Arya & Levi voor de zoveelste keer

Als ze dan al had gedacht dat het niet erger kon, was ze mis geweest. Hij deed haar pijn. Wat dacht hij, dat het haar niets zou doen als hij haar polsen op die manier vast zou pakken? Niet dat het hem uitmaakte, aan zijn blik kon ze zien dat het de bedoeling was dat het pijn deed. Nog iets wat ze hem niet kon vergeven. Daarbij geloofde ze eigenlijk ook niet dat hij Sarah veilig zou houden, maar wat moest ze dan? Haar vriendin kon ze niet meenemen, dat was sowieso haar doodsvonnis en ze wist dat Sarah marteling in ieder geval niet aankon. Zij wist dan tenminste al hoe het werkte, als dat ook maar enigszins nut had.
Toen Levi de kamer uit liep, zakte ze neer op haar knieën en staarde naar de deur. Haar lip trilde terwijl een traan over haar wang liep. Ze had zich aan haar stuk van de deal gehouden, ze was een perfecte chaperonne geweest de vorige avond en ze had serieus haar best gedaan, was dit dan wat ze ervoor terug kreeg? Misschien had ze haar vader niet moeten beloven dat ze elkaar weer zouden zien als de tijd rijp was, aangezien dat pas in het hiernamaals zou zijn. Het zou hem verteren als hij wist dat zijn dochter er niet meer was en momenteel was er niet wat ze daartegen kon doen. Voorzichtig stond ze toch op en liep richting de kamer die van Sarah en haar was geweest de afgelopen tijd. Nu was hij alleen nog van Sarah. Verdrietig keek ze rond. Er was hier niets dat van haar was, niets dat ze mee wilde nemen. Misschien kon ze de kleding die ze had gedragen toen Levi haar meenam, maar dan liet ze die nog liever achter voor Sarah. Roger zou het haar toch niet laten houden, het zou haar al verbazen als ze kleding droeg in zijn bijzijn, waarom moest ze dan dingen meenemen? Op dat moment schoot er iemand de kamer binnen en sprong Sarah bovenop haar. Angstig. Haar armen klemden zich om Sarah heen en ze voelde haar vriendin trillen. Iemand had haar ingelicht, er was geen andere verklaring voor haar gedrag.

Bijna niemand was ervan op de hoogte. Arya niet, Sarah niet, niemand. Alleen de mannen die hij hulp had gevraagd. En dat waren er twee. Twee, om te zorgen dat de wissel met Karin goed zou verlopen. Levi had de wapens van het tweetal gasten bij zich, zijn partners in crime droegen goed verhulde wapens. Er kon niets mis gaan, tenzij Arya roet in het eten gooide. Hij geloofde van niet, daarvoor was ze te zeer geschokt en ze wilde dat Sarah niets overkwam, dus moest ze wel voorzichtig zijn. Hij zuchtte eventjes, hij vond het vreselijk om haar dit aan te doen. Juist omdat ze zich de dag ervoor zo goed had gedragen en ze het gezellig hadden, oprecht gezellig. Natuurlijk voelde zij zich verraden en Levi zou hard zijn best moeten doen om dit goed te maken. Hij hoopte dat het feit dat hij met Roger af zou rekenen daarin zou helpen. Hij hoopte het echt.
Hij zocht Arya nu en vond haar al snel. Met een koele blik gebaarde hij haar om mee te lopen, want het was tijd voor de zogenaamde uitwisseling. 'Niet vergeten naar wie je moet luisteren,' zei hij nogmaals tegen haar, met een stem gespeend van enige emotie. Anders had ze waarschijnlijk direct gehoord dat er iets mis was en niet klopte, wat voor nu niet de bedoeling was. Hij voelde de wapens in zijn zak. Geladen met losse flodders, om ieder gevaar te voorkomen. Hij zou namelijk Karin terugkrijgen en Arya en de wapens daarvoor geven. Of, dat was het idee dat Roger had. In praktijk zou hij de wapens aan hen teruggeven als teken van goed vertrouwen, Karin terugkrijgen en ervoor zorgen dat vóór Arya bij hen was, zij het leven gelaten hadden. Het was dan dus de bedoeling dat Arya direct naar de grond zou duiken als hij dat aangaf, zoals ze ook hadden gedaan de eerste keer dat zij een opdracht hadden gedaan. Hij hoopte dat haar reflexen snel genoeg waren en dat ze naar hem zou luisteren. Hij hoopte het echt.

Na een tijdje had ze Sarah van hun kamer weggestuurd en haar gezegd naar het zoldertje te gaan. Ze wilde niet dat haar vriendin zou zien wat er gebeurde en het was al moeilijk genoeg voor Sarah. Niet dat het voor haar erg makkelijk was, maar ze was altijd al sterker geweest dan Sarah en Arya wist toch wel dat ze hier niet onderuit ging komen. Uiteindelijk, ze had haar echt moeten overtuigen, was Sarah er toch vandoor gegaan. Levi had gezegd dat ze afscheid moesten nemen, maar had hij enig idee dat dit een echt afscheid was? Ze gingen elkaar niet bepaald nog zien. Nooit. Eigenlijk was ''nooit'' een stom woord en ze gebruikte het amper, maar nu dekte het de lading wel.
Zo'n drie kwartier later kwam er iemand binnen, Arya zat met een doodse blik op het bed en keek op toen Levi in de deuropening verscheen. 'Ik hoop dat Karin met het kind in je armen sterft, zonder dat je er iets aan kan doen, dan weet je wat je Sarah en mijn vader nu aandoet.' Het was ontzettend gemeen om dat te zeggen en ze meende er ieder woord van. Ergens kon ze er nog wel mee leven wat hij met haar deed, maar dat haar vader en Sarah hierin betrokken waren, vond ze nog veel erger. Arya liep achter hem aan naar beneden, waar de rest al klaar stond voor de uitwisseling. Kon je het wel zo noemen? Roger was echt niet zo dom dat hij Karin iets aan ging doen, waarschijnlijk deed hij dat alleen als het echt nodig was en Levi was gewilliger dan ze gedacht had. Dit was makkelijker voor beide partijen en dat zij er tussen stond, maakte voor hen niets uit. Ze stond ergens in het midden, wachtend tot ze mee zou moeten. Haar blik was in de verte gericht, er was niemand die ze echt aankeek, maar ze lette ook totaal niet op. Wat voor nut had het nog? Roger zou haar toch wel meeslepen, hij had een fetish voor lichamelijke pijn, dus zelf lopen zou er ook niet bij zitten. Nee, er was niets dat ze kon of ging doen. De redenen waren gewoon weg en ze was niet van plan om Sarah dan nog in gevaar te brengen door er wel vandoor te gaan.

