Levi & Arya voor de 10.000e keer

Yeah well, shit. De kerel onder hem was dood, maar dat was niet de kerel die ze hadden moeten doden. En nu was het hele spel uit, al bleek dat het spel vanaf het begin al uit geweest was. Levi en Arya waren te bekend geweest voor deze missie, daardoor alleen maar benadeeld. Dat hadden ze zich misschien eerder moeten bedenken, al had Levi dan misschien gedacht dat hij niet vaak genoeg persoonlijk missies deed om herkend te worden door deze man. Deze man, die hij niet herkende. Blijkbaar was dit toch echt hun doelwit geweest en hadden ze een grove fout gemaakt. Voordeel was dat Levi eigen baas was en dus zijn zaakjes wel af zou kunnen handelen.
Tenminste, als ze hier levend weg kwamen.
Langzaam kwam hij overeind, hierbij heel zorgvuldig ervoor zorgend dat de op hem gerichte wapens geen reden zouden zien hem te doorboren met kogels. De ontmoeting was, in tegenstelling tot wat deze James suggereerde, alles behalve prettig en Levi moest zijn kiezen op elkaar klemmen om geen opmerking te maken of iets onaardigs te zeggen. Ze waren in de minderheid, hij en Arya. De meest tactische keuze was dan niet om als een stier erin te duiken, al vermoedde hij dat ze meer schade aan konden richten dan de mensen die hun geweren hadden. Betere training en zo.
Arya was weer op haar allercharmantst, nu ze niet meer hoefde te doen alsof het haar kon schelen hoe andere mensen over haar dachten. Het dreigement had echter weinig effect, want deze James leek het allemaal heel amusant te vinden. 'Ach Arya, probeer het nou maar niet. Voordat je het weet moet ik terugkomen op mijn belofte en je alsnog de dood in jagen.' Toch deed hij een kleine stap terug, om iets meer ruimte tussen haar en zichzelf te creëren. Lafbek.

'Zo makkelijk ga ik niet dood,' haar ogen knepen samen terwijl ze de man voor haar in de gaten hield. Alles was voor niets geweest. Ze hadden hier flink geld aan uit moeten geven, of ja Levi in dit geval, maar het was vanaf het begin gedoemd om te mislukken. Nog erger was dat ze er als een opgedirkte trut uit zag. Dat zagen de meeste vrouwen hier, maar de mannen hadden het geluk dat ze in een pak rond konden lopen. Veel handiger. Haar schoenen trapte ze dan ook uit. Voorzichtig, zodat er geen kogel in haar hoofd geboord werd, maar ze mikte wel op de man voor haar. Een van de schoenen ontweek hij, maar de andere kwam tegen zijn been aan. Het zou geen pijn doen, het ging om het principe. Bovendien vond ze hakken helemaal niet handig, mocht er een optie zijn om te ontsnappen, dan lukte dat niet met die schoenen aan.
'Zullen we jullie gaan vervoeren? Ik heb verschillende ruimtes tot mijn beschikking staan, ik laat ze graag zien!' Heel even grinnikte Arya, ze moesten eens dichterbij durven te komen. Ze had wel gezien dat hij een kleine stap naar achteren deed na haar dreigement. Wat ze echter niet aan had zien komen, waren de tasers die gebruikt werden. Levi werd neergehaald met twee en zij kreeg er eentje tegen haar rug aan. Haar lichaam verloor alle controle en schokkend viel ze op de grond. Terwijl de stroom een weg door haar lichaam zocht, kwamen een aantal mensen dichterbij en werden zowel haar handen als haar benen vast gebonden. Gezellig. Hier zat ze net op te wachten.

Levi neerhalen was niet iets dat gemakkelijk gebeurde, maar de man kon niet tegen twee tasers die tegen zijn lichaam werden gezet. Dat was te veel, zelfs voor zijn brede lichaam. Hij voelde hoe zijn lichaam met een harde klap de grond raakte, zijn spieren verstijfden voor enkele momenten en zonder dat hij zich kon bewegen, werden zijn handen aan elkaar gebonden. Ook zijn benen moesten eraan geloven en tegen de tijd dat de verstijving van de taser eindelijk over leek te zijn, kon Levi niets meer. Arya had dezelfde behandeling ondergaan, al hadden ze bij haar niet zo veel stroom nodig gehad. Twee apparaten was veel, de totale stroomschok die zijn lichaam had gehad was niet goed voor hem geweest. Gelukkig werd er toch niet van hem verwacht dat hij ging lopen, twee kerels, met ongeveer dezelfde postuur als hij, trokken hem overeind en met wat moeite kon hij op zijn voeten staan. De echte James leek het maar al te amusant te vinden dat hij de grote Levi op zo'n manier te pakken had gekregen en dat hij Arya erbij had gekregen, was vast een leuke bijkomstigheid voor de vent. 'Kom, kom!' zei James, met een veel te blije stem. 'We gaan jullie nieuwe onderkomens eens even bekijken. Het spijt me dat ze niet zo geriefelijk zullen zijn als de suite waar jullie eerst verbleven, maar ach. Ik denk niet dat jullie iets te kort zullen komen.'
Levi geloofde er weinig van als die man het op zo'n manier zei, maar hij had weinig middelen om mee tegen te stribbelen. In tegenstelling tot Arya, die zelfs met haar schoenen had gegooid naar de kerel, was hij vrij stil geweest sinds de ontdekking dat ze de verkeerde vent dood hadden gemaakt. Ze zaten in het nauw, zouden een manier moeten vinden om hier weg te komen. Contact opnemen met Chris of Roran was onmogelijk, ze hadden er met opzet voor gezorgd dat alle contact met die wereld onmogelijk was. Om kans op ontdekking te verkleinen. Blijkbaar had het allemaal toch niets uitgehaald.

