Levi & Arya voor de 10.000e keer

Beter getraind? Ze had hen al een paar tanden omhoog gegooid op Levi zijn woord dat ze 'goed' waren, ze ging hen niet nog hoger inschatten, je kon het ook overdrijven. Was Levi vast goed in met zijn organisatie.
'Ten eerste zijn twee van hen vrouwen en een van hen is hetzelfde getraind als ik, wat denk je, zou het een idee zijn om hen met mij te laten trainen? Is sowieso goed voor mijn humeur als ik wat mensen pijn mag doen, maar afgezien daarvan, zo'n slecht idee is dat toch niet? Of zie ik dat verkeerd?' Ze hield hem in de gaten terwijl hij aan het kijken was welk gewicht hij ging gebruiken. Sexy. Was hij echt van plan door te gaan met gewichtheffen, terwijl zij in dezelfde ruimte was? Kon hij niet gewoon met haar trainen? Dit was veel saaier. Mensen sparden over het algemeen niet met haar; Arya had geen stopknop en dan raakten mensen gewond. Exact de reden dat ze met Levi wel zou kunnen sparren, hij kwam ook niet over als iemand die ophield midden in het gevecht en hij zou waarschijnlijk wel op hetzelfde niveau zitten. Niet dat ze het aan ging kaarten, ze had in eerste instantie al gezegd dat ze veel interessanter zou zijn dan een boksbal en het was niet haar schuld dat hij die hint niet had begrepen.
Haar mes had ze inmiddels terug gekregen en met een ruk trok ze het uit de houten paal. Eigenlijk wilde ze nog een opmerking maken over Christianne en dat ze wel eens op mocht schieten, maar zij en Levi wisten allebei dat dat zou zijn omdat ze Chris niet mocht en dat het niets te maken had met haar kwaliteiten. Vervelende vrouw. Dacht dat ze alles was omdat zij zo logistiek was, wat een onzin. Arya kon daar makkelijk achter komen door wat mensen op te zoeken, maar dat was dan weer niet de bedoeling.

Hij legde de gewichten weer neer, terwijl hij nadacht over de dingen die ze zei. Nu draaide hij zich in zijn geheel naar haar toe, bestudeerde het kleine meisje dat daar stond, nog steeds in haar uitdagende houding. Hij kon zich voorstellen dat ze goed haar best zou doen om zijn mannen wat permanente schade toe te brengen en dan met een onschuldig gezicht aan te geven dat her per ongeluk was gebeurd. Hij knikte naar de lege plek in de ruimte. 'Je denkt toch niet dat ik je met mijn mannen laat trainen voordat je mij hebt laten zien wat je kunt?' antwoordde hij. Niet dat het een slecht idee van haar was, zeker niet. Maar Levi wilde nu eenmaal zijn frustraties uiten en wie beter daarvoor te gebruiken dan Arya herself. Als ze wilde, mocht ze zelfs haar messen gebruiken. De meeste mensen onderschatten Levi doordat hij groot en gespierd was. Alsof hij daardoor niet tactisch kon denken, alsof hij daardoor langzaam was. Hij vermoedde dat Arya die fout minder snel zou maken. Ze zou waarschijnlijk zijn omvang tegen hem gebruiken, wat logischerwijs ook de beste optie was. Hij liep alvast naar de daar getekende vierkant. Er werd hier wel vaker gespard, waarbij het er soms ook heftig aan toe ging. Daar was deze plek voor ingericht, met in de kasten op rechts waar verschillende verbandmaterialen opgeborgen waren en op links een aantal kisten met platen die ter bescherming van het lichaam omgebonden konden worden. Dat ging in dit geval dus mooi niet gebeuren. Hij keek nog eens naar de jongedame, terwijl hij zelf al klaar ging staan. 'Het lijkt me geen slecht idee om ze met jou te laten sparren en trainen. Mits je belooft ze heel te laten.' Hij glimlachte, maakte een uitnodigend gebaar naar de lege ruimte tegenover hem. Dit was waar ze op aan had zitten spelen, dan kon ze het krijgen ook.

Arya zette grote ogen op terwijl ze geschrokken naar hem keek. 'Je gaat toch geen klein meisje pijn doen?' Ze hield het alleen niet heel lang vol, voordat er weer een brede glimlach op haar gezicht kwam te staan en ze vrolijk naar het midden toe liep. De messen borg ze weer op in haar riem, ze waren zichtbaar, maar ze was niet van plan hen nu te gebruiken. Als ze al wapens gebruikte in een één op één gevecht, dan waren dat meestal haar elektrische stokken, die had ze alleen niet mee genomen uit de koffer. Beetje jammer, ze had wel willen zien hoe Levi daarop reageerde. Meeste mensen vonden het niet zo leuk als ze wat volt tegen hun spieren aan geslagen kregen, des te leuker het voor Arya was.
Haar oog viel inmiddels op de deur die wagenwijd open stond, ze stak haar wijsvinger naar hem op ten teken dat hij moest wachten en liep naar de deur om deze te sluiten. In de vergadering had ze al duidelijk gemaakt dat niet iedereen hoefde te weten hoe zij vocht. Natuurlijk waren er camera's, die had ze allang ontdekt, maar dan nog hield ze niet van pottenkijkers en dit zorgde er tenminste voor dat niet iedereen zomaar binnen kwam. Als ze binnen kwamen dan vloog misschien een van haar messen de verkeerde kant op. 'Ik had je al gewaarschuwd dat ik niet verantwoordelijk ben voor bloeduitstortingen, maar ik zal ze geen permanente schade aanbrengen, als je daar bang voor bent. Je kan mij zelfs met m'n nieuwe vriendje laten vechten, hij zei toch al dat hij het wel eens wilde proberen en hem mag ik dan tenminste nog een beetje.'

