Arya & Levi voor de zoveelste keer

'Ik denk niet dat er veel vrouwen zijn die dat op hun lijstje hebben,' mompelde hij met een glimlach, terwijl ze voorzichtig over de dansvloer schuifelden, met de andere koppels die de gesprekken ontvlucht waren. Hier geen moeilijke verhalen, slechts muziek en wat ontspannen gesprekken tussen partners. Rust. Geen calculaties hoeven maken met wie je wel samen wilde werken en met wie niet. Gewoon, rust. Hij genoot ervan. Het samenzijn met Arya was ook stukken beter dan hij had durven hopen, simpelweg omdat ze zich uitstekend gedroeg en wel degelijk goed gezelschap bleek te zijn. Hij kon dus toch met haar praten, zonder dat ze direct in conflicten moesten belanden. En dat was prettig, ongelofelijk prettig. Ze had op deze manier best haar leuke kanten, ze had humor. Dat vond hij echt wel leuk en dus was het zeker geen straf om met haar op de vloer te staan, hoewel hij er rekening mee moest houden dat zij op helse schoenen stond en de bewegingen dus beperkt bleven. Hij wilde antwoord geven op haar vragen, maar wachtte tot de muziek weer speelde. Het was helemaal niet nodig dat andere mensen toevallig hoorden wat hij te zeggen had. 'Niet vaak. Het ligt er vooral aan of David, de man met wie ik aan het begin sprak, zin heeft om deze ruimte daarvoor te gebruiken. Met nieuwjaar hebben we sowieso een feestje, maar verder is het geheel afhankelijk van een roomwitte envelop die we wel of niet op onze deurmat krijgen. Op zulke feesten zijn vaak ook minder mensen en is de sfeer wat meer ontsnappen, als je hier goed oplet merk je gewoon dat er spanning in de lucht hangt.' Enkele tellen zweeg hij, daarna glimlachte hij. 'Iedereen wil het nieuwe jaar goed beginnen, de mannen hier vaak met een goed bondgenootschap en de vrouwen met een nacht pronken en verwend worden. Intrigerend. Iemand heeft me enkele jaren geleden toevertrouwd dat mannen hun chaperonne vaak uitkiezen op uiterlijk en kwaliteiten in bed. En wij maar denken dat het ging om goede contacten onderhouden.' Levi snoof eventjes. Hij vond het ronduit belachelijk, dat zijn zogenaamde collega's zo kortzichtig waren en dan liever een domme, pronkende troela meenamen dan een vrouw met wie ze konden praten als het anders te langdradig werd. Hij was blij geweest met Karin, die altijd wel wat te vertellen had. En nu was hij blij met Arya, omdat ze gewoon meer inhoud had dan alle vrouwen hier bij elkaar. Feit.

'Oh, kom op, zijn er nooit vrouwen geweest die het lef hadden om te proberen de grote baas te versieren? Ik geloof niet dat er nooit iemand was die dit niet probeerde, ik ben misschien je versiering hier, maar dat wil niet zeggen dat ik automatisch een dom blondje ben. Ben ook niet blond, echter is dat meer een detail. Blond zou me niet staan, ik blijf wel gewoon rossig, dat is in ieder geval een stuk unieker.' Even sloot ze haar ogen terwijl ze met hem over de dansvloer ging, het was fijn. Een gevoel dat ze eigenlijk nog niet gehad had, niet sinds Levi haar meegenomen had. Uiteindelijk gaven haar voeten het toch op, een zucht verliet haar lippen terwijl ze stil bleef staan.
'Kom op feestbeest, ga me wat te eten geven, dan kan ik tenminste even zitten, anders moet je me straks nog naar buiten dragen.' Een beetje dwingend, het was niet alsof hij er de vorige keer wat tegen deed, stak ze haar arm door die van hem en begon, vrij langzaam, richting het gedeelte te lopen waar je wat te eten kon halen. 'Maar vieren jullie ook geen verjaardagen? Dat is ook saai, rare vriendenkring heb jij.' Samen kwamen ze aan bij het eten, Arya naam plaats op een van de stoelen en keek hem recht aan. 'Als mannen hier hun chaperonne kiezen op uiterlijk en kwaliteiten in bed, heb jij mij dan níet op uiterlijk gekozen? Levi toch, ga nou niet zeggen dat ik hier een rel moet schoppen omdat je zegt dat mijn uiterlijk er niets mee te maken had dat je deze deal met me maakte. Het zou zo zonde zijn voor je contacten als ze wisten wie je versiering was.' Plagend keek ze hem aan, ze meende hier geen greintje van en sprak zacht genoeg zodat alleen hij het kon horen. 'Maar ik moet zeggen dat ik had gedacht dat ik deze avond erger zou vinden dan het is. Natuurlijk, de hakken hadden van mij wel weg gemogen, maar het kon erger. Veel erger.' Het hielp enorm dat hij de uitdrukking van haar gezicht niet kon zien. Ja, hij zag haar lachen en haar ogen, maar het gebied rondom haar ogen was bedekt, wat haar toch een mysterieuzer uiterlijk gaf dan normaal.

'Natuurlijk wel, vrouwen genoeg. Helaas geen enkele die me lang kon bekoren.' Hij liep met de jongedame naar een tafel, was zelfs zo galant om haar helemaal naar de stoel te begeleiden voordat hij zelf ook ging zitten. De tafels waren afgeladen met hapjes en er werd ook eten rondgebracht, dus iets bestellen of in die trant, was niet nodig. Hij dacht even na over haar vragen, maar het kon geen kwaad om ze te beantwoorden in de ontspannen sfeer die er nu hing. Hij pakte eerst wat te eten, kauwde er bedachtzaam op en slikte het door. 'Verjaardagen vieren we niet met deze gehele bende, maar met de eigen organisatie. Geen feestje als dit dus. Ik zou dit ook niet mijn vriendengroep willen noemen, om eerlijk te zijn.' Zijn uitdrukking werd even wat duisterder en hij wees naar een man die in gesprek was met David. 'Weet je nog je eerste opdracht? Die man die daar staat te praten, heeft mannen geleverd aan het doelwit, waardoor jij in die benarde situatie terecht bent gekomen. Niet iemand die ik een vriend zou noemen.' Hij ontspande weer wat, nam een slok van zijn non-alcoholische drankje -hij moest toch een beetje helder blijven- en keek Arya daarna met twinkelende ogen aan. Ogen die schuil gingen achter een masker, maar dat maakte niet uit. 'Lieve schat toch, je denkt toch niet dat ik een lelijke snol mee zou brengen? Uiteraard heeft uiterlijk een rol gespeeld bij het maken van mijn deal. En als ik zo vrij mag zijn...' hij boog zich wat naar haar toe en lachte, '...heb je me uiterst positief verrast met die prachtige jurk en haren. Misschien ben ik toch zo leeghoofdig als die andere mannen, hoewel ik niets durf te zeggen over je kwaliteiten in bed.' Hierop had een knipoog moeten volgen, maar dat zou toch niet werken met een masker op. Natuurlijk was ook hij maar aan het dollen met het meisje, hij bedoelde er niets mee en probeerde niets te bereiken. Zijn ogen lachten mee met zijn mond, wat niet vaak voorkwam. Ach, Arya was goed gezelschap.