Levi kreeg nog enigszins de 'eer' om zelf te lopen, hoewel hij eerder mee werd gesleept, maar Arya was een lichtgewicht en ze werd over iemands schouder gegooid. Een grom verliet haar lippen. Niet van de pijn, niet omdat ze liever meegesleept werd, maar door de implicatie dat ze te slap was om zelf te lopen nadat ze getaserd was.
Niemand om haar heen sprak terwijl ze liepen. Niet iedereen uit de zaal liep mee, een paar kleerkasten en wat dames die, nu ze hun manier van lopen beter bekeek, duidelijk ook getraind waren. James was er ook. Hij sprak wel met de man naast hem, maar ze kon niet horen wat er gezegd werd. Het waren saaie mensen. Misschien hadden ze de opdracht gekregen om te zwijgen, dat maakte het echter niet interessanter. Het waren makke schapen, klaar om te doen wat er gevraagd werd. Ergens was ze blij dat dit haar leven niet was. Het had gekund. Er waren veel opties geweest na haar training, waaronder werken voor de mensen die haar trainden of zelf mensen gaan trainen. Die banen vielen in het niets bij wat ze nu deed. Ze hield ervan om mensen het leven te ontnemen, om op ze te jagen en er geld voor te krijgen. Daar was ze nog lang niet klaar mee, wat die James ook dacht dat er ging gebeuren.
Zo'n tiental minuten later, de groep liep niet verschrikkelijk snel, kwamen ze in een fel verlichte kamer terecht. Arya en Levi werden in een hoek op de grond gedumpt. Zachtjes natuurlijk, het was niet alsof ze haar gewoon van schouderhoogte op de grond lieten vallen. Er stonden wat apparaten, sommigen herkende ze, anderen niet, maar de martelwerktuigen die aanwezig waren, waren interessanter. Voornamelijk spullen die je in het ziekenhuis of op de bouwplaats tegen zou komen. Het waren geen luxe spullen. James ging zijn handen vuil maken. Als hij het al zelf zou doen.

Yeah, martelwerktuigen. Arya was een koningin met verschillende soorten gif, maar deze werktuigen hadden weinig met gif te maken. Levi kende ze daarentegen wel, daar hij nogal eens creatief was geweest met het ondervragen van mensen. Meestal was hij dan niet het subject van de marteling geweest, dat zou nu wel anders worden. Er lagen verschillende voorwerpen, variërend van messen tot elektronische apparatuur. Hij en Arya waren beiden op de grond gedumpt en nu zijn voeten en handen vastgebonden waren, was er weinig mogelijkheid om te ontsnappen. Hij had geen wapens, er stonden minstens vijf mensen bij de deur en dan was er nog het subtiele feit dat ze allebei niet echt de kleding droegen om in te knokken.
James stond ook nog steeds in de kamer, vergezeld door twee ietwat breder gebouwde mannen. Puur daardoor wist Levi al hoe laat het was, hij en Arya werden allebei in overweging genomen en er werd besloten wie het leukste was om als eerste onderhanden te nemen. Levi wist dat het Arya zou zijn, door de uitdagende houding die ze de hele tijd had aangehouden. Het kwam dan ook niet als een verrassing toen het meisje weer opgeraapt werd, op een tafel werd gegooid en met leren banden vastgebonden werd, zodat ze ook haar benen en armen niet meer heen en weer zou kunnen zwaaien. James glimlachte. 'Dit kan even pijn doen, lieverd,' zei hij zacht. Er werden enkele draden aan het tengere lichaam bevestigd, een knop werd omgedraaid naar een iets hoger standje en een groene knop werd ingedrukt. Het geluid van statische elektrische tijd klonk op en uit het schokken van Arya's lichaam maakte Levi op dat ze een hevige stroomschok had gekregen. Meerdere, in een vrij rap tempo achter elkaar. Hoewel Levi niet veel wist van dit soort dingen, wist hij wel dat het lichaam maar zo veel elektriciteit kon hebben voordat het uit zou vallen en Arya zou sterven. James draaide zich naar hem toe. 'Wat is dat, Levi? Wil je haar plaats innemen?' Hij lachte op een nare manier. 'Dat kan geregeld worden, hoor. Maar dan zal ik het voltage nog iets omhoog moeten draaien.'

James ging zijn handen niet vuil maken. Daar had hij de twee mannen naast hem voor in dienst, dat werd duidelijk zodra hij met hen aan het overleggen was en Arya daarna overeind getrokken werd. Hij raakte haar niet eens aan. Hij kon natuurlijk bang zijn voor bacteriën, of hij was gewoon een watje. Bang dat een vastgebonden, jonge vrouw hem van het leven zou beroven. Dat was exact wat er ging gebeuren, het vastgebonden zat voor nu alleen een beetje in de weg.
Arya werd op een van de tafels vastgebonden, hoewel haar touwen verdwenen, kwamen er leren banden voor in de plaats. Mocht er een keuze zijn geweest, dan was ze voor de touwen gegaan. Met haar handen bij elkaar gebonden, was er nog een optie om iets, wat dan ook, voor elkaar te krijgen. Liggend op deze tafel was die optie er niet. Die zou ook niet komen. Er werden verschillende draden aan haar lichaam vast gemaakt. Ze rolde even met haar schouders om te kijken hoeveel ruimte ze daadwerkelijk had en of er een mogelijkheid was om van de draden weg te komen, maar die was er niet. Zelfs al zou het haar lukken, dan stonden er nog steeds een aantal mannen om haar heen. De stroom ging aan en haar lichaam ging alle kanten op, zonder controle van Arya. Haar tanden klapten op elkaar, haar ogen gefixeerd op het plafond. Ze kon haar lichaam misschien niet gebruiken, maar de leukste reactie tijdens martelen was het smeken en schreeuwen. Dát kon ze wel tegen houden. De stroom werd even van haar lichaam gehaald terwijl James tegen Levi sprak. Sissend ademde ze uit. Hij daagde Levi uit om het van haar over te nemen. Als Levi slim was, zou hij niets laten merken. Hoe meer zij om elkaar gaven en elkaars pijn over wilden nemen, hoe leuker en makkelijker het martelen voor de mannen werd. Zachtjes grinnikte ze. 'Alsof hij meer aankan dan ik,' meer stroom misschien aangezien hij een groter lichaam had, maar dat betekende niet dat hij meer uithoudingsvermogen had dan Arya.
'Oké, dan laten we Levi toch nog even kijken, mag hij straks kiezen of hij hetzelfde wilt of liever een ander soort marteling. Zie, ik ben zelfs zo lief om keuzes te geven!' James vond zichzelf zo grappig. Grappig genoeg voor Arya om met haar ogen te rollen, wat hij hopelijk zag. Zij kon ook leuk zijn.