Ja hoor, daar keek Levi heus wel doorheen. Die onschuldige act van Arya was niet meer dan dat: een act. Hij hield vanaf dit moment al haar bewegingen sterk in de gaten, want hoewel er nog geen startsein gegeven was, zag hij er wel voor aan om een klein beetje haar eigen regels toe te passen. Hij kon dat wel hebben. De messen waren zo te zien opgeborgen, dat was op zich wel prima want dat verkleinde de kans op zware verwondingen. 'Welk kleine meisje?' vroeg hij onschuldig, met de glimlach nog steeds op zijn gezicht. Toen het kleine meisje in kwestie de deur gesloten had en nu ook plaatsnam in wat wel gekscherend de vierkante ring werd genoemd. 'Bloeduitstortingen zijn geen punt. Het moet wel pijn gedaan hebben, anders zullen ze er nooit van leren,' zei hij nog tegen haar, waarna hij zijn houding aanpaste naar een ietwat meer alerte houding, in staat op zelfs op haar kleinste beweging te reageren wanneer ze iets van plan was. En ja, hij zou dit gevecht later zeker terug kijken om te zien wat ervan te leren viel, of zij fouten had gemaakt of hij en hoe dat kwam. Hij zou eerst zijn frustraties botvieren, maar dat betekende niet dat er hier geen leermoment in hoefde te zitten. Wie weet was het inderdaad wel erg bruikbaar voor zijn organisatie en al helemaal voor de missie die ze over enkele dagen zouden moeten gaan doen. Hij wenkte haar om dichterbij te komen, waarna hij een hand omhoog stak met drie vingers opgestoken. Hij liet er één zakken. De tweede. Uiteindelijk ook de laatste en dat was het mentale startschot voor het begin van deze spar.

Oh kom op, hij kon dan misschien zeggen dat hij haar pijn ging doen, maar hij kon niet ontkennen dat ze klein was in vergelijking met hem. Haar lichaam paste waarschijnlijk drie keer in dat van hem. Niet per se vanwege de lengte, hij had ook iets meer zichtbare spieren. Alleen haar arm was al twee keer zo klein als zijn arm, laat staan de rest van hun lichamen.
'Verwacht je dat dit een eerlijk gevecht wordt, of is het de bedoeling dat we alles doen om te winnen? Daar zit een gróót verschil in!' Hij had dan misschien al afgeteld, dat betekende niet dat ze even zeker wilde weten wat de afspraken waren. Als zij er alles aan mocht doen om te winnen, dan kwam er toch een ander soort gevecht en dat zou Levi ook begrijpen. De kans dat hij er dan geschonden uit kwam, was ook aanwezig. Dat gold net zo goed voor Arya, als zij zich niet in ging houden, dan zou Levi dat zeker ook niet doen en dat maakte het gevecht wel een stuk interessanter.
Zijn opmerking over dat het pijn mocht doen, was voor haar eigenlijk genoeg informatie. Als het bij zijn mannen mocht, dan toch zeker ook bij hem? Niet dat zij als eerste aan zou vallen. Dat deed ze nooit. Hoorde niet bij haar tactiek om een vijand uit te schakelen. Het was veel makkelijker om iemands kracht tegen die persoon te gebruiken, dan kon zij haar snelheid inzetten en des te sneller was het gevecht afgelopen. Levi had meer dan genoeg kracht die ze tegen hem kon gebruiken en ze was benieuwd wat hij tegen haar ging gebruiken. Snelheid kon je niet tegen een ander gebruiken, maar je kon het wel weghalen.

Hij trok een wenkbrauw op. 'Is het voor jou geen optie om zowel eerlijk te vechten als er alles aan te doen om te winnen?' vroeg hij, onschuldig. Dat was niet waar ze op gedoeld had, maar het zou maar moeten functioneren als een antwoord. Hij was nu meer gefocust op hoe hij dit kleine meisje in het stof zou kunnen laten bijten, want nog een klus zou zijn. Zijn lengte kon in deze een voordeel zijn, simpel omdat hij haar van een afstand kon raken, maar dat werkte alleen als hij haar niet eerst te dichtbij liet komen. Zij zou sowieso niet in de aanval gaan, omdat haar kracht lag in zijn kracht. Oftewel, zijn eigen gewicht en kracht tegen hem gebruiken. Hij was niet dom. Hij kwam enkele stappen vooruit, peilde de reactie die Arya op de beweging gaf. Hij mocht haar dan wel meerdere malen gebruikt hebben voor zijn opdrachten en de films die ze maakte gezien hebben, dat was heel anders dan zelf tegenover de kleine moordenares staan. Levi was ervaren, had trainingen gehad van veel verschillende professionals, had zelf ook trainingen gegeven en zou zich in vrijwel iedere situatie kunnen redden. Maar de dames zoals Arya hadden een training gehad die hij nooit had kunnen volgen. Niet alleen was het een elitaire training, er werden ook nog eens alleen maar vrouwen toegelaten. Een enkeling. Dat hun target twee van dat soort dames in had weten te huren, betekende dat hij serieus was over zijn eigen veiligheid.
Focus. Er was genoeg om over na te denken, maar niet nu. Dit kleine meisje tegenover hem moest hij niet onderschatten, volle concentratie was op zijn minst vereist. Hij haalde snel naar haar uit, al moest hij toegeven dat het een wat halfslachtige schijnbeweging was om erachter te komen wat ze zou doen.