Natuurlijk deden haar verwensingen pijn. Hij wist dat Arya ook tegen Karin had gezegd dat Ryan dood kon vallen wat haar betreft en dat was diezelfde avond nog gebeurd. Maar dit was ook de emotie, hoewel ze behoorlijk overtuigd leek van haar eigen woorden. Hij zou het haar binnen enkele minuten uit kunnen leggen.
De wapens werden overhandigd en weggestopt. Karin pakte de hand van Levi vast en kneep erin. De twee wisselden een veelbetekenende blik uit en liepen naar het grijze midden van de ruimte, waar Arya zich bevond. Afgesloten van de wereld. Levi bleef bij haar stilstaan, keek langs haar heen naar Roger en gaf haar een duwtje in zijn richting. Tegelijkertijd haakte hij zijn voet om haar enkel, waardoor ze haar evenwicht verloor en op de grond belandde. In een fractie van een seconde dook Levi samen met Karin omlaag, die laatste had namelijk al lang doorgehad dat dit niet zomaar een uitwisseling zou zijn. Roger had Levi al vaak genoeg dwars gezeten en dat was nu verdorie afgelopen. Dit was het perfecte moment geweest.
Er klonken snel achter elkaar vier schoten en daarna een plof van vallende lichamen. Daarna was het een moment stil, waarin Levi weer overeind kwam en Karin ook hielp met opstaan. Aan de andere kant van de ruimte lagen Roger en zijn compagnon, de tweede morsdood maar de eerste nog in leven. Roger was slechts door zijn enkels geschoten zodat hij niet weg zou kunnen komen, op geen enkele manier. Levi was niet zo van het martelen van zijn tegenstanders, maar dit was niet zozeer een marteling. Meer gerechtigheid. Als Arya wilde, kon ze beslissen hem te laten leven. Als ze besloot dat ze hem dood wilde, mocht ze wat Levi betreft zelf de trekker overhalen. In een halfuur tijd had hij namelijk research gedaan. Deze allerliefste Roger had Arya een jaar lang zo goed als mishandeld. Dat was niet oké.

Haar lichaam trilde zachtjes terwijl haar blik even naar Roger ging. Aan zijn gezicht te zien had hij enorm veel zin in hun reünie. Arya kon de verwensingen voor Levi niet eens meer hardop uitspreken, het waren er teveel en geen woord was genoeg om duidelijk te maken wat ze hoopte dat er met hem en Karin zou gebeuren. Voornamelijk met Karin en zijn mannen. Die mochten allemaal op de meest gruwelijke wijze sterven zodat hij alleen achter bleef, hij zou weten wie dit voor hem gewenst had, maar hij zou geen spijt hebben. Waarom zou hij, ze was toch niets waard, niet voor hem of voor zijn mannen. Hopelijk zou Sarah het hem wat lastiger maken dan ze de laatste tijd gedaan had, daar zag ze haar vriendin nog wel voor aan.
Ze voelde hoe Levi haar een duwtje gaf zodat ze wel moest gaan lopen, maar wat ze niet verwacht had, was dat hij haar ook meteen op de grond terecht liet komen. Met een harde klap wist ze zichzelf nog net op te vangen met haar armen. Arya hoorde de schoten door de kamer en rolde weg van de vuurlinie, om tegen de muur tot stilstand te komen en nog net te zien hoe Roger en zijn man neergeschoten werden. Tenminste, de man die bij hem hoorde werd gedood, Roger niet. Hem schoten ze in zijn voeten, of enkels, benen, net hoe je het wilde noemen, waardoor hij vloekend op de grond terecht kwam. Arya's ogen schoten heen en weer tussen Roger en Levi, niet wetend wat ze hier nu weer van moest denken. Ze snapte het niet, wat niet eens heel onlogisch was, aangezien er geen logica in zat wat er net gebeurd was.
'Levi, vuile verrader, kies je dat kreng boven mij?' Woest spuwde hij richting Levi, Roger was dan misschien dom, maar niet zo dom dat hij niet door had dat hij hier zou sterven, dus waarom zou hij dan zijn zegje niet doen? 'Veel succes met haar, je kent haar niet zoals ik, je gaat nog wel je problemen krijgen.'

Levi had nog steeds een koele gezichtsuitdrukking, maar zijn ogen glansden triomfantelijk. Het was gelukt, er waren geen onnodige gewonden gevallen. Hij bleef verder heel rustig toen hij op Roger af liep en voor de man op zijn hurken ging zitten, net buiten bereik van zijn armen. 'Arme Roger toch, heb je het spelletje niet goed doorzien? Wij zijn nooit bondgenoten geweest, jouw organisatie is een armetierig groepje dat mijn opdrachten van me afneemt. Daarbij dacht ik je heel duidelijk gemaakt te hebben dat "dat kreng" niet mijn bezit is en ik dus geen ruil kan maken met haar leven.' Hij klopte de man even op zijn hoofd, waarna hij weer overeind kwam en zijn blik op Arya richtte, die ongedeerd leek en alleen heel verbaasd was. Even twijfelde hij, want hij wist niet zo goed wat ze zou doen als ze zich realiseerde wat de waarheid was. Maar goed, veel keuze had hij niet. 'Het spijt me dat ik deed alsof ik je aan hem uit zou leveren, Arya. Dat is nooit mijn plan geweest en ik begrijp je woede volledig. Hij is niet de liefste voor je geweest in het verleden en zo te horen is daar in het heden niets aan veranderd. Als je wilt, mag je zijn leven in eigen handen nemen en beslissen wat je ermee wilt doen. Nogmaals, het spijt me verschrikkelijk dat ik zo tegen je heb gedaan. Maar gelukkig heeft Roger hier geen onraad geroken, waardoor het relatief goed is afgelopen.' Zijn blik gleed van het meisje naar de man op de grond en hij stapte terug, samen met Karin. Die fluisterde iets in zijn oor en verliet daarna geruisloos de ruimte, waardoor Arya, Levi, twee mannen van Levi en een gewonde Roger achter bleven. Levi pakte een vuurwapen van één van zijn mannen over en wachtte tot Arya zou reageren. Roger bleef ondertussen vloeken en tieren, maar daar hoefde Levi geen aandacht aan te besteden. De man zou geen gevaar meer vormen, voor wie dan ook.