Levi was dan niet hoogbegaafd, hij wist heus wel hoe hij moest reageren op dit soort situaties. Dat maakte het niet makkelijker, hij wist van zichzelf dat hij haar plek liever in had genomen. Het gevoel speelde dat hij echt wel meer kon hebben dan het tengere meisje, puur omdat zijn lichaam erop gebouwd was om meer te verdragen. Toch uitte hij dit niet, hield hij zijn blik neutraal en knipperde zelfs niet toen Arya haar brutale manier van doen weer eens liet zien. Zeker kon hij wel meer verdragen dan zij, ze wist nauwelijks wat zijn lichaam kon verdragen dus zou ze daar ook geen waardeoordeel over kunnen vellen.
Het deerde niet. De aandacht werd weer op het meisje gericht, Levi was zo goed als vergeten. Tenminste, hij had perfect uitzicht op wat er op de tafel gebeurde. Dat was niet per ongeluk gegaan. Het voltage werd wat omhoog gedraaid, de schokken begonnen weer. Het was hetzelfde effect als de tasers eerder gehad hadden, alleen dan veel intenser en gevaarlijker dan toen ze Levi en Arya enkel hadden willen verdoven om vast te binden.
Op een gegeven moment begon een onaangename brandlucht zich door de ruimte te verspreiden. Dit maakte dat James enthousiast in zijn handen klapte als een klein kind. De geur van verbrand vlees vulde Levi zijn neusgaten en hij wist direct waar het vandaan kwam: De op de huid geplakte draden hadden door de stroom van elektriciteit schade doen ontstaan aan de huid. Zelfs vanaf een afstandje kon Levi de nare wonden zien die ontstonden waren. Toch stopte James nog niet direct met de stroomschokken, dit duurde nog enkele minuten. De machine werd weer uitgezet, de draadjes werden verwijderd en nare, rode huid werd zichtbaar. Op sommige plekken was de huid zelfs geheel kapot gegaan, als gesmolten door de stroom. James bestudeerde de huid, leek er alleen maar enthousiaster van te worden. 'Oh, prachtig! Hang haar maar even aan de muur, terwijl we verder gaan met Levi.' Zo gezegd, zo gedaan. Arya werd opgetild van de tafel, vastgemaakt aan een muur die blijkbaar beschikte over handboeien, waardoor ze nu enkele centimeters boven de grond bungelde. De beurt was aan Levi.

'Geen zorgen meisje, we zullen Levi net zo hard aanpakken als we met jou doen,' een van de kleerkasten fluisterde het in haar oor terwijl hij de leren banden om haar lichaam los maakte. Normaal gesproken zou je Arya niet zomaar los moeten maken, niet zonder je eigen veiligheid in rekening te nemen, maar iedereen wist dat het nu geen probleem was. Haar lichaam stond in brand. Letterlijk en figuurlijk. Haar binnenste voelde alsof er constant schokken doorheen gingen, zelfs al was de stroom inmiddels uitgeschakeld, om maar niet te spreken van de buitenkant van haar lichaam, die letterlijk gesmolten was. Op sommige plaatsen in ieder geval. Anderen deden gewoon heel erg veel pijn. Ze werd opgetild, naar de boeien in het plafond gedragen en net zo soepel weer vastgemaakt. De man gaf een klein duwtje tegen haar borst, waardoor Arya's lichaam zachtjes op en neer bewoog. Hij grinnikte, maar kreeg wel een bedreigende blik van Arya toegeworpen. Ze zou hun gezichten niet zomaar vergeten. Terwijl ze met Levi aan de slag gingen, hing haar hoofd een stukje naar beneden. Sluiks kon ze door haar haren nog naar voren kijken, in de gaten houden wat ze deden, ze had alleen de puf niet om haar hoofd echt op te tillen.
'Ah, Levi, voor jou hebben we een ontzettend leuk concept uit de middeleeuwen bedacht. We moeten het wel met jou doen, Arya's tengere lichaam zou het nog geen minuut uithouden en dat is toch zonde. Kom, ik zal het je laten zien!' James krulde zijn vingers en de mannen reageerden door Levi overeind te trekken en op een andere tafel te leggen. Zijn handen en enkels werden alle vier in een andere hoek van de tafel vast gemaakt. 'In de middeleeuwen gebruikten ze paarden, die hebben wij alleen niet. Valt vast te regelen, maar jullie hebben mij al genoeg geld gekost. Daarom doen wij het met wat modernere technieken. Geen zorgen, het effect is vast hetzelfde.' Zodra hij klaar was met praten, draaide een van de mannen aan een wiel. De vier uithoeken van de tafel gingen langzaam uit elkaar. Hij begon rustig, maar iedereen wist dat de man Levi zou vierendelen tot hij net niet alle botten in zijn lichaam brak.

Het duurde niet al te lang voordat Levi doorhad wat ze met zijn lichaam van plan waren. Vierendelen. Het was een concept waar hij niet onbekend mee was, al prefereerde hij de paarden. Dat ging wat sneller, bracht effectiever een einde aan het leven van degene die het slachtoffer was. Het leek er helaas niet op dat hij veel keuze had, kans om tegen te stribbelen kreeg hij nauwelijks en toen de banden eenmaal vast zaten, wist hij dat het nu doorbijten was. James zou hem nog niet willen doden, daar was het te vroeg voor. Hij zou dit overleven, hij kon dit overleven. Zijn lichaam was sterk, sterker dan de machine die zou proberen het uit elkaar te scheuren. Dus hij lag daar, wachtte tot de subtiele druk op zijn armen en benen kwam. Eerst viel het mee, alsof er iemand aan zijn armen trok om hem ergens aan op te hijsen, maar hij enkele kilo's stenen aan zijn benen had hangen. Het werd vervelender toen de druk werd opgevoerd. Levi voelde hoe de spieren in zijn schouders begonnen te protesteren tegen de kracht die erop gezet was en haalde diep adem, ademde weer uit en probeerde alle spieren in zijn lichaam te ontspannen. Het deed zeer, zo ongelofelijk veel zeer, het was een zeurende pijn die maar niet op leek te houden. Telkens weer, telkens meer. Hij wist niet hoe lang zijn lichaam dit vol ging houden, de huid was strak gespannen en het voelde alsof het ieder moment ging scheuren. Dat gebeurde nog niet, de druk werd alleen maar verhoogd en Levi moest zijn kiezen op elkaar klemmen om de geluiden van pijn niet te uiten. Hij kon dit makkelijk volhouden, hij was sterker dan dit. Als hij echt wilde, zou hij de machine kunnen slopen door al zijn spieren te spannen en de tafel te breken. Hij kon dit. Het was een eitje, het deed nauwelijks pijn.
Er kraakte iets, een gewricht vermoedelijk. Hoe lang moest hij dit nog volhouden?

