide zich toen met een zucht om en ging weer op zijn plek zitten. 'Wie van jullie heeft Raznigov naar binnen gelaten, strikt tegen mijn orders in?' vroeg hij kwaad, maar niemand voelde zich geroepen om daarop te reageren. Natuurlijk niet. Levi sloeg met een hand op tafel, kwam weer overeind en keek iedereen even aan. Enkele mannen probeerden zijn blik te ontwijken en uiteindelijk greep hij er één uit. 'Waarom heb je Raznigov binnen gelaten, terwijl ik duidelijk had gezegd dat niet iedereen welkom was vanavond?'
De man die door Levi was uitgezocht, was duidelijk geïntimeerd door hem. Hij piepte eventjes en sloeg toen zijn ogen neer. 'Ik.. had niet goed opgelet, Levi. Het is mijn schuld.'
Kijk, daar kon Levi wel wat mee. 'Dan ben jij degene die Raznigov een kogel door zijn hoofd mag jagen,' gromde Levi. Daarna ging hij weer zitten, nam een grote slok van zijn alcohol en sloot zijn ogen. Met die dames in huis zou het nog een gezellig drama worden.

Op een of andere manier kreeg Arya het gevoel dat ze die man niet nogmaals tegen zou komen. Levi sprak over de straf alsof hij de man ging executeren. Ging dat zo in deze bende? Eén misstap en je verloor je hoofd? Dat was wel heel drastisch. Misschien hielp het wel hoor, zo verschrikkelijk veel wist Arya ook niet van dit soort dingen of de regels die onderling voor criminelen golden, maar ze had ook niet bepaald de neiging om erachter te komen. Die dreiging dat zij zelf de man neer moest schieten wiens wapen ze te pakken kreeg, was meteen een stuk realistischer geworden, toch maar eens goed nadenken hoe ze hier weg ging komen zonder iemands wapen te stelen. O, ja, ze was nog steeds van plan om hier weg te komen, alleen wist ze nog niet precies hoe.
De man die haar in eerste instantie vast had gegrepen, begeleidde haar nu naar boven, richting de slaapkamer waar Sarah nog stede lag. Bij de deur aangekomen gaf hij haar een duwtje naar binnen, om onmiddellijk een deur in zijn gezicht te krijgen die ook nog eens op slot werd gedaan. Een zucht verliet haar lippen. Het enige dat ze nu kon doen was slapen, Sarahs voorbeeld volgen, en dan maar kijken wat er de volgende ochtend ging gebeuren. In ieder geval wist ze wel zeker dat ze op onderzoek uit zou gaan. Had ze hen gewaarschuwd voor haar nieuwsgierigheid? Vast wel en anders kwamen ze daar snel genoeg achter. Er waren, tenminste daar ging Arya vanuit, heel veel kamers die ze wel eens wilde inspecteren. Snel klom ze bij haar vriendin in bed. Eerst slapen.

