Arya & Levi voor de zoveelste keer

Arya had willen antwoorden dat de enige in dit huis met een goed hart, Sarah was, maar het leek haar niet dat dit goed zou doen aan de sociale contacten in huis. Hoewel haat natuurlijk ook sociaal was, als je het op de sociologische wijze bekeek, echter was ze er vrij zeker van dat de mannen in dit huis te dom waren om op een enigszins intelligente manier met haar te communiceren.
Ze schrok op uit haar gedachtes toen de oven hard begon te piepen, een glimlach kwam op haar gezicht te staan terwijl Sarah de pizza uit de oven haalde en deze op een bord liet vallen. Enige probleem dat nu ontstond, was dat ze hem niet konden snijden, aangezien het niet was toegestaan om een mes in handen te hebben. Fijn. Je kon er vergif op innemen dat Arya niemand ging vragen om een mes of om voor haar te snijden, daar was ze veel te arrogant voor en ze ging zich dus ook echt niet tot dat niveau verlagen. De enige optie die overbleef was om de pizza te scheuren, wat uiteindelijk ook het geval was. Sarah schoot in de lach toen ze zag hoe haar vriendin de pizza ruw in stukken scheurde, hierbij haar handen verbrandde en begon te vloeken, om daarna de helft op een ander bord te gooien en haar handen aan de handdoek af te vegen. 'Je moet creatief met je eten omgaan, toch?' Grinnikend knipoogde ze naar Sarah, om daarna een hap te nemen van het hete eten. Misschien had ze eraan moeten denken dat het branden van haar handen, betekende dat het ook nog te heet was om te eten, maar die conclusie ging er net één te ver. Happend naar adem slikte ze het eten door, wat er natuurlijk voor zorgde dat Sarah alleen maar harder ging lachen.

De tijd ging langzaam, veel te langzaam. Toch kwam er uiteindelijk een einde aan het wachten toen er geschreeuw opklonk buiten. Gierende banden die voor het huizenblok tot stilstand kwamen. Levi schoot overeind en rende naar buiten, op de voet gevolgd door Karin, die direct op het geluid had gereageerd.
In eerste instantie leek het buiten allemaal in orde te zijn. De mannen die hij eropuit had gestuurd, leken allemaal nog in één stuk te zijn. Er waren hier en daar wat wonden, maar niets ernstigs. Ze hadden geweten dat ze gewond zouden raken, omdat ze tegen een andere groep hadden moeten vechten. Het was goed gegaan. Levi wilde opgelucht ademhalen, lachen zelfs, maar Karin legde een hand op zijn schouder. 'Waar is Ryan?' fluisterde ze zacht, wat Levi opnieuw deed kijken. Ryan? Waar was zijn rechterhand? Levi liep op het eerste busje dat geparkeerd was af en de man die erbij stond schudde direct zijn hoofd toen Karin ook dichterbij kwam. Dit maakte alleen maar dat Levi ongerust werd. De deuren van het ding stonden open, dus ze hoefden alleen maar even om te lopen.
En daar lag hij.
Ryan haalde nog adem, maar nauwelijks. In zijn buik zat een gapend gat van een kogel en in zijn schouder zat er nog één. 'Hij verliest te veel bloed Levi, we kunnen het niet op tijd stelpen. Over een minuut is hij dood,' zei de man die bij de wagen had gestaan. Levi was sprakeloos. Ryan, de man die ze gered hadden uit de gevangenis. Die zo'n belangrijke rol speelde in zijn organisatie. Ryan, de man die onverwoestbaar was. De vriend van Karin. Wat moest Levi zonder hem?
Karin liep hem al voorbij, was op haar knieën bij hem gaan zitten. Huilend. En Levi bleef maar staan, sprakeloos. Dit kon niet waar zijn, dit was niet mogelijk. Ryan, Ryan ging dood? Natuurlijk was er een risico in dit vak, maar niet voor Ryan. Ryan was sterker dan die risico's. Levi slikte, stapte iets dichterbij en hoorde hoe Karin fluisterde. De woorden kon hij niet verstaan, maar hij zag het gezicht van zijn vriend verzachten. Alsof er minder pijn was. Karin nam die weg. Levi kwam nog wat dichterbij toen zij uitgepraat was en pakte de hand van zijn vriend vast. Deze lachte met een pijnlijke grimas. 'Levi... ze zijn dood. We hebben gewonnen.' Hij hoestte bloed op en Karin probeerde hem ervan te overtuigen dat hij zijn mond moest houden, maar vergeefs. 'Levi. Je let op haar hè? Je let op iedereen, zorgt dat ze veilig blijven. Ook als ik weg ben.' Levi kneep in zijn hand. 'Natuurlijk, idioot. Dat is mijn werk. En jij gaat nergens heen.' Zijn stem brak, maar Ryan lachte slechts nog. Hij wierp een blik op Karin, wilde iets zeggen. Maar voordat hij dat kon, verliet alle kracht zijn lichaam en was hij weg. Ryan was dood.

Verbaasd door alle commotie die ze van buiten konden horen, liepen Sarah en Arya richting de deur, waar ze heel veel mannen om het busje heen zagen staan. Ze konden exact horen wat er aan de hand was, het gefluister over dat Ryan dood ging, was toch echt het enige wat je kon horen. Oeps. Misschien had Arya iets minder hard moeten zeggen dat ze het Karin wel zou gunnen, aangezien ze toch wel een beetje -niet al te veel- medelijden had met de vrouw. Een kleine zucht verliet haar lippen, onhoorbaar voor de rest van de mensen, terwijl ze hoorde dat hij inderdaad gestorven was. Sarah was naar voren gelopen, keek in het busje en zag Ryan liggen. Als er nog een sprankje hoop voor hem was geweest, dan had ze kunnen proberen hem te redden, immers studeerde ze niet voor niets geneeskunde, maar er zat geen leven meer in hem. Sarah zag hoe Karin zich aan het lichaam vast klampte, haar lichaam schokte en het leek niet alsof ze van plan was hem los te gaan laten.
'Levi, haal haar hier weg, voor eventjes, ze gaat in shock als je dit toestaat. Ik snap dat dat lastig is, maar vrouwen die aan een gebroken hart sterven, bestaan, en dit gebeurt in het eerste uur na het verlies van een geliefde.' Sarah fluisterde tegen hem en ze bedoelde het goed in alle opzichten. Het was niet eens dat ze Karin van Ryan weg wilde halen, maar ze vond dat het haar taak was om dit aan Levi te vertellen en dan kon hij besluiten wat er moest gebeuren. Zij had misschien de kennis, maar ze voelde de emoties niet en Levi zou beter weten hoe hij ermee om kon gaan. Sowieso wist Sarah het protocol voor een dood binnen hun bende niet, was ook niet iets waar ze zich mee ging bemoeien.