Eerlijk was eerlijk, Arya was blij dat Levi het vierendelen had gekregen. Ze gaf het niet graag toe, maar haar lichaam zou dit inderdaad niet aan gekund hebben. Het was kleiner en had minder spieren. Dat maakte haar niet per se zwakker, in dit geval echter wel. Aan de andere kant vond ze het ook niet fijn dat Levi dit moest ondergaan. 'Zouden jullie daar alsjeblieft mee op willen houden?' Haar stem was heel sarcastisch, dit was geen smeken. 'Hij is al zoveel langer dan ik, straks moet ik op een ladder gaan staan,' ze trok een wenkbrauw omhoog richting James, die haar een blik toewierp, maar ze kreeg geen antwoord. Jammer. De aandacht was wel heel even van Levi af gegaan, ze hadden niet meer aan het wiel gedraaid. De mannen deden exact wat James wilde en als hij niet zei dat het verder moest, dan gebeurde dat niet. Missie geslaagd.
Levi's lichaam kraakte ietwat onnatuurlijk, ze wist niet zo goed wat ze nu hoorde, maar het waren nog geen botten. Anders had Levi waarschijnlijk wel wat geluid gemaakt. 'Draai maar terug jongens, dit is een mooie manier om hem van kant te maken, maar het duurt nog wel een paar dagen voor we daaraan toe zijn.' James knikte en langzaam lieten ze Levi zijn armen en benen weer naar elkaar toe gaan. Op hetzelfde tempo als ze eerst uit elkaar getrokken werden. 'Wat niet wil zeggen dat je al genoeg geleden hebt Levi, je ziet er nog zo gezond uit!' Een beetje wit, maar zijn huid was inderdaad gezonder dan de gesmolten plekken van Arya. Dat duurde niet lang. James stak zonder pardon een mes in Levi's zij. 'Daar, dat zal het een beetje eerlijker maken,' want eerlijk was echt zijn ding.

Het ergste was voorbij. Tenminste, dat was wat Levi dacht op het moment dat de rare tafel weer langzaam zijn originele vorm terug begon te krijgen. Langzaam verdween de druk op zijn gewrichten en het liefst zou hij opgelucht zuchten. Toch deed hij niet, want hij was ervan op de hoogte dat het laten zien van opluchting waarschijnlijk zou resulteren in meer martelingen, meer pijn. Een milliseconde keek hij naar Arya, die daar hing als een soort van trofee. Een mooie trofee, maar wel beschadigd. Dat was waarschijnlijk hoe James zijn trofeeën graag hebben wilde.
De steek van het mes deed zeer, zo veel zeer. Doordat Levi er niet op voorbereid was, deed het alleen maar meer pijn. Hij was gewend aan pijn, het was niet de eerste keer dat iemand een mes in zijn lichaam stak, maar vaak deden ze dat niet nadat ze eerst zijn hele lichaam opgerekt hadden. Lucht siste tussen zijn tanden door terwijl hij zijn best deed de pijn te verbijten, verder niet te reageren op het bloed dat nu langs zijn lichaam liep. Dat leek James amusant te vinden, misschien omdat het één van de eerste geluiden was die duidde op pijn, iets waar de man duidelijk op kickte. Levi kon daar wel begrip voor opbrengen, het was altijd fijn om te zien dat je moeite beloond werd. Hij gunde het deze vent gewoon niet. Kon hij deze tafel breken? Waarschijnlijk wel. Moest hij het doen? Moest hij de klap uitdelen, laten zien dat James hem onderschatte? Even spande Levi de spieren in zijn lichaam aan, maar hij merkte direct dat daartegen geprotesteerd werd. Het oprekken was hem niet in dank afgenomen, het had hem wel degelijk verzwakt. Dus ontspande hij zijn handen, die tot vuisten gebald waren, en wachtte maar op wat volgen zou. James gaf hem een klopje op zijn hoofd, alsof hij een brave hond was geweest door niet aan te vallen. 'Nou, wat zal ik nu eens doen?' mompelde de kerel zacht, zijn blik van Levi naar Arya glijdend. Het mes had hij nog steeds in zijn hand en Levi vermoedde dat zijn lichaam nog niet geschonden genoeg was om aan de kant gegooid te worden.

Even zag je James twijfelen. Hij was vast zijn zonden aan het overdenken, of de fout die hij maakte door twee moordenaars te martelen die hem daar terug voor zouden pakken. Misschien ook niet. In werkelijkheid was hij aan het bedenken wat hij met Levi zou doen, voor hij het stokje weer aan Arya door gaf. Er kwam wel iets in zijn hoofd op. 'Over eerlijk gesproken, niemand zal mij ervan beschuldigen dat ik dames anders behandel,' dat deed hij wel, het vierendelen was alleen voor Levi, maar niemand in de kamer opperde die gedachte.
De twee kleerkasten sleurden Levi van de tafel, natuurlijk nadat ze de leren banden om zijn lichaam los hadden gemaakt, om hem vast te maken in boeien tegen de muur. Hij hing niet zoals Arya, maar de manier waarop hij moest staan, was vast niet comfortabel. Een van de mannen verdween even, voor hij weer terug kwam met een pook. Een roodgloeiende pook. De steekwond werd ontdaan van kleding, zo vriendelijk waren ze nog net, voordat James de pook over nam en hem hard tegen Levi's wond drukte. 'Ik kan het niet hebben dat je teveel bloed verliest. We zullen deze regeling nog een tijdje aanhouden. Dan hebben jullie allebei wat gesmolten huid, wat leuk!'
'Doe wat aan je humor, want God, zelfs je eigen personeel lacht niet,' Arya weer. Ze moest zich er altijd mee bemoeien. Het was haar natuur om te reageren op vervelende mensen, hoewel het meestal in andere omstandigheden was. Dan kon zij lachen, sarcastisch zijn en mensen irriteren. Nu was het andersom, dat was toch een tikkeltje vervelender.

Brandwonden. De geur van het verbrande vlees bereikte zijn zintuigen eerder dan de pijn, al vermoedde Levi dat dat kwam doordat enkele zenuwen in dat deel van zijn lichaam nu permanent uitgeschakeld waren. De pook, met daarop de initialen van hun plaaggeest, drukte hard tegen de huid en een naar, sissend geluid klonk. Opnieuw klemde Levi zijn kiezen op elkaar, zijn handen tot vuisten gebald. De geur van zijn eigen verbrande vlees maakte hem misselijk en hij sloot zijn ogen om de rode, gesmolten huid niet te hoeven zien. Als hij had gedacht dat Arya er slecht uit had gezien, met de brandplekken op verschillende punten op haar huid, zag hij er niet veel beter uit. Tenminste, de wond zag er niet veel beter uit. Het bloeden mocht gestopt zijn doordat de wond was dichtgebrand, de huid was rood, kapot en gesmolten. Niet alleen een litteken zou hij hieraan overhouden, maar ook een prachtig brandmerk. Áls hij dit al overleefde, uiteraard. Nee, positief blijven. Deze James zou een fout maken, een fout die hem het leven zou kosten en ervoor zou zorgen dat Levi en Arya weer vrij kwamen. Het kon niet zo zijn dat deze man foutloos werkte, er moest ergens een fout zitten.
Voor nu kreeg Arya de aandacht weer, misschien mede dankzij de snerende opmerkingen die ze maakte. Foute boel. Ze werd weer losgemaakt, terug op de eerdere tafel gebonden en ditmaal werden er wat andere speeltjes tevoorschijn gehaald. 'Ooit wel eens gehoord van schijnverdrinking, Arya?' James glimlachte, overduidelijk trots op zijn vindingrijkheid. 'Ik denk dat het je wel zou helpen bij je brutale mond, want als je verdrinkt kun je niet zo makkelijk praten.'
Een zware, zijden doek werd over Arya's gezicht gegooid, waarna een grote emmer water werd gepakt. Levi wist wat er komen ging, maar wilde zijn hoofd niet wegdraaien. Geen zwakte tonen, al wilde zijn lichaam overduidelijk wel wat rust. Het water werd over de doek gegooid, die direct tegen het gezicht van Arya plakte, het ademhalen zou verhinderen en ervoor zou zorgen dat ze het gevoel had te verdrinken. Geen prettig gevoel.