'O, kom op zeg, dat geloof ik niet. Je bent, wat, 25? Het is niet mogelijk dat je in al die jaren geen relatie met iemand hebt gehad. Kom op zeg, als je me dan toch hierheen sleept, kan je me net zo goed wat details vertellen. Je weet toch zo veel over me, dan weet je ook hoe nieuwsgierig ik ben en dat ik dit nu niet meer los ga laten tot ik de antwoorden krijg die ik wil.' Hierbij zei ze niet eens dat ze de waarheid wilde, nee, ze wilde de antwoorden die ze verwachtte. Er moest toch iemand geweest zijn voor hem, zelf had ze er genoeg, niet allemaal even lang, dus ging ze er vanuit dat dit voor iedereen gold. Beetje kortzichtig. Glimlachend luisterde ze naar wat hij vertelde en zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Weet je, het is best vreemd dat je me nu zoveel complimentjes geeft, keer op keer, slijmbal die je bent. Echter, mijn lichaam is nu meer bedekt dan welke andere keer dan ook. Klopt, je ziet mijn armen en mijn rug, maar mijn benen zijn niet zichtbaar, mijn gezicht is voor het grootste gedeelte niet eens zichtbaar. Kan ik er dan vanuit gaan dat je liever naar me kijkt als ik bedekt ben, of heb je gewoon een betere smaak dan de meeste mannen en ga je niet voor het makkelijke doelwit?'
Haar blik ging richting de hapjes op tafel, het was heel wat voor haar als ze dit zou eten, zeker aangezien ze niet wist hoe het klaar gemaakt was en door wie. Daarentegen had ze wel enorm honger, wat een klein beetje voor een tweestrijd zorgde. Uiteindelijk besloot ze toch om iets te eten, er waren hier enorm veel bazen en als iemand hen zou proberen te vergiftigen, zou die persoon vrij dom zijn. Daar kwam je niet zo makkelijk mee weg. Niet dat dit haar in z'n geheel gerust stelde, maar daar kwam de honger weer tevoorschijn. Geen keus. Niet als het haar maag betrof. Voorzichtig nam ze een hap van het eten. Het smaakte goed, iets anders had ze ook niet verwacht. 'Als ik straks dood neer val, dan houd ik jou verantwoordelijk, dat je het maar weet.'

Hij lachte nu hardop, maar niet te hard. 'Ik heb ook niet gezegd dat ik géén vriendin heb gehad, Arya. Alleen dat ze me niet láng konden bekoren. Als ze zo graag de grote baas willen verleiden, doen ze dit toch alleen maar voor de status die erbij hoort. Je zou het misschien niet geloven, maar ik heb liever een vrouw die me niet zou laten vallen als deze organisatie in elkaar stort. De rest.. Wel, grof gezegd heb ik er niet meer dan plezier aan gehad. Er was wel een enkeling, maar die kwam er dan toch achter dat ze dit soort leven op lange termijn niet aan zou kunnen. Die heb ik geld gegeven zodat ze terug kon naar haar ouders in Rusland.' Zijn gezicht betrok even toen hij aan dat meisje dacht, maar hij schudde de gedachte snel van zich af. Speelde wat met de hapjes voor zich, haalde toen zijn schouders op. 'Ik wil best stoppen met je complimenteren hoor, als je je er ongemakkelijk onder voelt. Maar je zou kunnen zeggen dat ik een betere smaak heb dan de meeste mannen hier, zoals ik al eerder aan probeerde te geven.' Plagende en serieuze opmerkingen door elkaar. Het was een bijzonder gesprek en hij onderbrak het alleen even om een hapje naar binnen te schuiven. Hij was ook nog niet dood neergevallen, dus dat zou Arya heus niet gebeuren, tenzij ze een niet eerder ontdekte allergie voor lekker eten bleek te hebben. 'Als jij hier straks dood neervalt, heeft dat niet met het eten te maken maar met jouw grote mond, slimme meid. Eet nou maar gewoon, net zat je nog te mopperen dat je honger had en nu wil je ineens niet meer eten, wat wil je nou eigenlijk bereiken?' Zijn ogen glansden nog steeds, hij vond het heerlijk om haar te kunnen plagen, complimenteren en met haar te praten zonder dat er om de paar momenten een venijnige opmerking zijn kant op gesmeten werd. Zonder dat ze onwillig leek te zijn. Zag je nu wel, zo erg was het helemaal niet.

Een grinnik verliet haar lippen. 'Waar heb je mannen anders voor nodig, als het niet voor de status is? Ik bedoel, vrouwen kunnen vrijwel alles zonder het mannelijk geslacht hoor. We zorgen zelf wel voor ons eten, kunnen elkaar complimentjes geven, het huishouden valt over het algemeen toch wel op ons en als we geen kinderen krijgen, ach, wat maakt het uit. Hoewel we jullie daar zelfs niet voor nodig hebben. Status. Dat is ongeveer het enige wat je van een man kan krijgen deze dagen, waarom zouden ze je daar niet voor misbruiken?' Plagend stak ze haar tong naar hem uit, om daarna nog wat te eten in haar mond te stoppen. Hij begon erover dat ze alleen dood neer zou vallen door haar te grote mond. Ietwat verbaasd trok ze haar wenkbrauw op, hierbij vergetend dat hij dit niet zou kunnen zien.
'Je realiseert je natuurlijk wel dat ik een stuk slimmer ben dan jij, hm? Sarah ook, wat dat betreft, je hebt twee studentes van vooraanstaande universiteiten meegenomen. Zij heeft misschien kennis van het menselijk lichaam, hoewel ik denk dat ik dat ook heb, alleen op andere vlakken en misschien net niet de binnenkant, maar het gedrag van mensen is mijn expertise. Waarom denk je dat ik mannen zo makkelijk kan lokken? Jullie zitten gewoon te makkelijk in elkaar.' Grijnzend keek ze hem aan. Levi was helemaal niet zo makkelijk te lezen als de meeste mannen. Natuurlijk had ze ondertussen wel door dat hij gemeend vriendelijk deed op dit moment, dat kon iedereen zien, maar verder was hij erg moeilijk te doorgronden. Zijn mannen waren wat dat betreft een stuk makkelijker. Karin ook, zelfs al was die geen man. Haar studie was overigens ook de reden dat ze exact had geweten hoe ze iedereen boos moest maken toen Ryan net overleden was, als je wist hoe mensen gingen reageren op bepaalde woorden, kon je die tegen hen gebruiken. Simpel. Deed ze over het algemeen bij heel veel mensen, hoewel Arya er toch wel achter gekomen was dat het niet zo heel intelligent was bij Levi z'n mannen, die konden toch niet zo goed tegen een grapje. Zelfs als het geen grapje was. Klein detail.