Levi had niet opgemerkt dat er überhaupt iemand dichterbij was gekomen, zo was hij gechoqueerd door wat er zojuist gebeurd was. En hij was niet de enige, want had Sarah ook niet aan horen komen. Het leek alsof de woorden van het meisje van heel ver weg kwamen, alsof ze door een laag watten bij Levi naar binnen moesten worden gestampt. Dood door een gebroken hart. Karin. Hij tilde een hand op, legde die op de hand van zijn halfzus. Zij reageerde niet, niet op hem in ieder geval. De tranen bleven over haar gezicht stromen terwijl ze het lichaam van Ryan tegen zich aan drukte. Maar wat had hij net aan zijn beste vriend beloofd? Hij zou voor ze zorgen. Voor iedereen. Hij kroop wat dichterbij, pakte nu ook de andere schouder van Karin vast. 'Karin...' begon hij zachtjes. De greep van het meisje werd iets losser. Bloed kleefde aan haar gezicht, haar armen en haar handen, maar het leek haar niet te kunnen schelen. 'Karin!' zei Levi nogmaals, ditmaal harder. Nauwelijks drong hij tot haar door. 'Karin.. Hij is dood. Je moet hier weg. Geef hem aan mij. Ik zal voor hem zorgen, oké? Ik zal goed op hem letten. Laat los.'
Heel langzaam liet zij hem steeds iets verder los, stukje bij beetje droeg ze Ryan over aan Levi. Er was veel aarzeling, er waren veel tranen. Ze keek Levi nog een laatste maal aan. 'Wat moeten we nu, Levi?' fluisterde ze zachtjes, bijna onverstaanbaar door de tranen. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik weet het niet, Karin. Ik weet het niet.'
Uiteindelijk, na een kortere tijd dan het voelde, kwam Karin overeind. De menigte week uiteen toen ze erop afliep, alsof ze een ereboog voor haar vormden. Ze liep door, zonder iets te zien. Totdat ze bij Arya kwam. Daar maakten de tranen plaats voor een doodse blik en Karin hief haar hoofd. 'Was dit wat je me toewenste, Arya? Word je hier gelukkig van?' Haar stem brak, keer op keer op keer. Karin greep de schouders van het meisje vast, schudde haar door elkaar. 'Dit is precies wat je wilde, of niet? Je hebt het nog geen uur geleden gezegd. Je wenste het me toe. Gefeliciteerd, het is gelukt. Je wens is vervuld.' Met een kracht die Karin niet van zichzelf kende, duwde ze Arya naar achteren, zodat het meisje viel. Er rolden opnieuw tranen over haar wangen toen ze begon te rennen. Naar binnen, naar haar kamer. Er was maar één ding dat ze nu nog wilde doen en haar pistool lag op haar kamer.

Het was maar goed ook dat Levi naar haar luisterde, Sarah wist honderd procent zeker dat Karin niet in staat was om de juiste beslissingen te maken, op dit moment in ieder geval niet. Hij probeerde haar weg te krijgen, wat uiteindelijk ook lukte, maar ze was er niet helemaal van overtuigd dat het beter was dat Karin wegrende. Onderweg hield ze nog wel halt bij Arya, gooide haar omver, hoewel dat een stuk moeilijker was dan gedacht. Arya rolde soepel over de grond en kwam een meter verder, na de koprol die ze achterover maakte, weer overeind, om achter Karin aan te rennen. Ze had de blik herkend en dat was het enige wat ze niemand liet overkomen. Terwijl Karin richting haar kamer, tenminste daar leek het op, rende, sprong Arya bovenop haar en ging met haar volle gewicht op de vrouw zitten.
'Luister even heel goed naar me Karin, ik zie het in je ogen, maar je gaat jezelf niet doden. Wat win je daarmee? Dat je Levi nog meer verdriet aandoet, dat de mensen hier twee mensen moeten begraven? Is dat wat je wilt? Wil je hen kapot maken, terwijl zij jou net zo goed nodig hebben bij het verlies van Ryan. Hoe denk je dat Ryan reageert als je hem in de hemel of hel weer tegen zou komen? Zou hij tróts zijn dat je je eigen leven genomen hebt, dat je de makkelijke weg gekozen hebt? Of wil hij dat je een leven leeft waar je trots op kan zijn, als je dan uiteindelijk, op een natuurlijke wijze, weer bij hem komt, dat je verhalen te vertellen hebt tot in de eeuwigheid. Geef me éérlijk antwoord, Karin. Hoe zou Ryan reageren als hij je nu zag, zou hij dit willen of niet?' Strak hield ze het gezicht van de vrouw in de gaten, terwijl ze nog steeds bovenop haar zat en niet van plan was om ook maar ergens heen te gaan.

Ze had de voetstappen achter zich gehoord, maar niet verwacht dat het Arya zou zijn die haar uiteindelijk tegen de grond drukte. Helaas voor Arya was Karin niet zo ongetraind en zonder al te veel moeite gooide ze het meisje van zich af. 'Wat kan het jou schelen, Arya? Je wenst ons toch allemaal de dood toe?' Karin liep door naar haar kamer, pakte daar het wapen dat ze wilde hebben en gooide het naar het meisje. 'Als je ons toch allemaal dood wilt, neem ik aan dat je de eer voor jezelf wilt. Je hebt gelijk, er is geen eer in zelfdoding. Je mag het wapen houden. Ik zal het niet meer nodig hebben.' Haar stem trilde, maar haar vuisten waren gebald. 'Je haat ons. Je haat Levi, omdat hij de keuzes voor je heeft gemaakt. Neem dan wraak op hem, Arya. Dood mij, dan heb je je wraak. Dan laat je hem net zo alleen achter als hij je vader heeft gelaten.' Er schoten zo veel dingen door Karin heen, op dit moment. De dingen die ze had moeten zeggen tegen Ryan. Ze had hem niet eens kunnen vertellen dat ze echt zwanger van hem was. Ze was te laat geweest om hem te zeggen dat ze van hem hield. Hij was er al niet meer. 'Ryan is dóód, Arya. Hij heeft niets meer te willen. En ik ben hier, zonder dat ik dat wil. Ik heb nog zoveel momenten om met hem te delen, zoveel dingen die ik hem wil vertellen.. Laat me gaan.' Ze keek het meisje smekend aan. Karin was ervan op de hoogte dat er maar één kogel in het pistool zat, precies genoeg om één iemand het leven te nemen. Voldoende. Ze haalde diep adem, sloot haar ogen. 'Pak je kans, Arya,' fluisterde Karin nu, zachter dan daarvoor. 'Neem wraak op Levi. Op deze organisatie. Op de mensen die je je normale leven afgenomen hebben. Neem wraak op ons. Dat is toch wat je wilt? Als ik sterf, valt alles uit elkaar. Je zult het zien. Dan kan je terug naar je vader, doen alsof er niets gebeurd is. Sarah kan haar studie afmaken.' Even opende ze haar ogen en ze lachte. 'En ik kan terug naar Ryan.'