Langzaam knepen haar ogen samen. Schijnverdrinking. In het verleden een zeer bruikbare martelmethode, de meeste mensen vonden het niet fijn om te verdrinken en gaven snel de gewenste informatie. Hier was echter geen informatie te geven. Alleen het verdrinken. Het langzaam verliezen van het bewustzijn, tot haar hersenen het begaven. Iedereen in de ruimte wist dat het niet zo ver zou komen, dat betekende alleen niet dat ze het niet vervelend zou vinden om te verdrinken. Voor zover een zijden doek dat met je kon doen. De doek werd over haar gezicht gegooid en al snel hoorde en voelde ze het water erop vallen. In eerste instantie kreeg ze nog een beetje adem, maar de doek werd snel zwaar en bedekte na een paar seconden haar gehele gezicht. Het plakte.
James hield Arya strak in de gaten terwijl ze langzaam een klein beetje met haar hoofd bewoog. Ze wilde van de doek af, maar zo makkelijk ging dat niet. 'Weet je, Levi, dit is allemaal jouw schuld als je erover nadenkt. Ik heb Arya nooit als slachtoffer gewild, ze was bruikbaar, maar jij moest zo nodig achter mij aankomen. Misschien was het je gelukt als je geen mol in je organisatie had. Dat is echt een zonde in deze wereld, dit alles had voorkomen kunnen worden, als jij je mensen wat beter kende.' Hij had het eigenlijk niet weg willen geven, maar het was te leuk om te zien of Levi erop zou reageren en zo ja, hoe. Naast hem trok Arya inmiddels furieus aan de banden waar haar handen mee vast zaten. Ze wilde los en ze wilde adem. Geen van beide was voor haar momenteel een optie, haar lichaam wilde dit echter niet accepteren. De mannen naast haar hielden goed in de gaten wanneer ze minder zou gaan bewegen, dan was er weer wat lucht in haar longen nodig. Het spel was nog lang niet gespeeld.

Hij had een.. wát? Levi zette zijn kiezen op elkaar, maar het was al te laat. James had de verbazing en de woede gezien en leek het hoogst amusant te vinden hoe Levi op zijn woorden reageerde. 'Je had het je nog niet bedacht? Hoe anders had ik moeten weten dat jij en dit lieve meisje achter mij aan zouden komen, hmm?' Levi wist niet zo goed wat hij daar nu op moest reageren. Er was een mol in zijn organisatie. Nu moest hij hier wel levend uitkomen, nu moest hij wel overleven en teruggaan naar zijn organisatie. Als hij een verrader in dienst had, kon dat de hele bende overhoop halen. Correctie, het zou de hele bende overhoop halen. Roran en Chris wisten dit niet, zouden uiteindelijk vast en zeker ook onderuit gehaald worden door deze vieze, gore vent. Dat kon niet gebeuren, dat wilde Levi niet laten gebeuren. Net zo min als hij wilde laten gebeuren dat ze Arya daar lieten liggen, haar lieten stikken in de zware stof en het gebrek aan zuurstof dat ze daardoor ontving. Ze vertoonde nog tekenen van leven, maar het viel Levi op dat ze steeds minder energie leek te hebben om tegen te stribbelen. Voordat al het leven uit haar verdween, werd de doek van haar gezicht gehaald. Het water liet geen zichtbare verwondingen achter, maar Levi wist dat ze zich niet optimaal kon voelen nadat ze zo dicht bij de dood geweest was. Hij zou direct toegeven dat hij blij was dat hij daar niet lag, hij was geen fan van deze methode van martelen. Gebrek aan lucht en zo.
James tikte Arya een paar keer aan om te zien of hij een reactie kreeg. Toen hij had vastgesteld dat ze nog leefde, herhaalde hij wat hij eerder gezegd had. Puur om haar op te hitsen, leek het wel. 'Hoor je dat, Arya? Levi heeft zijn organisatie niet goed op orde, dankzij een informant binnen zijn bedrijf wist ik waar ik jullie moest zoeken. Vind je dat niet enig?' Hij grijnsde, trots. Benieuwd of Arya al voldoende bijgekomen was van haar schijnverdrinking om te reageren. Als dat zo was, moest hij misschien nog maar eens die doek over haar gezicht gooien en een tweede ronde beginnen.

Ze had niets meegekregen van de eenzijdige conversatie tussen Levi en James. De enige gedachten die door haar hoofd spookten, gingen over wanneer die doek van haar gezicht gehaald werd. Hoe lang ze dit nog vol moest houden. De doek werd gelukkig weer van haar gezicht gehaald, waarna Arya keihard begon te hoesten. Ze had lucht nodig, wat geen optie was bij hoesten, maar ze moest ook wat van het water kwijt zien te krijgen. De zijden doek had het meeste water vast gehouden, er was echter nog genoeg om bij haar naar binnen te komen en haar gezicht en haren kletsnat te maken. Zag er vast heel charmant uit. Ze wist ook niet zeker of al haar make-up watervast was. Vonden de jongens hier waarschijnlijk super grappig, alsof ze zelf niet wist dat ze er als een verzopen kat uitzag.
James begon te praten, vaag hoorde ze wat hij zei. Een informant. Nog iemand om te doden. Ze knipperde een paar keer om het overtollige water bij haar ogen weg te krijgen, voordat haar blik die van James vond. 'Stérf,' veel meer woorden zou ze sowieso niet over haar lippen krijgen. Haar stem was ietwat schor door zijn martelingen. Een rilling liep over haar lichaam terwijl ze langzaam weer normaal ging ademen. Ze moest even wennen aan de zuurstofopname, zeker aangezien ze wist dat dit niet de laatste keer was dat die doek over haar gezicht gegooid zou worden. De man naast haar vond dit veel te leuk. Van alles dat ze hem kwalijk kon nemen, het martelen niet. Ze vond het vervelend dat hij háár martelde, maar het zou hypocriet zijn om te zeggen dat hij niet mocht martelen of dat hij er niet goed in was. Zelf deed ze het ook wel eens en ze kende genoeg mensen die martelen geweldig vonden. Mensen die ze niet van het leven zou beroven, enkel en alleen omdat ze martelen leuk vonden. James wel. Hij verdiende het om te sterven, net als de mol in Levi zijn organisatie. Levi zou moeten accepteren dat zij hem van kant maakte, met alle pijn van dien. Ze martelde misschien niet vaak, dat betekende niet dat ze er niet toe in staat was.