In eerste instantie hadden haar ogen het heel druk gehad met iedereen in de kamer in de gaten houden, maar nu focuste ze zich op Levi en luisterde naar wat hij tegen Roger zei. Hij ging haar niet uitleveren? Sterker nog, het kwam over alsof hij het nooit van plan was geweest, als ze luisterde naar wat hij tegen Roger zei. Dit was een spél? Althans, Levi zei dat Roger het spelletje niet door had gehad, wat duidelijk insinueerde dat hij het ook een spel vond. Dus zij was de inzet geweest. Wat nou als het fout was gegaan? Op dat moment richtte Levi zich tot Arya en legde haar uit wat er aan de hand was geweest. Ongelovig keek ze hem aan. 'Doe met hem wat je wilt, waarom zou ik geloven dat je nu wel de waarheid spreekt en ik dus kan kiezen, hm?' Tranen van woede, maar ergens ook opluchting, stonden in haar ogen terwijl ze hem aankeek. 'Doe wat je wilt Levi, dat doe je toch wel,' dat waren de laatste woorden die ze voor nu aan hem vuil ging maken.
Arya was de kamer uit geschoten, richting de zolder waar Sarah was. Haar vriendin was naar beneden aan het klimmen, ze had de schoten gehoord en wilde weten wat er aan de hand was, toen ze werd bedolven onder het gewicht van Arya. Samen tuimelden ze langs de trap, op de grond. Sarah schrok dan misschien, maar ze was uitermate blij dat Arya hier nog was, wat dat ook mocht betekenen. 'Arya, wat gebeurde er?' Bezorgd keek ze haar vriendin aan, die duidelijk overstuur was, hoewel Arya zelf nog niet eens zeker wist wat er gebeurd was.
'Het was een spel voor Levi, geen idee waarom en hoe, maar schijnbaar was hij niet van plan me uit te leveren en was het gewoon leuk om tegen me te liegen. Om te zien hoe verschrikkelijk ik dit vond. Het was een spél, Sarah! En dan denkt hij ook nog me te laten kiezen wat er met Roger gebeurt, alsof dat me interesseert, zolang hij dood is boeit me dat echt niet.'

Niet de reactie waarop hij had gehoopt, wel die die hij verwacht had. Hij richtte zich tot Roger. 'Helaas eindigt onze samenwerking hier,' zei Levi koeltjes, waarna hij het pistool richtte en met één gericht schot een miserabel leven beëindigde. Het wapen werd weggestopt en de twee mannen die er waren, wisten wat hen te doen stond. De lijken moesten gedumpt worden en Levi moest even een telefoontje plegen met de tweede leider van Roger zijn organisatie, die zonder Roger niet lang meer zou bestaan. Het werd een kort telefoontje, Levi meldde kort dat de samenwerking voorbij was en dat ze Roger niet terug hoefden te verwachten. Er werd gevloekt en getierd aan de andere kant van de lijn, dus Levi hing al snel op en gooide zijn telefoon op een tafel. Er kwam een hoofdpijn opzetten, die hij eerder vandaag ook al gevoeld had toen Karin hem zei dat er een gast was. Hij wist vrij zeker dat hij Arya een betere uitleg verschuldigd was, maar wist ook dat ze op dit moment niet naar hem zou willen luisteren. In ieder geval niet gewillig. Natuurlijk, van uitstel kwam afstel, maar op één of andere manier maakte dit meisje hem net zo bang om iets fout te doen als zijn eigen moeder. Nou ja, niet helemaal. Anders. Hij had het nu toch al fout gedaan. Hij liep de trap op en kwam het tweetal tegen, dat overduidelijk heel blij was dat ze elkaar niet hoefden te missen. Had hij toch nog iets goed gedaan, of zo. Hij liep langs ze heen, zijn eigen kamer in en besloot om maar aspirine te gaan slikken tegen de hoofdpijn, die nu toch wel heel duidelijk op kwam zetten. Hij liep de badkamer in die aan zijn kamer grensde, pakte een glas en slikte drie pilletjes. Ja, zoveel was nodig om bij hem de pijn te kunnen onderdrukken. Misschien kon hij aan Karin vragen om de volgende keer de sterkere soort te bestellen, dan waren ze iets minder snel door de voorraad heen.

Sarah was druk bezig met het gerust stellen van haar vriendin, toen Levi de trap op kwam. Ze keek bijna nooit boos, daar hield ze niet van, maar hij verdiende de woedende blik die ze hem toewierp. Je moest heel erg je best doen wilde je Arya daadwerkelijk overstuur krijgen, het was haar pas een paar keer gelukt en ze kenden elkaar echt al jaren. Het lukte hem na een aantal weken. Dat was niet goed, zo kwetsbaar hoorde Arya niet te zijn en Sarah zou er dan ook persoonlijk voor zorgen dat dit niet nog een keer gebeurde. Het maakte niet uit hoe lief ze was voor mensen, niemand kwam aan haar vriendin.
'Kom Arya, we gaan wat te eten scoren en het desnoods zelf maken als je daar blij van wordt,' Sarah glimlachte en trok het meisje overeind, waarna ze samen richting de keuken liepen. 'Je gaat de rest van de dag, desnoods van de week of de maand Levi gewoon negeren, dat kan je wel, desnoods herinner ik je af en toe.' Beide meiden kwamen in de keuken aan, Arya ging op het dienblad zitten en Sarah ging aan de slag. Ze haalde wat spullen uit de koelkast en deed deze in een pan, er werden wat groenten bij gegooid voor de smaak en ondertussen hield ze Arya goed in de gaten.
'Weet je wat het is, ik denk eigenlijk dat Levi het niet zo slecht bedoelde,' voorzichtig kaartte Arya haar gedachtes aan. 'Hij zei dat hij niet van plan was me uit te leveren, misschien was hij dat wel nooit, maar dan snap ik niet waarom hij me dat niet gewoon kon zeggen. Hij weet dat ik goed kan acteren, dat ziet hij toch in de klussen die ik voor hem opknap en gisteren was ik een geweldige chaperonne. Waarom moet hij dan tegen me liegen? Ik had het makkelijk mee kunnen spelen en dan had ik me nu niet zo hoeven voelen. Dan had ik hem niet honderd keer de dood in gewenst, samen met Karin en zijn mannen. Ik snap het gewoon niet.'