Levi schudde grijnzend zijn hoofd. 'Je hebt gelijk, een geëmancipeerde vrouw heeft geen hulp nodig. Ik neem aan dat jij die kerstboom dus zelf gaat aftuigen en buiten zet, volgende week? Als je dan toch bezig bent, mevrouw "ik-heb-geen-man-nodig", stel ik voor dat je in het vervolg zelf de borden uit de bovenste kastjes van de keuken pakt.' Hij plaagde haar nog steeds en hij genoot er ongelofelijk van, ook omdat hij wist dat hij gelijk had. Een kerstboom ging ze nooit kunnen tillen en ze was te klein om bij de borden te komen die bovenin de kast stonden. Daar kon Levi prima misbruik van maken, door haar op deze manier ermee te plagen. Ach, ze kon het wel hebben en hij ook, dus maakte het maar weinig uit. Hij haalde zijn schouders op. 'Jullie zijn ánders slim dan ik. Ja, jullie zijn heel goed in sociale wetenschappen en lichaamsstudie, als je dat al zo moet noemen, maar dat betekent niet dat jullie direct slimmer zijn. Je weet het niet, Arya. Misschien heb ik ook wel een IQ van weet ik veel hoe hoog, maar doe ik er niets mee omdat ik een bedrijf heb. Of een organisatie, als je het zo wilt noemen. Maar touché, je weet goed hoe je op mijn mannen in moet spelen. Nu alleen nog even Russisch leren, dan pas je helemaal in het plaatje van de gemene, bazige Russische vrouw waar alle mannen voor door het stof gaan, om haar toorn te vermijden.' Nog steeds het plagen, oh het plagen. Ze was niet dom, ze zou vast doorhebben dat hij haar ongelofelijk plaagde. Maar het was waar, de enige persoon in zijn hele leven waar Levi bang voor was geweest, was zijn eigen moeder. Die vrouw was zo fel als een tijger en had hem bevolen voor Karin te zorgen, anders kon 'ie zijn warme maaltijden wel op zijn buik schrijven als hij voor zaken in Rusland was. Dat had ook wel iets, zo'n vrouw. Arya was niet zo, maar dat kwam dan ook doordat ze een stuk kleiner en schattiger leek dan zijn moeder. Op een niet slechte manier. Hij schudde zijn hoofd en stopte zijn ratelende gedachten met doorgaan door nog wat te eten.

'Levi, ik denk dat je me verkeerd begrepen hebt, hoewel ik je dat natuurlijk niet kwalijk kan nemen als je praat met een vrouw die tien keer intelligenter is! Ik zei inderdaad dat ik geen man nodig heb, dat is zeker waar, maar ik heb die boom dan ook nooit in de kamer gezet. Was nergens voor nodig, waarom zou ik hem dan opruimen? Daarbij kan ik prima bij de borden in het bovenste kastje, alleen is het niet erg verantwoord en laat Sarah niet toe dat ik op de stoel klim, zodat ik op het aanrecht kan gaan staan en op die manier de borden pak. Het is maar net hoe je ernaar kijkt, Levi, ik heb geen mannen nodig, enige punt is dat ze soms handig zijn, verder niet echt.' Terwijl ze de hapjes inspecteerde en aan het bedenken was wat ze in haar mond ging steken, luisterde Arya wel degelijk naar wat Levi aan het zeggen was, om ook meteen in de lach te schieten toen hij begon over een Russische dame. 'Ja, ik zie er ook enorm Russisch uit! Mijn bleke huid kan er dan misschien nog wel mee door, maar ik heb een accent en mijn haren zijn rossig. Róssig, Levi. Ik heb werkelijk nog nooit een Russin gezien met rossige haren, dat is gewoon een combinatie die niet werkt en het spijt me, maar ik zal dan ook nooit een Russische dame worden. Dame wel, Russisch niet echt.'
Na nog een tijdje getwijfeld te hebben, koos ze toch een van de hapjes en stak die in haar mond. Foute keus. Het ding was enorm heet. Niet dat het te warm was, nee, heet als in er zaten pepers in. Arya probeerde heel elegant niet te verschieten van de pijn in haar mond terwijl ze het ding door slikte. De tranen schoten in haar ogen. Sarah zou haar vermoorden als ze nu in haar ogen ging wrijven en ze kon het masker ook niet af zetten, dus kantelde ze haar hoofd iets zodat ze in ieder geval niet kon huilen. Een paar slokken water daarna hielpen ook, waarna ze Levi weer aan kon kijken. 'Ik zweer je, als je nu gaat lachen dan vermoord ik je. Russisch of niet, status of niet, maakt me niet uit wie er kijkt.' Streng keek ze hem aan, hoewel ze momenteel niet zo goed de lach uit haar gezicht kon houden.

Levi had nog een passende reactie willen geven, maar werd hierin gestoord door Arya die een ietwat heet hapje in haar mond had gestopt. Hij trok een wenkbrauw op, pakte eenzelfde soort hapje en kauwde er bedachtzaam op. 'Lekker hoor, maar het gedeelte van je gezicht dat zichtbaar is, is een beetje rood geworden lieve schat. Misschien de volgende keer even kijken of er pepers in zitten. Of het vragen.' Hij glimlachte breed, maar hardop lachen deed hij niet. Het zag er best zielig uit, Arya die de tranen in haar ogen had staan en hem probeerde te bevelen om niet te lachen. Er ging een piepje in de zak van zijn broek en hij pakte zijn telefoon. Tijd om te vertrekken, blijkbaar. 'We gaan zo weg, houd het nog vijf minuten vol en dan kan je achter in de auto zitten.' Hij kwam overeind, bood haar een arm aan en zocht ondertussen met zijn ogen naar David. Hun blikken kruisten op één of andere manier en de man kwam weer naar hen toe. De vrouw die met David mee was, had het blijkbaar al opgegeven om dichtbij de gastheer te blijven. 'Bedankt David, het was een aangename avond. Wij moeten helaas vertrekken, de chauffeur heeft al lang genoeg staan wachten.' Hij perste een beleefde lach op zijn gezicht en David leek teleurgesteld. 'Ik hoop dat je het naar je zin hebt gehad, Levi. En ik hoop in de toekomst meer van je chaperonne te zien, ze lijkt me uiterst charmant.'
Levi hield zijn gezicht in de koele glimlach. 'Helaas deel ik haar niet, David. Ik denk dat je genoeg plezier zult hebben met jouw gezelschapsdame.' Er werden knikjes uitgewisseld en nu stond de beleefdheid hen toe om het gebouw te verlaten. Zo snel als ging met Arya en haar moordschoenen, liep hij naar buiten. 'Die opmerking van mij had trouwens niets te betekenen, gezien ik niets heb om met wie dan ook te delen. Maar zo houdt hij wel zijn handen thuis.' De wagen stond al klaar en zo te zien waren ze niet de enigen die gingen vertrekken. Hij deed de deur voor Arya open, zoals hij aan het begin van de avond ook had gedaan.