In plaats van boos, leek James alleen maar geamuseerd te zijn door de felheid waarmee Arya antwoordde. Hij gebaarde naar de man die de doek in zijn handen had gehouden. 'Zo te zien is ze klaar voor een tweede ronde, denken jullie ook niet?' Er werd niet geantwoord, uiteraard niet, maar de doek werd wel weer over het gezicht van het meisje gegooid en een nieuwe emmer met water werd gepakt. Levi wist al wat dit betekende, maar kon er weinig aan doen vanuit zijn positie. Hij realiseerde zich dat hij geluk had gehad, eigenlijk had Arya het veel zwaarder te verduren dan hij. Hij had enkel zijn spieren ietwat naar voelen oprekken en een mes ontvangen in zijn lichaam. Het brandmerk was al helemaal flink naar, maar niets waar hij niet mee zou kunnen dealen. Arya daarentegen was geëlektrocuteerd, verbrand en verdronken. Meerdere keren. De pijn die ze moest voelen was waarschijnlijk onbeschrijfelijk, vooral nu ze wist dat het allemaal voorkomen had kunnen worden als hij geen mol in zijn organisatie had gehad. Voelde hij zich er schuldig over? Een beetje, maar belangrijker was dat ze hier levend uit moesten komen. Levi gaf een ruk aan de boeien die hem vastketenden, maar die gaven nauwelijks mee en maakten wel veel herrie. Het leidde James even af van het schouwspel op de tafel. 'Nog even geduld, Levi. We zijn bijna klaar met haar, dan mag jij weer komen spelen.' Hij betwijfelde of hij daar echt zin in had, maar veel keuze had Levi niet. De boeien zaten stevig om zijn polsen en zijn armen hadden te weinig kracht om zich puur op spierkracht los te kunnen trekken van de ketens. Een ander, meer geschikt moment zou zich moeten voordoen voordat hij zou kunnen ontsnappen. Samen met Arya, het liefste nadat hij James' gezicht ingebeukt had.

Een idee ontstond in James zijn hersenen terwijl hij weer naar Arya keek. Het meisje bewoog steeds minder, het ging veel sneller dan de vorige keer. Ergens was dat logisch, ze had nooit genoeg adem kunnen krijgen om het weer zo lang vol te houden, maar het was wel jammer. Om het spel met Arya nog heel even vol te kunnen houden, besloot hij Levi erin te betrekken. De man had al duidelijk gemaakt dat hij het niet eens was met de gang van zaken door flink aan zijn boeien te trekken. James kon het wel wat leuker maken voor het tweetal. Hij gebaarde naar zijn mannen dat ze Levi los moesten maken en naar voren trekken, zodat hij vlak naast Arya stond en kon zien dat zijn vriendin het niet lang meer vol zou houden. 'Het is toch jammer dat vrouwen zwakker zijn, vind je ook niet? Denk je dat jij het langer vol zou houden?' Bij enig antwoord zou James Levi aan hetzelfde onderwerpen, hoewel hij niet verwachtte dat antwoord te krijgen. Of überhaupt een antwoord. Jammer.
Hij haalde de doek van Arya haar hoofd. Ze reageerde amper toen hij tegen haar wang begon te tikken. Een kleine zucht verliet haar lippen en je kon zien dat haar buik nog heel langzaam op en neer ging, andere tekenen van leven waren echter niet aanwezig. Haar ogen waren zelfs gesloten en er kwam geen vijandige opmerking, zonde dat het zo makkelijk was. Aangezien zijn mannen Levi in bedwang hielden, besloot James om Arya zelf los te maken. Dat was een grote fout. Zodra de boeien van haar enkels en polsen gingen, schoten haar ogen open en kreeg de man een van haar benen keihard tegen zijn hoofd gegooid. Arya was een meester in acteren, ze had besloten dat nog even te bewijzen. Haar blik ging een milliseconde richting Levi, hij zou zichzelf met die twee bezig moeten houden. Dat was vast geen probleem. Zij nam James wel onder haar hoede.

Fuck.
Een halve tel dacht Levi dat Arya dood was. Toen zag hij de lichte ademhaling, het op en neer bewegen van haar borstkas. Niet dood. Even kneep hij zijn ogen samen, twijfelend over de ernst van haar situatie. Hoewel hij geen jarenlange ervaring had met samenwerken met deze vrouw, wist hij wel dat ze regelmatig voor verrassingen kon zorgen. Hij was dan ook voorbereid op alles.
Tenminste, dat dacht hij. Arya kwam in actie toen haar  boeien ontdaan waren, wat de mannen die Levi in bedwang moesten houden even in de war bracht. Levi, die bevrijd was van zijn boeien, maakte gretig gebruik van deze mogelijkheid door een gebalde vuist in het gezicht van een van de mannen te planten. Een dof gekraak suggereerde dat er een gebroken neus ontstaan was, maar veel tijd om erbij stil te staan kreeg hij niet. De andere man, bekomen van de verbazing dat Arya in actie was gekomen, had nu zijn volledige aandacht weer op Levi gericht. De verzwakte Levi wist dat hij snel moest zijn, want op lange duur zou hij dit gevecht niet kunnen winnen. Niet op pure kracht en uithoudingsvermogen, in ieder geval. Gelukkig had James niet de meest getrainde mannen gekozen om hem te assisteren bij deze martelingen, maar enkel gekozen voor een stel kleerkasten. Ze waren wel wát beter getraind dan de gemiddelde huurling, maar niet zo goed als Levi of Arya. De enige reden dat ze de overhand gehad de afgelopen martelingen, was doordat Levi verzwakt geweest was. Nu niet meer, nu bleek ook weer eens waarom Levi op jonge leeftijd al de leiding had over een maffiaorganisatie zo groot als de zijne. Man nummer 2 had Levi vastgegrepen en diens bovenarmen naar achteren getrokken, waardoor Levi zijn armen niet meer kon gebruiken. Nummer 1 probeerde weer overeind te komen, maar dat resulteerde erin dat hij een venijnige trap van Levi tegen de zijkant van zijn hoofd kreeg en weer op de grond viel. Nu we het toch over opgetilde benen hadden, Levi tilde zijn tweede been ook op en dat gewicht was net iets te veel voor Nummer 2 om tegen te houden. Hij raakte uit evenwicht, wat Levi de kans gaf om zich weer los te trekken de uit evenwicht geraakte vent van zich af te duwen. Even wierp hij een blik op Arya, of zij het nog volhield.