Natuurlijk was Karin een stuk beter getraind dan Arya, dat was geen verrassing voor beide partijen, daarbij was Arya ook nog eens een stuk kleiner en lichter, wat het voor Karin makkelijker maakte om haar weg te duwen. Het wapen werd haar kant op gegooid, zonder moeite ving ze het op en richtte daarna de loop op Karins hoofd. Langzaam klikte ze de veiligheidspal eraf, achter haar hoorde ze Sarah schreeuwen, maar ze schoot al. De kogel boorde zich in een van de kasten, een aantal meter van Karin af, terwijl Arya besloot weer op te staan en voor de vrouw ging staan. 'Ryan heeft alles te willen. De persoon die hem neerschoot is misschien dood, maar is zijn baas, de man die hier opdracht toe gaf, dat ook? Je kan wraak voor hem nemen, een makkelijke manier om met het verlies van een geliefde om te gaan, maar je kan hem ook eren. Ik weet wel degelijk hoe je je voelt, Karin, ik was dertien toen mijn moeder voor mijn ogen geëxecuteerd werd. Het duurde een jaar voordat ik weer tegen mensen praatte, voordat ik het accepteerde dat mensen in mijn buurt kwamen, maar ik wist ook dat het haar geen goed zou doen om er zelf mee te stoppen. Ja, je kan uit dit leven stappen, maar heb je dan echt niets anders om hier te blijven? Je hebt Levi, dat weet ik, ik merk heus wel op hoe je over hem praat, je mag hem in ieder geval en het lijkt alsof dat al vrij lang zo is. Geef je niets om de andere mensen hier? Probeer het, laten we zeggen een weekje. Wacht tot je Ryan een begrafenis of crematie hebt kunnen geven, tot je een waardig afscheid hebt kunnen nemen. Neem dan de beslissing, niet nu, niet terwijl je emoties alles overschaduwen.'
Haar blik bleef gericht op Karin en even sloot ze haar ogen. 'Ja, ik heb gezegd dat jullie voor mijn part allemaal dood kunnen vallen en ja, ik zei dat ik je dit gunde, maar dat was meer uit woede dan uit overtuiging. Dit betekend alleen niet dat ik het op deze manier meende en daarbij, ik houd er niet van om de zwakste in een groep te zijn, dan moet ik het van mijn scherpe tong hebben en jij kreeg de volle laag, aangezien ik minder bang ben voor jou dan voor Levi.'

Ze deed het niet. Natuurlijk deed ze het niet. Er verscheen een lach op het gezicht van Karin. Maniakaal, misschien. Natuurlijk schoot Arya niet raak, daar had ze het lef niet voor. In een vloeiende beweging nam ze het pistool weer terug, gooide het in een hoek van een kamer en ze boog zich naar haar toe. 'Ik hoop dat je familie net zo'n dood sterft als mijn Ryan,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze Arya opnieuw duwde. Niet zozeer om haar pijn te doen, maar om haar uit de kamer te krijgen. Karin sloot de deur direct, klikte hem op slot en stond nu in haar eentje in de kamer. Pas nu realiseerde ze zich dat er overal op kleding bloed zat, dat haar gezicht een mengeling van make-up, opgedroogde tranen en bloed was. Ze zag er beroerd uit, net zoals ze zich voelde. Arya had het lef nooit gehad om raak te schieten, dat wist Karin. Het was een test geweest zonder inzet. Als Arya raak had geschoten, was Karin er vanaf geweest. Maar ze schoot mis en dat vertelde Karin een heleboel meer over het meisje. Maar niet voor nu. Ryan was dood. Dood. Haar geliefde, haar vriend. Na de doodswens van Arya, nog geen uur later was hij in haar armen overleden. Beelden van de afgelopen minuten schoten door haar hoofd. Het bloed, de blik in Ryan zijn ogen. Haar hand legde ze op haar buik, hoewel er daar natuurlijk nog niets te voelen was. Vijf weken. Vijf weken was zo onzeker dat ze Ryan niets had willen vertellen, omdat het op een teleurstelling uit had kunnen lopen. Het was een teleurstelling geworden, maar niet op de manier die Karin in haar hoofd had gehad. Als Arya de zwakste uitzocht, moest Karin dat ook maar doen. Haar zwakste tegenstander. Trillend liep ze naar de badkamer die aan haar slaapkamer vastzat, sloot zich nogmaals op en kroop onder de douche, zonder haar kleding uit te trekken. Douche aan, blijven staan. Het water kleurde rood, maar Karin lette er al niet meer op.
Levi daarentegen was nog steeds in opperste concentratie. Om het sfeerplaatje compleet te maken was het gaan regenen en dat was de reden dat hij een aantal mannen bij elkaar had geroepen. Twee moesten er naar binnen om de kamer van Ryan klaar te maken zodat hij daarheen kon, een laatste hield hij bij zich. Normaal gesproken zou hij Karin gevraagd hebben om te helpen, maar het leek hem niet zo'n goed idee om aan haar te vragen of ze wilde helpen met schoonmaken. Nee, dat zou hij samen met deze man doen, nadat ze hem naar binnen hadden gebracht, naar één van de ruimtes onder het huis. Hij had geen enkel oog meer gehad voor zijn omgeving, hoewel hij het schot van een pistool had gehoord. Er was niet meer bloed gevloeid, dus hij ging er vanuit dat er niets aan de hand was. Niets aan de hand. Er was niets aan de hand.

Misschien had ze die opmerking wel verdiend voordat Ryan omgekomen was, maar niet op dit moment, nu ze daadwerkelijk probeerde om Karin te helpen. Ze had het zien gebeuren, wist wat het met mensen deed en had dat niet willen laten gebeuren, maar ze was er nu helemaal klaar mee. Deed ze een keer aardig, op haar eigen, beetje vreemde manier, was het weer niet goed. Met grote passen beende ze weg en kwam Levi en Sarah tegen. Ook Arya's kleding had wat bloedsporen, doordat ze bovenop Karin terecht was gekomen, had haar kleding afgegeven. 'Sarah, kom mee.' Ze greep de pols van haar vriendin en sleurde het meisje naar buiten. 'Ik ben niet van plan hier nog een minuut langer te blijven dan nodig is. Als je ons hier wilt houden, Levi, dwíng me maar. Laat Sarah maar zien wat jij met je gasten doet, leg haar maar uit dat ik gisteren een pistool op mijn hoofd had. Ik ga naar mijn vader en ik wens je succes met me tegen te houden, want geloof me, ik kan niet wachten tot ik jou op kan zoeken in zijn gevangenis.'
Arya spuugde richting de man, wierp hem een ontzettend vuile blik toe, draaide om en stormde de kamer uit. Geen van de mannen wist precies wat ze moesten doen met het meisje en keken daarom allemaal richting Levi voor een bevel. Sarah ondertussen liet toe dat ze meegesleurd werd, zeker nadat ze hoorde van het pistool, iets wat ze niet eerder meegekregen had. Heel zeker wist ze niet wat er precies tussen Karin en Arya gebeurd was, maar het was duidelijk dat haar vriendin haar zinnen op vrijheid gezet had. Knappe vent, of vrouw, die haar van gedachtes kon laten veranderen. Mentaal dan, fysiek was dat minder moeilijk. Afgezien van het feit dat ze hier de weg niet kenden, maar dat was dan weer een probleem waar ze onderweg wel een oplossing voor bedachten.