'Wacht jij maar, ik krijg je wel als je een keertje niet oplet, je kan namelijk niet altijd mij in de gaten houden en wie weet smijt ik dan geen pan tegen de muur aan, maar tegen jouw hoofd. Of ik vergiftig je eten gewoon, zoveel rode pepers dat zelfs jij er niet tegen kan, eens zien hoe goed jij daarop reageert!' Het viel haar overigens wel mee dat Levi niet hardop begon te lachen, dan hoefde haar wraakactie niet geheel gemeen te zijn. Hoewel gemeen dan weer een groot woord was, je moest eerder denken aan plagen, dat klonk meteen een stuk beter.
Waar ze wel heel erg blij mee was, was dat Levi blijkbaar het berichtje kreeg dat het tijd was om te vertrekken. Eindelijk. Zeggen dat het midden in de nacht was, ging namelijk erg ver, het was ongeveer al ochtend en ze zei het misschien niet hardop, maar Arya had het ondertussen echt wel gehad. De mannen hier, hun versieringen, het eten. Het kon haar allemaal gestolen worden en ze wilde dolgraag die schoenen uit en slapen. Gewoon slapen. Niets meer, zeker niets minder. Waarschijnlijk ging ze gewoon de gehele dag doorslapen, hoewel dat eraan lag of Sarah dat toe zou laten. Haar vriendin was soms nogal enthousiast en minstens net zo nieuwsgierig als Arya, uit Levi zou ze waarschijnlijk niet de antwoorden krijgen die ze wilde en dus zou ze naar Arya gaan. Die sliep. Dan dus niet meer. Ze liep met Levi mee richting David, negeerde subtiel de opmerkingen van de twee mannen en ging daarna met hem mee naar buiten.
'Doe maar rustig hoor Levi, de dag dat jíj of een van je mannen mij in jullie bed krijgt voor bepaalde praktijken, gaat niet komen, dat kan ik je wel verzekeren.' Arya stapte de auto in, schopte haar schoenen uit en trok ongeveer in dezelfde beweging het masker van haar gezicht af. Nu kon toch niemand haar zien, nu mocht het. 'Maak me maar wakker als we er zijn,' ze voelde dat de auto begon te rijden en sloot haar ogen, leunde naar achteren en probeerde te slapen. Er was alleen een klein probleem, met haar nek zo naar achteren lag niet lekker, dus moest ze dit over een andere boeg gooien. Zonder ook maar toestemming te vragen, legde ze haar hoofd op Levi z'n schouder, die een stuk zachter bleek te zijn dan je zou denken, en sloot nogmaals haar ogen. Dit lag wel lekker, wat ook te zien was aan hoe snel het meisje in slaap viel.

Het feestje was overduidelijk afgelopen en zo leek het ook met de houding van Arya. Hij zuchtte, besloot er maar niets van te zeggen en keek met een flauwe glimlach toe hoe zij haar schoenen uittrapte toen ze eenmaal in de wagen zaten. Hij deed zelf ook zijn masker af en knipperde een paar keer met zijn ogen, wat een stuk prettiger was zonder dat masker dat hij had gedragen. Hij gaf een teken dat ze konden vertrekken en de wagen gleed de weg op. Terwijl dit gebeurde, probeerde Arya te slapen, wat duidelijk niet ging op de manier waarop ze het probeerde. Toen besloot ze duidelijk iets anders en voordat Levi kon protesteren, lag haar smalle gezichtje tegen zijn schouders. Midden in een nog niet uitgesproken zin viel hij stil en hij besloot het maar bij te laten. Het meisje was duidelijk doodmoe, ze was direct in slaap gevallen. Nog een voordeel dat deze wagen zo geruisloos over de wegen snelde, des te minder last zou ze daarvan hebben. Hij streek een plukje haar uit haar gezicht, dat was losgeschoten uit haar kunstige kapsel. Heel voorzichtig, om er zeker van te zijn dat ze niet wakker zou worden. Verder liet hij haar op zijn schouder liggen totdat ze thuis waren.
Eenmaal thuis aangekomen kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om haar wakker te maken, dus dat deed hij ook niet. Ze zag er vredig uit als ze sliep, een stuk liever dan normaal. Anders. Hij maakte een paar gebaren naar de man die als chauffeur gefungeerd had en deze knikte. Levi legde Arya haar hoofd voorzichtig tegen de achterleuning, zodat hij zich kon draaien en zijn armen onder haar lichaam kon schuiven. Dat was een stuk makkelijker tillen. Voorzichtig schoof hij de wagen uit, met het meisje in zijn armen. Ze sliep nog steeds, als hij het goed had. Door de voordeur, de trap op. Het huis was doodstil, leek verlaten zelfs. Dit was het tijdstip van volledige rust.
Hij stopte even voor haar slaapkamer, maar bedacht zich dat Sarah daar waarschijnlijk sliep. Om het andere meisje niet wakker te maken, was het misschien beter om Arya daar niet naar binnen te brengen. Dan wist hij zo snel maar één andere plek en dat was zijn eigen kamer, waar hij dan ook heen liep. Daar binnen legde hij Arya op het bed neer, sloot de deur en keek een moment naar het vredig slapende meisje. Ja, ze was doodmoe geweest. Hij was zelf ook doodmoe, zou straks ook heerlijk slapen. Maar niet in zijn eigen bed, hij was niet gek. Er stond een kleine slaapbank in zijn kamer, daar kon hij prima op slapen voor een nachtje. Bij Arya gaan liggen, was waarschijnlijk zelfmoord. Al was hij niet bang voor haar, hij had gewoon geen zin in meningsverschillen. Niet nu het best gezellig was geweest. Hij kleedde zich geruisloos om, gooide het veel te chique pak over een stoel en keek twijfelend naar het meisje, dat nog steeds in rust leek te zijn. Die jurk kon nooit comfortabel zijn om in te slapen, dus eigenlijk moest hij uit. Oké, Levi kon heus wel jurken uittrekken. Niet alleen omdat hij ervaring had met andere vrouwen, maar ook omdat hij vaak genoeg een puberale Karin had moeten helpen. Hij glimlachte flauwtjes toen hij daaraan terugdacht, maar concentreerde zich al gauw weer op het heden. Met een lichte aarzeling nam hij naast Arya plaats op het bed, tilde haar iets overeind zodat hij de jurk beter vast kon pakken. Het was een kunstwerk dat op haar huid geplakt zat, dus eerst moest hij dat los zien te maken. Op dat moment realiseerde hij zich dat Arya, behalve een slipje, geen ondergoed droeg. Hij onderdrukte een kreun. Dit zou een stuk lastiger worden dan hij had gedacht. Hij was niet vies van borsten, maar op één of andere manier stond het bekijken van Arya haar naakte lichaam, zonder haar toestemming, hem flink tegen. Maar ogen dichtdoen zou ook niet werken, dan zou hij haar waarschijnlijk aanraken. Net zo erg, zo niet erger. Voorzichtig ging hij te werk, probeerde zo min mogelijk aandacht aan haar lichaam te besteden -hoewel hem telkens weer opviel dat ze echt een mooi lichaam had- en uiteindelijk lukte het hem om de jurk uit te trekken. Voorzichtig legde hij het kledingstuk weg, waarna hij Arya neerlegde en de dekens over haar heen schoof. Daarna kroop hij zelf op zijn slaapbank. Wat een intrigerende avond.