Er ging een relatief rustige nacht voorbij. Na het gedoe met Raznigov had iedereen zijn kop laag gehouden en dat was maar goed geweest ook, want Levi had geen zin in meer moeilijkheden.
Nu was het de volgende morgen en er begon beweging in de organisatie komen. Levi had al iemand bij de deur van de kamer van Arya en Sarah neergezet om hen te onderscheppen als ze op speurtocht gingen, de andere mannen waren bezig met ontbijten, verspreid over het gehele huizenblok. Met zeven aparte keukens was er veel ruimte om zijn mannen kwijt te kunnen en dat was maar goed ook, want Levi was niet iemand die graag dicht op anderen zat. Hij hield het liefste een gepaste afstand en op deze manier was dat heel goed te doen.
Hij bevond zich nu in het huis naast het huis waar hij de meisjes had achtergelaten, wat betekende dat hij eventjes rust van ze zou hebben. Hoewel, hij verwachtte dat er ieder moment iemand aan kon komen om hem te vertellen dat Arya weer herrie schopte. En dat moest hij, als goede gastheer, dan maar weer oplossen. Met een zucht nam hij een laatste hap van de haastig gesmeerde boterham en hij gaf wat instructies aan Ryan voor die dag. Het leven ging gewoon door, ook voor deze organisatie. Maffia, zouden sommigen het noemen. Levi vond dat te kleinzielig, dit was veel meer dan een maffiaorganisatie. Voor de meesten van zijn mannen was dit een familie, voor sommigen een manier om hun eigen familie te kunnen voorzien. Levi wierp een blik door de ruimte, alsof hij telde hoeveel van zijn mannen hier waren om hun families te kunnen beschermen, te kunnen helpen. De meesten hadden familie in Rusland, ouders en broertjes of zusjes. In ruil voor hun diensten had Levi aan de mannen beloofd dat de families veilig zouden blijven en voorzien werden in hun onderhoud, zolang ze trouw waren. Maar loyaliteit was niet iets waar Levi zich zorgen om maakte, hij wist van iedereen precies wat hij aan ze had. Het was een familie, dit. En dat er mensen moesten sneuvelen om die familie intact te houden, dat was iets wat dan maar moest. Loyaliteit.
Hij wierp een blik op de klok. Het zou niet lang meer duren voordat de rust verstoort werd. Als hij de verhalen goed begrepen had, was Arya geen zonnetje in de ochtend.

Een kreun verliet Arya's lippen toen Sarah besloot dat het tijd was om op te staan en bovenop haar klom. Zij had een stuk langer geslapen en was ondertussen wel uitgerust, een woord dat zeker niet voor Arya gold. Daarbij was Sarah een ochtendmens en Arya sliep liever tot vier uur in de middag. Dat waren ook de enige eigenschappen van elkaar waar ze nog steeds niet mee om konden gaan. 'Ah, toe nou Arya, anders ga ik alleen naar beneden hoor!' Nogmaals een kreun, dit keer in combinatie met een grom en een zucht, waarna Arya toch overeind kwam.
Zonder moeite te doen voor wie dan ook, bond ze haar haren in een hoge staart en rukte een broek en top uit de kast. Ze hadden naar hun maten gekeken, stalkers dat het waren. De kleding paste en zat prima, hoewel ze dat nooit toe zou geven en het alleen zou bekritiseren om Levi te stangen. Ergens vroeg ze zich trouwens ook wel af wat er met die man gebeurd was, maar daar moest ze haar hoofd niet over breken, zoveel was hij nou ook weer niet waard. De wallen waren duidelijk zichtbaar onder haar ogen en met een chagrijnig gezicht keek ze naar Sarah.
'Ooit pak ik je hiervoor terug, je weet dat je me niet op dit tijdstip al uit bed moet halen.' Ze gebaarde naar haar vriendin dat ze naar beneden gingen en opende de deur, toch wel nieuwsgierig naar wat ze beneden aan zou treffen. Verbaasd keek ze op toen bleek dat er een man voor hun deur stond. Hij knikte even hun kant op en besloot daarna weg te lopen, hij ging Levi waarschuwen dat de twee meisjes naar beneden gingen. Interessant. Niet dat het Arya uitmaakte, nu ze toch wakker was, was haar planning om wat te gaan eten. 'Kom op, Sarah, ik heb honger,' een zucht verliet haar lippen terwijl ze de trap afliepen, eens zien wie ze allemaal tegen gingen komen.
'Jij hebt altijd honger, weet je, het enige wat jij doet is slapen en eten!'
'De volgende keer ga je zelf maar naar beneden als je me nu ook nog gaat beledigen.' Een chagrijnige blik werd richting Sarah geworpen, waarna ze toch in de keuken aankwamen en Arya alle kastjes open begon te trekken. Er moest iets te eten zijn in dit huis, toch?