Levi had geen keuze. Hij had geen tijd om zich druk te maken om twee meiden die ervandoor gingen, hij had geen keuze. Met een gebaar stuurde hij twee mannen met verdovingspistolen achter de meiden aan, maar dat was het laatste wat hij van die zaak zag. De meiden mochten niet weg, niet nu. Sowieso niet, maar nu had Levi geen enkele manier om zich te verdedigen. Niet zonder Ryan. Hij sloot zich op in de ruimte waar ze hem zouden voorbereiden op zijn begrafenis en stuurde de man die had geholpen met dragen direct weg. Hij had Karin wel willen vragen om hem te helpen, maar wat Sarah had gezegd spookte nog door zijn hoofd. Als hij zijn zus nu ook nog verloor, had Levi niemand meer en dat was een te groot verlies. Zorgvuldig begon hij spullen bij elkaar te zoeken. De man die hij had weggestuurd, zou op zoek gaan naar kleding die Ryan kon dragen, iets anders dan deze aan gort geschoten, bebloede kleding.
Tijdens dit gebeuren sprak Levi de hele tijd Russisch tegen zijn beste vriend. Hij vertelde hem wat ze allemaal nog gingen doen, de plannen voor de toekomst. Beloofde hem nogmaals om op Karin te letten, te zorgen dat zijn zus gezond en wel bleef. Levi wist dat hij die belofte niet waar zou kunnen maken als Karin ervoor koos iets anders te gaan doen, maar het voelde goed om het tegen zijn vriend te zeggen, zelf als kon hij het niet horen. Op deze manier zou hij nog uren doorgaan, zonder nog op zijn omgeving te letten. De wonden zouden gecamoufleerd worden, Ryan zou weer een normaal stel kleren krijgen en hij zou eruitzien alsof alles normaal was. Misschien iets bleker, maar normaal. Levi zuchtte. Hoe lang ging hij het volhouden zonder Ryan? Toen hij gevangen had gezeten, was het zwaar geweest. Maar hij had het uitzicht gehad op een terugkeer van de man die zowel zijn beste vriend als rechterhand was, dat had hem erdoorheen gesleept. Maar nu? Ryan zou niet een tweede keer terugkomen. Niet zo.

Arya zag dat twee mannen naar buiten komen en ze hadden overduidelijk geweren in hun handen. Haar blik schoot even naar Sarah, voordat ze schreeuwde dat ze moest rennen en het meisje meesleurde, niet van plan om los te gaan laten. Ze sloegen het eerste steegje in dat ze vonden en renden zo snel als mogelijk, maar al snel hoorde Arya Sarah schreeuwen en zag ze een pijltje uit haar nek steken. De mannen hadden op een of andere manier een verkorte weg kunnen nemen. Natuurlijk wisten ze dat Arya haar vriendin opgedragen zou hebben om te blijven rennen wanneer ze haar neerschoten, echter zou ze Sarah nooit achterlaten en waarschijnlijk was dat de reden dat ze eerst op Sarah gemikt hadden.
Het meisje zakte langzaam in elkaar, ietwat chagrijnig knielde Arya bij haar op de grond en hield haar hoofd vast, zodat ze niet met een klap op de grond terecht zou komen. De twee mannen waren ondertussen dichterbij gekomen en stonden, met een overduidelijke grijns op hun gezicht, te wachten tot Sarah buiten bewustzijn zou raken. Uiteindelijk was dit ook het geval, een van hen gooide haar over zijn schouder en de volgende sleurde Arya mee terug naar het huis. Natuurlijk kon ze wel tegenstribbelen en dit wilde ze ook, maar het zou niet helpen en ze kon hen niet allebei aan, er moest een nieuwe kans komen. Bovendien had ze nog wel wat trucjes die ze kon gebruiken, alleen niet op dit moment. Eenmaal terug in het huis, liepen de mannen onmiddellijk door een aantal andere deuren en werden ze in een koude kelder gegooid. 'Aangezien je toch niet onze gast wilt zijn en we hebben niet echt tijd voor je gezeur,' zachtjes grinnikte de man, terwijl Sarah op de grond gedumpt werd en Arya met een harde duw tegen de muur aankwam. De deur werd vergrendeld, de meisjes in duisternis achterlatend.

Nauwelijks was er geslapen die nacht. Begrafenissen moesten snel gebeuren, zonder aandacht van buitenstaanders op de organisatie te richten. Dat hield in dat direct toen Levi klaar was, Ryan naar zijn kamer werd gebracht. Er was een uur ingelast zodat iedereen afscheid van hem kon nemen en Karin was de laatste die kwam, bleef het langste bij hem en kwam met betraande ogen weer naar buiten. Een beeld dat Levi nooit zou vergeten, het verdriet op haar gezicht was zo intens dat hij er de rillingen van had gekregen. Toch was de dienst, als je het zo kon noemen, gewoon doorgegaan. Ryan was een kopstuk van de organisatie geweest en dus was het belangrijk dat zijn uitgeleide op een mooie manier zou gaan. Dat ze gepast afscheid van hem namen, zodat iedereen weer verder kon. Dat was goed gegaan, maar tegen de tijd dat zijn beste vriend eindelijk echt onder de zoden lag, was het al weer diep in de ochtend. En hoewel hij er totaal geen zin in had, was een nieuwe dag begonnen en een nieuwe dag betekende dat er weer beslissingen gemaakt moesten worden. Dat er weer dingen gedaan moesten worden. En de twee meisjes die in één van de kelders lagen, waar hij ze eigenlijk het liefste zou laten liggen. Maar ook dat kon hij niet maken, zo'n organisatie waren ze niet. Als hij ze daar wilde laten wegrotten, had hij ze gisteren net zo goed kunnen laten neerschieten. Maar blijkbaar kon hij Arya ook niet los laten lopen, want die maakte van iedere gelegenheid, hoe ziekelijk ook, gebruik om weg te komen. De dood van één van zijn mannen liet haar koud en dat kon hem nog niet zo veel schelen, maar het feit dat ze het niet kon opbrengen om hem één avond geen hoofdpijn te bezorgen, maakte hem wel kwaad. 'Geef Consinealis maar een polsband, als ze te ver gaat kunnen we haar via dat ding onder controle houden. De andere gaat niets doen zonder haar vriendin dus daar maak ik me niet zo'n zorgen om.' Er werd wat geknikt, maar niemand was echt topfit vandaag. Iedereen was nog in de rouw, er hing een naargeestige sfeer.