Arya was inderdaad al vrij snel in slaap gevallen toen ze op Levi z'n schouder ging liggen, maar dat betekende niet dat ze niet ook weer rap wakker werd. Toen Levi namelijk besloot om haar hoofd op te tillen en haar op de leuning legde, werd ze al wakker, maar ze was nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren en bleef stil liggen. Alsof ze sliep. Het scheelde niet veel of Arya zou weer weg zijn geweest, maar toen hij niet naar haar eigen kamer liep, of ja, hij ging er niet naar binnen na er stil te hebben gestaan, zorgde ze er toch even voor dat ze nog wakker bleef. Natuurlijk was ze nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren, wie zou dat niet zijn? Het was wel Levi's kamer waar ze nu naartoe gingen en hoewel ze daar eerder was geweest, was het toch vreemd nu ze ''sliep''.
Hij begon haar jurk uit te trekken. Ze had genoeg ervaring met mannen die dat voor haar gedaan hadden, voornamelijk haar vader als ze weer eens veel te veel gedronken had en thuis gebracht werd door een van zijn mannen. Daarentegen ook wel wat relaties, alleen had ze het daar nooit zo op gehad. Ze kregen het altijd voor elkaar om de jurk kapot te maken en hun handen toch iets langer dan nodig te laten hangen. Levi niet. Dat verbaasde haar overigens wel een klein beetje, maar aan de andere kant was het ook wel iets voor hem om dat niet te doen terwijl hij dacht dat ze sliep. Eer. Hij had het wel, liet het alleen niet zo vaak zien. Haar ogen schoten open toen hij haar onder de dekens gelegd had en hield hem in de gaten terwijl hij naar de slaapbank liep. De actie die ze in gedachtes had, zou ze niet gedaan hebben als hij in zijn eigen bed was gaan slapen, echter mocht het nu wel. Voordat hij goed en wel op zijn slaapbank kon gaan liggen, schoot ze het bed uit en pakte zijn pols vast. 'Je hoeft niet op de bank te slapen Levi, kom, het is jouw bed.' Glimlachend knipoogde ze naar hem, hopelijk kon hij er wel om lachen dat ze wakker was. Met zijn pols in haar hand, sleurde ze hem terug richting het bed en duwde hem erin. Natuurlijk merkte ze wel dat hij niet echt tegen werkte, anders was haar dit nooit gelukt. 'Er is alleen één probleem, het is anders zó koud,' ondeugend keek ze even naar Levi, draaide toen om en duwde net zo lang tot ze tegen hem aan lag en een klein holletje van zijn lichaam had gemaakt. Dat was iets wat ze de laatste paar weken al niet had kunnen doen, Sarah was er niet groot genoeg voor, Levi wel. Plus, hij had de spieren en de omvang, niet alleen de grootte. Ja, zo kon ze wel slapen, dit keer echt.

Hij moest wel toegeven dat hij verbaasd was doordat Arya wakker bleek te zijn. Er schoot direct de vraag door hem heen waarom ze niet ingegrepen had toen hij haar jurk wan het uittrekken was, maar de vraag bleef ongesteld toen hij zich door haar naar zijn eigen bed liet trekken. Hij wist feitelijk niet zo goed wat hij moest zeggen, zo verbaasd was hij door dit gedrag. Dat was ook de reden dat hij zonder protesteren in zijn eigen bed ging liggen en het zelfs toestond dat Arya als een kleine kat een holletje maakte waar ze in kon kruipen. Dus... Toen lag ze ineens tegen hem aan en hij kon niet anders dan een verbaasd lachje uitstoten. Enkele minuten geleden had hij nog alle mogelijke moeite gedaan om haar vrijwel naakte lichaam niet aan te raken, nu lag ze ineens met datzelfde lichaam tegen hem aan. Hij kreeg er geen gekke gedachten door hoor, maar hij had wel een ietwat onwerkelijk gevoel overgehouden aan dit voorval. 'Als je het dan toch koud hebt...' zei hij zachtjes, waarna hij aarzelend een arm om haar heen legde. Hij realiseerde zich dat ook hij dit had gemist, het samenzijn met iemand en diens warmte tegen je aan te kunnen voelen. Het was rustgevend en al snel merkte Levi dat hij in slaap viel.

Ze was met een glimlach in slaap gevallen toen Levi blijkbaar wel het lef had om een arm om haar heen te leggen. Eigenlijk ja D ze fatS niet verwacht, maar ze had er ook zeker geen probleem mee.Sterker nog, ze had het inderdaad koud gehad en Levi was lekker warm. Een flink aantal uur later werd ze dan ook in precies dezelfde houding wakker. Levi lag nog steeds naast haar en ze draaide in zijn arm zodat ze hem aan kon kijken. Te zien aan het licht dat door de gordijnen heen probeerde te komen, was het allang middag en zou iedereen in huis al wel wakker zijn. Plagend kriebelde ze zijn buik. Zij had misschien alleen een slipje aan, rechterhand Levi ook alleen maar een boxer aan en daar was ze zich zeer van bewust.
'Lekker geslapen, slaapkop?' Plagend kriebelde ze hem joh een keer en kwam toen voorzichtig overeind. 'Ik denk dat ik dadelijk een shirt van je steel, niet al je mannen hoeven me zo te zien, dan kom ik tenminste veilig naar mijn eigen kamer. Oh en ik ga je laten zien dat ik inderdaad geen man nodig heb, ik beloof je dat vanavond die kerstboom uit de kamer verdwenen is. Ik ben een sterke, geëmancipeerde vrouw en ik kan best een kerstboom naar buiten krijgen. Verwacht allen niet dat dit soepel gaat. Nou, hup, je bed uit jij, of moet ik je echt wakker maken?'

Levi was al een tijdje half-wakker, maar had het niet gewaagd om te bewegen of wat dan ook. Hij wist niet hoe Arya deze ochtend zou zijn, maar hij had genoeg ervaring met haar ochtendhumeur om het niet te riskeren. Het was dan ook een hele opluchting toen het meisje wakker leek te worden met een redelijk goed humeur. Hij lachte toen ze hem op zijn buik kriebelde en pakte haar bij de polsen om haar tegen te houden. 'Ook goedemorgen, schone slaapster.' Hij volgde haar voorbeeld en kwam ook overeind, keek even op de wekker naast het bed en realiseerde zich dat het echt al pittig laat was. En hij realiseerde zich ook dat er geen Ryan was die het werk overgenomen had in zijn afwezigheid. Er was niemand die de leiding kon nemen. Zijn gezicht vertrok even in een frons, maar hij realiseerde zich direct dat dat nu niet gepast was. Nog even genieten van de laatste resten van de vorige avond en van de nacht, van de prettige gevoelens die hij daaraan over had gehouden. Straks zou hij weer gaan werken. 'Rechterkast, bovenste la. Zal vast wel een shirt bij zitten dat je kunt dragen, hoewel ze allemaal een jurk zullen lijken,' plaagde hij haar eventjes en hij rekte zich eens uit. 'Vraag alsjeblieft wel iemand om erbij te komen staan als je met die kerstboom aan het sjouwen gaat, gewoon voor de zekerheid. We weten allemaal dat je een sterke, geëmancipeerde vrouw bent, maar het zou jammer zijn als je geplet werd door een onderschatte kerstboom.'