(Levi stuurt Karin JAJA dus ik schrijf wel even vanuit die chick I swear je moet Karin leuker gaan vinden)

De man was naar Levi gerend en Levi had de man doorgestuurd naar haar. Gelukkig voor die arme koerier was ze in hetzelfde huis geweest als Levi, dus was het voor hem geen moeite om haar op te zoeken. De dames waren wakker. Elegant kwam ze overeind, ze liep nog even naar Ryan en zonder Levi een blik waardig te keuren trok ze Ryan uit de conversatie die ze hadden. 'Waag het niet vandaag dood te gaan Ryan, ik heb je hier nodig,' zei ze streng tegen haar vriend die lachte en een hand door haar perfect gekapte haar haalde. 'Maak je geen zorgen Karin, zowel jij als Levi kunnen me niet missen.' Ze kusten elkaar even goedendag, waarna zij knikte naar Levi en wegliep. Je zou het misschien niet zeggen, maar Karin was de halfzus van Levi en dat was de enige reden dat ze in het bedrijf opgenomen was, in eerste instantie. Uiteraard was ze niet nutteloos gebleken, anders had Levi haar niet zo makkelijk aan de top laten komen, samen met Ryan. Een glimlach speelde rond haar lippen en ze liep met opgeheven hoofd naar het andere gebouw, waar twee meiden al in de keuken aan het snuffelen waren. Jammer genoeg voor Arya stonden de messen in een kast die gesloten was. Van het slot had lang niet iedereen een sleutel, de twee meisjes voor haar dus ook niet. 'Goedemorgen schone slaapsters, zo te zien hebben jullie de nacht overleefd. De ene beter dan de ander.' Ze knipoogde naar Sarah, die ietwat nerveus lachte. Iedereen kon zien dat Arya alles behalve een ochtendmens was, hoewel ze er nog redelijk bij liep. Karin hees zichzelf op het aanrecht en keek naar de twee meiden. 'Specifiek naar iets op zoek of gewoon aan het snuffelen? Als jullie iets nodig hebben kan je het beter aan mij vragen.'

'Blijf alsjeblieft gewoon uit mijn buurt, ik ben perfect in staat om zelf eten te maken. Daar heb ik niet de ontbrekende expertise van Levi's schoothondje bij nodig.' Arya wierp een valse blik op Karin, die besloot dat het een goed idee was om bij hen te komen zitten in de keuken.
'Arya!' Boos wierp Sarah een blik op haar vriendin. Ze wist heel goed dat het meisje chagrijnig werd wanneer ze niet lang genoeg sliep, te weinig at of in situaties verkeerde waar ze liever niet in belandde en inderdaad, dit was drievoud, maar dat zou er niet voor moeten zorgen dat ze zo tegen de mensen om haar heen deed. 'Neem het haar niet kwalijk, ze heeft een erg slecht ochtendhumeur, dat waarschijnlijk de rest van de dag aan gaat houden,' even keek ze richting Karin, om meteen te zien dat Arya haar een valse blik toe wierp. Onmiddellijk bond Sarah in, ging op een van de stoelen zitten en wachtte tot iemand iets zou doen of zeggen.
'Ik heb inderdaad een ochtendhumeur, dus Karin, ga alsjeblieft weg. Ga lekker met je vriendje naar bed, ik heb geen behoefte aan je aanwezigheid en daarbij kan ik iemand ook neersteken met een vork als ik daar behoefte toe heb.' Terwijl ze praatte, pakte Arya een kom en deed een aantal eieren erin, zonder de schil natuurlijk. Daarna gooide ze er flink wat peper en zout en verschillende kruiden bij. Als laatste voegde ze spekjes aan het mengsel toe, om daarna alles in de pan te gooien. Terwijl haar roerei, aangezien dat het resultaat moest worden, op stond, zocht ze een appel uit en begon met een vork kleine stukjes eruit te prakken. Thuis deed ze dat ook altijd met een vork, zo'n verschil was het dus niet. 'Zie? Het is niet mijn schuld dat jullie holbewoners denken dat je een mes nodig hebt om te koken.' Na een paar minuten haalde ze haar roerei van het vuur, gooide de stukjes appel erdoor en begon het te mengen. 'Sarah, lieverd, wil je twee borden voor me zoeken?' Liefjes pruilde ze naar haar vriendin, die allang weer was vergeten dat ze net ''boos'' was, aangezien ze wist dat Arya wel degelijk goed kon koken.