Het was erg koud geweest in de kelder, de twee meiden waren op een gegeven moment tegen elkaar aan gaan liggen, tenminste toen Sarah weer wakker geworden was, maar zelfs dat had niet veel geholpen. Wat wel hielp, was dat de deur op een gegeven moment open ging en er twee mannen naar binnen kwamen. Eentje liep onmiddellijk op Arya af, trok haar ruw overeind en klemde een soort armband om haar pols heen. Chagrijnig wierp ze een blik op de man, die haar overduidelijk een zendertje om had gedaan. Samen met Sarah werd ze meegesleurd, terug naar de woonkamer, waar het een stuk warmer was. Je zag dat Sarah onmiddellijk toegaf aan de warmte en wat kleur op haar gezicht kreeg, maar Arya was zelf altijd al heel bleek, het had voor haar vrij weinig effect.
Ze werd richting Levi geduwd, waarna de man vroeg wat hij precies met ze wilde nu en of ze vrij waren om rond te lopen. Echter was dit een kans die ze niet voorbij zou laten gaan. Ze deed een stap zijn richting op, ging op haar tenen staan en fluisterde in zijn oor. 'Leuke avond gehad?' Een kleine glimlach stond op haar gezicht terwijl ze weer terug leunde en een wenkbrauw naar hem op trok. 'Weet je Levi,' haar stem was weer normaal volume, 'als jij denkt dat het slim is om me hier te houden, prima, maar ik zal je leven een, wel in jouw geval, lévende hel maken.' Een aantal van de mannen reageerden geschokt, net als Sarah overigens, die niet aan had zien komen dat Arya zo ver zou gaan. Natuurlijk wist ze wel dat haar vriendin dit van geen kant meende, zo erg was ze niet, maar het klopte wel dat ze er niet zo goed tegen kon wanneer Arya haar zin niet kreeg en dan konden mensen wel eens de volle laag krijgen. Een laag die ze nu op Levi ging projecteren.

Levi grinnikte. Amusant meisje, nam hij niet serieus. Hij boog zich naar haar toe, pakte haar kin beet en dwong haar om hem aan te kijken. 'Ik heb je alle mogelijkheden gegeven om je mijn gast te laten zijn. Het enige wat ik van je vroeg was een beetje beleefdheid. En wat krijg ik? Dít.' Hij duwde het meisje met een grof gebaar van zich weg en één van zijn mannen ving haar op. Levi keek met een ijskoude blik naar Arya. 'Ik had gehoopt dat je hersenen in je hoofd had, kleine meid. Dat je je verblijf hier zo prettig mogelijk zou proberen te maken. Maar sinds je hier bent heb je alleen maar herrie geschopt en dat tolereer ik niet langer.' Er was niemand die hem nu zou controleren, of zou zeggen dat hij te ver ging. Ryan was dood en zij had daar misbruik van geprobeerd te maken. 'Neem haar maar weer mee, het lijkt me duidelijk dat ze nog een lesje regels nodig heeft. En.. het mag met de harde hand.' Hij wierp een veelbetekenende blik op de man die hij aangesproken had en deze knikte. Hij zou wel begrijpen wat Levi wilde. Arya moest de regels nog maar eens goed bekijken, als ze op haar eigen lichaam stonden. Misschien zou dat haar ervan weerhouden om zulke dreigementen tegen hem te uiten, ze hadden toch geen effect op hem. Hij snoof even toen de man Arya pakte en haar mee begon te slepen. Een trieste glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Je bent een dom meisje, Arya. En veel arroganter dan goed is voor je eigen gezondheid.'
'Wat moeten we met de andere?'
Levi richtte zijn aandacht even op Sarah en haalde zijn schouders op. 'Zij heeft niets verkeerd gedaan, het is de invloed van Arya die het voor haar verpest. Ik geloof niet dat ze iets zal proberen te doen. Sarah, jij bent vrij om te gaan en staan waar je wilt, binnen een bepaalde omgeving. Ik kan Karin met je meesturen en die kan je eventueel wat bezighouden. Maak je geen zorgen om Arya, die overleeft het wel.'

Haar ogen knepen lichtjes samen toen Levi besloot haar kin vast te pakken, echter verliet een schamper lachje haar lippen toen hij begon over haar mogelijkheden als gast. Er was een pistool op haar gericht, ze had gehoord hoe zijn mannen haar liever dood hadden en de enige keer dat ze geprobeerd had iets voor Karin te doen, kreeg ze terug dat haar geliefden ook neergeschoten mochten worden. Nee, er was geen gastvrijheid geweest en hoewel Levi daar waarschijnlijk anders over dacht, moest hij maar eens een woordenboek opzoeken en kijken wat de precieze betekenis was. Een van de mannen sleepte haar weg, terwijl twee anderen meeliepen en ze uiteindelijk in een kamer kwamen. Dit stuk had ze nog nooit gezien, maar Arya had dan ook amper de tijd gehad om al op verkenningstocht te gaan. Haar shirt werd van haar lichaam gerukt en ze waren duidelijk bezig met het inspecteren van haar lichaam. De tatoeage moest wel goed zichtbaar zijn. Op haar rug zat al een flinke brandwond van eerder, eentje die nooit helemaal weg was gegaan, maar je zou daar de tatoeage niet zien als je hem eroverheen zette. Punt was wel dat ze gelijk had met haar buik, die was niet zo heel groot. 'Leg haar op haar rug, we schrijven wel klein,' twee van hen tilden haar op, legden haar op de tafel en bonden onmiddellijk haar armen en benen vast. Aan hun gezichten kon je gewoon zien hoe leuk ze dit vonden.

'Levi!' Onmiddellijk sloeg Sarah haar handen voor haar mond, het schreeuwen was per ongeluk gegaan, hoewel ze hem wel aan had willen spreken. 'Je luisterde naar me toen ik je vertelde dat Karin in shock zou kunnen gaan, luister alsjeblieft nu ook naar me. Jullie kennen haar niet zoals ik ken. Arya, die je nu wat dan ook aan gaat doen, is hetzelfde meisje dat twee zwervers in haar huis nam omdat ze niet wilde dat ze op straat sliepen en dat honderden uren vrijwilligerswerk op haar CV heeft staan. Het is niet haar schuld dat ze zich zo gedraagt, ja misschien ook wel, maar zo hebben ze haar dat geleerd. Je houdt haar misschien de laatste paar weken in de gaten, maar jij weet niet wat ik weet van haar. In feite weet je vrijwel niets. Ik kan je alles vertellen, maar alsjeblieft, sluit haar gewoon ergens op en laat het. Ze is niet zo erg als jullie denken, alleen kunnen jullie dat niet zien.'