Onmiddellijk trok ze haar polsen terug, geschokt keek ze hem aan. 'Er gaf jou het recht me aan te raken?' Nog heel even hield ze het vol om een mengeling van angst en verbazing op haar gezicht te houden, tot ze het niet meer hield en een lach door haar gezicht brak. Ze duwde plagen tegen zijn schouder en klom het bed uit, dit keer niet over hem heen, hoewel het een stuk sneller was geweest om bij die kast te komen. Even inspecteerde het meisje wat voor kleding er precies in de kast lag en trok daarna een van de shirts eruit. Het kledingstuk kwam bijna tot haar knieën en het zag er niet geheel charmant uit, maar daar was weinig aan te doen.
'Het is wel jammer dat deze jurk niet zo mooi staat Albanië van gisteren, daar voelde ik me toch wat vrouwelijker in.' Ze knipoogde naar hem, maar verliet daarna toch de kamer om haar eigen kleding aan te gaan trekken. Op de gang kwam ze, wonderbaarlijk genoeg aangezien de vrouw bijna nooit uit haar kamer kwam, Karin tegen. Wijs als Arya was, gunde ze haar geen blik waardig en schoof haar eigen kamer in. Snel trok ze wat normale kleding aan, inspecteerde of haar voeten geen blaren hadden, wat nog meeviel, om daarna naar de woonkamer te gaan. Ze trof Sarah aan, die aan het verliezen was tijdens een potje kaarten en deze kans aangreep om bovenop haar vriendin te springen en te vragen hoe het gegaan was. Lachend duwde Arya haar vriendin weg, anders had ze niet eens genoeg adem om ook maar iets te vertellen.

Toen Arya eenmaal de kamer uit was, liet Levi zich weer achterover op het bed vallen en hij staarde nog een keertje verwonderd naar het plafond. Het was bijzonder, de hele nacht leek wel een droom. Het was allemaal zo erg meegevallen, er was niets gebeurd van alle nare dingen die hadden kunnen gebeuren. Het meest bang was hij geweest voor Arya en haar wisselende humeur, maar dat was allemaal goed gegaan. Alles was glad verlopen en als hij uitging van het feestje van vannacht, kon hij met een goed gevoel het nieuwe jaar in gaan. Zonder Ryan helaas, maar met nieuwe bondgenoten voor het jaar. Anders. Hij kwam nu echt overeind en begon zich aan te kleden, toen Karin op de deur klopte en binnen kwam lopen. 'Je moet beneden komen,' zei ze ietwat nerveus. Levi trok een wenkbrauw op. 'Één van de mensen die gisteren op het feest was, is binnen. Hij heeft je wat te zeggen over je chaperonne. Ik heb hem naar de kleine vergaderruimte gebracht, je weet wel.' Levi knikte en voelde een hoofdpijn op komen, alsof hij al een vermoeden had wat er gezegd zou worden. 'Kan jij het beneden onder controle houden? Niet iedereen hoeft te weten wat onze gast hier komt doen.' Karin knikte, legde even een hand op zijn schouder. 'Het komt wel goed, broertje van me. Het zat er toch aan te komen, dat dit ging gebeuren. En gisteren is het goed gegaan, toch? Je slaat je er wel doorheen.' Levi glimlachte flauwtjes, pakte de hand van Karin vast en gaf er een kus op. 'Je bent een schat, dankjewel.' Hij haalde een hand door zijn haren en verliet toen de kamer. In plaats van naar beneden te lopen, waar hij Arya al hoorde, liep hij verder de gang door en daalde ergens anders af, naar de ruimte die Karin had bedoeld. Karin zelf liep naar de woonkamer, om eens aan te horen wat Arya allemaal meegemaakt had en in hoeverre ze het aan ging dikken. Ook stuurde ze iemand achter Levi aan, voor het geval het uit de hand zou lopen.

Sarah ging haar vriendin echt niet zomaar laten gaan, zeker niet nu ze wakker en aangekleed was. Er was geen reden voor Arya om deze ondervraging stop te zetten, zelfs eten was eigenlijk geen geldige reden, aangezien ze dat toch de helft van de tijd niet deed. 'Best, maar doe alsjeblieft rustig aan, krijg nog een hartaanval van je. Ben pas een half uurtje wakker, kalm, rustig. Je kan het!' Lachend liet Arya toe Sarah haar naar de bank trok en parkeerde.
'Als je nou eens begint met te vertellen, dan heb ik daar tenminste wat aan.' Boos, tenminste Arya gokte dat haar uitdrukking boos moest zijn, keek Sarah haar aan.
'Wat jij wilt, in ieder geval kwam ik er al snel achter dat ik blijkbaar mee was als versiering en ik moet wel zeggen dat ik mezelf een van de beste versieringen vond, ja Sarah dat was een complimentje jouw kant op. Verder was het echt heel raar, je komt daar aan en het lijkt een of ander verlaten pakhuis, op de limousines na, maar als je binnen komt is het echt enorm. Er was een danszaal, een stuk waar je kon eten en een stuk waar de afspraken gemaakt werden. Een of andere vent, blijkbaar die het organiseerde, was de eerste die ik zag, maar om eerlijk te zijn vond ik al die mannen niet zo interessant. Ik was voornamelijk bezig met stil zijn, wat echt heel moeilijk is in mijn geval, en ervoor zorgen dat ik bleef staan, aangezien die schoenen echt verschrikkelijk waren. Volgens mij liggen ze nog in Levi's auto, ik heb ze daar uitgetrapt en niet meer terug gezien. Enfin, ik was stil terwijl hij z'n werk deed, we hebben even gedanst en daarna gegeten. Ja, ik at dat en ik doe het nooit meer, ik háát pepers. Het was al heel wat dat ik dat eten in mijn mond deed, zaten er pepers in. Verschrikkelijk. Bah.'
'Waar was je vannacht?' Sarah had gewacht tot het juiste moment, ze was ongeveer klaar met praten, maar schijnbaar was dat nog niet genoeg informatie. 'Je was niet in onze kamer, waar heb je geslapen?' Probleem was, niet alleen Sarah luisterde mee, maar ze kon ook niet liegen aangezien Karin wel had gezien uit welke kamer ze kwam.
'Bij Levi en nee, voor je weer denkt dat ik me als een slet ga gedragen, er is niets gebeurd. Er gaat ook niets gebeuren.'

Karin kon een glimlach niet onderdrukken. Arya beschreef precies hoe Karin zich had gevoeld, de eerste keer dat ze met Levi mee was geweest naar het nieuwjaarsfeestje. Niets zeggen, een beetje dansen, eten, maar verder niets. De gesprekken hadden haar weinig geboeid, totdat Levi haar had opgedragen om beter op te gaan letten. Want, zo had hij gezegd, op een dag zou het kunnen dat zij het over moest nemen. Dat was uiteraard geweest voordat Ryan in beeld kwam, maar Karin had altijd naar Levi geluisterd. Het was raar om nu van Arya te horen dat zij het net zo had ervaren. Ze mengde zich er verder niet in, zat gewoon in de ruimte en wisselde af en toe wat woorden met de mannen. De meesten vroegen waar Levi was, of er niet werk was dat gedaan moest worden. Karin antwoordde negatief en beet op haar lip. Het was veel te zwaar voor Levi om deze organisatie alleen te leiden, maar iemand anders aanstellen had hij nog steeds niet gedaan. Zou ook lastig worden, er was eigenlijk niemand die Ryan zou kunnen vervangen. Ze beet op haar lip om het schrijnende gevoel te verdringen, maar het lukte niet direct. Wat haar betreft had ieder ander lid van de organisatie kunnen sterven, maar niet Ryan. Natuurlijk, dood was sowieso ongewenst, maar haar Ryan had niet moeten sterven.
Karin raakte zozeer in haar gedachten verstrikt, dat ze pas laat zag dat de man die ze zojuist achter Levi aan had gestuurd, terug kwam en Arya op de schouder tikte. Hierbij gebaarde hij dat ze even mee moest komen, maar direct schoot Karin overeind en liep naar hen toe. 'Wat is hier de bedoeling van?' vroeg ze koeltjes, maar de man haalde zijn schouders op. 'Levi vroeg me om haar te halen, dus dat is wat ik kom doe. Mag het?'