Nee, dat kon ze niet en als de kans zich voordeed, dan zou ze valsspelen om van hem te winnen. Gewoon, omdat het kon. Wat was er leuk aan eerlijk winnen? Als ze al eerlijk zou winnen. Arya was niet dom, ze was zich er zeer van bewust dat de kans aanwezig was dat Levi beter was en daar had ze niet zo'n behoefte aan. Dat ze het van zijn mannen zou winnen, wist ze heilig zeker, maar de baas liet zich nooit zo makkelijk inmaken. Meestal dan, sommigen waren gewoon slecht.
Zodra Levi naar haar uithaalde, balde ze haar vuist om de spieren in haar arm aan te spannen. Met haar linkerarm duwde ze de hand en arm van Levi uit zijn baan. Hij zou hierdoor niet alleen zijn evenwicht moeten verliezen, hij kwam ook dichterbij, zijn hand raakte immers niets meer om tot stilstand te komen. Arya maakte een halve draai, gooide een van haar benen in de lucht en trapte vol tegen zijn borst aan. Moest toch pijn doen. Dit was eigenlijk een van haar bewegingen waarbij het gevecht vaak meteen af was gelopen. Het kon ribben breken, mits de ander zijn evenwicht genoeg verloor om echt naar voren te komen, en mensen hadden dan vaak geen zin meer om met haar te sparren. In een echt gevecht gebruikte ze het ook, alleen volgde dan meteen haar andere hand, die een mes in de borst of keel van de persoon in kwestie zou rammen. Mocht nu niet. Ze vond overigens wel dat Levi met iets meer dan een halfbakken aanval zou mogen komen. Arya had een huppeltje naar achteren gemaakt en was weer in houding gaan staan, wachtend op zijn volgende aanval, die zeer waarschijnlijk beter gecoördineerd zou zijn.

Kijk, daar was een reactie. Het was maar goed dat hij niet met volle kracht geslagen had, anders had zij hem inderdaad met deze beweging geheel uit zijn evenwicht geslagen. De klap op zijn borst incasseerde hij moeiteloos. Hij had hem zien aankomen, alleen geen tijd gehad om uit de baan van de voet te bewegen. De pijn was er, maar niet zo heftig dat hij dubbelklapte. Geen gebroken ribben. Niets. Hij herstelde zich snel, sneller dan zij waarschijnlijk verwacht had, want voordat ze zich na haar overdreven huppeltje weer kon opstellen, had hij zijn echte tegenaanval al weer ingezet, door door iets door te zakken en een enorme zwaai met zijn rechterbeen haar richting uit te maken, waardoor hij haar tegen de zijkant van haar benen raakte en haar uit evenwicht bracht. Had ze maar beter op moeten letten, in plaats van dat blije huppeltje naar haar eigen plaats te maken. Hij kwam in één beweging weer overeind en raakte haar met zijn arm tegen haar schouder terwijl ze nog op zoek was naar het opnieuw vinden van haar evenwicht. Ja, ook hij kon dat spelletje spelen, Arya. Voordat ze de kans had om te herstellen, nam hij alweer afstand, met een glimlach op zijn gezicht. Dat zij hem kon raken was geen kunst, hij was veel groter dan zij. Ze zou nog wel merken dat hij niet zo makkelijk te verslaan was als de mannen die ze eerder om het leven had geholpen.

Hij had waarschijnlijk gewoon sterkere ribben dan de meeste mannen waar ze mee vocht. Levi was dan ook belachelijk groot en zijn aanval had niet super veel kracht gehad, waardoor zijn ribben het niet echt te voortduren kregen. Vervelend. Het zorgde er echter wel voor dat zijn reactie op haar aanval heel wat effectiever was dan haar eerste aanval. Hoorde dat bij eerlijk spelen? Ze wist het niet zeker, ze speelde dan ook nooit eerlijk.
De klappen die ze tegen haar been en arm kreeg, zorgden ervoor dat ze half naar achteren kantelde en ze besloot dan maar helemaal te kantelen. Haar benen gooide ze mee omhoog en na een salto, die vlak bij de grond bleef, stond ze weer met haar beide benen op de grond, mét een goed evenwicht. Zo makkelijk kwam Levi er alleen niet van af, hij liet haar moeite doen en daar was ze niet van gediend. Sierlijk kwam haar eerste been weer zijn kant op, maar deze was veel te ver van hem af om hem daadwerkelijk te raken. Was ook niet de bedoeling. Arya maakte vaart en daarna ging haar tweede been ook in de lucht. Met haar volle gewicht en nog wat opgebouwde kracht, kreeg Levi twee voeten vol tegen zijn maag, die hem met een klap achterover zouden moeten kantelen. Zelf lande ze heel lichtjes, maar dicht bij de grond, zodat hij bij een uithaal van zijn armen, haar niet zomaar zou kunnen raken.

Natuurlijk was ze niet zo gemakkelijk uitgeschakeld. Levi voelde de voeten in zijn maag, die erin resulteerden dat hij naar achteren viel, maar ook dubbelklapte op datzelfde moment. Gelukkig was het voor Levi niet de eerste keer dat hij in een soortgelijke situatie terecht kwam en hij gooide zijn benen dan ook omhoog, waardoor hij achterover rolde en weer op zijn voeten terecht kwam. De snelheid die zijn lichaam nog had van het rollen, gebruikte hij nu door af te zetten van de grond en met zijn volle gewicht op het meisje af te springen. Nu ze laag bij de grond was, zou ze minder snel aan de kant kunnen duiken en zelfs al lukte het haar, was het nu te laat. Hij greep haar bij de enkel vast. Nu hij haar vast had, zou het allemaal toch wat makkelijker zijn. Het mocht hem dan veel kracht gekost hebben en toch zeker wat pijn op zijn borstkas en in zijn maag, het meisje was zelf laag bij de grond gaan zitten en nu hij haar tegen de grond kon duwen, werd het voor haar wel heel moeilijk om nog weg te komen. De enkel werd onder haar vandaan getrokken, hij gebruikte zijn andere hand m haar armen tegen de grond te pinnen en verschoof zijn gewicht op zo'n manier dat het voor haar bijna onmogelijk zou worden om weg te komen. Hij glimlachte. 'Als ik een mes had gehad, was je nu dood geweest,' zei hij rustig. Hij wist dat het net zo goed anders had kunnen eindigen, als zij hem harder had geraakt of als hij bezweken was onder de pijn die ze hem in zijn maag had veroorzaakt, maar ditmaal leek het erop dat hij won.