Van uitstel kwam afstel. Hij had het net nog tegen zichzelf gezegd en zich voorgehouden dat hij het later wel zou doen. Maar hij realiseerde zich ook dat het misschien beter was om het nu te doen, om alle misverstanden de wereld uit te helpen. Wat de gevolgen daar ook van waren. Hij keek in de spiegel en realiseerde zich dat er aan zijn gezicht niets te zien was. De koele, afstandelijke blik leek op zijn huid gegraveerd te zijn. Geen wonder dat Sarah hem zo'n lelijke blik toegeworpen had, alsof hij onaangedaan leek door dit alles. Hij spatte wat water in zijn gezicht, trok zijn gezicht uit de plooi en weer in de plooi, trok wat verschillende soorten gezichten in de spiegel en eindelijk leek er iets van emotie in zijn gelaatstrekken door te komen. Dat was genoeg.
Hij kwam zijn kamer uit, liep de trap af en voelde hoe zijn hoofd nog meebonkte op het ritme waarmee hij de trap af liep. Negeren. Straks kon hij zielig op zijn bed gaan liggen, maar niet nu. Hij liep naar de keuken en hoewel hij niet af wilde luisteren, hoorde hij toch de laatste zin die Arya sprak. Even aarzelde hij hierdoor, maar hij zette toch door. Hij haalde diep adem, liep de keuken en zocht direct Arya met zijn ogen. 'Dat was de juist de reden dat ik het je niet kon vertellen,' zei hij zacht. Daarna wendde hij zich tot Sarah. 'Laat me even met Arya spreken, alsjeblieft. Vijf minuten.' Allerlei soorten aarzeling schoten over het gezicht van het meisje, maar uiteindelijk leek ze toch toe te geven. 'Als hij iets zegt wat je niet aanstaat, geef dan een gil. Dan sla ik hem in elkaar met een koekenpan,' zei Sarah nors en ze verliet de ruimte eventjes. Levi zuchtte. Natuurlijk, een koekenpan. Een zorg voor straks. Nu moest hij dit heel voorzichtig gaan uitleggen aan Arya. 'Ik snap het als je kwaad op me bent. Ik heb tegen je gelogen en hoewel ik er spijt van heb, was het voor mijn gevoel nodig. Niet omdat ik je niet vertrouwde, ik weet dat je een goede actrice bent. Maar Roger kent jou ongelofelijk goed en de oprechte emotie is het meest echt. Ik zeg niet dat wat ik deed het juiste was. Maar dankzij jou échte woede over mijn keuze, is hij er met open ogen ingetuind. Arya, ik meen dat ik niet van plan was je aan hem te geven, vanaf het begin al niet. Niet na gisteren, of vannacht.' Hij slikte eventjes. Moest hij daar verder op doorgaan? Ja, eigenlijk wel. 'Of eigenlijk, sowieso niet. Zo'n man ben ik niet. Het welzijn van mijn organisatie, de mannen daarin en de vrouwen die daarbij horen, zijn belangrijk. Je wilt het misschien niet horen, maar je hoort er net zo goed bij als Karin. Ik zou je nooit overleveren aan een man die je mishandelt voor zijn eigen plezier. Maar het spijt me dat ik je dat heb laten geloven.'

Als ze eerlijk was, dan was het inderdaad een verrassing dat Levi hen naar de keuken gevolgd had. Nadat ze hem zijn kamer in had zien lopen, had ze verwacht hem de rest van de dag niet meer te zien. Of ja, zien, niet praten. Blijkbaar had ze dat verkeerd gedacht, aangezien hij wel degelijk van plan was om met haar te praten. Spreken. Een gesprek. Ze was er nog niet helemaal over uit of ze dat wel wilde, dus voor hem zou het in eerste instantie een monoloog zijn. Ze wachtte tot hij klaar was met praten, maar luisterde niet alleen naar wat hij zei. Arya hield heel strak zijn emoties in de gaten, misschien dat ze dan een beetje uit kon vogelen of hij nu wel de waarheid sprak.
'Roger en ik hebben elkaar een aantal jaar al niet gezien, ik was jong en onwetend en nog geen actrice toen ik iets met hem had. Hij had het niet geweten als ik acteerde, hij weet namelijk niet hoe goed ik ben en hij kent me niet op die manier. Misschien moet je de volgende keer je onderzoek beter doen, je weet niet eens wat hij me gedaan heeft, Levi. Hoe verwacht ik je dat ik de volgende keer wel geloof wat je zegt, hoe denk je dat ik dat nu kan geloven? Ik wil je geloven en ik geloof wel dat je me nooit echt uit ging leveren, maar hoe kan ik er zeker van zijn dat dit niet nogmaals gebeurt? Dat was een retorische vraag, daar hoef ik geen antwoord op, aangezien je niet kan zeggen dat het niet meer gebeurd.' Even viel ze stil terwijl ze de pan van het vuur haalde. Als ze het eten nu niet redde, dan zou het aanbranden en was ze er vrij zeker van dat Sarah het aan Levi of zijn mannen zou voeren. Momenteel was haar vriendin wel in staat tot zulke heiligschennis. 'En normaal gesproken zou ik zeggen dat je het maar moet bewijzen, maar ik zou niet weten op welke manier. Laat het maar gewoon Levi, ik zie wel wat ik doe, hoewel je er wel vanuit kan gaan dat je een andere chaperonne zoekt voor welk feest dan ook.'