Ze was al ongeveer een half uur beneden, Arya had het heel gezellig met Sarah terwijl ze aan het kaarten waren en het ondertussen over meidendingen hadden. Soms moest dat gewoon en de jurk die ze aan gehad had, was een uitermate geschikt onderwerp. Echter bleek dit niet heel lang te duren, tenminste het was hen niet gegund om het spelletje te spelen, aangezien een van Levi z'n mannen naar haar toe kwam en gebaarde dat ze met hem mee moest komen. Prima, als dat moest, dan was ze daar toe in staat, hoewel ze nog steeds liever Sarah in zou maken met een potje kaarten. Wat het echter een stuk vreemder maakte, was dat Karin zich ermee bemoeide en wilde weten wat er aan de hand was. Verbaasd keek Arya naar de vrouw, eigenlijk lieten ze elkaar met rust, dat was een soort ongeschreven regel, maar Karin brak die nu. 'Het spijt me Karin, ik heb mijn orders van Levi, als je het er niet mee eens bent, zal je naar hem toe moeten.' Hij knikte naar de vrouw en gebaarde dat Arya mee moest komen. Verbaasd, nieuwsgierig en verward tegelijk liep ze achter hem aan. De twee liepen richting het gangenstelsel en gingen uiteindelijk een soort zaaltje binnen, waar ze Levi en nog een andere man zag zitten. Van achteren herkende ze hem niet, maar toen ze naar voren liep, nog steeds achter Levi's man aan, zag ze wel wat het probleem was. Hij was haar ex.
Geschrokken deed ze een stap achteruit, terwijl ze van Levi naar Roger (ik kon geen betere naam bedenken dus als je iets weet be my guest) keek. Wat had dit te betekenen? Ze snapte sowieso al niet waarom Levi aan anderen duidelijk zou maken dat zij hier was, laat staan aan hém. Overigens had Levi wel geluk dat het de vorige avond en deze ochtend erg gezellig tussen hen geweest was, anders had ze allang een venijnige opmerking gemaakt. Nu wilde ze nog wel wachten tot een van hen iets zei, maar ze dachten hopelijk een beetje na over de opmerking die ze gingen plaatsen, aangezien Arya die vent het liefste dood achterliet. Met wapens of met woorden. Bij voorkeur met wapens.

Karin fronste, maar liet het er verder bij en liep weer terug naar de plek waar ze net had gezeten. Vanaf nu moest ze beter op gaan letten, want dit ging de verkeerde kant op. Even niet opletten en Levi nam Arya direct mee. Nee, niet de goede kant. Vooral omdat Karin wist wie de man was die in de vergaderruimte zat en er dus van op de hoogte was wie het was. Waarom Arya voor hem moest verschijnen, was haar een raadsel. Maar goed kon het niet zijn.
'Arya..' begon Levi aarzelend. Hij zag het wantrouwen op haar gezicht, de gesloten houding en ook de schrik. Hij twijfelde even over zijn woorden, maar kon nu ook niet meer terug. 'Ongetwijfeld ken je Roger (ik heb geen zin om iets ander te bedenken), aangezien hij jou ook herkende. Gisteren, op het nieuwjaarsfeest van David. Hij is zo vriendelijk geweest om het toen stil te houden voor de menigte, maar is vandaag hierheen gekomen om aan mij te vragen je aan hem te overhandigen. Nu heb ik hem verteld dat je niet mijn bezit bent, maar helaas lijkt hij je eigenzinnige karaktertrekken vergeten te zijn. Hij wilde je zien om zeker te zijn dat jij het was en als we niet doen wat hij zegt, zal hij je vader vertellen waar we ons bevinden en ervoor zorgen dat mijn hele organisatie opgerold wordt. Een treurige zaak.' Levi zijn ogen flitsten van de een naar de ander en hij mat de spanning tussen de twee. Hij had niet geweten van de connectie tussen die twee, teken dat hij zijn werk niet helemaal goed had gedaan toen hij Arya natrok, maar dat terzijde. Hij was een ex van haar en zo te zien, waren ze geen goede vrienden. Hij voelde er dan ook niets voor om het meisje uit te leveren aan deze man en was niet van plan te gaan doen. Ergens had hij het gevoel dat voor Arya gold dat ze liever hier zou blijven dan meegaan met Roger, vandaar dat hij haar had laten halen en haar de kans gaf om haar zegje te doen. Wat dat zegje ook in zou houden. Hij knakte zijn vingers even, wachtte toen af tot hij een antwoord van het rosse meisje kreeg. Hij was zeer benieuwd.

Arya staarde naar de man waar ze bijna anderhalf jaar van haar leven me gespendeerd had, na ongeveer een half jaar was hij ontzettend agressief geworden. Het was eigenlijk een wonder dat ze het nog een jaar vol gehouden had, maar het feit was dat ze niet goed wist waarom ze gebleven was. Aan de ene kant had ze altijd het gevoel gehad dat ze dit verdiende en dat hij het recht ertoe had. Dat was niet waar. Verre van. Hij was dan ook een van haar eerste relaties geweest en ze had het nooit meer toegestaan dat iemand haar zo behandelde. Behalve misschien in bed, maar dat was dan weer een ander verhaal.
Vaag luisterde ze naar wat Levi haar te zeggen had, het was niet heel interessant, tot het punt waarop Roger Levi ongeveer dwong om haar uit te leveren. Met grote ogen keek ze richting de man waarmee ze letterlijk geslapen had en schudde zachtjes haar hoofd. 'Het is voor mij niet erger als hij jouw locatie aan de politie doorspeelt, Levi. Dat is voor jou, voor je mannen erg. Je kan net zo goed meteen een condoleance kaart opstellen als je me aan hem gaat geven, hoewel het natuurlijk maar de vraag is of het je iets uitmaakt, aangezien je dan toch al de keuze gemaakt hebt om me uit te leveren.' Arya keek naar Levi terwijl ze sprak. Haar gezicht en stem waren beide hard en kil geworden en ze meende ieder woord van wat ze zei. Levi tekende haar doodsvonnis als hij besloot haar aan Roger cadeau te doen, maar daarnaast wist ze ook dat hij zijn organisatie niet op het spel ging zetten. 'Maar als je het dan toch doet, moet je me beloven voor haar te zorgen, aangezien ik je dat nooit zou vergeven.' Hij wist wel over wie dit ging: Sarah. Daarbij zou hij voor haar moeten komen als hij besloot haar mee te geven aan Roger. Dat was nog een optie waar ze mee zou kunnen leven, ware het niet dat ze dan ook al dood zou zijn. Het was zijn keuze, hij zou het wel weten. Hoewel ze niet erg veel vertrouwen had in zijn keuze. Ja, de vorige avond was niet tegengevallen, sterker nog, het viel heel erg mee en ze had het leuk gevonden, maar hij koos altijd de organisatie voor haar. Deed hij constant, waarom nu dan niet.