Grinnikend trok ze een wenkbrauw op terwijl ze naar Levi keek, die haar op de grond vast hield. 'Als ik mijn mes gebruikt had, dan was er nooit een gevecht geweest, dat weet je wel, hé?' Haar spieren ontspanden en ze wachtte geduldig tot hij besloot haar los te laten. Normaal zou ze nog wel wat trucjes hebben om hem van haar af te krijgen, maar dat kon niet zonder dat ze hem daadwerkelijk liet bloeden en dat mocht niet. 'Voor de duidelijkheid, dit gebeurt er als ik eerlijk vecht. Ik wilde je al tien keer met brandend gif bestrooien, of met messen, of mijn elektriciteit of de mesjes in mijn schoenen, maar dat viel allemaal natuurlijk niet onder eerlijk vechten! Eerlijk is echt veel saaier.'
Even probeerde ze haar handen op te tillen, maar het gewicht dat daarop vast zat, was veel te veel. Dit duurde te lang. Volgende keer ging ze niet meer eerlijk spelen, ze hield er helemaal niet van om te verliezen. Ze sprak wel de waarheid over dat gif trouwens, negen van de tien keer gebruikte ze dat in een gevecht en mensen vonden dat nooit zo leuk. Een van de dingen die je als eerste leerde bij haar opleiding, was het mengen van verschillende soorten gif. De kans dat die andere dames dat zouden gebruiken, was dan ook heel groot. Zij vochten niet eerlijk.

Hij lachte, liet haar uiteindelijk los en gaf haar een lief klein klopje op haar hoofd. Hoewel het gevecht niet lang had geduurd, had het wel even zijn gedachten kunnen verplaatsen en dankzij dat was hij al een stuk minder gefrustreerd. Hij ging overeind staan, liep naar de wandspiegel toe en trok het shirt dat hij nog droeg, over zijn hoofd uit. Er waren een paar prachtige beurse plekken op zijn lichaam zichtbaar en hij vermoedde dat hij het morgen wel in zijn lichaam zou voelen als hij wakker werd. 'Ik ben blij dat je dat niet hebt gedaan, anders had ik nóg harder mijn best moeten doen om je uit te schakelen,' zei hij op kalme toon, met een flauw plagende ondertoon. Hij had wel weer genoeg van zichzelf gezien en trok het shirt weer aan. Straks maar even omkleden en hopen dat niemand het merkte, dat was niet echt een manier om jezelf te presenteren namelijk. Misschien nog even trainen, de spieren even oprekken. In de hoop dat het dan morgen niet zo erg leek te zijn als dat het vandaag voelde. Hij schudde zijn hoofd even naar zijn spiegelbeeld, waarna hij zich echt omdraaide en de spiegel zijn rug toekeerde. Hij keek even naar de verslagen moordenares, maar hij wist ook wel dat hij geen permanente schade aangericht had bij haar. De slagen op haar arm en schenen zouden geen al te zichtbare schade achter moeten laten, maar misschien zou ze het wel nog even voelen. Liever wel, anders was het geen goede training geweest.

Er kwam een verontwaardigd geluidje uit haar mond toen hij impliceerde dat hij dan nog steeds gewonnen zou hebben, al dan niet met wat meer moeite. Op haar eigen tempo kwam ook Arya overeind, eindelijk was dat zwaargewicht van haar polsen af gegaan. Dacht hij dat zij ook aan gewichtheffen deed? Absoluut niet. Haar delicate lichaam hield daar helemaal niet van. 'Ik wacht gewoon tot ik je voor al je mannen op de grond werk, dat klinkt een stuk leuker dan hier, waar niemand het kan zien.' Er waren camera's, ja, maar ze zou er persoonlijk voor gaan zorgen dat niemand de tape hiervan kon bekijken.
'Waar kan ik de beelden van de camera's zien?' Ze liep langs Levi en klopte glimlachend op zijn buik waar de bloeduitstortingen zaten. Die had ze in de spiegel voorbij zien komen en hoewel ze haar lichaam ook wel voelde, waren die toch al mooi blauw en paars aan het worden. Altijd leuk als je werk effect had. 'Desalniettemin moeten we het toch hebben over hoe alles geregeld gaat worden en het spijt me, maar ik ga niet overleggen met je logistieke kant, zelfs niet als ik gelijk heb wat betreft de opstelling die ze aan zullen nemen. Voor het geval je het niet door had, logistiek en ik zijn geen match made in heaven, ik gooi liever met messen.' Arya had besloten de volwassene te zijn in de situatie en de schuld te geven aan het feit dat het 'logistiek' was, in plaats van dat het Christianne was waar ze een hekel aan had. 'En ik wil weten wat dat voordeel was waar jullie over zaten te knipogen, anders ga ik het zelf wel uitzoeken, ik ben daar te nieuwsgierig voor.'