Karin lachte. 'Je snapt het niet, Arya. Maar dat maakt niet uit.' Ze sprong van het aanrecht, knipoogde eventjes naar Sarah en liep naar de deur. 'Ik ben Levi zijn schoothondje niet, gelukkig niet. Maar ook dat, maakt niet uit. Over een kwartiertje wordt in dit huis een vergadering gehouden, dus tenzij je wilt dat je voor iedereen moet koken, zou ik opschieten als ik jou was.' Ze lachte als een gewoon meisje, alsof ze een vriendin van het tweetal was. Ach, misschien wilde ze dat ook wel zijn. Het was heus niet gemakkelijk om als één van de weinige vrouwen hier te wonen. Op één of andere manier was het feminisme hier niet echt doorgedrongen en probeerden ze haar altijd op te zadelen met de vervelende klusjes, als Levi en Ryan even niet keken. 'Maar je bent verder wel slim, Ryan is inderdaad mijn vriend. Helaas moet hij aan het werk. Moet ik de rest van de dag hier met jullie blijven terwijl ik niets kan doen om zijn veiligheid te garanderen.' Ze zette haar handen in haar zij. 'Je moet toch begrijpen hoe het is om iedere dag je geliefden kwijt te kunnen raken, Arya? Je vader, of Sarah... Trouwens, dit is geen bedreiging. Ik zal je niets aandoen.' Even keek ze bezorgd naar het meisje dat net borden was gaan pakken en zuchtte. 'Ik zou veel liever met Ryan meegegaan zijn zodat ik tenminste nog iets voor hem kon doen, maar Levi wil me hier bij jullie hebben. En geef toe, je had het slechter kunnen treffen.' Ze haalde een hand door haar kortgeknipte haren en lachte weer, alsof er niets aan de hand was. Dat was ook eigenlijk niet zo. 'Ik ben niet zo goed in het omgaan met meiden, vergeef me. Ik woon al tien jaar bij Levi en Ryan, dat verandert je. Maar geloof me, je hebt liever met mij te maken dan met hen. En als je dat van me aan wilt nemen, moet je ook aan kunnen nemen dat je heel veel met ze te maken zult krijgen als je geen slimme keuzes maakt. Als jullie me nodig hebben zit ik hierboven. Vergeet niet, over een kwartier een vergadering.' Ze knipoogde, draaide zich om en wenste in zichzelf dat ze een lange bos haar zou hebben, zodat ze die nu als een waaier achter zich aan had kunnen laten draaien. Ach, ze kon wensen wat ze wilde. Levi en Ryan zouden het haar niet toestaan.

Sarah zag dat Arya's gezicht vertrok toen Karin het had over het beschermen van je geliefdes. De vrouw liep weg, maar het meisje bleef als verstijfd op haar plaats staan. 'Zo bedoelde ze het niet, Arya, dat weet je wel,' met haar handen omhoog liep Sarah op haar vriendin af, proberend haar te kalmeren. Niet dat dat zou helpen, zodra je Arya eenmaal boos of verdrietig -eigenlijk was verdriet nog erger aangezien je het haar dan niet eens kwalijk kon nemen- maakte, kon je wel vergeten om haar te kalmeren. Woest draaide Arya om en beende achter Karin aan, met Sarah weer op haar hielen. Ze wilde het bord dat ze nog in haar handen had tegen het hoofd van Karin aangooien -wie had er ook alweer messen nodig- echter hield Sarah haar toch nog tegen door het uit haar handen te slaan. 'Arya!' Pontificaal ging ze tussen hen in staan, waarna ze op fluistertoon verder praatte. 'Dat had ze niet mogen zeggen, dat weet ik, het is een rotopmerking en het is iets wat niemand zou mogen zeggen, maar ze kent je niet en ze kent je verleden niet. Alsjeblieft Arya, laat het gaan, kom met me mee naar de keuken en denk er gewoon niet meer aan. Zo bedoelde ze het niet.'
Arya wist dat Sarah geen weet had van het onderzoek dat naar haar, of hen, had gelopen en dat Karin waarschijnlijk wel wist dat ze geen moeder meer had, maar dat kon ze niet tegen haar vriendin zeggen. 'Ja, Karín, ik weet wat het is om iemand te verliezen en vanuit dat oogpunt hoop ik dat Ryan vandaag dood teruggebracht wordt, dan leer je misschien ook om niet van dat soort domme opmerkingen te maken.' Arrogant draaide ze om en beende terug naar beneden. Sarah probeerde nog te gebaren dat het haar speet, voordat ze achter de driftkikker aan naar beneden rende.