Levi kon een lach nauwelijks onderdrukken. Dit was precies wat hij had verwacht. Hoewel ze het ene zei, sprak haar lichaam hele duidelijke taal. Hij wendde zich tot Roger en keek hem met een beleefde glimlach aan. 'Je hebt haar gehoord. Helaas zijn er een aantal zaken die geregeld moeten worden. Ik zou het prettig vinden als je dit gesprek.. discreet wilt houden. Ik neem aan dat er nog niemand op de hoogte is van de huidige verblijfplaats van Arya Consinealis?' Hij keek de man strak aan en deze schudde zijn hoofd. 'Slechts degene die met mij meegereden is hierheen. Zo lang er geen deal staat, wordt dit stilgehouden.'
Levi glimlachte. 'Ik zou graag een aantal dingen met mijn vertrouwde mensen willen bespreken en Arya zal uiteraard wat spullen bij elkaar moeten pakken en afscheid moeten nemen. Wat zeg je ervan als je even naar een gastenkamer begeleid wordt samen met je medereiziger, dan kan je haar vanavond meenemen.'
Hij hoopte dat Arya zich even in kon houden. Dit was een gevaarlijk spel dat Levi ging spelen en dit kon alleen wanneer er in opperste concentratie meegedaan werd. Roger aarzelde overduidelijk, maar dat was logisch. Levi veranderde zijn voorstel. 'Karin zal jullie gezelschap houden. Wapens moeten uiteraard ingeleverd worden, maar het is een teken van goed vertrouwen. Laat even aan de mensen onder je weten dat je later terug bent.' Nu stemde Roger uiteindelijk in, al niet van harte. Zijn blik ging hebberig naar Arya en Levi wist niet of hij zich lang in zou kunnen houden. Beide mannen kwamen overeind, lieten elkaars blik even niet meer los. De man die Arya had gehaald, kwam uit de schaduwen tevoorschijn. 'Ik begeleid hem wel naar een rustige ruimte nadat ik Karin gehaald heb,' stelde hij voor en Levi knikte. 'Tot straks, Roger.'
'Tot straks, Levi. En waag het niet om spelletjes met ons te spelen, we weten allemaal dat Karin jou veel meer waard is dan het kleine heksje dat binnenkort weer van mij zal zijn.'

Haar handen trilden terwijl ze naar Levi luisterde. Blijkbaar was de vorige avond voor hem helemaal niets waard geweest, waarom zou hij ook maar een klein beetje om haar geven? Iedereen wist dat Sarah de aardige van de twee meiden was, Arya was toch maar een kreng en duidelijk eentje die je beter kwijt dan rijk kon zijn. Ze richtte haar ogen op de grond terwijl Levi met Roger aan het praten was. Top. Dus vanavond zou ze hier weg zijn. Hoe lang dacht Levi dat ze het vol ging houden bij haar ex? Iedereen in deze kamer kon zien hoe hij naar haar keek, met hem meegaan, zou er binnen een paar dagen voor zorgen dat haar vader ergens haar lichaam kon vinden. Of Levi, het was maar net wie Roger besloot te informeren. Misschien wel niemand, hij kon haar ook gewoon in een rivier dumpen, klonk ook wel als een goed idee. Alle sporen zouden verdwijnen, Levi zou nooit getuige zijn en niemand wist wat er gebeurd was. Sarah zou het niet eens weten, aangezien Arya er niet echt vanuit ging dat haar vriendin iets verteld zou worden.
Op dat moment verlieten Roger en Levi's man de kamer, zodra de deur sloot, schoot Arya naar voren. Ze trok een schilderij van de muur en smeet deze zo hard als ze kon tegen het hoofd van Levi, terwijl ze hem woedend aankeek en de stoel ook al tegen hem aan smeet. 'Ik haat je,' haar stem droop van afschuw en woede, net als haar blik overigens, dat kwam erg goed overeen. 'Ga je het mijn vader überhaupt vertellen? Ga je hem vertellen dat je zijn dochter gewoon de dood in gejaagd hebt, nadat je me een week geleden met hem liet praten? Weet je, ik dacht gisteren serieus dat je niet zo erg was. Dat ik je wel wat meer krediet mocht geven, dat je niet de persoon bent die ik dacht te kennen door mijn vaders dossiers, maar blijkbaar had ik het verkeerd. Ik veracht je, Levi en ik hoop dat je dood neervalt.'

Levi wachtte tot de twee de ruimte verlaten hadden en liet zich rustig bekogelen door Arya. Hij ontweek de stoel en het schilderij zo goed en kwaad als het ging, maar zijn blik bleef neutraal en emotieloos. 'Je snapt het spel dat wij hier spelen nog steeds niet, Arya. Dat is niet erg. Maar laat ik één ding duidelijk maken...' Hij kwam razendsnel overeind en pakte haar bij haar polsen, zoals hij vanmorgen ook gedaan had. Ditmaal alleen wat steviger, hoewel hij haar geen pijn probeerde te doen en haar er slechts van probeerde te weerhouden nog meer meubilair te slopen. Hij boog zich naar haar toe. 'Als jij de rest van de dag niet precies doet wat ik zeg, zal ik je leven niet kunnen garanderen. Luister je wel, zal je niets overkomen. Ben ik duidelijk?' Hij vond het vreselijk om zo tegen haar te doen, maar wist ook dat hij haar ervan overtuigd moest laten zijn dat dit echt ging gebeuren. Als Roger ook maar rook dat er iets niet klopte, was het hele feest namelijk afgelopen. Hij liet Arya weer los en nam afstand. Haar woorden deden hem net zo goed pijn, maar hij wist ook wel dat het niet meer dan logisch was dat ze de dingen zei die ze zei. Het was begrijpelijk. Hij hoopte ook dat ze later zou begrijpen dat hij dit voor haar gedaan had. Op deze manier kon hij Roger voor eens en voor al uitschakelen, dan was zij van hem af en was Levi zijn organisatie ook nog eens veilig. Hij haalde diep adem en keek haar koel aan. 'Ga je spullen nou maar pakken, over een uur geef ik je aan hem mee. Je moet niet overdrijven Arya, dat is nergens voor nodig. Sarah zal ook wel afscheid willen nemen.' Hij liep de ruimte uit, verdween de gang in en liep een woonkamer verder op binnen. Hier was Sarah niet, maar wel een aantal bekwame mannen die hij bij elkaar haalde. Er moesten plannen gemaakt worden en het was goed als zo min mogelijk mensen daarvan op de hoogte waren. Hij baalde er wel van dat hij Karin erin had moeten betrekken, maar geloofde dat zij hem genoeg vertrouwde om mee te spelen. Ze had ervaring met zijn spelletjes. Veel meer dan Arya.