Levi haalde zijn schouders op, lachte zelfs om het subtiele dreigement naar zijn mannen toe. Al wist hij dat ze gelijk had, ze zou waarschijnlijk de meeste van zijn mannen wel verslaan. Misschien niet allemaal zo makkelijk, maar met haar training had ze gewoon betere vaardigheden. Levi trainde zijn mannen wel, hard en soms misschien een beetje te fanatiek, maar dat bracht ze nog niet op hetzelfde niveau als de man zelf had. Hij was geen echte leraar en bracht alleen de kennis die hij had, over voor zover hij dat kon. Dat was dan ook de reden dat hij wist dat hij bij hun missie over enkele dagen, in zijn eentje iemand uit kon schakelen en dat de rest van zijn mannen daar meer moeite mee zou hebben.
'Maak je maar geen zorgen, de camerabeelden worden op een veilige server opgeslagen waar alleen ik bij kan. Ik wilde ze eigenlijk terugkijken om er nog van te leren, maar als je ze direct verwijderd wilt zien kan dat ook geregeld worden.' Het was hem een beetje om het even. Het zien van de beelden zou hem wel kunnen helpen de vechttechnieken van de andere huurlingen beter te begrijpen, maar als de beelden uitlekten, dan zou Arya daar alles behalve mee gebaat zijn. Hij rekte zijn armen even en concludeerde dat hij eigenlijk nog best wat training kon gebruiken, maar dat zijn maag daartegen protesteerde. Misschien beter om eerst wat te eten en dan eventueel later op de avond nog wat oefeningen te doen, in plaats van nu. Mits zijn lichaam het daar tegen die tijd nog mee eens was, dan.
Hij glimlachte eventjes om de understatement die Arya daar maakte. Nee, zijn en Chris waren geen match, dat was hem ook al duidelijk geworden. Toch zou Arya er mee moeten leven dat Christianne een belangrijke rol in deze organisatie speelde, al bleek dat misschien niet direct op het front. 'Geen zorgen, als de logistiek meer weet, zal ook jij meer te horen krijgen.' Hij gaf haar in het voorbijgaan een klopje op haar hoofd (can u not) en liep naar de uitgang.

'Verwijderen alsjeblieft, het zou zonde zijn als er ook op film moet komen dat ik midden in de nacht jouw keel aan gort sla. Wat natuurlijk wel zou gebeuren, mocht deze film ooit naar buiten komen.' Liefjes glimlachte ze naar hem, hoewel die glimlach snel verdween toen hij op haar hoofd klopte. Dat was niet cool. Het was zelfs niet nodig, hij liet hiermee alleen zien dat hij groter was en iedere imbeciel kon dat zien. Of bedenken, in deze wereld waren over het algemeen geen kleine mannetjes de baas van een organisatie.
Arya stond nog even in de ruimte, bedenkend wat ze moest gaan doen in de tussentijd, maar er begon langzaam een idee te ontstaan en ze wist dat dit heel leuk kon worden. Ze ging op zoek naar Christianne haar kamer. Onderweg moest ze drie keer aan iemand vragen waar deze precies was, ze had totaal niet opgelet wat Chris betrof en ze betwijfelde zelfs of Levi haar kamer wel had genoemd. Waarschijnlijk niet. Eenmaal bij de deur aangekomen, zag ze dat er een bordje op hing met niet storen. Handig. Dan kwam er niemand binnen tijdens hun gesprek. Netjes als Arya was, om het gesprek niet meteen op de verkeerde hand te zetten, klopte ze aan, om daarna meteen naar binnen te gaan. De deur sloot ze achter zich. 'Hallo, ik besef dat wij geen beste vriendinnen zijn, maar ik wil je een voorstel doen wat betreft training van de mannen en ik denk dat je dit wel degelijk interessant kan vinden. Heb je behoefte om te luisteren,' ze vroeg expres niet naar tijd, dat interesseerde Arya niet, ze maakte maar tijd, 'of ben je bezig met belangrijke logistieke zooi?'

Levi had hartelijk gelachen om het dreigement van de jongedame en was daarna naar zijn eigen vertrekken gelopen om zich daar om te kleden zodat hij voor het avondeten wat toonbaarder zou zijn. Hij was eigenlijk best tevreden, dat hij de jonge moordenares tegen de grond had gewerkt. Hij had weinig ervaring tegen dat soort tegenstanders, dus was hij sowieso een ervaring rijker nu.
Chris daarentegen, kon er niet zo hartelijk om lachen dat Arya zomaar haar werkruimte binnen kwam lopen. Natuurlijk, ze had wel netjes geklopt, maar het bordje hing er niet voor niets. Nog een geluk voor de indringer dat Christianne niet héél druk was met iets. Ze drukte haar tweede scherm uit, zette hetgeen dat op haar hoofdscherm stond op pauze en glimlachte naar Arya. Niet eens zo'n ongelofelijk fake smile, nee. Chris wist er een redelijk gemeende glimlach uit te persen, vooral omdat Arya al begon met het feit dat ze geen vriendinnen waren. Dan was dat in ieder geval duidelijk. Ze merkte de sarcastische ondertoon in Arya's stem wel op, maar besloot ook volwassen te zijn en reageerde daar verder niet op. Ze maakte een gebaar dat Arya, als ze dat wilde, plaats mocht nemen aan het bureau. Of op één van de meer comfortabele stoelen die in de ruimte stonden. Chris' werkruimte was niet één van de netste ruimtes, ze gebruikte het half als haar tweede kamer. Er lagen dus ook wat spullen die je misschien niet in eerste instantie zou verwachten in de werkruimte van de logistieke kant van een maffia-bende. Ze schaamde zich er niet voor, het was haar ruimte en andere mensen waren hier nu eenmaal te gast.
'Geen belangrijke logistieke zooi, zoals jij het zo mooi omschrijft. Brand los, ik ben geïnteresseerd.' Om haar woorden kracht bij te zetten, nam ze dan ook een meer geïnteresseerde houding aan dan ze daarvoor had gehad.