In plaats van medelijden op te wekken bij Karin, wekte Arya iets heel anders bij de vrouw op. Met een ruk draaide ze zich om, er hing zelfs een traan in haar ooghoek. Met grote stappen liep ze naar het meisje toe, duwde haar tegen de muur. 'De pijn die het jou heeft gedaan om je moeder kwijt te raken wens je mij toe? Je weet hoe het voelt en toch wens je het anderen toe?' Overstuur liet Karin Arya los en ze zette twee stappen naar achteren. 'Wij weten alles van jou Arya, maar je weet niets van ons. Je weet niet dat mijn vader én moeder dood zijn. Dat Ryan en Levi de enige mensen zijn die ik nog in mijn leven heb. Je snapt niet hoe het is om ze iedere dag kwijt te kunnen raken. Je wenst me zelfs toe dat ik ze kwijt zal raken. Ben je dan helemaal gevoelloos? Egoïstisch? Draait het alleen maar om jou?' Er stroomde nog een meer tranen over haar wangen en haar handen, die ze tot vuisten had gebald, trilden. 'Denk niet dat je alles weet, Arya Consinealis. Dat wij anders leven dan jij gewend bent, betekent niet dat wij geen mensen zijn. Je wenst iemand anders de dood van een geliefde toe, terwijl je precies weet hoe dat voelt.' Met een ruk keek Karin op, recht naar het meisje. 'Ik neem mijn aanbod terug. Veel plezier met Levi.'
Opnieuw draaide ze zich om en met grote stappen liep ze weg, ditmaal echt. Over de scherven van het alsnog gevallen bord, weg van het tafereel. Hoe durfde Arya? Ze ging er vanuit dat niemand hier iets meegemaakt had. Met gebalde vuist sloeg Karin tegen de muur, voordat ze op de grond zakte, bovenaan de trap. Een laatste traan liep over haar wangen, toen waren de tranen op. Hoe durfde ze? De pijn die ze zelf meegemaakt had, aan een ander toewensen? Zo'n pijn, het verlies van een geliefde, moest je aan niemand toewensen. Niet aan je ergste vijand. Aan niemand. Hoe durfde ze? Met een ruk stond Karin op, waarna ze zichzelf opsloot in haar eigen kamer. Hoe durfde Arya?

Je kon de spanningen zien die oversloegen tussen Karin en Arya, wat je ook kon zien was dat Sarah een diepe zucht slaakte bij het zien van de twee vrouwen, wetende dat dit sowieso al niet goed ging komen. Karin was al heel snel weer weg, maar dat betekende niet dat dit het einde van hun ''gesprek'' ging zijn. 'Blijf hier,' Arya gromde de woorden naar haar vriendin, om daarna achter Karin aan te rennen en nog net te zien dat ze een kamer binnen ging. Voorzichtig opende ze de deur, om snel naar binnen te gaan en deze weer achter haar te sluiten. 'Je kan me dit niet kwalijk nemen, hoe wil je het mij kwalijk nemen dat ik Ryan dood wens, als hij voor mijn ogen een vriend van mijn vader doodde, wat overigens niet nodig was, en jullie me hier gevangen houden? Het draait niet om mij, niet zoals jij denkt. Schijnbaar weet je wat het is om je geliefden te verliezen, maar jij hebt Ryan en Levi nog. Inderdaad, ik heb Sarah nog, maar wie heeft mijn vader? Zijn ouders zijn overleden, zijn vrouw is vermoord en nu is zijn dochter zomaar weg. Hij gaat nooit geloven dat ik op wereldreis ben, hij weet dat ik hem dat niet aan zou doen. Je noemt mij egoïstisch omdat jullie voor mijn part allemaal dood kunnen vallen en jij je geliefde kwijt kan raken. Als ik egoïstisch ben, wat zijn júllie dan?' Arya huilde niet, ze had de traan bij Karin heus wel gezien, daar deed ze niet aan, maar ze meende het wel. Niemand had het recht om tegen haar te spreken over welke geliefde dan ook, daar deed ze niet aan. 'Het spijt me voor je dat je ouders dood zijn, maar dat is nog wel een ander niveau dan weten dat een geliefde alleen is en je niet bij hem kan zijn, omdat anderen dat voor je besloten hebben.' Bij de laatste zinnen was haar stem een stuk zachter geworden, hoewel haar stem al vrij normaal was geweest. Zo snel begon ze niet te schreeuwen. Over het algemeen tenminste niet.