Dan was het dus nu of nooit. Met ieder woord dat ze sprak voelde hij het meisje van gisteren verdwijnen. Het meisje dat naast hem had liggen slapen afgelopen nacht, het meisje dat hij met zoveel zorg behandeld had de vorige avond. Ieder woord dat ze nu sprak, verwijdde de afstand tussen hem en haar. En er was één ding dat Levi wist: dat wilde hij niet. 'Ik kan inderdaad niet beloven dat er zoiets nogmaals voorvalt. Er is geen mogelijkheid om je complete veiligheid te garanderen. Maar Arya...' Er klonk aarzeling door in zijn stem. Op één of andere manier voelde dit als een omslagpunt. Of het punt waarop het meisje van gisteren voor hem weggleed. Er was geen tussenweg. Hij liep naar haar toe, tilde haar op en zette haar op het aanrecht, zodat hij haar recht aan kon kijken. In een halve seconde schoot er een heleboel twijfel door zijn ogen, door zijn hoofd en door zijn lichaam, maar uiteindelijk deed hij het toch. Hij kuste haar, op haar lippen. Kort, ja. Misschien te kort. Maar misschien was hetgeen dat hij deed wel helemaal fout. Liet haar dus weer los, zette een stap naar achteren. Twee stappen zelfs, om buiten het bereik van haar handen te blijven als ze hem had willen slaan. Hij slikte even. 'Ik zal jou nooit moedwillig in gevaar brengen, je iets aandoen of je iets laten doen wat je echt niet wilt.' Nog meer te zeggen? Oh, hij kon waarschijnlijk nog wel een uur door blijven ratelen als hij daar de kans toe kreeg, maar zijn hart bonkte in zijn keel en hij was bang het op te hoesten als hij nog meer vertelde. Wat had hij in godsnaam gedaan en waarom? Ze had heel duidelijk gemaakt dat ze hem niet vertrouwde en dat er toch nooit iets tussen haar en één van de mannen hier zou gebeuren. Daar hoorde Levi bij, dat wist hij dondersgoed. Hij was een ongelofelijke idioot.

Er was geen actie die meer verwarring bij Arya teweeg had kunnen brengen dan deze. Hij kuste haar. Godsakke, hijWat d hij te hWat. Wat dacht hij wel niet? Betere vraag, wat dacht zij hier eigenlijk van? Ze wist het niet, het enige dat ze momenteel wel wist, was dat hij te snel opgehouden was. 'Als je iets doet, moet je het goed doen, Levi, en dit was verre van goed. Of voldoende.' Ze spring van het aanrecht, sloeg haar armen om hem heen en trok hem een stukje na beneden, zodat ze hem vol op zijn mond kon pakken. Misschien niet geheel de meest logische reactie, maar ze had dit nodig en als hij er dan mee begon, kon zij het wel afmaken.
Zwembad geen idee hoe lang ze hem precies gezoend had, maar Arya trok terug en keek hem ietwat onschuldig aan. gEzoend en moet ik dan ook mijn excuses aanbieden, maar je moet toegeven, ik ben en blijf een geweldig actrice. Eigenlijk wilde ik dit vanochtend al doen, maar ik vond het leuker als jij het deed, aangezien ik je reactie niet kon peilen. Nu kan ik dat wel.' Er stond een kleine, nog stede ondeugende glimlach op haar gezicht terwijl ze hem aankeek. 'Maar je kan wel goed zoenen hoor!'

Hij had een heleboel verwacht, maar eigenlijk dit niet. Wel gehoopt, stiekem, maar niet verwacht. Toen ze van het aanrecht kwam en zei dat het niet goed was, had hij eigenlijk een klap in zijn gezicht verwacht en dat was dus echt niet wat hij meemaakte toen ze hem omlaag trok. Door de verassing liet hij dat ook zomaar gebeuren en het was dus maar goed dat hij het toe had gelaten, want ditmaal zoende zij hem en dat maakte een heleboel gekke kriebels in hem los. Dus het was wel goed geweest, maar gewoon niet lang genoeg. Nou, dat kon goed zijn omdat hij het eigenlijk... eng had gevonden. Wat, Levi die iets eng had gevonden? Ja, hij had het eng gevonden. Maar was blij dat hij het gedaan had, want dit was de uitkomst. En toen ze hem losliet, kon hij een gespannen glimlach niet onderdrukken. 'Als ik vanochtend had geweten dat je het wilde, zou ik je toen al gezoend hebben. Maar of je het gelooft of niet, ik durfde het simpelweg niet te doen. Nog steeds niet, eigenlijk.' De spanning in zijn lichaam was iets afgenomen, hij voelde zich iets minder ongemakkelijk nu. Nog steeds was het wel raar, omdat hij nog fris in zijn geheugen had dat Arya de vorige avond had gesuggereerd had dat er toch niets tussen haar en één van de mannen hier zou gebeuren. Maar het bleek dus anders te zijn en hij kon niet zeggen dat hij daar rouwig om was.

Een glimlach verscheen op gaat gezicht toen Levi zei dat hij dit gewoon niet durfde had. 'Wat, de grote maffiabaas die bang is om een meisje te zoenen? Die had ik toch niet aan zien komen hoor, misschien moet ik dan toch iemand anders uitzoeken om te zoenen, immers gaat het me alleen om de status.' Grinnikend knipoogde ze naar hem. Misschien zou Sarah haar vermoorden in dat ze het weer voor elkaar gekregen had om een gevaarlijke man leuk te vinden, maar op een of andere manier was dat gewoon haar typ, daar kon ze vrij weinig aan doen.
'Vertel eens, wat gaan we nu doen? Sterker nog, wat ga jij nu doen? Ik heb, helaas, een boom die ik op moet ruimen aangezien ik daar nog steeds geen vent voor nodig heb.' Overigens was er wel nog iets fatA ze van hem wilde, alleen leek dit niet het juiste moment om het te vragen.Arya wilde namelijk heel graag dat hij haar zou trainen. Ze wilde niet zo zwak voelen als dat ze zich soms voelde bij klussen of zoals ze zich deze ochtend gevoeld had. Dat was een verschrikking geweest en ze haatte het. Jee, hij moest haar sterker maken, sowieso was het ook wel leuk als ze een beetje tegen hem op kon, maar fat was een ander verhaal. Eerst Levi maar eens uithoren over zijn plannen.