Ze sprong van de tafel af en gooide haar gewicht in de strijd om James tegen de grond te werken. Arya woog dan misschien niet heel veel in vergelijking met de mannen in de kamer, maar James wankelde al door de trap die hij tegen zijn hoofd had gekregen. Haar gewicht was daardoor wel genoeg om hem om te laten vallen. Hij was echter sneller dan ze had verwacht en hij gooide haar met een klap van zich af, rolde mee en zat boven haar. Schattig, maar hij had niet opgelet waar haar handen zich in de tussentijd bevonden. James droeg geen geweren bij hem, schijnbaar vond hij dat niet nodig. Waarom zou je vuurwapens dragen als je met twee dodelijke mensen in een kamer was? Nergens voor nodig! Daarentegen droeg hij wel een aantal messen aan zijn riem, waarschijnlijk gebruikte hij deze zelf nooit en waren ze voor de sier, dat maakte voor Arya echter niet uit. In iedere hand had ze een mes te pakken weten te krijgen en beide duwde ze recht omhoog, zijn maag in. Geen longen, geen hart. Levi had net zoveel recht om hem pijn te doen, hoewel ze best een leuke optie wist om hem van kant te maken.
Met de wapens nog in zijn maag, duwde Arya hem van haar af en kwam overeind. De man kermde zachtjes van de pijn, met zijn handen probeerde hij het bloeden te stelpen. 'Ach, schatje toch,' ze pruilde naar de man, maar besloot toch om even in de gaten te houden hoe het met Levi ging. Ze zag dat hij, met zijn ietwat opgerekte spieren, toch een klein beetje moeite had om de mannen van zich af te krijgen. Geen probleem. De man die nog stond, kreeg een van James' messen in zijn keel geworpen. De tweede lag nog op de grond en ze wist niet zeker of hij bewusteloos was of besloot haar truc van de schijnverdrinking na te doen. Levi mocht beslissen wat hij met die vent ging doen. 'Zeg Levi, zullen we James eens laten voelen hoe zijn apparaten werken?' Ze zou hem elektrocuteren, verdrinken en vierendelen allemaal op hetzelfde moment, tot zijn lichaam het niet meer aan zou kunnen. Ze had er zin in.

Arya... Arya redde zich wel. Dat had Levi gezien vanuit zijn ooghoeken, hij had de glanzende messen in haar handen gezien en gemerkt dat een van zijn twee belagers het loodje legde toen er een mes door zijn keel ging. Oeps.
De ander kreeg nog een flinke trap tegen zijn hoofd, tot Levi een schedel hoorde kraken. Dat zou wel voldoende zijn, meer tijd ging hij niet aan deze mannen vuilmaken. Er was een beter target, iemand die hij liever onderhanden nam. Hij liep naar Arya toe, glimlachte even liefjes naar James en klopte toen op de tafel. 'Eventjes dan, Arya. Ik betwijfel dat we veel tijd zullen hebben.' Daarbij, hij wilde van dit schip af. Ze zouden wel moeten als mensen erachter kwamen dat James alsnog verloren had, want dan zou het halve schip achter hen aan zitten. Misschien nog wel meer dan de helft. Moeiteloos tilde Levi het lichaam van James op, die toch echt stukken lichter was dan Levi gewend was. James werd op de tafel gedeponeerd, Levi klootte even wat met de boeien en zorgde dat die goed vast zaten. 'Ze raden wel af om water met elektriciteit te combineren,' zei hij, quasi-bezorgd. Het zou toch vervelend zijn als ze ergens iets ernstigs aan schade veroorzaakten, dat konden ze niet gebruiken. Straks kwam James te overlijden, of zo.
Levi checkte alvast wat draadjes die van de elektriciteitsmachine kwamen. Die zouden dus op James' lichaam geplakt moeten worden? En dan zou je aan die knop moeten draaien voor elektriciteit, en aan die andere knop om het vierendelen te beginnen? Klonk goed. De natte, zijden doek die op de grond gegooid was, zouden ze wel nog een keer kunnen gebruiken, daar had hij geen problemen mee. Levi plakte de plakkertjes maar alvast op wat plekken op het lichaam, zodat dat in ieder geval goed zat. 'Aan jou de eer,' zei hij tegen Arya, met een kleine buiging. Het toneelspel tussen hun tweeën mocht dan afgelopen zijn, dit spelletje kon nog wel even voortduren. Fun, fun fun.

Weinig tijd. Dat was geen probleem, ze had niet heel veel tijd nodig om James van kant te maken, hoewel het wel leuker was wanneer ze iets langer met hem kon spelen. Levi tilde de man op de tafel waar hij zelf ook op had gelegen. Het was fijn dat hij besloot dit te doen, aangezien het Arya nooit gelukt was. Ze kon heel veel en zo niet, dan claimde ze van wel, maar het gewicht van een man optillen zat niet bij haar kunsten.
Terwijl Levi James stevig in de boeien zette en de elektriciteit controleerde, draaide Arya alvast aan het apparaat zodat er spanning op zijn lichaam kwam te staan. 'Geen zorgen, volgens Levi hebben we niet zoveel tijd, dus ik zal het snel maken,' grinnikend keek ze hem aan en gaf een ruk aan het apparaat, waardoor je bijna zijn botten hoorde kraken. Leuk. Ze pakte de draden van Levi over, bevestigde deze op exact dezelfde plaatsen als James bij haar had gedaan en zette de stroom zachtjes aan. Zelfs zijn lichaam zou hiervan amper schokken, het was zeer humaan. Voor nu. 'Ik weet dat water en elektriciteit een gevaarlijke combinatie is, maar als je jezelf niet in gevaar wilt brengen, dan zal je mij uit de buurt moeten gaan.' De blik op haar gezicht vertelde momenteel veel te veel over haar emoties. Dit vond ze leuk. De man op tafel had gedacht dat hij haar van kant ging maken, dacht dat hij de baas was in dit schouwspel, niets was minder waar. De emmer met water pakte ze van de grond en gooide deze zonder pardon over zijn hele lichaam. Wat was het resultaat? Kortsluiting. De elektriciteit hield inderdaad niet van water, maar Arya wel. Terwijl ze zijn gezicht strak in de gaten hield, draaide ze de elektriciteit naar vol vermogen. Hij kon schreeuwen wat hij wilde, de mensen buiten deze ruimte zouden toch denken dat het Levi of Arya was. Over Levi gesproken. 'Er is nog één ding dat ik moet doen, voor we van deze godvergeten boot af gaan,' ze sloeg haar arm om zijn nek, trok hem naar beneden en zoende Levi vol op z'n mond. Hij had gezegd dat ze ietwat gestoord was, dat klopte. In alle opzichten, maar dit was wel Arya die hem zoende en niet die trut Eve.