Het was geen geheim dat Arya niet goed was met mensen en dus eigenlijk ook geen mensenkennis had. Kennis van gedrag en hoe je ze kon doden; ja. Sociale kennis; niet echt. Ze wist dan ook niet zeker of de glimlach op Christianne haar gezicht echt was of niet, maar ze besloot dat het niet uitmaakte. Zij had al aangegeven dat ze geen vriendinnen waren, dus dan maakte het ook niet uit of Chris haar aardig vond of niet.
Arya pakte een van de stoelen, ging zitten en begon met ratelen. Was ze goed in. 'Oké, ik heb het al met Levi overlegd en ik heb een soort van toestemming om zijn mannen tijdens training eens aan te pakken, maar ik wil meer dan dat ze met mij trainen. Moordenaars zoals ik hebben altijd meer trucjes achter de hand dan je zou denken, zoals gif en verborgen wapens, alleen gebruiken we ook wel eens vallen die je in eerste instantie niet ziet. Ja, dit is jouw ding om op te zoeken, maar ik wil erachter komen in hoeverre ze hun omgeving in de gaten houden terwijl ze op een gevecht gefocust zijn.' Even hield ze in, zodat Christianne na kon denken over wat ze net gezegd had. Normaal gesproken sprak Arya vrij snel, mensen konden wel eens moeite hebben met wat er allemaal gezegd werd en ze wilde wel dat het binnen kwam. Toch besluit ze weer verder te gaan, je kwam niet zo hoog in een organisatie als je weinig hersenen had. 'Ik zou willen vragen of jij met bijvoorbeeld een paintball geweer je ergens wil verstoppen in de trainingsruimte, of je verstopt het geweer zodat anderen dat niet zien, en ze tijdens het gevecht neer wilt schieten. Dan kan ik kijken of ze hun omgeving in de gaten houden en dat meenemen in de training. Plus dat het gewoon leuk is om hun gezicht te zien als ze alle kleuren van de regenboog hebben, maar ik mag niet al te veel leedvermaak in de training stoppen, dan ben ik weer de boeman.'

Er werden in ieder geval geen flauwe opmerkingen gemaakt over het interieur, er werd plaatsgenomen en er werd zelfs op redelijk civiele manier gecommuniceerd. Dat was bij hun eerste ontmoeting wel anders geweest, herinnerde Chris zich nog wel. Arya waarschijnlijk ook. Gelukkig hadden ze beiden af en toe problemen met sociale kennis, makes it more fun.

Ze luisterde aandachtig naar het verhaal van Arya. Het trainingsvoorstel had zij ook al voorbij horen komen tijdens de eerste bespreking enkele uren geleden, al was er toen niet echt op gereageerd. Het was een goed idee en blijkbaar was Levi het met haar eens, anders had Arya hier niet gestaan. Of misschien wel, in de hoop op die manier Levi alsnog te overtuigen van het idee. Nee, dat zou vast niet. Ze wachtte tot Arya klaar was met het verhaal en het voorstel daarmee ook afgerond had, al had ze tussendoor wel geknikt. Aan het einde van het verhaal moest ze zelfs eventjes glimlachen, Arya had in ieder geval wat zelfspot in haar lichaam. Bedachtzaam pakte de dame van de logistiek een pen vast, die ze langzaam in haar vingers liet draaien. Een tic. Had erger kunnen zijn, ze tikte in ieder geval niet met het onding op haar bureau. Daarna knikte ze nog een keer. 'Dat moet ik op korte termijn wel kunnen regelen. Ik neem aan dat je dit als verrassing voor de rest van het gezelschap wil houden?' Chris kon haar mond heus wel houden hoor, het zou waarschijnlijk zelfs het meest effectief zijn als niemand naast hun tweeën van dit idee af wist. De mannen die op missie zouden gaan, moesten sowieso op hun omgeving letten en niet alleen wanneer ze er van tevoren op geattendeerd werden dat er wel eens iet in de omgeving kon zijn. Ja, hier kon Chris wel wat mee. Ze hadden vast nog wel een geschikt wapen achter liggen, want dit mocht dan wel een maffia-organisatie zijn, maar ze gingen heus wel eens voor de lol (en voor de training) paintballen. Dat zou geen probleem zijn.

Het leek in ieder geval alsof Christianne het voorstel serieus nam en Arya was niet zeker of dat ook in haar verwachtingen had gelegen. Het was een goed voorstel, alles dat zij bedacht was goed, maar in dit geval was ze afhankelijk van de andere persoon en dan kon het plan nog wel eens in duigen vallen. Ze kon altijd Roran of Levi nog vragen, maar die zouden het waarschijnlijk niet zo stiekem kunnen doen als Christianne. Wat dat betreft waren vrouwen gewoon beter.
'Ja, bij voorkeur wel. Als het lukt zelfs van Levi en Roran, hoewel het wel vrij vervelend zou zijn als zij het verpesten door wel op de omgeving te letten. Mag toch hopen dat ze daar slim genoeg voor zijn. Aan de andere kant kennen jullie elkaar vast lang genoeg dat er geen woorden aan vuil gemaakt hoeven te worden op dat moment. Denk ik.' Het was ergens wel fijn dat ze een semi normaal gesprek met Christianne kon voeren, maar het voelde ook raar. 'Ik heb overigens geen enkel idee wanneer de training plaats gaat vinden, ik denk ook niet dat die mannen luisteren als ik zeg dat we gaan trainen wanneer ik dat wil, hoewel dat eerder een aanname van mijn kant is. Ik ga er wel vanuit dat jij op de hoogte gesteld wordt door Levi? Of dat jij het regelt, geen idee, ik hoor het wel.' Ze stond weer op, knikte richting Christianne en besloot de deur uit te lopen. Het was echt een pluspunt dat ze geen opmerking had gemaakt over de kamer. In haar ogen was Christianne echt een netjes, té netjes, meisje en dit kantoor sloot daar absoluut niet bij aan. Daar had ze zoveel leuke opmerkingen over kunnen maken, maar ze had het niet gedaan en ergens was ze daar best trots op. Niet dat ze dit ooit aan iemand zou vertellen, dat ging weer een stap te ver.