'Niet om een meisje te zoenen,' protesteerde hij met een glimlach, 'maar wel om jóu te zoenen. Het zou toch war zijn als ik een sterke, geëmancipeerde vrouw in de weg stond, vind je niet?' De glimlach op zijn gezicht was alleen maar breder geworden. Hij moest zich wel even inhouden hoor, maar een gevoel van geluk verspreidde zich door zijn lichaam. Dat hij het nieuwe jaar zo kon beginnen, was meer dan hij had durven hopen. Maar goed, er lag een kerstboom op Arya te wachten en de vijf minuten die hij van Sarah had gekregen, waren ook al om. 'Jij mag het aan Sarah vertellen,' zei hij met en vrolijke twinkeling in zijn ogen, 'ik denk namelijk dat ik me moet verstoppen voor een koekenpan.' Hij drukte snel een kus op haar voorhoofd en knipoogde onschuldig. 'Als jij, als sterke geëmancipeerde vrouw, nog hulp nodig hebt met die boom, geef maar een gil. Je kunt net zo goed gebruik van me maken als ik er toch ben, niet?' Hij grijnsde, verliet daarna de keuken en gaf Sarah, die wantrouwend had staan kijken, een dikke knipoog voordat hij de ruimte verliet.

Oh, Sarah, ja misschien was het ook wel goed om dit aan haar vriendin te vertellen, maar voor haar was ze niet zo bang. Immers wist Sarah heus wel op wat voor soort mannen Arya viel, Levi paste goed in dat rijtje, dus een verrassing zou het niet worden. Daarentegen zou Levi het aan Karin uit moeten leggen als ze ook in haar bijzijn zouden zoenen, wat een stuk gevaarlijker was. Er was namelijk niet echt liefde verloren tussen Karin en Arya en waarschijnlijk zou dit ook nooit gebeuren.
Haar vriendin kwam de keuken weer binnen en voor Arya iets kon zeggen, stak Sarah haar hand al op om Arya tot stilte te manen. 'Ik ben niet dom en weet allang wat jullie net gedaan hebben, ik hoop alleen dat je je realiseert met wie je precies zoent en wat voor misdaden er allemaal op zijn naam staan. Verder ga ik je niet bekritiseren, aangezien dat nogal hypocriet zou zijn en ik ken je, het heeft toch geen zin. Zolang je me maar niet in de steek laat!' Lachend viel Arya Sarah om haar nek. Soms was het wel handig dat zes jaar zo goed kenden.
'Ik zou je nooit in de steek laten voor een vent, dat weet je toch?Maar kom, ik heb gezegd dat ik die kerstboom wel naar buiten krijg, alleen moeten we dan eerst alle ballen en versieringen uit dat kreng halen.'

Goed, dat was dus een stuk beter verlopen dan hij ook maar had durven hopen, eigenlijk. Wel, hij had natuurlijk wel iets de signalen van Arya gekregen, maar schattig als Levi was, had hij het niet zo goed geweten. Je kent het wel, mannen die eigenlijk de signalen niet opvatten en zo. Sigh. Maar het was dus goed gegaan, hoewel hij niet wist of ze hem nu ook vergeven had dat hij haar bijna had uitgeleverd aan haar ex. Nee, niet bijna uitgeleverd, hij was het nooit van plan geweest, al had het voor haar wel zo geleken. Wel, dat was niet zo netjes geweest.
Zonder echt op zijn omgeving te letten, maar met een brede glimlach op zijn gezicht, liep hij de trap op. Daar kwam hij Karin uiteraard op tegen, wie anders dan zijn zus zou alle dingen bij elkaar op kunnen tellen en zich gerealiseerd hebben wat er gaande was? Ze hield hem tegen op de gang en keek hem waarschuwend aan. Hij hoefde geen uitleg te geven, ze had het al lang geweten. 'Je kunt haar nooit bij je houden, Levi. Daar is ze te koppig voor.' Ze snoof even, keek of er niemand op de gang was en boog zich naar haar broer toe. 'Ik ben blij voor je, maar ik waarschuw je nu al. Ze is te wild voor je, niet Russisch.' Daarna trok ze zich terug, keek haar broer nog eens doordringend aan en liep door naar haar eigen kamer. Levi bleef achter in de gang, keek zijn zus ietwat verbaasd aan en probeerde haar woorden een plekje te geven in zijn hoofd. Te wild? Ja, Arya was ongelofelijk wild. Dat had hij al geweten vanaf het moment dat ze hier kwam. Maar te wild? Hij dacht terug aan gisteren. Niet te wild. Hij dacht terug aan vanmorgen, toen ze dacht dat hij haar uit zou leveren. Wild. Maar hij vond dat wilde van haar juist leuk, de eigenzinnigheid en de brutaliteit. Nooit de zichtbare angst, alleen als ze werkelijk werd bedreigd met een wapen. Niet wild genoeg, maar ook niet hard genoeg voor deze wereld. Niet Russisch genoeg om het vol te houden. Hij zou het haar leren. Karin zou ongelijk krijgen in deze. Maar hij was al blij dat ze het accepteerde.

Na ongeveer een half uur werk hadden ze alle ballen uit de boom gehaald. Het was Sarah zelfs gelukt om de piek van de top te halen, hoewel ze daarna wel bijna van de stoel was gevallen waar ze op had moeten staan. Arya was nog niet eens groot genoeg geweest terwijl ze op die stoel stond, waardoor Sarah het wel had moeten doen. 'En wat wil je nu doen dan? Ik bedoel, hoe ga je dit gevaarte naar buiten brengen Arya? Hij is enorm en zelfs al krijg je hem buiten, wat doen we er dan mee?'
'De afspraak die ik met Levi had, was dat ik hem naar buiten zou krijgen. Het interesseert me niet wat er daarna mee gaat gebeuren, hij moet alleen weg en dat is best simpel.' Zonder pardon trapte Arya tegen de boom aan, waardoor Sarah aan de kant moest springen en het gevaarte met een klap op de grond terecht kwam. Simpel. 'Ik zei je toch dat het niet zo moeilijk was?' Ze gebaarde dat Sarah ook een stuk van de boom moest pakken, terwijl zijn de stam on haar handen hield. Samen waren ze nog best in staat om het song naar buiten te krijgen. Er ontstond alleen al snel een probleem. Arya was al buiten, met blote voeten in de sneeuw en zonder jas, Sarah was nog binnen en de boom zat vast in de deuropening. Een diepe zucht verliet haar lippen. Wat ze ook deden, de boom zat alleen maar meer vast, wat resulteerde in Sarah die op zoek ging naar Levi. Zachtjes klopte ze op zijn deur, maar ze had niet het lef binnen te komen.
'Levi? We hebben een probleem met de boom en Arya heeft zichzelf buiten gesloten, dus je moet even komen helpen als je niet wilt dat ze bevriest.'