Eigenlijk had hij weg willen lopen, maar het roepen van Sarah weerhield hem ervan. Hij had gezegd dat hij een gastheer zou zijn zo lang zij zich als een gast gedroegen en Sarah had hem nog geen reden gegeven om die manier van handelen te veranderen. Hij draaide zich naar haar toe, luisterde naar wat ze zei en overwoog wat dingen. Één van zijn mannen wenkte hij dichterbij en hij fluisterde iets wat voor het meisje onverstaanbaar was. De man vertrok achter de andere mannen aan, naar de ruimte waar ze Arya hadden vastgezet. Hij zou aan hen vertellen dat ze nóg niets mochten doen, dat er misschien iets anders werd bedacht. Ondertussen sloeg Levi zijn armen over elkaar. 'Sarah, ik apprecieer je hulp. Gisteren zou je wel eens het leven van mijn halfzus gered kunnen hebben en dat is een schuld die ik je niet terug zal kunnen betalen in de komende maanden. Maar je moet inzien dat de manier waarop zij tegen mij doet volkomen respectloos is en zij weet zelf ook dat die afgestraft moet worden. Geloof me, ik ben geen fan van martelen. Het enige wat ik wil doen is het beschermen van mijn familie en de familie van mijn mannen, maar Arya is een bedreiging doordat zij haar mond blijkbaar niet kan houden.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb honderden mensen onder mijn bescherming staan en één woord van haar kan al die mensen in gevaar brengen. Dat is de reden dat ik haar meegenomen. En jou ook, zodat ze in ieder geval nog iemand zou hebben hier. Maar de manier waarop ze doet heeft gewoon geen enkele meerwaarde. Ze is boos dat ik haar heb ontvoerd en jou daarbij, maar ze ziet niet in dat ik net zo goed mensen bescherm als zij. Ik heb zelfs iemand die haar vader in de gaten houdt, zorgt dat hem niets overkomt.' Hij zuchtte, keek het meisje aan. 'Geef mij een oplossing waardoor ik haar niet hoef te beschadigen en ik neem hem graag aan, maar naar mij luistert ze uit principe niet.'

'Geef haar iets te doen, Arya houdt er niet van om stil te zitten en als je tegen haar zegt dat ze in een bepaald gebied rond mag lopen, maar verder niets kan, dan zal ze uit verveling juist buiten dat gebied of buiten de gestelde regels gaan, zo is ze nu eenmaal.' Sarah dacht heel goed na over haar volgende woorden, ze wilde Levi niet het gevoel geven dat ze hem dwong tot iets, wat ook niet haar intentie was, maar over Arya spreken was gewoon moeilijk, aangezien ze ook een lastig kind was. 'Ik weet niet of het je uitmaakt waar het vandaan komt dat ze zo bij jullie is, dat kan ik je vertellen maar heeft denk ik weinig nut. Punt is dus dat ze heel snel verveeld raakt, maar ook dat ze jullie observeert. Tenminste, ik dénk dat dit het geval is. Zoals je wel weet studeert ze gedragspsychologie, hierbij horen experimenten hoe mensen op verschillende zaken reageren. Ik ben vrij rustig, dus zoekt ze zelf het extreme op voor jullie reacties. Ergens durf ik te wedden dat ze in haar hoofd al een heel verslag opgeslagen heeft, hoewel ik niet zie hoe dat zou helpen.'
'Je praat veel, maar er komt weinig nuttigs uit je mond, meisje. Je zoekt excuses voor je vriendin.' Onmiddellijk bond Sarah in en keek schichtig van de man naar Levi en weer terug. Zo bedoelde ze het helemaal niet?
'Wat ik probeer te zeggen, is dat je haar iets moet laten doen. Arya is erg nuttig, in welk opzicht dan ook, aangezien ze heel goed kan acteren en daar ook geen probleem van maakt. Ze heeft zich voor de experimenten wel eens als een hoer gedragen, met de bijhorende kleding, of een zangeres, comedian en nog een paar rollen zoals super aanhankelijk tot een gevecht uitlokken. Mensen geloven het over het algemeen wanneer ze toneel speelt, dat kan ze, misschien als je haar zoiets te doen zou geven, dat ze niet continue het extreme bij je op probeerde te zoeken?'

Levi grinnikte. 'Ik heb haar als eens voor mijn organisatie gebruikt, Sarah. Ik neem aan dat je vergeten bent dat ze toen alles bij elkaar schreeuwde omdat Ryan een man had doodgeschoten.' Zijn gezicht betrok toen hij de naam van zijn beste vriend noemde, maar hij moest zich er maar eens overheen zetten. Hij glimlachte naar het meisje, dat uiteraard wel gezien zou hebben dat hij het niet prettig vond om over Ryan te praten. 'Een onfortuinlijk voorval uiteraard, maar wel iets wat gebeurd is. In vredesnaam, hoe denk jij dat wij Arya kunnen gebruiken als ze denkt dat haar belangen haaks op die van ons staan?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik dacht het niet, Sarah. Ik ben geen onredelijk man, dat moet je toch zien. Ik doe mijn best om mensen in leven te houden, zelfs de vader van Arya staat onder mijn bescherming. Als ik haar kon gebruiken, zou ik haar zeker inzetten. Maar wat kan ik haar laten doen? Een toneelspelletje spelen voor mannen die ik uit de weg moet ruimen, zodat ze niet opletten? Dat zal ze nooit doen, aangezien ze dan de dood in de ogen moet kijken. Of ken ik haar niet goed genoeg om daar gelijk in te hebben?' Hij keek het meisje doordringend aan, wachtte op een antwoord van haar kant. Hij had een waarschuwend gebaar naar de man die hem probeerde te onderbreken gemaakt en deze bleef nu op afstand staan, wat maar goed was ook. Levi zuchtte, wendde zijn blik af van Sarah en keek naar een raam. Niet naar iets specifiek, gewoon naar het raam. Was Ryan maar hier geweest, dat had wel geweten wat hij hiermee aan moest. Levi? Levi kon er eigenlijk niets van. Ryan was het brein geweest, Levi eigenlijk de huurling. Maar door de imponerende gestalte en het geld dat Levi kon ophoesten, was hij uiteindelijk de baas geworden. Zonder Ryan was hij niets, er was namelijk niemand die ook maar in de buurt kwam van zijn slinksheid.