Het leek de andere vrouw te verbazen hoe serieus Chris hierop inging. Het was een goede soort verbazing en daar kon ze wel mee leven. Een normaal gesprek met Arya had eigenlijk niet in de verwachting gelegen, maar eigenlijk kon het best wel zo zijn dat de dames meer in gemeen hadden dan je op het eerste gezicht zou denken. Niet hardop zeggen dan lacht Arya je uit.
Ze knikte. 'Waarschijnlijk zal ik het trainingsmoment moeten plannen, dus reken er maar op dat het tegen die tijd geregeld is. Zelfs Levi zal hier niet achter kunnen komen.' Een knipoog ontschoot Chris en ze verborg haar gezicht bijna achter haar scherm, maar besloot dat het eigenlijk nergens voor nodig was. Wat Arya van de beweging dacht zou haar om het even moeten zijn, beide dames moesten tot een bepaalde hoogte elkaars gedrag tolereren en dit kon een goede stap in de juiste richting zijn. Ze stond automatisch ook op toen Arya overeind kwam, al was daar niet direct een reden toe. 'Ik zal je zo snel mogelijk op de hoogte stellen wanneer dit in orde gebracht is,' zei ze, op een iets meer zakelijke toon nu de deur van haar kantoorruimte open was. Er liepen mannen op de gang en als Arya niet wilde dat er ook maar iemand van het idee af wist, konden ze beter niet meer op de details ingaan nu. 'En als je volgende keer laat weten dat je langskomt, zal ik zorgen dat het hier íets minder een bende is.' Flauw lachte ze om haar eigen grapje, waarna ze naar de deur liep en deze achter Arya om sloot. Dat was best goed gegaan. Beter dan verwacht, eigenlijk. Een gesprek met de dame die ze eigenlijk helemaal niet mocht, en die haar ook helemaal niet mocht. Ze leefde nog.

Arya was al een half uur voor de training begon in de trainingsruimte aangekomen, ze wilde even opwarmen voordat ze die mannen in het stof liet bijten. Dat half uur was vrij snel voorbij gegaan en langzaam druppelden de mannen binnen, hoewel ze allemaal op tijd waren, was ze toch teleurgesteld. 'Vraagje, wanneer jullie op missie gaan, ga je dan ook koud het gevecht in? Niemand van jullie is komen opwarmen, wat betekent dat jullie allemaal al in de min staan. Goed gedaan!'
Ze kwam naar voren, Arya stond vaak een beetje verdekt opgesteld, waardoor haar outfit zichtbaar werd. Het leek heel erg op de outfit die ze bij Levi aan had gehad, alleen had ze nu dikkere zolen onder haar laarzen. Kwam de klap harder aan. Even rekte ze zich uit, schudde haar haren op en neer en ging in het midden van de zaal staan. 'We gaan testen hoeveel van jullie er nodig zijn om mij neer te halen,' ze gaf de vijf mannen een nummer van één tot vijf. 'Wanneer je denkt dat degene voor jou het niet tegen mij uit zal houden, dan mag je meedoen. Eentje per keer erbij, dan kan iedereen zien hoe het gaat.' Jammer voor de eerste man, hij zou de meeste klappen te voortduren krijgen. Nog heel even liep Arya naar de zijkant van de ruimte, waar een stereo stond. Niet veel later kwam 'I'll make a man out of you' door de speakers. Je kon niet zeggen dat ze geen humor had. Ze gebaarde naar de eerste man dat hij mocht komen en hij viel onmiddellijk aan. Grapjas. Zonder pardon ontweek ze iedere klap die hij uit probeerde te delen, ze viel nog niet eens zelf aan.

Naast het vijftal dat was uitgekozen om te trainen, waren er meer nieuwsgierigen die mee wilden kijken. Levi had veel moeite moeten doen om ze allemaal buiten de deur te houden, puur omdat hij niet het idee had dat Arya haar vechttechnieken graag met de hele organisatie zou delen. Door de training besloten te houden, was er ook minder kans op patsergedrag en zou er waarschijnlijk meer geleerd worden. Levi hoopte maar dat de heren de training serieus zouden nemen. Als ze dat niet deden, was er een aannemelijke kans dat ze de missie zelf ook niet zouden overleven. Ze waren in ieder geval allemaal komen opdagen. Vijf mannen, Roran en Levi zelf. Die laatste twee deden deze training niet mee. Levi niet omdat hij al eerder met de jongedame had getraind en Roran niet omdat deze Chris zou ondersteunen en niet zelf het gevecht aan zou gaan.
Over Chris gesproken, die had Levi vandaag nog niet gezien. De dame had de hele training opgezet en ervoor gezorgd dat iedereen er op het juiste moment was, maar hij had haar nog niet gezien. Hij scande de ruimte, maar zag in eerste instantie niets. Tot hij de loop van een geweer zag, vanuit een verduisterde hoek. Hij fronste even, porde zijn rechterhand en knikte naar de hoek. Roran keek op en merkte de loop ook op, maar haalde zijn schouders op. Arya wist vast wel waar ze mee bezig was.
Christianne had zich inderdaad in die hoek opgesteld met een paintballgeweer. Met roze verf. Dat was een belangrijk detail. Ze had voor zichzelf zelfs een kleine route uitgestippeld zodat ze met haar geweer van positie kon veranderen en dus meerdere keren zou kunnen schieten. Maar nu nog niet, dat zou te snel zijn.
De eerste man bakte er inderdaad weinig van. Het was misschien niet de ster van Levi's organisatie, maar dat kon nog komen. Je zag de tweede al staan popelen om in te springen en om een betere prestatie neer te zetten dan de eerste. Christianne richtte alvast op de fanatiekeling, maar schoot nog niet.