Het was verrassend rustig geweest het afgelopen kwartier, totdat er op zijn deur geklopt werd. Door Sarah. Eerst vermoedde hij dat ze met een koekenpan voor de deur stond om hem eens goed in elkaar te meppen, maar dat bleek niet het geval toen hij de deur opende. 'Jullie hebben toch niet geprobeerd die boom werkelijk naar buiten te tillen hè?' vroeg hij droog, maar hij wachtte niet op antwoord. 'Kom maar mee Sarah, ik zal wel even iets regelen. Zou jammer zijn als Arya bevroren tenen krijgt.'
Hij liep de trap af voor het meisje uit en kwam in een woonkamer terecht waar het fris was. De voordeur was open en er stak een kerstboom doorheen, die vastgeklemd was in de deuropening. In één oogopslag zag Levi waar het fout was gegaan en hij kon een lach niet onderdrukken. Hij pakte zijn telefoon uit zijn zak en belde naar een huis hiernaast, waar snel opgenomen werd. Snel besprak hij iets in het Russisch en nog geen minuut later stonden er twee mannen buiten. Met de ene was hij nog in gesprek, de andere was naar Arya toe gelopen. Beschreef hoe het meisje met blote voeten en zonder jas in de sneeuw stond met een kerstboom half door de voordeur gestoken. 'Laat één van jullie haar naar binnen brengen en zorg dat ze iets warms krijgt, het is geen weer om buiten te gaan staan met blote voeten,' mopperde Levi, waarop zijn bevel werd uitgevoerd. Hij gebaarde dat Sarah het beste via de gang naar het huis hiernaast kon gaan, naar haar vriendin. Ondertussen trok hij de boom weer naar binnen met de hulp van de man die buiten was, ze draaiden het monsterlijke ding en nu ging het ineens een stuk makkelijker om het gevaarte naar buiten te brengen. Er werd een telefoontje gepleegd zodat het ding opgehaald zou worden, maar dat was niet zo interessant. Levi liep door naar de woonkamer in het huis hiernaast en zag daar inderdaad een ietwat verkleumd meisje met blote voeten. Hij schudde zijn hoofd. 'Tot zover de geëmancipeerde, zelfstandige vrouw die geen hulp nodig heeft. Gaat het een beetje?'

Natuurlijk was het koud buiten en ze ging dan ook zonder mopperen mee met de man die haar vertelde mee te komen, maar toch vond ze het niet tof dat het eerder een bevel dan een vraag was. Eenmaal binnen, ze was hier nog nooit geweest, keek ze verwonderd rond en gaf haar ogen eens goed de kost. Niet veel later gooide een van de mannen een deken om haar heen, verbaasd trok ze een wenkbrauw op en lieflijk als ze was, gooide ze de deken naar hem terug. Hij mocht zijn liefdadigheid houden. Op een gegeven moment kwam Sarah ook binnen, met Levi een paar minuten later achter haar aan. Een grinnik verliet haar lippen terwijl ze hem aankeek.
'In principe had ik mijn helft gewoon buiten. Het is niet mijn schuld dat Sarah haar deel niet meer door de deur heen kreeg. Dus eigenlijk vind ik wel dat het gelukt was, daarbij heeft niemand mij ooit een kerstboom laten hanteren, wist ik veel dat andersom een stuk handiger was?' Ze glimlachte terwijl ze hem plagend een duwtje gaf. 'Je moet alleen je mannen wel vertellen dat ik hun liefdadigheid niet hoef, als ik iets nodig heb, dan regel ik dat zelf wel. O, en als jij ze zei dit te doen, dan weet je nu ook meteen dat het niet nodig is. Zoals je heus wel merkt kan ik prima voor mezelf zorgen!' Zachtjes schoot ze in de lach, maar al snel werd haar gezicht weet serieus en ze boog naar hem toe zodat ze iets in zijn oor kon fluisteren. 'Of je moet vanavond natuurlijk alleen willen slapen, dat is ook een optie.'

'En dan nog steeds blijven beweren dat je slimmer bent dan ik,' mopperde Levi met een brede grijns. Hij keek naar haar tenen, die langzaam van blauw weer terug begonnen te kleuren naar de normale kleur die voeten hoorden te hebben en schudde zijn hoofd. Niet hard genoeg? Deze gek zou uren buiten gaan staan als hij beweerde dat ze dat niet zou durven doen of vol zou houden. Hij schudde zijn hoofd. 'Jij en voor jezelf zorgen, dat moet ik nog zien. De volgende keer wacht ik wel tot je je tenen niet meer kunt bewegen, eens kijken hoe geëmancipeerd en zelfstandig je dan nog bent.' Toen ze haar brutale opmerking maakte dat hij anders vannacht maar alleen moest slapen, trok hij een wenkbrauw op. Dus ze had ook besloten dat zijn bed nu haar bed was? Wel, als ze daar gelukkig van werd, moest het maar. Hij lachte er slechts hartelijk om en gaf haar een klopje op haar hoofd. Waarna hij zich naar haar toe boog, als reactie op haar woorden. 'Ik slaap niet met ijsblokjes samen, zijn je tenen al ontdooid?' Hij drukte een subtiele kus op haar voorhoofd en draaide zich om, liep naar de trap. 'Ik neem aan dat je je nog niet gerealiseerd had dat alle gangen met elkaar verbonden zijn in dit huizenblok. Als je de trap op loopt, rechts gaat en weer naar beneden loopt, kom je in de woonkamer die jij net in chaos achter hebt gelaten door die kerstboom er doorheen te slepen. Het is niet zo moeilijk hoor.' Hij gaf haar een knipoog en liep weg, de trap op en de gang door, zoals hij net aan Arya had beschreven. Nou ja, hij bleef niet in de woonkamer maar liep direct door naar de keuken, aangezien hij wel honger begon te krijgen. Wel, hij had de hele dag nog geen tijd genomen om te eten en dus was het niet zo gek dat hij zijn maag nu begon te voelen. Gezien Arya en Sarah te druk waren geweest met een kerstboom, was er geen eten gemaakt. Nou ja, hij nam het ze niet kwalijk. Het was zijn uitdaging geweest. Maar dat betekende wel dat hij nu zelf wat te eten moet regelen.