Met grote ogen keek ze richting Levi. Sarah had nog niet meegekregen dat er iemand dood was gegaan die avond, maar in principe maakte dat ook niet uit, het deed niets af aan haar pleidooi. 'Maar ze heeft hem wel vrij gekregen. Ja, misschien was het makkelijker voor haar omdat niemand vragen ging stellen wanneer ze naar binnen probeerde te komen, maar ze heeft het wel gedaan en binnen de gestelde tijd. Toch? Daarbij, ik weet vrij zeker dat ze schrok omdat ze er niet op voorbereid was, ze heeft al vaker mensen zien sterven. Arya ging wel eens mee met haar vader en sinds ze heeft gezien hoe haar moeder stierf, interesseerde het menselijk leven haar vrij weinig.' Even bleef het stil. 'Ze heeft ook een keer zelf iemand door het hoofd geschoten.' Een flink aantal van de blikken schoten richting Sarah, die hierop berekend was en half ineen dook. Ze hield helemaal niet van al die aandacht. 'Het is ongeveer een jaar geleden en je zal het in geen van de boeken kunnen vinden, aangezien haar vader alles netjes opgelost heeft en dit overal buiten houdt. We waren uit eten geweest en namen de verkorte route door de steegjes, er gebeurde immers nooit iets, maar dit keer waren er wel een aantal mannen en ja, ehm, ze konden niet van ons afblijven. Arya heeft de neus van eentje weten te breken, pakte zijn pistool en schoot hem recht door het hoofd. De andere schoot ze in zijn schouder. Ze zat helemaal onder het bloed, maar vertrok geen spier. Ook heeft ze nooit verder over die avond gesproken, echter zag het er niet bepaald uit alsof ze ermee zat. Wat ik probeer te zeggen is, ze lijkt misschien meer op jullie dan je denkt, alleen worden haar daden weggewerkt en zijn die van jullie open en bloot op het internet te vinden.'

Levi fronste een aantal maal tijdens de dingen die Sarah vertelde, zweeg en bleef verder onbeweeglijk staan. Uiteindelijk zuchtte hij een laatste maal. 'En jij denkt dat ze ons zal helpen? Dat ze niet de eerste beste mogelijkheid zal grijpen om er samen met jou vandoor te gaan? Want ik denk namelijk dat ze dat zeker wel wil gaan proberen.' Hij wenkte haar ondertussen om mee te lopen, achter alle andere mannen aan die al met Arya vertrokken waren. 'Ze is ervan overtuigd dat wij kwaad in zin hebben, hoe groot is de kans dat ze zich tegen ons keert? Kunnen we haar ervan overtuigen dat we op onze eigen manier goed proberen te doen? Dat denk ik namelijk niet en hoewel jij mij vertelt dat ze blijkbaar mensen kan doden zonder een krimp te geven, geloof ik niet dat ze zomaar onschuldigen zal neerschieten, als de opdracht dat vereist.' Ondertussen waren ze bij de ruimte aangekomen waar Arya op dit moment vastgehouden werd. Hij keek het meisje doordringend aan. 'Ik vertrouw niet dagelijks meisjes die me vertellen wat ik wel of niet moet doen. Arya is daarbinnen, vastgebonden. Je hebt vijf minuten om haar over te halen, anders gaan we door op mijn manier. Of het je lukt of niet, dat zal ik je niet kwalijk nemen. Maar gezien je zo voor haar pleit, moet je er zeker van zijn dat het je lukt.' Hij opende de deur, blafte iets in het Russisch naar zijn mannen, die de ruimte verlieten. Hij kruiste heel kort de blik van Arya, maar liet daarna Sarah naar binnen en keek haar nog één keer aan. 'Vijf minuten.' Daarna sloot hij de deur, om het tweetal iets van privacy te gunnen.

Er waren ongeveer vijf minuten voorbij, waarna Sarah de deur opende en terug naar de woonkamer liep, richting Levi. Arya lag nog steeds vastgebonden op de tafel, echter was dat dit keer om te wachten tot ze los gemaakt zou worden. De emoties waren heel even hoog opgelopen, maar Sarah was uitermate blij dat ze Arya zo ver had kunnen krijgen dat ze zou helpen. Zelf was ze niet extravert genoeg om dingen voor Levi te doen, hoewel ze wel goed kon koken en huishouden, plus ze studeerde geneeskunde, wat ook iets waard moest zijn. Haar vriendin daarentegen was buiten het huis erg bruikbaar.
'Arya heeft toegestemd dat ze je helpt, maar alleen als er geen pistolen meer op haar hoofd gericht worden, want dat vond ze niet zo tof.' Het waren vrijwel de exacte woorden van Arya's eis en ergens dacht ze dat Levi er wel om kon lachen, maar helemaal zeker was ze niet. 'Daarbij snapt ze ook dat je haar geen wapens of iets zal geven, ze heeft aangeboden om in eerste instantie mensen te lokken. Ze weet dat dit in veel bendes procedure is om mannen van straat te halen wanneer je iets wilt bespreken, echter weet ze niet of jullie dit ook zo doen, dus daar zou je haar informatie over moeten geven. Zolang zij met jullie mee is, zal ik hier zijn en geloof me, Arya gaat niet weg zonder mij. Zelf zou ik kunnen helpen in het huishouden, het koken en bij het verzorgen van de gewonden. Koken is handig, aangezien Arya het dan ook durft te eten.' Even bleef ze stil, een frons verscheen op haar gezicht om te bedenken of ze nog iets was vergeten, wat inderdaad het geval bleek te zijn. 'Als ze inderdaad mensen zou lokken, wil ze wel extravagante kleding en toegang tot make-up, aangezien ze dat soort trucjes vaker heeft gebruikt wanneer ze zin had in een nacht en ze weet hoe mannen mee te krijgen. Dat was het volgens mij wel!'

Levi kon wel glimlachen toen het pistool tegen Arya's hoofd omhooggehaald werd. 'Touché,' mompelde hij zachtjes, maar hij knikte er wel instemmend bij. Het was nooit de bedoeling geweest om een pistool op haar hoofd te richten en de man die het gedaan had, was er al passend voor gestraft. Hij luisterde dus ook naar Sarah haar verhaal en overwoog eventjes de voor- en nadelen. Uiteindelijk wogen de voordelen veel zwaarder, dus hij nam de beslissing zonder te overleggen. Met wie moest hij overleggen? Ryan was toch dood. 'Sarah, loop maar naar de keuken twee huizen verder. Daar is een meisje, Irri. Eigenlijk Irryana, maar ze vond Irri leuker dus hebben we dat aangehouden. Ze spreekt Russisch en ietwat gebrekkig Engels, maar ze is de beste kokkin die we hebben. Je kunt met haar samenwerken de komende dagen, totdat we een eigen plek voor je hebben. Er loopt iemand met je mee.' Hij knikte naar één van de mannen en deze kwam al in beweging, in de veronderstelling dat Sarah hem wel zou volgen. 'Ik handel Arya af, maak je geen zorgen. Als ze meewerkt, zoals jij zegt, is er niets om bang voor te zijn.'
Hij liep de kamer binnen, sloot de deur achter zich en keek het meisje, dat nog steeds vastgebonden was, ietwat wantrouwend aan. Niets wees erop dat ze zich zou gaan verzetten, dus hij zette zijn blik op neutraal en liep naar haar toe, maakte één voor één de riemen waarmee ze vastgebonden was, los. Terwijl hij dat deed, sprak hij tegen haar. 'Ik ga akkoord met je voorwaarden, maar je moet je wel realiseren dat je constant in gevaar zult zijn. De mannen die je zult.. lokken, zullen niet ongevaarlijk zijn. Je begrijpt het vast wel. Ruw, misschien proberen ze je pijn te doen, wat dan ook. Zo lang Sarah bij ons blijft, durf ik het aan om jou een mes mee te geven als je dat gaat doen. Zelfverdediging, meer niet. We zullen je afzetten op een plek, ophalen op die plek. Onze exacte locatie, waar we nu dus zijn, houden we nog geheim. Dat moet je kunnen begrijpen.' Hij had alle riemen losgemaakt, borg de sleutel weer op en sloeg zijn armen over elkaar, keek haar schattend aan. 'De extravagante kleding en make-up kan je vinden bij Karin. Jullie hebben een nogal valse start gemaakt, maar als je aangeeft dat ik je stuur zal ze je zeker helpen. Misschien niet geheel gewillig, maar ze zal je helpen. De spullen aan je geven. Nog meer?'