'Natuurlijk kan ik jou wel kwalijk nemen dat jij Ryan dood wenst,' zei Karin met een verrassend koele stem. Ze was er al bang voor geweest dat Arya haar zou volgen en eigenlijk had ze daar helemaal geen zin in. Ze draaide zich om naar het meisje, dat midden in háár kamer stond. 'Ik praat niet goed wat Ryan in die gevangenis heeft gedaan. Die moord was nergens voor nodig,' zei ze, met een zeldzaam geduldige toon in haar toon. 'Maar ik zeg het nog één keer tegen je. Ik vraag het je nog één keer. Hoe kan jij iemand dood wensen, als je weet hoe het voelt om een geliefde te missen?' Ze keek het meisje recht aan. Niet dat ze een eenduidig antwoord zou krijgen, daar geloofde ze niet in. Ze zuchtte, draaide zich weer om en plofte op het bed, dat al een aantal nachten onbeslapen was. Ze was veel bij Ryan geweest. Te veel, misschien. Misschien niet genoeg. Als hij vandaag stierf, zoals Arya had voorspeld, had ze dan alles tegen hem gezegd wat ze had moeten zeggen? Kon ze hem dan laten rusten? Waarschijnlijk niet. Ze zuchtte. 'We kunnen je niet teruggeven aan je vader, Arya. Daar ben je te gevaarlijk voor. Toen je Ryan bevrijdde was ik je dankbaar, ongelofelijk dankbaar. Toen je alles opbiechtte aan je vader, was ik bang. Deze hele organisatie hangt aan een zijden draadje en op het moment dat jij je mond opent, knapt die. Je weet niet half hoeveel families en mensen daardoor ineens in gevaar komen.' Even aarzelde ze. 'Zou jij je opofferen als je daarmee honderd anderen kon redden? Los van deze situatie? Als je een kogel kon vangen en daarmee honderd anderen een kogel kon besparen, zou je dat doen?' Ze keek weer op. En aarzelde. 'Levi maakt dat soort beslissingen, dagelijks. Voor anderen, ja. Voor jou en je vader, onder anderen. Je offert je, zonder dat je je daarvan bewust bent geweest, op voor honderd anderen. Of je dat nou wilt of niet.'
Karin wilde de reactie van het meisje niet meer zien en wees naar de deur. 'Als je zo vriendelijk wilt zijn om mijn kamer te verlaten, Arya? Ik... heb niet zo'n zin in gezelschap. Het spijt me van je vader, dat hij alleen is. Maar ik kan daar niets aan veranderen.'