'Er is een verschil tussen intelligentie en slim zijn. Zo ben ik enorm intelligent, ik kan goed leren en over het algemeen, gezien mijn studie, kan ik ook heel goed inschatten wat iemand gaat doen. Slim zijn is het hebben van algemene kennis en jezelf niet voor paal zetten, iets wat ik overigens duidelijk niet bezit en jij dus meer. Dat wil ik toegeven, je bent slimmer, maar ik ben intelligenter.' Arya wilde eigenlijk nog iets zeggen, maar Levi was sneller en verdween, na een uitleg over het huidige huis waar ze in verbleef, alweer naar de andere. Ietwat verbouwereerd bleef ze achter. Hij ging weg? Liet haar in de steek? Net als Sarah overigens, die allang weer naar het andere huis was gegaan. Wat gezellig.
Koppig liep ze het hele huis rond, en vond uiteindelijk een mand die ze wel kon gebruiken. Hopelijk had niemand die nodig, aangezien ze niet zeker wist of ze het zou overleven om hem terug te geven. Arya liep, met een kleine glimlach op haar gezicht, naar buiten, verzamelde wat sneeuw en nam de mand weer mee naar binnen. Bijna huppelend ging ze de trap op, naar rechts zoals gezegd was en daarna liep ze weer naar beneden. Een erg grote verrassing was het niet dat Levi zich in de keuken bevond, hij had flink wat lichaam om te onderhouden en ze herinnerde zich niet echt dat hij vandaag al in de keuken geweest was. Plus, zij en Sarah hadden niets gemaakt, dus moest hij kiezen voor restjes en die opwarmen of zelfs iets maken. Ze gluurde de keuken in, zag dat hij met z'n rug haar kant op stond en schoot naar binnen. Heel snel stond ze op de tafel, ze was wel lenig, en kiepte de man met sneeuw vol over Levi's hoofd heen. 'Jij slaapt niet met ijsblokjes, maar dan denk ik dat ik de sneeuwman ook wel even oversla,' het was heel moeilijk om haar lach in te houden, zeker aangezien het best veel sneeuw geweest was.

Hij had heerlijk staan genieten van een boterham met kaas, toen hij iemand achter zich hoorde. Een boterham met kaas ja, hij had geen zin gehad om er veel moeite in te steken en het vulde prima. Was ook weinig aan te verprutsen. Hij slikte net de laatste hap door toen hij ineens iets ongelofelijk kouds in zijn nek voelde. En op zijn armen. Op zijn hoofd, op zijn rug, over zijn hele lichaam. Hij draaide zich met een ruk om en zag Arya staan, met een lege mand in haar handen. In een halve seconde realiseerde hij zich wat er gebeurd was en al helemaal toen ze sprak, werden zijn ogen groot. Hij keek naar haar half bevroren voeten en schudde zijn hoofd. 'Prima, ik slaap wel met een ijsblokje vannacht. Maar dan zal jij met de grote sneeuwman moeten slapen.' Zijn ogen twinkelden toen hij haar vastpakte en op deze manier van de tafel tilde alsof ze een klein meisje was. De sneeuw viel nog van zijn lichaam en smolt nog in zijn hals, maar de kou negeerde hij voor nu maar even. Zij stond met haar voeten in de sneeuw die ze op de grond had laten dwarrelen. Met blóte voeten, wel te verstaan. Of ja, hij schudde zijn hoofd nog een keer en zo viel er ook wat van de sneeuw op het meisje dat nu naast hem stond. Hij lachte erom en boog naar haar toe, zoende haar op de mond. Hij proefde wat water, waarschijnlijk gesmolten sneeuw die op zijn gezicht had gezeten, maar dat deed voor hem niet af aan de pret. Na een tijdje liet hij haar weer los en hij lachte breed. 'We kunnen uiteraard ook proberen de sneeuwman en het ijsblokje te laten smelten van de warmte, maar dat is geheel aan jou.' Hij volgde hierop met een knipoog en schudde zich nogmaals uit, als een kat die uit de regen kwam. Hij was geen fan van de smeltende sneeuw in zijn nek. Totaal niet. Daar zou hij in de toekomst nog wel eens goed wraak voor nemen, maar niet nu. Voor nu was er genoeg wraak genomen.

Zijn lichaam werd letterlijk helemaal stijf, of dat nu van de kou of de schrik was liet ze maar even buiten wegen, toen ze de sneeuw over hem heen had gegooid en Arya vond het geweldig. Wat iets minder tof was, was het feit dat hij zich zo uitschudde dat de sneeuw over haar heen dwarrelde en hij haar op de grond zette, ook in de sneeuw. Alsof haar voeten het nog niet genoeg te voortduren hadden gekregen het afgelopen half uur. Haar lippen daarentegen vonden Levi's actie wel heel geslaagd, het was bijna jammer dat hij er zo snel mee ophield.
'Als jij graag wilt smelten is dat prima, moet je lekker zelf weten, als je samen met mij wilt smelten, zal je me eerst moeten vinden.' Grinnikend gaf ze hem een duwtje en verdween daarna de keuken uit. Zo snel als ze kon, wat eigenlijk best heel snel was, verdween ze het huis in, naar boven. Eerst liep ze een paar rondjes zodat de sneeuw van haar voeten weg was en het spoor haar niet meer verraadde, om daarna Levi zijn kamer binnen te glippen en in zijn bed te gaan liggen. Als hij haar vond, dan mocht hij erbij komen en zo niet, dan ging ze gewoon slapen. Slapen was sowieso altijd goed. Daarbij kwam hij er ooit wel achter waar ze was, of was geweest, aangezien haar haren nat waren door zijn geschud en zijn kussen dat nu dus ook was. Overigens wist Arya nog niet wat ze ging doen als hij hier echt heen kwam. Misschien wilde ze wel verder dan zoenen, alleen ging ze hem echt niet vertellen waar ze exact van hield, daar zou hij zelf achter moeten komen. Niet dat het moeilijk was, hij had vast genoeg ervaring met meisjes dat hij snel wist wat ze wilden. Enige probleem was dat ze niet zo standaard was, maar dat realiseerde hij zich vast al wel.