Een vrij neutrale uitdrukking stond op Arya's gezicht, het was nergens voor nodig dat Levi erachter kwam met wat voor dingen Sarah had lopen dreigen om haar vriendin zo ver te krijgen dat ze deed wat nodig was. Het algemene element erin was geweest dat het oneerlijk van haar kant zou zijn, zij kon het dan misschien wel hebben om pijn te lijden, maar dat mocht ze Sarah niet aan doen om naar te moeten kijken, wetende dat zij hier niets aan kon veranderen. Een van de dreigementen was dus ook geweest om exact hetzelfde gedrag te gaan vertonen als Arya deed en hoewel het haar moeite zou kosten, zou ze Levi vast zo ver krijgen om haar te straffen. Genoeg redenen voor Arya om haar gezicht in toom te houden, of haar gedrag, wat dat betrof.
Uiteindelijk kwam Levi de kamer binnen en begon de banden om haar polsen los te maken. Voorzichtig kwam ze overeind, haar ogen waren op hem gefixeerd, terwijl hij sprak over wat er zou gaan gebeuren. Langzaam knikte ze. 'Je bent niet de eerste crimineel die zijn handjes niet thuis kan houden Levi, of dat nu in het opzicht van die mannen is of dat je me van mijn huis haalde, het is niet de eerste keer dat ik dat soort mannen in mijn vizier heb.' Het was de waarheid, sowieso omdat ze haar vader vaak genoeg geholpen had in de gevangenis, waar Levi overigens goed van op de hoogte was, maar ook de experimenten en de andere mannen die dachten wel eens misbruik van haar te maken. Tot nu toe stond zij nog, moest wel iets zeggen, toch? 'Ja, ik heb nog een vraag, wil je vanavond al weg, als in moet ik me om gaan kleden, of is morgen de eerste keer? Het duurt wel even voor ik klaar ben, zeker aangezien ik de mogelijkheden qua kleding en visagie niet weet, dus als je me vanavond aan het werk wilt zetten, zal ik me om gaan kleden. Mits het niet nodig is, ga ik alleen alles doorspitten voor de volgende keer.'

Het was een wonder, ergens had hij nog verwacht dat ze een poging tot uitbreken zou doen. Gelukkig voor haar -en voor hem, hij meende het dat hij haar liever geen pijn deed- bleef ze rustig, voerde ze een relatief normale conversatie met hem. Maakte zelfs dat er een glimlach over zijn lippen gleed, hoewel deze zijn ogen niet direct bereikte. 'Kom nou, niet zo onaardig tegen me. Ik heb me relatief beleefd gedragen, hoewel er aan beide kanten een paar... misstappen zijn begaan. Uiterst betreurenswaardig, ik ga er vanuit dat het niet nogmaals zal gebeuren en wanneer dat wel zo is, of als iemand van de mannen hier je lastig valt, ben je vrij om dat aan me te melden. Je zult dat mes telkens weer bij me in moeten leveren, trouwens. Voorzorgsmaatregelen, het spijt me.' Hij gebaarde dat ze mee mocht lopen, de ruimte uit. Hij vermoedde dat ze de weg terug uiteindelijk ook wel zou vinden, maar ach. Beter leverde hij haar even zelf bij Karin af, dan wist hij tenminste zeker dat het de goede kant op zou gaan. 'Vanavond kan je wat kennis opdoen over de garderobe die tot je beschikking staat. Ook mag je, als je daar interesse in hebt, je inlezen wat betreft degene die je morgen zult moeten verleiden. Ik neem aan dat je zelf een heleboel met je haar en kleding en je make-up kunt doen, dus dat laat ik geheel aan jou over, mocht je er de nood toe voelen kan je ons altijd een keurende blik vragen,' hij grinnikte eventjes bij die opmerking, 'maar ik ga er eigenlijk wel vanuit dat je er zelf uitkomt.' Ondertussen liep hij de gang alvast in, maar hij wachtte nog even tot het meisje hem wel of niet volgde. Ach, ze hadden de tijd. Als ze meewerkte, kon het best oké worden.

'Als je relatief beleefd bedoelt in vergelijking met de andere criminelen die ik tegen gekomen ben, dan klopt dat inderdaad, als je het vergelijkt met het gros van de samenleving waarbij beleefd zijn betekent dat je iemand begroet als je langs hen loopt, dan betwijfel ik of jij het begrip beleefd goed in je woordenboek hebt staan.' Arya besloot wel op te staan en achter hem aan te lopen. Schijnbaar was het niet nodig dat ze vanavond al aan de slag ging, niet naar buiten tenminste, maar ze kon wel de kleding al bekijken. Hij bood ook aan om de informatie die ze over hem hadden aan haar te geven, dat vond ze dan wel weer interessant en daar kon ze ook zeker iets mee. 'Een foto is over het algemeen genoeg, dan weet ik meestal wel waar ze op vallen en met wat voor soort uiterlijk ik hen aantrek, maar meer informatie is altijd leuk om op in te kunnen spelen. Want ja, als ik ze niet als lief, aandoenlijk meisje mee krijg, kan ik altijd nog een steen tegen hun hoofd gooien of beledigingen slingeren, schijnt altijd ook goed te helpen. Kijk maar naar jou en je mensen, jullie laten je ook binnen drie secondes op stang jagen.'
Dat ze had besloten om te doen wat er gevraagd werd, sterker nog ze had dit aan Sarah beloofd, betekende niet dat ze haar opmerkingen voor zich ging houden. Natuurlijk, de ergere zoals het spotten met Ryans dood zou ze wel achterwege laten, dat was vrij intelligent, maar de iets minder grove opmerkingen zouden zeker aan bod komen. Daar moesten ze maar mee leren leven, als zij wilden dat ze hier leefde, dan was het toch echt hun eigen schuld.