Dit was te makkelijk. Je kon dit niet eens een echt gevecht noemen, het was veel te makkelijk en dan had Arya zelf nog geen klap uitgedeeld. Daar kon ze best even mee wachten tot er meerdere mensen aan het gevecht deelnamen. Ze hoopte overigens dat Christianne ook besloten had om te wachten met schieten tot er meerdere mannen in het gevecht zaten. Bij drie of vier was het leuk, niet als er maar twee verrast werden door de aanval. Zelf had ze heel goed door waar de andere jongedame zich had verstopt en ze wist dan ook dat ze moest ontwijken wanneer er geschoten werd. Het zou toch wat zijn als ze hen iets probeerde te leren en ondertussen zelf onder de verf zat, dan ging haar geloofwaardigheid op rap tempo naar beneden.
Uiteindelijk besloot de tweede man mee te gaan, wat een kleine glimlach van Arya opleverde. Ze bleef ontwijken. Het was van haar kant bijna pestgedrag dat ze nog geen klap uitgedeeld had. Het betekende dat ze niet bedreigd was door hun aanwezigheid en geen reden zag om uit deze situatie te komen. Er was zelfs tijd om even naar Levi te knipogen. Hij zou heus wel weten wat dat betekende; ze vond de training van zijn mannen flut. Zodra de derde man erbij kwam, die veel minder lang wachtte dan de tweede, moest ze wel haar best gaan doen. Het begon leuk te worden. Arya ging nu zelf ook terug vechten, maar ze werd nog steeds niet onderuit gehaald. Soms leek het er even op, maar dan draaide ze weer de andere kant op en hadden de mannen pech. Dit was een spel en tot nu toe won ze.

Levi had geweten dat in ieder geval de eerste twee heren weinig kans maakten tegen de getrainde Arya. Hij wist ook dat de derde, vierde en vijfde wel iets meer dan een deuk in het pakje boter moesten kunnen slaan, als ze nu een beetje opletten en zich niet te dom opstelden. Drie tegen één moest een makkelijke opgave zijn, maar dat was het overduidelijk niet omdat ze nu elkaar in de weg begonnen te lopen. De derde, die overduidelijk wel beter was dan de eerste, werd nu gehinderd door de andere twee. Levi maakte daar direct notitie van en hij wist dat zowel Roran als Arya dat ook op zou merken.
De vierde was misschien wat enthousiast. Hij liep de ring in, met het idee om deze kleine meid eventjes te laten zien hoe een échte man zou vechten. Dat er naast hem nog drie anderen waren die een poging aan het wagen waren, deerde hem overduidelijk niet. Zijn verdere omgeving, deerde hem duidelijk ook niet. Hij werd vol op zijn borst geraakt door een roze projectiel, dat uiteenspatte en en overal roze vlekken achterliet. Chris, vanuit haar schuilplek, grijnsde zelfvoldaan. Dat was raak. Direct pakte ze haar wapen op en begon ze te lopen, daarbij zorgend dat ze zo veel mogelijk uit het zicht bleef. De getroffen man had overduidelijk pijn en was woedend rond aan het kijken, terwijl de rest van de mensen in de ruimte vooral verward was. Chris nam plaats op haar tweede plaats, richtte, en vuurde. De verfkogel raakte nummer twee vol in zijn rug en ook nu veroorzaakte dit een knalroze vlek op zijn lichaam. Twee keer raak. Ze zouden dood geweest zijn als het echte kogels geweest waren, Chris kon heus wel een beetje schieten.

Het was mooi om te zien dat ze niet konden winnen, doordat er niet samen gewerkt werd. Overduidelijk liepen ze elkaar in de weg, als een van hen dan een keer een klap uit kon delen, hoefde ze maar achter de volgende te schuilen en de kans was weer verdwenen. Geen van de mannen bedacht dat ze het beste om de beurt aan konden vallen. Als steeds eentje een klap uitdeelde en dan aan de kant ging, waardoor de volgende onmiddellijk er weer bij kon, dan stond Arya geen schijn van kans. Ze bedachten het alleen niet. Of ze bedachten het wel, maar waren niet slim genoeg om het te overleggen. Niemand had gezegd dat ze niet met elkaar mochten praten? De eerste man was inderdaad in het diepe gegooid, de rest daarentegen had makkelijk kunnen overleggen voordat ze mee gingen doen.
Op dat moment besloot Christianne zich ermee te bemoeien, hetzelfde moment dat de vierde man mee wilde gaan doen. Had waarschijnlijk wel iets met elkaar te maken. Er waren inmiddels twee mannen geraakt en dit was de kans die Arya nodig had. Zonder pardon haalde ze de twee neer, waardoor het weer twee tegen één was en ook zij gingen neer. Ze probeerden zich nu te focussen op de omgeving, waar de geheimzinnige schutter zat, en vergaten dat het echte gevaar veel dichterbij was. De laatste man wilde mee gaan doen, maar Arya haalde net nummer vier neer, waardoor hij alleen was. Vanuit haar outfit kwam een mes tevoorschijn en met een zwaai bracht ze de man tot stilstand. Het mes was op een paar centimeter van zijn keel. 'Jullie faalden allemaal. Als jullie van tevoren de omgeving verkend hadden, dan wisten jullie dat Christianne er ook was en dan zou dit fiasco niet gebeurd zijn. Schaam je.'