Ze was inderdaad gestoord, krankzinnig en knettergek. Levi vond deze kant van haar wel leuk, hoe ze de vastgebonden man extra oprekte, wat stroom op zijn lichaam zette en wat drupjes water toevoegde aan het geheel. Een cocktail van martelingen. En ze had er plezier in, ze was zo blij met de wraak die ze op deze vent mocht nemen. Het was prachtig om te zien en Levi vond het helemaal niet erg dat ze daadwerkelijk alle acties zelf deed. Enkel het toekijken was voor hem al ruim voldoende, de glans in haar ogen en de vrolijke, onschuldige stem die nu toebehoorde aan de persoon die keihard bezig was met het de dood injagen van James. Prima. Missie voltooid, dan konden ze hier weg. Tenminste, Arya zei dat ze nog een ding moest doen Levi wilde haar net vragen wat dat dan was, toen hij haar arm om zijn nek voelde en zich, verrast als hij was, door haar naar beneden liet trekken zodat hij wat meer op haar ooghoogte was. Nog steeds had hij vraagtekens, misschien zelfs wel meer dan hiervoor, maar nog steeds kreeg hij geen mogelijkheid om de vragen die in zijn hoofd speelden, te stellen. Haar lippen lagen plots op de zijne en dat deed alle vragen eerst even verstommen, maar daarna laaiden ze weer allemaal op. Hij trok zich niet terug, reageerde haast instinctief op de aanraking, maar wist niet helemaal wat hij hier eigenlijk van moest vinden. Arya kennende kon het ook een truc zijn om iets voor elkaar te krijgen, al kon Levi zich niet bedenken was. Fuck, wat boeide het ook. Hij legde een vrije hand om haar heup, trok haar eventjes wat dichter tegen zich aan en zoende haar terug. Eventjes. Al snel moest hij haar toch weer loslaten, want ze moesten weg en hij had even geen flauw idee meer hoe en wat en waarom ze dat gedaan had. Vraagtekens, Arya. Een heleboel. En ze gingen het hier later wel over hebben, niet nu. God, waarom had ze dat gedaan? Nu was hij compleet van slag, verward. Toen ze nog in de rol van Eve had gezeten, was het makkelijker geweest. Waarom was dat verschil dan nu zo groot, waarom deed het hem zo veel?
'Laten we gaan,' zei hij daarom maar, twijfelend. What. The. Fuck.

Hij liet haar iets te snel weer los naar haar zin. Lichtjes kneep ze haar ogen samen, maar de blik die op zijn gezicht stond, was genoeg bevestiging voor haar dat hij het niet erg had gevonden. Vreemd, misschien, maar absoluut geen probleem. Over problemen gesproken: de man achter haar was gestopt met schreeuwen en in een lijk veranderd. Ach, wat jammer. Ze had ook totaal niet verwacht dat hij het lang vol zou houden. Alsof hij sterker was dan de laatste levende personen in deze kamer. Maakte niet meer uit, hij was dood.
Ze liep achter Levi aan, hij wilde snel van deze boot af. Kon ze wel begrijpen, afgezien van de eerste paar dagen en het geplaag, hadden ze hier niet de beste herinneringen. 'Ík vond dat heel fijn hoor, leuk dat je het vraagt!' Ze was niet van plan om los te laten, ze zou net zo lang blijven prikken, tot Levi toegaf wat hij van de zoen vond. Dat hij haar tegen zich aan had getrokken, wilde niet zoveel zeggen. Ze was een knappe dame, iedere man zou hetzelfde gedaan hebben. Arya wilde weten of er nog meer speelde. Ze wist ook nog niet zeker of er bij haar meer speelde. Daar ging ze niet achter komen, niet zonder te weten wat Levi ervan vond, aangezien gevoelens niet bepaald haar ding waren. Pesten wel, daar was ze goed in. Nee. Plagen. Het was plagen, niet pesten. Ze verlieten de martelkamer inmiddels. In de gang stonden geen mensen, maar ze wist vrij zeker dat ze nog wel mensen van James tegen gingen komen als ze verder gingen. 'Wat denk jij? Gewoon rennen als we iemand tegen komen? Ik geloof dat we nu in een haven liggen, dus dan moeten we alleen de kade bereiken. Midden op zee van de boot afspringen is iets onhandiger.'

Ondanks de lichte verwarring en de positie waarin ze zich nu bevonden, besefte Levi zich terdege dat hij dat ook wel fijn had gevonden. Maar dit was niet het moment, Arya. Verdomme, hij had het zeker niet erg gevonden en merkte heus wel dat ze graag wilde horen wat hij ervan vond, maar dat kon wachten. Nog steeds. Geduld, Arya. 'Goed om te horen,' reageerde hij dan ook op haar woorden, wat ongeveer even nietszeggend was als zwijgen. Ergens voelde hij nog steeds het gevoel van haar lippen op die van hem, maar hij wist dat hij dat van zich af moest zetten.
De gang was verlaten, wat zowel een geluk als een ongeluk kon zijn. Het betekende dat alle mensen die eerder in de zaal hadden gestaan, zich verspreid hadden over het schip, of misschien wel aan de uiteindes van de gangen op wacht stonden. Was allemaal mogelijk. Levi had maar één wapen, dat was het mes dat hij uit de keel van een van de mannen had gevist. Het was een prima wapen, maar niet geschikt om hele hordes mee af te maken. Daarbij, daar was hij waarschijnlijk ook niet fit genoeg voor op dit moment. De adrenaline had de overhand genomen en ervoor gezorgd dat hij zijn lichaam niet zo voelde, maar de pijn van het oprekken was zeker aanwezig en hij wist zeker dat Arya, hoe groot ze zich ook hield, ook niet helemaal topfit was.
Als ze inderdaad in een haven lagen, was dit het perfecte moment om van het schip af te gaan. Even dacht hij diep na, probeerde zich de kaart van het schip voor de geest te halen, maar het was lastig omdat hij niet exact wist waar ze zich op het schip bevonden. Dus hij kon niet bepalen welke kant ze op zouden moeten. Sowieso vermoedde hij dat ze een stukje zouden moeten zwemmen, want het leek hem onwaarschijnlijk dat ze rustig via de loopplank de kade op zouden kunnen lopen. Hij knikte dan ook. 'Een beter plan kan ik niet verzinnen, we moeten hier zo snel mogelijk weg. Zo nodig springen we over een reling.'