'Levi heeft het recht niet om dat soort beslissingen voor iemand anders te nemen. Jullie zijn allemaal een stelletje criminelen, moordenaars. Het maakt me niet uit als jullie dood zouden gaan, aangezien ik durf te wedden dat de meesten van jullie levens genomen hebben. Ik gun het jullie niet om te leven, niet op deze manier en ik wil al helemaal niet dat jullie, mensen zoals Levi, Ryan en jij, beslissingen nemen in mijn naam.' Haar hand lag op de deurklink, die ze naar beneden drukte en de deur opende, om daarna toch nog om te draaien. 'Het spijt je niet, Karin, het spijt niemand van jullie. Immers is de beslissing gemaakt dat het jullie niet uitmaakt hoe anderen zich voelen, het is belangrijker dat jullie bende blijft bestaan. Nietwaar?'
Met een ruk draaide ze om, gooide de deur achter haar dicht en liep weer naar beneden. Ondertussen hadden daar een flink aantal mannen zich verzameld, ze keken wel degelijk op toen zij langs kwam gelopen, maar ze hield haar blik strak gericht op de plaats waar ze heen ging: de keuken. Eenmaal binnen, zag ze dat Sarah weer op een van de stoelen was gaan zitten en haar handen om een glas water geklemd had. Ze was er duidelijk niet gerust op geweest. Hoewel Arya niet zeker wist of dit kwam doordat Arya achter Karin aan was gegaan, of door het aantal mannen dat zich nu in de andere kamer verzamelde. 'Ik kook wel iets anders voor ons, kom op, je helpt me toch wel?' Ze knikte even naar haar vriendin, die glimlachend toch opstond en haar een korte omhelzing gunde. Opnieuw gingen ze op zoek naar iets om te eten, hoewel dat niet wilde zeggen dat ze van plan was om voor iedereen te koken, die mannen bekeken het maar.

Karin had nog één keer haar hoofd geschud toen Arya doorging met haar tirade, maar had er verder niet meer op gereageerd. Het was haar duidelijk geworden dat ze niet tot dit meisje door kon dringen met woorden, Arya moest het zelf ontdekken. Ze belde Levi op vanaf de telefoon die op haar kamer stond en deed hem een kort verslag. Op zakelijke toon, zonder details. Hij begreep het wel, zou zich hier verder mee bezig houden. Karin hield zich hierbuiten.
Beneden, in datzelfde huis, verzamelden een aantal mannen zich. Levi had al een groep op weg gestuurd, onder leiding van Ryan. Die moesten zich bezig gaan houden met een aantal etterbakken die zijn organisatie al een tijdje dwars zaten en hij had er het volste vertrouwen in dat dat goed zou komen. Deze vergadering, of bijeenkomst, zou daar dus ook niet over gaan.
Hij zag vanuit zijn ooghoek hoe Arya naar de keuken glipte, maar negeerde haar volkomen. De mannen namen plaats en Levi wierp een blik op de klok. Hij had gezegd dat iedereen er om elf uur moest zijn, het leek erop dat dat nog geslaagd was ook. Hij miste geen enkel gezicht. 'Goed, fijn dat jullie er allemaal zijn. Uiteraard zijn jullie er allemaal, niet op komen dagen zou jullie de kop kunnen kosten.' Hij snoof. 'Hoe gaat het met Consinealis? Heeft hij iets door?'
Iemand aan de tafel schudde zijn hoofd. 'Hij weet dat zijn dochter weg is en gelooft uiteraard niet dat ze op wereldreis is. Dus hij is extreem voorzichtig in zijn bewegingen, maar hij heeft ons nog niet opgemerkt. Je beste spionnen houden hem in de gaten.'
'En dat zouden ze ook moeten, als ze de beste spionnen willen blijven,' gromde Levi. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en zuchtte even. 'Jullie kennen de opdracht, die man moet beschermd blijven. Zo lang wij zijn dochter hebben, is het niet de bedoeling dat hem een haar gekrenkt wordt. Dat is en blijft onze manier van werken. De familie van het andere meisje?'
'Ook veilig.'
'Dat is dan prima. Nog meer vragen?'
'Hoe lang ga je die twee hier houden, Levi? Is het niet veel makkelijker als we ze gewoon omleggen?'
Levi sloeg met een vuist op tafel. 'Dat is níet makkelijker. Dat is niet het soort organisatie wat we zijn. Ze blijven hier zo lang er een kans is dat Arya haar mond voorbij praat. Als ze iets doet wat jullie niet zint, meld je dat bij mij of bij Ryan, wanneer die terugkomt. Zij zijn onze gasten en ze moeten zich zo gedragen, maar dat moet na gisteren duidelijk zijn geworden.'

Het doorzoeken van de etenswaren, resulteerde uiteindelijk in een heel assortiment dat op het aanrecht lag en beide meisjes staarden ernaar. 'We kunnen pannenkoeken maken?' De twijfel was duidelijk hoorbaar in Sarahs stem, geen van beide hield echt van pannenkoeken, maar het was beter dan niets, aangezien de roerei allang koud was geworden. 'Of pizza!' Met grote ogen keek ze richting Arya, die onmiddellijk hevig begon te knikken en de spullen eruit pakte voor het deeg.
'Als jij even uitzoekt welke ingrediënten je op de pizza wilt, dan zorg ik ervoor dat dit deeg er goed uit komt te zien. Ik weet de hoeveelheden namelijk niet uit m'n hoofd en het wordt vies wanneer ik dan een of andere rare homp deeg ga maken die qua proporties niet klopt. Wil je overigens ook even de mensen hiernaast afluisteren? Tenminste, als je dat subtiel kan doen, weet je wel, zonder opgemerkt te worden?' Ze wierp een blik op Sarah, die lachend haar hoofd schudde en alleen de ingrediënten uit ging zoeken. Het was wel duidelijk dat het stiekeme gedeelte van de tweede vraag, toch niet echt voor haar weggelegd was. Nadat ze het deeg had gemaakt en deze aan Sarah gaf om te beleggen, besloot ze dan ook om zelf te gaan luisteren. Arya leunde tegen de muur en keek naar de vergadering, terwijl ze alleen het laatste stukje nog hoorde over hen omleggen en Levi's reactie daarop. Recht keek ze hem aan, om heel snel weer om te draaien en terug de keuken in te lopen. Ze was niet bepaald zeker dat ze hun gesprekken wel wilde horen, dan kon ze beter Sarah helpen met de pizza.

Vanuit zijn ooghoek zag Levi heel even een nieuwsgierig paar ogen, maar toen hij knipperde waren ze weer weg. De keuken, uiteraard. De keuken. Arya had alles kunnen horen. Nou, dat was misschien maar goed ook. Hij kwam overeind en iedereen volgde hem 'Dan is deze bespreking bij deze afgelopen. Jullie weten wat je te doen staat, ga daarmee aan het werk. Heb je niets meer te doen, meld je je maar bij David. Die regelt wel dat jullie iets te doen krijgen.' Zo snel als iedereen binnen was geweest, zo snel waren ze ook weer weg en Levi zakte neer op een stoel. Het korte telefoongesprek dat hij met Karin had gevoerd spookte door zijn hoofd, maar ook de twee nieuwsgierige ogen vanuit de keuken. Arya, dat was een intelligente. Maar zo lang ze Sarah bij zich had, zouden ze hen wel onder controle kunnen houden. Daar was hij zeker van en daar zou hij ook zeker van blijven, tenzij er op één of andere manier anders bewezen werd. Niet dat dat ging gebeuren, dat was nog nooit gebeurd dus dat zou ditmaal ook niet fout gaan. Met een zucht kwam hij overeind en hij liep naar de keuken, waar hij het tweetal meiden bezig zag met een pizza. Wonderbaarlijk genoeg leek het zelfs redelijk gezellig in de keuken, voor zo ver dat mogelijk was met Arya. 'Eet smakelijk, alvast. Als je iets niet kunt vinden..' Hij maakte een groot gebaar, '..dan kan je het altijd wel aan iemand hier vragen. En Arya? Ik ga je niet vragen om dikke vriendinnen te worden met Karin, maar wees, wanneer je haar spreekt, een beetje aardig voor haar. Liever afstandelijk dan hatelijk. Ze is beter dan de meeste mensen die hier rondlopen.' Met die woorden draaide hij zich weer op en hij schoof wat stoelen aan, die op een rommelige manier achtergelaten waren door zijn mannen. Een blik op de klok vertelde hem dat Ryan over een kwartiertje terug zou moeten zijn. Hij was benieuwd of de missie geslaagd was.